Szlak transportowy

[Ario]

Cała ta historia opowiadana przez ludzi, dla Ario brzmiała trochę jak legenda przekazywana przy ognisku żeby postraszyć dzieci. Jednakże ludzie wydawali się zaaferowani i głęboko wierzący w Skaczącego po Górach, a jeszcze bardziej wierzyli w bestię, która pozbawiła życia ich towarzyszy z osady. Chłopak skinął głową rejestrując pełną wypowiedź zarówno mężczyzny przed nim jak i dopowiadającej resztę opowieści kobiety.
- Nie ma takich stworzeń. To brzmi jak jakaś chimera, a takie zwierzęta z takich paktów nie atakują osad. Żyją one raczej na specjalnych terenach i ciężko do nich dotrzeć. Jeżeli miałbym zakładać, co to jest, to albo jakaś marionetka, albo jakaś technika ninja, która imituje różne rzeczy. Może to być reberu, albo pochodna reberu. - przedstawił swoje pierwsze wnioski, jednakże terminologia używana przez Ario raczej sprawiała, że nic to nie mówiło ludziom przed nim.
- A Skaczący po Górach raczej nie istnieje, tylko ktoś się z Wami zabawiał używając różnych rzeczy. W duchy nie wierzę, wszystko jest związane z energią i jej konwersją w coś innego. - zrobił przerwę. Gdyby był w ludzkich ciele, prawdopodobnie nastąpiłoby westchnięcie, jednakże w lalce czasem zapominał jeszcze o takich rzeczach, które nie były tworzone "naturalnie przez ciało" i musiał wszystko udawać.
- W porządku, pójdę i odbiję Waszą wioskę. Możecie powiedzieć wśród Yamanaka, że Ario tam poszedł i nie muszą już interweniować. Niech zajmą się Wami. No i jeszcze jedno pytanie, bo jestem inżynierem - mam zacząć odbudowywać Waszą wioskę z tego co się da, czy zostawić tak jak ją zastanę? Jeżeli to rzeczywiście jakiś przywołaniec, to zniszczenia mogą być większe, ale to i tak chyba na tym etapie nie robi różnicy.

Po tych słowach czekał na odpowiedź, a następnie gdy wszystko już wyjaśnił z grupą ludzi, skierował się w stronę wskazaną przez ludzi. Plusem był fakt, że od pewnego czasu nie musiał jeść, pić ani spać, a jego ciało nie męczyło się, więc mógł podróżować znacznie szybciej i efektywniej.

[Uchiha Hiromi]

~ 4 /... ~

~ Ario ~

~ Wyprawa rangi S~

~ Skaczący po Górach ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Grupa spojrzała po sobie, słysząc słowa Ario. Na ich twarzach malowała się ulga, ale i niepewność. Nie rozumieli wszystkiego, co mówił, ale fakt, że był gotów im pomóc, znaczył dla nich bardzo wiele. Przewodnik odchrząknął i skinął głową.

– Dziękujemy ci, Ario. Nie wszystko rozumiemy, co mówisz, ale jeśli możesz pomóc, będziemy wdzięczni. Co do wioski... – Przewodnik zawahał się, patrząc na pozostałych. – Jeśli da się ją odbudować, to dobrze. A jak nie, to trudno. Zrób, co możesz.

Kobieta, która wcześniej opowiadała o Skaczącym po Górach, zrobiła krok naprzód, przytulając swoje dziecko. 

– Proszę, uważaj na siebie. Może to tylko bajka, ale ten duch zawsze dawał nam nadzieję. Jeśli to coś więcej, może dowiesz się, czemu nas opuścił.

Po krótkiej wymianie zdań i upewnieniu się, że ludzie zrozumieli, co zamierza, Ario ruszył w stronę wskazaną przez przewodnika. Góry wydawały się go wołać – wysoka Kamienna Igła górowała nad horyzontem, a cienie wąwozów i ścieżek tworzyły labirynty, które czekały na kogoś, kto odważy się przez nie przejść.

Droga przez góry była trudna, ale widoki były niesamowite. Ścieżka prowadziła coraz wyżej, a chłodne, górskie powietrze owiewało Ario, choć sam tego nie czuł. Lasy były piękne, a widok z wysokości zapierał dech w piersiach. Gdyby tylko miał dech do zaparcia.

Nadchodziła noc, a Karmazynowe Szczyty przyjęły odcień ciemnej purpury, stopniowo przechodzący w czerwień, jak krew. Pomarańczowe słońce powoli chowało się za górami, a cienie stawały się coraz dłuższe. Mgła zaczynała otulać doliny, ale niebo było przejrzyste. Kolory zmieniały się od ognistej czerwieni po głęboki błękit. Gwiazdy pojawiały się jedna po drugiej. 

I tak było pierwszego, drugiego i trzeciego dnia podróży. 

Ario szedł szybko i bez wytchnienia – nie potrzebował odpoczynku ani jedzenia, a jego ciało nie znało zmęczenia. Przemierzając górskie ścieżki, obserwował otoczenie, zwracając uwagę na każde nietypowe ślady. Kamienie były porozrzucane, jakby ktoś je zrzucił z wysokości, a w ziemi widać było głębokie ślady, jakby coś ciężkiego przechodziło tędy niedawno.

W końcu dotarł do wioski – a raczej do tego, co z niej pozostało. Wioska była położona wysoko w górach, otoczona skalistymi zboczami i porośnięta niską roślinnością. Było widać, że kiedyś to miejsce tętniło życiem – drewniane budynki z charakterystycznymi skośnymi dachami pokrytymi ciemną dachówką, teraz były spalone i zniszczone. Większość domów miała wyłamane ściany, a dymne ślady wskazywały na pożar, który spustoszył całą osadę. Fragmenty drewnianych tarasów i mostków łączących budynki zostały zniszczone, niektóre wisiały luźno nad ziemią, jakby ledwo trzymały się konstrukcji.

