Siedziba władzy

[Ero Sennin]

---

Fabułka Poeventowa

Osamu/Kuroi/Mijikuma/Tetsuro

---

Wreszcie dotarli i mogli odetchnąć z ulgą. Zwłaszcza szczęśliwym wydawał się Kuroi, który miał mieć przed sobą sąd. Być może była to radość wisielca, lub też tak bardzo wierzył w swego lidera. Mało jednak kto zwrócił uwagę na jego słowa. Wszyscy byli zajęci bardziej sobą. Taisho wciąż myślał o rozmowie jaka odbyła się miedzy nim a Osamu. Młodzieniec zdawał się popierać osąd swego przełożonego, lecz nie to go tak naprawdę cieszyło. Młody Kaguya okazał się być patriotą i to ogromnym zważając, że jego marzeniem było zostać Sakki. Czy był gotowy na taki zaszczyt? Jeszcze nie, lecz Taisho wierzył, że chłopak kiedyś osiągnie swój cel. Nie dane było im jednak zagłębić się w tą tematykę, bo tak jak Taisho ruszył w swoją stronę, tak Osamu postanowił porozmawiać z ich Sogeńskimi towarzyszami.
– Jeszcze wiele musisz się nauczyć. I jeżeli jesteś tak dobry, jak twierdzi Masashiro-dono, to nie mam wątpliwości, że osiągniesz ten sam poziom co ja. Lecz nie jest to czas ani miejsce na takie rozmowy. - I rzeczywiście, nie było najmądrzejszym kontynuować tą rozmowę, gdyż właśnie zbliżał się do nich Osamu. Młody Unijczyk przywitał Takeru z pełną godnością, co odrobinę obniżyło czujność nadgorliwego kapitana drużyny szturmowej.
– Przepych zaiste jest tu ogromny. Choć jestem pewien, że całe to złoto i fikuśne, kolorowe skrawki materiału lepiej zdałyby się ludziom, aniżeli tutaj. - Widać było, że między obojgiem pojawiła się nić porozumienia co do sposobu wydawania bogactw jakimi dysponował ród Sabaku i Maji. Swoje pięć ryo dorzucił również Mijikuma. Osamu przeprosił również za zachowanie Kuroia co wzbudziło niemałe zdziwienie jak również i sympatię Takeru do Unijczyka.
– Miło mi widzieć, że oprócz Taisho są jacyś wychowani Unijczycy. Mam nadzieję, że jednak się mylisz i nie wszyscy Sabaku są tacy jak ten tutaj. - wskazał podbródkiem w kierunku Kuroia.
Ostatnim z ekipy, który przez całą drogę do tego miejsca zabawiał się ze swym nowym nabytkiem, był zielonowłosy Tetsuro. Chłopak nie tracił czasu. Dostał to czego tak bardzo chciał od czasów, gdy Kuroi pierwszy raz pokazał mu ta technikę. Ale dobroć Kuroia niosła ze sobą pewne zadanie i młody Unijczyk zamierzał je wykonać. Udał się do urzędniczki, która siedziała za biurkiem przystrojonym w barwy Sabaku i zachowując pełną formalność zadał jej pytanie.
- Ichirou-domo nie ma aktualnie w Atsui. Nie pozostawił również żadnej informacji na temat tego gdzie się udaje. Jeżeli trzeba, to mogę przekazać wiadomość, gdy już wróci. - Kobieta odpowiedziała niemalże z lotu, nie zastanawiając się nawet zbyt długo. Następnie wbiła w zielonowłosego swój wzrok wyczekując jego decyzji.

---

Minęło kilkadziesiąt minut, podczas których wszyscy zajmowali się… no sobą. W końcu w korytarzu pojawił się ktoś nowy i to przychodzący od strony budynku, a nie jak oni od strony placu. Mężczyzna, ubrany w brązowe, pustynne szaty ukłonił się przed wszystkimi zebranymi i poważnym głosem oznajmił, że Sabaku Jou oczekuje ich. A następnie poprowadził w głąb korytarza i następnie schodami na wyższe piętro. Tam zatrzymał się przed jednymi z drzwi, trochę większymi od reszty i otwierając je, złożył im ukłon.
Weszli do jego pomieszczenia, a raczej do przylegającej do niego sali. Było to pomieszczenie godne największych władców, gotowe pomieścić kilkadziesiąt do nawet ponad stu osób. Naprzeciwko drzwi wejściowych znajdowało się lekkie podwyższenie, ot cztery schodki, na którym umieszczono długi stół i kilka krzeseł. Jedno i drugie było odpowiednio zdobione, ze złotymi wtrąceniami oraz dużą ilością barw rodu Sabaku jak i Maji. Wszystkie krzesła znajdowały się po jednej stronie, ustawione tak by osoba na nich siedząca zwrócona była twarzą do pomieszczenia. Większość tych krzeseł była jednak pusta. Właściwie to wszystkie oprócz jednego. I na tym krześle siedział on. Blady jak marmur, z długimi rudymi włosami, opadającymi swobodnie na ramiona i zasłaniającymi jego lewe oko. Z twarzą, która nie wyrażała żadnych emocji, niczym drapieżny ptak wodzący wzrokiem po każdej wchodzącej osobie. Ubrany w białe, pustynne szaty. Sabaku Jou, shirei-kan rodu Sabaku. Oprócz niego i naszych bohaterów, w pomieszczeniu nie było nikogo więcej. Mężczyzna zatrzymał swój wzrok przez dłuższą chwilę na Mijikumie, Takeru oraz na skutym Kuroiu.
- Witajcie. Mam nadzieję, że powitanie jakie wam przygotowałem choć odrobinę ulżyło waszym zmęczonym duszom. Jestem pewien, że marzycie teraz o solidnym odpoczynku, dlatego nie będę przedłużał. - Jou wstał ze swego miejsca, rozpościerając ramiona w powitalnym geście. Jego głos był opanowany, w jakiś dziwny sposób budzący zaufanie. Odsunął on swe krzesło, by zrobić sobie więcej miejsca i dopiero teraz zebrani mogli dostrzec, ogromną gurdę, która stała wsparta o miejsce, w którym siedział shirei-kan Sabaku. Jou obszedł nieśpiesznie cały stół i zmniejszył odległość między wszystkimi, schodząc po schodach, aż na sam dół.
- Taisho-sama słyszałem, że spisałeś się dzielnie. Jestem rad, że tak dobrze reprezentowałeś Unię. - Uścisnął jego dłoń i położył druga rękę na jego ramieniu, siląc się nawet na ciepły uśmiech. Taisho wyglądał w tym momencie na odrobinę zmieszanego, ale również i zaszczyconego. Lider Atsui przebiegł wzrokiem po pozostałych, zastanawiając się czy znał jeszcze kogoś. Lecz jedyną osobą, którą dane było mu jeszcze spotkać był Kuroi, który stał właśnie zakuty w kajdany. Jou zmarszczył brwi.
- A tak, mieliśmy pro... - Taisho jakby dostrzegając na co patrzy stojący przed nim mężczyzna, próbował wyjaśnić sytuację. Sabaku Jou uciszył go jednak machnięciem ręki. Które jednocześnie musiało być rozkazem dla jego piasku, ponieważ ze stojącej przy krześle gurdy wystrzelił korek, który natychmiast przemienił się w piasek, który to też przemienił się w ostrze i szybkim, niezauważalnym dla większości ruchem przeciął kajdany na rękach Kuroia.
– KUROI JEST NASZYM WIĘŹNIEM I MUSI ZOSTAĆ UKARANY - Takeru zareagował gwałtownie, wykrzykując swe słowa pełne oburzenia. Postąpił krok do przodu, a w jego oczach błysnął sharingan.
- Nie pozwolę jednak by jeden z moich podopiecznych stał tutaj w kajdanach. Jeżeli boisz się, że ucieknie, Sogeńczyku, to zapewniam cię, że przed moim piaskiem nie ma ucieczki! - Głos miał opanowany, wręcz złowrogo zimny. Niczym ojciec karcący swoje niesforne dziecko. A do tego to przeszywające spojrzenie. Zupełnie jakby sharingan Takeru nie znaczył nic.
- Porozmawiamy o jego przewinieniach w stosownym momencie. No, a teraz chciałbym usłyszeć co widzieliście na drugim końcu kontynentu. Nie, nie od ciebie Taisho. Przyprowadziłeś tutaj tyle nowych twarzy, chcę wysłuchać wpierw nich. - Zakończył temat Kuroia jednym zdaniem i o dziwo Takeru przystał na to. Zrobił krok w tył, choć był wyraźnie rozeźlony. Gdy poprosił o zdanie raportu z sytuacji w Sogen, pierwszy wyrwał się Taisho, lecz został szybko uciszony przez Sabaku Jou, który chciał wysłuchać co maja mu do powiedzenia dużo młodsi shinobi. Wpierw wskazał na Osamu, a gdy ten skończył, wskazał na Tetsuro.

[Mijikuma]

Wspólna perspektywa zwiedzenia tej części świata, nawet w mikroskopijnej skali staje się dla mnie atrakcyjna, tym bardziej, że nie ciągnie mnie do zbyt pospiesznego powrotu do tymczasowej siedziby mojego klanu, Sarufutsu.
- Jak tylko będzie na to przestrzeń, to oczywiście. - Odpowiadam z uśmiechem wymalowanym na twarzy. Nie zauważam rumieńca na jej licu, a nawet jeśli go dostrzegam, to w żaden sposób nie interpretuje.
Zaskakuję mnie nagłym zalewem informacji do kogo mogę uderzyć ze swoim projektem, który jawi mi się w głowie, ale wciąż pozostawał w sferze raczej myśli i dopiero pierwszych konceptów.
- Dziękuję, że mi to mówisz. Myślę, że ty też byłabyś cennym wsparciem, skoro przymierzasz się do swoich pierwszych mechanizmów, ale nie będę dodawać ci niepotrzebnej presji - śmieję się tu krótko i dźwięcznie, czując napływ dobrego humoru. - W takim razie udam się do twojego brata, jak będzie chwila odpoczynkuy. Tetsuro, tak? - Upewniam się jeszcze co do imienia.

