Domek Tsukune

[Tsukune]

Kolejny dzień i kolejne spędzenie czasu w ogrodzie na treningu. Tak jak już któryś raz z rzędu swój trening rozpocząłem rozciąganiem i lekkimi ćwiczeniami fizycznymi by następnie zająć się prawdziwym treningiem techniki.

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Tym razem po nieco dłuższym odpoczynku pomiędzy treningami postanowiłem nauczyć się nowej techniki. W końcu przydałoby się poznać bardziej przydatne metody destrukcji swoich przeciwników albo o wiele szybsze ich unieruchomienie. Dlatego po zjedzeniu posiłku i napiciu się czegoś wyszedłem spokojnie do ogrodu aby rozpocząć naukę.

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Stojąc w ogrodzie pokręciłem karkiem, następnie chwyciłem lewą ręką za prawe ramię by pokręcić tak ręką, następnie powtórzyłem to samo z lewą. Porozciągałem się tak, porozgrzewałem wszystkie stawy jakie miałem w organizmie. Zrobiłem również jak zwykle fizyczną rozgrzewkę nim zacząłbym brać się za naukę technik. Po co to w sumie robiłem? Sam nie byłem pewny. Może po prostu takie fizyczne lekkie zmęczenie pozwalało mi się lepiej skupić na treningu techniki? Sam tego nie wiedziałem ale na pewno minęło już parę dni od mojego ostatniego treningu i wypadałoby w końcu zacząć znowu trenować.

  Ukryty tekst

[Tsukune]

No i przyszedł kolejny dzień. Kolejny dzień na naukę nowych umiejętności. Po tym jak ogarnąłem swoje poranne czynności wyszedłem do ogrodu jak zawsze. Chwile się porozciągałem i rozgrzałem przed treningiem. Następne co mi pozostało to nic innego jak zacząć się uczyć.

  Ukryty tekst

[Tsukune]

Kolejny dzień i kolejny czas na naukę nowych technik. Jak zawsze po wstaniu przemyłem twarz, zjadłem śniadanie i po posprzątaniu wyszedłem do ogrodu aby zacząć uczyć się nowej techniki.

  Ukryty tekst

[Minoru]

---

Rok 394

---

Do samego miasta dotarł następnego dnia, gdy miasto jeszcze nie obudziło się całkowicie ze swego snu. Ryuzaku było ogromne, dlatego też poszukiwania Tsukune nie należały do najłatwiejszych. Co gorsza istniała szansa, że opuścił on miasto, lecz z jakiegoś powodu, Minoru przewidywał że nie było to kwestią w tym wypadku.
Pierwszym miejscem do którego się udał była restauracja, w której spotkali się razem, ostatnim razem. Wszedł do środka rozglądając się wokół, a gdy nie mógł dostrzec nigdzie Kuroia, złożył pojedynczą pieczęć i przeskanował całą najbliższą okolicę, w poszukiwaniu znajomej sygnatury. Tsukune jedna tu nie było i Minoru spodziewał się, że przyjdzie mu zwiedzić całe miasto nim odnajdzie tego, którego poszukiwał.
Dlaczego więc nie miałby wpierw odpocząć i zjeść czegoś dobrego. Rozsiadł się więc wygodnie przy jednym z wolnych stolików i gestem ręki przywołał służbę. Zamówił specjalność szefa kuchni i najlepszy alkohol jaki posiadali. Od tygodni był w drodze. Zasłużył na chwilę odpoczynku. Oczekiwał na swe zamówienie nie myśląc o niczym. Spodziewał się, że przez najbliższy czas będzie myślał intensywnie, więc delektował się tym momentem. Gdy przyniesiono mu jego zamówienie, podziękował za nie serdecznie i zostawił napiwek obsłudze. Jadł powoli, niespiesznie, delektując się każdym kęsem. Dawno nie jadł niczego lepszej jakości, aniżeli suchy prowiant. Wino które mu zaproponowano, niestety nie przypadło mu do gustu. Lecz starał nie zaprzątać tym sobie głowy. Gdy skończył, podniósł się ze swego miejsca i opuścił lokal.
Wędrował po mieście przez wiele godzin, przeczesując dzielnicę po dzielnicy, co rusz składając pieczęć i szukając znajomej sygnatury chakry Tsukune. Zwiedził dzielnicę świątynną, jeden rynek, okolice koszar, drugi rynek, dzielnicę kuźni, trzeci rynek, dzielnicę mieszkalną biedoty, dzielnicę mieszkalną bogatych. Aż w końcu znalazł go. W pierwszej chwili nie był pewien. Było to niczym ukłucie szpilki. Wyczuł źródło chakry, lecz to różniło się od innych. Zdawało się znajome, lecz nie potrafił stwierdzić, czy to na pewno był on. Im jednak znajdował się bliżej Tsukune, tym pewniejszy się stawał że miał do czynienia z nim. Odnalazł go w średniej wielkości domku, który swój najlepszy miał już za sobą. Patrząc na niego, Minoru miał wrażenie, że gdyby Tsukune był domem, to właśnie takim. Odetchnął głęboko i zbliżył się do drzwi. Jego dłoń uderzyła kilkukrotnie w drzwi. Słyszał jak jego pukanie roznosi się w środku domostwa, a on sam odszedł dwa kroki do tyłu, nasłuchując swym szóstym zmysłem, czy Tsukune ruszył się z miejsca.

