Szlak Transportowy

[Uchiha Hiromi]

~ 7/7~

~ Tapion ~

~ Misja Wojenna Rangi D~

~ Wiadomość dla Wojskowych ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Siostry Soma z uwagą wysłuchały raportu chłopaka. Yuri spojrzała na niego poważnie, ale z uznaniem, natomiast Mai uśmiechnęła się łagodnie, dostrzegając napięcie młodego shinobi.

- Postąpiłeś dobrze - powiedziała spokojnie Yuri, unosząc lekko brwi na wieść o bandytach. - Bycie shinobi wiąże się z wieloma trudnymi decyzjami. Ty stanąłeś przed jedną z nich. Rozumiem, że nie była to łatwa noc, ale klan Mateki może być z ciebie dumny.

Mai skinęła lekko głową, po czym dodała już cieplejszym tonem:

- Odpocznij teraz. Obozowisko jest otwarte dla ciebie. Kiedy nabierzesz sił, zgłoś się do oficera dyżurnego. Być może będzie miał jakieś zadanie czy wiadomość do Atarashi, więc zajmiesz się czymś pożytecznym.

Wychodząc z namiotu, Tapion wiedział, że misja zakończyła się sukcesem, a uznanie od osób takich jak Yuri i Mai było czymś, co dodawało pewności siebie.

Misja Zakończona Sukcesem, Następny odpis gracza się wlicza do tej misji, następnie zaczynamy kolejną.

[Suyunami Yuri]

Sytuacja nie wyglądała za ciekawie. Czuł, że coś tutaj nie pasuje i cała ta sytuacja z dziewczyną była przestrogą. Kiedy chciał się wycofać i odepchnąć przeciwnika ta po prostu ich zaatakowała. Odskakując do tyłu prychnął. Prawie ukończył technikę, ale widział perspektywę zabicia swoich towarzyszy. Nie dokończył sekwencji, ale opadając na równe nogi zmienił pieczęci i skierował swoją chakrę do rąk formując je w całkowicie inną naturę i przesyłając do dłoni. Wystawił ręce na boki i zamierzał wystrzelić w dziewczynę promienie błyskawic, tak aby wpadły wprost w jej dziwne tornado i trafiły w ciała obydwu dziewczyn. -POSTARAJCIE SIĘ ODSUNĄĆ! MOKUZAI! TAKEDA!- wydał polecenie. Wiedział, że są zranieni, ale musieli zadbać o swoje bezpieczeństwo. A on musiał zadbać, aby dziewczyna zginęła - w tym momencie. Była zagrożeniem, którego nie zamierzał przepuścić przez swoje palce. Musieli przygotować jeszcze coś na dziwny transport, ale w aktualnym stanie zostanie sam z tym zadaniem. Musiał się pospieszyć, aby Takeda i Mokuzai gdzieś mogli się ukryć na resztę zadania.

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Yuri Uchiha
Misja Wojenna rangi C
17 / 28 Otóż wręcz przeciwnie. Sytuacja wyglądała naprawdę ciekawie. Chociaż nie tak jak każda z walczących stron mogła się spodziewać. Brunetka miała nadzieję na szybkie zwycięstwo i gdyby walczyła z trzema wrogami pokroju Takedy i Mokuzaia, to z pewnością by takie odniosła. Ale Yuri grał w zupełnie innej lidzie. Był szybki i potrafił używać chakry. Brunetka popełniła też jeden błąd. Wirowała zbyt długo i straciła na to mnóstwo chakry. Być może spodziewała się silnych kontrataków ze strony przeciwników, a może liczyła, że będą na tyle głupi, że wejdą ponownie w zasięg tornada.

Takeda i Mokuzai mieli nadzieję, że będą wsparciem i wspólnie pokonają wroga. Teraz byli tylko balastem i niezwykle cierpieli. Yuri, który myślał o ich ukryciu do końca misji... był niespełna rozumu. Nie mogli czekać. Potrzebowali pomocy medycznej. Narażanie ich na cierpienie w ukryciu było nieludzko okrutne. Sama podróż do obozu... trwała kilka dni. Czy to było w ogóle wykonalne w ich obecnym stanie?

