Pola uprawne Shigashi no Kibu

[Arii]

12/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

Tym razem z ogromnym rezerwą zatrzymała się dziesięć metrów od swojego celu. Nie ufała tej sytuacji tak bardzo jak poprzedniej. Wiedziała, że gdzieś mógł czaić się jej wróg, który prawie ją zabił notkami wybuchowymi i mógł zaatakować ponownie. Przyglądała się mężczyźnie kopiącemu w ziemi, mruszącemu coś pod nosem. Nie słyszała jednak nic, dlatego gdyby podeszła bliżej o trzy metry doszłoby do jej uszu: -Cholerna Hibiki! Dlaczego akurat ja to muszę robić! Zaraz ktoś może mnie zaatakować. Ten wybuch nie był niczym normalnym! Dlaczego ja!- drżały mu ręce, kiedy sypał następnymi garściami. Nie był zadowolony z tego co robił i najwyraźniej chciał się znaleźć stąd jak najdalej. Nadal nic się nie wydarzyło, oprócz niego nie widziała w swoim pobliżu nikogo, nie słyszała również nic innego. Wydawało się dość bezpiecznie.

Chochuro - klik!

[Tenshi]

Lato, Rok 395 Czy by ją zabił wybuchowymi notkami czy nie, to już była kwestia dyskusyjna, która teraz pozostawała jedynie w "obszarze gdybania i przypuszczeń". To wydarzenie należało już do przeszłości i nie warto było się nad tym zbytnio rozwodzić. Ważne, że próbował i ważne, że był wyposażony w wybuchowe notki. Tenshi miała ciągle gdzieś daleko z tyłu głowy potencjalne możliwości wybuchowe i eksplodujące.
O tych samych możliwościach myślał pewnie rolnik, który GRABIAMI próbował odkopać skarb. Coś ją podkusiło, by podejść te 3 czy 5 metrów bliżej, by dokładniej widzieć. Jej chakra nie była nieograniczona i Tenshi trochę się niecierpliwiła. Kopanie dziury grabiami... mogło zająć całą noc albo i kilka. Ona wzięła łopatkę, którą gdzieś w tym całym zamieszaniu zgubiła.

Dobrze, że podeszła. Nie planowała tego, ale usłyszała coś bardzo interesującego. Klął na Hibiki, co Tenshi bardzo się nie podobało, ale... był jej zwolennikiem. Pracował dla niej. Dogu nie wiedziała czy mężczyzna był członkiem Akiyamy czy nie. Być może był zwykłym chłopem, którego Hibiki zmusiła do pracy. Nie obchodziło jej to zbytnio. Jej chora głowa prawdopodobnie nadinterpretowała pewne fakty i Tenshi niemalże z miejsca uznała go za jednego z jej Panów. Za jednego z jej właścicieli.

Gdy tylko to usłyszała, zrzuciła swój płaszcz niewidzialności, który przez tak długi czas nosiła[1]. Nawiasem mówiąc, używała tej techniki bardzo często i nigdy nie miała wrażenia, że ta technika była przydatna. Nie mogła wiedzieć ilu problemów uniknęła, bo nikt jej nie widział.
- Przepraszam... - zaczęła, kłaniając się nisko i z wielkim szacunkiem. Nie znała tego człowieka. Nie wiedziała jak go nazywać. Naprędce wymyśliła może niezbyt dobre określenie, ale zawsze jakieś... - Rolnik-sama... - Czy ten człowiek był rolnikiem? A może robotnikiem? I czy to było ważne? Dla Tenshi niespecjalnie.
Ciągle utrzymywała ukłon i jeśli mężczyzna nie dał znaku, by przestała, to po jakimś czasie zaczęły boleć ją zgięte pod kątem 45 stopni plecy. Musiała się też przedstawić, bo nie wiedziała czy mężczyzna ją znał czy nie.
- Jestem Dogu. Narzędzie. Własność Akiyamy - mówiła. - Przepraszam... przepraszam... że musiał Pan wykonywać moją pracę. - Następnie przeszła do zdawania pełnego raportu. - Odnośnie tych wybuchów... przepraszam, to moja wina... oni chcieli mnie wysadzić. Dwóch głupich wieśniaków robiło za przynętę, a ich cholerny kolega ninja zabijał zwolenników Pani Hibiki... Zabiłam tych dwóch śmieci, a shinobi gdzieś nawiał. Ale znajdę i ukatrupię chuja! Obiecuję!

