Kotlina za wzgórzami

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Azuma]

Oboje wiedzieli co mają robić i robili to. Wzajemna obecność ułatwiała to. Wspólnie mobilizowali się do ciężkiego wysiłku. Ale nawet Azuma, tak zapatrzony w wysiłek wkładany w dobro klanu, dostrzegł jak początkowy entuzjazm Hiromi pomału gasł. Czy wynikało to ze zmęczenia, znudzenia… a może istniały inne powody tego stanu?

– Wiesz Hiromi, tak ciężko pracujemy… zasłużyliśmy na dzień lub dwa odpoczynku. Powinniśmy pozwolić ciału się zregenerować. Zresztą, umysłowi też to się należy. Jeszcze jutro, zróbmy co do nas należy, ale następnego dnia… Robimy to na co będziemy mieli ochotę, nieodwołalnie, zgoda? - objął dziewczynę, gdy tylko wróciła po wyjątkowo ciężkim treningu odpocząć. Powoli zapadał zmierzch, więc przy skromnym posiłku uzgodnili szczegóły. Mieli się wyspać, a potem wspólnie pozwiedzać okolice lub pomoczyć się w rzece. Wszystko w zależności od chęci (i może pogody).

Kolejnego dnia każde ruszyło w swoim kierunku. Hiromi w górę rzeki, a Azuma w odwrotnym kierunku. Potrzebował jak największego otwartego terenu. I dużo wody, a gdy znalazł odpowiedni do tego teren, rozpoczął trening.

  Ukryty tekst

Po treningu skierował się do obozu. Był zmęczony, potrzebował odświeżenia, ale chciał najpierw zobaczyć uśmiech Hiromi gdy zakomunikuje jej, że również na dziś skończył i kolejne dni mają tylko dla siebie. Ze zdziwieniem jednak odkrył, że dziewczyna jeszcze nie wróciła do obozu. Nie było żadnych śladów, które sugerowałyby, że była tu podczas jego nieobecności. Dość zaniepokojony tą nieobecnością, dość szybko zdecydował o wyruszeniu w kierunku w którym sama się udała, całkowicie zapominając o zmęczeniu.

Raz czy dwa krzyknął jeszcze w oddali, chcąc zawęzić poszukiwania. Nie słyszał jednak żadnych odgłosów – ani treningu, ani walki, więc sam zamilkł, zmierzając dalej w górę rzeki. Dopiero na szczycie znalazł to czego szukał. I na moment odebrało mu tchu.

Hiromi siedziała na brzegu, zwrócona do Azumy plecami. Bez wątpienia była naga, najwyraźniej po kąpieli pozwalała ciału wysuszyć się pod ostatnimi promieniami zachodzącego słońca. Skrępowany, zamierzał jeszcze raz zawołać, uprzedzić o swojej obecności, ale… z tętniącym mocno sercem, wstrzymał się i w zamian podszedł bliżej. Dużo bliżej. Dopiero gdy dotknął stopami cienia padającego z jej sylwetki, odkrzaknął, zwilżając nagle ściśnięte i suche gardło.

– Tutaj jesteś… martwiłem się. Gestem ręki uspokoił ją, jeśli chciała się zasłonić. Nie chciał, żeby tego robiła. I nie zważając na jej skrępowanie, sam sięgnął do swojego ubioru, zaczynając od kamizelki, a potem wierzchniego odzienia. Nie poprzestał jednak na tym. Równie odważnie sięgnął i do dolnego ubioru, wyswobadzając się z niego.

– Równie dobrze można zacząć już teraz, kąpiel i tak była mi potrzebna. Spaliłem chyba połowę flory z południowego ujścia rzeki. Minął Hiromi i wszedł do wody. Szybko się zanurzył, pozwalając nie tylko schłodzić nagą skórę, ale i emocje, które go teraz napędzały do działania. Po chwili wyburzył się przed nią, rękami podpierając na brzegu, będąc wciąż do połowy w wodzie. Miał ją przed sobą całą i mogła bez żadnych wątpliwości domyślić się, że podobał mu się widok jaki miał.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Usłyszała jego kroki już z jakiejś odległości i od razu rozpoznała w nich Azumę. Już się przyzwyczaiła do tego jak naturalnie cicho się poruszał, nawet jeżeli nie myślał o tym. Jednak przez to, że nie starał się jej zajść, zorientowała się, że tam był. Że się zatrzymał i chwilę się zastanawiał, co zrobić. Ona sama się napięła, ciekawa, co Azuma zrobi. Przełknęła też ślinę, troszeczkę się poprawiła, kiedy zdecydował się podejść.

