Koszary Straży

[Azuma]

Jak zauważyli obecni na sali, Azuma dość szybko przejął inicjatywę, dzieląc się planem jaki zamierzał wcielić w życie przy wsparciu swojego oddziału. Do tego potrzebował dość licznej drużyny o konkretnych zdolnościach. Jego plan opierał się o fazy, do których delegowani mieli być członkowie poszczególnych oddziałów. Oczywiście wszystko pod jego patronatem – szczegóły miały zostać jeszcze dograne, ale ogólna koncepcja została przedstawiona. I chyba spotkała się z aprobatą innych, bowiem nikt nie wyraził obaw, niezadowolenia, albo oburzenia. Nawet jeżeli plan wydał się szaleńczy, straceńczy, czy jedynie brawurowy – każdy zachował swój osąd dla siebie. Kątem oka Azuma dostrzegł, że niektórzy zdawali się chcieć coś mu przekazać, ale gdy poza wskazanymi dowódcami oddziałów, nikt inny nie zabrał głosu, młody Kogo przyjął ten stan z ukontentowaniem. Z Tsuyoshim Uchiha, jeszcze zdąży się rozmówić.

Potem przyszła pora na innych. Hiromi skrzętnie notowała wszystko co się działo na spotkaniu. Nic nie mogło przed nią uciec, a przynajmniej tak się zdawało, gdy kolejne oddziały szybko nie zaczęły znikać z zasięgu wyboru. Uchiha Tsuyoshi z którym chciał się Azuma potem rozmówić, zdecydował się na dołączenie do oddziału Takeru. Poza nim, również tarczownicy znaleźli tam swój przydział. Dowódca Białych Wilków wybrał oddziały jeźdzcieckie. Natomiast Dowódca Trupich Jadów wybrał zróżnicowaną grupę strzelców, samurajów i tarczowników. Podobnie do wyboru Azumy, Seki Nori mógł dzięki temu zwinnie reagować na dynamikę toczonych walk. Na sam koniec, pozostali chętni, dołączyli do oddziału Hiromi. Nikogo taki wybór nie zdziwił, z uwagi na przejawiane przez tych ludzi, zdolności medyczne.

– Takeru-san, potrzebuje granatów dymnych do sygnalizowania, bombek dymnych do utrudnienia widzenia, lin i haków do wspinaczki. Ponadto potrafimy władać chakrę, a więc powinniśmy nauczyć się techniki o której wspominałeś… Kemuri Maku, tak? Nie możemy ryzykować niewykorzystanych szans, a sygnały będą nam do tego niezbędne - spostrzegł, gdy zostali w pomieszczeniu już w odchudzonym składzie. Paru Uchiha i dowódców oddziałów. – No i członek szczepu Gazo… Chciałbym jednego mieć na podorędziu. Ułatwi nam zinfiltrowanie murów i wywołanie popłochu w szeregach obrońców. - Azuma jeszcze nie dzielił się szczegółami, ale wsparcie Gazo miało być kluczowe dla powodzenia planu. To ze skrzydeł atramentowego tworu zamierzał wzbudzić panikę, wzniecając liczne eksplozje na wałach obronnych. W ten sposób chciał odwrócic uwagę od innych obszarów, stworzyć jeszcze większe luki w obstawie murów, a i dać w ten sposób sygnał swoim najemnikom do rozpoczęcia wspinaczki i szturmu.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi kiwnął głową do Takeru.

- Postaram się zrobić, co w mojej mocy, żeby Dzicy masowo ginęli. Jedynym naprawdę poważnym zagrożeniem będzie ten Suiton. Tych, którzy będą z niego korzystali będzie musiał wyeliminować albo odciągnąć ktoś inny. Tak też zresztą musiałem zrobić podczas bitwy o most - skwitował, choć Takeru z pewnością doskonale sam to wiedział. Akoraito nie chciał zabierać mu więcej czasu, więc nie zaczynał już więcej wątków i pozwolił mu wrócć do dowodzenia i pilnowania porządku wśród całej tej zbieraniny, która już za kilka godzin miała stworzyć sprawy oddział bojowy, któremu będzie przyświecał wspólny cel. Z boku przyglądał się uważnie liderom wszystkich formacji najemniczych oraz dowódcom poszczególnych oddziałów. Jeśli na polu walki będą tak groźni, jak groźne są nazwy, które sobie przybrali, to będzie można z optymizmem patrzyć w przyszłość. Nazwy to jednak zazwyczaj tylko... no właśnie, nazwy, więc wszytko się dopiero okaże.

Po jakimś czasie na polecenie Takeru na sali zostali tylko Uchiha oraz dowódcy oddziałów. Ta część spotkania miała się odbywać bez swarzących się i głośnych najemników, w dość kameralnym gronie. Padły pytania ze strony Takeru i pierwszy po raz kolejny odezwał się Azuma. Cóż, najwyraźniej był liderem z krwi i kości. Tsuyoshi nie miał specjalnie zbyt wiele do powiedzenia. Po pierwsze, nie dowodził oddziałem. Po drugie, odbył już wizytę w sklepie z wyposażeniem i był praktycznie samowystarczalny. Wolał założyć, że od początku będzie zdany na siebie. Służby logistyczne i zaopatrzeniowe pracowały dobrze, ale lepiej się czuł z tą świadomością, że nie musi na niczym i na nikim polegać.

- Ja nie mam tylko sygnalizacyjnych granatów dymnych - powiedział na samym końcu, gdy wszyscy zdążyli już przedstawić swoje potrzeby i wątpliwości. Co do samego planu, to nie miał on też żadnych uwag. Takeru tu dowodził i wszystko było najwyraźniej należycie zaopiekowane. Tsuyoshi natomiast wiedział, że powinien po prostu trzymać się Takeru i być gotowym na walkę w każdej chwili. Widział się w roli taranu, który wykonuje pierwsze, zaskakująco silne uderzenie, ale pozostawił to dla siebie. Zbytnie nadskakiwanie dowódcy (który z pewnością również miał już jakąś wizję w swojej głowie) z pewnością nie byłoby dobrze widziane.

Ostatnią kwestią pozostawało rozmówienie się z Azumą i Hiromi, ale na to pewnie przyjdzie jeszcze czas. Póki co odgarnął włosy z czoła i przyjrzał się jeszcze raz krótką chwilę tej dwójce - najpierw Azumie, a później Hiromi. Ten pierwszy był zapewne z Kōtei, jak większość Uchihów. Ta druga była siostrą Masahiro. Z ciekawym duetem przyjdzie mu współpracować. Miał tylko nadzieję, że będzie mógł na nich polegać. Bo oni z pewnością będą mogli polegać na nim.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi czuła, jak napięcie narastało w pomieszczeniu, gdy Takeru zakończył odprawę, a wszyscy kapitanowie najemników rozpoczęli swoje próby zdobycia uznania. Prężyli muskuły, chwalili się sprzętem, rzucali obietnice. Zdawała sobie sprawę, że wybór odpowiednich ludzi do jej oddziału będzie kluczowy, a każdy z kapitanów miał swoje mocne strony, które mogły okazać się cenne w nadchodzącej walce.

Gdy przyszła jej kolej, Hiromi czuła lekką tremę – w końcu była młodą Doko, a jej doświadczenie nie dorównywało innym dowódcom. Takeru nie dał jej wyboru jako takiego, chociaż zastanawiała się, jakich ludzi powinna mieć u swojego boku. Nie podjęła jednak decyzji, ponieważ do Hiromi podeszli dwaj dowódcy – Ogama Amaya i Konishi Masashiro, obaj oferując swoje grupy medyczne. To nie była niespodzianka; ich propozycja była oczywista i dobrze wpisywała się w jej potrzeby. Oczywiście, zaakceptowała ich i podziękowała. Już wiedziała, że Siostry Milczenia będą z nią, cieszyła się, jednak, że było więcej ludzi ze znajomością medycyny. A przynajmniej łatania rannych, co było ważniejsze, niż wiedza głęboka. 

