Kinoko no rakuen

[Kujaku Haruka]

Niewielka, umocniona wioska na terenach dawniej należących do Kaminari, obecnie zasiedlona przez kilkadziesiąt rodzin z klanu Kujaku. Flora i fauna okolicy zaczęła już ustępować mocno nowej, dodatkowo hodowanej przez przybyszów, naprędce chcących nadać okolicy rodzimego wyglądu, jak i przygotować się na zbiory jedzenia, które jest w stanie przetrwać w okolicy meteorytu. Wcześniej licząca kilkanaście, obecnie kilkadziesiąt domów wioska została dodatkowo umocniona wałami i kilkoma strażnicami, skąd obserwowana jest okolica. Punktem centralnym jest ryokan, z którego często korzystają posłańcy krążący między nową stolicą klanu a Atarashi, gdzie osiadły pozostali sojusznicy Kujaku, jak i nowo wzniesiona świątynia Nesaku, boga gwiazd.

[Kujaku Haruka]

Haruka przechadzała się skrajem niewielkiej osady, czy też bardziej posterunku, wracając z patrolu, na który ją wysłano. Była co prawda obecnie dość daleko od linii frontu, ale nigdy nie wiadomo było, kiedy oryginalni mieszkańcy tych ziem upomną się o swoje posiadłości. Zastanawiała się, czy przemieszczenie meteorytu w ten rejon to nie tylko oczywista chęć przywódcy klanu do upewnienia się, że jego wojownicy mają cały czas dostęp do energii tego nadzwyczajnego kamienia, ale też swego rodzaju taktyka odstraszająca przeciwników.

Widziała bowiem już po samej okolicy, że poprzednia flora i fauna zaczęła ustępować tej, którą przynieśli ze sobą zza Muru. Drzewa skarlały, za to na ich miejsce zaczęły rosnąć różnego rodzaju grzyby i porosty, tak znajome jej oczom. Dodawało jej to swego rodzaju otuchy. Wiedziała, że nadchodzące czasy będą trudne, ale musieli wywalczyć sobie chociaż skrawek ziemi tutaj, na Kontynencie. Yokai prędzej czy później dotrą pewnie i tutaj, ale może... może nie w takiej liczbie, jak kiedyś. A nawet tutaj wolała walczyć z przeciwnikami z krwi i kości, a nie z dymu i nocnych strachów.

Skupiła wzrok na drodze. Zaraz coś zje, a potem pewnie poszuka dla siebie kolejnego zajęcia, może odwiedzi kuzynkę - jeśli ta będzie miała czas...

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Zgubiona wiadomość" _____________________________
Posty:
MG: 1
Kujaku Haruka : 0
_____________________________

Poranny patrol niósł ze sobą błogi, chłodny wiatr jednym mógł on nie za bardzo pasować drugim bardzo odpowiadał, ponieważ już po kilku chwilach człowiek czuł się bardzo rześko. Kiedy wróciłaś do osady Słońce już w całej swej okazałości wyszło zza nieboskłonu uśmiechając się promiennie do wszystkich tutejszych mieszkańców. Była to jedna ze spokojniejszych momentów w wiosce o ile nie najspokojniejsza. Dzieci jeszcze nie biegały co powodowało, że ich śmiechu nie było wszędzie słychać. Głośni awanturnicy lubujący się w długich zabawach dopiero co położyli się spać. Jedynie słychać było pobliskiego kowala który wstawał najwcześniej ze wszystkich, nagrzał swój piec do odpowiedniej temperatury i rozpoczął miarowe uderzanie młotem o kowal czerwonego żelastwa.

Gdy wróciłaś aby zdać raport wraz z pozostałymi patrolującymi, dowódca straży Kujaku Genzo podniósł rękę aby skupić na sobie waszą uwagę. Nie było to większym problemem gdyż był to postawny mężczyzna, o wiecznie marsowej minie i zimnych oczach przypominających te najchłodniejsze zimy zza Murem.
- Przyszły nowe rozkazy potrzebuję ochotnika do misji specjalnej ktoś chętny ? Liczę na duży entuzjazm, sprawa jest wielkiej wagi, losy wojny mogą zależeć od tego zadania. Jeżeli za chwilę nie zobaczę ręki w górze to sam wybiorę ochotnika z waszej grupy.
Głos jego nie należał do przyjacielskich, wręcz przeciwnie idealnie komponował się z jego wizerunkiem dopełniając obraz grozy.