Dopiero po tym, jak rzucił na nią spojrzenie, usiadła trochę bardziej stosownie i może próbowałaby się zasłonić, ale powstrzymał ją. Zarumieniła się nieco i potarła kark, tylko troszeczkę zakłopotana. Nie była szczególnie wstydliwą osobą, nie miała oporów przed nagością. Ale przy Azumie i pod jego spojrzeniem… powodowało to, że jednocześnie się trochę denerwowała i ekscytowała. Absolutnie zdawała sobie sprawę dlaczego.

- Ach, tak. Tutaj jestem. Ty też… - zaczęła, ale urwała, kiedy zauważyła, że chłopak się rozbiera. Jeszcze bardziej się zakłopotała i podekscytowała. Nie spuściła z niego wzroku, kiedy zdjął z siebie kamizelkę i koszulkę. Jej spojrzenie prześlizgnęło się po liniach jego mięśni i z uderzającym szybko sercem nie odwróciła wzroku kiedy zdecydował się zdjąć i spodnie.

Dopiero kiedy ujrzała go w całości, a on ruszył do wody - i zobaczyła go również od tyłu, uśmiechnęła się do siebie bardzo szeroko, potarła kark ponownie i odwróciła wzrok. Nie dlatego, że była szczególnie zawstydzona - tylko trochę. Po prostu sytuacja była bardzo przyjemna i doceniała otwartość i swobodę między nimi. Fakt, że wszystko było i szło naturalnie, bez szczególnie świadomych i przemyślanych działań. Gdyby tak było, chyba nie potrafiłaby tak - nie była z tych tajemniczych osób, które potrafiły uwodzić, zwodzić i - co najważniejsze - myśleć do przodu, bo potrafiły nie wiadomo jak dobrze czytać ludzi. Była po prostu naturalna i otwarta.

W tej chwili bardziej naturalna być nie mogła.

Spojrzała na niego kiedy już był w wodzie, zadowalając się tym, jak woda spływała po jego piersi i szyi. Przez chwilę jeszcze obserwowała go bez słowa, żeby następnie wziąć się w garść i potraktować sytuację jak coś normalnego. Było to dla niej oczywiste - była to nowa, naturalna norma.

- Tak, trochę czuć, wiesz? Wiatr wieje w drugą stronę, ale Uchiha zawsze pachną trochę spalenizną - odpowiedziała, siedząc elegancko, może trochę nienaturalnie, próbując trochę brzuch wciągnąć, żeby spróbować wyglądać jak najatrakcyjniej się dało. - Dobrze, że próbujesz zmyć z siebie dym, chociaż… to nie jest nic złego. Lubię jak ty pachniesz dymem. Znaczy, nie chodzi o dym - dodała szybko, zakłopotana. - A o ciebie. Rany… w sensie. Godzinami ćwiczyłam kontrolę chakry w wodzie. Raczej piromanką nie zostanę, ale to lubię. No i… no. Zostały mi najważniejsze techniki, wiesz? Połączenie taijutsu i kontroli chakry. Ale dzisiaj… trochę na spokojnie.

[Azuma]

Azuma zdawał podekscytowany, ale i poddenerwowany. Była to dla niego zupełnie nową sytuacja. Dotychczas nie pokazywał się w taki sposób żadnej kobiecie. Do tego był w pewnym stopniu zaskoczony reakcją Hiromi. Dziewczyna owszem, śledziła go wzrokiem, ale nie wydawała się tak tym skrępowana… jak on sam. To również dawało mu do myślenia.

– Zapachem spalenizny mówisz, chyba już kiedyś o tym wspominałaś, prawda? - zauważył, nieco zastanawiając się nad tym zagadnieniem. On osobiście nie zwrócił na to uwagi, co zapewne wynikało z faktu że spędził całe życie, w tym „zapachu”. Przesiąkł nim na wylot. Chociaż również nie uważał się za kogoś bez zmysłu węchu. Widocznie jednak, nie był tak na tym punkcie wyczulony, jak Hiromi. – Czy zauważyłaś coś takiego u kogoś spoza naszego klanu? Może… poprzez zapach wyczuwasz użytkowników żywiołu ognia? - z ciekawością spostrzegł, nie dając jednak zbytnio wiary takiemu uzasadnieniu. Nigdy o czymś takim nie słyszał, ale z drugiej strony… o ilu jeszcze rzeczach w swoim krótkim życiu jeszcze nie słyszał.

