Siedziba Władzy

[Zerin]

Z każdą sekundą spędzoną w krzakach powoli przyzwyczajała się do napięcia; do adrenaliny krążącej po żyłach. Drżała lekko na całym ciele świadoma zagrożenia. Nie ruszała się sparaliżowana strachem, a jednak jakaś jej część zaczęła się pobudzać. Niczym wąż, który dotychczas hibernował. Strach pchał również do działania. Serce biło szybko, puls przyspieszał. Mogłaby się do tego przyzwyczaić. W końcu czuła, że żyła; że coś się działo. Pokonywała nudę i
I nie ruszyła się. Spojrzała na Nagę kompletnie nieświadoma tego, co działo się w jego głowie. A jednak mimo strachu posłała mu lekki uśmiech. Ten psotny, może niebezpieczny. Jak by cała ta sytuacja sprawiała jej przyjemność. Jak by bycie ściaganą było czymś zabawnym.

Przeczekali do końca, a pewnie jeszcze dłużej. Dopiero, gdy las ucichł, a ptaki przestały odlatywać w popłochu zdecydowała się ruszyć z miejsca. Powoli, ostrożnie, oddychając głośniej. Próbowała się uspokoić.
- Blisko było - szepnęła napiętym głosem wciąż ze ściśniętym gardłem. - Musimy to zgłosić. Pójdę do osady - zdecydowała i dopiero teraz zdała sobie sprawę, że wciąż trzymała go za rękę. Mogłaby go puścić i pójść dalej sama. A jednak jego ciepło dodawało jej otuchy.

- Pójdziesz ze mną?

Czy odmówił?
Po dotarciu do siedziby władzy zaczepiła pierwszego lepszego strażnika od razu wyrzucając z siebie wszystko co widzieli. Na jednym tchu zasypując go tysiącem informacji o tym, co zobaczyli.

[Nāga]

Całkowite skupienie się na słowach tych, których definiował jako bezwzględne zagrożenie pozwalało mu utrzymać swoją panikę w ryzach. Zapamiętywał co do słowa wypowiadane przez nich zdania, nawet jeśli w pełni nie rozumiał złożoności zawartych w nich układów i działań.
Okazało się, że znaleziona przez niego oznaka stała się obiektem poszukiwań. Zacisnął znalezioną blaszkę, jak gdyby upewniając się, że ją dalej posiada.
Miał tylko nadzieje, że wkrótce porzucą poszukiwania.

Zgodnie z Zerin, on także w końcu się podniósł. Wziął pierwszy, spokojniejszy oddech, niepodszyty paniką. Głos w jego głowie milczał.
- Oj tak. - Zgodził się z dziewczyną. Kto wie co potrafili, ale jeśli mieli jakiekolwiek udziały w tej masakrze, to nie było szans, żeby oboje przeżyli konfrontację z obcymi.

Osada? Jego własna wioska całkowicie spłonęła, zostawiając po sobie zgliszcza i stado powykrzywianych w agonii trupów. Bał się, że porzuciwszy ją i znajdując nowe swoje miejsce, skaże je na ten sam los.
A jednak nie puścił jej ręki. Ani się nie sprzeciwił.

- Tak.

Udał się razem z nią, po drodze zastanawiając się nad strategią. Zdecydował, że przedstawi swoją wersję wydarzeń taką, jaka ona była, zaś znaleziony dokument odda władzom. Miał tylko nadzieje, że zostanie to zrozumiane. Może zostanie kimś na wzór Zerin.
I mogliby może... razem pracować?

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Spotkanie na trakcie"
8/7
Naga & Zerin

Droga powrotna zajęła wam kilka dni. Poruszaliście się szybko, gnani strachem oraz chęcią ostrzeżenia straży Atarashi przed nadchodzącym niebezpieczeństwem. Żywiliście się naprędce złapaną zwierzyną, albo w ryokanach przy drodze, niekiedy być może dzieląc się ostatnimi ryo w sakiewce Zerin. W końcu jednak ujrzeliście zniszczone, ale stopniowo odbudowywane umocnienia dawnej stolicy czerwonookich, a teraz - głównej osady plemion zza Muru - Atarashi.

Nowy dom, który trzeba było chronić.

Po sprawdzeniu waszej tożsamości oraz wysłuchaniu waszej historii, jeden ze strażników przy bramie został odesłany razem z wami do siedziby władz - obecnie mieszczącej się chyba w jakiejś posiadłości jednego z dawnych bogaczy Uchiha, zaadaptowanej do nowych potrzeb. Tam zostaliście skierowani do biura niejakiego Shigemiego, w drzwiach mijając jeszcze wychodzącą od niego jakąś rudowłosą piękność, z fletem u boku, po którym rozpoznaliście w niej przedstawicielkę klanu Mateki.

Sam Shigemi - mężczyzna w średnim wieku, o łysej głowie i ostrych rysach, do tego o fizjonomii wyraźnie wskazującej na wasz własny klan, wysłuchał was uważnie. Czasami zadawał pytania, czasami wstrzymywał was, abyście powiedzieli mu nieco więcej szczegółów. W końcu zaś spojrzał dokładnie na odznakę, którą przekazał Naga.

