Shi no gēto [miasto - uliczki, brama i mur]

[Kamiru]

Nic nie jest takie, na jakie wygląda. [26/45]

Nie wnikając w możliwości białowłosego dziecka, który mógłby występować w cyrku i to niekoniecznie w roli połykacza mieczy. Em... Nie, lepiej sobie tego nie wyobrażać, szkoda psychiki. W każdym razie nie przeszkadzał mu fakt, że delektuje się szczurzyną. No, mięsem szczura. Zresztą, tutejszy kucharz był prawdziwym maestro, zdolnym z podrobów zrobić kulki ryżowe. Tego też lepiej sobie nie wyobrażać. A tym bardziej pytać mężczyznę z tasakiem. Znacznie ciekawszym tematem była rozmowa młodego Hoozuki z młodą Yuki. Dwie duszyczki swoją cielesną powłoką budziły skojarzenia z czystością i niewinnością. Gdyby jednak ktoś zdołałby wedrzeć się do ich umysłów, prześledzić każdy całe życie, emocje i myśli towarzyszące każdej jego części, ktoś taki najpewniej by osiwiał. Tak, historia tej dwójki kryje w sobie dużo ludzkiego okrucieństwa, tego doświadczonego jak i tego oglądanego z bezpiecznej odległości. Ale czy jakakolwiek odległość mogła bronić duszę przed zepsuciem? Może tak miało być? Vis maior specjalnie tak ukształtowało te istoty by mogły odegrać w przyszłości odpowiednią rolę? Zbawcy świata? Kto wie.
Wracając jednak do chwili obecnej, Saigi nadal myślał nad tym, jak rozwiązać zaistniała sytuację. Najemnicy nie byli mu potrzebni, a dzieci nie miały ochoty na picie. Upierdliwe... I wtedy rozwiązanie przyszło same. Jeden z wojowników do wynajęcia od chwili, gdy na stole pojawiły się pierwsze dania wpatrywał się w nie sceptycznym wzrokiem. Jakby tego było mało, wyglądało, jakby je ofukiwał. Węszył? Kto go tam wie.
- Eeej, to szczury, a nie wołowina! - Zawołał nagle, celując palcem w Saigiego. Reszta poderwała się szybko ze swoich miejsc, wyciągając broń. Kastety, miecze, pałki, jeden trzymał dłonie przy sobie, gotowe do złożenia pieczęci. Tak gwałtowna reakcja za zwykłe oszustwo? Zadziwiające. Czas wlókł się w tej chwili baaaardzo powoli, jakby sam nie wiedział, czy chce dopuścić do kolejnych wydarzeń. Saigi... Mówiąc lekko, nie był przygotowany na taki obrót zdarzeń. Zdążył skierować swoje kroki w kierunku uroczej dwójki i tyle. Akcja!

[Yuusuke]

((Trochę bieda))

Mały Yü nie należał do wirtuozów opowieści, ale jakoś szło mu przekazywanie informacji na temat tego, co jeszcze niedawno działo się na murze. Cóż, gdyby Mei poczekała ze swoimi pytaniami do końca opowieści, a nie wtrącała się jak dziecko, to chłopczyk nie musiałby przerywać i wszystko poszłoby zdecydowanie sprawniej. Albinos jednak nie miał jej tego za złe, w końcu sam był jeszcze dzieckiem.
-Cofnąć czas?-zdziwił się maluch-A po co?-Zupełnie nie rozumiał pytania dziewczyny, doskonale wiedział, że czasu nie da się cofnąć, co się stało to nie może się odstać i nie ma co się nad tym zastanawiać… Myślał tak i będzie myślał przynajmniej do chwili, w której straciłby kogoś naprawdę bliskiego, wtedy nawet on obejrzałby się wstecz.
-Zwyczaje na Kantai de gozaruyo? To chyba poddawanie dzieci ośmiogodzinnemu treningowi szermierki każdego dnia, raz w tygodniu treningowi przetrwania, raz w miesiącu nauce kontroli chakry i czytanie sprawozdań z misji do poduszki i namawianie do refleksji nad postępowaniem omawianych bohaterów de gozaru…-Smutne było to co powiedział wtedy Yüsuke, ale powiedział całą prawdę, bo przecież nie znał właściwych zwyczajów swego klanu. Znał tylko wycięczający trening swojego wuja i namiastkę dobroci swej przybranej ciotki. Westchnął i wrócił do kontynuowania opowieści, chwilę później musiał odpowiedzieć na kolejne pytanie i nawet nie miał czasu, by ponownie wgryźć się w szczurzynkę, którą wciąż uważał za wołowinę.
-Po tej stroni muru na pewno żadnego nie ma…-stwierdził stanowczo turkusooki-Po drugiej mogą ich być setki jeśli nie tysiące de gozaru.-Mogły to być nawet miliony, ale malec nie znał się szczególnie na liczbach, a tysiące były dla niego niemal nieograniczoną ilością.
-Ogromne węże, psy, których nie da się pokroić de gozaru i pewnie wiele innych, ale spotkaliśmy się tylko z tymi de gozaru.-Chwilę później przerywana opowieść dobiegła końca, a Kantaiczyk zadał swoje pytanie dziewczynie, ta odpowiedziała mu, ale trzynastolatek już nie zdążył. Zorientował się, że coś jest nie tak jeszcze przed tym jak wojownik z sąsiedniego stolika rozwarł swą parszywą gębę i zerwał się ze stołu. –Szczur?-Pomyślał składając pieczęć.-Och… Faktycznie, dawno nie jadłem szczura, Kamiru mnie nimi nie karmi. Ciekawe dlaczego de gozaruyo?-Zanim jednak sobie odpowiedział jutsu było już gotowe, stanął w specjalnej pozycji i wypuścił ze swego ciała mgłę, która już za chwilę miała zająć cały lokal. Plan malucha był prosty, zrobić zamieszanie mgłą i wyprowadzić śliczną Mei jak najdalej od niebezpieczeństwa, czyli na zewnątrz. Gdyby jej nie było postąpiłby zupełnie inaczej, ale przecież była… Nie na darmo jego imię pisało się znakami „iść” i „pomóc”. Nie muszę chyba mówić, że brzdąc dobędzie miecza w dłoń, którą nie będzie trzymał dłoni Mei i będzie bronił naszej dwójki czy to cięciem, czy to pchnięciem. Pytanie tylko co robi drugi użytkownik ninjutsu…

Nazwa

Suiton: Kirigakure no Jutsu

Pieczęci

Tygrys

Zasięg Max.