- Ayama-san, Masashiro-san, i wasze oddziały i wasze doświadczenie będą niezwykle ważne i pomocne. Bardzo dziękuję. Dajmy z siebie wszystko i upewnijmy się, że jak najwięcej osób przetrwa to, co nas czeka. 

Ale to, co nastąpiło później, zaskoczyło ją. Do Hiromi podeszła Domen Mai, dowódczyni Synów Bushido – grupy samurajów, którzy porzucili swoje rodowe ziemie, by działać na własnych zasadach. Jej obecność, aura siły i pewności siebie były dla Hiromi inspirujące, a słowa, które wypowiedziała, były czymś, czego Hiromi się nie spodziewała. "Pozwól mi i moim ludziom chronić ciebie i podległych tobie medyków. Oddamy za was życie, jeśli będzie potrzebne." Te słowa brzmiały jak obietnica. Hiromi poczuła chłodny uścisk dłoni Domen Mai, który przyjęła, pieczętując obietnicę. Zrozumiała też w tej chwili, że nie mogła szarżować i udawać bohaterki. W głowie już miała to, że jeżeli będzie trzeba, użyje swojej siły, żeby opóźnić pogoń przeciwników i ratować resztę medyków. Teraz nie mogła tego zrobić. Nie, kiedy ktoś obiecał ją chronić i oddać za nią życie. Dzięki nim, będą mogli bezpiecznie pracować. Dlatego należało szanować to i nie narażać się głupio. 

– Dziękuję za waszą ochronę, Mai-san. Mam nadzieję, że nie będzie to konieczne, ale będziemy robić wszystko, żeby wasze poświęcenie, jeżeli będzie konieczne, nie poszło na marne i żeby przeżyło jak najwięcej ludzi – powiedziała Hiromi, starając się, by brzmieć pewnie i serdecznie.

Kiedy Takeru ponownie zabrał głos, wyjaśniając kolejne kroki, Hiromi starała się skupić na tym, co jeszcze musi zrobić. Widząc, że atmosfera pośród pozostałych dowódców była poważna, postanowiła nie marnować tej szansy. Podniosła głos i zwróciła się do Takeru i reszty Uchiha:

– Jeżeli coś jeszcze wiecie o dzikich, proszę przekażcie mi informacje. Głównie chodzi o to, jakich ran możemy się spodziewać. Typowe obrażenia w walkach shinobich oraz wojsk to rany cięte, kłute, wewnętrzne, zmiażdżenia, utrata kończyn, oparzenia - które są bardzo częste nawet po stronie Uchiha, kiedy ktoś używa katonu, oraz porażenia, ale tego bym się spodziewała po walkach z Kaminari. Tutaj jednak bardziej chyba możemy spodziewać się zmiażdżeń, z powodu silnych potworów, o których mówił Tsuyoshi-san. Jednak jeżeli jest coś jeszcze, dobrze byłoby się przygotować, chociażby mentalnie. 

– Takeru-sama, czy jest coś, co chciałbyś nam jeszcze przekazać? Czy jest coś jeszcze, co powinniśmy wiedzieć? 

Ostatnie pytanie zadała na wszelki wypadek, tylko po to, żeby mężczyzna miał szansę pomyśleć i zdecydować, czy coś jeszcze przychodzi mu do głowy. 



Ona sama zrobiła listę rzeczy potrzebnych. Polowy sprzęt medyczny, czystej wody w beczkach, najlepiej zapieczętowanej w zwojach, odpowiedniej wielkości namiot, polowe łóżka, bandaże, leków przeciwbólowych oraz środków do odkażenia, może być silny alkohol. Nici do szycia, igły, proste kije dla usztywnienia złamań, rurki do drenażu. Notki wybuchowe na pułapki, żyłki, granaty dymne, oślepiające. Też się zainteresowała techniką, którą mógł nauczyć Takeru.

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 7:
Azuma: 6
Uchiha Hiromi: 6
Uchiha Tsuyoshi: 3
Minoru: 7

---

Odprawa zbliżała się powoli ku końcowi i Takeru postanowił dać swoim dowódcom ostatnią szansę na wypowiedź. Niektórzy postanowili wykorzystać ten moment, inni wręcz przeciwnie, chcieli już odejść. Nie było chyba jednak zaskoczeniem dla nikogo, że pierwszym który postanowił się odezwać był nie kto inny jak Azuma. Jego lista życzeń była dość długa i sprecyzowana, dokładnie jak plan który zrodził się w jego głowie.
- Tak jak powiedziałem, spiszcie wszystkie swoje potrzeby na zwojach i przekażcie jednemu z oficerów na niższych piętrach, oni przejrzą nasze zapasy i dostarczą co będą mogli. - Takeru przyjął słowa Azumy z przytaknięciem głową. Gdy jednak odpowiadał na pierwszą część jego pytania, mówił do wszystkich, choć wzrok jego padał tylko na Azume.
- Kemuri Maku przetrenujemy w drodze do frontu, będziemy na to mieli około trzech dni. Nie chciałbym marnować teraz kolejnych minut lub godzin, gdy mamy wyruszyć z samego rana. - Odniósł się również i do kolejnej części pytania, tym razem spoglądając również i na innych, szukając wśród nich akceptacji jego zdania.
- Postaram się zrekrutować jakiegoś doświadczonego Gazo do twoich potrzeb. - Skwitował ostatnią prośbę Azumy, choć widocznym było, że nie jest on zadowolony z tej prośby. Być może brało się to z tego, że wokół Gazo narosło wiele niejasności i podejrzeń co do ich wierności. Zwłaszcza podczas obrony Kotei. Najwidoczniej Takeru był jednym z tych, którzy byli przekonani o zdradzie Gazo. Przeniósł on jednak już swoja uwagę na Tsuyoshiego, który jak dotąd dał się poznać swemu przełożonemu jako patriota i dobry żołnierz. Teraz jednak poprosił on o granaty sygnalizacyjne.
- Jutro z rana zapas granatów będzie czekał na nas przy wozach. - Zapewnił go, szybko ucinając ten temat. Co jednak dziwne nic nie wspomniał o tym, że ów granaty mieli dostać jedynie dowódcy, a Tsuyoshi takowym nie miał być. Czyżby coś się zmieniło w tej kwestii? Być może wszystko okaże się rano.
Ostatnią osobą, która postanowiła dorzucić swe 5 groszy była Hiromi. Ta, jako jedyna nie poprosiła o nic, a zaczęła dopytywać o rzeczy bardziej związane z jej przyszłą pracą. Pytała bowiem o rodzaje ran jakich mogła się spodziewać. Takeru zastanowił się przez dłuższą chwilę nad tym pytaniem. Jego ręką uniosła się do jego brody, masując ją kolistymi ruchami, za pomocą kciuka, palca wskazującego i środkowego.
- Większość ran z jakimi spotkaliśmy się na murach była podobna do tych, jakie można było spotkać na każdym polu bitwy. Dzicy używają podobnej broni jak my, choć często jest wykonana z gorszych i bardziej prymitywnych materiałów. Tym co jednak może być nietypowe będzie zależało od wrogich shinobi jakich napotkamy na swej drodze. - W końcu odezwał się, skupiając na sobie wzrok wszystkich pozostałych. Chyba każdy zdawał sobie sprawę, że to co zaraz usłyszą będzie bardzo ważne.
- Tak jak Tsuyoshi-san wspomniał już wcześniej. Dzicy mają wśród swoich szeregów sumonerów. Panują oni nad szkaradnymi istotami, które swym wyglądem przypominają bardziej lalki aniżeli ludzi. Górują oni nad nami wzrostem i masą ciała. Nie rozumiemy do końca zasad jakie są wykorzystywane do kontroli nad tymi istotami, lecz ma to jakiś związek z instrumentami muzycznymi jakich używają tamci shinobi. Jeśli spotkamy takowego, można spodziewać się wielu zmiażdżeń oraz złamań. - Takeru uniósł swa dłoń, zaciśniętą w pięść i wyprostował jeden palec.
- Drugi rodzaj shinobi wroga jakich możemy się natknąć to znani nam już dobrze Gazo. Shinobi tego szczepu używają tych samych technik co nasi, a więc ożywiane istot wykreowanych za pomocą atramentu. - Drugi z palców wyprostował się.
- Trzeci rodzaj shinobi wydaje się panować nad odmiennym rodzajem chakry. Potrafią oni manifestować swoja chakrę pod postacią fizyczną, formując ją w półprzeźroczyste ogony. Dotknięcie ów ogonami pozostawia palące znamiona, podobne do Katonu. - Trzeci z palców wyprostował się. Dwoje dowódców nie będących shinobi wymieniali spojrzenia coraz częściej.
- Czwarty rodzaj wrogich shinobi zdaje się krzyżować z wężami, ponieważ posiadają oni wiele wężowych cech fizycznych. Panują oni również na ogromną ilością tych stworzeń, używając ich do swych przedziwnych technik. Ich ukąszenia są jadowite, a niektóre trucizny jakie wstrzykują potrafią zabić na miejscu. Nie skłamię, jeśli stwierdzę, że to właśnie oni sprawili nam najwięcej problemów. - Czwarty palec uniósł się do góry.
- Są jeszcze jedni. Przedziwni shinobi, potrafiący dzielić swoje ciało na dwie identyczne kopie. Ich klony są jednak na tyle doskonałe, że nie posiadają ograniczeń suitonowych czy dotonowych klonów i nie rozpadają się po ledwie uderzeniu. - Był i piąty palec. Takeru zakończył wyliczankę w tym momencie.
- Jestem pewien, że macie jeszcze wiele pytań, lecz niestety muszę przerwać nasze obrady. Mam kilka spraw do załatwienia, a czas nagli. Będziemy mieli jeszcze całe trzy dni by przegadać wszelkie wątpliwości. Teraz jednak muszę was opuścić. - Zakończył on całe spotkanie i bez chwili na odpowiedź opuścił pomieszczenie zostawiając wszystkich w środku. Do wyruszenia zostało im jeszcze kilkanaście godzin.

