Shi no gēto [miasto - uliczki, brama i mur]

[Ichirou]

Misja rangi C
1/30

---

Brązowowłosego staruszka najwyraźniej dopadała starość, bo jak inaczej określić pogrążenie się na pewien czas w marazmie? Można śmiało stwierdzić, że zarządził sobie emeryturę. Dni upływały leniwie i spokojnie, bez jakichkolwiek dynamicznych zdarzeń. Nieistotne, czy z braku chęci lub braku okazji, ale fakt był taki, że nie podejmował się żadnych zleceń. Może zamiast zabijać czas w barze i oczekiwać na uśmiech losu warto było samemu wziąć się do działania i poszukać czegoś na własną rękę? Cóż, jego życie i jego decyzje. Mimo wszystko miał szczęście, bo mimo braku wykazania się inicjatywą, los tego dnia przygotował coś dla niego.
Młody, nastoletni chłopaczek w przeciwieństwie do Sabaku w ostatnim czasie oddany był wyczerpującej pracy. Każdego dnia pokonywał wiele kilometrów, szukając odpowiednich ludzi i przekazując im pewne informacje. Solidna opalenizna i przewiewne, jasne szaty zdradzały jego pochodzenie. Tak, był mieszkańcem Samotnych Wydm, choć obecnie wędrował po obczyźnie, tak jak wielu innych posłańców wysłanych w tym samym celu.
Młodzik zwiedził kilka okolicznych miejsc, aż wreszcie trafił do konkretnego baru, gdzie odnalazł Kuroia. Gurda wypełniona piachem, znajdująca się nieopodal emeryta upewniła go, że to właśnie do jej posiadacza powinien się zwrócić. Przerwał więc mężczyźnie spokojne palenie tytoniu, stając tuż obok niego. Skinął wtedy głową na powitanie, a potem dosiadł się do stolika. Od nieustannego marszu bolały go nogi, stąd też dał im chociaż chwilę odpoczynku.
- Niech słońce Sabishi będzie dla ciebie łaskawe - zaczął dość charakterystycznym powitaniem, przyglądając się uważnie siedzącemu obok niego osobnikowi. - Jesteś ze szczepu Sabaku, prawda? Muszę się upewnić, wystarczy drobny dowód. - Spojrzał wymownie na gurdę stojącą zapewne gdzieś obok. Przed podzieleniem się z osobnikiem stosownymi informacjami, chciał się przekonać co do jego pochodzenia.

[Kuroi Kuma]

Niedługo trwały beztroskie chwile spokoju, jakie mógł sobie zapewnić mężczyzna. Niedługie? Ile tu już czasu spędził, obijając się o kanty ścian, by po prostu w jakiś sposób zając sobie głowę i nie myśleć o niczym, jak typowa egzystencja. Bez żadnego celu, bez większego powodu, który prowadziłby go dalej ku czemuś większemu, ot po prostu beztroskie życie, jednak po przeżyciu pewnej ilości wydarzeń nie da się nie zauważyć niestrawności wszelkiego ścierwa przelewającego się pomiędzy palcami ludzi, oblepiającymi ich ciała i ściągających do mroku. Jak na przykład ta speluna, w której się znajdował - alkohol pity w nadmiernych ilościach. Trzymając więc kawałek bibułki w rękach nie mógł spodziewać się, że do tego zapomnianego przez każdą bardzie myślącą jednostkę może odnaleźć go... no właśnie. Młody chłopak znalazł się tuż obok Czarnego i skinął ku niego głową. Nie będąc chamiszczem, bo nie identyfikował się z tą zgrają nierobów odpowiedział tym samym gestem i zlustrował młodziaka od góry do dołu przypatrując się jego posturze. Ewidentnie tutaj nie pasował - czapkoturban raczej nie należał ani do ekstrawaganckich ubiorów mieszkańców muru, ani do typowych szmat noszonych przez tych, którzy nie wyróżniali się niczym z tłumu. Po pierwszych słowach można było już stwierdzić skąd przybył. Jego rodzinne okolice? Cóż, skoro wiedział w jakim celu Czarny miał przy sobie gurdę, to potwierdzało tylko jego przemyślenia na temat tego chłopca.
-To zależy kto pyta i o co chodzi. Z tego co wiem, to nikomu kasy nie wiszę, więc od moich funduszy wara! Funduszy, jak to brzmi w ogóle... człowiek próbuje się wywyższyć ponad te wszystkie ochlejmordy - to akurat dodał już trochę ciszej, by nie prowokować nikogo do bójki. Była po prostu niepotrzebna, zbędna.
-No i do starszego się odzywasz, najpierw sam się przedstaw, potem pytaj o kogoś! - rzucił trochę głośniej, lecz nadal spokojnie, trzymając nerwy na wodzy. Przypadkowo jednak zmusił piasek, by z gurdy niepostrzeżenie wdarł się na stół i utworzył bardzo prosty, lecz wiele mówiący napis "tak".

