PORT

[Arii]

7/17

Odetchnąć
Wyprawa B - Minoru

---

Kiedy próbował wyczuć czy chłopak kłamie coś delikatnie drgnęło w jego zmysłach, ale... Nie był pewien co to mogło być i nie czuł, że to zadziałało. A wręcz nawet go zmęczyło. Przechodząc dalej chłopak uśmiechnął się szeroko na zgodę Włóczykija. -To prawda. Raczej w Ryuzaku no Taki nie lubi się nikogo z ro... ze Szczepu Uchiha. Zajmujemy często pewne stanowiska ze względu na koneksje lub stare biznesy. Albo po prostu są lepsi od innych kandydatów. Niestety niektórzy wierzą tyłków. pierwsze dwie opcje. Według niektórych nie da się być lepszym od ludzi z Ryuzaku.- uśmiechnął się delikatniej widząc, jakie widowisko wywołali swoim spotkaniem. -Minoru-san, że tak sobie pozwolę, lasy Atarashi są naprawdę niebezpieczne, tutaj...- idealnie trafił w czas, jak wszyscy przestali się patrzeć w ich stronę i zajęli się swoimi sprawami, zaczął zapisywać na małym pergaminie coś piórem. -Znajdzie pan tą osobę, dojedzie pan tam od razu. Ale jest to bardzo tajne, że to podałem. Proszę nikomu, oprócz tej osobie, tego nie mówić skąd ta informacja.- wyszczerzył się i włożył coś mężczyźnie do dłoni. I udawał, że ją ściska w ramach pożegnania. Gdy tylko Minoru postanowił na nią spojrzeć po wyjściu lub jeszcze przed chłopakiem, przeczytał:

Dom uciech Rozugrado. Ruyo.

Z/T

Chakra Hori'ego jest spokojna, wokół jego ciała mieni się delikatnym złotem

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 4/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Było bardzo przyjemnie. Nizan opowiadający historię, kot zwinięty w kłębek na jego kolanach, śpiący i grzejący go, Arata pomagająca w opowieści i rysująca w trakcie. Dźwięk ciężkiego młota kowalskiego brzmiący w tle. Miłe popołudnie z rodziną, jego kolej spędzenia czasu z ukochaną córką. Wszystko było w porządku.

W końcu jednak to się skończyło. Historia została zakończona, Arata zrobiła się nieco niecierpliwa, chcąc zająć się już czymś innym, kotka ziewnęła i przeciągnęła się wbijając paznokcie w uda Nizana, następnie zeskakując i odchodząc w tylko sobie znanym kierunku z uniesionym ogonem. Sobie sam znany kierunek okazał się piecem, gdzie zwinęła się w kolejny kłębek.

Był już odpowiedni czas, żeby wyruszyć. Musiał ubrać się ciepło, założyć pełne buty ze zwierzęcej skóry, z futerkiem.

Było już ciemno, kiedy wyszedł. Ruszył drogą, po nieco zbyt śliskich i oblodzonych deskach, które chroniły buty od bycia pobrudzonym przez błoto ulicy, na którą wyszedł. Na razie uliczka była wąska i zadbana, dopóki Nizan nie wyszedł na szeroką, jedną z głównych ulic, które przecinały Ryuzaku. Nizan ruszył na wschód, aby dostać się do portu.

Ulice wyżej położonej części miasta były jeszcze względnie spokojne - ciemne, ale czyste. Śnieg, zmrożony i twardy, skrzypiał pod stopami, a latarnie rzucały blade, żółte światło świec, tworząc na deskach złote, migoczące plamy. Wiatr niósł ze sobą zapach herbaty i ryżu z pobliskich domów, lecz im niżej schodziło się po zboczu do portu, tym szybciej te wonie znikały. Wystarczyło przekroczyć skrzyżowanie trzech ulic, przy których stała stara kapliczka Amaterasu, by miasto zmieniło się niemal niepostrzeżenie.

Tam zaczynała się dzielnica nazywana Podmokłymi Deskami. Znak, że idzie się w stronę portu, ale nie tego eleganckiego, handlowego, tylko tego drugiego - dla zwykłych ludzi. Dla rybaków, dla zwykłych przewoźników towarów, dla biedoty i szemranych interesów.

Drewniane chodniki były liche, spróchniałe, oblodzone tak, że trzeba było schodzić ostrożnie, by nie przewrócić się (co było dość częste). Pomiędzy deskami chlupotała ciemna, na wpół zamarznięta woda - ścieki i brud z portu, zmieszane z topniejącym i mrożącym się ponownie śniegiem.

Im bliżej nabrzeża, tym gęstsza była mgła. Zimą nad portem wisiała nisko, pokrywając otoczenie szaro-mleczną substancją, która niemal połykała wszelakie światło lamp, które były tutaj ustawione. Jedynym światłem, które Nizan widział z daleka - było światło latarni morskiej, które było wyjątkowo ważne w tym momencie.

Wraz z zimnem niosły się woń zgniłej ryby, taniego alkoholu i tej charakterystycznej, metalicznej nuty portowych lin i mokrego drewna. Ten zapach był sygnaturą „Zdechłej Ryby”. Ostatni zakręt prowadził w dół wąskiego zaułka, słabo oświetlonego jedną jedyną latarnią, którą ktoś co chwilę próbował ukraść. Śnieg był tu sino-szary, przemieszany z błotem i czymś, czego lepiej było nie rozpoznawać. A potem dało się usłyszeć gwar karczmy.