- Shimada Musashi... Hmm. Poczekajcie tutaj, sprawdzę tylko kilka rzeczy. - powiedział wreszcie, zabierając przedmiot, po czym zostawił was na chwilę. Usłyszeliście, że rozmawia z kimś w pokoju obok, a kiedy wrócił, nie miał już odznaki martwego shinobi. - To, co mówicie jest... w oczywisty sposób niepokojące. Nie podoba mi się też, że nie mamy najwyraźniej żadnych wiadomości o twojej osadzie. - wskazał na Nagę, przyglądając mu się uważnie. - Niemniej... Eijiego znam. Co więcej, znam Ciebie, Zerin, dlatego zaufam wam. Wydałem już rozkaz, aby znaleziono listę osób, które powinny przybyć razem z tym transportem oraz przydzieliłem grupę swoich silniejszych ludzi wraz z sensorem do straży przy bramach. Nawet jeśli już tu dotarli, to ich znajdziemy, a jeśli jeszcze nie... cóż. Czeka ich przykra niespodzianka przy bramie. - uśmiechnął się krzywo, z wyraźnym, mściwym zadowoleniem.

- Co do Ciebie, Naga... Oczekuję, że Zerin się tobą zaopiekuje w najbliższym czasie i wyjaśni ci podstawy działania naszego społeczeństwa, bo jak już sam dostrzegłeś, nie jesteś jedynym Orochi na świecie. Za parę dni przygotujemy ci twoją własną odznakę i od tej pory będziesz działać w siłach zjednoczonych klanów. Oczywiście, za wykonane zlecenia będziesz otrzymywać stosowną zapłatę. I żeby nie być gołosłownym... proszę, to dla was, na dobry początek. Odpocznijcie, a za dwa-trzy dni zgłoście tutaj, otrzymacie kolejne zlecenie, a Naga wraz z odznaką dostanie przydział mieszkania, jeśli uda się jakieś znaleźć. Na razie może spać w koszarach. - powiedział, wyciągając z biurka dwa mieszki, w których pobrzękiwało ryo i wręczył je wam obojgu.

[MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM!]

---

Eiji
Shinobi 1
Shinobi 2
Shigemi

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Pogromczyni duchów"
2/7
Risu

Shigemi odchylił się na krześle, spalatając dłonie w koszyk i słuchając twojej refleksji odnośnie tego, co zaszło na posterunku. Kiwał parę razy głową, zadowolony.

- Bardzo dobre pytanie. Też je sobie zadawaliśmy... i okazało się, że skurwiel jeszcze przed zburzeniem Muru się z jakąś czerwonooką na schadzki umawiał, która służyła u Czarnych. Suka nawet mu ponoć dzieci urodziła. I nagle się okazało, że lojalność leży gdzie indziej... Ale wytropiliśmy i ją, i jego potomostwo i jego samego też. Wszyscy śpią już razem ze swoimi przodkami, także ten problem można uznać za rozwiązany. - odpalił papierosa, chyba któregoś już z kolei tego dnia - popielniczka na jego biurku była do połowy zapełniona. Zaciągnął się dymem, po czym spojrzał za okno. - Zwykłymi ludźmi się nie przejmujemy tak bardzo, bo jak długo uda nam się opanować co bardziej agresywne plemiona, żeby nie robiły pogromów i nie gwałciły na prawo i lewo, to nie będą się raczej buntować. Zresztą, potrzebujemy kogoś, kto zna te tereny i tak, bo inaczej się sami nie wyżywimy. Zresztą, właśnie... okazuje się, że jak trwoga, to teraz do nas. - zaśmiał się nieco ponuro, po czym rozwinął mapę na biurku i wskazał ci kolejny punkt na niej, tym razem nie na południu, a raczej na północnym wschodzie.

- Normalnie to nie jest moja broszka, ale miałem tę wioskę na uwadze, bo leży na terenach należących do czerwonookich, którzy swego czasu byli bardzo cięci na nas i przeszło to najwyraźniej na ich wieśniaków. Leżą trochę na uboczu, ale mieliśmy raporty, że prawdopodobnie dawali schronienie agentom czerwonookich, dzięki czemu tamci mogli działać na naszych tyłach. Ostatnio jednak zaczęli prosić nas o pomoc, bo podobno dręczy ich jakiś yokai, no i widać ich czerwonoocy przyjaciele nie umieją sobie z tym poradzić. Wyślę cię tam razem z Odą Toshiyukim - jest nieco ekscentryczny na starość, ale zna się na yokai oraz umie je pieczętować. Ogarniecie problem, a w ramach zapłaty macie uzyskać od nich przysięgę, że nie będą już wspomagać czerwonookich oraz wydadzą wszystkie informacje na temat tych agentów, którzy się u nich zatrzymywali. Imiona, wygląd, u kogo i kiedy się zatrzymywali, wszystko. Pytania? -

---

Urzędniczka
Shigemi

[Risu]

