Siedziba straży

[Kaito Mizukane]

Nie powiem kłamstwo, które rzuciłem w tamtym momencie dotyczące mojego realnego doświadczenia kosztowały mnie około dwóch minut z całego mojego życia. Czego jednak człowiek nie zrobi aby zarobić trochę pieniędzy ? Jednak w tamtym momencie solennie przyrzekłem sobie, że skoro jestem już na dobrej drodze to nie ma co już tak znacząco mijać się z prawdą. A przynajmniej w tą stronę, gdzie robiłem z siebie nie wiadomo jak zażartego woja w bojach. Wiedziałem, że jak przesadzę to w końcu zrobią ze mnie mięso armatnie i pójdę w pierwszej linii, musząc nawalać się z najsilniejszymi, a przecież nie o to w tym wszystko chodziło. Dlatego kiedy usłyszałem pytanie o tym co potrafię, chrząknąłem i starając się wciąż utrzymywać pewność siebie odpowiedziałem.
- Tak, byłem na misji A jako wsparcie, a specjalizuje się w jednym aspekcie i jest nim Doton, jestem prawdziwym mistrzem tej sztuki.

Nie przeciągałem i nie opowiadałem dyrdymałów bo rzeczywiście znałem tylko ten element jak mało kto, postanowiłem jedynie zataić fakt, że potrafię przywoływać duże ropuchy. W tamtym momencie sam dopiero co przyjąłem do wiadomości, że istnieją gigantyczne, gadające ropuchy wielkości domów albo i większe. Nie uważałem, żeby chwalenie się czymś takim miało przysporzyć mi poważne traktowanie:
- Co ja mam mu powiedzieć ? Przywołuje gadające ropuchy wielkości statków ? Nosz kurwa od razu pomyśli, że jestem jebnięty i mnie odeśle z kwitkiem... - wtedy wpadła mi do głowy jeszcze jedna myśl - A jakby uwierzył ? Jak uwierzy w coś takiego to od razu każe mi płynąć na tratwie przed wszystkimi abym w pojedynkę zamordował Mikoto i jej żołnierzy... Droga Amaterasu jak to trzeba lawirować na linię, aby nie wpaść jak śliwka w kompot.

Głośno wzdychałem w myślach, ciesząc się, że nie powiedziałem o ropuchach. Bo im dłużej myślałem nad ewentualnymi scenariuszami to żaden mi się nie podobał. W pierwszym pomyśli, że jestem pomylony i puści mnie z kwitkiem, a w drugim, że jestem jakimś nieznanym mu bohaterem o sile samych Bogów.
Zdążyłem odpowiedzieć na kilka pytań i już miałem dość czując, że sekunda w której będę nieostrożnie dobierał słowa będzie początkiem mego końca. Miałem w sumie już tego dość, czekałem kiedy skończą się te męczące pytania i dostanę odpowiedni przydział w który celowałem. Osobiście to nawet po cichu zacząłem żałować tej misji A, która wydostała się z moich ust, powinienem zwiększyć ilość misji B. Jednak słowo się rzekło, a ja planowałem najzwyczajniej w świecie gdzieś tam z boku sobie lawirować, nie angażując się zbytnio w przebieg bitwy. A przynajmniej taką miałem nadzieję, oczekując, że nie rzucą mnie na pierwszą linię frontu.

Patrzyłem wyczekująco na urzędnika czekając na wydanie finalnego werdyktu dotyczącego mojego przydziału, kątem oka zerkałem na pozostałe kolejki.

[Ario]

---

Kampania Cesarstwa

Kaito

---

Gdy byłeś wypytywany o dalsze informacje dotyczące swoich umiejętności, tym razem powiedziałeś w miarę prawdę. Owszem, specjalizowałeś się w Dotonie - i to nawet nie byle jak. Jeżeli nadejdzie moment weryfikacji, może nawet Twój drobny fortel nie zostanie wykryty.

Mężczyzna jednak nie interesował się dalej tym faktem. Był tutaj taki przemiał, że po prostu przybił pieczątkę, wyrwał kartkę i podał Ci ją. Była tam informacja o Twoich umiejętnościach, statystykach, a także informacja z przydziałem. Była tam wielka "6" na samym dole. Nie wiedziałeś co to dokładnie oznacza.
- Skieruj się teraz do wyjścia. Tam stoją specjalne powozy, które zawiozą Cię na miejsce zgrupowania. - powiedział, po czym od zasalutował. - Powodzenia, ku chwale Cesarza. - powiedział, po czym poprosił kolejną osobę.

Gdy wyszedłeś na zewnątrz, rzeczywiście stało kilkanaście powozów, które odjeżdzały obładowane ludźmi, po czym przyjeżdzał niewiadomo skąd kolejny. To, co było imponujące, to ilość ludzi, która była po stronie Cesarstwa. Jak na to patrzyłeś, to czułeś się, tak, jak zwycięzca. Nie było szans, by Mikoto miała szansę przeciwko takiej armii. No, może nie tyle armii, co czułeś, że cały ten pobór jest robiony profesjonalnie i jest naprawdę, wielu wielu chętnych.

Na środku skrzyżowania stał strażnik, który kierował ludźmi, do których powozów mieli wsiadać. Gdy nadeszła Twoja kolej, poprosił Cię o ukazanie kwita. Spojrzał, po czym wskazał Ci prawie wypełniony powóz. W tym przypadku powozy były odkryte, więc nie mogłeś liczyć na żadną karocę, od taki do przewożenia ludzi. Gdy wsiadłeś zobaczyłeś znajomą twarz - to była ta sama dziewczyna, która przy Tobie brała przydział. Wydawała się być zestresowana i patrzyła się przed siebie. Strażnik pogonił Cię, byś wskakiwał, bo jeszcze jedna osoba i zaraz odjeżdzacie.

[Kaito Mizukane]

Bardzo się ucieszyłem widząc, że wszystko zmierza ku końcowi, ponieważ to by oznaczało, że moje drobne naciągniecie prawdy nie skończyło się dla mnie ogromnymi reperkusjami. Dostałem kartkę, zastanawiając się co oznacza ta "6" na dole.
- Tak, tak, ku chwale Cesarza. A może pan mi jeszcze zdradzić co ta "6" oznacza ? Wierzę w magię liczb i nie da mi to spokoju, w końcu jak wymówimy ją jako "muttsu" to brzmi podobnie jak "mu". Sam pan rozumie nie sześć, a nicość. To jak ? Jakieś szybkie wyjaśnienie dla niespokojnej duszy ?

