Szpital

[Kizuna]

W nocy robota dla Taiyo i kota - Misja D - 9/15 - Hmm, myślę, że nie jest to najdziwniejsza rzecz, o jakiej słyszałem. Jak na moje powiedziałbym, że człowiek plujący ogniem lub wyczarowujący całe jeziora wody z powietrza jest dziwniejszy, niż gadające zwierzę. Zresztą weźmy na przykład takie papugi. One przecież normalnie gadają i nikogo to nie dziwi - Futrzak, najwyraźniej biorąc odpowiedź Słońca za chęć udzielenia pomocy, wykonał łapką gest sugerujący, by kunoichi się zbliżyła. Zupełnie, jakby chciał przekazać plany podboju świata i bał się podsłuchu, a przecież chodziło tylko o wejście do szpitala. Tylko, chociaż dla niego kwestia była bardzo istotna - Moja pani nazywa się Umi Hibana. Umi to imię, żeby nie było. Weszła tam kilka godzin temu, żeby zrobili jej jakieś badania i kazała mi czekać przed szpitalem. Mamy już noc, a ja dalej sam. Bardzo się martwię - Czarnowłosy kot miał lekkie wątpliwości przed kolejnym dotykiem ze strony obcej mu kobiety, ale pozwolił się wziąć na ręce. W końcu jeśli chce być wniesiony na teren szpitala, kontakt fizyczny będzie koniecznością. Droga do szpitala nie trwała zbyt długo, bo przecież Taiyo nie zdążyła się jeszcze oddalić. Jeśli udało jej się ukryć kociaka i zdecydowała się wejść do środka, już na wejściu powitała ją pani z recepcji.
- Pani wciąż tutaj? - Zagadnęła entuzjastycznie pracowniczka szpitala.

[Taiyō]

— Papugi? — zapytała odruchowo, nie wiedząc czym owe „papugi” są — naturalnie, z kontekstu rozmowy zrozumiała, iż musiało to być jakieś zwierzę. Niemniej, ich potencjalny wygląd, a także wspomniane „gadanie” pozostało tajemnicą, nad którą niespecjalnie miała ochotę się pochylać, nie teraz. Nigdy nie należała do oczytanych. Niezwykle ciężko było jej pochłaniać książki, gdy przeczytanie jednego słowa zajmowało znacznie więcej czasu, niż przeciętnemu człowiekowi: Watanabe była prawie-analfabetą. Z tego też powodu, niechęci do przeciążania mózgu, szybko, niemal natychmiast, dodała: — …Nie, nieważne. Nie mów, bo naprawdę zwariuję.

Pokręciła głową ze zrezygnowaniem i krótko po podniesieniu kota – umieściła go w miejscu, gdzie prawdopodobnie powinny wyrosnąć atuty złożone z tkanki gruczołowej i tłuszczowej. Tyle szczęścia w nieszczęściu, choć sama nigdy na te „braki” nie narzekała, że materiał był luźny i z powodzeniem przykrył ciałko zwierzęcia. By zapewnić mu komfort, a także stabilność, zaplotła ręce pod jego tułowiem. Konstrukcja nie wyglądała dziwnie, a przez to nie budziła także podejrzeń. No, chyba że pielęgniarka, gdy była w szpitalu ostatnim razem, nadmiernie jej się przyglądała, ale akurat to nie miało miejsca, więc mogła być spokojna. I kot też.

— Powiedz, że umiesz ją wyczuć — zasugerowała z nadzieją, nim przekroczyła próg i stanęła przed recepcją.

