Brama

[Maneki Neko]

Mężczyzna zaśmiał się na reakcję dziewczyny. Wiedział, że tak zareaguje i to było w tym najbardziej zabawne. Wyszczerzył się do niej. -Nie wyglądam, wiem, wiem. Byś zapewne powiedziała, że zwykła ze mnie pazerna nagrody gnida. Ale nie, nie kłamię. Jestem.- puścił do niej oczko i trzepnął lejcami, konie trochę przyspieszyły. Droga zaczęła się rozszerzać i nie musieli już, aż tak bardzo trzymać się jakiś zasad dobrego wychowania na drodze. -Elitarni sralni. Możemy więcej, gówno nam można zrobić. Ale tak naprawdę, gdybyś miała jechać z tym motłochem, jak na tyle też byś się nie cieszyła. Odpowiadam za nich. Będę się rozliczał z każdej śmierci, jaką ktoś poniesie. Jesteś troszkę wyżej od nich, ale również jesteś nadal leniejącym się tygryskiem. Za Ciebie też odpowiadam, ale jednak bardziej Ci ufam niż tej zgrai za nami.- przekręcił oczami ze zdenerwowania, że musi to robić. Przez chwilę jechali w ciszy, aż padło najciekawsze z pytań.
-Hmmm.... Turniej Pokoju - prawda. Cesarz sprzymierzony z nasieniem samych demonów, Hanem... Uf, ciężko się na to wszystko patrzyło. Klan Uchicha dostał tak po dupie, że szok. Zniszczenia, jakie ponieśli to nic w porównaniu z tym, co ich teraz czeka. Dzicy, moja droga... Są siłą, którą lata starano się odepchnąć z dala od Muru. A teraz...- zrobił dramatyczną pauzę -W Murze jest ogromna dziura, przez którą się wydostali. Ludzie mówią o smokach, trollach, olbrzymach i innych... Ale przedarło się przez niego coś o wiele gorszego...- nagle jego mina spochmurniała.

Reszta drogi minęła im na jakiś głupotkach, o których można było pogadać. Zauważyła, że też reszta towarzyszy zaczęła między sobą rozmawiać, więc chyba wszyscy się rozluźnili. Otakata co jakiś czas rzucał jakimś żartem i tak mijało...

Z/T

możesz opisać jakiś wybrany dzień podróży, co robiłaś, rozmyślałaś, co widziałaś w trakcie podróży i pisz już w temacie z Z/T

[Ryuujin Kodai]

Prawdziwy odór Shigashi no Kibu
Misja rangi C Tenshi
Kolejka: 9

Tenshi zdecydowała się uciekać wciąż pozostając skryta za pomocą swoich technik wyobrażając sobie najgorsze scenariusze ale czy można było się jej dziwić w obecnej sytuacji? Dziewczyna niczym okryta peleryną niewidką z innego uniwersum zmierzała poza miasto i szło to jej bardzo dobrze co biorąc pod uwagę wcześniejsze wydarzenia mogło być wręcz podejrzane. Ktoś albo starał się uśpić jej czujność, a może po prostu los się odwrócił? Ciężko było wyczuć gdy myśli biegały w kompletnym chaosie.

