Lochy/Więzienie

[Rei Uta]

Rei stał wkurwiony na cały świat, trzymając się kurczowo krat, które odbierały mu dostęp do niego. Katastrofalne w skutkach decyzje doprowadziły go do momentu, w którym sam nie wiedział, czego właściwie chciał od swego życia. Jakiś tydzień temu wracał do Atsui pewny tego, że uda mu się wszystko zmienić, dzisiaj stał jak kołek na środku zimnej celi. Chociaż tyle zawdzięczał władzy tego pięknego państwa, inni na pustyni umierali z gorąca… A jemu było zimno. Chłopak spojrzał na nową znajomą, która w sumie różniła się od tego, co sobie wyobrażał. Gdyby ktoś zapytał go o zdanie co powinna ze sobą zrobić, to przede wszystkim nie powinna go tak wkurwiać. Dodatkowo mogłaby zrobić coś z tymi włosami, żeby nie były takie oczojebne, no a tak to chyba tyle. Gdy Kirino wyskoczyła znowu w swój arogancki i pozbawiony sensu stylu, nikt ponownie nie zwrócił na nią uwagi. Rei jedynie westchnął cicho, zdając sobie sprawę jak bardzo jest mu wstyd, że ktoś taki kiedyś piastował stanowisko jego kana. Chłopak przez chwilę nie mówił nic, rozglądając się po celi… No tak, a tego dalej nie było. Kiedyś w sumie było mu dużo łatwiej. Widział, kogo ma zabijać, oglądając czarną sylwetkę zawsze za tym, który na to zasługiwał. Był wysłannikiem samej śmierci, która upominała się o swoje, zanim nie przyjdzie i kolej na niego samego. Zanim zdołał pomyśleć ponownie o czymś przyjemnym, różowowłosa chyba miała dość gadanek Kirino. Rei zauważył tylko szybki rzut granatem do celi jego byłej przywódczyni, po którym z małego przedmiotu zaczął wydobywać się dym. Właściwie to wcześniej jeszcze padło pytanie w jego stronę, ale było równie niedorzeczne jak cała ta scena… Jebać Ichira, a co on nie ma lepszych zajęć w życiu niż startowanie do żywej legendy. Czy ta wariatka wiedziała, że nad jej głową stawiają mu właśnie pomnik, a w najbliższym czasie ma odbyć się jego koronacja. A może była na tyle naiwna, że sądziła, że przerośnie siłą kogoś takiego. Maji spojrzał z politowaniem na Kirino, która właśnie umierała od dławiącego dymu, chcąc teraz powiedzieć… A nie mówiłem. No nic, nie chciała go słuchać, gdy mówił, żeby zamknęła mordę. Teraz nic nie wskazywało na to by nowa była tutaj ratować relikty przeszłości. Maji jedynie miał nadzieję, że i jemu nie szykowała podobnej rewolucji… Jednak gdy nawet się przedstawiła trochę się uspokoił.

– Katsumi… Kasumi… Jesteście jakąś rodziną, czy coś?.
Zapytał z rozbawieniem, zanim tamta zaproponowała by się odsunął… Chwilę wcześniej mógł już zrozumieć, co jest grane, gdy w jej rękach pojawiły się zawartości niewielkich zwojów.

– Pojebało cię, weź dziewczyno, bo mi krzywdę zrobisz…
Powiedział jeszcze niepewnym głosem, jak płaszczka, przylegając teraz do powierzchni, która znajdowała się najdalej od tego miejsca. Co tu się u licha działo, dlaczego właściwie brał udział w tej scenie. Jeśli to wszystko potrwa, to wpadnie tu cała straż tego miasta, a wtedy jak zawsze wina spadnie na biednego niego. Rei spojrzał jeszcze na swą wybawicielkę, zanim tamta nie zaczęła tu swego pokazu sztucznych ogni. Kolejne sekundy wybijały rytm jego serca, a przyznać musiał, że dawno się tak nie bał. Nawet latanie z gołym sprzętem po laboratorium, nie wywołało w nim takiej paniki. Gdyby istniało jakieś bóstwo, w które by wierzył, to pewnie teraz mógłby oddawać mu cześć… Jeśli jednak całe życie wierzył tylko w siebie, to co innego mu zostało jak po prostu milczeć i czekać na to, co się stanie.

[Papyrus]

Post Fabularny Rei Uta Lato 394

Różowowłosy Rei, po tym, jak stwierdził, że różowe włosy dziewczyny są zbyt różowe, lekko się wycofał. Absolutnie nie ośmielił się wypowiedzieć słów, których od niego oczekiwała. Ciężko było powiedzieć, czy był to dobry czy zły ruch, bo w przeciągu kilku dalszych sekund działo się bardzo dużo.

