Obóz nomadów i oaza

[Ario]

To...to się naprawdę działo. Gość zamierzał przeszczepić oczy jakiejś kobiecie. Niesamowite, naprawdę bardzo niesamowite. Ario chodził cały rozdygotany, jakby czekał na główny element spektaklu. To, że wcześniej nie pałał entuzjazmem to jedno, ale to, że teraz dzieją się...prawdziwe ulepszenia, to zupełnie inna para sandałów.

Nie mniej, Kunisaku był cały przygotowany. Oprócz tego, że sam pacynkarz był asystentem w tym całym procederze, to dodatkowo on sam miał dwóch swoich pomocników. Może nie byli to żywi i myślący asystenci, co najwyżej drewniani, ale oprócz tego dawali sobie radę.

Ario więc nie zwklejąc, zaczął ruszać palcami, a marionetki zaczęły znosić rzeczy i trzymać je blisko, w pogotowiu jakby któryś był potrzebny. Sam Ario zaś przyglądał się całej operacji z zaciekawieniem, starając się notować wszystkie czynności w głowie - po kolei.
- I od czego będziemy zaczynać? Co się teraz stanie?

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Ario
Wyprawa rangi C
39/42

Do tej pory Ari oczęsto zajmował się różnymi modyfikacjami i ulepszeniami. Można powiedzieć, że poświęcił na to sporą część swojego życia teraz jednak dzieje się coś, co wykracza ponad to co do tej pory próbował. Teraz będzie musiał wejść w czyjeś sandały. Stać się prawdziwym pomocnikiem szalonego naukowca. Jak to mawiają, darmo, że ci świat szeroki, kiedy sandał ciasny. Dlatego dobrze, że Ario natrafił na taką sytuację, to z całą pewnością pomoże mu lepiej zrozumieć kilka spraw oraz da pewien powiew świeżości do jego projektów i pomysłów. Z drugiej strony mówią też, że najwygodniejsze są stare sandały, więc kto wie czy taka nowość przyjmie się w arsenale tego młodego lalkarza, który przywiązał się do swoich pierwszych projektów.

-Najpierw znieczulenie ogólne- Powiedział wskazując wzrokiem i wyciągając rękę, aby Ario podał mu jedną ze strzykawek. Następnie wbił ją w ramie dziewczyny, odczekał kilkanaście sekund, aż dziewczyna powoli zaczęła odpływać. Mięśnie rozluźniały się i było widać, że pacjentka jest już gotowa. Lekarz zabrał się za wyciągnięcie starych, niedziałających oczu. Robił to bardzo delikatnie, ale sprawnym ruchem wyciągnął je z oczodołów. Prawie jakby wykręcał jakiś element wwiercony w czaszkę. Nie obyło się to jednak bez konsekwencji i konieczna byłą pomoc Ario. Krew zaczęła płynąć z uszkodzonych pozostałości w zagłębieniach po oczach i konieczne było tamowanie tego oraz pilnowanie aby dziewczyna nie zachlapała wszystkiego czerwoną posoką, przy okazji wykrwawiając się na śmierć. Ario otrzymał rozkaz przytrzymania szmatki, którą trzeba było co jakiś czas zmieniać na następną, gdy pierwsza zmieniła już kolor w całości na czerwoną. Potem przyszedł kolejny etap, przygotowanie nowych oczu do przeszczepienia. W czasie gdy Kunisaku pilnował stanu pacjentki, medyk przyniósł nowe narządy i zaczął ich montowanie. Kolejne kroki, które miał robić mówił sobie pod nosem, więc Ario mógł dokładnie zrozumieć co się dzieje i w czasie tej długiej operacji sporo się nauczyć, przynajmniej z zakresu teorii. Bo wiadomo, że własne doświadczenie to zupełnie inna para sandałów.

-I jak wrażenia?- Zapytał, przeprowadzając ostatnią czynność. Przyłożył dłonie nad przeszczepionymi oczami, chakra zaświeciła się w jego dłoniach. Potrzebne było aby uleczone zostały wszelkie połączenia pomiędzy organizmem a nowym elementem. Chwilę to trwało, dlatego mieli nieco czasu na wymienienie się opiniami. Później już tylko środek wybudzający i będą mogli obserwować efekty.

[Ario]

Ario był pomocnikiem, który pierwszy raz widział, aby ktoś komuś wyjął oczy i wsadził nowe. Przecież to co się zadziało, to w pierwszej chwili Kunisaku myślał, że to sen. Nie mniej, z każdą sekundą, minutą i ogólnie podczas przebiegu operacji, coraz bardziej zdawał sobie sprawę gdzie jest i co tu się dzieje.

Podmiana jakiegoś mechanizmu w marionetce to kwestia chwili, jakieś takiej mniej złożonej potrzeby...jednakże przeszczepienie komuś oczu czy innej części ciała to wiele elementów, o których przy zmianach w marionetkach myśleć nie trzeba. Ario wchodził na kolejny poziom na swojej drodze ninja, a jego nindo "wszystko da się ulepszyć" było w tej chwili niemalże prawdą objawioną.