I tak pośpiesznym krokiem bohaterka naszej opowieści dotarła niemalże pod samą bramę miejską. Co prawda momentami musiała nadłożyć drogi by uniknąć przeciskania się przez tłumy ludzi co mogłoby zdradzić jakoś jej położenie ale pomimo to nie wystąpiły inne komplikacje. Czasem tylko widywała biegających strażników ale wszyscy których mijała kierowali się raczej w stronę miejsca z którego Tenshi właśnie znikała.
Dziewczyna była już blisko osiągnięcia swojego celu gdy wymijając tłum znalazła się na tyle blisko grupy opartych o beczki stojące pod jakimś lokalem trzech strażników, którzy swoją drogą nie specjalnie było zainteresowani wykonywaniem swoich obowiązków, by usłyszeć fragment rozmowy.
- Słyszałeś? Ponoć cały oddział śledczy został wymordowany.
- Ci od Katsuro? Jak to, przecież był z nimi ten Hyuuga.
- On też nie żyje. Znaleźli go pierwszego kilka ulic dalej ktoś w tej odciętej części. Mówię ci tu się zaczyna robić kurwa niebezpiecznie... - tu głos się zciszył - Ten Hyuuga to tam chuj z nim ale Katsuro przecież był pod protekcją jaszczurek. Każdy to wiedział tylko nikt dowodów nie miał. Tu się dzieje coś grubego, nie wiem jak ty ale ja chyba jutro składam wypowiedzenie...
Tyle dziewczyna była w stanie usłyszeć przechodząc niedaleko nich, być może mieli by coś więcej do powiedzenia gdyby tak się podkraść ale może ta ilość informacji była wystarczająca? W końcu co jeszcze można było podsłuchać? Co który będzie jadł na obiad? No chyba że panowie strażnicy postanowili by ciągnąć ten temat związany ze sprawą morderstwa które już w tej chwili okazało się dużo bardziej skomplikowane niż Tenshi założyła na początku. Szczególnie jeśli ktoś tam faktycznie miał protekcję mafijną... W co tak naprawdę wpakowała się zabójczyni i czy śmierć hyuugi był rozwiązaniem czy może dopiero początkiem kłopotów jakie miały nadejść.

Tenshi: Rana lekka

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Dokładnie tak. Ciężko było cokolwiek zaplanować, gdy wszystko działo się chaotycznie i gdy Tenshi była zbyt głupim narzędziem i nie potrafiła pojąć zamysłu istot wyższych. Nie miała też potrzebnej wiedzy, nie wiedziała jak się zachować i nie potrafiła podjąć samodzielnej decyzji.
Pod tym względem dziewczyna była na przegranej pozycji. Wahała się, nie potrafiąc zdecydować. Wahanie mogło doprowadzić do śmierci. Nie było dla niej istotne czy los się do niej uśmiechnął, czy ktoś próbował uśpić jej czujność. Bez względu na to dlaczego tak gładko jej poszło, nie zamierzała zmieniać planu. Nie zamierzała zastanawiać się dłużej i gdybać. Musiała się skontaktować z Panem Aratą.

Przebijanie się przez miasto i tłumy na ulicach było lekko uciążliwe, ale w porównaniu z tym co jakiś czas temu przeżyła... to był pryszcz. Oczywiście widziała strażników, którzy biegli w przeciwną stronę.
- "Jakim cudem wieści tak szybko się rozeszły?" - Oczywiście nie mogła mieć pewności dlaczego tamci biegną akurat w tamtą stronę, ale podejrzewała. Nie zamierzała szukać odpowiedzi na postawione w myślach pytanie, chociaż naprawdę ją to ciekawiło. Czyżby spędziła tutaj zbyt dużo czasu? Popatrzyła w niebo, by chociaż orientacyjnie ustalić godzinę i ruszyła dalej.

Dotarła prawie pod samą bramę i zupełnie przypadkowo stała się świadkiem ciekawej dyskusji. Z początku nie zamierzała w ogóle przejmować się kilkoma wstawionymi strażnikami. I tak jej nie widzieli. Ale wystarczyły trzy słowa, by przykuć jej uwagę.
- "...oddział... śledczy... wymordowany..." - powtórzyła w myślach i przystanęła by posłuchać.
To co usłyszała zmroziło jej krew w żyłach. Nie dlatego, że było to jakieś straszne i przerażające. Na początku Tenshi odetchnęła z ulgą. Ktoś zamordował tego Hyuugę. A wiec wszystkie osoby, które widziały ją na miejscu zbrodni i które widziały jak atakowała, nie żyły. To była naprawdę dobra wiadomość! Tenshi odetchnęła z ulgą. Miała nadzieję, że uda jej się uniknąć listu gończego.
Później jednak usłyszała coś co sprawiło, że jej chwilowa poprawa nastroju - bez przesady oczywiście, bo Tenshi nigdy nie była szczęśliwa - nagle stała się jedynie mglistym wspomnieniem.
- "...jaszczurki... protekcja..."
Kapitan, którego oddział zaatakowała był... chroniony przez Smoki. Był pod protekcją Akiyamy.
- "Przepraszam, Katsuro-sama... Nie wiedziałam..."
Młoda zabójczyni miała zaskakująco niską samoocenę i bardzo często uważała siebie samą za bezwartościowy śmieć. W tym jednak momencie czuła się znacznie gorzej. W tym momencie czuła się jak śmieć, który zdradził. Zabiła jednego strażnika. Nieświadomie pomogła zabójcy wyeliminować pozostałych. Nie ochroniła ich. Pragnęła zrobić to do czego była przeznaczona: wyeliminować wrogów i zdrajców. Pragnęła więc wyeliminować samą siebie. Bała się jednak śmierci i bólu. Dodatkowo jej życie nie należało do niej. Pan Arata musiał zdecydować o jej losie. Oczywiście pozostawała jeszcze kwestia zabójcy. Skoro zaatakował kogoś kogo Smoki chroniły... był wrogiem rodziny. Był wrogiem Tenshi. Tylko czy o tym wiedział?

