Koszary Straży

[Sugiyama Orochi]

Koszary straży Sarufutsu to masywny, dwupiętrowy budynek o drewnianej konstrukcji, z mocnymi, kamiennymi fundamentami. Na głównym dziedzińcu, otoczonym wysokim murem, odbywają się zazwyczaj ćwiczenia straży (o ile nie ma akurat miejsca w dojo), a niekiedy przeglądy wojskowe. Przy wejściu znajduje się niewielka kapliczka poświęcona ochronnym bóstwom oraz Susanoo, gdzie strażnicy mogą złożyć krótką modlitwę w trakcie służby.

W północnym skrzydle koszar umieszczono więzienie, którego cele są dobrze zabezpieczone, z grubymi, żelaznymi drzwiami i małymi okienkami wpuszczającymi skąpe światło. Na parterze, w południowej części budynku, mieści się przestrzeń dla petentów, z dużą salą, gdzie mieszkańcy mogą zgłaszać przestępstwa lub prosić o inną pomoc straży. Na pierwszym piętrze znajdują się biura dowództwa oraz kwatery oficerów.

W podziemiach umieszczono zbrojownię, a niektórzy wspominają o tajnych przejściach, łączących je z niektórymi innymi budynkami rządowymi w mieście, na wypadek nagłych sytuacji. Dodatkowo, w zachodniej części dziedzińca znajduje się stajnia dla koni, które używane są podczas patrolowania terenów podmiejskich oraz Nowego Sarufutsu, jak zaczęto niekiedy nazywać przedmieścia, gdzie zgromadzili się uchodźcy.

[Saori]

Saori spojrzała uważnie na Myśliwego, gdy ten oznajmił, że ślady należały do tanuki. Tym bardziej to nie miało żadnego prawa bytu, żeby takie niepozorne stworzenie wywlekło dorosłą kobietę z jej własnego domu, zwłaszcza że głębokość śladów ewidentnie się nie zgadzała. A jeśli to nie one, to co? Nie było innych śladów. Sprawa była coraz bardziej popaprana i Kunoichi tym bardziej była przekonana, że powinna się wycofać, zanim to zajdzie za daleko. Należało przede wszystkim powiadomić Harukę i zapewnić posiłki, które zdecydowanie lepiej poradzą sobie z tym ''zwierzęcym'' problemem.

- Proszę na siebie uważać. - Powiedziała, gdy Myśliwy zdecydował się zostać i trochę powęszyć. Nie podobało jej się to, ale nie mogła mówić dorosłemu człowiekowi co ma robić. - Ta technika pozwala przybrać niemal każdą formę. Ten ktoś może Pana obserwować pod inną postacią i zastawić pułapkę. Udało mu się uniknąć wszystkich pułapek przed domem i porwać Pana znajomą.

Po tych słowach ruszyła w drogę powrotną, a gdy bezpiecznie dotarła do głównego szlaku, puściła się biegiem prosto do Sarufutsu. Szybkie tempo sprawiło, że już niebawem znalazła się w mieście. Pamiętała, gdzie powinni się zgłosić po powrocie z lasu, więc od razu udała się do Koszar, aby tam odszukać Uchihę Harukę. To zadanie okazało się zdecydowanie prostsze, niż wytropienie niedźwiedzia, który prawdopodobnie nie istnieje. Nim jednak zdołała się zbliżyć, Haruka ją dostrzegła i sama podeszła, wyraźnie rozglądając się za Myśliwym.

- Tak, zgadza się. Isamu-san został, aby się jeszcze rozejrzeć. Przynoszę wieści. - Twarz Saori był chłodna i nieprzenikniona, a głos miała poważny. - Ta sprawa wymaga wsparcia militarnego. Mamy do czynienia z shinobi, nie zwierzęciem. Dodarliśmy do domu znajomej myśliwego, znajdującego się w tamtej części lasu w nadziei, że wie coś o niedźwiedziu. Kobieta znała się na pułapkach, którymi otoczyła własny dom ze względów bezpieczeństwa. Ktoś jednak ominął wszystkie te pułapki bez żadnego problemu, zaskoczył czujną i doświadczoną kobietę w łóżku, a potem wywlókł ją na zewnątrz i pociągnął w las. Na miejscu znaleźliśmy ślady tanuki i ŻADNYCH INNYCH. Nic. To nie jest możliwe, żeby zwierzę dokonało czegoś takiego, a już na pewno nie tanuki. Mamy do czynienia z doświadczonym shinobi, może nie jednym, który uniknął zaawansowanych pułapek i umie ukrywać swoje ślady, do tego podejrzewam, że za pomocą Henge no Jutsu przybiera postać zwierząt, żeby mylić tropy, stąd pogłoska o niedźwiedziu. Isamu-san chciał się rozejrzeć, ale obiecał, że będzie unikać walki, potrzebuje waszej pomocy.

Zakończyła swój raport. Jeśli Haruka będzie dopytywać o szczegóły, przekaże jej wszystko, co tylko będzie mogła. Sprawa była naprawdę podejrzana i śmierdziała na kilometr, dlatego też początkująca Kunoichi i Myśliwy nic sami by nie zdziałali, a tak się składało, że Saori nie zamierzała nadstawiać zbyt mocno karku, żeby szybko go nie stracić. Co prawda szybkie dołączenie do rodziny było kuszącą perspektywą, ale dopiero zaczęła na nowo odbudowywać swoje życie i ostatecznie nie chciała jeszcze umierać.

[Sugiyama Orochi]

~10/... ~

~ Saori~

~ Misja rangi ~ D ~

~ Kapitalizm w terenie ~

Jeszcze kiedy przyjmowałaś zlecenie mogłaś zauważyć, że Haruka raczej nie wydaje się osobą, która często się śmieje, być może z uwagi na nadmiar obowiązków. Teraz to wrażenie się tylko pogłębiło, kiedy jej brwi marszczyły się coraz głębiej, w miarę, jak zdawałaś relację z tego, co znaleźliście tuż obok lasu. Wyraźnie spodziewała się prostego patrolu i odpędzenia lub ubicia zwierzęcia grasującego w tamtej okolicy, a dostała… coś zupełnie innego. Nie była zadowolona, ale co mogła zrobić?