W dupie miałem magie liczb, wiedziałem jednak, że od tej cyfry uzależniony jest mój przydział, a i więcej danych przed dołączeniem do jakiejś jednostki tym większa szansa na lawirowanie pomiędzy opcjami. A wielce mi zależało, aby wylądować w odpowiednim miejscu, a później przemykać jakoś między zagrożeniami po złoto i inne kosztowności.

Idąc przed siebie w wyznaczonym kierunku swoim złodziejskim oczkiem, patrzyłem na kartki innych ludzi, którzy szli w tym samym kierunku co ja. Podchodziłem do tych co afiszowali się swoją ocenę i zagadywałem
- Hej, dawno żeśmy się nie widzieli kopę lat ! Też już masz przydział ? Super ! A wiesz co te cyfry oznaczają ?

Starałem się zebrać jak najwięcej danych nawet jeżeli ktoś udzielił mi wyczerpującej odpowiedzi to wolałem jednakowoż skonfrontować wiedzę innych. Wolałem uchronić się od pochopnych wniosków i działań. Dlatego jak doszedłem do strażnika to również i jego podpytałem co może oznaczać ta cyfra.

Z wiedzą którą posiadłem na temat cyfry "6" na mojej kartce udałem się w stronę powozu. Po drodze widziałem niesamowitą ilość ludzi, widok ten wielce mnie uspokoił
- Kłamstwo przeszło, masa żołnierzy idzie na wojnę, można odetchnąć nikt się nie połapie, że jestem Doko. A i przy takiej ilości wojska nie będę musiał zbytnio się popisywać swoimi umiejętnościami, a co za tym idzie spokojnie mogę dotrwać do końca wojny.

Zadowolony z życia, uśmiechnięty od ucha do ucha usiadłem w powozie, dostrzegłem tą samą dziewczynę która była w kolejce obok mnie, biedulka zestresowana, pewnie jest w takim stanie, że teraz łyknie wszystko. Szybko oceniłem czy nie ma jakiś kosztowności na sobie w postaci kolczyków, naszyjników, pierścionków czy bransoletek. Po oględzinach położyłem jej rękę na kolanie i pewnym siebie głosem zacząłem
- Spokojnie, nie masz się czego obawiać jesteś wśród kwiatu Cesarskiego wojska. Raz, dwa i wrócimy z powrotem do domu, będziesz żyć jako kunoichi jeszcze wiele lat, śmiejąc się z dzisiejszego stresu. Chyba, że... - po bardzo szybkim wyrzuceniu z siebie wszystkich słów, zrobiłem dramatyczną pauzę -... masz przy sobie kosztowności, je warto zabezpieczyć, dać komuś na przechowanie ewentualnie jak już zabezpieczyłaś to poinformować kamrata gdzie są schowane, aby później mógł wręczyć je rodzinie. Ja na przykład swoje kosztowności schowałem w banku w skrytce "316".
Wyczekiwałem z napięciem czy dziewczyna łyknie zarzucony haczyk.

[Ario]

---

Kampania Cesarstwa

Kaito

---

Próbowałeś się dowiedzieć, co oznacza liczba "6" jednakże mężczyzna, który siedział za ladą nic Ci nie zdradził. Powiedział tylko głośno "następny" i jakiś duży knypek delikatnie to ujmując przepchnął Cię, żebyś nie blokował kolejki. Tak samo na zewnątrz nie było czasu na rozmowy, bo wszyscy odrazu wsiadali na wozy. To znaczy dopiero jak wsiadłeś na wóz to mogłeś spróbować z kimś pogadać, ale nie bardzo ludzie byli rozmowni. To co przede wszystkim dowiedziałeś to to, że nikogo nie informują o tym, co to za numer. Każdy mógł strzelać, tak jak i Ty.

Gdy doskoczyłeś do dziewczyny, położyłeś jej rękę na kolanie, a ta niczym porażona piorunem, zasadziła Ci liścia w twarz.
- Zabieraj te łapy pojebie! - niemalże wydarła się, przez co zwróciłeś uwagę dosłownie wszystkich dookoła. Jeżeli chciałeś pozostać w cieniu to wiadomo, że ten cień przepadł bezpowrotnie. Nie odpuszczałeś i zamierzałeś pójść za ciosem i trochę ją udobruchać, jednak ani nie miała przy sobie nic co mogło mieć jakąś wartość, ani też chyba nie była za bardzo skłonna do rozmowy po Twoim wstępie, dlatego bo zrobiła tylko - Hę? Weź daj mi spokój gościu.

Na tą scenę zareagował jakiś inny chłop, co siedział obok niej i zapytał się, czy chce się zamienić miejscami. Ta odrazu skorzystała i teraz obok Ciebie siedział taki grubszy facet w wieku ok. 25 lat.
- Dzięki. - podziękowała mu odrazu, a facet łypnął na Ciebie spode łba.

Długo nie musiałeś czekać, bo właśnie zmierzał do Was ostatni członek ekipy, który wyglądał jak totalna oferma i przed samym wejściem na powóz potknął się i upadł twarzą w błoto. Jego kartka także mu wypadła z rąk i była teraz cała brudna. Próbował wstać i się otrzepać, a Ty widziałeś, że kartka leży niedaleko Ciebie. Z tego co udało Ci się przeczytać to chłopak nazywał się Sato Hozuki i miał liczbę "8", a także władanie suitonem na randze B. Jakbyś szybko złapał, to mogłeś spróbować podmienić kartki.

[Kaito Mizukane]

Dostałem z liścia, co skłoniło mnie do tego, żeby trzymać ręce przy sobie
- Ach, chyba jednak się przeliczyłem, dziewczyna jednak nie jest tak otumaniona stresem i emocjami na jaką wygląda - pomyślałem gorąco rozmasowując sobie polik, jednak uśmiechnąłem się i odpowiedziałem na to pogodnym:
- Spokojnie, wszyscy jesteśmy jedną Cesarską rodziną.
Próbowałem to wykorzystać jako lepszy start przy kolejnej próbie, jednak i tutaj poniosłem epickie fiasko. Gdy już zamiast dziewczyny miałem obok siebie pewnego siebie byka, uśmiechnąłem się, szczerząc do niego zęby
- A ty jak się czujesz ? W porządku ?