Drobne kamienne pagody, które kiedyś zdobiły wejścia do domostw, były poprzewracane lub zniszczone, a ścieżki, które prowadziły przez wioskę, pokryte były kamieniami i popiołem. Na środku wioski znajdował się plac, który kiedyś mógł być miejscem spotkań – teraz porośnięty chwastami i pokryty gruzem, z resztkami małego drewnianego pawilonu, który został niemal doszczętnie zniszczony.

Zbocza otaczające wioskę były porośnięte sosnami i świerkami, ich igły rozrzucone po ziemi. W tle słychać było szum górskiego potoku, który kiedyś mógł być źródłem wody dla mieszkańców. Kiedyś to miejsce miało zapewne swój niepowtarzalny urok, teraz wszystko to było zrujnowane, a atmosfera była ciężka i przygnębiająca. Nad wioską krążyły kruki i wrony, cicho kracząc, jakby wyczuwając tragedię, która rozegrała się tutaj nie tak dawno, dodając miejscu jeszcze bardziej ponurego charakteru.

[Ario]

Ario dotarł do wioski i jego oczy zastały widok, który wyobrażał sobie mniej więcej w ten sposób, ale chyba nie aż tak. Bardziej spodziewał się wszechobecnej krwi i trupów, tutaj zastał spaloną i zdewastowaną wioskę. Bardzo chciał ufać swojemu osądowi, który podpowiadał mu, że to najazd bandycki, ale coś w tej historii mu nie grało.

Po pierwsze kto miałby najeżdżać wioskę tyle drogi od frontu? Nie jest łatwe napaść na całą wioskę i ją spustoszyć, by następnie spalic. Owszem, może bez problemu to już zrobić jakiś ninja o sile przynajmniej Sentokiego, ale jaki jest cel atakowania takiego miejsca? Odrazu więc wykreślił fakt, że jest to związane z wojną, bo wiedział, że nawet na tych terenach od dawna panuje pokój.

Czy w związku z tym liczył bardziej na atak bandycki? Może i tak, sam przecież długi czas rozpracowywał jedną szajkę i wiedział, że Ci ludzie nie cofną się przed niczym, ale w ogóle nie pasowało mu to miejsce. Ani to nie jest punkt dystrybucji narkotyków, ani hodowli ze względu na topografię terenu. Ludność wydawała się w średnim wieku, więc nie posiadali niewiadomo ilu młodzików, do ściągania haraczy czy podobnych danin. Nawet jeśli, to ukradliby w celu zastraszenia kilka młodych dziewczyn, a nie palili cała osadę.

Przywołaniec zaczynał mu coraz bardziej pasować...ale czemu zwierz miałby zerwać się ze swojego leża i przyjść tutaj? Był głodny? To by było więcej krwi, a z tego co ludzie mówili, to nie atakował ich w celu pożywienia, tylko dewastacji. Może być czymś podpuszczony? Niee, to też mu średnio pasowało.

Ario powolnym krokiem wszedł do osady i uklęknął przy pierwszym lepszym spopielonym drewnie. Był ciekawy, czy popiół jeszcze trzyma ciepło, czy to już dawne pozostałości. Potrzebował więcej danych, stąd ostrożnie zaczął przechadzać się od domostwa do domostwa, przeszukując je w poszukiwaniu jakichś znaków. Przede wszystkim - gdzie bestia mogła pójść, a po drugie czy coś z osady zostało zabrane - jakieś zasoby.

[Uchiha Hiromi]

~ 5 /... ~

~ Ario ~

~ Wyprawa rangi S~

~ Skaczący po Górach ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Ario wszedł powoli do wioski, jego kroki były ciche, niemal bezszelestne, jakby bał się zakłócić ciszę, która zaległa nad ruinami. Ciszę przerywały głośne krakania kruków i wron, które latały nad jego głową. Wioska wyglądała na opuszczoną już od kilku dni, a wszelkie ślady życia zdawały się być zakryte przez czas i zniszczenie. Było pusto – brak jakichkolwiek oznak ludzkiej obecności. Drewniane budynki, spalone do szczętu, stały jak ciche pomniki tragedii, które rozegrały się tutaj nie tak dawno temu.

Resztki pogorzelisk leżały rozproszone po całej osadzie, a gdzieniegdzie widać było spopielone drewno, które przy bliższym przyjrzeniu się było całkowicie zimne. Pożar miał miejsce co najmniej kilka dni temu. Było widać ślady paniki – porozrzucane narzędzia, szczątki sprzętów domowych, które pokazywały chaotyczną ucieczkę mieszkańców.

Pod jednym z większych budynków, który kiedyś musiał być centrum wioski, znajdowały się resztki spalonych kości – wiele z nich należało do zwierząt, ale ich ilość wskazywała na to, że mogło to być całe stado. Scena była makabryczna – jakby całe zwierzęta zostały spalone w jednym miejscu, bez możliwości ucieczki.

Ślady na ziemi były głębokie i wyraźne – odciski wielkich łap, które prowadziły prosto w stronę pobliskiego wąwozu. Ślady były nieregularne, jakby bestia w pośpiechu opuściła miejsce zniszczenia, kierując się w stronę gór. Ziemia była rozkopana, jakby coś ciężkiego poruszało się po niej, zostawiając za sobą szerokie bruzdy.

Gdy Ario rozglądał się po okolicy, zauważył coś na szczycie jednej z okolicznych gór (prawdopodobna była to Kamienna Iglica). Na tle nieba widniała ciemna sylwetka – wysoka postać. Stała nieruchomo, patrząc w stronę wioski, a jej kształt wydawał się zlewać z otaczającym mrokiem. Była zbyt daleko, by dostrzec szczegóły, ale jej obecność dawała Ario pewność, że ktoś lub coś obserwowało go z oddali.