Jest to moment na wymianę postów między wami, jeżeli takowa potrzeba zajdzie oraz opisu tego co robicie do dnia następnego.

[Azuma]

Takeru-san wydał jasne instrukcje – swoje oczekiwania co do ekwipunku mieli spisać, a następnie przekazać urzędnikom na niższych kondygnacjach budynku. Prośba Azumy co do wsparcia w postaci członka szczepu Gazo, również została wysłuchana, choć nie spotkało się to z entuzjazmem dowódcy. Azuma mógł zrozumieć tą niechęć, w szeregach dzikich również znajdowali się Gazo. Jednakże, w młodym Kōgo dominowało przeświadczenie, że przy tak ograniczonych środkach, musieli w pełni spróbować wykorzystać dostępny potencjał, odkładając na bok animozje. Przynajmniej na jakiś czas.

– Oczywiście Takeru-san. Dziekuje. Zatem z mojej strony, nie ma nic więcej, pozostały czas poświęcę przygotowaniom.

Azuma z zadowoleniem przyjął dodatkowe informacje o Kemuri Maku, które okazywało się że nie było wybitnie wymagającym jutsu do opanowania. Była to dobra wiadomość, bo wskazywało na to że każdy z dostępnych shinobi będzie mógł ją opanować. A więc ryzykowali znacznie mniejsze nieporozumienie na polu walk. Szczególnie gdyby utracili albo przedwcześnie zużyli flary sygnalizacyjne. Dużo większy niepokój wśród obecnych mogły wzbudzić informacje o umiejętnościach dzikich. Te były już znane Azumie, ale wcale nie powodowało, że osiemnastolatek lekceważył zdolności obcych. Wręcz przeciwnie.

– Słysząc o sile tych trucizn, mam wrażenie że każdy z nas powinien na zaś posiadać gotową odtrutkę. W fiolce, zabezpieczoną i przy sobie - mruknął w odpowiedzi, rozumiejąc kłopot jaki szczególnie mogli sprawić przedstawiciele wężowego klanu. Czy jednak można było przygotować zawczasu takie antidotum, nie mając dostępu do trucizny u zarażonego albo zarażającego? Tego nie wiedział, o czym świadczyło przydługie spojrzenie, zatrzymane na Hiromi.

Takeru w końcu zakończył spotkanie, uspokajać że jeszcze w trakcie podróży, będą mogli wymienić się pomysłami, albo obawami. Azuma przytaknął, a potem odprowadził dowódcę spojrzeniem. Wszyscy pomału zaczęli się rozchodzić, w ślad za głównodowodzącym. Pozostała jednak trójka Uchiha, która mogła w końcu swobodnie porozmawiać.

– Tsuyoshi-san, miło Cię poznać, choć szkoda że w takich okolicznościach. O wiele przyjemniej byłoby to przypieczętować jedzeniem i czymś orzeźwiającym, ale obawiam się, że nie mamy tyle czasu. Jak się domyślam, pochodzisz właśnie stąd? Nie widziałem Cię wcześniej w sto… ykhym, Kotei.

Azuma nie tylko zagaił, ale również wyciągnął przyjaźnie dłoń w kierunku Tsuyoshiego, o którym choć ten jeszcze nie wiedział, Azuma w dniu dzisiejszym już słyszał, od Saori, którą zresztą młody Kōgo również poznał tego dnia.

– Zaimponowałeś nam wszystkim swoją historią. Powiedz, jak oceniasz naszą sytuację? Spotkałeś ich, na pewno masz już jakieś przemyślenia. - Uchiha mówiąc to w dalszym ciągu spoglądał na równolatka z Surufutsu, który choć był młodszy stopniem, już posiadał równie znaczące doświadczenie wojenne.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi wysłuchał do końca Takeru. Wszystko o czym mówił, było mu jako-tako znane, ale zawsze takie odświeżenie jest przydatne. Natomiast uwaga Azumy o tym, że powinni mieć do dyspozycji odtrutkę spotkała się z pokiwaniem przez Tsuyoshiego głową z uznaniem. Rzeczywiście, trafna uwaga, choć najlepiej by było, gdyby ludzie od zaopatrzenia sami o tym pomyśleli zawczasu. Poza tym Akoraito oczywiście najwięcej wiedział o shinobi, którzy walczą z pomocą tych przedziwnych, przyzywanych stworzeń i na ich obecność będzie najlepiej przygotowany. W pozostałym jednak zakresie po prostu przyswoił po raz kolejny wszystko to, co powiedział głównodowodzący i zachował milczenie, żeby nie mącić spokoju, który zapanował w sali po tym, jak opuścili ją najemnicy. Granaty też miały być zapewnione, więc w zasadzie nasz Uchiha nie miał już żadnych pytań, wątpliwości ani próśb.

Pozostawało rozmówić się jeszcze z Azumą i Hiromi. Drużyny kierowane przez te właśnie dwie osoby wydawały się najbardziej potrzebować indywidualnych informacji, choć po tej krótkiej chwili, kiedy Tsuyoshi z nimi przebywał, nabrał on przekonania, że będą potrafili sobie poradzić.