Więzienie było umieszczone głęboko pod ziemią, przez co nawet Rei musiał zrozumieć, jak niebezpieczna sytuacja to była. Nad nimi był piętra ziemi, piaskowca i piasku, cele, inni więźniowie. Dokopanie się wyżej zajęłoby trochę czasu, nawet technikami. Jeżeli ta ziemia miałaby na niego spaść…

Nie miał więcej czasu na rozważania ponieważ nastąpił wybuch. A potem następny i następny i… Rei stracił rachubę, słysząc reakcję łańcuchową notek. Wybuchy były wręcz ogłuszające, a każdy powodował drżenie jego celi i jego ciała. Czuł ciepło wybuchu, czuł podmuch fali uderzeniowej, dym, kurz, swąd. Pył wpadł mu do oczu, gardła, nosa, przez chwilę nic nie było widać. A kiedy przestało… Rei niczego nie słyszał poza dzwonieniem w uszach, ale wszystko wokół niego jeszcze bardziej drżało i leciało z góry.

Musiał odskoczyć, wycofać się, żeby nie spadły na niego kamienie. Z tyłu celi widział - bo jeszcze nie słyszał, że sufit się zawalił, ściany popękały. Teraz przed nim była kupa gruzu, niewielki otwór nad nim - na tyle mały, że by się nie przecisnął, żeby przez niego przejść musiałby go powiększyć. Ponadto było dojście do krat - trzymających się jeszcze, chociaż z tej perspektywy Rei nie widział, czy naprawdę czy nie, bo część zasłaniał gruz. Korytarz w części był zawalony, tumany pyły ciągle się wznosiły, a on zaczął słyszeć kaszel dziewczyny, która, brudna i trochę zakrwawiona, kaszlała i śmiała się jednocześnie. Oparła się o kraty celi Reia, próbując dojść do siebie po wybuchu.

Kiedy się uspokoiła, spojrzała na chłopaka i wyciągnęła do niego rękę.

Głosy w jego głowie wróciły.

Dziewczyna

[Rei Uta]

Rei nie miał czasu na zaprzyjaźnianie się z ludźmi, którzy szczerze wcale go nie interesowali. Był, jaki był i serio coś musiało być niezwykłe by skupić jego uwagę na sobie. Różowe statki pirackie, wielkie stosy słonej czekolady, małpy wyrywające wesołe melodie na swych kolorowych bębenkach. Możliwości było wiele, a los wybrał dla niego po prostu kolejnego zamachowca… Skupiając się na własnym bezpieczeństwie, nie zdawał sobie sprawy jak wielkim szczęściem było to, że to nie on miał być celem różowej. Wstyd się przyznać, ale nawet udało mu się już zapomnieć nawet jej imienia, więc tylko udawał, że jak zawsze wszystko jest git. Wybuchy jeden po drugim zalewał pomieszczenie za jego kratami, co zwiastowało bardzo przykry koniec jego Shirei-kan. Uta uczcił to minutą ciszy, postanawiając nie wypowiadać teraz tego, co cisnęło się samo na język. Gdy salwa ustała zdał sobie sprawę, że klęczy na podłodze, trzymając się rękoma za głowę. Wyglądał jak bardzo głupie dziecko, które nie ma pojęcia o tym, że jak tak kucnie, to jednak nie jest niewidzialny. Odczekał dobrych kilka chwil, zanim postanowił unieść różowy łeb, by sprawdzić, czy jest już bezpiecznie. Z celi obok dobywał się nieprzyjemny zapach spalenizny oraz czegoś, co było bardziej nienaturalne. Rei nie zawracał sobie tym głowy, zwłaszcza że i jemu udało się wreszcie ujrzeć swą iskierkę w tunelu. Wstając na równe nogi, niczym bohater, który znalazł w sobie moc by zadać ostatni cios… wyjebał z kopa w miskę z daktylami.