Ślady prowadzące w stronę wąwozu były wyraźne – jakby bestia, która tutaj grasowała, miała swoje leże gdzieś głębiej w górach. 

[Ario]

Ario przejrzał miejsce zdarzenia jednakże nie spotkał nic, co dałoby mu jakiekolwiek wskazówki. Co prawda na środku było zrobione ognisko, nie wiadomo do końca skąd i po co. Pewne było jednak to, że potwór, czy bestia zostawiała ślady. Ario przycupnął przy jednym z nich zastanawiając się, czy kojarzy jakiekolwiek zwierzę, które by pasowało do tych śladów. Niestety, coraz bardziej przekonywał się w kierunku jakiegoś przywołańca. Co więcej, gdy rozglądał się po osadzie, zobaczył dziwną postać, która mu się przyglądała.

A więc znalazł prawdopodobnie to czego szukał.

Przez chwilę zastanawiał się, czy nie użył shunshina by momentalnie dotrzeć do postaci, ale postanowił, ze nie będzie w ten sposób działał. Zostawił sobie cień szansy na to, że bestia została czymś sprowokowana, a ludzie nie powiedzieli mu wszystkiego. Często tak się działo, że negatywne rzeczy były przemilczane, a później pojawiało się wielkie zdziwienie dotyczące jakichś tam sytuacji. Ario nie chciał wydawać więc osądu nim rzeczywiście upewni się, że zaszła tu krzywda ludzka bez żadnego powodu.

Popatrzył ponownie na stojącą postać, nie robiąc żadnego zbędnego ruchu. Nie bał się jej. Ario w ogóle mało czego się bał, chociaż była w sumie to nie bał się niczego. Przeżył już w miarę wszystkie najgorsze rzeczy, które może przeżyć człowiek, a co więcej - można nawet stwierdzić, że w pewnym sensie umarł.

Pomału ruszył więc przed siebie, podążając za śladami, stopniowo przyśpieszając. Też nie chciał z drugiej strony spędzić tutaj niewiadomo jak długo. Ludzie muszą wrócić do osady. Przez chwilę myślał, czy nie zostawić tutaj klona, by zaczął już porządkować, ale stwierdził, że jak rozstrzygnie winnych, to wtedy dopiero zdecyduje o podejściu do prac.

[Uchiha Hiromi]

~ 6 /... ~

~ Ario ~

~ Wyprawa rangi S~

~ Skaczący po Górach ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Kiedy jego wzrok natrafił na ślady bestii, przyklęknął, przyglądając się uważnie odciskom. Głębokie ślady, większe niż jakiekolwiek zwierzę, które znał, sprawiały, że coraz bardziej skłaniał się ku myśli o przywołańcu. Nie wyglądało to na dzieło zwykłego drapieżnika, ale coś, co nie należało do świata, jaki znał.

Gdy rozglądał się, jego wzrok znowu natrafił na sylwetkę stojącą na szczycie pobliskiej góry. Postać była nieruchoma, ciemna. Stała, prawdopodobnie obserwując go, jakby czekała na jakiś ruch. Ario postanowił nie działać impulsywnie. Nie użył shunshina, nie chciał ryzykować bez zrozumienia pełnego obrazu sytuacji.

Ario wstał powoli, jego ruchy były spokojne. Obserwował tajemniczą postać, nie robiąc żadnych nagłych gestów. Wiedział, że musiał zdobyć więcej informacji – cokolwiek się tu wydarzyło, mogło mieć drugie dno, a ludzie często pomijali ważne szczegóły. Może coś ukrywali, może próbowali chronić siebie lub innych. Wiedział, że dopóki nie będzie miał pewności, nie powinien wyciągać pochopnych wniosków.

Postać na szczycie góry pozostawała w tym samym miejscu, jakby czekała na jego reakcję. Ario, nie odrywając od niej wzroku, zaczął iść w stronę wąwozu, podążając za śladami bestii. Tempo jego marszu stopniowo przyspieszało – nie chciał tracić czasu. Wiedział, że mieszkańcy wioski czekają na możliwość powrotu do swojego domu. Z każdą chwilą czuł, że jest bliżej odkrycia prawdy – cokolwiek by to miało oznaczać.

Wąwóz, którym podążał Ario, prowadził między wysokimi, niemal pionowymi ścianami gór. Cienie padały na ścieżkę i było tutaj naprawdę ciemno. Kruki i wrony, które wcześniej krążyły nad wioską, teraz przysiadły na skalnych występach, obserwując każdy jego krok, jakby to one były tutaj strażnikami tej doliny. Ścieżka była wąska, kamienista, miejscami ledwie dostrzegalna pośród osuwających się skał i zarośli.

W miarę jak zagłębiał się w wąwóz, skały po obu stronach rosły. W miejscu, gdzie ściany były szczególnie wysokie, odgłos jego kroków odbijał się echem, tworząc złudzenie, jakby ktoś szedł za nim. Głębokie odciski łap, które śledził, były coraz wyraźniejsze, jakby bestia miała ogromny ciężar i pozostawiała głębokie bruzdy w wilgotnej ziemi. Kamienie leżały rozrzucone, jakby coś ciężkiego przedzierało się przez wąwóz bez najmniejszej troski o otoczenie. Czasami mijał roślinność porastającą kamienie, wygiętą i zniszczoną, jakby ktoś lub coś brutalnie się z nią obchodziło.

W pewnym momencie wąwóz zaczął się rozszerzać, otwierając na małą polanę, która była pełna poprzewracanych drzew i zgniecionych krzewów. Ziemia była porozrywana, a w środku polany dostrzegł głęboką wyrwę – jakby coś wpadło z dużą siłą, pozostawiając po sobie chaos. Odciski łap prowadziły dalej, w stronę ciemnego wejścia do jaskini po drugiej stronie polany. Ciemność wejścia wydawała się pochłaniać światło.

