[Event] - Miasteczko Sarufutsu

[Boyos]

---

Fabułka Poeventowa

Kubomi

---

Robota posuwała się do przodu i jednocześnie z obu stron padały propozycje. Na komentarz o łańcuchu z kolcami, Goketsku skinął głową. Mężczyzna nie uśmiechał się dużo, ale widać było delikatne podekscytowanie, gdy Kubomi zaczęła ten temat.
- Pamiętaj, że robimy marionetkę bojową. Łańcuch z kolcami ma dużo zastosowań, przede wszystkim zada obrażenia, jak muśnie przeciwnika, gdy zwykły łańcuch po prostu go oplącze, ale ja nie o tym. - nachylił się nad rozłożonym łańcuchem i pokazał jej palcem na jeden z wystających ostrych zakończeń. - Moglibyśmy przykładowo dodać dozownik trucizn nad kołowrotkiem, a wyloty poprowadzić tak, by cały łańcuch przy strzale był w niej wysmarowany. Hmm...tylko nie wiem czy nam się zmieści. - Goketsu przyjął zamyśloną minę, po czym odwrócił się i popatrzył na skrzynki. Ponownie cofnąl się do jednej z nich i poszperał, po czym wyciągnąl pojemnik, a w innej skrzynce znalazł jakieś dziwne sznurkokable.
- Pojemnik i dozownik. Spróbuj je gdzieś dopasować na projekcie, a ja zaraz zerknę. Muszę sprawdzić, czy gdzieś nie mam...jakiegoś... - nie dokończył czego szuka, jedynie położył Ci na stole materiały, a sam wrócił wertując i przestawiając skrzynki. - No byłem przekonany, że gdzieś to widziałem... - mruknął, ale chyba tym razem sam do siebie.

Goketsu - Obrazek

[Kubomi]

Białowłosa kiwała głową, dając znak, że słucha i rozumie. Musiała przyznać, że… dotąd nie myślała nad tak „brutalnymi” częściami do lalek. Była prostą osobą, drewno i ostrze i można ruszyć lalką do przodu, ale pewnie między innymi stąd poszło jej na murze tak, a nie inaczej. Ale niezależnie od czegokolwiek, brzmiało to jak plan, na który kuglarka pokiwała głową.
- Myślisz? Może po prostu zwiększymy kukłę? Dozowniki ze zbiornikami nie muszą być duże, ale przyznaje… ciężko mi powiedzieć ile trzeba będzie cieczy na taki cały łańcuch… - zamyśliła się, biorąc jednak ołówek w dłoń, by wrócić do kreślenia, próbując jakoś zmieścić kołowrotki z łańcuchem, dozownik i zbiornik lub zbiorniki. Co jakiś czas zerkała na grzebiące Goketsu uśmiechając się z rozbawieniem. – Masz tutaj naprawdę chaos Goketsu-sama. U siebie akurat nie pozwalam sobie na niewiedzenie, gdzie co mam. – rzuciła żartobliwie, wchodząc na swoje wyżyny i mierzenia co do milimetrów, by się zmieściły rzeczy.
- Przydałoby też się pewnie pomyśleć nad bronią z zwarciu? Balisty nie wystarczą, strzelanie z przyłożenia to… troche awaryjne może być.

[Minoru]