Musiała kontynuować swój plan. Niepostrzeżenie przeszła przez bramę i skierowała się... gdzieś. Prawdopodobnie w las. Gdy już była dobry kawałek od miasta, anulowała swoje techniki[1][2], które miały ją chronić. Nie myślała już o własnym bezpieczeństwie. Wiedziała, że chociaż jeszcze żyła, to wkrótce będzie martwa. Na nic innego nie zasługiwała.
Gdy znalazła odpowiednie miejsce, które ukryte było przed wzrokiem innych ludzi, złożyła pieczęć barana i przeniosła stworzyła projekcję w gabinecie Pana Araty[3]. Gdy tylko mężczyzna dał jej znak, zaczęła składać raport, nie pomijając żadnego szczegółu. Starała się mówić treściwie bez własnych opinii i przemyśleń.
- Arata-sama... - zaczęła nieśmiało. - Została mi jedna strzykawka z lekarstwem, którą mi Pan podarował... przepraszam... gdy zobaczyłam kundla, spanikowałam i zamiast jej użyć, wykorzystałam technikę Kumoshin no Jutsu, żeby uciec. Pojawiłam się w alejce i zobaczyłam zabitego żebraka przybitego do ściany. Zaczęłam mu się przyglądać. Po chwili wpadłam na pięciu strażników: jeden był tropicielem Hyuuga. Dwóch z sasumatami. Jeden z kuszą. Jeden z mieczem - kapitan oddziału. Zaczął mnie wypytywać i oskarżać o to morderstwo. Użyłam techniki, ale Hyuuga to wykrył i dał innym znak do ataku. Zostałam postrzelona. Zaczęłam się bronić. Zabiłam jednego strażnika. Drugiego mocno zraniłam. Uciekłam, wykorzystując granat dymny i technikę od Kagegiriego... przepraszam... - Arata doskonale wiedział o jaką technikę chodzi. Sam kazał Tenshi się jej uczyć. - Wtedy oddział strażników został zaatakowany przez nieznanego sprawcę... Wszyscy wybici... Hyuuga, który próbował uciec, też... przepraszam... Powinnam pomóc Katsuro-sama... A nie go atakować... Jestem bezużytecznym śmieciem... Jestem zdrajcą... przepraszam...
Głos jej się łamał i była bliska płaczu. Z trudem to powstrzymywała. Arata-sama prawdopodobnie wiedział kim jest Katsuro. W końcu był członkiem rodziny Akiyama. Był Pazurem. Dodatkowo był człowiekiem dla którego Tenshi była jedynie narzędziem. Nie traktował jej jak człowieka. Bardzo często był wobec niej wyjątkowo okrutny, chociaż jego okrucieństwo było przejawem pragmatyzmu. Gdy uczył ją włosowych technik, bardzo często pokazywał ich siłę na swojej "uczennicy". Przebijał ją włosami, a potem leczył za pomocą technik leczących. Uważał, że jeśli nie byłaby w stanie przeżyć i się tego nauczyć... byłaby dla niego totalnie nieprzydatna. Pozwalał innym członkom mafii, by ją dręczyli. Nie liczył się z jej uczuciami. Nawet pewnie ich nie dostrzegał. Życie Tenshi zależało teraz od niego...