Suiton: na D - 35 m średnicy, na C - 50m średnicy, na B - 75m średnicy, na A - 100m średnicy , na S-125m średnicy

Koszt

E: 12% | D: 10% | C: 6% | B: 3% | A: 2% | S: 2% | S+: 2% (2% za podtrzymywanie)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Ciekawa technika Suitonu, pozwalająca użytkownikowi na wytworzenie bardzo gęstej mgły, przez którą właściwie nikt nic nie widzi. Shinobi staje w specjalnej pozycji (prawa ręka składa połowę pieczęci Barana, drugą zaś podnosi się nad głowę) i zaczyna wydzielać z siebie chakrę Wody. Im wyższa ranga danego shinobi, tym dłużej można utrzymać mgłę. Trzeba też zaznaczyć, że wytworzona zasłona nie jest w stanie oszukać doujutsu takich, jak Byakugan lub Tsujitegan. Sharingan jednak zostanie w niej zmylony.

[Mei]

Starałam się zadać pytania w miarę możności po jego, jakże fascynującej opowieści. Niestety, natura ciekawska znacznie przyspieszyła proces mówienia. Zamiast odezwać się po, słowa wyciekły w trakcie, tym samym nakazując Yuusuke na zwalnianie, jak i przerywanie paru kwestii. Poczułam się głupio, więc w zakryłam sobie dłonią usta, by więcej nie musiał przerywać. Jego pytanie, które było odpowiedzią na moje nieco mnie zakłopotało. Po co? Niby dwa proste słowa, a jednak nie potrafiłam na nie odpowiedzieć. Sama ostatnio uznałam, że to co było, zostanie moją przeszłością. Nie chciałam się cofnąć wstecz, gdyż każdy wybór, który poczyniłam, wydawał się być najlepszym. Nie mogłabym pomóc dziewczynie, która mnie uratowała, również nie mogłam szybciej odnaleźć brata. Przypadek, los.. ułożenie dróg wszystko wyglądało tak, jakby było idealną układanką. Każdą z nich starałam się rozpracować na swój sposób, tak by inni nie mogli zrobić tego lepiej ode mnie.
- Nic już, zapomnij, że pytałamjuż - powiedziałam miłym głosem, za nim jeszcze zaczął mówić o zwyczajach na terenach Kantai. Z tego, co zdołałam usłyszeć, nie było tam za fajnie. Ciągłe treningi, czytanie na dobranoc sprawozdań z misji, w skrócie śmieszne to życie ninjy. Chociaż.. czy przypadkiem on nie miał lepszego życia ode mnie? Większość czasu widział się z rodziną, a przynajmniej z kimś, kto go naprawdę lubił, obdarzył szacunkiem. Moje dzieciństwo wyglądało zupełnie inaczej. Nie chcę o nim ciągle rozmyślać, więc zostawię to bez większego komentarza.
- Może wygląda to smutnie, lecz mnie się podoba Twoja przeszłość - Gdy skończył tylko mówić, dodałam swoje zdanie, by wiedział, iż przez cały czas uważnie słuchałam. Ponad to uśmiechnęłam się przyjaźnie, by udowodnić swoją prawdomówność. W jego życiu dostrzegłam to, czego brakowało w moim, innymi słowy podobała mnie się jego przeszłość.
Następnie pora przyszła na temat o ,,dzikusach" za bezpiecznych murów. Jak się okazało tutaj nie znajdę ani jednego, lecz za linią obrony odnajdę ich setki, jak i tysiące. Mówiąc otwarcie, dopóki nie postawie stopy dalej, niż to konieczne nic nie powinno mi grozić. Odetchnęłam głęboko, patrząc w głąb lokalu. W gruncie rzeczy czekałam, aż coś pęknie. Zdecydowanie w tej ,,karczmie" było za spokojnie.
- Cisza przed burzą, ne - pomyślałam, po czym czym zaczęłam analizować opis stworów, o których mówił. Wydawały się zwyczajne, lecz takie nie były. Ich rozmiary powiększono, również zdolności zostały zmienione. Robota laboratorium? Ingerowali w to ludzie, czy może świat chciał nas zaciekawić? Nie wiedziałam, z resztą nie miałam jak rozmyślać z powodu gwaru jaki się pojawił. Pstryk i wszystko runęło.
Wcześniejsi goście zdawali się być hałaśliwi, ponad to broń jaką dysponowali wycelowali w człowieka, znajdującego się z nami. Kłopoty wisiały w powietrzu, na co zarówno ja, jak i Yuu zareagowaliśmy od razu. Na początek wstaliśmy od stołu, zaraz potem zaczęła się pojawiać mgła, która miała nam ułatwić ucieczkę. Ja sama skupiłam się na powietrzu, który mnie otaczał. Czakra, którą dysponowałam zaczęła się z nim mieszać, pozwalając mi tym samym na stworzenie swoich bajecznych tworów. Oczywiście, tym razem sprawiłam, że na podłodze za nami pojawiła się milimetrowa warstwa lodu. Wyglądem przypominała dywan o wymiarach 10x8 metra (twór zaczyna się od krawędzi stolika przy którym siedzieliśmy). Jego zadaniem było uniemożliwienie innym pogoni za nami, z resztą trzymając Albinosa za rękę, wiedziałam, że wyjście na zewnątrz będzie o wiele łatwiejsze.

KG- C KC- D, siła - 24

Nazwa

Hyōton no Jutsu: Reberu Shi

Przeskok między poziomami D i C jest dość przyzwoity - lód stworzony za pomocą Hyōtonu rangi C może zajmować większą powierzchnię, nieznacznie wzrasta również zasięg możliwego wykonywania technik, a dodatkowo rośnie twardość lodu - na tyle, by umożliwić wytworzenie z niego przyzwoitych osłon. Dużym bonusem jest to, że tworzenie lodu jest płynniejsze i nie wymaga aż tyle skupienia co poprzednio.

Wytrzymałość

Kontrola Chakry + Siła

Zasięg

Brak Skupienia

30 metrów

Pełne Skupienie

120 metrów

Wielkość Max.

