Lokal Kurikara

[Ryuujin Kodai]

Czas upływał mi dosyć spokojnie, ostatnie intensywne dni które poświęcałem wyłącznie rozwojowi swoich zdolności pomógł mi nawet zacząć doceniać taki stan rzeczy. Małe drobne chwile relaksu okazywały się mieć dużo większe znaczenie nawet w kontekście rozwoju siły. W końcu jak potężnym by się człowiek nie stał wciąż potrzebował chwili na regenerację, a co lepiej regeneruje siły niż porządne dobre jedzenie i szklaneczka czegoś mocniejszego żeby oczyścić umysł ze zbędnych trosk?
Lokal Kurikara stał się jednym z moich ulubionych miejsc w wiosce, właśnie dlatego że znaleźć tu mogłem wszystko czego potrzebowałem. Ponadto naprawdę miła atmosfera i nie raz, nie dwa ciekawi ludzie do rozmowy jeszcze bardziej zachęcała by odwiedzać ten przybytek. Właściciel nawet zdarzył zaakceptować mojego futrzastego przyjaciela do tego stopnia że Taiyō zaczął dostawać smaczki zawsze gdy akurat nie patrzyłem.
- Swoją drogą Ryuu, jak długo tu jeszcze zostajemy? - zapytał leżąc na stole i obgryzając jakąś kostkę nawet nie odwracając się w moja stronę.
- Aż tak Ci się tu nie podoba?
- Nie, nie tu jest super ale nie powiesz mi, że nie planujesz już gdzieś znowu pójść. Za dlugo się znamy więc nie ze mną te numery.
- Hahahaha, cóż masz mnie... - uniosłem kufel zimnego złotego trunku biorąc sobie porządny łyk delektując się jego goryczką i aksamitną pianką - Cóż, od wczoraj chodzi mi po głowie aby udać się do Unii Samotnych Wydm. Ten facet z wczoraj zachwalał tamtejsze rejony i zdolności ludzi stamtąd, kto wie może nawet udało by się tam kogoś poznać kto byłby w stanie nas czegoś nowego nauczyć... co myślisz?
Taiyō obrócił na moment pyszczek w moim kierunku i przechylił główkę jakby się przez chwilę nad czymś zastanawiał po czym wrócił do skubania kostki.
- Skoro już postanowiłeś to idę z tobą. W końcu beze mnie sobie nie poradzisz
a może tam uda się znaleźć jakąś ładną samiczkę dla ciebie z ładną lisiczką dla mnie.
Spojrzałem na towarzysza zatrzymując kufel w połowie drugi do ust po czym zaśmiałem się lekko tykając go w tylną łapkę biorąc kolejny łyk.
- A ty znówto samo hahahahaha ale coś w tym jest. Bez ciebie sobie nie poradzę przyjacielu.

[Kizuna]

W drodze między sklepem z wyposażeniem, a dogodnym miejscem do treningu, Kizuna postanowiła na chwilę wstąpić do lokalu Kurikara. Jej ciało nie zdążyło się jeszcze zaleczyć po sparingu z emerytowanym kaligrafem, więc tu i ówdzie na jej ciele i twarzy widać było znikające powoli siniaki. Zmęczenie, w połączeniu z upalną, letnią pogodą i dodatkowym obciążeniem w postaci wachlarza na plecach, sprawiły, że poczuła wielką chęć na chwilę odpoczynku i szklankę zimnej wody. Weszła do środka jadłodajni i skierowała się prosto do foteli przy ladzie. Postawiła swój wachlarz przy siedzeniu i złożyła swoje zamówienie. Czekając na realizację wyciągnęła ramiona wysoko i przeciągnęła się. Wykonała kilka ruchów głową, delektując się odgłosem strzykania jej szyi. Następnie strzeliła każdym knykciem po kolei, w głowie mając wspomnienie swojej opiekunki ze świątyni, która regularnie karciła ją za to zachowanie. Mówiła wtedy, że dostanie od tego jakiegoś reumautyzmu, czy czegoś, ale Kizuna nigdy nie była najlepszym słuchaczem. Wzięła duży łyk ze szklanki i rozejrzała się po lokalu. Było tu dość ciasno, chociaż o tej godzinie dość pusto. Tylko jeden klient, konsumujący swój posiłek z niskoprocentowym trunkiem, w towarzystwie jakiegoś zwierzęcia. Odwróciła się w stronę mężczyzny i zagadnęła.
- Nie wiedziałam, że wpuszczają tutaj z psami. Co to za rasa? Jest bardzo ładny.

