Koszary Straży

[Azuma]

Saori – choć nie powiedziała tego na głos, była bliska prawdzie w swoich podejrzeniach. Azuma będąc jeszcze w Saimin, stolicy prowincji Soso, gdy dowiedział się o inwazji dzikich na Sogen, chciał natychmiast zawrócić. Jednak rozkaz… od samego Masahiro-dono był jasny. Azuma i Hiromi, nie mogli porzucić swojej misji. Zbyt wiele od niej zależao. Choć podejrzenie Saori pozostało w sferze domysłów, chwilę później Azuma i tak usłyszał o następstwach tamtych zdarzeń. To wzmogło jego poczucie zawodu.

– Oboje wypełnialiśmy rozkazy i żyjemy. Klan przetrwał i choć przegraliśmy ważną bitwę to wojna wciąż trwa. Nie trać nadziei Saori, wszystko może się jeszcze zmienić.

Można tutaj było wrócić do ich poprzedniej wymiany poglądów i przekonania Azumy, jak krucha była wypracowana przewaga Atarashii. Jak wiele elementów musiało tam współgrać, aby ten kolos mógł skutecznie funkcjonować. Czas wydawał się w takiej sytuacji, być ich sprzymierzeńcem.

– Też tak sądzę. W każdym razie, warto uzbroić się w jakieś serum, antidotum o jak najszerszym działaniu, gdyby jednak jakiś wężousty zdołał się zbliżyć i Cię ukąsić. W takich momentach, dobry medyk w drużynie to skarb. Znasz jakiegoś?

Gdy na horyzoncie pojawił się Kuro, a Azuma go przedstawił, Saori postanowiła znaleźć coś, czym by mogła wronę uraczyć. I tu zaskoczyła chłopaka, wyciągając nie byle co, bo prowiant. Suszone skrawki mięsa z pewnością było bardziej kalorycznym i smakowitym kąskiem, szczególnie dla wrony która nie odżywiała się wyłącznie ziarnem. Saori nie przewidziała tylko jednego – jak sprytnym Kuro jest ptakiem.

Gdy dziewczyna wyciągnęła dłoń z paskiem mięsa, Wrona przekręciła ze dwa razy głową, przypatrując się mięsu swoimi paciorkowatymi oczami. Zeskoczyła z ramienia Azumy, a następnie podskoczyła ze dwa razy, zbliżając się do Saori. Kuro ponownie przekręcił dwa razy głową, a potem zamachał skrzydłami. Mogło się wydawać, że poczyni w końcu postęp, zaufa i wskoczy na rękę komuś innemu niż Azuma…

Kuro postanowił również nie naruszać przestrzeni osobistej Saori. Wzbił się do góry, ale minął wyciągniętą dłoń, ramię i zamiast tego wpadł na zawiniątko, w które kompulsywne dziobnął dwa, trzy razy, chwytając kilka skrawków. Nim Azuma zdążył zareagować, wrona odleciała. Dopiero po kolejnych dwóch, trzech sekundach, Azuma się roześmiał.

– On się nigdy nie zmieni, wybacz. Chociaż Cię nie dziobnął, a mógł… Właściwie nie byłbym wtedy zaskoczony… - podrapał się z tyłu głowy, odprowadzając spojrzeniem ptaka, który właśnie zniknal za dachem najbliższego budynku.

[Saori]

Młoda Kunoichi skinęła głową na słowa Azumy, że jeszcze wszystko może się zmienić. Co prawda rodziny już nie odzyska, ale może uda się odbić Kotei i ponownie przywrócić granice Sogen. Tak czy inaczej, mieli o co walczyć, chociaż sama Saori wydawała się jakby obojętna na to wszystko. Gdyby ktoś w tym momencie zagroził jej życiu, to mogłoby się wydawać, że nawet szczególnie się tym nie przejmie. Niemniej spojrzała na swojego rozmówcę ciemnymi oczami.

- Moja nadzieja pozostała w Kotei. - Odpowiedziała bezbarwnym tonem. - Teraz jest mi wszystko jedno. Niemniej pomogę w zwalczaniu najeźdźców.

Gdy Azuma wspomniał o zaopatrzeniu się w serum na wypadek trucizny, Saori ponownie skinęła głową, przyjmując tą uwagę do wiadomości. Tak, to była cenna podpowiedź i powinna rozważyć rozejrzenie się za takim specyfikiem. Pytanie tylko, jak wiele coś takiego kosztuje. Na razie, jeśli chodziło o wyposażenie, miała inne priorytety, o które należało zadbać, aby mogła stać się trochę silniejsza i bardziej przydatna.

- Nie, nie znam. - Odpowiedziała na pytanie o medyka. - Prawdę mówiąc, jesteś jedną z tylko kilku osób, które miałam okazję poznać jak do tej pory...

W sumie to nie wiedziała, dlaczego pytał ją o znajomości z medykiem. Zazwyczaj jeśli kompletowano drużynę wypadową, medyka ustalano odgórnie. Miał po prostu być, aby w razie czego leczyć rany i wspomagać shinobich w walce, a oni mieli być wdzięczni, że był na tyle kompetentny, żeby w razie czego poskładać ich do kupy. No ale może Azuma zmierzał do czegoś konkretnego, czego ona jeszcze nie widziała.

Zjawienie się Kuro, nie wzbudziło w Saori żadnych emocji. Patrzyła obojętnie na Wronę, tak jak patrzyła wcześniej na Azumę, jednak idąc za słowami Młodzieńca, postanowiła podzielić się z ptakiem swoim prowiantem. Nie zależało jej, czy się do niej przekona, czy ją dziobnie, czy nie odważy się podejść, ale nie wzięła pod uwagę faktu, że czarny ptak mógł zrobić coś, czego ani ona, ani Azuma się nie spodziewali. Nim zdążyła odgonić Kuro ręką, ten ominął jej wyciągniętą dłoń z przysmakiem i zwinął jej z podołka kilka pasków suszonego mięsa, uciekając ze swoim łupem. Saori spojrzała za nim, po czym z kamienną twarzą zwinęła resztę ocalałego prowiantu i ponownie umieściła go bezpiecznie w torbie. Dopiero wtedy spojrzała na Azumę, którego najwyraźniej to bawiło.

