Kaikan - Dom Gościnny

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Wiadomość, którą przekazał Inoachi, w części bardzo ucieszyła Hiromi. Wesele miało się odbyć, a sojusz został zawiązany. Wydawało się, że Masahiro miał szczęście do kobiet, co w tym przypadku przyniosło korzyści także klanowi. Mimo że czekała ją ciężka praca związana z przygotowaniem ślubu Yamanaka-Uchiha, nie miała powodów do narzekania.

Niestety, wiadomości te przysłoniły inne, mroczniejsze. Hiromi pobladła i zrobiło jej się słabo. W głowie zaczęło jej się kręcić. List od brata...

List wyglądał tak samo, jak zawsze. Jak już wiele listów, które przesłał do niej w podobnej sytuacji.

Inoachi nie usiadł, kiedy przekazywał im informacje, stał, czekając na ich reakcję. Hiromi nie powiedziała nic, trzymając w dłoni zmięty list, blada jak ściana. Inoachi obserwował ją z niepokojem, ale kiedy Azuma zadał pytanie, jego uwaga przeniosła się na młodszego kolegę.

- Nie wiem wiele więcej - przyznał. - Wiadomość dla was przyszła razem z wiadomością, która dotarła do Rady klanu. Na razie nie wiadomo dlaczego armia idzie. Wielkość armii jest również nieokreślona, ale to pewnie tysiące ludzi. Idą z nimi także cywile. Z naszej strony już powołaliśmy oddział składający się ze stu doświadczonych żołnierzy, dwudziestu shinobi, oddziału medycznego oraz oddziału komunikacyjnego. Zakładamy, że podobne siły zostaną wysłane z innych prowincji. Oczywiście, nie mamy pewności. Polityka ma wiele do powiedzenia w takich sprawach, nawet jeśli wydaje nam się to nielogiczne.

Inoachi westchnął.

- Nie mamy żadnych informacji o ogoniastej bestii. Jeśli miałbym zgadywać, ktoś ją kontroluje. Trudno mi sobie wyobrazić, że to przypadek. Ale, jak wspomniałem, niewiele na razie wiem. Będę was informować na bieżąco.

Kiedy Azuma zwrócił się do Hiromi, ta jakby ocknęła się z letargu. Uśmiechnęła się w bardzo wyćwiczony sposób, schowała list do kieszeni, złożyła dłonie na podołku i lekko się ukłoniła.

- Panowie wybaczą, ale zostawię was na jakiś czas - powiedziała i szybko ruszyła w kierunku wyjścia, zapominając nawet o założeniu butów. Po chwili wróciła jednak, aby je włożyć.

Inoachi patrzył, jak dziewczyna niemal wybiega, a potem przeniósł wzrok na Azumę.

- Myślałem, że wasz Shirei-kan wzywa cię do Kotei i chciałem zapewnić, że Hiromi-sama będzie tutaj bezpieczna. Osobiście dopilnuję, aby nic się jej nie stało. Jednak, jeżeli decyzja jest inna… twoje zapewnienie mnie cieszy. Jest pewne zadanie, które wymaga... dyskrecji. Nie jest pilne, ale ważne. I pomoc innego klanu byłaby tutaj przydatna. Ale teraz nie jest to odpowiedni moment, aby o tym rozmawiać.

Yamanaka Inoachi

[Azuma]

Ich reakcja była zgoła inna. Gdy Inoachi powiadomił o inwazji, Hiromi zbladła i zamilkła, a on rozpoczął od tyrady pełnej pytań. Im obojgu ciężko było pogodzić się z tym, że mieli zostać w Saimin, z dala od niebezpieczeństwa, bezpieczni.

- Czyli grubo ponad setka, dziękujemy za to wsparcie. Jeżeli inne klany okażą równie hojną pomoc… - zaczął głośno rozważać, wiedząc że każdy shinobi jest wart co najmniej dziesięciu wyszkolonych żołnierzy. Wciąż była nadzieja. Jeśli tylko inne rody zachowałyby się właściwie.

- Ktoś… mógłby kontrolować coś tak potężnego? - zszokowany chwilę później odpowiedział pytaniem, chyba nawet retorycznym na to stwierdzenie. Choć nie był naocznym świadkiem ogoniastej bestii, to widział efekty zniszczeń takiego stworzenia. Połowa Kotei została tak zniszczona i to za sprawą osoby, która wcale nie była wrogiem. Choć wiedzą o tym była jawna, ciężko było nad tym przejść.