Po wyrażeniu moich przemyśleń, zaczekałam chwilę w napięciu a mężczyzna w odpowiedzi pokiwał głową, co upewniło mnie że posiada on podobne do moich wnioski a następnie zdecydował się przekazać mi informacje, które mogłyby chociaż częściowo usprawiedliwić jego zachowanie. Przynajmniej niektórym. Dla mnie ten powód pokazał że mężczyzna nie był godzien zaufanie na długo zanim jeszcze zdążyliśmy przedostać się przez Mur a do tego jeszcze utrzymywał tak ważną kwestię w tajemnicy i najprawdopodobniej nie robił nawet nic co mogłoby pomóc w mniej krwawej próbie ucieczki przed rosnącym zagrożeniem Yokai. Słysząc o tym że jaką decyzję podjął poczułam jakby niemalże krew się zagotowała we mnie ze wściekłości i uznałam że to niedopuszczalne aby taki marny człowieczek śmiał w ogóle sabotować taką szlachetną i ważną sprawę jaką było uratowanie całej ludności zza Muru.
- Bardzo dobrze w takim razie. Takie wynaturzenia jakim musiało być jego potomstwo nie powinno mieć prawa do stąpania po ziemi. - powiedziałam wściekle kiedy moje dłonie z całych sił się zacisnęły do tego stopnia że aż zbielały mi kostki. Po chwili jednak udało mi się uspokoić i wysłuchałam reszty informacji jakie przekazał mi mężczyzna. W porządku, udać się do wioski, przepędzić Yokai z pomocą Ody Toshiyukiego, wyciągnąć informacje na temat agentów Uchiha od wieśniaków i wymusić na nich przysięgę że będą raportować jeżeli pojawi się u nich kolejny. A gdzie znajdę tego Toshiyukiego?- wymieniłam po kolei wszystkie elementy powierzanego mi zadania. - Żadnych innych pytań. - odpowiedziałam po krótkiej chwili namysłu po czym jeżeli mnie odprawił to skłoniłam mu się lekko i opuściłam jego gabinet, przed którym okazało się że czekają już następni petenci, którymi była dwójka wężowo wyglądających osób mniej więcej w moim wieku, którym puściłam oczko wychodząc z gabinetu i uśmiechając się ruszyłam na spotkanie z starcem mającym pomóc mi podczas zadania.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Pogromczyni duchów"
3/7
Risu

- Dokładnie tak. Wioska nazywa się Kurohasu, przygotuj się na brodzenie w wodzie, bo leży na mocno bagnistych terenach. Toshiyuki będzie na ciebie czekać jutro o świcie przy bramie wschodniej. Dam mu znać, że znalazłem mu pomocnicę. - wyjaśnił ci Shigemi, a skoro nie miałaś innych pytań - opuściłaś jego gabinet, po drodze mijając dwójkę młodych przedstawicieli klanu Orochi, którzy wyglądali jakby parę dni niemal nie spali i dopiero co wrócili z długiej drogi.

Następnego poranka pojawiłaś się zgodnie z planem - chociaż może nieco niechętnie, skoro nie było dane ci się wyspać - przed wskazaną bramą, rozglądając się za swoim towarzyszem. Nie musiałaś długo czekać, gdyż już po kilku minutach dostrzegłaś postać zmierzającą drogą, z wyglądu najbardziej ci się kojarzącą z jednym z pustelników znanych ci jeszcze z czasów życia za Murem, aniżeli shinobiego. Przygarbiony, o długiej, splątanej brodzie i włosach przypominających mech, z twarzą pooraną głębokimi zmarszczkami tak bardzo, że wyglądała raczej na korę drzewa. Jego ubiór stanowiła prosta szata z lnu, a przez ramię przewieszoną miał torbę z, której wystawało kilka zwojów. Na jednym z przedramion, które trzymało kostur, dostrzegłaś kilka pieczęci lub jakichś tatuaży. Najbardziej jednak charaktersytyczne wydały się jego oczy - dostrzegłaś w nich dziki, trochę szalony błysk.

Kiedy się zbliżył, widziałaś, że pomimo zgarbionej sylwetki - jest i tak wyższy nieco od ciebie. Gdy tylko cię zaobserwował, chrząknął głośno, kaszlnął i splunął na ziemię.

- Risu, ta? To łap się za torbę i idziemy. - zakomenderował, bezceremonialnie rzucając ci swoją torbę. Okazała się dość lekka, chociaż usłyszałaś też pobrzękiwanie jakichś słoiczków lub innych pojemników.

[Z/T]

---

Urzędniczka
Shigemi
Oda Toshiyuki

[Zerin]

Wszystko wydarzyło się zdecydowanie za szybko. Po powrocie do osady od razu udali się do siedziby władzy, żeby opowiedzieć o tym co zobaczyli. Przed wejściem natrafili na inną kunoichi. Odwzajemniła uśmiech zastanawiając się, czy już jej gdzieś nie widziała. Wiedziała, że Naga nie był stąd jednak zdziwiło ją jak bardzo. Myślała, że pochodził z jakiejś mniejszej rodziny, która osiedliła się bliżej Muru. Niegdyś w okolicach, których nie znała. Fakt, że dotychczas myślał iż był jedynym Orochim nieźle nią wstrząsnął.

Próbowała nie dać tego po sobie poznać, ale pewnie każdy z nich mógł to wyczytać jak z otwartej księgi, gdy zerkała na chłopaka średnio piętnaście razy na minutę. Nic jednak nie powiedziała. Jeszcze.
- To emm spotkamy się jutro? - Zaproponowała nonszalancko, chociaż na samą propozycję poczuła się nieswojo. Wykonywała tylko polecenie przełożonego. Nie chodziło o spotkanie z chłopakiem. Wcale. - Znaczy wiesz, oprowadzę cię czy coś.

