Fugu

[Kyoushi]

Misae jak zawsze miał rację. Nie pamiętał kiedy ostatnio potrzebował do czegoś zaproszenia, wchodząc gdzie nie należało, przez co narobił wielu problemów i to nie tylko sobie, ale i innym z jego świty. Cóż, niestety po wielu latach treningów i osiągnięciu swojej nadludzkiej siły, niestety stał się bardzo lekkomyślny i lekceważący zagrożenia. To była ta prawdziwa część jego samego, której tak bardzo kiedyś się bał i próbował ukryć. Dzięki temu, nareszcie może robić co zechce. Uśmiechnął się do białowłosej miss yamanakas i mrugnął delikatnie okiem, wciąż połykając udon z zupy, którą właśnie przechylił i wychlipał, gdy tylko książę pustyni wypił pierwszego, by sam Kjudasz wychylił swojego już kolejnego. Całe szczęście nim doszło do wypuszczenia pary z ust Kjuszarda, Matsuda wyprosił wszystkich z przybytku, jednocześnie goście nie wyglądali na wkurzonych. Ciekawe co im nagadal, że byli tacy potulni. Wtem nastał moment, w którym wystrzelał się z wielu, naprawdę wielu informacji, których drugi raz raczej by nie powtórzył w tym samym stylu co teraz. Zaczął więc od odpowiadania na spodziewane pytania. Całe szczęście była tu też obecna na froncie Miśmae, która dodała co mogła, szczególnie na temat trucizn, nieznanych nawet tak znakomietej medyczce jak ona.
- Kurwa, ale mogli chociaż troche dać spokój, a nie wjeżdżać na pełnej piździe i podbijać większą część kontynentu.. Antykreator przy nim to potulny piesek. Samo wolne Bijuu moglibyśmy pokonać, ale Jinchuuriki panujący nad swoim demonem jest niemal nieposkromiony. - dodał naprędce odpowiadając niejako Ichirowi, który sarkastycznie zarzucił coś na temat pokoju na świecie - i to bardzo celnie ocenił, by najpierw odpowiedzieć Sołkowi, który pierwszy strzelił swoim pytaniem w kierunku shinobi okrytego w pelerynę z logiem klepsydry na plecach:
- A no tak, bo ty nie wiesz. W zasadzie tylko ty z tej grupy nie wiesz, ale myślę, że już czas byś się dowiedział - skinął w stronę Ichira głową porozumiewawczo, gdy tylko ten dał znak zrozumienia i tego, że ufa samemu Matsudzie jak członkowi Klepsydry, wtem sam Kjuszard zaczynał strzelać nowinami: - Tak, gdy otrzymałem miecz chakry od Katsumi, byłem w stanie uciąć łapę pełnej formie bestii Kyuubiego. Mam nadzieję, że jakoś kurwa cudownie nie odrosła... A co do mojej pełnej formy... Była to niegdyś wielka tajemnica, ale po tej wojny z dzikimi cały kontynent będzie o tym wiedział - szczególnie, że wieść o mnie rozeszła się jakobym zginął w tej walce. Jednak do sedna, ja też jestem Jinchuuriki, jedynym na kontynencie, którego znał wywiad Uchiha w pełni panującego nad tą mocą. - wtedy by udowodnić Matsudzie z kim się mierzy, uniósł w jego kierunku rękę, na której nagle pojawiły się bańki chakry, chakry demona, która rozprzestrzeniła się tylko do przedramienia, by po chwili tylko na krótki moment zapłonąć niebieskim ogniem, jakoby miał przejść w pełną przemianę. Niedługo później całkowicie zniknęła, a on chwycił za kielon i wychylił go w swoje gardło.
- Nigdy nie byłem zbytnio zainteresowany polityką i wywiadem, stąd chuj wie jak to się stało, że nawet Gazo z tamtych stron niczego nie wiedzieli i nie powiedzieli. Albo wiedzieli i nie powiedzieli, bo może są w zmowie? Ja nie wiem. Biznes... Rewanż na dziewięcioogoniastym, wchodzicie? - zapytał, zaciskając mocno pięść tuż przed sobą z szyderczym i typowym dla siebie uśmieszkiem, niczym z portretu, który widniał u jego autora. - Haha, ja zawsze byłem wolnym shinobi, ale Klepsydra to wystarczające zobowiązanie, nie nadaję się służyć i to jeszcze tobie. Straciłbyś przy mnie wszelkie poważanie, tak jak stracił wszelki Shirei-kan klanu Uchiha, sam wiesz. Uchiha próbują zebrać się do kupy i rozesłać wieści do wszystkich stron, włącznie z pustynią. Kontynent musi być świadomy zagrożenia i przestać to bagatelizować, a śmierć Lisa jest niezbędna do pozbycia się dzikich. Z nim są niezwyciężeni w tych ilościach shinobi, których mają i tej siły Jinchuuriki. Jednak myślę, że z waszym wsparciem dałbym mu radę... Może jeszcze nie teraz, ale niedługo. Muszę znów trenować. - ależ mu się rozwiązał język, nie dopuszczając niemal nikogo do głosu by zakończyć swój monolog: - Ale, ale, to później. Co z mafią? Czy jesteśmy gotowi? - zapytał spoglądając to na Asahiego i na Matsude, którzy musieli podzielić się statusem tej akcji. W końcu nie wiedział na czym stoją, po tej wierutnej i przeklętej wojnie, w której brał udział i tak mocno odcisnęła na nim piętno. Co teraz przed czwórką (piątką) poteżnych liderów organizacji oślepiajacej już nie tylko swoją niezachwianą reputacją, ale i horrendalną siła w tak nielicznej grupie.