  Ukryty tekst

Arata-sama: - mowa

Kopiuj

[color=#00FF40]- mowa[/color]

[Ryuujin Kodai]

Prawdziwy odór Shigashi no Kibu
Misja rangi C Tenshi
Kolejka: 10

Kolejne wieści, zasłyszane od grupki przypadkowych strażników na ulicy, wywołały istną burzę w i tak już pogrążonym w chaosie umyśle młodej dziewczyny. Burzę mrocznych myśli i uczuć, strachu i nienawiści do samej siebie. Czy mogło być gorzej? Choć wydawało się to niemożliwe, jeszcze kilkadziesiąt minut temu można było sądzić podobnie. Mimo to Tenshi nie zdecydowała się na samotne seppuku na ulicach miasta, wiedząc, że taka decyzja nie należy do niej. Jej życie nie było jej własnością. Bezwzględne oddanie to rzadka cecha, zwłaszcza wśród tych, którzy poznali sekrety władania chakrą. Nie każdy jednak przeszedł odpowiedni rodzaj... nazwijmy to tresury. - Uspokój się natychmiast. - rozległo się proste, lecz stanowcze polecenie, wypowiedziane chłodnym tonem, pozbawionym najmniejszego śladu współczucia dla roztrzęsionej dziewczyny. Głos pana Araty nie zdradzał ani rozczarowania, ani złości – brzmiał, jakby nie miał wobec swojej „zabawki” żadnych oczekiwań. - Powinienem kazać ci zaszyć te usta, jeśli nie przestaną przekazywać bezsensownych wieści, ale to obniżyłoby twoją wartość. Słuchaj uważnie, nie będę się powtarzał. Ten strażnik – Katsuro, Kotsaru, czy jak mu tam – nic mnie nie obchodzi. Zwykły pies, ot co. Jeśli rozpowiadał coś innego, to tym lepiej, że zdechł. Druga sprawa: masz odrobinę wyczucia czasu. Natknęłaś się na sprawę, którą i tak miałem ci zlecić. Ten bezdomny. Czasem nawet takie ludzkie śmieci przydają się do zbierania informacji, ale z naszych raportów wynika, że znikają z ulic. Na razie nie słyszałem o kolejnych przybitych do ścian, ale to nie może być przypadek. Ten nieznany sprawca, który wybił straż, może być w to zamieszany. Choć jeśli poradził sobie z nimi sam, może być poza twoim zasięgiem. Póki co jesteś mi jeszcze potrzebna, zanim pójdziesz na organy. Dostajesz nowe zadanie: zbadasz tamto ciało i spróbujesz ustalić, gdzie ukrywa się lub ukrywają winni tych porwań. Na razie to tylko rozpoznanie, więc w miarę możliwości unikaj konfrontacji. Nie chcę, by nasza zwierzyna zorientowała się, że jest na celowniku. Jeśli pojawią się problemy ze strażą, masz pełną swobodę działania. Naszych ludzi odsuniemy od tej sprawy. Raporty zdajesz codziennie – chcę wiedzieć, na ile jesteś mi jeszcze przydatna. Pytania? Mężczyzna sprawiał wrażenie spokojnego, choć niektóre fragmenty jego wypowiedzi mogły wydawać się niespójne, co sugerowało, że jego opanowanie jest jedynie maską. Czy to możliwe, by Arata-sama przejmował się czymkolwiek, a tym bardziej losem bezdomnych?

