Posterunek Kujaku

[Kaito Mizukane]

Skrzypiącej, omszała kładka na której każdy krok rozbrzmiewa głucho w tej przeklętej ciszy. Mgła ściele się nisko nad wodą, a gęsty zapach gnijącego drewna i bagiennej roślinności wdziera się do płuc, lepki jak pajęczyna. Przybysze mogą dostrzec jak przed nimi wyrasta sylwetka starego, japońskiego pałacu. Jest to wieża o spadzistym dachu, ciemna jak noc bez księżyca. Po bokach rozciąga się martwy las. Drzewa, niczym kości pradawnych zwierząt, wyciągają gałęzie ku niebu. Nie śpiewają ptaki. Nie szeleszczą liście. Nawet wiatr zdaje się bać tu zaglądać. W oddali majaczy się drugi identycznie wyglądający budynek. Trafiliście na bliźniacze posterunki Kujaku - ostatnia refleksja dla obcych przed lecącą strzałą w ich kierunku.

[Kujaku Haruka]

Szczęście oraz okoliczności jej sprzyjały. Co prawda została zmuszona do użycia wybuchowej notki - a te nie były najtańsze, specjalistów od Fuinjutsu było bowiem jak na lekarstwo w jej okolicy - niemniej, cały fortel się opłacił. Była przygotowana już na nagłe modyfikacje planu, na krzyki i walkę, ale nie. Plan zadziałał, nie była zbyt zachłanna, a do tego - miała nadzieję - nawet jeśli jej atak nie zakończył życia żadnego z żołnierzy Kaminari, to może zaalarmował ewentualnych Kujaku z pozostałych posterunków, którzy ponoć też przeszukiwali tę okolicę i dał im czas albo na wycofanie się, albo na dokończenie jej dzieła. Sama Haruka jednak nie miała zamiaru czekać i mitrężyć czasu.

Wróciła do swojego wierzchowca, czym prędzej go odwiązując, a maskę oraz wiadomość chowając do własnej torby i czym prędzej popędziła dalej, w stronę posterunku docelowego, gdzie miała dotrzeć wiadomość. Jechała dłuższą chwilę, nim pozwoliła sobie na chwilę odpoczynku, schodząc z drogi i przegryzając suchy prowiant, bez rozpalania ogniska - wiedziała bowiem, co zdradziło jej poprzednich przeciwników.

Zbliżywszy się do posterunku ich sił, zwolniła, nasłuchując i obserwując placówkę - chciała się upewnić, że nic nie wskazuje na to, by został on zniszczony lub przejęty przez wroga. Jeśli nic na to nie wskazywało, otwarcie, spokojnym tempem poprowadziła konia na teren posterunku, chcąc przekazać meldunek do właściwego odbiorcy.

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Zgubiona wiadomość" _____________________________
Posty:
MG: 7
Kujaku Haruka : 6
_____________________________

Pędziłaś jak na złamanie karku do posterunku na bagnach chcąc jak najszybciej oddać meldunek we właściwe miejsce. Ta podróż już nie zajęła ci tak długo jak podróż z wioski do obszaru w którym miałaś przeszukać miejsce w którym znalazłaś dwóch najemników z klanu Kaminari. Podroż odbyła się już bez większego problemu, aż dotarłaś przed posterunek, oceniajać czy budynki nie są zniszczone usłyszałaś nagle świst wypuszczonej strzały, odskoczyłaś, a w miejscu w którym przed chwilą znajdowała się twoja stopa znajdował się już strzała wypuszczona z łuku. Nagle z krzaków po prawej wyskoczyło kilku twoich pobratymców którzy byli uzbrojeni po zęby. Dopiero po kilku sekundach zdali sobie sprawę, ze jesteś jedną z nich. Pochowali swoje bronie, ten z przodu wyszedł przed szereg i opryskliwym tonem głosu zapytał:
- A ciebie to nie pojebało ?! Zakradać się do posterunku bez żadnych znaków ? Czego chcesz ? Wracaj do osady bachory karmić kobieto.

Był to wojowniczy osiemnastolatek, którego nie rozpoznałaś bardzo możliwe, że przynależał do innej wioski. Był wysokim, kruczoczarnym mężczyzną o krótko przyciętych włosach.

Kiedy wręczyłaś mu rozkazy, otworzył je, przeczytał i gestem ręki odprawił cię. Usłyszałaś jeszcze tylko:
-Rozumiecie, posłali kobietę to już tak nas ta wojna wybiła, że nie ma mężczyzn pośród nas, że musimy się wyręczać opiekunkami do dzieci i przerażającymi poszukiwaczami kotów ?


