Dzielnica Biedoty - Kirahji

[Minako]

Gdy Minako dotarła do domku Babci Kaguya i przemknęła tylnymi drzwiami do środka, jej oczom ukazał się ciekawy widok. Na stole nie dość, że był wystawiony poczęstunek, to jeszcze cały jej ekwipunek, który zostawiła staruszce pod opieką. Teraz, ta sama staruszka, siedziała z zadowoleniem i polerowała jej ostre kastety. W sumie to wszystko było wypolerowane na błysk, a do tego niewinny komentarz Babci dopełnił wszystkiego i Minako ostatecznie uśmiechnęła się serdecznie do kobieciny.

- Bardzo dziękuję, Chiyo-sama. - Zwróciła się do niej z pełnym szacunkiem.

Odstawiła na bok ostrożnie swoje ciężkie trofeum, po czym podeszła do stołu i usiadła na wolnym krześle. Tym razem zrobiła sobie herbaty, bo po tym wszystkim trochę jej zaschło w ustach. Gdy więc herbata się parzyła, Minako skupiła się w pełni na staruszce, żeby jej opowiedzieć co się wydarzyło.

- Mocny był tylko w gębie. Gdy mu przyłożyłam z pięści w brzuch, to przewróciłam mu wszystkie flaki do góry nogami i wystrzeliłam do góry, aż się odbił od dachu i zapaskudził matę spadając na dół. Dobiłam go, bo i tak nikt by go nie uratował z takiego stanu. - Opowiedziała i wzięła ostrożnie łyk gorącej herbaty. - Okazało się, że gdy podczas walki był na straconej pozycji, to pomagali mu inni, a potem zastraszali przegranego, żeby nie wygadał. Sporej liczbie zbirów przemodelowałam twarze i nosy, a także zagroziłam, że jak ich jeszcze raz przyłapię na czymś nielegalnym, to są martwi. Raczej się już nie pokażą w okolicy, ale na wszelki wypadek przyjdę tu od czasu do czasu na kontrolę.

Tutaj zrobiła przerwę na ciastko i kolejny łyk herbaty. Po takiej akcji trochę zgłodniała i była spragniona, a że Babcia w tym czasie nie przehandlowała jej ekwipunku i zyskała pomocą jej zaufanie, to Minako postanowiła odwdzięczyć się tym samym i skosztować poczęstunku.

- Niestety, nie udało mi się odzyskać pieniędzy, bo wszystko zostało przepite w ten chory interes, ale udało mi się uwolnić kobiety, które przegrały swoją walkę i były trzymane w szopie na sprzedaż. - Poinformowała babcię, po czym wskazała na swoje trofeum. - Zyskałam tylko te dziwne ciężarki, które podobno nosi się na nogach podczas treningu i dzięki temu staje się silniejszym, ale są popsute, więc muszę oddać je do naprawy.

Wszystko w sumie zostało powiedziane i babcia miała teraz chwilę, żeby to wszystko przetrawić. Minako zaś poczęstowała się drugim ciastkiem i wypił pół herbaty, po czym spojrzała na swoje ręce. Nadal były brudne, tak jak reszta wysmarowanego przez Kaguyę ciała Kunoichi. Westchnęła i zwróciła się do Babci niemal z błagalną miną.

- Chiyo-sama, czy zechcesz użyczyć mi miski z wodą? - Zapytała. - Chciałabym się umyć i przebrać, zanim wrócę do swoich spraw...

No jakby taka uwalona, pachnąca rybą i z burzą potarganych włosów, nie bardzo chciała się pokazać w centrum miasta. Do tego chciała znów ubrać swój ekwipunek, bo z nim po prostu czuła się lepiej. Jako kompletna Kunoichi Klanu Sabaku.

