Opuszczona karczma "Uśmiech Shirei-kana"

[Kaito Ishikawa]

Kampania 2/..

Zima 395 roku Yukari Zlecenie Specjalne D - Ostatnie Wsparcie

Ruszyliście przed siebie, tempo było mordercze, ale udawało ci się dotrzymać kroku pozostałym członką swojej drużyny
- Trzymaj się Yukari, dobrze ci idzie, najważniejsze jest oddychanie, musisz złapać odpowiedni rytm, dwa kroki wdech, dwa kroki wydech, pomoże ci to zaoszczędzić sporo energii. Oddychanie jest najważniejsze. - poinstruował cię Tsubasa, przypatrując się twoim poczynaniom z troską
Akira prychnął nawet się nie odwracając, ale mogłaś wyczuć, że jakby delikatnie zwolnił. Tsubasa roześmiał się, a gdy Akira odwrócił się do niego, ten jedną ręką zasłonił się krzycząc:
- Nie bij ! Przecież nic nie powiedziałem

Po kilkunastu godzinach, zmęczeni i zziajani w końcu się zatrzymaliście. Wycieńczenie było widać najbardziej po tobie, ale oprócz Tsubasy nikt się jakoś tym nie przejmował.
- Na dzisiaj skończyliśmy, trzymaj, napij się - pomarańczowo włosy wręczył ci pojemnik z napojem
- A jednak ci się udało, zakładałem się o trzysta ryo, że padniesz za pierwszym zakrętem. Oczywiście byłem przekonany, że ci się nie uda. A to pech - zwrócił się do ciebie neutralnym głosem Kenta, który mówił suchym, bezemocjonalnym tonem głosu, będąc do bólu szczerym.

Gdy w końcu złapałaś oddech, przyszedł do ciebie Akira
- Rozbijamy obóz, każdy ma jakieś zadanie, więc nie leń się tylko idź do lasu po drewno na opał. Nie oddalaj się zbytnio, jeszcze pomyśle, że wymiękasz i chcesz uciec.
Szorstki seinin powiedział co miał powiedzieć i poszedł w swoją stronę.



Kōseki Akira - KLIK
Tsubasa
Kenta

Słowniczek

1Mikunigaoka (三国ヶ丘) – „Wzgórze Trzech Krain”

[Yukari]

Tempo, które narzucił Akira było wycieńczające. Yukari w pewnym momencie miała problem by nadążyć, ale z pomocą przyszedł jej Tsubasa, który zdradził swoje tajniki oddechowe. Odwróciła się do niego na sekundę- Dziękuję- powiedziała, dalej maszerując. Dopóki się nie zatrzyma będzie dobrze, da radę. Poczuła jednak, że tempo uległo zmianie, co było dla niej ogromnym zbawieniem. Teraz mogła bardziej skupić się na wskazówkach chłopaka. Próbowała wyrównać oddech, tak jak mówił. Na początku miała z tym problem, ale droga była długa, a to wydawało się być jej nowym celem. Dotrzeć na miejsce nie padając na twarz.

Gdy w końcu się zatrzymali Yukari poczuła, że jej nogi żyją własnym życiem. Było jej gorąco, ale nie zamierzała się rozbierać, za to przyjęła wodę i napiła się. Prawie się udławiła słysząc słowa Kenta. -Żartujesz sobie? Kto wygrał?.-powiedziała oddając pojemnik z napojem. Dalej ciężko oddychała. Nie pocieszał jej fakt że znowu była najsłabszą jednostką, nawet w tak dużej grupie. Całe szczęście, że chociaż inni nie zwracali na nią uwagi.

W końcu płuca odzyskały swój rytm, a ona poczuła się nieco lepiej. Akira przyszedł, dał jej kolejne zadanie i poszedł. Zachowywał się co najmniej dziwnie. Powinien wiedzieć, że słuchała tego co miał do powiedzenia i nawet robiła to, czego nie chciała. Wykonała każde zadanie jakie powierzył jej do tej pory i uważał że wymięknie? Co to, to nie.- Idę... I wrócę, a jak nie to będzie znaczyło jedno, zgubiłam się, bo na pewno nie wymięknę.- powiedziała do Tsubasy, po czym poszła przed siebie.

Będąc już z dala od ludzi przystanęła na chwilę. Nie mogła się zgubić dlatego też starała się być w zasięgu głosów. Zbierała grube gałęzie, trochę mniejszych. Rozglądała się też w poszukiwaniu jakieś brzozy, by móc ściąć jej korę, idealną rozpałkę. Gdy miała większą ilość drzewa postanowiła wyciągnąć stalową żyłkę by ułożyć to co miała i związać. Miało to jej pomóc w transporcie. Nie wiedziała ile czasu łaziła, ale mając wystarczającą ilość drewna zaczęła kierować się w stronę obozowiska.

[Kaito Ishikawa]

Kampania 3/..

Zima 395 roku Yukari Zlecenie Specjalne D - Ostatnie Wsparcie

Z/T