Lokal Kurikara

[Kizuna]

Ryuujin był szybki, za szybki. No, za szybki to właściwie mało powiedziane. Kizuna ledwo mogła objąć wzrokiem, że Juugo się poruszył. Nie zdążyła nawet wyprowadzić pierwszego ciosu, zanim znalazła się w powietrzu. Trzeba było trenować trochę więcej. To było ostatnie, co zarejestrowały jej oczy. Potem górę wzięły inne zmysły. Słyszała dźwięk łamanych desek. W ustach miała posmak krwi, która na pewno należała do niej. No i ten ból. Ból na całym ciele, który nawet nie mogła określić, z jakiej jego części promieniuje. Kyodai rzucał nią na prawo i lewo po całym pomieszczeniu jak kartoflem. Mężczyzna, który wcześniej na jej oczach zrobił dziurę w litej skale, teraz obrócił się przeciwko niej. Co za nudny sposób by umrzeć. Na własne życzenie, z ręki kogoś takiego, jak on.
Nie żałowała niczego. No, może powinna była trochę więcej czasu spędzić z siostrami, zamiast w samotności. No i ze swoim tatą. Mogła zwiedzić trochę więcej świata, tym razem na własne życzenie, a nie z przymusu. No i ten wachlarz, który dopiero kupiła. Nawet nie było jej dane raz nim machnąć. Co za strata. Jednak miała trochę żali. W pewnym momencie rzucanie ustało, a pomieszczenie wypełnił błysk światła. Czy to ten słynny tunel ze światłem na końcu? Nie, jasność ustąpiła zbyt szybko. Kizuna poczuła wśród morza bólu bezpieczną przystań, jaką był chłód podłoża, na którym teraz leżała. Nad nią znajdował się płonący sufit. Więc jednak piekło? Rozejrzała się po pomieszczeniu. Wszyscy nadal tutaj byli. Więc jednak... przeżyła? Próbowała poruszyć kończynami. Wszystkie nadal były sprawne. Musiała się podnieść. W górę. W górę i naprzód. Zwycięstwo albo śmierć. Czuła adrenalinę płynącą w jej żyłach. Kochała to uczucie, stres był jej jedynym kochankiem. Spróbowała zignorować ból i podnieść się z ziemi. Jeszcze nie było za późno, by wyjść z tego cało.
- Ożeż ty, kurwa, ja pierdolę... - Stęknęła unosząc znowu na obie nogi - Dajcie mi rok i niech go spotkam znowu, zrobię mu z dupy Sogen - Wyszeptała do siebie pod nosem. Rozejrzała się po pokoju. Ryuujin rzucił się w stronę przeciwników. Budynek płonął, więc nie wiedziała ile ma czasu, zanim dach zacznie się walić. Wokół niej leżeli zakładnicy, ranni. Jeśli nie ma dla niej żadnego przeciwnika, od razu rzuciła się w stronę poszkodowanych. Jeśli jeszcze żyją, to musiała ich wyciągnąć z budynku.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna/Ryuujin
13/14

