Herbaciarnia "Sosenka"

[Kizuna]

Misja klanowa D - Kagaya - 23 /15 Rozwój medycyny na kontynencie był trochę jak rozwój niemowlęcia. Niby już raczkuje i rzuca pojedyncze słowa, ale do rozmowy się nie nadaje. Dzięki dekadom pracy i odkryć klanu Ayatsuri, utracone kończyny można zastąpić sztucznymi i odzyskać pełną sprawność. Shinobi posługujący się Iryojutsu potrafią w ciągu kilku minut poskładać do kupy człowieka przebitego na wylot. Krąży nawet miejska legenda, że gdzieś na tym świecie znajdują się jednostki na tyle wybitne, że potrafią nawet przywrócić do życia zmarłych, mając jedynie kosmyk ich włosów. Niestety, wszystkie te opcje nie są powszechnie dostępne. Ayatsuri strzegą pilnie swoich sekretów i choć czasem zdarza im się dzielić swoją technologią z innymi wioskami, rzadko uświadczy się kogoś z ich protezą, kto nie jest mieszkańcem ich wioski. Lecznicza czakra wymaga ogromnej jej kontroli od użytkownika, toteż medyczni ninja są ogromną rzadkością i nie każdy pozna jakiegoś za życia. Wskrzeszanie natomiast pozostaje tylko legendą. Większość żołnierzy w dużych konfliktach, gdzie nie ma czasu i warunków na dokładne i sterylne operowanie każdego, umiera po wielu dniach od zakażenia lub sepsy. O ile oczywiście mają dość dużo szczęścia, by trafić na stół. Umieralność wśród dzieci również jest przerażająco wysoka. Ponad połowa dożywa wieku nastoletniego. Więcej ludzi zabija grypa, niż miecz czy strzała wroga. Co do zdrowia psychicznego, jest to temat bardzo świeży. Ludziom odstępującym od normy w swoich zachowaniach szybko nadaje się łatkę szaleńców. Tych, którzy powrocie z wojny boją się huków, nazywa się tchórzami. Tym, którzy chronicznie odczuwają niewyjaśniony i przypuszczalnie bezpodstawny smutek, przepisuje się stymulanty. Najlepiej poznanymi emocjami są gniew i szczęście. Każdą negatywną emocję ludzie potrafią zmienić w to pierwsze. To drugie odczuwają rzadko i nie jest dla nich priorytetem w życiu.
Bycie szarą eminencją miało swoje plusy. Po pierwsze, nie każdy nadawał się do bycia bohaterem. Była to rola wysoce odpowiedzialna, choć na pierwszy rzut oka mogło się tak nie wydawać. W końcu to bohaterowie są często sercem narodu. To oni inspirują zwykłych ludzi i zagrzewają ich do walki. Ta myśl, że każdy szary człowiek może urosnąć do rangi ikony pcha młodych chłopców do działania. Bycie wzorcem i idolem pociąga za sobą konsekwencje tego, że ludzie chcą stać się tacy jak ty. W twoich rękach leży więc to na kogo ich wykreujesz. Śmierć jednostki to tragedia, ale śmierć bohatera jest żałobą dla nacji. Szpiedzy nie mieli tego problemu. Chociaż uratowali lub odebrali setki żyć, nikt nigdy nie pozna ich imienia. Pójdą do grobu będąc zwykłym szarakiem w oczach publiki. Za swoje czyny odpowiadają wyłącznie przed sobą, przełożonymi i bogami.
Chociaż intencje w interakcjach Kagayego mogły być dobre i czyste, pozostawały one nieznane dla jego rozmówczyni. Oczywiście miała swoje przypuszczenia i opinię, ale były one tylko gdybaniem i mogły nie mieć nic wspólnego z rzeczywistością. Sednem sukcesywnej komunikacji jest w końcu otwartość i autentyczność. Dobrze jest czasem powiedzieć co się myśli i czuje, i jakie ma się zamiary.
- Tak, to ogromne szczęście móc się pożegnać z bliskimi. Nigdy nie wiadomo ile jeszcze ktoś ma czasu, więc każdy moment trzeba pielęgnować jakby był ostatnim - Uśmiechnęła się życzliwie patrząc w tło, jakby zobaczyła starego przyjaciela.
