Siedziba Władzy

[Papyrus]

Siedziba władzy Kluczowe miejsce dla funkcjonowania osady. Siedziba władzy jest centrum administracji całej prowincji. To tutaj podejmowane są najważniejsze decyzje. Ze względu na pełnione tutaj funkcje, budynek jest dość obszerny. Mieści się w nim recepcja, pomniejsze biura urzędników, ale także sala konferencyjna jak i siedziba głowy rodu. Wszelcy posłańcy i delegaci pozostałych prowincji właśnie w tym miejscu podejmowani są przez władze osady. Także tutaj zatwierdzane są misje dla Shinobich.

Ważne: Zarówno korytarzy jak i wejścia do budynku strzegą strażnicy

[Aya Takahashi]

Podróż do Sarufutsu była długa, dłuższa niż powinna i dłuższa niż sama Aya by tego chciała. To tutaj osiedlił się, zgodnie z informacjami, jakie uzyskała od szczepu kakuzu, klan Uchiha, po porażce jaką była walk o Mur. Nastały ciężkie czasy dla klanu, w którym zielonowłosa przyszła na świat, a wojna odcisnęła swoje piętno na wszystkich, tworząc nieporównywalnie więcej strat i zmian, niż ta przeciwko Kaminari i Inuzuka. Uchiha, tak jak sama Aya, byli dziś ledwie cieniem dawnej potęgi, poranieni i pocięci. Czas pokaże, czy użytkownicy sharingana wrócą do dawnej sprawności, czy też stracą jeszcze więcej. Zielonowłosa, mimo swej sytuacji, wciąż czuła się członkinią tego klanu i chciała dopomóc jak tylko mogła, mimo iż oznaczało to balansowanie na cienkiej linie pomiędzy lojalnością wobec Uchiha i Kakuzu.
Długo zbierała się w sobie przed wyruszeniem, a każdy kolejny krok wydawał się jej cięższy, jakby jakiś niewidzialny ciężar dociskał ją do podłoża, zabraniając iść dalej. W jej głowie kłębiły się wątpliwości, zwątpienie. Czy zostanie zaakceptowana i przyjęta? Czy zostanie uznana za zdrajcę? A może już skreślono ją, spisano jako trupa i zapomniano? Co jeśli była tylko kolejną cyferką, statystyką ? Wizja zobaczenia się z bliskimi sprawiała jednak, że decydowała się na kolejny krok... i kolejny, aż do bram miasta, a później i wejścia do siedziby.
Aya prezentowała sobą widok, który wywoływał albo współczucie, albo grozę, albo i to i to. Wszystkie swoje poparzenia w widocznych miejscach, czyli takich, których nie zasłaniał jej strój, kobieta okryła bandażami. Nie chciała wzbudzać dodatkowej sensacji, jeszcze nie teraz. Szczególnie, że jej poparzenia i blizny pozszywane były za pomocą Jiongu, a to mogło by ją już trochę zdradzić, jeśli ktoś orientował się w jutsu szczepu Kakuzu. Pomijając opatrunki, jedyną różnicą między "starą Ayą" a obecną, był inny kolor oka (bo drugie zakryła opatrunkiem) oraz obcięte, pozbawionej kucyka, włosy. W ręku ściskała rękojeść Zanbato, zwane Demoniczną Klingą, które przyczepione było trwale do rękojeści. Z samego ostrza nie zostało bowiem prawie nic nie zostało. Trzymając je w rękach, kobieta czuła pewnego rodzaju połączenie ze swoją przeszłością. Na wietrze delikatnie falował jej płaszcz, który nosiła na modłę peleryny, przejawiając jakiegoś rodzaju słabość do tego typu elementów garderoby.
U tych, którzy jej nie kojarzyli, lub nie skojarzyli, a takich pewnie trochębyło, kobieta mogła wzbudzać współczucie. Pokryta bandażami i opatrunkami, delikatnie kulejąca na jedną nogę, poruszała się spokojnie w kierunku siedziby, ingorując i nie wchodząc w interakcję z nikim po drodze. Byli też i tacy, którzy rozpoznali twarz, posturę i charakterystyczne ostrze w rękach kobiety. U tych momentalnie pojawić mógł się strach, nieufność albo i przerażenie. Oto bowiem Siostra Furii wracała zza grobu, objawiając się przed nimi, najpewniej po to, by kontynuować swoje mordercze dzieło. Na obie te grupy Aya nie zważała, zatrzymując się dopiero przed strażnikami. Wolną rękę sięgnęła po znak przynależności do klanu Uchiha, mamrocząc swoje imię.
-Aya Yasui. - imię wystarczyło, by dwójka strażników osunęła się na bok robiąc przejście. Kobieta weszła następnie do środka i rozejrzała się, szukając znajomych twarzy, jakiegokolwiek punktu odniesienia. Myślała o tym, co powinna zrobić, do kogo się zwrócić, gdy to nagle zamajaczył jej znajomy kształt. Jej reakcja była wolna, niepewna. Dawna Yasui nie wiedziała jak się zachować, zważywszy na to, jaka była kiedyś. Wspomnienia te nadal ją dręczyły, jednak zawsze wydawały się być jak zza mgły, podobnie jak twarze osób, które napotykała na swej drodze, w tym Orochiego. Ostatecznie zdecydowała się podejść, z chodu przechodząc w delikatny trucht, aż nie znalazła się przy Orochim. Momentalnie przyklękła na jedno kolano, opierając się na rękojeści zanbato, które, razem z pochwą, postawiła pionowo na ziemi. Głowę miała opuszczoną, a cała jej poza była identyczna do tej, którą przyjmowała podczas służby jako strażniczka w domu Sugiyama.
-Paniczu Sugiyama.... - odezwała się do Orochiego, który po raz pierwszy mógł usłyszeć ją mówiącą coś innego niż ciągłe mamrotanie o zdychaniu. Jej ton był poważny, delikatnie wątpiący i chłodny, tak niepodobny do wypełnionych szaleństwem pomruków, które znali Sugiyamowie.