Nie miałaś tutaj czego szukać. Trzeba było wracać do osady zdać raport.

Mężczyzna z posterunku

[Kaito Mizukane]

Z/T

[Kujaku Haruka]

Haruka skinęła głową, przyjmując do wiadomości informacje dowódcy, tym bardziej, że pokrywały się tak naprawdę z jej oceną. Pytanie było tylko takie, gdzie medykamenty przysłużą się najlepiej. Jeśli jednak inne wioski są w stanie je uzupełnić, to dobrze - oni skupią się na prostej, fizycznej pracy. Zerknęła też na Kenzo, którego kojarzyła z wioski i niektórych patroli wspólnych. Rzeczywiście, dobrze było wiedzieć, gdzie w sumie mają się udać, ale nie sądziła, żeby Genzo miał zapomnieć o tej informacji.

Okazało się, że odwiedzi ponownie ten sam posterunek, gdzie dostarczyła wiadomość ostatnio. W duchu przygotowała się ponownie na spotkanie z nieokrzesanym młodzikiem i nie postrzymała się od komentarza:

- Genzo-sama? Tenjiro jest, jak rozumiem, przywódcą posterunku, który ostatnio nie przechwycił tych najemników wroga, zgadza się? - spytała, unosząc brew. Było to może nieco płytkie, ale stanowiło drobną satysfakcję, która powinna pomóc jej zachować spokój na miejscu.

Kiedy wyszła, odwzajemniła uśmiech Kenzo, chociaż może z delikatną rezerwą, gdyż gwałtowana ekspresja nie była do końca w jej charakterze. Niemniej, starała się nadążać za większością społęczeństwa.

- Podekscytowana? Ciężko powiedzieć. Z jednej strony tak, z drugiej - miałam już styczność z tym Tenjiro i chłopak nie wywarł na mnie ani dobrego, ani kompetentnego wrażenia. Był mocno przekonany, że kobiety z naszego klanu powinny skupić się na ognisku domowym, a nie brać udział w zmaganiach wojennych, zapominając chyba, że póki co każdy shinobi i kunoichi są potrzebni. - westchnęła lekko, szczerze dzieląc się wrażeniami z ostatniej wizyty na posterunku. Ostatecznie jednak wzruszyła ramionami.

- Cóż, tak czy inaczej mamy określone zadanie do wykonania i na tym postaram się skupić. A ty? Zadowolony z przydziału? - odwzajemniła pytanie.

Po krótkiej rozmowie, zebrała szybko rzeczy na podróż i poinformowała dzieciaki, że znowu wybywa, przykazując, by Shimana i Yuki dalej ćwiczyli klanowe zdolności, a Kenro dalej chodził na nauki genjutsu. Wyglądało bowiem na to, że co prawda nie ma genów Kujaku, ale sprawnie radzi sobie z innymi dziedzinami, więc postanowiła, że to on zacznie od nauki sztuki iluzji. Zaraz potem ruszyła na miejsce zbiórki, gotowa wyruszyć wraz z resztą w podróż.

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Z tyłu wojny" _____________________________
Posty:
MG: 4
Kujaku Haruka : 3
_____________________________

- Całkowicie nie mam pojęcia kto tam dowodzi i kto kim jest, ale z tego co zrozumiałem Tanjiro zarządza sekcją iryoninów i to on będzie was instruował.
Odpowiedział szczerze Genzo

- Ignorant, ale co poradzisz takich nie brakuje... Nie do końca jestem zadowolony, ale podoba mi się, że w końcu zobaczę wojnę z bliska... - Z ognikami w oczach rzekł Kenzo

Po przygotowaniach na misje poszłaś na zbiórkę i razem z cala grupa ruszyliście na dobrze znany ci posterunek. Bez najmniejszych problemów dotarliście na miejsce. Tam z kolei przywitał was patrol i po krótkiej rozmowie trafiliście na mężczyznę o imieniu Tanjiro. Byl to łysy jegomość o poważnym spojrzeniu, posiadający za sobą co najmniej z sześćdziesiąt wiosen
- Ciesze sie, że jesteście połóżcie sie spać, odpocznijcie bo od jutra bedziemy na polu walki.