- Shinobi? Zmieniający formę…? Czekaj. - powtórzyła, na moment błyskając sharinganem i taksując cię wzrokeim, jakby się co do czegoś upewniała. - Hmm. Nie wydajesz się być pod wpływem genjutsu, chociaż chwila już minęła… Kto jednak by miał na celu atakowanie…? Cholera, może to jacyś Dzicy się przemknęli przez nasze patrole na granicy. -

Perspektywa wrogich shinobi na terenie niedaleko Sarufutsu zdecydowanie była niepokojąca. Być może nawet mniej z uwagi na ginących ludzi, a bardziej na zagrożenie wynikające już z informacji, jakie mogły zostać przekazane dowództwu Dzikich. Chociaż wtedy trochę niepotrzebne wydawało się zwracanie w ogóle na siebie uwagi. Może zatem po prostu był to odszczepieniec, złamany psychicznie, który zaczął mordować? Nie było tego wiadomo, ale trzeba było się tym zająć.

- No dobrze, wystąpię o zwiększenie priorytetu misji i wymaganego doświadczenia shinobiego lub kunoichi, którzy by się mieli tym zająć. Niestety nie mogę ci dać za to pełnego wynagrodzenia, ale… szlag, najwyżej pokryję z własnej kieszeni. 100 ryo, na tyle mnie teraz stać. Jeśli będziesz chciała, poszukam dla Ciebie jutro jakiegoś innego zlecenia, żebyś nie była całkiem stratna na tym. - odparła, po czym przetarła twarz, zmęczona, ale zaraz biorąc się w garść i się prostując. - Tymczasem idę sprawdzić, czy mamy przynajmniej jakiegoś akoraito na podorędziu. Do zobaczenia. -

[Koniec misji.]

Uchiha Haruka
Isamu, myśliwy

[Azuma]

Poprzedni wątek: Kotlina za wzgórzami

Po opuszczeniu kotliny znajdującej się za wzgórzami Surufutsu, Azuma i Hiromi wrócili do osady. Niemal od razu zostali rzuceni w ruch machiny, którego kołem napędowym były działania broniącego się klanu. Hiromi niebawem została wezwana do szpitala, gdzie miała wesprzeć tamtejszych medyków, a z kolei Azuma włączony został do jednego z oddziałów patrolowych, zastępując rannego ninja. Od tamtej pory minęło kilka dni, Azuma i Hiromi starali się dotrzymać danego sobie słowa – utrzymywali kontakt gdy tylko mogli, zachowując jednak odpowiednie pozory dystansu, nie pozostawiając miejsca na podejrzenia.

Tego dnia, Azuma miał się stawić w koszarach, gdzie ponownie miał zostać skompletowany nowy oddział patrolowy. Nie wiedział jeszcze z kim będzie w zespole, ale pewne było, że w ciągu tych dwóch dni, nie mogli postawić rannych z oddziału na nogi. Osiemnastoletni Kõgo domyślał się, jaki to problem dla tych, którzy odpowiadali za zasoby i planowanie. Konieczność dopasowania, a także wypracowania wspólnoty i płynności w działaniach zespołu, wymagały czasu. A tego nigdy nie było w nadmiarze. Z kolei niewystarczające poświęcenie temu czasu, zawsze sprowadzało się do kolejnych rannych…

Uchiha stawił się wcześniej, przed czasem. Wolał być tym, który czekał i obserwował zamiast bycia oczekiwanym i już skomentowanym. Rozejrzał się po placu, uzmysławiając sobie jak niewiele obecnie było tutaj osób. Szybko dostrzegł Haruke-san, oficera straży Surufutsu, kobietę często odpowiadającą za porządek i rozdysponowywanie pomniejszych zadań. Azuma nie mając wielkiego wyboru, udał się w tamtym kierunku. Obok Haruki-san była inna kobieta, której nie kojarzył, co z dużym prawdopodobieństwem oznaczało, że właśnie miał do czynienia z pierwszym członkiem oddziału patrolowego. Co gorsza, dziewczyna była tu przed nim.

– Ohayō, dobrze Cię widzieć w zdrowiu Haruka-san. Jakieś nowe wieści?- zagaił do kobiety, jednocześnie zwracając uwagę na Saori. Już na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie kobiety w podobnym do niego wieku. Szczupła sylwetka, czarny kolor wlosów i ciemne oczy, bez wątpienia miał do czynienia z przedstawicielką jego własnego klanu. – Uchiha Azuma, jeszcze się nie poznaliśmy. Oddział patrolowy, tak? - Saori nie musiała się obawiać kontaktu ze strony Azumy. Jego wyciągniętą dłoń, a także lekki uśmiech nie sugerowały niecnych zamiarów.

[Saori]

Najwyraźniej to, z czym przyszła Saori, było na tyle niesamowite, że Haruka postanowiła dla pewności błysnąć Sharinganem i upewnić się, czy też młoda Kunoichi nie jest może pod wpływem jakiejś iluzji. Nic wskazującego na to jednak nie znalazła, tak jak emocji na twarzy Saori, która nawet nie drgnęła, widząc czerwone oczy swojego Klanu. Zupełnie jakby nie zrobiło to na niej najmniejszego wrażenia.

- Dzicy tak daleko na południe, to chyba mało prawdopodobne, chociaż nie niemożliwe. - Przyznała Saori bezbarwnym tonem. - Szybciej pomyślałam o jakimś dezerterze, wyrzutku, albo innym wyjętym spod prawa. Tak czy inaczej, Henge no Jutsu zna każdy początkujący shinobi, ale kwestia ominięcia wszystkich pułapek i maskowanie swoich śladów, to już trochę inny poziom.

Przynajmniej Haruka potraktowała sprawę poważnie, zwłaszcza że w grę wchodziła porwana kobieta, ale nie ulegało wątpliwościom, że potrzebny tu był ktoś bardziej doświadczony. W takich momentach Saori czuła, jak mocno jest do tyłu i za wszelką cenę powinna zwiększyć swoje umiejętności. Prawda była taka, że po ataku na Kotei i stracie rodziny, nadal nie potrafiła do końca ogarnąć swojego życia. Znalezienie nowego mieszkania było dopiero początkiem, jednak psychicznie Kunoichi nadal była w rozsypce. Zdecydowanie musiała się ogarnąć, żeby był z niej jakiś pożytek. Problem polegał na tym, że było jej wszystko jedno. Zobojętniała na tyle, że gdyby teraz ktoś przystawił jej nóż do gardła i zagroził odebraniem życia, zapewne wcale by się nie przejęła.