Hiromi jak do tej pory milczała, odezwała się dopiero gdy wspomniano Misae, narzeczoną Masahiro. Jego uwaga, że i jej teraz musiało być ciężko, spotkała się z natychmiast z jej reakcją.
- Hiromi, zacze… - Było za późno. Wybiegła. Zmierzyli się z Inoachim spojrzeniami. Żaden z nich nie zareagował. Inoachi nie powstrzymał Hiromi mówiąc, że Misae już wie, albo że zostanie niezwłocznie powiadomiona. Z kolei on sam… nie pomyslał, że Hiromi może zrobić coś niewłaściwego. Ufał jej w zupełności. Skoro uznała, że musi wyjść, pozwolił jej.

- Sam bym tak pomyślał… jednak rozumiem skąd taka decyzja. Inoachi-san, nie rzucałem słów na wiatr, zapewniając o swoim wsparciu - odpowiedział, słysząc w zamian o tym, że w istocie byłoby coś, co mógłby zrobić dla klanu Yamanaka. Wyprostował się to słysząc, bo zaraz okazało się, że wymaga ono delikatnych działań, ale miejsce, ani czas nie były do tego odpowiednie.

- W takim razie, to ja Cię odwiedzę, wskaż tylko miejsce i czas i porozmawiamy. Zanim tylko to nastąpi… wraz z Hiromi-san potrzebujemy dwóch, trzech dni. Ta sytuacja… musimy uzgodnić nowy plan działania… Nasz nowy plan. - Podkreślił wzdychając i odchylając się mocniej do tyłu. Postawił na szczerość z Inoachim - nie mógł sobie teraz robić z niego wroga, ani stawiać na podejrzliwość. Do tej pory Yamanaka zachowywał się w stosunku do nich bardzo fair i albo był zręcznym manipulatorem, albo po prostu szczerą osobą w tej relacji - ale w każdym z tych przypadków, mężczyzna zdołał zdobyć jego zaufanie.

Chwilę później pożegnali się, uzgadniając termin i miejsce spotkania. Przez chwilę sjedział jeszcze, myśląc o tym wszystkim, a także czekając czy Hiromi zaraz zawita. To jednak nie nastąpiło, dlatego, nie mogąc sobie znaleźć miejsca, wrócił do biblioteki. Próba skupienia się na tekstach była jednak karkołomną czynnością, dlatego mimo późnej pory, sam równie niebawem opuścił posiadłość, chcąc przewietrzyć głowę.

[z/t] - ?

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Po tym, jak Hiromi wybiegła z domu, potrzebowała jakiegoś czasu, żeby do siebie dojść. Na pewno nie chciała, żeby Inoachi, a przede wszystkim Azuma, zobaczyli ją w rozsypce, w której była, kiedy dostała informację o upadku Muru oraz list od jej brata.

To nie był pierwszy taki list. To był kolejny z takich listów. Kolejny z listów, który mówił o jego możliwej śmierci.

Hiromi i Masahiro dużo ze sobą korespondowali, opowiadając sobie nawzajem o swoim życiu. Do tej pory nie mieszkali ze sobą w jednym miejscu. No i teraz było tak samo. Czasami jednak miała wrażenie, że zna go lepiej niż innych przyjaciół. Listy zwykle miały dość lekką formę, Masahiro opowiadał o swoim życiu, czasami o misjach, o których mógł opowiadać, o osobach, które były mu bliskie. Czasami jednak przychodził do niej taki list. Hiromi wiedziała, że chciał dobrze. Ale kolejna informacja, że będzie brał udział w dużej walce i kolejna informacja, że może umrzeć. "Zawsze moim obowiązkiem była ochrona ludzi z Sogen oraz naszego klanu. Teraz też muszę to zrobić. Jeżeli zginę, a Kotei dalej będzie stało - zajmij dom po rodzicach. Pomóż w odbudowie. Jeżeli zginę, a Kotei upadnie - w Sarufutsu ktoś się Tobą zaopiekuje, jeżeli nie będziesz chciała wracać do rodziców."

Martwiła się o niego. Przede wszystkim o niego. Nie miała tam nikogo tak naprawdę bliskiego, poza bratem. Jeszcze z tyłu głowy miała rodzinę Azumy - ze względu na to, że stali się sobie dość bliscy. Nie chciała, żeby jemu było przykro. Pewnie tez będzie się w ogóle przejmować bardziej Kotei. Chyba. Nie była do końca pewna. Na pewno nie chciała martwić go swoją reakcją.