Powiedział szybko i zwięźle, wskazał wam miejsce do spania i was zostawił, samemu oddalając się. Na koniec dnia kiedy przyszla pora na przyszykowanie się do spania. Opuściłaś łazienkę i wracałaś do pokoju nagle poczułaś jak czyjaś ręka klepie cię w pośladki.
- Przyznaj kobieto stęskniłaś sie za PANEM
Zgadza sie, byl to ten sam mężczyzna co ostatnio, ktory w sposób karygodny okazał ci brak jakiegokolwiek szacunku, traktując cię jak swoja własność. Pytanie tylko co zrobisz z takim potworem ?

Genzo
Kenzo
Tanjiro
Chamski żołnierz, ten co ostatnio

[Kujaku Haruka]

- Do tej pory jej nie widziałeś? Sądziłam, że prawie każdy z nas brał udział w bitwie w zeszłym roku? Chociaż... - odparła zdziwiona Kenzo, po czym żachnęła się, sama dochodząc do oczywistego wniosku. - Ach. Pewnie przydzielili Cię do straży tylniej wtedy? Cóż, poza krwią i śmiercią nie straciłeś wiele... - westchnęła, starając się zablokować wspomnienie swojej mentorki, umierającej na jej rękach.

Na całe szczęście, Tanjiro okazał się jednak być zupełnie inną osobą, do tego chyba bardziej - na oko przynajmniej - rozsądnym i skupionym na konkretach dotyczących prowadzenia działań wojennych. Zalecił im odpoczynek, zatem tak też miała zamiar uczynić...

Niestety, pojawił się młokos, który najwyraźniej wyciąnął bardzo błędne wnioski z ich ostatniego spotkania. Kiedy tylko poczuła jego dłonie na swoim ciele oraz rozpoznała jego głos, nawet nie mrugnęła, tworząc Pawi ogon, który natychmiast miał opleść i unieruchomić chłopaka. Jeśli się to udało, odwróciła się ku niemu, wpatrując lodowatym wzrokiem.

-Obawiam się, że nie zrozumieliśmy się ostatnim razem. "Panie" było jedynie formą grzecznościową, wynikającą tylko i wyłącznie z mojej uprzejmości. Teraz jednak zaczynam tracić cierpliwość. Spróbuj czegokolwiek podobnego jeszcze raz, a zadbam o to, żebyś nie przekazał nigdy nikomu swoich genów, a do tego został zdegradowany do jeszcze gorszej pozycji, niż obecna. Czy rozumiemy się wystarczająco jasno? - wycedziła lodowatym tonem, pozwalając ogonom lekko mocniej się zacisnąć.

  Ukryty tekst

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Z tyłu wojny" _____________________________
Posty:
MG: 5
Kujaku Haruka : 4
_____________________________

- Spokojnie kobieto po co te zbędne emocje. - uśmiechnął się bezczelnie, odwrócił, poszedł w kierunku swojego pokoju i na sam koniec zanim wszedł do środka obrócił się u progu i dodał
- Jakbyś chciała ulżyć mężczyźnie to wiesz gdzie mnie znaleźć - śmiejąc się, zniknął w swoim pomieszczeniu.


Następnego ranka ruszyliście w raz z Tanjiro kilka kilometrów pod linię frontu. Wrzask i harmider towarzyszył temu straszliwemu miejscu, rzeczywistość która tu panował był czymś kompletnie innym aniżeli od tego zaznałaś w osadzie. Krew lała się strumieniami, oderwane kończyny walały się tu i tam, a trupy składowane w specjalnej strefie podkreślały tylko grozę tego miejsca. Jak niektórym mniej doświadczonym jeszcze było do śmiechu to właśnie przestało.
- Idziemy na pole walki, zbieramy rannych z naszego obozu, nie idziemy walczyć nie wychodzimy przed szereg. Załóżcie te żółte opaski na ramię, aby każdy wiedział od nas, że jesteście z oddziału medycznego.

Ruszyliście na pole bitwy ratując umierających, którzy walczyli o wolność, o wolność ludów zza Muru... Na miejscu było istne pandemonium kule ognia świstające nad głową, fale wody zalewające tereny jakby gdzieś tutaj było morze, silne podmuchy wiatru wyrywające drzewa z korzeniami, zbierające się chmury burzowe nad polem walki to były jedne z wielu obrazków które zapamiętałaś tego dnia. Dotarliście do najdalej cofniętego punktu, ranni byli przyszykowani do eskortowania, trzeba było zakasać rękawy i przydać się na coś w tej wojnie...

