Wschodni gościniec

[Rokudo Gaika]

Dużo, dużo słów wypłynęło z ust Sona. Gdyby nie to, że nastrój miał świetny po tej całej zabawie w hasanie po lesie, to pewno rzuciłby wyzwanie swojemu przełożonemu. Rokudo niestety nie był znany ze swojej cierpliwości do monologów. Dużo bardziej wolał słuchać dźwięku łamania kości i pojękiwań. To była istna muzyka dla jego duszy.

W skrócie odłączał się od głównej karawany meblowej. Z jednej strony jak dobrze rozumiał, to i tak była przykrywka, więc nic istotnego tutaj nie podróżowało. Przynajmniej dla samego Shimyo. Żółtooki miał całkiem cenny ładunek oraz otrzymał wóz, którym mógł go dowieźć do osady. Jeszcze żelazny list dla ich pracodawcy, by ten nie zaczął robić mu problemów za lekką zmianę planów. Podejrzewał też, że takie rozłączenie się było im wszystkim na rękę, bo teraz ci, którzy mogli ich zaatakować, mieli dwa cele, a nie jeden. Gaice też to bardzo odpowiadało. Nie lubił się dzielić.

Na jego nieszczęście jednak nie było już więcej akcji w drodze powrotnej, ale za to powolna tresura Kuro następowała bez żadnych przeszkód. Sam młodzieniec już nie bardzo mógł się doczekać wyrazów twarzy jego rodzinki, gdy tylko zobaczą, co za znajdę tym razem przygarnął. Może w końcu go wydziedziczą i pozbędą się go na dobre? Pobożne życzenia.

z/t do -> klik

[Mukutaro]