A skoro o tym mowa: gotowa była ruszyć bez oglądania się za siebie, byle jak najszybciej rozwiązać problem zaginionej „właścicielki”. Koniec końców, wcześniej nikt jej nie zatrzymywał, wystarczyło to rzucone w pośpiechu „dzień dobry”, ale – znów – trwała pora wyłączona z odwiedzin. Toteż nie robiąc niepotrzebnego rabanu, ewidentnie zmuszona do zbędnej dyskusji, zatrzymała się na moment i odparła:

— Tak, tak. Zapomniałam wziąć od dziadka czegoś bardzo ważnego, a muszę koniecznie to mieć. W normalnych okolicznościach poczekałabym do poranka albo poprosiła o przyniesienie, ale… Sama pani rozumie — westchnęła ociężale. Nic lepiej nie łączy niż wspólne narzekanie. A co do tego, że staruch musiał być utrapieniem i dla recepcjonistki, i dla personelu, nie miała wątpliwości. — Dziadek jest specyficzny i muszę to być ja. Obiecuję, to potrwa chwilę.

Jeśli rozmowa nie trwała dłużej, niż powinna, Watanabe bez większej rezerwy poczęła przemieszać się w kierunku sali, w której znajdował się dziadek. Dla niepoznaki – nie po to przecież przyszła. W międzyczasie, gdy sytuacja pozwalała, zaglądała kolejno do drzwi i próbowała odczytywać kartki z nazwiskami. Opornie i topornie, ale próbowała.

— I jak... Czujesz coś, widzisz? — wyszeptała, kierując oczy w kierunku spowitego materiałem zwierzęcia.

[Kizuna]

W nocy robota dla Taiyo i kota - Misja D - 11/15 Futrzak dostrzegł konsternację na twarzy młodej Łuski. Jak mało świata udało jej się w życiu zwiedzić, jeśli nie wiedziała czym są papugi? Czy kiedyś w ogóle wyściubiła nos poza ramy Shigashi no Kibu? A może nigdy nie opuściła nawet granic tego miasta?
- To takie kolorowe ptaki, które potrafią powtarzać czasem słowa po ludziach - Futrzak postanowił doedukować kunoichi mimo jej niechęci do poszerzenia horyzontów. Nim zdążył bardziej się rozwinąć w temacie pierzastych gatunków, został umieszczony w miejscu, do którego chciałby pewnie trafić niejeden współpracownik Słońca - Myślałem o jakimś mniej intymnym miejscu, ale to też się nada. Nie potrafię jej wyczuć, nie jestem psem tropiącym, tylko kotem.
Recepcjonistka przytaknęła tylko na wymówkę Watanabe i zaleciła, by swoje sprawy załatwiła szybko, bo jest już nieco po godzinach odwiedzin. Przemierzając główny korytarz i czytając informacje na drzwiach sali nie udało jej się znaleźć wspomnianego przez kota nazwiska. Taka metoda mogła nie być zbyt efektywna, zważywszy na rozmiar szpitala, który miał więcej niż jedno piętro. Na końcu holu było jedno pomieszczenie, w którym paliło się jeszcze światło. Nad wejściem widniał napis sugerujący, że jest to izba przyjęć.

[Taiyō]

Informacji o „kolorowych ptakach” nie skomentowała. Ot, z czystej obawy, że jeśli się na to zdecyduje, pojawi się zdecydowanie więcej obciążających zmęczony umysł tematów. Ta potrzeba zgłębiania tajników, nieustannego wyszukiwania uciech w okrutnym świecie, oczywiście, była w niej obecna, ba – nawet mocno rozwinięta, niemniej pragnienie złożenia powiek do snu jakby silniejsze. Chciała załatwić sprawę szybko, a przynajmniej na tyle, by nie wzbudzać nadmiernych podejrzeń wśród personelu. Inaczej; te zapewne wkręciła im w umysł już przy pierwszym spotkaniu, ale wtedy, podobnie jak teraz (przynajmniej tak planowała), nie mieli czasu, by nad tym nadmiernie rozmyślać. Lepiej nie kusić losu, prawda?

