Głęboko w Lesie

[Misane]

Nie zamierzała zginąć, ani tym bardziej dawać umierać Kenichi’emu. Zbierając siłę, która pozostała stanęła na szczycie swoich zdolności… architektonicznych - wszak budowanie filarów i wspornikow nie należało do tej pory do jej kwalifikacji, ale jak widać nigdy nie jest za późno. Najwazniejsze było dla niej to, że chłopak zamiast oddać wszystko walkoverem to uznał, że jednak będzie walczył o swoje życie i ruszył pędem.
Każdy pokonany wspólnie metr przybliżał ich do ratunku. Swąd starego oleju tym razem zamiast być zniechęcający wywołał na twarzy kunoichi niemal błogi uśmiech, bo oznaczał, że tylko kilka kolejnych kroków dzieli ich od wolności. Nie zważała na pozostawione klony, te biedne nie wiedziały nawet co je trafiło, zdecydowanie bardziej pilnowała aby trzymać się blisko Kenichi’ego przez cały czas ich biegu, by w razie konieczności móc go osłaniać lub kierować drewno tak, aby wspierać jego część ściany.
Pędzili nie oglądając się za siebie. Misane widziała jak na moment oczy jej towarzysza zatrzymują się na dwóch zwojach, tak cennych zarówno pod względem finansowym jak i wiedzy w nich zawartej. Kto wie jakich rzeczy mogliby się z nich dowiedzieć. Ale nie dowiedzą. Nie dowiedzą, bo nie mieli czaasu by się zatrzymać. Przy wyborze - życie albo podniszczałe kawałki pergaminu wybór był tylko jeden.
Gdy wypadli na zewnątrz, gdy tylko słońce uderzyło swoim blaskiem poczuła jak ogromne napięcie z niej schodzi. Przymrużyła powieki, by osłaniać odzwyczajone od światła oczęta. Było dużo jaśniej niż się spodziewała. Spojrzała na Kenichi’ego, który walczył by wyrównać oddech.
-Przepraszam… - spojrzała w bok -Przez moją nieuwagę wszystko się zawaliło… zwoje i wszystko przepadło… - była szczerze dobita takim, a nie innym przebiegiem wydarzeń. Wszystko zniknęło przywalone tonami ziemi, a wiedza skrywana wewnątrz przepadła na zawsze. I to była jej wina. Wystarczyło być ostrożniejszym, nie dać ponieść się emocjom, walce. Zachować spokój i trzeźwy umysł.

[Yami]

Misja rangi B
22/17
Misane

Chłopak wciąż leżał na ziemi i ciężko dyszał. Powoli jednak zmęczenie ustępowało. Powoli podniósł się z ziemi do pozycji siedzącej. Zerknął na Misane z wyrazem niezadowolenia. Z nutą obrzydzenia własną, nie jej osobą.
- O czym Ty mówisz! Nie masz za co przepraszać. Byłem tak zaślepiony, że oczywiste znaki zagrożenia przetwarzałem tak aby wyszło na moje. Przez moją ignorancję i pychę wpakowałem w nas niesamowite zagrożenie.
Chłopak uklęknął na oba kolana. Dłonie zaciśnięte w pięści oparł o ziemię. Pochylił się dotykając czołem ziemi. Dogeza. Symbol skrajnego szacunku, prośby o przysługę czy jak to było w tym przypadku wyrażenie głębokich przeprosin.
- Ostrzegałaś mnie przed zagrożeniem, a ja te ostrzeżenia odstawiłem na bok. Przeze mnie musiałaś walczyć z tym... czymś co mogło skończyć się Twoją śmiercią. Kiedy budynek zaczął się walić przedłożyłaś moje bezpieczeństwo nad swoje. Widziałem, że tworzyłaś filary... osłony nad moją głową jednak nie zrobiłaś żadnej nad swoją... nieważne jakie, przeprosiny nie będą w stanie oddać żalu w moim sercu za to co Tobie uczyniłem.
Kenichi choć zabrudzony, wyczerpany, lekko obity nie przestawał być w tej pozycji póki nie usłyszy czegokolwiek od Misane..