Śmiechy, krzyki, trzask tłuczonych naczyń, odgłos bójki albo czyjegoś upadku na drewnianą podłogę. To wszystko przebijało się przez jej krzywy, przechylony szyld przedstawiający rybę, której oko zwisało na jednym gwoździu. Karczma „Zdechła Ryba” wyglądała, jakby miała runąć przy następnym silniejszym podmuchu wiatru i jakby dokładnie tego samego oczekiwali bywalcy: trochę adrenaliny, trochę alkoholu, trochę tanich przyjemności i dużo zapomnienia.

To tutaj Nizan miał się spotkać z kontaktem od swojej żony. Połączenie Shimy i tego miejsca wydawało się o tej porze jeszcze bardziej niepokojące. Teraz musiał czekać, aż ktoś go rozpozna. I to bez czapki, bo musiano poznać go po kolorze włosów. Chociaż w tej ciemności i mgle, było to trudne.

W pewnym momencie jednak ktoś podchodził - dźwięk kroków, który przebijał się z dźwięków z karczmy oraz szumu morza i wrzasku mew. Ciemna sylwetka wyłoniła się i stał w niej mężczyzna porządnie owinięty szalami i futrami. Akcent, z jakimi się odezwał, był wyraźnie cesarski.

- Kunisaku Nizan?

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

Gdy tylko Nizan opuścił mieszkanie, głęboko odetchnął. Wymyślanie opowieści Shinobi Neko nie było jego ulubiona rozrywką, ale zgodnie z tym co mówiła Shima, musieli jakoś się tą opieką nad Aratą dzielić. Co gorsza, Nizan doskonale zdawał sobie sprawę, że dziewczyna jest dobrym ancymonem i potrafi grać na emocjach, a nawet przyjmować rolę pierdołowatej, wtedy kiedy było jej to na rękę. Cóż, skoro Nizan zdawał sobie z tego sprawę, to pewnie i Shima. Ewidentnym problemem było to, że dziewczynka w jej wieku zaczynała pomału szukać wrażeń w coraz to nowszych miejscach i trudno było utrzymać jej uwagę. Chyba pomału nadchodził czas, by wypuszczać ją w świat, by zaczynała też poznawać go na własną rękę. Nie, żeby robił to tylko z dobroci dla córki. Sam też po dziesięciu latach chciał trochę odetchnąć. Jako dość "młody" tata.

Stojąc przed warsztato-sklepem, sięgnął po fajkę i napełnił ją tytoniem. Była ona bardzo ekstrawagancka, z ładnymi zdobieniami dookoła. Gdy Nizan odpalił ją, ruszył w kierunku portu. Zaczęła się zima, tak więc opatulony w puchową kurtkę i dodatkowo czapkę, dym buchał z jego fajki dookoła, otaczając twarz gdy tylko w niego wchodził. Nizan nie lubił zimy. Nie kupował tego całego gadania o tym, jak jest świetnie i ładnie. Biały śnieg momentalnie przeradzał się w błoto, a finalnie potem było wszystko upierdolone, a co gorsza - nalatywało do butów. Wszędzie, gdzie się nie weszło, było błoto, trzeba było uważać by się nie ubrudzić i co najgorsze - było po prostu zimno. Nizan jako wychowanek pustyni, a następnie podróżniko-kupiec zwiedził wystarczająco, by wiedzieć, że najbardziej pod kątem pogodowym lubił rodzime regiony. Ciepełko przypalające mu skórę było w porządku. Owszem, tam problemem był pył i kurz, ale nadal lepiej niż śnieg. Przemierzając więc ulice, westchnął tylko coś w stylu "potworny śnieg" i dotarło do niego, że im szybciej uda mu się rozwiązać temat stali, tym szybciej wróci do domu. Przyśpieszył kroku.

Kunisaku wiedział, gdzie powinien się znaleźć. Znał te okolicę, znał ludzi, ale nie aż tak jak Shima. Ona jakoś zawsze wpasowywała się tam gdzie trzeba, a co lepsze - dostawała to co trzeba. No, tylko trzeba było co jakiś czas odwalić jakoś robotę tak jak teraz, ale wszystko było to w granicach normy. Gdy Nizan ujrzał Zdechłą Rybę to skrzywił się, bo kiedyś w takich przybytkach często bywał. Lubił popić, lubił się pobawić, ale teraz ze względu na rodzinę, nie bardzo mógł. Nie mniej, delikatnie ciągnęło go by wejść i dla zwykłego kurażu, przechylić parę głębszych.

Oparł się o karczmę i załadował jeszcze raz swoją fajkę i po prostu czekał. Oczywiście, musiał zdjąć czapkę, co średnio mu odpowiadało, ale no na tym polegała cała ta wycieczka. Gdy co jakiś czas ktoś przechodził, chłopak liczył na to, że to wreszcie ten kontakt żony, ale niestety, nie byli to oni. Dopiero po jakimś czasie, ktoś podszedł do niego i z akcentem Cesarskim rozpoznał postać.
- Zgadza się. - odparł Nizan. Na widok faceta ucieszył się. Koniec marznięcia. Nałożył czapkę na głowę. - To jaki teraz jest plan? - zapytał wprost, wytrzepując resztki tytoniu z fajki i chowając ją do pudełeczka.