Mój plan zawiódł na całej linie, nic nie udało mi się wskórać swoimi akcjami, a co gorsza w oczach pozostałych zrobiłem z siebie kretyna. Przy okazji tym plaskaczem z wcześniej stałem się osobą bardziej rozpoznawalną więc można było właściwie powiedzieć, że nic już tutaj nie wskóram. Ciężko westchnąłem, było to moje kolejne niepowodzenie tego dnia, liczyłem że ostatnie. Schowałem w bezpiecznym miejscu swoją kartkę z przydziałem i oczekiwałem już, aż powóz ruszy jednak ostatnia z osób, która miała do nas dołączyć właśnie wylądowała w błocie. Postanowiłem zagrać do końca życzliwego kretyna, aby obraz mojej osoby utrwalił się z tej cechy, którą można było wskazać jako pozytywną. Także opuściłem powóz i pomogłem wstać chłopakowi
- Nie przejmuj się, nic się nie stało !
Powiedziałem serdecznie i zacząłem otrzepywać go z błota, jednak każde moje klepniecie miało polegać na znalezieniu jakiś ukrytych kosztowności. Rozmarzyłem się myśląc, że już przy kolejnym klepnięciu usłyszę fantastyczną muzykę dla mych uszu. Widziałem również, że chłopakowi wypadła kartka, spojrzałem na nią i... Oddałem ją właścicielowi.

Spojrzenie na cyfrę "8" przypomniało mi o klęsce której doznałem, ponieważ nic nie udało mi się ustalić o co może chodzić z tymi cyframi. Zazgrzytałem zębami bo bez elementarnej wiedzy co oznacza ten zapis nie było sensu wykonywać co większych przedsięwzięć ponieważ zawsze mogłem trafić gorzej. Dlatego już pogodziłem się, że zdany będę na ocenę urzędnika choć wielce mi to nie odpowiadało. Dlatego gdy ujrzałem "8" na kartce chłopaka któremu pomagałem wstać nie kombinowałem nic ze zmianą formularza. Zwłaszcza, że jedno naciągnięcie kilku misji i popularnej rangi, a drugie przekłamanie swoich prawdziwych umiejętności. Hozuki ? Suiton ? Na kurwich dupach przez rzekę, ale nie dam rady tego odgrywać. Zwłaszcza, że sądząc po rozgarnięciu chłopaka to jaką on mógłby mieć wpisaną rangę Doko ? Akoraitto ? Śmieszne nagrody pieniężne za taką gównianą rangę są. Dlatego nawet jeżeli przez myśl przeszła mi taka myśl czy aby nie podmienić formularza to w ułamku sekundy wyleciała mi z głowy, dzięki czemu mogłem poświecić większą część swojej uwagi na dorobieniu sobie, "pożyczając" kosztowności innych.

[Ario]

---

Kampania Cesarstwa

Kaito

---

Chcąc zatrzeć złe pierwsze wrażenie, wyskoczyłeś odrazu z pomocą do fajtłapy, który wpadł w błoto. Odrazu pomogłeś mu wstać, a chłopak wdzięcznie przyjął pomoc. Przy okazji zacząłeś go otrzepywać, używając swoich zdolności do wyczucia, czy coś ma przy sobie. Z tego co wymacałeś, miał przynajmniej 60-70 ryo, jednak finalnie nie pokusiłeś się na próbę kradzieży.
- O kurczę, bardzo Ci dziękuję, poślizgnąłem się...ehh, cholera, jestem cały brudny. - powiedział. Mimo tego, że mu pomogłeś, to nadal był już cały upaćkany jakimś błotem i ziemią.
- Wsiadać, wyjeżdzamy. - woźnica na Was krzyknął, po czym we dwóch się załadowaliście na powóz, a ten ruszył.

Gdy jechaliście przez miasto, chłopak wyciągnął do Ciebie rękę.
- W ogóle, to się nie przedstawiłem. Jestem Sekiwa Isonaka z klanu Ranmaru, a Ty? - zapytał. - Co Cię skłoniło do wzięcia udziału w wojne? Ja na przykład chciałbym zostać kiedyś admirałem Cesarza Waneko. Bardzo się cieszę, że to on został Cesarzem, a nie ta zdrajczyni Mikoto. Gdyby nie ona, to Cesarz by napewno zaprowadził dobrobyt dla wszystkich na wyspach. Już za jego rządów się nawet pogoda zmieniła, więc odrazu widać, że zmiana idzie na lepsze.

Twój rozmówca miał jasno sprecyzowane poglądy, z którymi się w ogóle nie krył. W czasie tej rozmowy zdążyliście przejechać kilka już ulic, więc zobaczyłeś, że tak naprawdę całe miasto tętniło życiem. Zjazd wszystkich tych ludzi sprawił, że nie tylko siedziba była pełna, ale też przez witryny sklepowe widać było masę ludzi w różnych karczmach, czy sklepach. Było też całkiem sporo zwykłych cywili na ulicach, co albo spacerowali, albo dbali o swoje własne sprawy.

Oprócz Waszej dwójki nikt się za bardzo nie odzywał, więc mieliście przestrzeń dla siebie. Woźnica też nie interesował się Wami. W pewnej chwili wyjechaliście z miasta i widziałeś, że poruszało się kilka takich powozów jak Wasz. Wyjechaliście na drogę i wtedy Twój nowy towarzysz zaczął się nerwowo otrzepywać po kieszeniach, jakby czegoś szukał.
- O nie! Mój drogocenny medalion rodzinny! Był warty dużo pieniędzy! Musiał mi wypaść w błoto! O nieee, zabiją mnie! Możemy się wrócić?
- Nie.
- Ehhh....a daleko jeszcze?
- Daleko.

No więc czekała Was przyjemna podróz w miłym towarzystwie.