Ryuujin uderzył w chwili gdy mężczyźni próbowali złapać kolejne ofiary. Jego atak był szybki, za szybki by ktokolwiek poza nim był w stanie zauważyć to co próbował zrobić. Odstawiając dzieciaka bezpiecznie na ziemię, dobrał się wreszcie do swoich przeciwników. Jego przewaga była zbyt wielka, by był chociaż cień szans na to że tamci zareagują. Wojownik niczym dzika bestia wbił się w ich czaszki, po czym wyprowadził cios mający przenieść całe to starcie poza obszar palącego się magazynu. Wyglądało to jak jednostronny pokaz siły, który masakrował wszystko i wszystkich na swej drodze. Coś chrupnęło w powietrzu, jednak mógł być to zarówno sufit jak i kręgosłupy fanatyków. Kizuna wygramoliła się ze zniszczonych skrzyń, czując ból w całym ciele. W kilku miejscach miała drobne otarcia, z łokcia i lewego kolana ciekła jej krew przez rozerwane ubranie. Ogólnie jej życiu nie zagrażało większe niebezpieczeństwo, nie licząc oczywiście dachu który walił im się obecnie na łeb. Kizuna została jedyną wolną osobą w środku, mającą teraz wpływ na losy związanych dzieciaków. Kobieta która została ugodzona nożem rzucała się z bólu, jednak jej los mógł być już przesądzony. W pewnym momencie wejście którym weszli tutaj chwilę wcześniej zostało zawalone przez spadające belki. Temperatura powoli przekraczała skalę w jakiej dało się wytrzymać, a jedynym wyjściem była teraz dziura w oknie którą zrobił Kodai. Jeśli blondynka chciała wszystkich uratować, to należało działać szybko. Główny bohater tej opowieści również nie próżnował. Po wykonaniu pierwszego ciosu wyskoczył za swymi oponentami, wbijając ich przy pomocy samej siły głęboko w ziemię. Ich ciała stały się wiotkie jak szmaciane lalki, co znaczyło że Ryuujin doszczętnie zmasakrował ich organizmy z wewnątrz i zewnątrz. Części masek zmieszały się teraz z ich własnym ciałem, tworząc niesamowite krwawe oblicza. Kodai stał nad pokonanymi, którzy nie wydali z siebie nawet jednego słowa. Człowiek ten dysponował niesamowitymi zdolnościami, obecnie nawet przekraczającymi to czym dysponowali inni shinobi jego rangi. Ryuujin niczym drapieżnik wpatrywał się w swe ofiary, zanim na dobre nie zrozumiał że nawet jeśli będzie bił dalej te martwe zwłoki... To już niczego nie zmieni. Utracił dzisiaj kilku dobrych ludzi, jednak czas było zająć się tymi którzy wciąż żyli... Ich misja wciąż się nie zakończyła.

Sangoro
Barmanka
Strażnik
Okami
Leśny ziomek
strażnik 2
Akolita czerwia

Kizuna: Rana lekka - 10% do szybkości percepcji i siły

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

A jednak to prawda. Kombinowanie i wymyślnie jakiś podchodów w walce nijak się miało do klasycznego rozwiązywania problemów siłą. Nie możesz przejść bo ściana ci zagradza? Rozwal ścianę. Śmieją się z ciebie? Zajeb ich. Tylko brutalna siła naprawdę jest w stanie rozwiązać każdy problem. Musiałem to zapamiętać.
Gdy stałem już nad tym czymś co kiedyś było śmieciem bez zasad i chwilę wpatrywałem się szukając jakichkolwiek oznak życia splunąłem na truchła rzucająca pod nosem komendę "Leżeć". Zakon Czerwia w tym momencie został wpisany oficjalnie na pierwsze miejsce społeczeństw do unicestwienia i wymazania z kart historii w moim notatniczku. Popierdolone skurwysyny - pomyślałem obracając się do tego co zostało z płonącego magazynu. Wiedziałem że czas ucieka, tym mocniej ponieważ zaczynałem odczuwać skutki korzystania z obecnej formy. Co raz bardziej walczyć musiałem z samym sobą by nie zacząć rozszarpywać leżących za moimi plecami. Krew była taka podniecająca, a jednak musiałem w sobie to przemóc. Już dość dzisiejszego dnia spierdoliłem... ruszyłem ponownie do budynku wciąż na pełnej kurwie.
Dostając się do środka tym samym otworem którym się dostałem by bardziej nie osłabić konstrukcji. Chciałem się znaleźć w miejscu w którym będę w stanie pokolei wynosić wszystkich zaczynając od zakładników wydłużonymi łapskami. Musiałem robić to szybko bo jeśli nie sam ogień to dym mógłby zabić dzieciaki.
- Kizuna, masz prawo być na mnie zła ale nie ma na to teraz czasu. Pomóż mi uratowac chociaż te dzieci. Proszę. -tak, naprawdę prosiłem.
W sumie to obecnie nie interesowała mnie czy dziewczyna mnie znienawidzi, choć oczywiście nie miała ku temu podstaw bo od razu być złym za parę kuksańców? No proszę, bez żartów. Jednak gdyby nawet się okazało że jednak z jakiegoś powodu była zła to czas na bicie mnie będzie dopiero gdy choć parę osób przeżyje.