[Uchiha Hiromi]

~ 5/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Cesarski podszedł bliżej, ciężko było powiedzieć, jak wygląda, ale Nizan po chwili dojrzał skórę o dziwnym, niezdrowym kolorze. Dopiero po chwili zorientował się, że w tej ciemności tak wyglądała szaroniebieska skóra. Oczu, niestety, nie mógł dojrzeć, w tej ciemności, ale jakby dokładnie się przyjrzał przy sprzyjającym świetle, pewnie widziałby dziwne, rybie oczy. Był też bardzo wysoki.

- Idziemy do magazynu, gdzie jest to, co żonka zamówiła - odpowiedział mężczyzna. Usta miał zasłonięte futrem, które nosił. Chyba nie chciał pokazywać się za bardzo. - Dobrych kilka kilogramów tego jest, powinien być pan zadowolony.

Odwrócił się i poprowadził Nizana w głąb portu, pomiędzy budynki. Kiepskie domy, warsztaty, magazyny. Śmierdzący stęchlizną, zgnilizną i solą. Przynajmniej teraz w zaułkach nie siedzieli żebracy i inni biedacy - było po prostu za zimno. Zamarzli pewnie jakiś czas temu. Jeszcze kiedyś było miejsce, gdzie mogli oni poszukać jedzenia czy ciepła, ale odkąd zdarzyła się tam zbrodnia - nikt już nie chciał pomagać biednym.

- Rozumiem, że pan jest kowalem, prawda? Czym się pan zajmuje? W sensie, jeżeli bym załatwił więcej, dałoby się zrobić interes? Byłoby taniej?

Zaprowadził Nizana do magazynu na uboczu, gdzie wpuścił go do środka. Było ciemno, więc odpalił świecę. Rozejrzał się i wskazał głębiej. Bacznie również się rozejrzał, czy czasami nikt za nimi nie wchodzi. W końcu doprowadził Nizana do tyłu, gdzie wśród skrzynek stała jedna, przykryta kawałkiem lnianego materiału. Odkrył to, prezentując sporej wielkości skrzynię wypełnioną kantańską stalą. Jednak jeżeli Nizan spodziewał się sztabek bądź rudy - niestety, pomylił się. Była to zużyta broń - tępe kunaie, pęknięte shurikeny, złamane miecze, jakieś kawałki zbroi, które należało wyczyścić. Błyszczało w świetle świecy jednak jak kantańska.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

- W porządku, prowadź. - powiedział Nizan.

Kunisaku miał przed sobą osobnika o dość charakterystycznych cechach. Rybie oczy, skóra o dziwnym kolorze. Czyli przedstawiciel Cesarstwa, a pewnie idąc i dalej - członek klanu Hoshigaki. Wszystko było więc jasne. Ten sam akcent, szmuglowana broń, lewe interesy i pośrodku Shima, która patrzy z błyskiem w oku na Nizana, mówiąc mu o układzie jaki zawarła.
- Eh... ona się nigdy nie zmieni. - mruknął bardziej do siebie.

Potem Nizan został doprowadzony gdzieś w głąb portu. Smród był wszechobecny, ale nie był to pierwszy raz w takich rejonach, więc... musiał to jakoś wytrwać.
- Kowalem, inżynierem. W sumie to wszystkim czym potrzeba. - odparł wymijająco, po czym gdy tamten zpaytał o kontynuację biznesu, Nizan westchnął. - Narazie zobaczmy w jakim stanie jest towar.

Wtedy dziwny człek wpuścił go do magazynu. Gdy tylko zobaczył skrzynki, podszedł i ściągnął materiał. Najpierw obszedł jednak skrzynie, by mieć przed sobą Hoshigakiego. Nie chciał dopuścić do sytuacji, że będzie miał za plecami kogoś, by nie dostać z partyzanta w łeb i nie pójść spać, a następnie nie zostać okradzionym. Interesy, interesami, ale okazja okazją.

W takim ułożeniu Nizan zaczął przeglądać to co było w skrzyni. Uniósł jedną, dwie, a nawet trzy bronie i oglądał je z każdej strony.
- To w ogóle stal kantaiska? - zapytał przyglądając się kawałku zbroi. - Nawet jeśli, to nie jest czysta. Przetopienie tego zajmie mi sporo czasu i... nie wiem w ogóle, czy uda się cokolwiek z tego wartościowego odzyskać. - powiedział, po czym wrzucił z powrotem do skrzynki to, co oglądał. Zaczął wytrzepywać ręce z brudu. - W porządku, wezmę to co jest. Trudne czasy wymagają trudnych decyzji. - sięgnął po fajkę, wrzucił tytoń i odpalił, biorąc dwa, trzy wdechy. - To lipny towar, ale ujdzie. Jeżeli spuścisz z ceny i hurtem załatwisz więcej, to wezmę wszystko. Tylko musimy się dogadać na dostawy, bo nie będę tu za każdym razem przychodzić. Możesz mi to przywozić do warsztatu i zrzucać w jakiejś pojemnikach ze śmieciami? Skąd to w ogóle bierzesz? Z tego co się orientuję, Cesarstwo obecnie nie prowadzi walk, a ten sprzęt jest typowo z jakiegoś pola bitwy. - wziął wdech. - Od jakiegoś Admirała z floty to podprowadzasz?

Nizan starał się brzmieć na takiego, co trochę ma to w dupie i chce po prostu poplotkować. Liczył, że tamten połknie haczyk i coś mu powie więcej.

