Szlak transportowy

[Hayami Akodo]

wybaczcie, ja tu tylko muszę przejechać i mnie tu nie ma zaraz

Podróż i przekroczenie granicy minęły bez większych przeszkód. Samurajowi udało się osiągnąć to, czego chciał - przynajmniej z tej strony nie miał problemów. Tutaj zatrzymał się w karczmie przy szlaku (zapewne jakaś była) i spędził noc, odświeżył się, przepakował rzeczy tak, żeby łatwiej było je zabrać. Następnie, następnego ranka, wynajął sobie już innego konia. Zamierzał tym razem znacznie przyspieszyć tempo, nie chciał tracić czasu, póki go jeszcze miał. A miał?
Powiedziałoby się, że uciekał przed czymś, że nie chciał, by coś go dogoniło. Przeszłość? Konieczność konfrontacji z Sagisą, z jej dzieckiem, rodzicami? Z innymi Uchiha, których spotkał na swojej drodze, ze wspomnieniami?
Przytul swoją matkę, dzieciaku. Dopóki jeszcze ją masz.
Wspomnienie odległych, martwych słów - martwego już skądinąd - Shijimy było jak policzek. Jak bolesne przypomnienie, z czym tak naprawdę nie chciał się zmierzyć. Cóż, teraz nie miał już obojga rodziców. I był zdany na siebie i na braci, bo w tym świecie jedyna siła, jaką można było osiągnąć, płynęła (chyba) z jedności. Przynajmniej taką miał nadzieję.
Wyjechał o świcie, nie czekając na nic i na nikogo, chcąc uniknąć kolejnych rozmów o Murze, o Uchihach, o upadkach i dzikich hordach grożących światu. Po ostatnich wydarzeniach nie miał po prostu na to sił.
Z Sakai udał się do Shinrin, gdzie nawet nie zatrzymał się na odpoczynek, nie dał sobie czasu na wytchnienie, nie bacząc na to, że był niedawno ranny. Po prostu czuł, że tak będzie lepiej. Że musi szybko załatwić te ostatnie sprawy, zanim...
Zanim co?
No właśnie. Chyba sam nie znał odpowiedzi na to pytanie.
Po dłuższej podróży dostał się wreszcie do Kaigan. Ale i to miejsce nie miało mu przynieść spokoju.

SKĄD: Sakai
PRZEZ: Shinrin
DOKĄD: Kaigan
KOSZT: 100 ryo

zt do Kaigan

[Yami]

Przez ułamek chwili udało mi się wyczytać napięcie w mięśniach i gotowość do podjęcia walki. Nie posiadał przy sobie żadnej broni a więc jedyne co mógł zrobić to wystrzelić wykonując sam pierwszy atak. Tak się jednak nie stało. Rozluźnił się jakby będąc przekonany, że stawienie się naprzeciw dwójce nieznajomych shinobi, którzy zostali wezwani przez mieszkańców wsi może stanowić jakkolwiek zagrożenie.
I wtedy zaczął mówić coś o obronie prawdziwe świata niczym nawiedzony kapłan. W tym momencie nie mogłem brać jego słów na poważnie. Nazwał nas błaznami mówiąc coś o prawdziwej odpowiedzialności. Patrząc na dotychczasowe jego działania hipokryzja wypełzała zza jego kołnierza. Czy był to sposób na jakąś dziwną prowokację? Suzumebachi sięgnęła do miejsca gdzie powinna znajdować się jej broń. Teraz ona była gotowa do ataku i sama zadała pierwsze z pytań.
Słowa o Biju również i mnie wybiły z pantałyku. Dlaczego demon miałby niszczyć mur? Czyżby jakaś bestia uwolniła się z ciała pojemnika tuż przy nim? I dlaczego w jednej czy drugiej karczmie do których zachodziliśmy po towary nie dane nam było słyszeć tych wieści? Wyprzedzaliśmy je biorąc pod uwagę że szliśmy właśnie z Sogen? Mało prawdopodobne. Kotei wysłałoby informacje do przedstawicieli innych wiosek. A nawet gdyby to chcieli ukryć była to nowina, która musiała dostać się do uszu najważniejszych a przy okazji plotka musiała być niesiona wiatrem. Mogłem jednak być pewnym, że nie kłamał, nie mogłem kłamstwa wyczytać w jego mimice a to oznaczało, że mówił prawdę.
Tym bardziej wszystko zaczynało nabierać sensu kiedy została podana data tego wydarzenia. Kyuubi doprowadził do destrukcji muru. Pytanie jednak czy był to rzeczywiście on? Co jeśli uwolnił się z ciała pojemnika i dokonał tej destrukcji? Co jeśli przy próbie zapieczętowania walczył do tego stopnia niszcząc okolicę. Co jeśli Jinchuriki zdołał opanować jego zdolności. Kyoushi podczas walki z Hanem również użył destruktywnej siły Nibiego. Mówił o kontroli, istniała więc szansa, że ktoś skorzystał z jej pełni aby wywołać chaos na świecie. Muszę dowiedzieć się więcej na miejscu. Kokuou również musi pokazać mi jak korzystać ze swojej mocy inaczej nie będę mógł nic zdziałać. Czas naglił, nie mogłem go więcej marnować na jakichś bandytów, którzy uważają się za zbawicieli pomimo, że sami są ciemiężcami.
- Jesteśmy na granicy z Sogen. Kotei z całą pewnością będzie bronić swoich ziem. Jeśli zbrojna armia z kilkoma tysiącami Shinobi na czele nie będzie w stanie "zatrzymać" potencjalnego zagrożenia tym bardziej Ty i Twoja 'grupka' nie da rady. Mówiłeś coś o unikaniu prawdziwej odpowiedzialności i walce o obronę świata tymczasem sam ukrywasz się w lesie grabiąc pobliskie tereny wmawiając sobie, że robisz to dla ich dobra. Żal mi Ciebie. Nie mniej jednak dziękuję za informacje. Sprawiła, że będę musiał uporać się z wami jeszcze szybciej niż zamierzałem.
Złożyłem pojedynczą pieczęć. Ciężarki na moich łydkach pufnęły a z nimi zewnętrzna powłoka "Haru". Ruszyłem w stronę Hanzou. W trakcie skoku sięgnąłem prawą dłonią do lewego karwasza na dłoniach przelewając odrobinę chakry. W dłoni pojawiła się katana po którym zaczęła przepływać Chakra Wiatru. Plan był taki aby uderzyć na tyle silnie aby zakończyć walkę ale nie do tego stopnia aby dusza opuściło ciało samozwańczego obrońcy.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

~ 25/... ~

~ Yami ~

~ Wyprawa Rangi B ~

~ W poszukiwaniu siebie ~

Plotki zawsze miały to do siebie, że rozchodziły się po świecie z zadziwiającą szybkością. Jednak gdy przemierzałeś Sogen razem z Suzumebachi, jakiekolwiek wiadomości, nawet te najważniejsze, zdawały się cię omijać. Czy to było spowodowane odległością od stolicy, pechem, a może szczęściem, dzięki czemu podróż odbywała się w spokoju? Kto wie?

Do pewnego momentu, oczywiście.

- Kyuubi - mruknęła niezadowolona Kokuou w twojej głowie. - Czyli to się stało. Zniszczył Mur. To... nie wróży dobrze. Ta chakra, o której ci mówiłam, musi być stamtąd.

Suzumebachi zmarszczyła brwi, coś obliczając w swojej głowie. Rzuciła na ciebie kilka spojrzeń. Były one pełne zaskoczenia? Zniesmaczenia? Trudno było powiedzieć. Na pewno nie były to pozytywne spojrzenia.

Ty jednak zaatakowałeś. Szybko odpieczętowałeś swoją broń i użyłeś na niej swoją technikę. Broń pokryła się chakrą, niemal niewidoczną, ale jako doświadczony wojownik doskonale wiedziałeś o tym, że w tym momencie była zabójcza. Kątem oka zauważyłeś, że Suzumebachi, kiedy tylko odpieczętowałeś swoją pieczęć, sama sięgnęła po swoją. W tym samym momencie, jakby na twój sygnał, jej henge opadło, zupełnie jak twoje.

W momencie, gdy twoje ostrze dotknęło ciała Hanzou, on zaczął składać pieczęć barana. Z jego brzucha trysnęła krew - zadałeś mu ranę, chociaż nie śmiertelną. Pod twoimi nogami natychmiast zaczęły rosnąć różowe kryształy, takie duże, że mogłyby cię okryć, jeżeli zostałbyś w tym miejscu.

Reszta bandytów potrzebowała chwili, by zorientować się, co się dzieje. Kiedy to nastąpiło, część z nich dosięgnęła mieczy i pałek, idąc w waszą stronę, a inna część napięła łuki, strzelając w twoją stronę. Suzumebachi jednak stała za twoimi plecami z mieczem w rękach, gotowa ciebie osłaniać i odbijać strzały skierowane na ciebie.

Była bardzo szybka.

  Ukryty tekst

[Yami]

Kokuou nie musiała naganiać mnie na odpowiedni tor myśli, albo po prostu chciała potwierdzić to co samemu udało mi się zrozumieć. Pozostawienie jej bez mojego potwierdzenia byłoby niewskazane. Demonica i tak odczuwała moje emocje i musiała doskonale wiedzieć jaki mętlik dział się w mojej głowie próbując skleić kilka możliwych sytuacji jakie mogły się wydarzyć. Jedna to przecież za mało. Trzeba mieć wszak plan od A do najmniej F.
- Będziemy musieli to zweryfikować. Teraz jednak nie jestem dostatecznie silny aby w przypadku zagrożenia nawet uciec. Musimy jak najszybciej rozpocząć trening inaczej wszystkie ślady przepadną na zawsze.
Nie ważne jak ktoś jest dobry w Tropieniu nie wszystko można dostrzec z biegiem czasu. Ślady będą zanikać i zastępowane będą innymi. Potrzeba niesamowitego talentu aby coś po takim czasie "odkopać". I w tym właśnie momencie spojrzałem się na Suzumebachi, która spoglądała na mnie. Nie była głupia. Wiedziałem, że czas i moje "przyspieszone" odejście muszą mieć coś ze sobą wspólnego. Ponownie stanie się wobec mnie ostrożna i nie będę mógł dalej jej "zwodzić". Z drugiej strony udowodniła mi, że w kwestii czytania śladów jest znacznie lepsza ode mnie... Jej zdolności będą mi potrzebne... jednak o tym później. Teraz w końcu zaczęła się walka.
Udało mi się zadać dość głęboką ranę Hanzou ale nie został mi dłużny. Okazało się, że tak jak Asaka potrafił korzystać z technik kryształu - Koseki. Widziałem kilka z jej wyczynów więc potrafiłem określić słabe i mocne strony tego sposobu walki. Bardzo defensywny ale wolny. Chciałem to wykorzystać. Lewą ręką dotknąłem karwasza na prawej ręce odpieczętowując Boken. Podczas tego manewru skoczyłem z saltem nad wyrastający kryształ tak, że głowa była skierowana ku ziemi i mieczem otoczonym chakrą przeciąłem narastającą ścianę. Boken zaś miał posłużyć do wyprowadzenia ciosy w obojczyk bandyty. Spodziewałem się jednak, że nie będzie tylko stał i skorzysta z swoich zdolności aby zatamować krwawienie przy pomocy kryształu a tym samym mógł pokryć nim resztę ciała w ramach obrony. Jeśli więc tak się stanie jedyne co mi pozostaje to trzasnąć go w bok kataną z nałożonym Hien.
Mimo, że skupiłem uwagę na najsilniejszym członku obozu, nie mogłem całkowicie zaniechać reszty. Wśród nich znajdowali się również i inni użytkownicy sztuk Ninja ale również i łucznicy, których strzały mogą być zabójcze. Na tę chwilę panował jeszcze harmider ale za chwilę zacznie się robić ciut za gorąco. Czas był jednak na moją niekorzyść więc było to poświęcenie na które byłem gotów.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

~ 26/... ~

~ Yami ~

~ Wyprawa Rangi B ~

~ W poszukiwaniu siebie ~

Dobrze rozumiałeś Kokuou, a ona rozumiała ciebie. Tutaj nie było problemu. Oboje zgadzaliście się ze sobą, a jej emocje podsycały poczucie pilności całej sprawy. Objawiało się to dokładnie tak samo jak twoje zdenerwowanie.

Niestety, trwała walka, a na niej należało się skupić. Reszta spraw musiała zostać odłożona na dalszy plan - w tym rozważania na temat Suzumebachi - co mogła wiedzieć i czego mogła się domyśleć. Jednak, jak dobrze zauważyłeś, będziecie musieli o tym porozmawiać.

Ale teraz - walka.

- Zostaw ich mi, Yami-san - zawołała Suzumebachi, faktycznie odbijając strzały kataną i nie dopuszczając, aby jakakolwiek z nich dotarła do ciebie. Była szybka, bardzo szybka, a jej katana wydawała się przedłużeniem jej ręki. Jej ruchy były precyzyjne.

Za to ty wykonałeś swoje akrobacje, odpieczętowując drewniany miecz.

Kryształ rósł na tyle wolno, że bez problemu zdołałeś go uniknąć. Niestety, cios pokrytego chakrą ostrza nie był wystarczająco silny, żeby w jakikolwiek sposób przebić kryształ. Cios od Bokken jednak trafił, i odepchną przeciwnika nieco w tył, zadając jednocześnie obrażenia. Chyba nawet usłyszałeś trzask i zauważyłeś, że udało ci się wybić mu bark.

Mężczyzna jednak zauważył, że twój cios nie zaszkodził jego kryształowi i zaczął się nim otaczać, chroniąc się przed następnymi atakami. Kiedy wylądowałeś, on już się zabezpieczył. Wciąż krwawił, a jego ramię było wybite.

- Wykończcie go! - krzyknął Hanzo.

Dwóch mężczyzn już dotarło do Suzumabachi i ją zaatakowało krótkimi mieczami. Radziła sobie dobrze, ale nie mogła już odpychać strzał, które leciały w waszą stronę.

  Ukryty tekst

[Yami]

Iskry które tańczyły na ostrzu katany w zetknięciu z kryształem zaskoczyły mnie. Byłem pewien, że technika o takiej ostrości jaką była Hien pozwoli mi przebić się przez kryształ Koseki. To starcie dało mi do zrozumienia, że jeśli nie będę korzystał z najsilniejszych posiadanych przeze mnie technik nie będę w stanie daleko pociągnąć. Sytuacja podobna z legend - co wygra włócznia, która przebija wszystko czy tarcza, której nie da się przebić? W przypadku gdy któreś z nich zwycięży chociaż raz, walka się zakończy. Sęk w tym, że nie wykorzystałem jeszcze mojej najsilniejszej włóczni, a miałem nadzieję, że przeciwnik trzymał w dłoniach swoją "nieprzebijalną tarczę".
Patrząc na "pole bitwy" widziałem kolejny problem. Suzumebachi próbowała jak najlepiej chronić moich pleców. Była szybka ale próba ochrony mnie sprawiła, że dostrzegałem luki w jej obronie. Jeśli z tego powodu zostanie ranna... Muszę zakończyć to szybko...
Chakra przestała przepływać przez katanę. Miała spowić ją zupełnie inna. Wziąłem głęboki wdech i rozprowadziłem zmieszaną z powietrzem chakrę na broni. W tym samym czasie uskoczyłem za "plecy" Hanzo. W tym momencie przede mną powinien znajdować się kryształ oraz plecy Suzumebachi a za mną zagajnik w którym szczał bandyta. Miałem zabezpieczenie naturalne a samurajka mogła w całości skupić się na sobie kiedy ja uniosłem katanę.
- Walczycie kiedy najsilniejszy z was schował się niczym tchórz wiedząc, że przegra? Przestańcie inaczej spotka was to!
Krzyknąłem uderzając kataną pokrytą Fūton: Shinkūjin. Jeśli to nie przebije kryształu... nie znałem sposobu, który by go zwyciężył.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

~ 27/... ~

~ Yami ~

~ Wyprawa Rangi B ~

~ W poszukiwaniu siebie ~

- Chrzań się! - krzyknął Hanzou, całkowicie otoczony kryształem. Po tym, kiedy twoje ostrze nie przebiło kryształu, uśmiechał się, pewny siebie. Oczywiście, był raniony, przez co musiał trochę się tam ogarnąć. Próbował zatamować krwawienie i wprawić sobie bark.

W międzyczasie Suzumebachi walczyła z przeciwnikami, biorąc na siebie kilkunastu z nich. Zdawała się mała w porównaniu z nimi, ale widać było, że była zdeterminowana.

Poruszała się precyzyjnie, jak w tańcu i zgrabnie unikała ciosów atakujących, do których dołączyło dwóch dodatkowych mężczyzn z katanami. Jej miecz ciął powietrze z łatwością i gracją. Odpierała ich ataki zręcznie, a następnie kontratakowała. W krótkim czasie jej przeciwnicy leżeli pokonani, a jej miecz był czysty od krwi.

Następni do ataku ruszyli mężczyźni z pałkami. Ruszyli na nią brutalnie, ale Suzumebachi była szybsza i sprytniejsza. Z gracją tancerki omijała ich brutalne ciosy, a potem zadawała swoje. Jej katana była szybka, cięła powietrze i usuwała przeciwników z drogi. Niektóre pałki rozbijała na drobne kawałki, podczas gdy właściciele byli powalani na ziemię, nieprzytomni lub przestraszeni.

W międzyczasie unikała łuczników. Zostawiła ich na koniec. Kiedy nie było wokół niej nikogo, kto mógłby zagrozić tobie i mogła ruszyć, pobiegła. Sami łucznicy próbowali do niej strzelić, ale kobieta nie dała im czasu na celowanie. Zanim zdążyli naciągnąć cięciwy, była już wśród nich, jej miecz tańczył, a oni padali jeden po drugim. Strzały, które zdążyły polecieć, ominęły ją o włos - zręcznie unikała ich, skacząc i przewracając się.

Ty za to zaatakowałeś inną techniką, tym razem potężniejszą. Hanzou się tego nie spodziewał, że mogłeś mieć coś silniejszego, niż to, co miałeś poprzednio. A użyłeś silniejszej techniki. Twoje ostrze pokryło się jeszcze bardziej zdefiniowaną chakrą, czułeś jak powietrze wokół niego niemalże wibruje. I wtedy zadałeś swój cios.

Kryształ zbił się jak szkło pod naporem twojego ciosu, rozsypując się w miliony niewielkich kawałeczków, które rozsypały się na ziemi, a niektóre nawet wzbiły w powietrze pod siłą ciosu. Twoje ostrze pomknęło z taką siłą, że poleciało dalej, mocno wbijając się przy obojczyku mężczyzny, zadając mu kolejną ranę. Mężczyzna krzyknął z bólu, ale tak go zaskoczyłeś, że teraz był już całkowicie na twojej łasce.

  Ukryty tekst

[Yami]

Tym razem włócznia przebiła tarczę. Kryształ posypał się na drobne kawałeczki zaś kolejna rana pojawiła się na ciele Hanzo. Krzyk "lidera" powinien doprowadzić do puszczenia broni przez pozostałych. Pamiętać musiałem jeszcze o tym, że przywódca grupy nie był jedyną osobą, która potrafiła korzystać z Chakrym, tak przynajmniej wynikało ze słów mężczyzn z grupy patrolowej. Nie dostrzegłem kątem oka aby walczący z Suzumebachi z niej korzystali. Musieli wciąż gdzieś kryć się między zwykłymi bandytami. Ich również trzeba zneutralizować a to oznaczało, że pozostawienie bandyty przytomnego mogło kosztować mnie lub samurajkę życie.
Wykorzystałem chwilę w której mężczyzna nie mógł się bronić za sprawą bólu i zadałem poziome cięcie bokenem w głowę aby wprowadzić go w stan nieprzytomności. I on może swego czasu odegrać istotną rolę dla tego świata. Mimo, że był bandytą posiadał zdolności, które mogą przydać się w nadchodzących czasach. Musiał jednak odpowiednio je wykorzystać do obrony innych.
Kiedy tylko więc mężczyzna padł bezwładnie na ziemię mogłem razem z Samurajką skupić się na reszcie bandytów. Nie zdejmowałem chakry otulającej katanę z myślą o pozostałych Shinobi, którzy mogliby się napatoczyć. Póki jednak nie natrafiałem na takowego korzystałem z Bokenu aby pozbawić ich przytomności. Nie byłem jednak przekonany co z całą tą zgrają miałbym później zrobić...
Suzumebachi radziła sobie niebywale dobrze. Jeśli chodzi o szybkość pokonywania przeciwników... ma na swoim koncie zdecydowanie ich więcej, robiło to z gracją i błyskawicznie. Jeśli mielibyśmy ścigać się na 100m nie mógłbym być pewny swojego zwycięstwa nawet przy zdjętych ciężarkach. Nie uznawałem się za osobę silną, raczej bardzo przeciętną i tylko drzemiąca we mnie Kokuou sprawiała, że mógłbym nie przeszkadzać podczas walk takiemu Ichirou czy Kyoushowi. Biorąc pod uwagę jak został zakończony turniej w jej przypadku... sam odpadłbym w przedbiegach. Daleka droga przede mną... tym jednak razem tą drogą kroczyłem. Miałem nadzieję, że odbyty trening z Kokuou przybliży mnie do upragnionego celu.
Jeśli nie będzie już żadnych przeciwników przyjdzie pora na znoszenie ich w jedno miejsce gdzie będziemy mogli łatwiej ich obserwować. Potem... przyjdzie pora na decyzję co z nimi wszystkimi zrobić.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

~ 28/... ~

~ Yami ~

~ Wyprawa Rangi B ~

~ W poszukiwaniu siebie ~

Ostatecznie pozbawiłeś Hanzou przytomności, kontrolując swoją siłę na tyle, żeby go nie zabić na miejscu. Mężczyzna krwawił całkiem mocno i widać było, że był jeden cios od śmierci. Szczęśliwie dla ciebie, poszło dobrze, mężczyzna wylądował na podłożu, podobnie jak grupa ludzi, z którymi walczyła Suzumebachi.

Widząc powalonych towarzyszy przez zaledwie dwie osoby, reszta się poddała i nawet pomogła ściągnąć wszystkich bandytów w jedno miejsce, tak jak chciałeś. Na razie kobieta, która ci towarzyszyła, nie odzywała się, sama zaciągając kilku nieprzytomnych mężczyzn do środka obozu.

Przy przenoszeniu ciał - żywych ciał - zwróciłeś uwagę, że nie ma na nich ran ciętych. Samurajka najwyraźniej szanowała na tyle twoje zdanie i to, czego chciałeś, że zadawała ciosy tępą stroną katany, przez co musiała walczyć trochę silniej, aby osiągnąć ten sam efekt. No, dobrze, nie ten sam efekt - ale podobny. Unieszkodliwienie przeciwników.

W końcu, kiedy wszyscy byli zaciągnięci na środek oraz związani (sporo lin znalazło się u bandytów), kobieta spojrzała na ciebie i odstąpiła na kilka korków tak, żeby rozmowy, jaką mieliście przeprowadzić, nie słyszeli oni. Minę miała wyjątkowo poważną.

- Nie zabiłam nikogo, zgodnie z twoim życzeniem, Yami-san - powiedziała spokojnie. Jej niebieskie oczy wpatrywały się w twoje, jakby szukała w nich tego, czy będziesz mówił prawdę czy nie. - Powiedz mi jednak, co chcesz z nimi zrobić? Bo wydaje mi się, że dzieje się tutaj coś o wiele poważniejszego i nie byłeś do końca ze mną szczery - przyznała. - To jak ode mnie odstąpiłeś, po powstrzymaniu mnie. Jak szybko odszedłeś. Było to dziwne. Było to w noc upadku Muru - stwierdziła, nie zapytała. Ale nie spuszczała z ciebie oka.

[Yami]

Zebraliśmy prawie wszystkich do jednej kupy. Prawie bo wciąż z tyłu głowy miałem pozostawionych sobie trzech mężczyzn w lesie. Suzumebachi chyba również miała na uwadze moją niechęć do zabijania oraz "wartość każdego życia". Nie zabiła nikogo a jedynie ogłuszyła tępą stroną katany gdzie ja... Musiałem skorzystać z moich technik. Posiadanie żywiołu znanego ze swojej destrukcji i łatwego odbierania życia akurat musiał być przekazywany w mojej rodzinie, która trudniła się handlem. Ironia nieprawdaż. Ciężko westchnąłem i usiadłem na pniu czy innym kamieniu a w najgorszym przypadku na ziemi i głośno westchnąłem. Wiedziałem o kolejnym poważnym problemie który teraz się pojawił, samurajka nie musiała mi o nim mówić ale wiedziałem dlaczego to robi.
- Szczerze mówiąc... nie wiem. Najchętniej zabrałbym ich do większego miasta gdzie zrobią z nimi co uznają za słuszne i osądzą względem praw tych ziem ale brakuje mi czasu. Każdy z nich jest szkolony do walki, nawet ci bez korzystania z Chakry więc za sprawą reformacji i poznaniu godnego życia mogą bronić tych ziem. Wiem, że to ułuda którą tworzę, nie jestem sędzią, ni katem.
Zerknąłem na związaną grupę a następnie na błękit oczu samurajki. Wpatrywała się we mnie szukając odpowiedzi. Dostrzegłem krótkie ruchy gałek ocznych, które szukały kłamstwa. Doskonale to wiedziałem bo w tych samych miejscach znajdywałem odpowiedź na pytanie czy ktoś mnie okłamuje. Zaskakujące, że po tylu dniach dopiero na to zwróciłem uwagę. Być może dziewczyna, rzeczywiście była dużo bardziej doświadczona w zbieraniu informacji niż "niedoszły kupiec" którym byłem. Może była to zwykła ignorancja z mojej strony, która widziała w shinobich bezrozumne marionetki do zabijania. Utworzyłem w głowie pewien stereotyp, którego się trzymałem i widocznie jakoś tam się we mnie utrwalił. Nawet jeśli posiadałem przyjaciół to czy nie myślałem o nich jako o potencjalnym zagrożeniu jeśli tylko mój sekret wyjdzie na jaw a oni po otrzymaniu rozkazu od swojego lidera wykonają go nie myśląc o mnie? Cholera czy nie miałem już kiedyś takiego wewnętrznego monologu? Chyba jednak nigdy nie wyjdę z tej pieprzonej pętli. Westchnąłem.
- Tak powód mojego odejścia jest powiązany z upadkiem muru. Biju nie są rozszalałymi, bezrozumnymi bestiami za jakie mają ich masy. Nie jestem jednak gotowy aby zbadać co tak naprawdę stało za tym wszystkim. Zagrożenie jest stanowczo za duże a moje zdolności zbyt małe. Muszę więc odpowiednio się uzbroić. Właśnie po to skierowałem się w te regiony. Nie mogę powiedzieć w jaki sposób chcę to zrobić, nie teraz. Będę musiał jednak Ciebie poprosić abyś po wszystkim pomogła mi ze zbadaniem tej sprawy. Jesteś bardziej doświadczona w zbieraniu informacji niż ja. Dostrzeżesz znacznie więcej rzeczy ode mnie.
Sięgnąłem lewą ręką do prawego karwasza i przelałem odrobinę chakry aby wyciągnąć z niej notkę wybuchową. No nie była to tak naprawdę notka wybuchowa tylko ciut twardsza karteczka która miała nią imitować. Wiedząc jak może zareagować samurajka od razu ją o tym poinformowałem. Złożyłem cztery pieczęci a następnie przelałem chakrę do kawałka papieru, który wręczyłem Samurajce.
- Pozwoli Tobie mnie znaleźć bez potrzeby tropienia. Wystarczy, że przelejesz odrobinę chakry do kartki a powinna poruszyć się w kierunku gdzie się znajduję. Obserwacje pozwoliły mi oszacować, że będzie tak działać przez pół roku. Gdy tylko ukończę swoje przygotowania będę kierować się w stronę muru. Jeśli będziesz chciała mi pomóc i zobaczysz, że moja podróż się zaczęła... no cóż wystarczy że pójdziesz w kierunku typowanym przez kartkę. A teraz...
Spojrzałem w kierunku związanych nieprzytomnych bandytów.
- Chyba zaprzęgałbym dwa wozy od sołtysa i wrzuciłbym ich na nie kierując się w stronę miasta. Na głównodowodzącego nałożyłbym pieczęć aby odpowiadał na każde pytanie aby wiedzieć co kombinuje, a przy murach miasta udałbym się w swoją stronę, co ty na to?
Jeśli się zgodzi, wówczas odpowiednia pieczęć zostanie nałożona a następnie ja, bądź ona uda się po wozy, zabierając po drodze trójkę związanych. Wiedziałem, że podróż będzie dość problematyczna ale jeśli Hanzou będzie mówił o swoich planach ucieczki wystarczy że trzepnie się go w łeb aby dalej spał. Reszta raczej nie będzie oponować za ucieczką po tak sromotnej porażce a również jeśli morale będą niskie powie się strażnikom, że spełniali polecenia Hanzou z obawy o własne życie za co może być im wszystko darowane jeśli choć trochę odpokutują ciężką pracą.

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

~ 29/... ~

~ Yami ~

~ Wyprawa Rangi B ~

~ W poszukiwaniu siebie ~

Suzumebachi wpatrywała się w ciebie i przetrawiła to, co mówiłeś. Przyjęła od ciebie notkę i spojrzała na nią, lekko marszcząc brwi. Potem dalej się zastanawiała. Jej katana była już schowana, ona sama nie wydawała się szczególnie zmęczona. Tak, jak ty, całkiem dobrze przeszła walkę, nawet, jeżeli miała o wiele więcej tańczenia z mieczem. Ty za to dość mocno skupiałeś się na chakrze.

W końcu jednak się odezwała.

- Trzymasz to w tajemnicy od jakiegoś czasu. Rozumiem. Sytuacja była taka, a nie inna. Jednak nie rozumiem… - na chwile zamknęła usta, ponownie myśląc. - Dlaczego mówisz, że Bijuu nie są rozszalałymi, bezrozumnymi bestiami? Tym bardziej, że przed chwilą mi powiedziano, że to jeden z demonów zburzył Mur. Musisz mi powiedzieć więcej, jeżeli mam zrozumieć o co chodzi. Tym bardziej, że teraz czegoś ode mnie potrzebujesz. Chcę… - westchnęła głęboko i niemalże zmięła karteczkę, którą jej dałeś. - Chcę zrozumieć, Yami-san. Przestań być tak tajemniczy.

Przez chwilę rozejrzała się, żeby zlokalizować wozy, o których mówił Yami i przez jakiś czas pracowali nad tym, żeby tych ludzi na nie zapakować i odtransportować ich wszystkich do najbliższego miasta. Owszem, wszystko tutaj poszło zgodnie z planem.

Hanzou był nieprzytomny - stracił sporo krwi. Większość była nieprzytomna, ale ci przytomni pomogli. Mówili, że Hanzou ich sterroryzował i obiecał w ogóle to, że obroni ich przed dzikimi zza Muru. Udało ich się dość łatwo odtransportować do najbliższego miasta. Strażnicy byli wdzięczni za pomoc - próbowano się ten bandy pozbyć już od jakiegoś czasu. Ta część podróży skończyła się całkiem dobrze.

Gorzej z Suzumebachi.

- Nie chcę cię zostawiać, Yami-san - powiedziała otwarcie. - Czuję, że powinnam iść za tobą. Wiesz rzeczy, o których nie chcesz powiedzieć. I wydają się to ważne rzeczy.

Bez względu na to, co jej odpowiedziałeś - mogłeś już kierować się dalej, do Karmazynowych Szczytów, gdzie Kokuou zaczęła mu wyjaśniać, gdzie była świątynia.
Z/T Yami Dokąd: Daishi
Przez: Yusetsu -> Shigashi -> Kyuzo -> Daishi
Środek transportu: Nóżki

[Izuro]

Po opuszczeniu osady Morinoko postanowił wyruszyć w dalszą podróż. Nie znał nowych lokalizacji, ale miał zamiar je poznać. Ta kraina jaką było Sakai nie było zbyt przyjazne jemu. Odbył tu dwie misje, ale tak naprawdę jedna z nich spowodowała, że nie mógł się czuć w tych okolicach zbyt lubiany. Może nie powinien się tym przejmować, ale tak jednak było. Lekko podłamany kroczył w stronę nowych miejscowości szukając swój azyl, swoje miejsce na ziemi. Może to jednak będzie jego rodzima miejscowość? To się jednak okaże. Wziął sobie myśl by spróbować każdego nowego zakątku świata, a potem gdzieś się ostać. Gdzie to będzie czas pokaże. Tym razem podróżował w stronę północy. Nie wiedział gdzie jeszcze się zatrzyma, ale wiedział, że tu nie zostanie. Omijając wszystkich strażników, ludzi po prostu kroczył leśnymi, ubitymi ścieżkami tak by nie napotkać nikogo złego na swej drodze. Był co raz to silniejszym shinobi, ostatnia misja dała mu dużo pewności co do swoich umiejętności chociaż tak naprawdę sama walka była lekko mówiąc na styku. Założył swój sakkat i przemierzał w ciszy, w samotności te krainy by dojść do Daishi.



SKĄD: Sakai
PRZEZ: Yusetsu, Soso
DOKĄD: Daishi
KOSZT: 0 - piechotka.

zt do Daishi

[Yami]

Misja rangi C
5.2/14
Senju Koneko; Uchiha Shigemi

Zgodnie z oczekiwaniami Tokunawy dotarliście do zajazdu o zmroku. "Srebrny Pstrąg" znajdował się na głównym szlaku prowadzącym do Shinrin. Przybytek miał wydzieloną stajnię, do połowy zapełnioną, oraz magazyn przez który przewijały się różności kontynentu. Nikt o zdrowych zmysłach nie zostawiłby towaru na wozie oddając pełną wiarę w dobrą wolę miejscowych. Sam przybytek zaskakująco miał dodatkowe piętro. Mieściła się w nim wielka sala w której przebywało najmniej trzydzieści osób. Miejsca dla was ledwo starczy.

Maru poprosił abyście zasiedli przy stole. Sam podszedł do szynkwasu rozpoczynając rozmowę z właścicielem. Sporo gestykulacji, obracania głową, rozszerzonych powiek, śmiechów i wzruszeń ramionami. Mężczyzna wrócił do was do stołu. Bystre oko Shigemiego wychwyciło, że mimo chęci zachowania pozorów zadowolonego coś gnębiło mężczyznę.
- Zaraz przyniosą nam strawę. Nie wiem w jakim trunku dobrodzieje lubieją się delektować więc zapytałem czy aby nie ma herbaty. Kawiarnia to to nie jest ale małżonka Sadako po trudach pracy w takim woli zanurzyć język. Pokój dla was również się znajdzie.

Maru Tokunawa

[Shigemi]

---

---

Koń nic nie mówił. Nie miał potrzeby - jego ciało mówiło za niego. Mięśnie pod skórą lekko drżały, ale to nie był niepokój. Raczej ten rodzaj zmęczenia, które osiada gdzieś głęboko, niewidoczne dla oka, wyczuwalne tylko dla tych, którzy potrafią patrzeć naprawdę. Położyłem dłoń na zadzie klaczy i pozwoliłem, żeby zielonkawa chakra zaczęła pracować. Nie gwałtownie. Powoli, z miękkością, z jaką można dotknąć czyjegoś bólu bez pytania, czy sobie na to zasłużył. Oczywiście, nie było tam nic, co wymagałoby mojej interwencji. Żadnej świeżej kontuzji, żadnego zapalenia, żadnej gorączki toczącej organizm od środka. Tylko zużycie. Mechaniczne, spokojne, nieuchronne. Jak rdza na stali, której nikt nie polerował. I nie było na to leku - może poza czasem, którego ta klacz już nie miała zbyt wiele, i spokojem, który mogła jeszcze dostać, jeśli ktoś jej nie zarżnie pod lasem dla kilku ryo. Nie powiedziałem tego na głos. Nie po to, żeby chronić czyjeś uczucia. Po prostu… nie warto było. Prawda bywa jak sól. Leczy albo piecze. A teraz nie miała leczyć. Maru coś mówił. Podziękowanie, chyba. W tle jego głosu czuć było zmęczenie, ulgę, może nieco nieufnej wdzięczności. „Dobrodzieje”. Piękne słowo, jak z jakiejś baśni. Takie, które pasuje bardziej do opowieści opowiadanych przy ogniu niż do naszej trójki. Nie odpowiedziałem. Ani kiwnięciem głowy, ani spojrzeniem. Jeśli wymiana imion miała być jakimś rytuałem wiążącym - dla mnie nie znaczyła wiele. Urodziłem się pod imieniem, którego nikt dziś nie pamięta. Shigemi to tylko etykieta przyklejona do kogoś, kto już dawno przestał być dzieckiem, przestał być człowiekiem, przestał być uczniem. Teraz jestem tylko cieniem, który leczy, kiedy może - i który nie zatrzymuje się, kiedy nie może.

Odsunąłem się od konia. Poprawiłem pas na ramieniu. Przesunąłem palcami po skórzanej oprawie bandaża i pozwoliłem mu wrócić na miejsce. Koneko spojrzała w moją stronę — tylko na moment, jakby chciała się upewnić, że jeszcze jestem. I byłem. Chociaż z każdą taką podróżą coraz mniej. Nie powiedziałem nic więcej. Nie musiałem. Ruszyłem w stronę przodu wozu i czekałem, aż Maru da znak koniom. Przed nami droga. I jak zawsze — nie wiadomo, co przyniesie. Ale już teraz coś we mnie mówiło, że ta wyprawa będzie miała więcej punktów zwrotnych, niż którykolwiek z nas sobie życzył.