Kunisaku obserwował więc i starał się zadawać pytania. Między innymi, czy krew jest zawsze taka sama, czy wystarczy ją "wtłoczyć" do człowieka, by po prostu ten "zadziałał". Czy są jakieś zagrożenia o których warto pamiętać. Ario był naprawdę aktywny przy tym procesie, starając się wszystko podawać lalkami, a sam obserwował proces i procedury, które wykonywał mężczyzna.

Na samym końcu miał zobaczyć efekt. Nie mógł się doczekać. Czy kobieta będzie widziała?
- I co? I co? Udało się?

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Ario
Wyprawa rangi C
41/42

Ludzie w pewnym stopniu różnili się od lalek. Asystowanie przy tak trudnej operacji uzmysłowiła to lalkarzowi, który był niezwykle zafascynowany tym co wspólnie próbują osiągnąć. Jednak mimo widocznych różnic było też wiele podobieństw. W lalkach jak się coś zepsuło, wystarczyło odkręcić, odstawić na bok, wziąć element zapasowy i gotowe. Do tej pory Ario sądził, że taka sama metoda w przypadku ludzi nie może zostać zastosowana. A tutaj proszę! Zepsuty wzrok, wystarczy znaleźć zamiennik i już. Wymagało to więcej wprawy niż zamontowanie kolejnego stawu obrotowego, ale dało się! Konieczna była pewna wiedza, dlatego w trakcie podpytywał lekarza o istotne szczegóły, dowiadując się kolejnych ciekawych rzeczy o organizmach żywych.

-Chyba... Chyba tak... Tak- Ręce mu się trzęsły. Ze zmęczenia? Na pewno zużył sporo chakry. Do tego fizycznie wymagało to dużej precyzji, a i stres swoje dokładał. Kilka dodatkowych minut trwało dla niego jak całą wieczność, wreszcie jednak wszystko było gotowe. Dziewczyna powoli się wybudzała, ale zanim przeszli do prezentacji, lekarz zasłonił jej oczy szmatką, niech powoli przyzwyczaja się do wszystkiego. We dwóch pomogli jej usiąść na krawędzi stołu i wyczekiwali na ten moment. W namiocie panował półmrok, idealnie aby wzrok powoli się przyzwyczajał, dlatego stopniowo odsłaniał szmatką jej oczy. Ario chyba sam będzie musiał przetrzeć swoje z niedowierzania. Wcześniej widział ją jako dziewczynę z charakterystycznie białymi oczami, typowymi dla osób niewidomych. Teraz miała prześliczne błękitne tęczówki, które natychmiast rozejrzały się po pomieszczeniu. Z kącików popłynęły jej łzy. Czyżby jakieś podrażnienie? Coś ją zabolało? Lekarz natychmiastowo zbliżył się aby to obejrzeć.

-Nic mi nie jest. To po prostu piękny widok- Odpowiedziała dziewczyna, łapiąc dłonie medyka w swoje. Była wzruszona, że znowu może widzieć. To jednak nie był koniec, bo po kilkudziesięciu sekundach rozglądania się, dziewczyna zrobiła to co medyk szepnął jej na ucho. Jej oczy otworzył się lekko szerzej po czym zaświeciły się szkarłatną otoczką chakry. Doujutsu. Aktywowała je bez większych problemów. Posiadła umiejętność kontroli czyjegoś Kekkei Genkai. Szybko jednak dezaktywowała, z wyraźnym zmęczeniem organizmu, prawie poleciała do przodu jakby miała stracić przytomność, ale w porę złapał ją medyk. Poprosił Ario wzrokiem aby przenieśli ją na łóżko z zaleceniem aby odpoczywała.

-I jak, co sądzisz?- Zapytał, półszeptem, jakby nie chciał wybudzić swojej siostry ze snu. Cył też ciekaw reakcji Ario, bo sam najwyraźniej nie był pewien jakiego olbrzymiego postępu w medycynie udało mu się dokonać.

[Ario]

Sytuacja sprawiła, że kobieta odzyskała wzrok. To było tak niesamowite, że Ario nie marzył już o niczym specjalnym, jak wrócić do domu i przestudiować wszystko co mógł na temat owych...zamienników, rzec się by chciało. Nie mniej, teraz już było po całej operacji, a kobieta zdążyła już uruchomić doujutsu oraz niemalże zemdleć. Tak, to była równie istotna informacja dla pacynkarza, by uważać z pacjentami po zabiegu. W lalkach było prościej - skręcało sie wszystko i odrazu działało, tutaj trzeba było jednak większej uwagi i wyczucia.