[Souei]

Rozmowa z każdą minutą stawała się coraz ciekawsza. I nawet informacja, że Ichirou został mianowany Shirei-kanem swojego rodu nie była tutaj najbardziej szokującą nowością. Gratulacje mu się należały, to oczywiste, ale jednak wszyscy szybko przeszli nad tym do porządku dziennego, bo na tapecie było coś jeszcze bardziej interesującego. Souei uważnie słuchał teraz Kyoushiego, który miał najwięcej do przekazania z ostatnich wydarzeń. A do tego zdradził Matsudzie wielką tajemnicę, która zaraz miała roznieść się po całym kontynencie.
- Ty jinchuuriki? Nosisz w sobie ogoniastą bestię? - Zapytał o to, na co odpowiedź przed chwilą padła. Tak naprawdę w głowie kłębiło mu się więcej pytań, którym towarzyszyło wiele emocji - od ekscytacji po zaniepokojenie. Z jednak strony chciałby zobaczyć Biju na własne oczy, z drugiej zaś miał wątpliwości czy w takiej sytuacji goszczenie Kyoushiego w Fugu było dobrym pomysłem. Uspokoił go jednak trochę mały pokaz, którym Shiroyasha zaprezentował swoją kontrolę nad, jak to określił, tą mocą. Matsuda nie wiedział dokładnie, na ile to jego moc, a na ile to manifestacja Bestii, która znajdowała się w nim. Mafiozo sam dorobił sobie analogię do swoich zdolności, gdzie jeśli tylko stracisz czujność, to tracisz kontrolę i własna moc pochłania cię do reszty. Miał nadzieję, że w tym przypadku nic podobnego się nie wydarzy, chociaż to też byłby nie lada widok...
- I tak zamierzałem zrobić sobie mały urlop od Shigashi. Jeśli tutaj wszystko rozwiąże się po naszej myśli, to możecie na mnie liczyć. - Teoretycznie jego miejsce było w mieście kupieckim, ale Soueiowi już od jakiegoś czasu było tutaj dość ciasno. Silni przeciwnicy powoli się kończyli, a zwieńczeniem ostatnich wyzwań miał być przecież Tentora. Po jego śmierci trzeba będzie wyjść z własnej strefy komfortu i zobaczyć w końcu resztę świata, którego zew odczuwał coraz mocniej.
- A wiesz gdzie teraz znajduje się Dziewięcioogoniasty? Trzeba wytropić go za Murem czy został w Kotei? - Znajomość lokalizacji bardzo by im pomogła, ale nie była w sumie absolutnie konieczna. Najwyżej droga do celu trochę się wydłuży.
- U nas sytuacja powoli się klaruje. - Zmienili nagle temat na ten teoretycznie właściwy. Mafijne porachunki miały być tematem przewodnim tej popijawy, jednak na chwilę zeszły na dalszy plan. Teraz jednak można było zająć się tą sprawą na poważnie.
- Jakiś czas temu rozpoczęła się regularna wojna między mafiami. Walki uliczne, podpalenia, rozboje, zabójstwa - obecnie to tutaj codzienność. Najbardziej między nami a Tygrysami, ale chyba mamy przewagę. Teraz to dobry moment, żeby ostatecznie przechylić szalę. Jeśli jesteście w komplecie, to mogę odezwać się do Szefowej - pomoże wszystko nam zorganizować, ale to może zająć kilka dni. - Oznajmił zebranym aby wiedzieli, że cała ta akcja to nie wejście z buta do piwnicy gdzie ukrywa się Ryuichi. Najpierw trzeba będzie znaleźć tą piwnicę.
- Jutro to ogarnę, a na razie... mówiłeś, że potrzebujesz treningu? Świetnie się składa, bo mam dla ciebie propozycję. - Zwłaszcza teraz, gdy Souei dowiedział się, że Kyoushi jest jinchuuriki, chciał przekonać się o jego sile. Wciąż mieli przecież nierozwiązaną turniejową walkę, którą Matsuda poddał z powodów zawodowych. Wtedy nie miał powodu aby prezentować swoje umiejętności przed szeroką publicznością. Teraz zaś publiczności nie przewidywał.