Niestety, Kukuri był za słaby. Jego włosy, mimo że twarde jak stal i bardzo użyteczne, nie były w stanie za nim nadążyć. Jak miał wiedzieć, czy zrobił coś dobrze, jeśli nie dostawał żadnego zwrotu od nich? Bił ich normalnie i padały, ale kiedy starał się bić mocniej to też padały. Musiał, niestety, znaleźć kogoś innego. Lepszego. Silniejszego. Z tym, czego potrzebował. A potrzebował czego? Coś, co może uderzyć i nie umrze. Trochę szukał, trochę pytał. Poszło łatwo, bo każdy chciał udzielać mu pomocy. W jego "rodzinie" było kilka osób, które posiadały odpowiedni zestaw talentów. Które były biegłe w mieczu i w technikach tworzących marionetki do walki. Właśnie z jednym z tych wybrańców szedł. Do lasu, na trakt na wschodzie Shigashi. Do miejsca, które pozwoli im na spokojny trening. Bez światków. Gdyby to on prowadził jakąś piękną niewiastę w środek lasu to na pewno byłby podejrzany, ktoś by za nim poszedł. A tak? Im głębiej, tym bardziej ludzie mieli wyjebane. Znaczy się duh, oczywiście. Nie widzieli ich.
Toyama Kenta był sporym, szerokim byniem. Takim, który najpierw napierdala, potem myśli jak ma to zrobić. Słowem - idealny partner do treningów. Ktoś, kto zdecydowanie będzie w stanie dotrzymać mu kroku. Pokazać to i owo. Chciał doszlifować swój miecz. Ten nowy, większy. Zrobić z nim coś ciekawego. Być lepszym, niż wcześniej. Lepiej nim władać. I Kenta mógł mu w tym pomóc. Pokazać to i owo. Mukutaro nigdy nie pozwalał, by taka głupa rzecz jak duma blokowała go przed poznawaniem nowego. Uczenia się. Lubił znać ludzi mądrzejszych od niego, lepszych w czymś. Dzięki temu nadrabiał swoje braki.
- Tu chyba będzie dobrze, nie? - powiedział, znajdując całkiem spore miejsce pomiędzy drzewami. Naturalna... nie polana, może, ale taka wyrwa w gęstym lesie. Odgrodzona od reszty świata, od ciekawskich oczu. Jedyne, co tutaj było, to robaki i trochę ptaków. I ściółka, chyba tak się to nazywało.
- Ta, będzie dobrze. Pokazuj, co masz, Fudōshin-san. - powiedział i Mukutaro, a jakże, wyciągnął swoje naostrzone żelazo z pleców. Jego ciężar był wyczuwalny, ale Akimichi do niego przywykł. Wziął kilka testowych wymachów i zaczął swoje przedstawienie. Co dokładnie robił? Pokaz. Walczył z wymyślonym przeciwnikiem tuż przed sobą. Jego ojciec go tego nauczył i nazywał to "walką z cieniem". W wrogiem, którego nie było. Może z sobą, może z kimś innym. Kimś, na kogo walczysz w formie treningu. Parujesz, unikasz, blokujesz ostrzem. Wyprowadzasz kontry. Robisz uniki. Wykonujesz bardziej trudne i złożone ruchy. Dla rozgrzewki. Dla przypomnienia sobie podstaw, przećwiczenia wszystkich ruchów w płynny, aktywny sposób. Jak w prawdziwej walce, tylko że nie.
Mukutaro zakończył pokaz jednym, płynnym ciosem do tyłu - miecz wbił się w drzewo za nim i dosłownie przeciął je w całości. Nie spadło chyba tylko cudem i przez silne zaplątanie w gałęzie innych drzew. Bracia Drzewolec jak zawsze wspierali się nawzajem. Jeden drugiego, drugi trzeciego. I bardzo dobrze. Razem nie upadną. Toyama mruknął z uznaniem, kiwając głową z ogromną energią "dumnego ojca widzącego jak syn poprawnie rąbie drewno".
- Nieźle, Mukutaro-san. Nieźle. To cięcie na końcu, zakładam... Ruch kończący? Wyglądał specjalnie.
- Ta. Jest bardzo szybki. Normalnie biję się na gołe łapy. A jak koleś jest za szybki to wyciągam miecz i go tym łapię. Tylko ostatnio chuje robią się zbyt szybkie więc wolę trochę to podbić, jeśli rozumiesz co mam na myśli. - powiedział z pewną dumą, nawet godnością. Wpadł na to samodzielnie... Dobrze, ojciec go nauczył walczyć mieczem i z piąchy. Ale to cięcie z tyłu było akurat jego pomysłem. Do tej pory bardzo nie wyrabiał w walce kontaktowej, kiedy przeciwnik był szybszy. Chuj, nie mógł trafiać swoimi bombami na ryjce przeciwników. Dlatego kiedy ranił gnoja mieczem, to mógł łatwiej trafiać go później. Wszystko było idealnie. Ale potrzebował czegoś jeszcze. I od tego potrzebował Toyamy.
- Dobra. Pewnie. Jeśli chcesz dalej używać miecza jako tego szybkiego specjała, to musisz to i owo podłapać. Kilka ruchów. To na przykład. - wyciągnął swój miecz i wystrzelił w kierunku Mukutaro. Grubas lekko zaskoczony takim obrotem spraw, miał małe "huh?" zanim uniósł miecz do obrony. Zdecydowanie celował, żeby zabić - Akimichi widział to w jego postawie, gotowości do zadania ciosu. Oczach. A potem, gdy sztaba żelaza na kiju była ustawiona w obronie... Zniknął. Dosłownie. Bez żadnego "puff", bez żadnej chmurki ani bez dźwięku. Tylko... on nadał był przed nim. Ale był bardzo pewien, że zniknął - jego wyczulone na gówno oczy wyłapały to od razu. To był tylko jakiś chwilowy powidok. A to znaczyło tylko jedno. I tylko dzięki sporemu doświadczeniu Mukutaro wiedział, gdzie jest przeciwnik. Jeśli nie przed nim, to za nim. Atak na jego martwy punkt - plecy. Wykonał szeroki, płaski wymach za swoimi plecami. Obrócił się. Jego partner treningowy stał kawałek dalej, spocony jak świnia przed ubojem. Z wyciągniętym mieczem.
- Kurwa... Te twoje wymachy to nie jest żart. Bym zdechnął. - powiedział lekko wstrząśnięty. Najwidoczniej PRAWIE nadział się na ostrze Mukutaro i dostał lekkiego ataku. Ale sztuczką mu zaimponował. Mukutaro, znaczy się, był tym zaimponowanym. To było cholernie szybkie i przede wszystkim - cholernie zaskakujące. Gdyby nie to, że grubas zjadł - hehe - zęby na walkach kontaktowych i tego rodzaju gówno nie mogło go zaskoczyć. Zdecydowanie nie zaskoczyło. Ani trochę.
- Więc to jest to? Znikasz i wskakujesz komuś na plecy?
- Nie. Nagle gwałtownie przyśpieszasz i zostawiasz za sobą powidok. Wygląda to tak, jakby uderzenie zostało zadane z tamtego miejsca, bo w tamtym miejscu go widzisz. - krótkie wyjaśnienie, ale za to jakie sensowne. Więc gwałtownie przyśpieszyć, na tyle. żeby niespodziewający się typ widział Mukutaro w miejscu sprzed przyśpieszeniem. Coś, czego potrzebował. Coś bardzo konkretnego, bardzo otwartego, a przede wszystkim - bardzo szybkiego. Takiego, czego mógł użyć zawsze. W takim razie trzeba było tylko się tego nauczyć.
Jak przyśpieszyć się tak nagle? Miał kilka pomysłów. Najpierw... zrzucić zbędny ciężar. Miecz? W sumie mógł, tylko czym miał nakurwiać? Mniejszym mieczem? Nie po to go kupował. Zamiast tego próbował nie walczyć na całego. Biec, ale nieco wolniej. Wykorzystać to, że był gruby do zmylenia przeciwnika. I faktycznie miało sens, ale Toyama zaproponował coś innego - ćwiczenie gwałtownego wyskoku do przodu. Tak, żeby cały czas poruszać się najszybciej, jak się da. Co jak co, ale dobry nauczyciel był wart swoich pieniędzy. Albo prośby o pomoc, w tym wypadku. No to tak robił. Ćwiczył. Biegł, wykonywał skok w danym kierunku i potem cięcie. Drzewo padało po jednym uderzeniu. Ale nie o to chodziło. To nie miało być silniejsze, a szybsze. Więc spróbował znowu. I znowu. I znowu. Toyama rzucał kawałki pociętych drzew, a Mukutaro miał w nie trafiać po wyskoku. Pewność, że będzie w stanie trafić w każde miejsce, regularnie, z każdego punktu. Tak samo pewnie by trenował Akimichi - sztuka "techniki" miecza to sztuka powtarzania jej w dowolnych okolicznościach, jak to mawiał jego stary pierdol. Ale mawiał dobrze, chociaż teraz. Musiał skakać i trafiać. Miał na to czas i miał na to drzewa.
Kiedy trafiał po wyskoku, musiał wyskakiwać szybciej. Toyama rzucał kłody przy ziemi i myk, bez odpowiedniej prędkości nie mógł dosięgnąć mieczem. Większy dystans, więcej problemu. Więcej energii włożonej w nogi. Większe pochylenie się do przodu. To był stary jak świat trik, sztuczka w której pochylał się do przodu podczas biegu i dzięki temu biegł szybciej. Normalka. W połączeniu z bieganiem dawała lepsze efekty, ale skok musiał wykonać z każdej pozycji. Znowu - jeden ruch do oporu, aż ciało nie będzie bolało, aż nogi nie będą odmawiać współpracy. Do granic i jeszcze za nimi.
Godzinę później trzeba to było połączyć, jeszcze bardziej dopracować. Rzucane drewno było jeszcze szybsze, cele były trudniejsze do sięgnięcia. Gwałtowny skok musiał być bardziej agresywny i gwałtowny. Bo oczywiście nauczyciel musiał dawać wyraźny znak, kiedy Mukutaro mógł wyskoczyć. Czyli słowem - był chujem. Musiał w ostatnim momencie dać mu sygnał, a Akimichi musiał w ostatnim momencie go sięgnąć. Swoim wielkim mieczem, do którego chyba nie do końca przywykł. Niektóre kąty były, oczywiście, bardzo chujowe do wyprowadzenia, ale z czasem robił się lepszy. Gdzie na początku ostrze swoją masą było bardzo... inne od lekkiej katany, to szybko się dostosowywał. Jego ruchy były pełne surowej, mocnej gracji, z braku lepszego słowa. Jak potężna wichura, która łamie zarówno duże drzewa, jak i lekką trzcinę. Skupiona na krawędzi kawałka żelaza.
Ciężko było powiedzieć "No nauczyłem się tego", jeśli jedyna osoba obok ciebie miała kilka godzin na przygotowanie się na pokaz końcowy. Nabierała wprawy w widzeniu ruchów, szybszych z każdym kolejnym kawałkiem drewna. Toyama rzucił ostatni kawałek. Ostatni pieniek, do którego Mukutaro bez żadnych problemów doskoczył i wykonał niskie cięcie z dołu, żeby rozpłatać go na dwa idealne kawałeczki. Jak siekiera wprawnego drwala albo strumień wody mistrza Suitonu. Gładko, dokładnie i w chuj szybko. Czyli dokładnie tak, jak chciał. Nie było już czego zbierać, czego trenować. Po skromnej pochwale od Toyamy, trza było przejść do czegoś innego. Czegoś bardziej... trudnego, może. Z nim mógł sprawdzić kilka pomysłów takimi, jakie chciał. W trudnych warunkach.

Nazwa techniki: Hiken: Tsukikage (A)

[Arii]

1/19

Przekupni Strażnicy
Zlecenie Specjalne A (przeciw Smokom) - Mukutaro

---

Trening, jeżeli tak można było to nazwać przebiegał mu w spokoju i oprócz jego towarzysza nikogo nie było widać. Nowa poznana technika przecinania mogła spodobać się blondynowi i było widać nawet jego zadowolenie z tego, że nie poznał zwykłego cięcia tylko coś bardziej efektywnego. Mogło to wprawić dużo ludzi w szok, gdy ktoś jego postury wykona taki ruch.
No, ale przecież my tutaj nie po to.