Yuri natomiast spodziewał się, że jego sojusznicy - tak jak on - odskoczą przed atakiem. Okazali się jednak zbyt słabi i zbyt powolni. Musiał więc kombinować. Zmienił taktykę i użył innej techniki. Mokuzai i Takeda jakimś cudem przebyli ten jeden dodatkowy metr, żeby na pewno nie zostać trafionymi. Mimo, że nie musieli. I tak byli już poza zasięgiem wiązek elektryczności. Wiązki uderzyły w tornado, ale to bez problemu odparło atak i przeciwniczka nie odniosła żadnych obrażeń.
Ale nic straconego, wkrótce miała w nich uderzyć kolejna salwa elektryczności. Nim to jednak nastąpiło, dziewczyna przestała wirować i - co nasz bohater mógł doskonale zaobserwować - podzieliła się na dwie bliźniaczki. Już nie były połączoną abominacją, ale dwiema uroczymi dziewczynami, a każda wyglądała identycznie. Były jednak złe i dzikie. Dwie dziewczyny w porę wykonały odskok przed kolejną serią błyskawic. Yuri mógł zaobserwować, że teraz poruszały się znacznie szybkiej, ale ciężko dyszały. Technika tornada musiała je wykończyć.
Jedna z nich szybko doskoczyła do Takedy.
- Na co czekasz?! - krzyknęła do siostry, wyprowadzając kopniak w okolicę Takedowych nóg, podcinając mężczyznę i sprawiając, że ponownie upadł na ziemię. - Potrzebujemy tylko jednego zakładnika!
- Dobra! - odkrzyknęła druga i doskoczyła do Mokuzaia. Wiedziała doskonale co zamierzała zrobić jej siostra. Za dużo mężczyzn jak na standardy podwójnej randki.

Gdy Takeda leżał na ziemi odwrócony głową ku górze, dziewczyna siadła na nim, przytrzymując jego nogi i ręce, i sprawiając dodatkowy ból. Takeda był na skraju wytrzymałości i nawet niespecjalnie się bronił. I w innych okolicznościach nawet by lubił tą pozycję. Stał się zakładnikiem. W tym czasie druga brunetka zbliżała się do Mokuzaia.
- Myślisz, że dacie radę wygrać? - rzuciła szybko w stronę Yuriego.

---

Kilka informacji

Chciałem przeprosić za ostatnie zdanie w moim poprzednim poście. Myślałem, że to tornado może się przemieszczać, ale podobno nie może. Chociaż nie wiem czy by to coś zmieniło.

Mapka

Legenda:

• Czerwone kółka - bliźniaczki
• Żółte - Mokuzai
• Seledynowe - Takeda
• Różowe / Fioletowe - Yuri

- Suzu

Kopiuj

[b][i][color=#FFBF80] - Suzu[/color][/i][/b]

- Komendant

Kopiuj

[b][i][color=#0040FF] - Komendant[/color][/i][/b]

- Takeda

Kopiuj

[b][i][color=#00FFFF]- Takeda[/color][/i][/b]

- Mokuzai

Kopiuj

[b][i][color=#FFBF00]- Mokuzai[/color][/i][/b]

- Brunetka

Kopiuj

[b][i][color=#FF0000]- Brunetka[/color][/i][/b]

  Ukryty tekst

[Suyunami Yuri]

Było źle. Zostali przydzieleni do misji, w której dwie osoby nie mogły dać sobie rady nawet w najlepszym scenariuszu. Yuri starał się uratować sytuację, ale było ciężko. Bliźniaczki nagle przestały się kręcić i rozłączyły się biegnąć w dwóch różnych kierunkach. Białowłosy Uchiha nie wiedział, kiedy ale od razu się ruszył do przodu, nie zamierzał pozwolić im odejść od jego wiązek. Skrócił dystans z rozszerzonymi rękoma i pełnym skupieniem, jakie mógł z siebie wykrzesać w tym momencie. Odetchnął i postarał się, aby żadna z wiązek nie trafiła żadnego z jego towarzyszy, którzy nie mieli sił w ogóle się ruszać - nie walczyli nawet, kiedy dziewczęta obezwładniali ich. Widział różnicę pomiędzy nimi - były wolniejsze a to oznaczało, że mógł je szybko wykończyć. Nie zamierzał zaprzestawać z atakiem. Nie zamierzał dawać też im się sprowokować - skupił się na eliminacji obydwu dziewcząt.

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Yuri Uchiha
Misja Wojenna rangi C
19 / 28 Nawet jak na początku każdy z uczestników tej walki miał jakiś plan, to jak to zazwyczaj w takich sytuacjach bywało, wszystko kończyło się w sposób nie do końca zaplanowany. Yuri ruszył do przodu, skracając dzielący ich dystans. Na jego nieszczęście coś mu się przewidziało, bowiem dziewczyny, korzystając ze swoich umiejętności klanowych, były szybsze od Yuriego.
Yuri jednak miał szczęście, a może i pecha, bo jedna z bliźniaczek właśnie atakowała Takedę. Szczęście, bo akurat jego przeciwniczka była zajęta atakiem, więc mimo, że była szybsza, nie była w stanie w tej sytuacji uniknąć ataku. Pecha dlatego natomiast, bowiem technika użyta przez Yuriego nie wybierała i atakowała wszystkich. Takeda oberwał i zginął od ataku sojusznika niemalże na miejscu. Bliźniaczka, która przysporzyła mu tyle problemów, została porządnie porażona i upadła na kolana.
- Aaaa... - zawyła z bólu. - Kurwa...