Odpowiedni moment na zaczepienie zielonowłosego shinobi znajduję dopiero kiedy tkwiliśmy w oczekiwaniu na jakąkolwiek informacje odnośnie Jou, który miał nas przyjąć.
- Tetsuro. Uchiha Mijikuma, nie przedstawiałem się wcześniej. - Kłaniam się lekko głową w ramach szacunku i podnoszę wzrok utkwiwszy go w jego równie szmaragdowe tęczówki co włosy.
- Rozmawialem z Yuriką, mówiła, że byłbyś w stanie mi pomóc. Chodzi mi po głowie projekt pewnej kuszy i potrzebuję kogoś o większych zdolnościach technicznych niż ja, żeby ideę wdrążyć w życie. - Po krótce przedstawiam swoją sprawę.

W końcu do naszej grupy zbliża się jakiś mężczyzna zapowiadający gotowość Jou na nasze przybycie. Wchodzimy zgodnie z owym zaproszeniem do kolejnej sali, która jeszcze mocniej chciała wzbudzić we mnie małostkowość i podziw wielkością tego miejsca. Spodziewałem się tego, więc nie robi to na mnie aż takiego wrażenia i raczej rozglądam się po bokach czy nigdzie nie ma pułapki. Wiem doskonale, że siedzący naprzeciw nam Jou byłby wystarczający, żeby przysporzyć nam kłopotów, ale nie zawsze władca chce się sam angażować. A jeśli czegoś mnie ostatnie dni nauczyły, to żeby wątpić we wszystko i być zawsze przygotowanym.

Dostrzegam spojrzenie lidera na sobie, lecz nic z nim nie robię, opieram mu się i odwzajemniam tak samo przydługawy kontakt wzrokowy. Nie zamierzam okazywać tutaj strachu, jesteśmy z Takeru przedstawicielem swojego klanu, który może jest w tragicznym położeniu, jednak wciąż ma swoją dumę.

Dalsze dyskusje i kłótnie pozostawiam do eskalacji reszcie, krzyk Takeru przy oswobodzeniu Kuroia z kajdanek był więcej niż pewny. W trakcie tego wszystkiego obserwuje uważnie Jou, starając się odszyfrować jego intencje i jakiekolwiek mniejsze znaki czy też zmiany w mimice, które by go poniekąd zdradzały w niewerbalny sposób.
Pytanie o raport stłamsiło Takeru, mnie jednak wzburzyło. Pomimo swojej pozycji, Jou jest dla mnie nikim, więc w zasadzie nie powinien nas o to nawet prosić. Jesteśmy tu w celu osądzenia więźnia, nie przekazania mu raportu, od którego ma swoich ludzi. Wiem jednak, że to nie pora ani czas na sprzeczki, nie jestem też w dobrej do tego pozycji. Nie czekam więc na nikogo, stawiam krok w przód i nieco tym samym się wyróżniam spośród tłumu i zaczynam bardzo szczątkowo relacjonować.
- Mur upadł, przez niego przelały się tysiące dzikich o nieznanych nam dotąd umiejętnościach i jutsu. Wśród nich znajdowali się shinobi o dwóch głowach, wężowi ludzie oraz tacy co przyzywali monstra, oddane ich woli. Zgodnie z doniesieniami innych, jest też klan w maskach, o swoim unikalnym jutsu, ale nie wiem jak ono działa. Zmusili wojska do odwrotu, przegraliśmy i straciliśmy tereny, na ten moment nie sposób określić czy agresja z ich strony będzie dalej kontynuowana czy póki co pozostaną na obecnie przejętych ziemiach. Oprócz tego, posiadają dziewięcioogoniastego. - Mówię niemalże na jednym wdechu, nie dając sobie miejsca na przerwy. Skończywszy wypowiedź, cofnąłem się do reszty, cały czas obserwując Jou, w zasadzie ciekawy jego perspektywy.

[Kuroi Kuma]

-Ach te żarciki artystów... - rzucił z lekkim zażenowaniem pomieszanym z rozbawieniem, bo w sumie tekst Tetsuro był tak słaby, że trochę nawet śmieszny.
Kuroi się tylko uśmiechnął z litością słysząc słowa młodego Osamu. Dzieciak nie wiedział o czym mówi i chce sugerowac coś o zachowaniu Sabaku. Oceniasz po jednostce chłopczyku, cały ogół. Jesteś jak potulny baranek wysłany przez mordercze wilki. Czyżby ktoś zapomniał o Pogromie, o wędrujących klanach Kaguya, które do niedawna jeszcze szły niczym Dzicy nie patrząc kto jest z przodu, parły przed siebie zostawiając za sobą zgliszcza? Pamięć jest bardzo krótka, wybiórcza. Woli wybierać te rzeczy, które nam obecnie pasują, które są jak ten ostatni puzelek, pasujący do układanki. Nikt nie patrzy, że element ten nie pochodził nawet z tej samej kolekcji. Ważne, że pasuje. Nie ważne, że zakłamuje cały obraz.
Nie zmieniało to faktu, że Kuroi najzwyczajniej w świecie cóż... był gburem. Nie uznawał władzy absolutnej, którą to klany bardzo lubiły sobie przyznawać. Miał swoje zdanie i prędzej postąpił według niego, niżeli podług jakichś modłów liderów. Może to dlatego przeżył tak długo, a może po prostu miał farta.
-Jak kawałek szmelcu, miałby się przydać ludziom? Prócz tego, że by go sprzedali i kupili coś innego. Złoto to szmelc jak i stal. Kantai je sprzedaje bo horrendalnych cenach, a jednak każdemu to odpowiada. Stal jednak wykorzystasz do czegoś produktywnego, złoto zaś... świeci. Jest ładne. Ale kwiatów sobie tutaj nie pierdykniemy i nie potrzeba też wielu ludzi, by o nie dbać i nawadniać. Wiecie, trochę krucho tutaj z dostępem do wody - dopowiedział swoje trzy grosze do słów starszego Kaguya. Złoto w stricte tej postaci było bezużyteczne. Pokazywało pewien prestiż, to że ludziom na Pustyni nie żyło się najgorzej, jeśli mogą go trwonić w taki sposób. Ale każda władza lubiła coś trwonić, by pokazywać że ją stać. Staruszkowi w sumie odpowiadało to, że Sabaku robili to ze złotem, a nie z tak cennym surowcem jak woda. Kto nie poznał pragnienia na Pustyni, ten nie wie, jak bardzo to cenne, jak ratuje życie. A złoto... złotem się nie najesz i nie napijesz, nawet gdy masz go mnóstwo, a dostępu do wody nie ma w promieniu wielu kilometrów.
To co najbardziej zaciekawiło Kuroia to fakt, że kobieta powiedziała coś o Ichirou... jeszcze dodała mu tytułu. Pomyliła go z Jou, czy ten go zastępuje czy o co chodzi? Wyglądał na nieco zdezorientowanego. To się jednak szybko wyjaśniło, bowiem gdy poszli dalej zobaczyli starego Rudzielca Kuteroko.
-Upsik - rzucił do Jou wzruszając ramionami, ale taki widok nie powinien zdziwić obecnego (jak dla Kumy) lidera Sabaku. Nie minęła chwila, a kajdany Kuroia prysły i rozcięły się na dwoje. Staruszek nawet nie drgnął spodziewając się dwóch rzeczy. Jedna - to Jou zechce go uwolnić z tej pożalsięboże pozycji, gdzie skuli gościa, który rąk nie potrzebuje. Druga - po prostu przebije Kuroia, a ten nie będzie mieć szans na jakąś reakcję, więc... po co?
-Jestem więźniem świata - rzucił sobie pod nosem, bo w sumie tak obecnie się czuł. Skoro nie uciekł przez tyle czasu, to czemu akurat w tym miejscu, gdzie gwardzistów porozstawiali wszędzie, chyba nawet i w burdelach, to jak miał czmychnąć niezauważony? Z pałacu? Jego morda pewnie by się w tym złocie odbiła i każdy by go zauważył.
Mijikuma wystąpił przed szereg - jak bardzo posłuszny piesek, dobrze wytrenowany przez swoich naczelnych, bardzo grzeczny, hau hau. Powiedział co wiedział i tyle. I tutaj nastąpił moment refleksji starego dziada. Czy on też był brany pod uwagę jako zdawca raportu, czy prędzej chodziło o to, żeby zamknął mordę i nic nie mówił, bo więzień i tyle?
-Wolałbym nie wygłaszać swoich... prawd na temat tego wydarzenia. Powiem tylko to co poprzednik - Mur upadł, Dzicy wdarli się na kontynent, a my odsta... a chyba nikt nie wie czy lepiej ich stąd wykurzyć, czy przyjąć jak swoich. Inaczej pewnie byśmy byli już na froncie. - w końcu mógł sobie rozmasować nadgarstki, bo jednak spędzenie kilku dni ze związanymi rękoma nie należało do najmilejszych spraw.