– NIGDY WIĘCEJ MI TEGO NIE ZROBISZ.
Krzyknął w stronę umykających owoców. Nie zastanawiając się dłużej wcisnął się w dziurę, przechodząc szybko na drugą stronę. Gdy tylko jego stopy dotknęły ziemi, chłopak poczuł coś, czego nie doświadczał od kilku dni… W jego głowie, jak gdyby wyłaniające się zza wysokiej góry, pojawiły się ciche szepty świadczące o tym, że powoli wraca do siebie. Uśmiechnął się niczym bestia, która właśnie wyrwała się dosłownie z klatki, po czym wyciągnął dłonie przed siebie, aktywując swoją chakrę. Jego ciało powinno wypełnić się nią w mniej niż sekunda, zwłaszcza że poznał wszelkie tajemnice działania tej nieziemskiej mocy. Emanacja energią nie była dla niego wyzwaniem, tak samo jak niszczenie wszystkiego wokół przy pomocy samego jej wyzwolenia… Jeśli mu się udało…

– KURWA TAK! TAK, TAK, TAK, TAK, TAK!.
Zaczął skakać wokół, ciesząc się jak dziecko z pierwszych prezentów pod choinką. Wyciągnął dłoń przed siebie, po czym zaczął wyrywać wszystko, co znalazło się w jego zasięgu… Rwał, skręcał, obracał, prostował, wyginał… Robił wszystkie te rzeczy przy pomocy zdolności magnetycznych. O ile oczywiście jego zdolności zostały odblokowane. Chłopak zbyt długo był zamknięty, potrzebował czegoś co rozładuje jego napięte potrzeby niszczenia świata, który wciąż go odrzucał. Jego myśli biegły szybciej, niż zwykły człowiek mógł się połapać, chociaż każda była zupełnie inna. Miał teraz ochotę na mordowanie, ale był też w sumie głodny i pozostawała kwestia co dalej. Jeśli miał, chociaż odrobinę możliwości, to w pierwszej kolejności należało opuścić to zakichane więzienie.

– Wiesz co Kamusi, będę spadał. Chciałem wrócić do bycia przykładnym shinobim, ale najwidoczniej pasuje mi bardziej rola uciekiniera.
Tym razem to wszystko znaczyło coś więcej… Martwa Shirei-kan, kilku połamanych strażników. Zniszczone więzienie i uciekinier który sam się kurwa przedstawił. Wyrokiem za to wszystko mógł być znacznie wyższy list gończy, co mogło skutkować jedynie wzmożoną aktywnością wszelkiej maści najemników.

– Nawet nie wiem, kim jesteś… Ale może to i lepiej. Nie mam pojęcia, czemu tu przyszłaś i postanowiłaś odstrzelić Kirino, ale myślę, że podobnych ludzi jest sporo w tej wiosce. Czasy się zmieniają, a pustynny tron stał się słaby jak piasek Sabaku. Chuj mnie w sumie obchodzi, co się stanie z Jou i Ichorem, ale obiecuję ci, że usłyszysz o mnie bardzo niebawem… Stanę się najgorszym cierniem w dupsku tych zakichanych pięknisi obwiązanych złotymi łachmanami.
Jak tak teraz pomyślał to faktycznie… Ichir był wielkim wojownikiem, ale przez swoją zniewieściałość stracił pazur, z którego Rei kiedyś go poznał. Były to opowieści snute przy ogniskach przez starszych mieszkańców, jednak w gruncie rzeczy rzeczywistość okazała się inna. Właśnie stworzyli sobie młodego potworka, który w swej głowie miał do nich bardzo poważny żal. Jego cierpki uśmiech zagościł na twarzy, gdy nagle zauważył za sobą czarną sylwetkę, która znowu postanowiła dołączyć do jego życia. A więc to tak się sprawy mają… Rei momentalnie poczuł w sobie obecność innej istoty, która samym swym mrokiem chciała zniszczyć w nim resztki człowieczeństwa. Prawdziwy Rei niczym drobna iskierka siedział skulony pod ścianą, gdy wszelkie demony nacierały swą mocą by zgasić ostatni wątły płomień jego niewinności… Przerażające jak człowiek bardzo może zapomnieć, że warto czasem zainteresować się drugą stroną. Maji był przykrym przykładem samotności i odrzucenia… Nic, co podłe nie było mu obce. Jeśli tamta nie będzie stanowiła problemu, ruszy przed siebie, starając się wyjść z tego miejsca. W mieście łatwiej będzie mu się zmieszać z tłumem i wydostać z dala od tego wssystkiego... Ale co z jego rzeczami, kurde. Znowu go okradli.