Kruki i wrony przysiadły na gałęziach połamanych drzew, nie odzywały się, po prostu obserwowały. Ario widział przed sobą kolejną przeszkodę – ciemne, nieprzyjazne wejście do jaskini, w której zapewne czekała odpowiedź na część pytań, które trapiły jego umysł. Bestia musiała być gdzieś tam, a on musiał wiedzieć, dlaczego zaatakowała wioskę i co tak naprawdę tutaj się wydarzyło.

[Ario]

Ario szedł wąwozem oglądając się z różnych stron. Szukał śladów dziwnego zwierza lub bestii, lecz takie dostrzegł dopiero gdy dotarł do rozszerzającej się dziwnej polany. Tutaj rzeczywiście coś urzędowało i Ario nie był do końca przekonany co to mogło być. Jeżeli to rzeczywiście był jakiś przywołaniec to oni raczej powinni chodzić w stadach albo grupach, stąd kuglarz powinien kogoś natrafić. Tym razem jednak nikogo nie było i miejsce wyglądało na opuszczone.

Nie musiał jednak długo szukać, gdy natrafił na jaskinię, która była ewidentnie jakiś leżem czy czymś w tym rodzaju. Coraz mniej zaczynał ufać swojemu osądowi, że to była grupa ludzi, bo rozgardiasz jaki panował na polanie był tworem czegoś dużego.

Ario nie czekając więc zamierzał zareagować na swój - dość specyficzny sposób. Jeżeli cokolwiek było w środku, to chciał go tam zamknąć dopóki nie wyjdzie. A raczej chciał skonfrontować się z tym czymś - czymkolwiek to było.

W związku z tym, Ario złożył więc pieczęć i przywołał dwa klony, które były idealnym odwzierciedleniem jego postaci. Bez zbędnego przeciągania, rozkazał jednemu z klonów ruszyć w środek jaskini, a drugiemu by zbadał okolicę dookoła. Sam zaś podszedł do wejścia do jaskini i wyjął z plecaka 5 plakietek, które zamierzał użyć. Rozłożył plakietki dookoła wejścia i wykonując znak barana, przelał chakre w pieczęci. W ten sposób wiedział, że cokolwiek jest w środku - już stamtąd nie wyjdzie.

Sam zaś zaczął też rozglądać się za dziwną bestią, wiedząc, że jeżeli nie ma jej w środku, to musi być gdzieś na zewnątrz. A sama bariera mogła być ciekawą miejscówką strategiczną. Aż dziwił się, że sam wcześniej nie wpadł na to, że może być to aż takie interesujące posunięcie.

Rozglądając się po polanie, chował też dookoła notki, by nie były zbyt blisko siebie i bariera się trzymała jak nadłużej.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 7 /... ~

~ Ario ~

~ Wyprawa rangi S~

~ Skaczący po Górach ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Na polanie, która otwierała się przed nim, dostrzegł odciski, które zdawały się przeczyć logice. Jeden wyglądał jak łapa tygrysa z głębokimi pazurami, obok niego widniał ślad przypominający orle szpony, a nieco dalej — odcisk małpich palców. Wszystkie były różnej wielkości i intensywności, ale rozmieszczone tak, jakby należały do jednej istoty. Myślał o tym, że był to przywołaniec, ale to, co widział nieco wymykało się jego pojęciu o przywołańcach. Dookoła widział też zniszczenia, które tylko potęgowały jego wątpliwości. Gałęzie drzew były połamane na wysokościach, które wydawały się poza zasięgiem jakiegokolwiek, normalnego zwierzęcia, a na jednej ze skał widniały głębokie rysy, jakby coś przeciągnęło po niej olbrzymim pazurem. Polana była w nieładzie, a powietrze zdawało się gęstsze, jakby samo miejsce odpychało intruzów.

Bez wahania zaczął działać. Wykonując pieczęcie, przywołał dwa klony — każdy z nich identyczny jak on sam. Jednemu zlecił zbadanie wnętrza jaskini, drugiemu — patrolowanie okolicy. Sam zajął się rozkładaniem plakietek dookoła wejścia do jaskini. Wykonał znak barana, a z jego ciała popłynęła energia, aktywując barierę. Przez krótką chwilę powietrze zdawało się drżeć, jakby samo otoczenie reagowało na ten akt.

Jeden z klonów, eksplorując wnętrze jaskini, przystanął na chwilę, by przyjrzeć się dziwacznym pozostałościom — czarnej sierści, która zmieniała kolor, i pulsującej łusce. Chwilę później ciszę przerwał głęboki, wibrujący dźwięk, przypominający niski pomruk lub warkot. Nie pochodził z jednego kierunku — zdawało się, jakby rozchodził się po całej jaskini, odbijając się od ścian i sprawiając, że przestrzeń wibrowała. Klon instynktownie odsunął się kilka kroków, ale nic więcej się nie wydarzyło. Pomruk ucichł, pozostawiając wrażenie, że coś w głębi zostało obudzone lub poruszone.

Na zewnątrz drugi klon patrolujący okolicę polany zauważył nagłe poruszenie. W oddali, między drzewami, coś się przemieszczało. Cienie były zbyt duże i szybkie, by należeć do zwykłych zwierząt. W pewnym momencie jeden z większych pniaków w lesie runął z trzaskiem, a z jego wnętrza uniosła się chmura pyłu i fragmenty gałęzi. Klon skupił uwagę w tym kierunku, ale to, co tam było, zdawało się kryć w cieniu — jakby z premedytacją unikało kontaktu wzrokowego. Jednak obecność była wyczuwalna. Coś zbliżało się do leża.

Ario, kończąc rozkładanie notek i upewniając się, że bariera działa, spojrzał ponownie na jaskinię. Zauważył wtedy niewielkie, niemal niewidoczne wyżłobienia wokół wejścia do jaskini. Nim zdążył jednak zrobić cos jeszcze, kątem oka dostrzegł ruch. Sylwetki, które wcześniej widział w oddali, teraz zdawały się być bliżej.