[Osamu]

Osamu wszedł do pokoju samego Jou jednego z głównych morderców i jednego z największych bandytów pośród pustynnych piasków. Miłym powitaniem byłoby gdyby głowy Sabaku zostały zatknięte na pale, a ich ciała porozrzucane do miejsc, w których każdy zwykły człowiek może na nich nasrać. To byłoby miłe powitanie. Protekcjonalne traktowanie Taisho było dobitnym dowodem na to, że Sabaku to szkodniki mimo ich górnolotnych chęci trzymania Unii w całości i współpracy. Uesugi chciał napluć temu bażantowi pod nogi ale wiedział, że reprezentuje tutaj coś więcej niż tylko swoją osobę.
Kiedy pojawiło się więcej piasku to Osamu niemal momentalnie wszedł w tryb gotowości do obrony. Nie przeżyłby między takimi zawodnikami jak Jou, Taisho czy Takeru nawet sekundy ale próbować warto, a śmierć w walce była piękna i cudowna. Piach z prywatnej kuwety lidera psiego szczepu został użyty do zrzucenia kajdan tego cymbała Kuroia. Białowłosy był tym zniesmaczony i wiedział co się teraz będzie działo. Tak, domyślił się, że Takeru teraz zacznie się rzucać i w sumie miał rację. Naprawdę wykorzystywanie swojej chwilowej przewagi nad Uchiha do takiej kretyńskiej gierki... Typowe.
Jou chciał żeby młodzi shinobi się wypowiedzieli i tak też uczynił Mijikuma, po Nim wyrwał się ten stary dziad, któremu chyba się coś pomieszało bo ani on młody ani zdolny do wypowiedzenia się do czegoś więcej niż "Jestem śmieciem i nie potrafię się zachować". Uesugi miał dość tego dziada i miał wielką nadzieje, że ktoś go skróci o ten pusty łeb. -Osamu Uesugi, shinobi rodu Kaguya. Skłonił lekko głowę ale czuł olbrzymie obrzydzenie do tej sytuacji. Jednak tak trzeba było. Trzeba było trzymać Unię bo to ona gwarantowała spokój. -Prawda to, że Mur upadł. Dzicy, których opisał Nasz szanowny gość z Sogen to też prawda. Dzikusy mają panowanie nad demonicznym lisem, który był w stanie pokonać Kyoushiego, który najwidoczniej jest nosicielem ogoniastego kota. Uderzaliśmy w tego lisa wszystkim co mieliśmy ale ten był poza zasięgiem każdego człowieka. Skończył swój raport ale po chwili przypomniała mu się sytuacja z negocjacji. -Podczas nieudanych negocjacji z winy tego tutaj... Wskazał na Kume bez większego przejęcia. -Dzicy opowiadali o jakimś zagrożeniu, które zmusiło ich do ucieczki z ich ziem. Nie wiem na ile to zmyślony powód czy prawda... Fakt jest taki, że byli naprawdę silni no i ten lis, a jeśli coś tutaj zmierza to może być jeszcze większym zagrożeniem niż oni. Dokończył i oddalił się nieco żeby móc w spokoju obserwować sytuacje.

[Tetsurō]

---

Fabułka

---

Zielonowłosy rozmawiał z urzędniczką, niestety nie dowiedział się od niej tego, czego oczekiwał. Wyszło, że jednak nie wiedzą wszystkiego, a Ichirou rozmył się w powietrzu. Nie dobrze, no ale przecież na pewno za jakiś czas wróci, a wtedy będzie musiał się z nim skontaktować. Przecież takie zadanie otrzymał.

- Proszę mu przekazać, że mam dla Niego bardzo ważną przesyłkę od jego przyjaciela. W razie czego znajdzie mnie w Ningyo-shi. - skłonił się kobiecie, a nastepnie wróciła na swoje krzesło, gdzie jeszcze chwilę musieli poczekać. Wtedy też idący z nimi Uchiha postanowił zagadać do niego w pewnej kwestii.

- Miło w końcu Cię poznać, Mijikuma-san. - nawet jeśli rozmawiali o prywatnych sprawach, byli w oficjalnej delegacji, więc odpowiedni poziom kultury musiał pozostać zachowany. Uśmiechnął się delikatnie i wyciągnął w jego kierunku dłoń, chcąc ją uściskać.

- A więc to z Tobą moja siostra ostatnio spędza sporo czasu. Chętnie pomogę Ci z twoim projektem, tylko będziesz musiał udać się ze mną do Ningyo-shi, bo tam mam swój warsztat. Pogadamy o tym później, jak tylko skończymy nasze sprawy tutaj. - skinął mu głową, a następnie spojrzał na drzwi, w których po chwili pojawił się Jou - przywódca klanu Sabaku. Chciał on dowiedzieć się co się stało, wypytując jego oraz Osamu, nim jednak zdążyli dojść do słowa, Mijikuma wyrwał się i przedstawił streszczenie tego co widział.

- Ishara Tetsuro, Akoraito klanu Ayatsuri. - przedstawił się, stając przy okazji w wyprostowanej pozie, okazując szacunek przywódcy sojuszniczego klanu. Jego towarzysze przedstawili sytuację, jednakże zrobili to dosyć ogólnie, co prawda nie mieli czasu na wiele szczegółów, ale część rzeczy nie mogła zostać pominięta, nawet teraz.

- Najpierw pomagałem w szpitalu, lecząc wielu rannych, potem pomagałem przy ewakuacji grupy Szturmowej z pola bitwy. - przeniósł wzrok na Taisho, Osamu oraz Takeru, których widział za swoimi plecami w ostatniej fazie bitwy.

- Wróg był bardzo dobrze przygotowany, znali ścieżki Sogeńskich patroli, przez co niewykryci dotarli pod samo Kotei. Mieli machiny oblężnicze, które pomogły przełamać stojącą na straży twierdzę, a także muszą mieć sporo szpiegów dookoła, bo wydawali się znać taktyki i umiejętności klanów z kontynentu. Co ciekawe, podczas przejmowania miasta nie krzywdzili cywili, pozwalali im uciekać. Widzieliśmy to z Kuroi'em, kiedy jako ostatni opuszczaliśmy pole bitwy i przelatywaliśmy nad miastem. Dokładniejszy raport złożę pisemnie i pozostawię go przed naszym wyjazdem do Ningyo-shi. - doprecyzował słowa pozostałych, a następnie zrobił krok do tyłu, wracając do szeregu. Przyglądał się przywódcy Sabaku zastanawiając się w jaki sposób zareaguje na te wieści. Póki co Tetsuro nie chciał się wychylać ze swoją opinią odnośnie reakcji Unii, mimo tego, że wierzył w ten twór, uważał, że zaprzepaścili bardzo ważną okazję do zbliżenia się do reszty świata. Niestety, teraz z powodu porażki, mieli niedaleko siebie dosyć groźnego sąsiada, który nie wiadomo kiedy postanowi rzucić swoje spojrzenie na Unię.

Tetsuro
Yurika

[Ero Sennin]

---

Fabułka Poeventowa

Osamu/Kuroi/Mijikuma/Tetsuro

---

Jou wyraził się jasno. Chciał raportu odnośnie sytuacji na murze. Temat Kuroia miał zostać przegadany później. Poza tym chciał by pierwszy mówił ten, który przedstawił się jak Osamu Kaguya, a potem Tetsuro. Reszta miała milczeć. Jakim więc wielkim zdziwieniem dla niego było gdy jeden z Sogeńczyków, ten o skórze białej jak wyczyszczony marmur w promieniach słońca. Jou przeniósł na niego swoje zdziwione spojrzenie, lecz nie odezwał się słowem. Skoro już zaczął, to niech powie co mu tak siedzi na śledzionie, że nie potrafi usłuchać prostego rozkazu. A może ludzie z bagien już tak mają od jarania bagiennego ziela, czy innego badziewia? Jeśli taka byłaby prawda, Jou dziękowałby wszystkim bogom i bożkom, za to że nie jest ich shirei-kanem.
- Dziękuję. Podzieliłeś się ze mną bardzo interesującymi informacjami. Chętnie posłucham więcej szczegółów, zwłaszcza o demonie, który był w ich szeregach. - Zachowywał się jak na wodza przystało. Wciąż irytowało go to, że chłopak wtrącił się nieproszonym, lecz zdradził mu kilka arcy ciekawych plotek. Trzeba będzie jednak zgłębić ten temat głębiej, gdy już skończą oficjalną część. Jou przeniósł swoje spojrzenie w kierunku Osamu, czekając, że zacznie swój raport, gdy swoje pięć groszy wtrącił Kuroi. Jou nie rozumiał co się dzieje, czy naprawdę nie wyraził się jasno, że ma mówić Osamu, a potem Tetsuro i może wtedy pozwoliłby pozostałym by ci powiedzieli co chcieli. Ci jednak ignorowali go całkowicie. Jeszcze ten Takeru, który gdy tylko usłyszał głos Kuroi zjeżył się jakby był jakimś dzikim zwierzęciem.
– Gdybyś siedział cicho i robił co się od ciebie wymagało, to być może nie mielibyśmy tego problemu na głowie! - Takeru rzeczywiście był w bojowym nastroju. Pierwszym ciosem w twarz dla Sogeńczyka, było uwolnienie Kuroia. Teraz jeszcze pozwolił sobie na odzywki, ba przez cały czas odzywał się jakby niczemu nie był winien. Dla Takeru czala goryczy zaczynała przelewać się. Nie wierzył już nawet w to, że zostanie osądzony i skazany.
- Czy ja mówię NIEWYRAŹNIE?! JESTEŚCIE W MOIM PAŁACU A ZACHOWUJECIE SIĘ JAKBYŚCIE ZNALEŹLI SIĘ NA RYNKU! - Sabaku Jou wybuchł nagle, skupiając na sobie uwagę wszystkich. Nie podobało mu się to, że ludzie nie traktowali go poważnie. Trzeba było ukrócić te zachowania.
- Teraz mówisz TY i tylko TY! - Wskazał swym palcem w kierunku Osamu, oczekując że ten wreszcie się odezwie. I tak też się stało. Osamu potwierdził słowa białego Uchiha i dorzucił kilka szczegółów. Bardzo pikantnych szczegółów! Oczy Jou aż zabłysły na słowa o tym, że Jinchiruki Uchiha został pokonany przez bijuu dzikich. Dalsza informacja nie była jednak już aż tak ciekawa. Co prawda zdradził dlaczego Kuroi został przyprowadzony tutaj jako więzień, a także dorzucił informację o tym, że dzicy tłumaczą swoją ekspansję ucieczką przed czymś dużo gorszym niż bijuu, lecz dla Jou były to mniej ważne informacje. Zwłaszcza ta ostatnia, którą uważał za zwykłe banialuki byle tylko mieć jakiś punkt zaczepienia do rozpoczęcia negocjacji z innymi potęgami kontynentu.
- Teraz TY! - Gdy tylko Osamu zakończył swą wypowiedź, wzrok i palec wskazujący Jou, przeniosły się na zielonowłosego lalkarza. Był medykiem, a także pomagał przy ewakuacji grupy szturmowej? Czyli bojowy medyk? Niewielu takich istniało. Jeżeli było to prawdą, to ów Tetsuro mógł być jednym z cenniejszych Unijczyków. Gdyby jeszcze potrafił używać suitonu, to własnoręcznie namaściłby go na jednego z bohaterów pustyni. Tetsuro w swoim raporcie skupił się na aspektach, których nie poruszyli pozostali dwaj. Maszyny oblężnicze, szpiedzy? Mieli być dzikusami, nie zorganizowaną armią. Jeśli to wszystko było prawdą, to sygnał był jasny. Nie docenili ich. Na całe szczęście pustynia była daleko. Jeśli będzie trzeba, to przybędą jako bohaterowie, jeżeli nie, to reszta kontynentu i tak wyjdzie z tego procesu osłabiona.
- Dziękuję. Nie mogę doczekać się twojego bardziej szczegółowego raportu. Teraz jednak chciałbym skupić się na tym, dlaczego jeden z moich podwładnych został przyprowadzony tutaj w kajdankach. Słyszałem już od Osamu-san, że chodzi o niepowodzenie w negocjacjach, lecz chciałbym zrozumieć bardziej co się też tam wydarzyło. - Lider Sabaku opuścił swoją dłoń i stonował swój głos. Rozluźnił się, mając nadzieję, że znów panuje nad sytuacją i nie będzie dalszych wyskoków. Szybko jednak miało okazać się inaczej, gdy choleryk Takeru znów otwierał usta, by zacząć rzucać oskarżeniami. Na to Jou nie chciał pozwolić. Uniósł on swą dłoń by uciszyć Sogeńczyka.
- Najpierw chcę usłyszeć co mają do powiedzenia mieszkańcy Unii, potem pozwolę byście złożyli swoje własne zeznania. - Jeden z liderów Unii wskazał na jedne z bocznych drzwi, prowadzących do jego prywatnego gabinetu, gdzie też się udał, oczekując, że Osamu, Taisho, Kuroi i Tetsuro podążą za nim. Tam będą kontynuować, bez wścibskich oczu Uchiha.