  Ukryty tekst

[Kizuna]

Juugo wykorzystał Kizunę jako dywersję, rzucając nią po pomieszczeniu jak workiem kartofli i używając jej jak młotka do rozbijania kolejnych skrzyń. Mimo wszelkich starań i tego jakże genialnego planu, zakonnicy i tak podziurawili zakładników, zanim dzikusowi udało się do nich dorwać. Na usta pchałoby się teraz soczyste "a nie mówiłam", gdyby nie fakt, że chodziło tutaj o życia niewinnych niczemu dzieci. To, no i jeszcze kwestia tego, że wolała wrócić do domu w jednym kawałku. Ryuujin dopadł w końcu terrorystów i jednym ciosem przeniósł starcie poza tę szopę, pokazując pełnię swojej prawdziwej siły. Korzystając z tego zamieszania, Kizuna podniosła się wreszcie z ziemi. Złapała leżący bliżej kunai i ruszyła w kierunku najbliższej spętanej osoby, w pierwszej kolejności przecinając wiążące ich liny. Nie liczyła na to, że jeśli ktoś jest ranny, to opuści płonący budynek o własnych siłach, więc próbowała ich podnieść, biorąc ich pod ramię. No, o ile oczywiście taka osoba była przytomna, bo jeśli nie, to musiała ich wynieść siłą. Nie miała czasu na zastanawianie się, czy takie ruchy pogorszą jakoś zadane im rany. Wiedziała, że oberwanie płonącą belką z pewnością byłoby znacznie gorsze w skutkach. Prowadząc rannych w kierunku zrobionej przez Ryuujina dziury, cały czas patrzyła w górę, na wypadek, gdyby coś miało na nią spaść. W takiej sytuacji miała zamiar przekierować lecące na nią sklepienie w bok, przy użyciu techniki, którą wcześniej chciała potraktować swojego towarzysza. Musiała przy tym uważać, żeby nie trafić w żadną ścianę, ani co gorsza w kogoś leżącego na ziemi.
- O twoim planie możemy porozmawiać później. Bierzmy się do roboty - Odpowiedziała krótko na prośbę mężczyzny. To chyba oczywiste, że nie pozwoli zginąć tym niewinnym ludziom. W końcu wzięto ich jako zakładników, by się na niej odegrać. Ich śmierć byłaby jej winą, niczyją inną.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna/Ryuujin
14/14

KONIEC MISJI

Ryuujin dosłownie zmiażdżył swych przeciwników… Nie było szans by tamci byli w stanie zareagować w jakikolwiek sposób na to, co szykowała im bestia ze szczepu Juugo. Kodai wpatrywał się w swoje ofiary, mając w swojej głowie jedynie pretensje do samego siebie. Nie dał rady uratować wszystkich, mimo całej siły, jaką posiadał. Obecnie nie potrafił nawet stwierdzić, czy którekolwiek z ciał pod jego stopami, należało do Okami. Budynek za jego plecami strzelił kolejny raz ogniem, co skutecznie przerwało jego nagły marazm. Wojownik wiedział, że to jeszcze nie koniec ich zadania, zwłaszcza że w środku znajdowały się ofiary czerwia, które jeszcze można było uratować. Kizuna w porę otarła swoje łzy, podnosząc się z porażki, której chwilę temu była uczestnikiem. Nawet jeśli bała się, że może nie przydać się podczas tego zadania, to jednak Ryjuudżin znalazł dla niej specjalne zastosowanie. Groźby obecnie nie były tutaj wskazane, zwłaszcza że czekała na nich jeszcze robota. Zbierając się w sobie wreszcie zwarli swe szyki, by z niezwykłą sprawnością wynieść z budynku wszystkie ofiary. Mimo że Kizuna cierpiała w ciszy przez rany, które otrzymała, niszcząc drewniane skrzynki plecami, to szło jej całkiem nieźle. Gdy ostatnie ciało kobiety zostało wyniesione, dach wreszcie wpadł do środka, a cały magazyn stanął w płomieniach. Nie było sensu nawet tego gasić, pilnując jedynie by inne zabudowania nie zajęły się ogniem. Chwilę po tym, jak znaleźli się na zewnątrz, podbiegł do nich jeden ze strażników, niosąc ze sobą swą świtę. Był to ktoś zupełnie obcy, kogo obecnie, nawet by niezapamiętali. Szybko ogarnął wzrokiem wszystko, co się działo wokół, zatrzymując się przez chwilę na powalonych przeciwnikach. Splunął im pod nogi z odrazą, po czym odezwał się do swych towarzyszy, których w sumie była piątka.

