Setagaya

[Kagaya]

---

Setagaya to mała wioska położona na zachodnim skraju mglistego lasu, przy drodze prowadzącej do Hanamury. Zamieszkiwana jest przez kilkuset mieszkańców, więc próżno tam szukać wyszukanych posiadłości czy budynków innych niż mieszkalne lub rzemieślnicze. To z tego drugiego głównie utrzymują się lokalesi – pełno tam drwali, cieśli, dekarzy i tym podobnych specjalistów. Ponadto dużą część populacji stanowią osoby starsze, żyjące w głównej mierze wspomagane przez potomstwo, jak i z zasiłków – czy to przed Cesarzem, czy po przejęciu przez niego władzy.

[Hanashi]

Dlaczego była związana? Nie no, to bardzo prosto odpowiedzieć na takie pytanie. Hanashi na pewno przyzna się im, iż myślała, że są armią cesarstwa, a kobieta, sponiewierana przez los, włócznie czy bogowie jeszcze wiedzą jaką broń, straumatyzowana brakiem męża i przeziębiona, będzie jej zakładniczką. Nie, nie zakładniczką. Będzie rewolucjonistką, która się nawróciła na cesarstwo i wiarę w postać samego Cesarza. Przecież to brzmi jak bajka opowiadania dzieciom. I w rzeczy samej tak pewnie było. Kwestia jest jedynie tego taka, że Hanashi, wsłuchując się w opowieści opowiadane przy ognisku w jej rodzinnej osadzie, uczyła się opowiadać swoje kłamstwa. Nic więc dziwnego, że niektórzy mogliby je uznać za nieco podkoloryzowane, szurające po granicy pomiędzy rzeczywistością a fikcją. Ludzie chyba jednak z reguły lubią słuchać takie dziwne historyjki zamiast rzeczywistych faktów, a kunoichi, wciskając im prawdy objawione, jakoś wychodziła na prostą. Na całe szczęście miała jeszcze długi czas do tego, jak stworzyć przekonującą historię na temat pojmania.

Gdy drwale zajmowali się obróbką kobiety, tzn. przygotowaniem jej do wędrówki, Hanashi stała grzecznie z tyłu nie przeszkadzając nikomu. Licząc może nawet na to, że uda jej się po cichu czmychnąć z tego przedstawienia. - Ja? Nie, nie, nie... nie ma co się fatygoo-ować. - Starała się wzbronić przed pójściem wraz z nieznajomymi do ich jeszcze bardziej nieznajomej osady. Właściwie to jedyne, co potwierdzało ich prawdomówność, to siekiery w łapach. A siekierę to można kupić w każdym sklepie z wyposażeniem. Będąc więc jedynie cieniem wydarzeń, krok za krokiem oddalała się w stronę zarośli, dopóki mężczyzna nie zwrócił się i w jej kierunku. Wyjaśnienia? Zmrużyła oczy, a wtórowany jego słowom śmiech wcale nie napawał Hanashi optymizmem. - Tak, pewnie. - Uśmiechnęła się.
* * * Starała się iść na tyle tej wesołej ferajny. A przynajmniej tak bardzo z tyłu, na ile pozwalałby jej szwadron egzekucyjny drwalski. Co rusz ziewnęła, to przetarła oczy. Z jednej strony bardzo chciała pokazać, jak mocno jest już zmęczona, a z drugiej to rzeczywiście robiło się coraz ciemniej, Hanashi nic nie jadła praktycznie od rana, była zmęczona treningiem i użeraniem się z tym wszystkim, co dookoła jej miało miejsce. Potrzebowała po prostu spokoju. A tak naprawdę to potrzebowała swojego futonu, na którym mogłaby się położyć.

A co jak oni są przeciwnikami Cesarza? Przecież ten stary coś musiał o mnie wiedzieć... Zerknęła ukradkiem na tego z drwali, który nie musiał trzymać dwóch siekier. W razie problemu to on będzie jej największym przeciwnikiem. Ten z dwoma siekierami raczej nie opanował mistycznej sztuki walki dwoma orężami, więc jego wykluczyła w przedbiegach. Gdyby okazało się, że jest niebezpiecznie blisko swojego największego zagrożenia, starała się odsunąć jak najdalej to możliwe. Skok w bok. Ściana. Ucieczka. Plan awaryjny przemyślany.