[Tsukune]

Dzisiejszy dzień postanowiłem sobie trochę odpocząć. Przez ostatnie treningi zurzyłem sporo czakry więc postanowiłem dać sobie jeden dzień odpoczynku...no i nie oszukujmy się. Przydałoby się trochę posprzątać w domu i w końcu dokończyć robić piwnicę. Praktycznie była już gotowa. Ściany i zejście w dół były zrobione. Jedynie pozostało porobić parę niewielkich szafeczek na wino aby mogło sobie spokojnie leżakować...a może zrobić tutaj miejsce gdzie pędziłbym własne napitki? To by bnie było w sumie takie głupie. Jedząc sobie aktualnie prosty bo prosty ale za to pożywny obiad siedziałem nad kartką z rysunkiem piwnicy i co w niej się znajdowało i na drugiej kartce szkocowałem sobie rodzaje sprzętu jaki mógłby być mi przydatny do wytwarzania swego własnego alkoholu. Dowiedziałem się co nieco jak powinno się przechowywać Wino dlatego zacząłem robić sobie piwniczkę która prawie jest gotowa. Wymagała tylko niewielkich szlifów. Na własną ręką czytając ksiązki i czasem popytując ludzi jak robiłem misję dowiedziałem się w jaki sposób są robione wina i alkohole. Sporo z tego co ludzie mówili łączyło się ze sobą, ale jak zawsze były też niescisłości. Potwierdzające się fragmenty sobie notowałem i je podkreślałem. To co się z niczym nie łączyło odsiewałem lub starałem się pomyślec w jaki sposób mogłoby to działać. Z zamyślenia które mnie złapało akurat gdy brałem łyk wina wyrwało mnie kołatanie do drzwi. Przełknąłem płyn jaki znajdował się w moich ustach
-Zapomniałem o jakichś gościach którzy mieli się zjawić zapytałem się na głos sam siebie ale mówiąc to zerknąłem na swoją pandę, która odwzajemniła spojrzenie i jakby wzruszyła łapkami przewracając się na plecy
-Taa...też tak myślę mruknąłem do siebie pod nosem. Zamknałem oczy by skoncentrować się i sprawdzić kto stoi przed moim domem. Chwilkę mi to zajęło ale przypomniałem sobie kim jest ta osoba.
-Otwarte. Wchodź śmiało powiedziałem a raczej krzyknąłem to na tyle głośno by osoba stojąca za drzwiami mnie usłyszała -Po wejściu idź prosto i skręć za drugimi drzwiami w lewo dodałem gdy usłyszałem jak drzwi się otwierają by mój gość nie musiał mnie niepotrzebnie szukać. Następnie zerknąłem przed siebie przyglądajac się parunastom zgniecionych kartek by wzruszyć na to lekko ramionami i odwrócić swój wzrok w stronę drzwi od kuchni w których powinien pojawić się mój gość

[Minoru]

---

Rok 394

---

Stał tak przed drzwiami prowadzącymi do podupadającej hacjendy, nie wiedzieć ile czasu. Były to raczej minut aniżeli kwadrans. W końcu jednak usłyszał dobiegający z wnętrza domostwa, podniesiony głos, który zaprosił go do środka. Minoru natychmiast przyjął to zaproszenie i nacisnął na klamkę, otwierając tym samy drzwi. W środku panował lekki zaduch. Wszędzie mógł dostrzec warstewkę kurzu i oznaki tego, że sprzątano tutaj ostatnio sporo czasu temu. Nie dane mu było jednak zbyt długo wysnuwać wniosków o warunkach w jakich pomieszkiwał Tsukune, ponieważ ponownie dotarł do niego głos jego znajomego. Tym razem był wyraźniejszy i Minoru miał większą pewność, że należał on do osoby której poszukiwał. Kuro wytłumaczył mu drogę jaką powinien się udać, by dotrzeć do niego. Minoru raczej spodziewał się, że to Tsukune wyjdzie mu naprzeciw by go powitać, ale skoro to on miał odnaleźć jego, to był mu wdzięczny za to, że dał mu jakieś podpowiedzi.
Ruszył więc przed siebie, długim i wymagającym sprzątania korytarzem. Rozglądał się, szukając jakichś obrazów, lub też rycin, powieszonych na ścianach. Czegoś co mogłoby powiedzieć coś więcej o właścicielu tego domostwa. Liczył również drzwi, które mijał. Miał skręcić za drugimi drzwiami, w lewo. Tak więc i zrobił, skręcając w kolejny korytarz, który prowadził do kuchni. Tam dostrzegł pojedyncze, lekko uchylone drzwi, zza których dobywało się lekkie światło. Podchodząc do nich, zapukał, dając tym samym znać, że dotarł na miejsce.
– Straszna rudera. - Powitał człowieka, którego nie widział z dobre pół roku, a którego łączyło z nim niewiele. Był jednak jedyną osobą którą znał w Ryuzaku jak i również jedną z osób, które mogłyby chcieć wesprzeć go w jego celu. Uśmiechnął się do Tsukune oczekując jakiejś reakcji na to co zobaczy. A Kuro mógł dostrzec mężczyznę którego poznał wiele miesięcy temu, a który nie przypominał teraz siebie. Wcześniej brodaty i z długimi włosami, teraz całkowicie łysy, pozbawiony brody i co ważniejsze, z licznymi śladami po poparzeniach, które goiły się na nim powoli.
– Bałem się, że wyjechałeś. Wtedy moja podróż tutaj byłaby całkowicie bezsensowna. - Pozwolił sobie wejść do środka i zająć jakieś wolne krzesło. Żałował, że nie wziął ze sobą butelki czerwonego wina. Nie przystało przecież wpraszać się do kogoś bez podarunku. Z drugiej strony, Minoru nie mógł wiedzieć, że znajdzie Tsukune w jego własnym domu.
– Mam ci wiele do opowiedzenia. Chciałbym jednak, wpierw, zapytać jak ci się powodzi w tych jakże burzliwych czasach? - Chciał przejść od razu do rzeczy, lecz pojawiła się w nim pewna niepewność. Wszak znał Tsukune jedynie z ich ostatniego i zarazem pierwszego spotkania. Jaką mógł mieć pewność, że Kuro go wesprze? Postanowił więc, wybadać odrobinę grunt i ocenić jakie relacje ich łączą nim wystosuje swoją prośbę.