[Sugiyama Orochi]

Miesiące, które minęły od czasu bitwy o Kotei, Orochi wypełnił przed wszystkim wytężoną pracą. Jakkolwiek niemal każdą wolną chwilę poświęcał na treningi, próbując niemal panicznie nadrobić lata zaniedbań w posługiwaniu się technikami chakrowymi w jak najkrótszym przedziale czasu, tak codzienne obowiązki narzucane przez ojca bynajmniej nie ginęły, a wręcz zawsze wydawało się ich przybywać. Nie było to jednak dla młodego Sugiyamy zaskoczeniem, nawet w najmniejszym wypadku. Nawet w spokojniejszych okresach Stary znajdował najróżniejsze zadania dla niego, naturalnym więc było, że teraz będzie ich co najmniej dwukrotnie więcej.

Dlatego postanowił temu przeciwdziałać tak szybko, jak to było tylko możliwe. Po pierwsze, już od pierwszych dni i tygodni w Sarufutsu zadbał o to, by wszyscy, którzy pracowali niegdyś w siedzibie władz klanu, wrócili do pracy w nowym miejscu. Po drugie - czym prędzej zarządził serię misji rangi D dla pozostałych doko klanu, aby dokonali spisu wszystkich piśmiennych osób w obozach uchodźczych, jak i wśród lokalnych Sarufutczan. Po trzecie, gdy tylko to uzyskał, ogłosił rekrutację na te pozycje, których miała potrzebować nowa administracja. Osoby, które wcześniej pracowały z nim w Kotei zyskały pozycje bardziej seniorskie, gdyż byli w stanie przekazać wiedzę na temat efektywnego, ale skomplikowanego systemu przechowywania i prowadzenia dokumentacji młodszym, nowozatrudnionym osobom. Sam zajął się głównie koordynacją i ostatecznymi poprawkami, aniżeli prowadzeniem ewidencji i archiwizacją.

Kolejnymi punktami, którymi się zajął, było oczywiście przygotowanie samego archiwum, przy czym od razu zatrudnił tutaj tych shinobi, którzy tylko nie byli niezbędni na froncie i posiadali znajomość Fuijnjutsu, aby stosownie pieczętować i zabezpieczać dokumenty, tworząc swego rodzaju bibliotekę z kadrą wykwalifikowanych użytkowników Fuinjutus, która pomagała odnaleźć i odpieczętować, bądź właśnie zarchiwizować stosowne dokumenty.

Jakby tego było mało, spędził tydzień pracując nad ojcem, a także - a może przede wszystkim - nad starym Takedą, aby sfinansował stworzenie szkół dla sierot Koteiskich, gdzie nauczano przede wszystkim właśnie czytania i pisania. Jeśli ten element by się udał, kolejne lekcje miałyby się odbywać z pozostałych, niezbędnych przedmiotów dla poturbowanego klanu... czy też raczej szczepu. Ich pozycja była boleśnie jasna bowiem, czego nie owijał w bawełnę sam Masahiro. Orochi z trudem, ale zaczął godzić się z tą sytuacją.

Kiedy Aya przybyła do budynku, w którym Orochi niemalże mieszkał od ponad pół roku, zastała go właśnie przy rozdawaniu kolejnych dyspozycji dotyczących szkół oraz organizacji przestrzeni i zasobów dla prężnie rozwijającej się dzielnicy uchodźczej. Był tak pochłonięty pracą i rozmową z jednym z pomocników, że w pierwszej sekundzie nie zarejestrował nawet, że ktoś obok niego się pojawił. Tym bardziej, że była to osoba znana mu dobrze, którą prawie rok temu osobiście wpisał na listę ofiar poległych w trakcie obrony Kotei, a do tego nawet kiedy jeszcze żyła - widział ją jedynie sporadycznie, doskonale pamiętając, iż jej umysł został złamany przez dramatyczne wydarzenia z przeszłości Kiyomi i jej sióstr. Obrócił głowę, patrząc na sylwetkę młodej kobiety, klęczącej przed nim i - co było najdziwniejsze - zwracającej się do niego po nazwisku. To samo w sobie było oszałamiające, skoro uprzednio słyszał z jej ust jedynie mamrotanie o "mordercach" i "zabójcach", a także czystą agresję.

- A... Aya? - wykrztusił wreszcie z siebie, nie dowierzając do końca własnym oczom. Nawet dla pewności błysnął sharinganem, chcąc upewnić się, iż patrzy na realny obiekt, a nie jakieś genjutsu, ale nie. To musiała być Aya, z krwi i kości, choć na pierwszy rzut oka widać było, że się zmieniła. Nie tylko pod względem wyglądu.

- Aya, żyjesz! - wykrztusił z siebie zaraz nieco śmielsze i bardziej radośniejsze słowa, po czym poderwał dziewczynę z kolan czym prędzej i zamknął w szczerym, radosnym uścisku, czując łzy cisnące mu się do oczu, które jednak szybko otarł. Odsunął ją wreszcie na długość ramion, gestem odprawiając współpracownika, z którym dyskutował i zaraz skupiając się na dziewczynie, badawczo taksując ją wzrokiem. - Jak... jakim cudem przeżyłaś?! Byliśmy przekonani, że zginęłaś. Nawet Kiyomi... Kiyomi odwiedza co tydzień twój symboliczny grób. Byłaś już u niej, rozmawiałyście? Rozumiesz w ogóle, co mówię? - zasypał ją lawiną pytań, niepewny, czy nie powinien czasem przygotowywać się na jakiś atak. Ale z drugiej strony, brzmiała po raz pierwszy od lat jak ktoś... świadomy tego, co się dzieje dookoła.