Dwa cienie wyłoniły się z mroku, poruszając się cicho i ostrożnie. Ario widział je wyraźniej niż wcześniej — smukłe, przypominające humanoidalne postacie o nietypowych proporcjach. Ich ruchy były niemal taneczne, ale wyraźnie miał do czynienia z kimś, kto był wytrenowany, chociaż o bardzo dziwnych proporcjach. Niby byli ludzcy, ale wydawało się, że ich nosy były długie, twarze czerwone (chociaż w cieniu było nie do końca to widać), a odziani byli w tradycyjne, obszerne stroje. 

Jedno ze stworzeń podniosło dłoń, jakby w geście powitania, ale także ostrzeżenia. 

[Ario]

Wnętrze jaskini wydawało się być przez coś zamieszkane, ale i całe leże potwora, którym była dziwna dolina, zaczęła zastanawiać Ario. Jakim cudem ktoś osiedlił się tak blisko tego "czegoś", a także starał się przypomnieć, jakie zwierzęta mogą to przypominać. Klon badający jaskinię zamierzał dalej sprawdzać wnętrze jaskini, ponieważ prędzej czy później Kunisaku musiał sobie to wszystko poskładać jakoś w całość.

Ruch na polanie zaś przykuł uwagę patrolującego klona, jednak ten nie zamierzał przechodzić do ataku. Cała sytuacja wydawała się zbyt surrealistyczna, by mogła być prawdziwa, więc tym bardziej Ario wraz z klonami zachowywali pozorną czujność, bo sam czuł się w pełni sił po przeprowadzonej wcześniej operacji. W związku z tym klon Ario, zaczął się wycofywać w taki sposób, by mieć przed sobą dziwną postać, a samem się cofać. Zamierzał dojść do skał i pomału wdrapać się na nie, by mieć widok na cały obszar i tym samym na samego oryginalnego Ario, który akurat został powitany przez...no właśnie, sam nie wiedział co.

Pacynkarz stanął przed postaciami, które szły w jego kierunku. W związku z tym nie musiał dalej przejmować się poszukiwaniami, bo prawdopodobnie to czego szukał samo postanowiło się ukazać. Tylko teraz cała legenda mu się ponownie nie zaczynała sklejać. Skoro go widzieli, czemu w takim razie nie zaatakowali go jak osady? Jaka konspiracja stała za tym wszystkim? Ario patrzył jak zawsze swoim obojętnym wzrokiem w kierunku nieznajomych. Salamandra na jego barku spoczywała bez ruchu, jednak Ario wystrzelił nić chakry, by podpiąc się pod swojego małego towarzysza, który mimo, że był tylko tworem, to towarzyszył Ario w obu wojnach. Salamandra [Marionetka A] miała podnieść łeb i otworzyć paszczę, ukazując wystający pręt.
- Ario Kunisaku, Sentoki Ayatsuri. - przedstawił się, sięgając do kieszeni i wyciągając medalion ninja, by ukazać go im w pełnej krasie. Następnie szybkim ruchem schował go, jednak nie wyciągał żadnych zwojów. Czuł, że jeszcze ich nie potrzebuje. - Nim wydam osąd, chcę się dowiedzieć, czemu zaatakowaliście osadę pod górą. Widziałem zniszczenia i widziałem ich samych uciekających przed Wami. To nie jest lud walczący, a zwykli pasterze i rolnicy, także czekam na wyjaśnienie. - powiedział, a jego głos nie pasował zdecydowanie do postawy. Chociaż Ario mógł przypominać najeżonego kota, który w każdej chwili jest gotowy do ruszenia na wroga, tak jego głos i wzrok wydawał się być zupełnie beznamiętny. W głowie miał kilka scenariuszy do reakcji, tak wejście bezpośrednio w przeciwników, jak wycofanie się do bezpieczniejszej pozycji - zależnie od ruchu nieznajomych.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 8 /... ~

~ Ario ~

~ Wyprawa rangi S~

~ Skaczący po Górach ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Gdy Ario spoglądał na nadchodzące postacie, wkrótce dostrzegł ich prawdziwą naturę. Nieznane istoty ubrane były w charakterystyczne stroje, przypominające ceremonialne szaty w kolorach głębokiej czerwieni i czerni. Każda z istot miała na sobie czerwoną maskę o długim dziobie. Na plecach miały duże skrzydła, pokryte ciemnymi piórami, które delikatnie połyskiwały w świetle. Ario od razu rozpoznał, że to nie są ludzie, choć nie wiedział, z kim ma do czynienia. Ich kroki były ciche, niemal jakby nie dotykali ziemi, a każdy z nich trzymał w ręku długą, ostrą katanę, która połyskiwała w bladym świetle.

Ich spojrzenia, choć ukryte za maskami, zdawały się przebijać Ario na wskroś. Gdy zbliżyli się na odległość kilku kroków, jeden z nich uniósł katanę i wskazał na Ario, podczas gdy drugi wykonał gest, który był jednoznacznym wyzwaniem.

— Odejdź, shinobi — przemówiła jedna z istot, jej głos był nieco skrzekliwy, jakby ptasi, i ostry jak miecz, pełen chłodnej pogardy. — To nie jest twoja sprawa. Młodzieniec o czerwonych oczach już raz się wtrącił i spowodował ten chaos. Jego interwencja złamała i tak już osłabione pieczęcie i teraz Nue grasuje swobodnie. Nie potrzebujemy więcej ludzkiej arogancji, która niszczy nasz świat. My nie stanowimy zagrożenia dla ludzi — chcemy ich chronić przed prawdziwym niebezpieczeństwem. To nie my atakujemy wioski, ale staramy się je chronić przed zagrożeniem, które stanowi Nue.