[Tsukune]

Kurz jak i zaduch w takich budynkach był raczej bardzo łatwy do zgromadzenia niestety. No ale to nie było zbyt ważne w tym momencie. Kiedy tak Minoru rozgladał się po ścianach korytarza i kierując się za instrukcją dotarcia mógł dostrzec parę ewidentnie bazgrołów na ścianach które były dosyć nisko położone tak jakby zrobiło je dziecko a może dzieci? Trudno było to ocenić. Jednak mimo iż to był bazgroł można było dostrzec w tym coś, jakiś zalążek czegoś na wzór talentu? A może po prostu po tylu latach taki bazgroł wyglądał lepiej? Trudno to było stwierdzić. Na jednej ze ścian w ramkę zostały umieszczone dwie kartki które ewidentnie zostały wypełnione przez dziecko. Znajdowało się na nim co dziwne różnokolorwe nuty. Nawet ktoś kto nieznał się na muzyce był w stanie dostrzec iż nuty sa ułożone nawet w miarę sensowny sposób. Na pewno tworzyć mogły jakąś melodię lecz trudno było domyślić się jakową. Widać ktoś był bardzo dumny z tego "dzieła". Czyżby jakiś rodzic? Dało się też dostrzec jedno zdjęcie. Bardzo stare gdzie. Dostrzec można było na nim cztery osoby które najbardzije "rzucały się w oczy" a za nimi było jeszcze parę osób. Niestety praktycznie wszyscy mieli już wytarte twarze i trudno było się dowiedziec kim była dana osoba. Jedyna twarz jaką dało się dostrzec była to twarz chłopca. Zapewne kilkuletniego (w okolicy 8-9lat) w bardzo dziwnym by nie powiedzieć cudacznym ubraniu które było praktycznie stworzone z wielu różnokolorowych łat. Nawet zostało uchwycone jak owy chłopak właśnie sobie naprawiał to ubranie. Gdzieś obok wisiało bardziej elegancki strój. Kobieta stojąca za chłopcem trzymałą na rękach nowonarodzone dziecko, obok niej stał mężczyzna trzymajac w rękach futerał [który Minoru od razu mógł się skojażyć z Tsu z tego powodu iż futerał był jakby powiększoną wersją tego z obrazka]. Tło stanowił sporawy wóz na który były ładowane ewidentnie różne instrumenty. Poza tym nie było tutaj praktycznie żadnych obrazów. Jedynie jakieś rysunki kogoś kto już lepiej radził sobie z rysowaniem. Czy to były prawdziwe miejsca, czy może wyobraźnia osoby go tworzącej ale na pewno chciałoby sie je zobaczyć na żywo.
-I taka ma być stwierdziłem wzruszając lekko ramionami na stwierdzenie jak wygląda ten dom -Każdy od razu wie że nie ma tu nic cennego dodałem spokojnie wskazując ręką miejsce przy stole i przyglądając się mojemu rozmówcy.
-Coś sie w Tobie zmieniło tylko nie wiem co zacząłem i uniosłem dłoń w górę -Nie mów! Ogoliłeś się? dodałem z wrednym uśmieszkiem
-Sam chciałem to powiedzieć. Ych wyprzedziłeś mnie usłyszałem w swojej głowie wypowiedź mojego alter ego
-Bywa odparłem jak zwykle tak naprawdę sam sobie.
-Na razie mam dosyć podróżowania. Ostatnia misja dala mi się ostro w nerwy. Dlatego stwierdziłem że trochę z tym przystopuję i zacząłem w głównej mierze trenować. Dzisiaj akurat miałem w planach pomyśleć nad wykończeniem piwnicy i trochę ogarnąc w domu bo głównie zajmowałem się treningiem i niczym innym powiedziałem w sumie tak po krótce co się u mnie działo. Nie było tego wiele. Misja i treningi tak naprawdę
-Aktualnie? Jak na razie bez zmian. Jak mogę staram się być neutralny i nie mieszać się do niczego...a jak już to aby zyskać też coś dodatkowo dla siebie przy pomocy Dodałem ukazując swoje zęby w wrednym uśmiechu. [Tu Minoru mógł przypomnieć sobie ten obraz rodzinki bo chłopak tam miał podobny uśmiech ale było tylko widać połowę twarzy]

[Minoru]