[Ichirou]

Misja rangi C
3/30

---

Reakcja reprezentanta szczepu Sabaku nie była do końca tym, czego spodziewał się nastolatek. Wydawało mu się, że jego pierwsze słowa wystarczały, by dać do zrozumienia rozmówcy, że jest jego sojusznikiem. Kuroi jednak zarzucił mu z początku dość dziwne intencje, na co chłopak zareagował jedynie zdziwieniem malującym się na jego twarzy. Uniósł więć otwarte dłonie w geście braku złych zamiarów i odpowiedział z lekkim zakłopotaniem.
- Spokojnie, ja nie w tej sprawie! Przepraszam za mój brak manier. - Pochylił głowę skarcony z racji odczucia wstydu. Na całe szczęście mężczyzna zaprezentował również znak, który w zupełności potwierdzał jego pochodzenie. Nikt spoza szczepu władców piasków nie byłby w stanie dokonać nawet tak drobnego pokazu.
- Jestem Gorou, posłaniec z Sabishi. Czynnie służę dla szczepu Sabaku od czasu, kiedy przygarnęli mnie po śmierci rodziców. Od... ostatnich wydarzeń wędruję po kontynencie, by przekazać informacje członkom rodu i ich sojusznikom. Ze względu na obecny stan rzeczy i sytuacje polityczną, władze szczepu zdecydowały się na mobilizację. Nie wiem, ile wieści dotarło do tego miejsca, ale wiedz, że nastały burzliwe czasy. Straciliśmy Sachū no Senjō i jesteśmy w trakcie otwartego konfliktu z klanem Kaguya. Każde wsparcie się teraz liczy. Jeśli nie trzymają cię tu żadne obowiązki, powinieneś wrócić do Sabishi. Mówię to zarówno z polecenia władz szczepu, ale także i prywatnie. Powinniśmy walczyć za naszych braci i siostry, a także dla tych, którzy polegli. Oczywiście, do niczego nie jesteś zmuszany, to ty podejmujesz decyzję. - Był młody i wydawał się nieco płochliwy, ale jednak kiedy mówił o sprawach rodu, nabierał pewnej dumy. I należało przyznać, że wysławiać się potrafił, szczególnie jak na swój wiek. Po skończonej wypowiedzi, zrobił chwilę przerwy, przyglądając się reakcji starszego mężczyzny.
- Wybacz mi na moment, pójdę po szklankę wody. Wędrówka mnie odwodniła - oznajmił niedługo później, opuszczając na parę chwil staruszka, dając mu czas na przetrawienie otrzymanych informacji. Później wrócił do stolika ze szklanką wody, przysiadł się i upił kilka łyków. Bacznym spojrzeniem przypatrywał się Kuroiowi.
- Podjąłeś już decyzję? Zamierzasz wrócić na rodzinne piaski? - wypalił w pewnym momencie, mając nadzieję na pozytywną odpowiedź. Los szczepu nie był mu obojętny, a przy potwierdzeniu rozmówcy mógłby mieć dla niego jeszcze pewną sprawę...

[Yuusha]

Mam cztery konie, żaden nie jeździ
(W rolach głównych: Ninigi Menopauza)

Misja D
[7/15] I jeszcze jedna próba, tym razem musiało się udać. Obaj panowie stanęli przy swoich miejscach, chwycili, zaparli się i dźwignęli ze stęknięciem. Jednak ponownie fiasko. Kto by pomyślał, że to takie ciężkie i dwóch chłopa nie daje sobie rady, huh? Ale nie było rady, musieli się z tym uporać i tyle. Tylko jak?
- Tak to my nic nie wskóramy. - westchnął blondas. - Hej, Itami, zostaw tego konia na chwilę i chodź nam pomóż. - zawołał swojego kolegę, który po chwili przylazł. Gość robił wrażenie. Może nie był jakoś kolosalnie wysoki, ale w połączeniu ze swoją budową ciała, która była imponująca - panie, a te mięśnie to ze składy, czy jak? - no, właśnie robiła owe wrażenie. Gość bez słowa ustawił się pomiędzy naszym bohaterem, a blondynem, a następnie chwycił wóz i niemalże uniósł go. Sam. Oczywiście tylko tyle udało mu się zrobić, bo przy dalszym wysiłku po prostu mięśnie odmówiły posłuszeństwa i zastrajkowały. W sumie i tak dużo zrobił.
- Dobra, dajemy! - krzyknął do Ninigi i chwycił swoją część. I kiedy zrobi to również młodzieniec, wóz niemal z łatwością poleci do przodu, by następnie z hukiem klapnąć sobie w pozycji wyjściowej, niemalże przy samej ścianie budynku. Zadanie wykonane. Było ciężko, ale udało im się. Po tym najwyższy strażnik otrzepał ręce, po czym bez słowa wrócił do prób uspokojenia parzystokopytnego. Tak jakby się łudził, że w końcu mu się uda.
- Czasem mam wrażenie, że zamiast mózgu to ma mięśnie. - mruknął do naszego hiroła, przystając obok niego i opierając ręce na biodrach. - To co, teraz towar i prawie koniec. - stwierdził i spojrzał na ciebie. To chyba była najłatwiejsza część pomocy. No bo przecież chyba każdy głupi potrafi podnieść z ziemi przedmiot i wepchnąć go z powrotem na pakę, prawda? Pomijając fakt, że owe towary miały różne rozmiary, było ich kilkanaście i były rozrzucone niemalże wszędzie. Dorzućmy do tego tłum ludzi, który na nowo zaczął 'płynąć', dzięki utorowanej drodze. Fakt, mogliby poczekać po prostu do czasu, aż tłum się przerzedzi i dopiero wtedy wziąć się do dalszej pracy, jednak nikt nie dawał pewności, że do tego czasu towar odnajdzie się w całości. Ta, w całości, jeśli 1/4 by ocalała to można, by mówić o szczęściu. Nie wspominając o tym, że do tego czasu byłby doszczętnie rozdeptany, o ile już nie był. Ah, te problemy, ale skoro zaoferował swoją pomoc to teraz nie wypada się zmyć, hm?
Najprościej byłoby zacząć od przedmiotów, które niedawno wyjęli z wozu i leżą właściwie o obok niego. Ale czy był sens? Jednak zawsze to jakiś początek. Zabawa dopiero się zacznie przy szukaniu igieł w stogu siana, a raczej paczek w tłumie ludzie.

