Domek Tsukune

[Minoru]

---

Rok 394

---

Tsukune potwierdził przypuszczenia Minoru. Oboje byli do siebie jeszcze bardziej podobni, niż się wydawało Rakuraiowi, choć w wielu innych kwestiach okazało się, że oboje różnią się potwornie. Nigdy by jednak nie przypuszczał, że odnajdzie kogoś z równie niespotykanym darem jak on sam. I to z kimś, kto twierdził, że można ten dar ulepszyć.
Minoru wysłuchał słów Kuro z niemalże wypiekami na twarzy. Fakt, że Tsukune chciał mu i tak opowiedzieć o tym „ulepszeniu” nawet bez wymiany informacji nie obszedł Minoru. Jeżeli informacja przekazana przez Kuro okaże się wartościowa, to Minoru jest gotowy wynagrodzić go swoją wiedzą. A było co wynagrodzić. Zwiększony zasięg, dokładniejsze szacowanie zapasów chakry, a do tego... wykrywanie kłamstw? Brew Minoru uniosła się mimowolnie w geście niedowierzania.
– Wiesz za każdym razem gdy kłamię? - Minoru starał się przypomnieć sobie czy i kiedy okłamał Tsukune. Po dłuższej chwili stwierdził jednak, że nie przypomina sobie takiego momentu. Nie oznaczało to jednak, że tak nie było. Nie był pewien jak można opanować taką umiejętność, lecz dzięki sugestiom przyjaciela, wiedział do czego dąży.
Nie był jednak to koniec oferty jaką przedstawił przed nim Tsukune. Uniósł się on ze swego miejsca i oddalił o kilka kroków. Minoru mógł wyczuć jak chakra w jego ciele zaczyna zbierać się i przemieszczać. Chwilę później wydarzyło się coś czego Minoru ponownie się nie spodziewał. Tsukune był użytkownikiem raitonu. I technika ktorej użył była podobna do jednej z technik, którymi dysponował również on sam. Lecz była jednocześnie dużo lepsza. Na pierwszy rzut oka wydawała sie dużo bardziej dziurawa. Lecz dla kogoś doświadczonego, od razu było widać, że wyładowania są dużo bardziej wyraziste. A jego szósty zmysł zdawał się potwierdzać, że chakra w tej technice jest dużo bardziej intensywna.
– Wow… - Wydusił jedynie z siebie na ten widok. Wtedy też padły kolejne słowa. Ile może być to warte dla niego i jego zemsty. W pierwszej chwili Minoru chciał odpowiedzieć, że wszystko. Lecz czy naprawdę tak było? Nie miał zbyt wiele do oddania, może ewentualnie swoją wiedzę, lecz poza tym nic więcej.
– Jestem gotów podzielić się z tobą innymi technikami, lecz nie posiadam aktualnie niczego czego nie mógłbyś znaleźć w miejscowych bibliotekach. - Stwierdził fakt. Zastanawiał się, czy Tsukune byłby gotów przyjąć odroczoną zapłatę, lecz nie odważył się powiedzieć tego na głos. Wolał poczekać na jego reakcje. Minoru poczuł się jednak nieswojo. Oto Tsukune dzielił się z nim całą tą wiedzą, gdy on sam nie dał mu jeszcze nic w zamian. Nabrał więc głębszy wdech, by uspokoić myśli nim zaczął mówić.