Dzień był piękny. Słońce świeciło i czuć było przypływ nowej energii. Wiosna była tuż za pasem i było to również widoczne w tym miejscu, gdzie postanowił poćwiczyć. Karawany wjeżdżały i wyjeżdżały z osady. Kupcy zatowarowani po same brzegi zacierali dłonie na nowe interesy i z uśmiechami na twarzy jechali w sobie tylko znanym kierunku. Chociaż niektórzy wydawali się posępni, gdy zostali oddaleni z kwitkiem przez strażników. Dało się domyślić, że mogło to być związane z aktualnymi konfliktami w środku Osady, o których jeszcze nikt z zewnątrz nie wiedział zbyt dobrze. Pogłoski zawsze krążyły, ale czy mogły być szczerą prawdą? No właśnie. Ale konflikty między rodzinami mafijnymi były coraz większe i działy się zarówno w noc, jak i dzień, dlatego stawały się nie tyle pogłoskami i plotkami, co faktem widocznym dla podróżujących handlarzy i szukających nowej drogi w życiu.
Dlatego nikogo nie dziwiło, że niektórzy się wracali i klęli pod nosem. Przez taki jeden z wozów, na który zbyt długo się zapatrzył zobaczył zbliżającą się dróżką białowłosą piękność w krótkim kimonie z bardzo dużym dekoltem. Kimono sięgało jej ledwo ud i było mocno związane pokazując jej wszystkie kształty zupełnie, jakby to była jej druga skóra. Na stopach miała drewniane sandały na wysokim stopniu, w których szła trzymając pełnie gracji i stabilności. Można było stwierdzić, że szła w ich kierunku i przyglądała się im z daleka, gdy tylko dotarła, ukłoniła się nisko i prostując się założyła ręce pod piersi i uśmiechnęła się delikatnie. -Witam, nazywam się Saya. Zostałam przydzielona do przekazania kolejnego zadania panu Mukutoru. Który to z was?- przyjrzała się im i najbardziej skupiła się na twarzy pączusia, przez którego się delikatnie zarumieniła, ale na chwilę nie oderwała od niego oczu.

Gdy tylko dowiedziała się do kogo ma się odzywać uśmiechnęła się serdecznie i odwracając się delikatnie bokiem wskazała na dróżkę wśród drzew. -Wolałabym omówić sprawę na osobności, jeżeli tylko na to pozwolisz. Sprawa jest delikatna i najwyższej wagi.- uśmiechnęła się do jego nauczyciela, żeby nie poczuł się urażony jej słowami i poczekała na to, co zadecyduje sam Akimichi.

---

Dialogi:

Saya

[Mukutaro]

Po godzince przerwy i POTĘŻNYM posiłku, Mukutaro był jak nowonarodzony. Po każdym treningu trzeba było, zgodnie z naukami wpojonymi od najmłodszych lat, zjeść. Uzupełnić siły. Ciężka praca, dużo strawy, kilka dziewczyn dla zabawy. To ostatnie sam sobie dodał, ale bardzo ładnie się rymowało. I w sumie Mukutaro już teraz by sobie jakąś przygarnął na kilka kielonów. A tak musiał dalej wkuwać, chłonąć nauki swojego trenera, niczym kawał szmaty syfy z podłogi. Ale przydatne syfy, by szmata nabrała aromatu... Dobra, to porównanie mu nie wyszło. Jego dusza niespełnionego poety wyszła sobie na to sake i zostawiła go z ciężką, fizyczną pracą. Nie żeby narzekał, bo po to tutaj był. Miał zapierdalać aż oczy zajdą mu łzami i był gotowy siedzieć tutaj tak długo, jak tylko się dało. Ostatnia trudność na bitce z tym całym wyznawcą Jashinaczy innego skurczysyna dała mu jasny przekaz - trzeba się trochę bardziej postarać.
- Dobra, słuchaj mnie. Mam pomysł. - powiedział, wstając z koca po sprzątnięciu po swoim posiłku. Dobył miecza (tego znacznie większego) i wystawił go do przodu. Na sztorc, jakby chciał sprawić, jak daleko sięga. I wykonał jeden obrót wokół siebie. Jak upośledzony zegar słoneczny. Następnie kolejny. I kolejny. I jeszcze jeden. Po chwili zaczął wirować jak jakiś bączek albo kawałek mięsa na rożnie przyczepionym do dziecka z padaczką. Demolując kilka drzew wokoło siebie i w pewnym momencie zatracając się w osiąganej prędkości. Małe grube tornado kręciło się tak przez kilka sekund, po którym cudem jedynie zwolnił. Wbił miecz w ziemię i nieco spocony, ale dumny z siebie, spojrzał na Toyamę z nieukrywaną dumą ze swojego pokazu.
- No... - zaczął niepewnie wychodząc zza Dotonowej ściany, za którą się schował podczas pokazu. Mała, prosta ochrona przed czymkolwiek właśnie popisał się Pazur. Na wypadek gdyby miecz wymsknął mu się z ręki i rozjebał kawałek lasu kilkadziesiąt metrów dalej - To było coś. Tylko no, nie wiem co konkretnie.
- To chyba jasne, nie? Nowy ruch? - zapytał Mukutaro z niedowierzaniem. Przecież to chyba było oczywiste, nie? Jebnął mieczem spory kawałek terenu i uciął sporo drewna do kominka - Widziałeś, jakie to silne. Ktokolwiek tym dostanie będzie rozjebany w pół. Każdy mach to większy "bach". Dobre, co nie? - niczym dziecko, które wylało dzban z barwnikiem na swoją koszulę, tak Mukutaro dumnie stał, z wypiętą piersią i wystającym bezbunem. Czekając na pochwałę, aprobatę i jasny sygnał, że jego geniusz błysnął. No bo to było genialne! Jak Toyama nie wierzył, to mógł sobie zobaczyć wokoło, na wszystko co rozjebane.
- To na pewno jakaś podstawa, Mukutaro-san. - w bardzo dyplomatyczny sposób powiedział, że pomysł jest chujowy. Na tyle dyplomatycznie, że Mukutaro nawet nie wyłapał tego subtelnego przekazu - Na pewno nie możesz bić w to samo miejsce, bo twój cel łatwo tego uniknie. Druga rzecz, że może warto by nie stać w miejscu. Na pewno da się to doprowadzić do używalności, jeśli poprawić te podstawowe wady. - uśmiechnął się tak mało pobłażliwie, jak tylko był w stanie. Uważny obserwator zobaczyłby, że według niego technika jest spalona i nie ma sensu. Nie ma szans na bycie wykonalną.
- Czyli mówisz, że się da. Hmh. - uśmiechnął się szeroko, od ucha do ucha. Jego plan się udał, a spec od szermierki właśnie dał mu wielką okejkę. To będzie robił w ciągu tej niewielkiej sesji treningowej - szlifował to mordercze koło, obracał się jak pojebany do momentu, kiedy będzie działać i będzie mógł tym kogoś rozwalić. Sztuka szermierki to sztuka powtarzania tego samego tysiąc razy, by wyszło za tysiąc pierwszym i tysiąc drugim. Więc jak powtórzy to te tysiąc razy, to jego genialny pomysł będzie genialnym atakiem na wroga, który się nie spodziewa.
Dalsze treningowanie i polerowanie ego zostało jednak przerwane. Przez nowego zawodnika w ich cichym, leśnym zakątku. Którego kroki Mukutaro usłyszał na spokojnie. Runo i inne ściółki plus drewniane sandały, na pewno ten ktoś nie wołał o dyskrecję. A kiedy grubasek obrócił się w kierunku dźwięku, zobaczył piękne dziewczę idące w ich stronę. W JEGO stronę, to na pewno. Wyglądała niczym apetyczny kawałek mięsa na srebrnej tacy, z potężną dawką kartofelków i surówką. I sosiwem, rzecz jasna.Jak ten słynny kawałek mięsa z kością, kuszący swoim aromatem i przypieczoną skórką. A było dużo skórki do podziwiania, no... Mukutaro jedynie siłą woli nie zaczął się ślinić. Siłą woli i swoją naturalną charyzmą i obyciem, rzecz jasna. Szarmancją. Innymi cechami, na które nie znał słów, ale na pewno były i były połączone z obcowaniem z kobietami.
- To ja. Mukutaro. Akimichi Mukutaro. - lekko się ukłonił, nadal z szerokim bananem na twarzy. Dusza poety która poszła chlać, wróciła i przyprowadziła mu swoją następną muzę. Wykonał kawał dobrej roboty, ten liryczny duszek, trzeba go potem będzie nakarmić jakimś napiwkiem dla lokalnej klasy bardowskiej. - Wrócimy do treningu innego dnia. Dzięki za dzisiaj, ale no... Praca czeka. - kiwnął głową, dając do zrozumienia że jego priorytet właśnie przyszedł i nawet był powiązany z jego lekkim oddaniem sprawie mafijnej. Zawsze odpowiadał na wezwanie, bo zawsze wiązało się z jakimś wyzwaniem, walką. A ćwiczył, żeby kolejne wyzwania były... równiejsze. Jego szanse większe. By jego nietykalnego dupska nie dało się trafić byle wykałaczką czy inną pięścią pojebanego religijnego fanatyka.
- W takim razie, Saya-chan - zaczął, gdy tylko odeszli kawałek od swojego niedawnego miejsca treningowego - jaka to sprawa?