Druga z sióstr, która nie zdążyła jeszcze zaatakować swojego przeciwnika, widząc zmierzającą w jej stronę wiązkę, odskoczyła na bok. A następnie, widząc co się stało z jej siostrą, postanowiła się wycofać. Skoczyła w pobliskie krzaki.
- Przepraszam, siostro... - powiedziała cicho, nie wiedząc czy poszkodowana ją słyszała czy nie. W oczach miała łzy. Tym samym zaprzestała swojego ataku i Mokuzai był bezpieczny.

Pierwsza z sióstr wcale nie miała do siostry pretensji. Wiedziała, że popełniła błąd. I wiedziała jak to się skończy. W obecnym stanie była zbyt wolna, zbyt zmęczona i zbyt obolała, żeby uniknąć kolejnej wiązki.
- Zabić sojusznika... - powiedziała do Yuriego. - Jesteś szalony, dzikusie!
Po tych słowach oberwała kolejną wiązką i upadła na ziemię, a jej serce się zatrzymało. Jej ostatnie słowo: "dzikus"... Ale czy opuszczanie siostry w potrzebie również nie było dzikie? Wojna tworzyła ludzi dzikich i bezwzględnych. Na wojnie zasady cywilizacji nie obowiązywały.

Mokuzai był strasznie obolały i okropnie ranny, ale żywy. Jedna przeciwniczka uciekła. Wszystko wskazywało na to, że był bezpieczny. Ale czy na pewno? Jedna z brunetek ciągle żyła i mogła chcieć się mścić. Ciągle byli na terenie wroga. No i nie było pewne jak długo Mokuzai pożyje.
- Przepraszam, Yuri-san... - powiedział cicho, a jego głos drżał. - Czy to już koniec? - Koniec walki? Czy koniec jego życia? W tym czasie... Yuri stanął nogą na wianek, który plotła brunetka. Niedokończony wianek podeptany przez wroga...

---

Mapka

Legenda:

• Czerwone kółka - bliźniaczki
• Żółte - Mokuzai
• Seledynowe - Takeda
• Różowe / Fioletowe - Yuri
• Czarne przekreślenie - martwe postacie

- Suzu

Kopiuj

[b][i][color=#FFBF80] - Suzu[/color][/i][/b]

- Komendant

Kopiuj

[b][i][color=#0040FF] - Komendant[/color][/i][/b]

- Takeda

Kopiuj

[b][i][color=#00FFFF]- Takeda[/color][/i][/b]

- Mokuzai

Kopiuj

[b][i][color=#FFBF00]- Mokuzai[/color][/i][/b]

- Brunetka

Kopiuj

[b][i][color=#FF0000]- Brunetka[/color][/i][/b]

  Ukryty tekst

[Tapion]

Tapion jeszcze długo siedział na ławce ciesząc się zakończoną z sukcesem misją, jednak ileż to można było siedzieć ?
- Skorzystam z tutejszej gościnności, udam się do koszar i porządnie umyję, kto wie może dostanę jakieś czyste ciuchy ? Wszak nie wypada cały czas biegać po ziemiach Atarashi jak jakiś brudas.
Martwiąc się o swoje dobre imię, a przede wszystkim o dobre imię klanu Mateki, młodzieniec wstał i powędrował do głównego budynku koszar.

Trochę to trwało zanim znalazł ów budynek, w tym celu musiał nawet zapytać dwóch przechodniów w którym kierunku powinien się udać. Jednak finalnie bez większego szwanku czy dodatkowego brudu na ubraniu dotarł na miejsce. Był gotów przedstawić się strażnikom z imienia i nazwiska, a w ostateczności wyjawić z czyjego rozkazu ma możliwość skorzystania z dobrodziejstw cywilizacji jak woda z mydłem czy czyste ubrania. Gdy go wpuszczono do środka, pierwsze co zrobił to odnalazł czyste ciuchy, które delikatnie zabrał ze sobą trzymając je, opuszkami swoich palców. Ten chwyt z powodowany był brudnymi od błota dłońmi, dlatego właśnie najstaranniej jak tylko potrafił odłożył ciuchy na wolne łóżko, które znalazł. Następnie brązowooki poszedł się porządnie umyć, a warto zaznaczyć, że spędził w łazience bardzo dużo czasu. Było to wręcz niepodobne do niego, jednak najwidoczniej młodzieniec próbował zmyć z siebie coś więcej aniżeli brud i znój po misji. Były to wciąż tkwiące w nim głęboko emocje, te niechciane, których nie był w stanie całkowicie się wyzbyć. Kąpiel w jakimś stopniu z pewnością pomogła chłopakowi, choć nie w takim stopniu, aby całkowicie zdjąć ciężar ostatnich wydarzeń z jego barków. Jednakże z pewnością ów kąpiel pozwoliła poczuć mu się oczyszczonym. W lepszy nastrój wprawiły go również nowe, czyste ciuchy, od razu poczuł się jak nowo narodzony, jakby z powrotem przywdział zbroję utkaną z jego własnej dumy. Chcąc dopełnić pełni obrazu niesamowitego wojaka, Tapion złapał za swoje buty i porządnie je wyszorował nakładając dodatkową warstwę pasty do obuwia. Był już całkowicie spełniony, jednak z obowiązków, które sobie jeszcze wyznaczył, było przebranie brudnych ciuchów, odzienia które jak zawsze starannie było przygotowane przez jego żonę.
- Ciekawe jak radzi sobie Akira ? Zawsze wyglądała na rozsądną dziewczynę, więc nie powinienem obawiać się o dom... o nią ? Hmm... chyba już tęsknię
Pomimo niechęci do towarzystwa Tapion ze zdziwieniem i nutką nie chęci, przyznał przed samym sobą, że gdyby właśnie mógł spędziłby trochę czasu ze swoją małżonką.

