Koszary Straży

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi miała odpowiedź na "To nie byle kto, to Shirei-kan", ale nie wypadało w miejscu, gdzie jeszcze ktoś mógł usłyszeć o tym. Uśmiechnęła się jedynie wiedząco i pozwoliła rozmowie płynąć dalej. 

Hiromi spojrzała na Azumę z wdzięcznością, gdy ten wymieniał kolejne rzeczy, które powinny znaleźć się w jej ekwipunku. Notowała jego sugestie na kartce, żeby niczego nie zapomnieć. Był doświadczony, wiedział co robi, wiedział, co trzeba było wziąć. Słuchała go i podążała za jego wskazówkami. Potem wzięła głęboki oddech, starając się uspokoić własne myśli.

– Dziękuję, Azuma-san. Naprawdę to doceniam. Bojowe pigułki żywnościowe, pigułki ze skrzepłą krwią, notki wybuchowe, oślepiające, bombki chili... – zaczęła wymieniać, a na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. – Czasem mam wrażenie, że jestem jak dziecko we mgle, ale dzięki tobie trochę mniej się boję. Będę starała się zadbać o nas wszystkich – obiecuję. - Dopisuję to wszystko do listy. Mam jeszcze igły, żyłki i nici do zszywania ran, bandaże, środki do odkażania, przeciwbólowe, uspokajające... albo mocny alkohol zamiast tego. Czysta, przegotowana woda w pojemnikach, najlepiej zapieczętowana w zwojach, żebyśmy łatwiej przewieźli. Płótno, namiot medyczny i posłania. Skalpele, zestaw do drenażu. 

Hiromi spojrzała na drzwi, które wskazał Azuma, a potem znowu na niego.

– Wiesz, jeżeli pojawi się zagrożenie i wam się nie uda... nie chcę o tym myśleć, ale jest szansa, że sama zostanę nieco z tyłu i osłonię drogę reszcie oddziału, jeżeli samurajowie nie dadzą rady. Trochę zniszczeń terenu, jeżeli nie będą nas godzić ninja powinno wystarczyć. Jeżeli będą nas gonić ninja... - westchnęła - cóż, postaram się nie narażać. Nie jestem osobą, która powinna wpaść w ręce wroga... Dobrze, chodźmy, mamy wiele do zrobienia. A ja muszę porozmawiać z bratem. 

Dla Azumy:

• członek szczepu Gazo
• liny z zaczepami (haki)
• bombki dymne

Dla Hiromi

• Bojowe pigułki żywnościowe
• Pigułki ze skrzepłą krwią
• Notki wybuchowe
• Notki oślepiające
• Bombki chili
• Igły, żyłki i nici do zszywania ran
• Bandaże
• Środki do odkażania, przeciwbólowe, uspokajające (może być mocny alkohol)
• Czysta, przegotowana woda w pojemnikach (zapakowana w zwoje)
• Płótno
• Namiot medyczny
• Posłania
• Skalpele
• Zestaw do drenażu
• Kneble

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 8:
Azuma: 11
Uchiha Hiromi: 9
Uchiha Tsuyoshi: 7
Minoru: 8

---

Nasi bohaterowie nie tracili czasu. Po, dość przydługawej, odprawie, zaznajomili się ze sobą lepiej, wymieniając doświadczeniami i uwagami dotyczącymi ich przyszłego zadania jak i dotychczasowych doświadczeń w walkach z dzikimi. Gdzieniegdzie znalazło się nawet miejsce na ukazanie innym swojego światopoglądu, zwłaszcza ze strony Tsuyoshiego. W końcu jednak, grupka „przyjaciół” zaczęła się rozchodzić, by przygotować się do jutrzejszego wymarszu. Największą część w przygotowaniach przyjęła na siebie Hiromi, która zebrała notatki dotyczące tego czego potrzebowali na jutro, wyręczając tym samym Azumę, który miał więcej czasu dla siebie.
Hiromi, tak jak nakazał Takeru, przekazała listę do jednego z oficerów, tłumacząc mu jednocześnie dlaczego to robi. Mężczyzna w średnim wieku, odebrał zwitek papieru, z wyraźnie zdziwioną miną i spojrzał na nią, przeglądając pobieżnie co też dziewczyna wypisała tam na kartkach.
- Więc mówisz, że na kiedy potrzebujesz tego wszystkiego? - Zapytał, a gdy uzyskał swoją odpowiedź, Hiromi mogła usłyszeć jak powietrze ulatuje z jego płuc, w geście niedowierzania. Mężczyzna aż złapał się za głowę obracając w kierunku znajdujących się za nim drzwi prowadzących do jednego z magazynów i otworzył je, zaglądając do środka. Hiromi mogła dostrzec, że w środku stało mnóstwo regałów, na których brakowało wielu rzeczy.
- Następnym razem, przydałaby się jeszcze ilości. - Rzucił do dziewczyny, wyraźnie niezadowolonym tonem, obracając się jednocześnie w jej kierunku, wciąż jednak wpatrując się w listę. Hiromi mogła dostrzec, jak mężczyzna niemalże na oślep zamyka drzwi do magazynu, przy pomocy swojej nogi. A gdy tylko chciała coś odpowiedzieć, uciszył ją machnięciem ręki.
- Nie trzeba, dam tyle ile będę mógł, zapewne i tak będzie za mało. - Zakończył temat, wciąż doglądając listy. W pewnym momencie jednak uniósł swój wzrok znad kartki, wpatrując się w dziewczynę wzrokiem mówiącym „Coś jeszcze?!”, dając jej znać, że o ile nie ma nic więcej do załatwienia, to powinna już zmykać.