[Ryuujin Kodai]

Odwróciłem się w kierunku nowej klientki, o blond włosach i złotych oczach która chyba nie specjalnie znała się na faunie myląc Taiyō z psem choć lisek widocznie się tym nie przejął bo chyba za bardzo skupił się na drugiej części jej wypowiedzi. Usiadł dumnie wypinając pierś przez chwilę spoglądając na mnie, a następnie ponownie na dziewczynę z wachlarzem uważnie przyglądając się jej ruchom.
- Ten tutaj? Wabi się Taiyō, ale zmartwie cię dziewczyno to lis, a nie pies i do tego z bardzo dużym ego więc lepiej nie przesadzajmy z chwaleniem go. - odparłem niby patrząc na dziewcze ale jednak kątem oka obserwując relacje futrzaka. Potrzebował on chwili by zrozumieć co właśnie powiedziałem by zaraz prychnąć i machnąć we mnie swoim ogonem jak gdyby próbował zwalić mnie z krzesła na co zareagowałeś śmiechem. Oj tak, alkohol zdecydowanie pozytywnie wpływał na mój nastrój.
- O mnie chociaż powiedziała, że jestem ładny śmierdzielu... - burknął obrażony Taiyō na co zareagowałem drapaniem go po głowie aby się rozchmurzył bo w końcu były to tylko żarty.
- Swoją drogą, nie jesteś stąd prawda? Większość rodaków widzi różnice miedzy majestatycznym lisem, a zwykłym burkiem. - zapytałem jednocześnie mówiąc niby przy okazji coś miłego liskowi by go udobruchać

[Kizuna]

No cóż, zdążyła się tylko odezwać i już się skompromitowała. Nie był to pierwszy raz, ale ciężko się do tego przyzwyczaić. Dlatego wolała czyny od słów. Widziała oczywiście w życiu lisy, ale zwykle były one rude. Słyszała też o lisach szarych i białych, ale te drugie żyły w zimnym klimacie, na przykład na Lazurowym Wybrzeżu albo w Morskich Klifach. Tutaj, w Daishi, nie było przecież zimno i śnieżnie. Może jej rozmówca pochodził właśnie z tamtych okolic i dlatego ma ze sobą lisa. Nie słyszała też wcześniej, żeby ktoś miał jakiegoś jako zwierzę. Psy, wiadomo, gdzieś tam istniał nawet cały klan, który przyjaźnił się z psami. Kizuna widziała też w życiu mnóstwo różnych psów, od wielkich, przypominających wilki, przez małe, szczuropodobne stworzenia, kończąc na długich psach, przypominających bardziej parówki. Pies wydawał jej się znacznie bardziej prawdopodobną opcją, szczególnie, że właściwie nie wiedziała, jaka jest dokładnie różnica, między lisem, a psem, poza puszystym ogonem.
- Nie pochodzę stąd, ale spędziłam tu ostatnie kilka lat. Mimo to, pierwszy raz spotykam się z właścicielem lisa. Nigdy wcześniej nie widziałam białego, natomiast widziałam kilka psów podobnych do niego. Wybacz pomyłkę.