Szerokość

8 metrów

Wysokość

20 metrów

Długość

20 metrów

Koszt Chakry

8% na turę

[Kamiru]

Nic nie jest takie, na jakie wygląda. [29/45]

Smutne było dzieciństwo Yuusuke, ale pierwsze lata życia Mei także nie były najlepsze. Surowość godna obozu wojskowego albo alienacja godna bazy na księżycu. Co jest lepsze? Albo inaczej, co było mniejszym złem, bo obie wersje dorastania rysowały się w czarnych barwach. Ale, co mogło dziwić, duet nie stracił oryginalnej cząstki własnej duszy, żadne z nich nie stało się bezduszną maszyną... Wygrali z systemem? A może po prostu nie zmieliły ich do końca tryby tej wielkiej maszyny? W każdym razie pozostali sobą, co było sporym osiągnięciem.
Oboje postanowili działać. I to dość konkretnie, jak na ich wiek. Zresztą nie ma co się dziwić, w końcu są shinobi. I kunoichi, oczywiście. Chłopak z Kantai szybko zajął się tym, co potrafił najlepiej. Wykorzystać wodę, de gozaru! Białe kłęby pojawiły się w całej karczmie, początkowo nieśmiałe, półprzezroczyste strzępy mgły. Po chwili przybrały na mocy, upośledzając wizję wszystkich przebywających wewnątrz. Mei wykorzystała zdolności wynikające z jej pochodzenia, tworząc cienką warstwę lodu na podłodze. Niezły patent na robienie lodowiska, huh. Tylko czy okaże się skuteczny? Tego nie dane było zobaczyć młodej Yuki, gdyż Hoozuki złapał jej rękę swoją i poprowadził jak najszybciej i jak najdalej od tego całego zamieszania. Kto by pomyślał, że dopiero taka sytuacja doprowadzi do fizycznego kontaktu między zakochanymi nimi.
Udało im się bezpiecznie opuścić przybytek korników i czyśćca dla podniebienia, a to już nie byle jaki sukces. Czy to już? Są wolni i bezpieczni? Bezpieczni w chwili obecnej, a nie na wieczność, gdyż nigdy nie wiadomo, kiedy mur padnie kolejny raz ofiarą szturmu dzikich i ich dziwacznych bestii. Nie! Nie mogło być tak łatwo. Jakimś cudem tuż za nimi z lokalu wybiegł Saigi. Któryś z najemników musiał rozorać mu policzek, który wyglądał teraz jak po kontakcie z tłuczkiem do mięsa i łapą niedźwiedzia. Ale tak poza tym był całkiem zdrowy. I nawet zdołał zabrać komuś katanę, którą mierzył w Yuu. Wariat, ne? Tam mu przybytek niszczą, a on się za nieletnimi pupami ugania. Świry tak mają, zwłaszcza ci wyposzczeni. To co teraz? Uciekamy? Walczymy? Dziesięć metrów to całkiem niezły dystans.

Chakra Mei - 92%
Chakra Yuu - 100% - kiri (nie wiem, ile masz KC)

Mgła na zewnątrz jest znacznie, znacznie słabsza, jeszcze nie ogranicza widoczności, a po oddaleniu się od knajpy wcale jej nie będzie. ~

[Mei]

Sorka za opóźnienia, chciałam odpisać po Yuu-sanie, ale niech będzie, że zrobię to pierwsza//
Było bezpiecznie, przynajmniej przez moment. Cały zgiełk został gdzieś w środku, co z kolei owocowało chwilowym uczuciem swobody. Wiedząc, iż mamy chwilę wyswobodziłam rękę z uścisku Hozukiego i cofnęłam się o dwa kroki do tyłu. Moja podłoga powinna ich przez chwilę zająć, ale ile tak naprawdę? Mieliśmy 10 minut, czy tylko wie? Rozejrzałam się wkoło, aż zobaczyłam jego, celującego w mojego towarzysza. Na mojej względnie spokojnej twarzy pojawił się promyk tajemniczości, skrywający wszystkie moje myśli.
- Uragirimono - pomyślałam, patrząc na Saigiego. W sumie.. nigdy się jasno nie ogłaszał, że jest po naszej stronie, więc niech po prostu będzie, że brak zaufania jakim go obdarzyłam, był adekwatny do tej sytuacji.
- Co to ma znaczyć, Saigi-san? - zapytałam zimnym tonem, wychodząc przed ,,szereg". Będąc Yuki nauczyłam się, że chłód zawsze był w moim sercu. Zupełnie inne traktowanie ludzi, jak i świata po części również wypływał z korzeni.
- Od kiedy się celuje mieczem w swoich sprzymierzeńców? Przybytek Ci się wali i tym obarczasz nas? Czemu nie pomagasz kucharzowi, aż tak bardzo białowłosy jest interesujący? - omal nie parsknęłam, gdy tylko sobie uświadomiłam jak źle to brzmi. Jego karczma, czy jakkolwiek to nazwać właśnie zaczyna się walić. Grupa najemników zrobi tam nie lada zamieszanie, a ten wolał po prostu wyjść na zewnątrz i z nami powalczyć? Co za bzdura.
- Yuu-san.. gdybyś potrzebował mojej pomocy to wiec, że nie walczę w zwarciu. W razie problemów będę Twoim supportem, więc o nic się nie martw. - wyszeptałam cicho, odwracając na chwilę głowę w stronę malca. Następnie kątem oka popatrzyłam na gospodarza, który jeszcze nie tak dawno wydawał się miły. Nie lubiłam złych ludzi, którzy pragną zranić towarzyszące mi osoby. Nigdy nie wypada stać z tyłu i się przyglądać, tak więc postanowiłam, iż tym razem stanę do walki, oczywiście o ile zajdzie taka potrzeba.
Odskokiem do tyłu cofnęłam się za albinosa, wszak jak powiedziałam będę go ubezpieczać, a nie natomiast walczyć na froncie.
- Zróbmy tak, w tej chwili nie ma po co walczyć.. musisz to pan zrozumieć. Nie chcę żadnych bójek, pragnę informacji, więc czy mógłbyś to wyjaśnić? Co jest Twoim.. prawdziwym celem? - spojrzałam na niego, wyczekująco. Pragnęłam jasności, a może nawet trochę poznać logikę tego facecika.