---

Hiromi nie planowała jednak udać się na należyty odpoczynek, który miałby być zapewne jej ostatnim przez jakiś czas, tylko udała się do swego brata. Tam wytłumaczyła mu w jaką kabałę się wpakowała i chciała zadać mu kilka pytań. Jego reakcji nie mogła się jednak spodziewać. W pierwszej chwili Masashiro wyglądał, jakby zobaczył ducha.
- Jak to idziesz odbijać Rantori?! - W jego głosie dało się wyczuć wzbierający gniew. Ktoś postronny pewnie by tego nawet nie dostrzegł, lecz Hiromi znała brata zbyt dobrze i wiedziała, że był to jeden z tych nieczęstych momentów, gdy trzeba było naprawdę ważyć każde kolejne słowo. I tak właśnie zrobiła. Wytłumaczyła mu przebieg całego dzisiejszego dnia i to jak przypadkiem napatoczyła się na rekrutację i jak zgłosiła się do tego zadania, a Takeru przyjął ją na dowódcę oddziału medycznego. Brwi Masashiro zbliżyły się niebezpiecznie blisko siebie, w grymasie wściekłości. Hiromi mogła przysiąc, że powietrze w pokoju elektryzowało się.
- Porozmawiam sobie z Takeru. - Skwitował co usłyszał brat Hiromi. Potem zapadła cisza, podczas której shirei-kan Uchiha starał się ochłonąć.
- Byłem przeciwny temu pomysłowi. Zbyt duże ryzyko i straty na pewno będą ogromne. Lecz moi dowódcy zdawali się być odmiennego zdania. W końcu przekonali mnie gdy doszły do nas wieści o przerwaniu frontu na moście Teppu. Zastrzegłem jednak, że nie możemy rzucić tam sił Uchiha i mają znaleźć pieniądze na najemników. Całością miał kierować Takeru i mógł zabrać swój oddział, lecz nie było mowy o żadnym więcej Uchiha. - Wyjaśnił, już dużo spokojniejszy, choć gdy doszedł do ostatniego zdania, jego dłoń zacisnęła się mocniej na blacie stołu.
- Wracaj do siebie. I nie zaprzątaj sobie głowy tym rajdem. Nie jesteś jeszcze gotowa na takie wyzwania. Udam się zaraz do Takeru i wszystko mu wyjaśnię. - Zapewnił swą młodszą siostrę, starając się zachować jak najbardziej naturalny wyraz twarzy i ukryć groźbę, jaka kryła się pod określeniem „wyjaśnienia”.
Jakiś czas później, rodzinne spotkanie zakończyło się.

---

Następnego dnia, na terenie koszar, zebrały się istne tłumy. Przybycie licznych grup najemników oraz wzmożony ruch strażników, którzy usypywali aż trzy wozy ekwipunku, zwróciły natychmiast uwagę lokalsów. Najemnicy czekali na przybycie swych przywódców, w pięciu grupach, ustawionych rzędami, po dziesięć osób w rzędzie. Oprócz tego były jeszcze trzy, dużych rozmiarów, wozy na których składowano właśnie zapasy, tarcze które były by za duże by jeździć z nimi na koniach, nadmiar uzbrojenia, by nie dźwigać wszystkiego. Jeden z wozów był całkowicie poświęcony jedynie na zapasy medyczne. Były jeszcze konie, ciężko było zliczyć ich dokładną ilość, ale na pewno zbliżała się do dwóch setek. Wyglądało na to, że każdy miał dosiąść jednego, a nieliczni usiąść na wozach. Po całym placu krzątało się mnóstwo osób, upewniając się, że wszystko będzie gotowe na czas. A wszystko to pod czujnym spojrzeniem Takeru. A był on wyraźnie nie w sosie. Wyglądał jakby tylko szukał ofiary, na której mógłby się wyżyć. Niedaleko niego stała dwójka osób, których wczoraj nie było. Nosili oni lekkie skórzane zbroje, w barwach uchiha. Były one lekko zmodyfikowane poprzez dodanie dodatkowych uchwytów na zwoje, które były wypełnione. Obaj byli mężczyznami w młodym wieku, o czarnych włosach i znikomej muskulaturze. Oboje patrzyli na wszystko co działo się wokół nich znudzonym spojrzeniem.
- Z życiem! Z życiem, bo nas tu zima zastanie. Jak będziecie się tak guzdrać, to uznam że nas sabotujecie i odeślę dzikim! - Takeru zdawał się motywować ludzi na swój własny sposób. Wszyscy mieli jeszcze chwilę nim rozpocznie się wyprawa.

[Azuma]

Azuma powstrzymał się od komentarza, pozwalając Hiromi dokończyć. Chciał, by zrozumiała, że jej zapał był godny podziwu, lecz nie mógł pozwolić jej na niepotrzebne ryzyko. Wiedział, że doświadczenie zdobywa się z czasem, a ona była jeszcze zbyt młoda i niedoświadczona. Z wewnętrznym bólem zgodził się, że jej miejsce było na zapleczu…

– Chyba niczego nie pominęliśmy. Postaraj się dziś odpocząć wcześniej. Jutro czeka nas wymarsz, a z tego co mówił Takeru, nie będzie to lekka podróż.

Azuma poczuł, jak serce mu przyspiesza na myśl o niepewnej przyszłości. Każdy z nich zdawał sobie sprawę, że to może być ostatni raz, kiedy widzą się w takich okolicznościach. Będąc sami, pozwolili sobie na krótki, pełen niepokoju uścisk. Dopiero potem skierowali się do oficera dyżurnego, a później rozstali się na korytarzu, każde kierując się w własną stronę.

Kolejnego dnia, Uchiha stanął w miejscu zbiórki, gdzie panował gwar i pośpiech. Wozy transportowe, konie, tłumy ludzi – wszystko to świadczyło o nadchodzącej wyprawie. Nawet postronni cywile, przyglądający się z zaciekawieniem, nie mieli wątpliwości, że szykuje się coś poważnego. Azuma zastanawiał się, czy szpiedzy wroga również obserwują ich przygotowania.

Takeru, wydając rozkazy, wzbudzał wśród tragarzy niepokój. W jego oczach płonęła zarówno determinacja, jak i pewna nerwowość. Azuma, zamiast włączać się w ten chaos, odsunął się na bok i rozejrzał się uważnie. Szukał znajomych twarzy – Hiromi i Tsuyoshiego, których umiejętności były kluczowe dla powodzenia misji. Niestety, nigdzie ich nie dostrzegł. Jego uwagę przykuła dwójka mężczyzn, którzy podobnie jak on, obserwowali wszystko z dystansem.

– Jak mniemam, członkowie szczepu Gazo? - zagaił podchodząc bliżej. Tak jak oni, wyposażony był w ekwipunek ninja, skórzaną kamizelkę, stąd nie pozostawiało w wątpliwości to że i oni mają do czynienia z shinobim.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi następnego dnia zjawił się na miejscu zbiórki niedługo po Azumie. Jak na to, że wybierali się na naprawdę trudną i niebezpieczną misję, spał tej nocy wyjątkowo spokojnie. Prawdopodobnie dlatego, że wciąż mocno wierzył we własne umiejętności. Odniesiony niedawno sukces pozwalał mu patrzeć w przyszłość bez strachu, a na Dzikich nie jak na okrutnych oprawców, ale jak na potencjalne ofiary.

Na miejscu czekała już na niego spora grupa żołnierzy gotowych do wyruszenia w podróż. Sam więc sprawdził jeszcze raz swój ekwipunek i zaczął szukać wzrokiem kogoś znajomego. Takeru wykrzykiwał gorączkowo rozkazy, więc przeszkadzanie mu w tej chwili nie było dobrym pomysłem. Trzeba było być w zasięgu jego głosu, żeby na komendę stawić się u jego boku - w końcu należał do jego drużyny. Gdzieś w tłumie znalazł wzrokiem Azumę. Chciał jednak najpierw zgłosić się po konia, żeby w razie nagłego wyruszenia nie zostać na lodzie. Kiedy logistycy przydzielili mu zwierzę (zakładając, że nie miał jechać na wozie, choć raczej chyba nie?), prowadząc je za uzdę zbliżył się do Uchihy i dwóch mężczyzn, którzy mu towarzyszyli.

