PORT

[Uchiha Hiromi]

~ 11/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Karyou patrzył na Nizana tak, jakby próbował ustalić, czy ma do czynienia z geniuszem interesu, czy z człowiekiem, któremu mróz wyżarł resztki mózgu. Przez moment w jego oczach było czyste oburzenie. Takie, które u kobiety zwykle kończy się uderzeniem w policzek a u mężczyzny pięścią w nos.

A potem Nizan rzucił to swoje „250, w TYM!”, a cała ta przemowa o prestiżu poleciała dalej jak płynął bardzo gorący metal - gładko i szybko.

Karyou zmrużył oczy.

- „W tym”…? - powtórzył z niedowierzaniem, jakby to słowo go obraziło bardziej niż sama negocjacja. - Ty… ty serio tak targujesz się?

Wyprostował się, zrzucając z siebie część uścisku Nizana ruchem barku - nie brutalnie, ale wyraźnie pokazując: to ja decyduję, kiedy kończy się dotykanie artysty. Ale nie odsunął się daleko. Zamiast tego przechylił głowę, jak ktoś, kto słucha propozycji, a w środku już układa sobie, jak będzie wyglądać jego występ.

- Koszulki… - mruknął powoli, jakby smakował to słowo. - Z haftem. „Artysta - Mistrz Ognia”. I moje imię. Dużymi literami - dodał od razu, tonem nieznoszącym sprzeciwu. - Karyou. Ognisty Smok.

Hoshigaki parsknął nerwowo, jakby nie wiedział, czy ma się śmiać, czy uciekać, ale zaraz zasłonił usta futrem, bo Karyou rzucił mu krótkie spojrzenie, w którym było coś z „jeszcze jedno słowo i będziesz postnym posiłkiem”.

Karyou znowu spojrzał na kopułę Dotonu. Para wciąż unosiła się spod spękań, a ziemia była rozgrzana tak, że powietrze wokół falowało. W oddali ktoś krzyknął coś niewyraźnego, jakby portowy robotnik albo pijak zauważył dym. Kroki, bardzo dalekie, ale zbliżające się, odbijały się głucho w drewnie.

Karyou westchnął teatralnie, jakby to on był tu jedyną rozsądną osobą.

- Dobra. - Uśmiechnął się jednym kącikiem ust zwycięsko. - Zgoda. Dwieście pięćdziesiąt. I twoje śmieszne koszulki.

Wyciągnął dłoń do uścisku.

- Tylko pamiętaj, kowalu - powiedział ciszej, nachylając się lekko, a jego głos nabrał poważniejszej nuty. - Ja nie jestem twoim chłopcem od dźwigania. Ja jestem… zjawiskiem. Jak będziesz mnie traktował jak muła, to spalisz sobie biznes zanim ja cokolwiek spalę.

Po tym dopiero uścisnął dłoń Nizana - krótko, mocno - i odsunął się.

Klepnięcie w plecy, które Nizan próbował mu zafundować, Karyou przyjął… ale nie tak, jak zakładał Kunisaku. Karyou zrobił dwa kroki do przodu i jednocześnie obrócił się płynnie na pięcie, łapiąc równowagę jak tancerz. Zatrzymał się idealnie przy skrzyni, jakby to on zaplanował tę choreografię od początku.

- O, to akurat ładne - skomentował sucho, z nutą uznania. - Masz rękę do sceny.

Schylił się, złapał skrzynię za boczne uchwyty. Przez moment drewno skrzypiało, ale Karyou puścił uchwyty, jakby był obrzydzony i zniesmaczony.

I wtedy wydarzyło się coś, co Nizan mógł odebrać jako atak.

Karyou złożył szybko pieczecie do techniki ogniowej i wypluł z płomień. Cienka, prawie niewidoczna wstęga ognia musnęła krawędź skrzyni, ale nie żeby ją spalić, tylko żeby osuszyć mokre drewno, żeby przestało ślizgać się w dłoniach. Ten ogień był użytkowy. Karyou najwyraźniej umiał robić coś więcej niż podpalać.