Chciała powiedzieć, że mężczyzna jest bezpieczny... Że go ochroni... Oczywiście miała zamiar próbować. Ale różnie mogło być. Gdyby coś mu się stało, to Tenshi nie mogłaby sobie tego wybaczyć. Musiała go odprowadzić do domu. I musiała dostarczyć skarb do Hibiki. Nie. Ona nie musiała. Ona była narzędziem. Całe zasługi powinny spaść na Rolnika-samę. Ona nic nie znaczyła. Ona miała po prostu zostać użyta i wykorzystana, by to zadanie doprowadzić do końca.
- Przepraszam... Panie... ale grabiami kopać... cała noc przeminie... - Wiedziała, że jej słowa są nieodpowiednie do jej statusu. Ale taka była prawda. Ale Tenshi miała pomysł. - Czy mogę to zrobić inaczej?

---

KP i Informacje

  Ukryty tekst

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]

[Arii]

13/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

Kiedy dziewczyna pojawiła się dosłownie znikąd obok niego odskoczył przerażony. Wytrzeszczył oczy na nią a ta zaczęła coś mówić. Ale nie słuchał jej, im bliżej była, im bardziej traktowała go jak swojego, on po prostu robił krok w tył. I kiedy zaproponowała mu pomoc... -Ty... Ty ich zabiłaś? Ty... ty... chcesz nadal zabijać?- te pytania nie należały do pochlebnych. Wyczuła w nim nutkę strachu i przerażenia. Zupełnie jak u tamtej dwójki... -Matko jedyna.... ONA TU JEST!!!! MORDERCZYNI TU JEEEEEST!!!!- rzucił w nią grabiami i niezgrabnie zaczął biegnąć w ciemność pól ryżowych. Wpadł w małą kałużę błota i starał się przyspieszyć. Ale poczuła coś innego. Wokół tworzył się ognisty krąg, który zamykał jej jakiekolwiek przejście i odcinało jej dojście do wieśniaka. Chyba znalazła w końcu swojego ukrywającego się ninja.

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Lato, Rok 395 A więc znowu się pomyliła. Uznała, że wieśniak pracuje dla Hibiki. Okazało się, że wręcz przeciwnie. Farmer współpracował z Radą Miasta. Źle zinterpretowała jego słowa i całkowicie się przed nim odsłoniła. Co ona miała w głowie? W sumie to prawdopodobnie nic. Tenshi do najmądrzejszych nie należała. Co w sumie mogło być problematyczne, zważając na jej rolę i zadania, które miała wykonywać.
Teraz miała wielkie szczęście, bo gdyby ten człowiek zorientował się, to mógłby to wykorzystać przeciwko niej. Udawać, że należy do Akiyamy i pozwolić, by jego znajomy shinobi ją wykończył. Kami-sama dzięki - chociaż Tenshi nie była w ogóle religijna, chyba, że mówiła o Chochuro i Hibiki - ten mężczyzna bardzo szybko się zdradził. Nie zdążyła zareagować czy powiedzieć czegokolwiek lub odbić pytania, bo zrobiła wielkie oczy i dostała grabiami prostu w twarz. Na szczęście kijem.
- Cholera! - krzyknęła. Nie należało to do najprzyjemniejszych. - Wszystkich was pozabijam! - W ostatnim zdaniu odpowiedziała na pytanie zadane przez "człowieka od grabi". Czy była morderczynią? Ona tak siebie nie postrzegała. Była narzędziem. Jeśli zabijanie oznaczało wypełnienie zadania, to miała zamiar dalej tak czynić. Strach i przerażenie, które wyczuła wcześniej w jego głosie... oczywiście, większość ludzi bała się śmierci. A Tenshi nie zabijała dlatego, że lubiła. Oni jej przeszkadzali w wykonaniu zadania.

Już chciała ruszyć w jego stronę, zaatakować i wyeliminować cel, ale nagle na jej drodze wyrosła ściana ognia.
- Cholera!
Tenshi wiedziała co to oznaczało. Odcięli ją. Oczywiście ucieczka była jak najbardziej możliwa, lecz ciągle uciekanie nie rozwiązywało problemu. Ile już razy ten shinobi ją zaskoczył? Ze dwa. I pewnie zamierzał zaskoczyć ją jeszcze parę razy. On wiedział, gdzie ona była. Była w stworzonym przez niego kręgu ognia. Ona nie wiedziała, gdzie on był. Mógł z każdej strony posłać w nią inną potężną ognistą technikę.
Musiała działać. Złożyła pieczęć węża i jej włosy ponownie się rozrosły, otulając jej ciało i tworząc płaszcz ochronny[1]. Dzięki temu miała nadzieję uniknąć większych obrażeń i potencjalnej śmierci. Chciała umrzeć, ale nie w ten sposób. Zadanie było dla niej ważniejsze. MUSIAŁA JE WYKONAĆ.
Następnie Dogu klasnęła w ręce[2]. Dzięki temu miała nadzieję wykryć wroga. Dowiedzieć się gdzie on jest, a następne uciec z jego pułapki. Pozwolić mu myśleć, że ją zabił i spalił na popiół i gdy nie będzie się tego spodziewał... zabić.