- To naprawdę nie jest konieczne. - Powiedziała, gdy Haruka chciała jej zapłacić z własnej kieszeni chociaż część, jednak nie będzie mocno protestować, gdy tamta bardzo się uprze. - Dziękuję. Rozejrzę się za czymś w samym mieście.

W tym momencie podszedł do nich Młodzieniec, najwyraźniej doskonale znający Harukę. Z cech charakterystycznych jego wyglądu Saori bez problemu mogła wydedukować, że Uchihowych genów się nie oszuka i ma do czynienia z pobratymcem. Uprzejmie przedstawił się i wyciągnął do niej rękę na powitanie, do tego lekko się uśmiechając. Wyraz twarzy Saori jednak wcale się nie zmienił. Nadal pozbawiona wyrazu i śladu emocji, po prostu wpatrywała się ciemnymi, pustymi oczami w przybysza.

- Uchiha Saori. - Przedstawiła się w odpowiedzi i uścisnęła wyciągniętą dłoń Młodzieńca, dopełniając tym samym gest powitania. - Nie, do tego jeszcze mi daleko. Chwilowo skupiam się na misjach w obrębie miasta, aby dobrze je poznać i na dobre się zadomowić. Niestety, Sarufutsu to nie Kotei...ale niewiele na razie można na to poradzić.

W Kotei miała prawdziwy, rodzinny dom, zaś tutaj musiała zadowolić się małym mieszkankiem na strychu jednej z kamienic. Miała jednak nadzieję, że swoimi słowami nie urazi Młodzieńca, bo jeśli był rdzennym mieszkańcem Sarufutsu, to właśnie popełniła nietakt, uznając to miasto za gorsze, od dawnej Stolicy Sogen. Ale Sogen już nie było. Zostało tylko w sercach ich Klanu, który nadal w duchu krzyczał: ''Południowe Sogen'', gdy tylko słyszał ''Północne Ryuzaku''. Musieli jednak jakoś sobie radzić, mimo że było ciężko.

- Dokąd chcesz dać się wysłać? - Zapytała, przekrzywiając lekko głowę na bok, ale była to jedyna zmiana, jaka u niej zaszła. Na pierwszy rzut oka wydawała się chłodna i obojętna, jednak mimo wszystko starała się nawiązać kontakt poprzez niezobowiązującą rozmowę.

[Azuma]

Haruka nie wykazała zbytniego entuzjazmu, na widok “kolejnego” koteiczyka. Jej formalny wyraz i postawa nie były dla Azumy zaskakujące. Zdążył się już zorientować, że dziewczyna ma taki sposób bycia w stosunku do “obcych”. Zresztą, nie tylko ona. Uchiha pochodzący z tych stron, różnili się od mieszkańców porzuconej stolicy. Dotychczas żyli oni inaczej, z dala od dużej polityki. Poza sprawozdaniami i podatkami, sami o sobie stanowili, byli panami tych włości, a teraz… Ziemii im nie przybyło, a tutejszych mieszkańców z którymi należało się dzielić praktycznie wszystkim, wręcz przeciwnie.

Haruka odpowiedziała wymijająco. Wspomniała krótko, acz grzecznie o kuzynie, Tsuyoshim który wrócił w rodzinne strony. A także o sprawie zaginięcia, którą niezwłocznie musiała się zająć. Na tym zresztą też zakończyła, szybko się i żegnając, zostawiając Azume i Saori samym sobie. Uchiha pożegnał ją spojrzeniem, a potem uwagę skupił na drugiej kobiecie, która szybko wyprowadziła go z błędu, co do swojej obecności. Wysłuchawszy jej, Azuma uniósł w zdziwieniu brwi. Nie przypuszczał, że dzielą ten sam ból. Niemal natychmiast poczuł do dziewczyny nić sympatii.

– Też pochodzę z Kõtei, rozumiem co masz na myśli - Azuma odpowiedział, czując zrozumienie dla jej stanu ducha i emocji z którymi musiała się zmagać. Choć mogło to być duże niedopowiedzenie, bowiem nie znał jej historii oraz straty z którą się mierzyła. Gdy z ust Saori padło pytanie o to dokąd zamierza się udać, w pierwszym momencie wzruszył ramionami. To nie było tak, że nie chciał powiedzieć, ale też dokładnie nie wiedział.

– Zwykle patrolujemy północną granicę, czasem udajemy się dalej, na rekonesans. Mamy ograniczone środki, zatem stratedzy klanu trzykrotnie muszą przemyśleć decyzję gdzie najlepiej podjąć ryzyko, aby jak najmniejszym kosztem własnym, ryzykować uszczuplenie z przewagi wrogów.

To była prawda. Desperacka próba zatrzymania na północy pochodu dzikich, wydawała się odnieść sukces. Przez te kilka ostatnich miesięcy, nawet Ci wyżsi rangą shinobi, nie słyszeli jednak o żadnych większych działaniach, jakie miałyby być podejmowane względem Atarashi, lub Kaminari. Czy jednak w istocie tak było? Czy nic nie było szykowane? Chyba każdy z nich się zastanawiał, czy to naprawdę nie jest w istocie cisza przed burzą.

[Saori]

Saori spojrzała uważnie na Azumę, gdy ten oznajmił, że także pochodzi z Kotei. Jej wyraz twarzy się nie zmienił, nadal okazując chłodną obojętność, jednak w ciemnych, pustych oczach Kunoichi mignęło coś przez ułamek sekundy. Smutek? Ból? Rozpacz? Szaleństwo? Cokolwiek to było, szybko zniknęło, a i sama Saori nieco się rozluźniła, jakby przez chwilę jej wszystkie mięśnie spięły się niczym struna.