- No. - Mruknął, jakby to było oczywiste. Złapał za uchwyty, napiął mięśnie i skrzynia poszła w górę. - Teraz się niesie lepiej. Dawaj, prowadź - rzucił Karyou do Nizana, ruszając już w stronę zaułka.

Dopiero gdy Nizan zadał to ostatnie pytanie - „kto kazał i po co” - Karyou zwolnił na pół kroku. Przez moment widać było, że temat nie jest już zabawny.

- Heh. - Zaśmiał się krótko, ale bez wesołości. - No proszę. Jednak myślimy.

Zerknął w bok, a od strony portu słychać było coraz wyraźniejsze głosy. Jeden z nich brzmiał jak: „Tam! Widziałem dym!” - choć słowa były przytłumione przez wiatr i wodę.

Karyou mówił już ciszej.

- „Przekaz” miał trafić do ludzi Shimy. Do tych, co myślą, że mogą brać z Kantai i robić z tego interes bez konsekwencji. Kto kazał? - Karyou uśmiechnął się znowu tym jednym kącikiem, ale tym razem był to uśmiech ostrzejszy. - Powiedzmy, że ktoś, komu przeszkadza, że stal ląduje w Ryuzaku przez jakieś ciemne porty, a nie oficjalnie. Płacisz lepiej, więc pierdolę ich, zresztą zatrudnili mnie przez jakiegoś gówniarza. Sam nie wiem, od kogo wyszedł rozkaz. Ale zadanie wykonałem.

Uniósł skrzynię odrobinę wyżej, poprawiając chwyt.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

No i nie było potrzeba zbyt długo, bo Karyou - artysta, mistrz ognia i w ogóle człowiek wielu talentów - był typem, który potrzebował uznania. Uznania, które mógł dostać od Nizana. Zgodnie z tym, co we dwóch ustalili, ceną za współpracę miało być 250 ryo i specjalna koszulka z haftem "Artysta - Mistrz Ognia".

Nizan trochę powątpiewał, czy chodzenie z taką informacją na plecach po Ryuzaku to najlepszy pomysł, ale z drugiej strony, jeżeli chodzi o dostawy, to lepiej by bandyci wiedzieli, z kim mają do czynienia. Może oszczędzi to jakichś walk czy coś. W każdym razie, umowa była dopełniona.
- Tak, specjalny haft. Własnoręcznie go wyszyję. - potwierdził u chłopaka, to na co się dogadali.

Dalej Hoshigaki parsknął śmiechem, na co Nizan tylko spojrzał na niego.
- Ty się nie ciesz, tylko organizuj kolejną dostawę, bo Mistrz Ognia od teraz będzie od Ciebie je odbierać. No, może nawet z własną drużyną, czy może bardziej pomocnikiem. - przywołał do porządku ryboludzia, który balansował na granicy. Nie chciał stawać po stronie Hoshigakiego, bo tamten musiał czuć, że Karyou staje się odpowiedzialny za transporty.

Karyou powiedział wtedy, że nie jest chłopcem od dźwigania, na co Nizan skinął głową.
- Umowa była taka, że odpowiadasz za transport, a nie że masz dźwigać. Nic Cię nie oszukałem. Dobierzemy Ci jakiegoś pomocnika. A właśnie, znasz kogoś, kto mógłby z Tobą pracować? To odrazu przyprowadź go jutro do mnie, to zobaczymy.

Potem miało zadziać się... MIAŁA!... zadziać się sztuka. Nizan obserwował z zachwytem, jak chłopak manipuluje ogniem w taki sposób, bo osuszyć sobie skrzynię. Jeżeli chodzi o kontrolę, był naprawdę dobry.
- Nieźle. Naprawdę masz kunszt artysty, jeżeli chodzi o kontrolę ognia. - powiedział Nizan kiwając głową z uznaniem.