========

Sekiwa Isonaka - Klik

[Kaito Mizukane]

Porządnie otrzepałem z błota swojego towarzysza, gdyż usłyszałem brzęczące ryo.
- Czyż to nie jest najpiękniejszy dźwięk pod Słońcem ? Kilka monet wesoło brzęczących w kieszeni toż to muzyka dla mych uszu, aż słyszę jak radośnie odbijają się od siebie czekając, aż je wyciągnę z kieszeni. Jednak spokojnie, za dużo osób teraz na mnie patrzy. Chłopak jak ostatni leszcz wygrzmocił się w kałużę błota skupiając na sobie uwagę, muszę być ostrożny. Trzeba pomóc mu wstać i później dopiero coś z niego wyłuskać. Najważniejsze to zdobyć jego zaufanie...

Gdy w końcu ta fajtłapa wstała i wsiedliśmy do powozu to dobrze nie zajęliśmy swoich miejsc, a już po chwili ruszyliśmy. Wszystko szło zgodnie z planem, ponieważ już po sekundzie szedłem właściwym torem, uścisnąłem wyciągniętą rękę i również się przedstawiłem, choć z pewną rozterką
- Czekaj, przedstawić się prawdziwym imieniem czy coś na szybko zmyślić ?

Myślałem intensywnie nad tym zagadnieniem, ale w końcu przedstawiłem się zgodnie z prawdą, przeczyło to idei jaka powinna cechować złodzieja, jednak planowałem być znanym złodziejaszkiem, a nie nieznaną postacią, pod którą każdy może się podszyć przypisując sobie takie nazwiska jak Sato, Kobayashi, Tanaka, Takahashi czy Suzuki...

- Jestem Mizukane Kaito, moim celem jest... - Pieniądze, pieniądze i pieniądze, pomyślałem choć z moich ust wydostała się całkiem odmienna odpowiedź - ...chęć zniszczenia rewolucji, która niszczy naszą gospodarkę. Konflikty zbrojne są drogie, to właśnie one są przyczyną drenażu kieszeni naszych braci i sióstr. Poza tym jakby nie patrzeć zmierzamy na bratobójczą wojnę, nie podoba mi się to. Wierzę, że śmierć całego sztabu rewolucjonistów pozwoli przejrzeć na oczy pozostałym, dzięki czemu wrócą na kolanach, z przeprosinami na ustach dla naszego ukochanego Cesarza.

Ostatnie takie głupoty pierdoliłem, jak jeden z klanu Shabondama - heh... kto to widział, żeby dorosły chłop puszczał bańki i uważał to za potężne ninjutsu - przyłapał mnie na kradzieży i musiałem się z tego jakoś wyłgać. Jednak postanowiłem, że będę trzymał się tej wersji. Pomimo, że przy urzędniku zgrywałem fanatyka to wolałem, aż tak mocno nie grać tą kartą przy innych. Tamta wypowiedź miała czemuś służyć jak dostanie dobrego przydziału, tak samo jak teraz wypowiedzi mają nieść ze sobą cel. W dzisiejszych czasach bardziej komfortowa sytuacja jest wtedy kiedy ludzie myślą iż jesteś lojalnie oddanym shinobi Cesarstwa Morskich Klifów. Oczywiście wiadomym jest, że lojalność otwiera wiele drzwi, ale niektóre zamyka, a nie chciałem aby którekolwiek z drzwi były zamknięte na cztery spusty. Tym bardziej zależało mi na tym, aby nie przesadzić. Poza tym motyw braterskiej zgody, otwiera wszelkie serca...

Kiedy zamierzałem przejść do dalszej części planu, który polegał na kradzieży pieniędzy, stała się fatalna tragedia... Mój rozmówca oświadczył, że zgubił drogocenny medalion...
- STOP ! Woźnica ! Co ty wyprawiasz ! Chłopak zgubił rodzinną pamiątkę, która jest warta... bardzo, bardzo dużo ! Musimy zawrócić !
Woźnica jednak nas olał dalej prowadząc pojazd w sobie znanym kierunku. Poklepałem po plecach Sekiwe
- Szkoda Sekiwa... Naprawdę kurwa szkoda
Było mi bardzo przykro, że drogocenny medalion nie wpadnie w moje ręce. Poczułem jak po poliku spływa mi łezka.

Byłem też zły na samego siebie, planowałem najpierw sprawdzić chłopaka, a później wiedząc gdzie skrywa kosztowności w stosownym momencie mu je odebrać. Wszystko szło świetnie tylko, że nie wyczułem tego jebanego medalionu.
- Pewnie wpadł do błota, jak się zjeb wyłożył jak ostatni jeleń... Kurwa mać...

Plan dalszej kradzieży odłożyłem na później. Musiałem przetrawić niesmak porażki.

[Ario]

---

Kampania Cesarstwa

Kaito

---

Początkowa podróż sprawiła, że zapoznałeś się lepiej ze swoim nowym towarzyszem. Sekiwa, bo tak nazywał się chłopak poinformował wszystkich wszem i wobec, że stracił pamiątkę rodzinną i tym samym Ty straciłeś możliwość dużego zarobku. Nie mniej, coś tam zawsze przy sobie miał i czekałeś tylko na dogodną możliwość do zanurkowania swoimi lepkimi rączkami do jego kieszonki.

Gdy jechaliście, najpierw opuściliście pola przy Fuyuhanie, potem zaś zaczynały się wykarczowane drzewa, które przerodziły się w zagajnik i potem normalny pełnoprawny las. W tym momencie też słońce przestało przedzierać się przez gęste korony wielkich na kilkanaście czy kilkadziesiąt metrów drzew, a wokół Was zapanował półmrok. Dziwnym trafem nie było też żadnego powozu, bo wszystkie które jechały blisko Ciebie, lub nawet z Tobą, rozjechały się w różne strony. Byliście dosłownie samiutcy podczas jazdy w samym środku lasu.

Nie było jeszcze aż tak późno, by rozpalać lampion, jednak woźnica co jakiś czas patrzył w jego kierunku, jakby mocno się wahał.
- Kurde, Kaito, walczyłeś już kiedyś z jakimś rewolucjonistą? Dla mnie to będzie pierwszy raz, bitwa na taką skalę. Do którego admirała chciałbyś najbardziej trafić? Ja mam jeden typ, ale to powiem Ci dopiero jak Ty powiesz pierwszy, bo nie chce psuć niespodzianki. - powiedział, starając się jakoś przerwać niezręczną ciszę w powozie.