---

Rok 394

---

Przechodząc przez korytarze, nie umknęły mu widoki malunków naściennych, wykonanych jakby przez dziecko. Czy był w nich jakiś talent? Tego Minoru nie potrafił ocenić. Niegdyś interesował się muzyką, lecz od lat jedyną sztuką którą uprawiał, była sztuka wojny. Co więc mógł biedny Rakurai wiedzieć na temat talentu w sztuce? Dla niego dziecięce bazgroły, był dokładnie tym, bazgrołami. Dużo ciekawsze okazywały się jednak, wiszące na ścianach, obrazy. Przedstawiały one jakieś osoby, sądząc po ilości osób, byli częścią jakiegoś społeczeństwa, być może dużą rodziną, a być może grupą przyjaciół, lub też fantazją autora. A jednak obraz ten spowodował, że w głowie Minoru otworzyła się jakaś klapka. Stary, nietypowy dom, w murach którego schronienie znalazły całe pokolenia. Dziwny chłopiec, odstający od innych i ten znajomo wyglądający futerał. Wydawało się, że Minoru poznał już prawdę, lecz powstrzymał się przed sformułowaniem jej w swej głowie. Brakowało mu jeszcze kropki nad i.
W końcu jednak spotkali się i wymienili pierwsze „uprzejmości”. Tsukune niewiele się zmienił od ich ostatniego spotkania. Może wyglądał na trochę bardziej zmęczonego, ale wciąż biła od niego ta nuta tajemniczości, która powodowała, że Minoru miał się przy nim na baczności. Przez chwilę nawet zastanawiał się, czy zrobił dobrze zjawiając się tutaj. Tsukune był dziką kartą. Nikt nie mógł mieć pewności co zrobi ten człowiek, czy któregoś dnia nie stwierdzi, że nie chce mu się dłużej i zostawi ich w najgorszym momencie. Z drugiej strony, Minoru nie mógł tak naprawdę tego wiedzieć. Tak naprawdę nie znał Tsukune kompletnie.
– Ma to sens, a jednak twój budynek natychmiast rzuca się w oczy. Wszystko dookoła ciebie jest zadbane. Aż dziwne, że rada Ryuzaku nie wyrzuciła cię stąd jeszcze. - Odpowiedział na uwagę o tym, że każdy złodziej będzie rozumiał, że w środku nie ma niczego cennego. Równocześnie zajął wskazane przez Tsukune miejsce. Siadając odpiął obie katany od swego pasa, kładąc je oparte o stół, przy którym usiadł, tak by rękojeści ostrzy wystawały ponad stół. Chwilę później, Kuro zwrócił uwagę na jego wygląd. Minoru parsknął mimowolnie.
– Była to usługa fryzjerska bez mojej zgody. A fryzjer wykorzystywał katon zamiast żyletki. - Starał się odpowiedzieć w równie żartobliwy sposób, jednocześnie próbując wzbudzić ciekawość Tsukune co do szczegółów.
– Zazdroszczę ci tego, że możesz sobie pozwolić na tak dużą swobodę. Chętnie posłucham o tym co tak bardzo zdołało cię wyprowadzić z równowagi, że aż postanowiłeś zrobić sobie przerwę, od wykonywania dalszych misji. - Tak naprawdę nie była to jedynie zazdrość. Minoru odczuwał również żal do Tsukune. Żal o to, że gdy inni ginęli on siedział sobie tutaj w Ryuzaku i zajmował się swoimi własnymi sprawami. Kuro był silny. Minoru nie potrafił stwierdzić jak silny, lecz podczas ich ostatniego treningu, mógł dostrzec z jakim kunsztem, ten posługiwał się swoim uzbrojeniem. Lecz czy podobnie nie było z Yasuo? A jednak do niego, Minoru, nie miał pretensji. Więc skąd brała się jego postawa wobec Tsukune?
Oliwy do ognia dolały kolejne słowa mężczyzny. Te o jego neutralności wobec dzikich i jego braku chęci zaangażowania. A to wszystko okraszone tym wrednym uśmieszkiem. To ten uśmiech był jego zagubiona kropką nad i. Był dokładnie taki sam jak ten, który sportretowano na obrazie w korytarzu. Lecz Minoru to już nie obchodziło. Był zniesmaczony i zły na Tsukune, co odbiło się na jego twarzy. A jednak nie krzyczał, starał się nie unosić złością. Przynajmniej jeszcze nie teraz.
– Dzicy zniszczyli mur. Podbili Kotei, wymordowali setki naszych. Uchiha są na wymarciu i można ich liczyć w dziesiątkach. Czy naprawdę nic cię to nie obchodzi? - Zapytał z wyrzutem i niedowierzaniem. Być może Tsukune nie wiedział jeszcze wszystkiego. Być może jego postawa wynikała z braku wiedzy o rzeczywistych wydarzeniach na północ od Ryuzaku.
– Byłem tam, gdy dzicy zaatakowali stolicę Sogen. Stacjonowałem na murach i miałem świetny widok na wszystko co się działo. Przyszli po nas o zmierzchu, wraz z porywistymi wiatrami i siekającym deszczem. - Mimo, że artystą nie był, starał się opisać miejsce w którym walczyli niczym scenę. Miał nadzieję, że taki zabieg spowoduje, że Tsukune bardziej zainteresuje się tym co spotkało Sogeńczyków.
– Obrzucili nas głazami wielkości twojego domu i wypełnili je notkami wybuchowymi. W ich szeregach walczyły istoty które znane były dotychczas chyba tylko w legendach. Wyglądali jak ludzie, lecz wzrostem przekraczali trzy piętra, albo i więcej. Ich shinobi, stosowali techniki o których nigdy nie słyszeliśmy i na każdego naszego żołnierza, przypadało dziesięciu tamtych. - Kontynuował, bacznie spoglądając w kierunku Tsukune, chcąc wypatrzeć każdą zmianę w wyrazie jego twarzy. Chcąc wybadać co kryje się pod tą smukłą i tajemniczą skórą.
– Straciłem przyjaciela. - Dodał po chwili, milknąc po tych dwóch słowach. Był święcie przekonany, że gdy wypowie je, to załamie się mu głos, to jednak się nie stało. Czas rzeczywiście leczył rany.
– Szkoda, że nie było cię tam z nami. Przydałbyś się. - Ciągnął wciąż Tsukune za włos, starając się wymusić na nim jaśniejsze postawienie sprawy niż neutralność. Jeżeli nie zgodzi się, będzie to pierwszy cios w jego kampanii. Cios na który nie chciał sobie pozwolić.

[Tsukune]