- Cóż, chyba prawie wszystko gotowe, wkrótce wyruszamy, tak? Mam nadzieję, że to będzie owocny dzień - powiedział pewnym głosem, z wyraźną nutką ekscytacji. Starał się panować nad emocjami, ale przecież nie był kamieniem albo drzewem. Ekscytacja w tych okolicznościach była pożyteczna, bo pozwalała lepiej się skupić i być bardziej ochoczym do działania, dlatego nie widział celu w chodzeniu z ciągłą powagą na obliczu.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi sporo powiedziała reakcja kwatermistrza, który zajmował się zapasami w Koszarach Straży. Myśli kłębiły jej się w głowie i doskonale wiedziała, że będzie trzeba napisać do rodziców, żeby bardziej powalczyli o wsparcie Sakai. A może należało też więcej wagi przyłożyć do Ryuzaku? Nie wiedziała wszystkiego, więc do końca nie mogła tego ocenić, ale postanowiła o tym porozmawiać, może jakoś pomóc.

Oczywiście, do rozmowy nie doszło, ponieważ temat odszedł chwilowo w niepamięć, po konfrontacji z Masahiro. Oczywiście, mężczyzna mógł tylko marzyć o tym, że Hiromi go wysłucha i grzecznie ruszy do swojego pokoju. Ona jednak była o wiele bardziej emocjonalna, trochę zawzięta, honorowa i nie miała zamiaru opuszczać tych, którym już obiecała pomoc.

Kiedy Masahiro trochę poniosło ze złością - rzadko nad sobą nie panował, zawsze był raczej wyrozumiały, dobrotliwy i ogólnie nieźle sobie radził w sytuacjach napięcia, tak teraz trochę się uniósł. Hiromi, jak sobie później myślała, kiedy szykowała się do snu, pewnie to przez ciągłe napięcie i fakt, że każdy ciągnął w swoją stronę. A ona niespodziewanie dała mu kolejną rzecz do martwienia się.

- Przynajmniej nie jestem porywana przez Gazo - odpowiedziała mu, kiedy się zezłościł, zrobiła minę i skrzyżowała ręce na piersiach, uparta. Jej oczy błysnęły czerwienią - w złości nie zawsze panowała nad swoim sharinganem i ten pokazywał jej emocje. Jej sharingan był raczej słaby, miał zaledwie jedną łezkę, a ona sama nie miała pojęcia na temat genjutsu. Jednocześnie, kiedy jej oczy poczerwieniały, bezwiednie skopiowała ton mowy, wyraz twarzy i ruchy swojego brata, kiedy mu odpowiadała.

- Doskonale wiem, że nie chciałeś, żeby Rantori było odbijane. Było widać po tym, że skład Uchiha był niewielki, a wszędzie było wielu najemników. Dlatego uznałam, że muszę tam być, iść, ponieważ nie ma tam żadnego medyka z umiejętnościami iryo. Wyznacz medyka, który z nimi pójdzie, porozmawiaj sobie z Takeru wtedy. No i Azuma-san sam się zgłosił, żeby poprowadzić atak, też widać uznał, że należy pomóc, skoro już wykonujemy to zadanie. Tsuyoshi-san, ten którzy był tam i przerwał front, też idzie.

Westchnęła lekko.

- Oczywiście, że będę sobie zaprzątać tym głowę i pójdę tam rano, przygotowana do dowodzenia grupą medyczną na tyłach. Jeżeli jutro rano nie będzie tam medyka, który miałby mnie zastąpić - doświadczonego i o wiele lepszego kandydata - pójdę. A ty możesz przyjść i mnie zatargać z powrotem, ale pomyśl, jak to będzie wyglądać? Ja wiem, że po prostu się martwisz, szanuję to, ale ludzie mogliby uznać, że nie ufasz im. Azuma-san czy Takeru.

- Walczyłam o szpital, po tym, jak uderzyła w niego bijuudama. Szłam na negocjacje do Saimin. Na żadną z tych rzeczy nie byłam gotowa. Oczywiście, że nie jestem gotowa na odbijanie Rantori, ale czy mamy kogokolwiek naprawdę gotowego? - Wstała, kiedy dostała odesłana do swojego pokoju, ciągle mając czerwone oczy, ciągle bezwiednie kopiując jego styl. - Uznam, że to są słowa mojego starszego, ukochanego brata, nie Shirei-kana.

Na spoczynek udała się po poproszeniu jednej ze służek Sugiyamów o herbatkę na uspokojenie i wyciszenie, żeby jednak przespać kilka godzin w nocy. Przygotowała się. Spakowała swoje rzeczy, kilka razy omówiła w swojej głowie plan. Przygotowała świecę z wbitym gwoździem, żeby mieć pewność, że obudzi się na czas.

A kiedy przyszedł czas, wzięła swoje rzeczy i dumnie udała się na miejsce zbiórki. Trochę się denerwowała, ale wczorajsza rozmowa z bratem spowodowała, że bardziej myślała o dzisiejszym ranku, niż czymkolwiek innym. Zakładając, że znalazła się na miejscu bez problemu, odpowiednio wcześniej, zaczęła pomagać z przygotowaniem się oddziału piątego - oraz czwartego, jeżeli był w pobliżu - słuchając ludzi, z którymi miała pracować oraz zbierając wszystkie informacje, które były możliwe. Najważniejsze było przejrzenie otrzymanego sprzętu, co też zrobiła.

Jeżeli jednak były jakieś problemy… Cóż, wtedy należało się nimi zająć.

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 9:
Azuma: 12
Uchiha Hiromi: 10
Uchiha Tsuyoshi: 8
Minoru: 9