---

Czy miał wątpliwości? Oh i to jeszcze jak wiele. Całe życie uważał się za patriotę, za człowieka który urodził się w Karmazynowych Szczytach i tam dokona swego żywota. Ale los postawił przed nim wybór. Potwornie trudny wybór. Słuchał słów Masashiro, nie odpowiadając, czując jaka cała dyskusja odbywa się właśnie w jego głowie. I początkowo chciał mu odmówić. Chciał powiedzieć nie i nie pchać się w służenie rodowi, który był na skraju wymarcia i właśnie stracił swój dom, a zamiast tego skupić się na obronie swego prawdziwego domu. Lecz nie przekazał swoich przemyśleń siedzącemu przed nim człowiekowi. Zamiast tego słuchał pięknych zdań jakie układał Masashiro. O tym jaki byłby jego cel w tym wszystkim. O tym, że nie byłby ubezwłasnowolniony, ale musiałby pilnować Misae. W całej tej przemowie był jednak jeden moment, gdy jego serce zabiło szybciej. Był to moment, gdy Masashiro zdradził mu, że Misae odesłała swoją odznakę. Na jego usta cisnęło się bardzo wulgarne przekleństwo. Miał wrażenie, że wszystko sprzymierzyło się przeciwko niemu i jeśli wróci do Soso, to jedyne co go czeka to wieloletnie więzienie, lub też i śmierć. I nagle jego chęć odmowy nie wyglądała już tak atrakcyjnie.
– Hmm. - Mruknął, wreszcie przerywając ciszę ze swojej strony, wciąż jednak zastanawiając się co właściwie miał wybrać. Miał wrażenie, że powrót do Soso właśnie został całkowicie przekreślony, więc wybór pozostawał między banicją, a umierającym rodem. Jak to mówią, z deszczu pod rynnę.
– Dobrze... - rzucił w końcu swą odpowiedź, rozumiejąc że jego milczenie zaczyna zakrawać o bycie niegrzecznym. A miał przed sobą władcę rodu. Co prawda rodu, który znaczył aktualnie coraz mniej i mniej, lecz wciąż.
– Zgadzam się na twoją propozycję. Choć mam pewne obawy co do tego, jak przyjmą to Soso. Lecz jeśli masz na tyle władzy by ich przekonać, to nie ukrywam, że będziesz dla mnie ratunkiem Masashiro-dono. - Tytuły, nie powinien zapominać o tytułach. Nawet jeśli rozmawiali swobodnie, to miał przed sobą nie byle kogo i ten nie byle kto, właśnie ratował mu dupsko. Może jego niechęć do tego człowieka była zbyt niesprawiedliwa?
– Dziękuję za twoją szczodrość. Znaczy to dla mnie niezwykle dużo. Wybacz mi jeśli nie okazuje tego w należyty sposób. Natłok myśli i uczuć jaki mnie teraz zalewa, powoduje że sam nie wiem do końca co mam czuć. - Jeszcze przed chwilą milczał, nie wiedząc co powinien powiedzieć, a teraz nagle jadaczka mu się nie zamykała, jakby był nastoletnią dziewczyną, która szczebiotała bez przerwy rozemocjonowana.
– Marzę również o tym by sprowadzić tutaj swą rodzinę. Lecz tak jak mówisz. Będą bezpieczniejsi tam. Zresztą. Wątpię, by któreś z nich zdecydowałoby się na przenosiny tutaj. Ich korzenie już dawno temu wrosły głęboko w ziemię Karmazynowych Szczytów - Jeszcze odrobinka small talku, tak dla ukojenia rozchwianych emocji. Czuł jak powoli emocje opadają z niego, jak coraz mocniej utwierdza się w tym, że dokonał właściwego wyboru.
– Nim oficjalnie rozpocznę swoje nowe zadanie, chciałbym jeszcze udać się w swoje rodzinne strony. Lecz nie do rodziny. Obawiam się, że Soso może być dla mnie niedostępne przez jakiś czas. Chciałbym jednak skierować się do Daishi. Spotkać rodzinę mego przyjaciela. Poinformować ją o losie ich syna… -Sam nie był do końca pewien skąd się to w nim nagle wzięło. Po prostu miał poczucie, że jego dawne życie właśnie się kończy bezpowrotnie i że nim całkowicie się tak stanie, to musi pożegnać się z nim. Dlatego też chciał odnaleźć rodzinę Kitashiego. Opowiedzieć im wszystko i zapewnić ich, że nie spocznie, póki nie odnajdzie ich syna. Ponownie zamilkł, zatapiając się w swoje myśli. Po głowie chodziło mu wiele myśli, lecz jedna szczególnie nie dawała mu spokoju.
– Teraz gdy zostaniesz moim przełożonym… sądzę, że powinieneś coś wiedzieć. Choć być może już o tym wiedziałeś. Te bestie. Bijuu, które walczyły między sobą. Jestem na 100% pewien, że była jeszcze jedna. - Przypomniał sobie sytuację jaka wydarzyła się w szpitalu, gdy jego zmysły szalały od nadmiaru bodźców. Teraz musiał wyjaśnić Masashiro skąd brała się jego pewność.
– Jestem sensorem. Wyczuwam chakrę innych, a te demony, są niczym latarnie morskie podczas pochmurnej nocy. I każda z nich wydziela specyficzny rodzaj chakry. Dokładnie taki sam rodzaj chakry wyczułem od pewnego chłopaka, który znajdował się w namiocie medycznym. Towarzyszyli mu inni shinobi. Czarne włosy spięte w kucyk, wyższy ode mnie. W uszach miał kolczyki i ubrany był w kamizelkę shinobi. Niestety nie usłyszałem imienia, ani nie wiem skąd pochodził, lecz zakładam, że walczył gdzieś na froncie, ponieważ wzywali dla nich transport. - Można było powiedzieć, że jest to forma podziękowania ze strony Rakuraia za udzieloną mu pomoc. Nie wiedział jednak jak bardzo użyteczna jest to dla Masashiro informacja.