- Ilu członków rodziny straciłeś? - Pytanie było dość bezpośrednie, ale najwyraźniej Dziewczyna szukała głębszego zrozumienia i powiązania, niż tylko utrata rodzinnego domu i miasta.

Tak naprawdę stracili całe Sogen i teraz tańczyli pod dyktando Ryuzaku no Taki, co wcale jej się nie podobało, ale na to też niewiele można było poradzić. Byli zdziesiątkowani i nie mieli sił, aby odzyskać swoją prowincję i wyrwać się z wpływów sąsiedniego Kupieckiego Miasta, które przecież wsparło ich w bitwie, którą mimo wszystko przegrali. Czy kiedykolwiek uda im się ponownie odzyskać swoje ziemie? Czy kiedyś znów będzie chodziła ulicami Kotei?

Słysząc o wypadach na północne tereny, Saori ponownie skupiła się na twarzy Azumy, jakby badając jego emocje i sposób ekspresywnego wyrażania się, jak choćby wzruszenie ramion. Zupełnie jakby było to dla niej nowe i trudnodostępne. Mimo to, starała się jakoś funkcjonować i żyć w społeczeństwie, aby całkowicie się nie zatracić. Tsuyoshi ją zrozumiał, a przynajmniej częściowo. Nie przeszkadzało mu ani trochę, że była taka jaka była, rozumiał przez co przeszła i miała prawo tak się czuć, ale nie wiedział jeszcze wszystkiego. Czy Azuma również okaże zrozumienie, czy też zauważy, że coś jest nie tak i szybko się wycofa, zostawiając Kunoichi samą sobie, balansującą na granicy szaleństwa.

- A więc wypady na Dzikich. - To zdecydowanie nie było pytanie, a stwierdzenie faktu. - Jeśli spotkasz jakiś, zabij kilku w moim imieniu. Ja tymczasem postaram się nadrobić zaległości w treningach i ekwipunku, a potem dołączę do oddziału patrolowego. O ile znajdziecie dla mnie miejsce i o ile do tego czasu nie wybijecie wszystkich.

Nie, zdecydowanie nie pozwoli długo na siebie czekać. Teraz, kiedy wreszcie miała gdzie się podziać i zadbała o własne cztery kąty, mogła spokojnie skupić się na dalszym doskonaleniu swoich umiejętności. Najpierw jednak musiała zarobić konkretną sumę, aby móc zakupić potrzeby ekwipunek. Bez niego nie będzie w stanie wykorzystać swojego potencjału, nawet jeśli był tak bardzo odmienny od klanowych zdolności Uchiha. Czy gdy się dowiedzą, że jej wrodzonym żywiołem wcale nie jest Katon i że nawet śmierć jej własnej rodziny nie była w stanie obudzić w niej Sharingana, odrzucą ją? Przyjdzie czas, że dowie się tego, a póki co, zrobi co w jej mocy, żeby pokazać swoją wartość, na tyle, na ile pozwoli jej strzaskany umysł.

[Azuma]

Choć uwadze Uchihy nie umknęła ogromna powściągliwość jego rozmówczyni, nie wzbudziło to w nim zakłopotania, ani niechęci do kontynuowania rozmowy. Azuma doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że każdy inaczej przeżywał stratę. Wycofanie, alienacja, niechęć do rozmowy czy interakcji – nie były zestawem odosobnionych zachowań. U Saori dostrzegł to samo. Nie była pierwsza, a w tych okolicznościach, na pewno i nie ostatnia. Jej kolejne pytanie, tylko pogłębiło w nim to poczucie. Westchnął.

– Mogę uznać się za szczęściarza, bo nikogo z najbliższej rodziny. Mój ojciec w trakcie ataku został ciężko ranny, ale go odratowali. Mama… Jak się wkrótce okazało była brzemienna. Na szczęście zdołała donieść ciąże. Twarda z niej kobieta. Ma za sobą doświadczenie kunoichi i choć była w stanie spoczynku, stanęła na wysokości zadania, pomagała w ewakuacji. W tym wszystkim, straciliśmy tylko posiadłość rodzinną i związane z tym dobra, ale jest to śmiesznie niska cena przy tym jaką ponieśli inni.

Czuł kryjące się za tym pytaniem ból. I zagrożenie. Nie miał jednak odwagi kłamać, ukrywając szczęścia jakiego doświadczyli. W tym momencie, gdy nawiązali nić porozumienia i się przed sobą otworzyli, zadanie kłamstwa byłoby najgorszym co mógłby uczynić. Nawet mając dobre intencje i chcąc oszczędzić dziewczynie bólu. Bo słysząc takie pytanie, nie mógłby spodziewać się innego scenariusza jak tego w którym kobieta stracił najbliższych. Pytanie brzmiało jedynie, jak wielka i ciężka to była strata.

– W imieniu Twoim i innych… Masz to jak w banku - przystał na jej warunki bez szemrania, bowiem nie było tu nad czym dyskutować. Dzikusy na to zasłużyły. Gdy padło nieme pytanie o przyłączenie, o ile tylko nie zabraknie dzikich, Azuma uśmiechnął się krzywo. – Chciałbym sobie tego życzyć, ale nie mamy tego komfortu. Sytuacja na froncie jest bardzo napięta. Każda para rąk się przyda - mówiąc to spojrzał na nią przenikliwie i badawczo. Ani przez myśl mu nie przyszło teraz aby teraz żartować – Zrób to tylko wtedy, jeżeli będziesz pewna swoich umiejętności. Formacja stanie się wtedy silniejsza. Każdy z nas powierza swoje życie innym.

[Saori]

Widać było wyraźnie, że Saori uważnie słucha, gdy Azuma opowiedział o swojej rodzinie, która mimo przeciwności losu, była cała i zdrowa. Przekrzywiła nawet lekko głowę, gdy wspomniał o matce i jej stanie, w jakim przeżyła tą rzeźnię i jeszcze do tego pomagała przy ewakuacji. Kto wie, może w tym całym zamieszaniu miała okazję gdzieś tam ją spotkać, gdy tylko udało jej się wydostać z najgorszego piekła. Tak, czy inaczej jej wyraz twarzy się nie zmienił. Nie było śladu smutku, czy gniewu. Ot, zwykłe zobojętnienie.

