Siedziba władzy

[Kizuna]

Misja klanowa D - Kagaya - 7/15 Yamanaka z natury swojej specjalizacji jest ludem, który wiele czasu poświęca myślom, słowom i emocjom. Nie jest więc niczym dziwnym, że wielu z nich ma wielkie zamiłowanie do literatury i poezji. Chociaż biurowe dokumenty nie należały raczej do prozy, to jednak dalej plasowały się w kategorii obcowania ze słowem pisanym, co było dla Kagayi bliską tematyką. Recepcjonistka uśmiechnęła się czule do chłopaka, jakby patrzyła na dziecko uczące się chodzić. Życzyła mu powodzenia, raz jeszcze przypomniała, że w razie czego jest piętro wyżej i zostawiła go samego w piwnicy, zamykając po cichu drzwi.
Buszując wśród wszelakich dokumentów, młody Yamanaka szybko rozpoznał pewien przydatny wzorzec. Różne kategorie dokumentów miały bowiem ten sam schemat układu na kartkach. Raporty zawsze składały się z więcej niż jednej strony i były spięte w lewym, górnym rogu. Rozliczenia i podania były jednostronicowe. Rozliczenia były jednak w większości zbitkiem liczb i cyfr, w przeciwieństwie do podań, w których poza datą, całą treść stanowiły słowa. Miesiące rozróżniał rodzaj przybijanej na nich pieczątki. Pieczątka z każdego miesiąca miała odpowiadającą jej cyfrę po prawej stronie. Dla marca było to trzy, dla kwietnia cztery, a dla maja pięć. Oprócz tego daty znajdowały się na samej górze każdej formy, tuż obok nazwiska składającego dokument. Kagaya wpadł w rytm i sprawnie powiększał stosy. Nim się obejrzał, wysypana przez kobietę zawartość skrzyni zaczynała powoli się kończyć, a kamienna posadzka znowu zaczynała być widoczna tam, gdzie niedawno leżała warstwa papieru.

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

Ciekawe jak to wyglądało u innych rodów – to charakterystyczne dla Yamanaka zamiłowanie do tego, co doczesne, a jednak nienamacalne. Kagaya wiedział to i owo o niektórych z nich, ale zdecydowaną większość kojarzył tylko pobieżnie, więc nie miał zbyt dużego poglądu na sytuację. Zresztą, czy to miało znaczenie w danym momencie? Po co zaprzątać sobie głowę takim rozmyślaniem, jak można skupić się na przyjemnym, odprężającym zadaniu, będącym pierwszym z wielu kroków ku pięciu się w górę jako shinobi.
Czy poirytowało go delikatne upupienie przez recepcjonistkę, okazane czułym spojrzeniem? Niezbyt. Wiedziony wyuczonym optymizmem założył, że to oznaka uprzejmości, a nie infantylizacji, dlatego gdy kobieta życzyła mu powodzenia i poraczyła jeszcze jedną przypominajką, przytaknął dziarsko i zabrał się do pracy, wdrażając w życie obmyślony w międzyczasie plan.
Robota bardzo szybko stawała się coraz to bardziej efektywna, nawet biorąc pod uwagę pieczołowitość, z jaką ją wykonywał. Był wdzięczny temu, jak jego rodacy dbali o porządek, zasady, konsekwencję, co przełożyło się na to, że jednakowe rodzaje dokumentów wyglądały bardzo podobnie. Jak wykorzystywał te cenne sekundy zyskane przez bycie zdolnym do sklasyfikowania danego papieru coraz szybciej? Ano tak, że pozwalał sobie przyglądnąć się na dłużej temu i owemu, który wydawał się bardziej interesujący. Należy przy tym zaznaczyć, że "bardziej interesujący" to pojęcie bardzo subiektywne w tym kontekście. Pierwszy lepszy shinobi zanudziłby się na śmierć studiując to, co dla Kagayego było godne uwagi. Raporty ze szkoleń nowych rekrutów, podania o zapewnienie eskorty podczas podróży biznesowej, rozliczenia zakupów administracyjnych dla siedziby. Te i inne zagadnienia mogły delikatnie liznąć czyjąś ciekawskość, ale zdecydowanie nie na tyle, by się nad tym pochylić na dłużej, tak jak to miało miejsce w przypadku młodzieńca.
Nie zapominajmy oczywiście, że starał się nie przesadzać ze swoją wścibskością i wnikliwością. Mimo wszystko zależało mu na zrobieniu dobrego wrażenia poprzez sprawne wykonanie zadania. Nie wydawało się szczególnie wrażliwe czasowo, ale każde dodatkowe słowo pochwały miało stanowić fundament jego reputacji jako ktoś, na kogo można liczyć. Nic dziwnego więc, że szperanie w dokumentach wysypanych z pierwszej skrzynki rychło dobiegło końca i chłopak bezzwłocznie wziął się za kolejne.
Plan pozostawał niezmienny z jednym dodatkowym krokiem, w którym wcześniej został wyręczony przez recepcjonistkę, mianowicie z wysypywaniem papierów. Robił to ostrożnie, stojąc tyłem do lampy naftowej i odgradzając ją ciałem od tego, co łatwopalne, na wypadek gdyby jakiś zbłąkany raport postanowił mu sprawić psikusa. Poza tym jednak robota trwała w najlepsze, a u Kagayego nie dałoby się doszukać jakichkolwiek śladów znużenia. Na twarzy wciąż były wymalowane skupienie i zadowolenie, podczas gdy dziewięć kupek papierów stopniowo się powiększało.

[Kizuna]

Misja klanowa D - Kagaya - 9/15 Chociaż kontynent nie był ogromny, różnice technologiczne między poszczególnymi prowincjami potrafiły być ogromne. W świecie pełnym podziałów i konfliktów, klany i miasta rzadko chcą dzielić się wiedzą, bojąc się, że obróci się ona przeciw nim. Sogen, dotknięte zeszłorocznym konfliktem, już wcześniej było źle prosperującą krainą. W miejscu, gdzie codziennie trzeba martwić się o kolejny posiłek, próżno jest szukać czasu na zachwycanie się sztuką. Na pustyni, w gorącym Shibashi, gdzie dom swój miał klan Ayatsuri, największe głowy rodu pracowały w pocie czoła nad rozwojem technologii. Dla nich to ona stanowiła sztukę i pozwalała na ekspresję swoich emocji i potrzeb. Kto wie, być może zautomatyzują oni pewnego dnia proces pisania na papierze i nie będzie dłużej trzeba używać drzeworytu.
Skrupulatność klanowiczów Yamanaka sprawiała, że nawet ktoś kompletnie świeży w sprawach biurokracyjnych był w stanie łatwo rozeznać się w dokumentach i sprawnie je sortować. Zawartość pierwszej skrzynki została już całkowicie rozdzielona, a dwie kolejne, o podobnej zawartości, czekały jeszcze na organizowanie. Kagaya zamiast wypełnić zadanie możliwie najszybciej i zająć się innymi sprawami, poświęcał nieco uwagi treści zapisanych form. Licząc na ciekawsze rzeczy lustrował kolejne raporty i podania. Szybko okazało się, że nie było tutaj dokumentów dotyczących spraw klanu, a raczej zwykłych mieszkańców. Pozwolenie na rozbudowę działki, zapłacone podatki i ich ewentualne zwroty, czynsze, renowacje budynków, akty zakupu ziemi. Próżno było doszukiwać się tutaj ekscytacji życia shinobi. Takie dokumenty pisały jednak historię osady. Każda kartka pokazywała fragment lub etap czyjegoś życia, mniejszy lub większy. Życie wioski przez ostatnie trzy miesiące było uwiecznione przy pomocy pióra i atramentu, a Kagaya właśnie trzymał je w rękach i pomagał je organizować, aby nic nie zostało zapomniane. Po rozwiązaniu kwestii pierwszej skrzynki, chłopak wysypał na posadzkę zawartość drugiej, uważając przy tym na lampę stojącą obok. Nie tracąc swojego rytmu, ponownie zabrał się do pracy.