– Dzicy przyprowadzili ze sobą wiele swoich własnych klanów. Pierwszym byli Gazo. Tych napewno już znasz. Uchiha przyjęli niektórych z nich pod swoje skrzydła wiele lat temu. Drugim z dzikich klanów są osobnicy używający muzycznych instrumentów. Wydają się oni przywoływać dzięki nim swego rodzaju lalki i kontrolować je za pomocą ów instrumentów. Największe z tych istot miały po kilkanaście metrów wysokości, choć większość którą widziałem sięgała zaledwie kilku metrów. Przywoływane istoty mają ludzkie, choć mocno karykaturalne kształty. Wydają się nie potrafić używać chakry, lecz posiadają ogromnych rozmiarów broń. Trzeci z klanów nosi bardzo nietypowe stroje i jeszcze dziwniejsze maski na twarzach. Potrafią oni formować swoją chakrę w fizyczną formę, w postaci pawiego ogona. Potrafią dowolnie manipulować kształtem i dlugością ów ogonów, a ich uderzenia pozostawiają palące ślady na ciałach. Czwartym z klanów są wężowe istoty. Wręcz dosłownie. Ludzie należący do tego klanu posiadali wężowe cechy i wydawali się być w takiej symbiozie z tymi istotami, że potrafili chować je w swych ubraniach oraz ciałach. Największą ich bronią były ich trucizny, które potrafiły powalić dorosłego woja w mgnieniu oka, a aplikowali je za pomocą zębów jadowych. Ostatni z klanów był jeden z najdziwniejszych. W pierwszym momencie wydają się najbardziej ludzcy ze wszystkich. Po chwili jednak odkrywasz, że potrafią się oni dzielic na dwie dokładnie takie same kopie. Nie są to jednak klony takie jak te dotonowe, czy suitonowe. Nie znikają one od zaledwie ciosu, wydają się wręcz jakby były idealną kopią oryginału. Co więcej w każdej chwili, oryginał może połączyć się ponownie z kopią, a nawet przywoływać tylko części ciał tamtych. Wyobraź sobie, że walczysz ze swoim wrogiem, a jemu z klatki piersiowej wyrasta trzecia ręka.- Podzielił się z Tsukune informacjami co do przeciwników, jakich powinien się wystrzegać w szczególności. Nie wiedział jaki efekt to przyniesie. Spodziewał się jednak, że Tsukune nie będzie bardzo zainteresowany tą wiedzą. Dlatego też postanowił podzielić się z nim jeszcze jedną informacją.
– Bylo jeszcze coś. Tsukune... napewno słyszałeś legendy o ogoniastych bestiach. Dziewięciu monstrach, które niegdyś teroryzowały kontynent i zostały pokonane przez mędrca sześciu ścieżek. One... one istnieją naprawdę. Lisi demon o dziewięciu ogonoach walczył po stronie dzikich, a Uchiha przyzwali swojego wojownika, który przemienił się w kota o dwóch ogonach. Walczyli oni ze sobą, lecz lisi demon zdominował całkowicie kociego demona. Był tam jeszcze jeden demon. Nie brał on udziału w walkach i nie pojawił się, ale był tam jeden chłopak od Nara. Imienia nie pamiętam, lecz wyczuwałem od niego dokładnie to samo co czułem od tamtej dwójki... Zupełnie jakby wisiał nademną ocean i mógł on spaść w każdej chwili. Nie jestem pewien czy rozumiesz co właśnie ci mówię. Sam byłem tym potwornie przytłoczony, lecz demony z legend chodzą między nami. Trzy były pod kotei i wszystkie znajdowały się pod ludzkimi postaciami. To oznacza, że pozostałe sześć mogą również być gdzieś na kontynencie. Może nawet w ryuzaku. - Czuł jak zimny dreszcz przeszedł mu po kręgosłupie na samo wspomnienie tamtego uczucia, ktore mu towarzyszyło gdy dwie bestie starły się ze sobą. Zdradził on właśnie bardzo tajemną wiedzę Tsukune. Coś co wielu napewno bardzo by chciało wiedzieć, lecz niewielu miało taką sposobność. Teraz pozostało jedynie czekać na reakcję Kuro.