- Dobrze, duma jest największym przeciwnikiem rozwoju i zgubą wielu ludzi. Nie ma nic złego w tym, że dziewczyna skopie ci tyłek - Odpowiedziała żartobliwie, kryjąc twarz za kubkiem herbaty.
- Rozumiem. Chciałam się upewnić, że nie jesteś po prostu rozpieszczonym dzieciakiem, który nigdy nie musiał skinąć palcem. Wybacz proszę moją bezpośredniość. Takich osób jest mnóstwo. Synowie i córki wysoko postawionych rodzin. Na pewno kiedyś trafiłeś na kogoś takiego. Każdy trafił - Próbowała się wytłumaczyć ze swojego nietrafionego przypuszczenia. Na dźwięk komplementu poczerwieniała na twarzy i zakrztusiła się łykiem herbaty. Zaczęła kaszleć w rękaw, próbując zasłonić twarz drugim.
- Dziękuję, to bardzo miłe. Spokojnie, zwykle nie wysyłamy do niebezpiecznych zadań osób, które nie uważają, że są gotowe. Oczywiście poza sytuacjami, gdzie akurat brakuje nam ludzi. Jeśli chodzi o mój czas wolny, to nie mam go zbyt wiele. Sporo czasu spędzam zajmując się domem. Kiedyś moim głównym hobby było rozwijanie umiejętności używania miecza, ale to obecnie nieaktualne. Jakiś czas temu zamieniłam katanę na nożyce i igłę. Krawiectwo pozwala mi na ekspresję siebie w podobny sposób, co walka. Chociaż oczywiście jest to zupełnie co innego, bo jednak robię to w samotności, a nie z kimś. A ty? Co robisz z całym tym czasem, który masz?

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

To kolejny z minusów życia w świecie, gdzie przewaga – militarna, informacyjna, jakakolwiek – nad kimś lub nad czymś jest sprawą pierwszorzędną. Czym jest to niewiadome "to"? Ano podejściem do medycyny i dzielenia się wiedzą. Na świecie pełno było wybitnych jednostek, które pilnie strzegły swoich sekretów, jako że były one jednocześnie sekretami rodu, tak jak to się miało w przypadku chociażby wspomnianych Ayatsurich. Gdyby te umysły, które wręcz wydawały się zaprogramowane do innowacji i wymyślania niestworzonych wynalazków połączyć z innymi, to można by zdziałać naprawdę wiele dobrego. W większości jednak przypadków sprawy miały się zgoła inaczej. To, co my mamy, a wy nie macie, jest naszą kartą przetargową, asem w rękawie. Właśnie dlatego, choć medycyna wciąż rozwijała się relatywnie szybko, to robiła to znacznie wolniej niż w przypadku, w którym wszystkie klany by ze sobą pokojowo współpracowały. Niestety patrząc zarówno na przeszłość, jak i teraźniejszość, taka ewentualność była bardzo mało prawdopodobna. Historia naznaczona była niemalże ciągiem wojen; trudno było o choć kilka lat, w których wszyscy ludzie żyliby ze sobą pokojowo, już nie mówiąc o ostatnich wydarzeniach. Runięcie Muru i pojawienie się dziewięcioogoniastego wstrząsnęło sytuacją geopolityczną, czego skutki odczuwały wszystkie rody – niektórej bardziej, niektóre mniej intensywnie. O tyle szczęśliwie się złożyło, że Yamanaka należeli raczej do tych mniej tkniętych przez ówczesne wydarzenia, choć i oni mieli swój przydział problemów, z którymi się mierzyli. Objawienia podejrzanych sylwetek, liczne nowe kulty, które ze względu na niestabilność świata przyciągały chmary wiernych i wiele innych – tym wszystkich zajmowali się pobratymcy Kagayego, podczas gdy ten zajmował się sortowaniem papierów w archiwum. Czy było to sprawiedliwe? Patrząc na sprawę zerojedynkową może i nie było, ale w gruncie rzeczu co mógłby zdziałać pojedynczy Dōkō? Co innego, gdyby doba była o kilka godzin dłuższa – znalazłby wtedy czas na częstsze, bardziej intensywne treningi, by jak najszybciej osiągnąć poziom umiejętności pozwalający mu w bardziej namacalny sposób przysłużyć się rodowi. Nie zapominajmy jednak o tym, co zostało już ustalone – nawet tak małe zadania były częściami składowymi potężnego systemu, którego każdy element musiał jako tako funkcjonować, żeby to wszystko miało sens.