[Ichirou]

Wykorzystał dogodny moment, by dotknąć dłoń Misae i nawiązać z nią rozmowę, której nie mogli usłyszeć postronni. Głos dziewczyny wybrzmiał w jego głowie, relacjonując dość niefortunną sytuację klanowego, starszego krewniaka. Usłyszawszy streszczenie wydarzeń i problemy, które piaskowy staruszek ściągnął na siebie, Ichirou westchnął ciężko – nie telepatycznie, a normalnie.
– No to ładnie mi podkopał dołek na początek kadencji… Ale skoro mój poprzednik posłał go do Sogen, to niech on świeci za niego oczami. Tak czy inaczej, jakoś wybrniemy z tej sytuacji, nie przejmuj się na zapas. Byle tylko nie pogarszał swojej sytuacji – odpowiedział telepatycznie. Sprawa Kuroia wydawała się być ciężkim daktylem do zgryzienia, ale Ichirou nie był osobą z tendencjami do zamartwiania się. Swoją drogą, nie widział też potrzeby niańczenia towarzysza, który w teorii z nich wszystkich powinien być najdojrzalszy. Jeśli będzie trzeba, to się za nim wstawi, najwyżej wymyśli jakąś pokazową karę i tyle.
Potem wrócił do konwersacji wspólnej dla wszystkich zgromadzonych. Kyoushi kontynuował swoją opowieść, pełen przejęcia podkreślają moc jinchuurikiego zza muru. Wychodziło na to, że tamten był naprawdę potężną istotą, choć trudno ocenić było jak bardzo. Kogo jak kogo, ale opowieści Shiroyashy rzadko kiedy były mdłe, więc można było się w nich spodziewać trochę albo i nawet wiele podkoloryzowania. Skoro jednak powtarzał, że Antykreatorem był mizernym przeciwnikiem wobec nowego zagrożenia, to jednak coś musiało być na rzeczy.
– Ale sama siła nie wystarczy, prawda? – wtrącił się wreszcie. – Kluczem każdej walki z bestią, w której brałem udział, było użycie we właściwym momencie fuuinjutsu. Powinieneś być w tym zorientowany najlepiej. No chyba, że czegoś nie wiem i jest jakiś inny sposób… – skończył, wzruszając bezradnie ramionami. Zebranie grupy na dziewięcioogniastego faktycznie było jakimś celem, jednak w tej chwili Seinin podchodził do tematu znacznie bardziej zachowawczo. Nie miał nigdy styczności z dzikimi, nie znał ani nie rozumiał tego ludu. Nawet z perspektywy lidera klanu nie był w stanie ocenić, na ile ci stanowili zagrożenie dla pustyni.
– Jasne, że chcesz zemsty, ale wszystko po kolei – oznajmił, gestem otwartej dłoni zalecając stłumienie zapędów Kjosza. – Wolałbym najpierw dowiedzieć się więcej o tych ludziach – kim oni są i czego w ogóle chcą na tym kontynencie. Chodzi jedynie o podbicie nowych ziem, czy co? – Na tym póki co uciął temat, który niezmiernie podgrzewał białowłosego Uchihę. W tej chwili mieli wystarczająco wiele spraw do załatwienia. Łapanie się kolejnej bez zakończenia choćby aktualnych sprawiłoby tylko, że finalnie niczego by nie zrobili.
– No i to chodzi. Konkrety, podoba mi się – odparł z satysfakcją na słowa Matsudy. – Tego się spodziewałem po liście, że w końcu nadszedł moment na zajęcie się tym gnojem. Zorganizuj w takim razie spotkanie. Chcę mieć ten temat już zakończony zanim wrócę na pustynię.
Chwilowo zamilkł, bo zajął się jedzeniem tego, co oferowało dzisiaj Fugu. W międzyczasie z lekkim zainteresowaniem przysłuchał się wzmiance o wspólnym treningu. Nie, żeby był zainteresowany testować swoje siły, ale chętnie obejrzałby wspólników w akcji.