========

Sekiwa Isonaka - Klik

[Kaito Mizukane]

Smutek i żal rozdzierał moje serce, jednak jak przy każdej żałobie w końcu przychodzi ten moment kiedy jesteśmy wreszcie pogodzeni ze stratą jaką doznaliśmy. Mnie przeszło jak już Słońce zachodziło, tworząc momentami delikatny półmrok... Rozejrzałem się po reszcie załogi, która z nami jechała, wszyscy pogrążeni byli we własnych myślach albo przynajmniej na takich wyglądali. Towarzyszył nam stukot koni, nie przerywany żadną rozmową, w międzyczasie dostrzegłem jak woźnica spogląda co chwila na lampion, a co gęściejsza korona drzew odcinała całkowicie dopływ światła do powozu. Senny głosem szepnąłem do Sekiwawy
- Liczymy ile jeszcze razy spojrzy na lampion aż go w końcu zapali ?
Plan był prosty, Sekiwawa skupia się na lampionie, ja po cichu liczę, każde spojrzenie woźnicy tak, żeby tylko chłopak mnie słyszał. Wysuwam jedną rękę do przodu, tak żeby każdy ją widział, a dzięki czemu pod pretekstem utrzymania równowagi przysłonię swoją drugą rękę. Czekałem niczym wytrawny łowca na dogodny moment, aby skroić chłopaka. Musiałem mieć pewność, że nikt na nas nie spogląda. W momencie kradzieży, cień musiał paść na powóz, a chłopak cały czas być skupiony na woźnicy, w idealnym świecie przydałby się jeszcze jakiś uskok, ale tego akurat nie wymagałem. Miałem obmyślone, że jeżeli w ciągu kilku najbliższych minut zaistnieją wszystkie te wydarzenia to próbuje wyciągnąć ryo. W przeciwnym wypadku, wiedząc, że zaraz również stracę zainteresowanie Sekiwawy, planowałem powiedzieć głośniej:
- Jebać to, szkoda czasu

Wróciliśmy do niezręcznej ciszy, jednak mój nowy kompan nie planował jej tak w spokoju zostawić, wolał ją rozwiać, zadając mi kolejne pytania, na które planowałem odpowiedzieć:
- ... Nie z rewolucjonistami jeszcze nie przyszło mi się mierzyć, jednak to tacy sami ludzie jak ty czy ja, wiec nie ma czego się bać...

- ... Heh tak chcesz się bawić, dobrze więc, odpowiem ale moja odpowiedź może być zaskakująca, nie mam jednego konkretnego admirała do którego chciałbym być przydzielony. Chciałbym trafić albo do Admirał Shi Kiyoko albo do Admirała Zarashi Yorokobi, o Wiecznej Admirał mówi się, że jest w stanie pokonać Mikoto jeden na jednego. Natomiast Admirał Zarashi jest świetnym medykiem i nie pozwala ginąć swoim ludziom...
Prawda była taka, że im wyższy numer admirała tym pewnikiem można było liczyć na lepszą zapłatę i lepsze skarby znalezione na bitewnym pobojowisku. Bardzo ważny był również był, że im silniejszy był admirał tym większy cień on rozpościerał, a im większy cień tym łatwiej w tym cieniu jest się schować. A przy poważnym przydziale lepiej było mieć to na uwadze, co by przypadkiem nie wystawić się na strzała kryjąc się za mizernym wodzem. Jednak to już moje kłamstwo i los miał zadecydować czy przyjdzie chować się w admiralskim cieniu czy jednak za czymś innym...

[Ario]

---

Kampania Cesarstwa

Kaito

---

Jechaliście w półmroku już jakiś dłuższy czas, a Ty zacząłeś spoglądać na resztę załogi. Wydawało się, że każdy albo po prostu siedzi i patrzy się w jakiś punkt, albo nad czymś myśli. Nawet gdy szepnąłeś do Sekiwawy, on jako jedyny tak naprawdę był gotowy podejmować z Tobą jakieś rozmowy.
- Kurcze nie wiem, ale może powinniśmy mu zaproponować, by zapalił? Trochę się cykam takiej jazdy po ciemku. - również odparł Ci po cichu chłopak.

Następnie wdrożyłeś swój plan. Liczyłeś ile razy woźnica spojrzy na lampion. Oprócz tego wdrożyłeś swój drugi plan, którym była sprytna kradzież kosztowności chłopaka. Miałeś o tyle farta, że nikt za bardzo na Ciebie nie patrzył, ba - na Was dwóch totalnie nie zwracali uwagi. Było ciemno, więc trafiłeś na moment, gdy dodatkowy cień przykrył Wasz powóz i dodatkowo wypatrzyłeś kamień, na którym po najechaniu cały powóz podskoczył do góry. Wtedy jednym gładkim ruchem włożyłeś w wcześniej wypatrzone miejsce swoją lepką rąsię i wyjąłeś to, co udało Ci sie pochwycić. Doskonale znałeś to uczucie. Uczucie trzymania ryo w ręku. Znając doskonale wartość monet, rozpoznałeś, że udało Ci się wyciągnąć 63 ryo.

  Ukryty tekst

Następnie wróciłeś do rozmowy, opowiadając, że z rewolucjonistami za bardzo nie walczyłeś, jednak to są zwykli ludzie, więc nie ma czego się bać. Jeden z towarzyszy na powozie parsknął na ten komentarz, lecz nie skomentował go w żaden inny sposób. Kolejną rzeczą, którą zacząłeś opowiadać, to to, do kogo byś chciał trafić. Na hasło Wiecznej Admirał, Sekiwa zrobił minę skulonego psa i złapał się za głowę. Jego głos był teraz piskliwy.
- Chcesz iść do Wiecznej Admirał!? Życie Ci nie miłe!? Wiesz co ona robi z ludźmi!? - powiedział. Na te słowa wkońcu zyskaliście atencje koleżanki, od której dostałeś liścia.
- No, powiedz co robi Wieczna Admirał. Wiedz, że przekażę jej wszystko co mówicie, bo już tego Waszego pierdolenia nie da się słuchać. Jak tylko dojedziemy na miejsce to...

W tym momencie patrzyłeś na jej twarz i zobaczyłeś, jak z jej ust przeszedł na wylot grot strzały, a krew trysknęła na boki. Z oczu kobiety w jednym momencie uszło życie, a jej ciało przewaliło się na podłogę, brodząc w krwi. Wszyscy momentalnie spojrzeli na ten widok i tym razem każdy miał wyraz twarzy jak Sekiwa - otwarta gęba na szeroko.