---

Uchiha Hiromi
~~Poprzedniego wieczoru~~

---

Konflikt między rodzeństwem narósł niespodziewanie. Zaognił się jeszcze bardziej, w momencie gdy Hiromi, pod wpływem swych emocji, odpaliła swego sharingana. Masashiro wzdrygnął się momentalnie, zaskoczony tą zmianą u swej rodzonej siostry. Nie bał się jej, nie miał powodów by obawiać się własnej siostry, po prostu nie wiedział czego miał się spodziewać.
- Uspokój się! - Uniósł prawą dłoń , jakby starał się zatrzymać nadjeżdżający powóz, wymawiając dwa słowa, które nigdy w historii ludzkości nie odnosiły zamierzonego skutku. Milczał jeszcze przez chwilę, wysłuchując słów Hiromi, mając nadzieję przy tym, że choć trochę ochłonie.
- Rantori znajduje się daleko za linią frontu! Nie wiemy co się tam dzieje, jak wielu jest obrońców ani też jak utrzymać to miejsce gdy już zostanie zdobyte. Cały plan trzyma się jedynie na założeniu, że siły szturmowe zdołają zaskoczyć dzikich w mieście, a gdy zdobędą miasto, to że te niewielkie siły zdołają je utrzymać do czasu gdy front zostanie przerwany… To szaleństwo! Jedynym powodem dla którego zgodziłem się na ta misję, było to, że nie będą wciągane w nią większe siły Uchiha i by nie wytwarzać rozłamu między mną a moimi doradcami! - Jego twarz zmieniała swój wyraz, z każdym wypowiedzianym słowem to jego tarcza zaczynała coraz bardziej pękać, a spod niej zaczęła wylewać się złość. Ton jego głosu podniósł się odrobinę, pod koniec swej wypowiedzi. Lecz brzmiał teraz bardziej jak rodzic, który stara się okazać swój autorytet wobec niesfornego dziecka, aniżeli wściekły mężczyzna.
- Nie pozwolę ci zginąć! Być może udowadniałaś swych umiejętności w tamtym szpitalu, a także podczas podróży do Saimin, lecz to jest zupełnie co innego. Będziesz na tyłach wroga! Wroga który nie będzie patrzył na to, że jesteś młoda, ani na to, że jesteś kobietą. A jeśli dowiedzą się że jesteś… - Przerwał nagle w pół zdania i machnął ręką, nie chcąc kontynuować tematu.
- Pójdę porozmawiać z Takeru. Niech on mi to wszystko wyjaśni… - Obrócił się do niej plecami, wzdychając potężnie i kończąc tą rozmowę. Chwilę później wezwał strażników, którym oznajmił, że Hiromi właśnie wychodzi i żeby odeskortowali ją do domu, jeżeli potrzebuje takowej.

---

Wszyscy
~~Poranek~~

---

Jako pierwszy, na placu, pojawił się nie kto inny, jak Uchiha Azuma. Docierając na miejsce, bardzo szybko dostrzegł jak wielki chaos panuje w miejscu zbiórki i rezolutnie postanowił nie włączać się do tego spektaklu. Zamiast tego, zajął pozycję z boku, gdzie mógł na spokojnie rozejrzeć się. Dzięki temu zabiegowi dostrzegł dwoje osobników, którzy wyraźnie należeli do sił Uchiha i wszystko wskazywało na to, że są shinobi, choć członkami klanu nie byli. Rezolutny Azuma, szybko jednak pokojarzył fakty i zbliżył się do nich, podejrzewając kim są.
- W rzeczy samej czcigodny panie. Zostaliśmy przydzieleni do tej ekspedycji na tyły wroga. Ponoć Takeru-sama prosił bezpośrednio o nas. Jestem Jun, a to Yori. A pan… to?- Oboje zasalutowali na widok Azumy, oboje również wydawali się bardzo uprzejmi i dobrze wychowani. Nie widać było po żadnym z nich stresu lub wątpliwości. Być może naprawdę byli najlepszymi jakich można było dostać?
Jakiś czas później, na miejscu zbiórki, pojawił się Uchiha Tsuyoshi. Młody mężczyzna, również postanowił nie pchać się w paszczę panującego tutaj chaosu i trzymał się raczej na uboczu, rozeznając w sytuacji. Przezornie, postanowił odebrać swego własnego konia dużo wcześniej niż inni, tak gdyby nie miało ich starczyć dla wszystkich. Przydzielono mu smukłą, choć dość wysoką, klacz w kolorze czerni, zupełnie jak jego własne włosy.
- Nie nadaje się do długich szarż, ale na krótszych dystansach jest najszybsza ze wszystkich tu zebranych koni. Obchodź się z nią łagodnie, a wyciągnie cię z każdej opresji. - Zapewnił Tsuyoshiego hodowca jego konia, wręczając mu lejce. Koń był świetnie wyszkolony. Reagował na każdy rozkaz, czy ruch Tsu, natychmiast, nie sprawiając mu przy tym żadnych problemów. Dopiero teraz, Tsu, pozwolił sobie na zbliżenie się do Azumy, którego wypatrzył jakąś chwilę wcześniej. Był on w towarzystwie dwóch innych osób, ubranych w lekkie zbroje sił Uchiha. Wyraźnie byli shinobi, choć nic nie wskazywało na to, że mieliby być członkami tego samego klanu co on czy Azuma. Obaj mężczyźni zasalutowali Tsu, gdy tylko go dostrzegli. Nie odważyli się jednak wtrącać w ich dyskusję nieproszonymi.
Gdzieś w całym tym chaosie pojawiła się nagle ona. Uchiha Hiromi. Poprzedni dzień odbił się na niej wyraźnie. Zwłaszcza ta druga część, podczas której wdała się w sprzeczkę z własnym bratem. Była chyba najbardziej zestresowana z całej trójki naszych bohaterów, ale jednocześnie, od wczoraj pojawiła się w niej determinacja, która pchała ją do przodu w swych postanowieniach. Jako jedyna rzuciła się do pomocy, dopilnowując by wszystko co tylko podlegało pod nią i jej medyków, było przygotowane na tip top. Zapewne z radością, mogła dostrzec, że otrzymała wszystko ze swej listy, choć ich ilości nie były powalające. Najgorzej miała się sprawa w kwestii pigułek, których zebrano zaledwie kilkadziesiąt. Lecz sam namiot nie był w najlepszym stanie, a nawet będąc złożonym, można było dostrzec, że jest on dziurawy w kilku miejscach. Właściwie jedynym co mieli pod dostatkiem to igły, nici, przegotowana woda i bandaże.
- Uchiha Hiromi! - Za jej plecami odezwał się ostry głos Takeru. Gdy tylko obejrzała się, mogła dostrzec jak jego srogie spojrzenie przeszywa ją na wskroś, a nawet nie miał odpalonego sharingana. Przywołał ją do siebie gestem dłoni. Gdy tylko zbliżyła się do niego, ten zabrał ją na ustronne miejsce, gdzie mogli porozmawiać w cztery oczy.
- Nie wiem co przyszło ci do głowy by wypaplać o wszystkim swemu bratu, ale powinienem wywalić cię na zbity pysk! - Krzyczał na nią, lecz nie na cały regulator, robił to ściszonym głosem, choć nie umniejszało to grozie jaka biła od niego.
- Gdy zobaczyłem cię, wczoraj, w koszarach. Jak zgłaszasz się do tej wyprawy. Pomyślałem, że być może jest to dla ciebie szansa, by udowodnić, że jesteś kimś więcej niż tylko siostrą Shirei-kana. Że jesteś wojownikiem, jak większość Uchiha. Powiedz mi teraz, czy myliłem się?! Czy zdajesz sobie sprawę z zagrożenia a pomimo to jesteś gotowa do walki. Czy może jednak bez swojego brata nie potrafisz zrobić nic?! - Zbliżył się do niej na tyle, że Hiromi nie mogła dostrzec nic więcej jak jego oczy, bez odwracania głowy. Gdyby dostrzegł ich teraz ktoś inny, mógłby pomyśleć, że spotkało się dwoje kochanków. Lecz gdyby tylko dostrzegł minę Takeru, szybko jednak zrewidowałby swoje poglądy.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi był bardzo zadowolony z klaczy, jaka mu przypadła. Z tego, co wytłumaczył mu człowiek sprawujący nad nią pieczę, nie była dobra na długie dystanse, ale była najszybszą sprinterką ze wszystkich dostępnych wierzchowców. To zdecydowanie była dobra wiadomość. W końcu do Rantori dotrą w konwoju, który będzie musiał dopasować swoje tempo do najwolniejszych koni (a tymi będą ponad wszelką wątpliwość te, które ciągną wozy). Dopiero na miejscu będzie trzeba działać szybko. Uderzenia, pościgi, zmiany miejsc - to właśnie było domeną koni nazywanych sprinterami.