---

KP i Informacje

  Ukryty tekst

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]

[Arii]

14/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

Płomień rozprzestrzeniał się dosłownie zza jej pleców, ściana ognia poparzyła ją od łydek po barki, paląc jej ubiór, ale co ważniejsze topiąc jej skórę i zwęglając sporą część mięśni. Poczuła ból, którego się nie spodziewała. Tak bardzo chciała ich zabić, że wpadła w kolejną zasadzkę cholernej Rady zapominając przez godzinę o swoim celu i nie myśląc o tym, jak rzeź w lesie mogła wpłynąć na to co się tutaj działo i jak dobrze shinobi, który dotychczas się ukrywał mógł przygotować całą planszę, na której teraz byli pionkami. Upadła do przodu, odsuwając się od ściany, ale czując nadal fajczące się plecy. Jej skóra wydawała teraz dźwięk jak coś tłustego na rozgrzanej patelni. Syczenie zapełniało teraz jej uszy. Ale czyżby właśnie instynkt zadziałał? Podniosła się delikatnie na rękach, aby utrzymać swoje lekkie ciało na kolanach, aby złożyć jedną pieczęć. Wiedziała, że przeciwnik mógł zaatakować z każdej strony, dlatego opatuliła się raz jeszcze swoimi włosami tworząc defensywę. Ale atak nie nadszedł. Nie widziała nic przez płomienie, gdzieś z daleka dochodził ją wrzask wieśniaka, przez którego wylądowała w tej sytuacji. Tenshi otrzymuje 1x ranę ciężką. -40% do stat fizycznych (SIŁA, SZYBKOŚĆ, PERCEPCJA) -W końcu się pokazałyście, Jaszczurki!- dobiegł do niej krzyk. Kobiecy, delikatny, chłodny, jakby miała właśnie zamrozić jej serce już na wieki. -Chociaż nie spodziewałam się, że Hibiki wyśle kogoś tak prostackiego, kto zostawia po sobie, aż tyle śladów i jest łatwy do rozgryzienia! Myślałam, że dołączyła do największych jeżeli chodzi o panowanie! A nadal jest głupią kobietą, myślącą, że stłamsi słabszych!- było czuć w jej głosie obrzydzenie. Krzyk roznosił się z każdej strony. Dogu miała czas, aby wykonać jeszcze jedną technikę. Bariera rozrosła się, ale wymagała od niej ogromnego skupienia. Widziała, że jej przeciwniczka krąży wokół ognistej bariery, dość szybko, dlatego jej głos ciągle był z innej strony. Krążyła cały czas w odległości 25 metrów od niej. I miała złożoną pieczęć, czyżby coś jeszcze przygotowała? Tenshi nie miała co do tego wątpliwości. Nagle przed nią przez ogień wleciała kula ognia, która dotykając ziemi przerodziła się w potężnego ognistego pająka, który zaczął mknąć niebezpiecznie w jej stronę.

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Lato, Rok 395 Tego dnia wszystko szło nie tak jak powinno. Tenshi zawsze przeczuwała, że przyjdzie jej zdechnąć na polu walki, zawalając tym samym przydzielone zadanie. Wtedy dopiero okazałaby się prawdziwie bezużytecznym narzędziem i bezwartościowym przedmiotem. Śmierć była jej jedynym marzeniem, ale nie chciała umierać w ten sposób. Jej pokręcona służalcza natura nie potrafiła przyjąć śmierci z radością, jeśli oznaczało to porażkę i niewypełnienie rozkazu. Ale czy miała jakiś wybór? Wszystko zależało od jej umiejętności, które okazały się prostackie i niewystarczające.
Tenshi nie przypuszczała, że ten dzień nadejdzie tak szybko. Że tak szybko spotka swoje przeklęte przeznaczenie. Bez wypełnienia celu... Bez choćby spojrzenia na przeciwnika, o zabiciu go albo jej nie wspominając. Ale stało się.