Ario przeszedł więc do odpowiedzi na pytanie, które zadał mu mężczyzna.
- Ano...to jest coś niesamowitego. Jeżeli nigdy nie widziała, a teraz widzi, to jest...bardzo dobrze. Nie mniej mój czas tutaj się zakończył. Chcę wrócić jak najszybciej i przestudiować to dalej. Po drodzę muszę jeszcze wstąpić do jakiejś biblioteki, albo innego źródła z wiedzą. No i chciałbym jeszcze otrzymać wynagrodzenie za eskortę, bo i o tym dyskutowaliśmy. - powiedział fachowo Ario.

On miał to trochę w dupie, że tutaj na stole operacyjnym zadziały się czary. Kiedy przychodzi do kwestii finansowych, Kunisaku nie popuszcza nikomu. Swoją drogą, jak kiedyś powstanie shinobijski urząd podatkowo-zdrowotny od osób fizycznych, to Ario powinien tam piastować funkcję zarządcy. Teraz jednak stał uśmiechnięty z wyciągniętą ręką po pieniądze.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Ario
Wyprawa rangi C
43/42

Zbieranie danych z własnych obserwacji było bardzo dobrym ruchem. Zmęczenie samym zabiegiem, spore problemy z używaniem przeszczepionego Kekkei Genkai, a do tego trudność w zdobyciu materiałów do przeszczepu. Było sporo trudności, z którymi trzeba sobie poradzić, jednak w ostatecznym rozrachunku dawało to spore możliwości. Czasami warto natrudzić się dla lepszego efektu.

-A tak... Już, oczywiście należy Ci się za udzieloną pomoc. Mam nadzieję, że było to jednak warte poświęcić mi nieco czasu- Uśmiechnął się, po czym zaczął szukać sakiewki w jednej ze skrzyń w rogu pokoju. Wreszcie pod całym stosem różnych pierdół znalazł coś co zabrzęczało, podniósł i wręczył swojemu niedawnemu pomocnikowi. Ario nikomu nie odpuści ani kawałka Ryo. Skoro umówili się, to nawet gdyby przy okazji wręczono mu najwyższe odznaczenia, to swoją dolę wynagrodzenia zawsze odbierze. Ale nie można było mieć do niego o to pretensji, umów się przecież dotrzymuje. Czyż nie? Medyk ukłonił się, pozwolił Kunisaku wyjść z namiotu, po czym wrócił do opiekowania się siostrą. Zaś lalkarz był wolny, bogatszy o sporą sakiewkę i cenną wiedzę.

KONIEC

[Ario]

Ario odebrał swoją wypłatę i jeszcze przed wyjściem z namiotu zapieczętował swoje twory w zwojach. Te z kolei starannie umieścił w przegródkach na zwoje w swoim plecaku. Ryo standardowo schował do kieszeni, ukłonił się i wyszedł.

Teraz czekała go podróż z powrotem. Co prawda jest to kawałek trasy, ale Ario nie przejmował się tym aż tak. Musiał bardzo wiele rzeczy przemyśleć w związku z tym, co zobaczył, przy czym brał udział i w ogóle co się wydarzyło. Kobieta nie mająca wzroku nagle go odzyskuje...Ario w głowie widział wiele różnych scen. Ile rzeczy, ile organów i ile kończyn można zastąpić, to jest nie do opisania.

Kunisaku wyszedł więc z obozu nomadów i kierował się w stronę...Sabishi. Miał nadzieję, że nikt go po drodze nie zaczepi w związku z pomocą, a jak tak - to przecież Ario nie odmówi. O ile przewidziana jest nagroda.

[Z/T] http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 23#p164923

[Rokudo Gaika]

Rokudo nie był głupi. Wiedział, że wybiera się na pustynie, więc wziął wodę. Wiedział, że będzie gorąco i będzie się pocił, zatem wychodząc z miasta kupił jakiś turban i narzutę. Nie bardzo jednak wiedział jak miało to pomóc w całej przeprawie, ale tego miał się dopiero dowiedzieć. Był w końcu miastowym dzieciakiem. No może poza krótkim epizodem pierwszych czterech-pięciu lat życia, ale to temat na inną opowieść. Gaika żył Shigashi, oddychał tutejszym powietrzem i przesiąkł do reszty lokalnym klimatem. A ostatnio, to działało mu właśnie na nerwy. Może taka mała rozłąka dobrze im obu zrobi? Miasto w końcu odsapnie pozbywając się nieprzewidywalnego młodzieńca, a on w końcu odpocznie od całego hałasu, który praktycznie nie przestawał słyszeć przez całe dnie i noce. W końcu miał iść na pustynie, gdzie nie było nic… Poprawka, miało coś być. Ale droga do tego miejsca przecież miała być spędzona w niewielkiej grupie ludzi, którzy mieli szansę nie działać mu na nerwy. Niestety ślepy grajek nie należał do typów osób, które łagodziły jego dość ostry charakter. – Ty się zajmij szukaniem, a bicie zostaw mi. – Podsumował słowa starca. Wchodzenie w dalszą dyskusje mogło go tylko niepotrzebnie poirytować.

