Obóz Uchiha na Zachodniej Granicy

[Takashi]

Pomiędzy bezkresnymi łanami trzciny sawnego Sogen, a piaszczystymi wydmami Antai wznosi się obóz rodu Uchiha - czarna forteca z bali wzmocnionych stalowymi okłuciami, której sylwetka wyraźnie odcina się na tle ziół i zielonych gajów. Palisada otacza niewielkie wzgórze, na którym wyrasta kilkupoziomowa wieża strażnicza, służąca zwiadowcom za punkt obserwacyjny, często widać ich cienie przemykające po deskach nad ranem, gdy wiatr ściska mgłę jak koc na chłodnym piasku.
Środek obozu to surowe, ale funkcjonalne centrum dowodzenia - tuż za masywnym masztem z herbem Uchiha rozciąga się plac treningowy z wydartą trawą ziemią, na której co rusz rozbrzmiewa dźwięk uderzających się manekinów i odbijających się od worków shurikenów. Wokół głównego namiotu losowo poustawiane są pomniejsze, w których wojownicy śpią, odpoczywają, bądź leczą rany. Nieopodal stoją gliniane piece obozowej kuchni, gdzie aromatyczny gulasz miesza się z dymem ziół, tworząc zapach równie ostry jak morska bryza, która bez przerwy targa brezentem namiotów. Po południowej stronie, tuż przy połyskującej wodzie płytkiej fosy nad rzeczką, ogrodzonej zasiekami z koron drzew, cicho szemrają zapasy - worki ziaren, beczki oliwek i wędzone ryby, chronione przed wilgocią wzmacnianymi zadaszeniami. Na samym krańcu obozu, na wzniesieniu przy kępie traw, stoi samotny, kamienny ołtarzyk - miejsce modłów młodszych wojowników przed każdą misją na terenach Wietrznych Równin.
Kiedy słońce wschodzi nad równinami, poranna bryza niesie zapach soli z dalekiego morza oraz wilgotnej ziemi, a płachta palisady żyje odgłosami szykujących się shinobi. Wieczorem natomiast, gdy światło przygasa, ogniska lśniące w śród namiotów rozpraszają mrok, a echo rozmów o nadchodzących bitwach łączy się z szumem traw, przypominając każdemu, że choć wojna trwa, to właśnie na tej granicy rozgrywa się prawdziwa walka o przetrwanie.

[Sumi]

Drużyna miała już niemalże wyruszyć, jednak okazało się że ktoś jeszcze zdecydował się dołączyć do niej. Stanęłam na palcach aby dojrzeć kto taki przyszedł a kiedy ujrzałam Saori, moja twarz widocznie się rozjaśniła. Zaczekałam aż rozmówi się ona z dowódcą drużyny po czym przecisnęłam się do niej, uśmiechając się od ucha do ucha.
- Saori-san! Tak się cieszę że cię widzę! Kiedy zaczęło się to całe zamieszanie to myślałam że oddaliłaś się już z inną grupą, ale jak się okazuje, na całe szczęście to nie była prawda. - powiedziałam i podeszłam blisko do niej, chcąc ją uścisnąć z ulgi, jednak w niemalże ostatniej chwili się opamiętałam i odsunęłam się lekko i wygładziłam przód moich spodni aby jakoś spożytkować uniesione do uścisku ramiona. - Stresujesz się? Nie wiem czy byłam przygotowana na taki obrót spraw, możliwe że zaraz będziemy musiały stanąć oko w oko z wrogiem... - powiedziałam a lekkie drżenie mojego głosu zdradzało brak pewności siebie. Cały czas również byłam skupiona na wszelkich odgłosach odbiegających od tego jakie powinny mnie otaczać a wzrokiem co chwila błądziłam po okolicy, wypatrując czegokolwiek co mogłoby mnie ostrzec o nadciągającym niebezpieczeństwie. Mimo całej ostrożności, w pewnym momencie poczułam jak moja stopa nacisnęła na mechanizm aktywujący pułapkę, która wystrzeliła w naszym kierunku całe stado kunai, nie czekając więc, od razu użyłam moich wrodzonych zdolności i wykorzystując karteczki trzymane w torbie, stworzyłam wokół nas wir karteczek, które miały na celu zatrzymać nadlatujące pociski zanim uczynią nam szkodę.

  Ukryty tekst