[Arii]

2/19

Przekupni Strażnicy
Zlecenie Specjalne A (przeciw Smokom) - Mukutaro

---

Kobieta cały czas się uśmiechała do jego słodkiej buźki, która też się szczerzyła w jej stronę. Może dobrze, że nie słyszała jego myśli i porównań do kawałka mięsa z kartofelkami i innymi specjałami. Chociaż może by się jej spodobało? Są różne fanaberie, dlatego nie można oceniać. Blondyn od razu pożegnał się ze swoim sparing-partnerem i zajął się pięknością zadaniem, które miało na niego czekać. Ruszyli wzdłuż ścieżki, którą do niego kroczyła i przez chwilę chłonęła promyki słońca. -Mamy informacje o tym kogo w straży przekupiły Jaszczury.- nagle prełożyła swoją dłoń przez jego ramię i zbliżyła się do niego. Było to bardzo intymne zbliżenie. Czuł jej delikatnie bezowy zapach, delikatność jej skóry i jedwabiu, który na sobie miała. Szli dalej przez ścieżki schodząc trochę na ubocze, kierując się dolną ścieżką do Shigashi. -Rodzina chciałaby, żebyś sprawdził trzy osoby, które są głównymi osobami dostającymi zlecenia. Są nimi kapitan zachodniej bramy, Yokashi Sohara. Kapitan północnej bramy, Ichika Senro. Porucznik Straży, Fukushi Chia. Zależy nam, żebyś zdobył dla nas potwierdzenia, że współpracują z Akiyamą. Najlepiej, gdybyś był mało widoczny w pierwszej części zadania. Najbardziej zależy wszystkim na Fukushim. Jest drugą najważniejszą osobą w heirarchii straży Shigashi. Byłby to niezbity trop dla nas, aby go zlikwidować.- wszystko mówiła swym aksamitnym dla jego ucha głosikiem. Uśmiechała się delikatnie. Dopiero teraz zauważył, że jej usta były pomalowane na malinowy kolor podkreślający bladość jej cery. -Dostajesz również pełne pozwolenie na załatwienie spraw po swojemu, jeżeli zostaniesz wykryty. Nieważne jakim kosztem.- zatrzymała się puszczając całkowicie objęcie. Ahhh... ta piękna chwila minęła. -Za dwa dni spotkajmy się na Targu przy straganie z miodem pitnym.- widziała, że zbliża się do nich dwóch strażników wychodzących ze strażnicy, prawdopodobnie na patrol. Nachyliła się i szybko pocałowała Mukutaro w usta, na co strażnicy się odwrócili, aby im nie przeszkadzać. Jeden - młodszy - zrobił się cały czerwony i odszedł. Gdy byli jakieś trzy metry od nich Saya odsunęła się od przystojnego Akimichiego i uśmiechnęła się do niego. -Lepiej, żeby ciebie nie kojarzyli, gdy będziesz zbierał o nich informacje.- i odeszła kryjąc się w cieniu bramy, znikając mu sprzed oczu i zostawiając go samemu sobie ze wszystkimi informacjami. Ale chyba bardziej zapamięta ten malinowy pocałunek smakujący jak coś polanego czekoladą. Czyżby musnął kolejnej muzy, która miała dać mu inspirację? Czy może spotkał kogoś kim warto było się zainteresować?

---

Dialogi:

Saya

[Mukutaro]