[Kuroi Kuma]

Uniesione rączki? Bardzo dobrze, czyli jednak ciało wie jak zareagować na atak, a przynajmniej jego mniej widoczną część. Nie miał więc złych zamiarów, co dobrze rokowało, jednak co takiego mógł chcieć od jego rodu? W sumie nie za bardzo się z nim jakoś wiązał, więc po głowie Czarnego chodziło wiele dziwnych myśli. Może jacyś dalecy krewni zostawili coś ciekawego w spadku i nie mieli żadnego powiernika? Rozmarzył się chwilę, jednak chłopak nadal mówił i mówił, więc musiał wrócić do rzeczywistości i skupić się na chwili i miejscu, w którym obecnie się znajdował.
Skinął głowę w odpowiedzi na przeprosiny chłopacka. Rozmowa zaczynała więc wyglądać już z goła inaczej, każdy miał ustawioną pozycję i granicę, których nie mógł przekroczyć.
-Posłaniec? Usiadz może, bo cholera wie ile jeszcze będziesz poruszał kłapaczką. Gaduła nam się tu znalazł. - skomentował krótko i wskazał miejsce, gdyż musiał przemyśleć trochę to, o czym wspomniał chłopaczek. Mobilizacja szczepu? Walka z klanem Kaguya, potrzebują wsparcia. Był tym wszystkim przejęty, a raczej byli, bo dotyczyło to ich dwójki - siedzących przy stole, związanych z jednym rodem, którego głównym atrybutem był piasek. Akurat miał dogodny czas do spokojnego przetrawienie wszystkich informacji. Dlatego puszczał sobie dymek raz, potem drugi i trzeci i kolejny, a ten wypełniał przyjemnie, rozgrzewająco i trochę drapiąc jego płuca.
-Powiem tak. Nie za dużo wiem co się ostatnio działo, więc jeżeli powiesz mi coś więcej o tym konflikcie będę wdzięczny. Jednak co do wsparcia... Nie wiem czy szukasz akurat mnie. Mamy w rodzie pewnie dużo zdolniejszych ode mnie, więc co najwyżej mógłbym robić za wsparcie. Jednak nie mam zamiaru opuszczać moich braci, gdy czas jest ciężki. Może jeszcze jakoś mi się to zwróci. Ale wymagam jednego - chce wiedzieć więcej na temat tego całego konfliktu. Jak to się stało, jak to wszystko obecnie wygląda. Pasuje? - wystawił rękę w jego stronę, by uścisnąć dłoń, podpisać pakt z diabłem.

[Yuusha]

Łoah, całkiem zgrabnie mu to wyszło! Aż się sam zdziwił, że jego trik doszedł do skutku i udało mu się trzepnąć oponenta dwa razy po brzuchalu, a konkretnie po żebrach. Jednak uliczne bójki nie dorastały do pięt prawdziwej walce shinobi, mimo, że ich poziom pozostawał wiele do życzenia.
Sparingpartner potrzebował kilku chwil na złapanie oddechu i już po chwili zaatakował ponownie. Ale Yuusha nie był w tym czasie bierny, ustawił na nowo gardę przed sobą i ponownie załączył full focus, chcąc dać z siebie pełne 100%. Jak miał to zrobić, to porządnie. Miał zamiar wyczekać chwili gdy tamten się zbliży i będzie chciał uderzyć, wtedy też Bohater zareaguje natychmiastowo i jedną ręką zablokuje cios, zaś drugą natychmiast wyprowadzi celny cios z drugiej łapki prosto w nos, licząc na efektowny nokaut. Ale jakież było zdziwienie, gdy przeciwnik w ostatniej chwili wyskoczył i zamierzał uderzyć z góry... [nie napisałeś która łapa, więc zakładam prawą] jednak na jego nieszczęście, wzięcie tak dużego zamachu trwało chwilę, tak więc i czas reakcji Otoriego powinien być wystarczający. Tak też spróbuje odbić się ze swojego prawego odnóża w lewo, jednocześnie podnosząc gardę wyżej, by ochronić ewentualnie głowę, jednak zostawiając sobie wystarczającą przerwę między rękoma, by móc obserwować ruchy oponenta.
Gdy jednak uda mu się wyjść poza zasięg uderzania, bądź go przyjmie na swoje łapki, przechodzi natychmiast do kontry. Tym razem użyje lewej nogi, by się odbić i jednocześnie obrócić przy pomocy drugiej w stronę przeciwnika, zbliżającć się na odpowiednią odległość. Wtedy też wystosuje szybkie, proste uderzenie prawą piąchą na jego lico, jednak miała to być tylko zmyłka, gdyż w ostatniej chwili rozewrze dłoń i postara się go złapać za szmaty i przyciągnąć do siebie, przy okazji sięgając drugą ręką dla lepszego chwytu. Następnie dorzuci swoje prawe kolano, które wpakuje mu w miejsce, gdzie wcześniej sprzedał mu dwie buły [bądź okolice]. Skoro potrzebował paru chwil na złapanie oddechu to nie było bata, musiało go zaboleć. A teraz go doprawi. Zaś jak jeden nie podziała, to zamachnie się i sprzeda drugiego, potem trzeciego i tak do skutku. Następnie gdy facet będzie wystarczająco zmiękczony, by nie móc za bardzo się bronić, Yuusha odepchnie go lekko od siebie i zaciśnie obie pięści i wystosuje dwa szybkie ciosu. Jeden na jeden policzek, drugi na drugi. Na taki koniec końców, zamachnie się jeszcze raz i tym razem postara się trafić podbródkowy z prawej piąchy, który winien zakończyć wesołą zabawę.