Kiedy już wszyscy trochę ochłonęli i adrenalina zaczęła schodzić z ciał oboje poczuli się zmęczenie. Wejście do budynku pozostawało otwarte. Realnie jednak ostały się tylko przednie wrota. Wnętrze było już niedostępne do eksploracji.
- Zastanawiam się nad jednym. Czy to spotkanie było nam pisane. Według zapisków dwójka Shinobi nie była w stanie pokonać demona, mimo to zwyciężyli. Domyślam się teraz, że chcieli odwlec w czasie walkę aż pojawią się silniejsze osoby zdolne pokonać potwora. To by tłumaczyło wyrażenie na jednym z zwojów "aby zatrzymany czas... ponownie ruszył...". Tylko jedna rzecz nie daje mi spokoju. Dwie z trzech głów nie wybudziły się po przełamaniu pieczęci. Czy to oznaczało, że potwór osłabł będąc zapieczętowanym przez tyle lat? Czy to by oznaczało, że każda głowa odpowiadała za jakąś część siły bestii? Mógłby on być 3x silniejszy niż to co spotkaliśmy? I czemu to miejsce było ukryte? Senju spodziewali się, że Uchiha będą chcieli wybudzić potwora podczas jednej z wojen dlatego pogrzebali budynek pod ziemią? Tyle pytań... tak mało odpowiedzi... Najważniejsze w tym wszystkim, że żyjemy.
Delikatny uśmiech pojawił się na twarzy Kenichiego.

Kenichi

[Misane]

Czy padano wcześniej przed nią na kolana? Tak. Czy tym razem czuła się dużo bardziej niezręcznie i nie na miejscu? Jeszcze jak! Zazwyczaj z pokorą skinała głową, przyjmowała co dana osoba ma do powiedzenia, wiedząc, że głównie padają na kolana ze względów… wymalowanych na jej plecach. Teraz jednak widząc Kenichi’ego tak uniżenie przepraszając czuła się dziwnie, tak jakby nie tak to miało wyglądać. Przecież to nie tak, że ją do czegoś zmusił, nie stawiała się specjalnie mocno kiedy ten wychodził ze swoimi propozycjami. Może będąc bardziej stanowcza tak jak w Tsukikure była, nie doprowadziłaby do tego co miało miejsce?
-Najważniejsze, że koniec końców oboje jesteśmy cali, zdrowi i… brudni - powiedziała łagodnie pochylając się nad nim. Powoli wyciągnęła dłoń aby pomóc mu wstać. Chciała aby wiedział, że nie czuła do niego żalu ani złości. Że nie musi się katować. Uśmiechnęła się aby upewnić go w swoich intencjach.
-A jeśli naprawdę czujesz, że jesteś mi cokolwiek winny to ugotuj nam dzisiaj kolację, przyda mi się ciepły domowy posiłek na regenerację energii - szczerze liczyła na coś dobrego do jedzenia, szczególnie że sama fatalną kucharką była.
Słuchając jego teorii uśmiechnęła się szerzej. Dokładnie taki powinien być Kenichi, nie taki jak moment wcześniej. Poczuła, że ziemia znowu kręci się w dobrym kierunku.
-Nie mam pojęcia… ale kto wie, może znajdziemy odpowiedź w kolejnej świątyni? - uśmiechnęła się do niego. Miała nadzieję rozbudzić w Kenichim typową dla niego energię i zapał. One bardziej do niego pasowały niż ten smutek i złość na samego siebie.
Misane przymknęła powieki i skupiając się na swoim wrodzonym elemencie zamierzała stworzyć mały drewniany medalion (bez rzemyka oczywiście) w tak ważnym dla niej kształcie - wilka z porożem na sierpie księżyca, podobny do tego, który posiadała sama. Gdy mniej lub bardziej udane dzieło było ukończone podała je chłopakowi.
-Tsukimori no Kami ma nas w opiece - powiedziała ciepłym, pełnym przekonania głosem. Nie wiedziała czy Kenichi wierzył w jej boga, ale ona tak. Bardziej niż w samą siebie, a teraz chciała dać mu coś, co chociaż w jej przekonaniu ochroni chłopaka przed wpakowaniem się w kolejne tarapaty.