Azuma sam zainicjował rozmowę, co niewątpliwie odpowiadało Tsuyoshiemu. Jego klanowicz był wyższy rangą, więc to do niego pewnie powinna należeć inicjatywa (choć sprawy były na tyle istotne, że Uchiha z Hachimantai sam by podszedł). Tsuyoshi natychmiast odwzajemnił uścisk dłoni i uśmiechnął się delikatnie. Najważniejsze na polu bitwy były umiejętności i niezawodność, ale chłopak lubił mieć poczucie, że będzie walczył ramię w ramię po prostu z... dobrymi ludźmi. A na to się właśnie zanosiło.

- Mi również jest miło, Azuma-san, Hiromi-san. Tak, nie pochodzę ze stolicy. Jestem z Hachimantai, na pewno kojarzycie tę wioskę, bo położona jest na zboczu wzgórza całkiem niedaleko Sarufutsu. Jeśli kiedyś poniosą Was tam przypadkiem nogi, to zapraszam. W moim rodzinnym domostwie jest całkiem sporo miejsca. Moja mama świetnie gotuje, więc nie będziemy musieli szukać karczmy, żeby dobrze zjeść i się napić - powiedział uprzejmie. Nie przyprowadzał zbyt wielu gości, ale przecież dopiero jakiś czas temu "poszedł w świat" z domu. Sanae na pewno byłaby zadowolona mogąc ich gościć.

- Ale do rzeczy. Brałem udział w ewakuacji Kōtei, ale dopiero teraz spotkałem się z Dzikimi tak blisko, twarzą w twarz. Chciałem z Wami porozmawiać, bo moim zdaniem Wasze drużyny będą najbardziej narażone na niektóre z metod walki Dzikich. Chodzi mi mianowicie o to, że tak jak mówiłem, tam na moście Teppu sprawiali oni wrażenie okrutnych barbarzyńców, którzy lubowali się wręcz w zadawaniu bólu. Ponabijali na pal dowódców po torturach, używali jako żywe tarcze jeńców, których też wcześniej torturowali. Nie wiem czy tak jest wszędzie, czy tylko my natrafiliśmy na takie zezwierzęcenie, ale sądzę, Hiromi-san, że powinnaś być przygotowana na to, że trafią pod Twoją opiekę ludzie w opłakanym stanie. Wiesz, torturowani ludzie... to nie jest przyjemny widok, choć to oczywistość - zawiesił na moment wzrok na dziewczynie, a jego mina spoważniała, może nawet lekko sposępniała. Przełknął ślinę i zaraz znowu kontynuował, tym razem spoglądając na mężczyznę:

- Co do Ciebie, Azuma-san... to oznacza to, że skoro Rantori jest okupowane przez Dzikich, to mogli oni tam zrobić to samo, co wtedy na Teppu. Będziesz pierwszym, który zetknie się z wrogiem. Możesz więc stanąć przed wyborem: zabijasz cywilów używanych jako żywe tarcze i przesz naprzód albo narażasz całą misję na szwank. Możliwe że tak nie będzie i zaskoczymy ich zupełnie, ale... nie można tego wykluczyć. Przemyśl sobie w drodze co zamierzasz zrobić. Ja... - popatrzył w bok - ja wybrałem tę pierwszą opcję. Musiałem - westchnął. Nadal był przekonany o tym, że zrobił to, co musiał. W innym przypadku mogliby nie zdobyć mostu przed przybyciem posiłków Dzikich. A ci skatowani biedacy byli w takim stanie, że śmierć była dla nich wybawieniem. Tak przynajmniej myślał.

Musiał tak myśleć.

- No, a co do dobrych rzeczy, to da się Dzikich pokonać, nie powinno być co do tego żadnych wątpliwości. Nie można się tylko wahać, trzeba uderzać mocno, stanowczo i nagle. Jak błyskawica. Jeśli nie walczą na swoich warunkach to szybko się gubią. Dlatego właśnie Azuma-san, jak już zaczniecie jatkę, to nie powstrzymuj ręki ani techniki. Przestać ich zabijać można dopiero wtedy, kiedy uciekają tak szybko, że ciężko ich dogonić - powiedział i spojrzał jeszcze raz na twarze tej dwójki - wybaczcie, pewnie powinienem głosić jakieś przemowy motywacyjne i tak dalej, ale sądzę, że akurat Wy powinniście wiedzieć, jak się sprawy mają.

Czy powiedział za dużo? Nie chciał sprawiać wrażenia defetysty, bo sam pozostawał na przeciwnym biegunie do takiej postawy - choć nie było tego po nim widać, wręcz rwał się do walki z Dzikimi, gdyby mógł to najchętniej zaraz. Ba, był pewien że jeśli się zepną i postarają, to wręcz na pewno zwyciężą. Wiedział jednak, że musi przygotować swoich krewniaków na to, czego sam doświadczył nad Ishikari, bo dobre rozeznanie w sytuacji jest niezbędne do końcowego sukcesu.

[Azuma]

Tsuyoshi odpowiedział na powitanie, nie tylko podejmując dłoń, ale również odwzajemniając grzeczności. Młody mężczyzna ujawnił więcej informacji co do swojego pochodzenia, a także zaprosił Azumę i Hiromi w swoje rodzinne strony, zapewniając o czekających ich gościnie i większym komforcie niż otrzymaliby w karczmie, gdyby taką w pobliżu znaleźli.

– To bardzo uprzejme z Twojej strony. Dziękujemy. Chciałbym odpowiedzieć na takie zaproszenie tym samym, ale obawiam się że nie mogę. Moja rodzina zajmuje mało okazałą przybudówkę, w której sami ledwo się mieścimy. Cięzko porównywac to do posiadłości, która niegdyś w Kotei posiadaliśmy, ale… Ale Nie chcę narzekać. Grunt, że mamy trochę prywatności, suchy kąt do spania i spożywania posiłków. Powinniśmy być za to wdzięczni. - Uśmiechnął się smutno, by po chwili niedbale, ręką odgonić te ponure słowa. – Przejdźmy do tego co ważne, słuchamy Cię.

Tsuyoshi nie ograniczył się do uprzejmości, ale powtórzył, a następnie udzielił więcej szczegółów odnośnie udzielonych wcześniej ostrzeżeń. Uchiha zwrócił się najpierw bezpośrednio do Hiromi, ostrzegając że dziewczyna może być świadkiem poważnych okrucieństw, w których szczególny prym mogły nieść obrażenia zadawane torturami Z jego słów jasno wybijał przekaz, że lepiej było nie trafić w ręce dzikich jako jeniec. Szczególnie, gdy byłeś dowódcą oddziału. Azuma milcząco obserwował emocje na twarzy Hiromi. Oboje wiedzieli, że na ten czas, dziewczyna będzie musiała przyodziać się w naprawdę grubą skórę, aby te obrazy, nie wywołały szoku, ani strachu, przez który nie będzie mogła funkcjonować.

Uwagi Tsuyoshiego nie ograniczyły się jedynie do Hiromi. Potem, uwagę Uchihy z Hachimantai skupiła się na Azumie, któremu starał sie przekazać jedno - nie zachowywania skrupółów, ani wyrzutów sumienia w trakcie działań wojennych. Osiemnastoletni Kogo z wyraźną powagą wysłuchał wszystkiego, co Tsuyoshi chciał przekazać. Rozumiał powagę i sens ostrzeżenia. Dzicy nie będą mieli skrupułów. Wykorzystają cywili, aby wygrać, a oni sami nie mogli się wahać. Gdy Tsuyoshi oznajmił, jaką musiał podjąc w takiej sytuacji decyzję… Azuma delikatnie położył na jego ramieniu dłoń.