[Misae]

-Nie mogę tego obiecać… zagrał na nosie chyba wszystkim po drodze, z Taishi-dono włącznie. - odparła telepatycznie. Słychać było, że wyraża się o Kuroi’u z przekąsem. Uwielbiała tego piaskowego dziada, ale sprowadził jedną decyzją problem na więcej osób niż mógł sobie wyobrazić. Najważniejsze było teraz zostawić sprawy w jego sprawnych rękach.
Przysłuchiwała się z uwagą ich wymianie zdań. Nic dziwnego, że Kyoushi tak przeżywał to co się wydarzyło. Był tak niesamowicie potężny, to co pokazał na polu bitwy… to był wręcz boski pokaz, którego ludzie nigdy nie powinni doświadczyć, a jednak był on niewystaczająco silny aby z pomocą Katsumi i Kamino powalić lisa. Powoli zaczynała się zastanawiać czy ktokolwiek sobie z nim poradzi.
Na wspomnieniu o możliwym przyłączeniu do tego zadania Souei’a inny lisek aż strzelił z uszu. Wgramolił się na kolana Soueia i spojrzał na niego z zachwytem merdając ogonem niczy,.
-Będziesz nam gotował dobrodzieju? - oczy fenka rozbłysły jak najpiękniejsze gwiazdy pustyni. To było zdecydowanie najważniejsze pytanie tego wieczoru i nikt nie da wmówić fenkowi, że było inaczej. Walić tygrysy. Walić jakiegoś lisa potwora. Kuchnia Matsudy była warta olania reszty świata.
Misae pokonała już połowę zaserwowanej przez gospodarza zupy przysłuchując się wymianie zdań obecnych. Oddetchneła głęboko i jej dłoń niemal odruchowo znalazła uzupełniony w międzyczasie kieliszek.
-Pracując w szpitalu miałam możliwość odczytać wspomnienia jednej dzikiej - odparła korzystając, że byli w zaufanym gronie. Skoro Kyoushi ufał na tyle by opowiedzieć o bijuu, oraz widać było, że coraz więcej planów było powiązanych między Klepsydrą a Souei’em nie było sensu grać głupa… szczególnie, że ufała mężczyźnie również i ona.
Uniosła kieliszek do ust, aby zwilżyć wargi rozgrzewającym trunkiem.
-Oni przed czymś uciekają - odetchnęła w końcu biorąc kolejny łyk alkoholu, który sprawił, że szum w jej głowie stawał się coraz przyjemniejszy i skutecznie znieczulał obrazy, które przywołała. Wspomnienia, które nie były ich -Jakieś demony… nie jestem w stanie określić dokładnie, ale boją się ich śmiertelnie. Podobno jakieś pieczęci zostały złamane i teraz zaczną zalewać kontynent idąc na północ. - opowiadała i zimny dreszcze przebiegł po jej plecach na wspomnienie strachu tamtej kobiety, który teraz był również i jej strachem -Ci wężowi wyznają kult białego węża czy coś podobnego… ten kto jest przez niego naznaczony jest ważnym członkiem ich rodziny - nie wiedziała czy ta informacja przyda im się do czegokolwiek kiedykolwiek, jednakże lepiej powiedzieć niż nie.
Szczęśliwie panowie zeszli na temat treningu i oczy Misae rozbłysły radośnie. Mogło być to naprawdę ciekawe widowisko, którego chciałaby być świadkiem.
-Trening? Spróbujcie się nie pozabijać przed misją - stwierdziła rozbawiona.