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

Nawet rody, którym udało się uniknąć najbardziej trwogich wydarzeń na scenie politycznej, nie miały historii usłanej różami. Wszak nawet w tym momencie, gdy Kagaya emonował swoją wrażliwością poprzez pochylanie się nad wybitnie zwyczajnymi dokumentami, bardziej doświadczone jednostki Yamanaka były rozsyłane w świat czy to jako ambasadorzy w sprawie sojuszu z Ryuzaku no Taki, czy żeby dociec do przyczyn wzmożonej aktywności wszelakich kultów, czy generalnie załatwiać sprawy ważniejsze niż te zlecane początkującym shinobi. Zadanie dziewiętnastolatka było drastycznym kontrastem do tych wspomnianych, ale – jakby nie patrzeć – również było potrzebne i w gruncie rzeczy Kagaya mógł być wdzięczny, że jego ród pozostawał we względnie pokojowych warunkach z większością pozostałych.
No a skoro już o religii mowa, jak to było w przypadku młodzieńca? Całkiem klasycznie. Nie był niewierzący, ale nie nazwałby się również fanatykiem. Rodzina wyuczyła w nim po prostu rozsądny stopień bogobojności i nic poza tym, więc o ile okazyjnie składał ofiarę czy modlitwę Tenjinowi lub któremuś z głównych bóstw, to daleko mu było od tak skrajnych jednostek jak chociażby wyznawcy Jashina. Zresztą, może z tego właśnie wynikało zamiłowanie chłopaka do słowa pisanego? Wszak najpopularniejszy w Karmazynowych Szczytach bóg był opiekunem poezji i kaligrafii. Co prawda doczesnym dokumentom daleko było do tego pierwszego, ale tu i ówdzie dało się dostrzec znamiona kogoś, kto poświęcał zdecydowanie dużą uwagę starannemu pismu.
Tak czy siak, czas mijał, robota wrzała, podeskcytowanie nie ustępowało. W ten sposób można by zwięźle skwitować trwające zadanie Yamanaki, zarówno wtedy, gdy zajmował się jeszcze pierwszą skrzynką, jak i chwilę później, gdy to zawartość drugiej wysypał na podłogę. Od czasu do czasu wstawał na moment, by się nieco rozprostować i rozciągnąć, ale już zaraz wracał do starannego przebierania w papierach, jednocześnie zatrzymując się przy niektórych z nich rzadziej niż na początku – a to dlatego, że były bardzo powtarzalne i z biegiem czasu wiele z nich był w stanie rozpoznać praktycznie od razu chociażby po tym, gdzie umieszczona była pieczęć czy po układzie strony.

[Kizuna]

Misja klanowa D - Kagaya - 11/15 Kontynent, na którym przyszło nam żyć, od początku zapisanej historii nie zaznał spokoju. Konflikty między wioskami i prowincjami były wszechobecne i chociaż nie dotykały wszystkich, pokój był tylko tymczasowy, a nad każdą krainą wisiało widmo potencjalnej wojny. Rozejm między zwaśnionymi klanami nie nadszedł nawet teraz, w obliczu ataku Dzikich Ludów zza muru. Wyraźnie powiedzenie "wróg mojego wroga jest moim przyjacielem" nie obowiązywało w polityce. Nawet przeciwko najeźdźcy kontynent nie chciał się zjednoczyć, a zamiast tego każdy dbał o swoje plecy. Być może właśnie dlatego Sogen upadło pod naporem sojuszu czterech dzikich klanów. Soso dzielił od tych obszarów bezpieczny dystans, chociaż i on będzie kwestią czasu, jeśli nic się nie zmieni. Wtedy być może młody Kagaya będzie zmuszony do wykonywania innych zleceń dla klanu, niż sortowanie dokumentów w piwnicznym archiwum.
Wraz z upływem czasu zawartość drugiej skrzynki również została posortowana. Słońce za oknem zaczynało powoli chylić się ku dołowi. Chociaż chłopak miał w sobie mnóstwo zapału, jego ciało przestało po czasie dotrzymywać tempa i musiał nieco zwolnić z pracą, jeśli chciał uniknąć popełniania błędów. W końcu jak długo można być w pełni skupionym bez robienia sobie przerwy. Jego oczy, pracujące przy ograniczonym świetle, również zaczynały lekko się gubić i rozmazywać obraz. W tym momencie był już w połowie ostatniej skrzynki i niedługo powinien się przymierzać do sortowania dokumentów do teczek. Większość pracy była już za nim, ale nie oznacza to, że był na ostatniej prostej.