Usłyszałeś nieprzyjemny dźwięk. Syczący dźwięk. Dźwięk...odpalanej notki. Tylko gdzie?!
- NA STRZALE JEST NOTKA! TO ZASADZKA! - krzyknął Twój sąsiad i wszyscy jak jeden wyskoczyliście z wozu na boki, podczas gdy strzała eksplodowała, wyrzucając w górę resztki ciała kobiety, krew, drewno i metal.

Odruchowo wyskoczyłeś najdalej jak mogłeś, jednak siła uderzenia Cię popchnęła mocniej, przez co uderzyłeś w drzewo bokiem i przez chwilę straciłeś dech w piersi. Zamroczyło Cię na moment i musiałeś złapać kilka głębszych oddechów, nim na wyostrzył Ci się obraz. W uszach miałeś nadal nieprzyjemny pisk, który starał wrócić do normy wraz z błędnikiem.

To co zobaczyłeś, że jeden z koni nie żył rozerwany na pół, a drugi próbował odbiec, jednak zaplątał się w lejce i resztki powozu. Woźnicy nie było nigdzie widać.

Spojrzałeś przed siebie. Ci, którzy byli po Twojej stronie wozu - czyli Ty, Sekiwa, gruby sąsiad co się wcześniej zamienił z dziewczyną i jeszcze jedna dziewczyna - leżeliście na linii drzew po lewej stronie, zaś po drugiej stronie - właśnie grupa zamaskowanych ludzi dobijała Twoich towarzyszy, którzy wyskoczyli z wozu.
- K...kurwa, to zasadzka, bronić się fajtłapy! - powiedział mężczyzna, podnosząc się z ziemi.

Właśnie dobijali ostatniego i spojrzeli na Was. Było ich czterech, a przynajmniej tylu zliczyłeś. Czterech na czterech. Chyba. Nie byłeś pewny, bo ciągle piszczało Ci w uchu.

Mapka

Czerwone - Ty
Niebieskie - Sojusznicy
Czarne - Zamachowcy

========

Sekiwa Isonaka - Klik

  Ukryty tekst

[Kaito Mizukane]

Na spokojnie wyciągnąłem mieszek z kieszeni mojego kolegi, wszystko poszło dokładnie tak jak sobie obmyśliłem. Z zadowoleniem przeliczyłem w rękach, że na kolację i napitek wystarczy, miałem tą rzadką umiejętność, że po wadze monet trzymanych w ręku byłem w stanie dokładnie wyliczyć, co do ryo, o ile tak dokładnie się wzbogaciłem. Pozwoliło mi to osłodzić porażkę związaną z rodzimym medalionem, która cały czas gdzieś mi kołatał z tyłu głowy...

Z większym ciężarem w kieszeni, bardzo przyjemnym zresztą, rozmawialiśmy z Sekiwawą o admirałach do których byśmy chcieli dołączyć, kw pewnym momencie do naszej rozmowy wtrąciła się ta paniusia co dała mi liścia, szykowałem już ripostę dalej chcąc utrzymywać lekki fanatyzm jednak, kiedy odwróciłem się w jej kierunku, zobaczyłem strzałę która przeszyła jej twarz. Zanim zdążyłem zareagować, ktoś krzyknął notka, od razu rzuciłem się do ucieczki jednak nie zdążyłem wystarczająco daleko zbiec gdyż wybuch mnie dosięgnął odrzucając na znaczną odległość.

Chwilę trwało zanim do siebie doszedłem, pierwszym co ujrzałem byli nasi przeciwnicy dobijający naszych sojuszników, nie miałem żadnego zmysłu wojownika czy kogoś takiego, jednak dzięki złodziejskim potyczką o terytoria i skrywanie się przed strażnikami, wyrobiłem sobie instynkt przetrwania. To on mną pokierował, złożyłem połowę pieczęci barana i już po sekundzie znajdowałem się na ogromnym golemie, który wynurzył się z ziemi. Wiedziałem, że uwaga moich przeciwników oderwie się na chwilę od dobijania rannych, a w tym i od ziemi. Dlatego nie czekając zbyt długo zawiązałem kolejną pieczęć i już po chwili moi oponencie powinny zostać uwięzieni w bagnie. Zeskoczyłem do tyłu z mojego olbrzyma którego zaraz po tym posłałem na moich oponentów, mieli zostać zlikwidowani, siła olbrzyma nie powinna stanowić dla niego większego problemu podczas poruszania się przez błotnistą maź. Podczas zeskoku zasłaniał mnie mój twór będąc dodatkowo doskonałą tarczą, kiedy znalazłem się na ziemi, skryłem się za drzewem krzycząc do moich towarzyszy
- Kryć się. Sekiwawa odpal to cholerne doujutsu i sprawdź ilu ich jeszcze jest. Gruby chroń go, to są nasze oczy ! - na wszelki wypadek jakby któryś miał problem z wykonywaniem rozkazów to dorzuciłem jeszcze -... Jestem Sentoki Cesarstwa, przejmuję dowodzenie

Zaśmiałem się w duchu, sytuacja wyglądała niemalże identycznie jak ostatnio kiedy musiałem wykurzyć kilka grup złodziejskich z mojego terytorium w Tenkyū. Dowodziłem wtedy całym przedsięwzięciem, odnosząc wtedy wielki sukces, choć z tym całym Shabondama Shinsem przyrzekłem sobie solennie, że po raz ostatni będę z nim współpracował. Zjeb pękał swoje bańki z kleistą cieczą na ręce i mówił, że ma, cytuje: "Lepkie rączki" . Ech... Shabondama, zakała świata shinobi, ale łatwiutko ich się okrada. Taki plus bo rzeczywiście dzięki nim w Tenkyū nigdy głodny nie chodziłem.


Przyczajony zza drzewa oglądałem sytuację sterując swoim golemem, jednak kiedy widziałem z jaką siłą wyprowadza uderzenia w kierunku moich przeciwników, przestraszyłem się... Złoto... Szybko wysłałem do swojego tworu impuls, że jak już urwie któremuś łeb to ma go wyrzucić na zewnątrz, żebym później mógł sobie takiego delikwenta na spokojnie przeszukać. Straszliwie bałem się, że cenne rzeczy utopią się w błotnistych odmętach i już nigdy nie znajdą się w moim posiadaniu.