[Ario]

Minako
Wyprawa Rangi C
Kolejka 14/14

Wojownik z dalekiego wschodu

Stwierdziłaś, że nie ma czego się bać i jesteś w stanie przyjąć herbatę i ciastko. Co ciekawe, herbata była bardzo aromatyczna. Nie jesteś pewna, czy kiedyś piłaś aż taką. Babuszka widząc to uśmiechnęła się w Twoim kierunku, ponownie popalając fajkę.
- Jesteś księżniczką, ale dobrej herbaty nigdy nie piłaś. Widzę, jak Ci się uszy trzęsą! Musisz powiedzieć tam u Was w pałacach, by nie kupować tego świństwa z targu, tylko od lokalnego herbaciarza, Teryou. Zapamiętasz? Teryou-san. Bierz zwykłą czarną, żadne te ziołowe. Dosypują dodatku, który zabija całą esencję. - powiedziała, najwidoczniej dumna z całej tej sytuacji. Następnie opowiedziałaś jej cała historię o tym, jak rozprawiłaś się z bandytami. Kobieta chłonęła tą opowieść niczym książkę sensacyjną, bo jej oczy ewidentnie się rozszerzyły. - Hah, a to Ci dopiero. Czyli nie dość, że oszukiwał w walkach, to jeszcze go pokonałaś tak, że rozbił sufit? Ale musieli mieć miny! - kobieta oddała Ci kastety, a te lśniły jak nowe. - To naprawdę przykre. Dawno temu, w czasach wojen, prawdziwych wojen, to dużo żeśmy się tłukli. Matko, ilu ja Sabaku zabiłam, albo takich Maji to nie zliczę. Ale to były inne czasy. Honorowe czasy. Kiedyś pojedynki były uczciwe. Trudne, ale uczciwe. Nikt się nie posuwał do tego, co opowiadasz. Teraz, Wy młodzi, to właśnie brak albo honoru, albo ambicji. Nic nie robić najlepiej cały czas. Bardzo dobrze kochaniutka, że zrobiłaś z tym porządek. Wkońcu może trochę spokoju będzie, przynajmniej nim jakiś kolejny bęcwał tutaj się osiedli z jakimś nowym pomysłem.

Następnie opowiedziałaś o pieniądzach, uwolnionych kobietach i ciężarkach.
- E tam, pal licho te pieniądze. Ważne, że nikomu się nic nie stało poważniejszego. A pokaż te ciężarki. - kobieta nagle ożywiła się i podeszła. Co najciekawsze - zdjęła je z Twojego barku i podniosła, jak gdyby nigdy nic. Obracała je w dłoniach i oglądała. Ile ona musiała mieć siły!? - Tak, ciężarki treningowe. Stara szkoła. Kiedyś prawie wszyscy je stosowaliśmy, ale te są akurat popsute. Będę umiała je naprawić, ale musisz mi zostawić pieniądze, bo muszę przejśc się do sklepu po części zamienne. O tu, zerwane zaczepy i naderwane uchwyty. Widzisz? - kobieta przystawiła Ci cieżarki pod nos, zapominając, że Twój wzrok nie ma 70 czy 80 lat i doskonale widzisz z daleka. - To nie będzie trudne. Tylko muszę narzędzia z piwnicy sobie przynieść, ale to i tak dobrze, bo nie miałam planów co dziś robić. Widzisz kochaniutka, ja ogólnie za dużo planów nie mam na tej emeryturze, hehe. - kobieta odłożyła ciężarki na podłogę, nie na stół - prawdopodobnie, żeby nie zarwać stołu pod ciężarem.
- Połóż pieniądze na stole, zostaw 2000 ryo, powinno wystarczyć. A potem chodź.

Kobieta ruszyła po schodach na piętro, czekając na Ciebie, aż zostawisz ryo i przyjdziesz do niej na górę. Gdy dotarłaś, zobaczyłaś bardzo skromną, ale nadal łazienkę z wanną. Co ciekawe, okna były zasłonięte, a w pomieszczeniu zapalona była tylko jedna świeczka.
- Tak żem czuła, że jak wrócisz, to będziesz chciała się odswieżyć, nim wrócisz tam...no wiesz, do swoich. To Ci kąpieli przygotowałam. Masz nie krępuj się, ja i tak chwilę będę potrzebowała by iść na targ i wrócić, a potem naprawić, to możesz sobie tutaj leżeć ile chcesz. Woda gorąca, wlałam Ci trochę koziego mleka też, ja lubię sobie wlewać, to i Tobie nie żałowałam. No, baw się dobrze, ja ruszam.

Po tych słowach, kobieta zostawiła Cię, byś mogła doprowadzić się do ładu. Rzeczywiście, w wannie była gorąca woda, aż parowała i widać było kozie mleko stojące obok, więc mogłaś sobie dolewac jak chciałaś.

Babuszka sama ruszyła na targ, wróciła, a następnie zgodnie z umową naprawiła Ci ciężarki. Gdybyś schodziła na dół, kobieta czekała by wyjaśnić zasady jak się ich używa.