Nagle poczuła niesamowity i piekący ból na plecach i nogach. Ściana ognia wyrosła tuż za nią. Nie była w stanie na nią zareagować. Ból był tak silny, że dosłownie zwalił ja na ziemię, sprawiając, że utraciła kontakt ze śmiercionośną ścianą. Gdyby nawet to przeżyła, to czy byłaby w stanie kontynuować walkę? Wiele mięśni zostało zwęglonych. Czy mogłaby chodzić i biegać, gdy jej mięśnie nóg były dosłownie martwe? Czy mogłaby utrzymać pionową postawę ciała, gdy jej mięśnie pleców przestawały istnieć? Nie wiedziała jak szybka i potężna była jej przeciwniczka, ale w obecnym stanie dalsza walka byłaby niesamowicie ciężka. Nawet nie wiedziała, że ma do czynienia z kobietą...
Bardziej dotkliwe poparzenia jednocześnie zabiły jej nerwy, więc nie czuła bólu. Mniej dotkliwe... były niezwykle bolesne. Ból ten tępił jej zmysły. Nawet gdyby podjęła walkę, to nie byłaby w stanie nadążyć za swoją najpotężniejszą techniką, a słabsze byłyby zwyczajnie nieskuteczne. Nie byłaby w stanie przeciwstawić się swojemu wrogowi. Wrogowi Hibiki... Co miała zrobić? Uciec? I gdzie pójść? Do miejskiego szpitala kontrolowanego przez straż miejską? Przecież pozwoliła uciec jednemu rolnikowi. Tylko czekać aż by ją wywlekli ze szpitala wprost na szubienicę. A może udać się do Hibiki lub jej popleczników i z "radością" oznajmić, że zawaliła zadanie? Obdarliby ją ze skóry i czyniąc to, mieliby rację.
Mogła co najwyżej leżeć na ziemi i bronić tego miejsca jak najdłużej się dało. Zginąć, ale kupić czas. Zginąć, ale spalić zasoby chakry swojej rywalki. Tak wiele było niewiadomych. Czy byłaby w stanie odnawiać swoją włosową osłonę dostatecznie szybko? Czy nie straciłaby przytomności z powodu bólu lub zaczadzenia? Czy starczyłoby jej tlenu?

Dogu nie gdybała. Nie rozmyślała o przyszłości. Nie obmyślała kolejnych planów zabicia wrogów Hibiki. Nie brała pod uwagę wielu elementów tej zawiłej układanki. Tenshi wiedziała co się stanie.
- "Arata-sama... Chochuro-o-kami-sama... Hibiki-o-kami-no-kami-sama... przepraszam, przepraszam..." - Tylko taką myśl zdążyła przywołać przed nieuniknionym.
Jej przeciwniczka nie była jedyną kunoichi, która używała wybuchowych notek. Tenshi również je posiadała. W torbie umieszczonej na prawym pośladku znajdowało się 6 tych przedmiotów. Cztery notki przyczepione do kunai. Dwie notki naklejone na małe zwoje. Notki te mogły być aktywowane przez przesłanie impulsu chakry, ale również... w kontakcie z ogniem i ognistymi technikami.
Wroga technika spaliła ubrania, spaliła torby i... podpaliła notki należące do Tenshi. Nagle nastąpił wybuch.

Jeśli Tenshi nie umarła od razu, to leżała przez chwilę na ziemi, a jej powieki stawały się ciężkie. Zapadała w sen wieczny. Nie słyszała swojej przeciwniczki - o ile coś mówiła. I dobrze, bo jej słowa by ją jeszcze mocniej zraniły. Im dłużej leżała, tym dłużej myślała:
- "Jestem bezużytecznym narzędziem... przepraszam... Jestem bezwartościowym przedmiotem... przepraszam..."

---

Chyba kolejna rana ciężka wchodzi...

KP i Informacje

  Ukryty tekst

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]

[Arii]

15/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

Sytuacja była tragiczna i coraz mroczniejsza. Gdyby Tenshi nie traktowała siebie, jako narzędzie, może wszystkie miłe chwile w jej życiu by jej teraz przeleciały przed oczami, ale... Zamierzała skupić się bardziej na osobach, które chciały się nią wysługiwać. Przepraszała te osoby za swoją nieudolność i małą sprawczości, ale czy to tak naprawdę jej wina? Nie osób postawionych wyżej, które ją tutaj wysłały, wiedząc, że może sobie nie poradzić? Chociaż czy mogli wiedzieć, że skupi się za bardzo na honorze Hibiki i jego obronie niż na zleceniu wydanym przez Chochuro? Nikt chyba nie mógł tego przewidzieć.