Hiromi dalej trzymała fason, coraz bardziej oswajając się z tą nową sytuacją. Bądź co bądź to jednak Azuma w tej chwili miał znacznie lepszy widok, bowiem widział Hiromi w całej okazałości, nawet jeśli siedziała z gracją. Uda mogła zacisnąć, nogi podwinąć, ale nagich piersi ukryć nie mogła. Krótki uśmiech błysnął mu na twarzy, gdy wyciągnął w jej kierunku dłoń. Dał do zrozumienia, że będzie wychodził, żeby mu pomogła. Gdy jednak podała mu swoją dłoń…

Jego uśmiech, tylko się rozszerzył, a trzymając ją, pociągnął do siebie. Mogła być zaskoczona, mogła krzyknąć, ale raczej nie miała szans zareagować inaczej, jak tylko… polecieć na niego. Jej prawie wyschnięte ciało, znowu uległo zamoczeniu. Choć nie całe. Jej piersi zatrzymały się na jego torsie, a on ujął ją w pasie. A potem zbliżył wargi do jej ust i ją pocałował. Głęboko. Namiętnie.

Mogła poczuć jego kolano między swoimi udami. Jego ramię na swoim pasie. Tors na piersiach i jego usta na swoich wargach. Gdy się odsunął, mogła być pewna, że ten krótki uśmiech, był raczej łobuzerski, zawadiacki. Spojrzenie jednak głębokie, czułe.

– Może nie znam się tak na zapachach jak Ty, ale za to w smakach, już tak. Jesteś słodka Hiromi. A do tego mądra i wrażliwa. Cieszę się, że tu trenujesz i że jesteś tu ze mną. Cieszę się, że stajesz się silniejsza. Chcę żebyś dotrzymała mi kroku. Razem, będziemy silniejsi i na pewno przetrwamy to wszystko, co się wokół nas dzieje.

Był szczery. Pocałował ją jeszcze raz. Tym razem łagodniej. Ręka przesunał z pasa, bo brzuchu (którego niepotrzebnie się wstydziła), a potem wyżej. Musnąwszy delikatnie pierś, wędrówkę zakończył na podbródku, który ujął. A potem spojrzał głęboko weń jej oczy. – Nie mówiłem Ci tego jeszcze, ale czuję, że się zakochałem.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

- Tak, wspominałam. I nie wiem, czy to jest dobry sposób na wyszukiwanie użytkowników ognia, bo co druga kobieta, której ognisko domowe się zakopciło powinna być uznawana za użytkowniczkę katonu - stwierdziła dziewczyna, a potem lekko parsknęła. - Co nie jest błędem. Nie przywiązywałabym do tego tak dużej wagi. Po prostu coś, co zauważyłam nie mieszkając z Uchihami na co dzień.

Kiedy Azuma wyciągnął do niej dłoń, żeby mu pomogła wysiąść - powinna spodziewać się tego, co nastąpiło chwilę później. Gdyby miała więcej doświadczenia, może więcej czytała, może gdyby naprawdę dobrze oceniła to, jaki Azuma był psotny, wiedziałaby. Dała się jednak zaskoczyć. Przez głowę przeszło jej, że to dziwne, że ją prosi o pomoc w tak prostej czynności jak wyjście z rzeki.

Pisnęła, straciła równowagę, poleciała prosto na niego. Jego siła, zręczność i, przede wszystkim, zaskoczenie dziewczyny, spowodowało, że mógł zrobić dokładnie to co chciał. Woda chlupnęła, rozlewając się na brzegu, kiedy ponownie w niej wylądowała. Szczęśliwie, mimo dramatyzmu sytuacji, Azuma sprawnie złapał ją i miał ją dokładnie tam, gdzie chciał. A Hiromi się roześmiała z zaskoczenia i chłodu.