– Dziękuje, że się tym dzielisz. Dało to nam obojgu na pewno dużo do myślenia. Wiemy już z czym się zmierzymy i będziemy mogli dać z siebie wszystko. - dodatkowe informacje od Tsuyoshiego, wzbudzały u Azumy przeczucie, że jego plan wcale nie był zły. Wydawało się, że działania oparte o fortel, mogą być tym skuteczniejsze, bowiem do samego końca ukryją przed dzikimi prawdziwą naturę ataku. A tak jak wspominał Tsuyoshi, walka nie na swoich warunkach, była im szczególnie nie na rękę. – Dobrze, że z nami będziesz. Jeżeli zauważysz coś podejrzanego, szybko się o tym dowiemy.

Azma uśmiechnął się, zabierając dłoń. Na koniec, postarał się wlać więcej nadziei i spokoju w ich serca, przewrotnie zauważając, że w końcu w ich szeregach będzie bohater z Teppu.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Azuma był dobrym liderem - a przynajmniej w oczach Tsuyoshiego, po tych kilku chwilach, które spędził z nim w tym pomieszczeniu. Jego uwagi i propozycje co do misji były trafne, ale to wbrew pozorom nie było aż tak istotne, jak to, co mógł doświadczyć Akoraito na własnej skórze. Azuma wydawał się nie tylko słyszeć, ale i słuchać oraz rozumieć, co się do niego mówi. Wbrew pozorom nie jest to tak powszechnie spotykane - wielu ludzi, w tym shinobi skupia się głównie na sobie, a od innych ludzi uzyskuje jedynie to, co jest dla nich przydatne. Szczególnie często - miał wrażenie - widział to właśnie u tych, którzy mieli dowodzić i kierować innymi. Kogo wyglądał jednak na osobę, która po prostu "rozumiała" inne osoby oraz w ogóle całe otoczenie, w którym przyszło mu funkcjonować. Po raz kolejny udowodnił więc swoją kompetencję jako dowódca. To dobrze wróżyło na przyszłość.

- Dziękuję - odpowiedział, pozytywnie zaskoczony reakcją chłopaka. Cóż, po raz kolejny sprawdzało się to, że na nikogo tak nie można liczyć, jak na własnych klanowiczów. Westchnął jeszcze raz, jak gdyby ostatecznie zrzucił z siebie ten ciężar (przynajmniej na tę chwilę). Trzeba było myśleć o przyszłości, a nie o przeszłości. Choć w sumie jeszcze o jeden wątek z przeszłości chciał zahaczyć.

- Przykro mi z powodu Kōtei. Ale to wciąż nasza stolica i nie ma co się bać tego określenia. Przebywałem tam kilka tygodni przed bitwą i poznałem kilku dobrych ludzi. Mam nadzieję, że Twoja rodzina jest bezpieczna, choć chyba każdy ma kogoś, kto kogoś stracił... I ja naprawdę jestem pewny, że jeszcze Kōtei odzyskamy - powiedział i popatrzył na Azumę z błyskiem w oku. Było to spojrzenie kogoś, kto właśnie mówi o jakimś swoim bardzo ważnym celu, o czymś, do czego będzie dążył i co jest jego idée fixe. Kogoś, kogo determinacja niemal się materializuje i staje obok, widoczna jak on sam.

- W ogóle to... znacie się już z tego co widzę, tak? - zapytał, patrząc to na Azumę, to na Hiromi. Miał wrażenie że wszyscy wszystkich znali, tylko on dopiero wyszedł spod kamienia zwanego Hachimantai. Oczywiście nigdy by nie powiedział tego na głos, bo kochał Hachimantai i uważał je za kawałek raju na ziemi, ale wiadomo że to wyglądało inaczej z punktu widzenia najwyższych władz klanowych oraz Uchiha, którzy wychowali się w Kōtei.

- Ja już dwa razy rozmawiałem z Masahiro-sama, sądzę że to bardzo dobry przywódca. Potrafi sobie zjednać chyba każdego, z kim ma do czynienia - powiedział do nich, choć ta uwaga z oczywistych względów była ukierunkowana nieco bardziej na Hiromi, niż na Azumę.

[Azuma]

Tsuyoshi nie odtrącił wsparcia, ani dłoni spoczywającej na jego ramieniu. Czy dotyk mógł nieść ukojenie? Najwidoczniej tak, bo po krótkiej chwili mężczyzna podziękował, za nieocenianie i prawienie morałów. Wszyscy zdawali sobie sprawę z tego, jak niewielkie miał pole do manewru. Wszyscy się też zastanawiali, czy sami byliby gotowi do podobnego postępku.

– Mam taką nadzieję. Też marzę o powrocie tam i odzyskaniu tego co nasze. Pośpiech jest jednak złym doradcą, dlatego… Musimy uzbroić się w cierpliwość i zaufać dowództwu.

Gdy padły pytania o rodzinę, Azuma uspokoił swojego rozmówcę, choć też nie ukrywał, jak niewiele brakowało, aby jego ojciec został kaleką.

– Zakażenie szybko się posuwało i objęło całą nogę. Z tego co słyszałem, medycy włożyli naprawdę wiele wysiłku, aby uratować kończynę. Odbyło się to kosztem utraty sporej części mięśni, ale nogę udało się odratować. Staruszek co prawda potrzebuje laski, odczuwa również ból przy chodzeniu, ale żyje i może poruszać się o własnych siłach. To ważne, szczególnie dla mężczyzny który był shinobim i głową rodziny.

Chwilę po tym ich rozmowa z Kotei zeszła na temat Masahiro, a także łączącej ich relacji. O Masahiro zdecydowanie więcej mogła powiedzieć Hiromi, na co zresztą sam Azuma liczył. Plotki o liderze klanu zawsze były w cenie, ale już o łączącej ich znajomości mógł się sam wypowiedzieć. Oczywiście ubierając to w odpowiednie słowa.

– Rzeczywiście, jesteś bardzo spostrzegawczy Tsuyoshi-san. Co nas zdradziło? Będzie to cenna nauka na przyszłość - Azuma zauważył, pół żartem a pół serio z uwagi nie tylko na to że ukrywali co ich na prawdę łączy, ale również z punktu widzenia na powiązania krwi Hiromi z Masahiro. Kobieta w ostatnich miesiącach zdecydowanie poprawiła swoje umiejętności, ale w dalszym ciągu mogła być łakomą zdobyczą dla kogoś, kto by chciał wpłynąć na lidera klanu Uchiha.

– Poznaliśmy się w podróży do Saimin. Działaliśmy z misją dyplomatyczną. Hiromi-san doskonale się spisała. Pokłosiem tego było wsparcie udzielone przez Ród Yamanaka w trakcie obrony Kōtei. - Zauważy i pochwalił, kompensując całość historii do zdecydowanie najważniejszego efektu tej całej podróży.

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Azuma podzielił się szczegółami dotyczącymi historii swojego... no właśnie, ojca, dziadka?

- Wybacz mi, Asuma-san, jeśli powinienem to wiedzieć, ale niestety nie orientuję się o kogo chodzi. Jeśli Twój ojciec albo dziadek są znanymi osobami w klanie to ominęła mnie ta wiedza - powiedział zakłopotany, ale szybko dodał - tak czy inaczej, cieszę się, że jest już dobrze. Nawet garstka dobrych wieści co do tego co spotkało nas zeszłego lata jest potrzebna - bitwa o Kōtei przebiegała w dużej mierze pod dyktando dzikich, co spowodowało, że straty u Uchiha były spore. Tym lepiej było słuchać wieści o osobach, które uratowały się z tamtego piekła.