Podczas drogi Karyou zaczął wyjaśniać, co tak naprawdę się stało. Trochę przerażało go, gdzie macki Shimy sięgają i że nie boi się... no, mówiąc wprost - podpierdolić stal od jakichś mrocznych ludzi. Może miała styczność z samą mafią? Ewidentnie Nizan musiał dowiedzieć się więcej.
- Czyli to ludzie z Kantai kazali zostawić przekaz, czy z Ryuzaku? - zapytał, unosząc brew. - Bo skoro mówisz, że problemem jest to, że stal jest przerzucana przez port, a nie oficjalnie, to brzmi trochę jak zlecenie rządzących. Tylko których?

Im dłużej o tym myślał, tym gorzej to wyglądało.
- Shima to moja żona, więc w tym momencie zależy mi na tym, by poznać prawdę. A Tobie, jako nasz najlepszy i główny narybek z dużym potencjałem - powinno zależeć na tym, bym jak najszybciej dowiedział się gdzie KTO nam sabotuje plany. - Nizanowi pojawił się błysk w oku. - Mówiąc prostszym językiem, właśnie zacząłeś pracować na swoją pierwszą premię. Kto, co, jak. Konkretnie.

[Uchiha Hiromi]

~ 12/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Karyou szedł przodem, skrzynia oparta stabilnie na ramieniu, jakby ważyła o połowę mniej, niż w rzeczywistości. Poruszał się pewnie, bez pośpiechu, choć z oddali niosły się już wyraźniejsze głosy - zamieszanie przy porcie narastało.

Na słowa Nizana o premii i „pierwszym zadaniu” Karyou nie odpowiedział od razu. Przez kilka kroków milczał, a jego spojrzenie krążyło po zaułkach, oknach, dachach - nie nerwowo, raczej czujnie. Jak ktoś, kto od dawna przyzwyczaił się, że świat lubi go obserwować.

Dopiero gdy skręcili w węższą uliczkę, gdzie mgła była gęstsza, a zapach morza ustępował wilgoci spróchniałego drewna, Karyou odezwał się półgłosem:

- Z Kantai to by przyszli z papierami. Albo z flotą. Albo z ostrzeżeniem, które wszyscy mieliby zobaczyć. - Parsknął krótko. - To nie był ich styl. Wszyscy wiedzą, że Cesarz jest pojebany i rzuciłby żądania, jakby to co najmniej on odciął handel z nimi i miał jakąkolwiek faktyczną władzę.

Poprawił chwyt skrzyni i rzucił Nizanowi krótkie spojrzenie przez ramię.

- To Ryuzaku - powiedział spokojnie, jakby stwierdzał oczywistość. - Ale nie ulica. Nie port. Nie straż.

Zwolnił na moment, pozwalając Nizanowi zrównać się z nim na krok.

- Ktoś wysoko. Taki, co nie nosi broni przy pasie, tylko pieczęć albo pieprzony sygnet. Ktoś, komu przeszkadza, że stal przechodzi bokiem, bo nie on trzyma rękę na tym. Nie chodzi o prawo. Chodzi o kontrolę.

Z oddali dobiegł trzask - drzwi otwierane z impetem, czyjś krzyk, przekleństwo. Straż jeszcze nie była blisko, ale miasto już się budziło.

- Nie dostałem nazwiska. - Karyou wzruszył ramieniem. - Dostałem miejsce, czas i hasło. „Zrób dym. Tylko tyle, żeby poszło w górę i żeby zrozumieli, że nie wolno. Zginą to zginą, na chuj drążyć”. Przekaz miał być jasny: wiemy, że bierzecie stal. I że możemy wam wejść w drogę, kiedy chcemy.

Na chwilę zamilkł, po czym dodał z lekką ironią:

- Szczerze? Myślałem, że to będzie tylko robota. A wyszło… - zerknął na skrzynię, potem na Nizana - coś znacznie ciekawszego.