[Aya Takahashi]

-Z Ayi niewiele pozostało... - odpowiedziała cicho, poprzedzając te słowa skinieniem głowy, oznaczającym potwierdzenie. Była Ayą, a jednocześnie nią nie była... A może była, ale tylko częściowo? Kobieta sama do końca nie wiedziała. To, czym była kiedyś, jej dawne "ja" zostało strzaskane bardziej niż jej ciało, po uderzeniu głazem z wybuchowymi notkami. Bo w zasadzie czym była Aya? Ayą Yasui? Siostrą Furii? Cóż, z pewnością obudził w niej coś z filozofa.
Kunoichi bez wstąpienia odczuwała teraz dwie emocję, ulgę oraz szczęście. Oba, tak dziwne o nietypowe dla niej, widać było na jej zmęczonym i poranionym obliczu, a przynajmniej tej połowie, która nie była przykryta opatrunkami i bandażami. Nie spodziewała się przytulenia, ani słów, które nastąpiły po nim. Stała jak ten słup soli, czując jak po policzku, niczym krople rosy, spływają jej łzy. Pamiętali o niej, zależało im na nich... A co najważniejsze - jej najstarsza siostra żyła!
-Dopiero tutaj dotarłam, paniczu. Co ważniejsze, czy Kiyomi i Taema są całe? - odpowiedziała spokojnie, kładąc delikatny nacisk na każde słowo, jakby mówienie sprawiało jej problem. Tyle lat trwała w milczeniu, że nawet najprostsze konwersacje wymagały z jej strony przemyśleń. Spojrzała Orochiemu w oczy przez krztyny złości czy wrogości, domyślając się, że ten mógł się jej wciąż bać. Dawna Aya zapewne by się już wyrwała, albo po prostu go zignorowała, niczym powietrze. Zapewne tego właśnie Sugiyama w niej wypatrywał, Siostry Furii, mamroczącek maszyny do zabijania.
-Moja rekonwalescencja się jeszcze nie zakończyła.... I to ciało nie jest już tak silne jak kiedyś. Człowiek, który mnie wyciągnął musiał mnie najpierw ugasić i... Oszczędze paniczowi szczegółów... W każdym bądź razie, musiałam od początku nauczyć się wszystkiego, łącznie z chodzeniem.- wytłumaczyła, a raczej powoli wydukała, wyraźnie siląc się na ubranie tego w odpowiedni ton. Sięgnęła prawą ręką do opatrunku zawieszonego na lewej połowie jej twarzy i powoli go zerwała, otwierając lewe oko. Chociaż i prawa połowa jej oblicza nie uniknęła poparzenia i ran to lewa wyglądała znacznie gorzej. Długi ślad po poparzeniu trzeciego stopnia zaczynał się gdzieś w połowie policzka i szedł w górę, przez oko, aż do czoła. Następnie dobyła zanbato, a raczej to, co z niego zostało, przecinając delikatnym ruchem bandaże na rękach i nogach, w miejscach, które nie zakrywał jej strój. Liczne blizny, szwy i poparzenia zdobiły lub szpeciły jej ciało niczym mozaika, testament jej walki, cierpienia i porażki. Aya.... Aya wyglądała jak żywy trup. Do jej uszu zaczęły docierać pojedyńcze szepty tych, którzy przypatrywali się im z boku. Współczucie... Strach.... Znała te uczucia, szczególnie to pierwsze. Było jej stałym towarzyszem przez życie.
Jej oczy, pozbawione sharinganów, jak i swej dawnej barwy, swego morderczego blasku, wpatrywały się w oblicze Orochiego, jakby próbowały wyryć sobie jego obraz. Pierwszy raz widziała go tak dokładnie, tak... Ludzko. Zazwyczaj umykał jej we mgle, która stale przysłaniała jej oblicze. Głos, dawniej tak odległy, niczym echo jaskini, teraz był czysty, pełny emocji. Nie rozumiała tego, czuła się jakby przez większość swego życia śniła na jawie. Z drugiej strony, ta prosta rozmowa dostarczała jej więcej radości, również tej dziecinnej, niż można było na pierwszy rzut oka dostrzec.
-Myśli panicz, że siostry mnie w ogóle poznają? - zapytała, z wyraźnym zawahaniem w głosie. Jeśli rozmowa z Orochim była trudna, to co dopiero stanięcie przed Kiyomi i Taemą. Nie potrafiła sobie wyobrazić co mogła im posiedzieć, jak się zachować... Chociaż, czy musiałaby im w ogóle cokolwiek mówić?

[Sugiyama Orochi]

Wszelka robota zaplanowana na ten dzień wyparowała w tym momencie z myśli Orochiego, który słuchał w osłupieniu słów Ayi. Słów, które nie sprowadzały się do zapętlonych mamrotań na temat morderstw. Przecież chyba rok zajęło mu kiedyś nauczenie jej swojego imienia! A i tak nierzadko nazywała go mordercą, tylko po prostu intonowała to słowo nieco delikatniej. A teraz... cokolwiek przeżyła, w jakiś chory sposób odbiło się horrendalnie na jej ciele - było to widoczne po licznych bliznach - ale paradoksalnie uleczyło jej umysł. Mimo to, wydawała się sprawna - nawet jeśli nie do tego stopnia, jak kiedyś, to mogła wyraźnie chodzić, mogła mówić... Wyglądało na to, że dary Sussanoo są naprawdę niezbadane momentami, jak mawiali kapłani. W jego oczach widać było współczucie, ale i podziw dla dziewczyny, że przedarła się jakoś przez tereny Dzikich.

W sumie... Mało kto chyba byłby w stanie tego dokonać. Na tyle mało kto, że Orochi poczuł ukłucie wstydu, ale mimo to - błysnął sharinganem, chcąc upewnić się, że nie ma do czynienia z iluzją. Dopiero upewniwszy się, że nie ma do czynienia z jakimś szpiegiem, uśmiechnął się szeroko, delikatnie dotykając poparzonej części twarzy Ayi. Po części sprawdzając, czy czasem nie jest to jedynie maska.

- Do twarzy ci w krótkich włosach. - skomentował i mrugnął do niej żartobliwie, a następnie cofnął dłoń i skinął głową. - Tak, Kiyomi dalej rozstawia wszystkich po kątach, wliczając w to Masahiro-samę i mnie. Taema z tego co wiem ostatnio działa głównie na froncie, ale regularnie odwiedza Sarufutsu. - odparł szybko, po czym pociągnął ją do swojego "biura" czyli niewielkiej kanciapy z wciśniętym biurkiem i pojedynczym oknem na ulicę, zastawionym sporą ilością dokumentów.