- Tak, jesteś szczęściarzem. - Przyznała z powagą. - Chociaż nie wiem, czy tak do końca, bo zapewne Klan będzie od Ciebie wymagać więcej, niż od innych, przynajmniej przez jakiś czas, dopóki reszta się nie pozbiera. Ale widzę, że sam chcesz działać, więc chyba wszystko w porządku. Ja miałam do wyboru przytułek dla sierot, albo szybką lekcję usamodzielnienia się. Wybrałam to drugie. Przynajmniej pracy nie brakuje i można co nieco zarobić.

Tym samym dała do zrozumienia, że ona nie miała tego szczęścia, a jej najbliższa rodzina nie ocalała. Nie było jednak śladu po smutku i bólu, tylko głęboka pusta w ciemnych oczach. Saori nie była jednak do końca sierotą. Żaden Uchiha nie był. Gdyby tak prześledzić wielkie drzewo genealogiczne ich rodu, wyszłoby, że każdy jest ze sobą spokrewniony, w mniejszym, lub większym stopniu, jednak Kunoichi nie znała i nie utrzymywała kontaktu z innymi, ponieważ jej rodzice z jakiegoś powodu trzymali się na uboczu i nigdy nie wspominali o dalszych krewnych. Nigdy też nie pozwalali zaglądać do rodzinnych kronik. Do czasu rzezi w Kotei miała więc tylko rodziców i brata. Teraz była sama.

- Myślisz, że mamy jakąś szansę ich pokonać i odzyskać swoje ziemie? - Zapytała na wzmiankę odnośnie Dzikich i sytuacji na froncie. - Siedzenie pod butem Ryuzaku no Taki jest dość...frustrujące i upokarzające.

Ostatnie zdanie wypowiedziała zdecydowanie ciszej, ale ani jej wyraz twarzy, ani ton się nie zmieniły. Wiedziała, że co jak co, ale właśnie Azuma, jako były mieszkaniec Kotei, zrozumie jej słowa. To była nie tylko kwestia militarna, ale także polityczna, a ta druga czasami potrafiła być gorsza od tej pierwszej. Tak czy inaczej, było o co walczyć, pytanie tylko czy był sens dalej ginąć, jeśli i tak nic nie uda się osiągnąć. Zdecydowanie potrzebowali większego wsparcia, tylko czy pozostałe prowincje Kontynentu coś w ogóle obchodziło to, że Dzicy nie poprzestaną tylko na Sogen?

- Gdy będę gotowa, na pewno się zgłoszę. - Obiecała i rozejrzała się po obecnych w budynku ludziach. Było tu zdecydowanie zbyt tłoczno jak na dłuższy pobyt. Gwar i chaos obecnych tu strażników oraz shinobi, zlał się na moment z wrzaskami rzezi w Kotei. Co jakiś czas wspomnienia wracały w najmniej odpowiednim momencie, paraliżując ciało i umysł Saori. Nieco blada na twarzy, zaczęła szukać wzrokiem drzwi. - Muszę odetchnąć świeżym powietrzem, usiądziemy na schodach?

Kilka głębszych oddechów na zewnątrz i wszystko będzie dobrze. Nie pierwszy raz przez to przechodziła i teraz też sobie z tym poradzi. Jeśli Azuma będzie chciał zostać w środku, to pójdzie sama, chociaż chyba i tak czekał na resztę swojej grupy, więc może skusi się na dalszą pogawędkę siedząc przy tym wygodnie i mając oko na to, kto wchodził do budynku i kto z niego wychodził.

[Azuma]

Ponownie, ten beznamiętny wyraz twarzy… Saori nie zareagowała złością, ani z uśmiechem. Przyjęła to nad wyraz spokojnie. W istocie można by nawet pomyśleć, że ma to gdzieś. Ale byłby to zbyt pospieszny i niewłaściwy wniosek. Chwilę później dziewczyna podzieliła się tym, że sama nie miała takiego szczęścia. Z tego można było zrozumieć nad wyraz łatwo, że straciła wszystko co było dla niej najważniejsze. Wiedząc to, nie można się było dziwić stanowi, w jakim się znajdowała.

– Przykro mi. Jeszcze długo będą nam za to płacić. Oby do samego zwycięstwa- powiedział z wyraźnie słyszalną w głosie nadzieją. Saori to wyraźnie podchwyciła, bowiem kolejne pytanie było z tą nadzieją związane. Czy mieliśmy szansę na zwycięstwo?

– Wierzę, że tak tylko…nie zrozum mnie źle. Teraz jesteśmy rzeczywiście zepchnięci do głębokiej defensywy. Właściwie walczymy na dwa fronty, ale… To nie pierwszy raz gdy nasz klan znalazł się w tak trudnej sytuacji. Wystarczy wspomnieć, gdy broniliśmy się jednocześnie przeciwko połączonym siłom Inuzuka i Kaminari oraz wojskom cesarskim. Wtedy sytuacja też była niesamowicie trudna.

Zamyślił się przez chwilę. Wrócił myślami do tamtych czasów, które przecież nie działy się tak dawno temu. A to nie był przecież jedyny konflikt w którym uczestniczył. A wyprawa na Shi no Veto czy obrona Kotei w trakcie Turnieju Pokoju? Azuma był dzieckiem wojny, bez wątpienia. To doświadczenie procentowało teraz, gdy zachowując spokój, starał się tchnąć nadzieję w innych.

– Atarashii w gruncie rzeczy ma przekichane. Nikt się z nimi nie chce układać. Tak jak my, wciąż muszą walczyć o przetrwanie. Poza tym z tego co wiemy, to bardzo niejednorodna grupa z różnymi celami. Bez wątpienia trawią ich wewnętrzne konflikty. A w takiej sytuacji, wystarczy podpalić lont w najmniej odpowiednim dla nich momencie, żeby to wszystko wybuchło. Dopóki się nie ułożą, dopóty mamy szansę.

Podzielił się z Saori swoim punktem widzenia, a następnie skinął lekko, dając do zrozumienia, że może przystać na jej propozycje. Rozejrzał się dla uprawnienia, że na horyzoncie nie widać nikogo kogo mógłby znać lub spodziewać się w nim członka zespołu, po czym ruszył za Saori.