[Arii]

1/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Całość wydarzenia była bardzo specyficzna biorąc pod uwagę, dlaczego tutaj się znajdował. Ale liczyło się to, że był na wolności a gdy tylko zaczął bawić się swoimi umiejętnościami poczuł ogromną ulgę, że nadal to potrafił. Kobieta wysłuchała go i kiwnęła mu głową na pożegnanie. Sama zniknęła... Więc nie pozostało mu nic innego, jak ponowne odejście z Pustyni... Więzienie było całe zapadnięte. Możliwe, że ktoś przeżył... Co tak naprawdę chciał zrobić? Gdzie jego ekwipunek? Gdzie chce dojść? Albo czy ma jakieś dokładniejsze plany? Chciał, żeby o nim kobieta usłyszała bardzo szybko, prawda? Czy to oznacza, że coś zaplanował za kratami? I jak chce do tego dojść? Dużo pytań, więc powinien sobie na spokojnie wszystko ułożyć, aby wiedzieć, gdzie chce z tym iść. No i... bez pieniędzy może być kiepsko!

Nagle do jego uszu doszły dźwięki i kaszlenie. Gruz, gdzieś się obsuwał... A to znaczyło, że jednak ktoś przeżył! I tu zacząć miały się schody na jego ponownej wolności? Powinien ruszyć szybko mózgownicą i stąd zniknąć! Albo stać się jakąś dziwną jaszczurką i wtopić się w otoczenie! Tak, to byłby całkiem dobry pomysł w tej sytuacji... Ważne, żeby coś teraz zrobić i nie zostać ponownie złapanym, nie każdy dostawał taką szansę od życia jak on i nie powinien jej na pewno stracić w żaden głupi sposób!

---

[Rei Uta]

Rei wreszcie wydostał się z celi, do której wsadzili go bez większych wyjaśnień czy procesów. Został potraktowany jak śmieć, którego pozbycie się z pola widzenia, miało załagodzić całą sprawę. Niedoczekanie kurwa wasze, pomyślał w chwili gdy wreszcie mógł robić z chakrą to co lubił robić najbardziej. Dziewczyna która go wypuściła mogła być właśnie odpowiedzialna za przyczyno skutkowe wydarzenia o których świat już wkrótce mógł usłyszeć. Maji wiedział że w sumie to znalazł się w trudniejszej sytuacji niż na początku tej przygody, zwłaszcza że obecnie uciekał z pierdla we własnym mieście. Jeśli nie stanie się teraz jeszcze bardziej poszukiwany, to bóg jeden raczy wiedzieć kto steruje ich przykrymi losami na tym świecie. Jego obecny plan był prosty, musiał unikać wszelkich form życia jednocześnie starając się odzyskać część ekwipunku który został mu skradziony. Było w miarę łatwo, zwłaszcza że jego wielki zwój który zwykle nosił łatwo wpadał w oczy. Bez zabranych rzeczy nie było nawet co próbować dać nogę, zwłaszcza że jego główna siła wciąż tkwiła zapieczętowana na tym białym pergaminie. Maji nawet nie zdawał sobie sprawy że miał jeszcze innego asa w rękawie, takiego który w jego rękach mógł być bronią obusieczną. Każdy główny bohater miał moc która uwalniała się w ostatniej chwili gdy jego życie lub los przyjaciół był zagrożony... Rei po prostu jeszcze nie wiedział jak jej użyć. Stąpając ostrożnie jak dzikie zwierzę które znalazło się na obcym terytorium, wypatrywał wszystkiego co mogło sprowadzić na niego gorszy los niż strażnik niania. Gruzowisko zasypało kilka istnień, razem z Kirino która w ostateczności, umarła w swym małym królestwie o które tak zawsze dbała. W pewnej chwili coś zaczęło poruszać się tam gdzie jeszcze chwilę wcześniej myślał że znajduje się jedynie kolejny stos kamieni. Jego priorytetem było odnalezienie rzeczy, a następnie wtopienie się w tłum by wydostać się z osady. Nie planował tutaj nikogo ratować... Amanojaku stał zaledwie kilka kroków przed nim, spokojnie obserwując całe zdarzenie. Widział obecnie jak Rei chowa się w mroku, by z ukrycia obserwować to co miało się stać. Jeśli nikt nie nadejdzie ruszy z pewnością dalej, jeśli ktoś postanowi sprawdzić co to za wybuchy w głównym więzieniu Atsui, będzie przygotowany... Mimo że chłopak nie posiadał swego piaseczku, był zdecydowanie w lepszym położeniu niż ci którzy tu potencjalnie mogli przybyć. Klan Maji to nie byle Sabaku z kuwetą w gurdzie, jego zdolności wykraczały daleko poza to czym dysponowali tamci. Czas uciekał, a jego los zależał od podjętych decyzji... Nie miał zamiaru tego spierdolić, nie tym razem. Nie na oczach demona który wciąż grał z nim w tę grę... Rei był w jego oczach marnym człowiekiem, jednak ten marny człowiek stanie się większym postrachem niż czarny byt o którym większość już zapomniała..."Czas na nas przyjacielu... Zobaczysz co zgotuje pustyni za to jak mnie potraktowali" przemówił sam do siebie, jednak wiedział że jego wszelkie myśli połączone są z obcą istotą... Ich życie już dawno zostało połączone w jedno.