Wicher wiał, robiło się cieplej. Zaczynał rozumieć, czemu te tereny były takie nieprzyjazne dla gości. Słoneczko przypiekało skórę na jego karku, a silny wiatr wzbijał drobinki piachu, które przyklejały się do wszystkich mokrych powierzchni, takich jak usta i oczy. Najwyższa pora była przebrać się w swoje fatałaszki, by nieco zminimalizować ten efekt. Wyciągnął więc on szybko z plecaka zestaw małego terrorysty minus pas szahida i zarzucił na kark. Od razu zrobiło mu się raźniej, chociaż ubranie stanowczo ograniczało ruchy, do czego srebrnowłosy był niezbyt przyzwyczajony. Z czystym żywiołem jednak trzeba było radzić sobie jak było można. Poruszali się więc tak w żółwim tempie w kierunku, który wyznaczył stary ślepy grajek, a niechciany dziedzic rodu Rokudo napawał się ciszą. Nie licząc dyszącego dziadygi i głośnego wiatru, to chyba było najcichsze miejsce na ziemi, coś zupełnie nowego dla młodzieńca. Brak zbytecznych dźwięków jednak pozwalał mu się skupić na jego zadaniu, jakim było wypatrywanie potencjalnych zagrożeń i tym podobnym.

[Uchiha Matsu]

"Tajemnice pustyni"

Misja rangi C dla Rokudo Gaika

5/30 Oboje kroczyli równo przez tereny nieopodal osady. Szli dzień i odpoczywali w nocy. Po dwóch pełnych dniach dotarli wreszcie tam, gdzie chcieli. Gdzie tylko spojrzeć okiem można było dostrzec piasek i przerażającą pustkę. Tak to pustynia w całej okazałości. Wydmy, ocean szorstkiego materiału i palące słońce, które nie pozwalało skupić się na niczym innym. W najbliższej okolicy nie można było dostrzec nawet żadnego zwierzęcia, o człowieku nie wspominając. Mimo tego musieli ruszyć dalej. Został im niecały dzień drogi i będą musieli zmierzyć się ze swoimi przeciwnikami. Wiadomo już, że Rokudo był gotów w każdej chwili zacząć walkę. Oznajmił to wiele razy. Twardy jak skała zarówno mentalnie jak i fizycznie rzuciłby się do gardła każdemu napotkanemu członkowi złowieszczej organizacji. Jednak czy na pewno każdemu? Przecież oznajmił, że dla niego spotkanie z Doro było zaledwie rozgrzewką. Dla niego był on mięczakiem, który nie dorastał mu do pięt. Jednak wejście do jednej z siedzib Meyem, na pewno da mu odpowiednią dawkę adrenaliny.

Pokonywali kolejne kilometry i po jakimś czasie przed ich oczami zamajaczyła oaza. Niewielkie drzewa palmowe wychyliły się znad horyzontu by dać zarys niewielkiego obszaru, na którym znajdowało się trochę zieleni. Przy samym centrum znajdowało się niewielkie jeziorko, które otoczone było przez kilka namiotów. Gdy zbliżyli się bliżej zobaczyli również ludzi. Od stóp do głów byli ubrani w płótna różnej maści. Zakrywające głowę, twarz, zostawiając jedynie oczy.
- Kto idzie?!- krzyknął jeden z nich, który stał na obrzeżu osady. Dzierżył on wielką naginatę, a zaraz przy pasie, miał niewielką gurdę. Czyżby on też był ninja? A może byli to ludzie pustyni, którzy wielbili podróżny tryb życia i czerpali ze skromnych darów pustyni...
Pierwszy odezwał się starzec:
- Dwóch podróżników, przybywamy w pokoju, nie chcemy niczyjej krzywdy. Przynosimy dary z Shigashi. Pragniemy napełnić bukłaki z wodą i odpocząć chwilę w cieniu drzew.- gdy skończył wyjął z torby dwie duże butelki wiadomego napoju alkoholowego i zaprezentował je strażnikowi. Ten na widok trunków uśmiechnął się szeroko i gestem prawej ręki zaprosił dwójkę do wejścia na teren małej osadki.


- Zapraszam podróżników i dziękujemy za podarunek. Jesteście tutaj mile widziani o ile będziecie szanować nasze obyczaje.-
Gdy zbliżyli się bliżej, ludzie zaczęli na nich dziwnie spoglądać. Wyróżniali się trochę z tłumu. Dobrze zbudowany, srebrnowłosy wojownik i ślepy starzec to nie lada widok na środku pustyni. Podszedł do nich kolejny z osadników i zapytał, już dużo łagodniejszym tonem.