---

Mijikuma

---

Drzwi za Unijczykami zamknęły się, pozostawiając dwójkę Sogeńczyków samym sobie. Takeru był wyraźnie nie w sosie, ponieważ zaczął on wydeptywać ścieżkę na podłodze, chodząc w te i na zad.
– Kpią sobie z nas! Wiedziałem, że pozwolenie na to by ten śmieć był sądzony tutaj było błędem. Przez skurwiela straciliśmy setki dobrych, niewinnych ludzi i nie spotka go żadna kara?! – Mruczał pod nosem, nakręcając się jeszcze bardziej. Mijikuma mógł dostrzec, że sharingan Takeru był wciąż włączony i chyba nie zdawał sobie z tego sprawy. Lub też co gorsza, gotował się do użycia go.

---

Osamu/Kuroi/Tetsuro

---

- Dobrze. Tu możemy porozmawiać w spokoju, bez furiatów z bagien - Wszyscy znaleźli się w dużo mniejszym, acz wciąż ogromnym pomieszczeniu, który był widocznie skrojony by szokować swym przepychem. To tutaj Jou urzędował na co dzień i to tutaj przyjmował najważniejszych gości. Lider Sabaku przemieścił się w kierunku swego biurka, lecz nie usiadł za nim. Zamiast tego oparł się o jego blat i skierował swój wzrok na czwórkę Unijczyków.
- Dobrze więc. Powiedzcie mi o co ta cała heca? Tetsuro zgaduję, że wiesz najmniej, jako że przebywałeś w namiocie medycznym. Lecz Taisho i Osamu byliście wraz z Kuroiem w tej jak to nazwaliście… a tak, grupie szturmowej. - Przesuwał swym wzrokiem po twarzach każdego z nich wyczekując na jakieś wyjaśnienia. Był już odrobinę znużony całą tą sytuacją. Spodziewał się przyjemnej pogawędki i mnóstwa informacji, które posłużyłyby do budowania narracji o potędze Unii. Zamiast tego dostał w bonusie skutego w kajdany Kuroia i furiata Takeru. Jego wzrok padł, w końcu, na Kuroia i na nim zatrzymał się dłużej.
- Twoją stronę historii także chciałbym poznać. Coś tam odjebał, że tak bardzo chcą twej głowy?! I jeszcze jedno, gdzie jest Chirou? - Wydawało mu się, że kazał Kuroiowi sprowadzić bękarta Ichira na pustynię. Sądząc jednak po tym w jaki sposób zjawił się tutaj sam Kuroi, to jego misja mogła nie powieść się tak jak zakładali.

[Tetsurō]

---

Fabułka

---

Powoli całe spotkanie zamieniało się w zamieszanie. Mimo tego, że Jou-sama wskazał kto powinien się wypowiedzieć najpierw, pozostali zignorowali jego polecenie. Na szczęście szybko udało się przywódcy Sabaku przywrócić porządek i Tetsuro mógł przejść do swojego raportu. Wspomniał w nim o najważniejszych rzeczach, zapewniając, że resztę zamieści w pisemnym, bardziej rozbudowanym raporcie, który będzie chciał przedstawić swojej Liderce. oczywiście także wysyłając kopię tutaj, jak obiecał. W końcu, to co tam widzieli było na tyle ważne, że powinno dotrzeć do wszystkich liderów Unii. Tetsuro skinął głową na prośbę Jou a następnie wrócił do szeregu, Chwilę później udali się do osobnego pokoju, gdzie będą mogli w spokoju porozmawiać, bez uszu Sogeńczyków, oraz ich wybuchowego temperamentu.

- Nie wiem zbyt wiele, jedynie jakieś plotki, więc pewnie Osamu-kun oraz Taisho-sama będą w stanie lepiej opisać co się wydarzyło, widzieli to na własne oczy. Ja mogę jedynie zapewnić, że później, kiedy tylko Kuroi dołączył do załogi szpitala, dawał z siebie wszystko, aby uratować jak najwięcej żyć i przywrócić możliwości bojowe jak największej ilości walczących. Później także uczestniczył wraz ze mną w osłanianiu grupy szturmowej podczas ewakuacji, więc z mojej strony uważam, że jego intencje były czyste i do samego końca chciał przysłużyć się obronie Kotei. - skoro został poproszony o swoje zdanie, to się wypowiedział. Nie zamierzał umniejszać zasługom swojego towarzysza, choć nie wiedział czego w pełni Kuropi dokonał, to raczej nie zakładał, że staruszek robił to w złej wierze.

- Z ciekawych rzeczy, o których może lepiej, żeby Sogeńczycy nie wiedzieli, że rozmawiamy. Podczas bitwy dokonaliśmy przeszczepu. Transplantacja oczu pomiędzy dwoma wojowniczkami Uchiha, Kamino i Katsumi. Jedna z nich odzyskała po tym wzrok, a obie zyskały dosyć dużo mocy, której póżniej użyły w trakcie bitwy. Niestety to nie wystarczyło, obie poległy w bitwie. Szczególnie zdolności Kamino były interesujące, mogła ona przenosić ludzi w ułamku sekundy pomiędzy różnymi miejscami. Tak przeniosła mnie i Kuroi'a na pole bitwy, a potem uratowała Jinchuriki Uchiha przed śmiercią z rąk Lisa. - Kiedy tylko skończyła się rozmowa i Kuroi'u, Tetsuro postanowił trochę zmienić temat. Może odciągając rozmowę od niewygodnej kwestii swojego towarzysza. W końcu nie chciał, aby staremu dziadowi stało się coś złego. Zapewne Jou też tego nie chciał, szkoda tylko, że Sogeńczycy myśleli inaczej...

No i temat zszedł na Chirou. Tetsuro przez chwilę musiał zastanowić się i połączyć kropki, szybko jednak w jego głowie pojawił się cały obrazek. Czyżby ten dzieciak był aż tak ważny, że wszyscy w koło niego tak skaczą?

- Ostatni raz widziałem chłopaka po bitwie, w Sarufutsu, gdzie przegrupowały się siły obrońców. Shinichi, chłopak od Nara, nagabywał go, że powinien porozmawiać ze swoją ciotką. Co ciekawe, ten chłopak miał charakterystyczne dłonie Dohito, jednakże nie przybył z nami, nie wiedział też nic o swoim klanie i jego pochodzeniu.. Ale o tym, to Osamu-kun rozmawiał z nim więcej. - wskazał dłonią na towarzysza, po czym zrobił krok do tyłu, dając mu miejsce na podzielenie się swoimi spostrzeżeniami odnośnie młodzieńca i całej tej sytuacji.

