Kraj kupiecki położony nad morzem, na wschód od Prastarego Lasu. Graniczy z prowincjami Atarashi, Antai, Midori i Kaigan. Ryuzaku no Taki jest znane ze swojego bogactwa i szeroko zakreślonych wpływów - związane jest to z dobrym położeniem i łatwym dostępem do morza, czym nie może się pochwalić Shigashi no Kibu. Kraj ten ma bardzo żyzne gleby i przyjazny klimat, co korzystnie wpływa na dobrobyt jego mieszkańców. Na terytoriach tej prowincji, wśród nielicznych pagórków, można też znaleźć główną świątynię Wyznawców Jashina. Na północy, tuż przy granicy z Atarashi znajduje się z kolei Sarufutsu – miasteczko będące siedzibą szczepu Uchiha i Gazo - oraz Hachimantai - wioska, gdzie znajdują się Wyrzutkowie Cesarscy - Yuki.
Miłość... To takie słodkie. Trochę im zazdroszczę. Przynajmniej na samym początku. Potem sobie przypominam ,że miłość potrafi zadać największy ból jakiego możemy doświadczyć w życiu. A rozstania są jak nie ustane tortury przez które chcesz błagać by ktoś Ci wyrwał serce. Ale na pewno i chwilami potrafi być to i najprzyjemniejszą rzeczą którą możemy doświadczyć w życiu. Ryzykowna gra. Powoli kierowałem się przed siebie zwracając wzrok na starszą panią. Chym.. Czas. Nie da się go zatrzymać. Nawet kiedy nic nie robimy nieubłaganie leci za oknem. Czego ma to nas nauczyć? By czerpać radość z każdej chwili bo nie ma ich dla nas nieskończoność? Da się tak nastawić. Da się tak żyć i da się do tego przyzwyczaić. Trzeba cieszyć się z małych rzeczy. W końcu na świecie jest tyle zła że tylko radość z pierdół może zrównoważyć te szalę smutku. O apropo smutku. Ten chłopak. Ciekawe dlaczego płacze. Skierowałem się w jego stronę. Jest młody. Pewnie problemy które teraz wydają się mu straszne są ledwie błahostkami. Nie wiem. Wysłucham go. Ale na pewno nie zależnie przez jaką głupotę płacze nie powiem mu że czekają go w życiu jeszcze o wiele gorsze rzeczy. To by było za dużo prawdy na raz dla tak młodej duszy. Niech dowiaduje się o świecie w swoim tempie. Mógł bym mu dać wskazówkę. Ale wątpię by był z tych którzy próbują rozumieć. Rozumieć to co ich otacza. Takich jest niewiele. Parę procent.
Powoli minąłem całującą się parę i staruszkę. Stąpanie po piasku wydawało nieznany mi jeszcze dźwięk zagłuszany głośnymi falami. Im bliżej chłopca byłem tym mocniej widziałem szczegóły jego wyglądu. Włosy miał jasne i nie miał butów. Ale może po prostu leżą gdzieś za skałą czego zauważyć nie mogę z powodu na swoją pozycję. Kiedy byłem już niedaleko stanąłem i spojrzałem na niego z bliska. Mój skórzany grubo pozszywany płaszcz falował na wietrze wydając lekkie dźwięki ale na tyle głośne by chłopak był w stanie usłyszeć coś nowego obok siebie. Jednak nie chcąc go przestraszyć za bardzo powiedziałem do niego spokojnym głosem.
-To, że galaktyczny podmuch zniszczy cywilizacje. To nie jest dostateczny powód, by wybuchać płaczem chłopcze. Chyba ,że chodzi o coś innego. To jak opowiesz mi ? Postaram się Ci pomóc.
Na pewno dużo osób nie zaczęło by tak rozmowy. Może uznać to za dziwne i raczej to zrobi. Cóż takim jestem człowiekiem. Trudno zrozumieć to innym. Bo nie słuchają. Nie myślą tyle ile od nich wymagam.
Rodzice się znaleźli więc nie mam czego tam szukać. Chciałem pomóc. Porozmawiać ale najwyraźniej nie było to potrzebne. Odwróciłem się chwilę spoglądając na staruszkę. Szukała jakiś muszelek czy coś. Różne hobby mają ludzie. Chyba na mnie już pora. Wrócę do domu zahaczając o sklep i ugotuje sobie gulasz. Brzmi pysznie. W sumie i tak idę w tamtą stronę. Zagadam to tej staruszki. Starzy ludzie zawsze mają coś mądrego do powiedzenia. W końcu przeżyli parę razy więcej życia niż ja. A i może się ucieszy ,że jakiś młodzieniec będzie chciał zamienić z nią parę słów a nie tylko odwrócić wzrok i zignorować myśląc tylko o swoim życiu. Powoli ruszyłem w stronę staruszki. Po chwili kiedy byłem już niedaleko powiedziałem do niej ciepłym i spokojnym głosem.