[Yuusuke]

Prosta sztuczka z mgłą, której dzieciak nauczył się zaraz po tym jak nauczył się chodzić znowu okazała się nieziemsko przydatna. Z reguły wykorzystywał ją, by opuścić centrum uwagi, w którym wbrew swojej woli często się znajdywał z racji swojego niecodziennego wyglądu. Tym razem nie chodziło jednak o niego, w końcu jemu tak naprawdę niewiele groziło, ale błękitnowłosa dziewczyna to już zupełnie inna sprawa. –Shinpai shinai…((nie martw się))-zaraz po tym jak wyprowadził ją z budynku-Obronię Cię de gozaru.- A ledwo to powiedział, a nadarzyła mu się okazja do bronienia jej, bo rozszalały zwyrol wypadł z karczmy zaraz za nimi. Chłopczyk natychmiast odwinął się, niczym żmija szykująca się do skoku na swoją ofiarę i już przyjął postawę godną mistrza szermierki, żadnych luk, żadnego martwego punktu, pełna równowaga między defensywą, a ofensywą, a przynajmniej dla Hözukiego, któremu jak wiadomo niewiele mogło zagrozić. Chłopczyk obrzucił wariata lodowatym spojrzeniem, które nabył przez te lata przebywania z najbardziej oziębłym mentorem jakiego można sobie było wyobrazić. Jego buzia stała się straszna, prawdziwa gęba, która nijak nie pasowała do ciała słodkiego dziecka, na które Saigi najwidoczniej miał chrapkę. Już byłby rzucił się do gardła oszalałego napastnika, bo przecież do tego go wychowywano, ale głos Mei dochodzący zza niego powstrzymał go przed tym. –Rozmawia z nim?-pomyślał wytrącony jednocześnie nieco ze swojego bitewnego ferworu-Po co?-Szybko jednak się ogarnął, wiedział, że w środku jest jeszcze kilka osób, które mogły im zagrozić i nie mógł marnować czasu. Wbił swój kościany miecz w ziemię i zaczął składać pieczęcie jeszcze zanim Mei skończyła mówić.
-To bez sensu… Hashire de gozaru! ((Biegnij!))-Rozkazał swojej nowej towarzyszce brzdąc-Mizurappa!-I wypuścił z buzi dużą ilość wody pod ciśnieniem w kierunku wymachującego skradzionym mieczem Saigiego. Planował wepchnąć go z powrotem do tej zapyziałej karczmy, a następnie zabrać swój miecz i ponownie chwytając Yuki za rękę uciec jeszcze dalej. Wciąż byli w niebezpieczeństwie, wciąż nie mogli spuścić gardy, a albinos nigdy nie tracił czasu na bezsensowne rozmowy. Nie stoi się naprzeciwko przeciwnika rozmawiając przez cały odcinek nim dojdzie do walki, życie ninja to nie manga o najeźdźcach z kosmosu. Dlatego też Yü robił to co umiał najlepiej, działał…

Nazwa

Suiton: Mizurappa

Pieczęci

Smok → Tygrys → Zając

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 25% | D: 20% | C: 10% | B: 7% | A: 5% | S: 3% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Niezbyt skomplikowane jutsu, będące wodną wersją techniki Katon: Goukakyuu no Jutsu. Użytkownik wytwarza wewnątrz swojego ciała dużą ilość wody, a następnie wystrzeliwuje ją pod ogromnym ciśnieniem w kierunku przeciwnika. Technika sama w sobie jest dosyć łopatologiczna, za to skuteczna - może zadać dość dobre obrażenia, jeżeli przeciwnik nie jest daleko. Kolejnym plusem jest to, że wytwarzamy w ten sposób wodę, której możemy użyć do innych technik!

KC-C

[Kamiru]

Nic nie jest takie, na jakie wygląda. [32/45]

Huh... Dwie istoty, obie ciężko dotknięte przez los, zdołały zachować swoją duszę w prawie nienaruszonym stanie. Ale teraz, w chwili, można śmiało rzec, zagrożenia, działający inaczej. Mei nie przeraziła się, widząc wymierzone w jej i białowłosego kierunku ostrze. Jedynie potwierdziła swoje podejrzenia co do dobroci ich dotychczasowego gospodarza. Kobiety chyba naprawdę miały jakiś szósty zmysł mówiący im o zamiarach mężczyzn. Przynajmniej niektórych, bo co do Yuu jej intuicja milczała. Może to i lepiej, milczenie ujawniające sojusznika? A może kogoś więcej? Teraz jednak wolała spróbować zgłębić się w chorą i spaczoną psychikę Saigiego, dociekając do samego źródła... Czy naprawdę liczyła na to, że rozmowa poskutkuje z szaleńcem? Zdążyła wypowiedzieć kilka słów, na które mężczyzna nawet nie zwrócił uwagi.
A co tymczasem robił Yuu? Kałuża z Kantai miał znacznie prostsze podejście do problemu zachowania Saigiego. Jeśli zagrażał Mei (bo ciężko byłoby zranić kataną Hozukiego, huh) to trzeba się go pozbyć, tudzież zatrzymać a samemu zarządzić odwrót taktyczny. Plan godny Kamiru. Chyba, bo ciężko przewidzieć, co strzeliłoby do głowy bogowi wygnanemu. A właściwie tym, którzy stanęliby na jego drodze. Pewnie jakieś lodowe kolce na ryj no jutsu. W każdym razie, Yuusuke nie miał zamiaru biernie przyglądać się, jak nowo poznana kuzynka rozwiązuje problem używając mocy przyjaźni. To przecież okrutny świat shinobi, pełen wojen, intryg i zdrad, a nie spokojnego nakłaniania zboczeńca do przejścia na jasną stronę mocy.
Słowa zostały wykrzyczane, pieczęcie złożone, a lodowato zimne słowa zainicjowały jutsu. Duży strumień wody ze sporą prędkością pomknął w kierunku szaleńca z mieczem. Chyba nie spodziewał się, że tak mała i urocza istotka może dysponować działem takiego kalibru. Tylko bez złych skojarzeń proszę. Życiodajna ciecz porwała go ze sobą, wlokąc te kilka metrów po ziemi, likwidując zagrożenie na jakiś czas. Albo i na zawsze, być może zdołał nieco ochłonąć po takim prysznicu. Białowłosy rycerz porwał swój biały miecz, białowłosą i bladolicą niewiastę i pobiegli razem w nieznane w oparach białej mgły. Tylko trawa była zielona, huh. Biegli i biegli, aż dopadli do lasu, zanurzając się między drzewa. I tyle.

Chakra Mei - 92%
Chakra Yuu - 82% -

Mgły tu nie ma, Yuu już jej więcej nie podtrzymuje (bo za daleko etc.)
Znaleźliście się w lasku zanim, ot, moment na oddech, ucieczkę, seksy, whatever. O ile ktokolwiek was tu jeszcze szuka.