- To ptaszysko właśnie ukradło pół mojego prowiantu, a Ciebie to bawi. - To nie było pytanie, tylko spokojne stwierdzenie, a do tego pobrzmiewała w nim chłodna nuta. - To był pierwszy i ostatni raz, gdy coś ode mnie dostał.

Cóż, miała nauczkę na przyszłość. Jeśli ktoś okazuje niewdzięczność, lepiej było trzymać się z daleka. Nie zamierzała na siłę zabiegać o sympatię jakiegoś padlinożercy, tylko dlatego że był po części oswojony przez Azumę. Nie zależało jej na tym w żadnym stopniu, więc postanowiła na drugi raz po prostu ignorować to niewychowane stworzenie.

[Ayumu]

Ayumu nie przywykł do przebywania w tłumie przez całe swoje życie, ale ostatnie czasy w Shigashi no Kibu, czy też obecność w Kotei podczas wielkiej bitwy co nieco oswoiły go z morzem ludzi, które przewijały się przez Sarufutsu. Najemnicy, któzy ruszali na walkę z Dzikimi, no cóż, sposób łatwego zarobku. Nie każdy robił to ze względów ideowych, a poparzony miał zatargi, bo przetrwał pierwszą bitwę po zburzeniu muru. Teraz, po wielu miesiącach później, ruszał na wojnę ponownie, ale teraz już znał wroga, wiedział czego oczekiwać. Element zaskoczenia nie działał. Widział olbrzymy sterowane muzyką, widział ludzi sterujących wężami i wielkie ogony z kolorowej chakry. Sam Terumi też wracał na front dużo silniejszy niż wcześniej i gotowy na nowe wyzwania.

Tablica ogłoszeń nie dała mu zbyt wiele szans na pracę. Ogłoszenia były dość idiotyczne, chociaż kusiła pomoc człowiekowi w budowaniu świątyni Amaterasu. Był to nawet słuszny cel i mógł w tym regionie skończyć się tragicznie bez odpowiedniego wsparcia doświadczonego wojownika. Ale w końcu usłyszał nawoływacza. Awanturnicy, najemnicy? Terumi nie był żadnym z powyższych. Poprawił potężne ciężary ukryte w jego rękawach. Był wojownikiem. Miał zamiar walczyć, walczyć do upadłego, by się sprawdzić, by rosnąć w siłę, by pomóc innym oraz by zdefiniować własne jestestwo. Walka o życie z jakimś celem pozwalała odkryć siebie na nowo, tak jak jego pojedynek w świątyni w Shigashi, który pomógł odnaleźć mu w życiu równowagę.

Za reklamą wypraw mężczyzna udał się do Koszar, by znaleźć miejsce, z którego szykowały się wyprawy. Tam, gdzie zbierali wojowników, na pewno robił dobre pierwsze wrażenie. Poparzony, ogromny, silny. W kamizelce shinobi i nieco maskującym stroju. Wyglądał na weterana, który chociaż był trwale oszpecony, to jednak żył. A skoro przeżył takie rany, to musi być wytrwały. Nikt nie musi znać historii o tym, że jego poparzenia to starcie z własnym bratem, który tego starcia nie przeżył, ale rany często świadczą o wojownikach.
- Kto tu organizuje tę wyprawę Ryuuzaku na dzikich? - Zapytał, nie krzykiem, ale dość donośnym głosem, wchodząc do koszar.

[Shindo]

Misja B
Ayumu
''Szarość tylko szarość" _____________________________
Posty:
MG: 2
Ayumu: 1
_____________________________ Skusiłeś się na to aby posłuchać ogłoszenia chłopca który pracował z ręki osady i zawędrowałeś w stronę miejskich koszar straży. Podróż nie zajęła ci zbyt dużo czasu bo już po kilku minutach stanąłeś przed budynkiem

Zmierzając do wejścia mogłeś zwrócić uwagę, na ogrom ludzi którzy przemieszczali się niczym mrówki w mrowisku. Oczywiście wraz z takim tłumem podąża wszechobecny hałas.
- A ła ! Moja stopa ! Uważaj jak leziesz baranie !
- A chcesz dostać w mordę ?! Hę !?
- Oż ty kurwo, ja tu do ciebie grzecznie, a ty tak ?! Wychodzimy
Dwóch obwiesiów co chyba liczyli, że załapią się na jakąś ciepłą strawę czy darmowy grosz zacząłem się tarmosić pomiędzy sobą. Był taki zgiełk, że mało kto zauważył ta małą awanturę. Spostrzegł to na pewno wysokich gabarytów żołnierz który pochwycił zuchwalców i wyrzucił z koszarów
- To nie miejsce na wasze małżeńskie kłótnie !
Gdy zaczęli protestować mężczyzna łypnął na nich groźnie i dodał:
- Poszli mi stąd bo porachuje wam kości !
Podziałało, chłopi sobie poszli, strażnik zauważył cię i przepuścił po czym wszedł za tobą w swoją stronę.