[Ryuujin Kodai]

Spojrzałem zdziwiony najpierw na dziewczynę, a później na Taiyō po czym machnałem ręką jakby od niechcenia. W końcu nie każdy musiał być zoologiem prawda? Chwyciłem z talerza kawałek mięsa i podałem liskowi tak aby zająć go na dłuższą chwilę i móc swobodniej porozmawiać że blondynką.
- Zdarza się najlepszym. Poza tym Taiyō jest wyjątkowy pod względem koloru futera no i pod kilkoma innymi ale mniejsza oto. - uśmiechnąłem się po czym pociągnąłem kolejny łyk piwska - Mmmmm, pyszne... to mówisz kilka lat u nas? I jak Ci się podoba wioska potworów?
Nie specjalnie kojarzyłem dziewczę dlatego uznałem że warto było poznać jej opinie choć nie byłem pewny czy powinienem traktować ją jako przejezdną. Jednak gdy Taiyō wyłapał moje pytanie nagle się ożywił przestając pałaszować swój kawał mięsa I podreptał parę kroków w stronę nieznajomej lustrując ją wzrokiem po czym zawołał wesoło ogonmiem obracając w moim kierunku łepek.
- Ryuu, weźmy ją ze sobą. Tutaj nie pokażesz jej nic lepszego niż ja, a taka wyprawa może być wspaniałą okazją żebyś się zaprezentował! - zapiszczał niemal jakby chciał wyjść sam z siebie i stanąć obok.
Mój wzrok natychmiast poleciał w jego kierunku a chwile po nim dłoń która delikatnie pacnęła go po pyszczku dając delikatnie znać żeby się zamknął z kolei spojrzenie jakie mu posłałem mówiło "Co ty wygadujesz za głupoty". W końcu chyba tylko takj dzikus jak Taiyō mógł wpaść na pomysł żeby zabierać ze sobą na wyprawę nowo poznaną kobietę.

[Kizuna]

Kizuna zlustrowała nieznajomego wzrokiem, analizując jego wygląd. Kolory tkanin i biżuteria, jakie na sobie nosi, sugerując raczej bogate pochodzenie lub po prostu majętność. W sposobie, jaki ubierał się i nosił można było wyczytać bijącą od niego pewność siebie. Odkryta klatka piersiowa w miejscu publicznym raczej nie przystoi. Nie, żeby przejmowała się normami społecznymi. W jadłodajni było to po prostu niesmaczne. Jej pierwszym strzałem w ciemno byłby jakiś kobieciarz. Nie cierpiała kobieciarzy. Może jego lis był tylko sposobem na zwrócenie na siebie uwagi kobiet, a ona właśnie padła ofiarą tego uroczego zwierzątka. Co za wstyd, wlecieć prosto w sidła pająka. Zagadnęła by zaspokoić swoją ciekawość, a teraz musi prowadzić z nim pełen dialog.
- Nie mam na co narzekać. Nie jest za zimno, ani za ciepło. Nie atakują nas Dzicy, nie musimy walczyć o przetrwanie. Żyć nie umierać. Mieszkałam już w gorszych miejscach - Starała się być oszczędna w słowach, ale jej gadulstwo jak zwykle brało nad nią górę. Również wzięła łyk swojego napoju, którym nie delektowała się niestety jak jej rozmówca - Rozumiem, że zaliczasz się do tych potworów? Rozmawiasz z tym lisem, czy po prostu na ciebie wyje?

[Ryuujin Kodai]

Uniosłem że zdziwienia brew przez chwilę udając że zastanawiam się nad odpowiedzią w celu zbudowania odpowiedniego napięcia. Co prawda uciekło mi z głowy że ludzie z poza mojego rodu, a i Fo nie wszyscy potrafią rozumieć oraz rozmawiać ze zwierzętami.
- Hmmmm... w postrzeganiu niektórych możliwe, że jestem ale spokojnie dziś mam przerwe między straszeniem dzieci i małych dziewczynek. - odparłem rospogladajac raz jeszcze bardziej uważnie na dziewczynę z którą rozmawiałem -Cóż ciężko to czasem nazwać rozmową bo bywa uparty jak osiol ale generalnie to tak, rozmawiam. W sumie przebywajac w tej wiosce dluzszh czas aż dziwne ze nie zauważyłaś, że czasem to robimy.
Odparłem nieco zaskoczony ale po chwili uznałem że pewnie dziewczyna jest tu krócej niż mówi tylko wstyd było jej przyznać. No cóż.
- Ogólnie to rozmawialiśmy sobie z Taiyō o planach niewielkiej wycieczki do sibashi bądź tsurai. Ogólnie w kierunku samotnych wydm żeby zobaczyć nieco swiata. Była.... wybacz nie zapytałem o imię. Ryuujin.