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

Po cóż się przejmować tym, co będzie? Matka od zawsze powiadała Kagayemu, że na pierwszym miejscu powinna być teraźniejszość, by jak najlepiej wykorzystać swoją sytuację, na drugim miejscu przeszłość, by wyciągnąć z niej naukę, a dopiero na trzecim przyszłość, na którą zwykle miało się mały wpływ, a potrafiła zamącić w głowie. Czy było bardzo wysokie prawdopodobieństwo, że za jego życia ród Yamanaka wda się w jakąś waśń i jako shinobi będzie niemalże zmuszony w niej uczestniczyć? Owszem, ale nie było to chłopaka obecnym problemem. Było nim zaś to, by jak najlepiej wykonać pracę, której się podjął. Szczerze wierzył, że rzetelność nawet w tak prostych zajęciach pomoże mu piąć się po szczeblach kariery. Może recepcjonistka, od której przyjął zlecenie, szepnie słówko lub dwa jakiejś grubej szysze, a słowo wbrew pozorom miało ogromną moc sprawczą, co Yamanaka – jako dyplomaci – wiedzieli doskonale.
To wszystko nie znaczyło jednak, że nawet przy sortowaniu dokumentów nie napotkał żadnych problemów. Wręcz przeciwnie, wraz z nieubłaganie upływającym czasem coraz więcej doczesności zaczęło doskwierać. Okazyjne przerwy na rozprostowanie pleców spełniały swoje zadanie, ale mózg mimo wszystko się męczył, więc o ile szybkość roboty osiągnęła swoje maksimum jakoś pod koniec pierwszej skrzynki, a na początku drugiej, to przy trzeciej znacząco zwolniła. Mózg młodzieńca, mimo jego zapału i chęci, szukał bodźców i Kagaya raz po raz musiał siłować się z myślami, które akurat sobie ubzdurały, że są ważniejsze, by odzyskać skupienie.
Nie zapomnijmy też o czynnikach czysto fizjologicznych. Żołądek w pewnym momencie zaczął nieśmiało domagać się jedzenia, a zmęczone suchym, zakurzonym powietrzem podniebienie – wody. Na szczęście były to dopiero zalążki głodu i pragnienia, więc nie czuł potrzeby zrobienia bardziej poważnej przerwy, niemniej na pewno te dwie przeszkody niejako wpłynęły na efektywność nawet tak ambitnego Dōkō.
Wreszcie jednak umysł miał dostać wyczekiwane nowe zajęcie, gdy zawartość trzeciej skrzynki została skategoryzowana i pora było przejść do drugiej części planu. Zmotywowany tym, że najdłuższe było już za nim, młody Yamanaka wstał rześko, biorąc kupkę podań z marca i kładąc ją na biurku. Po tym podniósł lampę naftową i ustawił ją gdzieś w kącie mebla, na tyle oddaloną od papierów, by szansa na jej przewrócenie była znikoma, ale jednocześnie nie za blisko krawędzi, by nawet w najgorszym wypadku nie strącić narzędzia i nie wyrządzić większej szkody niż konieczna.
Przygotowawszy stanowisko, zabrał się do pracy. Choć i dotychczasowa ewidencja nie przeszkadzała Kagayemu, tak z czysto fizycznego punktu widzenia ta część zadania była dla mózgu bardziej atrakcyjna, a to dlatego, że wymagała większego skupienia. Mimo swojej piśmienności młodzieniec nie miał w życiu wiele okazji, by przejmować się alfabetem, więc pierwsze kilkanaście-kilkadziesiąt podań zajęło mu nieco dłużej niż można by się spodziewać, jako że musiał sobie przypomnieć gojūon i przyzwyczaić się do nowego zajęcia. Tak jak to miało miejsce wcześniej, tu również starał się wyłapywać jakieś konkretne schematy lub powtarzające się nazwy, które mogły pomóc we wstępnej ocenie, między które papiery wcisnąć konkretny dokument, niemniej zachowywał skupienie i rzetelność na tyle, na ile pozwalała mu zapewne inherentnie nieco niezadowolona głowa.
Uporawszy się z pierwszą i każdą kolejną kupką miał zamiar odłożyć ją na poprzednie miejsce, gdzie miała oczekiwać trzeciego, ostatniego i najkrótszego etapu, który sobie rozplanował, mianowicie zwyczajnego powkładania tego wszystkiego do odpowiednich teczek. Kagaya nie chciał skakać od jednego rodzaju zajęcia do innego – wolał złapać rytm w tym trudniejszym i zakończyć całość na czymś niemalże bezmyślnym w porównaniu do dwóch pozostałych.

[Kizuna]

Misja klanowa D - Kagaya - 13/15 Matka Kagayi miała dużą słuszność. Nie można cały czas tkwić głową w przyszłości lub przeszłości, bo ucieknie nam to, co mamy przed oczami. Jednakże, niemyślenie o przyszłości było rzeczą wysoce nierozważną, jeśli ktoś planował długi pobyt na tym świecie. Jak we wszystkim w życiu, należało znaleźć w tym odpowiedni balans i żyć według niego. Widmo wojny z Dzikim Ludem wisiało nad głową każdego mieszkańca kontynentu, ale czy zamartwianie się tym cokolwiek zmieni dla młodego Yamanaka? Prawdopodobnie dołoży mu tylko stresu, zabierze sen i apetyt, a nie zmieni niczego w przebiegu jego dnia. Wspierać i chronić swój ród można było na wiele sposobów, nie tylko na polu bitwy. Jednym z nich była pomoc w organizacji dokumentów, bo choć mała, usprawniała działanie administracji, co w efekcie przekładało się na kolejne gałęzie klanu. Jak efekt motyla, być może mała pomoc, którą oferuje dzisiaj, będzie miała wielki efekt za parę lat lub miesięcy. Czy jest to wysoce prawdopodobne? Kto by miał czas przejmować się prawdopodobieństwem, kiedy przed twarzą jest istotne zadanie, jaką jest organizacja dokumentów.
Chłopak zdecydował się nie dawać swojemu ciału odsapnąć, zamiast tego chcąc jak najszybciej dokończyć sortowanie. Mając na uwadze wymóg skrupulatności, jakiej od siebie wymagał, jego tempo pracy uległo spowolnieniu. W tej części zadania oczy mogły nieco odsapnąć, bowiem nie musiał się już ciągle rozglądać dookoła siebie. Musiał jedynie zmieniać kolejność zapisków, aby znalazły się w porządku alfabetycznym. Jak wielkim szczęściem jest urodzić się w dobrym domu i nabyć umiejętność czytania i pisania. W czasach, gdzie ponad 70% społeczeństwa "cierpiało" na analfabetyzm, więcej ludzi potrafiło posługiwać się mieczem, niż piórem. Chociaż sztuka cieszy się dużą popularnością, wielką szkodą jest, że tak niewielu może samodzielnie sięgnąć po poezję. Układanie dokumentów w kolejności szło już znacznie sprawniej. Kiedy udało się zorganizować już sześć z dziewięciu stosów, do piwnicy weszła znowu recepcjonistka. Cicho i powoli otworzyła drzwi, by nie wystraszyć przypadkiem Doko.
- I jak Ci idzie? Potrzebujesz może pomocy? Niedługo będziemy zbierać się do domu - Powiedziała ciepłym i łagodnym głosem.

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

Rodzice młodzieńca nie tylko w tym aspekcie byli skarbnicą wiedzy i miał on dużo szczęścia, że był potomkiem dwójki takich właśnie ludzi. W czasach, gdzie trudno o tak podstawową – wydawałoby się – umiejętność jak piśmienność, jeszcze trudniej było o ludzi wykształconych tudzież po prostu ponadprzeciętnie inteligentnych, emocjonalnie, duchowo czy jeszcze jakoś inaczej. Cała wiedza, którą posiadał, zarówno jako po prostu człowiek, jak i jako ninja, pochodziła od rodziców. Ta militarna głównie od ojca, który dużą część swojego życia spędził na służbie dla klanu i dopiero jakiś czas temu odszedł na zasłużoną emeryturę po stracie nogi. Matka zaś przekazała Kagayemu swoją wrażliwość, optymizm, nauczyła go czytać i pisać, słuchać i mówić, przekazała mu swoją uprzejmość oraz kulturę osobistą. Tak, wielu shinobi czy to w Soso, czy gdzieś indziej na świecie, miało znacznie mniej szczęścia pod tym kątem, a niektórzy nawet nie znali swoich rodzicieli, ale w przypadku młodego Yamanaki zdecydowanie nie było na co narzekać.
Czas pokaże, jak dziewiętnastolatek zachowa się zderzony z brutalną rzeczywistością, z czymś, co nie jest mu do końca znane, gdy przyjdzie na to pora. Jak już wspominaliśmy, przyszłością nie należy się zanadto przejmować, szczególnie wtedy, gdy robota czeka.
Uporawszy się z podziałem dokumentów ze względu na rodzaj i datę, Kagaya nie pozwolił sobie na przerwę przede wszystkim z dwóch powodów. Po pierwsze, upływające minuty sprawiały, że głód i pragnienie odzywały się stopniowo coraz głośniej, więc czas był na wagę złota. Po drugie zaś, zwyczajnie nie czuł takiej potrzeby. Fizycznie wciąż był w pełni sił, wszak nawet Dōkō mieli organizmy przystosowane do znacznie większego wysiłku niż praca w archiwum. Mentalnie zaś na jego korzyść zagrała zmiana zadania – i dobrze, bo niezależnie od zapału młodzieńca, mózg uporczywie domagał się czegoś nowego i jeszcze trochę, a nawet służbistość tak gorliwego osobnika mogłaby zostać przyćmiona.
Jednak nawet zająwszy się czymś innym, umysł tak czy siak zaczynał odczuwać coraz większe zmęczenie, zwyczajnie ze względu na ilość pracy. To w połączeniu ze skupieniem sprawiło, że mimo ostrożności recepcjonistki, gdy chłopak usłyszał jej głos, wzdrygnął się nieco, właśnie pochylony nad jakimś dokumentem i szukający odpowiedniego miejsca, by wsadzić go pomiędzy pozostałe. Tak też ostatecznie zrobił, po czym odwrócił się w stronę pracownicy, na twarz ponownie przywołując uprzejmy uśmiech.
— Bar... — zaczął, ale nieużywane od jakiegoś czasu struny głosowe sprawiły, że reszta słowa ugrzęzła w suchym gardle. Kagaya odchrząknął solidnie.
— Bardzo dobrze, zostały do poukładania alfabetycznie dokumenty z maja i powkładanie tego wszystkiego do teczek — zdał rzeczowo raport, znacznie mniej szczegółowy niż niektóre z tych, które leżały na biurku. — Ile mam czasu? Myśli pani, że wystarczająco, by się z tym jeszcze uporać czy przyjść i dokończyć jutro? Nie chciałbym pani kłopotać taką pierdołą. — No i jak tu nie kochać tego słodziaka? Ta kultura, ta ogłada, ta sympatyczność, istny klejnot wśród początkujących shinobi, nie to co większość tych narwańców!