Tenshi: Rana lekka

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Tenshi niemalże od urodzenia była traktowana przedmiotowo. Pani Masumi wymagała od Pani Toriko, by ta miała dziedziczkę i ich wspólny biznes mógł trwać nawet po ich śmierci. Pani Masumi nie znosiła dzieci, ale skoro taki był wymóg jej wspólniczki, adoptowała Tenshi. Przed Panią Masumi Tenshi udawała dobrą córkę z bogatego domu. A gdy była sam na sam z Panią Toriko, od czasu gdy potrafiła trzymać miotłę, zamiatała i wykonywała inne obowiązki domowe. Była lalką. Była przedmiotem, który można wykorzystać. A gdy nie była już potrzebna, została wyrzucona i zostawiona na śmierć.
Uratowana została przez dobrego karczmarza i trafiła do karczmy, gdzie pomagała, ale nie była zbyt dobra w roli kelnerki. Myliła zamówienia i miała opóźnienia. Została zwolniona. Wylądowała na ulicy. Była wolna, ale nie potrafiła być wolna. Dlatego bez chwili namysłu przyjęła propozycję Pana Araty i przez pięć lat mężczyzna szkolił ją, by wypełniała jego polecenia. By była zabójcą.

Teraz stała przed nim i rozmawiali[1]. Najpierw ona złożyła swój raport. Potem Pan Arata zaczął swój wywód. Tenshi nie spodziewała się miłych i ciepłych słów z jego ust. Przywykła do tego. Mimo wszystko takie słowa ciągle mroziły jej krew w żyłach. O ile jeszcze zaszycie ust mogła przecierpieć - ból nie był jej obcy - i przeżyć, to wycięcie organów... oznaczało śmierć. Dogu starała się o tym nie myśleć, mimo wszystko przez jej głowę przeleciała prosta myśl:
- "A więc tak skończę?"
Nigdy się nie uśmiechała, ale posmutniała jeszcze bardziej. Nie miała odwagi, by pytać kiedy to nastąpi. Chciała to wyrzucić ze swojej głowy, a pytanie sprawiłoby, że by o tym ciągle myślała. A Pan Arata nie byłby zadowolony.

Mężczyzna, jak to zwykle miał w zwyczaju, przekazywał jej strasznie dużo informacji. Znacznie więcej niż Tenshi potrzebowała. Narzędzie bowiem nie musiało znać szczegółów. Narzędzie musiało wykonywać rozkazy. Nie miało znaczenia co Pan Arata twierdził na temat Kotsaru czy Katsuro. Oczywiście starała się zapamiętywać informacje, które słyszała. Mimo wszystko zdawały się jej zbędne.
- "Bezdomni, śmieci, jak ja, zbierają informacje. Umierają..."
Tenshi już zdążyła sobie wyrobić opinię na temat tego wszystkiego. Bezdomni służyli mafii jako informatorzy. Być może to oni zgłaszali "te raporty", informując, że kolejny bezdomny informator został zamordowany. Tenshi wcale nie czuła się lepsza od tych bezdomnych. Ona również nie miała domu i spała w parku. Ona również przekazywała raporty Panu Aracie i wypełniała jego zadania. Ona również była śmieciem... Ona również mogła być na celowniku...

Przyswoiła też wskazówki. Ich wróg rzeczywiście mógł być silny. Musiała tylko go znaleźć, nie zwracając na siebie uwagi i każdego dnia składać raporty. Nie brzmiało to zbyt trudno. Przyszła kolej na pytania. Tenshi uważała, że dobre narzędzie nie powinno zadawać pytań... zwłaszcza tych zbędnych. Dlatego unikała tego jak ognia... Ale skoro Pan Arata dał jej taką możliwość, to postanowiła jednak poruszyć dwie kwestie:
- Przepraszam... Panie... ale... nie wiem jak się bada... ciała... - Nie znała się na technikach leczących. Nie potrafiła czytać w myślach. Jej niewprawne oko widziało jedno. Bezdomny był tak martwy, że bardziej martwy być nie mógł... Ale jeśli taka była wola jej właściciela, to dziewczyna nie mogła się sprzeciwić. - ... i czy ja... mogę... również być... celem? Przepraszam... mieszkam w... parku...
Pan Arata musiał doskonale zdawać sobie sprawę z tego gdzie jego własność się podziewa jak nie ma jej w kryjówce. Wiedział o tym, że Tenshi jest bezdomna. Dziewczyna obawiała się tego, a jednocześnie myślała czy mogłaby to wykorzystać. Po co miała szukać agresora, skoro on mógł znaleźć ją? Miała nadzieję, że Pan Arata pojmie jej pokrętne rozumowanie.