[Arii]

2/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Myśli szybko wodziły z jednej do drugiej, ale adrenalina zaczęła napływać do głowy i szybka analiza doprowadziła, go do pewnych decyzji. Pierwszą była sytuacja z dźwiękami dochodzącymi spod skamielin. Odruchowo skrył się jak tylko było to możliwe. Drugą postanowił znaleźć swój zabrany ekwipunek, domyślić się mógł, że nie będzie łatwo go znaleźć w tych zgliszczach... Ale obserwacja powinna pomóc.
Dlatego przemykał powoli przy ścianach chowając się między skałami, nasłuchując dźwięków, spod gruzu nikt na razie nie wychodził. Dookoła nikt się nie pojawiał, ale było wiadomym, że to tylko chwila zanim zlecą się tutaj strażnicy z okolicy i przedstawiciele shinobich. Dlatego czas grał tutaj ogromną rolę. Gdy tak się przekradał przed siebie zauważył rozwaloną pod gruzami skrzynię. W tym samym czasie gruz, pod którym wcześniej słychać było kaszel nagle zaczął się osuwać.

Na domiar złego usłyszeć też się dało obijające się zbroje kilkanaście metrów od jego położenia. Więc przyszli też strażnicy... Czas gonił i nie było go już za dużo na osi Rei'a. Z obydwu stron nadchodziło zagrożenie a jego własny demon śmiał się mu prosto w twarz. Licząc w pełni na porażkę swojego nosiciela przyjaciela. Gdy myślał o otoczeniu widział małą pusta wyrwę w ścianie za sobą, z której nie czuł zagrożenia, ani nie słyszał żadnych niepokojących dźwięków, ani nie widział, żeby ktoś się stamtąd zbliżał. Do skrzyni dzieliło go jakieś 3 metry, do wyrwy 8. Kaszel spod gruzu to już jakieś 5 metrów od jego oddalenia. Tik. Tak. Tik. Tak.

---

[Rei Uta]

Rei działała instynktownie… Wiedział, że przebywanie w tym miejscu nie przyniesie korzyści, a może jedynie spowodować kolejne problemy ze strażnikami, którzy poczują się do obowiązku by zginąć marnie z rąk dzieciaka. Rei westchnął cicho, podejmując decyzję praktycznie w jednej chwili. Gdy jego wzrok wreszcie natrafił na częściowo zniszczoną skrzynię, wiedział, że może to być jedyna szansa by odzyskać zarekwirowane rzeczy. Bez swojego ekwipunku oraz pieniędzy, nie będzie w stanie wydostać się zbyt daleko. Musiał znaleźć miejsce na świecie, z którego zaplanuje swoją przyszłą zemstę na pustyni. Obecnie jednak wciąż znajdował się w zagrożeniu, jednak na całe szczęście nie różniło się to bardziej niż jego Kika poprzednich lat życia. Maji nawet uśmiechnął się skacząc w stronę skrzyni, czując w swym ciele tą przyjemną adrenalinę. Wszystko mogło się obecnie wydarzyć, a jemu było to właściwie na rękę. Słysząc szczęk strażniczych zbroi, nie przejmował się tym zbytnio. Jeśli jakieś gamonie znowu postanowią zaatakować go przy pomocy metalowych broni, to nie ręczył za siebie. Maji całkowicie zignorował osuwające się gruzowisko, spod którego ktoś postanowił się wydostać. Jeśli się nie mylił, to z pewnością nie był to dla niego nikt istotny. Rei nie miał czasu na marnowanie go dla potencjalnym strażników, czując w kościach jedynie przejmującą potrzebę działania. Demon stał w mroku sali, jak zawsze obserwując wszystko z własnej perspektywy. Uta nie zwracał jednak na to obecnie uwagi, starając się sprawdzić co też znajduje się w pozostawionej skrzyni… Jego plan wciąż był prosty, jednak nie na tyle by dało się łatwo ocenić wyniki działania.