[Uchiha Hiromi]

~ 6/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Budynek wydawał się bezpieczny - na ile coś mogło być tutaj bezpieczne, oczywiście. Za to Hoshigaki wyglądał na obrażonego sugestią, że stal miała nie być czysta. Powoli odsunął swój kołnierz, żeby w świetle świecy wydąć usta i wyglądać na niezadowolonego.

- Panie, myślisz, że nie wiadomo, co zbieramy? Poza tym, gdzie pan znajdziesz inne? Granice zamknięte, ledwo co udało nam się przeszmuglować to. To żaden lipny towar i sobie wypraszam, żeby tak mówić na głos. Trochę ognia, trochę uderzeń młota i broń będzie idealna. Źródło nie było żadne trefne, a Cesarstwo zostało osłabione. Tego tutaj chcecie, prawda? - powiedział Hoshigaki, szczerząc nieco niebezpiecznie zęby. - Najlepsze kuźnie, co przekuwają zniszczoną broń. Życie narażamy, ale dla chwały Wysp i na jebanie pierdolonego Cesarza, debila… Nie ruszamy statków i Admirałów. Łatwiej wyciągać z Kantai. I panie, absolutnie nie będę tego przenosić przez miasto. Jak mnie strażnik zobaczy, że coś niosę, to od razu mnie sprawdzi.

To była prawda. Cesarscy, a szczególnie niebieściuchy nigdzie nie byli mile widziani w Ryuzaku. Rybioocy zawsze byli traktowani jak mniej bystrzy i bardziej skorzy do agresji, więc częściej nie mieli pracy i kradli i zabijali.

- To bierz pan to i będzie dobrze. I będziemy informować Shimę-san, kiedy przyjdzie dostawa, i będzie do odebrania stąd. W sprawach finansowych się porozumiemy. Może jutro w "Rybie", jak pan odłożysz to - Hoshigaki wskazał na skrzynię. - Bo ja nie chcę być z tym zauważony, za dużo tłumaczenia, a jeszcze podatki nie zapłacone. Pan się dogada i coś wymyśli. Więc jutro, ta sama pora. W "Rybie".

Nie pozostało nic innego niż zabrać ze sobą skrzynię i ruszyć do domu, uważając, żeby strażnicy się nie zainteresowali. Nizan, szczęśliwie, był miejscowy, nie niebieski.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

Nizan słuchał opowieści ryboczłowieka... rekinoczłowieka? Chuj go wiedział, ale nie darzył sympatią zbytnio członków klanu Hoshigaki. Jakoś tak... źle im z mordy patrzyło zawsze. W każdym razie, nie na tyle, by go zaraz odrazu do władz czy coś zakablować.
- No jest lipny, bo to nie jest stal kantaiska, tylko narzędzia ZE stali kantaiskiej. Widziałeś kiedyś czystą stal? - zapytał Nizan unosząc brew. - Ale nie przejmuj się przyjacielu, dobre i to. Doceniam, że nie boicie się szmuglować. W sensie, słabe czasy, to każdy musi kombinować, nie? - odparł ponownie przyglądając się skrzyni. - A z ciekawości, jak to transportujecie w takim razie z kantai? Skoro przecież blokady Admirałów i Ryuzaku są morzu. - uniósł brew. - Przez transport w Kaigan?

Dalej musieli dogadać się do transportu. Faktem było, ze rzeczywiście Niebieski transportujący stal przez miasto był podejrzany, ale z drugiej strony nie zamierzał odpuszczać.
- No ale to nie macie w ekipie innych... nie "niebieskich"? Sami Hoshigaki? - zapytał. - Skoro mamy to odbierać samodzielnie, to musicie coś z ceny spuścić, bo muszę opłacić transport. - wyjaśnił. - Zresztą, wszyscy omijają podatki to nadal jesteście mocno na plusie.

Nizan schylił się i złapał skrzynię. Uniósł ją do góry.
- Dobra, to dogadani. Miłego. - po czym nie zakładając czapki, ruszył w kierunku swojego warsztatu. Wolał wybierać trasę poza główną ulicą, nawet jeżeli musiał przechodzić pomiędzy wątpliwymi uliczkami. Zdecydowanie lepiej trafić oprycha, niż strażnika.

[Uchiha Hiromi]

~ 7/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

- Stal to stal. Możesz pan z niej pracować i coś zrobić? Możesz. Zapłacone zostało za to, co jest dostarczone. A nasze szlaki… może kiedyś. Na razie nie będę ich moczył przed kimś, komu nie ufam całkowicie.

Krzywił się nieco kiedy Nizan do niego zagadywał w sposób niezbyt przyjemny.

- Jeżeli chodzi o cenę, dogadamy się z szefową. Proszę się w ogóle nie martwić - odciął mu się Hoshigaki.

Kiedy Nizan zabierał się za zbieranie skrzyni, obaj mężczyźni usłyszeli coś innego niż przytłumiony szum morza, oddalone dźwięki miasta oraz wrzask mew. Szybkie spojrzenie na stronę, od której dobywał się dźwięk i nic nie zauważyli. Po chwili jednak poczuli najpierw nieznaczny, następnie bardziej gryzący zapach dymu. Hoshigaki przeklął, wypuścił z ręki lampę, którą miał w ręku i rzucił się w ciemność, do ściany. Lampa spadła na podłogę, gdzie były skrawki materiałów, drewna i drobne śmieci, na które rozlał się z niej olej i dość szybko podłoga zajęła się ogniem. Co więcej, Nizan widział, że tam, gdzie były dźwięki wcześniej - ściana też już dość szybko zajmowała się ogniem.