[Kyoushi]

Tu nie było czasu na chlanie. Chociaż w międzyczasie, gdy wymieniali swobodnie zdania, białowłosy co rusz sięgał po naczynie, z którego chlipał i co rusz prosił o dolewkę swojego krzaczasto-brwiowego koleżkę. Ten to wiedział jak polać by morda nie przestawała się zamykać - widać było, że był doświadczonym mafiozo. A więc i na pierwszy ogień odpowiadał Sołkowi, który nie mógł się nadziwić, mimo że udawał spokojnego, że białowłosy to bestia sama w sobie. Odpowiedź była dość wymowna, ponieważ bardziej wyglądała jak pokaz umiejętności zapanowania nad chakrą ogoniastej bestii, aniżeli słowa, które mogły przecież być kłamstwem. Teraz, gdy wszystko było jasne, nie musiał się dalej z tym kryć. Wtem wtrącił, ale jakże mądrze - co przystało na szefa - Iczir.
- Tak, tylko teraz jakie to ma być fuuinjutsu, skoro to nie jest klasyczne pieczętowanie wolnej bestii, a obcy jinchuuriki, z którego trzeba wydobyć bestię, która jest z nim w doskonałym połączeniu. To jakiś inny lewel wyjmowania demonów z pojemnika, a ja w fuuinach jestem równie zielony co w miłości do senju, hehe. - zażartował, przepijając kolejną kolejkę. Ten żart mu się tak udał, że podśmiechiwał się jeszcze trochę pod nosem. Na dawkę pytań odpowiedziała tym razem Misae, która również zaskoczyła Kjudasza. Ten nie wiedział przecież, że przed czymś, co nazwała demonami uciekali. Więc był w tym grubszy sens, niż mogłoby mu się wydawać do tej pory.
- Był w Kotei, ale gdzie jest teraz... Nie mam pojęcia. Jednak będę w stanie go wytropić... - tu nadeszła pauza, gdy wysłuchał kolejnych mądrych słów trzeźwego jeszcze i jedynego logicznie myślącego, a nie mieczem czy też łapskiem człeka, mistrza kuwety i nosiciela doniczek (z niewiadomego powodu mu ta doniczka na plecach, eh).
- Ojej, to wparowaliśmy tutaj w idealnym momencie w takim razie! Cieszy mnie to niezmiernie! Czyli co, póki dzicy tu nie dotarli to możemy dokończyć sprawę Matsudy i.... - wtem usłyszał wyzwanie, a w jego oczach pojawił się żywy płomień. Wstał i uniósł obydwie ręce ku górze i krzyknął: - TAAAK, BIJMY SIĘ - nie zdążył jeszcze usłyszeć jaka była to propozycja, a Shiroyasha wpadł w amok, w którym już był gotowy rozerwać swoje rzeczy na strzępy i przejść do walki, choćby tutaj. Misae nie mogła go zatrzymać. Ichira słowa nie mogły go zatrzymać. Jego siła buzowała w jego kocim ciele, aż napiął mu się grzbiet, gdyby tylko był prawdziwym kotem. W sumie mógł nim się stać, ale może jednak szkoda tego pięknego przybytku.
- Co to za propozycja?! - wykrzyknął z niebywałą radością. Rzekł, by na chwilę też ochłonąć i zagadać do Misae: - Niewiele więc wiemy, ale dzięki tobie i tak więcej niż ja sam wiedziałem. Wężownik i demony. Kurwa, ale jazda, w końcu zaczyna się coś dziać! - radością obwieścił światu, że główny bohater jest pełen wigoru, energii i siły by zawojować wszystko co nadchodziło. Nie tylko Kyuubiego, ale i demony i inne chuje muje! Wspaniały to był czas dla Shiroyasha i kompanów!