Na swoisty wyrzut w moją stronę co do dzikich spojrzałem na swojego zwierzaka który też skierował głowę w moją stronę by po paru chwilach przewrócić się na plecy
-Taa...też tak sądzę powiedziałem jakbym zgadzał się z tym co mój zwierzak powiedział. Co prawda nic takiego nie zrobił ale kto mi zabroni sobie poudawać? Nikt. Następnie słuchałem daleszego wywodu.
-W takim razie nie są tacy dzicy jak się nam wydaje. Poza tym skąd masz pewność czy tak naprawde to MY nie zaczęliśmy tej wojny z nimi? Skąd wiesz że kiedyś jeden z dzikich podszedł do muru i chciał się jakoś porozumieć a ktoś od nas go po prostu zabił? Skąd wiesz że towarzysz tego osobnika nie udał się do wioski i nie powiedział że "ci dzicy" zza muru nie są zwykłymi potworami mrodującymi bez powodu? Skąd masz pewność że Tamci nie mają też rodzin i przyjaciół? zacząłem spokojnie zadając mu parę pytań do przemyślenia lecz nie pozwoliłem na nie odpowiedzieć bo kontynuowałem dalej
-Poawiedz? Zaciągnąłeś tam swojego przyjaciela nie mówiąc mu o ryzyku? Czy udał się tam z włąsnej woli będąc świadom tego że może zginąć? Skoro ty przeżyłeś widać że jesteś potężniejszy od niego...bądź masz więcej szczęścia co czasem jest bardziej warte niż potęga...Sam dobrze wiem że zemsta lub los nie są dobre. Jako dziecko gdy uciekłem od bandytów zamordowałem ich. Parę lat temu gdy się obudziłem zobaczyłem przy łóżku woreczek z pieniędzmi oraz ślady czyichś butów. Zapewne była to osoba spokrewniona z tymi bandytami. Zapewne też posiadała jakąś technikę gdyż "rozmawiałem sam ze sobą" o tym co się wtedy wydażuło czując mocniejszy nacisk na klatce. Bandyci byli świadomi tego że zabijajac moją rodzinę ja odwdzięczę się prędzej czy później zabijając ich. Byli tego świadomi wybierając taką ścieżkę a ja byłem świadomy tego że zapewne ich bliscy będą chcieli odwetu za to. Nie zmieniłbym tego co zrobiłem. Gdybym miał walczyć z kimś ich bliskimi walczyłbym. Zaś gdyby ze mna wygrał znaczy iż po prostu był lepszy niż ja jak i miał większą motywację. A teraz wyobraź sobie wypowiedziałem dość długi monolog by na chwilkę przerwać składając ze sobą dłonie jak do modlitwy by następnie zgiąć prawie wszystkie palce pozostawiając wyprostowane oba palce wskazujące i kierujac je w stronę Minoru
-Wyobraź sobie żę Ty jesteś tymi dzikimi. Że jesteś tym który się ukrywał gdy twój przyjaciel chciał się porozumieć z tymi na murze ale został zabity. Co byś sobie pomyślał? Że ci zza muru są zwykłymi potworami mordującymi bez powodu i udałbyś się do swojego szefa, włądcy czy kogoś tam by powiedzieć co widziałeś. Czy raczej pomyślałbyś "a pewnie ten idiota zrobił coś głupiego lub ich obraził i sam sprubuję sie z nimi dogadać przecież mnie nie zabiją". Co byś zrobił w takiej sytuacji? zadałem swoiste pytanie nad którym pewnie Minoru musiał się zastanowić i gdy chciał odpowiedzieć ciągnąłem dalej
-Ale mniejsza z tym. Nigdy nie powiedziałem że jestem za lub przeciw nim. I wątpię abym się w jakikolwiek sposób tam przydał. Jeżeli chcesz bym pomógł Tobie w ich mordowaniu to tego nie zrobię zacząłem by wyszczerzyć swoje zęby w przerażającym uśmiechu
-Ale nie powiedziałem że nie dam Tobie czegoś co Cię w tym wspomoże...lecz teraz najważniejsze pytanie zaczęło moje alter ego by po chwili mój uśmiech wrócił do normalności
-Co TY byłbyś w stanie mi dać za taką pomoc? Zbyt długo przebywałem z kupcami więc niestety mam teraz takie naleciałości dodałem wzruszając ramionami jakby nigdy nic i przyglądając się Minoru

[Minoru]

---

Rok 394

---

Minoru całkowicie nie spodziewał się takiej reakcji od Tsukune. Choć w głębi duszy przeczuwał, że powinien spodziewać się właśnie tego. A jednak gdy po swoim wywodzie, zwierzaczek Tsukune przewrócił się, mimikując wybuch śmiechu, Minoru poczuł ukłucie w swoim sercu. Drugie uderzenie nadeszło od samego Tsukune, który wręcz bronił dzikich i to czego dokonali w Sogen. Rakurai poczuł jak jego dłoń zacisnęła się mimowolnie, a w nim samym zaczął narastać gniew.