Spróbowałeś głosem przywołać organizatora tej "zabawy", jednak twój głos choć imponujący to niestety, ale nie dotarł tam gdzie liczyłeś że dotrze. Natomiast w oddali sali zauważyłeś podłużny stół za którym siedziało pięciu żołnierzy osady. Widocznie to oni odpowiadali za przydzielanie zadań awanturnikom, podróżnikom, shinobi`m, wojownikom i cholera kogo jeszcze wie co po prostu chciał przytulić pełny mieszek. Jeśli podążyłeś w stronę organizatora to mogłeś dostrzec i poczuć tych wszystkich gości. Jedni wyglądali na cherlawych jakby pomylili koszary z barem, drudzy na tajemniczych, a trzeci na naprawdę silnych. Oczywiście przynajmniej połowa z nich nie wzięła kąpieli co prowadziło do tego, że ci o nazbyt wyczulonym powonieniu zatykali sobie nozdrza. Czuć było w koszarach mężczyzną choć to wcale nie oznaczało, że nie było tam również i kobiet.

Chciałeś misję, tak więc zawędrowałeś w stronę stołu mijając wszystkie te okazy ludzkości. Ustawiłeś się w kolejce w której oczywiście swoje musiałeś odstać. Niestety przed tobą był jeden z tych śmierdzących awanturników...
- Jestem rzeźnik z wysokiej trawy, znany na całym świecie...
- Nie słyszałem o panu.
- Jestem w stanie podnieś całą górę
- Nie wygląda pan
Twoje uszy wyłapywały podobne przechwałki w celu wynegocjowania jak najwyższej stawki. Jednak spokojnie, nie miałeś co liczyć na jakieś większe targi. Z tyłu za stołem stała tablica z cennikiem zlecenie rangi x - kwota do zebrania.

- Następny !
W końcu przyszła twoja kolej, urzędnik w okularach na oko czterdziestoletni nawet nie podniósł głowy z nad papierów.
- Tutaj bierzesz kartkę, piszesz swoje imię, doświadczenie, umiejętności i na jaką misję chciałbyś pójść. Następnie idziesz z tą kartką do naszego sensora, kumulujesz chakrę on ocenia podpisuje. Wracasz do mnie z kartką i czekasz na przydział, przy standardowych umiejętnościach powinieneś dostać w miarę szybko zlecenie. Jeżeli się okaże, że masz jakieś niezwykłe moce z pewnością będziesz musiał dłużej poczekać, na koszt osady będziesz mógł pójść do kantyny zjeść obiad i odpocząć.

Gdy skończył pokazał ci ręką w którą stronę masz się udać, w miejscu w którym wskazał był mały stolik z kilkoma piórami i tuszem atramentu. Nieopodal stała dwójka sensorów która sprawdzała chakrę innych kandydatów.


Obwieś 1
Obwieś 2
Strażnik
Awanturnik
Urzędnik 1
Urzędnik 2

[Azuma]

Z przykrym zrozumieniem przyjął do wiadomości, w jakim stanie ducha tkwiła Saori. Jak już zdążył zauważyć, dziewczyna wciąż przeżywała żałobę. Azuma nie zamierzał nawet próbować ją wyrwać z tego stanu. Rozumiał, że wszystko musi się odbyć w własnym tempie. Jedyne co mógł zrobić, to ją wesprzeć, na tyle na ile sama pozwoli. Pytanie tylko brzmiało, czy chciał się w to angażować? Ich znajomość trwała bardzo krótko. Azuma nie zdążył jeszcze poznać dobrze Saori, ale jako Kōgo, czuł się w pewnym sensie odpowiedzialny za nią i innych. Do tego, te wyrzuty sumienia…

– W takim razie, zemsta. Masz do niej pełne prawo. Ty i pozostali. Gdy przeżyjesz swoją żałobę, a potem oddasz się tej emocji, poczujesz że już nie jesteś sama. Inni, też będą do tego dążyli. Wspólny cel, wcześniej czy później doprowadzi do nowych więzi. Nie będziesz… Właściwie nie jesteś sama, Saori-san.

Gdy spytał, czy zna jakiegoś medyka, a Saori zaprzeczyła, Azuma kiwnął w zrozumieniu. Iryoninja nie byli tak liczni i rzeczywiście mogło być trudno o taką znajomość… Szczególnie teraz, gdy klan Uchiha stał się tak nieliczny.

– Medykamenty. Dobrze poznać kogoś zaznajomionego w tej sztuce. Nie zawsze mamy ten komfort posiadania medyka w drużynie. Dlatego warto, niezależnie od okoliczności, mieć własne specyfiki. Znajomość z kimś takim, pozwoli zaoszczędzić czas i pieniądze - wyjaśnił, gdy zrozumiał że Saori zastanawia się co miał na myśli przez swoje pytanie. – Hiromi Uchiha, spytaj w szpitalu o nią. Powiedz, że przysyła Cię Azuma. Jestem pewny, że w razie potrzeby, jeżeli tylko będzie mogła pomóc, to to zrobi.

Na wspomnienie Hiromi, uśmiechnął się. Pomijając jego uczucia, dawno nie spotkał kogoś tak troskliwego i życzliwego innym. Hiromi wcale nie minęła się z powołaniem, podejmując się specjalizacji w sztuce iryojutsu. Te rozważania wkrótce przerwało pojawienie się Kuro, które wkrótce przerodziło się w małe przedstawienie. Te wywołało u Azumy wesołość. U jego rozmówczyni już jednak nie. Z całkiem zrozumiałych powodów.

– Masz rację. Przepraszam. Właściwie powinienem Cię ostrzec. Kuro jest bardzo sprytny. Nie mam na niego dużego wpływu. To pasażer na gapę - Azuma wzruszył ramionami, nie wiedząc co innego mógłby powiedzieć. Widząc jak Saori skrzętnie zbiera to co jej zostało i chowa swój ekwipunek, chłopak westchnął czując lekkie zakłopotanie. – Aby ustrzec go przed Twoim odwetem, mogę zaproponować część mojego prowiantu, albo postawić posiłek. Zdołam załagodzić tą niesnaske? - Oczywiście posiłek nie wchodził w rachubę w tym momencie. Azuma przybył tu z jasnym celem i teraz opuścić koszar nie mógł. Saori także musiała zdawac sobie z tego sprawę.