[Kizuna]

Misja klanowa D - Kagaya - 15/15 W świecie zszarganym ciągłymi konfliktami wysoko postawionych, to zwykle pospolici ludzie płacą najwyższą cenę. Są dla władców tylko pionkami na szachownicy, a ich życie nie ma większego znaczenia, niż ziarnko ryżu, które spadnie z talerza. Nie jest więc niczym dziwnym, że wiele dzieci na tym świecie wychowuje się bez jednego lub dwojga rodziców. Jakim ogromnym szczęściem jest urodzić się i dorastać w kompletnej rodzinie, do tego jako dziecko osób inteligentnych i majętnych. Zwykle jest to cecha potomków władców, lub innych rodzin szlacheckich. Życie dało Kagayi możliwości, za które inni zabiliby bez mrugnięcia okiem. Tylko od niego zależy jaki zrobi z tego użytek. Czy wda się bardziej w żołnierskie doświadczenie ojca i wysławi się na świecie na polu bity, czy może pozwoli przejąć kontrolę swojej kobiecej stronie i skupi się na wnętrzu. Decyzja nad jego losem była w jego rękach.

Chociaż recepcjonistka o tym nie wspomniała, chłopak prawdopodobnie nie musiał wykonać tego zadania w jeden dzień. Byłoby absurdalnym oczekiwać od niedoświadczonego chłopaka posortowania trzech miesięcy papierkowej roboty w jedno popołudnie, a jednak stanął na wysokości zadania i był już na ostatniej prostej. Kobieta zastała go na układaniu dokumentów alfabetycznie. Na jej twarzy malowało się zaskoczenie, kiedy zauważyła, że wszystkie trzy skrzynki są już puste, a przed nastolatkiem leżą już ułożone kupki dokumentów.
- Udało ci się już wszystko posortować? Niesamowite! - Powiedziała głośno, nie kryjąc entuzjazmu. Dopiero teraz, patrząc na nią dłużej, chłopak mógł zauważyć, że prawdopodobnie jest od niego niewiele starsza. Uklęknęła przy nim na ziemi i wzięła w ręce jedną z nieposortowanych jeszcze stert. Dłonią zaczesała swoje kasztanowe włosy za ucho - Myślę, że jeśli dokończymy to razem, to wyrobimy się przed zamknięciem. Co jeszcze zostało ci do ułożenia? Możemy podzielić się po połowie.
Recepcjonistka nie przyjmowała odmowy i ochoczo zabrała się do pracy, by jakkolwiek odciążyć Yamanakę. Nim się obejrzeli, wszystko było już ułożone, a niedługo potem, zapakowane do teczek, kartonów i na półkę. Kobieta otrzepała kolana z kurzu i przeciągnęła się jak kot.
- Dobra robota, świetnie ci poszło. Bardzo dziękuję za twoją pomoc, naprawdę oszczędziłeś nam mnóstwo czasu. Gdybyś kiedyś potrzebował jakiegoś zajęcia, to zgłoś się do nas. Rąk do pracy nigdy za dużo. Chodź, pozwól, że odprowadzę cię do wyjścia - Otworzyła drzwi piwnicy, uśmiechnęła się do chłopaka jeszcze raz i zniknęła na schodach.