Następnie temat zszedł na Azumę i Hiromi, a właściwie ich znajomości. Cóż, Tsuyoshi nie wiedział o nich nic poza tym, że - jak już zdążył to wyartykułować - prawdopodobnie się znali. Nie stała za tym żadna skomplikowana dedukcja, ot zwykłe założenie. Może nawet nie byłoby do końca prawidłowe w innych warunkach.

- To znaczy... No po prostu nie przedstawiliście się sobie, jak się tu we troje zebraliśmy. To tyle. W innym przypadku nigdy bym się nie zorientował - wzruszył ramionami - misja w Saimin, tak? Cóż, to chyba kawał dobrej roboty wykonaliście, bo Yamanaka jako jedni z niewielu faktycznie udzielili nam użytecznej pomocy. Co do pozostałych klanów to mam wrażenie, że walczyły po naszej stronie tylko pojedyncze jednostki, ochotnicy. Nie było wsparcia z góry. Wszyscy umyli ręce i stwierdzili naiwnie, że to nie ich wojna. Czasami się zastanawiam czy dalibyśmy radę cofnąć się jeszcze trochę bardziej, tak żeby zrobić Dzikim drogę wolną do Midori, Shinrin, Sakai... Może wtedy to zaczęłaby być "ich" wojna - powiedział z wyraźnie wyczuwalną w głosie goryczą.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

- Chyba zmęczyłam Takeru - powiedziała cicho Hiromi, kiedy spotkanie się zakończyło, a ona skończyła zapisywać rzeczy i robić kopię dla Azumy oraz skończyła swoją listę do zaopatrzenia, dodając informację o potrzebnych odtrutkach, jeżeli takowe były. Nie była w stanie sama takich rzeczy przygotować - nie potrafiła zajmować się alchemią. Może było to coś, na co powinna spojrzeć, ale tak naprawdę kunoichi była od roku, więc… cóż.

W grupce była, lekko się uśmiechała, kiedy słuchała rozmowy Azumy z Tsuyoshim, sama czasami wtrącając coś i wchodząc tam, gdzie do rozmowy wejść mogła. Trochę była skupiona na tym, żeby wszystko dobrze zapamiętać, rozplanować i nie rozsypać się ze strachu.

- Tsuyoshi-san, to przyjemność cię poznać, nie tylko z powodu twojego udziału w obronie Kotei czy ataku na Ludzi zza Muru, który skutecznie przeprowadziłeś. - Tutaj obaj mogli zauważyć, że Hiromi wypowiada się jak jej brat - nie używając słowa "Dzicy" ale "Ludzie zza Muru". - Też przez to, że sama z Kotei nie jestem. Wychowywałam się w Sakai, wśród Akimichi, ponieważ mój ojciec przebywa tam, jako ambasador klanu Uchiha i zapewnia dobre stosunki z tamtejszymi władzami. Głównie chodzi o to, żeby nasze stosunki handlowe, jeżeli chodzi o jedzenie, były dobre. Co do spotkania, chyba faktycznie najlepiej by było zrobić to u ciebie, Tsuyoshi-san, ale jeżeli będzie trzeba, to zapraszam tam, gdzie ja przebywam. Z bratem pomieszkujemy u Sugiyamów, bo Kuroyami-sama już zdołał się wygodnie osiedlić na nowej ziemi. Hiro-niichan na razie jest bardzo zajęty, więc korzystamy z jego gościnności, ale posesja się buduje, dzięki szczodrości klanu Nakano.

Wydawała się bardzo otwarta i Tsuyoshi mógł w niej zauważyć sporo podobieństwa do jej brata. Może nie chodziło o wygląd, chociaż wszyscy Uchiha byli do siebie podobni. Wydawała się nie mieć tej rezerwy, którą zwykle mieli członkowie klanu (nie licząc sobie najbliższych osób), sprawiała wrażenie chętnej i szczerej. Godnej zaufania i pełna empatii. Była chyba jednak bardziej oficjalna, dyplomatyczna i nie miała w sobie tego zakłopotanego, ale naturalnego poczucia humoru, które miał Masahiro.

Trochę ją zaskoczyło to, że Tsuyoshi zauważył, że Azuma z Hiromi się znają. Ona sama absolutnie nie ukrywała tego, że się nie znali. W ich kółeczku stała bliżej Azumy niż Tsuyoshiego, nie zadawała mu pytań, miała dla niego przygotowaną ściągę z informacjami z odprawy. Tak jej się po prostu wydawało, że to oczywiste. Na pewno nie do tego stopnia, co się znali, ale dwoje ludzi w tym samym wieku, dla niej było to oczywiste, że się znają. W Sakai znała prawie wszystkich w swoim wieku.

- Naprawdę, Azuma-san? Próbowałeś udawać, że mnie nie znasz? Dlatego się nie odzywałeś? No jak mogłeś! - burknęła Hiromi, ale jej ton był żartobliwy, pokazujący, że się po prostu znali. Następnie odwróciła się do Tsuyoshiego. - To prawda, Azuma-san mnie chronił w czasie naszej podróży oraz towarzyszył, kiedy tam byliśmy, a ja musiałam pracować z tamtejszą Radą klanu Yamanaka nad małżeństwem mojego brata. Trochę się przez to wymieszaliśmy. Ja dopiero zaczynałam być kunoichi wtedy… nadal nie jestem szczególnie doświadczona - przyznała dziewczyna. - Co do tego, co powiedziałeś, żeby zrobić miejsce, aby Ludzie zza Muru zaatakowali Sakai i Midori… o Shinrin nie mówię, ponieważ sprawa z Senju nigdy nie została między naszymi klanami rozwiązana, ale i Sakai i Midori przysłali swoje siły do obrony Kotei. Co do Sakai, należy chronić ten teren, ponieważ wyżywienie naszych ludzi zależy od Sakai. Według mnie to jest bardzo ważne, żeby nie stała się tam taka katastrofa jak na półwyspie Antai.

Tutaj Hiromi była bardzo poważna, nieco studząc mordercze myśli Tsuyoshi'ego, ale dość szybko dodając.

- Rozumiem jednak ból i frustrację. Szczególnie, że wydaje się, że to, co robimy, nie jest wystarczające. Hiro-niichan jednak… - Rozejrzała się dyskretnie i zniżyła głos. - Bardziej jest niezadowolony z podejścia Zachodu, Unii. Poza Ryuzaku i Cesarstwem mają największe siły zbrojne. A… cóż… Sami wiecie, że wysłali jedynie garstkę shinobich i niedoświadczonych żołnierzy. No i tego… co sabotował negocjacje.

Odchyliła się i przestała zniżać głos konspiracyjnie.

- W każdym razie, cieszę się, że znasz Hiro-nii i uważasz, że to dobry przywódca. Przekażę mu, co myślą o nim jego ludzie - dodała z uśmiechem. - Jest bardzo oddany i bardzo empatyczny, oddałby życie dla dobra klanu i Sogeńczyków, czy ninja czy nie. Ale trochę nie cieszę się na to, że mu będę musiała powiedzieć o tym, że wplątałam się w tą misję. Znaczy wiecie, musiałam, bo jeżeli nie ma innych medyków, to ktoś musi iść. Jakby był ktoś bardziej doświadczony, to bym się nawet nie odezwała. Ale jak przyniosłam mu rano śniadanie, to mówiłam, że idę po prostu pomóc w Siedzibie Straży, nie, że będę wybierać się na zdobywanie miasta… no ale sam chciał, żebym została z nim i była kunoichi, a nie siedziała w domu i pachniała, jako małżonka jakiegoś dyplomaty czy innego ważnego członka jakiegoś klanu.