Skoro o niedoświadczonych jednostkach mowa, to pamiętajmy, że nawet, a może szczególnie, zadania szpiegowskie, o których tak rozprawialiśmy, wiązały się z niemałym ryzykiem. Wiadomo, w idealnym świecie dobry inwigilator nie da się złapać i cała misja powiedzie się w ukryciu, bez bezpośredniego narażenia zdrowia lub życia, ale świat bardzo rzadko bywa idealny. Konfrontacja czasem bywała nieunikniona, a wtedy trzeba było potrafić się bronić, dlatego CV nawet szeregowych "szarych eminencji" musiało zawierać więcej umiejętności niż tylko "potrafi się skradać". Można się nawet pokusić o stwierdzenie, że porównując wymagane kompetencje do potencjalnych zysków, była to profesja dość nieurodzajna. Wszak zginięcie na wojnie jako bohater zawsze było postrzegane bardziej pozytywnie przez społeczeństwo niż śmierć jakiegoś tam szpiega, o którym nikt nigdy nie słyszał, niezależnie jak dużą ilością informacji przysłużył się rodowi. Może jednak była to ukryta zaleta? Brak rozgłosu siłą rzeczy sprawiał, że tacy shinobi nie byli tak rozpoznawalni jak ich bardziej brawurowi towarzysze, przez co rzadziej stawali się celem wrogich ataków. Można by o tym rozprawiać naprawdę długo, ale tymczasowo darujmy sobie i wróćmy do tego, co najistotniejsze. Bo kto by przejmował się jakimiś pompatycznymi konceptami typu polityka, wojny informacyjne i inne pierdoły, skoro można kontynuować konwersację z urokliwą recepcjonistką?
Rozmowa szła im całkiem dobrze, choć nie idealnie, ale czy to nie jest jedna z cech rozmów przez którą my, ludzie, tak je uwielbiamy? Taniec pełen drobnych potknięć i poprawek, gdzie nigdy nie da się wszystkiego przewidzieć w stu procentach, no chyba że kilka lat później, rozkładając daną sytuację na czynniki pierwsze podczas kąpieli. Z jednej strony Kagaya nie skomplementował stroju Riki, przez co mogła się poczuć nieco onieśmielona przez jego kimono. Z drugiej strony recepcjonistka niejako oskarżyła dziewiętnastolatka o bycie bananowym dzieckiem, że tak sobie pozwolę posłużyć się całkiem nowoczesnym określeniem. W obu przypadkach intencje mogły być różnie odebrane, ale ostatecznie wpłynęły na jakość pogawędki tak, jak delikatne pogniecenie wpływa na użyteczność ubrania – nie ma znaczenia czy koszula jest wyprasowana, by spełniała swoje zadanie. Najważniejsze było to, że konwersacja się kleiła, a jak będą kolejne, to jeszcze wiele razy nadarzy się okazja, by wyprostować niektóre z tych potknięć.
— Oczywiście, że nie ma w tym nic złego — przytaknął Kagaya popijając herbatę, bynajmniej po to, żeby się podlizać. Podejście do tego konkretnego tematu było czymś, czego wyjątkowo nie wyciągnął bezpośrednio z wychowania, ba, w jego domu podział na role wyglądał całkiem tradycyjnie, gdzie to mężczyzna zajmował się fizycznymi zadaniami i utrzymaniem, zaś kobieta domem. Mimo to czy to z opowieści ojca, czy zasłyszanych gdzieś na ulicy, czy od znajomych, wyniósł przede wszystkim to, że w wielu aspektach życia shinobi płeć nie miała znaczenia. Chakra skutecznie wyrównywała jakąkolwiek dysproporcję i wszędzie słyszano zarówno o wątłych mężczyznach, jak i niewiarygodnie silnych kobietach.
— Nie, nie, rozpieszczonym dzieciakiem na pewno nie jestem. — Uśmiechnął się, bo doskonale wiedział, o jakim typie osoby mówiła czarnowłosa. Gdy ta zakrztusiła się herbatą, Yamanaka pochylił się odruchowo, gotowy poklepać towarzyszkę po plecach, gdyby zaszła taka potrzeba, ale na szczęście okazało się to zbędne.