Może powinna bardziej przejąć się noclegiem Nagi, ale była zbyt roztargniona, żeby się tym przejmować. Mógł zostać w koszarach, nie?

- To do potem!

zt

[Daichi]

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Kwiat paproci"
1/7
Daichi/Gaichi

Pożegnawszy się z rodzicami - ojciec sam ponoć wyruszał na kilka dni na jakąś misję, na południe - najwyraźniej wspomóc tamtejsze oddziały w ustabilizowaniu granicy - i ty udałeś się do siedziby władz, mając nadzieję, że znajdziesz sposób na to, by być pomocnym i przydatnym dla klanów. W siedzibie władzy kręciło się trochę ludzi, poza kobietą, którą dostrzegłeś, było tu jeszcze co najmniej dwóch innych za ladą, przyjmujących petentów i pomagających rozdzielać zadania. Z głębi budynku co i rusz wychodzili kurierzy, z wiadomościami do najrozmaitszych adresatów, chociaż zapewne - przede wszystkim krążących z meldunkami militarnymi. Kiedy przyszła twoja kolej, kobieta skinęła na Ciebie. Zbliżyłeś się, przedstawiając swoją sprawę.

- Początkujący, tak? Dobrze, sprawdźmy zatem... - sięgnęła po stertę papierów za ladą, przeglądając je przez moment i wyciągając trzy z nich. - Któraś z tych powinna się nadać. Mam tutaj zlecenie dostarczenia wiadomości do jednego z posterunków na tyłach, niedaleko Muru... potrzebujemy wiedzieć, czy, ile i jakie Yokai zaobserwowano odkąd pokonaliśmy tę barierę. Druga... a tak, druga dotyczy pomocy w transporcie jeńców do punktu wymiany... tutaj raczej będziesz w towarzystwie doświadczonych shinobi, chodzi bardziej o to, żeby była dodatkowa para oczu, która umie cokolwiek zdziałać, niż coś innego. A ostatnie zlecenie jest od jednego z naszych aptekarzy, który podobno potrzebuje pomocy w uzupełnieniu zielnika. Niby nic ciekawego, ale liczymy na to, że dzięki temu zdołamy wysyłać więcej leków do placówek frontowych. -

Przesunęła trzy kartki w twoją stronę, pozwalając ci się bliżej przyjrzeć szczegółom każdego zlecenia. Wszystkie opatrzono pieczęcią klanów.

---

Urzędniczka

W Siedzibie Władzy spotkać było mnóstwo ludzi, którzy krzątali się tu i tam - często bez celu, a często w jakiejś konkretnej sprawie. Niektórzy chodzili w kółko, czekając na swoją kolej w celu dostania się do jakiegoś wysoko postawionego urzędnika, z kolei inni siedzieli grzecznie na ławeczkach i przeglądali rozmaite dokumenty. Nie były to tylko zwoje i kartki zawierające propozycje misji, były to też raporty z wydarzeń, które już się odbyły, a w niektórych przypadkach po prostu prasa codzienna. Mieszkańcy Atarashi chcieli być na bieżąco z ostatnimi wydarzeniami, dlatego sięgali do gazet, by śledzić najnowsze wiadomości. Daichi przyszedł do tego miejsca z zamiarem przyjęcia jakiejś misji niskiego poziomu. Zależało mu na rozwoju i na ciągłym doskonaleniu własnych umiejętności, dlatego właśnie skierował swoje kroki do stanowiska odpowiedzialnego za jego własny ród. Za ladą zobaczył trzy osoby, przyjęła go pani siedząca przy skrajnym siedzisku. Podszedł do niej i ukłonił się, przedstawiając sprawę. Pracownica placówki przedstawiła mu trzy możliwe misje, którymi mógł się zainteresować i choć każda z nich była na swój sposób ciekawa, dwie z nich zaciekawiły go w szczególności i postawiły przed trudną decyzją. Z jednej strony chętnie zająłby się sprawą raportu o Yokaiach, a z drugiej pomógłby w zatowarowaniu aptek. Obie te misje krążyły mu przez chwilę po głowie, aż w końcu zdecydował się na tę, która była bliższa jego sercu.
- Z chęcią pomogę przy uzupełnieniu zielnika naszym aptekarzom. - położył na chwilę palec na kartce, która opisywała to konkretne zlecenie. - Gdzie powinienem się udać i od czego powinienem zacząć?
Duchy mogą poczekać, priorytetem była wojna i wsparcie medyków. Zdrowie mieszkańców Atarashi miało dla niego duże znaczenie, nie tylko ze względu na zawód jego matki, ale również na jego własne przekonania. Uwielbiał pomagać ludziom i interesował się medycyną, dlatego właśnie chciał zająć się tym zadaniem. Front rządził się swoimi prawami i jeśli dzielnie walczący wojownicy ze zjednoczonych klanów zza muru potrzebowały wsparcia w czymś tak prostym, on zamierzał dać z siebie 110%, by im pomóc. Zapewne na froncie nie za bardzo by się przydał przez brak doświadczenia i przez słabe wyszkolenie, ale ze zbieraniem ziół nie powinien mieć problemów. Potrafił zidentyfikować te podstawowe, wiedział też, jak je zbierać, przechowywać i jak ich używać. Potrafił tworzyć mieszanki energetyczne, a także proste maści lecznicze, jego wiedza z pewnością przyda się przy tego typu misji. Był gotów do działania i do wspierania swojego ludu. Gaichi w tym czasie spał sobie smacznie i nie myślał o tak złożonych sprawach. Był teraz w swoim świecie.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Wojna Światów" - Ranga D - "Kwiat paproci"
2/7
Daichi/Gaichi

Urzędniczka skinęła głową, wpisując twoje imię i nazwisko w odpowiedniej rubryce i dając ci jeszcze dokument do podpisania, abyś potwierdził zgłoszenie się do zlecenia. Kiedy dopełniłeś formalności, schowała potwierdzenie gdzieś do jednej z szuflad za sobą i wyjaśniła ci szczegóły.