Uchiha pogładził klacz po karku i wyjął pół garści suszonych warzyw, które miał jeszcze od mamy i podzielił się nimi ze swoją nową kompanką. Jeśli się dobrze spisze, to może pozwolą mu ją w ogóle wykupić? Szkoda byłoby, żeby dobry koń marnował się pod marnymi, losowymi jeźdźcami.

Tak czy inaczej Tsuyoshi nie robił teraz nic specjalnie godnego odnotowania. Stał sobie obok Azumy i jego towarzyszy, przysłuchując się rozmowie. Obserwował otoczenie, oceniając ich siły oraz szanse. Myślami wybiegał już jednak do przodu, ku Rantori i czekającej ich walce, choć ta przyjdzie dopiero za jakiś czas. Będzie jeszcze chwila, żeby w milczeniu przygotować swój umysł i ciało na nadchodzący, ogromny wysiłek.

[Azuma]

– Uchiha Azuma, Shinobi w stopniu Kōgo. Prawdopodobnie wasza obecność jest z mojego powodu. Prosiłem Takeru-san o wsparcie klanu Gazo - odpowiedział na powitanie, jednocześnie samemu się przedstawiając, a także wyjawiając skąd jego zainteresowanie tą dwójką shinobich. Pomimo uprzejmego, a nawet życzliwego tonu, Azuma zachowywał czujność i uważnie obserwował zachowanie swoich rozmówców. Uchiha miał w pamięci grymas Takeru, gdy poprosił o wsparcie z tego szczepu. Mężczyzna prawdopodobnie był wtajemniczony w szczegóły spisku, za którą odpowiedzialność ponosili właśnie przedstawiciele Gazo. Oczywiście nie wszyscy, ale cień podejrzenia wciąż wisiał… – Zasadnicza część mojego planu, opiera się na zdolnościach z którego słynie wasz klan, dlatego mam nadzieję na udaną współpracę.

W momencie gdy skończył, na jego horyzoncie pojawił się nie kto inny, a kolejny uczestnik wczorajszych obrad, Uchiha Tsuyoshi. Azuma odpowiedział uśmiechem na przywitanie, jednocześnie przedstawiając swoich rozmówców – Juna i Yoriego. Gdy Tsuyoshi zauważył, że chyba nie zostało zbyt wiele do załadunku i niebawem ekspedycja wyruszy, Azuma musiał się z tym zgodzić. Miał podobne przeczucia.

– Rzeczywiście, sporo hałasu wywołał w Surufutsu cały ten rozgardiasz, ale też nie dostrzegłem większych problemów. Myślę, że niebawem ruszymy, chyba że Takeru-san zdecyduje inaczej. Nie wydawał się zbytnio zadowolony… - Azuma zauważył, nie chcąc jednak przy Gazo wzbudzać jakichś większych podejrzeń, dlatego puścił przy wszystkich szybkie “oczko”, dając do zrozumienia, że równie dobrze mogło to wynikać z jego burkliwej natury. Zerkając e stronę dowódcy, Azuma zauważył że teraz kierował się dość pospiesznie w stronę kilku wozów, gdzie najpewniej chciał czegoś przypilnować, albo jeszcze przed wyruszeniem sprawdzić.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Uspokój się? Jakby to kiedykolwiek na kogoś działało. Poza tym, to on był dawał się ponieść emocjom.

- Powiedziałam, jeżeli będzie medyk, który mnie zastąpi, chętnie zostanę w domu. Jeżeli nie ma żadnych rozkazów to dziękuje ci za twój wkład, Hiro-niichan.

***

Medyka najwyraźniej nie było, kiedy Hiromi zjawiła się na placu. Nie została zatrzymana, nie wymykała się, ba - nie dostała rozkazu, żeby zostać w domu. Została, co najwyżej, grzecznie poproszona i tego się trzymała.

Zaczęła od zajmowania się swoim oddziałem i zdołała rzucić spojrzenie Azumie, żeby ten też się za coś wziął, zamiast tylko tak stać, ale nie miała za dużo czasu na to, żeby mu jakiś komentarz rzucić. Zaczęła od listy z rzeczami, rozejrzała się, powoli stawała się coraz bliższa ludziom, którzy byli wokół niej i chciała zdobyć ich zaufanie.

- Dobra, namiot nie wygląda najlepiej… - rozejrzała się po ludziach. - Mamy wiosnę, nie jestem pewna, jak z pogodą o tej porze roku w Zachodnim Sogen. Myślę, że powinniśmy przygotować się na ewentualny deszcz. Możemy użyć trochę płótna, żeby zacerować część namiotu w czasie jazdy na miejsce. Zajmie nam to trochę czasu, jedna osoba cerująca może siedzieć na wozie. Ja umiem szyć, więc mogę być jedną z osób, które to będą robić. Możemy na zmianę, jeżeli któreś z pań i panów z mojego oddziału też potrafią to robić.

Powinno im starczyć bez problemów czasu na to zadanie.

Hiromi upewniła się, że zapieczętowane zwoje z beczkami z wodą były na wozie, odhaczyła co trzeba, już miała tez wydać dyspozycje, żeby dostać konia i upewnić się, że każdy, kto musi, konia ma, kiedy zawołał ją Takeru.

I to w sposób bardzo niemiły.

Natychmiast podniosło to jej ciśnienie i cieszyła się z tego, że odeszli w ustronne miejsce. Swoją odpowiedź zaczęła od sarkazmu.

- Och, przepraszam bardzo, że nie trzymam tajemnic, o których nie wiem, że są tajemnicami. A może wyglądam na Yamanaka, żeby czytać w myślach?