Gdy już był wyszykowany, zszedł do kantyny, aby spokojnie spędzić wieczór. Co prawda miał dopiero piętnaście lat, jednak udało mu się przecisnąć do głośnej grupki żołdaków, którzy w podzięce, że znaleźli tak dobrego słuchacza jakim był Tapion, obdarowali go dwoma kufelkami tutejszego napoju, który tylko dla przekonania samego sprzedawcy, nazwany został piwem. Brązowowłosemu smak wcale nie przeszkadzał, chciał się napić, doskonale wiedział jakie skutki niesie ze sobą owy napój i o to właśnie mu chodziło. Chcąc jednak trzymać fason po wypitych dwóch kuflach, nasz bohater wrócił do łóżka i poszedł spać, chcąc się zregenerować przed kolejnym dniem. Alkohol jak się okazało pozwolił mu zasnąć i nie dopuścił, aby nocne koszmary przebudziły go w środku nocy. Dzięki temu obudził się młodzieniec rano, będąc wyspanym i gotowym do działania, jeszcze tylko szybka higiena i już pędził po kolejne zadanie.

[Suyunami Yuri]

Śmierć. Yuri nigdy nie przeżył jej na własne oczy. Widział jej żniwa we własnym domu w postaci stryja, Generała Sazarakiego, który podczas Bitwy o Kotei poprowadził jeden z frontów w walce. Wrócił z tej klęski bez ręki, nogi i możliwości swobodnego poruszania się. Już nigdy nie będzie shinobim, jako zasłużony człowiek dla klanu i byłego już naczelnika Sugiyamy. Widział również psychikę swoich braci i ojca, którzy powrócili cali fizycznie, ale z wieloma innymi rzeczami na głowie. Tym właśnie kierowała się śmierć... Zabijała na różne sposoby. Czasami odbierała prawo do życia a czasami zmieniało drugiego człowieka już na zawsze.

Tak miało się wydarzyć właśnie w tym momencie. Wiązka nie trafiła tylko bliźniaczki, ale także Takedę. Białowłosy wiedział, że tak się wydarzy, ale w tym momencie nie było innej możliwości... Aby wygrać z dwoma przeciwniczkami trzeba było coś poświęcić. Poczuł w swoim sercu ukłucie, przez policzki poleciały mu łzy. Odpowiednie osoby wysłały tak słabych ludzi na główny front, ba, w sam dom Dzikich, których było tutaj multum i żyli tutaj. Ktoś postanowił wysłać nieopierzonego Doko i tym bardziej w niczym nie potrafiącym poradzić sobie łowców, którzy nie mieli doświadczenia w walce z ludźmi a tym bardziej shinobimi... Kiedy kolejna wiązka trafiła dziewczynę z jego rąk przestało wydobywać się błękitne światło. A Yuri poczuł w swoim sercu gniew. Przystanął na niedokończonym wianku. Zacisnął pięści starając się powstrzymać łzy. -M...miejmy nadzieję.- odpowiedział do Mokuzaia. Nie wiedział, co teraz zrobić... Byli na terenie wroga, Mokuzai był w kiepskim stanie. Dodatkowo jeden z przeciwników uciekł... Podszedł do chłopaka i przyklęknął. Sprawdził jego rany i w jakim stanie był.

Następnie wstał i spojrzał się w kierunku, w którym uciekła bliźniaczka. W głowie miał, że musiały pozostawić siebie z jednego powodu... Istnieje szansa, że tak naprawdę tak łatwo się ich nie zabijało. Złożył pieczęci, odszedł od Mokuzaia zasłaniając go swoim ciałem. Nabrał przez nos sporo powietrza, aż odchylił się do tyłu a jego płuca ścisnęły się w klatce piersiowej. Nagle wychylił się i wypluł z ust potężną kulę ognia. Nie zamierzał zostawić jej łatwej drogi powrotnej. Kiedy las zaczął płonąć po tej stronie i nachodzić delikatnie na polanę... -Mokuzai-san, dasz radę dotrzeć do granicy?- w jego głosie był dziwny chłód. Plan miał już gotowy, ale chciał wiedzieć czy ten czuje się na siłach na powrót. Nie spotkają konwoju z jedzeniem, ale mogą uniemożliwić mu łatwą trasę do celu...