Intymne miejsce, które wcale takie intymne nie było – bowiem od nagiej skóry dzielił kocię jeszcze materiał czarnego kombinezonu. Co więcej: pomijając, że jej klatkę piersiową można było z powodzeniem przyrównać do tej męskiej, Słońce nigdy nie uznawała swojego ciała za pieprzoną świątynię cnoty. W zestawieniu z wydarzeniami z sierocińca, tym, czego doświadczała i ona, i rodzeństwo, nie było to znowu takie szokujące. Nauki doktora, niestety, nie obejmowały tych tematów, które pozwoliłyby nabrać zdrowego poziomu wstydu.

— No… tak — zawtórowała zmieszana, choć — jak można było się domyślić – wiedza blondynki o zwierzętach wołała o pomstę do bogów. Wiedziała, to fakt, jak wygląda kot czy pies, nawet kaczka, ale nic poza tym. Wobec tego pytanie, przynajmniej dla niej, wydawało się zasadne. Szybko zanotowała, że absolutnie nie.

Im dłużej trwała krzątanina po korytarzach – tym mocniej rosła w niej frustracja. Pragnęła mieć to za sobą. To i gadające, przewyższające ją inteligencją, zwierzę. Dlatego zaglądała w każdą norę i dziurę z nadzieją, która jednak gasła tak szybko, jak i się pojawiła.

Stojąc naprzeciw drzwi, zza których rozjaśniał się płomień świecy, nie czekała na zaproszenie – natychmiast rozejrzała się wokoło i, jeśli nie dostrzegła w środku nikogo, kto mógłby mieć (nie)uzasadnione obiekcje co do jej obecności w tym miejscu, przeszła przez podwoje. Odchrząknęła porozumiewawczo, dając sygnał koteczkowi, by wyściubił oczęta z ukrycia. Oczywiście tylko wtedy, gdy dostrzegła jakąkolwiek kobietę, która nie miała nic wspólnego z personelem.

[Kizuna]

W nocy robota dla Taiyo i kota - Misja D - 13/15 Łuska zdecydowała, że czasami lepiej jest nie wiedzieć i nie podjęła tematu kolorowych ptaków. Uznała, że nie ma głowy na zgłębianie tajemnic otaczającego jej świata. Szkoda, może znalazłaby ucieczkę od swoich myśli w pięknie różnorakich kreacji, zamiast musieć uciekać się do krótkotrwałych ekstaz wywoływanych używkami. Te mocno szarpały budżetem Watanabe, ale co znacznie gorsze, z każdym użyciem dawały mniej wytchnienia, niż poprzednio. Dziewczyna nie widziała w tym jednak dość dużego problemu, żeby podjąć walkę z nałogiem. Nie miała czasu na takie rzeczy, była zbyt zajęta codziennymi wyzwaniami członka rodziny mafijnej. Do takowych należało między innymi wnoszenie kota do szpitala i szukanie jego właścicielki. Z rozświetlonego pomieszczenia dobiegał głośny dźwięk rozmowy. Taiyo przekroczyła próg izby przyjęć i ujrzała w środku dwie kobiety. Jedna z nich ubrana była w lekarski fartuch, druga natomiast pasowała do słownego opisu futrzastego zleceniodawcy. Na stoliku, przy którym siedziały, stała pusta już butelka wina, której resztka zawartości leżała jeszcze na dnie kieliszków. Kot na znak dany przez Taiyo wychylił delikatnie głowę znad materiału ubrania.
- Kirito! A gdzieś ty się tyle chował! - Krzyknęła staruszka na widok jej towarzysza.

[Taiyō]

Głupi to ma jednak szczęście. Albo wybiórczego pecha. W każdym razie, mimo kobiety w ewidentnie lekarskim fartuszku, Watanabe zdecydowała, zgodnie z pierwotnymi założeniami, się wejść do środka. Dlaczego? Otóż rachunek był prosty – ta nigdy wcześniej jej nie widziała, a więc nie stanowiła bezpośredniego zagrożenia dla interesów blondynki. Nie mogła przecież wiedzieć, że przed ledwie paroma minutami łgała jak opętana recepcjonistce. W matematyce nie była najlepsza, co więcej – była najgorsza, ale akurat to równanie wyszło całkiem nieźle. Przynajmniej tak jej się wydawało.