[Ninigi]

Po nieudanej próbie, Ninigi'ego i Blondasa, w nastawieniu, wozu do poprzedniej pozycji, nasz wyznawca, zdenerwował się. Kurv*a mać, jeba*y wóz, ciekawe jak on się w ogóle tu wyjeba*? Najchętniej bym to zostawił i napiłbym się czegoś - pomyślał Jashinista, na szczęście nie ukazując zbędnych emocji w mimice twarzy, w tym czasie strażnik, który wyglądał na nieco poirytowanego, przynajmniej według kapłana, stwierdził oczywisty fakt, a mianowicie, ich bezradność względem zaistniałej sytuacji, postanowił więc zawołać swojego kumpla, który nadal użerał się z płochliwym koniem. Tak też uczynił, sam Itami, był naprawdę wykokoszonym, strażnikiem, niestety matka natura nie zawsze jest sprawiedliwa i gdyby nie jego wytrwale budowana masa mięśniowa, byłby pewnie przez niektórych nazywany kurduplem. Ale wracając do rzeczy, mięśniak podszedł do nich, zostawiając konia, A gdy złapał za spód wozu i zaczął ciągnąć do góry, to praktycznie sam go podniósł, oczywiście do pewnego momentu, ale musiał to być nie lada wyczyn, wymagający nie lada siły, dopiero teraz można było zobaczyć siłę tylu mięśni, których posiadaczem był jeden człowiek, niestety wszystko ma swoje granice, w pewnym momencie nie dał rady podnieść wyżej, więc na znak Blondyna, dołączył się on i wyznawca i razem chwycili za wóz. Tym razem poszło gładko, a nasza dwójka z mniejszą ilością mięśni, tak naprawdę, musiała tylko nastawić owy wóz, na miejsce, znaczy się, zawsze był tam jakiś wysiłek z ich strony, ale to tylko by podnieść troszeczkę do góry, a samym utrzymaniem zajął się Itami, więc było o niebo lepiej niż gdyby mieli sami podnosić, utrzymywać i nastawiać owy wóz, puszczając go, poleciał tak jak planowali, czyli niedaleko od ściany jednego z budynków. Mięśniak, po zakończeniu zadania, bez żadnego nawet najmniejszego, słowa, odwrócił się i wrócił do konia, z którego uspokojeniem, nie mógł sobie poradzić, już od dłuższego czasu, a jego kumpel, rzucił do wyznawcy komentarz na temat owego siłacza oraz dodał że teraz najlepiej byłoby wrzucić całą ocalałą cześć towaru na wóz, który już stał, dzięki całej trójce. Wzięli się więc do pracy, na początku sprawnymi ruchami, przenosili towar, który wcześniej musieli zdjąć z wozu, patrząc dokładnie, czy aby nie znikają kolejne paczki. Po kilkunastu minutach, wcześniej wyładowany towar, stał już na wozie, a Ninigi zaczął się rozglądać za kolejnymi częściami towaru, który rozrzucił się po drodze, najpewniej w czasie wypadku. - Teraz rozglądnijmy się za towarem, który wala się gdzieś na drodze, może pośród tego tłumu, jeszcze coś ocalało - powiedział Jashinista do Blondasa.

[Yuusha]

Mam cztery konie, żaden nie jeździ
(W rolach głównych: Ninigi Menopauza)

Misja D
[9/15] Prawdopodobnie nie tak wyobrażał sobie ten dzień nasz Jashinista - wolne od obowiązków, od pilnowania muru, tylko on i wolno płynący czas na bliżej nieokreślonych czynnościach, które tylko jemu sprawiały przyjemność. Jednak stało się zupełnie inaczej, z zupełnie zwykłej przechadzki po mieści, wrobił się w fizyczną pomoc jakiemuś kupcowi, który najwyraźniej prawo jazdy zakupił na stadionie dziesięciolecia, zaś wóz przehandlował od rusków za zgrzewkę wódki. Ale co miał poradzić? Jak się zgodził, to się zgodził, tyle dobrze, że już z największym problemem się uporali i pojazd stał niemalże na czterech kołach. Teraz tylko zebrać towar i fajrant, co?
...Ale to było by za proste. Fakt, Ninigi całkiem sprawnie przerzucił paczki, które już znajdowały się koło wozu i nawet się przy tym nie zmachał - widać było to coś lekkiego - ale teraz musiał wypatrzeć resztę. A zadanie łatwym nie było, gdyż tłum ludzi całkiem sprawnie uniemożliwiał lokalizację owych dóbr. Nie było wyjścia, musiał zanurzyć się w tej rzece ludzi i uważnie patrzeć pod nogi, jednocześnie zgrabnie lawirując wśród innych człowieków. Blondas również, gdzieś znikł, zapewne obierając właśnie taki plan działania. Oczywiście, jeśli tylko czarnowłosy wpadłby na to, jest inna opcja, która pozwoli dostrzec zagubiony towar. Ale czy na niego wpadnie? Na głupiego nie wyglądał, tak więc i jest na to szansa. Nie mniej, cokolwiek wybierze nasz bohater, owy sposób będzie miał swoje plusy i minusy.