Tanjiro
Chamski żołnierz, ten co ostatnio

[Kujaku Haruka]

Po kilku głębszych oddechach udało jej się uspokoić. Młody żołnierz coraz bardziej sobie grabił. Może takie końskie zaloty działały na część dziewcząt w jego rodzimej wiosce, ale na nią - zdecydowanie nie. Będzie być może zmuszona długoterminowo rozważyć, jaką nauczkę mu dać, ale to poczeka na osobny moment. Teraz miała zamiar być profesjonalna i skupić się na konkretnym zadaniu - tym, które wyznaczył im Tanjiro.

Nazajutrz otrzymali opaski oznaczające ich jako oddział medyczny. Zawiązała takową wokół ramienia, po czym skinęła głową na Kenzo, sygnalizując mu, że mogą pracować wspólnie - i tak będzie potrzeba zapewne dwóch osób do transportu każdego z rannych shinobi.

Pole bitwy okazało się być dokładnie tym, co sama zapamiętała z bitwy o Kotei, chociaż nadal - na mniejszą skalę. Ciekawe było, że Kaminari i ich własne siły ewidentnie miały podobnie szeroki przekrój technik żywiołowych - chyba każda z dziedzin była tutaj w użytku. Niemniej, wolała chyba to, niż techniki iluzji, przez które przestawała wątpić we własne zmysły.

- Pewnie sami to wiecie, ale szczególnie uważajcie, jeśli pojawi się w okolicy użytkownik Raitonu. Kaminari się w nim specjalizują i mogą nie omieszkać nas zaatakować. Jedna osoba niech będzie na czujce i obserwuje okolicę, pozostali przenoszą rannych. - nie omieszkała rzucić do reszty oddziału, automatycznie przechodząc w tryb nieformalnego dowódcy, a następnie zakasała rękawy i ruszyła w stronę pierwszych rannych, gotowa wraz z Kenzo przenosić ich w bezpieczne miejsce.

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Z tyłu wojny" _____________________________
Posty:
MG: 6
Kujaku Haruka : 5
_____________________________

Czasem tak jest, że potrzeba wziąć los w swoje ręce i przejąć inicjatywę. Niekiedy często wysuwając się przed szereg w gronie równych sobie. Tak też było i tym razem, a osobą która zaczęła wygrywać przywódcze melodie byłaś ty sama. Niestety inni już byli pochłonięci swoimi zadaniami, co prowadziło do tego, że najzwyczajniej w świecie nie słyszeli co do nich mówisz... Jedynie Kenzo wysłuchał z przejęciem każdego twojego słowa, które skitował
- Oczywiście prowadź Haruka .
Jako duet wzięliście na noszach rannego żołnierza idąc w stronę waszego obozowiska, gdzie wykwalifikowani medycy z pewnością by mu pomogli. Zmierzając w tamtym kierunku waszym oczom ukazały się dwie ścierające się smugi, które tańcowały obok was. Ta szybkość, dzikość ruchów na stałe przytwierdziła was do ziemi. Nie byliście w stanie wykonać żadnego ruchu, aż do momentu w którym dwie smugi połączyły się ze sobą i z głośnym łoskotem wylądowały w ziemi. Byli to dwaj żołnierze walczący ze sobą, członek klanu Kaminari z wyraźną przewagą leżał na kimś z klanu Kujaku. Twój pobratymiec jedną ręką powstrzymywał ostrze oponenta przed ostatnim ciosem jaki miał otrzymać. Wróg naparł całym swoim ciałem na tanto które już za dosłownie kilka milimetrów wbije się w klatkę piersiową jednego z twoich. Wiedziałaś, że jeżeli zaraz nikt mu nie pomoże to zaraz zginie i będziecie mieli na tyłach potężnego wroga...

Kenzo

[Kujaku Haruka]

Wyglądało na to, że jeszcze trochę czasu minie, nim wyrobi sobie swego rodzaju renomę pośród pozostałych żołnierzy. Na szczęscie przynajmniej Kenzo załapał, o co chodzi. Zresztą, w trakcie walki wiadomo było, że wszystkie, najlepsze nawet plany biorą w łeb. Dlatego też Haruka przygotowana była na to, że coś może pójść nie tak i... cóż, poszło.