[Kizuna]

Kizuna czuła się, jakby nieznajomy traktował ją jak idiotkę. Nie była geniuszem Ayatsuri, ale bez przesady. Oczywiście, że wiedziała o zdolności Juugo do rozmowy ze zwierzętami. Inaczej by nie zapytała. W końcu nie w żyłach każdego w tej wiosce płynie krew rodu Juugo i nie każdy ma takie umiejętności. Zresztą, czasami zwierzaki się chyba nie komunikują. Tego właściwie nie wiedziała, ale ciężko jej było sobie wyobrazić, że każde stworzenie jest na tyle inteligentne. W końcu nawet niektórzy ludzie nie byli, a co dopiero coś z tak małą głową i móżdżkiem. Musiała się kiedyś zorientować w tym temacie, ale nie miała zamiaru pytać o to tego mężczyzny. Wystarczająco już jej dogryza.
- Oczywiście, że to zauważyłam. Ale przecież nie każdy w wiosce to potrafi. Właśnie cię zapytałam, czy jesteś jednym z członków klanu Juugo - Odpowiedziała na zaczepkę z lekką irytacją w głosie. Skrzyżowała ramiona na piersi, nadal trzymając w dłoni szklankę, teraz już prawie pustą - Kizuna. Kizuna Okkotsu. Mój ojciec jest Juugo. Wiem o was wystarczająco.

[Ryuujin Kodai]

Widząc reakcje Kizimizi zareagowalem krótkim śmiechem. Oczywiście nie była to moja złośliwość, a razczej zwyczajne rozbawienie całą sytuacją.
- A to akuarat prawda, niektórzy mają szczęście i nie dziedziczą tego przekleństwa ale odpowiadając na twoje pytanie. Owszem, w moich żyłach płynie krew rodu. - potwierdziłem przypuszczenia dziewczyny by chwilę później wyciągnąć dłoń w jej kierunki aby przypieczętować nasze spotkanie - Miło mi poznać Kizuna Okkotsu.
Uniosłem kufel w geście toastu i opróżniłem jego zawartość jednym wielkim chałstem nie szczędząc siły przy jego odstawiał jednak kontrolując się na tyle by naczynie zostało w jednym kawałku.
- To co zostajesz przy wodzie czy dasz się namówić na piwko? - zapytałem unosząc już dłoń ku górze aby zwrócić uwagę barmana.

[Kizuna]

W odpowiedzi na reakcję Kizuny, mężczyzna zaśmiał się. Nie wydawało jej się, żeby powiedziała cokolwiek śmiesznego, więc ten gest rozdrażnił ją jeszcze bardziej. Nie była w stanie rzetelnie ocenić jego wieku ze względu na gabaryty, ale śmiało mogła założyć, że był co najmniej parę lat starszy od niej. Może to z tego wynikało uprzedzenie, które odczuwała z jego strony. Postanowiła traktować go nieco z dystansem.
- A ty? Nie przedstawisz mi się pełnym imieniem? - Wstrzymała się z podaniem ręki, aż rozmówca okaże jej choć tę odrobinę szacunku i zdradzi swoje nazwisko - Miałam na dzisiaj nieco inne plany, które muszę zrealizować. Alkohol raczej nie pomoże mi w treningu, a głowę mam raczej słabą.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna/Ryuujin
1/14

Dwie osobistości, które różniło sporo... Jednak łączyło jeszcze więcej. Krótka rozmowa której się oddawali została w pewnej chwili przerwana, gdy do karczmy wpadł zziajany człowiek zatrzymujący się na samym środku sali. Z jego postawy nie dało się zapamiętać niczego szczególnego, co mówiło zgromadzonym tylko tyle że nie był to nikt wyjątkowy. Człowiek o tłustych ulizanych włosach rozejrzał się po bywalcach z przerażeniem, po czym krzyknął starając się złapać oddech.