[Sugiyama Orochi]

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

  Ukryty tekst

[Ero Sennin]

---

Fabułka Poeventowa

Osamu/Kuroi/Mijikuma/Tetsuro

---

Z/T

[Papyrus]

---

Fabułka Poeventowa

---

Minoru

---

- Dziękuję ci. Oczywiście, to jasne też, że chcesz załatwić swoje sprawy jeszcze. Jako kolejny dowód dobrej woli, zwalniam cię ze służby na czas zajęcia się tymi sprawami z głęboką wiarą, że wrócisz, kiedy wszystkim się zajmiesz. Wtedy też omówimy twoje obowiązki oraz naszą dalszą współpracę… a także mam nadzieje, że do tego czasu dogramy wszystkie szczegóły z klanem Yamanaka. Po ojcu Misae… - westchnął zakłopotany. - Cóż, powiem szczerze, że spodziewam się przejść. No, ale co ma być, to będzie.

Stał, kiedy słuchał o tym, co mówił Minoru na temat bijuu. Mężczyzna schował swoje ręce w rękawach kimona i lekko przygryzł wnętrze policzka, przetrawiając informację, którą mu udzielił Minoru, aż w końcu skinął głową.

- Wiesz co… nie wiem do końca, ale… nie, nie będę sobie niczego próbował przypomnieć. To nieważne. Zajmę się tą informacją. Zasięgnę języka i spróbujemy dowiedzieć się, co i kto, jak i gdzie. Oczywiście, może być ciężko z ludźmi, ale jestem pewien, że uda nam się zorganizować śledztwo i poszukiwania. Albo dowiem się czegoś od innych. Minoru-san, jeżeli do twojego powrotu nie dowiem się niczego, może i będzie to twoje zadanie, żeby go znaleźć i przekonać, żeby był po naszej stronie. O ile oczywiście, jakieś inne siły nie są tutaj zaangażowane.

Uśmiechnął się przyjaźnie do Minoru, chociaż w jego złotych oczach był pewnego rodzaju smutek i ogromne, ogromne zmęczenie.

- Powodzenia w twojej podróży. Będziemy wyczekiwać twojego powrotu. Poproś o zapasy na drogę. Jeżeli zahaczysz o Sakai w czasie podróży, szczególnie o stolicę - bo nie wiem, jakie ścieżki planujesz obrać - pytaj o moich rodziców, na pewno cię ugoszczą. Do zobaczenia za jakiś czas, Minoru-san.