[Tsukune]

-Tal wiem kiedy kłamiesz. Ale jestem pewny, że z tym wykrywaniem kłamstw też jest jakiś haczyk. Tylko jeszcze nie znalazłem tego swoistego kruczka. Zakładam że zapewne jak ktoś ma zmienione wspomnienia i myśli że to prawda to może być to niewykryte, podobnie zresztą jak np: jakiś chłop nie widział ani nie słyszał kto jest przywódcą np: w Ryuzaku i ktoś powie, że jest nim jakiś Król z głębi oceanu to możę myśleć że to prawda...Jednak jak mówię nie jestem pewny jakie to może mieć swoje wady to wykrywanie kłamst powiedziałem dodatkowo aby sprecyzować swojawcześniejszą informację. Nie byłem w stu procentach pewny jak może działać wykrywanie kłamstw bo jeszcze nie znalazłem ewentualnego problemu. Uśmiechnałem się tylko wrednie tylko na reakcję Minoru na przedstawioną technikę
-A jest więcej wariacji techniki którą mam zamiar tobie pokazać dodałem by następnie wysłuchać spokojnie informacji jakie miał mi do przekazania Minoru. Uniosłem brew słysząc o demonach
-Jednego demona wyczułem kiedy był ten przewrót na pustyni podczas turnieju. Wtedy jak popmagałem ludziom uciekać wuczułem tego potwora. A teraz dowiaduję się że jest ich więcej a raczej upewniam się...Może ogony oznaczają iż dana bestia jest potężniejsza? Przynajmniej tak zakładam powiedziałem spokojnie i przez chwilę analizowałem a raczej notowałem sobie w głowie informacje jakie uzyskałem w tym momencie. Po paru chwilach uśmiechnąłem się wrednie
-Trochę mało zacząłem po czym zdjąłem rękawicę i wyciągnąłem dłoń w kierunku Minoru. Mógł zobaczyc na moim lewym przedramieniu od wewnątrz tatuaż dwugłowego węża gdzie jedna głowa skierowana byłą do nadgarstka a dtuga w stronę łokcia, zaś po zewnętrznej stronie bardzo mocną bliznę po poparzeniu -W przyszłości jak zdobędziesz jakąś technikę która będzie równie potężna podzielisz się z nią ze mną dodałem i pokazałem Minoru język aby wiedział że go nauczę a to było tylko takie lekkie droczenie mówiac "trochę mało"
-Zanim udamy się na trening może chciałbyś coś przegryźć i się napić? zaproponowałem po tym jak Minoru zgodził się lub nie na moją propozycję i uściśnięciu dłoni.

[Minoru]

---

Rok 394

---

Tsukune potwierdził to co wydawało się oczywiste. Naprawdę, potrafił wykrywać kłamstwa innych ludzi. Co prawda wspomniał coś o tym, że technika może mieć swego rodzaju wady, ale stwierdził również, że nie jest tego pewien. Co jednak najbardziej interesowało Minoru, to to, że on też mógł się tego nauczyć. A przynajmniej tak twierdził Tsukune. Czy Misae również tak potrafiła? Nie wiedział, choć wydawało mu się, że nie byliby wtedy przyjaciółmi.
Potem zrobiło się jednak ciekawiej, gdy Tsukune przedstawił coś więcej niż informacje dotyczące ich współdzielonego talentu. Technika jaką mu przedstawił zrobiła na nim takie wrażenie, że Minoru nie potrafił ukryć swego zachwytu. I wtedy Tsukune zaszokował go jeszcze bardziej. Ta technika miała posiadać inne warianty. Minoru bardzo chciał je poznać. Nim jednak tak się stanie, musiał jakoś odwdzięczyć się swojemu „przyjacielowi”. Dlatego też podzielił się z nim niemalże całą swoją wiedzą. Tak o dzikich i ich umiejętnościach jak i o demonicznych bestiach, o których mówiono w legendach.
– Wiedziałeś o nich wcześniej i domyślałeś się, że jest ich więcej? - Minoru zdziwił się mocno, gdy Tsukune oznajmił z całkowitym spokojem, że miał już styczność z czymś podobnym. Ten człowiek był pełen zagadek. I chyba nic nie potrafiło wytrącić go z równowagi, a przynajmniej na zewnątrz.
– Naprawdę nie pomyślałeś, że może być ich więcej? Przecież są legendy, nie uwierzę, że nie znasz legendy o mędrcu sześciu ścieżek, który pokonał i uwięził dziewięć legendarnych demonów. - Może w Ryuzaku nie nauczano tego dzieci. A być może Tsukune pochodził spoza znanego im świata, tak jak dzicy i jego rodzice przybyli tutaj dawno temu? Wyglądał on bardzo nietypowo, nawet jak na Ryuzaku, więc ten pomysł nie wydawał się Minor wcale taki niemożliwy.
Kolejne zdziwienie nadeszło jednak gdy Tsukune stwierdził, że dostarczone mu informacje to „Trochę mało”. Rakurai poczuł jak wzbiera w nim oburzenie. Sam mu dał niewiele. Ot informacja, że może ulepszyć swój szósty zmysł i być może technika raitonu. Minoru dał mu przecież w zamian informacje o tym czego powinien spodziewać się po dzikich shinobi gdy już zapukają do bram Ryuzaku. A do tego informację o tym, że skoro bestie z legend pojawiły się ponownie na świecie, to oznacza to, że gdzieś są poukrywane pozostałe. I do tego mogą one znajdować się w ciałach innych shinobi. Nim jednak zdążył wyrazić swoje oburzenie, Tsukune ściągnął swoją rękawicę, jakby chciał mu coś pokazać. Pierwszym co rzuciło się w oczy Rakuraia, był tatuaż dwugłowego węża. Nie wiedział czy oznacza on coś ważnego i postanowił nie pytać. Jeśli kiedyś jeszcze się spotkają, wtedy będzie na to czas. Kuro zaproponował mu jednak układ. On nauczy go to co potrafi, a Minoru odwdzięczy mu się w przyszłości, gdy zdobędzie jakąś potężną technikę.
– Zgoda… - Odparł kurtko i nie chcąc przeciągać już dłużej, uścisnął dłoń Tsukune. Nie mógł się tak naprawdę doczekać momentu gdy rozpoczną wspólny trening. Jego arsenał technik powoli się rozrastał. Wpierw dzięki Yasuo, teraz Tsukune. Będzie miał sporo długów, ale pospłaca je wszystkie na pewno. Był nawet gotów już wstać i ruszyć razem na jakieś pole treningowe, gdy Kuro zaproponował mu poczęstunek.
– Co? - Zareagował instynktownie, czując się jakby obudzono go z jakiegoś letargu. Tak bardzo wciągnął się w ta rozmowę, że przestał zwracać uwagę na swoje potrzeby, a rzeczywiście jego żołądek dawał mu znać, że mógłby coś przegryźć a i napić się byłoby dobrze.
– Tak, poproszę. Tylko wolałbym bez alkoholu. Ostatnie tygodnie były dość intensywne w tej kwestii. - Przystał na tą propozycję z radością i wdzięcznością.