– Bo Uchiha chcieli ich przepuścić przez mur. I gdyby nie opór reszty kontynentu, udałoby się im to! - Wycedził przez zęby na pytanie o to, czy to nie oni rozpoczęli tą wojnę. Tsukune mógł nie wiedzieć o ataku Uchiha na mur. Nieudanej akcji, która miała obalić Shinsegumi i otworzyć bramy dla dzikich ludów. Niestety Uchiha przegrali. I tamto wydarzenie popchnęło ich do kolejnej wojny. A teraz byli tutaj, spierając się o to kto ma rację.
– A teraz, gdy sami zniszczyli mur, odwdzięczyli się tym, którzy chcieli im pomóc, zabijając ich i wypędzając z ich domu! - Zastanawiał się czy będzie to jakikolwiek argument dla Tsukune. Tsukune mówił jednak dalej, a mówił dużo, bardzo dużo.
– Mój przyjaciel zaginął wiele lat temu. Właściwie wszyscy byli pewni, że nie żyje. Aż zjawił się Sogen, dzień przed bitwą. Cały i zdrowy, parę lat starszy. Był w oddziale ze mną, tak było bezpieczniej, mogłem mieć na niego oko i baczyć na jego bezpieczeństwo. Niestety rozdzieliliśmy się. Odniósł rany i udał się do namiotu medycznego. Nigdy więcej go nie widziałem… - Mieszanka negatywnych uczuć narastała w Rakuraiu. Teraz do złości doszedł smutek i żal. Żal za utraconym przyjacielem. Tsukune kontynuował swoją wypowiedź. Opowiadał mu o jego własnych przeżyciach i zemście jaka temu towarzyszyła. Minoru jednak nie rozumiał co chciał przekazać tą opowieścią. Potem było jednak jeszcze lepiej. Tsukune zaprosił go do rozgrywki psychologicznej. Miałby postawić się na miejscu dzikich i zastanowić się co zrobiłby na ich miejscu. Odpowiedź była dla niego prosta walczyłby. Ale nie był nimi. Był sobą i żył w świecie w którym to oni byli solą w oku. Może i mieli swoje powody by zniszczyć mur i zaatakować jedyny ród który im sprzyjał. Lecz dla Minoru nie miało to znaczenia. Chcieli zmienić świat Rakuraia, a on nie miał zamiaru przyglądać się temu obojętnie.
– Nie dam się wciągnąć w twoje durne gierki. Wymyślasz jakiś scenariusz, nie mając pojęcia czy się właściwie wydarzył, tylko po to, by nadać jakiś sens swojej bierności! - Zareagował ostrzej niż zamierzał. Nie spodziewał się, że można go tak łatwo wyprowadzić z równowagi. Zdawał sobie sprawę, że nie wszyscy będą skłonni uczestniczyć w jego prywatnej wendecie. A jednak, Tsukune był pierwszy którego chciał poprosić. I pierwszy mu odmówił.
– A co zrobiłbyś ty, gdyby przyszli oni do Ryuzaku i rozpoczęli oblężenie? Walczyłbyś, czy może dalej pozostawał bierny? A jeśli walczyłbyś, to co byś powiedział tym wszystkim ludziom, którzy stracili domy nim dzicy dotarliby tutaj? Jak wytłumaczyłbyś im wtedy swoją neutralność? - Dawał wciąż ponieść się swojej złości, odwracając kota ogonem i atakując Tsukune przy użyciu, jak się wydawało Minoru, tych samych zabiegów, których on używał.
Tsukune jednak nie kontynuował sprzeczki dalej, a raczej zdawał się odpuścić. Jasno dał do zrozumienia Minoru, że nie zamierza on wesprzeć Rakuraia. I Minoru szanował jego szczerość, nawet jeżeli nie zgadzał się z nim. Potem jednak nastąpiło coś niespodziewanego. Zachowanie Tsukune zdawało się zmienić. Jego mimika, ton głosu i sposób wysławiania się. Zupełnie jakby miał do czynienia z kimś innym. Ta druga osoba zaproponowała mu wsparcie. Nie w postaci swoich usług, lecz w jakiś inny sposób. Choć nie zdradziła w jaki sposób. Tak szybko jak się pojawiała jednak, zniknęła. A stary Tsukune zdawał się ponownie wrócić do swej jaźni. Lecz nawet on, zdawał się mieć jakiś interes do niego. Wyglądało na to, że chciał wymienić się, tylko nie chciał powiedzieć czego ta wymiana miałaby dotyczyć. Rakurai milczał przez dłuższą chwilę, zastanawiając się, czego właściwie był świadkiem.
– Nie znam wartości twej pomocy. Mogę zaproponować wiele rzeczy. Pieniądze, materiały, broń. Ewentualnie swoje usługi, jeśli takowe będą potrzebne. - Zaczął bezpiecznie. Wpierw musiał dowiedzieć się, co takiego próbował przehandlować Tsukune, nim Rakurai będzie w stanie ocenić jak wiele jest gotów za to zapłacić.