  Ukryty tekst

Arata-sama: - mowa

Kopiuj

[color=#00FF40]- mowa[/color]

[Ryuujin Kodai]

Prawdziwy odór Shigashi no Kibu
Misja rangi C Tenshi
Kolejka: 11

Czasami aby dwie osoby mogły się zrozumieć musi paść wiele słów, nierzadko bardzo dużo lecz tutaj sytuacja była całkowicie odmienna. Wzrok i mimika twarzy Arata-sama wręcz krzyczała wyrażając zniesmaczenie. I prawdę mówiąc nie trzeba było znać go tak długo jak znała Tenshi by to wiedzieć co obecnie kłębiło się w jego głowie.
- Mam taka nadzieję.- odpowiedział na drugie pytanie Tenshi choć po tonie wnioskować mogła że to była bardziej czysta złośliwość niż szczera odpowiedź - Czy ja naprawdę mam za ciebie robić całą robotę? Wiem doskonale, że jesteś do niczego w sprawie sekcji zwłok ale nie masz idiotko robić autopsji. Masz po prostu obejrzeć ciało, zapamiętać dokładnie każdy drobny szczegół i mi zaraportować jak wyglądało. Dla porównania obejrzyj też strażników którzy zginęli. Powinni być w miejskiej kostnicy, w końcu strażnicy pewnie również będą chcieli zbadać ich ciała.
Po tych słowach mężczyzna wstał powoli zza biurka przykrytego różnymi papierami i powolnym krokiem przeszedł wzdłuż długiego regału na zwoje robiąc krótką, choć w głowie Tenshi ciągnąca się w nieskończoność pauzę. Gdy się zatrzymał stoją bokiem do dziewczyny złapała się za rękę za plecami, a jej nie umknęło to dlaczego to zrobił. Jego dłoń zadrżała.
- Na czas tego zlecenia, póki nie uporamy się z tym problemem dostaniesz zakwaterowanie w naszym lokalu "Czarna Perła", barman Yao będzie poinformowany o twoim przybyciu. Zbyt dużo kosztowałaś by pozwolić Ci umrzeć zanim nie wyszkolimy drugiego narzędzia. Swoją drogą Sayurii, tak ją nazwaliśmy jest młodsza i wydaje się już teraz być bardziej kompetentna od ciebie dlatego radzę Ci, nie zawiedź mnie. Dziś już się nie kontaktuj, raport jutro z samego rana. Koniec rozmowy.
Po tych słowach obrócił się plecami do dziewczyny czekając aż ta anuluje swoje technikę dając mu święty spokój i zajmuje się swoimi sprawami. Sprawami które mogły się okazać dużo trudniejsze i bardziej niebezpieczne niż wszystko to czym zajmowała się dotychczas. Szczególnie biorąc pod uwagę ostatnie słowa które przekazywał Arata-sama w kwestii nowego narzędzia. To zdecydowanie nie był dzień zabójczyni.

Tenshi: Rana lekka

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Nic do niej nie należało. Tak więc i dzień nie był jej. Dostała proste polecenia, jednak zadała głupie pytania. Narzędzie nie miało prawa głosu. Nigdy nie powinna się odzywać. Dostała ostrą odpowiedź. Bardzo ostrą.
Oczywiście, że była głupia. Chociaż to było zbyt lekko powiedziane. Była skretyniałą debilką, a zadawanie idiotycznych i zbędnych pytań nie było dobrą metodą na zmianę tego faktu. Jej umysł był skrzywiony i łączył w sobie wyjątkowo niskie poczucie własnej wartości i "służenie mafii" jako jej jedyny cel w życiu. W tym momencie Pan Arata sprawił, że Dogu zaczęła jeszcze gorzej siebie postrzegać. Nie było to jednak najgorsze. W swoim "życiu" znosiła większe upokorzenia. Była do nich przyzwyczajone. Mimo wszystko za każdym razem jej nastrój się pogarszał i jej psychika stawała się bardziej podatna.