- Dokąd zmierzacie panowie? Zapraszam do wodopoju. Zaraz przygotujemy jakąś strawę. Proszę jednak mieć się na baczności. Ostatnio mamy tutaj nieproszonych gości, którzy kradną co popadnie. Próbujemy z nimi walczyć, jednak znikają tak szybko jak się pojawiają. Mam nadzieję, że ktoś niedługo się z nimi rozprawi. Wysyłaliśmy wiadomości do władz dużych wiosek, jednak bezskutecznie. Mimo wszystko, proszę się rozgościć i kiedy będziecie gotowi, możecie ruszać dalej- powiedział i wskazał jeziorko, które pomimo obecności piasków i żaru, trzymało się całkiem dobrze. Widać wody gruntowe był tutaj dość dobrze dostępne i zasobnik nie wysychał. Mała przerwa na pewno się przyda. Przecież za chwilę będą musieli udać się w paszcze lwa.

[Rokudo Gaika]

Wyglądało na to, że podróże po pustyni miał już zaliczone. W dzień gorąco, w nocy zimno. Z jakiegoś powodu dziadyga wolał dzienne podróże. Może było mu tak jaśniej, czy po prostu lubił jak wściekła gwiazda na nieboskłonie go lekko przypiekała? Rokudo nie był zbyt rozmowny przez całą podróż. Odpowiadał tylko na pytania, które zadawał mu Shigisano, ale sam nie specjalnie zarzucał tematami. W pewnym jednak momencie złapał się na tym, że mamrotał coś pod nosem. Widać pustynna cisza też mu przeszkadzała. Hałas miasta – zły. Piaskowy bezdźwięk – też złe. Nie było po prostu chyba dobrej opcji, niż wyważona mieszanka dwóch tych składników. Brak również obecności innych ludzi dookoła, na których mógł przelać swoją frustracje spowodował, że grajek jako jedyny pod ręką zbierał dodatkowe punkty od srebrnowłosego. W tej punktacji jednak otrzymanie bingo mogłoby się skończyć bardzo nieprzyjemnie. Przynajmniej dla nagrodzonego, chyba że ten gustował w kanapkach z pięści.

W końcu jednak samotna podróż dwóch bardzo niedopasowanych shinobi się zakończyła. Wraz z zarysowaniem się kształtu drzew na widnokręgu Gaika poczuł lekką ekscytacje. W końcu zmiana w krajobrazie, którą mógł zakomunikować ślepcowi, który spowalniał tempo podróży do absolutnego maksimum. Staruszek się nie przejął jednak jego komunikatem, albo po prostu był już za stary na takie silne emocje. W tym wieku to trzeba było planować wygląd nagrobka, więc większe lub mniejsze wybuchy entuzjazmu niezbyt służyły mu w odpowiednim zakonserwowaniu się. Wkrótce po drzewach dojrzeli i ludzi, którzy dostrzegli i ich. Przywitał ich typek z zaostrzonym patykiem i pytaniem za sto punktów. Ah, jakże fajnie by było połamać jego patyczek na pół i wsadzić mu te dwie połówki tam, gdzie słoneczko nie zachodzi. Monotonna podróż tak bardzo wyczerpała pokłady cierpliwości młodzieńca, że ten już zaczął fantazjować sobie o spuszczeniu łomotu tym czy owym.

Grupka czerpiąca z oazy była okryta od stóp do głów. Tylko cieniutki lufcik na oczy, przez który się przyglądali otaczającemu światu. Jego pustynni strój również był tak wyposażony, ale początkowo miał on całą twarz odsłoniętą. Niedługo jednak gdy piasek zaczął mu wchodzić między zęby przy mocniejszych podmuchach również zastosował kompleksowe okrycie. Taki tryb pustynnego nomada w którym nie straszne były mu piaski i burze. Pomimo tego, że to szorstkie gówno wchodziło wszędzie.

Podział obowiązków mieli już dość dawno ustalony. To dziadyga był od gadania, a on był mięśniem tej kompanii. Ciekawiło go w sumie, czy ta wysuszona mumia, która wszędzie za nim łaziła umiała się dobrze bić. W końcu chwalił się niby, że był Sentokim czy kimś tam podobnym. Wiadomo, że z wiekiem się człowiek starzeje i opuszcza go tężyzna fizyczna. Dlatego zachował zdrową dawkę sceptycyzmu wobec jego potencjalnego wsparcia w boju. Skoro on nie był od myślenia w tym zestawieniu, to po prostu kiwnął głową na powitanie i tyle było jego udziału. Dać się wygadać ślepcowi, który pewnie miał jakiś plan z tym miejscem. Skoro przygotował alkohol na wkupienie się w łaski nomadów, to pewnie wiedział co robi, a on mógł zająć się tym, co naprawdę ważne. Uzupełnienie wody i odpoczynek przed dalszą podróżą.