No, tego, masz wolną rękę. Wykaż się, czy coś.

[Ichirou]

Kuroi Kuma
Misja rangi C
5/30

---

Nastolatek co prawda nie był z Sabaku, ale od dobrych paru lat wspierał szczep i znajdował się obecnie po tej samej stronie barykady co starszy mężczyzna. Nastały trudne czasy, o czym brązowowłosy shinobi niekoniecznie mógł być uświadomiony. Mimo wszystko, powstałe konflikty wciąż były świeże, a obszary muru były nie tylko bardzo oddalone od Samotnych Wydm, ale także ustosunkowane dość neutralnie do spraw politycznych na kontynencie. Na całe szczęście do Kuroia dotarł jeden z posłańców, dzięki czemu mógł poznać prawdę o losach swych pobratymców.
- No cóż, tak myślałem, że nie wszystkie wieści się dobrze rozniosły. Oczywiście, że ci wszystko opowiem. Jestem ci winny wyjaśnień - odparł, sięgając po szklankę, by wziąć łyk wody. Musiał zwilżyć gardło i zebrać myśli, bo było trochę do przekazania. - Nie było mnie wtedy na miejscu i pewnie tylko dlatego wciąż żyję. Nie wiem, czy słyszałeś, ale w Sachū no Senjō odbudowano starą arenę na potrzeby zorganizowana turnieju o dość szerokim zasięgu. Przybyli przedstawiciele najróżniejszych zakątków świata, by ścierać się ku uciesze gawiedzi i walczyć o tytuł najlepszego. Sam turniej przebiegł dość spokojnie, jednak niedługo po jego rozstrzygnięciu wszystko ogarnął chaos. Pojawiły się zamieszki, a te prędko przerodziły się w narastające konflikty i w ostateczności - w wojnę. Kaguya zdecydowali się wtedy nas zaatakować z całą swoją siłą. Oczywiście, nieugięci Sabaku walczyli o swoje i odpierali natarcia wroga. Ale potem wydarzyło się coś, co jest głównym tematem plotek mieszkańców do dzisiejszego dnia. Na terenie wioski pojawiła się bestia, Ichibi no Shukaku. Ten przerażający demon praktycznie zdetronizował całe to miejsce w krótkim czasie. Sabaku nie mieli wyjścia, musieli ewakuować się ze swego domu. Co prawda w jakiś sposób demon został zatrzymany na miejscu, ale tam już tylko pozostało ogromne cmentarzysko. Tego dnia zginęło wielu naszych, wrogów i innych. Doszło do starcia między liderami Sabaku, a Kaguya, z którego na szczęście zwycięsko wyszedł nasz dowódca. Pozbawieni swojego miejsca, udaliśmy się do Ayatsuri, którzy nas przyjęli do swojej osady. Na ten moment obie strony konfliktu liżą rany, ale wojna wciąż wisi w powietrzu. Musimy się przygotować, to oczywiste. Jest bardzo wiele do zrobienia, jeżeli mamy odbudować swoją pozycję. - Chyba streścił wszystko, co najważniejsze i co staruszek powinien wiedzieć. Tak jak przedtem, dał chwilę przerwy swemu rozmówcy na przetrawienie nowych informacji.
- Teraz powinieneś rozumieć, że każda, nawet w teorii słabsza, jednostka się liczy. Zostaliśmy zdziesiątkowani i pozbawieni naszego domu. Jeżeli uważasz, że na nic się nie zdasz, to jesteś w błędzie. Mógłbyś pomóc i właściwie to już na ten miałbym dla ciebie zadanie, o ile zamierzasz wrócić na piaski -wyjaśnił, biorąc łyk wody. Z uwagą obserwował mężczyznę, licząc na jego pozytywną reakcję. W końcu zależało im na tym samym.

[Ichirou]