Jej uwadze nie umknął fakt, że jego ręka zadrżała, kiedy stanął obok niej. Nie wiedziała co to oznaczało, więc na tą chwilę pominęła ten fakt. Mężczyzna nie zamierzał jej odpuścić. "Zaatakował" ponownie, a do tego w bardzo okrutny sposób. Sayurii - tak nazywało się "drugie narzędzie". Tenshi nie znała tej dziewczyny i nie znała jej historii. Pamiętała natomiast swoją. W wieku 10 lat została przygarnięta przez Pana Aratę. Szkolił ją przez 4 lata. W czerwcu 394 zabiła pierwszego człowieka. Rozwijała swoje umiejętności. Eliminowała kolejne cele, posyłając do grobu kilkanaście osób. Ile minęło od tego czasu? Miesiąc? Dwa? Trzy? A może pół roku? Tenshi straciła rachubę czasu.
Była narzędziem. Strach przed psami wyłączał jej ciało. Paraliżował ją. Strach przed wyrzuceniem był inny. Torturował ją. Wydawało jej się, że spada w otchłań samego piekła. Piekło nie było jednak gorące. Było zimną otchłanią. Przeszły ją zimne dreszcze. Nie zdobyła się na odwagę, by płakać, choć bardzo tego pragnęła. Jedni uznaliby porzucenie za uwolnienie. Dziewczyna natomiast nie potrafiła już żyć bez rozkazów. Nie chciała myśleć, co by się stało, gdyby nagle Pan Arata kazałby jej wypierdalać.
Bo co miałaby zrobić? Szukać nowego właściciela i pana? Nie widziała w tym sensu. Skończyłoby się to tak samo. Mordercze treningi, niebezpieczne zadania, stres, być może strach, ból i cierpienie. A na końcu - gdy już nie była potrzebna - znowu zostałaby wyrzucona. Jej krew, pot i łzy nie miały dla nikogo wartości.

Mogła tylko zgadywać kim była ta Sayurii. Była podobna do Tenshi? A może była zupełnie inna? Kiedy i gdzie Pan Arata ją znalazł? Czy znalazł ją przed tym jak Tenshi zakończyła swoje szkolenie? Wiedział wtedy jak bardzo nieprzydatnym narzędziem Dogu będzie? Wiele pytań mogła zadać. Nie zadała już żadnego. Tenshi wiedziała tylko tyle: Sayurii była młodsza i lepsza. Czas Tenshi dobiegał końca. Nie powiedziała tego głośno. Jedynie pomyślała:
- "Jak już Sayurii-chan zakończy szkolenie... proszę mnie zabić..." - Nie mogła sama o tym zdecydować i nie ośmieliła się prosić.
Serce Tenshi uderzało już chyba z 200 razy na minutę. Z niecierpliwością czekała aż Pan Arata zakończy rozmowę. Dziewczyna przycisnęła rękę do piersi, starając się stłumić lekkie ukłucia, chociaż niewiele to pomogło. Wykonała prosty, niezbyt głęboki ukłon, pokazując w ten sposób szacunek. To anulowało technikę, której używała[1].

Upadła na kolana i głową dotknęła ziemi. Starała się opanować oddech i spowolnić pracę serca.
- "Wiesz co?" - usłyszała w swojej głowie głos. Swój własny głos. Jednak to co mówił brzmiało obco. - "Sama się zabij. Nie potrafisz? Na pewno potrafisz. Boisz się śmierci? Po śmierci odpoczniesz. A jak nie potrafisz, to oddaj się w ręce strażników. Będą cię torturować i zabiją - to pewne. Boisz się cierpienia i bólu? Czym jest godzina, dzień lub nawet miesiąc w porównaniu z całym gównem, które nazywasz życiem?"
- "Nie mogę... muszę wykonać zadanie..." - odpowiedziała Tenshi. - "Ale masz rację..."

Gdy już się uspokoiła, znowu stała się niewidzialna[2]. Szkoda, że ta technika nie wymazywała całkowicie jej istnienia. Udała się do miasta, by rozpocząć swoje śledztwo. Nie wiedziała jak długo zajmie Panu Aracie poinformowanie barmana w "Czarnej Perle". Nie było chyba na tyle późno, by iść spać. A nawet jeśli... to Tenshi nie mogłaby usnąć tej nocy. Równie dobrze mogła się chodzić po mieście i szukać wskazówek. Nikt jej przecież nie widział... prawda?