[Mei]

Jak się okazało z szaleńcami, tak naprawdę nie można gadać. Amok, w który wpadł Saigi mógł być porównywalny do obłędu, jakim uraczył małego Yuu. Jego postawa podczas moich słów się nie zmieniła, ponad to Hozuki postanowił wziąć wszystko na siebie. Czy aż taka przepaść dzieliła mnie i jego?
Spojrzałam na dwójkę, cofając się znacznie do tyłu. Dwóch amantów miało walczyć, a ja dostałam rozkaz ucieczki. Shit, w jakim ja świecie żyję, by słuchać kogokolwiek?! Z resztą jestem Mei, dziewczyną już raz uciekającą od takich rzeczy. Tym razem biorąc sprawę w swoje ręce skupiłam się na chakrze we mnie płynącej, a zaraz potem na otaczającym nas powietrzu. Moje oczy czujnie się wpatrzyły w strumień wodny, a zaraz potem na drzwi karczmy. Niestety, te zamiast być zamknięte pozostały otwarte, co poskutkowało tym, iż powstrzymałam się od ich mrożenia. Wybawienie przeciwników oraz zwrócenie na siebie większej uwagi mogłoby przysporzyć nam problemów, więc gdy tylko szaleniec padł, dałam się porwać Yuusuke w stronę lasu.
Było cicho i spokojnie, jednak ja pozostałam wciąż czujna. Rozglądałam się na boki, obserwując drzewa, czy chociażby najmniejsze ruchu krzewów. W końcu, gdy wbiegliśmy dalej, niż bym zamierzała, stanęłam w miejscu. Wokół nas rozciągało się pasmo drzew, a ja mimo to chciałam przystanąć i obmyślić plan działania.
- Nie możemy wiecznie uciekać, dokąd dążymy? Co jest naszym celem? - zapytałam poważnie, wlepiając spojrzenie w młodego weterana. Po jego wcześniejszej minie, wierzyłam, iż jest groźnym przeciwnikiem, mającym w zanadrzu spory wachlarz umiejętności.
- Yuu-san, możemy pójść szybszym krokiem? Nie chcę biec, przynajmniej nie teraz, gdy wydaje się, iż wroga nie ma w pobliżu. Z resztą.. chciałabym byś mi opowiedział o swoim klanie. Może mieszkając na wyspach powinnam się dowiedzieć, co nieco o Tobie, jednakże ja niczego takiego nie pamiętam. Moje umiejętności pewnie znasz na wylot przez swojego braciszka, jednakże ja nic nie wiem o Tobie. - pokręciłam głową, nie mogąc zebrać myśli w logiczną całość. Mówiłam spokojnie i w miarę powoli, jednakże coś jeszcze mnie dręczyło. Ach, tak.. już wiem - Dodatkowo tak jak wcześniej pytałam, możesz mi powiedzieć kogo jeszcze znasz z mojego klanu? - uśmiechnęłam się miło na koniec, by przypadkiem nie zrazić go do siebie. Chciałam się z nim zaprzyjaźnić, wyrobić sobie wsparcie, lecz z pustą wiedzą o nim.. nie miałam szans.

[Yuusuke]

Trybiki małej maszyny do zabijania było dobrze naoliwione, reakcja natychmiastowa i efekt taki jak zamierzony. Długi czas wujka Renji’ego poświęcony na konstrukcje i czas poświęcony przez Kamiru na konserwacje i ostrzenie ząbków przynosił korzyści, maluch stawał się niezawodny jak szwajcarski zegarek. Jednak czy poradziłby sobie w życiu, które nie opierałoby się na brutalnej sile? Raczej nie… Do tego potrzebował innych nauczycieli, poznawać ludzi choćby takich jak dziewczyna, którą ciągnął za sobą w ciemny las (choćby nie wiem jak źle to brzmiało) by ją chronić. Swoją drogą, czemu Yü został zaszufladkowany razem z Saigim jako dwójka amantów? Nie ważne…

Nie zamierzał się zatrzymywać, nie zamierzał zwalniać, nie chciał spuszczać gardy, był gotowy na wszystko. Poza słodkim głosem Mei, który znowu uderzył jego uszy…
-Wracamy na mur, do braciszka… Z nim będziemy bezpieczni de gozaru.-Powiedział z pełnią powagi w głosie, zwalniając tylko na chwilę zdziwiony, że dziewczyna marnowała siły na zbędne pytania, gdy trzeba było zapewnić sobie bezpieczeństwo. Jego wiara była niezachwiana, rycerz na białym… śniegu i w szarej masce był przecież zdolny do wszystkiego, a przynajmniej Yü tak uważał. Kolejne pytanie niebieskowłosej nie zaskoczyła malucha już tak bardzo, ale zanim na nie odpowiedział musiał się rozejrzeć. Upewnił się, że nie są ścigani i dopiero zwolnił, ale nie zamierzał puszczać jej ręki.
-Zezwalam…-Odpowiedział jej jak wojskowy, przypominając nieco wujka podczas treningów. Faktycznie nie warto było marnować sił, gdy nawet nie wiedzieli, gdy są ścigani. Przecież mogły być im jeszcze potrzebne jeżeli znowu spotkaliby się z jakimiś napastnikami.-Nie powinienem opowiadać o swoim klanie, ale właściwie jesteś częścią mojej rodziny i musimy współpracować, więc dobrze, powiem Ci de gozaru.-Oświadczył patrząc jej w oczy, a jego mina była tak poważna na ile pozwalała mu buzia słodkiego dziecka. Minęła jednak dobra chwila zanim zaczął mówić, najpierw upewnił się czy oby prowadzi ją w dobrym kierunku. Nie wyglądało na to, by zabłądził, ale przecież wszystkie leśne ścieżki wyglądają tak samo ne? Uspokoiwszy się nieco albinos odwiesił swój miecz na plecy, przeczesał wolną ręką białą czuprynę i cichutko, dyskretnie zaczął opowiadać.
-Pochodzę z Kantai, wyspy sąsiadującej z Hyuou, już mówiłem de gozaruyo?-zapytał niepewnie-Nasze klany żyją względnie w przyjaznych stosunkach i aż dziwne, że nic o nas nie wiesz.-Cóż, wiedza o sąsiadach z mroźnej wyspy była raczej powszechnie dostępna nawet dla takiego odludka jak nasz słodki bohater. Trzynastolatek wzruszył ramionami i wrócił do odpowiedzi. –Moje kekkei genkai pozwala mi na dowolną manipulacje moim ciałem przez zmianę stanu jego skupienia.-Wyrecytował definicję, którą kiedyś powiedział mu ktoś ze starszych.-Słowem potrafię zmienić się w wodę. Dzięki temu właściwie nie da się mnie zranić, ale jestem podatny na raiton de gozaru.-Złapał się za usta uświadamiając sobie, że tego nie powinien był mówić. Postanowił jednak zakamuflować zakłopotanie, by Mei nie poczuła się z tym źle. Złożył rękę w pięść, chrząknął i zabrał ją od ust. Zaraz potem Panna Yuki zadała pytanie, którego w tych okolicznościach malec nie mógł się spodziewać. W końcu po co jej taka informacja, gdy byli zagrożeni.–Poznałem kuzynka…-Odpowiedział tonem, który ociekał zdziwieniem. Zrozumiał jednak, że nie miała nic złego na myśli, gdy tylko natknął się oczami na jej uśmiech, uśmiech, który topił lód, gdy Yuki powinni go tworzyć. Odwzajemnił jej uśmiech niemniej słodkim bananem na buzi.-Jak mu tam było? Nanatsu, Namitsu… Natsume!-Wykrzyknął w końcu triumfalnie.-Braciszek narozrabiał i musiałem przepraszać jego i jego znajomych. Onii chan no baka!-Swoją droga różnooka była tak różna od braciszka, że aż ciężko było uwierzyć, że pochodziła z tego samego klanu co wygnaniec. Maluch jednak nie miał wątpliwości, czuł zimny dotyk jej skóry, poczuł zimne zawirowanie chakry, które Mei spowodowała zanim uciekli sprzed dziwnego przybytku.
-Shi no geto nie jest daleko, powinniśmy tam dotrzeć w jakieś…-Przyciął się, nie znał się na miarach czasu. Cóż przy jego wychowaniu, dobrze, że nauczył się czytać…-Niedługo de gozaru. Bądź gotowa do walki, nie wiemy czy nas nie śledzą de gozaru.-Dodał na koniec, chciał działać profesjonalnie, tak jak go uczono, ale z jakiegoś powodu ciągle ulegał dziewczynie. Czuł się przez nią onieśmielony. Poczerwieniał znowu, gdy napięcie wywołane niebezpieczeństwem zniknęło, zorientował się w końcu, że spaceruje sobie z dziewczyną trzymając się za ręce przez las jak jakaś zakochana para. Natychmiast jednak schował czerwone policzki pod szaliczkiem, który luźno oplatał jego szyje.
-Chyba jesteśmy bezpieczni de gozaru…-Powiedział puszczając w końcu jej rękę, ale był na tyle zawstydzony, że nie mógł na nią spojrzeć ani wychylić się ze swej turkusowej fortecy.