[Uchiha Matsu]

"Tajemnice pustyni"
Misja rangi C dla Rokudo Gaika
7/30 Pustynia jak codziennie nie była litościwa dla każdego, kto przechadzał się jej szlakami. Nawet najbardziej doświadczeni wojownicy byli w stanie zgubić się w jej niekończących się piaskach i rażącym skwarem. Same promienie słoneczne mogły doprowadzić do omamów, fatamorgany czy po prostu śmierci z wysuszenia, gdy nie było się uwaznym.
Jednak nasi podróżnicy byli bezpieczni przed zagrożeniami wielkich piasków. Schronili się w oazie, w której cień palm ratował ich przed udarami i innymi zagrożeniami. Jedynymi mieszkańcami ów oazy byli ludzie pustyni, którzy jak się okazuje byli bardzo przyjaźni.


Kiedy starzec napełniał bukłaki, opowiedział całą sytuację. Wspomniał, że udają się rozprawić ze złowieszczą organizacją. Pomimo tego, że ludzie pustyni i nie bardzo lubili bratać się z obcymi, szczególnie dzisiaj napierali rozmową. Kiedy dowiedzieli się skąd zmierzają nasi bohaterowie i co zamierzają od razu zainteresowali się nimi. Nie wiadomo było na razie skąd ta nagła reakcja, jednak musieli coś wiedzieć więcej. Kilku z nich zebrało się wokół dwójki i gdyby nie to, że mieli oni bardzo przyjazne nastawienie, to można było by pomyśleć, że zaraz ich zaatakują i potem zjedzą. Lecz jednak tak nie było. Pierwszy odezwał się wódz i zwrócił się do ich obu.


- Przybysze, myślę, że możecie nam pomóc. Oferujemy w zamian zapłatę. Otóż owa organizacja, o której wspomniałeś porwała ostatnio kilkoro z młodszych z nas. Nie wiemy dokąd, a nasze poszukiwania spełzy na niczym. Jest to dla nas wielki cios. Dalibyście radę ich uwolnić, jeśli jeszcze żyją?- zapytał z nadzieją ich przywódca.
Nie dość, że kradną dobra ludzkie to i również samych ludzi? Kim byli i czego tak na prawdę chcieli? Czyżby werbowali za młodu i prali mózgi młodym?


- Dobrze, zrobimy co w naszej mocy. Ruszajmy, przed nami jeszcze kilka kilometrów drogi.- powiedział ślepiec do Gaiki, który był wyjątkowo cichy. Ale jak już powiedział, on tu jest od zadawania ciosów, a nie mówienia.

Następny post ładuj tutaj: viewtopic.php?f=68&t=10267

[Rei Uta]

Hikaito Kaguya
"Misja D"

1/7

Piasek… Wszędzie ten palący piasek, który dostawał się w najbardziej niekorzystne miejsca na ciele. I nieważne jak bardzo człowiek starał się przed nim chronić, ten przeklęty piasek zawsze jakoś się tam dostawał. Wysokie wydmy rozciągały się aż po horyzont, zasłaniając to, co znajdowało się pomiędzy nimi. Niewielkie osady nomadów, w których ludzie jednego dnia przebywali, a drugiego potrafili zniknąć bez śladu. Jak zawsze wyborami ich życia kierowały głównie zapasy wody oraz dostawa świeżego jedzenia. Warunki atmosferyczne na pustyni sprawiały, że jedynie nieliczni mogli liczyć na coś więcej niż suszone mięso, daktyle i suche kawałki ciasta wypiekanego na słońcu. Wysoki mężczyzna o spokojnej twarzy stał przed niewielkim domem, zerkając na niebo przez rozwarte palce prawej dłoni. Wiedział, że niedługo i w ich osadzie dojdzie do podobnej sytuacji, w której ludzie będą musieli uciekać by przetrwać.

– Hikaito… Chodź tu chłopcze – Przemówił głośno, lecz spokojnie do swego syna, który obecnie znajdował się na tyłach gospodarstwa. Chłopak trenował właśnie kolejne możliwości swego klanu, pod ścisłym nadzorem swego ojca. Plac za posiadłością był szczelnie osłonięty od świata, dlatego chłopak bez obaw mógł skupić się na nauce. Drewniana rezydencja zbudowana w klasycznym stylu stała całkowicie na obrzeżach osady, co pozwoliło bandytom na porwanie młodej Ruki. Od tamtego czasu Kaito znacznie częściej przebywał w domu, jak gdyby chciał jeszcze kiedyś dorwać tych, którzy podnieśli rękę na jego dziecko. Mimo że poddał swe poszukiwania, jego wiara wciąż się tliła. Gdy Hikaito wreszcie znalazł się przy ojcu, ten bez specjalnego wstępu uderzył dzieciaka głównym tematem swych rozmyślań.

– Wyruszysz do sąsiedniej wioski z listem… Musimy poprosić Shigamure-same o dodatkowych ludzi przy wykopie nowej studni. Zapasy się kończą, a w wiosce jest sporo kobiet w ciąży oraz starców którzy nie dadzą rady przenieść się teraz w inne miejsce. – Kaito przetarł czoło chustką, którą wyciągnął z obszernego rękawa swego kimona, po czym spojrzał na syna z kamienną twarzą.