- Napijesz się czegoś? Albo zjesz? Możemy też wyjść, niedaleko jest ryokan niezły z porządną wołowiną, a po drodze może uda mi się złapać jakiegoś doko, żeby ściągnął tutaj Kiyomi. Na pewno będzie chciała zobaczyć. I nie mam żadnych wątpliwości, że Cię poznają. Nawet z krótkimi włosami. - zażartował w swoim stylu, jakby zmiana fryzury była jedyną rzeczą, jaka zmieniła się w Ayi.

[Sumi]

Nieco wymęczona ciągłym bieganiem po siedzibie, czułam jak wzbiera we mnie frustracja i zdenerwowanie. Czy po to szkoliłam tych wszystkich ludzi, żeby teraz musieć latać do każdego z problemami bo ktoś coś źle opisał, odłożył dokumenty w złe miejsce, nie zajmował się swoją robotą tylko wszystkim innym albo nawet po prostu siedział na dupie, udając że jest niesamowicie zajęty. Ja widziałam że ten ktoś gapił się od dwóch godzin w ten sam, krótki raport o drobnej kradzieży. Sprawa, która już była rozwiązana ponieważ złodziej został złapany a skradzione dobra oddane właścicielce. Ten dokument jedynie potrzebował pieczątki a następnie trzeba było go odłożyć na odpowiedni stosik i już można było się zająć kolejną kwestią. Warknęłam w eter zaciskając pięści tak mocno że aż zbielały mi kostki. Siedząca przy biurku obok młodsza nawet ode mnie dziewczyna spojrzała na mnie pytająco ale jedynie zgromiłam ją wzrokiem, na co ta szybko pochyliła się nad swoją kupką dokumentów i wróciła do pieczołowitego ich wypełniania. Głośno tupiąc przeszłam przez pomieszczenie i skierowałam się do gabinetu Sugiyamy Orochiego aby dać nieco upust mojej frustracji. Zapukałam szybko kilka razy i nie czekając na odpowiedź wparowałam do środka.
- OROCHI-SAN, TAK SIĘ NIE DA PRACOWAĆ, TA BAN... O nie wiedziałam że ma pan gościa. Bardzo prze... A-Aya-san? - powiedziałam wchodząc do środka i od razu przeszłam przez całą gamę odczuć, zaczynając na frustracji, przechodząc przez lekkie zakłopotanie a na zdziwieniu kończąc. Nie miałam bladego pojęcia co się tutaj działo ale bardzo dobrze słyszałam pogłoski o tym że jedna z Sióstr Furii poległa w walkach w Sogen, tyle że właśnie ta, która poległa stała teraz obok mnie w małym gabineciku Orochiego. Od razu rzucały się w oczy jej blizny i rany ale mimo wszystko wydawała się w pełni żywa.

[Aya Takahashi]

Aya wyczuwała, że coś było tu niewłaściwie, że nie do końca jej ufano. Bo raczej dwukrotna sharingana nie była wykonana w ramach powitania. Z jednej strony to rozumiała, z drugiej strony - było to niczym ukłucie igłą w serce, jedną z niewielu rzeczy z człowieka, które w jej ciele pozostały. Pod wpływew uczucia dotyku na swojej twarzy, kunoichi momentalnie wyprostowała się jak struna. Nie była do tego przyzwyczajona, nie poza walką. Zamiast głaskania czy tulenia, jej zmysł dotyku z reguły odbierał bodźce związane z uderzeniami, cięciami i kopniakami. Nie potrafiła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio ją ktoś przytulił, czy poklepał po głowie. Nie zareagowała jednak agresją, jak kiedyś zapewne by zrobiła. Stała tak po prostu i patrzyła się na Orochiego.
-Dziękuję. - szepnęła, gdy Sugiyama powiedział jej, że obie jej siostry były całe i sobie radziły. Pozwoliła się zaprowadzić do gabinetu, nie protestując i dreptając powoli za człowiekiem, któremu niegdyś służyła.
-Herbata wystarczy, paniczu Sugiyama... - odpowiedziała, kiwając delikatnie głową, wyraźnie bijąc się z myślami. Z jednej strony chciała zobaczyć się z siostrą, z drugiej, bała się spojrzenia w jej oczy, szczególnie, gdy Kiyomi zobaczy, czym Aya się stała. Czy ją zaakceptuje? Czy Taema będzie w stanie uznać ją za siostrę?
-Wydaje mi się, że powinien panicz to zobaczyć, nim pośle po moją siostrę... - zaczęła nieśmiało i cicho, z wyraźnym wahaniem, po czym wyciągnęła lewą rękę w bok, wprawiając nici Jiongu, którymi zszyte były jej rany, w ruch. Jej ręka stopniowo zaczęłą się wydłużać, dzielą na części, łączone przez długie, czarne nici.
-Ten, który mnie uratował, pochodził ze szczepu Kakuzu. Wszczepiono mi Jiongu, które musiały pożreć większość mojego ciała, by zachować mnie przy życiu... zazwyczaj dzieje się to u Kakuzu na przestrzeni lat, gdzie nici stopniowo zastępują narząd po narządzie... u mnie wydarzyło się to za jednym zamachem. Wszczepienie Jiongu oznacza również utratę dojutsu. - mówiła powoli, a jej ton łamał się i drżał pod wpływem bólu, który musiała przecierpieć, większy niż jakikolwiek członek szczepu odczuł w danej chwili. Wzrok wbiła w podłogę, nie zamierzając go podnieść i spojrzeć na Sugiyamę. Jej oczy zaszkliły się łzami, a ostatnie zdanie dosłownie wyszeptała. Utrata Sharingana była dla niej wielkim ciosem. Był to przecież symbol ich klanu, nawet jeśli był też symbolem tragedii jej i jej sióstr. "Złożyła" swoją rękę, przywracając ją do bardziej ludzkeij aparycji.
W tym momencie do pomieszczenia weszła nieznana jej osoba, robiąc przy tym mnóstwo rabanu. Przyjaciółka Orochiego? Podwładna? Tego nie wiedziała. Przetarła oczy, a następnie spojrzała w kierunku nieznajomej, odruchowo napinając się jakby została zaatakowana. Po chwili jednak westchnęła, przybierając bardziej luźną postawę, sama karcąc się w myślach za tę reakcję.
-Aya Yasui, zgadza się - odpowiedziała powoli, starając się by jej ton zabrał neutralnie, nawet trochę chłodnie, byleby tylko nie okazać emocji, które przed chwilą w niej szalały.