[Yami]

Misja rangi B
23/17
Misane

Gdy padło słowo "brudni" chłopak mimo całej powagi sytuacji nie wytrzymał i parsknął śmiechem. Złapał wyciągniętą dłoń i podniósł się z kolan. Otrzepał się z brudu jak mógł ale bez drugiego kompletu ubrań pozostawionego w obozie nie ma zmiłuj. Misane w sumie nie była w lepszej sytuacji. Gdyby Seimei zobaczyłby wybrańczynię w takim stanie najpewniej momentalnie by wysiwiał a włosy posypałyby się z głowy. Brudni, zmęczeni, żywi i mimo tego wszystkiego radośni. Byliście kilka kroków od siebie. Nagle Kenichi zrobił dwa kroki do tyłu odwrócił się do ciebie plecami i zaczął drapać się po głowie.
- Hahaha... nie musisz się martwić. Zrobię prawdziwą ucztę godną Shirei-kana. I... nie wiem czy na ten moment starczy mi odwagi na takie wypady. Przez jakiś czas muszą mi wystarczać archiwa. Swoją drogą muszę dowiedzieć się co tak naprawdę tam spotkaliśmy. Muszą być przecież gdzieś jakieś informacje na ten temat. Nie może przecież zniknąć historia tego typu z annałów historii. Wątpię aby ktoś chciał aby ta wiedza przepadła, może zwyczajnie przez niektórych została zapomniana. Przekazy słowne często są wypaczane. Papier też może nie wytrzymać próby czasu jak widzieliśmy to pod ziemią. Tyle nowych opcji, tyle nowej wiedzy. Już czuję jak odnawiają się we mnie pokłady energii!
Chłopak w końcu się odwrócił. Misane miała wrażenie, że jego policzki były odrobinę czerwieńsze. Wziął głęboki wdech i odebrał przygotowany przez dziewczynę medalion.
- Nie jestem zbyt wierzący... ale z całą pewnością będę go cenił.

Skierowali się w stronę obozowiska. Zgodnie z obietnicą Kenichi starał się jak mógł aby przygotować godny obiad. Dodatkowo zdecydował się aby złowić kilka ryb z wykorzystaniem na szybko przygotowanej pułapki. Łosoś czy tuńczyk to to nie był ale podany karp był soczysty i przygotowany w formie sushi oraz zapiekanej ryby.
Poświęcony na powrót do domu czas poświęciliście na rozmowy, tezy i historie o świecie. Nawet o tak przyziemnych rzeczach jak ulubiony posiłek, czy jaką herbatę ktoś preferuje. Chłopak kiedy się o tym dowiedział podrapał się po głowie z krzywym uśmiechem wspominając wizytę w herbaciarni.
W końcu dotarliście do bram miasta. Chłopak zatrzymał się przed nią. Ukłonił się Tobie na chwilę wiedząc, że przynosi to Tobie pewną formę dyskomfortu.
- Jeszcze raz pozwól mi podziękować za całą tę podróż. Sam nic bym nie wskórał. Z inną osobą wątpię, że byłbym wstanie rozmawiać tak... przyjemnie jak z Tobą. Nie wiem czy też bym wyszedł z tamtego miejsca żywy... Wiesz, że nie jestem za bardzo religijny ale niech Tsukimori ma Ciebie w swojej opiece...
Uśmiechnął się ciępło.
- Mam nadzieję, że będzie nam dane ponownie się spotkać.

Kenichi
MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM

Z/T Gracza w dowolne wybrane przez niego miejsce