Jej plecy były spalone. Ubrania się zwęgliły i przylepiły się do jej skóry. Ale to nie było wszystko. Kiedy pojawił się przed jej oczyma ogromny pająk jej torba, która się również zajęła ogniem - wybuchnęła tworząc tumany dymu i odpychając technikę przeciwniczki i pająka. Tenshi już tego nie słyszała - przeciwniczka zaklęła odlatując. Sześć notek wybuchowych w jednym centrum stworzyło odpowiednią siłę, aby dezaktywować technikę przerażonej przeciwniczki. Ale Tenshi nie miała jak zatryumfować. Opadła na ziemię ze zwęglonymi nogami i plecami. Jej organy były widoczne gołym okiem przez powstałe od wybuchu dziury w jej ciele. Oddychało się jej ciężko, widziała tylko mgłę przed sobą. Czy to był już koniec?

Tenshi otrzymuje 1x ranę ciężką. Sumowanie: 2x rana ciężka = 1x rana śmiertelna

Zanim zapadła w sen wieczny, zauważyła, że jakaś fioletowa strzała wbija się w korpus jej przeciwniczki. Przeciwniczki, która ją zaskoczyła i założyła na nią pułapkę. Nagle pojawili się jacyś ludzie, biegając wokół. Czyżby wywiązała się wokół niej jakaś większa walka? Nie, to musiały być jakieś majaki... Ale czuła już taką błogość odchodząc w zaświaty. Kiedy zamknęła oczy... poczuła w całym ciele ciepło i coś miłego łaskoczącego ją po plecach. Czy tak wyglądało wszystko po śmierci? Czy miało być już tak miło do samego końca żywota jej duszy? Cóż za cudowne uczu...

-Wybić wszystkich! Nikt ma nie uciec z tego lasu i terenu! Niech Rada poczuje smak przelanej krwi na naszych ziemiach!- do jej uszu doszedł znajomy głos... Głos osoby, która ją tutaj wysłała. Chochuro... kiedy otworzyła oczy zobaczyła wokół siebie toczącą się walkę pomiędzy zakapturzonymi postaciami a najemnikami... Rady? Chocuro stał na czele z ogromnym łukiem wystrzeliwując w każdą stronę strzałę za strzałą, przebijając ciało nieświadomych przeciwników. -No w końcu się obudziłaś. Leż i się nie ruszaj. Przywróciłam tylko odrobinę twoich sił.- usłyszała nad sobą kobiecy, szorstki głos. Ale nie miała siły się obrócić, widziała tylko zielone światło wokół siebie.

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Lato, Rok 395 Tenshi nie zaznała w swoim życiu ani jednej przyjemnej rzeczy albo nie pamiętała takiego momentu. Nie posiadała celów ani marzeń. Jej dusza była martwa, a ciało żyło tylko dzięki chorobliwej chęci służenia i bycia wykorzystywanym. Była narzędziem w ludzkim ciele. Była żołnierzem doskonałym, a przynajmniej chciała nim być: silnym, niezadającym zbędnych pytań i w pełni lojalnym. Takim, który miał wykonać zadanie, nigdy nie narzekając i nigdy się nie buntując. Taki był pomysł Pana Araty, gdy ją znalazł. Jednak nie wszystko poszło zgodnie z planem...
Tenshi nie tylko chciała bronić honoru Hibiki, ale przede wszystkim uciszyć świadków. Jedna z zasad rodziny Akiyama brzmiała: "Zdrada, zadawanie się z innymi gangami bądź Rodzinami z własnej woli, współpraca z władzami, sprzedawanie informacji o Rodzinie, ujawnianie poufnych informacji, zabijanie swoich towarzyszy czy publiczne deklaracje o swojej przynależności do Rodziny - wszystko to karane jest śmiercią." Ona nie była członkiem Akiyamy, ale znała zasady. Oznajmiła farmerom kim jest i komu służyła. Zdradziła również poufne informacje: te o skarbie ukrytym pod wstążką. Chciała ich w ten sposób zastraszyć i zmusić do pomocy, ale wszystko się spierdoliło. Dała wrogowi czas na ustawienie pułapki i odnalezienie skarbu.

Dogu była przyzwyczajona do bólu. Była chłostana. Była przebijana włosową włócznią Pana Araty w ramach treningu. Podstawiano jej nogę i często przez to upadała, co również ją bolało. Odniosła kilka ran w paru walkach. Ale czegoś takiego jak w tej chwili nigdy nie czuła. Każdy nerw, który przeżył spotkanie z ogniem i wybuchem... krzyczał i wrzeszczał. Jej oddech był ciężki i coraz trudniej łapała kolejne porcje powietrza. Był to jednak odruch jej durnego ciała. Umysł doskonale wiedział, że sen wieczny - na szczęście - przyjdzie szybko. Ciało jednak próbowało żyć dalej. Cierpiała.
Ona zawsze starała się zabijać swoje ofiary szybko i w miarę bezboleśnie. Szkoda, że jej własna śmierć miała być aż tak bolesna. Jej ciało było zbyt kruche, by móc walczyć dalej i zbyt wytrzymałe, by umrzeć od razu.