– Gdzie się zatrzymałaś? Masz jakiś dach nad głową, tak? - zapytał gdy usiedli, jeszcze raz nawiązując do tego o czym wspomniała wcześniej – była sierotą, która szukała sposobu nie tylko na zarobienie, ale również drogi która pozwoliłaby jej osiągnąć kolejne cele, te związane już z wymierzeniem zemsty.

[Saori]

- O tak, zapłacą... - Powiedziała cicho, jakby do siebie, jednak Azuma stał na tyle blisko, że mógł usłyszeć te słowa, jak i lodowatą nutę w głosie Kunoichi.

Najpierw jednak musiała zadbać o umiejętności i ekwipunek, aby spełnić swoje słowa. Gdy to nastąpi, będzie miała wreszcie okazję przekonać się, jak daleko będzie w stanie pchnąć ją własna rozpacz i czy nie pochłonie jej szaleństwo. Tymczasem słuchała uważnie słów Azumy o tym, jak Uchiha wcześniej dawali radę wychodzić obronną ręką z ciężki sytuacji. Nie było to jednak pocieszające.

- To prawda, jednak wtedy nie utraciliśmy swojej autonomii. - Zauważyła z powagą w głosie. - Teraz rządzi nami Kupieckie Miasto. Nawet jeśli udałoby się wygrać wreszcie z Dzikimi, wątpię żeby Ryuzaku tak po prostu pozwoliło nam się odłączyć i ponownie stworzyć własną prowincję. Już łatwiej chyba by było przenieść się gdzieś w jakieś bezpieczne miejsce i tam na spokojnie odbudować się, z dala od tego całego syfu, ale to by oznaczało porzucenie ziemi naszych przodków. Sytuacja jest trudna...

Przekrzywiła głowę, gdy Azuma wspomniał o różnych celach grup Dzikich, co mogło powodować konflikty między nimi i tym samym osłabić ich na tyle, że był cień szansy na zwycięstwo. Tak, to zdecydowanie mogło się udać, pod warunkiem że nadal pozostaną w rozsypce i nie zjednoczą się, bo jeśli to nastąpi, do waliki z nimi będzie musiała stanąć większa część Kontynentu, żeby udało się ich pokonać, a póki co inne prowincje nie kwapiły się do pomocy, pilnując swoich własnych granic i obserwując rozwój wydarzeń.

- Tak, dopóki będą rozproszeni, będzie można ich swobodnie atakować. - Przyznała, jednak to nadal nie rozwiązywało kwestii Ryuzaku no Taki. Tym jednak będą martwić się później. - Nie miałam okazji dobrze im się przyjrzeć. Zauważyłeś może jakieś szczególne umiejętności, jakimi dysponowali, albo słyszałeś coś, co może pomóc zdobyć nad nimi przewagę?

Jeśli znało się umiejętności przeciwnika, można było wymyślić odpowiednią taktykę, która da im w walce przewagę, co było bardzo ważne w bezpośrednim starciu. Dobrze więc zapoznać się z takimi szczegółami, o ile były ogólnodostępne, lub przekazane przez naocznych świadków. Jej kazano ratować życie, więc nie miała możliwości stanąć do walki i zebrać nawet szczątkowych informacji, ale może Azuma będzie coś wiedział.

Gdy wyszli na zewnątrz, Saori wzięła kilka głębszych wdechów, aby uspokoić to, co właśnie szalało w jej umyśle. Gdy wrzaski wspomnień ucichły, usiadła obok towarzysza rozmowy na najwyższych stopniach i spojrzała przed siebie, na jedną z głównych ulic Sarufutsu. Tak, zdecydowanie nie było to Kotei... Słysząc pytanie, spojrzała na Azumę. Czyżby usłyszała nutę troski w jego głosie? Zupełnie jak Tsuyoshi. Najwyraźniej jemu także leżał na sercu los pobratymców, zwłaszcza tych poszkodowanych.

- Tak. Udało mi się wykupić niewielki strych w jednej z kamienic za niewielkie pieniądze. - Przyznała po chwili. - Przez ostatnie miesiące starałam się urządzić. Teraz wreszcie mogę skupić się na sobie.

[Azuma]

Czy, wtedy nie utracili autonomii? Wrócił na moment do wspomnień, gdy poprzednia przywódczyni klanu, Uchiha Katsumi poinformowała go o konsekwencjach wojny obronnej. O tym jakim kosztem zachowali terytorium. To właśnie wtedy utracili prawo do samostanowienia. Wtedy Ryuzaku no Taki zyskiwało co raz większą kontrolę nad klanem Uchiha. Pamiętał gniew i poczucie niesprawiedliwości. To było jednak miesiące temu. Od tamtej pory wydarzyło się wiele więcej złego. Teraz patrzył na to wszystko, już inaczej.

– Jest trudna, to prawda. Dlatego nie powinniśmy trwonić energii na myśleniu o tym co zrobiło Ryuzaku no Taki. Szczerze mówiąc, wiedząc to co wiemy teraz, bez ich wsparcia nie byłoby nas tutaj. Rozpierzchlibyśmy się po kontynencie, albo skończyli w błocie Sogen, jeszcze w trakcie wojny sogeńskiej. Nie oni są naszymi wrogami w tej chwili.

Podsumował nie dzieląc się wszystkim o czym pomyślał, a trochę tego było. Doskonale wiedząc ile złego spotkało Uchiha, zastanawiał się częstokroć czy Takeda nie żałował tego związku. Klan Uchiha mógł być potężnym narzędziem politycznym i militarnym, ale ostatnio, a nie mówiliśmy ani o tygodniach ani o miesiącach tylko o latach, Uchiha byli potężnym obciążeniem gospodarczym. O dziwo ta myśl wywołała u niego gorzką satysfakcję. Chcieli mieć klan Uchiha w garści? Słono za to zapłacą. Wszyscy się przekonamy się jak głęboka jest kieszeń Takedy.