- Zgłoś się proszę do apteki Ichirō Saitō, znajduje się przy głównej drodze prowadzącej przez miasto, na pewno ją zauważysz. Z tego co zrozumiałam, twoja pomoc będzie dotyczyć głównie zebrania informacji z okolicy miasta od miejscowych zielarzy, wraz z próbkami ziół. Saitō przybył wraz z głównymi siłami i chociaż nie posiada zdolności chakrowych, to jego wiedza jest bardzo duża - już w trakcie drogi parę razy uratował nasze siły przed wybuchem chociażby dezynterii. Chce teraz poznać tutejszą roślinność i porównać z tym, co spotykaliśmy za Murem. Z pewnością skieruje cię do odpowiednich osób, kiedy się z nim spotkasz. Jeśli byś miał jakieś pytania, to jestem pewna, że Saitō chętnie na nie odpowie. -

Jeżeli nie miałeś kolejny pytań - ani ty, ani uśpiony w tym momencie Gaichi - mogliście opuścić siedzibę władz, kierując się ulicami nadal naprawianego po bitwie miasta w stronę głównej drogi biegnącej przez Atarashi, w stronę znanej ci tak naprawdę apteki. Twoja matka zaopatrywała się tam niekiedy w specyfiki na ból brzucha lub głowy, kojarzyłeś też, że ojciec raz miał nastawianą przez Saitō rękę, kiedy wybił ją sobie podczas - co nieco ironiczne, zważywszy na jego zatrudnienie - prac remontowych, tuż po tym, jak się osiedliliście w jednym z opuszczonych domostw.

[Z/T]

---

Urzędniczka

[Daichi]

Z: Wietrzne Równiny, Atarashi, Atarashi (Miasto Rodów Soma, Orochi i Mateki), Sklep z Wyposażeniem

Młody Soma przemierzał uliczki Atarashi z uśmiechem na twarzy. Cieszył go widok na stale osiedlonych już rodzin, widok radosnych dzieci biegających między straganami, a także miasto tętniące życiem. Miasto, które jeszcze do niedawna nazywało się inaczej, a zamieszkująca je społeczność była zgoła inna. Do działania motywował go również sukces z ostatnich misji, które wykonał, a przede wszystkim zlecenie od aptekarza, w trakcie którego poznał wiele nowych ludzi i sporo się nauczył. Nauka to potęgi klucz, a on zdobytą wiedzę chciał wykorzystywać do niesienia pomocy innym. Choć jego aktualne umiejętności medyczne były podstawowe i dotyczyły głównie pierwszej pomocy, a wykonywane przez niego lekarstwa były powszechne i opierały się o podręcznikową wiedzę, to jednak każdy najdrobniejszy szczegół, każde najmniejsze "dziękuję" napawały go optymizmem i skłaniały do ciągłego doskonalenia się.
Jednym z aspektów koniecznych do rozwoju było zdobywanie doświadczenia - czy to na misjach, czy też w walkach. Daichiemu doświadczenia brakowało, dlatego musiał je bezustannie zdobywać. Dlatego właśnie po udanych zakupach i posegregowaniu swojego ekwipunku chłopak udał się do Siedziby Władzy, do dużego budynku umiejscowionego w centralnej części osady. Niestety nie udało mu się dostrzec pani, która obsługiwała go ostatnio, dlatego wybrał innego pracownika placówki. Najpierw skierował się do miejsca, które przypisane było do jego rodu, a potem zorientował się, przy którym stanowisku przydzielają zadania i udał się właśnie tam.
- Dzień dobry, nazywam się Daichi Soma. - na początek przedstawił się, a potem przedstawił raport ze zlecenia wykonywanego dla aptekarza Ichirō Saitō. Upewnił się, że wspomniał o każdym szczególe i potwierdził odbiór wynagrodzenia. Pracownik dostał już informację od zleceniodawcy o sukcesie bohatera, ale zawód zobowiązywał go mimo wszystko do złożenia samodzielnego raportu. - Chciałbym prosić o oddelegowanie do następnej misji, tym razem o zwiększonym poziomie trudności. Chciałbym podjąć się czegoś o wyższej randze.
Mówił z przekonaniem i z pewną dozą pewności siebie na twarzy. Zdawać by się mogło, że jego bliźniak przejął panowanie nad ciałem, gdyż to on był bardziej zuchwały i pewny siebie, to Daichi z ich dwójki był tym skromnym i wycofanym bratem. Mimo wszystko pozory mogły mylić, bo to on kierował, on mówił i te słowa płynęły właśnie od niego. Nie budził Gaichiego, najzwyczajniej w świecie zdobył się na odwagę, by zacząć wychodzić ze swojej skorupy i powoli przełamywać niektóre bariery. Nie ma drogi na skróty.