Ale nie tylko ciało odniosło dotkliwe rany w tym całym incydencie. Jej dusza - chociaż martwa - również odniosła poważne obrażenia. Pan Arata powiedział jej kiedyś:
- Głupia. Ciągle nie rozumiesz. Twoje życie i zdrowie jest dla mnie znacznie mniej warte niż życie i zdrowie pojedynczego Kary. Jesteś Dōgu [ 道具 ] czyli Narzędziem. Będziesz respektować hierarchię. Gdy jakikolwiek członek rodziny, nawet zwykły Kara, wyda ci polecenie, wykonasz bez słowa sprzeciwu. Jeśli będzie miał umrzeć, zginiesz zamiast niego.
Miała być narzędziem. Miała być użyteczna. A ona co? Leżała na ziemi, umierała i zawaliła swoje zadanie. Widziała jak jej przeciwniczka padła martwa, obrywając zabójczą strzałą. To nie była zasługa Tenshi.
Chochuro-o-kami-sama i jego ludzie. ONA MIAŁA ZGINĄĆ ZA NICH! Tymczasem oni - nawet jeśli tylko przy okazji - ratowali ją. Zielone światło... technika lecząca. Ogromne poczucie winy zgniatało ją bezlitośnie. Chociaż jej ciało czuło to przyjemne i "zbawienne" uczucie, to jej umysł cierpiał katusze. Nie ośmieliła się poruszyć. To był rozkaz. MUSIAŁA SŁUCHAĆ ROZKAZÓW!. Nawet gdyby chciała, to pewnie byłaby zbyt słaba, by to uczynić.
- Jestem bezużytecznym narzędziem... przepraszam... Jestem bezwartościowym przedmiotem... przepraszam... Muszę wykopać skarb... - zaczęła bełkotać. Nie mogła nawet stwierdzić czy jej głos wydobywał się z gardła czy brzmiał tylko w jej głowie. - Jestem bezużytecznym narzędziem... przepraszam... Jestem bezwartościowym przedmiotem... przepraszam... Muszę wykopać skarb...
Nie potrafiła myśleć o niczym innym jak jeno o tym jak bardzo bezużyteczna była. I o wypełnieniu cholernego zadania, które zostało jej powierzone. Powinni jej raczej kazać wstać, przestać użalać się na sobą, zacząć kopać i smagać batem jej spalone plecy za każdym razem, gdy zbyt wolno kopała. A oni co? Kazali jej leżeć i być najbardziej bezużytecznym gównem na świecie.

Ale mieli do tego prawo. Tenshi była ich własnością. Jej życie nie należało do niej. Oni mogli ją uratować i zabić kiedy chcieli. Pan Arata tyle poświęcił, by ją wyszkolić i naostrzyć. 5 długich lat. A ona głupia co? Zaledwie rok po rozpoczęciu swojej krwawej działalności prawie umarła. Czy kiedykolwiek będzie potrafiła spłacić ten dług? Czy 15 lat wiernej służby wystarczy, by mogła poprosić Pana Chochuro, by ją zabił szybko i bezboleśnie, tak jak zabił jej przerażoną przeciwniczkę?
Ale póki co... nie wolno jej było umierać. Bez względu na to z jakim wrogiem się mierzyła! Bez względu na to jak silny by nie był! Nie mogła umrzeć. NIE MOGŁA DO TEGO DOPUŚCIĆ! Ogromne poczucie winy było jednym wielkim kamieniem, który leżał na jej plecach i zgniatał ją. A na ten kamień właśnie ktoś położył drugi, taki sam, równie ciężki - ogromną presję.

---

KP i Informacje

  Ukryty tekst

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]

[Arii]

16/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

Walka nie rozciągała się za bardzo. Ludzie Hibiki byli lepiej przygotowani na tą sytuację, więc wydawać by się mogło im lepiej się temu przyjrzało, że wszystko było zaplanowane od samego początku. Ludzie Północnego Shigashi byli spychani coraz bardziej do defensywy, ich krew zlewała się z wodą z pół i wchłaniała się w glebę lub spływała do pobliskiego lasu, z którego z daleka unosił się czarny dym od wybuchu powozu, na którym była Tenshi. Gdzieś tam były dwa martwe ciała wieśniaków, których sama zabiła. Okolica miała być spowita w trupach. Tego Rada nie przewidziała, że Akiyama mogła być o krok przed nimi i się zabezpieczyć na ewentualną walkę z ich strony.