[Tsukune]

-Nie powiedziałbym że wiedziałem o nich wcześniej, tylko wyczułem potworną monstrualną ilość chakry. Tak wielka że potrafiłaby wywołać koszmary stwierdziłem spokojnie. Powiedziałem jak wtedy czułem więc jakbym teraz czuł spotykając się z takim potworem? Kto to mógłby wiedzieć.
-Znam ale nie ciekawiła mnie na tyle aby zapamiętać tą legendę lub myśleć o niej. No i raczej jak normalna osoba wolałbym aby takie monstrum było tylko jedno na świecie a nie kilka lub kilkanaście prawda? oznajmiłem. To chyba było normalne myślenie że taki stwór mógłby być tylko jeden. No ale mniejsza z tym tak naprawdę.
-To będzie bez alkoholu chociaż podobno lampka wina do posiłku dobrze robi na trawienie no ale nie będę namawiał powiedziałem i zacząlem przykotowywać szybki ale i prosty posiłek. Wpierw przygotowałem herbatę do picia aby trochę ostygła. Co prawda nie była to czysta herbata a raczej liście mięty, które czasami pijałem i była dla mnie jak swoista herbata właśnie. Postawiłem ją na stole po czym przygotowałem prosty standardowy posiłek jaki zazwyczaj sam jadałem. Prosty ale dosyć sycący, a mianowicie miska ryżu na której położyłem smażone przyprawione kawałki miesta oraz podobnie podsmażone i przyprawione warzywa. Takie dwa przygotowane naczynia z posiłkiem postawiłem na stole razem ze sztućcami. Sam do popicia wziąłem właśnie lampkę wina
-Nie jest to nic specjalnego ale powinno dać się zjeść powiedziałem z rozbawieniem. Zapewne nie był to cudownie smaczny posiłek jak z restauracji ale na pewno dało się to zjeść nawet ze smakiem. Na pewno zaś była sporo połączeń smaków w związku z przyprawami co nadawało posiłkowi nietypowego acz ciekawego smaku.
-Po tym jak zjemy udamy się do ogrodu. Ty będziesz uczył się techniki którą Tobie pokarzę a sam spróbuję nauczyć się kolejnej z wariacji powiedziałem zanim zacząłem jeść a raczej po tym jak przepłukałem usta winem.