Oczy Słońca zatrzymały się na winie, kolejnym punkcie potwierdzającym przypuszczenie o braku potencjalnych problemów, a później już bezpośrednio na twarzach postaci. Uśmiechnęła się nerwowo, jeszcze niepewna wersji, jaką sprzeda dwóm „damom” w średnim wieku (o ile, rzecz jasna, w ogóle zajdzie taka potrzeba) albo nawet starczym, bo właścicielka kota ewidentnie plasowała się w tej drugiej grupie. Tym jednak, na co zwróciła szczególną uwagę, był osobliwy zwrot „chował”. Wersja zwierzęcia zupełnie przeczyła temu twierdzeniu.

— Chował? — powtórzyła machinalnie, rękoma sięgając po należność staruszki. Przykucnąwszy, puściła go wolno, by sam mógł zdecydować o następnych krokach. Ewentualnie zająć właścicielkę na tyle, by nie zadawała nazbyt trudnych pytań. I z tego też względu Watanabe wysiliła się na szczyt swoich umiejętności interpersonalnych i z dozą kurtuazji i przejęcia dodała: — Przepraszam, bardzo chętnie opowiedziałabym o okolicznościach, ale śpieszy mi się do domu… Teraz okolica taka niebezpieczna.

Niemniej, mimo wyżej wymienionej deklaracji, nie odeszła od razu. To byłoby co najmniej dziwne, prawda? Zamiast tego, poczekała na choćby niemy sygnał zgody.

[Kizuna]

W nocy robota dla Taiyo i kota - Misja D - 15/15 - Finito Łuska postanowiła wypuścić na wolność futrzaka, nie zważając na obecność pracowniczki szpitala, która mogłaby to przecież zgłosić obronie. Tylko, czy ktoś, kto właśnie obalił butelkę wina, zgłosiłby zwierzę swojej towarzyski od kieliszka. Kirito, bo tak zwał się czarny kocur, wskoczył na kolana swojej właścicielki i rzucił jej się w objęcia, wyraźnie stęskniony.
- Tak bardzo się martwiłem! Wieki cię nie widziałem!
- O czym ty mówisz głuptasie, weszłam tylko na chwilę na przymusowe badania i spotkałam koleżankę. Tyle się nie widziałyśmy, że musiałam zamienić z nią kilka zdań - Staruszka złapała kota i uniosła go bliżej siebie, żeby móc go przytulić.
- Zdajesz sobie sprawę, że jest już po północy? Czekam na ciebie pół dnia.
Właścicielka czarnofutrzastego zerwała się z krzesła jak poparzona, wypuszczając go przy tym z rąk. Ten przeleciał obok Watanabe i wylądował na cztery łapy po drugiej stronie pomieszczenia. Starsza pani w pośpiechu podziękowała swojej znajomej za wspaniale spędzony czas i obiecała jej, że tę rozmowę dokończą przy następnej okazji i następnej butelce wina, po czym opuściła pomieszczenie. Zanim jej towarzysz podążył za nią, odwrócił się jeszcze na chwilę do Słońca.
- Dziękuję za pomoc, dobry z Ciebie człowiek.

[Taiyō]

Watanabe bardzo uważnie obserwowała kobiety. Wpierw jednak podążyła wzrokiem za stawiającym łapki ku właścicielce Kirito. Co prawda, wciąż niosła w sobie obawę bycia nakrytą na występku zwanym „kłamstwem”. Koniec końców, sytuacja była zgoła inna niż wtedy, gdy przebywała w Onsenie wraz z Shisu – jemu również fałszowała jak niewprawiona wokalistka, ale… No właśnie – ale. On nigdy przedtem nie widział blondynki, jego znajomi także. A to znacząco ułatwiało całość. Mimo wszystko maniakalna racjonalizacja tocząca się w tyle głowy pozwalała zachować zimną krew.