Kujaku Genzo

[Kujaku Haruka]

Koniec końców zdążyła tylko schrupać kupiony naprędce przy jednym ze straganów szaszłyk grzybowy, gdyż trzeba było się odmeldować. A tam - kolejne zadanie. Przez moment wahała się, czy powinna je brać - w końcu miała na głowie jeszcze dzieciarnię. Z drugiej strony... Shimana miała już 14 lat, wie jak ogarnąć resztę, a Kenro jak na siedmiolatka był dość rezolutny. No i nie byłby to pierwszy raz, kiedy wybywa na potencjalnie dłuższy czas, a jeśli chciała zdobyć cenne doświadczenie oraz zacząć budować reputację pośród klanu - musiała brać takie zlecenia, nawet najprostsze.

Jej dłoń wystrzeliła w górę.

- Genzo-sama! Zgłaszam się na ochotnika, jeśli tylko wedle pańskiej oceny moje umiejętności będą właściwe dla tego zlecenia. - dodała, starając się brzmieć pewnie i spokojnie. Była ciekawa szczegółów zlecenia. Podejrzewała jednak, że nie będzie ono aż tak kluczowe, jak sugerował to Genzo - na ile go znała, to miewał tendencje do przesady.

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Zgubiona wiadomość" _____________________________
Posty:
MG: 2
Kujaku Haruka : 1
_____________________________

- Dziewczyna od Yuto... Dlaczego wiedziałem, że podniesiesz rękę ...- Genzo przez ułamek sekundy wyszedł ze swojej roli i już chciał coś dodać, coś osobistego, ale powstrzymał się, poprawił wedle własnej oceny, chrząknął i wrócił stary dobry dowódca, który nagle ryknął, a jego rysy twarzy wyostrzyły się tworząc makabryczny wizerunek... Czy on to ćwiczył w odbiciu tafli wody ? -... Bierzcie przykład od Haruki, to że zamiast wszystkich rąk widzę tylko jedną. Zamiast wnosić dwie dłonie, chcąc mnie przekonać do waszego oddania sprawie, ja widzę tylko jedną... wielce mnie to smuci. Najodważniejsi z nas gotowi byliby za to zadanie oddać swoje życie... Wracajcie do swoich obowiązków, a ty Haruki idziesz za mną.


I tak sobie szliście przez wioskę, przechodząc obok kowala który rytmicznie grał młotem na pięknym kawałku żelaza. Ów rzemieślnik dostrzegł was, przerwał swoją pracę i pomachał wam ręką
- Genzo, czuję że dzisiaj mam dzień, w takim tempie stworzę katany i zbroję dla całej naszej armiii hahaha... - rzucił radośnie kowal i z jeszcze większym zapałem powrócił do swojego zadania.
Konsekwencją tej stalowej muzyki był fakt, że zaczęli się budzić pozostali mieszkańcy. Pierwsze, a jakże powychodziły kobiety, matki, córki, żony, siostry, teściowe cała chmara bab. Kobiecy szczebiot zaczął wypełniać wioskę, a ich dłonie zaczęły wykonywać ciężką pracę jakim było zaopiekowanie się domu. Można było wręcz odnieść wrażenie, że każda z nich była wybranką boga Ōkuninushi.


Będąc świadkiem budzenie się osady, doszliście w raz z Genzo do budynku w którym zapadały najważniejsze decyzje. Do siedziby władz

Kujaku Genzo
Kowal

[Kaito Mizukane]

Z/T

[Kujaku Haruka]

Poczuła delikatną, mściwą satysfakcję na myśl, że nieokrzesany młodzik - chociaż w sumie nie aż taki młodzik, skoro ona sama nie była chyba wiele starsza od niego - potencjalnie otrzyma reprymendę za zaniedbanie obowiązków. Może by się nawet tego uczucia nieco zawstydziła (w końcu to nadal był członek jej klanu), ale... prawda była taka, że nie powinni przepuścić tamtej dwójki przez swój teren. Być może stosowna uwaga od dowództwa otrzeźwi go nieco.