[Souei]

Trudno było poskładać to wszystko do kupy, gdy nie miało się całego obrazu od razu. Co chwila przy stole pojawiały się nowe fakty i wątki, a Matsuda układał je sobie w głowie jak klocki, które na razie średnio do siebie pasowały. Ewidentnie brakowało tam jeszcze kilku, które być może zostaną dodane w swoim czasie. Tym razem to Misae zwróciła na siebie uwagę, zdradzając im przynajmniej część motywacji Dzikich. Z fenkiem na kolanach i kieliszkiem w ręku, Souei przysłuchiwał się temu, co ma do powiedzenia Yamanaka. Na pytanie liska jedynie uśmiechnął się do niego życzliwie i delikatnie przygładził jego uszy wzdłuż ciała.
- Ciekawe, co jest straszniejsze od inwazji na cały kontynent... - Zamyślił się przez chwilę. Skoro oni również mieli Biju po swojej stronie, to z jakim zagrożeniem musieli się mierzyć, skoro nie mogli sobie dać z nim rady? Pazur wiedział, że są na tym świecie rzeczy, które nie śniły się fizjologom, a jemu nawet do nich było bardzo daleko. Mimo, że był doświadczony na własnym poletku, to niewiele wiedział o życiu poza Shigashi no Kibu. Widocznie po ziemi chodziły jeszcze większe wyzwania, niż osławione Ogoniaste Bestie.
- To co ja bym zrobił w takiej sytuacji to sprawienie, żeby nas zaczęli bać się jeszcze bardziej. - Odparł na relacje Misae. Imigracja na taką skalę po wygranej wojnie na pewno będzie problemem na skalę światową. Może nie było jeszcze za późno, aby zawrócić bieg tej rzeki? Ciężko było wyrokować wiedząc tyle, co on w tej chwili, lecz Souei wychował się na rozwiązaniach siłowych i prawie silniejszego, więc pierwsze pomysły jakie wpadały mu do głowy, to wymordowanie problemu. To jednak musiało poczekać, niestety.
- Jutro z samego rana wyślę kogoś do Głowy i zaczniemy działać. Na razie dopijcie, dojedzcie i znajdźcie sobie jakieś łóżko na noc. U mnie nie ma miejsca. - Oznajmił, spoglądając na Ichirou, który tak jak reszta, był gotowy do działania. Wszyscy rozumieli jednak, że nie ruszą teraz z Fugu prosto pod kryjówkę Tentory. Trzeba było chwilę poczekać. A oczekiwanie można sobie było umilić. Kyoushiego nie trzeba było namawiać do niczego. Tym bardziej, że od razu odgadnął intencje Soueia, który rzeczywiście chciał mu zaproponować coś w rodzaju sparingu.
- Mamy zaległą walkę turniejową. - Matsuda pociągnął spory łyk z kieliszka.
- Pamiętam twoje techniki Raitonu z wtedy. Nie masz nic przeciwko małemu pokazowi jutro rano? Poza miastem jest taka stara leśniczówka. Charakterystyczne, opuszczone miejsce. Ty i ja. I wy, jeśli chcecie. Poza tym żadnej publiczności. - Czyli to, do czego zawsze dążył Matsuda. Zaprezentowanie swoich zdolności przed całym stadionem było mu wybitnie nie na rękę, ale w kameralnym gronie nie trzeba było za wszelką cenę podtrzymywać wizerunku kuchcika z małej jadłodajni. Poza tym, czy ktoś się jeszcze na to nabierał, widząc jak wygląda?

[Ichirou]