[Ayumu]

Przebijanie się przez syf panujący w tym otoczeniu nie byłby przyjemny zbytnio dla ludzi pochodzących z bogatych wiosek, czy też z domostw, gdzie się po prostu jakkolwiek sprzątało. Ayumu zaś był człowiekiem, który w błotnistych drogach, rynsztokach i dziczy przetrwał 11 lat. Wioski, których szczyt czystości wyglądały jak te koszary były jego tymczasowym domem wiele razy. Brud, wzajemne walki... Taki był świat. Nieco z obrzydzeniem patrzył na tych kłócących się. Może gdyby spożytkowali tę energię na coś innego, może by coś osiągnęli? Mniejsza jednak o to. Trzeba było się zapisać.

Następną osobliwością był rzekomy rzeźnik z wysokiej trawy. Każdy, kto musiał opowiadać o swojej sławie i umiejętnościach dawał znać, że w sumie nie ma w tym krztyny prawdy. Ayumu, będący wielkoludem prawie wszędzie, gdzie się pojawił, ostentacyjnie ziewnął. Jeszcze ta gadka, umiejętności, ocenianie przez sensora. Szkoda, że wcale nie ilość chakry świadczyła o mocach i umiejętnościach shinobi, a bardziej było to uzależnione od kontroli tych złóż energii, które człowiek miał. Dodatkowo wykorzystanie technik, połączenie ich, umiejętności fizyczne. Na prawdę dużo było składowych, które czyniły dobrego shinobi i prawdę powiedziawszy, są nawet potężni shinobi, który chakry nie używają prawie w ogóle, bo tak bardzo poświęcili się treningowi ciała. Praktycznie bez słowa poparzony zgarnął kartkę i ruszył do miejsca, gdzie mógł swobodnie ją wypełnić.

Żeby nie czekać za długo wpisał misję rangi B. Imię? Ayumu. Doświadczenie? Jakieś 15 lat jako shinobi, do tego udział w bitwie o Kotei po runięciu muru. Ocalały, weteren walki z dzikimi. Umiejętności? Walka wręcz, ataki obszarowe, czyszczenie dużej ilości słabszych przeciwników, osłabianie i przełamywanie obrony tych wytrzymałych. Stanowił całkiem niezłą mieszankę umiejętności, która w samym boju mogła dużo zmienić. Nie było umiejętności sensorycznych, tropienia ani nic podobnego, ale bić to jakoś się umiał. Jak wiadomo, nie najlepiej, ale na tyle skutecznie, by przeżyć tyle lat w tak niebezpiecznym zawodzie.

Co prawda nie był w stanie stworzyć manifestacji chakry, która udowodniłaby sensorom bez ich umiejętności, że ogrom tej chakry ma, ale jednak umiał kontrolować swoje zasoby na jednym z najwyższych możliwych poziomów. Przez tężyznę fizyczną te zasoby też nie były jakieś najmniejsze. Czuć było, że przekracza poziom przeciętnego Akoraito, mógł być nawet na poziomie niezłego Sentokiego. No i nie pyskował jak inni, dążąc po prostu do wzięcia i wykonania zadania.

[Saori]

Patrzyła uważnie na Azumę, gdy ten wspomniał o zemście i że wcale nie jest osamotniona. Wręcz przeciwnie, znajdzie większe wsparcie, niż myśli. Tak, była tego świadoma, bo Tsuyoshi też był gotów wesprzeć ją w tępieniu Dzikich Najeźdźców, a ona sama była przekonana, że to jedyny sposób, żeby się odblokować. Miała nadzieję, że walka z Dzikimi i zabijanie ich przełamie barierę pętającą jej umysł i znów będzie wolna. Taka jak dawniej. Skoro wszystko inne zawiodło, a czas wcale nie uleczył ran, to może właśnie to coś da.

- Wiem, ale mimo to jest ciężko. - Przyznała, przenosząc wzrok na swoje dłonie, które spoczywały splecione na kolanach. - Po wydarzeniach w Kotei coś się we mnie zablokowało. Nie potrafię się śmiać, płakać, czy nawet krzywić ze złości. Czuję tylko pustkę i obojętność. Zupełnie jakbym zostawiła gdzieś za barierą ludzkie odruchy i emocje. Staram się rozmawiać, nawiązywać znajomości, ale nie każdy jest tak wyrozumiały jak Ty. Niektórych to odpycha, albo mylnie oceniają, że jestem zła i niegodna zaufania. Myślałam, że czas wszystko naprawi, ale jak na razie nie czuję poprawy. Może więc likwidowanie wroga jakoś na mnie wpłynie.

Słuchała, gdy jej rozmówca wspomniał o medykamentach, które warto było mieć w razie czego przy sobie, na wypadek gdyby w pobliżu zabrakło obecności samego medyka. To jednak wiązało się z dodatkowymi kosztami, a jak na razie miała inne priorytety, bo na wszystko nie było jej jeszcze stać. Dopisała sobie jednak ten punkt do listy zakupów, którą miała w głowie. Ponownie spojrzała na Azumę, gdy ten wspomniał o medyczce, którą najwyraźniej znał, bo bez wahania ją polecił, gdyby Saori potrzebowała kiedykolwiek pomocy.

- Uchiha Hiromi. - Powtórzyła na głos, jakby chciała zapamiętać. - Dziękuję. Zapamiętam.