[Sugiyama Orochi]

Orochi dość szybko wyczuł, że jego dotyk nie był do końca mile widziany - dlatego szybko wycofał dłoń i zamknął drzwi do swojej kanciapy, żeby mogli spokojnie porozmawiać. Zakłopotany lekko i zawstydzony, że jego bezpośredniość znowu go nieco wkopała, przeczesał włosy i odchrząknął.

- Przepraszam, nie chciałem Cię tak napadać. I... przepraszam za sharingana, ale... cholera, mieliśmy trochę problemów z tym. Paru szpiegów Dzikich próbowało się podszyć pod niektórych poległych w bitwie. Cieszę się, że to naprawdę ty, szczerze. - odparł dziewczynie, po czym wystawił szybko głowę i poprosił kogoś w pobliżu, żeby przyniesiono jemu i Ayi herbatę. Nadal się do tego nie przyzwyczaił, ale z drugiej strony - parę młodzików mogło w ten sposób dorabiać. Potem zamknął znowu drzwi i usiadł naprzeciwko, słuchając dalej dziewczyny. Jej słowa go zaintrygowały i nieco zaniepokoiły w pierwszej sekundzie. Ewidentnie wydarzyło się coś więcej w trakcie jej nieobecności, niż tylko rekonwalescencja. Kiedy ujrzał, jak jej ręka rozszczepia się, aż gwizdnął z wrażenia i podrapał po brodzie, na której gościł dwudniowy zarost, o który nie miał czasu akurat zadbać.

- Hm. To rzeczywiście... duża zmiana. - skomentował, nieco nie mając pomysłu, co więcej powiedzieć. Nigdy by nie przypuszczał, że Ayę zobaczy w posiadaniu tej klanowej zdolności. Nawet nie miał pojęcia, że dało się ją komuś tak zaaplikować, a tu proszę. Przeczesał znowu włosy dłonią, po czym podparł się obiema dłońmi o biurko, mimochodem naśladując postawę ojca, kiedy z nim rozmawiał.

- Nie spodziewałbym się, że Trupo... szczep Kakuzu zdecyduje się pomóc komuś z naszych, ale cokolwiek nimi kierowało - mają moją dozgonną wdzięczność za to, co zrobili. Nawet jeśli kosztowało cię to Sharingana, to... na Susanoo, Aya - ŻYJESZ. To jest najważniejsze. Więcej, żyjesz i... i mówisz normalnie, nie zapętlasz się tak, jak kiedyś. Nigdy wcześniej Cię takiej nie widziałem. Jeśli taka była cena, żeby Cię uzdrowić, to... - nie zdążył skończyć, gdyż do pokoju wpadła Sumi. Niemal wybuchnął śmiechem, widząc jej minę, ale wiedział, że nowoprzybyła musi być co najmniej tak samo zdziwiona, jak i on sam był jeszcze chwilę temu.

- Aya, poznaj Sumi Ishino. Jakby co, możesz jej zaufać, Sumi ma może charakter podobny do twojej średniej siostry, ale była nieocenioną pomocą dla mnie w trakcie ostatnich miesięcy, a nawet wcześniej. Mam nadzieję, że dzięki jej pomocy niedługo nasza nowa siedziba władzy będzie funkcjonować bez mojego czynnego udziału. Sumi... widzę, że pamiętasz Ayę. Wygląda na to, że nie tylko przetrwała bitwę, ale i jej umysł ma się lepiej. - wyjaśnił szybko, a w tyle głowy przemknęło mu, że z jakiegoś powodu otoczony się wydawał co chwilę bardzo konkretnymi kobietami o silnych charakterach. Zastanawiał się, czy to przypadek, czy czasem miał jakiś typ, którego nie był świadomy. Odegnał niepotrzebną myśl, przenosząc wzrok z powrotem na Ayę.

- Co do twojego pytania ostatniego... nadal nie mam wątpliwości, że Kiyomi się ogromnie ucieszy widząc Cię całą i zdrową. Nie wiem jak to dokładnie okaże, ale chyba nie spuści ci łomotu, jakby to zrobiła mnie. - uśmiechnął się kącikiem ust. - Co do Taemy... na razie jeszcze nie wróciła. Po twojej śmierci wydaje się być jeszcze bardziej wściekła niż wcześniej, o ile to w ogóle możliwe i z tego co wiem, zajmuje się tropieniem i dziesiątkowaniem Dzikich na froncie. Podobno nawet wystawiono nagrodę za nią. Nie wiem, jak dokładnie zareaguje, ale nie wyobrażam sobie, żeby miała Cię nie przyjąć. -

[Sumi]