Hikari
Misja rangi C
5/30

---

Noc kontrastowała ze dniem nie tylko z powodu oświetlenia, ale też z racji warunków atmosferycznych. Pogoda zmieniła się z niewygodnej na niewygodną - z duchoty i ciepła do wilgotności i lekkiego chłodu. Tak jak z początku deszcz mógł wydawać się orzeźwiający, czy nawet zbawienny, tak z czasem był raczej źródłem irytacji. Padało nieustannie przez kilka kolejnych godzin i po pewnym czasie ziemia po prostu przestała wchłaniać wodę w dostatecznym tempie, czego efektem były liczne kałuże porozsiewane na ulicach miasta. Było ciemno, buro i przede wszystkim mokro. Na całe szczęście ulewa nie trwała wiecznie i wraz z upływem czasu powolutku opadała na sile. Na te nieco ponad dwie godziny przed wschodem słońca, po deszczu pozostała jedynie już niemalże nieznaczna mżawka, muskająca twarze mieszkańców malutkimi drobinkami wody.
Strażnik nie należał do spóźnialskich. Miał pewną żołnierską manierę, kładącą nacisk w dużej mierze na dyscyplinę. Stąd też przygotował się zawczasu, by wyruszyć na wyznaczone miejsce spotkania. Stał na placu centralnym, czujnym spojrzeniem spod kaptura nałożonego na głowę doglądał przybycia rekruta, który miał być współuczestnikiem jego zadania. Hikari, na swoje szczęście, zjawił się w centrum stosunkowo szybko i przed czasem. Raito nie lubił spóźnialskich, więc chłopak oszczędził sobie kłopotów na dzień dobry.
- Gotowy do drogi? Dobrze. Ogólnie sprawa wygląda się tak, że z jednej z osad w Sogen otrzymujemy regularne dostawy lekarstw, medykamentów, ziół, czy innych tego typu specyfików. Problem jest taki, że ostatnio nie dostaliśmy takowej, choć wysyłający zawsze byli terminowi. Nie było też żadnej informacji o jakimkolwiek spóźnieniu, więc administracja jest nieco zaniepokojona. Nasza dwójka ma sprawdzić, jak wygląda sprawa dostaw od tej wioski. Możliwe, że wystąpiło jakieś nieporozumienie i tak naprawdę będziemy bezrobotni, ale równie dobrze możemy mieć do rozwikłania jakiś polem. Są pytania, rekrucie? - zapytał niczym jak we wojsk, po czym poprawił miecz zawieszony na plecach.

[Hikari]

~ Pierwsza misja dla muru ~ Hikari szedł powoli na miejsce, na jego szczęście już nie padało tak mocno jak wcześniej, chociaż... Co za różnica. Kaptur miał, więc na głowę czego szczerze nienawidzi by mu nie kapało. Jakby on przemókł to by to zniósł bez problemu, przecież ważniejsze jest zadanie, które ma wykonać dla muru, swój pierwszy obowiązek, a mimo wszystko był to sumienny chlopak. Tak czy siak posiadał kaptur na głowie z płaszcza, chustę zakrywającą pół twarzy i w sumie tyle widać na pierwszy rzut oka. Jeżeli mówimy o spóźnieniach to Hikari zawsze wolał być przed czasem niżeli miałby się spóźnić. Jak się okazało Raito też miał tak w zwyczaju, więc mogli po prostu wyruszyć wcześniej, ew. wyjaśnić jakieś kwestie. Meh nieprzyjemny gostek. Znaczy się sztywny, nudny i po prostu bez charakteru. Hikari już wiedział w tym momencie, że ograniczy z nim kontakty do minimum, gdyż ten człowiek go w niczym nie zainteresował, a nawet wręcz przeciwnie. Odrzuca go jego zachowanie.
Problem z dostawami. Widocznie coś się stało, bo raczej nie mieli powodu aby od tak przestać wysyłać lekarstw. Hikariemu to odpowiadało w pewnym stopniu, a dokładniej w takim, że chciał walczyć z złem, a jak ktoś atakuje osadę, zabiera z niej dobra to czym jest jak nie złem? Wolałby nawet aby ta rzecz się spełniła niżeli miałby to być tylko nudny spacer w tą i z powrotem. Chociaż ostatnim razem w wiosce Tsubasa nie popisał się i trochę mu to nie wyszło, to miał nadzieję, że tym razem będzie inaczej, ale wróćmy do tego o co zapytał ten człowiek, który był niczym wojskowy i co mu odpowiedział chłopak. Cóż były to raczej krótkie i zwięzłe słowa. Jedyne o co chciał zapytać to dokąd idą. Miał z jednej strony nadzieję, że nie do Tsubasa, a z drugiej strony zemściłby się na tamtych bandytach. Tylko czy on mógłby być tego przyczyną? Skoro tak to najwyższy czas byłoby to naprawić.
- Tylko jedno. Dokąd się udajemy jak można wiedzieć?
Czy odpowiedział już teraz, czy też nie Hikari był gotowy w drogę wraz z swym "towarzyszem" przymusowym. Sam nigdy by go nie wybrał i wolałby pójść przykładowo z Mayumi. A dlaczego? Przynajmniej była wesoła, miła itd. a Hikariemu to też się udzielało.

[Kuroi Kuma]