Druga z istot, unosząc swoją katanę, dodała: — Jeśli nie wycofasz się, będziemy musieli z tobą walczyć. Nie chcemy krzywdzić ludzi, ale nie pozwolimy, abyś przeszkadzał. Ta sprawa dotyczy nas, a my zrobimy wszystko, aby ochronić mieszkańców gór.

W tym czasie klon Ario, który patrolował okolice, obserwując dziwną postać, która zbliżała się do jaskini na polanie. Przygotowywał się na ewentualny atak, ale nie miał zamiaru prowokować konfrontacji bez potrzeby. Powoli dostrzegał coś, co wydawało się, że stworzenie, które widzi było dziwne. Przez chwilę wydawało mu się, że widział tygrysa. Później mignął mu ogon węża. Dźwięki, które stworzenie wydawało tez było jakieś... pomieszane. Małpa? Zawołanie orła?

Klon w jaskini kontynuował badanie wnętrza, szukając dalszych śladów obecności stworzenia i musiał wchodzić głębiej i głębiej, jednocześnie pozostając czujnym na każdy dźwięk i ruch.

[Ario]

Rozmowa z obcymi postaciami przybrała nowy wymiar. Po pierwsze Ario dowiedział się, że to niejaki Nue jest sprawcą zamieszania. Czyli jednak bestia, a raczej jakiś przywołaniec rzeczywiście zerwał się z jakiegoś miejsca i teraz grasował swobodnie. To dawało już jakiś zalążek planu. Kunisaku patrzył nadal na swoich rozmówców w sposób niewzruszony, ale to chyba właśnie jego swobodna postawa jeszcze tutaj sprawiała, że nie ruszyli na siebie.
- Odkąd wioska cywili została zaatakowana, to jest moja sprawa. - powiedział na tyle stanowczo, ile jego ton dawał radę, jednakże tym razem patrzył na nich obu. Raz na jednego, potem na drugiego. - Wydaje mi się, ze wiem kim jesteś...Skaczący po górach. Interesujący przydomek, ale nie zamierzam oceniać.

Salamandra wyprostowała się, po czym zaczęła zdrapywać się z pleców Ario i krążyć po ziemi, wokół jego nogi, gdy wysłuchiwał drugiego z przybyszów. Ten chyba był bardziej w gorącej wodzie kąpany.
- To mamy wspólny cel. Jednakże nim o tym, powiedziałeś coś co mnie zaciekawiło. Osoby z czerwonymi oczami to klan Uchiha. Co oni tutaj robili? - zapytał, ponieważ z tego co się orientował, to akurat Ci mają dość dużo pracy na swoich terenach.

W każdym razie Ario przez chwilę się zastanawiał co zrobić w obecnej sytuacji. Nie musiał gonić ludzi bo i tak nie mieli gdzie wracać. Miał komfort czasowy...jakiś.
- W porządku, zrobimy w takim razie tak. - wyprostował rękę i wskazał palcem w kierunku Jaskini. - Na grocie zamontowałem pieczęć, która sprawi, że bestia nie opuści tego obszaru. Mogę Was wpuścić do środka, co też uczynię. Wtedy Wy zapieczętujecie bestię, skoro według tego co mówicie - jest ona pod...waszą kontrolą. Nie interesujecie mnie Wy, skoro nie Wy zaatakowaliście wioskę, ale bestia jest zagrożeniem, które wyeliminuję. Nie widzę jednak problemu, żebyście zapieczętowali ją zgodnie z tym co mówicie. - Ario zrobił przerwę, spoglądając na nich. Jego wzrok wydawał się przeszywać ich na wylot. - Tutaj jest bardzo wilgotne powietrze, więc to nie są tak twarde skały, jak mogłoby się wydawać. Jeżeli bestia będzie się szarpała i próbowała siłowo opuścić grotę, to zawali na siebie górę i prawdopodobnie zginie na miejscu. W związku z tym możecie iść pierwsi i spróbować załatwić temat po swojemu. Jeżeli Wam się nie powiedzie, dokończę pracę i pozbędę się potwora. Tylko, nie wiem czy uda mi się zapieczętować taką bestię, nigdy nie próbowałem. Specjalizuję się w bardziej pomniejszych celach. Mogę Wam również pomóc, jeżeli czujecie, że przyda się pomoc, aby szybciej rozwiązać problem. - powiedział po czym zrobil pauzę. - Albo możemy się tutaj zmierzyć, wybór nalezy do Was.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 9/... ~

~ Ario ~

~ Wyprawa rangi S~

~ Skaczący po Górach ~
~ Wiosna, rok 395 ~

Jeden z nieznajomych uniósł rękę, jakby chciał przerwać Ario w pół zdania. Jego głos, nadal skrzekliwy, zabrzmiał z nutą nieufności:

- Mówisz o pieczęci, którą umieściłeś na jaskini. W jaki sposób działa? Czy rzeczywiście masz pewność, że powstrzyma Nue, jeśli ta spróbuje się wyrwać? Chcemy wiedzieć, czy naprawdę rozumiesz, co próbujesz osiągnąć, czy to tylko ludzka arogancja znów sprowadza zagładę. Ludzie już raz zniszczyli to, co utrzymywało bestię w zamknięciu. Dlaczego mamy ufać, że tym razem będzie inaczej? - powiedział, po czym na chwilę zamikł, po czym jeszcze raz się odezwał. - I jeszcze coś. Nie jesteśmy Skaczącymi po Górach, jeśli to właśnie miałeś na myśli. To inna istota, której nasze drogi również zdarzało się przecinać. Nie mieszaj nas z nią — nasza misja jest zupełnie inna.

Drugi dodał, wskazując lekko kataną na jeden z klonów Ario krążących w okolicy:

- A te... Twoje kopie. Dlaczego włóczą się po naszym terenie?

Obie istoty wyraźnie patrzyły na Ario z mieszanką nieufności i ciekawości. Ich skrzydła lekko drgały, jakby gotowe unieść ich w każdej chwili, a katany w ich rękach lśniły groźnie w bladej poświacie.