Przynajmniej zrobiło się ciepło.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

No i tyle było z dobijania targu z nieznajomym ryboludziem. Ehh, znowu Shima była zwycięska. Ewidentnie targowanie się i dobijanie układów z jakimiś lewymi jegomościami szły jej lepiej niż Nizanowi. Tym bardziej, gdy ryboludź nazwał ją "szefową" to w głowie Kunisaku pojawiła się scena, jak kobieta stoi tryumfalnie na wielkim stogu pieniędzy, trzymając założone ręce na biodrach i dumnie uśmiecha się patrząc z góry na poddanych, którzy oddają jej pokłony, a nad nią wisi wielki napis "SZEFOWA".

Pokręcił głową i oddalił te myśli. Wtedy też cicho westchnął i wziął skrzynię, jednak nagle ktoś miał... chcieć podpalić magazyn. Co więcej, Hoshigaki uciekając wyrzucił lampę, która była tylko zapalnikiem do dalszego rozprzestrzeniania się ognia. Ten miał zacząć obejmować swoimi językami kolejne struktury.

Nizan westchnął i trzymając skrzynkę przed sobą, wystrzelił skokiem do przodu. Chciał dogonić uciekającego Hoshigakiego. Musiał też zadbać o jego bezpieczeństwo, a najlepiej jakoś ocalić magazyn, nim ogień rozprzestrzeni się na dobre w porcie. O tej godzinie, zanim ktokolwiek podniesie alarm i straż się zbiegnie, to... może być już za późno. Z drugiej strony też nie chciał tłumaczyć się na temat tego, co niesie. I tak źle i tak niedobrze.

W związku z tym co następuje - Nizan miał wziąć skrzynkę. Potem doskoczyć do Hoshigakiego. Jeżeli jest gdzieś możliwość ucieczki, widać jakieś drzwi - to Nizan upewni się, że Hoshigaki uciekł z budynku. Jak nie ma drzwi, to Nizan je zrobi - z kopa rozwalając ścianę. Następnie wyrzuci Hoshigakiego na zewnątrz, a potem sam wyskoczy za nim z budynku.

Na sam koniec użyje pieczęci węża i techniki Doton: Tsuchi Kairō - aby stworzyć kopułę nad magazynem. W ten sposób ogień się nie rozprzestrzeni, a i ugaśnie w szczelnym pomieszczeniu.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 8/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

- Stal to stal. Możesz pan z niej pracować i coś zrobić? Możesz. Zapłacone zostało za to, co jest dostarczone. A nasze szlaki… może kiedyś. Na razie nie będę ich moczył przed kimś, komu nie ufam całkowicie.

Ogień nie dawał czasu na wahanie - buchnął gwałtownie, pożerając ścianę z taką łatwością, jakby czekał na zaproszenie. W jednej sekundzie był to tylko dym i trzask, w następnej języki ognia tańczyły wzdłuż desek.

Hoshigaki, który jeszcze przed momentem pyszczył o stalowych dostawach, teraz rzucił się w cień, szarpiąc się z futrem pod szyją, jakby samo mogło go ochronić przed żywiołem.

Nizan nie tracił czasu - skrzynia w dłoniach, ciężka jak grzechy całej jego rodziny, poszła do góry, kiedy wykonał gwałtowny skok w kierunku ryboludzia. Powietrze zrobiło się gorące, tak gorące, że policzki zaczęły go piec. Pod nogami deski zaczynały trzeszczeć niebezpiecznie.

Z lewej strony - tam, gdzie jeszcze chwilę temu był tylko mrok - rozszedł się kolejny dźwięk. Krótki, ostro wdech i TRZASK, jak rozrywane powietrze. A potem:

FWOOSH!

Błysk pomarańczowej poświaty wyrwał się z ciemności pod absurdnie ostrym kątem i przesunął się tuż obok Nizana, uderzając w belkę pod sufitem. Tym razem to już nie było zwykłe podpalenie — to był strumień Katonu, czysty, precyzyjny.

Ogień rozlał się po drewnianej konstrukcji jak płomień z miotacza, ale jednocześnie miał w sobie coś teatralnego. Nizan widział już wcześniej techniki ogniste - ale ten płomień był kształtny, płynnie prowadzony, jakby twórca traktował walkę jak rodzaj występu.

W mroku zaułka pojawiła się sylwetka.

Szczupła. Zwinna. Ubrana na czarno, z elementami połyskującej skóry. A nad dłonią — tylko przez ułamek sekundy - migotała płomienna smuga, jakby złożona z kilku „języków” ognia splecionych w wąską wstęgę. Styl znany nie z wysp - tylko z kontynentu, ale nie od Uchiha. Ognisty styl ludzi, którzy traktowali destrukcję jak sztukę, nie tylko jako broń.

Kimkolwiek był, nie wyglądał na przypadkowego podpalacza. A już na pewno nie działał samym szczęściem.

Hoshigaki jęknął:

- Kurwaa! Oni nas tu spalą żywcem!

Nie czekał na instrukcje. Rzucił się do bocznej ściany - tam, gdzie deski były już wyżarte przez sól i czas. Nizan musiał działać natychmiast, bo kolejna smuga ognia trafiła dokładnie w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał.