Sytuacja w jakiej się znalazłam w momencie wejścia do gabinetu Orochiego kompletnie zbiła mnie z tropu a do tego jeszcze zobaczenie na żywo, żywej kobiety, która została uznana za z pewnością martwą, sprawiły że potrzebowałam paru oddechów aby odzyskać fason i swoją stoicką postawę.
- Ekhem, bardzo przepraszam za takie wtargnięcie, Orochi-san, nie byłam świadoma tego że jesteś w trakcie spotkania. Chciałam jedynie poinformować o nieustającej i frustrującej niekompetencji wykazywanej przez część grona nowych pracowników siedziby władzy. Jeżeli byłaby taka możliwość to prosiłabym o ponowne rozpatrzenie zwolnienia części pracowników i zatrudnienia na ich miejsce osób bardziej pracowitych i kompetentnych, ponieważ wywiera to zauważalny, negatywny wpływ na całokształt funkcjonowania... Wszystkiego no. - powiedziałam już spokojniej i bardziej wyrachowanym oraz profesjonalnym tonem, kończąc to co zaczęłam mówić kiedy weszłam do gabinetu, chociaż zdecydowanie miało to lepszy wydźwięk niż miałoby gdybym to kontynuowała pod wpływem emocji. Kiedy Orochi mnie przedstawił Ayi, dygnęłam lekko i ukłoniłam się.
- Miło cię poznać Aya-san, chociaż jest to sporym zaskoczeniem, biorąc pod uwagę krążące dotychczas pogłoski odnośnie twojej śmierci... Niemniej, jednak to zaszczyt móc osobiście poznać jedną z Sióstr Furii. - powiedziałam po chwili, ostrożnie dobierając słowa, ponieważ nie tylko siła jest wspominana w plotkach o trójce kunoichi ale również dość... specyficzne zachowanie. - Ja sama również aspiruję do miana silnej kunoichi, jednakże póki co moje umiejętności pozostawiają sobie wiele do życzenia. - dodałam na koniec.

[Aya Takahashi]

-Rzadko kiedy ktoś mnie... dotykał poza walką. To ja przepraszam, odruch. - wytłumaczyła się, dość nieśmiało i pochyliła głowę, w geście przeprosin. Kwestię użycia Sharigana nie skomentowała, nie chcąć drążyć tego tematu. Jakby nie patrzeć, Sugiyama miał uzasadnione podejrzenia by sądzić, że Aya mogła być szpiegiem... co nie zmieniało faktu, że to troche ją bolało. Pokaz możliwości Jiongu i "nowego" ciała Yasui Orochi zniósł nadzwyczaj dobrze, aż zbyt dobrze. Kunoichi spodziewała się wszystkiego, od złości, przez zdziwenie i obrzydzenie... ale nie gwizdania z wrażenia i przejścia z tym na porządku dziennego. Przecież była teraz żywym trupem, chodzącym workiem na nici, szmacianą lalką - a przynajmniej tak sama Aya widziała swój aktualny stan. Żyła, to prawda. Pytanie, czy cena za to życie nie była zbyt wygórowana.
-Z dobroci serca też tego raczej nie zrobili, a raczej... przyjęcie Jiongu wiąże się z uznaniem za członka szczepu. Kakuzu nie mogą się rozmnażać, wiec przekazywanie tych nici to jedyny sposób na tworzenie nowych "Truposzy". Jestem im winna lojalność, jako ich kunoichi. Nowe życie, nowa służba, nowe nazwisko. Pozwolono mi jednak na wspieraniu klanu... teraz już szczepu Uchiha, gdy nie stoi to w konflikcie z Kakuzu. - wytłumaczyła spokojnie, przedłużając i akcentując mocniej niektóre słowa, szczególnie ten kawałek o szczepie Uchiha, cały czas patrząc na Orochiego. Bała się tego, co na tę deklarację powiedzą władze szczepu uztkowników Sharingana. Równie dobrze, Takahashi mogła by zostać uznana za szpiega i wygnana. Aya niezbyt orientowała się w relacjach między tymi dwoma szczepami, ale jakoś wybitne to one raczej nigdy nie były.
Kiwnęła głową w kierunku Sumi, gdy zostały sobie przedstawione. Aya wysłuchała uważnie słów swojej nowej znajomej, zerkając na rękojeść tego, co zostało z Demonicznej Klingi. Ostrze to, za czasów świetności najmłodszej z Sióstr Furii rozrosło się do takiej niesławy, że to właśnie jego obarczano winą za nietypowe zachowanie Ayi, uznając, że zanbato jest przeklęte i ukradło duszę tej, która nim władała. Były to bzdury, ale teraz, broń ta była rzeczą, która najsilniej łączyła ją z dawną Ayą. Czasem nawet widziała w skrawkach ostrza swoją dawną postać, a sama rękojeść wydawała się szeptać. To, czym kiedyś była Yasui ciągle gdzieś tam w niej tkwiło i dawało o sobie okazjonalnie znać poprzez właśnie takie rzeczy.
Aya podniosła swój wzrok z powrotem na Sumi, jej twarz z wyrazem absolutnej neutralności, tak jaką zwykła robić kiedyś, kiedy mamrotała o zabójcach i mordowaniu. Podeszła do kunoichi, wpatrując się w jej oczy wzrokiem, który zdawał się zaglądać do samej duszy i utrzymywała ten kontakt przez dłuższą chwilę, która mogła się dla pozostałych zdawać wiecznością.
-Życie ponad śmiercią, podróż ponad celem, jak to zwykł mówić ten, który mnie uratował. Masz oczy Taemy, ale twoje są bardziej puste. - odezwała się, przerywając kontakt wzrokowy. Jej słowa były mogły na pierwszy rzut oka brzmieć dziwnie, ale Aya przejęła od Kogo szczepu Kakuzu nawyk do filozofowania. Ta mantra, którą ciągle powtarzał stała się jej ulubioną i to wokół niej zaczęło się kształtować nowe jestestwo samej Ayi. To jak się żyło miało większą wagę od tego, jak się zginęło, podobnie jak droga, którą przebyło się w trakcie dążenia do jakiegoś celu. Wszystkie wyzwania, wysiłki i kontakty nawiazane po drodze, to właśnie kształtowało i hartowało człowieka. Cel był jedynie latarnią, która migotała słabo w oddali.
Sumi istotnie przypominała trochę średnią z Sióstr Furii, jednak w życiu samej Taemy było miejsca na przynajmniej dwie przyjaźnie, dwie relacje, która kobieta ceniła sobie pod wszystko. Więź, jaka łączyła wszystkie trzy siostry była nierozerwalna i niemal święta, każda będąca dopełnieniem pozostałęj. Wszystkie rozumiały się niema bez słów, każda gotowa wskoczyć za pozostałe w ogień. To jako siostry parły naprzód na swojej, piekielnie wyboistej, drodze życia, każda polegając, na swój własny sposób, na pozostałych. Aya, gdyby nie Kiyomi i Taema nie dotarłaby nigdy tak wysoko, podobnie sprawa wyglądała z pozostałymi z sióstr. U Sumi, Aya tego nie dostrzegła. Aya widziała pustkę, widziała samotność. A ona potrafiła bardzo dobrze czytać ludzi, szczególnie w czasach, gdy była tą "mamroczącą Ayą".