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Yuri Uchiha
Misja Wojenna rangi C
21/ 28 Była to najprawdziwsza prawda. Śmierć zabijała na wiele sposobów: jedne były mniej okrutne, drugie bardziej okrutne. A czasem istniało coś gorszego od śmierci. Czy przeżycie wojny bez kończyn i z utraconymi marzeniami - jak na przykład marzeniem o byciu shinobim przydatnym klanowi - było lepsze od śmierci? Czy życie ze świadomością, że nie ujrzy się ukochanej osoby było lepsze? Być może właśnie to czekało drugą brunetkę. Życie w nieustannym poczuciu straty i w nieustannym obwinianiu się o słabość... bo przecież mogła ją uratować. Oczywiście zakładając, że Yuri nie miał racji, twierdząc, że nie tak łatwo je było zabić...

Poświęcenia na wojnie było koniecznością i tylko niepoprawny idealista twierdziłby inaczej. Nikt nie chciał być poświęcony i zazwyczaj - z czysto pragmatycznych pobudek - poświęcani byli najsłabsi. Nie oznaczało to, że nie należało im za to dziękować i nie oznaczało to, że należało powstrzymać łzy.
Wysłanie dwóch łowców - chociaż nieszczęsny Takeda raczej nie był - bez doświadczenia bojowego i początkującego doko na teren wroga, by przechwycili transport żywności, mogło się wydawać szalonym pomysłem. Był to natomiast eksperyment przeprowadzony przez komendanta obozu. Mokuzai znał las i potrafił unikać wrogich jednostek, a sam kapitan wierzył, że transport żywności nie będzie zbyt dobrze chroniony. Wiara ta - jak się okazało - była zgubna. Yuri nie mógł zabić bliźniaczki, nie zabijając Takedy... Gdyby tylko istniał jakiś sposób, by ulepszyć to jutsu, żeby nie atakowało sojuszników...

Podszedł do Mokuzaia, by sprawdzić jego stan zdrowia. Na pierwszy rzut oka ciężko mu było ocenić jego stan. Nie był w końcu wykwalifikowanym medykiem. W sumie w ogóle nie był wykwalifikowany, ale to była inna sprawa. Widział jedynie, że Mokuzai cierpi z bólu.
- Przebite... płuco... agh... - powiedział, w czasie, gdy Yuri postanowił pozbyć się części lasu. Kula ognia uderzyła w drzewa, które momentalnie zajęły się ogniem. Nie trafiły bezpośrednio w uciekającą brunetkę, ale atak był tak rozległy, że poparzyły ją lekko. Yuri doskonale wiedział co robić i rzeczywiście brunetka miała trudności w powrocie do swojego obozu. Mimo wszystko poparzona i niemalże zaczadzona zdołała wrócić. Ale nie o niej jest ta historia...
Transport żywności... Yuri wiedział, że nie da rady poczekać tutaj na ten transport. Musiał wracać, ale jego ognisty atak był skuteczną przeszkodą dla konwoju i ludzi, którzy go prowadzili. Oczywiście zakładając, że nie wybrali innej trasy lub że nie minął już tego miejsca jakiś czas temu i że w ogóle ten konwój istniał. tyle było niepewności, ale Yuri zrobił co mógł.

Mokuzai patrzył na płonący las. Ciepły niczym ciepło domowego ogniska. On już wiedział... Ale co wiedział, to zachował dla siebie, nie zdradzając tego Yuriemu. Zamiast tego pokiwał potwierdzająco głową i powiedział:
- Nie takie rany się miało... Byłbym w stanie jeszcze ze dwa dziki upolować... I przynieść na plecach do... domu na kolację...
Wstał, używając całej swojej siły i siły woli i czekał na dalsze polecenia. Yuri jednak widział ile go to kosztowało. I dodatkowo ciągle pamiętał jak chwilę temu Mokuzai wypuścił z rąk swoją kuszę. Jeśli chciał polować na dziki w tym stanie, to musiał znaleźć lżejszą broń...

---

- Suzu

Kopiuj

[b][i][color=#FFBF80] - Suzu[/color][/i][/b]

- Komendant

Kopiuj

[b][i][color=#0040FF] - Komendant[/color][/i][/b]

- Takeda

Kopiuj

[b][i][color=#00FFFF]- Takeda[/color][/i][/b]

- Mokuzai

Kopiuj

[b][i][color=#FFBF00]- Mokuzai[/color][/i][/b]

- Brunetka

Kopiuj

[b][i][color=#FF0000]- Brunetka[/color][/i][/b]

  Ukryty tekst

[Suyunami Yuri]