Już i tak była poirytowana, a ten emocjonalny wybuch Takeru ją dodatkowo zdenerwował. Był blisko, nawet bardzo blisko, cholerny blondyn, co spowodowało, że Hiromi zebrała się w sobie. Była dyplomatką. Była poważną kobietą, mimo młodego wieku. Była silna.

- Pozwolę sobie być szczera, Takeru-san. Nie wiem, jaki macie problem między sobą, nie interesuje mnie to. Ale bardzo nierozsądne byłoby nie powiedzenie mu, że zniknę na kilka dni albo skłamanie mu, że idę gdzie indziej. Zauważyłby. I byłby pewnie jeszcze bardziej niezadowolony. Dla dobra nas wszystkich, lepiej, żeby był wszystkiego świadomy, bo nie potrzebujemy więcej problemów przy tak trudnym zadaniu. Powiedziałam mu, że jeżeli wyznaczy doświadczonego medyka na moje miejsce, to zostanę. Nie widzę tego medyka. Znaczy, że mam tutaj być. Poza tym, nie interesuje mnie udowadnianie niczego i nikomu. Wystarczy, że ja i moi najbliżsi mnie cenią. Nie zgłosiłam się po to, żeby komukolwiek cokolwiek pokazać, Takeru-san - ani tobie, ani Sarufutsu, ani bratu. Zgłosiłam się, ponieważ lepiej mieć jakiegokolwiek medyka, który potrafi używać chakry, niż nie mieć żadnego. Wiem, że to trudne zadanie, ale robię to z nadzieją, że będziemy mieli chociaż cień szansy więcej na przeżycie ludzi. Wiem, że się sami zgłosili i są gotowi na śmierć, ale jak przeżyją, może wezmą udział w kolejnej bitwie.

- To jest, oczywiście między nami, Takeru-san. Jesteś moim dowódcą, nie ośmielę się kwestionować twoich decyzji ani dyskutować, kiedy ktokolwiek będzie w pobliżu. Czy mam odmaszerować i zająć się resztą przygotowań do wyruszenia czy mam wracać do domu?

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 10:
Azuma: 13
Uchiha Hiromi: 11
Uchiha Tsuyoshi: 9
Minoru: 10

---

Uchiha Hiromi

---

Hiromi, pomimo zszarganych nerwów, starała się wykorzystać pozostały im czas w spokoju, jak najlepiej. Stan ich zapasów nie był idealny, lecz młoda Uchiha, widziała szansę, na to by polepszyć ten stan, choćby poprzez próbę załatania ich dziurawego namiotu. Niestety dla niej samej, ten stan rzeczy przybrał bardzo zły obrót, bardzo szybko, pod postacią huraganu zwanym Takeru. Pierwszym który rozpoczął swą tyradę, był dowódca grupy szturmowej. I zapewne był pewien, że wygra, lecz Hiromi nie zamierzała pozostać mu dłużną. Pierwsza, ostra reakcja wybiła Takeru z rytmu, powodując nagły wzrost złości, co uwidoczniło się na jego twarzy.
- Ze wszystkim lecisz do swojego brata?! Gdybym wiedział, nigdy w życiu bym cię nie wybrał! - Wybuchł z siłą równą dziesiątek notek. Nie było szansy, że nikt go nie słyszał, choć nie wyglądał by się tym zbytnio przejmował. Takeru był znany ze swojego bardzo agresywnego sposobu bycia i właśnie dawał temu pokaz. Hiromi jednak jeszcze nie skończyła, skoro mleko się rozlało, to można było powiedzieć już wszystko. A mówiła wiele i długo. Stojący przed nią Uchiha nawet próbował jej przerwać, ale nie zdołał. Hiromi była wszak dyplomatką, wiedziała jak nie dać sobie przerwać. Wylała więc wszystkie swoje żale, wszystko co jej zdaniem miało jakiś sens i zamilkła. Takeru milczał również, analizując co właśnie usłyszał. Był wciąż zły, nie było co do tego żadnych wątpliwości, lecz jego wybuchy choć na chwilę zostały powstrzymane, ponieważ musiał przemyśleć to co usłyszał. W pewnym momencie, nawet otworzył usta, by coś powiedzieć, lecz Hiromi weszła mu wtedy w słowo, dodając, ostatnią część swojej „przemowy”. Potem jednak zamilkła, dając moment by Takeru powiedział swoje.
- Twój brat nigdy w życiu by nie puścił cię na tak trudną misję. Myślisz, że dlaczego nie było cię podczas obrony Kotei?! Tutaj, z całą potęga Uchiha i innymi nacjami, przeciwko morzu brudnych dzikusów! Sądzisz, że nagle zgodził by się na to, by wysłać swoją własną siostrę przeciwko tym samym dzikusom, ale tylko z kilkoma setkami najemników? Być może jednak myliłem się co do ciebie i jesteś tak naiwna jak słyszałem. - Nie krzyczał, chyba nie czuł takiej potrzeby. Mówił jednak z całą wyższością w swym głosie, zupełnie jak rodzic, tłumaczący coś zarozumiałemu dziecku, chcący udowodnić mu, że nie ma racji. Nie odniósł się również do żadnego z argumentów, jakie podała mu Hiromi, zupełnie jakby ta rzucała grochem o ścianę.
- Wybór czy idziesz dalej, czy zostajesz w Sarufutsu należy do ciebie. Zawiodłem się jednak na tobie i twojej postawie. - Dodał jeszcze po chwili, obracając się od niej i ruszając w kierunku obozu, pozostawiając ją samą sobie.