Dwie smugi, zadające sobie ciosy szybciej, niż ona lub pewnie Kenzo byli w stanie nadążyć. W końcu jednak się zatrzymały, okazując się być jednym z ich własnych shinobi ścierającym się z kimś po stronie Kaminari. Niestety - ich strona przegrywała, a czasu na decyzję nie było wiele, wręcz ułamki sekund. Zmówiła w myślach krótką modlitwę do Nesaku, opiekuńczego bóstwa jej wioski i rzuciła do Kenzo.

- Musimy mu pomóc! Złap tego Kaminari za jedną rękę, ja za drugą, ściągamy go z naszego! Może go wtedy dobije! - rzuciła do towarzysza, po czym jak najszybciej stworzyła ogony, które pomknęły w stronę Kaminari, brutalnie i bezceremonialnie owijając się wokół niego, głównie wokół ręki i barku trzymających tanto, odciągając go z całych sił, blokując możliwość zadania śmiertelnego ciosu - a jeśli się dało, to miażdżąc mu cały bark.

  Ukryty tekst

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Z tyłu wojny" _____________________________
Posty:
MG: 7
Kujaku Haruka : 6
_____________________________

Spojrzałaś na Kenzo, on niestety był cały czas sparaliżowany. Strach i dezorientacja przejęły nad nim panowanie, zdarzały się takie przypadki które na obejrzane wydarzenia przeżywały ogromny szok i potrzebowały sporo czasu aby wrócić do pełni zmysłów, niestety przy wielu takich jednostkach otrzymywały one bliznę, ale nie nie na ciele... Mogłaś jedynie przeklnąć w duchu albo zrobić coś innego, ale z pewnością nie będzie miało to żadnego wpływu na twojego kompana. W każdym razie rzuciłaś się do pomocy swojemu konfraterowi który właśnie leżał pod Kaminarim. Oplotłaś swoimi zdolnościami klanowymi rękę i bark wroga, jednak niestety twoje techniki komoletnie nie zrobiły na nim wrażenia. Jednak coś ci się udało, wojownik Kaminari wściekł się widząc, że próbujesz ingerować, na chwilę podłożył zabicie twojego pobratymca i złapał za twój ogon, a następnie z całych sił po pociągnął, na tyle mocno, że wylądowałaś z twarzą w ziemi tuż przed nim i kiedy miał zadać ci ostatni, decydujący cios to wtedy wykorzystał okazję członek klanu Kujaku i swoim ukrytym ostrzem zabił oponenta wbijając mu broń w krtań aż do samej rękojeści. Potrzebowałaś chwili, aby się otrząsnąć. Pomogłaś mężczyźnie który przeżył, choć był w bardzo opłakanym stanie, kiedy dałaś mu ramię na którym się wsparł i odwróciłaś się w stronę Kenzo... Błyskawica która zrykoszetowała przedzierając się przez waszą linię obrony trafiła prosto w tego biednego chłopaka oraz rannego którego mieliście zanieść. Siła uderzenia była na tyle duża, że odrzuciła ciebie i wojownika któremu pomagałaś na dwa metry do tyłu. Kiedy się podniosłaś śladu po Kenzo nie było, został tylko osmolony krater. Musiałaś pomóc rannemu żołnierzowi który wymagał natychmiastowej hospitalizacji w punkcie medycznym skąd przyszłaś.

[Kujaku Haruka]

Wojna zbierała swoje żniwo. Jako kunoichi była tego świadoma, a bitwa o Kotei dobitnie jej uświadomiła, jak brutalne mogą być walki władających chakrą i to, co się zadziało teraz było tego doskonałym przykładem. Nawet nie zdążyła mrugnąć, a już była na ziemi i niemal żegnała się z życiem... a jednak, jej działanie odniosło skutek, na który miała nadzieję - nieznany jej, silniejszy od niej pobratymiec zdołał wykorzystać otwarcie, jakie mu zapewniła i po sekundzie Kaminari padł martwy na ziemię.

Odwróciła się, chcąc zawołać Kenzo, aby pomógł jej podnieść się i już miała rozmyślać, jak przetransportować obu rannych do obozu, kiedy znikąd pojawiła się technika Raitonu, pozbawiając życia jej chyba do tej pory jedynego znajomego, który z pewną sympatią i zrozumieniem podszedł do niej. Przeklęła pod nosem, czując narastający szok, ale zwalczyła go szybko w sobie. Tak wyglądała walka i nie była to jej pierwsza walka. Nie było tutaj bezpiecznie - musiała zadbać o tego, którego uratowała i który uratował też ją.