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

Plan Kagayego na najbliższą przyszłość nie był bardzo szczegółowy tudzież ukierunkowany konkretnie, by wdać się czy to w ojca, czy w matkę. Zamierzał po prostu być najlepszą wersją siebie i stopniowo, z nienachalnym uporem pokonywać kolejne szczeble kariery i budować swoją reputację. Co prawda było to bardzo optymistyczne założenie, a to niejako łączyło w sobie zarówno zamiłowanie do militarnego aspektu jego rodu, jak i matczyną wrażliwość. Miał naprawdę wiele szczęścia, że największą tragedią, jakiej doświadczył, była utrata kończyny przez ojca, który zniósł to na tyle godnie, że nie wpłynęło to jakkolwiek negatywnie na relacje w domu. Świat stał przed chłopakiem otworem i na pewno czas zweryfikuje siłę jego psychiki, gdy ten już nie tylko z opowiadań, ale też na własne oczy zobaczy, jak brutalny zawód przyszło mu wykonywać. Papierkowa robota to rzadkość i nawet jako kuglarz, który częściowo steruje losem młodzieńca, jestem ciekaw jak zareaguje on na wszelkie przeszkody, które los postawi na jego drodze.
Naturalnym było, że ambicja nadgorliwego Dōkō nie przypuściła nawet przez moment, że miałoby to być zadanie na więcej niż jedno popołudnie. Czy było czasochłonne? Owszem. Czy miałoby to być dla niego przeszkodą? Absolutnie nie. Młody, jurny, potrafił sobie poradzić z delikatnymi nieudogodnieniami na rzecz dobrze wykonanego zadania, korona mu z głowy nie spadnie, jak zje obiadokolację zamiast obiadu. Właśnie dlatego Kagaya był zaskoczony entuzjastyczną reakcją pracownicy po zdaniu swojego raportu. Potrafił przyjmować komplementy i miłe słowa ze względu na zdrową atmosferę panującą w rodzinie, ale mimo to aż tak pozytywna reakcja wprawiła go w delikatne zakłopotanie, szczególnie biorąc pod uwagę niewielką różnicę wieku, którą – lepiej późno niż wcale – dostrzegł.
— Miło mi, że pani tak uważa — odpowiedział kulturalnie, a serduszko na ułamek sekundy zatrzepotało nieco mocniej, gdy recepcjonistka odgarnęła włosy za ucho. Młodzieniec pospiesznie odegnał od siebie ten minimalny nieprofesjonalizm.
— Naprawdę nie ma potrzeby się kłopotać, poradzę sobie!... Hah, no dobrze, skoro pani nalega, to właśnie miałem zaczynać sortować podania z maja, więc zostaje któraś z dwóch pozostałych kupek. — Próba przekonania kobiety spełzła na niczym i ostatecznie musiał skapitulować, dzieląc się pracą, której zostały na tyle mało, że we dwoje uporali się z nią w try miga. Rzecz jasna ustąpił recepcjonistce miejsca siedzącego i – o ile choć na to udogodnienie się zgodziła – to on stał przy biurku tudzież klęczał na podłodze, zależnie gdzie było lepsze światło w odniesieniu do lampy na biurku.
Gdy już wszystko było załatwione, Kagaya przeciągnął się mocno z zadowolonym uśmiechem. Może nie była to szczególnie kluczowa praca, ale na pewno solidna i uczciwa. Skłonił się lekko usłyszawszy kolejną pochwałę.
— To naprawdę drobiazg, bardzo się cieszę, że mogłem się przysłużyć i na pewno jeszcze wielokrotnie wrócę zaoferować swoją pomoc. Uważam, że każda cegiełka, nawet ta najmniejsza, ma znaczenie dla dobra naszego rodu i społeczeństwa. — Ot, podsumowanie, gdy zgasił lampę i ruszył za szatynką w stronę wyjścia. Było już bliżej zmroku niż dalej, ale wciąż na zewnątrz było jaśniej niż w archiwum, toteż nieco zmrużył oczy, gdy wyszli na zewnątrz, przyzwyczajając je do otoczenia. W normalnych okolicznościach po prostu by się pożegnał, ale jako że kobieta również kończyła swoje zajęcia na ten dzień i nie była o wiele starsza...
— Przyznam, że zadanie tak mnie pochłonęło, że nie myślałem zbytnio o głodzie i pragnieniu, ale teraz żołądek zdecydowanie się czegoś domaga. Nie chciałbym pani kłopotać, gdyby miała pani inne plany, ale nie odmówiłbym herbaty w tak sympatycznym towarzystwie. — Jak zawsze, Kagaya był uprzejmy aż do bólu. Po pierwsze, uśmiech. Po drugie, wciąż nie porzucił oficjalnego zwracania się do recepcjonistki, jako że nie znał jej imienia i nie przeszli jeszcze oficjalnie na "ty". Po trzecie, wielu chłopaków w jego wieku mogłoby mieć niecne intencje kryjące się za takim zapytaniem, ale nie ten konkretny Yamanaka. W jego głosie wybrzmiewała czysta szczerość i autentycznie jedynym, co go interesowało, była kolacja i napitek w przyjemnym towarzystwie, nic poza tym. Wiadomo, może los uprzędzie nić, która pokomplikuje ich relację, ale na razie jedyną komplikacją było jednorazowe zatrzepotanie serca przy sortowaniu dokumentów, co równie dobrze można by zrzucić na karb zmęczenia.

[Kizuna]

Misja klanowa D - Kagaya - 17/15 Większość osób w wieku Kagayego dawno zadecydowała już o ścieżce, jakiej obiorą w życiu, ale nie on. Niektórzy jeszcze zanim weszli w wiek nastoletni musieli wykonywać różne prace, by mieć co włożyć do ust. Dzieci tak młode jak czternastolatki, a pewnie i młodsze, brały udział w obronie Sogen w zeszłym roku. Zwykle te osoby były jednak zmuszone do wyboru, lub często go nawet nie miały. Było to, albo śmierć. Kagaya miał ogromne szczęście, że urodził się w dobrej rodzinie i nigdy nie musiał martwić się o pełny brzuch czy dach nad głową. Dzięki temu nie musiał się też spieszyć z decyzjami. Miał do wyboru więcej ścieżek, niż jego rówieśnicy mogli sobie wymarzyć. W całym tym natłoku możliwości, ciężko jest skusić się na tylko jedną z opcji. Więc zanim coś wybierze, może spróbować i doświadczać, na przykład pracy papierkowej.
Być może do tego był właśnie stworzony, a jego miejsce znajdowało się za biurkiem, wśród sterty papierów, z okularami na nosie i kubkiem gorącej herbaty. Taka praca nie była łatwa, chociaż znacznie łatwiejsza od nadstawiania karku na froncie. Zadania były dość monotonne, ale nie każdy marzy o życiu pełnym ekscesów i adrenaliny. Dla niektórych spokojne wypełnianie dokumentów było więcej niż dość. Yamanaka uporał się z tym zadaniem w iście ekspresowym czasie, jakby był to dla niego chleb powszedni. Nawet recepcjonistka, zapewne doświadczona w takim sortowaniu, była zaskoczona jego ukrytym talentem. Próba odmowy przyjęcia pomocy przeszła jej kompletnie mimo ucha. W końcu kiedy ktoś wyręczał ją w jej pracy, chociaż tyle mogła zrobić, by się odwdzięczyć. Praca w parze szła znacznie sprawniej, a wyczerpany chłopak mógł wreszcie trochę odsapnąć. W kilka minut teczki zostały zapełnione, ułożone w kartonach i włożone na półki. Chociaż zmęczony, nie był mu w głowie jeszcze powrót do domu, a ugaszenie pragnienia gorącą herbatą. Dziewczyna, zaskoczona nieco propozycją, zastanowiła się chwilę, po czym odpowiedziała.
- Właściwie, to nie mam żadnych planów. Bardzo chętnie gdzieś pójdę. I proszę, nie mów mi na pani. Jesteśmy w końcu rodziną - Wypaliła jak gdyby nigdy nic i zamilkła, patrząc na chłopaka z grobową miną. Po kilku sekundach wybuchła śmiechem, szczerząc się w kierunku Kagayego - Żartuję, żartuję! Gdybyś tylko widział teraz swoją minę! Przepraszam, nie mogłam się powstrzymać. Nie jestem z rodu Yamanaka. Na imię mi Rika, miło formalnie się poznać -Wyciągnęła rękę w stronę swojego rozmówcy - Daj mi proszę chwilę, ubiorę się i doprowadzę włosy do normalnego stanu - Zniknęła na chwilę w pokoju za biurkiem recepcji. Wróciła po kilku minutach, ubrana w czarną szatę, kontrastującą z bielą jej koszuli. Jej włosy, długie do połowy szyi, były uczesane i rozpuszczone - Jest jakieś miejsce, w które chciałbyś pójść?
z/t