– Przygotuj się, pójdziesz przed świtem, żeby nadrobić dnia – Ojciec powoli ruszył przed siebie, znikając po chwili za drewnianymi drzwiami domu. Pozostawił chłopca samego bez odpowiedzi na pytania, które tamten mógłby zadać. Hikaito nie mógł do końca być pewnym co też sprawiło, że coś podobnego wciąż miało miejsce. Czy ojciec był zły na własną niemoc, a może jednak na niemoc syna, który pozwolił na porwanie swej siostry… Życie pisało własne scenariusze i nikt nie mógł wiedzieć co czekało na końcu naszej drogi.

[Hikaito Kaguya]

• Hikaito nie mógł przestać myśleć o swojej siostrze. Każde zlecenie, nawet to najprostsze, nosiło w sobie cień tamtej nocy – wspomnienie Rukii zabieranej sprzed jego oczu, kiedy był zbyt słaby, by zareagować. Od tamtego dnia wiara w to, że wciąż żyje, nie opuszczała go ani na moment. Była jego siłą… i przekleństwem. Napędzała treningi, zmuszała ciało do przekraczania granic, ale jednocześnie pozostawiała w duszy pustkę – uczucie niemocy, która szarpała jak rdza pod pancerzem.
  
  Z zamyślenia wyrwała go świadomość, że ojciec – jak się zdawało – nie wręczył mu listu.
  
  Ma tyle na głowie... Musiał zapomnieć. Pewnie znajdę go na stole, tam gdzie go pisał — pomyślał chłopak, ruszając pewnym krokiem do domku.
  
  Wnętrze ich domu było skromne, ale wszystko miało swoje miejsce. Stół przy oknie, zakurzony nieco od piasku, przytrzymywał zwojem prosty, owinięty pieczęcią list. Hikaito podniósł go delikatnie, a następnie zabrał się za przygotowanie do drogi.
  
  Ruchy miał wyćwiczone, niemal mechaniczne – nie dlatego, że były pozbawione emocji, ale dlatego, że był przygotowany zawsze i wszędzie. Do torby schował kilka pasków suszonego mięsa, kilka kromek czerstwego chleba, manierkę z wodą oraz starą, ale wytrzymałą sakiewkę. Przez chwilę zawahał się, po czym sięgnął też po swoją chustę – dobrze wiedział, że pustynny piach potrafi dręczyć bardziej niż ostrze.
  
  Zanim wyszedł, spojrzał jeszcze w stronę ojca. Było w nim coś więcej niż tylko odpowiedzialność – cień dawnego wojownika, który zna ciężar walki i jeszcze cięższy ciężar odpowiedzialności za innych. Hikaito zrobił kilka kroków w jego stronę, z nadzieją, że usłyszy jeszcze jakieś słowa. Może radę. Może ostrzeżenie. Może... coś więcej. W końcu, jak zawsze, odchodził w ciszy – z determinacją, która była głośniejsza niż słowa.

[Rei Uta]

Hikaito Kaguya
"Misja D"

2/7

Hikaito ruszył, nie zadając zbędnych pytań, bo i nie było przecież komu. Jego ojciec stal się jeszcze bardziej zimny i zamknięty w sobie, od czasu, gdy stracił swoją jedyną córkę. Mimo że jego syn wciąż żył, to mężczyzna nie potrafił pogodzić się z losem, który zgotowało mu życie. Chłopak, idąc za radą ojca przygotował się do drogi, zbierając najpotrzebniejszy sprzęt so przetrwania na pustyni kilku dni. Wisoka, o której mówił Kaito znajdowała się jakieś dwa wschody słońca na północ od miejsca, gdzie obecnie przebywali. Gdy Hikaito zebrał już wszystko, a czas jasno wskazywał, że należało ppuscic osadę, Kaito pojawił się ze wspomnianym listem, który chłopak miał dostarczyć. Zwykły biały zwój zawinięty w rulon, opieczętowany znakiem rodziny Kaguya.

– Uważaj w wąwozie białych kości miejscowi mówili, że zatrzymała się tam jakaś banda. Podobno na razie nie napadli na nikogo, dlatego się ich jeszcze nie pozbyliśmy… jednak coś mi mówi, że nie bez powodu wybrali tamto miejsce – mężczyzna spojrzał w dal, jak gdyby chciał odnaleźć coś, co ciągle ku umykało.

– Powinieneś wrócić za niecały tydzień, staraj się podróżować nocą by nie wymęczyć zbytnio organizmu… - Mężczyzna odwrócił się na piecie, odchodząc trzy kroki. W pewnej chwili zatrzymał się przed drzwiami prowadzącymi do nasteonego pokoju, po czym dodał jeszcze zza pleców naciskając dłonią klamkę.