- Tak właściwie to naprawdę nie wiem, co się wydarzyło. - Starała się zacząć rozmowę na swoich warunkach. Jeżeli ktoś zacznie Ci zadawać pytania, to wiedz, że będziesz musiał na nie odpowiedzieć. A jeżeli to Ty prowadzisz rozmowę... To na nic odpowiadać nie musisz! - Trenowałam. To wiecie. To znaczy nie wiem, czy wiecie, ale trenowałam. Daleko od ludzi, zero zwierzyny, same drzewa i ja. I... - I tutaj zaczyna się problem. Kobieta. Żyłka. Obwiązana... wcześniej. Poluzowałam ją... - Pojawiła się ona. Muszę przyznać nie zachowałam się elegancko. Podobnie jak ee... pan. - Skinęła głową na najstarszego z drwali. - Wymierzyłam w nią broń! Nie wiedziałam, kim jest. Myślałam, że mnie chce zaatakować. I... - Ziewnęła. - I się okazało, że uciekała. Nie pytałam skąd. Każdy ma swoją historię, prawda? Jedni uciekają, drudzy... drudzy natomiast nie, ale pomyślałam, że warto jej pomóc. No a potem pojawiliście się wy. - Uśmiechnęła się. Przeciągnęła, przetarła oczy. Nic więcej nie pamięta, jest zmęczona. Być może i kobieta wolałaby, aby Hanashi wymyśliła piekną historię na temat pochodzenia brunetki, ale kunoichi wolała pozostawić jej białą kartkę do zapisania przez nią samą. - Uważam natomiast, że bardzo dużo przeszła i nie wypada jej dodawać traum. Kobiety są delikatne i rozmowa o przeszłości może potęgować lęk. - Tak. Dajcie jej spokój.

[Kagaya]

misja D – Hanashi – 19/14

We can't escape. We can't escape.
We can't escape, so we won't escape.

---

Dobrze, że grupka mężczyzn wykazała się jako tako cierpliwością i propagandystka mogła obmyślić plan. Tu ziewanie, tu przecieranie oczu, tu jakaś półprawda na temat nieznajomej, a to wszystko miało się połączyć w zgrabną całość, która miałaby ją uchronić przed pożegnaniem się z głową za pomocą bezlitosnego ostrza siekiery. Czy rzeczywiście udało się tego uniknąć? Przekonajmy się.
Przede wszystkim droga do osady upłynęła całkiem spokojnie. Choć drwale wykazali się przezornością i Hanashi, jako całkiem podejrzana jednostka, miała iść przed nimi lub przynajmniej obok nich, to nie wykazywali oni żadnych negatywnych intencji. Rozmawiali ze sobą przyciszonym głosem, czasem nawet zagadując młodą szatynkę. Dlaczego przyciszonym głosem? Ano dlatego, że tymczasowa panna młoda na rękach najstarszego z mężczyzn zasnęła. Tak to już jest, że gdy emocje opadają, to poziom adrenaliny w ciele gwałtownie się zmniejsza i atakuje sen. W gruncie rzeczy brunetka była tak zmęczona, że mogliby nawet krzyczeć, a trudno by ją było rozbudzić.
Nie wiadomo do końca, kiedy troje osiłków miało zamiar wypytać naszą bohaterkę o to i owo, pewnie pod koniec podróży, gdyby ta nie zdecydowała się zacząć tematu. Gdy już rozpoczęła wyjaśnienia, przysłuchiwali się im z zaciekawieniem, a na końcu nawet z oblicza Harukiego zniknęła podejrzliwość.
— Trzeba było tak od razu, wiedzielibyśmy chociaż, w którym lesie rosną dobre drzewa. — Czy to jakieś powiedzenie w zawodzie? Pewnie tak, bo reszta niemo przytaknęła i resztę drogi osobliwa czwórka spędziła na luźnej, niezobowiązującej pogawędce.
Dotarłszy do celu, wszyscy najpierw udali się do babki-medyczki. Tam rozbudzono nieznajomą i posadzono ją przy kominku, podczas gdy reszta wraz z mężem właścicielki domostwa zajęła się przygotowaniem strawy. Podczas gdy czarnowłosa piękność była myta i opatrywana przez starszą kobietę, Hanashi została poczęstowana sytą kolacją, którą potem nakarmiono również uciekinierkę. Po wszystkim babunia pokazała szesnastolatce pokój, gdzie przyszykowała dużą balię z gorącą wodą i posłanie. Widać było na pierwszy rzut oka, że podejrzliwość Hanashi okazała się niezasadna, ba, tym ludziom najprawdopodobniej całkowicie obojętne było, jakie miała poglądy polityczne. Liczyło się to, że była strudzona ciężkim dniem, a zahartowani trudnym klimatem ludzie nie szczędzili empatii dla pobratymców.
Mężczyźni zabawili jeszcze przez jakiś czas, gawędząc o wszystkim i o niczym, aż wreszcie udali się do swoich domów. Propagandystka zaś nawet gdyby chciała, to nie miałaby zbyt wielu opcji niż po prostu udać się na spoczynek. Dzień był tak pelen wrażeń i kolacja tak dobra, że oczy same się zamykały, i prędzej czy później oddała się w senne objęcia z głową wciąż na karku oraz bez śladu żadnej animozji od którejkolwiek z nowopoznanych osób.

postacie:
– nieznajoma
– Haruki
– Yuto
– Kenzo

  Ukryty tekst

Misja zakończona powodzeniem!