Zdawszy meldunek, w istocie poczuła, jak opuszcza ją adrenalina i siła woli, która utrzymywała ją z minimalnymi tylko przerwami na odpoczynek przez ostatnie... dwa dni? Trzy? Czas jej się nieco zlewał, co najlepiej świadczyło o tym, że potrzebuje odpocząć. Wróciła do domu, ziewając i nie zatrzymując się nawet po ulubiony, grzybowy szaszłyk.

Na miejscu przywitała ją Yuki i Kenro. Shimana najwyraźniej udała się po zakupy oraz na trening. Uśmiechnęła się do dzieciaków i porozmawiała z nimi chwilę, słuchając jak minęły im ostatnie dwa dni, ale po paru minutach nawet Kenro zauważył, że ledwo kontaktuje i została wysłana do swojej sypialni, gdzie padła na futon wykończona, zasypiając niemal od razu.

Obudziła się dopiero nazajutrz, przecierając oczy i czując, że musi koniecznie wziąć kąpiel - zapach ubrań po dwóch-trzech dniach jazdy konnej sprawił, że sypialnia stała się nadzwyczaj duszna. Po jakiejś godzinie jednak doprowadziła sie do porządku i była gotowa zrobić śniadanie dla całej swojej przyszywanej rodziny. Jajecznica z grzybami brzmiała idealnie.

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Z tyłu wojny" _____________________________
Posty:
MG: 1
Kujaku Haruka : 0
_____________________________

Minęło kilka dni od ostatniej misji, zdążyłaś należycie wypocząć nie tylko fizycznie, ale również psychicznie. Trzeba było przyznać, ze bardzo wiele przeżyłaś wszak cało nocny maraton to jedno, ale otarłaś się o śmierć, nie okazana ci szacunku i na koniec... dzieci. Małe wspaniałe istoty na których zawsze widnieje ten łobuzerski uśmiech, ale niech pierwszy rzuci kamieniem ten co choć raz nie stracił cierpliwości i nie chciał wybuchnąć.


Tego dnia na niebie widniało Słońce, jednak wiatr był bardzo narwisty, bardziej niż zwykle, a tutaj przeważnie wiało jak cholera. W towarzystwie żółtej planety na niebie można było dojrzeć małe chmurki burzowe. Czyżby zapowiadało się na deszcz ? To się pewnie miało okazać w ciągu dnia. Kiedy zajmowałaś się swoimi porannymi obowiązkami domowymi, nagle do domu wszedł twój sąsiad Nageboroshi. Jak zawsze ubrany w elegancki strój, ocierając się trochę o śmieszność ponieważ nie zawsze wypadałoby nosić taki strój, zwłaszcza w tak zwyczajny dzień jak ten. Był on niskim, grubaskiem, o całkiem przyjaznej aparycji
- Witaj Haruko ! Wybacz najście, ale napotkałem Genzo jak wracałem z targu, kazał przekazać ci, żebyś zjawiła się w siedzibie władz. Ponoć zostałaś wytypowana do specjalnego oddziału, ale tylko tyle udało mi się wyrwać od tego zimnego drania.
Ostatnie zdanie wypowiedział żartobliwym tonem.

Nageboroshi

[Kujaku Haruka]

Haruka krzątała się po domu, nieco sprzątając oraz przygotowując obiad, a także chwilę ćwicząc na tyłach domu. Na szczęście nie zużyła praktycznie w ogóle energii księżycowej, więc zwykła, codzienna medytacja wystarczyła, by w pełni zregnerować siły. Kiedy ujrzała sąsiada, uśmiechnęla się ciepło do niego. Nieraz pomagał jej i dzieciakom, kiedy musiała wybyć w podróż.

- Nageboroshi-san! Miło pana widzieć. Dziękuję za wiadomość, zbiorę się od razu, jestem ciekawa o co dokładnie chodzi. Miałabym prośbę tylko - jeżeli to nie kłopot, tak za godzinę mógłby pan podłożyć do ognia pod kuchenką, żeby ramen nie przestał nam się gotować? Dzieciaki zniknęły mi na razie, pewnie zanim wrócą to przygaśnie, a dopiero niecały dzień się gotuje. - poprosiła go, po czym zebrała szybko swoje rzeczy i przebrała się w strój podróżny. W duchu przyznała, że Genzo może ma fasadę zimnego drania, ale gdzieś tam w środku jednak mu zależało na swoich ludziach - widziała to dobrze chociażby podczas ostatniego zlecenia.