Hoshigaki, który trzymał się kilka kroków z tyłu, odezwał się drżącym głosem:

- To… to ktoś z Rady…?

Karyou nie odpowiedział. Ale nie zaprzeczył.

Zatrzymał się na moment przy rozwidleniu uliczek, spojrzał w lewo, potem w prawo, jakby oceniał ryzyko.

- Powiem tak - odezwał się w końcu, znów do Nizana. - Jeśli ktoś sabotuje wasze plany, to nie dlatego, że ich nienawidzi. Tylko dlatego, że się boi. A to zwykle znaczy, że robicie coś dobrze.

Uniósł lekko skrzynię, jakby ważąc ją w dłoniach.

- A skoro Shima jest w to zamieszana… - uśmiechnął się krzywo - …to znaczy, że sprawa dopiero się rozkręca.

W oddali rozległ się gwizd. Strażniczy. Jeden, potem drugi.

Karyou ruszył dalej, pewnym krokiem.

- Premia, mówisz? - rzucił przez ramię. - Dobra. To moja rada na start: nie pytaj jeszcze kto. Najpierw sprawdź kto zyskuje, na tym, że stal zniknie z rynku.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

Kto by przypuszczał, że wyprawa po taką rzecz jak skrzynka ze stalą sprawi, że Nizan dowie się tylu interesujących rzeczy. Okazywało się, że handel Shimy sięgał dużo dalej niż można było wyobrażać. Co więcej, kobieta była rozpoznawalna już nie tylko przez faceta, co dostarczył towar, ale i tego, co miał go potencjalnie ukraść. Nizan skrzywił się na myśl o tym, jak daleko jej macki są w stanie obejmować tematów.

Nie mniej póki co wyprawa okazała się spektakularnym sukcesem. Oprócz tego, że Hoshigaki obiecał kolejne dostawy jak tylko dogada się z Shimą, tak teraz jeszcze potencjalny zamachowiec stał się sprzymierzeńcem, a nawet pracownikiem. Ten, co miał zaatakować Nizana, dźwigał teraz jego skrzynkę i dodatkowo opowiadał mu wszystko, co się działo w okolicy. Nizan polubił Karyou i już wiedział, że będzie jego doskonałym pracownikiem, obok Harego i Reki - dwóch pracowników, którzy pomagali w warsztacie. Hary był typem sprzedawcy, który bardzo lubił wymyślać różnego promocje i inne aktywności, które mogły zwiększyć sprzedaż i cieszył się jak dziecko, gdy mu się udawało. Rekia z kolei była kobietą, która udawała, że nie przejmuje się wszystkim, ale była idealną pracownicą, która plotkowała o wszystkim i wszystkich, dzięki czemu miała wszelkie informacje na temat tego, co się dzieje w życiu ich klientów. No i często przypisywała sobie sukcesy Harego. Para tworzyła ciekawy duet pracowniczy, a teraz jeszcze do nich miał dołączyć Karyou. Nizan nie mógł się doczekać ich wspólnych perypetii.

W każdym razie, Nizan dowiedział się tyle, że to Ryuzaku stoi za zleceniem ataku. Na nich?
- To nieźle, jak ktoś z Rady Ryuzaku zleca takie coś. - skomentował Nizan. - A wiesz dokładnie kto? - zapytał.

Dodatkowo, Kunisaku próbował sobie przypomnieć, kogo zna z tej rady i kto by najbardziej mógł posunąć się do czegoś takiego.

Po tym, jak powiedział, że osoba, która na nich prawdopodobnie nasłała zamachowców wie, że bierzemy stal, Nizan odwrócił się do Hoshigakiego.
- Czyli w skrócie, jeżeli wiedzą, że bierzemy stal, a Karyou został zatrudniony na te okoliczność i jest niewinny, to mamy sytuację na zasadzie dwóch nas piło, ktoś nas podjebał. - zmrużył brwi i przybrał niepasującą do niego wcześniej minę. . - Naprawdę nie chcesz sytuacji, w której dowiem się, że ktoś z Was na nas doniósł, to gniew Shimy przy moim to będzie spacer po plaży.