Tetsuro
Yurika

[Mijikuma]

Kiwam głową na potwierdzenie słów o moim towarzyszeniu siostrze Tetsuro.
- Po dzisiejszych obowiązkach, o ile te się nie wydłużą, jestem w stanie wyruszyć razem z tobą do twojego warsztatu, Tetsuro-san. - Zgadzam się na jego propozycję i nie drążę tematu dalej, wiem bowiem, że póki jesteśmy w pałacyku Jou to lepiej skupić się na kwestiach Kuroia w pierwszej kolejności.

Możliwe, że się wyrwałem z odpowiedzią na pytanie, które nie do końca skierowane było do mnie, ale tym samym zaznaczyłem swoją obecność i nie pozwoliłem Jou na całkowicie zignorowanie naszej obecności razem z Takeru, choć podejrzewam, że co jak co, ale Takeru nie da się o sobie zapomnieć. Zauważam niezbyt przychylne spojrzenie lidera, lecz nie odwracam własnego wzroku, wytrzymuję je i kontynuuję zdawanie raportu. Nie można pokazać słabości, tym bardziej w tak ciężkich dla Uchiha czasach jak dzisiaj. W zasadzie gdybyśmy pokazali się jako totalni słabeusze to nic nie powstrzymywałoby innych klanów, ale też Sabaku przed całkowitym pogromem Uchiha i dopełnienia naszego zniszczenia dla własnych korzyści. Jako klan nie jesteśmy teraz w pozycji, by robić sobie wrogów. Dlatego cała ta ekspedycja jest w zasadzie farsą, co się spełnia z każdą kolejną minutą prowadzonego dialogu z piaszczystym władcą.

Moja przemowa w końcu się kończy, Jou za nią dziękuje i zaraz zaczyna się kolejka kolejnych osób, które dodają swoje trzy grosze do opowieści zwracając uwagę na różne wątki - przykładowo Tetsuro zwrócił uwagę na zupełnie inne kwestie niż ja, widać tę przepaść między nami w doświadczeniu. Zaraz z kolei mówi sam więzień, co już dla Takeru było za dużo i musiał wepchnąć nosa w nieswoją wypowiedź, czym wkurwił samego Jou. Co daje mi dość szybko do zrozumienia z kim mamy do czynienia i nie polubiłbym się raczej z takim liderem, odtrącam jednak tę myśl z mojej głowy, nie jest ona teraz ważna czy istotna, żeby się na niej skupiać.

W końcu zostaliśmy oddelegowani, w dość poniżający sposób, a raczej to inni zostali, zaś my opuszczeni, wciąż byliśmy w samej sali tronowej. Takeru dość szybko się odpala, ja z kolei staram się zachować zimną krew.
- Cała ta wyprawa to wielka szopka. Jako przegrani nie mogliśmy sobie pozwolić na sąd poza Unią, narazilibyśmy się tutejszym klanom, a nie jesteśmy w pozycji siły, żeby do tego doprowadzić. Tutaj z kolei ten Jou może sobie zrobić co zechce i w zasadzie nie straci za dużo, prócz negatywnych stosunków z prawie wymarłym klanem po inwazji dzikich. Go nie obchodzi, że nasi zmarli, nie wyobrażam sobie też, że w przypływie tylu informacji o zagrożeniu on sobie pozwoli na stracenie doświadczonego żołnierza i to jeszcze z jego własnego klanu. Możemy co najwyżej obserwować dalszy tok prowadzonych rozmów na temat samego sądu i jedynie podkreślić, że to wzbudzi negatywne stosunki i reakcje z naszej strony, ale przy okazji spodziewać się wyśmiania. Z tym zaś wrócić do naszego lidera i jemu już zostawić dalsze martwienie się o tę sprawę. Pamiętaj, że nie jesteśmy na swoim terenie, nie możemy za bardzo się wychylać, ten Jou nie wydaje się zbyt roztropnym i cierpliwym władcom. - Szczególnie ostatnie zdanie dodaje raczej szeptem niż donośnym głosem, dla pewności, że nikt poza Takeru mnie nie słyszy.
- Doprowadźmy do końca rozprawy i niezależnie od jej wyniku wrócisz z raportem do Sarufutsu, więcej tu nie zdziałamy, nawet jakbyśmy chcieli to nie wpłyniemy na Jou na tyle, żeby dopiąć skazanie Kuroi'a. Ja tu jeszcze zostanę, zamierzam wyruszyć do Ningyo-shi. - Dodaję jeszcze, by przedstawić swój plan i żeby sobie nie myślał, że wracam razem z nim - mam swoje plany co do przyszłości i raport będzie musiał przedstawić samodzielnie, nawet jeśli będzie się to wiązać z nieprzychylnym wzrokiem naszego lidera.

[Osamu]

Całe to przedstawienie, które właśnie teraz odstawiali członkowie szczepu sabaku było żałosne. Uchiha mogli być sobie słabi ale szacunek należał się każdemu zwłaszcza jeśli jest Twoim gościem. Piaskowe szmatławce pokroju Kuroia czy Jou chyba tego nie rozumiały bo cały czas tylko obrażali Takeru i Mijikume. Wybuchy gniewu bo nikt go nie słuchał wcale nie powodowały tego, że ktoś zaczynał się bać. Sabaku był bezsilny, a te pokrzykiwanie tylko upewniały w tym wszystkich zgromadzonych. Osamu pewnie by go wyśmiał jednak reprezentował swój klan, swoją rodzinę, a przedewszystkim piękną Nariko więc starał się jak tylko mógł.
Piaskowy lider zarządził, że chcę porozmawiać z Unijczykami zdala od sprawnych oczu Sogeńczyków. Uesugi zrobił po prostu to samo co Taisho, przystał na to i postanowił wziąć w tym udział. -Jako oddział nazwany Grupą Szturmową mieliśmy polecieć na negocjację z dzikimi. Kupić jak najwięcej czasu dla ewakuowanego miasta, a może nawet skłonić Dzikich do rozmów. Rozpoczął swój wywód na temat Kuroia znanego szerzej jako cymbał. -Dowództwo nad tą grupą było przekazane do Takeru-sama. Zostało zarządzone żebyśmy nie atakowali niesprowokowani bo w samym środku wojsk przeciwnika i tak nic byśmy nie wskórali mimo, że PODOBNO zostały wydzielone do tego oddziału same elitarne jednostki z klanów przybyłych na bitwę. Kuroi oczywiście ten rozkaz złamał bo spróbował zaatakować lidera dzikusów. Przez jego działanie bardzo dużo część oddziału poniosła śmierć, a Ci którzy przeżyli zostali ranni. Wziął głębszy oddech żeby nieco się uspokoić bo samo wspomnienie tych wydarzeń gotowało w Nim krew. -Takeru był uparty żeby sądzić go na ziemiach Uchiha o ile takie jeszcze im zostały ale reakcja kilku osób mu to uniemożliwiła. Kuroi usilnie prowokował Uchihów do akcji podczas Naszej podróży powrotnej ale Taisho-sama trzymał cały czas Naszych gości na krótkiej smyczy. Dokończył wszystko to co miał do powiedzenia odnośnie Kuroia i jego krzywych zachowań.
Tetsuro poruszył ciekawy temat przeszczepów oczu... Osamu zarejestrował to i musiał go o to dopytać. Może miałby chwilę żeby się nad tym pozastanawiać ale Zielonowłosy postanowił go od razu wkręcić do rozmowy o tamtym pyskatym szczeniaku. -Tak rozmawiałem z Nimi chwilę. Shinichi bo tak nazywał się ten Dohito, który nie wiedział skąd pochodzi. Rozmawiał z tamtym pyskatym dzieckiem. Nie mam pojęcia kim ten szczeniak jest ale chyba był związany z tamtym blondasem w bandażach. Od siebie dodam, że ten Shinichi chyba miał zapędy względem dzieci ponieważ został oskarżony przez ojca jednej z trzynastoletnich dziewczynek... Dorosły facet. Wydawali się być sobie bliscy więc obstawiałbym, że zostali tam razem bo później już ich nie widziałem ale po załatwieniu swoich spraw mogę wytropić tego blondasa i wyjaśnić gdzie ten Chirou jest. Zaproponował rozwiązanie, które zgrywało się z jego chęcią zabicia tamtego dziecioluba. Czas pokażę ale prędzej czy później się spotkają.

[Kuroi Kuma]