[Kamiru]

Nic nie jest takie, na jakie wygląda. [35/45]

Uciekająca para młoda znaczy, para młodocianych osobników płci różnej, postanowiła trochę zmniejszyć tempo. W końcu szaleńcze gonitwy nie należą do stałych punktów każdej randki, zwłaszcza pierwszej randki pierwszej i ostatniej miłości. Tak więc nieco szybszym niż zazwyczaj krokiem wędrowali wśród drzew, wymieniając słowa, wiedzę, emocje... Całe szczęście, że obyło się bez wymiany płynów, bo w wykonaniu Hoozukiego mogłoby to być bardzo nietypowe. Zwłaszcza, gdy drugą stroną była Mei Yuki, której klan był naturalną kontrą zdolności shinobi Kantai. Ale o niczym takim nie mogło być mowy, bo zauroczenie, a właściwie pełnoprawne uczucie trawiące Kałużę było czymś nie tylko nieznanym mu wcześniej, ale też krystalicznie czystym, nieskalanym pożądaniem płomieniem. Tylko czy zdoła on stopić wznoszone przez wiele lat lodowe bariery zimnej kunoichi? Czas pokaże, ne? Choć jeśli udało mu się przeżyć kilka lat z Kamiru, z Mei nie powinien mieć tak dużych problemów.
W końcu, po kilkunastu minutach... A może nawet kilkudziesięciu? Nie ważne, czas spędzony w tak cudownym towarzystwie dwóch pięknych i słodkich istot przestaje być policzalny. Co innego, gdy ów istoty chcą pokonać problem stojący na ich drodze, wtedy każda sekunda staje się godziną. W każdym razie, duet dotarł na miejsce do miasteczka, które jakimś cudem w tej chwili było całkiem spokojnym miejscem, pozbawionym hord barbarzyńców, nieśmiertelnych potworów czy głupich turystów ryjących swoje inicjały na kamieniach muru. Los debilos. Nikt z mieszkańców nie zwracał większej uwagi na Yusuuke i Mei, nawet jeśli czasem czyjeś spojrzenie zatrzymało się na dłuższą chwilę to jedynie ze względu na niezwykłą urodę tej dwójki... Cisza, spokój, bezpieczeństwo... Tylko gdzie się podział Kamiru? W karczmie? Na murze? Trenuje na jakimś pustkowiu? A może rozmawia z najważniejszą osobą na murze? Rodzinie boga wygnanego nie będzie tak łatwo go znaleźć, co nie oznacza, że nie warto szukać.

Macie dowolność działań, ale i tak pokieruję was w następnym poście na właściwy tor ~

[Mei]