Następnie odwrócił się i ruszył dalej za Karyou, a raczej przed nim, by wskazywać mu drogę, gdzie mają iść.
- Kto zyskuje na tym, że stal zniknie z rynku? Ktoś, kto robi na tym biznes. Najbardziej wzbogacają się Ci, co handlują stalą, tak jak na przykład ja. Możemy dzięki temu ustalić ceny, jakie chcemy, a kupiec zawsze się znajdzie. Tylko, ja działam na małą skalę. Pytanie kto działa na dużą. - zastanowił się. - Czyżby ktoś z Rady celowo chciał osłabić pozycję Ryuzaku? - zapytał Karyou.

[Uchiha Hiromi]

~ 13/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Karyou zwolnił, kiedy Nizan zaczął mówić o Radzie, o donosie i o tym, kto naprawdę pociąga za sznurki. Nie zatrzymał się całkiem, ale jego krok stracił tę wcześniejszą lekkość. Skrzynia wciąż spoczywała na ramieniu, jednak teraz było widać, że przytłoczył go dodatkowy ciężar.

Kiedy Nizan zapytał wprost, czy wie dokładnie kto, Karyou nie odpowiedział od razu.

- Gdybym wiedział dokładnie kto - odezwał się w końcu, bez odwracania głowy - pewnie byśmy tutaj nie rozmawiali, bo byłbym zbyt ważny i zabiliby mnie za zdradę. Byłbym bardziej zamieszany. A tak to mogę robić, co zechcę. Jestem "bezpieczny".

Zatrzymał się na moment i spojrzał na Nizana. W świetle latarni Kunisaku wyglądał… inaczej. Jego twarz, dotąd raczej pogodna, przybrała ten charakterystyczny wyraz: lekko zmrużone oczy, napięcie w szczęce, coś pomiędzy skupieniem a niepokojącą ciekawością. Mina człowieka, który nie tylko składa fakty, ale już zaczyna widzieć ich konsekwencje. Karyou zapamiętał to spojrzenie.

- Ale wiem jakiego typu to człowiek - dodał ciszej. - Taki, co nie brudzi sobie rąk. Ktoś, kto mówi o „stabilności miasta”, „bezpieczeństwie handlu” i „dobru Ryuzaku”, a potem podpisuje papiery, przez które znikają ludzie albo całe interesy.

Na słowa Nizana skierowane do Hoshigakiego, ryboludź niemal się skurczył. Jego płetwiaste dłonie zacisnęły się na futrze, a oczy nerwowo zerkały na boki.

- Ja nic nie mówiłem… - wychrypiał. - Przysięgam na morze i głębiny… My tylko dostarczamy. Jak ktoś wiedział, to… to nie ode mnie. Poza tym, to chyba ja byłbym w największym morskim rowie, jakby nas złapali.

Karyou prychnął krótko, bez rozbawienia.

Kiedy Nizan zaczął głośno analizować, kto zyskuje na zniknięciu stali z rynku, Karyou kiwnął głową.

- Dokładnie. Duzi gracze. Ci, co mają magazyny pełne legalnej stali, koncesje, pieczęcie Rady i ceny, które „same się regulują”. - Uśmiechnął się krzywo. - Jeśli boczny strumień znika, wszyscy wracają do jednego koryta.

Na pytanie, czy ktoś z Rady mógłby chcieć osłabić Ryuzaku, Karyou uniósł brew.

- Albo wzmocnić siebie - poprawił. - Ryuzaku to nie jeden organizm. To kilka grubych ryb w jednym stawie. Jak jedna urośnie za bardzo, inne zaczynają gryźć.