Parsknął śmiechem, gdy usłyszał o negocjacjach wspomnianych przez Osamu. On... naprawdę w to wierzył? Wierzył w to, że wysłanie kogoś, kto był przez nich samych wygnany zostanie uznane jako znak pokoju, rozważań, kupienia czasu? Na ewakuację tylko do czego? Do obozów medycznych i do zbiórek, gdzie nikt nie był przygotowany na ucieczkę? To że Takeru w to wierzył, to nic dziwnego, komplety debil i straceniec jak typowy Uchicha - nic dziwnego, normalna rzecz. To chyba patologia spotkać kogoś z tego klanu, kto ma trzeźwe spojrzenie na świat i wie o co chodzi w tej pięknej grze zwanej życiem. Gdy jednak zostali sami odetchnął z ulgą i posłuchał uwag Osamu i Tetsuro i chyba lekko zdębiał słysząc, że młody Kaguya zapomina jednak o NAJWAŻNIEJSZYM FAKCIE, KTÓRY CHYBA KAŻDY KURWA PRZEOCZYŁ.
-Z całym szacunkiem... Ale to trochę jakbyś zdawał raport z tego, że w wiosce nie ma już choroby i problem zażegnany, z tym że nikt nie wspomina o tym, że całą wioskę zabito w tym procesie... - Kuroi rzucił spojrzenie Osamu, bo o ile nie spodziewał się zbyt wiele po ludziach z Uchicha, to po tych z pustyni oczekiwał nieco więcej szczegółowości i obserwowania przyczyn i skutków.
-Owszem - ponoć zostały wydzielone elitarne jednostki do tej misji. Nie znałem tam co prawda nikogo kto by dysponował siłą zdolną zatrzymywać góry - a kilkoro takich znam - lecz no miał być to oddział elitarny, ale to nie najważniejsze. Przybyliśmy na negocjacje. Szły one... według mojej oceny bardzo źle, w tym czasie mogliśmy z rozmowy - wprost - dowiedzieć się, że naszym negocjatorem jest członek dzikich. Dokładniej były członek dzikich. Dokładniej zdrajca dzikich. Wysłali człowieka na rozmowy, kto już poprzednio zdradził swój lud. I pewnie Jou spodziewasz się że w tym momencie zaatakowałem i "złamałem rozkaz" - dał chwilę przerwy i ponownie spojrzał na Osamu dalej nie wierząc w to, co chłopaczek mówił poprzednio.
-Przywódca dzikich, ze spokojem w głowie, PCHNĄŁ naszego negocjatora przeszywając go NA WYLOT. Dzicy dosłownie pokazali gdzie mają naszego negocjatora, jak chcą to rozwiązać. Takeru - zapewne dzięki swojej ogromnej wiedzy medycznej, o której nam nic nie wiadomo - powiedział że ten sobie pożyje jeszcze i zabronił kontry. Lider dzikich kazał nam wracać do siebie i walczyć. Dosłownie wypowiedział nam wojnę. Takeru niczym prawdziwy dowódca wydał rozkaz odwrotu, a może bardziej spierdalania przed Dzikimi widząc, że Ci no... już nam zabili prawie chłopa. OGROMNE oddziały Dzikich, tabuny ludzi i dwójka liderów - pewnie o sile Twojej albo wyższej. Liczba ludzi, którą ciężko było opisać, ale nie wiem czy cała Unia miałaby tyle ludzi zdolnych do walki. Nie zamierzałem czekać. Nie zamierzałem ufać dowódcy, który widzi człowieka przebitego na wylot, z rozdartą klatką, bez żadnego medyka w oddziale prócz mnie. Wyprowadziłem atak na lidera chcąc pozbawić ich najcenniejszego pionka na planszy. Nic sobie nie zrobił z piaskowej trumny. Takeru chyba liczył, że pozwolą nam tak po prostu odlecieć jakby się nic nie stało - przypominam - nasz negocjator się wykrwawiał. O dziwo - zaskoczenie dla wszystkich - zaatakowali. Powodem nie była oczywiście niekompetencja, brak planu, przygotowania, brak pomysłu co zrobić jak negocjacje nie pójdą prócz... odejścia? Nikt nie pomyślał - hmmm może nas zaatakowali, bo przyprowadzili przed nasze lico zdrajcę klanów? No nie. Na domiar wszystkiego - po tym incydencie Takeru wprowadził mnie w iluzję i zrzucił z wielu metrów na ziemię, na pole otwartej bitwy. Kogoś, kto mógł podtrzymać owego negocjatora przy życiu. - zrobił ponownie chwilę przerwy, żeby odetchnąć i komentować dalej to jak ktoś skrótowo potrafi wszystko chujowo podsumować.
-Po wszystkim nie wszcząłem bójki, pozwoliłem na rozmowy, nie atakowałem. Pozwoliłem... wprowadzić się w genjutsu po raz drugi. Nie oponowałem nie chcąc kolejnych konfliktów. Spętali mi ramiona sznurem - do podróży na pustynię, chyba tylko po to, by przez gorąco i brak wilgoci wdała się infekcja, bym nie dojechał tutaj żywy. Innego powodu, do pętania sznurem Shinobiego mogącego kontrolować swój żywioł bez rąk - co widzieli na żywo - nie widzę. Prosiłem o zmianę, bo zamierzam żyć, a nie umierać jak debil. Nie uciekałem, nie robiłem kłopotów. Byłem w dobrym humorze i chyba to była ta prowokacja, o której wspomina nasz Kaguya. Jeśli gdzieś w tej kwestii mówię nieprawdę, to niech poprawi mnie chłopak z Ayatsuri. - skończył. Nie zamierzał nic dodawać, niczego odejmować. Czy mógł coś sobie zarzucić? Tak. Niezajebanie Takeru przy pierwszej nadarzającej się okazji.
-A no i... czy ktoś tutaj pamięta, że Dzicy dalej są po złej stronie Muru i nikt z tym nic nie robi? I dalej mają tyle samo oddziałów, że samotnie żaden kraj, a pewnie nawet i cała Unia, nie da rady ich pokonać? Czy to jakiś niewygodny fakt, który każdy chce przemilczeć i puścić go bokiem, bo przecież jakie to ma znaczenie.

[Ero Sennin]

---

Fabułka Poeventowa

Mijikuma

---

Mijikuma sam był potwornie zniesmaczony tym czego właśnie był świadkiem. Kto by się spodziewał, że tak młody osobnik jak albinos będzie tak dumnym członkiem klanu Uchiha. Jednak to co przeżywał on, nijak miało się do tego co przeżywał właśnie Takeru. Chłop wyglądał jakby zaraz miał wparować do drugiego pokoju i wywlec Jou za fraki. Mijikuma postanowił więc zareagować. Mówił wiele, mówił wzniośle. Takeru nie od razu zaczął go słuchać, lecz w końcu zwrócił na niego swą uwagę. Oboje złapali nić porozumienia, łącząc się w nienawiści do postawy jaką przedstawiał przed nimi shirei-kan Sabaku.
–I co, mamy od tak po prostu zostawić ich samym sobie i pozwolić im na to by Kuroi chodził wolny i radosny?! Przybyłem tutaj by do tego nie dopuścić! Masashiro-dono jest zbyt miękki by wyciągnąć jakiekolwiek wnioski z takiego potwarzu! – Gniew jaki w nim buzował zdawał się nie zmniejszać. Wciąż łypał swoim sharinganem w kierunku drzwi, za którymi znajdowali się unijczycy, jakby co najmniej chciał, by jego oczy mogły dostrzec co się kryje za nimi. Tego jednak dostrzec nie mógł.
– Jak to zostajesz tutaj?! – Nagle odwrócił swoje spojrzenie w kierunku Mijikumy. Wyglądał teraz jakby zobaczył ducha. Mieszanka zaskoczenia i niedowierzania jaka wymalowana była na jego twarzy, była tak oczywista, że każdy mógłby dostrzec jakie emocje targają tym mężczyzną.
– Twoja stolica upadła! Twój lud potrzebuje każdego zdolnego do walki Uchiha, a ty zamierzasz zostać tutaj? W kraju który wysłał zdrajcę i teraz obradują z nim jakby był wolnym człowiekiem, który nic nie zrobił?! – Wycedził przez zęby. Nie możliwym było określić co dokładnie myślał sobie Sogeńczyk, lecz wyraz jego twarzy dawał jasno do zrozumienia, że nie było to nic pochlebnego. Dalsza rozmowa musiała jednak poczekać na inny moment, gdyż drzwi do gabinetu Jou, stanęły właśnie otworem.