---

Uchiha Tsuyoshi, Uchiha Azuma

---

Po wymianie pierwszych uprzejmości, Azuma pozwolił sobie na kontynuowanie rozmowy z dwójką Gazo. Słysząc rangę, jaką nosił ich rozmówca, spięli się wyraźnie, choć starali się nie dać tego po sobie poznać.
- Dziękujemy Panie, to zaszczyt móc brać udział w takim przedsięwzięciu u boku tak znamienitych osób jak Pan czy Takeru-sama. - Ton głosu Juna przybrał bardziej formalny ton. Jego towarzysz, wciąż milczał, lecz wyglądał na lekko onieśmielonego uczestnictwem w tej rozmowie. Wyglądało na to, że zestresowali się jeszcze bardziej, gdy tylko pojawił się Tsuyoshi. Na całe jednak szczęście, obaj Uchiha zajęli się sobą i obaj Gazo mogli odetchnąć choć przez chwilę. Żaden z nich jednak, nie odważył się opuścić tego miejsca. Przypatrywali się jednak z uwagą nowo przybyłemu Uchiha, który właśnie dokarmiał swego konia, starając się chyba zaznajomić z nim lepiej.
Jakiś czas później, do obu czwórki mężczyzn podszedł nie kto inny jak Uchiha Takeru. Miał naburmuszoną minę, co nie wskazywało na nic dobrego. Obrzucił on swym spojrzeniem dwoje Gazo i gestem głowy kazał im się ulotnić, co też oboje, bardzo szybko uczynili. Dopiero wtedy, przeniósł swój wzrok na Azume i Tsuyoshiego.
- Chodźcie ze mną, wyruszamy za piętnaście minut. - Ton jego głosu wskazywał na to, że nie brał ewentualnej odmowy pod uwagę. Ruszył w kierunku zgrupowania, gdzie stanął na jednej ze skrzyń, by móc być lepiej widocznym dla innych. Odczekał chwilę, by inni zebrani na placu, mogli skupić na nim swoje spojrzenia.
- Jestem pewien, że boicie się tego co zastaniecie po tamtej stronie. Lecz musicie się wyzbyć tego strachu! Ponieważ dzisiaj właśnie zaczynamy pisać nowy rozdział w historii rodu Uchiha i całego kontynentu. Gdy w przyszłości śpiewacy i kronikarze będą układać pieśni i pisać swe księgi o przebiegu tej wojny, napiszą, że historia zwycięstwa Uchiha, zaczęła się właśnie w tym momencie, z waszym udziałem. Dlatego też odrzućcie swój strach… i chodźmy pozabijać tych dzikusów! - Wygłosił swe przemówienie, mówiąc podniesionym głosem, który odbijał się od pobliskich kamiennych ścian. Zebrani na placu Uchiha zareagowali na jego słowa niemalże ekstatycznie. Zwłaszcza ci, którzy mieli zostać w Sarufutsu. Najemnicy jednak nie byli tak skorzy do wiwatów. Zaprawieni w bojach, nie będący członkami Uchiha, wiedzieli doskonale co ich czeka i że o nich pieśni układać nie będą. Takeru zeskoczył ze swego miejsca, zbliżając się do dwójki Uchiha, którym rozkazał wcześniej, udać się za nim.
- Kemuri Maku. Prosta technika, nie spodziewam się, byście mieli trudności z jej opanowaniem. Składacie pieczęć barana i zbieracie chakrę w ustach. Chakra ma być o niskiej gęstości, zmaterializowana, tak by utworzyć dym. Kolor zależy od intensywności chakry. W razie problemów zgłoście się do mnie. Ruszamy za piętnaście minut, więc zbierzcie co potrzebujecie i niech każdy zgłosi się do swego oddziału. A i przekażcie zasady działania techniki Hiromi, jeśli ta postanowi z nami pójść. - Wyjaśnił im zasadę działania techniki sygnalizacyjnej, choć tak naprawdę powiedział niewiele, zostawiając wiele do interpretacji Tsuyoshiemu i Azumie. Wspomniał jeszcze coś dziwnego, coś o Hiromi, coś czego pewnie ani jeden ani drugi nie potrafił pojąć. Bo przecież, dlaczego miałaby nie iść? Nie dał im jednak możliwości wyjaśnienia tej kwestii, ponieważ ruszył po swego własnego konia.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi zastraszyć się nie dała, chociaż jej emocje istotnie wezbrały i sama niemal wściekła się, jak Takeru. Szczególnie, że ten nie słuchał, zamknął się w swoim świecie, był obrażony o rozmowę z Masahiro, nie widział większego obrazu. Nie było sensu z nim teraz rozmawiać czy tłumaczyć. Swoją drogą - może w ogóle nie powinna.

No ale on zaczął to starcie.

Przed tym, jak odszedł, nie odpowiedziała mu niczym, poza pełnym dezaprobaty spojrzeniem.

- Nie, to ja zawiodłam się na tobie, dowódco - rzuciła zanim się oddalił, ale sama przez chwilę nie odeszła. Czuła, że szlag ją trafił, że zaraz od emocji zacznie ją głowa boleć i niemal zebrała w sobie chakrę, żeby w coś uderzyć i rozwalić na tysiące drobnych kawałków. Miała ochotę krzyknąć z frustracją. Oddychała jednak głęboko, próbując się uspokoić. Dłonie zacisnęła i wbiła paznokcie w skórę, do bólu, a nogą - bez skupionej chakry - tupnęła kilka razy. Wydała z siebie niskie warknięcie i odetchnęła. Zamknęła oczy i odetchnęła jeszcze raz. Rozluźniła dłonie, otwarła oczy i przywołała na twarz uprzejmy, przyjazny uśmiech, maskujący wszystkie jej wewnętrzne emocje, starając się być profesjonalną kunoichi, profesjonalną medyczką, profesjonalną dowódczynią swojego oddziału.

Nawet nie miała zamiaru zaszczycać myśli o tym, że miałaby zrezygnować. Wielce jaśnie kurwa dowodzący daje jej wybór czy iść czy nie. Kiedy już się zgłosiła, kiedy już ludzie jej zaufali, kiedy już się wszystkim zajęła. Zgłosiła się dnia poprzedniego. Tylko on mógł ją odwołać.

Lub Shirei-kan, ale Masahiro, mimo wszystko, nie zatrzymał jej. Takeru nie miał racji. Może i nie była w Sarufutsu na obronę miasta, ale nie tylko dlatego, że się o nią bał. Na pewno się bał, ale przecież było więcej, ważniejszych powodów. Nawet taki, żeby zachować Sharingana i przekazać go dalej, odbudowując klan, jeżeli wszystko by się posypało.

Wyszła z ukrycia, wyprostowana, pewniejszym krokiem niż wcześniej, nadal wściekła, ale panująca nad tym lepiej niż Takeru. Dołączyła z powrotem do swojego oddziału, upewniając się, że każdy ma, jak jechać - na wozie czy na koniu, oraz, że jej samej zapewniono konia. Rozmowa i zajęcie się sprawami związanymi z przygotowaniem. Owszem, zauważyła, że Takeru rzuca przemowę, że mają ostatni kwadrans - przez co trochę pospieszyła ludzi, żeby upewnić się, że są gotowi. I zauważyła, że uczy Tsuyoshiego i Azumę czegoś, zostawiając ją poza.

Obrażalski, fochujący i niedojrzały. Miała nadzieję, że jednak jako dowódca sobie poradzi.

[Azuma]

Gdy Azuma Uchiha ujawnił swój stopień, postawa dwóch przedstawicieli szczepu Gazo, uległa diametralnej zmianie. Choć nie chcieli tego okazywać, niemal od razu się spięli, a także przyjęli dużo bardziej powściągliwy charakter. Zdecydowanie od teraz pilnowali tego co mówią i jak się zachowują. Gdy Jun zaczął wspominać o zaszczycie, Azuma uspokajająco podniósł rękę.

– Dajmy z siebie wszystko bo właśnie nadszedł czas zapłaty. Odzyskamy to co gwałtem zawłaszczyli!