W rozmowie z Azumą Saori zaczynała czuć się coraz bardziej swobodnie, pomimo faktu, że był Shinobim wysokiej rangi. Był taki jak Tsuyoshi. Miły, wyrozumiały i cierpliwy. Nie zrażał się, gdy jedyne co mógł zobaczyć z jej strony, to wiecznie obojętna mina i bystre spojrzenie ciemnych oczu. On ją rozumiał, a przynajmniej starał się zrozumieć, mimo tego że sam nie doświadczył straty najbliższych. A potem pojawił się Kuro. Wstrętny złodziejaszek, który myślał, że jest sprytny. Raz mu się udało, ale tak się składało że Saori uczyła się na błędach i drugi raz tego samego nie popełni. Azuma najwyraźniej chciał załagodzić sytuację, bo zaproponował w rekompensacie za straty część swojego ekwipunku, albo ciepły posiłek, na co Kunoichi przez chwilę przeglądała mu się uważnie, jakby dając mu jeszcze czas na wycofanie się z tego.

- Jeśli masz w torbie świeże owoce, to rozważę wyrwanie mu z tyłka tylko jednego pióra zamiast tylu, ile pasków suszonego mięsa sobie przywłaszczył. - Zdecydowała. - Jeśli nie, to dobry ramen po Twoim powrocie z patrolu też będzie odpowiednią zapłatą.

Ciężko było stwierdzić, czy Konoichi żartowała z tym wyrywaniem piór, czy mówiła poważnie. Jej kamienna twarz niczego nie zdradzała, ale po jej wcześniejszej wypowiedzi można było wywnioskować, że nie była zadowolona z tego, jak została podstępnie oszukana przez czarne ptaszysko. Teraz Azuma miał na głowie złagodzenie sytuacji i negocjacje. Nie ma co, robiło się ciekawie.

[Shindo]

Misja B
Ayumu
''Szarość tylko szarość" _____________________________
Z/T
_____________________________

[Azuma]

Azuma pozwolił Saori mówić, nie przerywając w żaden sposob. Był czas na rozmowę, ale i na milczenie. Pozwalając uzewnętrznić się Saori, nieco więcej dowiedział się o niej. W ten sposób potwierdził swoje wcześniejsze przypuszczenia. Saori przeżywała żałobę. Dziewczyna przyznała się do tego, jak się czuje… a właściwie, że nic nie czuję. Uchiha trochę zdążył się poznać na ludzkiej psychice, w końcu specjalizował się w dziedzinach jutsu bazujących na umyśle. Rozumiał więc, że w ten sposób ciało dziewczyny próbowało ratować się przed obłędem. Odcięło się od głębszych uczuć, aby nie zwariować. Azuma jednak milczał, nie wychylając się z tą wiedzą. Nie chciał w jej towarzystwie ciągle mościć się ze swoją mądrością. Wcześniej czy później, odebrane to by zostało zupełnie nie tak jak powinno. Dopiero gdy skończyła, postanowił się odezwać.

– Współczuję Ci Saori-san. Jeżeli będę mógł Ci jakoś doradzić, pomóc, albo zwyczajnie dać się wygadać, to nie krępuj się. Poza tym ufam, że jest znacznie więcej osób, które mogłyby Cię zrozumieć… Tak jak między innymi wspominasz o mnie. Po prostu ich jeszcze nie spotkałaś - Delikatnym kiwnięciem głowy dał też do zrozumienia, że wymienienie z imienia i nazwiska Hiromi, nic go nie kosztowało. Azuma był przekonany, że medyczka dokładnie w ten sam sposób będzie myślała jak i on - pomagając Saori, pomoże również własnemu klanu.

Ich rozważania przerwało pojawienie się Kuro, który wprowadził małe zamieszanie. Początkowe rozbawienie Azumy, szybko zmieniło się w zakłopotanie, które wynikało z reakcji Saori. Chłopak chcąc załagodzić całą sprawę, wyszedł z propozycją, która najwyraźniej trafiła na podatny grunt.

– Dobrze, zatem posiłek. Jeżeli w ten sposób ustrzege Kuro przed odwetem. To ptaszysko powinno być mi wdzięczne - powiedział z lekko kąśliwym uśmiechem, wyciągając w kierunku Saori dłoń, na przypieczętowanie umowy. Jego uwagę przyciągnęło poruszenie na placu. Zwrócił uwagę w tamtym kierunku, czyżby w końcu nadeszła przez niego oczekiwana chwilą?

/Saori, proponuje tutaj przerwać, przez weekend będę nieobecny

[Saori]

Tak, Azuma zdecydowanie zrozumiał, a przynajmniej było to widać po nim i po słowach, które od niego usłyszała. Dobrze będzie mieć drugą osobę, która na jej widok nie będzie się wzdrygać i wycofywać z błahych powodów. No i była szansa, że może i Hiromi podejdzie do niej w wyrozumiałością, zwłaszcza będąc medykiem i to podobno dobrym, skoro została polecona przez Azumę. Nie miała pojęcia, czy lecznicza chakra byłaby w stanie jakoś jej pomóc, ale może warto będzie chociaż spróbować, zanim podejmie się ostateczności, czyli poprosi kogoś wprawnego w genjutsu, żeby pogrzebał jej w głowie i sprawdził, co się zepsuło i czy da się to naprawić.

- Tak, jest jeszcze ktoś. - Przyznała po chwili. - Uchiha Tsuyoshi. Pomógł mi zaraz po tych wydarzeniach, gdy Sarufutsu było kłębowiskiem dezorganizacji i rozpaczy, a ja nie mogłam sobie znaleźć miejsca. Dzięki niemu odpoczęłam w spokojniejszej okolicy i mogłam zebrać siły i myśli.

Jeśli chodziło o sprawę z Kuro, to wyglądało na to, że dobili targu, aby ostatecznie wrona zachowała swojej piórka na ogonie. Najwyraźniej Azuma nie miał ze sobą świeżych owoców, więc ostatecznie stanęło na posiłku po jego powrocie z patrolu. Dobry obiad też był w stanie wynagrodzić jej tą stratę prowiantu, więc ostatecznie uścisnęła dłoń Azumy, pieczętując ich mały układ. To chyba był dobry początek kolejnej znajomości i miała nadzieję, że wreszcie znajdzie tą grupkę przyjaciół, na których w razie czego będzie mogła liczyć i z którymi spędzi normalnie wolny czas, zamiast siedzieć samotnie na swoim własnym stryszku i rozpamiętywać.