Chciała się oddać temu zadaniu całkowicie. Nie dlatego, by rywalizować z Sayurii i pokazać Panu Aracie, że się mylił. Chciała po prostu skupić się na czymś innym...

  Ukryty tekst

Arata-sama: - mowa

Kopiuj

[color=#00FF40]- mowa[/color]

[Gōsui]

Prawdziwy odór Shigashi no Kibu
Misja rangi C Tenshi
Kolejka: 12

Informacje i cały dzień którego doświadczała Tenshi zdecydowanie nie działały na nią pozytywnie, szczególnie na jej stan psychiczny. Tylko czy można było się temu dziwić? Zwykle potknięcia które zdarzyć się mogły wszystkim, ot zwykły pech, pchnął ją w przepaść nieszczęść którą spadała, zdawać by się mogło w nicość. Do tego jeszcze słowa jej Właściciela który mimo relacji jaka ich łączyła była chyba najbliższą osobą dziewczyny. Usłyszeć o tym że się pójdzie na narządy i zostanie się zastąpionym kimś ponoć lepszym... czy ten dzień mógł być gorszy? Czy Tenshi osiągnęła już taki moment, że każda kolejna nieszczęśliwa wieść nie będzie już tak bolesna? A może czekało ją smutne, samotne samobójstwo...
Gdy dziewczyna ruszyła bez większego planu ponownie do miasta nie myślała gdzie się kieruje, szła wręcz na "automacie" kierowana... no właśnie co ją kierowało? Być może to pierwsza myśl bo ponownie zaczęła się przedzierać w kierunku miejsca z którego, coś ponad godzinę temu, się ewakuowała. Tego samego gdzie doszło do prawdziwej rzezi.
Tenshi pod płaszczem niewidzialności zajęła to samo miejsce, ten sam dach na który wbiegła po ścianę żeby nie wpaść na nikogo kto mógłby jej przeszkodzić a i z którego bez problemu mogła zajrzeć do uliczki. Ta jednak odrobinę się zmieniła. Przybite ciało zniknęło, miejsce w którym się znajdowało ustalić można było tylko po dziurach w ścianę w miejscach gdzie było ono przybite. Do tego sama uliczka zalana była większa ilością ludzkiej krwi. Nie trzeba było zgadywać do kogo ona należała - nieszczęsny oddział straży.
W samej uliczce kręcili się dwaj mężczyźni z twarzami przewiązanymi od nosa w dół chustami, ubrania nosili czarne chodź już noszące wyraźne ślady zużycia, gdzieniegdzie postrzępione, zadeptane nogawki, tu i ówdzie widać też że były cerowane chodź niebyt starannie. Wyglądali na facetów w średnim o tyle o ile dało się to stwierdzić obserwując ich z góry i biorąc pod uwagę zasłonięte twarze. Obaj zdawali się mieć dość ponurą i flegamtyczną naturę. Nieco dalej stał też dwukołowy wóz na którym leżało już jedno zawiniątko. Chociaż czy wypadało zawinięte bandażem ciało nazywać "zawiniątkiem"? W każdym razie zostając już przy tej nomenklaturze zawiniątek ów było trzy. Jedno na wozie, drugie przy którym wstawali już zamaskowani, jak można się domyślać, zbieracze zwłok trzymający denata z jednej i drugiej strony mając najwyraźniej zamiar wrzucić go na wóz i trzecie zawiniątko oparte o przeciwległą ścianę względem zabójczyni.
Sami mężczyźni póki co nie byli zbyt skorzy do rozmów między sobą, choć nie wiadomo czy dłuższe ich obserwowanie nie przyniosło by jakiś nowych informacji, ale na pewno mieli oni zamiar właśnie ruszyć z zwłokami najpewniej do kostnicy zostawiając tym samym jedne zawiniątko bez niczyjej opieki.

Z/T

Tenshi: Rana lekka

  Ukryty tekst