Wobec tego stała jak kołek, póki nie została wywołana – na „komplement” staruszki odpowiedziała jedynie wymuszonym, nieco skonsternowanym uśmiechem. Następnie zaś obróciła przez ramię celem przejścia wyjścia z pomieszczenia. Opieszałość mogła tylko zaszkodzić. Przez puste korytarze szpitala Watanabe nieomal biegła, stopy stawiając raz za razem, zwolniła jedynie na chwilę przed ujawnieniem się recepcjonistce – tej życzyła miłej nocy i spokojnego dyżuru. Ot, kurtuazja, którą stosowała w zasadzie tylko wtedy, gdy miała ochotę. Albo potrzebę.

„Człowiek” – tak, nim była, naturalnie. „Dobrym” – niekoniecznie. Złym też zresztą nie. Czymś pomiędzy, czymś, co stało na rozdrożu i nie potrafiło wybrać ścieżki. Ta bezczynność siedziała jej na karmieniu jak chochlik. Tyle że zdawał się on ważyć niesamowicie dużo, a w rubryce „zawód” chyba naprawdę wpisano mu „kat”.

z/t

[Shindo]

- Tak jak mnie się zdawało, zwykłe pizdy !
Uśmiechnąłem się do siebie w myślach po widocznej kapitulacji z ich strony, utwierdzając się co do tego z czego tak naprawdę są zrobieni. A byli z najzwyklejszego gówna, ulepieni na krześle w biurze. Właśnie przez takie ścierwa mafia się panoszy w mieście... Wstałem, łeb jeszcze trochę bolał, a rana zdrowo napierdalała. Postąpiłem krok, zachwiałem się ledwo utrzymując równowagę. Strażnicy coś pierdolili o byciu przeciwko burżuazji, trochę mnie poirytowali bo w cytacie było: "nie popieram". Jednak teraz gorąco dziękowałem mistrzowi Satoshi`emu Kon`owi, jako dzieciak oglądałem jego obwoźny teatr. I akurat ten monolog ze sztuki Papryka ukochałem sobie najmocniej. Obiecuję, że jak wyjdę z tego to w barze wypiję chociażby i szklankę wody za zdrowie wielkiego mistrza.
- Zdrowie Satoshi`ego Kon`a.
Pomyślałem sobie nie zauważając jak strażnicy podchodzą do mnie i coś bredzą o tym, że mi pomogą dostać się do szpitala
- Hahahahaha no chyba was pojebało
Roześmiałem się w swojej głowie, niestety nie zdołałem tego zrobić poza swoimi myślami gdyż w momencie gdy mnie pochwycili zemdlałem. I tylko dzięki temu, że straciłem świadomości te głąby które spokojnie mogły mnie wtedy zaszlachtować nawet się nie zorientowały...

W każdym razie przebudziłem się w szpitalu, w jednym kawałku, dotarło do mnie po chwili co się właściwie stało. Byłem poirytowany i w pewnym momencie zacząłem się zastanawiać czym im nie podziękować jednak szybko się rozmyśliłem. Po pierwsze nie zrobili tego z dobroci serca, a z rozkazu. Po drugie bali się konsekwencji w straży, jednak to kretyni. Prawda jest taka, że akurat te patałachy to zrobili by tam imprezę z okazji mojego zejścia. Nawet wystarczyło na ściemniać, że czerwony tygrys zaatakował ponownie i bohatersko się poświęciłem, by oni mogli uciec.