- Patrząc po jego obecnym zachowaniu, to zgaduję że będzie miał gdzieś to, że uratowałeś mu pióra. - Powiedziała obojętnie. - Chyba przyda mu się szkolenie.

Saori również zwróciła uwagę w stronę zamieszania, a następnie spojrzała na Azumę, który z oczekiwaniem patrzył na to, co się zaraz stanie. Najwyraźniej już niedługo ruszy w drogę ze swoją drużyną, dlatego też Kunoichi wstała ze schodów i otrzepała tunikę, przygotowując się do odejścia. Może uda jej się znaleźć jeszcze jakieś zlecenie, zanim ten dzień dobiegnie końca.

- Na mnie już czas. - Zakomunikowała. - Miło było Cię poznać. Uważaj na siebie i do zobaczenia następnym razem.

Z tymi słowami odeszła w swoją stronę jedną z głównych ulic Sarufutsu, zmierzając w tylko sobie znanym kierunku. Miała nadzieję, że uda jej się jeszcze trochę zarobić, aby móc odłożyć pieniądze na nowy ekwipunek.

[zt]

[Saori]

//Przykro mi Azumku, ale muszę Ci zrobić przymusowy spam//

Saori cofnęła się krok w tył, gdy pijaczyna upadł przed nią i zbliżył się niebezpiecznie do jej stóp. Nic nie mówiła, po prostu słuchała, jednak z męża nic więcej nie udało się wyciągnąć. Szczęśliwym trafem towarzysz pijaka był trochę bardziej ogarnięty i najwyraźniej mniej pijany, bo przynajmniej podał konkretne szczegóły nie tylko tego, gdzie mieszka małżeństwo, ale też pobieżny rysopis kobiety. Najwyraźniej Rei też była jakąś anomalią, bo niby Uchiha, a białe włosy. Cóż, nie Saori było w to wnikać. Zakodowała zarówno adres, jak i rysopis kobiety, po czym skinęła głową, na znak że przyjęła wszystko do wiadomości.

- Dołączę do was później. - Zdecydowała, bo wcale nie zamierzała czekać, aż pijany mąż się ogarnie i chociaż trochę wytrzeźwieje, żeby coś więcej powiedzieć. - Idźcie prosto do domu, żebym nie musiała was potem szukać.

Poczekała aż obaj panowie oddalą się chwiejnym krokiem, po czym ruszyła w swoją stronę. Zdawała sobie sprawę, że poszukiwanie kobiety w takim mieście jak Sarufutsu, może być w pojedynkę zbyt problematyczne, dlatego też zamiast do Szpitala, Saori wróciła do Koszar, gdzie miała pod dostatkiem zarówno shinobi, jak i samych strażników, którzy odpowiedzialni byli za porządek w mieście. I tych drugich właśnie potrzebowała, więc udała się w stronę miejsca, gdzie mogła zgłosić zdarzenie. Biuro, kadry, cokolwiek.

- Chcę zgłosić pobicie i zaginięcie. - Oznajmiła temu, co będzie siedział obecnie za biurkiem, po czym podała mu ogłoszenie, które wzięła z Tablicy. - Mąż pobił żonę do tego stopnia, że wybił jej dwa zęby. Do tego był na tyle głupi i pijany, że napisał to ogłoszenie, przyznając się otwarcie do tego co zrobił. Spotkałam go pod Tablicą Ogłoszeń i dowiedziałam się szczegółów. Kobieta uciekła i nie wiadomo, gdzie przebywa. Jej rysopis to białe włosy, czarne oczy i zapewne ślady obicia na twarzy. Sprawca znajduje się pod adresem Wiśniowa 12, jest zalany w trupa.

Podała strażnikowi wszystko to, co mogłoby mu się przydać i zostawiła to w ich rękach. Mieli podstawy zarówno do aresztowania drania, jak i poszukiwania rannej kobiety. Saori wiedziała, że nic z tego nie będzie miała, ale oni zdecydowanie lepiej zajmą się tą sprawą, niż ona jedna. Tak więc gdy załatwiła formalności, opuściła Koszary już na dobre i poszła tylko sobie wiadomą stronę.

[zt]

//Shindo, rezygnuję z dalszego ciągu i przerywam tą misję. Na drugi raz postaraj się być bardziej elastyczny. Jeśli chciałoby mi się przetrząsnąć wszystkie tematy, to bym to zrobiła i nie miałbyś prawa w żaden sposób mnie ograniczać z wyborem tylko do pięciu lokalizacji. Mogłam też napisać w jednym temacie, że byłam tu, tam i jeszcze gdzie indziej i też mogłoby to być normalnie uznane, bo to tylko głupia misja D. Ale skoro chcesz się tak bawić, to poszukaj sobie innych chętnych.//

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi wyszła z Siedziby Władzy, kończąc jedzenie kilku owoców, które wzięła od brata. Właściwie to chciała spędzić z nim trochę czasu, ale skoro Orochi przyszedł i wyglądał, jakby miał sprawę, zdecydowała się ich zostawić. Tak po prawdzie sama miała sprawę do Orochiego, ale na pewno nie taką, jaką mogłaby załatwić przy Masahiro. Było to zbyt… delikatne? A może wprost przeciwnie - dla jej brata byłoby to za mocne. Ciągle, w pewien sposób, myślała o nim, jako nieudolnym romantyku. Nawet jeżeli już był ożeniony i w ogóle był ich liderem.

Cóż, Orochiego złapie później, nie było co się spinać. Tylko jej sprawa musiała jeszcze jakiś czas zostać tajemnicą, a ona sama musiała przeżyć jakoś frustrację, że nikt przez jej okno nie będzie się do niej przekradał, bo przy bracie mieszkającym w tym samym domu, byłoby to raczej niebezpieczne.