Nie był w stanie ocenić, na ile ostatnie wydarzenia zmieniały sytuację na kontynencie. Pojawiło się nowe, bardzo poważne zagrożenie dla wszystkich regionów, to jasne, ale wciąż brakowało informacji, jak to wszystko będzie wyglądać. Ichirou więcej wiedział o śniegu w Lazurowych Wybrzeżach niż o ludach zza muru. Ich kultura, wierzenia, zamiary czy zdolności były dla niego całkowitą zagadką. W innej sytuacji zepchnąłby na bok usłyszane zmianki, jednak jako przyszły Shirei-kan musiał się z nimi liczyć. Klan Sabaku będzie musiał w ten lub inny sposób zareagować, ale na to jeszcze przyjdzie pora.
Najdziwniejsza w tym wszystkim była wzmianka Yamanaki o ucieczce dzikich przed czymś. Co za kataklizm pojawił się na ich ziemiach, że postanowili opuścić swoje terytorium? Asahi nie był wybitnym historykiem, ale z tego co wiedział, to te ludy zamieszkiwały obszary poza murem w zasadzie od... zawsze? Tak mu się przynajmniej wydawało.
W związku z powyższymi kwestiami zapadł w zadumę na parę chwil, oddając tym samym poletko pozostałym. Kyoushi kontynuował swoje. Był zawzięty bardziej niż zawsze i po jego postawie Seinin był w stanie stwierdzić, że nie będzie się dało odwieść go od planu pokonania posiadacza bestii o dziewięciu ogonach. Nie pozostało więc nic innego jak wesprzeć go w jego celu. Ichirou nie puściłby go sam. Ten narwaniec potrzebował kogoś do ostudzenia ognistej krwi.
– Czyli sytuacja jest bardziej przewalona niż w przypadku samego demona? Tym bardziej trzeba informacji, bo z siłą nie będzie problemu… – podsumował temat zemsty.
Sprawy z Akiyamą też wydawały się być dograne. Niebawem czekało ich spotkanie z szefostwem, a potem, najprawdopodobniej, natarcie na ich wspólnego wroga. Myśl o wspólnej akcji z zaufanymi kompanami potrafiła nieco pobudzić nawet zblazowanego, doświadczonego Seinina.
- W sumie to chętnie obejrzę. I przypilnuję przy okazji, żebyście się nie pokiereszowali za bardzo przed naszym zadaniem - oznajmił, a potem, w ciągu najbliższych kilku chwil, dokończył swój posiłek i napitek.
- A właśnie, Misae, nie zdążyłem zapytać. Planujesz wziąć udział w naszym, ekhm, przedsięwzięciu, czy masz inne plany? - zapytał dziewczynę. Nie zachęcał ani nie odradzał, po prostu chciał się rozeznać, w jakiej liczbie podejmą działanie.
Możliwe, że jeszcze trochę posiedzieli, umilając czas rozmowom na mniej istotne tematy. Nie można było ciągle gadać o wojnach, najazdach czy mafijnych porachunkach, bo człowiek by zwariował.
- Matsuda, polecisz jakiś nocleg? Wygodny, ale żebyśmy mieli spokój - rzucił na odchodne. Jeżeli otrzymał jakąś wskazówkę, to ruszył razem z resztą za sugestią, a w innym przypadku Klepsydrowa zgraja poszukała czegoś na własną rękę. Ichirou rzecz jasna opłacił zakwaterowanie dla wszystkich - to była kwestia bardziej przyzwoitości niż dobrego gestu.
Gdyby Kyoushi jeszcze namawiał go na butelkę, to zgodził się tylko na jedną kolejkę. Niczym stary dziad poradził wszystkim, że warto się dobrze wyspać na kolejny dzień. Tak naprawdę chciał trochę ciszy dla siebie i chwili do poukładania w głowie wszystkich rewelacji, o których niedawno usłyszał.

[zt] wszyscy

[Souei]

Nareszcie dotarł do domu. Z Ichirou przy boku nie chciał zbyt długo zabawić w Shigashi, zwłaszcza po tym jak Hibiki doradziła mu się wycofać. Nie spodziewał się, że zapowiedziane przez nią gwałtowne zmiany zacznę się dziać jeszcze tego samego dnia, ale nie znaczyło to, że mogą teraz trwonić czas na relaks i przyjemności. Matsuda zamierzał zabrać tylko to co niezbędne, zabezpieczyć swój dobytek (choć nie było tutaj wiele do zrabowania czy zniszczenia) i... tyle. Można było ruszać w drogę.

  Ukryty tekst

Kuchnia wygaszona, okna pozasłaniane, drzwi na górę zamknięte. Ogarnął ostatni raz wzrokiem swoją salę, mając gdzieś z tyłu głowy, że może to być ostatni raz. Nie wiadomo co przyniesie ze sobą wiatr zmian, który równie dobrze mógł okazać się niekontrolowanym huraganem. I pomimo tego, że było to przecież tylko miejsce - kilka stolików i krzeseł, była to jedna z jego niewielu własności. Z drugiej strony był jednak optymistą jeśli chodzi o ten przymusowy urlop.
- Świat zmienia się dla wszystkich, hm? - Zagaił, zamykając drzwi od zewnątrz. Z tego co udało mu się wywnioskować z plotek i wypowiedzi Ichirou, jego też czeka sporo nowości i to właśnie po nie udawali się teraz na Pustynię.
- Masz już gotową historyjkę skąd się znamy? Musimy coś ustalić, zwłaszcza, że teraz będziesz na świeczniku. - Dobrze byłoby mieć wszystko przygotowane zanim rzucą się w wir polityki, a znajomość nowego Shirei-kana z mafijnym zabójcą mogłaby wzbudzać niepotrzebne kontrowersje. Tym bardziej, że zadaniem Soueia było pozostanie poniżej radarów wrogów, nawet jeśli będzie daleko za granicą, w zupełnie odległej prowincji.