Dopóki nie spojrzała w jego twarz, która była tak blisko. I zanim coś więcej zrobiła, pocałował ją.

Jej oczy niemal natychmiast się zamknęły, kiedy oddawała pocałunek, a jej ramiona go objęły, żeby palce przesunęły się po jego plecach, wyczuwając pod opuszkami jego mięśnie. Był mocny, jego mięśnie były twarde i to było…

Pogłębiła pocałunek i wbiła swoje palce w jego łopatki, kiedy jeszcze bardziej się zbliżył, jeszcze mocniej ją do siebie przyciągnął. Przez dłuższą chwilę nie mogła się skupić na niczym poza jego obecnością tutaj, zapachem, smakiem, dotykiem, tym jaki był ciepły w tej chłodnej wodzie. Nie protestowała, kiedy wsunął kolano między jej uda, wprost przeciwnie, naparła bardziej na niego, czując go całego na swojej skórze.

Czuła się absolutnie wspaniale. Znudzony treningami umysł i ciało krzyczały o coś przyjemnego. A ta chwila to był cudowny sposób na budę.

Dopóki nie przerwał pocałunku i lekko się odsunął. Już i tak była bardzo zarumieniona, jego słowa spowodowały, że jeszcze bardziej się zawstydziła i wyglądała na trochę zakłopotaną, ale uśmiechała się szeroko, z wdzięcznością i przyjmując jego słowa. Nawet jeżeli zabarwiły się poważnymi tematami. Nie była pewna, co mu odpowiedzieć, na to, żeby dotrzymać mu kroku. Oboje byli świadomi, że dziewczyna teraz po prostu trenowała, żeby nie być aż takim ciężarem. Chociaż Azuma brzmiał poważnie, kiedy mówił, że razem będą silniejsi.

Mogłaby w to uwierzyć.

- Dziękuje. Ty… - zaczęła mu odpowiadać, ale brakowało jej słów. Zabawnym było, że potrafiła je układać rozmawiając z ważnymi osobistościami, a przy nim plątał jej się język. Pewnie dlatego znów ją pocałował, żeby już się nie plątała.

A potem wyznał jej, że się w niej zakochał.

Przez chwilkę na niego patrzyła z szeroko otwartymi oczami. Nie spodziewała się tego… że to powiedział. Bo tak naprawdę wiedziała, prawda? Wiedziała. I on też musiał wiedzieć.

- Ja w tobie też, wiesz, prawda? - wyszeptała i wyciągnęła dłoń, żeby dotknąć jego policzka. Kiedy patrzyła w jego ciemne oczy, ogarniał ją przyjemny spokój i poczucie szczęścia. Tym razem to ona wspięła się na palce, żeby pocałować Azumę czule, pieczętując słowa, który właśnie padły i uczucie między nimi.

[Azuma]

Czasem najprostsze sztuczki, były najlepsze. Podobnie było teraz. Azuma zaskoczył Hiromi. Dziewczę nieświadome zastawionej pułapki, podało dłoń. Chwilę później, przy akompaniamencie pisku, ponownie była mokra, a do tego przyciśnięta ciałem mężczyzny do brzegu. Czy w takiej sytuacji, w takiej pozycji, mogła czuć się dobrze? Gdy Azuma odsunął wargi od jej ust, nie zauważył zgorszenia. Wręcz przeciwnie. Zarumienione policzki, wskazywały na coś zupełnie innego. A gdy młody mężczyzna podzielił się tym, co w nim siedziało od dłuższego czasu, wtedy to Hiromi przejęła inicjatywę. Nie tylko z pasją oddała namiętny pocałunek, ale również przyznała się do swoich uczuć.

– Tak, wiedziałem. To jak patrzyłaś, jak spędzaliśmy noce… nie spodziewałem się innej odpowiedzi.

Pogładził ją po policzku, a potem dłońmi sunął po ramionach, wzdłuż linii talii. Gdy dotarł do pośladków, chwycił za nie, bez problemu podnosząc dziewczynę do góry. Pozwolił się jej opleść nogami, a chwilę później, wyszli na brzeg, wspólnie ociekając wodą.

+18

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

18+

  Ukryty tekst

[Azuma]

+18

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

18+

  Ukryty tekst

[Azuma]

+18

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

18+

  Ukryty tekst

[Azuma]

+18

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

18+

  Ukryty tekst