Las zaczął płonąć a Yuri czuł w sercu coraz większy ból i... strach. Nie mógł wyrzucić z siebie teraz tych emocji, kiedy patrzył na Mokuzaia, który ewidentnie udawał, że wszystko gra. Yuri wiedział, że to tylko maska, aby nie zestresować siebie na wzajem. Białowłosy podszedł do Takedy i przeszukał jego ciuchy. Zamierzał znaleźć coś co będzie mógł oddać dowódcy. Medalion lub cokolwiek innego. Następnie podszedł do Mokuzaia, który ledwo trzymał się na nogach i złapał go pod ramię. -Powoli do przodu. Wrócimy do domu.- chciał na końcu powiedzieć obiecuję, ale wiedział, że to może być za dużo. Zarówno dla Mokuzaia, który rozumiał ich sytuację. Yuri robił długie kroki przenosząc cały ciężar Mokuzaia na siebie, aby nie przemęczał się i nie robił gwałtownych ruchów. Musieli dojść jak najdalej. Przewidywał we wszystkim postoje, aby dać wytchnąć partnerowi. Dodatkowo stosował metodę chowania się za drzewami i krzakami. Nasłuchiwał zewsząd dźwięków. Możliwe, że konwój po prostu już dawno przejechał a bliźniaczki miały być osobami chroniącymi ten teren... Za dużo niewiadomych, ale musieli się wycofywać, nieważne jak długo im to zajmie... Musieli wrócić razem do Sarafutsu...

[Tenshi]

Yuri Uchiha
Misja Wojenna rangi C
23/ 28 Przeszukanie ciała zmarłego Takedy dało rezultaty. Yuri znalazł pewien medalion, a także coś co wyglądało jak list. Koperta z napisem "Do Rodziny". Widać przygotował się na taką sytuację - na wypadek swojego zgonu. Nie było wiadome czemu nie wysłał listu wcześniej? Może zapomniał? A może do końca wierzył, że uda mu się wrócić i wtedy mógł po prostu podrzeć lub spalić lub podrzeć i spalić ten kawałek papieru.

Jak to mówiono: "komu w drogę, temu czas", a Mokuzai nie miał czasu za dużo i sił zresztą też nie. Marzyć o powrocie do domu było rzeczą dobrą, ale rzeczywistość czasami miała inne plany. Mokuzai nie przemęczał się zbytnio, ale Yuri też miał swoje granice wytrzymałości i siły, a jego towarzysz z pewnością nie mógłby uczestniczyć w lidze piórkowej. Specyficzny sposób poruszania spowalniał tempo, zwłaszcza pośród drzew. Czasami nie było łatwo się w ten sposób przemieszczać. Postoje, ukrywanie się i nasłuchiwanie sprawiało, że wszystko szło w iście ślimaczym tempie.

Szli tą samą drogą, którą tutaj dotarli. Nie sposób było zliczyć ile kilometrów pokonali w ten sposób, ale nie była to jakaś zastraszająca ilość. Właśnie jeden z ich kolejnych postojów się zakończył. Ruszyli. I nagle stało się coś co - niczym śnieg w zimie, o którym każdy wiedział doskonale, ale nikt się nie spodziewał - mogło zaskoczyć Yuriego. Mokuzai zaczął się krztusić i zwymiotował krwią. Widać było, że jest znacznie bardziej blady niż jeszcze jakiś czas wcześniej. Do zmroku pozostała może godzina, może półtorej. Towarzysze chcieli trochę nadgonić, a potem rozbić obóz i zapalić ognisko. Biologia miała jednak inne plany... A właściwie przebite płuco i krwotok wewnętrzny...
Od razu stało się wiadomym, że Mokuzai długo nie pociągnie. I o ile Yuri nie znał medycznego ninjutsu, to wkrótce kusznika czekała śmierć. Tyle przeszedł - dosłownie i w przenośni - każdy krok do tej pory sprawiał mu ból. I wszystko - wydawałoby się - na marne. Ciągle znajdowali się na terenach wroga. Nie znaleźli pomocy. Nic.
- Mam... dwie... prośby... - powiedział półmartwy już mężczyzna słabnącym głosem. - Po pierwsze... dobij mnie... i... uciekaj... Po drugie... chciałbym... zobaczyć... Twojego... sharingana... Zawsze byłem... gha... zafascynowany... tymi oczami...
Yuri miał tyle do przemyślenia. Czy powinien dobić przyjaciela - bo chyba można było go tak nazwać - czy zostawić, by się męczył i umierał w cierpieniu? A może ciągle próbować mu pomóc, chociaż to wydawało się niemożliwe? Z jednej strony tak długo go ze sobą taszczył, przedłużając jego cierpienie. A z drugiej strony nie miał oporów przed zabijaniem towarzyszy. I jeszcze Sharingan. Co powinien odpowiedzieć? Czy potrafił używać niezwykłych oczów swojej rodziny? A co z tymi bliźniaczkami i konwojem? Może warto było wrócić i dopilnować sprawy? A może zwyczajnie założyć, że bliźniaczki tylko pilnowały pustej polany, a konwój dawno już przejechał? A może nigdy go nie było? A może pożar lasu go spowolnił lub zniszczył? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi... Istny mętlik i chaos... Taka była wojna...

Jeśli Yuri zdecydował się dobić towarzysza i przeszukać jego rzeczy, to znalazł podobne przedmioty co u zmarłego Takedy. Mógł już normalnym tempem wrócić do obozu. Jeśli zamierzał go zostawić, to również droga powrotna stała otworem.