Chwilę poczekałem i zaraz wylądowałem na stole operacyjnym, przybył ojczulek z krwi i kości prawdziwy medyk. Na początku było całkiem przyjemnie, ale kiedy zabrał się za nogę hohoho to były trudne momenty dla mnie. Pierwsza fala bólu, poderwałem się z łóżka z niemym krzykiem. Zacisnąłem zęby, napinając się z całych sił aby przetrzymać to rozrywające od środka uczucie. Gdy fala zelżała, padłem wycieńczony na łózko łapiąc oddech. Szybką sięgnąłem ręką po coś twardego do zagryzienia, aby zdążyć przed kolejnymi napadami cierpienia. Starałem się nie wydawać z siebie żadnych dźwięków jednak to nie było możliwe. Chrapowaty odgłos wydał się z mojego gardła, kiedy ręce mocno trzymały łóżko, a zęby zagryzły się na przedmiocie. Wydawało mi się, że cały zabieg trwa wieczność. Także w momencie kiedy mnich powiedział, że skończył wydawało mi się że żartuje.

Sam jeszcze długo do siebie dochodziłem do siebie po tym zabiegu, ale w końcu zostałem postawiony na nogi. Jedynie o czym teraz marzyłem to o butelce sake i ciepłym łóżku, ale domowym nie tym szpitalnym. Spostrzegłem, że mnich siedzi jeszcze w tym samym pokoju co ja. Zrobiło się nawet trochę niezręcznie, ale w końcu zagadał mnie o chwilę rozmowy i wyleciał z tym całym gównem.

- Pierdolony Masaru ! Na chuj się wpierdala w nie swoje sprawy !
Uspokoiłem się, chociaż nie było łatwo ze względu na jakieś szantaże i wpierdalanie się w nie swoje sprawy. W końcu odchrząknąłem i powiedziałem poirytowanym głosem:
- W wiosce w której byłem jako dzieciak uczono mnie szacunku do mnichów, sam też byłem świadkiem waszej ciężkiej pracy za którą nie żądaliście pieniędzy, dodatkowo najpewniej ojciec uratował mi nogę. Dlatego nie powiem, żeby ojciec spierdalał. Jednakże powiem, że to nie ojca interes, nie jestem tu gdzie jestem dla pieniędzy. Także jak ojciec nie chcę dać mi forsy to niech sam sobie weźmie jako darowizna na świątynie...
Źle zagadał jednak naprawdę go szanowałem, podszedłem do niego, pokłoniłem się i kładąc mu ręce na ramionach spojrzałem głęboko w oczy i rzekłem:
- Miałem w życiu wszystko to co najpiękniejsze, odebrały mi to mafie. Zginą co do jednego tak jak każdy który wejdzie mi w drogę. A ja ? Ojciec patrzy na żywego trupa z wyznaczoną datą śmierci. Ten dzień to dzień końca mojej zemsty. Wezmę wtedy butelkę sakę, a gdy ją skończę...
Teatralnie przejechałem palcem po szyi i wyszedłem w stronę domu.

Shindo

[Ryukuro]

~ 14/14 ~

~ Shindo~
Wojna gangów - C

Mnich ze smutkiem pokiwał głową. Znał się na ludziach na tyle żeby wiedzieć, że raczej nie przegada młodzieńca. Miał też poczucie, że zabrał się za temat w mało delikatny sposób. Naciągnął złą strunę. Dzięki temu jednak zrozumiał jaki ból nosił w sobie chłopak. Gdy ludzie nazywają się żywy trupem i próbują się zabić na misji to nie są dobre znaki. Wiedząc, że wiele nieosiąganie rzucił Shindo sakiewkę w taki sposób żeby mógł ją złapać.
- Rozumiem. To musiało być dla ciebie ciężkie przeżycie. Pamiętaj jednak, że są też żywi którym na tobie zależy. I wszyscy ci którym pomogłeś również życzą ci dobrze. Ale najważniejsze byś ty sam czuł, że masz powód do życia. Jeśli to droga zemsty to niech to jest jakiś początek. Nie daj się zabić nim nie oczyścisz miasta w całości młodzieńcze. Do tego czasu postaraj się żyć. A gdy nadejdą cię trudne momenty przyjdź tutaj lub do świątyni do mnichów. Może uda nam się pomóc. Z bogiem przyjacielu.
Mnich pochylił głowę i złożył ręce w geście pożegnania. Shindo mógł sobie spokojnie odejść w swoją stronę. Noga została uleczona a większość trucizny wyciągnięta z ciała. Jak się dowiedział pozostały jakieś resztki, ale to była trucizna sprawiająca ból. Jego organizm szybko ją do końca rozłożył uwalniając go od dyskomfortu. Nie zadawała ran ciału a miała łamać wolę przeciwników. Typowa broń kogoś kto pracuje w branży przesłuchań. Teraz jednym jego zmartwieniem będzie naprawienie swojej zbroi.