Jedno kopnięcie. Drugie, mocniejsze. Drewno pękło z gardłowym trzaskiem, rozsypując drzazgi.

Hoshigaki przecisnął się jako pierwszy, niemal wypadając na zewnątrz. Nizan cisnął za nim skrzynią, potem sam wypadł, czując, jak za jego plecami budynek zaczyna zachowywać się jak piec hutniczy.

Nie było czasu na myślenie.

Pieczęć węża. Błyskawiczna koncentracja. Ziemia mu odpowiedziała, poruszając się by stłumić szalejący ogień.

Grube płyty ziemi i gliny zaczęły wynurzać się z podłoża, przebijając się przez deski i rozpychając okoliczne przedmioty i budynki, nachylając się ku sobie, aż stworzyły szczelną, kopulastą strukturę nad płonącym magazynem. Płomienie w środku, odcięte od powietrza, szalały w środku, ale nie miały już drogi ucieczki. W końcu zgasły i umilkły.

Ale wróg nie zniknął.

Zaułek był prawie zupełnie ciemny, ale sylwetka, którą wcześniej zauważył za płomieniami wciąż tam była. A jego głos był miękki, młody, niemal rozbawiony. Odezwał się z ciemności:

- Zgrabnie. Zastanawiam się… czy jesteś wart tyle, co skrzynia za tobą.

Jego dłonie uniosły się i zaczął pieczęcie do kolejnej techniki.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

Nie trwało to zbyt długo. Gdy tylko ogień zaczął wzrastać, Hoshigaki zaczął uciekać w tylko znanym sobie kierunku. Nizan zakładał, że ten wie, gdzie są jakieś wyjścia boczne, dlatego nie czekając wziął ze sobą skrzynkę i ruszył za nim. Wystarczył jeden sus, by momentalnie znaleźć się obok dostawcy stali. Wtedy jednak nastąpiło trzaśnięcie i przed Nizanem nagle zawaliła się belka. Kunisaku wykorzystał swoją zwinność do akrobacji, trzymając w dłoniach skrzynię, a samemu robiąc coś w stylu gwiazdy w miejscu. Przeniósł ciężar ciała nad opadająca konstrukcją, a dodatkowo nie rozsypał żadnych z narzędzi - co było chyba najważniejsze w tym wszystkim. Nie chciał dostawać później wykładu od Shimy, jak trudno jest załatwić takie dostawy, a on jeszcze pogubił. Skrzywił się na samą myśl o tym.

Wtedy wypadli wraz z Hoshigakim na zewnątrz. Nizan nie chciał, by magazyn spłonął, ani też pożar nie rozszedł się na resztę miasta to raz, a dwa - nie potrzebował gapiów, więc postanowił po prostu na szybko ugasić go tworząc nad nim kopułę. Rzucił w tym celu obok skrzynkę i złożył wymagane pieczęci, po czym jak zobaczył, że wszystko się udało, to głęboko odetchnął.
- Dużo macie wrogów jak na skromny biznesik. - powiedział z przekąsem Nizan, opuszczając ręce i wytrzepując je o siebie, wywołując efekt klaskania. - Teraz jak będziecie gadać z... szefową to powiedz jej, że wytargowałem zniżkę, za załatwienie się problemem. - dodał ewidentnie zadowolony z siebie.

Nie dane było mu jednak zbyt długo cieszyć się zwycięstwem, bo miała pojawić się sylwetka. Podpalacz. No i znowu musi walczyć, mimo, że średnio chce. Ehh... ale chwila.
- Czekaj, czemu mówicie na nią szefowa, jak ona tylko dogaduje z Wami dostawę? - zapytał nagle Nizan, odwrcając się do Hoshigakiego. - To ja mogę zatrudnić tylko dwóch i pół pracownika, a ona sobie całe ekipy zatrudnia? Co to ma być? - ewidentnie Nizan się zaperzył, ale w takim dość śmiesznym stylu.

Miękki młody głos wyrwał go z dyskusji z Hoshigakim. Gdy Nizan zobaczył, że napastnik zaczął składać pieczęci, momentalnie uniósł ręce do góry w geście obronnym.
- CZEJCZEJCZEJ! Wiem do czego to zmierza! - miał zacząć. - Dogadajmy się! Potrzebuję pracownika do przenoszenia przesyłek. Jeżeli dasz radę ogarniać regularne transporty i je dostarczać w wskazane miejsce, to zapłacę Ci dobre pieniądze. Płatność odrazu po dostarczeniu towaru. Dam Ci tyle, że nie opłaca Ci się więcej kraść. - dla Nizana nawet nie było ważne, czy zleje teraz tego chłopa. Liczyło się to, że ON TEŻ CHCIAŁ MIEĆ pracownika, a nie tylko Shima. - To co? Dasz radę unieść skrzynię? Jak dasz radę to możesz zacząć odrazu.

Oczywiście gdyby nie przekonał ognistego napastnika, to złoży pieczęć węża by zbudować wokół siebie kamienną zbroję i wystrzeli w kierunku oponenta, uderzając go piąchą w brzuch w celu osłabienia do dalszych negocjacji.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 9/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Hoshigaki był jeszcze w pomieszaniu paniki z szokiem, z przyspieszonym oddechem i potem lśniącym na jego niebieskiej skórze, ale gdy tylko usłyszał słowo „szefowa” i to, jak Nizan o niej mówił, jego rybie oczy rozszerzyły się tak, jakby Nizan mu właśnie pokazał mu jakiś morski horror. Słabo kołysał się na piętach, a jego dłonie,drżały nieznacznie przy jego bokach.