[Rei Uta]

Misja C
Daichi

Południe
1/14

Daichi radził sobie coraz lepiej, angażując swoje życie by osada, w której przyszło mu egzystować prosperowała zgodnie z jego przekonaniami. Mimo że zadania, które wykonywał zdawały się mało istotne, ludzie którym pomógł z pewnością widzieli to zupełnie inaczej. Słońce dawno weszło wysoko na niebie, gdy bohater opowieści wszedł do biura władzy w Atarashi. Mężczyzna, który siedział za biurkiem, do którego zblżył się Daichi nie odznaczał się niczym szczególnym. Starszy z łysym plackiem na czubku głowy, z ciężkimi okularami, które opadały mu na haczykowaty nos. Gdy bohater minął strażników, zgłaszając wykonanie zadania oraz chęć podjęcia się kolejnego, obcy jedynie na sekundę uniósł głowę by zaraz na nowo wlepić wzrok w stertę kartek przed sobą.

– Tak, tak… Zaraz, jak ci tam było… Daszi… Daczi… – Przez chwilę grzebał coś między rozrzuconymi arkuszami, po czym podniósł jeden z triumfem, krzycząc do siebie.

– A tak, Daichi… Przepraszam za pomyłkę – Na chwilę ponownie zawiesił się nad zapisanymi informacjami, po czym wolno bardziej do siebie, niż do swego gościa zaczął recytować.

– „Czterdzieści dwie krowy zabite i rozszarpane, w sąsiedztwie znaleziono ślady stwora, które pasowały do tych pozostawianych przez wilki, jedyna różnica polegała na wielkości przekraczającej naturalne o kilkanaście rozmiarów” – Mężczyzna spojrzał na Daichiego, po czym zwrócił się już do niego z pełną powagą.

– Nasze stada na północnych pastwiskach ciągle są atakowane, jak wynika z raportów to pewnie sprawka jakiegoś większego zwierza… Ale coś mi tu nie pasuje. – Starzec przez chwilę bębnił knykciami o blat stołu, po czym odezwał się wesoło do młodzieńca.

– Bierzesz tę robotę? Jeśli tak to przekażę ci resztę informacji oraz przydzielę kogoś z lokalnych zajmujących się do tej pory tamtym terenem – Mężczyzna wydawał się spokojny, jednak w gruncie rzeczy trzeba było liczyć się, z tym że jego harmonogram wciąż pozostawał napięty. Zaraz za Daichim do wnętrza budynku weszło kilku świeżych Doko rozglądających się z zaciekawieniem po wnętrzu, do którego wcześniej nie mieli dostępu. Mężczyzna, który wydawał zlecenia kazał im poczekać jeszcze chwilę, po czym z wyczekującym wzrokiem zwrócił się ponownie do bohatera.

– Może wydawać się to mało ambitne, ale pamiętaj, że nasza wioska potrzebuje ludzi, którzy zajmą się też jej wewnętrznymi problemami… Dosyć już naszych shinobi ruszyło na szlak, szukając niepotrzebnych przygód – Mężczyzna wydawał się poirytowany tym faktem, jednak nie komentował tego dalej. Aktualnie to od Daichiego zależało, jaką podejmie decyzje, zawsze mógł poprosić o inne zlecenie.

Starzec z biura

[Daichi]

Po przywitaniu się, zdaniu raportu z poprzedniej misji oraz wykazaniu dalszej chęci zarobku i prośbie o przypisanie następnego zadania, Daichi został skierowany do starca, który zająć się miał jego osobą. Po ponownym wyjaśnieniu wszystkiego i pierwszych momentach rozmowy zdał sobie sprawę z tego, że ma do czynienia z osobą albo mało kompetentną, albo zmęczoną już życiem, a przynajmniej pracą. Starzec błądził między stosami dokumentów, szukając tych konkretnych, a jego pamięć szwankowała i zostawiała wiele do życzenia. No nic, najwidoczniej takie osoby wciąż potrzebne były w miejscach tak strategicznych, a ich praca cały czas była potrzebna. Budziło to wiele wątpliwości, ale coś musiało być na rzeczy, musiał być jakiś ważny powód tego, że cały czas robił to, co robił, inaczej zostałby wysłany na emeryturę. Mniejsza o to, członek rodu Soma nie zjawił się tutaj przecież po to, by oceniać takie rzeczy, miał ściśle określony cel, którego powinien się trzymać. Misja. Została mu przedstawiona powtarzająca się sytuacja dotycząca pastwisk w północnej części osady. Rzekomo jakieś zwierzę masakrowało zwierzęta i zostawiało po sobie ślady, niestety nikt nie był w stanie rozwiązać sprawy i uchronić biednych żyjątek przed atakami. Ninja doskonale zdawał sobie sprawę z tego, jak istotna dla Atarashi była hodowla zwierząt. Mieszkańcy osiedleni na nowych terenach potrzebowali żywności, a to było jedno z kluczowych jej źródeł. Najlepsze, najbardziej wydajne i najbardziej opłacalne. Dlatego właśnie za wszelką cenę trzeba było bronić tego źródła.
- Oczywiście, że biorę tę robotę. - powtórzył po nim entuzjastycznym głosem. - Gdzie powinienem się udać i do kogo powinienem się zgłosić? Co muszę wiedzieć?
Mężczyzna obiecał, że przekaże mu wszystkie szczegóły, ale on też miał świadomość tego, z kim miał do czynienia. Musiał dopytywać o niektóre kwestie, by uzyskać wszystkie niezbędne informacje, inaczej nawet nie wiedziałby, skąd zacząć. Miał nadzieję, że nikt nie będzie go pospieszał i spławiał, ponieważ zauważył wzmożony ruch w siedzibie tego dnia. Coraz więcej osób błądziło po korytarzach, a drzwi raz po raz otwierały się i zamykały, co chwila przepuszczając w tę i we w tę inne osoby. Jedni przychodzili po nowe zadania, inni składali raporty z tych już wykonanych, natomiast cywile załatwiały sprawy administracyjne i uzyskiwali informacje. Byli też tacy, którzy przychodzili do budynku wyłącznie po to, żeby w nim przebywać, bo takie po prostu mieli hobby, ale ten precedens już znamy.