– Jest kilka charakterystycznych cech i związanych z tym umiejętności. Wśród dzikich są członkowie klanu Orochi. Żyją w symbiozie z wężami do tego stopnia, że sami upodabniają się do tych gadów. Mogą zmieniać swoje ciało i tak jak węże, posługują się truciznami. Inny klan zza muru to Soma, w którym bliźniacy dzielą jedno ciało, ale też mogą się rozdzielać. Kolejny klan to Mateki.. Ci posługują się melodią jako bronią. Są w stanie przez muzykę wpływać na umysły innych, a jakby tego było mało, mogą przyzywać demony. – Spojrzał na Saori bowiem zastanawiał się czy widziała jakiegoś. W sumie nie poznał okoliczności w jakich opuściła Kōtei. – Ostatni to Kujaku. Noszą specjalne maski i manipulują chakrą w taki sposób, że ta przybiera oczekiwany przez nich kształt. Mogą w ten sposób atakować innych w nieoczywisty sposób. Powiadają… że ich moc pochodzi z jakichś skał, które dawno temu spadły z nieba.

Przekrzywił głowę i spojrzał na Saori, co o tym wszystkim sądzi. Było tego sporo, ale warto było głębiej się nad tym zastanowić. Informacja była potężną bronią, a Ci wymienieni byli ich śmiertelnymi wrogami. O nich należało wiedzieć jak najwięcej. – Jak sama słyszysz, nasi starzy znajomi Jūgo, przy czymś takim nie wydają się już tacy straszni.

Gdy uslyszał, że Saori ma swój kąt, przytaknął usatysfakcjonowany. W innym przypadku zamierzał jej delikatnie zasugerować pomoc, czy to poprzez znalezienie lokum albo w podarowaniu trochę pieniędzy. Nie zrobił jednak niczego z tego, skoro Saori sobie radziła. Nie zamierzał się narażać na jej obrazę.

[Saori]

Tak, w tej chwili Ryuzaku nie było ich wrogiem, ale jeśli przyjdzie chwila zwycięstwa nad Dzikimi, przekonają się zapewne, jak ciężko będzie ponownie uzyskać niezależność i swoje własne tereny. Wiedziała co Azuma chce jej przekazać i doskonale zdawała sobie sprawę, że potrzebują ich wsparcia, jednak nie musiało jej się podobać, że ocalałe tereny Sogen zostały wcielone do Kupieckiego Miasta i to Ryuzaku teraz nimi dyrygowało, a oni musieli się dostosować aby przeżyć. Tak, to było upokarzające.

- W tej chwili nie. - Przyznała Azumie rację. - Będziemy się tym martwić, gdy uda nam się pokonać najeźdźców.

Uważnie słuchała, gdy Azuma opowiedział jej to, co wiedział o wrogich klanach. Było tego naprawdę sporo i z takimi szczegółami, że Kunoichi zaczęła się zastanawiać, czy Młodzieniec widział to wszystko na własne oczy, czy też był na tyle wysoko w hierarchii Klanu, że miał dostęp do takich ważnych informacji. Tak czy inaczej słuchała i jednocześnie analizowała ewentualne słabe punkty, które można było wykorzystać. Każdy z tych klanów był na tyle charakterystyczny, że łatwo będzie ich zidentyfikować, a co za tym idzie, odpowiednio się przygotować do kontrataku.

- Widziałeś to wszystko na własne oczy, czy wiesz to z raportów? - Zapytała, przyglądając mu się uważnie. - Czyli Węże i Bliźniaki będą podatni na ataki fizyczne i chakrowe, trzeba tylko unikać trucizn tych pierwszych. Muzykanci brzmią jak genjutsu i chyba przez to są najbardziej groźni dla wszystkich tych, którzy mają słabe umysły. Z kolei Ci manipulujący chakrą są zagadką. Nie wiadomo, jak daleko sięga ich możliwość manipulacji energią, czy są w stanie zatrzymać chakrowe jutsu i ataki fizyczne. Mogą też być groźni, ale nie niepokonani. Jeśli tak jak mówisz, czerpią moc z jakiś dziwnych skał, to dywersja na ich źródło mocy mogłaby ich osłabić...

To była taka analiza na szybko, na podstawie suchych faktów, jednak już dawała pewien obraz, jak można podejść do każdego przypadku. Dzięki temu Saori wiedziała, nad czym jeszcze powinna popracować, żeby nie stać się łatwym celem dla któregoś z wrogich osobników. To już był dobry początek i była Azumie naprawdę wdzięczna za to sprawozdanie. Gdy jednak wspomniał o Juugo, Kunoichi spojrzała na niego i przekrzywiła głowę na bok, jakby nie bardzo rozumiejąc, co miał na myśli przez pojęcie ''straszni''. Owszem, Juugo potrafili zmieniać swoje ciało i przybierać czasami monstrualne formy, ale...

- Chyba bardziej obrzydzają mnie jednak Aburame. - Przyznała niespodziewanie. - Nie mam nic przeciwko robactwu, ale hodowanie ich na własnym ciele, to trochę przesada.

Przez cały ten czas wyraz twarzy Saori nie zmienił się, tak jak ton jej głosu. Mimo tego starała się utrzymać konwersację i nawiązać nową znajomość. Azuma wydawał się być miły, więc dobrze byłoby zadbać o przyszłych przyjaciół i towarzyszy broni, jeśli rzeczywiście przyjdzie im w niedługim czasie spotkać się w jednej grupie patrolowej. Tak, zdecydowanie miała nad czym popracować i co więcej, dostała nową motywację

[Azuma]

Azuma był usatysfakcjonowany odpowiedzią Saori, co do tego, gdzie powinni wypatrywać wrogów. Temat Ryuzaku no Taki, a także Takedy zapewne jeszcze nie raz wypłynie, przy różnych okolicznościach, ale ważne było to, aby nie pochłaniały nadto energii, gdy wciąż otwarta była linia frontu i siły należało spożytkować na czym innym.

Uchiha z zadowoleniem przyjął zmianę tematu. Gdy padło pytanie o umiejętności ich wrogów, podzielił się swoją wiedzą. Saori wydawała się zaskoczona ilością informacji - choć może Azuma odnosił mylne wrażenie, ciężko było być pewnym, widząc ciągle ten sam, beznamiętny wyraz twarzy.