Ciekawa, co tym razem ją czeka, skierowała się do siedziby władz.

[Kaito Mizukane]

Z/T

[Kujaku Haruka]

Po powrocie z ostatniego zadania była wykończona, chyba jeszcze bardziej, niż po poprzednim. Jej ciało od czasów bitwy o Kotei nie było poddawane aż tak ekstremalnym wyzwaniom, a teraz w ciągu raptem niecałych dwóch tygodni musiała pracować fizycznie długie, ciężkie godziny - jednocześnie będąc ponownie świadkiem koszmaru pola bitwy. Niestety, tak wyglądały realia ich obecnej egzystencji. Wszyscy - od najmłodszych, do najstarszych - wiedzieli, że taka będzie cena za szansę na nowe, lepsze miejsce do życia. Mogli tylko walczyć o nią z całych sił i mieć nadzieję, że jak najwięcej członków klanów przetrwa, aby ujrzeć tę nową rzeczywistość.

Po powrocie zgłosiła do Genzo, że potrzebuje jednego dnia na zregenerowanie Gwiezdnej energii i udała się w podróż do Meteoru, spędzając tam większość dnia na medytacji, regenerując siły, a także rozmawiając z kuzynką i wymieniając się nowinkami. Potem wróciła do domu, aby kolejny dzień spędzić z dzieciakami, sprawdzić ich postępy i posłuchać, jak minęły im ostatnie dni. Szczególnie była ciekawa, jak Shimanie idzie nauka genjutsu, ale ta powiedziała, że na razie jeszcze nie ma o czym mówić, wycofując się póki co z konwersacji. Haruka uszanowała to, ale odnotowała w pamięci, żeby za jakiś czas poruszyć temat ponownie. Tymczasem czekała, aż przyjdą kolejne rozkazy.

[Kaito Mizukane]

Wojny Światów - Zlecenie Specjalne D
Kujaku Haruka
"Cisza przed detonacją" _____________________________
Posty:
MG: 1
Kujaku Haruka : 0
_____________________________

Przechadzając się z dziećmi po osadzie robiłaś zakupy u miejscowych handlarzy, musiałaś się targować ponieważ dzisiejszego poranka mieli zadziwiająco zawyżone ceny... Dobrze ci znany kowal jak usłyszał ile wołają za sztukę daikonu to omało co nie rozniósł straganu
- Co to za ceny ?! 100 ryo za sztukę rzodkiewki ?! Toż to rozbój w biały dzień !!!
To był trudny dzień na targowisku oj ciężki dla mieszkańców twojej osady.

Kiedy już miałaś wracać do domu zaczepił cię mały Danzo, chłopiec w wieku dziesięciu lat który był bardzo zapatrzony w swojego idola - Genzo. Chłopiec wywalczył sobie u dowódcy posadę jego "prawej ręki". Dzieciak był bardzo szczęśliwy z objętego stanowiska, co w praktyce znaczyło tyle, że odnajdywał osoby które Genzo życzył sobie w danym momencie widzieć. Można było się uśmiać jak ten słodki dzieciak który przybierał poważną minę i z wielką ogładą mówił:
- Genzo-sama czeka na ciebie w swoim gabinecie.
Po czym odchodził mały łamacz serc, wyprostowany i z wysoko uniesioną głową starając się za wszelką cenę dorównać swojemu bohaterowi... Także i ty usłyszałaś ten dobrze znany zwrot tutejszym mieszkańcom z ust młodzieńca. Zakupy do domu, a dzieci ? Sama dobrze wiedziałaś co im powiedzieć bo właśnie teraz wzywała cię kolejna misja.