W sumie nie chciała myśleć o tym, że Masahiro miałby coś wiedzieć o jej sprawach sercowych. Czy innych tego typu. Byłoby to bardzo dziwne dla niej i chociaż byli sobie bliscy, jednak pewne rzeczy wolała zachować dla siebie. Ewentualnie dla Orochiego.

Stanowczo, brakowało jej koleżanek.

Kiedy przechodziła przez drzwi koszarów, żałowała, że nie zjadła więcej. Owoce tylko jej apetyt wzmogły. Jednak stwierdziła, że trudno - takie było życie, a ona zje niedługo. Miała zamiar trochę pomóc. Szpital był beznadziejny, medyków jak na lekarstwo, a pewnie strażnicy, zmagający się z codziennym trudem pracy wśród “elementu” mogli potrzebować trochę pomocy medyka. Albo mieliby coś, co mogliby jej dać do zrobienia. Zdawała sobie sprawę, że mogła coś wziąć z Siedziby Władzy i miałaby taki zamiar, ale…

Cóż, najpierw chciała się pokazać trochę tutaj, może trochę dobrej renomy zebrać i zdobyć zaufanie mieszkańców. A dobrze mieć zaufanie wśród strażników. To byłoby dobre dla niej i dla jej brata ostatecznie.

Polityczne sprawy. Było to w jej krwi.

Do koszar weszła spokojnie, witając się z jakimiś strażnikami i dość szybko wpadając w miłą konwersację, chociaż raczej niepozorną. Była urocza, było to dla niej łatwe, nawet, jeżeli nastawienie strażników dla Koteiczyków nie było najlepsze. Z drugiej strony, minęło już trochę czasu.

- …ale najważniejsze teraz pytanie jest takie, czy mogę jakoś pomóc?

[Minoru]

Wojenna A:
“Przebudzenie” Azuma Uchiha Hiromi

---

Kolejka 1:
Azuma: 0
Uchiha Hiromi: 0
Minoru: 1

---

Nie wszyscy zdawali sobie z tego sprawę, ale od jakiegoś czasu coś zaczęło się dziać. Po przegranej wojnie i utracie swego domu, resztki Uchiha starali się związać koniec z końcem w Sarufutsu. Jednak od tamtych pamiętnych dni minęło już ponad dziewięć miesięcy, a wróg nie zasypywał gruszek w popiele. Najechane zostały zachodnie ziemie Sogen, a od północy zaatakowali zdradzieccy Kaminari. I wszystko wskazywało na to, że Ryuzaku nie zamierza odbić utraconych ziem. Rozmieścili bowiem oni wojska, wzdłuż swoich granic i pilnowali jedynie, by dzicy nie rozlali się dalej. Sami Uchiha natomiast, nie mieli zbyt wiele sił by przeciwstawić się wrogim najeźdźcom. Wszystko wskazywało na to, że ludy zza muru powiększą swoje terytoria.
A jednak, coś zaczęło się zmieniać. Co bardziej spostrzegawczy, mogli dostrzec zwiększony ruch na szlakach. Nie były to oddziały wojenne, raczej grupki maruderów, lecz wyraźnie do Sarufutsu zaczęli ściągać ludzie, których wiązano raczej z profesjami walczącymi, aniżeli cieślami. Wciąż jednak nie było wiadomo po co to wszystko się działo. Do dzisiaj.

---

- Proszę się ustawić, w szeregu, każdy dostanie swój stołek. - W koszarach panował niezły zgiełk, choć jeżeli ktoś potrzebował odrobiny intymności, to i dla takich osób znalazło się jeszcze jakieś wolne miejsce. Większość jednak osób, zbierała się w centrum budynku, w jednej z większych komnat, gdzie można było pomieścić kilkadziesiąt osób. Jedną z takich osób była Azuma. Młody i niezwykle utalentowany Shinobi szczepu Uchiha, który jeszcze przed chwilą rozmawiał z młodą członkinią szczepu Uchiha, a która to postanowiła udać się w inne miejsce. Była tu również Uchiha Hiromi. Równie młoda i próbująca znaleźć swoje miejsce w świecie kunoichi, której przypatrywano się bacznie. Musicie bowiem wiedzieć, że Hiromi była siostrą nie byle kogo, a samego Masashiro, przywódcy szczepu Uchiha. Azuma i Hiromi znali siebie doskonale. To o czym nie wiedział chyba jednak poza tą dwójką, to to, jak bliscy byli sobie.
- Szybko, szybko. Za chwilę pojawi się dwódca. - Poganiał wszystkich, blady jak ściana żołnierz, noszący na swej zbroi znaki rodowe klanu Uchiha. Sam jednak nie był członkiem ów szczepu, przynajmniej nie czystej krwi. Toteż ludzie zdawali się nie zwracać na niego większej uwagi, choć coraz więcej osób zajmowało swoje miejsca. Niewielu z nich było żołnierzami z krwi i kości. Choć każdy wyglądał na zaprawionego w boju. Wniosek nasuwał się bardzo prosty, najemnicy.
W międzyczasie Hiromikrzątała się po budynku koszar, starając znaleźć sobie miejsce, starając się pomóc. Starała się zaczepić kogoś, przywitać się, być może przedstawić i wypytać o to, jak mogła by się przydać. Lecz zadanie to okazało się być odrobinę bardziej trudne, niż przypuszczała. Strażnicy biegali w przeróżne strony, jakby wiedzieli o czymś, o czym nie wiedziała ona. Napięcie w powietrzu wydawało się wręcz namacalne. W końcu jednak udało się jej złapać jednego ze strażników.
- Witaj panienko. Przepraszam, niestety nie mamy dzisiaj zbyt wiele czasu na rozmowy. Właściwie to nie powinno cię tutaj dzisiaj być! - Zlustrował ją karcącym wzrokiem, lecz gdy tylko dostrzegł z kim ma do czynienia, jego spojrzenie złagodniało. Mówił pośpiesznie, często rozglądając się i nie tłumacząc właściwie niczego. I tak szybko jak mówił, tak szybko zniknął w tłumie.
Azuma musiał przerwać swoją rozmowę z młodą kunoichi. Nastolatka wyraźnie zamyśliła się nad czymś i chwilę później pożegnała się z nim, odchodząc w kierunku narastającego tłumu. Ludzi zbierano w centralnej części, tam gdzie było najwięcej miejsca. Było ich kilkudziesięciu, być może około stu. Choć wciąż zbierało się ich więcej. Już na pierwszy rzut oka Azuma potrafił określić ich przynależność. Najemnicy, zaprawieni w bojach najemnicy. Tym co jednak najbardziej przykuło jego uwagę, była samotna dziewczyna. Bardzo bliska mu kobieta, Uchiha Hiromi.