Odejście na bok z piękną dupeczką zawsze było wysoko na liście "najważniejsze rzeczy do zrobienia każdego dnia". Nawet kiedy, a już konkretnie kiedy, była z jego mafijnej rodziny. I była tym kawałeczkiem mięska, idealnie opieczonym i idealnie przyprawionym. No porównanie do czegoś pysznego jako komplement Mukutaro widział jako bardzo właściwe i sensowne. Lubił jeść. Kto nie lubił dobrego jedzenia? Lubił kobiety. Kto nie lubił fajnej pary bimbałów doczepionych do fajnej mordeczki i fajnej osoby? Fajna rzecz i druga fajna rzecz, pyk i jedna fajna rzecz jest jak druga fajna rzecz. Proste? Proste, nikt raczej by się nie sprzeczał.
I tak idąc i czerpiąc przyjemność z doborowego towarzystwa, bez jakiegokolwiek spięcia czy sztywności, przeszli do sprawy. Jaszczury. Smoki. Inne, gorsze mafie. Oczywiście muszą grzebać we wspólnej piaskownicy, zabierać piasek ze swojej części, stawiać zamek na czyjejś połowie. Grubasowi to jak najbardziej pasowało, mimo tego że pewnie sprawiało to problemy jego mafii. Więcej przepychanek to więcej nawalanek, a to było dokładnie coś, czego potrzebował - silne, konkurencyjne otoczenie. Z silnymi ludźmi wokoło. Był tym dzieckiem, które specjalnie bawiło się na czyjejś części, żeby inne zaczęły go bić. I tak sobie szli, omawiając tematy i detale. Z Sayą klejącą się do jego boku i szepczącą mu do ucha pikantne szczegóły. Przyjemny dreszcz przechodził jego ciało z każdym kolejnym słowem, nawet jeśli treść nie była aż tak kusząca. Zadanie tak zwane szpiegowskie. Dyskretne. Z zachowaniem tego, subtelności. Za chuja mu się to nie podobało. Dlaczego dostawał takie idiotyczne zadanie? Czemu nie mógł po prostu sprać czyjegoś ryjca i skończyć dzień fajną popijawą? Nie, musiał być cholernym detektywem. Jedynie słodki syrop, którym polany był ten kawałek niestrawnego żarcia, powstrzymywał Mukutaro od przewrócenia oczyma i powiedzeniu "Spadaj na drzewo".
- Starczy, jak się przyznają po prostu? Powiedzą? Czy coś więcej? - no właśnie jakiego dowodu trzeba? Że powiedzą, a Mukutaro powie, że oni powiedzieli? Podpisik w notatniku? Mały palec w ramach pokuty? Czegoś zdecydowanie nie rozumiał i potrzebował odpowiedzi. Bez tego ciężko było mu zrobić cokolwiek. Był prostym chłopem. Wskazać cel, pokazać jak rozwalić, to rozwali. Prosto, bez szałów i robienia fikołków tyłem. A prosto znaczyło, że sake na ławę, zero kluczenia.
- Ostrzegam, mam twardą głowę. - puścił piękności oczko w iście szarmancki sposób, jak to miał w zwyczaju. Jeśli chciała się z nim napić, to musiała być gotowa na konsekwencje tej obietnicy. A obietnica była niczego sobie. Zajęty treningami nie miał czasu na małe fą fą w doborowym towarzystwie, a tutaj samo takie przychodziło. Może będzie jakaś fajna knajpa, gdzie będzie można pośpiewać, uderzać kuflami w stół w rytm jakiegoś zajebistego utworu...
Nawet nie zdążył dokończyć myśli, jego pusty jak jaskinia umysł nie pojął sytuacji odpowiednio szybko. W jednej chwili stali i rozmawiali, jak gdyby nigdy nic, w drugiej strażnicy robili sobie patrol, a chwilę później złączyli się w pocałunku. Mukutaro i Saya, nie strażnicy, takie romansowanie na patrolu byłoby chyba nieodpowiednie i dziwne. Akimichi odruchowo objął Sayę, grając w tą grę w udawane okazywanie uczuć. Nawet, jeśli to był tylko mały teatrzyk, to Mukutaro lubił sztukę. I lubił ten występ, tą aktorkę. Całą scenę.
- Ta... coś się z tym zrobi. - odmruknął już po pocałunku i po jej sugestii, że może warto nie być rozpoznanym. Skupił się na niedawnym doznaniu, ale... Miał pomysł. Chyba. Henge, klasycznie. Jedyna opcja na zatajenie swojego "ja", co tu dużo mówić. Bogowie nie dali mu wielu narzędzi do takiej roboty. Ale dokładniej pomyśli potem. Teraz patrzył tylko, jak ta tajemnicza osoba odchodzi i zostawia go samego. Cholera no wiedzieli jak zachęcić go do roboty, musiał im to przyznać. Ale bardzo dobrze, on nie narzekał. Wiedzieli, że muszą dawać mu takie rzeczy, inaczej dupy nie ruszy. A kiedy dziewczę zniknęło z jego pola widzenia... no właśnie, co teraz? Cholera wie. W sumie, powinien to przemyśleć. Bardzo dokładnie. Wszedł do osady i znalazł sobie jakieś ustronne miejsce na uboczu.
Ile mogło mu to zająć? Kwadrans? Potrzebował dokładnie (jak na siebie) wpaść na to, jak najlepiej użyć jedynej techniki do tego typu operacji, jaką miał. Co powiedzieć. Jak się zachowywać. Pierwsza kwestia - człowiek. Za kogoś musiał się przebrać. Użyć kogoś do zmienienia swojego wyglądu. I musiał kogoś takiego znaleźć, odpowiedniego typa, który wyglądałby jak prawie Smok. Najlepiej z tatuażami. Podobnego posturą do Mukutaro. No kilka tych "musiał być taki i owaki" było. Czyli musiał: Wyglądać jak jakiś gangus, do tego Smok, jakkolwiek wyglądałby ktoś od nich, najlepiej z tatuażami, być podobnej postury do Mukutaro. Facet. Groźny. I teraz Akimichi musiał się szwędać po mieście dopóki nie znajdzie kogoś takiego, kogo będzie mógł wziąć za wzór. Poobserwować go nieco, aby kopia była dokładna. Dopiero potem znaleźć tego pierwszego typa do sprawdzenia. Znaleźć jakiś cichy zakątek, tam się przebrać i no... Do akcji. Czyli taki był plan i Mukutaro zabrał się za jego wykonanie.

[Arii]

3/19

Przekupni Strażnicy
Zlecenie Specjalne (przeciw Smokom) A – Mukutaro

---

Mężczyzna był wręcz w siódmym niebie, gdy kobieta wykonywała swoją część pocałunku. Na chwilę mógł zapomnieć o swoim zadaniu i skupić się na tym smacznym kąsku, ale gdy tylko pocałunek się skończył, zaczął pracować mózg wszystko łączyło się w jeden, wielki żart. On taki duży miał szpiegować? -Wystarczy, jak usłyszysz, zobaczysz. To jedyne dowody, jakie będą potrzebne.- i tak go zostawiła ruszając przed siebie. Zostawiając go z mętlikiem w głowie. On był od obijania mord, nie od logicznego myślenia i szpiegowania. Nie miał do tego żadnych predyspozycji… Chociaż zawsze mogło być to dla niego jakiś egzamin rozwijający jego potencjał. Może nie był tylko kupą zjedzonego żarcia i dałoby się to jakoś ze sobą połączyć?
Bez zbędnego czekania wszedł przez bramę do osady i ruszył przed siebie rozglądając się za kimś, kto wpadnie mu w oko. Nie tak jak Saya, ale tak, żeby móc się za niego przemienić. I po dwóch godzinach obserwacji miasta w końcu jego oczy dostrzegły mężczyznę bliskiego jego wzrostowi, nawet troszkę bardziej większego przez ilość mięśni z tatuażami na ramionach brodacza, bruneta o zielonych oczach. Nie mogło być lepiej! I tak zaczęły się jego obserwację nowego obiektu. Zauważył, że mężczyzna kłania się dużej ilości osób, głównie starszym kobietą. Przy mężczyznach wypina klatkę piersiową i krzywo się na nich patrzy. Też dużo strażników po prostu go omijało szerokim łukiem, co Mukutaro mógł uznać za coś przydatnego do swojego zadania. Gdy coś mówił mówił nisko, głębokim tenorem i szczerzył się pokazując brak jednego, górnego zęba – czwórki. Gdy tylko zebrał wszystkie potrzebne dla siebie informacje wyruszył do zachodniej bramy, aby móc się trochę rozejrzeć. Mimo, że dostał dwa dni na pełne zebranie informacji nie zamierzał czekać i ruszył wprost przed siebie zmieniony (jeżeli użyłeś Henge). Gdy tak krążył wokół widział, jak niektórzy strażnicy przyglądają się mu, ale odwracają od razu wzrok, gdy ten na nich spojrzał. Może powinien to jakoś wykorzystać albo przynajmniej dowiedzieć się, dlaczego tak robią. Może wybrał zły towar do takich przeszpiegów? W końcu skupia na sobie więcej uwagi strażników, niż by chciał. -Chłopcze czy byłbyś tak miły i pomógł mi wnieść beczki do wozu?- zaczepiła go mała staruszka, za którą stał wóz i kilka beczek z drewna, które wyglądały na masywne. Uśmiechała się do niego i patrzyła się prawie, że kocimi oczami. Ktoś taki na pewno nie byłby w stanie wnieść tych beczek. Pytanie czy on sam miał tyle czasu, żeby użyczyć jej swoich muskułów - bo zaznaczmy, że w tej postaci posiadał ich całą masę.