Poczuła jak ciepła energia przestała zalewać jej ciało. Kobieta, która ją leczyła poklepała ją po barku, dając znać, że skończyła. Tenshi czuła, że nie zaleczyła wszystkich odniesionych ran, ale te zagrażające jej życiu zniknęły. -Tyle wystarczy. Nie przesadzajmy.- jej szorstki ton był bezdyskusyjny. Kobieta patrzyła się, jak ich ludzie zaczynają przeglądać ciała martwych przeciwników i swoich towarzyszy. Chochuro zauważył, że Tenshi już jest gotowa. Podskoczył z zadowoleniem, jak jakiś błazen i przewiesił swój łuk przez ramię.

-No śpiąca królewna się przebudziła! Idealnie! To chyba był twój cel.- stanął na martwym ciele, mężczyzny, który kopał tutaj za czymś. Na jego ramieniu nadal była czerwona wstążka teraz z plamami krwi. -Powiem szczerze, że myślałem o tym, że już tutaj nie dojdziesz. Mały teścik, jejej!- klasnął w dłonie i poruszył się, jakby miał właśnie zatańczyć z zadowolenia. -Jakie było twoje zadanie, Tenshi-chan?

Chochuro - klik!
Kobiecy głos

[Tenshi]

Lato, Rok 395 To wszystko było posrane i wszystko nie tak. Chociaż przybyła na to miejsce, to okazała się całkowicie bezużyteczna i nieprzydatna. Została wyeliminowana jako pierwsza i była jedynie ciężarem dla swoich właścicieli. Mimo wszystko została ocalona. Kobieta oznajmiła, że leczenie dobiegło końca. Nie wszystkie rany zostały wyleczone i część z nich ciągle pulsowała bólem. Tenshi nie mogła prosić o więcej. Ton kobiety był bezdyskusyjne i dziewczyna nigdy nie ośmieliłaby się podważać tego stwierdzenia.
Podniosła się, usiadła i również popatrzyła w kierunku, w którym chwilę wcześniej toczyła się bitwa. Martwi wrogowie niespecjalnie ją obchodzili. Nie wiedziała, który z nich ją tak urządził, ale wiedziała jedno - najprawdopodobniej był już martwy. Akiyama nie wybaczała i - jak się wydawało - również nie brała jeńców.
Większym problemem byli martwi sojusznicy. Zakapturzone postacie, które z nieznanego jej powodu pojawiły się w tym samym miejscu, w tym samym czasie, by - w przeciwieństwie do niej - wziąć udział w tym krwawym przedstawieniu. Żałowała każdego straconego przez nich życia. Ona - najbardziej bezużyteczne narzędzie i najmniej wartościowy przedmiot - przeżyła. Tamci nie mieli tyle szczęścia. Obwiniała samą siebie za to, że nie zdołała ich uratować. Wskazała palcem na najbliższego sojusznika, który przeglądał ciało martwego towarzysza. Jej wzrok był zamglony, a głowa bolała. Świat wirował. Było jej niedobrze. Wstrząśnienie mózgu spowodowane wybuchem?
- Prze...prze...pra...szam... - zaczęła dukać. - Nie...mog...łam... ich... ocalić...
Nie rozumiała dlaczego Chochuro-o-kami-sama zdecydował się uratować właśnie ją, a nie swoich bardziej kompetentnych i wartościowych ludzi. Czyżby jej dług był aż tak wielki?

W pewnym momencie Chochuro podszedł do niej i się odezwał. Mogła go zapytać o jego motywy. Mogła go zapytać - jak wcześniej postanowiła - jakim ptakiem on jest i jaką ptaszyną ona jest? Ale obecnie nie było ku temu okazji. Nie mogła mu spojrzeć prosto w... ptasią maskę, którą prawdopodobnie ciągle nosił. Spuściła wzrok i wbiła go w ziemię. Szybko tylko spojrzała na martwego wieśniaka, którego przytargał. Jego słowa były dla niej niezrozumiałe. Miała tu dojść? Test? Co to wszystko znaczyło?
Dobrze, że ziemia, w którą patrzyła nie odbijała światła. Dobrze, że nie była jak woda. Gdyby tak było... gdyby Tenshi ujrzała swoje własne odbicie na powierzchni wody, to pewnie zwymiotowałaby sobie prosto w twarz. Nienawidziła się coraz bardziej i bardziej. Chochuro jednak zdawał się tym całkowicie nie przejmować. Był nad wyraz optymistyczny i radosny. Nie potrafiła tego zrozumieć.