---

Osamu/Kuroi/Tetsuro

---

Jou wysłuchał wszystkich, którzy mieli coś do powiedzenia. A tak naprawdę każdy chciał dorzucić swoja cegiełkę. Pierwszy był Tetsuro, który wziął Kuroia w obronę. Lider Sabaku słuchał jego słów z umiarkowaną uwagą. A przynajmniej do momentu gdy temat jego przemowy zmienił się i przeszedł na coś o wiele bardziej ciekawego. Tetsuro mówił o przeszczepie oczu. I to między demonicznymi siostrami! Wzrok Jou wysotrzył się i wydawał w tym momencie słuchać o wiele uważniej. Ponieważ wieści jakie przyniósł mu ten zielonowłosy młodzieniec były najwyższej wagi. Kamino i Katsumi zmarły w boju. Uchiha musieli być zatem potwornie osłabieni. Ba, ich pozycja na arenie dyplomatycznej mogła zostać zmarginalizowana. Oznaczało to, że miał jednego przeciwnika mniej. Był jednak jeszcze jeden temat. Chirou. Tetsuro wniósł pierwsze spojrzenie na jego sprawę. Chłopak miał być zaczepiany przez Nara. Jou nie był zadowolony z takiego obrotu sprawy. Mógł się tego spodziewać, ale wysłał tam Kuroia, by pilnował bękarta!
- Dziękuję ci Tetsuro. Informacje, którymi się tutaj ze mną podzieliłeś, są nadzwyczaj interesujące. Nie omieszkam szepnąć dobrego słowa o twojej postawie, komu trzeba. - Podziękował zielonowłosemu, przenosząc swoje spojrzenie na Osamu, który już zaczynał swoją opowieść. Tak jak mówił Tetsuro, Osamu jako członek drużyny szturmowej, dostarczał dużo więcej szczegółów w sprawie Kuroia. Z jego opowieści wynikało, że jego podwładny naprawdę przekroczył swoje uprawnienia. Co od razu wywołało skwaszoną minę na twarzy Sabaku Jou. Jego opowieść tłumaczyła również dlaczego Takeru reagował tak agresywnie na każdy gest Kuroia. Osamu również zdawał się potwierdzać słowa Tetsuro odnośnie sytuacji z Chiro. Co bardzo było w niesmak przywódcy Sabaku.
- Twoja opowieść wiele wniosła w obraz całej sytuacji. Dziękuję ci Osamu, jeśli to możliwe chciałbym byś sporządził rycinę tego Dohito, który zdradził swój własny klan. Nie chcę wyciągać od razu pochopnych wniosków, lecz być może w przyszłości skorzystam z twej oferty. - Wszystko wskazywało na to, że Chirou postanowił powrócić do tych przeklętych Nara. Jakby nie dostali jasnej informacji, że chłopak jest teraz pod ich jurysdykcją! Ale nie mógł wysłać Osamu ot tak na ich ziemię by wyciągnął chłopaka. Ba, nie mógł wysłać go w ogóle! Nie był Sabaku, nie mógł zatem wydawać mu tak ważnych rozkazów, bez rozmowy z jego shirei-kanem. Ale być może, kiedy jego plany już się ziszczą, wtedy on, Sabaku Jou będzie mógł rozkazywać wszystkim! Aż uśmiechnął się na tą myśl.
Uśmiech zniknął jednak z jego twarzy, równie szybko jak się tam pojawił, ponieważ swoją opowieść właśnie zaczynał nie kto inny jak wielki prowodyr. Jou musiał przyznać, że to jego relacji był najbardziej ciekaw. I nie zawiódł się. Kuroi zdradził mu wiele pikantnych szczegółów, jak choćby to, że Uchiha na swojego negocjatora wybrali zdrajcę dzikich. Był to poważny błąd ze strony Uchiha i jak się miało po chwili okazać nie pierwszy. Dostrzegał jednak o co tak naprawdę poszło. Kuroi nie trzymał się rozkazu i wykonał samowolkę. Chciał jak najlepiej, ale przeliczył się ze swoimi możliwościami i to ściągnęło na jego towarzyszy wściekłość tych dzikusów zza muru. Nie było pewności, czy tamci pozwolą im odejść. Z tego co zrozumiał Jou, to przywódca tamtych kazał im odejść, co mogło oznaczać, że pozwala im uciec, lecz mógł kłamać i uderzyć na ich plecy. Ba było to wręcz prawdopodobne, bo przecież po co pozwalać przeciwnikowi na wycofanie. Faktem jednak było, że zachowanie Kuroia tylko przypieczętowało ich los. Połączenie tej dwójki, Kuroia i Takeru już samo w sobie było ogromnym błędem. I jeśli kiedykolwiek dojdzie do tego, że spotkają się jeszcze raz, to zapewne oboje pozabijają się nawzajem.
- Hmm… - Była to pierwsza reakcja lidera Sabaku, na wszystko to co padło z ust Kuroia. Rozejrzał się po pomieszczeniu, zatrzymując swoje spojrzenie na Taisho.
- Czy uważasz, że dzikusy pozwoliłyby wam odejść, gdyby nie ruch Kuroia? - zadał mu krótkie pytanie, swym opanowanym głosem. Kaguya Taisho speszył się odrobinę tym nagłym wywołaniem do odpowiedzi.
- Nie jestem pewien. Ich lider wydawał się być honorowym człowiekiem, ale to są… - Odpowiedział. Chciał również rozwinąć swoją wypowiedź, lecz Jou przerwał mu nagle, ponieważ usłyszał tyle ile zechciał.
- A zatem jest tak jak mi się wydaję. Uchiha są idiotami. Już na samym początku doprowadzili od wręcz karygodnego błędu… Kuroi podjął decyzję by zaatakować i jeśli mu się powiedzie, zostać bohaterem kontynentu. Ale popełnił błąd. Błąd przez który jego towarzysze znaleźli się w niebezpieczeństwie… Spieprzyłeś sprawę Kuroi. - Jou uniósł swe spojrzenie do góry, wpatrując się w sufit i wypowiadając swe słowa. Wyglądał w tej pozycji dość dziwacznie, trochę jakby zbierał w ten sposób swe myśli, a trochę jak kaznodzieja, który doznaje właśnie oświecenia. Dopiero gdy wypowiadał ostatnie słowa, spojrzał wprost na Sabaku, świdrując go swym wzrokiem.
- Dobrze im tak. Uchiha zawsze byli zadufanymi dupkami, którzy mieli siebie za lepszych od innych. Trzeba jednak, jakoś udobruchać naszych gości. Powiem im, że Kuroi dostaje dwa lata więzienia. Gdy wyjdziemy do nich, macie go trzymać jakby był waszym więźniem. - Wskazał na Osamu i Taisho. Tetsuro nie chciał mieszać w ten akt bezpośrednio. Po pierwsze był użytkownikiem kukiełek, więc walczył na odległość. Po drugie, był najbardziej chuderlawy z całej trójki, więc lepiej wyglądało gdy sprawą zajęli się bardziej umięśnieni.
- Co zaś się tyczy ciebie! Masz trzymać się z daleka od Sogen i Uchiha! Jeśli usłyszę jeszcze raz, że wysyłają tu Takeru, to osobiście zakopię cię w piachu po samą szyję! - Zwrócił się do Kuroia, grożąc mu palcem, mając nadzieję, że Kuroi zrozumie powagę sytuacji. Gdy tylko wszyscy przytaknęli mu, Jou ruszył w kierunku drzwi. Trzeba było zakończyć tą całą szopkę.

---

Osamu/Kuroi/Mijikuma/Tetsuro

---

Jou przeszedł przez drzwi jako pierwszy, zaraz za nim trzy osoby. Kuroi oraz trzymający go Osamu i Taisho. Na samym końcu Tetsuro, któremu przypadł zaszczyt zamknięcia drzwi. Takeru znieruchomiał momentalnie, bacznie przypatrując się ruchom Kuroia i Jou. Lider Sabaku wszedł na podwyższenie, gestem ręki karząc pozostałym zatrzymać się u podnóża tych kilku schodków.
- Dziękuję za wszystkie wyjaśnienia. Jest mi potwornie przykro, że mój podwładny popełnił tak karygodne czyny i obiecuję, że spotka go za to surowa kara. niniejszym skazuję Kuroia na dwa lata więzienia. Będzie tam całkowicie pozbawiony możliwości korzystania z chakry jak i ograniczymy mu dostęp do słońca do zaledwie godziny dziennie. Sądzę, że szkolenie z posłuszeństwa również dobrze mu zrobi, tak dla pewności, że nie powtórzy swojego błędu nigdy w przyszłości. - Jou wydawał się być mocno zadowolonym z samego siebie i tego jak to wszystko wymyślił. Próbując ukryć swój uśmiech, spoglądał w kierunku Takeru i Mijikumy, oczekując ich reakcji. Sadząć jednak po minie Takeru, nie był on zachwycony tym co usłyszał. Lecz czy coś oprócz śmierci dla Kuroia, mogłoby go udobruchać?
– Masashiro-dono usłyszy o wszystkim co się tutaj wydarzyło! - Zdołał wysyczeć jedynie, Takeru, nim obrócił się na pięcie i ruszył w kierunku drzwi, nie pytając o pozwolenie. Zatrzymał się tylko przy samych drzwiach, spoglądając na Mijikumę.
- Idziesz?! - Rzucił do drugiego Uchihy, oczekując jakiejś odpowiedzi. Nie ważne jednak jaka by ona nie była. Takeru opuściłby pałac Jou i tak. Nie zamierzał pozostawać dłużej w tym miejscu. Chciał jak najszybciej powrócić do domu i opowiedzieć o całej tej farsie, która się tutaj wydarzyła.

[Tetsurō]

---

Fabułka

---

Kiedy tylko Tetsuro zakończył swoją wypowiedź, przeszedł do wysłuchiwania tego, co mieli inni do powiedzenia. Pochwała od przywódcy była budująca. Jeżeli tak jak rozmawiali z Ario, mieli coś zdziałać w tym pustynnym świecie, to trzeba było piąć się w górę, a tego nie uda się osiągnąć bez zwrócenia na siebie uwagi lokalnych przywódców. Nie zdziwiło go, że informacje o przeszczepie i śmierci dosyć ważnych członków klanu Uchiha tak zaciekawiły Jou, zapewne znali się, choćby z widzenia, od dawna.

Rozwiązanie sprawy Kuroi'a nie zaskoczyło go ani trochę. Od początku spodziewał się, że Jou nie będzie chciał ukarać swojego podwładnego i cała ta akcja jest tylko na pokaz. Zapewne nie spodoba się gościom, no ale cóż, trudno, raczej Takeru nie jest na tyle szalony, żeby tu i teraz robić awanturę. Z resztą, po prostu wyszedł oburzony, unosząc się dumą i opuszczając to pomieszczenie. Tetsuro przeniósł wzrok na Mijikumę, który zapewne powinien wyjść za swoim dowódcą.

- Jeżeli dalej jesteś zainteresowany podróżą, to dzisiejszego wieczoru, po zachodzie słońca, spotykamy się przy zachodniej bramie. Będę czekał godzinę, a potem ruszymy do Sabishi. - skinął młodzieńcowi, a następnie przeniósł wzrok na Osamu.

- Osamu-san, nie będę cię zatrzymywał, zostanę w tym mieście jeszcze kilka godzin, muszę uzupełnić zapasy i napisać raport do końca. Jeżeli chcesz, to ruszaj już w stronę domu, na pewno władze w mieście niecierpliwią się na powrót kogoś z wieściami. - Nie chciał go zatrzymywać, w końcu on pewnie też spieszył się do rodziny, no i w końcu trochę odpocząć po tej wyczerpującej i dosyć dłużącej się przygodzie.

- Kuroi- san, dostarczę twoją przesyłkę tak szybko jak będzie to możliwe. Jak obiecałem. Do zobaczenia i nie pakuj się w dodatkowe problemy. - uśmiechnął się do starszego pustelnika. Tutaj chyba kończył sie fragment ich wspólnej podróży, choć znając życie i przewrotność losu, nie był to ostatni moment, w którym się widzą. Jeszcze pewnie nie raz przyjdzie im coś razem zmajstrować.