[Minoru]

---

Rok 394

---

Gdy tylko Tsukune wspomniał o monstrualnej ilości chakry, która potrafiłaby wywołać koszmary, Minoru poczuł, że doskonale rozumie Tsukune.
– Jakby wisiał nad tobą ocean. - Wymsknęło mu się z ust. Tak pamiętał tamto uczucie. Niemożliwe do opanowania poczucie grozy i zagrożenia, które zdolne jest doprowadzić człowieka do szaleństwa. Sam widział jak niektórzy Yamanaka padali na ziemię, jakby dostali udaru. Następnie Kuro wyjaśnił, że on również zna legendę o Bijuu i że wolałby aby demony z legend nie byli prawdziwi.
– Rozumiem twój punkt widzenia. Sam jestem przerażony tą możliwością, no bo jak walczyć z czymś takim. Jednocześnie, czuję ekscytację na samą myśl, jakie sekrety mogą one skrywać. No bo jeżeli bijuu istnieją, to czy oznacza to, że mędrzec sześciu ścieżek również jest prawdziwy? - Myśl ta, była dla Minoru elektryzująca. Skoro ktoś kiedyś zdołał osiągnąć poziom pozwalający własnoręcznie schwytać dziewięć demonów, to czy oznaczało to, że ktoś taki jak on, również mógłby tego dokonać? Filozoficzne dysputy musiały jednak odejść na bok, gdyż przypomnienie o posiłku przypomniało Minoru o tym, że minęło już kilka długich godzin od ostatniego posiłku i jego żołądek na samo wspomnienie o jedzeniu, zaczynał wygrywać wesoły rytm oznaczający „Chcę jeść”.
Minoru odmówił alkoholu, czując że ostatnimi czasy za dużo sobie folgował w tej kwestii. Tsukune co prawda jeszcze starał się zachwalać dobry wpływ alkoholu na trawienie, lecz Rakurai pozostawał nieugięty w tej kwestii. Minoru przyglądał się jak Tsukune ruszył ze swego miejsca, kierując się do kuchni. Tam też podziwiał kunszt z jakim, Kuro, poruszał się po dobrze znanym mu pomieszczeniu. Przygotowując posiłek, Tsukune rozpoczął od przygotowania herbaty, którą odstawił na stół, by mogła ostygnąć. Minoru starał się niepostrzeżenie zajrzeć do środka by móc powąchać co też znajdowało się w środku. Z lekkim rozczarowaniem odkrył, że napar jaki przygotował Kuro, składał się głównie z liści mięty, za smakiem której, Minoru, nie przepadał. Postanowił jednak nie komentować tego faktu, nie chcąc być niegrzecznym. Wystarczyło, że odmówił wina, choć wino byłoby dla niego teraz lepszym wyborem. Skupił się więc na procesie powstawania posiłku. Minoru nie wiedział czego ma się spodziewać po kimś takim jak Tsukune. Lecz na pewno nie tego, że posiłek będzie tak prosty. A jednak, pomimo swej prostoty, posiłek wyglądał smacznie i pięknie pachniał.
– Po tygodniach podróżowania na szlaku i odżywiania się w różnych szemranych przybytkach, coś tak prostego przynosi na myśl dzieciństwo. - Odpowiedział Tsukune, gdy ten postawił przed nim jeden z talerzy. Jakby na potwierdzenie swych słów, Minoru, sięgnął po sztućce i przyciągnął bliżej siebie naczynie z jedzeniem.
– Jakim cudem, w twoje ręce, wpadła technika, której nie można znaleźć w miejskiej bibliotece? - Zapytał między kęsami. Właściwie to jeśli miałby oceniać, to Tsukune wyglądał na takiego, który mógłby mieć swoje własne dojścia i multum tego typu technik.
– To ile wariantów ma ta technika? I czy masz pojęcie jak wiele tego typu technik istnieje na świecie? - Wypowiadał na głos swoje myśli. Teraz gdy wiedział, że przy Tsukune nie było sensu kłamać, wypowiadanie się swobodnie, szło mu jakoś łatwiej.

[Tsukune]

-Nie tyle wisiał co raczej starał się ciebie pochłonąć ten ocean stwierdziłem. Ale tak naprawdę mniejsza z tym. Oboje wiedzieliśmy co to miało znaczyć. Po prostu taka moc która potężnie przytłacza.
-Też tak mam. Mimo, żę są przerażające z drugiej strony jestem podekscytowany nie tylko ich mocą ale tym co posiadają. Skoro żyją tak długo muszą znać wiele ciekawych historii. Mogą wiedzieć o czym zapomnieliśmy i co straciliśmy wiele lat temu co prawda zapewne nie było to samo co myślał Minoru ale podobnie byliśmy podekscytowani tym co mogą potrafić te stworzenia i co by było gdyby można było posiadać taką samą moc jak one. Po tym przygotowałem dla nas posiłek i zaczęliśmy jeść.