Ario

  Ukryty tekst

[Ario]

---

Kampania Cesarstwa

Kaito

---

Zasadzka była napewno udana, skoro w pierwszej fazie udało się wyeliminować połowę zespołu, który jechał powozem. Twoje zdolności pozwoliły Ci jednak na w miarę szybką reakcję i gdy widziałeś, jak Twój przeciwnik się zbliża, złożyłeś pieczęć i przelałeś chakrę w ziemię. Nagle pod Twoimi nogami ziemia zaczęła się ruszać i wypiętrzać, a Ty sam stojąc na glinianym tworze, wzniosłeś się na dobre piętnaście metrów.

Golem sprawiał wrażenie potężnego, stąd w pierwszej chwili Twoi oponenci na chwilę przystanęli patrząc na niego ze zgrozą. Nie mniej, zarówno Sekiwa jak i gruby rzucili się do walki, zaś bezpośrednio Twój przeciwnik zamachnął się i wystrzelił w Twoim kierunku lodem. Stojąc na golemie byłeś łatwym celem, stąd lód dosięgnął Cię i zaczął ranić.

  Ukryty tekst

Nie pozostawałeś jednak dłużny i chciałeś pomóc swoim towarzyszom, rzucając na ziemię bagniste jutsu, które wytworzyło coś w rodzaju mokradła. Nie miałeś za bardzo możliwości wycyrklować tak, żeby złapać tylko przeciwników, bo Twoi sojusznicy toczyli z nimi bezpośrednią walkę. W związku z tym złapałeś wszystkich, po czym gdy teraz oni byli unieruchomieni, to Twój golem po prostu zrobił krok do przodu i rozgniótł rywala pod swoim ciężarem. Pod naciskiem nogi, usłyszałeś brzydki trzask i krew trysnęła na boki. Po zamachowcy nie było co zbierać. Analogicznie, gdy reszta też nie mogła się uchronić, to tez golem wszystkich porozgniatał.

Jeżeli to była prawdziwa zasadzka, to poradziłeś sobie z nią niemalże sam. Widząc to, Sekiwa zrobił duże oczy.
- O kurcze Kaito, ale z Ciebie dobry wojownik! Ale ich pokonałeś! Jesteś super silny!

Stałeś więc pomiędzy drzewami na golemie, który stał na mokradłach. Koń cały czas próbował się uwolnić.
========

Sekiwa Isonaka - Klik

[Kaito Mizukane]

- Cholera... - pomyślałem
Widziałem jak lodowy pocisk zmierza w moją stronę, ale niestety nie zdążyłem na czas wykonać uniku. Dosyć szybko otrząsnąłem się, ale wiedziałem, że odmrożenia, których się nabawiłem oraz te liczne rany, co prawda płytkie ale jednak obrażenia nie pomogą mi podczas dalszej walki. Jednak nie mogłem już nic na to poradzić, trzeba było żyć dalej. Na szczęście przeciwnicy nie okazali się jacyś potężni toteż szybko się z nimi rozprawiliśmy, a wtedy zdezaktywowałem podtrzymywanie błota.

Odezwałem się do Sekiwawy bo nie wiem czy mnie usłyszał wcześniej
- Odpal Tsujitengana i sprawdź okolice czy nie ma żadnego przeciwnika na horyzoncie.
Golema jeszcze nie odwoływałem tym którzy utknęli w błocie pomogłem się wydostać dzięki jego sile. Poza tym jeszcze koń był do wyciągnięcia, co do którego miałem pewien plan. Na sam koniec planowałem pochwycić to co zostało z przeciwników i wyrzucić na twardą ziemię. Planowałem zdezaktywować swojego kamiennego, ogromnego stwora w momencie kiedy już nic nie było do wyciągnięcia, a na horyzoncie nie majaczył żaden przeciwnik.

W momencie kiedy nikt nie atakował przedstawiłem się ponownie
- Jestem Mizukane Kaito, Sentoki Cesarstwa. Od tej pory przejmuję dowodzenie, poproszę wasze kartki z przydziału... - widząc obiekcje pokazuje wszystkim swoją kartkę - ...Muszę wiedzieć, jak bardzo jesteście potrzebni i jak wami zarządzać. Będę musiał jednemu z was przydzielić zadanie, które jest banalne, wrócić do osady i zgłosić zasadzkę. W międzyczasie powiedźcie jaki jest wasz stan zdrowia, czy ktoś z was ucierpiał ?

Nie liczyłem, że będą protestować także przeszedłem do kolejnego punktu swojego programu, który zrodził mi się w głowie
- Sprawdzę naszych wrogów, a właściwie to co z nich zostało... - wskazałem na grubego palcem -... Sprawdź czy koń nadaje się do czegokolwiek.
Swoimi paluszkami przetrzepywałem trupy oponentów, chcąc wyciągnąć jakieś informację oraz dodatkowe pieniądze, przecież rewolucyjności też muszą mieć za co jeść i pić.

Usłyszałem komplement Sekiwawy, spojrzałem na swoje rany i z lekkim uśmiechem odpowiedziałem
- Jednak nie aż tak silny jakby się zdawało.

Tak właśnie sądziłem, byłem na siebie trochę zły, ta rana była nie potrzebna, mogłem tego uniknąć. W walce z bardziej wymagającym przeciwnikiem mogłoby to się dla mnie tragicznie skończyć. Obrażenia potraktowałem jako swoistą nauczkę na przyszłość, aby golema jednak tworzyć przed sobą. Jednak jak na pierwszą potyczkę ku chwale Cesarstwa z perspektywy czasu, uważam że nie był najgorzej.

Ario

  Ukryty tekst

[Ario]

---

Kampania Cesarstwa

Kaito

---

Po wygranym starciu miałeś wgląd na cała sytuację. Ze wszystkich ludzi przeżyliście tylko Ty, Sekiwa i Gruby. Wszędzie była krew i ludzkie zwłoki, a Twój golem był widoczny z daleka nawet jeżeli o tym nie myślałeś. Narobiliście dość dużo rabanu, stąd jeżeli gdziekolwiek są resztki rewolucjonistów, napewno będą o Was wiedzieć.