– Nie było mnie w Sogen, gdy trwała inwazja, więc nie mogłem się o tym przekonać naocznie, ale czytałem raporty. Będąc Kogō znacznie łatwiej o pewne informacje. Poza tym, ludzie chętnie rozmawiają. Niektórzy się przechwalają, a niektórzy z wdzięcznością zrzucają z siebie ciężar wspomnień. Spróbuj i porozmawiaj z innymi. W karczmie albo na placu treningowym, zawsze kogoś z problemem znajdziesz.. Na chwilę przerwał, wsłuchując się w opinie Saori, po tym jak mogła usłyszeć o zdolnościach oponentów z północy.

– Obiecujące wnioski, pamiętaj tylko że bliźniaki specjalizują się w podstępnej walce w zwarciu, a z kolei Kujaku… Nie wiem czy aby się zbliżyć do źródła ich mocy, sami nie potrzebowaliśmy takich masek. Chodzą pogłoski, że tereny opuszczone przez Kaminari zostały zniszczone nie tylko w wyniku prowadzonych walk…

Zawiesił głos, pozwalając dotrzeć do uszu znaczenie tych słów. Kujaku wydawali się najbardziej nieprzewidywalnym przeciwnikiem. Może i inne dzikie klany tak ich postrzegały. Może dlatego Ci wyznaczyli sobie inne miejsce na nową siedzibę?

Chwilę później Azuma się roześmiał gdy usłyszał o odczuciach Saori co do Aburame. Rzeczywiście, ich egzystencja z robactwem nie wzbudzała ochoty do zawężania znajomości, ale i tak Uchiha mogli się czuć uprzywilejowani w takiej relacji, a to dzięki żywiołowi ognia, którego zawsze mogli użyć względem takiej chmary. Gdy Azuma chciał o tym powiedzieć, właśnie wtedy dostrzegł znajomą postać. Wyciągnął przed siebie ramię, a dwie sekundy później, przysiadła mu na ręce czarna wrona.

– Poznaj Kuro, towarzyszy mi od jakiegoś czasu. Jeśli masz jakieś okruszki, spojrzy na tą znajomość znacznie przychylniej. Jest… dość wymagający - zauważył, wspominając to jak próbował dziobać Hiromi gdy ta chciała go dotknąć. Azuma pogładził spodem dłoni, delikatnie łebek, z którego wyzierało inteligentne spojrzenie. Kuro obserwował.

[Saori]

Saori przyjrzała się uważniej Azumie, gdy ten przyznał, że z jego rangą łatwiej o pewne informacje z raportów. Niesamowite. Był mniej więcej w jej wieku, może trochę starszy i już cieszył się tak wysokim stanowiskiem w hierarchii Klanu. Nic więc dziwnego, że tak szczegółowo był w stanie opisać wszystkich przeciwników. Zapewne miał też wyrzuty sumienia, że nie było go na miejscu, gdy jego rodzina walczyła o przetrwanie, a ojciec cudem przeżył, będąc ciężko rannym.

- Ja w tym chaosie nie widziałam nic konkretnego, jeśli chodzi o naszych wrogów. - Powiedziała cicho. - Gdy pobliski budynek runął na moich rodziców, przygniatając ich, brat kazał mi uciekać i nie oglądać się za siebie. Miałam jak najszybciej wydostać się z miasta...

W tym momencie patrzyła przed siebie na ulicę Sarufutsu, jednak tak naprawdę nie wiedziała jej, cofając się do wspomnień, które nadal dręczyły ją w koszmarach. Starała się jakoś żyć i radzić sobie, ale jej stan wcale się nie poprawił. Nadal nie potrafiła znaleźć w sobie czegoś tak podstawowego, jak choćby uśmiech czy łzy. Zupełnie jakby ktoś całkowicie odłączył ją od tej części człowieczeństwa. Może potrzebowała po prostu więcej czasu, aby się uleczyć i na nowo zacząć żyć, a może zostanie już taka na zawsze.

- W takim razie na bliźniaków lepsze będą jednak techniki dystansowe, żeby nie pozwolić im się zbliżyć. Czyli tak samo jak Węże. Lepiej trzymać się na odległość, żeby nie dać się trafić, czy ugryźć. - Skorygowała nieco swoje wnioski. Oczywiście i tak wszystko będzie zależeć od tego, w jakiej znajdą się sytuacji, ale ogólny obraz był całkiem niezły. - Czyli moc Kujaku może być...trująca. To rzeczywiście komplikowałoby sprawę.

Ponownie spojrzała na Azumę, gdy ten całkiem nieźle ubawił się po jej stwierdzeniu co do Klanu Aburame. Cóż, byli obrzydliwi i tyle, ale najwyraźniej nie spodziewał się tego, że mogła uważać ich za gorszych od Juugo, czy nawet obecnych Dzikich. Może dlatego, że nie miała okazji zobaczyć takich wężowatych, czy bliźniakowatych na własne oczy. Wtedy może nieco skoryguje swój punkt widzenia. A póki co przekrzywiła głowę, gdy Azuma wyciągnął przed siebie ramię, nie wiedzieć po co. Dowiedziała się po kilku sekundach, gdy wylądowała na nim czarna wrona, obserwując uważnie paciorkowatymi oczkami. A więc Młodzieniec zaprzyjaźnił się z jednym z padlinożerców. Urocze. Oczywiście czarne ptaki były wszystkożerne poczynając od robaków i małych zwierząt, przez nasiona i owoce, ale Saori utknęła w pamięci chmara tego ptactwa nad polem bitwy i mogła tylko się domyślać, czym się wtedy żywiły.

- Skoro jest wymagający, to nie zadowoli się okruszkami. - Powiedziała Kunoichi i chwilę pogrzebała w swojej torbie, by wyjąć z niej małe zawiniątko. Gdy odsłoniła materiał, okazało się, że to paski suszonego mięsa, które często brało się jako prowiant na drogę. Oderwała niewielki kawałek i położyła sobie na otwartej dłoni, czekając co zrobi ptak. Nie zamierzała naruszać jego przestrzeni osobistej, podsuwając mu smakołyk aż pod sam dziób. To on miał się do niej przekonać, a nie ona do niego.