-Ludzie pomocy... Moja rodzina, zniknęła jak gdyby jakieś złe moce ich porwały. Nie ma najmniejszego śladu a jeszcze dzisiaj rano żegnałem się z nimi przed pracą
Kilku mężczyzn spojrzało na siebie, szeptając coś tak by nie zwrócić na siebie zbytniej uwagi. Jeśli ktoś śledził ostatnie wydarzenia, był świadom tego że ludzie znikali ostatnio bez właściwych powodów a następnie pojawiali się jak gdyby nigdy nic. Ryuujin był jedną z takich osób, która obecnie mogła być najbliżej rozwiązania tej sprawy. Kilka chwil zajęło zgromadzonym by właściwie przeanalizować jego słowa, co świadczyło tylko tyle że alkohol serwowany w tym miejscu miał znaczną moc. Barmanka która pomagała w prowadzeniu lokalu spojrzała na niego z zaskoczeniem odpowiadając jako pierwsza...

-Znam cię, jesteś Sangoro... Twoi synowie często bawią się z moją córką. Biegnij po strażników, zaraz zbierzemy ludzi do poszukiwań
Mimo że jej słowa oznaczały wielkie serce i jedność panującą w osadzie, kilku mężczyzn po jej słowach opuściło głowy... Najwidoczniej nie wszyscy popierali propozycję pakowania się w kłopoty obcych ludzi. Znieczulica była w tym miejscu tak samo silna jak wszędzie indziej, nie trzeba było specjalnie się tym martwić. Sangoro rzucił wzrokiem w stronę kobiety, starając się obecnie pozbierać rozbiegane myśli... Doskonale widać było że walczy z samym soba, i strachem o najbliższych.

-Moi synowie... Moja żona. Nie mogło nic im się stać prawda... Proszę ludzie pomóżcie, biegnę poinformować straż o zajściu
Wymemlał jeszcze na koniec, znikając po chwili za drzwiami które chwilę wcześniej tak ostro sforsował. W lokalu po chwili można było usłyszeć kilka podniesionych głosem rozmów, oraz zauważyć jak część po prostu opuszcza bar. Najwidoczniej albo postanowili wziąć sprawy w swoje ręce, albo po prostu woleli zniknąć zanim zacznie się robić gorąco. Tak czy inaczej, nasi bohaterowie mogli olać całą sprawę... Albo przeżyć kolejną przygodę w świecie niespodzianki czają się za każdym rogiem.

Sangoro
Barmanka

[Ryuujin Kodai]

Byłem pewien, a może raczej po prostu nie pomyślałem że moja rozmówczyni odpowie coś innego niż "jasne" na propozycje wspólnego napicia się za spotkanie. Taiyō z kolei ewidentnie to przeczuwał bo tylko spojrzał na mnie z politywaniem i cicho fukną ewidentnie z zażenowania moją osobą. Ja z kolei chwilę spoglądałem w kierunku dziewczyny by następnie załapać się za tył głowy robiąc nieco zakłopotaną minę.
- No tak... mój błąd...
- A żeby to jedyny w tej rozmowie. - wtrącił się Taiyō mówiąc popiskując jakby bardziej do siebie.
- Serio?! - zawołałem nieco zakłopotany patrząc na futrzaka który właśnie się wygodnie przeciągał by zaraz wrócić do dziewczyny - Nazywam się Kodai Ryuujin,
nie tak dawno członek straży miejskiej Nawabari, a od jakiegoś czasu shinobi wioski. Uznałem że w ramach mojego błędu przedstawię się nieco dokładniej i już miałem przepraszać za to zrzucając część winy na alkohol gdy go lokalu wpadł mężczyzna jak się okazało imieniem Sangoro.
Nie miałem zamiaru długo kazać na siebie czekać bo gdy tylko usłyszałem co się dzieje odstawiłem kufel wraz z należnością za moje zamówienie na bar i szturchnąłem leniwy kłebek futra dając mu tym samym znać, że się zbieramy.
- No to chyba tyle w kwestii opicia spotkania Kizuno Okkotso, będę musiał sprawdzić co się dzieje z tamtymi ludźmi choć nie odmówiłbym pomocy jeśli ten wachlarz nie służy jedynie do ozdoby. - wskazałem wzrokiem stojący przy dziewczynie sprzęt wykorzystywany przez shinobich.