-Czego pani szuka w piasku w ten piękny dzień ?
Uśmiechnąłem się delikatnie z zamiarem by było to odebrane jak przywitanie.
Spojrzałem na pijącą sake parę. Powoli ruszyłem w ich stronę. Każdy ma swój rozum. Skoro staruszka nie chciała mojej pomocy to nie będę się narzucać. Każdego człowieka traktuje tak samo. Czy to dwudziestolatek u szczytu formy czy 80 dziadek. I tak większość działa tak samo. Jednak co do pary. Czyżbym dziś miał poznać pierwszych ludzi w Ryuzaki? Moje kroki powoli kierowały się w stronę koca. Jeśli chcą się ze mną napić to może być zabawnie. Choć wolę piwo w karczmie niż sake na plaży. Choć co ja mówię. Nigdy nie piłem sake na plaży. Kiedy znalazłem się niedaleko spojrzałem na wołającą mnie kobietę i spytałem patrząc się jej w oczy.
-Oto i jestem.
Spojrzałem na butelkę. Nie spodziewałem się że już pierwszego dnia w Ryuzaki będzie mi danie się z kimś napić. Zdjąłem płaszcz zostając tylko w białej koszulce podkreślającej moje umięśnienie. Nie była jakoś mocno przyległa lecz zarys był widoczny gołym okiem. Uczucie chwalenia było mi obce. Zdjąłem go by położyć go na ziemię. Chciałem siedzieć na przeciwko by móc bez problemu i wysiłku spojrzeć w oczy osobą które rozmawiać miały ze mną zamiar. Nie pobrudzi się. To tylko piasek. Chwyciłem butelkę z uśmiechem by nie stworzyć dziwnej atmosfery i usiadłem na owym swoim płaszczu. Wypiłem parę łyków i podałem butelkę do mężczyzny by stworzyć coś w rodzaju kolejki. - Nazywam się Senshizu. Przeprowadziłem się z Sogen.
Uśmiechnąłem się w celu stworzenia pozytywnej atmosfery. Podobno przez pierwsze sekundy poznania ludzie wyrabiają sobie już o kimś opinię. Dlatego może lepiej nie zaczynać zbyt ponuro.
Wstałem. Dziwne rozpoczęcie znajomości. Zapowiadało się fajnie nawet butelkę sake dostałem. Żyć nie umierać. Niestety dziewczyna a może kobieta. Nie... Dziewczyna. Dziewczyna spanikowała. Zgubiła jakiś naszyjnik. Podniosłem więc i swój płaszcz. Może naszyjnik był pod nim? Kto wie. Spojrzałem na piasek i zacząłem się przyglądać w poszukiwaniu czegoś wyróżniającego się spośród małych kamyczków. Postanowiłem też dać parę wskazówek parze. Jak tak dalej pójdzie dziewczyna tylko przykopie ten naszyjnik i będzie o wiele trudniej.
-Przestań kopać. Musi być gdzieś na wierzchu ewentualnie lekko przysypany. Koc też ostrożnie podnieście i sprawdźcie pod.
Wziąłem parę łyków sake rozglądając się w spokoju po piasku. Ile to już razy się zdarzało ,że coś się na pikniku zgubiło i po chwili znalazło. Daleko leżeć to raczej nie może. Zresztą nawet jakby się zgubiło. To tylko rzecz. Chłopak kupi jej nowy i zapomną o tym starym. Ale znajdzie się. O to nie ma co się martwić.
Dźwięk metalu zbiegł się w czasie z piaskiem przesypywanym przez kobietę. Tam gdzie poleciała wtedy garść piachu musiało coś być. Rzuciłem płaszcz w inne miejsce i nachyliłem się jedną ręką energicznie szurając po piasku okrężnymi ruchami.
Ludzie całe ,życia dążą za pieniędzmi. Rzeczami które tak naprawdę nie dają im nic poza możliwością dowartościowania w najgorszy sposób bo poprzez arogancję. Po co nam drogie pierścionki? Czy one odzwierciedlają kim jesteśmy? Dlaczego ludzie całe życie biegną za tak nie ważnymi rzeczami. Prawdziwie szczęśliwą osobą może być tylko ta która nie może nic stracić. Której nie przechodzi lęk przed myślą o przewrotnym losie. Ludzie popadają w te więzienie. Materializm sprawia ,że myślą tylko o tym by mieć a nie by być. Zatrzymuje to ich. Przestają się rozwijać...
Poszukiwania zaginionego skarbu.
[13/15]
Misja rangi D dla Senshizu
1. Sorki, że tak krótko, ale około godziny 18:30 moje życie obróciło sięo 180 stopni.
2. Mam prośbę i radę na przyszłość, abyś pisał więcej opisów fabularnych (co robisz), aniżeli przemyśleń. Później trudno odnieść się co czegokolwiek w trakcie odpisu.