- Jou-sama, raport dostarczę za kilka godzin do jednego z tutejszych urzędników. Podobny złożę na ręce swojej Shirei-kan, podejrzewam, że po naszym powrocie będzie chciała się z tobą skontaktować w sprawie dalszych poczynań Unii w sprawie dzikich. - skłonił się przywódcy, okazując szacunek jednemu z sojuszników, a następnie zaczął powoli kierować się do wyjścia. Nic go więcej tutaj nie trzymało, więc mógł zacząć szykować się do drogi, w końcu jeszcze sporo przed nim, a już chciał wejść do swojego warsztatu i poukładać myśli odnośnie tego wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich tygodni.

Tetsuro
Yurika

[Kuroi Kuma]

Czy pozwolisz odejść komuś, kto wprost splunął Ci na twarz? To zależy. Jeżeli to ktoś znajomy, to może spróbujesz go zrozumieć, posiedzisz chwilę i podumasz czy coś mogło się stać, że tak się zachował. Jednak gdy chodzi o moment, gdy pluje Ci w twarz ktoś, komu wypowiedziałeś wojnę i zaraz przelejesz mnóstwo krwi... czy można być aż tak naiwnym? Pytanie Jou zadziwiło Kuroia, ale było to chyba bardziej upewnienie się niżeli próba negocjacji. Jak można wskazywać na to, że ktoś jest honorowy, gdy zaraz ma najechać miasto bez żadnego czasu na ewakuację? Jak honorowy człowiek może przebić negocjatora? Nawet jeśli go nie zabił, to wprost jest wypowiedzenie wojny. Wojny nie tylko dla tego człowieka, lecz dla wszystkiego co jest po drugiej stronie Muru.
-Wolałbym go zabić, no ale - rzucił wzruszając ramionami. Nie zamierzał być żadnym bohaterem, ale to ryzyko było w jego głowie warte zachodu. Kilku shinobich kontra przechylenie szali zwycięstwa. Ilu ludzi mogłoby zostać oszczędzonych, gdyby Dzicy mieli mniejsze morale, gdyby jakiś podlotek, członek zespołu Szturmowego zabiłby ich lidera. Jednym ciosem. Strach, zamieszanie, niepokój. Skoro jeden zrobił aż tyle, to co mogli zrobić dowodzący. Tutaj jednak (i nie po raz pierwszy) Kuroi się niestety przeliczył, ale gdyby stanął przed wyborem raz jeszcze wiedząc jakie są dokładne konsekwencje - powtórzyłby wszystko dokładnie tak, jak zrobił.
-Jou... czy my nie jesteśmy w sumie - patrząc na obecną sytuację - w stanie wojny z Dzikimi? - mógł spokojnie trzymać się z dala od Sogen, to nie problem. Tylko czy uznanie go za więźnia nie spowoduje tego, że jeżeli zacznie się walka z Dzikimi, to odgórnie nie będzie mógł w niej uczestniczyć bo biedny wrażliwy Takeru zostanie zraniony w swoje Kokoro? Trudno powiedzieć. Kuroi zrozumiał i docenił to, że nic w sumie mu się nie stanie i ten cały precedens był szopką. Pokazaniem ugody z Uchihami, ale tak naprawdę to tylko czekali aż sobie pójdą.
Wyszli. Jou powiedział werdykt w sprawie. Kuroi udawał skruszonego - a w tym był niezły - i pod noskiem sobie rzucił:
-Chociaż słońce nie będzie mi palić karku tyle co podczas tej podróży - co akurat było pocieszające, że nie będzie umierał z gorąca. Nie za bardzo chciało mu się uwierzyć w to, że Takeru był taki naiwny i to po prostu tak sobie zostawi. Co jak co, ale członkowie tego klanu byli bardzo... pamiętliwi.

-Oby młodzieniaszku, bo inaczej stawie się u Takeru i powiem że mnie wypuściłeś - Kuroi wyszczerzył się w szyderczym uśmieszku. Był... wolny. Stracił tylko cenny czas swój i wszystkich, którzy byli w to zamieszani. A Unia chyba naprawdę zamierza się zabunkrować i nie pozwolić, by Dzicy do nich weszli. To ich problem. Polityków, nie żuczków. Żuczek Kuroi zamierzał iść w swoim kierunku.

z/t

[Osamu]

Ten nikły człowiek w zasadzie dwóch nikłych ludzi, z którymi teraz musiał rozmawiać... Jeszcze do tego wszystkiego musiał korzyć się przed jednym z Nich jakby ten był królem świata. Osamu... Osamu naprawdę był kiedyś ogromnym fanem Unii. Właściwie to dalej jest fanem Unii ale teraz już widział wszystko jasno i klarownie. Pustynia nie mogła pozostać dłużej pod butem tych zakompleksionych frajerów z sabaku. Tak długo byli wdeptywani w ziemię, że teraz nie zamierzają liczyć się z kimkolwiek. Wprowadzają swój dyktat pod pretekstem równości pośród pustynnych rodów. Białowłosy jedynie parsknął na słowa wypowiedziane przez Kuroia. Nie było w nich niczego górnolotnego, żadnego wytłumaczenia czy skruchy. Ściągnął śmierć na niemal cały oddział w tym na ludzi lepszych od siebie i chłopak myślał tu o sobie czy Taisho. Pierdolony nie poczuwał się do niczego.
Niestety miękkość rządów pięknej i cudownej Nariko doprowadziła ich do sytuacji, w której jeden sabaku wydaje rozkazy, a drugi jawnie kpi sobie z Nich jak i z całej pustynii. Skoro taki człowiek ma takie wpływy, że nie dotkną go żadne konsekwencje to ta Unia pod przewodnictwem przeklętych piaskowych psów jebnie na pysk. ,,Nasz Kaguya"... Uesugi niemal stracił panowanie nad samym sobą słysząc to stwierdzenie. Jakim prawem... -Świata nie odkrywasz kiedy zauważasz, że Dzicy są po złej stronie Muru. To chyba zdążyłoby zauważyć małe dziecko. Nie rozumiał dlaczego Taisho-sama słucha tego jawnego znieważania. -Dodam tylko, że za każdym razem podczas tej wycieczki cały czas ktoś musiał się za Tobą wstawiać bo inaczej "Twój dobry humor" jak to mówisz, doprowadziłby do samosądu. Żaden ze mnie "Wasz" Kaguya. Z całym szacunkiem dla Czcigodnego Jou-sama. Czy narobił sobie problemów? Bardzo możliwe ale coś w jego środku pchało go do takich, a nie innych słów.
Kiedy Tetsu się pożegnał to Osamu skinął jedynie głową na znak, że przyjął do wiadomości. Życzył swemu przyjacielowi powodzenia i na tym ich spotkanie się zakończyło. Osamu całkowicie olał już Kuroia przynajmniej starał się to zrobić. Miał sporządzić rycinę tego blondasa tylko problem polegał na tym, że ten był cały w bandażach kiedy się widzieli. -Postaram się ale ten Dohito, z którym rozmawiał szczeniak był cały w bandażach więc ciężko będzie uzyskać dobry rysopis. Rzucił trochę do Jou ale trochę też do wszystkich. -Jeśli pozwolicie to wracam do siebie. Nariko-sama musi jak najszybciej dostać ode mnie raport. Jeśli nikt już nie będzie miał do Niego sprawy to skłoni się i uda do wyjścia niemal tak szybko jak Takeru.

z/t jeśli już nikt mnie nie zaczepi.

[Mijikuma]

KOdpowiadam równie gniewnym spojrzeniem Takeru. Co on sobie do cholery myśli? Ja rozumiem, że jest wyższym stopniem i zdołał on już udowodnić, że nie wzięło się to znikąd, ale kurwa takimi słowami i gniewnymi wybuchami ściąga na siebie śmierć. Co by nie mówić, wplątaliśmy się w polityczne szambo, w którym nie ma czegoś takiego jak proste rozwiązania.
- Przybyliśmy tu, bo musieliśmy i możliwe, że gdybyśmy nie przyjechali to nie byłoby nawet tak durnego sądu jak ten. Na pewno nie po to, by się teraz wzburzać i wkraczać na grząski grunt, gdzie w grę wchodzi polityka i relacje między naszymi klanami. – Odpowiadam celowo pomijając jego opinie na temat Masahiro. Ciężko się z tym nie zgodzić, lecz z drugiej zaś strony sam celowałbym teraz raczej w delikatniejszą grę na tle politycznym niż wyskakiwać z mordą do każdego.
Staram się nie unosić emocjom, choć jak widzę rozwścieczonego Takeru to sam pragnę wywrzeszczeć mu wszystkie nerwy jakie mam w sobie, powstrzymuję się i odpowiadam spokojnym głosem, acz przez zaciśnięte zęby.
- Co nam teraz po mnie? W razie zagrożenia nie zdam się na nic, widziałeś z czym mamy do czynienia. Zamierzam najbliższe miesiące spędzić na poszukiwaniu jakichkolwiek przesłanek o mocy, której byłem świadkiem. Muszę znaleźć siłę, którą następnie skieruję w dzikich. – Tłumaczę spokojnie mężczyźnie.

Cały sąd i wyrok przeszedł dokładnie tak jak to sobie wyobrażałem. Te dwa lata… no chciałbym w to uwierzyć, lecz nie ma we mnie tyle naiwności, żeby to zrobić.
Takeru doskonale wie, że nie, nie idę i postanawiam się tego trzymać. Patrzę mu prosto w oczy i żegnam się tylko:
- Powodzenia na drodze i przekaż Masahiro-dono moje wyjaśnienie dlaczego nie wróciłem ci u boku. – Odpowiadam oficjalnie i żegnam jeszcze wzrokiem jego odchodzące plecy. Dopiero wtedy przenoszę uwagę na zielonowłosego, z którym jestem umówiony.
- Tam będę. Do zobaczenia. – Z tymi słowami również odchodzę, kłaniając się jeszcze tutejszemu liderowi Jou, mimo wszystko trzeba trzymać się jakiejkolwiek etykiety.

z/t