[Azuma]

Gdy Azuma usłyszał usprawiedliwienie w tonie Tsuyoshiego, uśmiechnął się do niego, by ten przypadkiem nie pomyślał że obraził swojego przedmówcę. Azuma rzeczywiście mógł być niedokładny, co też szybko postanowił naprawić. – Chodziło o mojego ojca. Służył w stopniu Sentokiego. Właściwie cała moja rodzina z dziada pradziada służyła klanowi Uchiha. Nawet moja mama, choć jest kunoichi w stanie spoczynku, pomagała w ewakuacji miasta. Mimo ciąży. – Zauważył, dodając na koniec o wyjątkowym stanie w jakim się znajdowała. Po jednak mimice, oraz tonie, Tsuyoshi mógł odnieść jasne przeczucie, że mimo podjętego ryzyka, rozwiązanie zakończyło się pomyślnie.

Z kolei pytanie Azumy wprowadziło małe zamieszanie. Tsuyoshi zauważył, że taki wniosek pojawił się po tym, gdy się sobie nie przedstawili. To z kolei sprowokowało Hiromi, do wysnucia zabarwionych humorystycznie wyrzutów. – Wybacz Hiromi-san, oczywiście nic z tych rzeczy. Byłem po prostu ciekawy. W końcu Tsuyoshi-san, dołączył do nas znacznie później. Skąd mógł wiedzieć, co działo się wcześniej? - Ponownie się uśmiechnął, ale postanowił nie ciągnąc dalej tego tematu. Skupił się za to na opowieść Hiromi, w której rzuciła nieco więcej światła na ich role. – Przez rok wiele się zmieniło, poradzisz sobie. Będziesz na tyłach, a ponadto nie będziesz sama. Otrzymasz wsparcie od dwóch najemnych grup medycznych.

Starał się dodać otuchy i uspokoić emocje, które mogły w tym momencie towarzyszyć Hiromi. To była jej pierwsza kampania wojenna i domyślał się emocji, które nią targały. Pierwsze takie doświadczenie Azuma nabył już w wieku trzynastu lat i dobrze pamiętał ile go to kosztowało. Miał nadzieję, że Hiromi poradzi sobie lepiej. Była starsza, a także byli lepiej przygotowani, zatem powinno tak być. Nie było to miejsce, ani też czas na wypominanie, że nie musiała wychodzić z taką inicjatywą. Najwyraźniej każdy w ich klanie brał sobie do serca słowa "Wszystkie ręce na pokład". Hiromi była kunoichi i chciała być tam, gdzie może się przydać.

– Żałuje, że nie mamy na podorędziu żadnych Yamanaka. Z ich pomocą, infiltracja, albo przejęcie kluczowych punktów obrony, poszłoby jak z płatka. Tak, będziemy musieli kombinować - Westchnął, po czym uporządkował notatki Hiromi, a następnie schował je do torby. Dzisiejszego wieczoru, na pewno do nich wróci. – Powinniśmy udać się piętro niżej, znaleźć jakiegoś oficera i przekazać czego potrzebujemy. Idziemy?

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi kontynuował rozmowę z dwójką swoich krewniaków. Notował skrzętnie w pamięci wszystko to, co mówiła Hiromi, od czasu do czasu potakując. Też nie była z Kōtei, co wzbudziło jego ciekawość. Szybko się jednak okazało, że przez długi czas zamieszkiwała ona w ogóle poza Sogen. Mogło być to źródło wielu cennych doświadczeń. Takie osoby były potem wręcz nieocenione w dyplomacji.

- Dobrze wiedzieć, że nie jestem osamotniony - uśmiechnął się - a skoro mieszkacie u Sugiyamów to też na pewno nie macie źle. Znam Orochiego. Porządny z niego Uchiha. A co do nas, to... cóż, Uchiha spoza Kōtei będą teraz odgrywali znacznie większą rolę w klanie niż do tej pory - zauważył, po czym dodał - dziękuję za zaproszenie. I w takim razie, skoro nie macie nic przeciwko, to naprawdę zapraszam na chwilę odpoczynku do Hachimantai. Oczywiście jak już zrobimy swoje w Rantori. W każdym razie chciałbym, żebyście wiedzieli, że drzwi są tam dla Was otwarte. - powiedział już pogodnie, zostawiając za sobą wszelkie te polityczne sprawy, o których przyszło im rozmawiać wcześniej. Co ciekawe, rozmowa z Hiromi była faktycznie nieco innym doświadczeniem, niż rozmowa na przykład z Takeru czy Azumą, do których Tsuyoshi był przyzwyczajony. Hiromi - prawdopodobnie przez to, że wychowywała się wśród ludzi z innej nacji - zdawała się być nieco bardziej otwarta. A może to geny? W końcu Masahiro-sama też był wyjątkowo otwarty jak na Uchihę. Ciekawa odmiana.

- Hiro... Hiro... Ah, Masahiro-sama - na początku zdawał się nie nadążać za tym określeniem, ale potem wszystko poskładało mu się w całość. Było to po prostu zdrobnienie na samego Shirei-kana - no dobrze, nie będę udawał, że jestem lepszy od Was w dyplomacji i wiedzy o stosunkach z innymi państwami. Dziękuję za przybliżenie mi tego. Zapamiętam - odparł, zupełnie otwarcie i bez "drugiego dna". Wbrew pozorom cenił sobie takie chwile, w których mógł się czegoś dowiedzieć od kogoś bardziej doświadczonego na danym poletku.

- Zaraz, to Mashiro-sama myśli, że wrócisz dzisiaj na kolację? - zapytał rozbawiony - w takim razie chyba nie mamy wyboru i nie możemy go zawieść, prawda Azuma-san? Ah, ale chyba nie damy rady tak szybko tam dotrzeć - parsknął śmiechem. Relacja Hiromi i Masahiro musiała być ciekawa.

- Azuma-san, w takim razie tym bardziej się cieszę, że osoby tak zasłużone dla klanu jak Twoi rodzice dali radę się ewakuować. Takie wieści zawsze cieszą - powiedział z nieudawanym szacunkiem - a co do mamy w ciąży... to rozumiem. Kiedy wróciłem z frontu po tamtych wydarzeniach, też się dowiedziałem, że będę miał jeszcze jedno rodzeństwo. Niedawno urodziła mi się siostra - podzielił się tym faktem, żeby udowodnić, że nie są to tylko puste słowa i naprawdę rozumie Azumę.

- No dobrze, to zostawiam Was i sam idę się przygotować. Dowodzicie oddziałami, więc z pewnością macie jeszcze trochę do załatwienia. Do zobaczenia na miejscu zbiórki - powiedział żegnając się i delikatnie ukłonił się obojgu, po czym opuścił pomieszczenie. Nie miał w zasadzie już nic do przygotowania (granaty dymne miały na nich czekać, ale on prawdopodobnie nie będzie w ogóle ich potrzebował, w końcu nie dowodzi oddziałem), więc pozostało mu spędzić ten ostatni czas na odpoczynku, skupieniu i... chyba tyle.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi uśmiechnęła się lekko, słysząc jak Azuma starał się ją uspokoić. Nie było to jednak jej pierwsze pełne napięcia zadanie. Oczywiście, zdarzało ich się o wiele mniej niż w jego życiu. Mimo tego, jego słowa trochę ją uspokoiły.