— Miałem bardzo dużo szczęścia w dzieciństwie, ale rodzice nauczyli mnie wartości pracy i pieniądza, i dziękuję im za to, że nie stałem się rozwydrzonym gówniarzem — odpowiedział dopiero wtedy, gdy kryzys został zażegnany, mimowolnie ukojony, że komplement nie okazał się zbyt nachalny.
Gdy Rika dostała przestrzeń, by opowiedzieć co nieco o sobie, dziewiętnastolatek dostał przestrzeń na dokończenie kolacji, rzecz jasna przytakując w odpowiednich momentach. Zostawił sobie tylko nieco herbaty, coby nie rozmawiać, za przeproszeniem, "o suchym pysku", ale na talerzu z jedzeniem nie zostało nic oprócz okruszków. Żołądek zadowolony, język zadowolony, głowa zadowolona jakością konwersacji, czy można było sobie wymarzyć lepszy sposób na spędzenie wieczoru?
— Och, krawiectwo! Nie zdziwiłbym się, gdyby szata, którą masz na sobie, była twojego autorstwa, bo pasuje do ciebie znakomicie. — Zdaje się, że wspominałem coś o wygładzaniu konwersacyjnych fałd? Właśnie wtedy nadarzyła się taka okazja, choć w głowie Kagayego wciąż nie było zamiaru, by naprostować wcześniejszy błąd – trudno, żeby taki zamiar był, skoro młodzieniec nie był w ogóle owego błędu świadomy. — No i koniecznie musisz mi pokazać swoje dzieła. Jestem bardzo ciekaw, jak przelałaś waleczną ekspresję w płótna i materiały — dodał. Tak jak doceniał zwyczajność dokumentów, którymi się tego dnia zajmował, tak jeszcze bardziej doceniał sztukę w każdym wydaniu. Nie zawsze ją co prawda rozumiał, czasem abstrakcja uciekała nieco za daleko, ale jako że sam miał dwie lewe ręce, jeżeli o to chodziło, to miał w sobie bardzo dużo uznania dla wszelkiej maści artystów i mistrzów rzemiosła.
Usłyszawszy pytanie brunetki, puścił jego delikatną uszczypliwość mimo uszu. Ot, kolejne nieporozumienie, które w żadnym stopniu nie grzebało szans na powodzenie rozmowy.
— Różnie to bywa — zaczął i pociągnął kolejny drobny łyk herbaty, coby zwilżyć podniebienie. — Najwięcej czasu spędzam mimo wszystko na pomocy w domu, jako że ojciec mimo chęci ma nieco ograniczone możliwości przez swoją drewnianą nogę. Poza tym trenuję, jak to na aspirującego Dōkō przystało – czy to szermierkę, czy tajemnice związane z moją wrodzoną umiejętnością. Jeśli zaś chodzi o rozrywkę, to pod kątem sztuki — nawiązał tu do obecnie ulubionego zajęcia Riki — raczej wolę podziwiać niż tworzyć. Jestem absolutnym beztalenciem pod kątem tworzenia, ale jak już uda się wyłuskać nieco więcej wolnego czasu, to lubię doceniać niemalże każdą formę artystyczną. Od wystaw egzotycznych malarzy, przez wybitne krawcowe sprzedające swoje wyroby na targach, po muzykę. Skoro już jako tako umówiliśmy się na trening, to koniecznie musimy się też kiedyś wybrać posłuchać lokalnych grajków. Talent niektórych z nich jest tak ogromny, że wręcz trudno w to uwierzyć. — Skończywszy tę długą wypowiedź, potraktował gardło kolejną porcją herbaty, opróżniając tym samym czarkę.
— Bardzo chętnie poprowadziłbym tę konwersację choćby do jutra, ale nie wybaczyłbym sobie, gdybyś się przeze mnie nie wyspała. — Zwrócił gestem głowy uwagę na to, że na zewnątrz herbaciarni było już dość ciemno, co szczególnie wiosną oznaczało całkiem późną porę. — Oczywiście nie wybaczyłbym też sobie, gdybyś poczuła, że cię wyganiam, dlatego zdam się na ciebie. Naturalnie oferuję eskortę do domu, cobyś mogła ocenić moją przydatność, gdyby znalazła się potrzeba ochrony jakiegoś kupca czy polityka. — Pozwolił sobie na żarcik z zawadiackim uśmieszkiem, choć mówił częściowo poważnie – cóż by było z jego ogłady, gdyby nie odprowadził towarzyszki do domu?