Po chwili ciszy pierwszy z nich przemówił ponownie, tym razem tonem wyraźnie cięższym i bardziej poważnym:

— Mówisz, że chcesz wyeliminować zagrożenie. Ale czy jesteś gotów ponieść najwyższą cenę, jeśli twoje metody zawiodą? Jeśli nie uda nam się powstrzymać Nue, jedynym sposobem na utrzymanie jej w pieczęci będzie ofiara życia i nieustanne zasilanie chakrą. Tak, jak poświęciła się kobieta, którą wyciągną czerwonooki. To przez to Nue się wydostała, pieczęć została zniszczona Czy byłbyś gotów poświęcić swoje życie, aby chronić tych, których nawet nie znasz?

Ich spojrzenia zdawały się wbijać w Ario, badając jego reakcję. Atmosfera zgęstniała jeszcze bardziej, a cichy wiatr poruszył liście wokół nich, jakby przyroda wstrzymała oddech w oczekiwaniu na odpowiedź.

[Ario]

Chociaż wydawać się mogło, że dwójka nieznajomych miała przewagę liczebną, tak Ario zupełnie nie przejmował się takimi rzeczami. Sam na wojnie musiał szarżować przeciwko niezliczonej ilości wrogów, tak więc o ile nie jest to walka sam vs wielotysięczna armia, to nie ma czego się przejmować...tym bardziej, że dziwne postacie wyglądały mu raczej na jakąś intrygę. Prawdopodobnie marionetki.
- Pieczęci nie są po to by powstrzymać Nue na stałe, czymkolwiek jest, tylko na chwilę. - powiedział obojętnie. - Zakładając, że ta bestia jest niesamowicie potężna, nawet jak zawalę na nią całą grotę, to raczej się wydostanie. W związku z tym, na ten moment chcę ją spowolnić. Ja nie potrzebuje od Was zaufania, tylko informacji, czy powstrzymacie sami bestię, czy ja mam to zrobić. Jeżeli bestia pozostaje w zamknięciu i macie nad nią kontrolę, to wszystko jest w porządku, jednakże jeżeli bestia zerwała się i zaatakowała osadę cywilną, w moich obowiązkach jest ją powstrzymać.

Klon w jaskini miał się zatrzymać, a klon na zewnątrz, obserwować otoczenie.
- Moje klony robią pomiary pola. Jeżeli wywiąże się bitwa, muszę być przygotowany. Raczej specjalizuję się w eliminacji małych jednostek niż dużych, stąd wolę się przygotowac. - wyjaśnił.

Na sam koniec poinformował ich o swoich następnych zamiarach.
- Nie będzie żadnego pieczętowania. Jeżeli bestia okaże się nierozumna, zabiję ją. Jeżeli chcecie pieczętować, to możecie to robić sami. Jestem weteranem wojennym, o ile nie jest to bijuu, w pojedynkę nie będę miał problemów. Z Bijuu bym się musiał lepiej przygotować, bo nigdy z takim sam na sam się nie mierzyłem. Macie 5 minut by podjąć decyzję, czy coś robicie czy nie, bo za pięć minut zaczynam działania.

Na te słowa Ario zamierzał się odwrócić ciałem, lecz głowa miała zostać ciągle skierowana w ich stronę. Inaczej mówiąc patrzyć za swoje plecy. Powolnym krokiem miał iść w kierunku jaskini, ciągle patrząc się na dwoje przybyszów.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 10/... ~

~ Ario ~

~ Wyprawa rangi S~

~ Skaczący po Górach ~
~ Wiosna, rok 395 ~

– Rozumiem, że nie znasz odpowiednich pieczęci, by całkowicie powstrzymać Nue – odezwał się jeden z Tengu. Jego skrzekliwy głos odbił się echem od skalnych ścian, wibrując w chłodnym powietrzu. – Nue nie jest zwykłą bestią, jak te, do których zdążyłeś się przyzwyczaić. Można ją zatrzymać na stałe tylko odpowiednią pieczęcią. Tą samą, która została osłabiona w dniu, w którym uwolniono nas, i złamana, gdy czerwonooki młodzieniec zabrał źródło chakry. Zabicie Nue spowoduje jedynie, że jej chakra rozproszy się po świecie. A potem... odrodzi się znowu – nikt nie będzie wiedział, gdzie ani kiedy. To yokai, shinobi. Wolimy trzymać ją tutaj, bo przynajmniej wiemy, gdzie się znajduje.

Drugi z Tengu, bardziej stanowczy, postąpił kilka kroków naprzód, gotowy do walki, z rękami na rękojeściach katan.

– Dotarliśmy za późno, by ochronić osadę przed Nue. Ale ci, którzy przeżyli, odeszli daleko. Są już poza jej zasięgiem – powiedział cicho, choć w jego głosie dało się wyczuć napięcie. Przeniósł wzrok na jaskinię, skąd dobiegały coraz intensywniejsze wibracje.

Ario zrobił kilka kroków w stronę wejścia, nie spuszczając wzroku z dwóch tajemniczych postaci. Ich reakcja była natychmiastowa – wymienili zaskoczone spojrzenia, jakby jego ruch wybił ich z równowagi. To, że Ario był ludzką marionetką, wyraźnie ich niepokoiło. Ten widok fascynował ich i jednocześnie budził obrzydzenie, co wyraźnie odbijało się w ich postawie.

W tym samym czasie klon, który wcześniej znalazł ślady czarnej, połyskującej sierści i fragmentów łusek, zbliżył się do głębszej części jaskini. W mroku zaczęła majaczyć sylwetka Nue – masywna, groteskowa forma, będąca dziwnym połączeniem tygrysich łap, orlich szponów i małpich palców. Jej sierść, mieniąca się delikatnym, wielobarwnym blaskiem, zmieniała kolory w zależności od kąta światła, ale w ciemnościach niemal zlewała się z otoczeniem. Pulsujące łuski na jej grzbiecie wydzielały nikłe światło, nadając jej wygląd jakby nie z tego świata. Głębokie, wibrujące pomruki wypełniały przestrzeń, sprawiając, że powietrze zdawało się cięższe, a każdy dźwięk echa potęgował poczucie grozy. Klon, ledwie dostrzegając szczegóły w nikłym świetle, wiedział, że ma przed sobą istotę wymykającą się wszelkiemu zrozumieniu.