[Kizuna]

Nieznajomy chyba liczył na to, że może ją traktować jak idiotkę, a ona i tak poleci na jego urok i się z nim napije. Jego niedoczekanie. Nie mogła sobie pozwolić na dzień wolny. Nie teraz, kiedy jej rodzina była zagrożona. Niestety nie udało jej się dotrzeć na plac treningowy, więc ten wachlarz faktycznie służył obecnie tylko do ozdoby. Czuła lekkie zażenowanie sobą i tą sytuacją, przez chwilę bijąc się z myślami, czy przyznać się do tego Ryuujinowi. Również chciała pomóc mężczyźnie, którego rodzina zniknęła, bo być może było to jakoś powiązane z tym całym zakonem czerwia. Mając na uwadze, że pewnie będą musieli współpracować, lepiej byłoby odkryć swoje karty, dla wspólnego bezpieczeństwa.
- Właściwie, to dopiero go kupiłam i szłam się uczyć jak go używać. Ale potrafię walczyć, o to się nie musisz martwić - Założyła swój ozdobny wachlarz bojowy na plecy. Był ciężki, ale nie na tyle, żeby spowalniać jej ruchy. Trening będzie musiał chwilowo poczekać, kiedy waży się czyjeś życie. Wiedziała to i owo o utracie rodziny i nie było to raczej przyjemne uczucie, a czas pewnie naglił - Chętnie pomogę. W tym mieście ostatnio źle się dzieje. Ktoś musi zrobić z tym porządek.

[Rei Uta]

Misja C
Kizuna/Ryuujin
2/14

Obowiązki często wzywały bardziej niespodziewanie, niż można było przypuszczać. Spotkanie tej dwójki było czysto przypadkowe, jednak w tej chwili zakończone przez nagłe pojawienie się przestraszonego chłopak. Ryuujin brał odpowiedzialność za całą osadę, pokazując, jak bardzo jest gotów by zacząć brać udział w poważniejszych przedsięwzięciach. W swej skromności wciąż pozostawał za innymi, chociaż może była to po prostu ostrożność. Wielkolud przegrał starcie z Kizuną, wyśmiany nawet przez swą rudą przyjaciółkę. Nie było jednak czasu, a i miejsce średnio się nadawało, by wyjaśniać cokolwiek. Jednocześnie postanowili wziąć sprawę we własne ręce, wychodząc razem z innymi z zatłoczonego baru. Nie musieli prosić innych nikogo o to by wskazał im drogę do celu, zwłaszcza że jak zostało wspomniane nie oni jedyni zmierzali w tamtym kierunku. Cała trasa zajęła im mniej niż kilka minut, co świadczyło jedynie o tym, że nie mieli daleko. W pewnym momencie zatrzymali się przed sklepionym z desek i kamieni czymś, co miało przypominać rodzinny dom. Chociaż konstrukcja była całkiem pomysłowa, sam efekt końcowy pozostawiał wiele do życzenia. Kilku ludzi zbiegło się tutaj razem z nimi, rozchodząc się wokół domu poszkodowanego. Ryuujin nie znał nikogo z nich, co wcale nie ułatwiało roboty. Ślady, jakie pozostawili potencjalni porywacze, mogły być właśnie zacierane przez nieprzeszkolenie mieszkańców osady. Chłopak musiał zacząć panować nad całą sytuacją, chyba że chciał by całe to zadanie okazało się jeszcze trudniejsze. Kizuna natomiast mogła rozpoznać jedną z kobiet, zwłaszcza że pracowała kiedyś dla jej ojca, prowadząc kilka stoisk na placu targowym. Okami, czarnowłosa drobna osóbka w średnim wieku właśnie oglądała coś tuż przy drzwiach, będąc w niedużej odległości od bohaterów. W pewnej chwili na miejscu pojawili się pierwsi strażnicy, wprowadzając jeszcze większe zamieszanie.