---

Kilka Informacji

Jeśli postanowisz wrócić do obozu (bez względu na to co uczynisz z Mokuzaiem), to wstaw proszę:

Kopiuj

[color=#bfc8fb]Dokąd:[/color] Ryuzaku no Taki
[color=#bfc8fb]Przez:[/color] bezpośrednio
[color=#bfc8fb]Środek transportu:[/color] piechota

Pamiętaj o opisie drogi powrotnej. To jest kilka dni drogi, trzeba spać i jeśli. Dodatkowo jako, że jesteś sam, to trochę trudno o trzymanie warty na zmianę".

- Suzu

Kopiuj

[b][i][color=#FFBF80] - Suzu[/color][/i][/b]

- Komendant

Kopiuj

[b][i][color=#0040FF] - Komendant[/color][/i][/b]

- Takeda

Kopiuj

[b][i][color=#00FFFF]- Takeda[/color][/i][/b]

- Mokuzai

Kopiuj

[b][i][color=#FFBF00]- Mokuzai[/color][/i][/b]

- Brunetka

Kopiuj

[b][i][color=#FF0000]- Brunetka[/color][/i][/b]

  Ukryty tekst

[Suyunami Yuri]

Yuri czuł, jak adrenalina powoli opada i do ciała dochodzą wszelkie informacje stresowe. Oddychał ciężej, ciągle wydawało mu się, że ktoś ich obserwuje, śledzi, atakuje. Dlatego też zatrzymywali się częściej. Mokuzai ledwo się trzymał, ale Yuri nie mógł go tutaj zostawić... Póki tliła się w nim jakaś nadzieja musiał zadbać o to, że jednak uda im się razem wrócić do domu. List i medalion Takedy ciążył już w fałdach jego ubioru nie mógł otrzymać drugiego takiego zestawu. Po prostu nie mógł...

Ale niestety los nie był łaskawy i doszli w końcu po kilku kilometrach do sytuacji, że i Mokuzai już był na skraju. W Yurim ścisnęły się wszystkie organy. Nie mógł oddychać i nie chciał przeżyć tej sytuacji. Nie mógł... Czy z tym właśnie mierzyli się shinobi? Czy tak wyglądała wojna? Czy tak cholerny system traktował ludzi mu oddanemu?! Nie rozumiał i nie chciał zrozumieć takiego obrotu spraw. Uklęknął przy ledwie oddychającym Mokuzaiu. -Mokuzai, nie powinieneś za dużo mówić...- jego stan był tragiczny a słowa, które wypowiedział niczym grzmot błyskawicy przebiły się do Yuriego. Białowłosy Suyunami otworzył szeroko oczy. Zaczął ciężko oddychać. Miał dobić swojego towarzysza? Teraz? Drugiego? Serce zaczęło mu mocniej bić... -Mokuzai... ja... ja...-, ale czy było warto? Decyzja została podjęta przez los a nie przez chłopaków. Nie zostało nic innego... Chwycił za głowę Mokusaia uśmiechając się, żeby miał ten widok jako ostatni. -Już ci go pokazuję...- zapewnił go, ale z dłoni Yuriego wyszły błyski i jego głowa przechyliła się w prawo. Skręcił mu kark... Yuri patrzył się w dal. Nie posiadał Sharingana. Nie posiadał również dostatecznie dużo siły, aby ich wybronić. Nie czuł, żeby posiadał cokolwiek w sobie w tym momencie...

Przeszukał jego ciało znajdując dokładnie to samo co u Takedy... Wiedzieli, że nie wrócą, ale mieli nadzieje. A misja z Yurim tą nadzieję im odebrała. Wstał i nagle zawirowało mu w głowie. Nie czuł się najlepiej, ale musiał ruszać. Nie mógł samodzielnie wrócić na miejsce, aby zweryfikować. Był aktualnie w stanie zagrożenia w tej sytuacji. Mimo emocjonalnego bólu musiał biec przed siebie. Jak najdalej od frontu, jak najszybciej do Ryuzaku...

[Tenshi]

Yuri:
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Przez: bezpośrednio
Środek transportu: piechota

z/t

[Kaito Ishikawa]

Fabuła

Jesień 395 roku Atarashi

Musiałem zostać, aby wypełnić polecenie mojego pana. Wedle przykazania musiałem stać się lepszy i silniejszy, sam też do tego dążyłem, gdyż dzięki temu stawałem się pożyteczniejszym narzędziem dla Yamamoto-dono. Co prawda nie był to mój wymarzony sposób realizowania tego polecenia, ale w tym przypadku lojalność wobec sakryfikanta dziewięcioogoniastego była ważniejsza.

Trening był jednym z cięższych jakie w życiu przeszedłem, pozwolił mi na znaczne wzmocnienie mego ciała. Podczas dwutygodniowej cięzkiej pracy, starałem się za wszelką cenę nie zdradzić ze swoimi emocjami względem rodziny Soga. Z dumą mogę powiedzieć, że udało mi się to bez najmniejszego problemu, choć nie było lekko.