  Ukryty tekst

Gdy minoru skończył jeść zgarnąłem naczynia i włożyłem je do umycia
-Później się je umyje. Teraz chodźmy do ogrodu. Pokarzę Tobie technikę która na pewno się przyda i zobaczysz jej wariację którą sam będę się dopiero uczył powiedziałem pokazując swoje zęby w wrednym uśmiechu i kierując swoje kroki w stronę ogrodu. Otworzyłem drzwi i poczekałem aż mój towarzysz wyjdzie by następnie wyjść za nim.

[Minoru]

---

Rok 394

---

Po początkowych różnicach zdań w kwestii dzikich i tego jak wielkie zagrożenie stanowią, Minoru i Tsukune zdawali się wreszcie odnaleźć wspólny język. I było to dość miłe uczucie, nawet jeśli zgadzali się w tym, że istnienie legendarnych istot może być przerażające. Co prawda jak się okazało, Kuro i Rakuraia, dzieliła kwestia fascynacji tymi istotami. Ponieważ Kuro uważał je za istne skarbnice wiedzy, tak Minoru nie miał pewności, czy można z nimi nawet rozmawiać. Dla Rakuraia były one bardziej narzędziem, źródłem niszczycielskiej mocy. Czymś co powinno być całkowicie podporządkowane ludzkości, lub nie istnieć. Ale myśl ta brała się tak naprawdę ze strachu. Strachu przed nieznanym.
Szybko jednak przeszli do historii o tym jakim cudem Tsukune dostał w swoje ręce technikę, którą przed chwilą pokazał mu. A także jak wiele wariacji ich było.
– Naprawdę, ot tak po prostu miałeś szczęście wytropić jakiegoś typa, co grzebał gdzie nie trzeba i miał przy sobie coś takiego? - Minoru nie bardzo potrafił uwierzyć w tą wersję. Ale Tsukune nie wydawał się kłamać. Rakurai poczuł ukłucie zazdrości. Jego nigdy nie spotkało nic podobnego. Zastanowiło go jednak jeszcze jedna kwestia.
– Rozumiem, że Kaminari ani nikt z rady nie wie o twoim znalezisku?! Podejrzewam, że nie oddaliby ci go ot tak. - Szybko pożałował tego pytania. Bo w sumie co im do tego, że Kuro zdobył coś tak interesującego. Nie było to ich własnością przecież. Odpowiedź dotycząca ilości wariantów była bardziej niż niezadowalająca, dlatego też Minoru postanowił pominąć tą kwestię.
– Jestem pewien, że jest więcej takich technik, dokładnie tak samo jak ty. Nie jestem jednak pewien, czy tamte istoty potrafią je stosować. Te walczące w Kotei walczyły jak… no bestie. Pazury, kły, te sprawy. Co prawda nie widziałem całej walki, ale to czego nie widziałem, zostało mi dopowiedziane później. - Wolałby, żeby Tsukune nie wyruszył w poszukiwaniu bijuu. Miał wątpliwości, czy jego przyjaciel przeżyłby takie spotkanie.
– Dobrze, nie będę się spierał. - Oznajmił, gdy Tsukune sięgnął po jego miskę, naciskając by umyć je później i udać się od razu do ogrodu, by rozpocząć pokaz nowych umiejętności Kuro. Minoru podążał wzrokiem za panem tego domu, aż do drzwi, które otworzył. Dopiero wtedy wstał ze swego miejsca, udając się na zewnątrz.

[Tsukune]

-Ewentualnie ukradł to im przy okazji ale tego nie zauważyli. Chociaż zakładam że mógł to też przypadkiem znaleźć. Ale tak miałem szczęście to zdobyć oznajmiłem
-Tak nikt o tym nie wie poza Tobą i mną. W końcu coś mi się należy za pomoc prawda? I zapewne masz rację że nie oddaliby mi tego albo pozwolili się nauczyć i oddać w co wątpię przyznałem Minoru rację jeżeli chodzi o zwój po czym uśmiechnąłem się lekko pod nosem
-W ostateczności zawsze mogę użyć tego zwoju aby coś dodatkowego zyskać dla samego siebie dodałem i dla zabawy puściłem Minoru oczko aby zrozumiał że sam przecież w pewnym sensie wpadł w tą chęć zdobycia zyzku dla siebie. Co prawda zyskałem w tym momencie tylko część zysku ale w przyszłości jak dożyje to zyskam coś równie potężnego.
-Ja tam nie wiem czy potrafią z nich kożystać. Zakładam, że mogą mieć jakieś umiejętności. W końcu gdyby miały tylko pazury, kły i potężną chakrę to poza tym byłyby bezużyteczne prawda? Chętnie bym zobaczył na włąsne oczy te potwory aby móc je narysować. Ale raczej będę zbyt leniwy aby wybrać się w taką podróż stwierdziłem po czym gdy byliśmy w ogrodzie zacząłem