Jednak... mężczyzna dał jej szansę, by się chociaż trochę zrehabilitowała. Właśnie... jakie było jej zadanie? Przecież musiała je dokończyć! Oczywiście! Nie mogła wiecznie użalać się na sobą i pozwolić, by Chochuro ciągle ją o to pytał. Nie mogła pozwolić, by czekał.
- Jestem Dogu... - poprawiła go, chociaż być może nie powinna. Jej głos drżał. Jej własne imię... Tenshi. Brzmiało tak obco. Przydomek "Dogu" również. Jakim bowiem narzędziem była, skoro tak łatwo zawodziła? Ale innego przydomku póki co nie była w stanie wymyślić. - Będę kopać...

Normalnie użyłaby do tego techniki, ale ból pleców, zawroty głowy... to wszystko sprawiało, że nie była w stanie w odpowiedni sposób kontrolować swoich technik. A chakra pozbawiona kontroli mogła być niebezpieczna dla jej właścicieli i dla skarbu, który miała wykopać. Klęczała. Jej wzrok był wbity w ziemię już od jakiegoś czasu. Wystarczyło tylko wbić paznokcie, potem palce i na końcu dłonie. Jej metoda kopania była jeszcze mniej efektywna niż użycie grabi, ale kopała i kopała i kopała... i kopała... aż nie wykopała skarbu lub nie padła z wycieńczenia. Jakoś nie przejmowała się przy tym, że jej ubrania - całkowicie spalone od tyłu - mogły upaść jako pierwsze. A może już upadły? Nie zwróciła uwagi na to czy i w co jest ubrana. Może powinna? Kopała dalej...

---

KP i Informacje

  Ukryty tekst

- Barman Yao

Kopiuj

[b][color=#BFFFFF]- Barman Yao[/color][/b]

[Arii]

17/17

Nowa Akiyama
Zlecenie Specjalne "Wojna o Shigashi" (Akiyama) B - Tenshi

---

Poczucie winy po spojrzeniu na martwe ciała wyszło bardzo szybko, ale czy na pewno była to jej wina? W końcu ktoś współpracujący z Hibiki godził się na taki los i każda akcja mogła tak się skończyć. Tym bardziej jak byli to jej starzy ludzie, którzy byli pod jej przewodnictwem już od lat. Czy warto było marnować czas na takie zastanawianie się?

Wysoki mężczyzna o masce ptaka, Chochuro przyglądał się jej przez malutkie szparki, co było dla niej w pełni niewidoczne. Widział każdą jej ranę i zagwozdkę w mimice twarzy. Kiedy wstała, żeby kopać spojrzał się na nią razem z innymi i przekrzywił delikatnie głowę na swoje lewe ramię. -Ptaszyno. Spójrz pod moją nogę.- i przycisnął mocniej martwe ciało wieśniaka. -Kazałem ci szukać czerwonej wstążki. Gdzie takową widzisz?- kopnął ramię martwego i znowu zobaczyła czerwoną wstążkę. -Skarb to on. Wystarczy uciąć mu rękę ze wstążką, jako dowód. A to co miałaś wykopać znajduje się w jego prawej kieszeni. Rada już dawno odkryła ten skarb, o czym wiedzieliśmy. Dzięki cynkom z ich siedziby wiedzieliśmy, że szykują na nas zasadzkę w tym miejscu. Dlatego przygotowaliśmy wszystko pod ten teatrzyk, ale nie sądziłem, że zrobisz taki mały raban w lesie. Co to była za masakra! Że Arata ciebie ukrywał! Dawno tak krwawego występu nie widziałem!- mężczyzna podskakiwał z radości na co wszyscy zrobili dziwne miny, lekko prześmiewcze w jego kierunku. Za jej plecami, kobieta-medyk chrząknęła na co Chochuro kiwnął głową i się uspokoił.

-Najważniejsze, żebyś teraz z tą ręką i tym co ma w kieszeni znalazła Ashokę nad Szmaragdowym Jeziorem. On ciebie przeprowadzi do Hibiki. Tam przekazuj list i z nią sobie rozmawiaj. My tutaj musimy trochę posprzątać.- strzelił do niej palcami i zaczął wydawać niezrozumiałe dla niej polecenia. Jakiś dziwny szyfr? Czy może była już całkowicie zamroczona? Ale co tam! Najważniejsze, żeby teraz dokończyć zadanie, które otrzymała. Miała wszystkie wskazówki tylko musiała odnaleźć odpowiednią osobę!
Z/T Chochuro - klik!
Kobiecy głos