[Kizuna]

Misja klanowa D - Kagaya - 25/15 - koniec serio Jeśli przyjmujemy, że życie, nawet w społeczeństwie, jest nieustanną rywalizacją, to nie jest niczym dziwnym, że ludzie swoje przewagi wolą zachować dla siebie. To dzielenie się i wzajemna pomoc sprawiły, że to my, a nie inne zwierzęta, stworzyliśmy cywilizację i stoimy na szczycie łańcucha pokarmowego. Mimo tej pozycji, dla człowieka to zwykle inny człowiek stanowi naturalnego drapieżnika. Dlaczego ktoś miałby dzielić się z innymi sekretem, który później może zostać użyty przeciwko niemu. Na kontynencie sojusze nie są trwałe, a sytuacja w Sogen pokazała, że kiedy przychodzi co do czego, każdy dba tylko o swoje cztery litery. Kiedy Uchiha rozesłali po wszystkich osadach wołanie o pomoc, niektóre klany zdecydowały się wysłać tam mniej ludzi, niż jest palców u jednej dłoni. Teraz te tereny nie należą już do czerwonookich, a apetyt Dzikich wcale nie zmalał i już rozpoczął się zbrojny konflikt z nowymi sąsiadami. Jeśli kontynent się nie zjednoczy przeciwko wspólnemu wrogowi, to jak zaraza, ludzie zza muru będą się rozprzestrzeniać dalej i dalej. Dopiero kiedy będzie już za późno, być może ktoś uzna, że trzeba było jednak coś zrobić, kiedy była ku temu okazja. Jak w obliczu takich sytuacji Ayatsuri mają uwierzyć w innych i chcieć podzielić się z nimi swoją technologią? Yamanaka może i nie doświadczyli w historii swojego klanu wielu konfliktów, ale jeśli zerknąć na mapę, szybko okazuje się, że Soso nie leży wcale daleko od przejętych przez wroga terenów. Graniczące z nimi prowincje aktywnie się już zbroją i doświadczają pierwszych starć. Niedługo z pewnością pierwsi rówieśnicy Kagayego zostaną tam wysłani, by wspomóc ich w obronie. Pytaniem nie jest czy, a jak wielu z nich i kiedy. Nie jest jeszcze za późno na zjednoczenie się kontynentu i wspólne wyparcie wroga ponownie za Mur.
Niepowodzenie szpiega zwykle kończyło się podobnie do jego sukcesu, czyli w ciszy i tajemnicy. Pochwycony przez wroga agent mógł się w takim wypadku tylko modlić o możliwie najszybszą śmierć. Ta jednak zwykle nadchodziła dopiero po wielu tygodniach, które obfitowały w tortury i próby wyciągnięcia od niego informacji. Każdy taki człowiek, oprócz zdolności inwigilacji i podstępu, musiał wykazywać się stalową psychiką. Katowania, fizyczne, przy pomocy rozmaitych narzędzi, jak i psychiczne, przy pomocy genjutsu, były często na tyle ekstremalne, że zwykły człowiek mógłby zemdleć na samo ich wyobrażenie. Nie bez przyczyny zdemaskowani szpiedzy często woleli sami odebrać sobie życie, kiedy byli już pewni, że nie uda im się uciec. To zwykle oni, a nie zwykli zbrojni żołnierze, doświadczali najbardziej brutalnych i mrożących krew w żyłach końców swojego żywota. Całe to ryzyko bez żadnej szansy na chwałę. Jedyne co z tego mieli, to poczucie dobrze wykonanego obowiązku i żołnierska emerytura, dzięki której mogli przeżyć swoje starcze lata. Z pewnością był to zawód dla prawdziwych patriotów, dla których priorytetem w sercu było przetrwanie i triumf ich klanu i ludu. Wojownicy posyłani na linię frontu często znajdowali się tam z przymusu. W pracy szpiega nie było miejsca na jakiekolwiek zwątpienie. Musieli być w pełni oddani sprawie, by móc dobrze wykonywać powierzone im zadania.