Misja wykonana

[Shindo]

ROK 394

Mimo iż szedłem w stronę wyjścia to jeszcze zdążyłem wszystko usłyszeć od ojczulka.
- Czy jeszcze są żywi którym rzeczywiście zależy na moim życiu ? Ech... pewnie został tylko on Hashi, mój druh. Jednak teraz jest dokładnie tam gdzie go wysłałem... W Ryuzaku. Niech tam zostanie, wolę go żywego z dala ode mnie niż trupa blisko mnie. A zaczyna robić się coraz to ciekawiej z tymi mafiami. Ciekawe czy ta wytresowana zdzira która przeżyła albo te niedobitki zdążą na mnie donieść ? Jeżeli tak to no cóż, będzie można spodziewać się za niedługo jakiegoś małego nalotu na mój dom. A może zaczną się polowania na moją osobę ? To byłoby spełnienie moich marzeń, gdyby mafiozy same wskakiwałyby pod moje pięści. Jakby mi to czas zaoszczędziło...
Wychodząc aż się rozmarzyłem na myśl, że pomiędzy misjami, treningami i sprawami dla biura detektywistycznego będę napady przez mafiozów. To tak jakby sake samo wpadało mi do rąk, coś cudownego i nie spotykanego. Czułem, że może misja wyższej rangi B powinna przysporzyć mi dostatecznie dużo sławy. Przynajmniej na tyle, aby te mafijne kundle chociaż odrobinkę poznały się na mnie.

Dzień dopiero się zaczynał, Słońce leniwie wschodziło na widnokręgu. Zatrzymałem się aby poczuć pomiędzy palcy ten delikatny powiew chłodnego wiatru. Napawałem się całą tą atmosferą i swoimi marzeniami, które mogłoby się ziścić. Jednak "klejące" się oczy, zmęczenie i potężne ziewnięcie dało o sobie znać. Nie zwlekałem tylko człapiąc ruszyłem w stronę domu. Miasto nie licząc kupców jeszcze spało w najlepsze, jeszcze trochę czasu pozostało, aby zaczęło się budzić ze swego snu. Ja planowałem w tym czasie dopiero co położyć się spać. Nawet nie planowałem umyć się przed spaniem, po prostu chciałem się rozebrać i wskoczyć do łóżka. Okryć się kołdrą i spać, spać i jeszcze raz spać, a później leżeć i wylegiwać się w najlepsze. Dopiero po tym ogarnąć się oraz dom w którym dawno nie było sprzątane. Dopiero wtedy zabrać swoją zbroję i zanieść ją do reperacji, miejscowemu płatnerzowi. Liczyłem, że pójdzie mu to na tyle szybko, że będzie już gotowa ta moja wspaniała zbroja do następnej zbroi. Myśląc o tym, przypomniałem sobie, że tak na dobrą sprawę uratowała mi cztery litery na tej misji. Co w zupełności upewniło mnie w przekonaniu, że podjęciem się kolejnej potyczki muszę posiadać sprawne uzbrojenie.
- Zajmę się tym wszystkim jak wstanę dzisiaj już naprawdę nie mam siły nawet na coś tak prostego jak obmyślenie co mam kupić i naprawić.
Skwitowałem w myślach, a już po dłuższym czasie znalazłem się w końcu pod domem i zarazem biurem detektywistycznym mojego przyjaciela Hashi`ego.

Shindo
z/t