– Azuma-san, dziękuję. Wiem, że nie będzie łatwo, ale czuję, że razem sobie poradzimy. Mam obok siebie was – ciebie, Tsuyosh-sana i te grupy medyczne. Musimy dać radę. Chociaż przyznaję, że mam za sobą jedno tego typu doświadczenie. Byłam w szpitalu w Kotei, kiedy na Turnieju Pokoju uderzyła w niego bijuudama... Nie... nie poradziłam sobie szczególnie dobrze, ale tak, teraz powinno być lepiej.  Postaram się zrobić wszystko, żeby nie zawieść – powiedziała, starając się, by jej głos brzmiał pewnie, choć w sercu nadal czuła pewien niepokój. – I masz rację – szkoda, że nie mamy Yamanaka, ale zauważ, że to jest zadanie dla najemników. Jest brana grupa naszych ninja, ale... nie wydaje mi się, że... nie potrafię ubrać w słowa tego, co uważam - dodała ciszej, z niepokojem.

Jednak, w swoim stylu, dość szybko przeskoczyła do pogodnego humoru, z uśmiechem na twarzy. Szczególnie, kiedy Tsuyoshi wspomniał o Hachimantai, Hiromi uśmiechnęła się ciepło.

– Dziękuję, Tsuyoshi-san. To miłe wiedzieć, że nie jesteśmy sami, nawet jeśli czasem tak się wydaje. A zaproszenie do Hachimantai – z przyjemnością skorzystam. Może będzie to dobra okazja, żeby po tej całej walce wreszcie odpocząć, poznać miejscowych rodaków, możne zaprzyjaźnić się. Myślę, że wszyscy będziemy tego potrzebować – odparła, szczerze doceniając jego propozycję. - A z Orochi-nii mijałam się rano. Blady się zrobił od siedzenia w Siedzibie Władzy. Powinien częściej wychodzić, ale z tego, czego się już nasłuchałam, to jeżeli go nie ma chociaż jeden dzień, w papierach robi się chaos.

Słysząc jego komentarz na temat kolacji u Masahiro, Hiromi parsknęła śmiechem, czując, jak napięcie odrobinę opada.

– Hiro-nii na pewno będzie czekał, ale chyba rzeczywiście nie damy rady dzisiaj dotrzeć na czas – odpowiedziała, rozbawiona. – Wytłumaczę się mu, bez problemu, zresztą, jestem tutaj tylko dlatego, że mnie o to poprosił. Powinnam się z nim jeszcze zobaczyć przed wyruszeniem jutro. Jeżeli się da, coś wybadam. 

Gdy Tsuyoshi mówił o swoim rodzeństwie, Hiromi poczuła, że coś w niej mięknie.

– Gratuluję, Tsuyoshi-san. To piękne, że rodzina się powiększa. Mam nadzieję, że twoja mała siostra będzie miała w przyszłości spokojniejsze czasy niż my – dodała z uśmiechem. - Sama bym chciała mieć młodsze rodzeństwo lub bratanków i bratanice... ale na to średnio liczę. - Parsknęła lekko. - Teraz już na pewno was odwiedzę, jeżeli pozwolicie. 

W Hiromi coś faktycznie się działo. Chciała mieć rodzinę i dzieci. Teraz miała, oczywiście, dużo zadań i na głowie mnóstwo rzeczy. Nie był to teraz czas na myślenie o zamążpójściu, ale jakby nie była kunoichi - to byłby. Taki plan na życie miała więc zawsze i nadal chciała go realizować. Za jakiś czas. 

Gdy Tsuyoshi żegnał się, Hiromi skinęła mu głową.

– Do zobaczenia na miejscu zbiórki – powiedziała, wiedząc, że czeka ich jeszcze wiele przygotowań. Gdy Tsuyoshi opuścił pomieszczenie, Hiromi odwróciła się do Azumy, gotowa do dalszych działań.

– Napisz to, czego będziesz potrzebował na tej kartce - podała mu swoją kartkę, na której zapisała to, co sama potrzebowała. - I... jakbyś mógł nie zaopatrywałam się nigdy, tak naprawdę, nie rozbijałam skarbonki i nie kupowałam żadnego wyposażenia, mam wszystko bardzo podstawowe przy sobie. Napisałbyś, co byś dodatkowo doradził mi wziąć? 

[Azuma]

Azuma uśmiechnął się do siebie, słysząc o sytuacji mieszkaniowej swoich rozmówców. Mieli się o wiele lepiej, ale nie mógł się temu dziwić. Tsuyoshi pochodził z tutejszych stron, wojna ominęła te rejony. Natomiast Hiromi była siostrą Shirei-kana, zatem i tutaj nie było powodu do zdziwienia. Uchiha, oprócz utraty Kōtei stracili również mnóstwo shinobi, zniknęły całe rodziny, zatem uwaga wypowiedziana przez Tsuyoshiego…

– …to prawda, punkt ciężkości został przesunięty. - A wraz z tym cała uwaga klanu, zatem i Shirei-kana, nie wspominając już o tym gdzie spoczywała faktyczną władza nad… Północnym Ryuzaku. Ciche westchnienie wyrwało się Azumie na myśl o tym posępnym zdarzeniu.

Gdy dyskusja przeniosła się na kwestie polityczne, każdy mógł wyciągnąć jakieś pierwsze wnioski. Tsuyoshi pochodził z miejscowości która dotychczas była nie znajdowała się w centrum uwagi. Jego podejście i zrozumienie do obcych rodów i szczepów, zabarwione było nieufnością, a może nawet i ksenofobicznym nastawieniem Hiromi z kolei była tego przeciwieństwem i było to już jasne w momencie gdy Azuma poznał ją po raz pierwszy. Wychowanie wśród członków rodu Akimichi, w posiadłości dyplomaty, kreowały jej otwartość i dobroduszność. Między tą ksenofobią a ksenofilią znajdował się z kolei Azuma, który zachowywać daleko posuniętą powściągliwość. Nie reagował gdy nie musiał, a gdy musiał to się w ogóle nie powstrzymywał. Tutaj, pozwolił wypowiedzieć się każdemu, przedstawić swój punkt widzenia i ostatecznie nie wypowiadając swojego. Nie było takiej potrzeby, skoro konsensus został szybko przywrócony.

– Moje gratulacje. Zatem dość prawdopodobne jest to, że oboje nie dosypiamy? - Trochę ubawiony tą perspektywą, nie mógł jednak nie zarejestrować tego, że Uchiha to nie tylko Kōtei, Ci mogli być rozsiani po całym Sogen. Do wyginięcia ich klanu, jeszcze trochę brakowało. Wrogowie musieli się bardziej postarać, zwłaszcza że wciąż rodzili się nowi, przyszli shinobi i kunoichi. Gdy więc Hiromi zauważyła, że nie spodziewa się rodzeństwa ani bratanków, Azuma nie omieszkał się podroczyc. – Hiromi, więcej wiary. To nie byle kto, to Shirei-kan!

Chwilę później przyszła pora, żeby się rozstać. Każdy miał do wykonania jeszcze swoje zadanie przed wyruszeniem na misję. Gdy pożegnali się z Tsuyoshim, Hiromi poprosiła o opinie Azumy co do zaopatrzenia w ekwipunek. W kwestii wyposażenia medycznego, nie mógłby jej tu nic doradzic, ale w pozostałych…

– Zaopatrz się w bojową pigułkę żywnościową, uzupełni Twoją czakrę, przy cięższych przypadkach. Poproś również o pigułki ze skrzepniętą krwią, pozwolą utrzymać przy życiu tych najbardziej rannych. Dla siebie Hiromi, weź notki wybuchowe, gdy pojawi się poważne zagrożenie. I notki oślepiające, albo bombki chilli, gdyby nam się nie udało i trzeba było wiać…

Dla Azumy:

• członek szczepu Gazo
• liny z zaczepami (haki)
• bombki dymne