- Pan nic nie rozumie… - mruknął, cofając się odrobinę, jakby samo wspomnienie o Shmie go wyprowadziło z równowagi. Głos mu się załamał, stając się ledwie szeptem, który niemal ginął w szumie morza i skrzeku ptaków morskich. - Ona nie zatrudnia… Ona po prostu mówi, a ludzie słuchają.

Palce zacisnął w pięść tak mocno, że paznokcie wbiły mu się w skórę, w jego oczach był strach, jak wspomnienie o czymś, czego nie da się opisać słowami.

Chciał coś dodać, ale nie zdążył.

Napastnik wszedł powoli w krąg światła odbitego od kopuły, jego krok był niemal taneczny, pełen niebezpiecznej elegancji, jakby poruszał się po rozgrzanym węglu, a nie po deskach budujących port. Teraz Nizan mógł go zobaczyć wyraźniej: młody chłopak, może siedemnaście–osiemnaście lat, szczupły, o czarnych włosach spiętych w niski, koński ogon, który kołysał się rytmicznie za każdym jego krokiem. Na policzkach miał wypalone wzory - cienkie linie, smukłe języki płomieni, które wydawały się tańczyć, gdy światło uderzało w jego skórę pod odpowiednim kątem. Jego oczy, ciemne i błyszczące. Ubrany był w ciemnoszary strój. Mimo młodego wieku, jego postawa świadczyła o niezwykłej pewności siebie, jakby nie był zwykłym nastolatkiem, lecz kimś, kto od najmłodszych lat miał kontakt z żywiołem, który inni potrafili tylko podziwiać z bezpiecznej odległości.

Kiedy Nizan zaczął mowić o zatrudnianiu i pracy, twarz młodzieńca zmieniła wyraz. Przestał składać pieczęcie i zmarszczył brwi. Potem zapytał krótko:

- …co?

Jeszcze nigdy nikt go prawdopodobnie nie próbował… zrekrutować w trakcie podpalenia.

Hoshigaki odsunął się dwa kroki dalej.

- Panie… nie prowokuj pan artysty… - wyszeptał prawie błagalnie.

Chłopak uniósł dłoń wyżej, tym razem wyraźnie poirytowany.

- No właśnie! - powtórzył, krzywiąc twarz jakby ktoś mu obraził matkę, patrząc na Nizana. - Ja jestem mistrzem ognia, niosę w sobie siłę najlepszych użytkowników katona i sztuki, którą z niego można stworzyć! Nie dźwigam skrzyń za pieniądze jak jakiś… jakiś… - urwał, szukając słowa. - …kulisiarz od noszenia cudzych gratów!

Oburzenie aż uniosło mu włosy, jakby cały się zjeżył.

Wzrok chłopaka, chcąc nie chcąc, zjechał na skrzynię kantaiskiej stali.

Na chwilę.

- …ile?

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

Sytuacja stawała się napięta. Szczególnie jak Hoshigaki zaczął mówić o tym, że Shima poza domem potrafiła postawić na swoim i wydawać polecenia różnym ludziom. Jakby... Nizan był w stanie totalnie kupić to tłumaczenie, bo wiedział, do czego zdolna jest jego żona. Miała swój charakterek i to było w niej najbardziej pociągające. Szczególnie, jak na osobę, która nie potrafi mieszać chakry.

Dalej jednak ryboludź powiedział, żeby Nizan nie prokował artysty. Chłopak odwrócił się do niego i skrzywił.
- Panie, jakiego artysty? Toż to podpalacz zwykły. - również odszeptał w jego stronę, po czym jednak odchrząknął i spojrzał na Mistrza Ognia, który tak przynajmniej się tytuował.

- A widzisz i tutaj doskonale, że to mówisz. Mistrz Ognia, artysta, inaczej mówiąc - człowiek wielu talentów i sukcesów. Dokładnie kogoś takiego poszukiwałem. - powiedział Nizan, przybierając uśmiechnięta minkę, która wcale nie zwiastowała niczego złego. - Nie mówię, że masz odrazu nosić wszystko osobiście. Możesz mieć od tego... własnych ludzi! Twoja reputacja wystarczy, by nikt nie ważył się przechwycić transportu, a jak znajdziesz sobie pomocników do wykonywania takiej pracy, to tak naprawdę... nie będziesz musiał nic robić! Czysty zysk! Tylko pilnowanie transportów czy coś.

Wtedy Nizan miał z pełną prędkościa doskoczyć do niejakiego Mistrza Ognia. Kunisaku chciał go ująć dłonią na szyję jak najlepszego kumpla i skierować jego głowę w stronę nieba.
- Popatrz na to. Zobacz te możliwości. Zaczniesz od jednego pracownika, od jednego transportu. Potem będziesz robić więcej i więcej. Będziesz miał swój własny zespół, a ja będę podzlecać Ci dodatkowe zadania. No, a jak nas ktoś zdenerwuje to wtedy wkraczasz na scenę i będziesz mógł go... no może nie spalić odrazu, ale przypalić. - Nizan zamierzał poklepać po plecach nowego rekruta. - 200 Ryo od transportu... na początek! Potem się dogadamy na podwyżki i bonus od transportu. Jestem Nizan, a Ty jak się nazywasz?