– No dalej Rei, przecież chciałeś ich wszystkich pozabijać.
Przemówił cicho do siebie, chcąc szybko porwać wszystko, co tam znajdzie, po czym ponownie ukryć się w cieniu by wyjść przez wyrwę w ścianie. Jeśli jego działania będą zbyt wolne, a strażnicy wejdą, zanim mu się to uda… Był całkowicie gotowy do walki.

[Arii]

3/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Tik. Tak. Tik. Tak. Czas leciał a sytuacja stawała się coraz bardziej nerwowa, chociaż sam Rei nawet nie tyle był zestresowany, co pobudzony do akcji. Wolność jest właśnie tym, co każdy z nas uwielbia w swoim życiu a on... szczególnie. Gdy tylko skoczył bez namysłu do resztek po skrzyni odkrył, że rzeczywiście był tam jego dorobek życia. Los się do niego uśmiechnął. Ale dźwięki zbliżających się ludzi, coraz bardziej nabierały sensu. Gruz w ziemi upadł i usłyszał, jak ktoś klnie pod nosem. Ale idealnie zgrał się ze strażnikami, którzy wkroczyli do pomieszczenia, chowając się w wyrwie i unikając ich wzroku. Byli to zwykli strażnicy z ulicy, nic poważnego dla wprawnego shinobiego. Dwójka podbiegła do dziury w ziemi i wyciągnęła ręce, aby pomóc kilkorgu mężczyzn wyjść z dołu.
-Cholera jasna... Co tu się odpierdala... Ciągle wybuchy na tej cholernej Pustyni!
-Niedługo będą służby. Co tu się do cholery wydarzyło czy ktoś przeżył?
-Ta cholerna dwójka zdrajców właśnie leży pod tymi gruzami martwa, nie ma możliwości, żeby przeżyli tak bliski kontakt z wybuchami. To stamtąd doszły wybuchy.

I tak właśnie do jego uszu doszła informacja, że został uznany za martwego. Przynajmniej na teraz, skoro zbliżają się tutaj kolejne służby to na pewno za jakiś czas wyjdzie, że jego ciała tutaj nie ma, ale teraz? Teraz miał wolną rękę jeżeli chodzi o ucieczkę. Strażnicy krążyli po tamtym miejscu a Rei mógł zauważyć kilka wyjść z resztek budynku. Dokładnie trzy, jedno idealnie ułożone na widoku skąd przyszedł, więc i strażnicy go mogliby zauważyć. I dwa pozostałe po jego prawej, oddalone od siebie o jakieś 2 metry. W jednej całkowita ciemnia, w drugie tlące się światło słońca... Nie wiedział, gdzie dokładnie mogły prowadzić, ale było to wyjście z tej sytuacji i chyba warto dalej ryzykować ucieczką... Dodatkowo mógł zacząć obawiać się, że reszta budynku, która została nad ich głowami może się zawalić. Sypał się z sufitu piach, więc to na pewno nie będzie koniec katastrofy z tym budynkiem.

---

[Rei Uta]

Rei niemal popłakał się ze szczęścia, widząc swój stary zwój oraz kilka drobiazgów, które udało mu się zgromadzić w czasie krótkiego życia. Jego ekwipunek faktycznie znajdował się w drewnianej skrzyni, która w ostateczności została prawie roztrzaskana. Maji przewiesił zwój przez plecy, znikając po chwili w ciemności, która go otaczała. Różnica między nim a nimi była taka, że on żył tak od dwunastego roku życia. Nie był to ani stres, ani też pierwsza sytuacja, w której jego życie wisiało na włosku. Całkowicie skupiony porzucał swoją głupotę na czas, gdy należało pokazać, że za tym wszystkim kryła się też siła. Uta obserwował strażników, którzy właśnie wbiegli do celi, przez chwile, przysłuchując się ich rozmowie… Zdrajca. Więc to tak postrzegali go mieszkańcy tej części świata. Martwy, sponiewierany przez świat na sam koniec okazał się zdrajcą. Rei uśmiechnął się do siebie w mroku więziennych ścian, czując na sobie jedynie zimne ramiona przeklętego demona. Więc to tak czuł się człowiek, który nie miał już zupełnie nic do stracenia. Zaciskając pięści wybrał drogę, którą oświetlało światło, mając na uwadze by nie zostać zauważonym. W jego głowie wciąż walczyły sprzeczne myśli, każące mu jednocześnie zniszczyć to wszystko i porzucić by przetrwać. Jaki właściwie przyświecał mu teraz cel, którą drogę wskazywało mu jego własne sumienie, a którą głosy pochodzące z innego świata. Rei był obecnie dość mocno pogubiony, jednak starał się zachować, chociaż cząstkę własnej świadomości dla samego siebie. Jego nogi prowadziły go w kierunku który obrał… Był gotowy na wszystko. Nie bój się chłopcze, jeszcze będziesz się śmiał z tego wszystkiego. Ich krew zasili mocniej twój cudowny pył. Będziesz mógł stać się jeszcze silniejszy, będziesz mógł stać się przyjemniejszym kąskiem dla samej śmierci. Te słowa należały do istoty, która mogła wcale nie istnieć, jednak dla zagubionego dzieciaka były dosłownie wszystkim…