[Rei Uta]

Misja C
Daichi

Południe
2/14

Grupa młodych ludzi, których starzec zrugał natychmiast spoważniała, z niepewnymi minami, zajmując swoje miejsca gdzieś poza salą, w której Daichi dogadywał właśnie warunki swojego zadania. Nie mając powodów by nie przyjąć zadania, wyraził swoją chęć do wysłuchania szczegółów. Starzec z uśmiechem przyjął do wiadomości gotowość shinobiego z Atarashi, po czym zaczął powoli wertować kartkę, którą trzymał w dłoniach.

– Hmmm… Tak – Po chwili spojrzał na Daichiego, po czym z grymasem na twarzy zwrócił się do niego.

– Północne pastwiska jeszcze jakiś czas temu były dzikie i niezbadane… Nasi ludzie poradzili sobie z wieloma gniazdami stworzeń, których nasze dokumenty nigdy wcześniej nie opisały – Starzec zamilkł na chwilę, spokojnie, wczytując się w resztę treści zawartej na dokumencie.

– Pod północną bramą będzie na ciebie czekała karawana, który uda się prosto do wioski pasterzy. Tam właśnie dostaniesz szczegółowe informacje na temat swojego zdania – Administrator westchnął głośno, zdejmując z nosa okulary. Spokojnie przetarł szkła, po czym bardziej życzliwym tonem niż wcześniej zwrócił się do bohatera.

– Moja córka mieszka w tej wiosce razem ze swoimi dziećmi, zapytaj o Hanato w wiosce i powiedz, że przysyła cię Kenpachi… Moja córka zapewni ci miejsce do spania co z pewnością nie będzie łatwe w tej osadzie. Widzisz, ludzie tam są dość nieufni… Miejsce w którym przebywają ich do tego zmusiło – Starzec odłożył dokument na stos kartek, po czym zwrócił się ostatni raz do oczekującego bohatera.

– Pozdrów ode mnie Hanato… Ostatnio nie miałem czasu, żeby ich odwiedzić. Może czas to wszystko zostawić i zająć się rodziną – Starzec ze wzrokiem, który błądził gdzieś poza tą salą nie odezwał się już więcej, a Daichi mógł zrozumieć, że to koniec ich rozmowy. Jeśli chłopak nie miał nic więcej do załatwienia mógł śmiało udać się we wskazanym kierunku, gdzie oczekiwało na niego kilka wozów zmierzających w stronę wioski, która borykała się z problemami. Karawana składała się z dwóch wozów, obładowanych sprzętem zakupionym w Atarashi. Wokół nich widział kilku ludzi krzątających się by przygotować wszystko do drogi.

– Z życiem chłopaki… Musimy wrócić do wioski przed zmrokiem. Wiecie, że nie jest bezpiecznie teraz przebywać tam, gdy robi się ciemno – Człowiek w białej szacie przewiązanej czarnym obi machał na towarzyszy, jednocześnie samemu, ładując zakupy na i tak załadowane skrzynie.

– Tatusiu Tatusiu… A kiedy przyjdzie ten obcy? – Nagle obok mężczyzny pojawiła się niewielka dziewczynka, która nie mogła mieć więcej niż dziesięć lat. Jej włosy związano w dwa nieco krzywe warkoczyki, a dłoniach trzymała pluszowego misja. Gdy zauważyła na horyzoncie Daichiego, skuliła się w objęciach ojca ukradkiem, rzucając wzrokiem. Nikt nie odezwał się, zanim bohater nie postanowi przedstawić się jako pierwszy… Jeśli oczywiście nie miał wcześniej w planach przygotowania się do drogi.