Pytania, szły parami z innymi. Ciekawość ma była bezkresna, pełna zawiłości i pragnienia odkrycia tego, co nieznane. Niepewność, dodająca wszystkiemu nieco uroku, mogła uchodzić za jedną z mniej wartych uwagi cech. Zawsze sprawdzałam teren na którym się znalazłam, więc nawet teraz nie obyło się bez rozpamiętywania o naszych wspólnych znajomościach..
Przechodząc do tego, co właściwe i jasne, zacznę może od początku, gdzie nasza rozmowa miała się wyjaśnić. Zaczęliśmy najpierw od celu, do którego zmierzaliśmy. Jak się oczywiście okazało szliśmy w stronę Muru, gdzie podobno mieliśmy znaleźć Kamiru. Jako, iż sama nie znałam terenu, to zdałam się na przewodnika Yuusuke. Słodki dzieciak wydawał się tu stacjonować przez spory czas, więc czemu miałabym mu nie zaufać?
Idąc za ręce, zaczęłam się rozglądać po terenie, starając się zapamiętać każdy zakręt, ścieżkę, czy drzewo. Może i nie miałam magicznych zdolności sensorycznych, ale chociaż dzięki temu będę mogła lepiej się zorientować w terenie. Poprzednim razem szłam przez miejskie uliczki, więc no cóż.. nadszedł czas, by się zbratać z naturą.
Gdy tylko nadszedł czas opowieści, wytężyłam słuch i zaczęłam w głowie odnotowywać każde słowo. Zamienienie ciała w wodę było czymś, co wychodziło poza moje mniemanie. Ponad to, jakby nie patrzeć w barze nabrałam się na jego sztuczkę. Mój palec, który wgłębił się w jego dłoń, tak naprawdę został potraktowany klanową umiejętnością. Teraz, gdy sobie przypominam swoją reakcję uznaję ja za co najmniej głupią. Ech, gdybym tylko wtedy wiedziała.
- Mało czasu przebywałam w rodzinnych stronach, więc stąd mam tak niewiele informacji - powiedziałam spokojnie, odgarniając sprzed twarzy liściastą gałązkę. Oczywiście swój osobisty komentarz wypowiedziałam, po jego uroczej wypowiedzi. Nie chciałam mu przerywać, więc nawet gdy na początku zadał pytanie, to ja nie tracąc tlenu, skinęłam głową. Podczas tej krótkiej podróży nauczyłam się, że trzeba trzymać język za zębami, więc teraz starałam się niewiele mówić.
W chwili, gdy Hozuki wygadał swoją słabość, najpierw się uśmiechnęłam, po czym wolną ręką dotknęłam jego ramienia.
- Nie zrobię Tobie krzywdy, możesz mi bezgranicznie ufać, Yuu-san. Chcę móc Cię wspierać w każdej sytuacji - powiedziałam łagodnym głosem, czule się do niego uśmiechając. Może przez to się zarumieni, schowa za swym szalikiem, lecz ja uznawałam to za co najmniej urocze. Z resztą, słuchając go dalej, byłam w coraz lepszym humorze. Nie wiem, co ten chłopak ze mną robił, ale jego osoba wpływała na mnie nie dość, że uspakajająco, to był lekiem na wszelkie smutki. Patrzyłam na niego jak w obrazek, pragnąc go coraz bliżej poznać. W końcu, tak jak to nie raz zaznaczałam był jedną z osób, które na tle innych się zdecydowanie wyróżniały.
- Natsume? - popatrzyłam na niego z zaskoczeniem, gdy tylko wykrzyczał triumfalnie jego imię. Mój brat znał Kamiru, co oznaczało, iż chyba byłam jedną z niewielu Yuki, którzy nie poznawali swojej rzekomej rodziny. Ponad to... mały Albinos również spotkał braciszka zapewne ... dużo wcześniej, niż ja sama.
- On.... jest moją jedyną rodziną. - powiedziałam nieco smutnym głosem, po czym odwróciłam wzrok. Wciąż nie mogłam się pogodzić z tym, że został mi tylko on. Z resztą.. gdy tylko go stracę zostanę na zawsze sama - Yuusuke-san, czemu przepraszałeś za Kamiru? - zapytałam łagodnie, by zmienić nieco swój tok myślenia. Rozżalanie się nie było dobre, szczególnie przed przygodą, która mnie czekała!
Koniec końców, gdy dochodziliśmy do miasta, zostaliśmy rozłączeni. Nie wiedziałam, czy to dobrze, więc zerknęłam na białowłosego, który przypominał wyglądem buraka. Moja głowa przechyliła się na bok, po czym od razu przytuliłam się do malca.
- Coś się stało? - pogłaskałam jego włosy, a następnie zrobiłam krok do tyłu - Jeśli to moja wina, to najmocniej przepraszam - wyszeptałam po cichu, a w następnej kolejności wolnym krokiem zaczęłam iść przez napadnięte miasto.
- Powiedz, gdzie możemy zacząć poszukiwania. Nie znam tego miejsca, a mimo wszystko nie chciałabym się zgubić - popatrzyłam przed siebie, dokładnie przyglądając się każdemu człowiekowi.

[Yuusuke]

Zdziwienie malca…… Nie, malec nie zdziwił się, w końcu mógł się spodziewać, że Mei jest w jakimś stopniu spokrewniona z Natsume, jak Kamiru. Tylko nie powiedziała jaki był stopień pokrewieństwa między nią a czarnowłosym. Mógł być zarówno jej bratem, kuzynem, mężczyzną, może nawet ojcem, w końcu Yü nie wiedział ile Natsu miał lat, a wygląd często bywa mylący i nawet on o tym wiedział. Berbeć nie chciał jednak dociekać kim był dla niej rzeczony dwudziestolatek, skoro nie powiedziała to pewnie nie chciała desu ne? Przynajmniej tak myślał Hözuki.
-Anooo…-Jęknął albinos próbując sobie przypomnieć co takiego stało się w herbaciarni, było to w końcu tak dawno temu z perspektywy małego chłopca. Przypomniał to sobie niemal natychmiast, ale nie potrafił znaleźć słów, które miał gdzieś na końcu języka. Kiedy wreszcie wiedział jak ubrać wydarzenia w słowa spróbował się wypowiedzieć, ale zamiast dziecięcego głosiku wydał tylko dziwne warknięcie. Zaschło mu w gardle… Czy los nie chciał, żeby berbeć obgadywał swojego mentora za jego plecami? Nie ważne, bo białowłosy całkiem szybko chwycił za swój bukłak, który zręcznie odkorkował i wychylił nieco zawartości zbiorniczka zwilżając gardziołko. Odjąwszy bukłak od ust mógł mówić dalej, ale nie odwiesił go na miejsce.
-Była tam taka dziewczyna, miała podobne włosy jak Twoje, imię nieistotne de gozaru… Onii-chan zrobił jej głupi dowcip tworząc przy jej szyi lód, czy tam śnieg, który wpadł jej za kołnierz. Nie muszę chyba mówić, że dziewczyna była wtedy w towarzystwie Natsume.-Skrócił historię jak tylko mógł, bo wydawała mu się nudna, wyjątkowo nieinteresująca. Chwilę później palnął buraka, o czym była już mowa, a Panienka Yuki nie wiedząc co właśnie się stało dolała Oliwy do ognia tuląc się do malucha. Mimo tego iż drugi z wyspiarskich klanów był najchłodniejszym na świecie, to ciepła płynącego od miękkiego, tulącego trzynastolatka ciałka wystarczyło, by woda w nim zagotowała się. --Co się dzieje? Gdzie ja jestem?-Zapytał sam siebie maluch nim zachwiał się, puścił bukłak i osunął na ziemię. Mimo tego czuł się dobrze, prawie tak jakby mdlał w rękach Kamiru po ciężkiej walce, wiedział, że jest bezpieczny. Oczywiście nie stracił przytomności, ale mało do tego brakowało. Mmmmm… Jaki słodziak! Cóż, trening przybranego wuja nie przygotował go do tego typu ataków. Po chwili chłopczyk zerwał się z ziemi wymachując rękami.
-Wszystko dobrze, to nie Twoja wina! Zamyśliłem się i…!- W tej chwili odwrócił się twarzą do dziewczyny, by dokończyć zmyślane na poczekaniu, desperackie wyjaśnienia, ale gdy tylko jego oczy napotkały jej oczy zaniemówił. Uciekł wzrokiem od jej „pięknych”, jakże różnych tęczówek, na które mimo ich nieodmownego uroku z jakiegoś powodu nie mógł w tej chwili patrzeć. Dla odmiany pobladł nieco, a że jak najszybciej chciał ukryć swoje zakłopotanie, to zamiast ukryć się za szaliczkiem zwyczajnie się odwrócił i pomaszerował naprzód. –Co się z Tobą dzieje Yüsuke?!-Zapytał w myślach sam siebie nie wiedząc, cóż za uczucie nim targało, co właściwie się stało i dlaczego Mei jest dla niego taka miła…