Kowal
Mały Danzo

[Kaito Mizukane]

Z/T

[Yami]

Misja rangi D - Zlecenie "Wojna Światów"
1.2/7
Kujaku Haruka

Dziewczyna dostrzegła plątaninę pustych wozów wraz z kilkoma znajomymi osobami. Rówieśnicy z którymi szkoliła się w sztukach manipulacją energii tajemniczego meteoru. Kai dostrzegł ją od razu. Uniósł rękę na przywitanie. Znała go najdłużej ze wszystkich. Traktował większość ludzi jak braci i siostry, choć nic dziwnego, za murem wszyscy musieli trzymać się razem aby nie zostać ofiarą Yokai. Nawet znajomości sztuki kontroli chakry i energii meteoru nie potrafiły obronić młodych adeptów przed taki mi bestiami jak przykładowa Rokurokubi, wężowa dama wodząca mężczyzn na zgubę. Wszyscy musieli uważać na siebie i dzięki temu udało się na przestrzeni lat wyrobić między wami braterskie więzi.
- Dobrze Ciebie widzieć. Mam nadzieję, że sił masz jeszcze sporo werwy. Jedziemy do Atarashi po zapasy. Nie jest najlepiej. Mimo, że napieramy to nie chcą odstąpić nam tych ziem. Gdyby spędzili choć jeden dzień za tym pieprzonym murem zrozumieliby dlaczego tak łatwo nie odpuścimy. - Chłopak jeszcze raz spojrzał w Twoją stronę rozumiejąc, że dopiero co wracasz z innego zadania - Jeszcze z godzinę będziemy przygotowywać się na wyjazd... mam nadzieję, że wrócisz.

Kilka osób uśmiechnęło się smutno słysząc słowa towarzysza. Czasy są niepewne, im więcej was w drużynie tym większa szansa na pomyślność i powrót wszystkich do domu. Nie każdy miał siłę Yamamoto Kazuo, wybranego na pojemnik dziewięcioogoniastego. Wątpliwości i strach tkwiły w każdym i tylko jako wspólnota mogliście te lęki przezwyciężyć.

Kai Kujaku

[Kujaku Haruka]

Dni mijały jej wyjątkowo intensywnie - miała wrażenie, jakby czas skurczył się nagle odkąd tylko powstało oficjalnie - przynajmniej dla nich - Atarashi. Każdy dzień obfitował w najróżniejsze wyzwania i zadania, a dzisiejszy nie był pod tym względem odmienny. Nie zdążyła bowiem nawet zmienić odzienia po powrocie z usuwania pułapek na odcinku frontu skąd wyparli siły Kaminari, a już przyszło dołączyć do karawany mającej na celu uzupełnienie zapasów. Dobrze, że chociaż wśród jej towarzyszy ujrzała znajome i miłe jej twarze. Pozdrowiła ich lekkim ukłonem.

- Ciebie również. Jak ręka, słyszałam, że zostałeś raniony podczas któregoś z ostatnich zadań? - spytała, zerkając na obie jego kończyny, szukając potwierdzenia plotek. Natomiast na stwierdzenie o oporze Kaminarich skinęła głową. - To prawda. Tyle lat nas trzymali uwięzionych, żyjąc w spokoju, bez lęku przed tym, co czycha na skraju osady, albo nawet zaraz za progiem... Muszą się wreszcie pogodzić z nową rzeczywistością. - zgodziła się z nim, po czym zerknęła po sobie i po reszcie. - Hm. Tak, dajcie mi tę godzinę. Zmienię tylko ubrania i uzupełnię sama zapasy na drogę i wrócę. I dam znać swoim dzieciakom, że ruszam od razu dalej. -

Oddaliła się, szybko ruszając do domu, aby krótko się opłukać i zmyć jeden brud drogi z siebie oraz krew Rina, która ją częściowo ochlapała podczas poprzedniego zadania, kiedy to uratował ją przed wybuchem notki, a także przekąsić coś i spakować się na kolejną trasę. Przez myśl przeszło jej wspomnienie Yamamoto Kazuo, legendy, którą widziała tylko dwu lub trzykrotnie podczas obozowania w drodze klanów na południe. I raz, kiedy trwała bitwa i zmagał się z tym drugim powiernikiem Bijuu, walczącym po stronie czerwonookich. Cieszyła się, że wtedy jej oddział nie był bliżej, tamto starcie było... przerażające. Zupełnie poza jej poziomiem i poziomem większości chyba ich wojowników, poza najbardziej może doświadczonymi.

Kiedyś może do nich dołączy. Ale na razie musi skupić się na pomaganiu klanowi choćby w drobnych i prostych czynnościach. Takich, jak eskorta transportu, w stronę którego udała się jak najszybciej.