– Zostałeś mi tylko ty… Nie zawiedź mnie – Po tym zniknął już na dobre, nie mówiąc już nic więcej. Matka Hikaito udała się z samego rana do rodziny w innym obozie, załatwiając inne sprawy klanu. Obecnie tylko ich dwójka znajdowała się w posiadłości, jednak już wkrótce miało się to zmienić. Na niebie pojawiło się czerwone słońce, zwiastujące rychłe nadejście zmierzchu… To był idealny czas by opuścić osadę i udać się na wyprawę, która mogła zmienić życie mieszkańców nienazwanej wioski. Nomadzi nie mieli czasu na podobne bzdury, a dom znaczył dla nich zupełnie co innego niż dla reszty ludów kontynentu.

[Hikaito Kaguya]

• Hikaito nie musiał się upewniać, czy wszystko ma ze sobą — jego ruchy były pewne, przemyślane, niemal odruchowe. Przyzwyczajony do warunków życia na pustyni i do odpowiedzialności, która od lat spoczywała na jego barkach, gotowość była dla niego jak oddychanie. Słowa ojca nie zostawiły w nim cienia wątpliwości — nie były ostre, ale niosły ciężar, który chłopak znał aż za dobrze. Milczenie Kaito było zimne, lecz pełne troski — Hikaito wiedział, że za tym spojrzeniem i krótkimi rozkazami kryje się ból. Wyrzut, którego ojciec nigdy głośno nie wypowiedział — i nigdy nie musiał. Wystarczyło, że tamtej nocy nie było go w domu.
  
  Z tą świadomością, lecz bez zbędnego rozczulania, Hikaito zarzucił torbę na ramię i przekręcił głowę, rzucając ostatnie spojrzenie na ojca, który już zdążył zniknąć w cieniu domu. Na pożegnanie, nie odwracając się już więcej, uniósł rękę i lekko nią machnął. Gest krótki, niemal wojskowy, ale pełen znaczenia. Wiedział, że ta podróż to nie tylko misja – to odpowiedzialność. Przyszłość ich wioski - zamieszkanej przez ludzi zbyt słabych, by ruszyć w drogę, a zbyt dumnych, by błagać o pomoc - mogła zależeć od tej wyprawy.
  
  Ruszył na północ, jak mu kazano. Jego ruchy były rytmiczne, dostosowane do trudnych warunków. Chustę przerzucił przez szyję, zakrywając dolną część twarzy, chroniąc się przed suchym, gryzącym piaskiem niesionym przez wiatr. Narzucił na głowę kaptur, osłaniając uszy i oczy — pustynia nie wybaczała lekkomyślności.
  
  Poruszał się ostrożnie, wybierając cień tam, gdzie tylko był możliwy — linie skał, rzadkie drzewa, wyschnięte koryta rzek. Słońce wschodziło szybko, jakby w pośpiechu chciało wypalić całą wilgoć z tego świata. Gdy temperatura zaczęła wspinać się coraz wyżej, Hikaito wiedział, że czas poszukać schronienia. Wzrok miał czujny — wypatrywał skalnych nawisów, pęknięć w terenie, jaskiń i grót, czegokolwiek, co mogłoby posłużyć za naturalne schronienie.
  
  Jeśli tylko mu się udało wchodzi matychmiast ale zachowując ostrożność. Jeśli nie, kryje się w najbliższym cieniu.
  
  Wyciągnął suszone mięso i kilka kromek twardego chleba, popijając wszystko oszczędnie wodą. Jedzenie nie było smaczne, ale dawało energię. W tym czasie myśli zaczęły krążyć wokół słów ojca... „Wąwóz Białych Kości”. Nazwa brzmiała jak ostrzeżenie. Skąd ta banda? Dlaczego nikt ich jeszcze nie ruszył? Czy to pułapka? A może zwiastun czegoś większego? Ojciec wspomniał, że coś mu w tym nie pasuje – a jego instynkt rzadko zawodził.
  
  Hikaito zmarszczył brwi. „Nie bez powodu wybrali tamto miejsce…” — powtórzył w myślach. Czy czekają na kogoś? Może to nie przypadek, że trzymają się z dala od osady. Czy to możliwe, że planują coś większego? Może nawet coś związanego z jego rodziną? W końcu to nie pierwszy raz gdy mogliby być zagrożeni. Tylko że tym razem Ojciec jest w domu... . Wciągnął głęboko powietrze, tłumiąc powracające obrazy tamtej nocy. Nie czas na słabość. Jego siostra mogła nadal żyć — a on, niezależnie od misji, niósł jej imię w sercu.
  
  Odpoczynek miał potrwać tylko tyle, ile trzeba. Potem znów ruszy przed siebie — nocą, w cieniu, z chustą na twarzy i kapturem na głowie. W stronę zadania, które mogło uratować nie tylko osadę… ale i przybliżyć go o krok do odnalezienia tego, co zostało mu odebrane.