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

Przez następne dwa dni Kagaya, mimo szczerych chęci, nie miał wystarczająco czasu, by po raz kolejny przysłużyć się dla klanu. Samodyscyplina, a tym samym regularny trening, to jedno, ale najbardziej czasochłonnym zajęciem było zbieranie drewna na opał z racji kończących się w domostwie zapasów. Jego rodzice nie byli co prawda posiwiałymi, pomarszczonymi staruszkami, ale pozbawiony nogi ojciec nie mógł pracować fizycznie tyle, ile by chciał, a nie godziło się przecież, żeby to matka zajmowała się czymś takim. Wreszcie jednak, trzeciego dnia, gdy wszystkie bieżące sprawy były załatwione, zjadł lekkie śniadanie i udał się do siedziby władzy w poszukiwaniu zajęcia.
Ubrany klasycznie w swój "roboczy" strój, dziewiętnastolatek był nieco bardziej zestresowany niż zwykle. Bynajmniej miało to związek z urokliwą recepcjonistką, którą niedawno poznał i z którą udało mu się spędzić przyjemny wieczór w herbaciarni. Chodziło przede wszystkim o napięcia w Sogen, które stawały się coraz gorętszym tematem nie tylko ze względu na to, że Yamanaka byli sprzymierzeni z Uchiha, ale też po prostu dlatego, że Soso nie było wcale tak odległe od konfliktu, jak przeciętny obywatel mógłby tego chcieć.
Do tej pory chłopak uważał, że był przygotowany na to, co wiązało się z byciem shinobi – podróże, wojny, wszechobecne ryzyko – ale gdy już to wszystko rzeczywiście dyszało w jego kark, odczuwał swoisty niepokój. Częściowo związany był on z jego wręcz przesadnym przywiązaniem do rodziny, która przecież odegrała tak znaczącą rolę w życiu jedynaka, ale też ze swego rodzaju... pacyfizmem? Może to wydawać się dziwne biorąc pod uwagę zawód, który sobie wybrał, ba, w którym chciał osiągnąć całkiem ambitne cele, ale młodzieńcowi trudno było zrozumieć potrzebę rozlewu krwi. Dzicy to jedno, słyszało się o nich wiele nieprzychylnych uwag i byli dla reszty kontynentu tworem całkowicie obcym i nieznanym, ale niesnaski pomiędzy rodami były w jego niedoświadczonej opinii zwyczajnie niepotrzebne. Zwykle obie strony traciły znacznie więcej niż mogły zyskać, a nawet to, co zyskały, było zwykle tylko tymczasowe.
Czyżby to zalążek nowego marzenia? Żeby przeciwstawić się obecnemu status quo i udowodnić, że pokój jest lepszą opcją? Trudno powiedzieć, mimo wszystko skromność powstrzymywała Kagayego od tak ogromnych planów, ale jednak w umyśle kiełkowało to poczucie, że muszą być bardziej efektywne sposoby na rozwiązywanie konfliktów niż zabijanie siebie nawzajem.
Pogrążony w takich myślach ledwie zauważył, gdy dotarł do celu. Starając się otrząsnąć z tego, co mogłoby negatywnie wpływać na jego pracę, wszedł do środka, po raz kolejny tego tygodnia zamierzając oddać swój najbliższy czas w ręce losu, a raczej w ręce osób pracujących w siedzibie. No dobra, przyznajmy to – skrycie liczył, że przyjdzie mu się ponownie spotkać z Riką, ale cichutko, niech to będzie nasza słodka tajemnica.

[Kizuna]

Misja klanowa/wojenna D - Kagaya - 1/15 Po upływie dwóch dni, Kagaya ponownie postawił swe kroki w siedzibie władzy, szukając nowej okazji dla zasłużenia się swojemu klanowi. Nie wiedział jeszcze, że zadanie, które przyjdzie mu wykonać tym razem, potrwa więcej niż jedno popołudnie i będzie wymagało większego nakładu pracy. Nadal miał w głowie miło spędzony wieczór w herbaciarni z urokliwą recepcjonistką. Dzięki temu wspomnieniu mógł chociaż na chwilę zapomnieć o wiszącym nad głową Karmazynowych Szczytów konflikcie, który odbywał się nie tak daleko stąd. Wiele osób nic nie robiło sobie z tej wojny, bo przecież nie dotyczyła ona ich bezpośrednio. Ci z głową na karku mieli świadomość, że jeśli spojrzeć na mapę, byli następni w kolejce do podbicia. Kilka dni wcześniej rozeszła się po świecie wiadomość z prośbą o pomoc w przygotowaniu do obrony kolejnych prowincji. Żołnierze, shinobi, medycy i nawet zwykli cywile z całego świata byli już w drodze do Ryuzaku, Atarashi i Antai, by dołożyć swoją cegiełkę w budowie fortyfikacji i bezpośrednio w boju. Atmosfera pobliskiego konfliktu odbiła się dzisiaj na całej siedzibie. Krzątanina zakłopotanych ludzi sugerowała, że wszyscy byli dzisiaj wyjątkowo napięci. Pracownicy pędzili z miejsca do miejsca, nosząc w rękach mnóstwo papierów i zwojów, ale nikt ze sobą nie rozmawiał. W całym tym sztormie była jednak pewna bezpieczna przystań. Biurko recepcjonistek, za którym znowu dzisiaj siedziała Rika, wyglądało zupełnie tak samo, jak trzy dni temu. Kagaya, mając u celu zdobycie kolejnego zadania, poszedł porozmawiać z kobietą. Ta zauważyła go jeszcze zanim się zbliżył i z daleka uśmiechnęła się do niego.
- Hej Kagaya, świetnie cię znowu widzieć! Dobrze, że przyszedłeś, już mieliśmy wysyłać list do twojego domu.. - Uśmiech na jej ustach ustąpił zakłopotaniu.
- Mam złą i dobrą wiadomość - Zrobiła krótką przerwę, by wyciągnąć jakiś zapisek spod stosu teczek - Zła jest taka, że zostałeś oddelegowany przez klan do wykonania misji wojennej. Dobra jest taka, że udało mi się ciebie przydzielić do bezpiecznego zadania. Wiem, że mówiłeś, że nie czujesz się do końca gotowy do walki, więc udało mi się wynegocjować umieszczenie cię w moim zespole. Misja jest rangi D. Wyruszamy za dwa dni o świcie spod siedziby władzy, w czteroosobowym zespole, ze mną na czele. Każde z nas dostanie inne zadanie do wykonania. Ty dostałeś pomoc w budowie fortyfikacji, więc nie musisz się martwić. Szanse na to, że spotkasz jakiegokolwiek wroga, są raczej zerowe. Spędzimy tam pewnie kilka tygodni, więc spakuj sobie sprzęt, trochę ubrań i prowiant na drogę, bo idziemy aż do Antai. Niestety, tym razem nie masz możliwości wyboru, bo zadanie jest zlecone odgórnie. Jeśli masz jeszcze jakieś pytania, chętnie odpowiem.