Rozmowa, jak na dwójkę nowo poznanych osób, skromnym zdaniem narratora szła całkiem przyzwoicie. Tak długo, jak dialog nie stawał się monologiem, ani nie był przerywany niezręczną ciszą, można było go uznać za udany. Rozmówcy poznawali o sobie kolejne fakty i historie z ich życia. Rika zdawała się być zainteresowana słowami Kagayego, chociaż na jej twarzy pisało się lekkie zmęczenie. Nie chodzi o znużenie konwersacją, a raczej o fizyczne wyczerpanie dniem spędzonym w pracy. Mimo to, jej zaangażowanie pozostawało na równym poziomie i chłopak nie musiał nieść rozmowy na swoich barkach.
- Dobrze dla ciebie. Mieć oboje rodziców to ogromny skarb i przywilej. W mojej pracy poznaje się mnóstwo ludzi z wioski i właściwie całej prowincji. Po manierach łatwo rozpoznać, kogo wychowała matka, a kto tego szczęścia nie miał - Zaśmiała się, kryjąc znowu usta za kubkiem herbaty, który teraz musiał już być pewnie prawie pusty. Na słowa odnośnie jej szaty ożywiła się i po odstawieniu naczynia wstała od stołu. Zrobiła pół obrotu w prawo, potem pół w lewo i cały w prawo. Chciała by jej rozmówca mógł dokładnie obejrzeć odzienie, które na sobie miała. - Miło, że zauważyłeś. Dziękuję. Myślę, że zrobiłam z tą szatą kawał dobrej roboty. Kiedyś należała do mojej mamy, ale wymagała solidnych przeróbek, żeby nadawała się do noszenia. Mama nigdy nie miała gustu. Musiałbyś zobaczyć jak ubierała mnie i rodzeństwo, kiedy byliśmy mali - Ponownie usiadła do stołu, uspokajając się już. Uniosła znowu kubek z herbatą i upiła z niego łyk.
- Jeśli kiedyś będzie okazja, to pewnie. Chętnie dzielę się swoimi "dziełami", w końcu noszę je na co dzień. Przynajmniej część z nich, bo niektóre nie nadają się do codziennego użytku.. Powiedziałabym, że nie każdy nadaje się do sztuki, ale nie trzeba się nadawać, by ją tworzyć. Nie każdy musi być wielkim malarzem czy poetą. Liczy się sama przyjemność z tworzenia i przelewania swoich uczuć czy emocji do danego medium. Nawet szermierka może być sztuką, jeśli potrafisz ją w niej dostrzec. Lubię myśleć o walce na miecze jak o konwersacji między dwojgiem ludzi. Kiedy dwoje przeciwników jest płynnych z bronią tak, jak ze słowem, pojedynek nabiera zupełnie innej głębi i staje się czymś pięknym, co ciężko uchwycić w innych dziedzinach życia. Wybacz, trochę się rozmarzyłam. Wracają mi wspomnienia - Upiła ostatni łyk z kubka i odstawiła go na stół - To bardzo miłe z twojej strony. Nie będę ukrywała, że cały dzień za biurkiem potrafi być męczący, chociaż pewnie nie tak jak praca w polu. Jeśli planujesz zasłużyć się dla klanu, to niewątpliwie nasze drogi jeszcze się przetną i będziemy mieli niejedną okazję do rozmowy. Do herbaty pewnie też - Kobieta wstała od stołu i wraz ze swoim towarzyszem ruszyła w kierunku wyjścia - Dziękuję za propozycję, ale potrafię się obronić. Poza tym, mój dom jest w drugą stronę. Tobie też przyda się trochę snu. W końcu masz na jutro ambitne plany. Powodzenia i do zobaczenia Kagaya! - Pomachała w kierunku chłopaka i ruszyła w swoją stronę.