---

[Shins Hyo]

Rozmawiając z niektórymi ludźmi ma się czasem wrażenie, że stąpa się po polu minowym. Niewłaściwie sformułowane zdanie, nie taka opinia jakiej ktoś oczekuje. Wszystko może zakończyć się awanturą. Kimś takim zdawał się być jadący z Shinsem karze - Umei. Shins miał wrażenie, że mówiąc z nim musi uważnie dobierać słowa, by go nie uruchamiać. Póki co udawało mu się robić zgrabne uniki, więc był dosyć zadowolony, ale liczył, że uda im się zakończyć transport jak najszybciej. Tymczasem jego własny pomysł na wzmocnienie ochrony karawany miał wydłużyć podróż o jeden, dodatkowy dzień - Hyo zaklnął w duchu, ale cóż, trudno. Czasem tak bywa, że człowiek sam sobie pod górkę zrobi. Trzeba się z tym faktem teraz pogodzić.

Pierwsze dni podróży były dosyć spokojne. Hyo nie czuł jeszcze specjalnego stresu. Większość trasy spędzał na wozie, od czasu do czasu, głównie w czasie postojów, sprawdzał, czy ktoś nie podążał ich tropem albo czy ktoś nie rozkłada się przed nimi. Niemniej jechali głównym traktem, tak więc szansa na zasadzkę nie była jakaś nazbyt wielka (choć na pewno znacznie większa niż w przypadku miejsc, gdzie straż nie była tak jawnie przekupywana jak w Shigashi). Noclegi Shins starał się rekomendować w miejscach, gdzie zatrzymywali się także i inni podróżni. W trakcie napadu na ogół nie było wiadomo, czy zbiry atakują wszystkich obecnych, czy mają na celu kogoś konkretnego, tak więc można było liczyć na pomoc pozostałych obecnych - głównie kupców i podróżnych. Szczególnie w Shigashi spędzanie nocy w grupie z innymi miało sens, więc można było liczyć, że trafi się na nie częściej, niż w innych miejscach. Wartę trzymali na zmianę - każdy powinien móc przespać kilka godzin, zanim ruszą w drogę. Szczególnie Shohei - bo to on zdaje się był głównym powozowym. Shins się nie znał, a Umei był zwyczajnie za mały.

Im bliżej byli miasta tym mniej spokojny był Shins. Miał przeczucie, że coś się wydarzy, ale w sumie nie miał żadnego pomysłu, co to może być. Póki co nie dostrzegał żadnych oznak pościgu, czy zasadzki. A w sumie - cały czas jechał na wozie. Może nie głupim byłoby się odrobinę poruszać? Wóz nie jedzie za szybko, mógł więc spróbować rozejrzeć się po okolicy i sprawdzić, czy ktoś na przykład ich nie śledzi - "Zbliżamy się do Shigashi. Wydaje mi się, że dobrym pomysłem będzie, jeśli trochę popatroluję teren przed nami. Będę miał na Was oko cały czas, ale sprawdzę, czy nie kierujemy się w jakąś pułapkę, czy inne cholerstwo" - powiedział gdy główny trakt zniknął z pola widzenia. Teraz zaczynała się pewnie mniej bezpieczna część wyprawy. Sam główny trakt, jeśli ktoś polował konkretnie na nich, raczej nie był bezpieczny. W nocy, w ataku z zaskoczenia można było polegać na innych, ale w trakcie dnia o wiele więcej dystansu dzieli poszczególne karawany i jeśli ktoś z oddali zobaczy, ze Cię napadli, to raczej sam się cichaczem cofnie, bo po co miałby ryzykować?

---

  Ukryty tekst

[Arii]

9/17

Ptasi Śpiew
Wyprawa B – Shins Hyo

---

Podróż mijała w spokoju. Nie było żadnych komplikacji podczas żadnych noclegów i postojów. Shins starał się zapewnić im bezpieczeństwo patrolując okolicę lub wychodząc delikatnie na przód. Umei kilkukrotnie próbował go zaczepić dla rozrywki, ale od razu dostawał w tył głowy od Shoheia, aby nie prowokował niepotrzebnych sytuacji. Sam blondyn również starał się wspierać Shinsa w patrolach i zabezpieczeniu powozu, aby nikt im nieprzychylny nie mógł się do niego zbliżyć. W końcu do Shigashi no Kibu i mogli trochę przyspieszyć tempa. Tutaj zaczął zwiększać się stras, bo przez całą podróż nikt ich nie zaatakował a to mogło oznaczać tylko jedno - mafia planuje na nich zasadzkę. Rzadko kiedy zdarzało się, żeby mafie sięgały dalej niż poza swoją prowincję, ale dla uprzykrzenia Shmoyi życia? Z chęcią by to zmienili...

Chłopak stwierdził, że czas wyjść trochę dalej przed karawanę i możliwie jak najszybciej wykryć im niepotrzebne problemy. Czuł w kościach, że coś się zbliża, ale nie wiedział dokładnie co. Nikt nie oponował na jego propozycję, dlatego rozpoczął swój patrol. Zaszedł dwa kilometry przed karawanę, co nie było dla niego problemem, jako dla shinobiego i zaczął wchodzić w gęsty lasek na jednym ze wzgórz. Do jego uszu doszedł dziwny dźwięk, jakby rozwijanej żyłki. Nieprzyjemny dźwięk zlokalizował kawałek dalej na wschodzie, gdzie na wyjściu z lasku stała grupka ludzi rozciągającej stalową żyłkę pomiędzy gałęziami i drzewami. W tą stronę kierował się powóz, który ochraniał. Na żyłkach widział zawieszone notki wybuchowe. Na przodzie z założonymi rękoma stał wysoki na dwa metry łysy mężczyzna. Od wszystkiego dzieliło go jakieś dwieście metrów.

---

  Ukryty tekst

Dialogi: Mia - klik!
Umei - klik!
Shohei - klik!

[Shins Hyo]

Podróż przebiegała spokojnie, bez komplikacji. Transport był coraz bliżej miejsca docelowego - jednak z każdą godzinę bezproblemowej podróży napięcie w Shinsie rosło. Jego wypady miały dać mu jakieś zajęcie, by bezczynnie nie czekał na to, aż się coś wydarzy. Miał nadzieję, że nie wystawia dwójki mężczyzn na zbytnie niebezpieczeństwo zostawiając ich w tyle. Spodziewał się bardziej, że atak będzie wykonywany z zaskoczenia, więc jego zwiad przed wozem pozwoli mu na dostrzeżenie zagrożenia. I na szczęście nie przeliczył się w swoich oczekiwaniach! Dostrzegł przeciwnika, gdy ten właśnie zastawiał pułapkę.