Nue zareagowała natychmiast. Uniosła się lekko na tylnych łapach, a wokół niej powietrze zaczęło wirować. Po chwili stworzyło niewielki stożek, który z każdą sekundą nabierał na sile. Nie zmierzał jednak ku górze – przeciwnie, zdawał się celowo kierować w stronę klona. Tornado szybko rosło, a jego siła była tak wielka, że kamienie i pył unosiły się w powietrzu, uderzając o ściany jaskini z ostrym trzaskiem. Klon rzucił się w bok w ostatniej chwili, ledwo unikając uderzenia. Wir uderzył w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał, z impetem rozrywając kamienną posadzkę. Siła uderzenia była jednak tak ogromna, że cała struktura jaskini zaczęła drżeć. Z sufitu posypały się odłamki skał, a ściany zdawały się uginać pod naporem. Klon, zapewne próbując się wycofać, został przygnieciony przez spadający głaz. "Puff!" – jego ciało rozpłynęło się w obłoku dymu, przekazując wiedzę i wspomnienia oryginalnemu Ario. Chaos i przerażający obraz budzącej się Nue stały się teraz częścią świadomości głównego ciała. 

Tymczasem drugi klon, patrolujący las, nagle poczuł niepokój. W oddali, w mroku, drzewa zaczęły się łamać z przerażającym trzaskiem, jakby coś ogromnego przeciskało się między nimi, ignorując przeszkody. Wkrótce pojawiła się sylwetka Nue – ta znacznie większa od tej, którą widziano w jaskini. Jej ogromne ciało, przypominające koszmarne połączenie zwierzęcych cech, poruszało się z zadziwiającą zwinnością, mimo swojej masy. Każdy krok tej bestii pozostawiał za sobą pas zniszczenia – drzewa padały jedno po drugim, jakby nie ważyły nic. Pomruki, ciężkie i głębokie, rozchodziły się echem po lesie, niosąc z sobą strach.

Nue nagle zwróciła głowę w stronę klona, jakby wyczuwając jego obecność. Nie zwalniała tempa – przeciwnie, zmierzała ku niemu.

Wizualizacja Nue

  Ukryty tekst

[Ario]

- Nie jest to do końca prawdą. Znam pieczęci i to dość silne, tylko nie wiem jeszcze z czym się mierzę, dlatego nie wiem jaki rodzaj dobrać. - wyjasnił na zarzut, że nie zna pieczęci. Można wręcz powiedzieć, że Ario jest chodzącą pieczęcią, czyli kwintesencją pieczętowania. Jednakże to co dalej opowiadały postacie było coraz bardziej interesujące. Na tyle, że Ario stanął w miejscu i przestał kierować się w kierunku jaskini.
- Nie jest bestią, czyli nie jest przywołańcem. Ale to co powiedziałeś dalej mnie zainteresowało. Zabicie go spowoduje rozprzestrzenienie się chakry i odrodzenie w innym miejscu. To jest procedura działania bijuu, więc mówicie, że ta bestia jest bijuu? - powiedział, zastanawiając się.

Wtedy też uderzyły w niego wspomnienia pierwszego klona. Ario nie był ekspertem w temacie ogoniastych bestii, ale odkąd był na wojnie poświęcił trochę czasu na zainteresowanie się tematem. Jednego był pewny. To co zabiło klona w środku jaskini to nie było bijuu, przynajmniej nie z tych które znał. Nim jednak zdąrzył odpowiedzieć, wyjaśnili mu, że to jest Yokai. Ario wtedy zmarszczył brwi.
- Yokai? Na wojnie dzicy wspominali coś o Yokai. Rozumiem, że jesteście dzikimi, ale nie widziałem Waszego klanu na wojnie. - w tym momencie wymownie spojrzał w kierunku opierającej się dłoni na broni jednej z postaci. - Czyli rozumiem, że nie dość, że najechaliście te ziemie to sprowadziliście zza muru swoje bijuu, które teraz terroryzują nasze tereny? - mimo, że w głosie Ario nie było oskarżenia, bo głos pozostawał beznamiętny, to jednak taka była prawda.

Kolejną rzecza, którą zauważył, był atak drugiej bestii. Chociaż nie było to bezpośrednio w niego, był na tyle niedaleko, żeby zorientować się, że sytuacja jest dość dramatyczna.
- Są dwa? - to komplikowało dosyć sytuacje.

Mógł walczyć z dwoma napastnikami, mógł walczyć z bijuu, ale dwóch napastników naraz i dwa bijuupodobne stwory to była dość wysoko postawiona poprzeczka. Nawet jak na niego.
- Dokończymy rozmowę później. Najpierw muszę złapać szalejącego...Yokai. Jak macie jakieś informacje na jego temat, to to jest dobry moment. Chcecie pomóc, to nie będę Wam zabraniał, ale nim wejdę w tryb bojowy, muszę zrozumieć, czy jesteście Dzikimi. Pole walki może się zmienić, więc jeżeli nie jesteście sojusznikami, nie będe Was chronić, a prawda jest taka, że Yokaie są Wasze i jesteście zza muru.

Drugi klon widząc zaś szarżującego w jego kierunku potwora, zamierzał zebrać i wystrzelić w niego chmurę dymu - obniżającą siłę i wytrzymałość. Ario wiedział, że będzie to twardy przeciwnik, stąd zacznie od osłabienia jego warunków fizycznych.

  Ukryty tekst