Wyprawa zakończona sukcesem

[Minako]

Minako parsknęła śmiechem w filiżankę, gdy staruszka nazwała ją księżniczką. Jakby zdecydowanie daleko było jej do tego tytułu. Jej pochodzenie dawało wiele do życzenia, tak jak niewielki majątek, maniery i sposób bycia tym bardziej. Była przede wszystkim wojownikiem, który nie bał się ubrudzić i twardo stąpał po ziemi. Nie opływała w luksusy, chyba że była akurat pod dachem Jou. Po prostu nosiła się dumnie jako wykwalifikowana i w miarę silna Kunoichi. Sama służba Klanowi Sabaku dodawała jej skrzydeł i zawsze się cieszyła, gdy mogła pomóc, zwłaszcza tym najbardziej potrzebującym.

- Nie jestem księżniczką i nie mieszkam w pałacu. - Powiedziała z westchnieniem. - Moje mieszkanie wcale nie różni się tak mocno od Twojego, Chiyo-sama, tylko jest w innej części miasta. A herbata jest naprawdę dobra, zwłaszcza gdy człowiekowi chce się pić po takiej wyśmienitej bitce.

Babci najwyraźniej spodobała się historia, jak mistrz sztuk walki pofrunął aż pod sam dach i oczywiście miny pozostałych, którzy to widzieli. Tak, to był bardzo zabawny moment. Oczy mało im nie wyskoczyły i prawie nie potknęli się o opadnięte szczęki. Minako wysłuchała też małej wspominki odnośnie czasów samej Chiyo i musiała przyznać, że jej szacunek coraz bardziej rósł w stosunku do tej kobiety. Naprawdę ją polubiła. Miała łeb na karku. No ale nie był to koniec umiejętności starszej pani, bo ta po chwili spojrzała na ciężarki, podnosząc je do tego bez problemu i stwierdziła, że w sumie będzie w stanie je naprawić, tylko potrzebuje funduszy, żeby kupić potrzebne materiały. Minako zdumiała się w pierwszej chwili, ale mając już zaufanie do staruszki, posłusznie sięgnęła do swojej sakiewki i odliczyła potrzebną sumę, tym samym godząc się na taki układ. Potem było kolejne zaskoczenie, bo Minako poprosiła o miskę, a dostała całą wannę z gorącą wodą i kozim mlekiem. W tym momencie miała ochotę Babuszkę po prostu uściskać.

- Jeszcze raz bardzo za wszystko dziękuję, Chiyo-sama. - Powiedziała z wdzięcznością i ukłoniła się staruszce. - Masz naprawdę złote serce.

Tak więc staruszka wybrała się na targ, a w tym czasie Minako ściągnęła z siebie suknię, którą równo złożyła i odłożyła z szacunku do zmarłej córki Chiyo, by następnie zanurzyć się w ciepłej wodzie. Aż westchnęła z przyjemnością, by po chwili zabrać się za porządne szorowanie i mycie włosów. Gdy wreszcie znów była czysta i pachnąca, wyszła z kąpieli i osuszyła ciało i włosy, by na koniec ubrać się w swój strój shinobi. Włosy nadal miała mokre, ale na słońcu Pustyni szybko wyschną. Zostawiła po sobie porządek w łaźni i kompletnie ubrana wróciła do salonu, w którym Chiyo kończyła akurat naprawdę ciężarków. Minako zebrała jeszcze swój świeżo wypucowany ekwipunek do kabur oraz biżuterię, co dopełniło resztę jej ubioru. Była gotowa i ciężarki w sumie też. Z uwagą wysłuchała, na czym polega ich sekret i ostatecznie założyła je sobie na łydki. Stwierdziła, że jakoś szczególnie mocno nie będą jej przeszkadzać w codziennym życiu, ale już w szybszym bieganiu mogły ją trochę spowolnić. No ale skoro nosząc je, miała przy tym hartować ciało i stać się jeszcze lepsza po zdjęciu ciężarków, to warto było. Jeszcze raz dziękując Babuszce Kaguya za wszystko i kłaniając się nisko, Minako ostatecznie pożegnała się i ruszyła w stronę centrum stolicy. Trochę dziwnie się czuła, idąc z obciążeniem na nogach, jednak było to tylko pierwsze wrażenie i wkrótce się przyzwyczai.

[zt]

- 2000 Ryo