Twój golem pomógł wydostać się z błota, które też dezaktywowałeś, a Sekiwa po usłyszeniu komendy, pokiwał głową. Jego oczy stały się szkarłatne po czym zaczął przeglądać teren dookoła.
- Nic nie widzę...wydaję się, że to byli jedyni. - powiedział w Twoją stronę.

Gruby zaś wyglądał na totalnie przerażonego. Po tym jak zrobiłeś wstęp, że jesteś sentokim i przejmujesz dowodzenie, gruby zrobił duże oczy, po czym wycofał się kilka kroków.
- Słuchaj, ja to pierdole. Miał być prosty szybki zarobek, a tutaj są zasadzki od samego początku. Ja nawet shinobi nie jestem, także ja wrócę do osady i zamelduję, a Wy bawcie się dobrze. - powiedział, po czym...zaczął uciekać w kierunku drogi, którą przyjechaliście.

W każdej drużynie musi być tchórz, wojownik i mag, tak więc jak zostaliście już we dwójkę i tchórz Wam odpadł, to musieliście rozdzielić rolę wojownika i maga. Najśmieszniejsze jest to, że Sekiwa pokiwał głową na słowa o tym, że przejmujesz dowodzenie. Byłeś dowódcą jednej osoby, ale warto zacząć i od takiego miejsca.
- Moją kartkę już widziałeś, ale jak chcesz, to mogę Ci pokazać ją jeszcze raz. - powiedział, po czym podszedł do Ciebie. - Nic mi nie jest...ale ta strzała...widziałeś jak przebiło jej gardło? To było przerażające! Myślisz, że jest ich więcej po drodze? - zapytał, ewidentnie zaniepokojony.

Zaczęliście przeglądać truchła, lecz oprócz podstawowego sprzętu nic nie widzieliście. Znaleźliście 5 shurikenów i 3 kunaie, łuk i 10 strzał. Żadnych notek, żadnych bomb. To co trafiło Waszą towarzyszkę to musiała być albo jedyna, albo ostatnia notka jaką mieli.
- Kurcze, trochę małe te łupy. - skwitował Sekiwa, po czym podszedł do konia. Zaczął go oglądać. - Chyba nic mu nie jest, tylko trzeba mu pomóc się wydostać.

Wtedy też Sekiwa okazał się być przydatny, bo wyplątał zwierzę i nawet złapał je za lejce, uspokajając, by te nie uciekło. Chłopak odwrócił się do Ciebie.
- Jak coś to umiem jeździć konno, mogę prowadzić, tylko nie wiem gdzie mamy jechać...jak mówisz, co powinniśmy zrobić szefie?



========

Sekiwa Isonaka - Klik

[Kaito Mizukane]

- Rzuciłem tylko okiem jak ją podnosiłem, pewnie czegoś istotnego nie zauważyłem, bo przecież egzaminowanie cię nie było moim celem - gładko odpowiedziałem, utrzymując przywódczy ton głosu

Gruby okazał się zwykłą trzęsi dupą co myślał, że jedzie na wycieczkę. Dlatego jak tylko dotarł do niego ogrom całej sytuacji, wziął nogi za pas, jednak znałem takich gagatków jak on, aż za dobrze bo sam do nich należałem. Rzuciłem dwoma kunaiami tak aby znalazły się przed nim, liczyłem że się choć na chwilę zatrzyma i jeszcze bardziej przerazi. Jednakowoż czego by ta świnia nie zrobiła i tak krzyknąłem za nim:
- Gruby ostrzegam cię, że jak wrócę do osady, a wrócę na pewno i dowiem się, że nikomu nie przekazałeś co tu się wydarzyło ! To cię zapierdolę jak psa !

Odprowadziłem go wzrokiem, po czym rzekłem do Sekiwawy
- Coś czuję, że grubas pierwsze co zrobi to odwiedzi bar, spakuje się i spierdoli gdzie pieprz rośnie. Nie mamy jednak lepszego wyjścia.

Skwitowałem po czym przejrzałem nasze znaleziska... Niestety tylko broń
- Jebane biedaki ! Kto jest doradcą Cesarza, że z takimi kmiotami, tyle czasu się pierdolimy jak matka z łobuzem ? Idę o zakład, że to jakiś Shabondama i pewnie jeszcze kobieta. Jak nic - skwitowałem w myślach
- Kurcze, trochę małe te łupy. - zauważył rezolutnie Sekiwawa
- Geniusz, jak on do tego doszedł ? - skwitowałem sarkastycznie w głowie
- Małe - powiedziałem dobitnie, po czym wziąłem wszystko dla siebie i tak miałem nauczyć się strzelać z łuku także nadarza się świetna okazja.
Po chwili zastanowienia zamierzałem oddać Sekiwawie jednego kunaia i jednego shurikena, serce mnie bolało od tej wielkiej straty, jednak doszedłem do wniosku, że to może być niezła inwestycja, która kiedyś się zwróci. Wiedziałem jednak, że na inwestycjach można również sporo stracić, tym bardziej miałem problem aby coś mu dać od siebie.
- Trzymaj - powiedziałem przez zaciśnięte zęby
Poprawiło mi się na myśl, że zawsze będę mógł mu to zabrać.

- Słuchaj nie ma co więcej tracić czasu. Wydaję się, że ten koń powinien udźwignąć naszą dwójkę skoro był w stanie ciągnąć wóz. Jeżeli nie, to się przejdziemy, taki koń to przecież góra pieniędzy więc idzie z nami. - powiedziałem poklepując po przyjacielsku konia, starając sobie przypomnieć jaka jest rynkowa cena za konia w Cesarstwie. Sto ryo ? Dwieście ryo ? Chyba coś koło tego

Uzbrojeni w nowe wyposażenie, ostrożnie wskoczyłem na zwierzę, licząc, że udźwignie nasz ciężar. Po chwili zastanowienia wydałem polecenie Sekiwawie
- Jedź tym traktem, miejmy nadzieję, że zaprowadzi nas do naszego celu. Nie wyłączaj Tsujitengana, twoje doujutsu ma cały czas działać. Wypatruj wroga i naszych obozowisk, patroli czegokolwiek gdzie będzie można zdać raport, odpocząć i przegrupować się.

- Jest mi potrzebny i nawet go polubiłem, jednak nie uda mi się gdzieś sprzedać tego konia z nim u boku. Ech... co robić ? - myślałem gorączkowo

Sekiwa Isonaka