[Sugiyama Orochi]

Orochi westchnął lekko, słysząc uwagi Sumi - wyglądało na to, że po tylu miesiącach dalej była sfrustrowana tym, że nie wszyscy łapią w lot efektywny, ale dość skomplikownay system dokumentacji, stosowany przez jego ojca. Orochi zresztą sam go już uprościł dwukrotnie, usuwając część zbędnych klasyfikacji, ale poznanie go i tak wymagało czasu. Dobrze, że chociaż wprowadzenie egzaminu i podwyżki wypłat po zaliczeniu go zmotywowało nową kadrę do nauki.

- Daj im czas, Sumi. Nie każdy wychowywał się z autorką dobrej połowy tego systemu. Za miesiąc-dwa większość powinna już nie mieć problemów. - spróbował ją uspokoić, wdzięczny, że chociaż zamknęła drzwi przed swoim wybuchem.

Potem skierował wzrok znowu na Ayę, słuchając tego, co mówi. Czuła się lepiej, to jasne, ale nadal jej mowa była nieco ekscentryczna, o wiele mniej bezpośrednia od sposobu komunikacji Kiyomi. Był ciekaw, czy efekt rekonwalescencji, czy jednak zawsze taka była pod płaszczem szaleństwa. Na słowa o szczepie skrzywił się odrobinę, ale skinął głową.

- Tak... Niestety, nasz klan po serii ostatni wojen i porażek stracił swój status. Musieliśmy ratować, co się dało. Ale... może w tym wszystkim jest jakieś światełko nadziei na lepsze jutro, kto wie. - sięgnął po pióro, delikatnie muskając nim nieogoloną brodę.

- Mogłabyś mi podać imię, nazwisko i miejsce zamieszkania osoby, która Cię uratowała? Wyślę kogoś z oficjalnym podziękowaniem. Oczywiście, rozumiem też, że teraz twoja lojalność może być dla niektórych problematyczna, ale chciałbym też z tego samego powodu zawczasu temu zaradzić. -

[Sumi]

Na słowa Orochiego, który przypomniał kto był stwórcą obecnie funkcjonującego systemu archiwizacji dokumentów, nieznacznie się skrzywiłam. Nie wiem kto się z nią wychowywał ale na pewno nie można tak nazwać tego w jaki sposób dorastałam. pomyślałam sobie, jednak poza moją chwilowo skwaszoną miną, starałam się nie okazać w żaden sposób moich odczuć związanych z tym wszystkim. Wzięłam głębszy oddech i skupiłam się na drugiej kobiecie w pomieszczeniu. Uniosłam lekko brew słysząc jej jakże filozoficzny tekst o życiu, śmierci, podróży i celu. Powstrzymałam również parsknięcie kiedy skomentowała moje "puste" oczy. Rzeczywiście dziwna ta Siostra Furii, ciekawe czy pozostałe dwie też są takie... Ugh.
- Orochi-san, jest również jeszcze jedna sprawa. Masahiro-sama pragnie się z tobą spotkać, jednakże nie posiadam informacji odnośnie tego jaki charakter miałoby mieć to spotkanie... Znaczy się, nie wiem o czym chce porozmawiać... No i... Jeszcze jest jedna sprawa o którą chciałabym zapytać... Poprosić. - powiedziałam i wyprostowałam się nieco bardziej, zbierając odwagę do tego co chciałam zaraz powiedzieć. - Otóż, chciałam poprosić o możliwość wzięcia udziału w jakiejś misji terenowej. Wiem że moje zdolności jako kunoichi są w dalszym ciągu na niskim poziomie, jednakże wierzę również że najlepszym sposobem na trening będzie dla mnie nauka poprzez praktykę. - powiedziałam szybko po czym ukłoniłam do Orochiego się nieco niżej niż zwykle. Czułam się dość nieswojo prosząc go o to, jednakże czułam ogromny ból tego że podczas inwazji 9 miesięcy temu byłam w zasadzie bezużyteczna dla mojego klanu. Oczywiście, nie spodziewałam się żeby moje lepsze wytrenowanie w sztuce shinobi miałoby diametralnie zmienić przebieg bitwy, jednakże chciałam chociaż mieć możliwość obrony samej siebie w jakiejkolwiek awaryjnej sytuacji.

[Aya Takahashi]

-Aoto Takahashi, kogo. - odpowiedziała spokojnie, zerkając to na jedną osobę, to na drugą. Sumi i Orochi mieli swoje tematy, których Aya niezbyt rozumiała, ani też niespecjalnie chciała zrozumieć. Nigdy nie interesowała się papierologią, ani za czasów bycia Siostra Furi, ani za czasów bycia po prostu Ayą Yasui. Nie wtrącała się więc.
-W papierach figuruje teraz jako Aya Takahashi, doko. Zaczynam od zera. - dodała, a na jej twarzy uformowało się coś w rodzaju skwaszonego, niemrawego uśmiechu. Była świadoma swojej reputacji, a fakt, że dostała "degradacje" do najniższej rangi mógłby narazić ją na wyśmianie przez tych samych, którzy do tej pory się jej bali. A Aya wolała już raczej być dla ludzi koszmarem.
Zmierzyła uważnie Sumi swoim wzrokiem, dostrzegając delikatne oznaki, no właśnie... rozbawienia? A może tylko się jej wydawało? Cóż, nie było to ważne. Kobieta oparła się o ścianę i westchnęła cicho, mrugając kilka razy, jak gdyby chciała się przywołać z powrotem do przytomności.
-Jeśli ma chociaż połowę charakteru mojej siostry to jestem pewna, że nie odpuści w tych prośbach, paniczu Sugiyama. Jeśli boi się panicz jej puścić samą, mogę ją osłaniać. Jeśli trafi na wyzwanie będące ponad nią to je usunę. - odpowiedziała, budując dłuższe i nawet składne zdanie! Położyła dłon na rękojeści swojego zanbato, a raczej na tym co z ów noża bojowego pozostało, by nastepnie delikatnie za nią pociągnąć i przejrzeć się w szczątkach klingi.
Zabij... Zabij.... zabij... - szeptało coś w jej głowie, niczym szmer powietrza.