[Kagaya]

wiosna, r. 395. – po time-skipie

---

Tak jak biuro recepcjonistek było bezpieczną przystanią w siedzibie, tak przyjemne wspomnienia sprzed paru dni były bezpieczną przystanią w umyśle Kagayego. Można by pomyśleć, że to delikatna przesada – wszak spędził z Riką zaledwie godzinę lub dwie – ale należy pamiętać, że mamy do czynienia z całkiem wrażliwym młodzieńcem. Często bywa tak, że wmawiamy sobie, że jesteśmy przygotowani na każdą ewentualność, ale gdy już zostajemy poddani próbie i postawieni przed czymś niekomfortowym, wszystkie te przekonania się sypią. Tak też było w tym przypadku i nawet słodycz sprzed kilku dni nie wystarczyła, by przegnać niepokój. To całkiem logiczne, zarówno biorąc pod uwagę opowiadania ojca, jak i zwyczajny rozsądek, że konflikt jest nieuniknioną częścią życia shinobi, a mimo to dziewiętnastolatek z jakiegoś powodu podświadomie się łudził, że nie będzie musiał brać w takowym udziału. Czy się bał? Trochę na pewno, wszak trwająca nie tak daleko wojna była zgoła odmienna od jego dość sielankowego dotychczas żywota, ale zdecydowanie dominującą emocją było przygnębienie. Przede wszystkim dlatego, że mimo usilnych starań, by nie dzielić świata na czerń i biel, trudno mu było zrozumieć, dlaczego ludzie dążą do tak drastycznych kroków. W jego mniemaniu dyplomacja była znacznie rozsądniejszym rozwiązaniem niezależnie od strony, ale co taki gówniarz mógł na ten temat wiedzieć? On był zaledwie pionkiem i to ci znacznie wyżej rozgrywali tę partię nie bacząc na to czy mu się to podobało, czy nie.
Atmosfera panująca w budynku zdecydowanie nie pomagała. Zewsząd niosły się tylko dźwięki kroków, kroków równych, miarowych i spiętych; nie dało się uświadczyć codziennego rozgardiaszu, w którym co rusz tu i ówdzie oddawano się niezobowiązującym konwersacjom. Każdy był skupiony na pracy i mimo, że konflikt nie dotarł bezpośrednio do Soso, to na twarzach pracowników nie sposób było zauważyć ulgi czy optymizmu. Z bólem stopniowo napierającym na skronie i zmarszczonym pod grzywką czołem, Kagaya ruszył w stronę recepcji, widocznie mniej zadowolony i uśmiechnięty niż ostatnim razem. Liczył, że choć ten stały element nieco mu poprawi humor i tak się właśnie stało, ale czy to ze względu na niezmienność tego konkretnego miejsca, czy może ze względu na to, kogo tam zastał? Zobaczywszy znajomą czarnowłosą, dziewiętnastolatek nie mógł nie odwzajemnić uśmiechu.
— Ciebie również bardzo miło widzieć, Rika-san — odpowiedział krótko racząc dziewczynę delikatnym, uprzejmym ukłonem, ale gdy ta kontynuowała odprawę, usta młodzieńca na powrót się wyprostowały. Mimo to starał się nie zdradzać swojego przygnębienia, wszak żołnierzowi nie wypadało kręcić nosem, gdy miał wykonywać swoją pracę. Jego dumę szczególnie zabolało napomknięcie przez kobietę, jakoby nie czuł się gotowy do walki nawet biorąc pod uwagę fakt, że się nie myliła. Nie dał tego jednak po sobie poznać i po prostu poczynił mentalną notkę, żeby dawać z siebie jeszcze więcej na treningach; był tak wychowany, że zdecydowanie wolałby być postawiony w roli opiekuna niż w roli kogoś, kim się opiekowano. Po wysłuchaniu tego, co miała do powiedzenia czarnowłosa, skinął delikatnie głową na potwierdzenie, że zrozumiał, i odpowiedział, z trudem powstrzymując chęć, by już wtedy podzielić się swoim pacyfistycznym światopoglądem z Riką.
— Czy jest coś, co powinienem wiedzieć o pozostałych członkach zespołu? Co prawda zadanie nie wydaje się szczególnie niebezpieczne, ale przezorny zawsze ubezpieczony. — Na tyle, na ile potrafił w tej stresującej sytuacji, starał się zachowywać swój profesjonalizm, który do tej pory dał poznać koleżance. Uzyskawszy odpowiedź raz jeszcze przytaknął i zmusił mięśnie twarzy do delikatnego, w miarę optymistycznego uśmiechu.
— W takim razie do zobaczenia, Rika-san. Miejmy nadzieję, że nie napotkamy żadnych kłopotów — powiedział na odchodne i pożegnał się z dziewczyną kolejnym dygnięciem, po czym udał się do siebie, by przygotować się do podróży. • • • Atmosfera w domu przez te dwa dni była wyjątkowo napięta. Rodzice Kagayego, podobnie jak on sam, okazali się nie być do końca przygotowani na rzeczywiste rozpoczęcie życia shinobi przez ich pociechę. Ojciec był znacznie mniej skory do pogawędek niż zwykle, zaś matka wydawała się o kilka lat starsza przez zbolały wyraz twarzy, który przywdziała. Cała trójka rzecz jasna miała świadomość, że misja była bardzo prosta, z dala od frontu i pozbawiona niebezpieczeństw, ale nie wystarczyło to, by przegnać niepokój. Jeżeli rodzicom dziewiętnastolatka trzeba było coś zarzucić pod kątem wychowania, to zdecydowanie byłaby to nadopiekuńczość, przez którą musieli zbierać takie, a nie inne żniwa. Niejako rozpieścili emocjonalnie syna, co poskutkowało tym przesadzonym, nieadekwatnym stresem.
Życie jednak trwało; służba nie drużba, więc odłożywszy swoje odczcucia na bok, młody Yamanaka poświęcił dostateczną uwagę swoim przygotowaniom. Do tobołka spakował śpiwór, na wypadek gdyby im się zdarzyło spać w terenie, kilka kompletów ubrań, niemałą ilość prowiantu, coby w razie potrzeby móc podzielić się z towarzyszami, a także sporą manierkę z wodą, którą zamierzał uzupełniać po drodze.
W dniu, w którym mieli wyruszyć, cała trzyosobowa rodzina obudziła się jakoś godzinę przed świtem po niezbyt spokojnej nocy. Kagaya raz jeszcze sprawdził czy aby na pewno niczego nie zapomniał spakować, ubrał się i przywiązał kaburę do uda, zaś pochwę ze sztyletem przypiął do pasa. Przegryzł niedbale przygotowane onigiri, coby pobudzić żołądek do pracy i westchnął głęboko, przecierając twarz dłońmi. Tak mu było spieszno przysłużyć się dla rodu, ale nie tak to sobie wyobrażał. Nie było jednak czasu na wahanie, a musiałby być największym tchórzem (lub pacyfistą) na świecie, by zdezerterować z tak prostego, relatywnie niegroźnego zadania. Relatywnie zdecydowanym krokiem ruszył do wyjścia, gdzie czekali na niego matka z ojcem.
— Wróć bezpiecznie, synku — powiedziała czule matka i utuliła go mocno, błogosławiając dodatkowo delikatnym całusem w czoło.
Z ojcem z kolei porozumieli się bez słów, a szczególnie jego twardym, pełnym zrozumienia, dumy, niepokoju i setek innych emocji wzrokiem. Chłopak pokłonił się z szacunkiem, na co rodziciel skinął głową porozumiewawczo.
— Do zobaczenia — powiedział i wziąwszy głęboki wdech obrócił się na pięcie, po czym ruszył w stronę siedziby, gdzie trafił na kilkanaście minut przed wschodem słońca. Tam miał zaczekać na resztę drużyny.