[Arii]

4/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Samotność. Czy mogło być coś bardziej surowego i zimnego w życiu człowieka próbującego się dopasować do otoczenia? Czy ktoś mógłby to jakoś zmienić? Wycofał się, przysłuchiwał i właśnie zrozumiał, że jego rodzinne strony nie są wcale takie rodzinne a to oznaczało, że nie musiał się męczyć z żadnymi więzami, bo ich po prostu nie było. Takim właśnie sposobem niezauważony opuścił miejsce swojego pochówku. Dla wielu przez następne tygodnie będzie martwy a to stworzyło białą kartkę dla niego.
Uważając na okolicznych strażników skierował swoje kroki z daleka od mogiły, na autopilocie przekraczał kolejne ciemne zakamarki Kinkotsu. Z daleka widział, jak ludzie cieszą się, uśmiechają. Nawet nie zwracając uwagi na ten wypadek nieopodal. A może to tylko mu się wydawało? Może projektował reakcję? Może ci ludzie nie byli prawdziwi? Może to tylko jego demon?

Nie miał zbytnio czasu, żeby to przeanalizować, adrenalina i spokój powoli opadały. Wydostał się, odzyskał co potrzebował, ale co dalej? Nagle nad osadą pojawiły się czarne chmury, dosłownie. Zbliżał się deszcz, który był taką rzadkością w tych rewirach. Dopiero po jakimś czasie zauważył, że doszedł, aż do biedoty, takiej prawdziwej, widocznej gołym okiem. Budynki, które ledwo się trzymały, rozpadające się drogi, zza zaułków spoglądały niedokarmione małe dzieci. Dziwne, że tutaj zaprowadziły go nogi... Nagle nad jego głową rozbłysło od blasku błyskawicy, która przeszyła niebo. Powolnie z ciemnych chmur skapywały krople deszczu. Ale wyczuł, że ktoś stoi za jego plecami.
-Długo tak będziesz krążył?- nie rozpoznawał całkowicie tego głosu, ale mógł stwierdzić, że był to mężczyzna. Tyle.

---

Dialogi:

Ktoś

[Rei Uta]

Rei, wykorzystując wszelkie zdolności, jakich nabawił się w czasie swej nędznej egzystencji, wydostał się wreszcie z zimnego lochu. Znalazł się w sytuacji, gdzie życie traciło swój termin przydatności, a mimo to człowiek wciąż stąpał po świecie. Przerażająca sytuacja, w której stawaliśmy się praktycznie czymś, czego wcale nie powinno być. Maji podciągnął kołnierz wyżej brody, znikając między uliczkami, którymi kiedyś kilka razy dziennie biegał jako dziecko. Wrócił jako nastolatek, jednak mimo wszystko taki, który widział więcej niż większość jego rówieśników z Atsui. Mroczne oblicze wojny, przerażające eksperymenty na ludzkim życiu. Rei spojrzał na znamię, które widniało na jego dłoni, po czym uśmiechnął się cierpko na samą myśl zdarzenia, które poprzedzało jego zdobycie. Chciał opuścić to miejsce, pozostawić za sobą bolesne wspomnienia, które nijak nie pomagały w obecnej sytuacji. W pewnej chwili nad osadą pojawiły się ciemne chmury, a z nieba spłynął deszcz. Rei zatrzymał się na krótką chwilę, unosząc teraz głowę ku niebu. Zamykając swoje oczy starał się pozwolić, chociaż na chwilę by to nagłe zjawisko w jakiś sposób było w stanie wskazać mu drogę. A może właśnie o to w tym chodziło, może to cała pustynia płakała razem z nim. Niesłusznie potraktowany jak pospolity zdrajca, skończył jako uciekinier, który w obecnym czasie nawet nie jest żywy. Zanim te tempaki poskładają wszystko do kupy, jego już dawno nie będzie w granicach kraju. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, gdzie się znalazł, w pewnej chwili po prostu się odcinając. Był pozostawiony sam sobie, a droga którą widział mogła jedynie przywitać go kolejnymi bolesnymi ranami. Uta zacisnął pięści, czując, że tym razem nie jest już sam. Nawet jeśli obca istota miała własne plany, był przy Reiu i wciąż wskazywał mu właściwie. Zanim, jednak na dobre pogrążył się w myślach, które wcale nie pomagały w próbie ucieczki z osady, zza jego pleców doleciał do niego męski głos. Maji zagryzł wargi, karcąc się w duchu, że tak łatwo dał się podejść… W jednej chwili odwrócił się na pięcie, nie zważając na to, kto to był, odpowiadając w ten sam sposób.