[Tsukune]

Spojrzałem na mojego zwierzaka który lerząc na plecach bujał się teraz tak w przód i w tył jakby chciał wstać
-Taa...też myślę że zbytnio wszystko nadinterpretuje i bierze do siebie powiedziałem i podrapałem lekko zwierzaka po brzuchu słuchając dalej tego co mówił Minoru.
-A to by było coś złego gdyby im się udało? Może gdyby weszli bez problemu nic takiego by się nie stało? Może nauczyliby się z nami współistnieć? Ale tego się nie dowiemy. Nikt nie wie co by mogło się wydażyć. Kontynent postanowił stawić opór i aktualnie mamy taką sytuację jaką mi powiedziałeś stwierdziłem. Machnąłem jednocześnie ręką na moje pytania aby Minoru wiedział że nie musi na nie odpowiadać bo to były tylko zwyczajne pytania na które nie oczekiwałem i nawet nie chciałem odpowiedzi. Od tak po prostu je powiedziałem aby zmusić w pewnym stopniu do pomyślenia co by było gdyby.
-Widocznie uznali. że oni też ich nie chcieli i dlatego to zrobili. Kto wie co im tam siedzi w tych łbach. Kto wie czy wiedzieli że Uchicha starali im się kiedyś pomóc czy nie. Sami sprowadzili to na siebie w pewnym stopniu. Często jest że dobroć usłana jest kolcami...a może to było z zaufaniem? Mniejsza powiedziałem zamyślając się na chwilę nad jednym z powiedzonek. W sumie mogłem wykożystac tą rozmowę do trenowania. Co prawda nie mogłem trenować teraz swojego ciała a raczej się w jakikolwiek sposób rozgrzać. Co to by było gdybym nagle w trakcie rozmowy od tak zaczął robić rozgrzewkę? Brak kultury. Jakbyś się przejmował czymś tak prozaicznym jak kultura. Czasami się przejmuję...No ale mniejsza. Postanowiłem sobie potrenować w inny sposób jak to miałem ostatnio w zwyczaju...Dodatkowo chciałem coś też sprawdzić. Jedno z moich przypuszczeń dotyczących mego rozmócy. Dlatego jakby nigdy nic zacząłem swój trening związany z chakrą...innymi słowy zacząłem ją gromadzić jakbym chciał wykonać jakąś technikę. Jednak zamiast wykonać technikę po prostu ruszałem chakrą po całym swoim organizmie. Co to niby za trening? Praktycznie żaden nie licząc tego że po prostu trenuję sobie w pewnym stopniu kontrolę własnej chakry. Gromadzić ją w na całym ciele jest łatwiejsze niż prowadzić ją pojedynczo po ciele. Jak z zaciskaniem mięśni. Od palców nóg, przez stopy, łydki, uda, pośladki aż do czubka głowy. Następnie od lewej strony, by kolejne "przejazd" chakry zrobić pod swoistym "kontem". W trakcie tego obserwowałem też Minoru obserwujac jego reakcję. Jeżeli moje przyuszczenia się potwierdziły na moich wargach zagościł szeroki i bardzo wredny uśmiech.
-Jesteś w stanie to ulepszyć powiedziałem i palcem dotknąłem swojej głowy by Minoru domyślił się w pewnym sensie o czym mówię. -To jest ta jedna z informacji. Może coś więcej o tym powiem ale później. Druga rzecz to raczej byłoby coś za czoś. Informacja za informację, Broń za broń, Technika za technikę itp itd...a powiem że TO będzie na pewno warte każdej ceny dodałem uśmiechając się bardzo szeroko ukazując jednocześnie swoje wampirze ząbki i przymrużając lekko oczy. Moja panda w tym czasie od tak zrobiła gest jakby zacierała łapki. Widząc to uniosłem lekko brew ale potrząsnąłem tylko głową by się otrząsnąć. Tym razem postanowiłęm odpowiedzieć na resztę zarzutów? wywodów? Nach mniejsza z nazwą. Na resztę wypowiedzi Minoru na którą nic nie odpowiedziałem.
-Nie możesz mieć pewności że nie żyje. Nie możesz go znaleźć i tyle. Ten świat nie jest mały. Może jest u dzikich i ich szpieguje? Kto to wie. Bez nadziei życie by było krótkie. Czy jako dziecko ucząc się chodzić nie miałeś nadziei że ci się nic nie stanie? Czy jak uczyłeś się techniki jakiejś błachej techniki która w ogóle nie jest potrzebna ale jednak postanowiłeś ją opanować nie właśnie przez nadzieję iż kiedyś może się przydać? Miej nadzieję. To nic nie kosztuje. Tak samo jak moja propozycja umowy. W pewnym sensie też nic nie kosztuje. Zwykła wymiana jak na początku. Ja daję Tobie coś a Ty dajesz mi coś o równej wartości powiedziałem rozkładając lekko ręce na boki by następnie spleść dłonie ze sobą, wysunać palce wskazujace i skierować je przy kończeniu swojej wypowiedzi w stronę rozmówcy.
-To nie są żadne durne gierki. Chcę Ciebie czegoś nauczyć. Jednej prostej a może i prostackiej rzeczy ale za to bardzo trudnej do nauki i niewielu potrafi ją opanować. Nie patrz na wszystko tylko ze swoich oczu. Postaraj się patrzeć na wszystko z perspektywy kogoś innego. Kogoś kto jakby się dopiero urodził. Pomyśl o tym co zrobili dzicy. Pomyśl o tym co wy zrobiliście. Zbierz wszystko razem i zobaczysz że i jedna strona i druga ma zarazem swoje racje oraz ma też wady. Tylko o to mi chodzi. Po prostu opanuj się i tyle oznajmiłem. I od razu uniosłem dłoń do góry aby powstrzymać ewentualne słowa Minoru. Dając mu tym samym aby po prostu nie mówił tego co chciałby powiedzieć i po prostu powrócił do moich słów później gdy opanuje swoje nerwy. Zastanowiłem się chwilkę na pytanie jakie zostało mi zadane.
-Co bym zrobił? Na początku postarał się z nimi porozmawiać i dowiedziec o co im tak naprawdę chodzi. Czego tak naprawdę chcą i czego oczekują. Wtedy jeżeli wiedziałbym na czym stoję podjąłbym decyzję. Jeżeli chodziłoby im tylko o swoistą zemstę za ten mór walczyłbym. Jednak starałbym się ich nie zabijać zacząłem by na mojej twarzy pojawił się wredny uśmieszek -Ponieważ o wiele bardziej wartościowe byłoby ich brutalnie okaleczyć, aby ich kompani musieli zurzyć cenną chakrę i przedmioty do próby ich wyleczenia. Ewnentualnie pojmać rannych i mieć ich jako zakładników. Z każdą mijającą godziną zabijać kolejnego i wyrzucać ich za miasto by dać im znać iż skończyć to wszystko. "Chcąc pokoju, szykuj się na wojnę". Bądź inne powiedzzenie które bardziej lubię i jest ze mną od bardzo długiego czasu przerwałem, a raczej moje alter ego przerwało mówić by zamknąć oczy i otworzyć je z taką powagą i determinacją o jaką mało
-"Chcąc być łagodnym, okrutnym być muszę" po tych słowach uśmiechnąłem się lekko i czekałem na reakcję...zwłąszcza byłem ciekawy reakcji na informację "Możesz to ulepszyć". Na złączonych dłoniach oparłem brodę i tak sobie siedziałem i patrzyłem na swego rozmócę z lekkim uśmieszkiem.