Zatrzymał się jeszcze raz, tym razem krócej.

- A Shima… - dodał, ważąc słowa - …robi coś, co wytrąca ich z równowagi. Nie wiem jeszcze co dokładnie, ale fakt, że jej imię pada w takich rozmowach, oznacza jedno: ktoś uznał ją za zagrożenie. Albo za konkurencję.

Popatrzył na Nizana uważnie.

- I skoro jesteś jej mężem, to się dziwię, że mnie pytasz i nic nie wiesz.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

W opowieściach Shima była daleka od tego, by być idealną matką i żoną. Raczej przypominała liderkę jakiejś mafii lub czegoś podobnego. Nizan skrzywił się trochę na to, jak ludzie opisują czarnuszą dziewczynę. Jednak no... genów nie oszukasz, jakby. Dobrze, że nie kradła. A może i kradła?

W każdym razie, Nizan dowiadywał się coraz więcej i wiecej, chociaż wszystko z tego co opowiadał chłopak to i tak oczywiście wiedział. Nawet jak Shima nie dzieliła się wszystkim, to części Nizan się domyślił. Co można było powiedzieć o duecie Nizana i Shimy to napewno to, ze współpracowali razem na sukces. Tam, gdzie nie była potrzebna chakra, królowała Shima. Tam, gdzie trzeba było coś załatwić, królował Nizan.
- Stabliność miasta... taaa... - powtórzył cicho Nizan. - To już przynajmniej wiem, gdzie szukać.

Nizan chciał przypomnieć sobie - jakich zna Radnych i czym się charakteryzowali. Może uda mu się wydedukować o kim mówił Karyou.

Gdy Kunisaku trochę pogroził Hoshigakiemu, ten odrazu przestraszony zapewnił, że to nie on. Czyżby Nizan przesadził? Może. Jeżeli chodziło o dobro i bezpieczeństwo rodziny, to chłopak odpalał tryb nemezis i nigdy nie kalkulował.
- Wiem wiem, jakbym miał podejrzenia, to byśmy już nie rozmawiali. - powiedział to z ciepłym uśmiechem na ustach.

Potem Karyou powiedział coś ciekawego. Pełne magazyny legalnej stali.
- Tym bardziej, że teraz stal nie jest taka czysta. Traci na właściwościach. Ktokolwiek nazbierał sobie teraz mnóstwo stali... to jak zaraz puści ją w obieg, zarobi krocie. - zamyślił się. - Tylko wtedy ucierpi Ryuzaku jako całość. Może nawet... - i wtedy to dostrzegł.

Lekko rozchylił usta.
- Kto będzie najbardziej potrzebować stali w czasie wojny? - zapytał. - Wojsko. Wojsko, które opłaca Ryuzaku. Bo jak inaczej sprzedać szybko stal? A eksportować na zewnątrz, to zaraz by zaczęły się pytania. Tak to w białych rękawiczkach można szybko spieniężyć towar i... zyskać chwałę, za uratowanie sytuacji.

Nie wiedział, czy to jest prawda. Strzelał. Jednak jeżeli ktoś opracował taki plan, to rzeczywiście, Nizan z Shimą stali mu na drodzę. O panie, w co ona wdepnęła.
Potem padł zarzut. Dziwi się, że go o to pyta.
- Pytam Cię, bo masz inną perspektywę. W takich sytuacjach ważne jest wiedzieć, co mówi ulica, bo chyba ją reprezentujesz, nie? Skoro łapiesz się fuch na czarno od jakichś Radnych. - odbił piłeczkę Nizan. - Nie mniej, to będzie ciekawe rozdanie. Jednak mogę Ci zaręczyć jedno.

Nizan uśmiechnął się jakby nigdy nic.
- Shima nie przegrywa w takich miejscach. Nigdy.

[Uchiha Hiromi]

~ 14/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Z/T

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata