Wielkie Bagna

[Sumi]

Cała grupka okazała się o wiele żywsza niż na pierwszy rzut oka można było się tego spodziewać. Możliwe że była to po prostu kwestia ich zmęczenia podróżą i zwyczajnie widok znajomej twarzy połączony z informacją o pobliskim obozie tchnął w nich nową energię. Tak czy inaczej mogłam teraz oficjalnie poznać już każde z nich i w głębi siebie nie wiedziałam co o tym myśleć. Jeszcze do niedawna byłam dla nich niczym więcej jak kolejną twarzą w zlepku wielkiej machiny administracyjnej jaką była siedziba władzy a teraz witali mnie i traktowali niemalże jak równą sobie, jak kunoichi. Wciąż nie byłam pewna co o tym wszystkim myśleć, jednak teraz nie było czasu na zastanawianie się nad tym, więc po prostu zaakceptowałam to uczucie takim jakim było. Hiromi poszła nawet o krok dalej i podeszła łapiąc mnie za dłonie tak jak przed chwilą złapała Saori i ukłoniła się na co zrewanżowałam się głębszym od niej ukłonem. Zawsze słyszałam że siostra Masahiro-sama była miłą i kontaktową osobą, jednak co innego było widzieć to z perspektywy trzeciej osoby a kompletnie czym innym było doświadczyć tego na własnej skórze. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt że jeszcze minutę temu pewnie nie zdawała sobie sprawy z mojego istnienia. Ciepło i szczerość wydawała się wręcz emanować od kunoichi wydawała się być niemal zaraźliwa i moje usta niemalże mimowolnie wygięły się w ciepłym uśmiechu kiedy na nią spoglądałam.
- Bardzo możliwe, widać że mocno mu doskwiera ciągłe przebywanie w siedzibie władzy, ale z drugiej strony widać też że bardzo mu zależy na tym żeby wyciągnąć szczep Uchiha na prostą. Niemniej, czasami trzeba się trochę nagimnastykować żeby dostarczyć mu raporty bo chowa się po siedzibie. - odpowiedziałam jej z uśmiechem, przypominając sobie o zachowaniu młodszego Sugiyamy, na koniec lekko wybuchając śmiechem, który rozładował sporą część mojego stresu.

- Nie boję się, po prostu... Nie wiem, przepraszam. - powiedziałam skonsternowana Tsuyoshiemu po czym obrzuciłam lekko zaniepokojonym niebo powyżej w poszukiwaniu wrony, jednak póki co wydawało się że nie ma się czym martwić. Zaraz po tym jednak Saori wyjaśniła że wrona nie jest w rzeczywistości demonem, jedynie czasami miała problemy z poszanowaniem granic i tego co należało do kogo, co mnie w sporej mierze uspokoiło. Choć gdzieś z tyłu głowy wciąż pozostała pewna doza niepokoju...

Z dużą uwagą przysłuchiwałam się również jak Azuma i Tsuyoshi opisali osiągnięcia ich grupy podczas ostatniej misji i lekko wybałuszyłam oczy słysząc o rozgromionej armii, nie potrafiąc sobie wyobrazić jakie to mogło być uczucie, władać potęgą, która pozwalała tak swobodnie decydować o losie innych. Zostać Panem bądź Panią życia i śmierci. Kolejnym interesującym aspektem było dla mnie obserwowanie tego z jaką swobodą, niemalże lekkością obaj rozprawiali o śmierci. Owszem, miałam z tym swego rodzaju styczność, jednak z mojej dotychczasowej perspektywy ofiary na misjach czy na wojnie były ledwie liczbami czy słowami na raportach, które przechodziły przez moje ręce. Nie potrafiłam nadać im wagi ludzkiego życia. Tutaj jednak, walczyli oni, twarzą w twarz z innymi ludźmi. Widzieli ich. Widzieli jak z tych ciał umykały ostatnie oznaki życia. Mimowolnie wzdrygnęłam się lekko.

- To... Dziwne. - zaczęłam mówić, powoli, starannie dobierając słowa. - W siedzibie władzy... Ci wszyscy ludzie są ledwie... Wspomnieniem na kartce papieru, słowem w raporcie. Nie potrafię sobie tego wyobrazić. - powiedziałam w końcu, spoglądając kolejno na Azumę, Tsuyoshiego i Hiromi aby zobaczyć ich reakcję na moje słowa. Bałam się aby nie powiedzieć nic nieodpowiedniego, jednak nie potrafiłam tego również ubrać w inne słowa.
- Przepraszam, nie powinnam może tak o tym mówić. - dodałam po chwili, nie będąc pewna czy przypadkiem nie uderzyłam moimi słowami w jakąś wrażliwą strunę.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi pokiwał głową na słowa Saori. Tak, zdecydowanie coś było nie tak. Nie wiedział tylko, czy faktycznie z tych powodów, o których powiedziała dziewczyna, czy może stało się coś jeszcze. Jakieś niepowodzenie na misji? Albo źle znosiła warunki panujące na froncie? Trudno powiedzieć. Znał jednak Saori na tyle dobrze, żeby jednego być pewnym: nie powinien drążyć tematu.

- Rozumiem. Następnym razem - odpowiedział tylko z delikatnym uśmiechem.

Ogólnie jednak atmosfera zaczynała być coraz bardziej luźna. No dobra, może nie do końca, bo Sumi również przyjęła bardzo defensywną postawę - w opinii Tsuyoshiego zupełnie niepotrzebnie.

- Spokojnie, Sumi - zwrócił się do niej - jesteś wśród swoich. I poza nadzorem Sugiyamów. Bądź sobą - dodał. Telepnęło nim tylko troszkę jak usłyszał o "Szczepie Uchiha", ale nie skomentował tego. Puścił mimochodem ten dyskomfort, w końcu... taka była prawda. Prawda, której do siebie nie dopuszczał (cały czas był święcie przekonany, że jest to stan tymczasowy i wystarczy kilka umiejętnie przeprowadzonych kampanii, a Uchiha odzyskają przeważającą część Sogen).

- Co do ofiar, to Uchihów opłakuj, a Dzikusów świętuj. Tak właśnie z nimi jest, jak powiedziałaś. Dzicy to tylko... - nie dokończył, nie chcąc za bardzo się nakręcać i powiedzieć, co sądzi o Dzikich - nawet jeśli przecież każdy Uchiha powinien mieć dokładnie takie samo zdanie - przeszkoda - zakończył więc. Stwierdził, że nie przysłuży się już więcej sprawie rozluźnienia Sumi, więc zostawił tę robotę Hiromi, której szło całkiem dobrze.

- Słońce już zaszło. Przyspieszmy, bo za niedługo zacznie się ściemniać - rzucił do wszystkich i sam zaczął iść nieco szybciej.

ZT -> Tutaj - Azuma, Hiromi, Saori, Sumi, Tsuyoshi