Starzec z biura
Przewodnik karawany
Córka przewodnika

[Daichi]

Zdawać by się mogło, że w tej jednej, krótkiej chwili nastawienie starca zmieniło się. Szczegółowo przedstawił Daichiemu wszystkie niezbędne informacje dotyczące zlecenia, którego się podejmował. Ciężko stwierdzić, czy spoważniał przez to, że chwilę wcześniej wypowiedział się nieprzychylnie o młodych Doko z Atarashi, czy może dlatego, że wspominał własną rodzinę. Dla młodego shinobiego liczyło się to, że przeszedł do konkretów i zaczął rzeczowo przekazywać mu wszystkie niezbędne zapiski z dokumentu, który trzymał w rękach. Zlecenie miało się zacząć od udania się do północnej bramy, gdzie na młodzieńca czekać będzie karawana, która przetransportuje go do odpowiedniej lokacji.
- Oczywiście, panie Kenpachi. Przekażę pozdrowienia pana córce Hanato, kiedy tylko ją spotkam. - zapewnił mężczyznę, serdecznie się do niego uśmiechając, po czym opuścił budynek siedziby władzy.
Chłopak już wcześniej przygotował się do ewentualnej podróży. W domu wziął prysznic i zjadł syte śniadanie, później zrobił zakupy w sklepie z wyposażeniem, także w tym konkretnym momencie od razu mógł udać się w wyznaczone miejsce. Przy bramie zauważył kilka wozów, skierował swoje kroki do najbliższego z nich. Stał przy nim mężczyzna ubrany w białą szatę, przy którego nogach kręciła się mała dziewczynka z włosami splecionymi w nierówne warkoczyki.
- Dzień dobry. Nazywam się Daichi Soma i zostałem wytypowany, by towarzyszyć państwu w drodze do osady. Mam pomóc z zagrożeniem, które dotyka was od jakiegoś czasu. - ukłonił się nisko, zachowując cały czas pokerową minę.
Nie musiał mówić chyba nic więcej, bo powinni się go spodziewać. Nie zamierzał też kierować się nigdzie bez zaproszenia, dlatego wsiadł na wóz dopiero wtedy, gdy ktoś go zaakceptował i zaprosił. Ostrożnie podchodził do nieznanych mu ludzi i chociażby po poprzednim zleceniu nauczył się, że na każdym kroku należy zachowywać ostrożność. Nie chciał się wychylać i niepotrzebnie mądrzyć. On miał czas, nie musiał się przecież spieszyć, uprzejmość liczyła się teraz najbardziej. Dlatego właśnie stał cierpliwie i czekał na odpowiedź mężczyzny, do którego się zgłosił, bądź innej osoby odpowiedzialnej za zarządzanie przeprawą.

[Rei Uta]

Misja C
Daichi

Późne popołudnie
3/14

Przewodnik karawany spojrzał na Daichiego, z niespodziewanym spokojem, przyjmując jego dość niecodzienny wygląd. Dziewczynka wciąż pozostawała przestraszona, spoglądając ukradkiem na wytatuowanego zbira. Bohater nie prezentował się klasycznie jak na te czasy, a z pewnością nie tak, że można było mu zaufać na pierwszy rzut oka.

– Aaa… Wiitaj, witaj, jestem Takamaru, a to moja córka Uta.- Mężczyzna położył swą dłoń na głowie dziewczynki, uśmiechając się do niej z miłością, której każde dziecko mogło pozazdrościć. Mimo to mała pozostawała bierna, wciąż chowając się za nogami ojca.

– No nic, chyba będzie musiała się przyzwyczaić – Gdy wreszcie weszli na wóz można było się odprężyć, zwłaszcza że droga miała zająć cały dzień. Z początku rozmowa polegała na klasycznych bzdurach, jednak w pewnej chwili przewodnik karawany poruszył najistotniejszy temat.

– Na twoim miejscu podszedłbym do zadania poważnie… Nigdy nie byłem przesądny, ale w tych lasach kryje się coś dziwnego – Mężczyzna powoził jednym z wozów, siedząc na drewnianej ławie. Ich powóz ciągnięty przez dwa bawoły poruszał się wolno… Daichi mógł dowiedzieć się, że ojciec i córka mieszkają sami w wioskce od śmierci matki. Dowiedział się także, że mała lubi czerwone kwiaty, zielone robaki, spać bez koca, pleść wianki, skakać przez strumień, krzyczeć z okna na ludzi oraz wiele innych ciekawych informacji. W pewnej chwili, gdy słońce opadło już dość nisko, wjechali do lasu prowadzącego według Takamaru do samej osady. W pewnej chwili Uta schowała się na tyłach wozu, do tej pory, siedząc blisko ojca. Mężczyzn zmarszczył brwii, zapalając pochodnię, którą wsadził w krokiew przymocowaną do wozu.

– Tutaj zawsze jest paskudnie… Ludzie mówią, że ciężko coś upolować, a jak już coś znajdziesz to zwierzyna okazuje się głównie chora – Takamaru splunął z wozu, mamrocząc coś do siebie. Drugi z wozów jechał za wami, ciągnąć się spokojnie. Bohater mógł zdać sobie sprawę z tego, że od momentu wjazdu do lasu nie było słychać żadnego ptaka, jak gdyby faktycznie całe to miejsce było martwe. W pewnej chwili niebo przeszył skowyt wilka, a w powietrzu dało się wyczuć piżmowy zapach sierści, który często towarzyszył dzikim zwierzętom… A może jednak ten las nie był taki pusty. Po kilku chwilach skowyt stał się głośniejszy, a dodatkowo zaczęły mu towarzyszyć inne, jak gdyby przywoływane z oddali…

Starzec z biura
Przewodnik karawany
Córka przewodnika

następny post tutaj ---->