-Ciężko, żeby wszystko się dobrze rozniosło, skoro powiadasz że ciężko o spokój. Nawet taka rola posłańca jest niebezpieczna, bo ściany mają uczy, więc nie za bardzo chwal się tym, skąd jesteśmy - rzucił, gdy tamten zaczerpnął wody, by zaraz rozsiąść się wygodnie i wsłuchać w opowieść na temat obecnej sytuacji w kraju. Wspomniał o arenie - Sachū no Senjō - kojarzył to miejsce, a raczej samą osadę, w której kiedyś to miał pewne zadanie do wykonania, ale starych czasów nie wypadało wypominać zwłaszcza sobie, zwłaszcza w takim miejscu. W każdym razie wieść o arenie nie zszokowała go zbytnio - takie rozrywki były bardzo popularne i co najważniejsze przyciągały masowo ludzi dając zysk każdemu, kto tylko wystawił rączki, by się nachapać. Krew, pot były sprzedajne, były wręcz oczekiwane przez ludzi żądnych czegoś ciekawego w ich nudnym, monotonnym i wypchanym przez pracę życiu. Nawet jeżeli mowa była o pustyni, która była nieprzewidywalna, tak każdy przyzwyczajał się do swojego środowiska, by potem uważać za drobnostkę nawet najsilniejszą burzę piaskową. Był jednak ciekaw powodu zamieszek, które zostały wywołane na arenie. Czy to czysty przypadek zrządził taki los dla jego rodu, czy może jednak nie jest to takie proste i ktoś miał w tym wyższy cel. Ktoś, kto lubił brutalną walkę, kto chciał więcej dla siebie, kto pragnął czystej, niczym nie zmąconej władzy. Wsłuchiwał się w słowa płynące z ust młodzieńca od czasu do czasu potakując, lecz w pewnym momencie jakby zakrztusił się, chociaż nie miał niczego w gardle.
-Bestia? - mruknął pod nosem rozważając jak go opisał. Demon. Pomiędzy całym tym chaosem wywołanym konfliktem stanął także demon, który go zakończył? Sabaku, Kaguya i właśnie wspomniany Shukaku. Mielił to wszystko w ustach, przegryzał jak gorzką pigułkę.
-To zmienia postać rzeczy. Nie wiedziałem, że konflikt wybuchł na taką skalę. Zamieszki to nic nowego, zdarzają się od czasu do czasu, jak byd... jak ludzie nie są zadowoleni. Wojny toczone są co chwila, lecz ten demon mnie niepokoi i myślę, ze faktycznie będzie potrzeba czegoś więcej, żeby przypadkiem nie doprowadzić nas na skraj wyczerpania, albo jeszcze dalej. Nie przydam się na wiele, ale skoro tak stawiasz sytuację to nie mam prawa odmówić. Tak więc pozostaje już tylko kwestia jakie zadanie mam do wykonania. Ewentualnie możesz mi to wytłumaczyć w trakcie podróży, w sumie nie za wiele mi to robi różnicy, a tak może wszystko będzie ukryte przed przypadkowym przechodniem, hm? - zagaił do młodziaka, po czym westchnął głęboko poprawił się na krześle zbierając się nieco do wyjścia. Głównie przez poprawienie płaszcza założonego na ramiona i schowaniu tego, co obecnie spoczywało na stole.

[Ichirou]

Hikari
Misja rangi C
7/30

---

Zarówno pora jak i pogoda nie należały do przyjemnych. O tej godzinie spali wszyscy za wyjątkiem tych, którzy pełnili jakieś nocne obowiązki. Jeżeli chodzi o warunki atmosferyczne, to nie było tak tragiczne, bo deszcz ustępował i wkrótce miał już zaniknąć, ale podłoże było przesączone wodą i usłane ogromem kałuż, zazwyczaj dość głębokich. Solidne, nieprzemakalne buty były wymogiem, by zachować jakikolwiek komfort.
Dwójka mężczyzn mimo łudząco podobnego wyglądu raczej nie załapała wspólnych fal. Ograniczali się jedynie do szczątkowej, oschłej wymiany konkretów. Nie, żeby to strażnikowi nie odpowiadało. Dla niego liczyło się przede wszystkim zadanie, na które poszedłby sam, gdyby nie odgórne rozkazy.
- Udajemy się do zabitej dechami dziury, której nazwy i tak nie pamiętam. Wioska ulokowana na podmokłych terenach, a tych jest sporo w tym regionie. Ogólnie to bagno i odludzie. Rośnie tam jednak wiele rzadkich ziół czy innej specyficznej flory, stąd zainteresowanie tym miejscem ze strony zielarzy i tym podobnych. - Po wyjaśnieniach machnął ręka do rekruta, że czas ruszać. Poprawił miecz na plecach, naciągnął bardziej kaptur i wykonał pierwsze kroki, by opuścić miasto i ruszyć jednym z traktów do celu.
- Wiem tylko tyle, że jesteś Szczurem. Od niedawna tu jesteś? - zapytał po jakimś czasie, gdy wykroczyli już poza obręb miasta, wykazując tym samym jakiekolwiek zainteresowanie osobą swego towarzysza. A może po prostu chciał zabić czas tej długiej, skąpanej wciąż w czarnych i burych krajobrazach?
- Shinsengumi jestem już dobrych parę lat, sam nie wiem dokładnie ile. Miałem szczęście lub nieszczęście widzieć i doświadczyć różnych rzeczy. A zatrzymałem się na stopniu Ogara z własnej woli, bo nie chcę patrzyć, jak giną moi ludzie. Kiedyś, już mały szmat czasu temu, prawie cała drużyna, w której byłem, została wyrżnięta. A w tym i moi towarzysze. To niewdzięczna robota. Żaden przywilej, jedynie ciężkie brzemię. Reszta kontynentu, choć w teorii cię wspiera, to tak naprawdę ma cię w dupie i woli zajmować się swoimi śmiesznymi problemami, nie zdając sobie sprawy z realnego zagrożenia. - A jednak się rozgadał, choć trudno było stwierdzić, czy powodem tych głośnych przemyśleń była przygnębiająca, szara aura tej nocy, czy po prostu chęć podzielenia się własnymi doświadczeniami i wnioskami wysnutymi na ich podstawie. Widać, że Raito swoje przeżył. Nawet z pozoru nudny i nieciekawy człowiek niósł za sobą jakąś historię.