Miejsce to opuściłem najszybciej jak to było tylko możliwe, zdobywając sojuszników do walki z zamurcami dla mego pana. Gdy wróciłem do Yamamoto-dono, zdałem obszerny raport, ale również wyjawiłem rodzinne animozje, jakie łączą mnie z tym klanem. Poprosiłem Yamamoto-dono, aby w tej sytuacji starałem się mnie nie narażać na kontakt z rodziną Soga.

Przez resztę lata, nie licząc wykonanych drobnych sprawunków dla mego pana, głównie ćwiczyłem. Jednak przyszedł ten dzień, w którym ponownie mój miecz miał się przysłużyć przy o wiele bardziej wymagającym zadaniu.

[Zakata]

Zbieranie grzybów
Wojna światów B - Kaito Ishikawa

---

Posty
Zakata 1
Kaito Ishikawa 0

---

Postanowiłeś większość lata poświęcić treningom, walka z przeciwnościami losu tego świata wymaga od każdego ciągłego podnoszenia swoich umiejętności, w końcu licho nigdy nie śpi. Przyszedł ten dzień, w którym miałeś wrócić do regularnej służby dla Yamanoto. Pogoda tego dnia była mocno pochmurna, nie było jakoś zimno jak na początek jesieni, jeszcze było czuć ostatnie promyki lata, przynajmniej w temperaturze. Udałeś się w kierunku namiotu Yamanoto, chcąc wypełnić kolejną misję, bardziej gotowy niż teraz nie będziesz a o wypadnięcie z wprawy nie było ciężko, trening treningiem ale realnego zagrożenia i warunków misji nigdy nie odtworzysz.

Zostałeś zatrzymany przez strażnika przed samym namiotem, swoim orężem zagrodził Ci drogę. - Yamanoto-dono jest w tym momencie zajęty. - Stał nieugięty na wszystko nie ważne jakbyś próbował to nie miałeś możliwości przejścia dalej. Po krótkiej chwili wyszła z namiotu dwójka ludzi kobieta i mężczyzna. - Ale kogo my znajdziemy, ponoć ich jest kilkunastu? - Zapytała trochę zmartwiona kobieta. Za nimi wyszedł starszy pan, który zwrócił na ciebie uwagę. - No proszę i macie trzeciego, Kaito, zapraszam do środka... Anshi, Hitoru, poczekajcie chwilę... Zaraz coś poradzimy. - Po czym zaprowadził cię do namiotu gdzie czekał już sam Yamatodo-dono.

---

Strażnik
Anshi
Staruszek

---

Z/T - Lasy Atarashi

[Kaito Ishikawa]

Misja

Jesień 395 roku Atarashi

Szliśmy dalej starając się wytropić nasz cel, podczas wykonywania tego zadania nie było zbyt dużo interakcji pomiędzy nami, z czego byłem wielce rad. Nie szukałem przyjaciół ani towarzyszy, chciałem tylko przysłużyć się memu panu. Na ostatniej misji sporo było prób zapoznania się ze mną, a nawet zaczęli nazywać mnie samotnym wilkiem z racji faktu że trzymałem się na uboczu. Faktem było, że mieliśmy kilka lepszych momentów, ale jednak nie służę Yamamoto-dono, aby szukać przyjaciół.

Gdy trop zaczął coraz bardziej wskazywać na ludność cywilną trochę się zmartwiłem, nie to przecież było naszym celem. Wężowy chłopak uświadomił mi pewną rzecz, którą chciałem z nim wyjaśnić tu i teraz. Kiedy skończył się ślinić oblizywać podjąłem rozmowę pewnym siebie głosem:
- Chciałem tylko przypomnieć, że naszym celem są shinobi, wojownicy. Ludność cywilna jest nie do ruszenia, Yamamoto-dono nie życzyłby sobie, aby coś im się nie stało. Ja, Ishikawa Kaito sobie tego bym nie życzyłbym. Nie pozwolę na skrzywdzenie nie winnych ludzi. Jest to dobry moment, aby upewnić się czy to rozumiemy i jesteśmy tego samego zdania. Chciałbym uniknąć, niedomówień i pewnych niedogodności jakie by nas mogły napotkać podczas wspólnego braku zrozumienia. - Zakończył wymownie kładąc rękę na rękojeści swojego miecza.

Przypomniałem sobie ostatnią moją misję po stronie zamurców, ponieważ oni również myśleli, że mogą zaatakować "dziką" ludność cywilną bez żadnych konsekwencji. Zabiłem ich wtedy, a przynajmniej tylu ilu mi się udało. Teraz też nie zamierzałem odwracać się od samurajskiego kodeksu i woli mego pana. W tamtym momencie byłem gotów ściąć mu głowę, jeżeli zamierzałby się ponownie oblizać na myśl, że zabije niewinnych ludzi.

Dla MG

  Ukryty tekst