Masahiro pożegnał się lekkim ukłonem, odpowiedział jeszcze na pytania, jeżeli Minoru takowe miał i odprowadził go do wyjścia, ponownie okazując mężczyźnie szacunek.

[Ero Sennin]

---

Fabułka Poeventowa

Ai/Shinichi

---

Ai być może i nie była duchem, dzięki pewnemu spalonemu brodaczowi, ale każdy mógł potwierdzić, że była dobrym duszkiem dla każdego kto zechciał zwrócić na nią swą uwagę. Dziewczyna była nie dość, że szczera to jeszcze przy tym dziecięco niewinna i to nawet gdy brało się pod uwagę, że była shinobi i dopiero co brała udział w najkrwawszym konflikcie, jaki nawiedził kontynent. I właśnie chyba tym wszystkim przyciągnęła do siebie pustynnego wyrzutka bez domu.
A ten, aż parsknął na żart o podłodze. Stres, który odbijał się na jego twarzy jakby zszedł na drugi plan, a jego twarz wykrzywiał teraz głupkowaty, dziecięcy uśmiech.
- Taki nasz już niestety los. Opieramy się dorosłym, z nadzieją że wygramy z nimi, tylko po to by w przyszłości stanąć się dokładnie tacy jak oni. Ale ja nie zamierzam być tacy jak oni. Zamierzam być o wiele lepszy niż oni i mam nadzieję, że ty również.- Jego wzrok wyłapał spojrzenie Ai i dziewczyna mogła dostrzec migoczące płomyki determinacji. Chirou wyciągnął do niej swą dłoń, zaciśnięta w pięść z wyprostowanym jedynie najmniejszym palcem. Jeden z dziecięcych sposobów na podpisywanie umowy.
- Żaden dorosły nie zostanie nigdy więcej naszym bohaterem, to my wyrośniemy na bohaterów, ale takich prawdziwych!- Tkwił tak z uniesioną ręką do momentu gdy nie uzyskał odpowiedzi od Ai. Preferowane było podpisanie tego dziecięcego paktu, choć kto tak naprawdę mógł wiedzieć, co zrobi młodziutka kunoichi. W końcu jednak Chirou wstał ze swego miejsca. Wydawał się teraz mniej przygarbiony, niż w momencie gdy tu przychodził. A dzięki temu zdawało się, że urósł o parę centymetrów. Na jego twarzy wciąż widoczne były wątpliwości, lecz przynajmniej nie był tak naburmuszony jak wtedy.
- Dziękuję. Mam nadzieję, że pomagasz mi podjąć dobrą decyzję. Życzę ci by twoje marzenie o powrocie do domu spełni się…- Nastał czas pożegnania i wymiany ostatnich uprzejmości. Widać było jednak, że Chirou dusi w sobie coś jeszcze, że chciałby coś jeszcze powiedzieć.
– Jeśli będziesz potrzebowała kiedyś pomocy z tym twoim marzeniem. Chętnie pomogę. - Wydusił w końcu z siebie, uśmiechając się do dziewczyny. – W każdym razie, wiesz gdzie mnie szukać - Rzucił jeszcze na koniec i tyle. Było to pożegnanie między, dwojgiem młodych ludzi, których można było nazwać nowymi przyjaciółmi? Być może przyszłość przyniesie więcej odpowiedzi na to pytanie. Nim jednak Chirou dotarł do obozu Nara i zakończył tą część jego historii, przeszedł jeszcze obok leżącego Shinichiego, który dopiero co budził się ze swej drzemki.
– Nie wstawaj, znam drogę - rzucił do niego, jego cel i ruszył w kierunku swego nowego, starego domu.