– Uwolnić te dzieciaki i zabrać je do szpitala, ale na jednej nodze kurwa chłopaki.
Jego ludzie szybko wykonani swoje rozkazy, rozcinając więzy, którymi spętane były ciała zakładników. Zaraz po tym każdy wziął jedno z nich na ręce, biegnąć w stronę centrum miasta. Jeden z nich, który kucnął nadciąłem matki, spojrzał na wszystkich, kręcąc głową ze smutkiem. Nieznany strażnik zaklął brzydko, a wszyscy mogli zrozumieć, co się stało. Kolejna ofiara tej bezsensownej przygody, o której wciąż wiedzieli tak mało… Strażnik po chwili spojrzał na bohaterów, po czym ponownie się odezwał, chociaż jego słowa kierowane były głównie do Kizuny.

– Wyglądacie okropnie… Idźcie odpocząć, zdam raport za was, a wy uzupełnicie wszystko o swoje słowa jak już się ogarniecie.
Mężczyzna widać było, że martwi się o nich… Nawet jeśli Ryuujin nie posiadał obrażeń zewnętrznych, to jego psychika znowu została nadszarpnięta przez ofiary, które mu zaufały. Wciąż widział przed sobą twarze tych kilku mężczyzn, których wysłał by nie przeszkadzali mu w jaskini pod miastem. Stał się ich wyrokiem śmierci, mając obecnie na sumieniu więcej niż jedno życie. Nawet jeśli był twardym skurwysynem, to i tacy potrafili popełnić błędy przez nagromadzające się wątki z życia. Czas miał pokazać, co się z nim stanie… Oboje wypełnili swoje zadanie, odkrywając kilka rzeczy. Zakon czerwia uderzył, a Ryuujin od czasu wspinaczki na samotną górę, nieoficjalnie wdepnął w to równie mocno. Jak zawsze decyzja co dalej, należała do nich samych…

Sangoro
Barmanka
Strażnik
Okami
Leśny ziomek
Strażnik 2
Akolita czerwia
Strażnik 3

[Ryuujin Kodai]

To był cholernie długi, męczący dzień... i pomyśleć że jeszcze nie tak dawno temu siedziałem sobie beztrosko w lokalu popijając lokalne piwko. Świeży, wypoczęty i zadowolony z życia. Jak widać jednak chyba nie to było mi pisane bo bardzo szybko beztroska zastąpiła się mieszanką emocji które nijak nie można było nazwać dobrymi. Złość, nienawiść, żal, smutek, frustracja, a to nie wszystko.
Finalnie gdy już udało się nam uratować dzieci, straż przejęła resztę na siebie, a moja senninka się cofnęła całkowicie myślałem że będę zdolny poczuć jakąś namiastkę ulgi. Nic z tego. Poczucie winy było zbyt duże by móc się odprężyć. Twarz tej kobiety, strażników którzy zginęli bo nie chciałem wziąć za nich odpowiedzialności... Spojrzałem na Kizune, krótko bo po chwili spuściłem wzrok na ziemię. Ewidentnie nie nadawałem się na przywódcę.
Gdy strażnik już nas opuścił ponownie spojrzałem na dziewczynę zastanawiając się jak by to zgrabnie ująć. Niestety jak na złość Taiyō nie było obok więc nie było co liczyć na jakąś poradę w kontaktach międzyludzkich.
- Zjebałem. Chyba jednak nie nadaję się na przywódcę. Myślałem, że ta szopka da nam czas i okazje by zmniejszyć dystans żeby uratować tamtą kobietę, a tak tylko narobiłem Ci pare siniaków i omal nie zabiłem ich wszystkich. - zacząłem swój monolog który dało by się strescic jednym słowem, przepraszam - Zastanawia mnie tylko kim oni byli i dlaczego chcieli żebym cię zabił. Spotkałaś się już z nimi... kult krwawego czy czerwonego czerwia? Tamtą kobieta która jest odpowiedzialana za morderstwo. Ją też skądś znałaś? Jesli tak to musze wiedzieć o nich wszystko żeby ich znaleźć i zniszczyć skoro zagrażają wiosce.