- Oprzyj się o mnie. Pomogę ci dotrzeć do punktu medycznego. - powiedziała do nieznanego jej shinobi, pomagając mu wstać, uprzednio zerkając na jego rany i w razie potrzeby bandażując najgorzej wyglądającą z nich, w pełni świadoma, że jest to bardzo tymczasowy opatrunek.

Następnie ruszyła jak najszybciej ku obozowi wraz z rannym, osłaniając siebie i jego ogonami.

  Ukryty tekst

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Z tyłu wojny" _____________________________
Posty:
MG: 8
Kujaku Haruka : 7
_____________________________

Z sukcesem zaniosłaś rannego żołnierza do punktu medycznego już bez większych przeszkód, nie usłyszałaś dziękuję, a brzydko zostałaś ponaglona do zwiększenia tempa. Przez następne minuty i godziny przynosiłaś rannych, biegałaś po medykamenty, pomagałaś w przyszywaniu kończyn, patrzyłaś jak ludzie umierają na twoich oczach podczas zabiegu, a nawet z raz czy dwa dostając żywego rannego w punkcie medycznym okazywało się, że przyniosłaś zwłoki. Tej tragedii towarzyszyły hektolitry krwi którymi dostawałaś z każdej strony oraz wybuchy zabłąkanych technik shinobi czy notek wybuchowych. Koszmar zakończył się po blisko czterdziestu ośmiu godzinach, bohaterem który przeważył szalę tej bitwy był... Kujaku Tenzo, mężczyzna którego uratowałaś. Po tym jak został wyleczony wrócił na pole walki przeważył szalę tej potyczki. Mężczyzna został wyniesiony na piedestał i oklaskiwany przez wszystkich. kiedy nagle wypatrzył cie w tłumie, poszedł do ciebie podniósł twoją rękę w raz ze swoją
- To ona mnie uratowała, to jest bohaterka tej bitwy.
Tłum żołnierz porwał was oboje podrzucając do góry. W całej tej tragedii jakim była wojna to był jedynie promyczek dobrej rzeczy jaka cię spotkała, nie licząc tych wszystkich ludzi którzy dzięki tobie przeżyli

Po następnych kilku godzinach byłaś już w drodze powrotnej do osady jednak przed oczami cały czas miałaś ten blask niewinno brązowych oczu Kenzo...

Kujaku Tenzo

MISJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM ! GRATULACJE !

[Kujaku Haruka]

Bitwa trwała w najlepsze. Udało jej się przekazać rannego do punktu medycznego - nie usłyszała słowa podzięki, ale też go nie potrzebowała i nie oczekiwała. Uratowali sobie nawzajem życie i byli kwita - a i tak nie było czasu na nic innego. Na polu bitwy było więcej rannych, a każdy uratowany był, a przynajmniej mógł być na wagę złota. Dlatego czym prędzej wróciła do pracy, słuchając się medyków i pilnując, by każde zadanie wykonywać z jak największą precyzją. Uratować wszystkich - niestety - nie była w stanie, ale dawała z siebie wszystko, by pomóc każdemu. Wojna z Kaminari zbierała drogie żniwo, ale koniec końców bitwę udało się wygrać - ku zaskoczeniu jej samej, dzięki shinobiemu, którego uratowała - Kujaku Tenzo.

Kiedy był oklaskiwany, była tak zmęczona, że nawet nie pomyślała o tym, że może ją wywołać. Zresztą - nie oczekiwałaby nawet tego, gdyż liczył się dla niej przede wszystkim wynik całej bitwy. I wierzyła, że nawet Kenzo być może ściągając na siebie przez przypadek uwagę wroga, dał jej i Tenzo czas na powrót do obozu. Bohaterami tej bitwy byli koniec końców wszyscy, którzy wzięli w niej udział i nie pozwolili, aby wrogi klan odzyskał swoje tereny. Może z czasem uda im się wypracować zawieszenie broni, ale głęboko wierzyła, że aby to uzyskać - muszą pokazać swoją siłę i udowodnić, że nie można nimi pomiatać. Tak, jak to udowodnili dzisiaj.

Dała się ponieść tłumowi, jednocześnie wspominając Kenzo i pozostałych, którzy ofiarowali swoje życie tego dnia. Wkrótce potem padła ze zmęczenia w namiocie medyków, odsypiając całą intensywną pracę, a kolejnego dnia odmeldowała się, powracając wraz z resztą - tą która przeżyła - do wioski.

  Ukryty tekst

[Z/T]