  Ukryty tekst

Teraz nie pozostało mi nic innego jak uczyć się własnej techniki i ewentualnie doradzać Minoru. Na początku jak zawsze zacząłem się chwilę rozciągać i rozgrzewać całe ciało. Prosta i szybka rozgrzewka. Kolejne co robiłem jak zwykle to powtórzyłem sobie parę podstawowych technik Raitonu. Na szczęście technika której chciałem się nauczyć nie wymagała pieczęci co było bardzo przyjemnym i przydatnym trikiem na przeciwników. W końcu mogę udawać że się poddaję i zaatakować tak z zaskoczenia swego przeciwnika. Miałem to szczęście że akurat nieco wcześniej opanowałem technikę dosyć podobną do tej. Lecz ta miała być o wiele poteżniejsza i przyjemniejsza. Nie zostało mi nic innego jak tylko zacząć trenować. Tak więc wyciągnąłem dłoń przed siebie i zacząłem gromadzić chakrę. Nie wiedziałem ile powinienem jej mieć aby w ogóle technika zaczęła działać, więc gromadziłem chakrę starając się wykonać technikę. Z początku jak zwykle nic się nie działo. Jedynie wiedziałem że coś się dzieje gdyż czułem jak chakra gromadzi się w mojej dłoni lecz dalej nic się nie działo chociaż czasem, wyczuwałem jak chakra wystszeliwuje z mojej dłoni. Czysta chakra której normalnie nie było widać. Znaczyło to że byłem na dobrej drodze. Teraz nie zostało mi nic w tym momencie jak chwilkę rozluźnić sobie rękę robiąc w ten sposób krótką przerwę.

  Ukryty tekst

[Minoru]

---

Rok 394

---

Minoru podziwiał przez dłuższą chwilę ogród Tsukune. Spodziewał się czegoś niezwykłego, czegoś odbiegającego od normy. Niczego takiego jednak nie potrafił dostrzec. Ot trochę niezadbany ogród, ze sporą ilością wolnego miejsca. Tsukune nie dał mu jednak zbyt wiele czasu na rozglądanie się, gdyż niemalże natychmiast zwrócił uwagę Minoru na siebie. Ten kiwnął porozumiewawczo głową i zamienił się w słuch.

  Ukryty tekst

[Tsukune]

  Ukryty tekst

-Nie, ale domyślam się jak się możesz czuć. Ja też miałem z tym problem ale pewnie mniejszy niż Ty ze względu na to powiedziałem i przy kończeniu swej wypowiedzi pomachałem dłonią okutą w rękawicę łańcuchową. Po tym jak trochę odpoczęła mi ręka i ponownie ją rozruszałem kręcąc nią koła, to odciągając palce do tyłu bądź przyciągając jak najbardziej całą dłoń do przedramienia kończąc lekkim machnięciem całej ręki jakbym strzepywał z niej wodę. Nie pozostalo mi nic innego jak wrócić do treningu. Zaczęło udawać mi się już coś niewidzialnego dla normalnego oka wypuszczać z ręki jednak dzięki swej umiejętności ja to widziałem. Sam nie wiedziałem czy zadziała to co planowałem ale pozostało to sprawdzić w końcu trenowałem bez prób nie nauczę się niczego. Zacząłem spokojnie gromadzić chakrę w prawej dłoni. Tuż przed końcem gromadzenia postanowiłem złączyć ze sobą palce tworząc coś na wzór kolca by następnie wypchnąć przed siebie dłoń. To co mi wyszło na pewno nie było pełnią techniki której się uczyłem ale było widać w miarę prostą smukłą raitonową kreskę grubości plus minus małego palca i na długość może metra.
-To wciąż nie to ale już zaczyna się coś dziać. Ciekawe jaki będzie końcowy efekt. Może miecz którym będzie można się normalnie posługiwać, a może włócznia lub bicz powiedziałem na glos. Powiedziałem to w sumie od tak w eter nie spodziewając się ewentualnej odpowiedzi ze strony Minoru. Jednak zakładałem że jakowaś będzie ze względu iż powiedziałem te słowa na głos.