Zająłem miejsce przy stole - niechętnie, nieufnie, jak ktoś, kto wie, że w takich miejscach łatwiej o ostrze w plecy niż ciepły posiłek. Przesunąłem dłonią po krawędzi stołu, przyglądając się jego fakturze, wgnieceniom, zadrapaniom. Takie rzeczy mówią mi więcej o miejscu niż nazwa nad wejściem. "Srebrny Pstrąg" - ładna nazwa. Na tyle ładna, żeby uspokoić przyjezdnych i na tyle nijaka, żeby miejscowi jej nie zauważali. Tego typu przybytki znałem aż za dobrze. Były jak przystanki na drodze donikąd. Zawsze ten sam układ - stajnia zbyt blisko kuchni, szynkwas zbyt głośny, zapachy zbyt duszne, żeby odpocząć naprawdę. Podłoga skrzypiała. Głosy wokół mieszały się w trudny do rozdzielenia szum. Ktoś chichotał za głośno. Ktoś inny rozbijał szklankę o blat, udając, że to przypadek. Przysiadłem ciężko, poprawiając pas z boku biodra. Dłoń zawisła na moment nad torbą - nie żeby coś wyciągnąć, raczej jakby chciała się upewnić, że wszystko, co ważne, wciąż jest na miejscu. Wliczając zdrowy rozsądek. Tokunawa zniknął przy ladzie. Patrzyłem, jak gestykuluje. Jak gra rolę człowieka, który ma wszystko pod kontrolą. Który nie obawia się niczego - ani cen, ani wścibskich spojrzeń, ani historii opowiadanych przy winie. Tyle że ja znam ten rodzaj gestów. To nie był taniec pewności siebie. To była maskarada. A maski rzadko zakłada się dla ozdoby - najczęściej po to, żeby coś ukryć. Może to tylko nerwowość. Może coś w jego planie się nie zgrało. A może dopiero teraz dotarło do niego, z kim właściwie wyruszył. I że towarzystwo, które miało mu pomóc, może być cięższe do utrzymania w ryzach niż wóz z towarem. Kiedy wrócił, zmierzyłem go wzrokiem bez uśmiechu. Oczywiście, mówił z wdzięcznością, z tym swoim rozczulającym tonem człowieka, który chce, żeby go lubiono. Ale jego oczy mówiły coś innego. Napięcie w szczęce. Krótszy oddech. Te rzeczy są dla mnie oczywiste jak puls pod skórą.
- Herbata będzie w porządku - powiedziałem krótko. - kwaterą i czymś na wypełnienie żołądka również nie pogradzimy... - uśmiechnąłem się oczami i grzecznie czekałem na herbatkę.

---

Ranga techniki do uznania przez MG, taka jaka jest potrzebna

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

  Ukryty tekst

[Koneko]

Gdy jego dłonie spowiła zielona chakra, moje zmysły napięły się. Znów to uczucie, którego nie lubiłam - nie strach, nie niepokój, ale świadomość. Obecność czegoś, co nie należy do świata natury. Leczenie, które wymaga najpierw bólu. Nauka, która rodzi się z cierpienia. Nie jego - cudzych. Zwierząt, które nie miały wyboru, tylko zadane rany. I ktoś mówił, że to „dla dobra”. Że to „konieczne”. Nie wierzę w konieczność zadawania bólu, by się czegoś nauczyć. Wierzę w słuchanie. W obecność. W bycie. Klacz była stara. Ale nie złamana. Nie była chora, tylko zmęczona - życiem, pracą, ludźmi. Może jak ja.
- Nie potrzebują leczenia - powiedziałam cicho, ale wyraźnie. - Potrzebują spokoju. Maru coś burknął pod nosem, wdzięczny, ale też jakby nie do końca rozumiejący. Nie dziwiło mnie to. Dla niego klacz to środek do celu. Dla mnie - cel sam w sobie. Odwróciłam się od nich i spojrzałam na drogę przed nami.
Zanim jeszcze drzwi Srebrnego Pstrąga zamknęły się za nami, poczułam ulgę. Ciepło bijące od paleniska i rozgardiasz rozmów były... inne niż to, co znałam i lubiłam, ale mimo to miały w sobie coś znajomego. Ludzkiego. Pachniało pieczonym mięsem, drewnem, wilgotnymi płaszczami i kurzem. Wszystko wciąż było zbyt intensywne, zbyt głośne, zbyt bliskie - ale nie odpychające. W powietrzu czuć było zapach zmęczonej radości. Takiej, która pojawia się pod koniec dnia, gdy nic już nie trzeba udawać. Niechętnie, ale bez oporu, usiadłam przy wskazanym stole. Drewno było ciepłe, lepkie od żywicy i zapomnianych historii. Ktoś śmiał się za naszymi plecami, ktoś inny rozlewał sake, gdzieś obok grał skrzypek. Maru tymczasem grał swoją scenę przy szynkwasie. Obserwowałam jego gesty, szerokie ruchy rąk, uśmiechy rzucane jak monety - trochę dla nas, trochę dla siebie. Coś w środku niego wciąż było spięte, napięte, jak struna naciągnięta zbyt długo. Ale nie czułam w nim fałszu. Zmęczony, to pewne. Zakrzywiony losem, może. Ale nie zgniły. Zerkając kątem oka na Shigemiego, pozwoliłam sobie na cichy uśmiech.
- Nie taka zła ta karczma - powiedziałam bardziej do siebie niż do niego, opierając łokieć o blat. - -Ciepło, tłoczno, ale konie mają suchą stajnię, a my dach nad głową. - Wiedziałam, że to nie miejsce, które bym wybrała sama, wolałabym spać pod gołym niebem. Ale jeśli już musiałam być gdzieś wśród ludzi - to dobrze, że akurat tutaj.
-Ten Maru... - zerknęłam w jego stronę, gdy wracał do nas z wymuszoną pogodą ducha. - Chyba naprawdę chce to wszystko jakoś posklejać. - Nie był doskonały. Ale kto z nas był? W świecie pełnym ludzi to już coś, że nie próbował nikogo zdeptać po drodze.

  Ukryty tekst