[Kizuna]

Udało się wyprowadzić z budynku wszystkich zakładników, ale niestety nie wszystkich żywych. Kobieta, która chyba była żoną tamtego mężczyzny z lokalu, a matką tych dzieci, nie przeżyła pchnięcia nożem przez zakonnika. Z winy Kizuny te niewinna niczemu rodzina straciła jednego członka. Dzieciaki teraz zostaną z jednym rodzicem, do tego pewnie z dożywotnią lub przynajmniej wieloletnią traumą. No i jeszcze ci strażnicy, których zabiła w lesie Okami, albo ktoś podszywający się pod nią. Oni też przecież mieli bliskich, którzy ich nigdy więcej nie zobaczą, oprócz na pogrzebie. Wszystko to dlatego, że wtedy z ojcem włamali się do tego domu. Zamiast po prostu przyjść po nią, wciągali w to bogu ducha winnych mieszkańców miasta, którzy nawet nie byli z nią w żaden sposób powiązani. Nie wiedziała co powinna zrobić teraz z tym całym zakonem czerwia. Skonfrontować ich bezpośrednio i pozabijać ich wszystkich? Była na to za słaba, a ich pewnie było zbyt wielu. Może powinna po prostu opuścić na jakiś czas osadę, żeby wyciągnąć tych fanatyków za sobą, daleko stąd. Ale co jeśli wtedy przyjdą po jej ojca i siostry?
- Nie chcę cię teraz pouczać i dobijać, ale z terrorystami się nie negocjuje. Zakon czerwia, spotkałam ich raz wcześniej, ale prawie nic o nich nie wiem. Tylko tyle, że to absolutni fanatycy, którzy nie mają żadnego problemu poświęcić swoich żyć tak właściwie za nic. Jeden na moich oczach wysadził się razem z kilkoma moimi towarzyszami, a niczego nawet nie chronił - Odpowiedziała przybitemu mężczyźnie - Ta kobieta była kiedyś pracownicą mojego ojca na straganie. W życiu bym nie przypuszczała, że ma takie zdolności. Ośmielę się powiedzieć, że ktoś mógł po prostu przybrać jej postać. Rany, które zadała strażnikom, też pewnie warto zbadać. Jeśli to już wszystko, to pozwól, że już sobie pójdę. Mam krew niewinnych na rękach, w przenośni i dosłownie. Chciałabym się umyć.

z/t

[Ryuujin Kodai]

Wysłuchałem uważnie Kizuny nawet nie prostując że nie były to negocjacje bo one przecież polegają na tym aby obie strony coś ugrały, a jedynie nieudana próba odwrócenia uwagi od już teraz denatki. Skinąłem parę razy głową na znak, że zrozumiałem i przyjąłem do wiadomości jej zeznanie w sprawie tych zamaskowanych pojebów.
- Jasne, rozumiem. Cóż bywaj zdrów dziewczyno. Mam nadzieję, że jeśli się znów spotkamy to w lepszych okolicznościach. - odparłem odwracając się i ruszając w kierunku lokalu w którym czekać miał na mnie Taiyō. Ze słów Kizuny wynikało że nowy wróg jest co najmniej nieobliczalny więc wizją pozostawienia liska dłużej samego sobie była niespecjalnie optymistyczna.
Gdy dotarłem na miejsce futrzaka jak zwykle coś szmal jednak gdy tylko usłyszał moje kroki bądź wyczuł zapach z pełnym pyszczkiem zaczął bełkotać.
- Ooooo wrócił-eś - przełkną nagle jakby w obawie, że zaraz wydre mu żarcie z pyszczka - I jak poszło? Strażnicy jeszcze nie wrócili. Ej i gdzie tamta dziewczyna?
- Oni już nie wrócą. Ona zresztą najpewniej też nie.
- Ouuuu... coś się stało Ryuu?
- Delikatnie mówiąc. Zawiodłem przyjacielu. Wydaje mi się że absolutnie nic się nie zmieniło od bitwy w Sogen. Wciąż nie umiem obronić tego na czym mi zależy dlatego musze stąd zniknąć. Musze znaleźć sposób żeby stać się silniejszy zanim utrace wszystko.
- A wiedziałem, że nie powinienem zostawiać cię bez opieki. No nic skoro planujesz jakąś podróż idę z tobą. W końcu ktoś musi mieć na ciebie oko prawda? - odparł lisek wskakując z lady prosto na bark z gracją słonia w składzie porcelany ale liczy się że nie spadł.
Uśmiechnąłem się lekko na krótki moment. Taiyō. Jedyna osoba która była gotowa wyruszyć ze mną zawsze o każdej porze dnia i nocy niezależnie od tego co się działo.

Z/t