[Ichirou]

Pojawili się w Fugu, ale tym razem Seinin nie miał co liczyć na pożywną zupkę — knajpa była zamknięta na cztery spusty, a on sam z Matsudą gościł tu wyłącznie przelotem. Kiedy mafijny zakapior szykował swoją wyprawkę na przymusowy urlop, Ichirou zajął miejsce w sali restauracyjnej... o ile w ogóle można było nazwać tak tę obitą drewnem norę. Zanim zdążył rozsiąść się na dobre, poczuł się tu niemal jak u siebie — co za tym idzie, bez większego skrępowania pomyszkował po półkach za ladą, wypatrując jakiegoś przyzwoitego alkoholu.
Nie znalazł niczego, co choćby zbliżyło się poziomem do trunków z Antai. Ani kropli wybitności, ani krztyny klasy. Westchnął cicho, a potem chwycił za butelkę z etykietą sugerującą, że to coś miało być winem — albo chociaż udawać wino, póki nie otworzy się korka. Nie spodziewał się wiele, więc nie mógł się rozczarować.
Tak oto gościł się przez parę najbliższych chwil, racząc się czymś niezbyt godnym jego podniebienia, ale przynajmniej oferującym odrobinę rozluźnienia po intensywnej misji. Smak pozostawiał wiele do życzenia, ale dla umysłu — ta krótka chwila spokoju była całkiem przyjemna. Seinin oparł się wygodnie, półprzymknął oczy i pozwolił sobie po prostu być, choć przez moment.
A potem ze strony gospodarza pojawiła się intymna propozycja, która nieco zaskoczyła Sabaku. Całe szczęście, że okna do lokalu były pozasłaniane. Asahi z początku był odrobinę zaskoczony, ale przyjął pozytywnie inicjatywę kolegi.

  Ukryty tekst

Nadeszła pora wyjścia. Matsuda słusznie podjął temat przykrywki, którą musieli wspólnie ustalić, zanim pojawią się w Atsui. Ichirou, jako przyszły lider Sabaku, na którego formalne mianowanie czekała już cała prowincja, miał pełną świadomość, że wkrótce znajdzie się w centrum uwagi. Każdy jego ruch mógł zostać skomentowany, przeanalizowany, albo po prostu obgadany — a towarzystwo osobnika pokroju krzaczastobrwistego o niezbyt subtelnym obyciu, mogło zrodzić więcej pytań niż odpowiedzi.
- Raczej nikt nie uwierzy, że planujesz rozwinięcie biznesu i otwarcie nowego lokalu w sąsiedniej prowincji... Albo że szukasz kulinarnych inspiracji — mruknął z lekką ironią, mierząc wzrokiem kompana. – Chyba musimy wymyślić coś bardziej przyziemnego – stwierdził, robiąc pauzę na chwilę namysłu.
- Może po prostu jesteś mi winny przysługę? Nasze drogi przecięły się, ja uratowałem ci życie, a ty, jako człowiek wielkiego honoru, postanowiłeś się odpłacić. I teraz towarzyszysz mi, czekając na okazję spłacenia długu... – zaproponował, wzruszając ramionami. Pomysł wypowiedziany na głos zabrzmiał całkiem zabawnie — szczególnie biorąc pod uwagę przeszłość Soueia i jego dalekie od romantyzmu podejście do życia. Ale kto wie, może właśnie takie proste kłamstwa były najbardziej wiarygodne?
Na szczęście nie musieli wszystkiego dopracować od razu. Przed nimi był jeszcze kawałek drogi i wiele czasu na zgranie szczegółów. Jakakolwiek historia by nie powstała, jedno było pewne — musiała być spójna, wiarygodna i na tyle nudna, by nikt nie miał powodu w nią wnikać.

[zt] z Soueiem