W tym momencie Hanashi jest wolna. Może się obudzić wcześnie i czmychnąć niezauważona, może też się porządnie wyspać i na następny dzień pogawędzić z nieznajomą, podziękować drwalom, cokolwiek. Droga wolna – NPC są Twoi. :3

[Hanashi]

Przed timeskipem

W którym lesie rosną dobre drzewa. Tak, oczywiście. Choć gdyby się zastanowić nad tym dłużej, to może i jest to pewna metafora naszego życia? Naszych relacji, naszych wyborów... Z całą pewnością, ale Hanash nie podejrzewała, aby panowie drwalowie zaczytywali się w dawnym konfucjanizmie i prowadzili filozoficzne dysputy przy wieczornym ognisku. To, co dla dziewczyny liczyło się najbardziej, to fakt schronienia, na jakie ona, a szczególnie nieznajoma, mogły liczyć po tym całym dniu pełnym wrażeń. Nie wypytywała przesadnie o nic, nawet nie mówiła nic na temat Pana Cesarza. Była, przez ten jeden wieczorny moment, zwykłą dziewczyną. Tak, jak za dawnych lat, gdy wraz z mamą zajmowały się szyciem przy ogniu paleniska i słuchały jeszcze biegających po ulicach dzieci, którym miejscowy bajdurzysta opowiedział kolejną historię. I pomimo tego całego znoju, Hanashi w końcu poczuła w środku... ciepło. Może nie byłoby wcale źle żyć w taki sposób. Bo czy ciągła walka o pięcie się po szczeblach kariery jest czymś lepszym niż spokojne życie bez zmartwień w osadzie? Nie ma chyba na to dobrej odpowiedzi. Tak więc zakończmy ten piękny rozdział w życiu kunoichi zamknięciem oczu. Niech kolejny dzień będzie równie ekscytujący, jak ten dzisiejszy.
* * *

  Ukryty tekst

[Hanashi]

  Ukryty tekst

[Hanashi]

  Ukryty tekst

[Hanashi]

  Ukryty tekst

[Hanashi]

  Ukryty tekst

[Hanashi]

Gościna w Setsugayi niestety nie mogła trwać wiecznie. I choć wiele im zawdzięczała, zarówno pod względem psychicznym, jak i fizycznym, tak musiała powoli wracać do swoich obowiązków. Z każdym kolejnym udanym treningiem jej przerwa, którą sama sobie nadała, nieubłaganie dobiegała końca, a przeciwnicy Cesarza stale rośli w siłę. Pora się szykować. Przeszło jej przez myśl, gdy tuż po obiedzie zapakowała prowiant, który wspólnie z babcią jednego z drwali przygotowała sobie na wędrówkę. Niestety żadnego z jej wybawicieli nie było obecnie w siedzibie. Od rana, tuż po porannej zupie dodającej im energii, jak to określała staruszka, wyruszyli w las pracując na rzecz swojej osady. No i wszystkich przesiedleńców, dla których to przecież miało być drewno na nowe budynki. - Dziękuję za wszystko - powiedziała kłaniając się staruszce w pas, gdy przekroczyła w końcu próg domostwa. - Muszę wracać. Postaram się Was jeszcze odwiedzić i proszę dbać o siebie. I o nich wszystkich. - Uśmiechnęła się ciepło do kobiety. W Setagayi świat jakby zatrzymał się dawno temu. Tuż po utworzeniu cesarstwa, gdy wszystko miało być piękne i kolorowe. Informacje czy kupcy docierali tutaj, bo w końcu nie było to miejsce na odludziu od wszystkiego, ale mieszkający tutaj osadnicy nie za wiele robili sobie z tego. Żyli tak, jakby nic poza ich maleńką wioską nie miało miejsca. I w takich momentach cżłowiek faktycznie się zastanawia czy wciąż chce być tym bohaterem z legend opowiadanych dzieciom, jednak... Jednak Hanashi dalej chce być tą, o której będą mówiły tłumy. Ruszyła więc w stronę Hanamury licząc na to, że już od jutrzejszego dnia uda jej się wykonać krok w stronę swojej wymarzonej przyszłości.

z/t