[Minoru]

---

Rok 394

---

  Ukryty tekst

Co jakiś czas spoglądał również w kierunku Kuro. Ciekaw jak mu idzie i czy będzie zdolny wreszcie dostrzec jeden z tych wariantów. I na całe szczęście, nie przeliczył się. Dostrzegł smukły promień, który wyszedł z jego dłoni, a raczej koniuszków palców. Nie był zbyt długi, a także rozpadł się dość szybko, lecz był to zalążek czegoś.
– Myślisz, że ration byłby zdolny stworzyć coś materialnego? Byłoby to rzeczywiście niezwykłe. - Skomentował jego słowa, nie mając jednak zbyt wielkiej nadziei, że tak właśnie będzie.

[Tsukune]

  Ukryty tekst

Minoru nauka szła całkiem nieźle. Zarys techniki już miał teraz pozostało tylko i jedynie doprowadzenie jej do końca. Teraz nie pozostało mi nic jak zająć się własną nauką. Moja technika też powoli się klarowała. Miałem już bazę, pozostało jeszcze tylko ją rozszerzyć i na pewien sposób wzmocnić.
-W pewnym senie jest w stanie to zrobić w zależności co masz na myśli stwierdziłem na wzmiankę o tym czy raiton jest w stanie stworzyć coś materialnego.
-Jeżeli materialne masz na myśli coś takiego mówiąc to złożyłem parę pieczęci a trzy pazury z jednej mojej rękawicy zaczęły świecić by po chwili puścić je przed Siebie posyłając trzy elektryczne pazury. Po tej demonstracji wróciłem do nauki techniki.

  Ukryty tekst

-Na pewno jest ta technika bardzo przydatna i zaskakująca. Wyobraź sobie że masz bardzo szybkie leczenie i udajesz nieprzytomnego przed przeciwnikiem kótry do ciebie podchodzi aby odebrać coś co masz i przebijasz tą techniką swoje ramię i serce przeciwnika powiedziałem na głos. Do siebie jak i częściowo do Minoru.

  Ukryty tekst

[Minoru]

---

Rok 394

---

  Ukryty tekst

– Kurwa... - Zaklął szpetnie pod nosem, siłując się i próbując wyciągnąć rękę z drzewa. Chwile mu to zajęło, lecz w końcu się oswobodził. Przez chwilę przyglądał się swojej dłoni, szukając oznak zranienia. Wszak gdyby chciał zrobić to czego dokonał o własnej sile, to zapewne złamałby sobie palce. A jednak nie było żadnej rany. Był cały i zdrowy. Technika której nauczył go Tsukune miała niesamowite możliwości penetrujące. Czy takie same możliwości miały inne jego warianty? Zgadywał, że tak, widząc efekt techniki użytej przez przyjaciela.
– Niesamowite. Gdybym miał ocenić tą technikę na podstawie samej siły. Byłaby to najsilniejsza technika jaką posiadam w swoim arsenale. - Miała jednak poważne wady. Poza tym, to nie był jego styl. To co pokazał Tsukune, również nie. Minoru walczył ostrzami. A gdyby tak dało się pokryć ostrze katany tą techniką? Miał coś podobnego w swoim repertuarze, lecz to wydawało się być o wiele silniejsze. Nagle zakręciło mu się w głowie.
– Dziękuję ci za wszystko. Obiecuję zrekompensować ci poświęcony mi czas jak tylko najszybciej będę potrafił. - Był osłabiony, potrzebował odpoczynku. Potrzebował też chwili dla siebie, by zebrać myśli. Musiał zdecydować co dalej, a nie był to prosty wybór.
– Obiecuję wpaść do ciebie niedługo. Muszę teraz jednak zastanowić się co dalej… samemu. - Nie chciał wyjść na gbura. Dopiero co obdarowano go potężną techniką, a on właśnie wymykał się po angielsku. Czuł jednak, że tak będzie najlepiej. Dlatego też ukłonił się przed Tsukune jeszcze kilak razy i opuścił jego posiadłość.

  Ukryty tekst

Z/T