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 10/... ~

~ Kunisaku Nizan ~

~ Misja rangi C ~

~ Stal Kantaiska ~
~ rok 395, zima~

Słowa o „mistrzu ognia” i „człowieku sukcesu” zadziałały na młodziana jakby połechtały jego ego. Przez krótką chwilę wyglądał, jakby miał już miał się popisać swoim katonem, a zamiast tego jego brwi drgnęły w górę z czymś w rodzaju zainteresowania.

Tylko że w tej samej sekundzie, Nizan ruszył do przodu i znalazł się obok mężczyzny.

Deski pod jego stopami zaskrzypiały, poczuł mroźny wiatr na policzkach i Nizan był już prawie przy nim, obejmował go ramieniem i roztaczał przed nim ogromne plany i możliwości. "Mistrz Ognia" nie cofnął się przestraszony, ale wydawał się skonsternowany szybkością i luzem, z jakim Nizan się poruszał. W tej sekundzie ciało młodziana naprężyło się jak cięciwa.

- Nie… dotyka… się… artysty - wycedził przez zęby, próbując się odsunąć, ale zaraz potem jego wzrok, zdradziecko, zsunął się na skrzynię. A potem wrócił do twarzy Nizana. Jakby próbował zdecydować, czy to bardziej obraza, czy okazja.

Kiedy Nizan rzucił „200 ryo od transportu”, w oczach młodziana coś zaiskrzyło. Nie radość. Nie zachwyt. Tylko szybka kalkulacja.

- Dwieście… - powtórzył, smakując liczbę. - Za jeden kurs? Ty serio myślisz, że ja tutaj przyszedłem kraść? - prychnął. - Ja tu przyszedłem przekazać PRZEKAZ, ale mi to popsułeś.

Wskazał palcem kopułę Dotonu, pod którą dogasały płomienie. Sama kopuła była rozgrzana, widać było jak paruje - jakby kłęby dymu wydostawały się spod niej. Była jednak szczelna, przynajmniej na razie.

- Ale… - dodał po chwili, a to „ale” zabrzmiało, jakby bolało go w gardło - dwieście ryo to już brzmi prawie sensownie.

I wtedy padło pytanie o imię.

Chłopak milczał przez dłuższą chwilę, patrząc na Nizana tak, jakby nie wiedział, co o nim myśleć. Wreszcie uśmiechnął się jednym kącikiem ust.

- Karyou - powiedział spokojnie. - Trzysta ryo.

Kunisaku Shima
Kunisaku Arata

[Nizan]

Kiedy tylko osobnik, który prawdopodobnie nazywał się Karyou wycedził przez zęby, że nie dotyka się artysty, a potem chciał się odsunąć, to dla Nizana było w to graj. Teraz jeszcze bardziej go ściskał, a dodatkowo zaczął klepać po plecach jak najlepszego kumpla.
- No wiem wiem, tak się zgrywam tylko. - powiedział uradowany.

Następnie zapytał się Nizana czy ten myśli, że ten przyszedł tutaj kraść.
- Hola, sam żeś powiedział, że skrzynka jest coś tam warta. - Nizan uniósł brew. - No ale skoro nie przyszedłeś kraść to tym lepiej. U mnie tylko legalna, porządna robota. - powiedział ewidentnie z siebie zadowolony.

Tak jest, chłopaczek był już na haczyku i teraz pozostało tylko zwinąć żyłkę. Kolejny pracownik w działalności Nizana to nie tylko plus, ale wyłączenie odpowiedzialności za dostarczanie przesyłek. Przecież Nizan nie będzie za każdym razem łazić do portu. Ciekawe, czy Shima naprawdę nie była w stanie wytargować tego, by transporty były dostarczane bezpośrednio do warsztatu, czy po prostu jej się nie chciało. Musi ją zapytać o to przy następnej okazji.

Padło wtedy imię. Karyou. A także kontroferta. Trzysta.

Nizan sięgnął za pazuchę, po czym wyjął fajkę i naładował ją tytoniem. Odpalił i zaciągnął się.
- 250, w TYM! - wypuścił dym. - Koszulki firmowe z wyhaftowanym napisem "Artysta - Mistrz Ognia", a także dla każdego Twojego kolejnego podopiecznego będziemy haftować jeszcze informację, że są w Twoim zespole. Ha, widzisz? To jest coś więcej, niż śmieszne 50 ryo. To jest PRESTIŻ Karyou. Prestiż. Nie dość, że zaczniesz pracować na swoje nazwisko, to jeszcze w pełni legalnie i... kto wie, pewnego dnia, może będziesz najbardziej znanym... artystą w Ryuzaku, a nawet na całym kontynencie? - powiedział, po czym miał złapać Karyou za dłoń i potrząsnąć nią. - Gratuluję wyboru, świetna decyzja przyjacielu. Witamy w zespole!

Wtedy też Nizan zamierzał klepnąć w plecy Karyou tak, by ten zrobił od impetu ze dwa kroki w kierunku skrzynku.
- Dawaj, bierz skrzynkę i idziemy. Pokażę Ci drogę. Musimy się streszczać, nim przyjdą tutaj straże. - wyjaśnił. - A teraz po drodze mamy czas byś mi wszystko na spokojnie opowiedział. Kto kazał Ci zrobić jaki przekaz i po co?