[Kizuna]

Misja klanowa/wojenna D - Kagaya - 3/15 Recepcjonistka wyraźnie nie była zadowolona z przekazywanych Kagayemu wieści, chociaż przydzielona mu misja nie była jej winą. Była w końcu tylko heroldem obwieszczającym komu przyszło dziś nadstawiać życie za ojczyznę, choć nie do końca swoją. Jeśli to co mówiła odnośnie wynegocjowania łatwiejszego zadania jest prawdą, to mógł być tylko wdzięczny, że nie zostanie posłany na linię frontu. W końcu liczba dostępnych i zdatnych do działania klanowiczów była ograniczona, a ktoś musiał reprezentować Yamanaka. Ród nie wysyłał przecież całej armii, ani swoich najlepszych wojowników. Tak mały zespół, choć pewnie nie był jedynym, miał bardziej wartość dyplomatyczną i reprezentatywną. Klan z Saimin chciał po prostu pokazać solidarność z graniczącymi ze wspólnym wrogiem prowincjami i choć trochę odciążyć ich w przygotowaniu do nieuniknionego starcia w najbliższych dniach czy tygodniach. Nie miało znaczenia jakie chłopak miał poglądy. Jeśli chciał się przysłużyć dla swoich i pokazać swoje oddanie, musiał być gotowy położyć na szali swoje zdrowie i życie. Chociaż tym razem przyszło mu uniknąć wiru walki, spędzi tam przecież parę tygodni. Mógł tylko trzymać kciuki, że w tym czasie nie nadejdą nowe rozkazy, które przydzielą go do innego zadania.
- Przykro mi, że tak wyszło, ale nie musisz się niczego obawiać. Będziesz z dala od wojsk wroga, a jeśli przyjdzie co do czego, ja cię obronię - Uśmiechnęła się szczerze do Kagayego, starając się podnieść go na duchu. Nie miał pojęcia czy jej słowa były tylko pustym pocieszeniem, czy faktycznie Rika była doświadczoną wojowniczką.
- Cały zespół będziesz miał okazję poznać przed wyruszeniem. Wszystkie dobrane przeze mnie osoby są mi dobrze znane i myślę, że będziemy się dobrze dogadywać. Do zobaczenia na miejscu Kagaya - Odprowadziła chłopaka wzrokiem i znowu zanurzyła głowę w stercie wypełnianych dokumentów, mając na swojej głowie znacznie więcej pracy, niż jej podopieczni.
• • • Sen i śniadanie tego dnia przyszły Kagayemu z trudem. Atmosfera w całym domu była napięta przez przydzieloną mu misję. W końcu pierwszy raz będzie tak daleko od domu, w dodatku sam i na tak długi czas. Bynajmniej nie wybierał się na relaksujące wakacje. Nie wiedział kompletnie czego mógł się po tym spodziewać. W końcu nigdy nie przydzielono mu takiej misji, a co dopiero wojennej. Jako pacyfiście pewnie nie przyszło mu nawet do głowy, że będzie musiał odpowiedzieć się po jakiejś stronie konfliktu. Możliwe nawet, że to ostatni raz, kiedy widzi swoich rodziców, chociaż jakie były na to szanse? Chłopak pożegnał się z rodzicami i razem z całym spakowanym asortymentem ruszył na spotkanie swojemu nowemu zespołowi. Chociaż przyszedł na miejsce na kilka minut przed ustalonym czasem, cała trójka już na niego czekała. Oprócz Riki była tam jeszcze inna kobieta i mężczyzna, oboje w podobnym do nich wieku, a może nawet nieco młodsi. Na ich twarzach również malował się niepokój i niezadowolenie. Na widok nadchodzącego chłopaka recepcjonistka uśmiechnęła się lekko, ale nie była tak entuzjastyczna, jak zwykle. W końcu teraz nie byli w cywilu, a na poważnej misji i musiała odpowiednio się zachowywać. Zwykle ubrana w eleganckie ubrania swojego autorstwa, teraz miała na sobie przylegający czarny strój i lekką zbroję. Przy pasie niosła dwie katany, po jednej na każde biodro. Obie miały inne rękojeści wysokiej jakości, wyglądające jak wykonane na zamówienie. Jej delikatne dłonie były teraz zakryte rękawiczkami z blaszkami. Na plecach miała ciężki plecak, wielki jak połowa jej.
- Kagaya, dobrze, że jesteś. Skoro jesteśmy już w komplecie, zanim wyruszymy, przedstawię pokrótce was sobie nawzajem i kilka zasad dotyczących organizacji naszej pracy. Nazywam się Rika Fumetsu i zostałam przydzielona przez klan Yamanaka jako kapitan tego zespołu. Specjalizuję się w walce w zwarciu, przy pomocy mieczy - Następnie wskazała na stojącą obok dziewczynę, ubraną w zielone kimono. Nie miała żadnej widocznej broni. Miała na sobie plecak i kilka toreb na całym ciele. Niektóre z nich były przepełnione i wystawały z nich niesfornie małe zwoje - To jest Ana Kozume. Pochodzi z Shirakawy i jest w naszym zespole medykiem, specjalizuje się w Iryojutsu i Fuuinjutsu - Następnie wskazała na drugiego chłopaka, pozornie najmłodszego z całego towarzystwa. Ten również miał ze sobą plecak i krótki miecz przy pasie - Tetsu Hyuuga, pochodzi z Shiroi-Iwy. Jest w naszym zespole sensorem. Ostatnim członkiem jest Kagaya Yamanaka, który przy pomocy zdolności swojego rodu zapewni nam wsparcie z dystansu - Rika spojrzała po swoich podopiecznych, widząc ich przygnębione i strapione wyrazy twarzy.
- Powiedzcie, czy ktoś z was był kiedyś w walce? Nie mówię o sparingu, tylko o faktycznej walce, na śmierć i życie - Dziewczyna doskonale znała odpowiedź, ale i tak poczekała na reakcję towarzyszy - Moim zadaniem jest zapewnić, że to się nie zmieni. Żadne z was nie zostało oddelegowane do działań w terenie. Będziemy jednak blisko terytorium wroga, więc musimy ustalić pewne zasady. Po pierwsze, formacja. Tetsu, jako sensor, idzie na przedzie. Na samym końcu jestem ja, jako najsilniejsza z was, żeby w wypadku ataku od tyłu kupić wam jak najwięcej czasu. Przede mną idzie Ana, która jest trzonem naszej formacji. W walce zawsze priorytetem jest ochrona medyka. Jeśli oberwiecie, ona poskłada was do kupy. Jeśli ona oberwie, nikt nie poskłada do kupy jej. Jeśli medyk pozostaje przy życiu, straty w ludziach są minimalizowane. Przed Aną idzie Kagaya, który również zapewnia jej ochronę. Poruszamy się w odstępach pięciometrowych, żeby w przypadku ataku obszarowego oberwała tylko jedna osoba. Najważniejszą i absolutnie świętą zasadą dla was jest unikanie walki. Jeśli trafimy na przeciwnika, natychmiastowo wykonujemy odwrót tą samą drogą, którą przybyliśmy. Nie uciekamy żadną inną ścieżką. To nieznane tereny i łatwo jest wpaść w pułapkę. Nikt nie daje się sprowokować, nikt nie wyrywa się do przodu. Uciekacie. Mam nadzieję, że to jasne. Mój rozkaz jest absolutny. Jeśli będziemy otoczeni i nie ma możliwości ucieczki, spróbuję kupić wam możliwie najwięcej czasu. Jeśli walka jest ab-so-lut-nie nieunikniona, ochrona Any jest najwyższym priorytetem. Jakieś pytania? Jeśli nie, to możemy ruszać. Na miejscu już na nas czekają.