[Azuma]

– Tsuyoshi… Zapamiętam - powtórzył za Saori, wykuwając w pamięci imię mężczyzny, którego jeszcze nie poznał, ale jak się wydawało, podzielał podobne do jego wartości. Azuma ponadto zdawał sobie sprawę, że dzieląc to samo nazwisko, z dużą dozą prawdopodobności mógł założyć, że ich spotkanie jest tylko kwestią czasu. O Uchiha Tsuyoshi nie rozmawiali jednak dłużej, ich uwaga wróciła jeszcze na chwilę na psotliwego Kuro. Młody Kogo pokiwał głową, zgadzając się w pełni że Kuro latało koło pióra to, co Azuma dla niego zrobił. Był to jednak tylko ptak, czy można było od niego wymagać więcej? – Szkolenie, phi. Żebym ja miał na to jeszcze czas.

Rozmowa Azumy i Saori była niespodziewanie, bardzo owocna. Oboje poznali się lepiej, wymienili doświadczeniami, uszczknęli coś z własnych historii. Zawarli perspektywiczną znajomość, co mogło w przyszłości przynieść kolejne owoce. Niebawem jednak to co dobre, miało się skończyć. Uwagę Azumy zwróciło zamieszanie na plac wynikające z napływu coraz większej ilości ludzi. Nie było tu potrzeba wielkiej spostrzegawczości, aby zrozumieć co to za ludzie. Ubiór, sposób poruszania się, wyposażenie…

– No proszę, chyba zbiera nam się mała armia - podzielił się z Saori spostrzeżeniami, co skwitowała kiwnięciem. Saori chyba zauważyła to z jakim zainteresowaniem Azuma obserwował całe zbiegowisko, bowiem krótko po tej uwadze zakomunikowała że na nią czas. Uchiha podniósł się w ślad za nią. Nie oponował, rozumiał że i na niego przyszedł czas. W końcu zjawił się tu w jasnym celu. – Powodzenia Saori. Walcz z tymi demonami, aż do zwycięstwa - dziewczyna na pewno zrozumiała dwuznaczność tej uwagi.

Gdy się pożegnali, młody Kogo jeszcze przez moment obserwował poszczególne grupki osób, zanim podjął ostateczną decyzję. Ruszył w ślad za ludźmi do centralnego budynku koszar, wsłuchując się w polecenia żołnierza Surufutsu. Wszyscy, albo znaczna większość, skierowana została do ogromnego pomieszczenia. Dopiero tutaj można było ocenić, ile tak naprawdę zebrało się tu ludzi. Azuma nie wiele się pomylił, myśląc o małej armii. I gdy tak przyglądał się poszczególnym osobom, na moment stężał dostrzegając… Hiromi?

Nie zważając na coraz większy ścisk w pomieszczeniu, Azuma zaczął przeciskać się w kierunku ukochanej. Chwilę to zajęło, kilka razy musiał nawet przeprosić, gdy popchnięty wpadł na czyjeś plecy, ale w końcu on sam znalazł się za plecami swojego celu tej krótkiej acz wymagającej wędrówki. – Nie powinnaś zbierać doświadczenia w szpitalu, panienko?

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

- Och, nie chcę przeszkadzać - mruknęła Hiromi, kiedy jeden ze strażników - może najemników, ponieważ ci też zaczęli się tam kręcić. Zdecydowała się nie przeszkadzać i poczekać, aż wszystko się rozjaśni. Dowie się, co i jak się tutaj dzieje i w końcu będzie mogła do kogoś zagadać w sprawie zajęcia się kimś - lub czymś - pożytecznym.

Strażnicy czy ktokolwiek tutaj przebywał mogli potrzebować trochę pomocy z ranami czy innymi rzeczami.

Owszem, nie wydawało się, że to był dobry moment, aby się tutaj znaleźć, bo panował ruch i do końca nie była pewna, czy nie powinna się wycofać i wrócić za jakiś czas, złapać jakiegoś oficera i potem wszystko ogarnąć. Jednak zanim zdołała się wycofać, zauważyła przeciskającego się do niej Azumę.

Musiała się co najmniej przywitać.

- Azuma-san! - powiedziała radośnie. - Właśnie mnie stąd wyproszono, bo chyba dużo się dzieje, ale przyszłam, bo nasz szpital ssie, a ja chciałam pomóc trochę na miejscu i w ogóle wyczuć, czy właśnie pomoc na miejscu, w koszarach byłaby przydatna. Chcę… no, zrobić coś pożytecznego, tak naprawdę. A Azuma-san, co tutaj robi? Będzie dowodził armią najemników czy przyszedł porozmawiać ze strażnikami, albowiem sprawa? Bo widzę, że coś się tutaj dzieje, ale mało się orientuję co… Zresztą, może nie powinnam wiedzieć.