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

To ciekawe, skąd w człowieku tak destrukcyjne tendencje. Wojna za wojną, konflikt za konfliktem, wydawałoby się, że nigdy nie można było się poczuć całkowicie bezpiecznym. Można by się sprzeczać, że przecież tym razem zagrożenie było niejako zewnętrzne – głównym agresorem były dzikie ludy zza Muru – ale nawet to nie przeszkodziło rodom Kaminari i Inuzuka do postawienia się po trzeciej stronie, tworząc tym samym istny militarny miszmasz. Właśnie takie wydarzenia sprawiały, że nawet największym optymistom trudno było sobie wyobrazić świat, w którym wszyscy koegzystują ze sobą w zgodzie, a wiedza chętnie przekazywana jest z ust do ust zamiast chytrze chroniona. Natura ludzka to coś, co bardzo trudno przezwyciężyć, szczególnie na tak dużą skalę.
Informacje o wydarzeniach z okolic Sogen szybko niosły się po kontynencie, ale jeszcze niewielu mieszkańców Soso zdawało sobie sprawę z tego, jak opłakana była sytuacja. Jakby lokalnych problemów było mało, przed liderką Yamanaka stanęło kolejne polityczne wyzwanie i jedynie kwestią czasu było wysłanie wojska na front i w jego okolice, by wesprzeć sprzymierzonych Uchiha. Czy Kagayemu będzie dane zostać ochrzczonym pod kątem tego, jak brutalne bywa życie ninja? Tego nie wiedział, albowiem jako świeżo upieczony Dōkō wiedział o bieżących wydarzeniach tylko tyle, ile obiło mu się o uszy, gdy przechadzał się ulicami osady. Tylko czas pokaże, czy nawet taki szarak będzie miał okazję dołożyć swoją cegiełkę do kolejnej z niekończących się wojen.
Tymczasem priorytety dziewiętnastolatka były zgoła inne – ot, skupić się na rozmowie, delektując się pyszną kolacją.
— Mam nadzieję, że należę do tej pierwszej grupy — odpowiedział żartobliwie na wzmiankę o manierach.
Nie spodziewał się aż tak entuzjastycznej reakcji od Riki na komentarz dotyczący szaty, ale nie przeszkodziło mu to w poświęceniu jej takiej ilości uwagi, na jaką zasługiwała. Przypatrywał się podziwiając kunszt swojej rozmówczyni i to, że odzienie wyglądało na zrobione przez kogoś, kto zajmował się tym fachowo, a nie tylko po godzinach, w czasie wolnym od pracy w innym zawodzie.
— Ubrania to jeden z moich ulubionych sposobów ekspresji, a po twoim widać, że mam do czynienia z kimś o dobrym guście i zręcznym rzemiośle — powiedział z uznaniem. — A co do mamy bez gustu... Mam wrażenie, że w pewnym wieku się go po prostu traci; nawet nie chcę sobie przypominać, jak szpetnie byłem ubierany — dodał ze śmiechem, sympatyzując z czarnowłosą.
Gdy dziewczyna tak opowiadała o swoich dziełach, o sztuce, o wyrażaniu siebie, sympatia Kagayego niemalże nieustannie rosła. Wrażliwość była dla niego bardzo ważną cechą, a Rika wręcz kipiała takową, dostrzegając artystyczny kunszt nawet w czymś tak wydawałoby się przyziemnym jak szermierka.
— Mam nadzieję, że jak przyjdzie nam skrzyżować ostrza, to stworzymy naprawdę piękną sztukę — odparł, uprzejmym uśmiechem sygnalizując, że nie miał jej czego wybaczać. Słuchanie kogoś podekscytowanego było dla chłopaka przyjemne, nawet gdyby była to ekscytacja na najnudniejszy temat na świecie. Doświadczanie czyichś pasji było niemalże równie pozytywnym doświadczeniem jak zajmowanie się własnymi, o ile oczywiście było się choć trochę empatycznym.
— Szczerze na to liczę. — Przez te słowa na pewno przemawiała uprzejmość, ale nie były niezgodne z prawdą. Młodemu Yamanaka bardzo dobrze rozmawiało się z nowopoznaną kobietą, no a już przecież poczynili wstępne plany na kolejne spotkania.
Gdy odmówiła eskorty, Kagaya taktownie nie nalegał, zresztą, po pogawędce nie wątpił w prawdziwość jej słów. Skłonił się uprzejmie na pożegnanie.
— Do zobaczenia oby jak najprędzej, Rika-san — odpowiedział i sam ruszył w kierunku swojego domostwa.

---

z/t -> Siedziba władzy