Koniec interwencji fabularnej

[Minoru]

---

A więc stało się. Minoru oficjalnie przeszedł na stronę Uchiha. Ludzi, którym kiedyś zaufał i starał się dla nich zdobyć mur. Ludzi których później nienawidził za to że omamili go pięknymi słówkami o zdobywaniu muru i ratowaniu biednych ludzi żyjących po drugiej stronie. Ludzi, którym przybył z pomocą, gdy ci sami ludzie zza drugiej strony postanowili przejść na ich stronę muru. Rakurai aż miał ochotę parsknąć śmiechem nad przewrotnością losu jaka toczyła się w jego życiu.
– Dziękuję. Jestem wdzięczny za wszelką pomoc. Obiecuję, że wrócę jak najszybciej. Jak tylko załatwię swoje sprawy i uda mi się tutaj dotrzeć okrężnymi drogami. - Ukłonił się Masashiro w geście podziękowania, za to że ten pozwolił mu zamknąć ostatnie wątki ze swego już niemalże byłego życia. Tak bardzo chciał udać się do rodziny, porozmawiać z nimi, opowiedzieć o wszystkim co się tutaj stało i dlaczego ich opuści. Wiedział, że będą się martwić, zwłaszcza matka. Ale nie mógł ich odwiedzić, ani napisać, przynajmniej nie teraz. Przynajmniej nie dopóki jego dawni pracodawcy nie przyklepią dealu z Masashiro i nie zgodzą się by ten pozostał na usługach u Uchiha.
– Gdy wrócę, będę na wszelkie twoje rozkazy. Jeśli będzie trzeba to przyprowadzę do ciebie choćby samego cesarza. - Były to czcze przechwałki, z czego Rakurai doskonale zdawał sobie sprawę. Lecz musiał choć odrobinę okazać swoje oddanie. Chcąc nie chcąc zawdzięczał temu mężczyźnie bardzo dużo.
Gdy Masashiro życzył mu powodzenia w jego podróży. Minoru wstał ze swego miejsca, czując że to już koniec ich rozmowy.
– Na pewno udam się na południe, do Midori, potem do Shinrin i zapewne do Sakai i Yusetsu. Byle jak najdalej od granicy. Ostatnim czego teraz potrzebuję, to natrafić na jakiekolwiek grupki dzikich. Powtarzam się, lecz naprawdę jestem wdzięczny za wszelką pomoc jakiej mi udzieliłeś Masashiro-dono. - Podziękowaniom nie było końca. Faktem było jednak, że człowiek będący przyszłym mężem Misae postarał się dla niego dużo bardziej, niż musiał. Czy to z faktu tego, że Misae wstawiła się za swym przyjacielem, a może było w tym coś jeszcze. Nie robiło to żadnej różnicy. Minoru nigdy w życiu nie zgadłby, że jego życie tak się potoczy. Nie takie miał wszak plany. Lecz czasem trzeba było płynąć z nurtem. Jeszcze kilka razy podziękował Masashiro i pożegnał się z nim, zanim naprawdę opuścił pomieszczenie.
Gdy jednak znalazł się na zewnątrz, natychmiast udał się do swego namiotu, gdzie pozostawił cały swój drobny dobytek. Zebranie go, zajęło mu zaledwie kilka chwil, gdyż i tak szykował się do wyruszenia niedługo. Wtedy jednak nie wiedział jeszcze gdzie będzie się wybierać. Teraz jednak wiedział. Daishi, dom Kitashiego. Miał poczucie, że musi spotkać się z jego rodzicami. Wyjaśnić im co stało się z ich synem. Będzie to na pewno bardzo bolesna wyprawa, lecz lepsze to niż życie w niepewności. Nim wyruszył, zabrał ze sobą jeszcze trochę prowiantu. W Sakai miał niby móc uzupełnić zapasy, lecz tak naprawdę nie mógł być tego pewien. Dlatego też wybierał rzeczy które miały szanse wytrzymać jak najdłużej. Chleb, suszone mięso, solone ryby i mięso. Dopiero tak przygotowany, opuścił obóz.

Z/T -> Szlak transportowy