Prosty koncept przewieszenia żyłki w poprzez drogi wozu - prostszego, mniej wyrafinowanego sposobu chyba nie było. Za to - jeśli nie zauważony zawczasu, a do tego wsparty notkami wybuchowymi - mógł być zabójczo skuteczny. Do tego wyglądało na to, że zamachowcom nie zależy na ładunku i gotowi są go zniszczyć. To trochę komplikowało sprawy, bo poza walką z atakującymi trzeba jeszcze uważać, by nie zniszczyli wozu. W takim wypadku najlepiej będzie w ogóle nie dopuścić do tego, by do starcia doszło w pobliżu wozu. Najlepiej więc będzie zaskoczyć tych, którzy chcieli zaskakiwać i zaatakować ich już teraz.

Shins zbliżył się ostrożnie na odległość 30m tak, by znajdować się dalej w lesie, odrobinę za plecami wielkiego draba. Obstawiał, że to on będzie tutaj dowodził, więc najlepiej zaatakować właśnie jego. A resztę zmyli się w inny sposób. Gdy tylko znalazł się na upatrzonej pozycji wykonał szybki ruch ręką, a spod ziemi, od tyłu przeciwnika wysunęły się kamienne kolce. Chwilę później Shins złożył kilka kolejnych pieczęci, a od przeciwnej strony jego przeciwników pojawił się głos Shinsa - "Tutaj jestem, łapserdaki!".

Doton: Ganchūsō

Nazwa

Doton: Ganchūsō

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (za 5 kolców)

Statystyki

Siła

140

Szybkość

120

Wytrzymałość

160

Dodatkowe

Wymaga znajomości Doton: Doryūsō.

Opis Silniejsza wersja techniki tworzącej ostre kolce, w której tworzony jest nie jeden, lecz pięć kamiennych, dwumetrowych szpikulców o większej wytrzymałości i sile przebicia. Użytkownik może wysunąć kolce z dowolnych miejsc i pod dowolnym kątami, byleby tylko znajdowały się w zasięgu i powstawały na powierzchni ziemi lub naturalnych ścianach z ziemi lub tych wytworzonych przez inne techniki Dotonu. Kolce bez dużego problemu przebijają nawet opancerzone ciało i wysuwają się całkiem szybko, ale nie błyskawicznie, więc dają szansę na możliwość ucieczki.

Utsusemi no Jutsu

Nazwa

Utsusemi no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Baran

Zasięg Max.

50 metrów

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Statystyki

Siła

---

Szybkość

---

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Trzeba utrzymywać pieczęć

Opis Technika mająca na celu zmylenie, bądź nawiązanie kontaktu z celem. Dzięki niej możemy emitować każdego rodzaju odgłos jaki siedzi nam w łbie, czy to ćwierkanie ptaków, wybuchy notek, ryk lew lub innego człeka głos. Dźwięk atakuje dany cel z każdej strony, nie dając mu szansy na zlokalizowanie użytkownika, no chyba że ten stoi na widoku. Dany odgłos jest nadawany cały czas, do momentu kiedy dana pieczęć nie zostanie rozłączona.

---

  Ukryty tekst

[Arii]

10/17

Ptasi Śpiew
Wyprawa B – Shins Hyo

---

Wypatrzenie przeciwników upewniło go w przekonaniu, że wszystko szło za gładko. Dodatkowo przygotowanie wyglądało na solidnie. Wiedzieli co robili i kiedy to wszystko założyć. Czyli byli śledzeni i pod stałą kontrolą. Ale to już nie miało żadnego znaczenia. Chłopak musiał tylko pozbyć się przeciwników a to miał opanowane i udoskonalone. Tak samo jak z członkiem Jashinistów postawił na ziemny kolec, który wystrzelić miał za największym z nich. Mężczyzna nawet go nie zobaczył, więc został przebity i wisiał na kolcu bez żadnego ruchu. Szybko poszło. Nagle wszyscy zebrani, którzy siedzieli przed pułapką się zerwali na sam głos i z przestrachem uciekali. -Już tu są! Już tu są!- krzyczał jeden z mężczyzn. Nie wyglądali na takich profesjonalistów, jakby mogło się wydawać. -Wystrzelić!- i mężczyźni ustawieni pomiędzy żyłkami i notkami złożyli w jednym momencie pieczęć detonującą. Skrawek lasu po prostu wybuchnął i przestał istnieć tworząc potężny tuman kurzu wznoszący się do góry. Zatrzęsło całą ziemią i zakryło mu widoczność. Ale po co to zrobili? Mieli być dywersją? I musieli się wysadzić? Z kim współpracowali? Wszystko nie ułożyło mu się w całość. Nie wyglądali na tych, co mieli zatrzymać wóz, ale na tych co mieli dać znać komuś innemu. Na to wskazywało ich ustawienie i wysadzenie się. Co mogło oznaczać...

---

  Ukryty tekst

Dialogi: Mia - klik!
Umei - klik!
Shohei - klik!

[Shins Hyo]

Wszystko poszło łatwo i bez żadnych problemów. Kolec wystrzelony przez Shinsa skutecznie wyeliminował głównego przeciwnika, a w odpowiedzi odpalone zostały notki wybuchowe, które najwyraźniej zabiły pozostałych. "Co do kurwy nędzy?" - zaklął Shins nie mając pojęcia, czego właśnie był świadkiem. Jeśli to miała był pułapka to była bardzo nieefektywna. A może stało za tym coś więcej? Chłopaka naszły złe przeczucia. Takie z rodzaju "zaraz coś pierdolnie". Ale co? Tego się nawet nie domyślał.

Hyo rozejrzał się chwilę szukając czy nie przeoczył żadnego przeciwnika, a następnie postanowił jak najszybciej wrócić do wozu, który miał osłaniać. Może ktoś przewidział jego wypad i specjalnie tak to ustawił, że po zobaczeniu tumanu będzie mógł nie niepokojony przez zabitą właśnie obstawę zaatakować transport. Trzeba było to sprawdzić, a może przy okazji - jeśli zdąży zanim ktoś wóz zaatakuje - będzie szło zmienić trasę i ominąć zdetonowany kawałek. On i tak będzie raczej nieprzejezdny.

Doton: Ganchūsō

Nazwa

Doton: Ganchūsō

Ranga

B

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (za 5 kolców)

Statystyki

Siła

140

Szybkość

120

Wytrzymałość

160

Dodatkowe

Wymaga znajomości Doton: Doryūsō.

Opis Silniejsza wersja techniki tworzącej ostre kolce, w której tworzony jest nie jeden, lecz pięć kamiennych, dwumetrowych szpikulców o większej wytrzymałości i sile przebicia. Użytkownik może wysunąć kolce z dowolnych miejsc i pod dowolnym kątami, byleby tylko znajdowały się w zasięgu i powstawały na powierzchni ziemi lub naturalnych ścianach z ziemi lub tych wytworzonych przez inne techniki Dotonu. Kolce bez dużego problemu przebijają nawet opancerzone ciało i wysuwają się całkiem szybko, ale nie błyskawicznie, więc dają szansę na możliwość ucieczki.

Utsusemi no Jutsu

Nazwa

Utsusemi no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Baran

Zasięg Max.