[Ichirou]

Kuroi Kuma
Misja rangi C
7/30

---

To oczywiste, że potrzeba było dłuższej chwili, by przełknąć tak poważne informacje dotyczące swojego rodu. W międzyczasie nastolatek pokiwał głową na komentarz mężczyzny.
- Jestem tego świadom. Nie jestem silny jak Sabaku, by walczyć o swoje, jednak znam się na swojej pracy i dobrze wiem, jak omijać niepotrzebnych zagrożeń. W taki sposób mogę dołożyć swoją cegiełkę do tego wszystkiego.
To oczywiste, że młodzik zareagował pozytywnie na zgodę Kuroia. Każdy członek szczepu lub sojusznik był potrzebny, a nikt przecież na obecny moment nie wymagał od śmiałka, by ten stawał w pierwszym szeregu do wielkiej bitwy przeciw wrogowi. Nim w ogóle można było pomyśleć o takiej sytuacji, należało wykonać tytaniczna pracę dotyczącą wszelakich przygotowań. A w tym aspekcie dla bohatera można było znaleźć wiele zadań. Posłaniec pokiwał znowu głową i sięgnął po torbę, którą miał przewieszoną przez ramię. Była ona wypełniona w głównej mierze różnymi papierkami, dokumentami, czy listami. Po krótkiej chwili poszukiwań wreszcie znalazł odpowiednią, zwiniętą kartkę i pośpiesznie przeczytał jej zawartość.
- Yamada Motonobu, doświadczony inżynier i konstruktor. Człowiek, którego wiedza jest w obecnym momencie bardzo pożądana przez sojuszniczy nam klan Ayatsuri. Może pomóc w rozwoju technologii, szczególnie tych wojennych. Słyszałem, że Ayatsuri swoimi nowymi narzędziami pomogli Sabaku podczas bitwy odeprzeć napór Kaguya. Warto byłoby mieć kogoś takiego w swoich szeregach. Twoim zadaniem będzie dotrzeć do niego i ściągnąć go na Samotne Wydmy. Co do podróży, to ja muszę dotrzeć wciąż do wielu osób. Mój kolejny przystanek jest w Yusetsu, ale skoro twoja droga się pokrywa z tym regionem, to możemy ruszyć razem. Zawsze to będzie raźniej. Chyba nie ma sensu tutaj dłużej siedzieć, prawda? Jesteś gotowy do drogi, czy potrzebujesz chwilę na przygotowania? - Tak czy inaczej, nastolatek poczekał na mężczyznę, który najwyraźniej wraz z nim miał opuścić miasto. Później nie pozostało nic innego jak wyruszyć w podróż, jeżeli Kuroi nie miał nic przeciwko i nie miał jakichś innych pytań lub dylematów do rozwiania. Czas był przecież dość istotny.

[Ninigi]

Gdy wyznawca załadował towar, w pobliżu wozu, wraz z strażnikiem, tak jak postanowili, wziął się za szukanie reszty towaru, za który i tak pewnie już ktoś, kto ukradł jego część, chciał wytargować jak największą sumkę, trochę biedny był ten kupiec, ale sam był sobie winien i przez to, ani przechodzących obok ludzi, ani strażników, którzy mu pomagają, a tym bardziej Ninigi'ego to nie obchodziło, a jeżeli już, to trochę za mało. Strażnicy i wyznawca, którzy postanowili mu pomóc, bardziej przejmowali się korkiem, na ulicy, powstałym na skutek owego wypadku, a niżeli samym towarem i stratami kupca, mimo to blondas, wraz z kapłanem, postanowili odszukać resztę, drogocennego dobytku kupca, który zagubił się gdzieś, w tym olbrzymim tłumie ludzi, spieszących się na "ważne spotkanie". Blondas, zniknął już w tłumie, po lewej, a Ninigi chciał już iść, na prawo od wozu ale powstrzymał się i zaczął się zastanawiać jakby tu dojrzeć towar szybciej i lepiej, ogólnie paczki, były w miarę duże, więc ci co ich nie dreptali, nie przekładali na bok, ani też nie kradli, musieli albo obchodzić je łukiem albo przez nie przechodzić. - Skoro ludzie muszą przechodzić przez paczki i kartony, to muszą to robić pojedynczo, czyli idąc tym tokiem myślenia, w miejscu w którym leży paczka, nie będzie aż tyle tłumu. A dzięki temu, mogę dostrzec to miejsce, nawet z kilkunastu metrów - pomyślał kapłan, - Więc wystarczy, że wejdę na ścianę, jednego z budynków, wybudowanych wzdłuż ulicy, a zobaczę większość towaru, który jeszcze nie został ukradziony - pomyślał. Więc tak jak postanowił, tak też zrobił, wybrał w miarę wysoką ścianę i taką, po której w miarę dobrze można było się poruszać, podszedł do niej i przekierował chakrę w do stóp, dzięki czemu aktywował technikę Kinobori no Waza, która pozwalała poruszać się po wszystkim co jest poziome, pionowe itp, czyli na przykład chodzić po ścianach, sufitach, drzewach, skałach i ogólnie po wszystkim, oprócz wody, do chodzenia po wodzie była nieco inna odmiana tejże techniki. Pewnie wszedł po pionowej ścianie budynku, ale czy jego plan wypali? Mimo wszystko, zawsze mogło być nieco inaczej niż zakładał.