[Minoru]

---

Rok 394

---

Nie zgadzali się ze sobą. Co do tego, Minoru nie miał żadnych wątpliwości. I jak się okazało, to nie tak, że Tsukune był po stronie dzikich. On po prostu nie chciał się mieszać w całą tą historię. Dla niego nie był dobrych i złych, nie było najeźdźców i obrońców. Tsukune po prostu był indywidualistą, egoistą i był bierny. A przynajmniej tak widział go teraz Minoru.
I miał poczucie, że nie mógł mieć tego za złe. Sam przez wiele lat omijał szerokim łukiem światowe wydarzenia, siedząc w swoim bezpiecznym domu, odcinając się od świata, który nic dla niego nie znaczył. Minoru wiedział, że przegrał tą bitwę i nie było sensu kłócić się z Ryuzańczykiem. Nawet jeśli najchętniej uderzyłby go w twarz.
– Czasem ciężko mi uwierzyć, że wierzysz w to co mówisz. - Skwitował tylko, wszelkie wywody Kuro, na temat tego jak wiele powodów musieli mieć dzicy, by najechać ich świat. Cała siła do sprzeczki odeszła z Minoru. Skoro nie było szans na przekonanie swego rozmówcy do swoich racji, to na co było marnować czas i energię.
Tsukune był nietypowym człowiekiem. Wręcz można by powiedzieć, że był dziwakiem. Zdawał się stronić od innych ludzi, a jednocześnie nie miał problemów by rozpocząć z kimś rozmowę. Ubierał się ekstrawagancko, nawet jak na Ryuzaku, przez co wyróżniał się z tłumu. Rozsiewał wokół siebie mroczną atmosferę, a jednocześnie wydawał się niezdolny do zranienia choćby muchy. I nie przejmował się kompletnie opinią innych ludzi. Jak choćby teraz, gdy w samym środku ich rozmowy, zaczął trenować. Nie był to jednak jakiś dynamiczny trening ani nic z tych rzeczy. Tsukune najzwyczajniej w świecie postanowił sobie pobawić się swoją chakrą, przesuwając ją po ciele. Dla kogoś innego niż Minoru, mogłoby to wyglądać, jakby jego rozmówca napinał kolejne partie mięśni, lecz dzięki szóstemu zmysłowi, Minoru doskonale wyczuwał, jak zebrana przez Tsukune chakra przemieszcza się po jego ciele. Co jednak ciekawsze, Kuro zdawał się doskonale zdawać z tego sprawę. Co uświadomił Rakuraiowi, w momencie, gdy jakby od niechcenia podzielił się z nim informacją, że może to ulepszyć. W pierwszym momencie nie wiedział o czym mówi. Co mógł ulepszyć? Swoje zachowanie, swoje ciało? Dopiero gdy dotknął swojej głowy, Minoru zrozumiał o czym mówił. Tylko, skąd to mógł wiedzieć? I nagle go tknęło. Rakurai wyprostował się na swoim krześle i uważniej spojrzał na Tsukune.
– Jesteś sensorem? - Zapytał z niedowierzaniem. Wiedział, że nie może być jedynym. Ba, zdawał sobie sprawę, że rodowici Yamanaka posiadali ta umiejętność, lecz Minoru nie był Yamanaka, nawet jeśli im dotąd służył. Tsukune również nim nie był, brakowało mu wszelkich cech tego rodu. A jednak wszystkie puzzle zaczynały do siebie pasować. Nagle jasne stało się, skąd Kuro wiedział o tym, że to on przyszedł do jego domostwa i te kilka innych sytuacji, gdy wydawał się po prostu wiedzieć o rzeczach, których nie powinien. Wyraźnie jednak nie chciał roztrząsać całej tej sytuacji, gdyż bardzo sprawnie przeszedł do tematu wymiany. Broń, za broń. Informacja za informacje. Technika za technikę. Minoru nie mógł przehandlować żadnej broni. Chyba, że łuk, choć ten miał być podarkiem dla Mijikumy. Technik również nie posiadał na tyle potężnych by mogły one zainteresować kogoś takiego jak Tsukune. Pozostały jednak informacje. Czy jeśli zdradzi mu coś więcej, to Kuro rozwinie temat sensora?
– Powiedziałem ci dość sporo na temat wydarzeń w Kotei, czy nie jest to dość dobra zapłata w kwestii informacji, byś mógł rozwinąć temat tego… ulepszenia?! - Zapytał, przypatrując się uważniej Tsukune. Skoro był handlarzem, to mogli się potargować. Rakurai dysponował dość sporą ilością informacji, które raczej wykraczały ponad to co standardowe.
– Jeżeli chcesz mogę opowiedzieć ci co nieco o umiejętnościach dzikich. Jestem pewien, że mocno cię to zainteresuje. - Nęcił Tsukune, podsuwając mu kolejne propozycje.
– Mogę opowiedzieć ci również o innych rzeczach, które wydarzyły się tam na murze. Na przykład o legendach, które nie do końca okazały się legendami… - Nie chciał się wygadać co miał na myśli. Jedno słowo za dużo, a Tsukune mógłby sam domyśleć się wszystkiego i z dealu nici. Nagle Rakuraia przestały interesować inne tematy. Tsukune, również zarzucał swoje sieci, nęcąc Minoru opowieściami o czymś bardzo prostackim ale trudnym w nauce. Próbował również tym nęceniem, przekonać go do siebie. Tylko, że Minoru już od jakiejś chwili miał gdzieś światopogląd Tsukune. Jeśli nie mógł go przekonać do swojej sprawy, ok. Ale jeżeli mógł coś od niego wyciągnąć. To czemu by nie spróbować?

[Tsukune]

-Ja sam sobie nie wierzę to co mowa o innych powiedziałem uśmiechając się wrednie. Czy mówiłem prawdę czy nie? Trudno było odgadnąć. Zapewne w tym zdaniu był fragment prawdziwy. Lecz który? Cóż tu można było się tylko domyślać i to każdy niech interpretuje sobie jak mu się żywnie podoba. Kiedy Minoru zadał mi pytanie czy jestem sensorem dla zabawy przyłożyłem palec do swoich ust jakbym go uciszał. Tak dla zabawy.
-Tak. Tylko obiawiło mi się to w dosyć hmm... Nieprzyjemnych czasach. A teraz używam tego regularnie oznajmiłem. Mogło to brzmieć dziwnie. Ale jako dziecko nie wiedziałem co to jest i nie używałem tego. Dopiero bardziej świadomie zacząłem używać tego po utracie bliskich.
-Co prawda chciałem i tak tą informację dać Tobie za darmo aby bardziej zainteresować ciebie czymś równie a może i bardziej przydatnym zacząłem spokojnie po czym dodałem -Ewentualnie jak uznasz że to było warte powiesz mi coś więcej o tym co działo się na murze i poza nim. Bardziej to rozwiniesz i tyle powiedziałem po czym przymknąłem na chwilkę oczy.
-Najważniejsze z tego ulepszenia...a może powinienem powiedzieć, że po prostu przez większe opanowanie tej sensorycznej umiejętności jestem w stanie dokładnie ocenić ile kto ma chakry. Patrząc tak masz niewiele więcej chakry niż ja ale na jedną dodatkową technikę bądź dwie by wystarczyło. Do tego mam o wiele większy zasięg wyczuwania co może się bardzo przydać w wielu sytuacjach. Jeżeli miałbym to podać liczbowo to by było z hm... dwa razy większy zasięg? Do tego co również warto zaznaczyć. Mogę wykryć kiedy ktoś kłamie tylko przez zmianę w chakrze. A dzięki temu dokładniejszemu wykrywaniu chakry mogę stwierdzić ile każdy z przeciwników z którym się będę mierzył ma chakry np: ja mam czakry ze 112 a ty zaś masz ze 120 procent. Sam jeszcze dokładnie nie zgłębiłem tej umiejętności ale to jest to co byłem w stanie poznać w tym czasie odkąd się tego nauczylem. A muszę przyznać, że mimo iż nauka wydawała się prosta była dosyć męcząca. powiedziałem to co samemu udało mi się dowiedzieć po tym jak sam otrzymałem ulepszenie swojej umiejętności, a raczej po prostu dokładniejsze jej opanowanie i odkrycie prawdziwego potencjału. To chyba by najlepiej można było określić ten rozwój.

  Ukryty tekst

-Tak więc jak myślisz ile to może być dla Ciebie i Twoje jzemsty warte zapytałem specjalnie w taki sposób. Ot dla czystej zabawy