Po jakimś czasie dotarli do osady tuż pod murem, stąd mały władca wody miał prowadzić dalej, do miejsca, gdzie znaleźć można było braciszka. Karczma z wiadomych względów odpadała, może i Kamiru był leniwy, ale nie do tego stopnia, by przez cały dzień siedzieć w jednym miejscu.
-Nie wiem, gdzie braciszek mógł pójść de gozaru…-Oświadczył „przewodnik” swym niewinnym głosem. Zdążyło już mu przejść i znowu spoglądał na błękitnowłosą tak jak wcześniej, z tą jednak różnicą, że jego serduszko z niewiadomych dla niego przyczyn biło mocniej za każdym razem, gdy się zbliżała. Maluch przyspieszał wtedy, zachowywał dystans.-Sprawdźmy w siedzibie administracji, czasami tam chodził de gozaru…-Jak powiedział tak i zrobił, poprowadził dziewczynę do rzeczonego miejsca.

[Kamiru]

Przechodzimy tutaj.

[Hikari]

~ Żniwa wojny ~
Misja rangi B 1/45
Kamiru

Żniwa czasem ciągnął się nawet długo po wojnie. Nawet często nie wiemy o tym, albo przemykają one przed naszym codziennym wzrokiem, ale dalej one są. Niewielkie, może nieznane, ale nie jest to istotne prawda? Przynajmniej do czasu aż się o tym nie dowiemy. Albo nie dowie się nasz szef. No własnie. Kamiru wrócił tutaj, ale z nim nie rozmawiał prawda? Żniwa też dotyczą naszych decyzji i słów. Ostatnia ich rozmowa była, że zamknie swoje sprawy i wróci. Tak też się stało, tylko lider na murze nic o tym nie wie. A wypadałoby powiedzieć o swoim powrocie przynajmniej. Tak wymagała by kultura, ale odejdźmy od kultury, a zwróćmy uwagę na co innego. Na to co on robił i co to wywołało. Wrócił z polany, po wskazaniu drogi aby dołączył do siedzimy głównej jakiś rozgadany człowiek. Gdzie wylądował zamaskowany człowiek? W mieście, gdzie został rozpoznany w ten piękny dzień. Podczas gdy ptaszki ćwierkały... A właściwie robiłyby to gdyby były na tym końcu świata, bo w mieście ich nie uświadczymy teraz. Uciekły w lepsze miejsca świata, ale przynajmniej światełko świeci nad naszymi głowami. Tak czy siak wróćmy do tego co się dzieje prawda? Został zauważony już w swojej nowej masce i wtedy podszedł do niego człowiek. Łatwo się domyślić, że był z Shinsengumi. Ubrany był w czarny płaszcz, spod którego niczego nie było widać. Czysty czarny płaszcz bez dodatków i bez kaptura nawet. Bieda trochę, ale co poradzić. Niektórzy oszczędzali na wszystkim. Włosy krótko przystrzyżone, koloru rudego... Nie warto nic więcej o nim mówić, bo gdyby nie kolor włosów to nigdy byś więcej o nim nie pamiętał. Ot raz zobaczył, powiedział i przeminął, ale nie musiał mieć przeklęty kolor, który go automatycznie wyróżniał. Nie ważne. Co chciał od naszego bohatera? Nie owijał w bawełnę...
- Ty jesteś Kamiru prawda? Rozkazano nam, że jak zobaczymy jakiegoś człowieka w masce spytać go imię, jeżeli potwierdzisz przekażemy Tobie resztę informacji.
Co on chciał? Kim on był? Chyba nikim ważnym, ale mógł mieć ważne informacje. Warto chyba porozmawiac, albo przynajmniej potwierdzić swoje imię prawda? No tak czy siak co zrobi nasz naczelny cichy człowiek w masce oto jest zagadka...

[Kamiru]

Wędrowałem ulicami miasta, powoli zbliżając się do siedziby administracji. Miałem znaleźć Yuusuke i omówić z nim pewne kwestie. No i sprawdzić, czy glut jeszcze w ogóle żyje, a w centrum powinni wiedzieć, gdzie się teraz znajduje. O ile też zapisano go do strażników, inaczej stracę tam czas. Choć nie do końca, miałem jeszcze rozmówić się z Kyuo, kapitanem, który jeszcze nie tak dawno temu był alkoholikiem. A teraz zarządzał całym murem, wszystkimi strażnikami. A w tym mną, huh. Może lepiej byłoby zameldować się najpierw u niego, a dopiero potem zająć poznawaniem niezwykłych technik Natsume? Teraz już i tak za późno na zmianę czasu... Byłem zbyt zamyślony, by zauważyć, że przyciągnąłem uwagę innego spośród Shinsengumi. Przynajmniej tyle wywnioskowałem z ubrania i tego, co do mnie powiedział.
- Eto... To ja. - odpowiedziałem na tyle szybko, na ile zdołałem uformować te proste i nieliczne słówka w zdanie. Wolałem nie zadawać nawet pytań o to, dlaczego nieznajomy użył liczby mnogiej zamiast pojedynczej, skoro stał sam jeden przede mną. Do tego był rudy, huh. Każdego czasem dotyka zło, ale patrząc optymistycznie, być może kiedyś los się do niego uśmiechnie. I wyłysieje. Byłem cierpliwy, jak na boga (i członka klanu Yuki) przystało, czekałem więc spokojnie na konkrety, które powinien mi zaraz zdradzić. Albo zaprowadzi do kogoś bardziej kompetentnego... Byleby nie tracić czasu na wymianę niczego nie wnoszących słów, moje plany czekały już wystarczająco długo przez treningi i "rozmowę" z Kazem. Ciekawe, czy zostanie przyjęty bez żadnych problemów. Powinien.