– Właśnie się zbieram do wyjścia… Tylko ten deszcz, warto skorzystać.
Rei był gotowy na każdy możliwy scenariusz. Jeśli miało dojść do walki, to lepiej, żeby wszyscy uczestnicy byli gotowi na śmierć. Musiał, czym prędzej pozbyć się intruza, inaczej nie będzie w stanie na czas wyrwać się z Atsui. Obecnie działała na jego korzyść zmiana pogody oraz zamieszki które widział w więzieniu, teraz należało to tylko zgrabnie wykorzystać.

[Arii]

5/19

Niezależność
Misja A - Rei Uta

---

Kiedy się odwrócił zobaczył kolesia, który nie wyglądał na zbyt czystego i przyjemnego. Ale nie o to chodziło w tych okolicach. Taki wygląd to normalna, jak na przydrożnego bandytę, chociaż jego szabla mówiła, że nie jest takim zwykłym bandziorem, jak cała reszta zgrai, która próbowała siebie nazywać gangsterami. -To koniec spacerku. Wyglądasz żałośniej niż myślałem, że będziesz wyglądał. Zostałem poproszony, żeby Ciebie gdzieś zaprowadzić. I tak nie masz nic lepszego do roboty a wyglądasz, jak gówno- nie szczędził sobie słów na jego temat, ale odwrócił się w prawo i tam skierował swoje kroki. -Sądzę, że nasza skrytka Ci się przyda, jeżeli chcesz wyjść w ciszy z Osady... A poza tym, możliwe, że spodoba Ci się mój szef. Prawdopodobnie go znasz.- puścił do niego oczko i ruszył dalej.

Gdy tylko zdecydował się za nim iść (nie zostało mu też chyba nic innego, jak podążanie za nieznajomym) widział, że kierują się na całkowite obrzeża slumsów i jak wchodzą w coraz bardziej pokręcone i ciemne zakręty. Smród z każdej strony był niemiłosierny, gdzieś nawet przeszli obok rozkładającego się ciała dorosłej kobiety i nagle znowu błysnęło nad ich głowami. -Już zaraz będziemy na miejscu.- usłyszał i nagle jedne drzwi się otworzyły i ukazały się przed nimi schody do piwnicy. Zaczęli nimi schodzić a Rei mógł wyczuć zapach palonych kadzideł i świec. Gdy dotarli na sam dół zobaczył ogromne pomieszczenie na jakieś trzydzieści metrów, gdzie rozstawione były różne skrzynie i wory. Na ziemi były ułożone czerwone poduszki, na kilku siedzieli mężczyźni w czarnych szmatach zakrywających ich twarze. Gdy spojrzał się na przód wisiała czerwona płachta z czarnym zjadającym swój ogon smokiem. A na największej poduszce siedział mężczyzna z czerwoną szmatą wokół głowy. Ktoś, kogo Rei mógł kojarzyć ze swojej podróży do Midori, gdzie spotkał Takashi'ego. Nieźle napsuł im wtedy krwi... Szczególnie Rei'owi. Obok mężczyzny leżała jego gurda. -W końcu do nas dotarłeś, Uta Rei. Miło mi Ciebie gościć w moich skromnych progach.- usłyszał głęboki głos, który nie wskazywal w ogóle na żadne zagrożenie a oczy ujrzały delikatny ruch dłonią, aby przysiadł sobie na poduszce. -Mamy gościa, proszę go nakarmić i podać mu napój. Trochę ostatnio przeszedł.- nie rozumiał co się dzieje, ale nagle przed nim ustawiony został talerz z chlebem, jakimś piecoznym mięsem i kielichem wina. -Opowiedz, co się wydarzyło w twoim życiu, że tutaj trafiłeś. Nie spodziewałbym się, że tutaj skończysz. A jednak nasze drogi ponownie się skrzyżowały.

---

Dialogi:

Ktoś
Hanamura "Krwawy Piach"

Z/T PISZ TUTAJ