[Sugiyama Orochi]

- Aoto... Takahashi... znaki jak rozumiem oznaczające "wysoki most", tak? - upewnił się Orochi, zapisując szybko imię i nazwisko wybawiciela Ayi. W głowie układał już treść listu, ale wyrwały go pozostałe słowa, w pierwszej kolejności słowa Sumi. Na tyle, że nie od razu zarejestrował jej prośbę.

- Shirei-kan czegoś znowu chce... Na Susanoo, jeśli znowu się dowiem, że mam kolejną korespondencję pisać za niego do klanu Yamanaka to chyba się utopię w najbliższej studni. Gorzej, że Stary by mnie i tak wyłowił i posadził przy biurku nawet martwego. - westchnął i przeciągnął dłońmi po twarzy w wyrazie frustracji. Potem dopiero dotarła do niego reszta wypowiedzi zastępczyni. Jego dłoń powędrowała do czupryny, jak zawsze, kiedy był zakłopotany.

- Słuchaj... Spróbuję, ale nie mogę ci niczego obiecać. Bądź co bądź jestem tylko doko tak naprawdę, nawet jeśli administracyjnie ogarniam trochę ten burdel tutaj. Sam bym chętnie gdzieś wyskoczył, bo mnie szlag trafia, że przyklepuję tylko kolejne misje i wysyłam ludzi w teren, a sam siedzę za biurkiem. To nie wygląda dobrze, a do tego dostaję sam już szału. Ale wiesz, jakie podejście ma mój Stary... Niemniej, jak będę rozmawiać z Masahiro-k... samą, to poruszę ten temat, może przynajmniej tobie uda się wyrwać. - obiecał jej szczerze, chociaż nie miał pojęcia, czy realnie coś wskóra. Roboty dalej było mnóstwo i każdy dzień przynosił nowe wyzwania. Może jednak po przybyciu Ayi, a także wyszkoleniu dość przyzwoicie grupy swoich zastępców uda się i jemu opuścić na jakiś czas Sarufutsu? Oby. W końcu będzie musiał przekazać swoje obowiązki, nie może wiecznie chronić wszystkich przed połową napadów szału swojego ojca, bo dwa dokumenty z trzystu zostały źle zaksięgowane.

Potem z kolei uświadomił sobie, co powiedziała Aya. Nowa ona, nowe nazwisko... Nie miał pojęcia, jak przyjmie to Kiyomi. On sam chyba rozumiał, a przynajmniej - wyobrażał sobie, że rozumie taką decyzję jednej z Furii. Kiyomi... nie, Kiyomi też zrozumie. Jeśli z kimś miałby być problem, to pewnie z Taemą, ale ten most przejdą, kiedy ta wróci do Sarufutsu. Tymczasem sugestia, że mogłaby towarzyszyć Sumi brzmiała całkiem nieźle.

- Aya Takahashi... dobrze. Będziemy musieli rzeczywiście ustalić, pod kogo formalnie podlegasz. W sensie, ty sama musisz myślę zdecydować, bo jeśli będziesz podlegać jednak pod szczep Kakuzu, to... no, nie przekonamy raczej Takedy do tego, żeby ci przyznać tak czy inaczej też naszą odznakę. - westchnął lekko, nie chcąc owijać niewygodnej prawdy w bawełnę. - Na razie będziesz działać pewnie w szarej strefie, tym bardziej, że mamy prawo rekrutować też do pomocy osoby spoza klanu czy też spoza sił Ryuzaku. To może nam da czas, żeby ustalić chociaż jakiś zarys formalnej współpracy z Trupo... przepraszam, z Kakuzu. Na pewno pomysł, żebyście się wspólnie wybrały z Sumi na jakąś misję jest dobry. Może nic nadmiernie trudnego, żebyście się obie zdążyły poznać i wyczuć jak pracujecie razem i jak rozwiązujecie problemy, ale oczywiście nic pokroju ściągania kotów z drzew, bo na to mi jeszcze starcza dwunastolatków trenujących bazowe ninjutsu. -

[Sumi]

Wysłuchałam jeszcze pobocznej rozmowy dotyczącej przynależności przemienionej Siostry Furii, sama również zastanawiając się chwilę nad tym problemem. Nie byłam do końca pewna jak by na takie coś zareagowali Kakuzu, jednakże biorąc na przykład choćby i mnie, to na ogół nie ma problemów związanych z tym że ktoś o zdolnościach danego klanu lub szczepu podlega innemu klanowi bądź szczepowi.
- Cóż, jeżeli chodzi o to, to wydaje mi się że raczej jest to po prostu kwestia do dogadania z ichnim liderem i nie powinni robić z tego ogromnego problemu. Po mnie jeszcze w każdym razie nie przyszedł nikt ze szczepu Kami, więc zakładam że nie jest to sprawa życia i śmierci... Chociaż z drugiej strony jest jeszcze ta różnica że ja jestem dopiero kompletnie początkująca a Aya-san ma jednak za pasem już sporo doświadczenia, nawet jeżeli formalnie została zdegradowana z powrotem do bycia Doko. - wtrąciłam swoje trzy ryo do dyskusji.
Ugh, wolałabym pójść w teren z Orochim a nie tą podobno nieprzewidywalną świruską... pomyślałam sobie słysząc propozycję młodego Sugiyamy, jednak nie skomentowałam tego w żaden sposób na głos.
- Oczywiście, z pewnością będzie to dla mnie zaszczyt aby brać udział w misji razem z tobą, Aya-san. Jeżeli zaś chodzi o ściąganie kotów z drzew to dzisiaj chyba były jakieś kocie zawody we wspinaczce, ponieważ chyba z osiem próśb trafiło do nas. - skomentowałam, kiwając głową z niedowierzaniem.