Azuma nie oczekiwał serwilizmu. Nie po takiej przemowie, zaledwie paru słowach. Liczyło się jednak co innego. Głębokie przekonanie co do oddania sprawiedliwości. Choć ostatnie miesiące były dla Uchiha i ich sprzymierzeńców bardzo trudne, za sprawą Tsuyoshiego pojawił się płomień nadziei, który nieliczni będący w stanie, próbowali teraz za wszelką cenę rozdmuchać. Aby to się powiodło, sukces nie mógł być pojedynczy. Musiało wydarzyć się coś więcej, aby pokazać, że sprawa wciąż pozostawała nierozstrzygnięta.

Długo nie zostali pozostawieni sami sobie, bo niebawem podszedł do nich Takeru. Wystarczyło szybkie spojrzenie, aby zrozumieć że jest wzburzony. Jego krótkie skinienie niemal natychmiast wykurzyło dwójkę z Gazo, pozostawiając trzech Uchiha samym sobie. Wtedy padła również informacja o wymarszu. Za piętnaście minut.

Azuma wraz z Tsuyoshim posłusznie udali się za dowódcą, stając za nim gdy ten wygłosił krótką przemowę dla podbudowania emocji. Tłum zareagował entuzjastycznie, a przynajmniej ten wywodzący się z Uchiha. Gdy Takeru skonczył, jego uwaga znowu skupiła się na dwójce Uchiha. Zszedł do nich, a następnie pokrótce wyjaśnił działanie techniki Kemuri Maku. I dla Azumy rzeczywiście, zrozumienie działania nie stanowiło problemu. Ten, pojawił się gdy Takeru wspomniał o Hiromi. Gdy dowódca odszedł, Azuma nie zamierzał zwlekać.

– Już mówiłem, że jest dziś wyraźnie nie w sosie. Nie zostało wiele czasu, odnajdę i porozmawiam z Hiromi. Jeśli mogę Cię prosić, przypilnuj proszę dla mnie jednego z koni.

Azuma skinął Tsuyoshiemu na szybkie pożegnanie, po czym ruszył dokładnie w kierunku zagonu medyków. Nie trudno było zlokalizować wozy z medycznym uzupełnieniem. Właśnie tam odnalazł Hiromi, również wyraźnie nie w sosie. Odczekał chwilę na boku, wyczekują odpowiedniej chwili, a potem bezceremonialnie siegnał za jej ramię i delikatnie odciągnął ją na bok. Dopiero wtedy, Azuma pozwolił sobie na szczerość i niepokój.

– Rozmawialiśmy z Takeru-san. Wyjasnił nam działanie techniki sygnalizacyjnej. Mam Ci ją wyjaśnić o ile zamierzasz z nami wyruszyc… Hiromi, co jest grane?

W ten sposób Azuma dowiedział się najpierw o nieprzyjemnej rozmowie Hiromi z Masahiro-dono, a potem jeszcze mniej przyjemnej z Takeru-san. Zaciśnięta szczęka młodego Kōgo, wprost sugerowały, że nie podobało mu się to, co usłyszał. Choć jak to on, starał się zachować względne opanowanie. Gdy Hiromi zapewniła o nieodwoływalne chęci uczestnictwa w zbrojnej ekspedycji, Azuma wtedy odetchnął a potem wyjaśnił i zademonstrował działanie techniki Kemuri Maku.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi przyjął rolę biernego obserwatora. Takeru-sama zachowywał się nieco inaczej niż dzień wcześniej, ale Akoraito nie chciał wściubiać nosa w nie swoje sprawy. Poszedł za dowódcą i wysłuchał jego przemówienia. W kulminacyjnym momencie podniósł zaciśniętą pięść w geście walki (swoją drogą, może był to czas na opracowanie jakiegoś innego, oryginalnego salutu - może otwartą dłonią?) i krzyknął razem z resztą. Wyraził w ten sposób swoją szczerą nadzieję na zwycięstwo i zadeklarował wolę bicia się aż do samego końca. Co im zresztą pozostało? Zginą jako klan, jeśli nie będą kontratakować i odzyskiwać tego, co jest ich. Tsuyoshi był gotowy, był skupiony, był po prostu... w formie. Ufał samemu sobie i swoim umiejętnościom. Wiedział, że zrobi wszystko, co tylko będzie w jego mocy, żeby wygrać tę bitwę. Nie wiedział, czy to wystarczy. O tym mieli się przekonać.

Przyjął też lekcję na temat Kemuri Maku, starając się zapamiętać zasady jej działania. Oczywiście spełnił też prośbę Azumy, który powierzył mu jednego z koni i poszedł załatwić jakąś swoją sprawę. Mieli wkrótce wyruszyć, więc to naturalne, że każdy miał coś do załatwienia i chciał jeszcze przekazać komuś innemu jakieś wskazówki, rady czy o coś zapytać. Odszedł więc gdzieś na bok trzymając za uzdy dwa konie i po prostu czekał, aż wyruszą.

[Minoru]

Z/T

[Gōsui]

Dotarcie do siedziby władzy okazało się nie trafionym pomysłem i jakby tak nad tym się zastanowić to faktycznie mi ile miało to zbyt wiele sensu. W końcu gdyby chodziło o jakiś dłuższy kontrakt to może faktycznie jakaś umowa mogłaby mieć miejsce no ale w kwestii jednorazowego zajazdu szkoda męczyć urzędników miejskich.
Ależ proszę nie przepraszać to na prawdę najmniejszy kłopot chociaż tej cały Mifune tak na marginesie swoje zadanie raczej wykonuje na pół gwizdka będąc przy tym dość, jakby to ująć... Odpychający. Proszę na niego uważać, dziękuję za pomoc i miłego dnia panu życzę. Wykorzystując chwilę i okazję by spróbować "umilić" dzień bucowi bez ręki za te wszystkie sympatyczne wspominki zwyczajnie nie mogłem przegapić takiej okazji. Następnie ukłoniłem się, zrobiłem parę kroków wstecz i obracając się na pięcie po wcześniejszym ustaleniu lokalizacji koszar tam też się skierowałem.
Idąc po drodze zastanawiało mnie z kim przyjdzie mi współpracować, bo jeśli miałbym tracić na oddział równie miły co kaleka nawołujący do pospolitego ruszenia na rody zza muru to nie wiem czy nie zostałbym jedynym ocalałym z tej strasznej bitwy która się szykowała. Poza tym może oni zapłacili by więcej za obronę? Uśmiechnąłem się na tą myśl pod nosem choć wiedziałem, że nie powinienem nawet tak myśleć. Ryuzaku przyjęło mnie tutaj powiedzmy z otwartymi ramionami, a ja wraz z moimi ziomkami jeszcze nie odzyskaliśmy domu więc póki co należało grać swoją rolę.
Po dotarciu do koszar od razu pierwszemu napotkanemu żołdakowi przedstawiłem cel swojego najścia prosząc by skierował mnie w odpowiednie miejsce, ponieważ nie jestem stąd i w koszarach jestem pierwszy raz.