– Co tu się dzieje… Gdzie jest Sangoro.
Zapytał jeden z nich, o twarzy naznaczonej dziurami po rozdrapanej ospie. Jego skórzany pancerz okrywał większość ciała, chociaż ramiona pozostawił odsłonięte. Czterech mężczyzn o rosłej posturze oraz wzroku, w którym nie sposób było odnaleźć cienia strachu. Typowe jednostki osady, w której hodowano maszyny do zabijania. Kobieta, którą znała Kizuna odwróciła się na nagle, spoglądając teraz w twarze przybyłych strażników. W dalszej części nie widziała Kizuny, będąc za bardzo skupioną na tym, co się właśnie działo. Cała ta sytuacja wymagała tego by ktoś wreszcie zaczął tutaj dowodzić, a póki nie przybył nikt ważniejszy, to w rękach dwójki przypadkowych bohaterów, leżał los całej akcji.

Sangoro
Barmanka
Strażnik

[Kizuna]

Mężczyzna, który wpadł wcześniej do Kurikary, najwyraźniej zdążył to wcześniej zrobić w kilku innych miejscach, bo na ulicy wezbrał tłum ludzi. Cała ta gawiedź nie mogła być niczym dobrym dla sprawy. Niewielkie były szanse na to, że ktoś ze zwykłych mieszkańców miasta jakkolwiek pomoże, a zamiast tego będą tylko wchodzić w drogę tym, którzy zechcą podjąć jakieś działanie. Nie mówiąc już o zadeptaniu potencjalnych dowodów na miejscu popełnionej "zbrodni", jeśli takowa w ogóle miała miejsce. Gapie zaprowadzili Kizunę i Ryuujina do konstrukcji, która przypominała dom. Nadal było to lepsze niż lokum, w którym mieszkał Otaku ze swoim ojcem. Jej samej przyszło kiedyś żyć na ulicy, więc wiedziała, że każde cztery ściany są na wagę złota w życiu.
Na miejscu zastali strażników, którzy również zainteresowali się sprawą. Dziewczyna wiedziała jak panowie w mundurach operują, a właściwie jak bardzo są bezużyteczni i przekupni. Nie można było na nich liczyć nawet w sprawie porwanego prześcieradła wywieszonego przed domem, a co dopiero porwanej rodziny. Gdyby było inaczej, nigdy nie wplątałaby się w całą tę sytuację z zakonem czerwia. Jeśli ktoś miał pomóc temu mężczyźnie, to największą szansę na sukces mieli ona i ten bezczelny Jugol z lisem. Dziewczyna wypatrzyła wśród zebranych znajomą kobietę, która kiedyś pracowała dla jej ojca. Postanowiła spróbować wyciągnąć od niej jakieś informacje, więc podeszła do niej i zagadnęła
- Okami, hej! - Powiedziała do niej ciepłym głosem, próbując zwrócić na siebie jej uwagę - Wiesz może co tu zaszło? Jakiś mężczyzna biega po całym mieście i mówi coś o porwanej rodzinie. Przyszłam tutaj, żeby może spróbować coś zaradzić.