50 metrów

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Statystyki

Siła

---

Szybkość

---

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Trzeba utrzymywać pieczęć

Opis Technika mająca na celu zmylenie, bądź nawiązanie kontaktu z celem. Dzięki niej możemy emitować każdego rodzaju odgłos jaki siedzi nam w łbie, czy to ćwierkanie ptaków, wybuchy notek, ryk lew lub innego człeka głos. Dźwięk atakuje dany cel z każdej strony, nie dając mu szansy na zlokalizowanie użytkownika, no chyba że ten stoi na widoku. Dany odgłos jest nadawany cały czas, do momentu kiedy dana pieczęć nie zostanie rozłączona.

---

  Ukryty tekst

[Arii]

11/17

Ptasi Śpiew
Wyprawa B – Shins Hyo

---

Niewiadomo. tym było to co widział. Czyżby ludzie bomby byli czymś normalnym w Mafii? Czy wybuchnięcie swoich ludzi było czymś zwykłym? Nie myslał nawet o tym. Czuł, że to dziwna zasadzka i albo w nią wpadnie, albo będzie w stanie zaradzić konsekwencjom. I poleciał w kierunku jadącej karawany, którą pomagał przetransportować. Odetchnął raz i dwa. A gdy wbiegł na główny trakt zobaczył, że Umei i Shohei właśnie mierzą się ze zgrają jakiś bandytów. Łącznie było ich z dwunastu. Ale chłopacy sobie chyba radzili... Tak mogło się przynajmniej wydawać. Gdy chciał wbiec w środek całego rozgardiaszu drogę zastąpił mu wysoki mężczyzna. Splunął mu pod nogi. Dzieliło ich jakieś dwa metry. Mogli się sobie przyjrzeć. Mężczyzna miał przepasane dwa miecze do pasa, katany. Nosił zwykłe czarne kimono. Ale to co zaskoczyło Shinichiego to złożona pieczęć i puszczone w jego stronę oczko. Nagle wychylił w jego stronę palec, który rozbłysnął na niebiesko. Czy to jakiś atak? Dywersja? Jedyne co czuł to, że musi jakoś zareagować. I to szybko.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Technika

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dialogi: Mia - klik!
Umei - klik!
Shohei - klik!

[Shins Hyo]

Shins został wynajęty do ochrony karawany i bardzo zależało mu, by dobrze odegrać swoją rolę. Okazało się jednak, że mimo najlepszych chęci nie wyszło mu to do końca. Jego wypad zwiadowczy miał wyeliminować zagrożenie które mogłoby na nich czekać na trasie, a okazał się narażać transport na spore ryzyko. Gdyby się od razu nie zreflektował i nie wrócił co sił w nogach to pewnie obaj mężczyźni i sam wóz zaginęliby bez wieści a on sam nie miałby co się pokazywać na oczy nikomu w Shigashi. Teraz jednak może jeszcze będzie szansa, by wyjść z potyczki z twarzą.

Gdy Hyo wrócił do towarzyszy podróży jego oczom ukazał się właśnie trwająca próba przejęcia transportu. Trochę zaskoczyło Shinsa, ale dwaj mężczyźnie zdawali się jako tako radzić przeciw dwunastu napastnikom. Nie można im było odmówić bitności, co było dobrym aspektem całej sytuacji, bo chłopak nie miał możliwości im pomóc, więc będą musieli poradzić sobie sami - jeszcze chwilę.

Naprzeciw Shinsa stanął mężczyzna, który od samego początku pokazał, że wie czym jest chakra. Tak jak Hyo chwilę wcześniej, przy udawanej zaporze, tak on teraz postanowił zaatakować swojego przeciwnika z zaskoczenia. Zaatakowany Shins postanowił nie przekonywać się na własnej skórze, jaką techniką postanowił go potraktować ubrany w czarne kimono przeciwnik - zamiast tego z olbrzymią prędkością uskoczył w bok, by znaleźć się od prawej strony swojego przeciwnika - również niezbyt daleko, chodziło przede wszystkim o uniknięcie techniki przeciwnika. Gdy tylko się to udało Shins złożył pół pieczęci barana i z jego ust w kierunku przeciwnika poleciało 60 maleńkich senbonów. Z tej odległości powinny bez problemu dosięgnąć mężczyznę testując jego wytrzymałość. Albo szybkość reakcji.

Shunshin no Jutsu

Nazwa

Shunshin no Jutsu

Ranga

B

Pieczęci

Baran / Brak (wtedy zasięg jest o połowę mniejszy)

Zasięg Max.

75 metrów

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4%

Statystyki

Siła

---

Szybkość

160 | użytkownika + 60

Wytrzymałość

---

Dodatkowe

Szybkość zależna od szybkości użytkownika, wybieramy wariant korzystniejszy

Opis Specjalna technika Ninjutsu, która pozwala na wykonanie błyskawicznego przeskoku z jednego miejsca na drugie. Ograniczeniem tej techniki jest linia poruszania, która musi przebiegać w linii prostej. Szybkość z jaką się poruszamy przy tej technice jest praktycznie nie do zauważenia dla innych przez co technika często jest wykorzystywana w celu szybkiego przemknięcia niezauważonym pod samym nosem oponenta. Dla uzyskania efektu zaskoczenia miejsce zniknięcia oraz miejsce dotarcia przysłania kłębek dymu stwarzając wrażenie wykonania teleportacji choć w rzeczywistości jest to skok.

Uwagi W przypadku posiadania przez użytkownika percepcji poniżej wymaganej (1/2 szybkości z bonusem), użytkownik po skoku jest skołowany i nie będzie zdolny do płynnego przejścia do dalszego działania

Hitei Musho

Nazwa

Hitei Musho

Ranga

C

Pieczęci

Połowa pieczęci Barana

Zasięg Max.

20m

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za 60 pocisków)

Statystyki

Siła

2 + 2 za dodatkowe pociski

Szybkość

100

Wytrzymałość

100

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Użytkownik przesyła chakrę do swojej jamy ustnej, a następnie formuje ją w miniaturowe igiełki, które gromadzi w ustach i przełyku. Następnie, po złożeniu odpowiedniej pieczęci, wyzwala wszystkie pociski, kierując je na swojego oponenta. Może nie są wybitnie celne, ale zazwyczaj jest ich na tyle dużo, że na pewno coś trafi.

---

  Ukryty tekst

[Arii]

12/17

Ptasi Śpiew
Wyprawa B – Shins Hyo

---

Starcie rozpoczęło się z zaskoczenia. Błyskawica przecięła powietrze, ale nikogo nie trafiła. Przeciwnik Shinsa nie zorientował się, kiedy ten zmienił swoją pozycję. Wystrzelone igiełki nie były szybkie i dość silne, ale wszystko trafiło w prawe ramię mężczyzny. Syknął z bólu i wyszarpnął obydwie bronie z pochwy, łącząc końcówki palców w pieczęć Szczura. Bronie znalazły się nad jego głową i wystrzeliły wokół jego ciała wiązki elektryczne, które otoczyły jego całe ciało. Splunął na ziemię. Kątem oka zauważył, że jego partnerzy zaczęli kończyć swoją robotę z bandytami praktycznie bez zadrapania. Jego przeciwnik jednak był shinobim, więc mógł mieć jeszcze wiele asów w rękawie, dlatego wypadałoby go wykończyć jednym a potężnym ciosem.

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dialogi: Mia - klik!
Umei - klik!
Shohei - klik!