W pewnym momencie chodzenia po Saimin zorientowała się, że nie do końca wie, gdzie była. Było już dość późno i nie było za bardzo ludzi wokół niej. Wiedziała, że powinna iść sprawdzić, jak się ma Misae. Zamiast tego jednak usiadła na murku przy strumieniu przebiegającym przez osadę, w okolicach lampionu i jeszcze raz przeczytała pomięty list od swojego brata, tym razem nie powstrzymując swoich łez. To było dla niej o wiele za dużo. Potrzebowała chwili. Naprawdę potrzebowała chwili.

Kiedy doszła do siebie, Misae już nie było. Dowiedziała się o Murze i uciekła, żeby pomóc. Hiromi trafiła na Meduki, która sprawdziła, gdzie była jej córka, ale kiedy przyszła do dziewczyny, powiedziała, że Misae już tak robi. Że znika i na pewno poszła pomóc z obroną Kotei. Ona też tam się wybierała. Wszystko miało być dobrze i ona oraz Azuma mieli się o nic nie martwić, tylko robić to, co mieli tutaj robić. Masahiro też prosił, żeby kontynuowali misję.

Nic dziwnego, po czymś takim będą potrzebowali sojuszników i dobre stosunki z Yamanaka będą bardzo przydatne.

Spędziła więcej czasu na zewnątrz, ponownie idąc nad strumień i zaszywając się pod murkiem, na którym siedziała wcześniej. Spędziła tam całkiem sporo czasu, nie przejmując się jego upływem, ale mając nadzieję, że nikt jej nie będzie szukał.

Do Kaikan wróciła późno w nocy. Wyłoniła się zza murku i wystraszyła jednego ze strażników, który patrolował ulice Saimin. Musiała się trochę mu wytłumaczyć, co robiła w nocy schowana przy strumieniu, ale odprowadził ją bezpiecznie do domu. Powiedział jej też, żeby unikała chodzenia w nocy po mieście sama.

Zasnęła dopiero bardzo późno w nocy.

[Azuma]

Zgryzota. Niepokój. Troska.

Ich kolejne dni, były usłane strapieniem. Informacja którą przekazał im Inoachi, niebawem stała się również dominującym tematem plotek w Saimin. Mieszkańcy reagowali w różny sposób, przeważnie jednak w nie aprobujący, gdzie nie było zrozumienia dla sprawy i życia Kotei. Uchiha nie cieszyli się dobrą renomą wśród swoich sąsiadów i jak widzieli, również na dalszych obrzeżach kontynentu.

Ten ponury, dominujący nastrój, udzielał się dwójce emisariuszy sharingana, którzy postanowili zrobić wszystko, aby dopomóc sprawie swojego klanu. Gdy Hiromi dbała o dyplomację i zajmowała się poprawą relacji między klanami, również poprzez pracę w szpitalu - on sam z kolei podejmował się zadań które odciążyłoby zasoby Yamanakow, które stały się ograniczone, poprzez wsparcie udzielone ich klanowi. Wiedział, że gdzieś na horyzoncie, widnieje poważniejsze zadanie, ale Inoachi wciąż nie podjął jeszcze wiążącej decyzji o jego rozpoczęciu, z czego nastoletni Uchiha korzystał, pogłębiając swoją wiedzę o umiejętności w czasie wolnym od misji.

Któregoś jednak wieczoru, czując że z Hiromi oddalają się od siebie, poprzez natłok spraw ważniejszych od tego co rodziło się między nimi, postanowił podjąć się przyrzeczenia, które miał nadzieję że da im więcej czasu… na wszystko.

- Przepraszam, że tak cię zaniedbuje, ale obiecuję że jak tylko sytuacja się uspokoi, wynagrodze Ci to. Teraz.. sama widzisz co się dzieje w mieście i jak potrzebna jest nasza pomoc. Nie możemy zawieść

Hiromi oczywiście to rozumiała i była wyrozumiała a on skrzętnie z tego korzystał. Tego dnia zaplanowany miał trening, i to z tutejszym instruktorem stylu Chanbara, w przeznaczonym do tego dojo.

  Ukryty tekst

[Azuma]

W kolejnych dniach, nie poprzestawali na intensywności podejmowanych starań. Oboje byli skupieni na swoich rolach i rzadko mieli możliwość zamienienia ze sobą więcej niż paru zdań, a gdy już dobrego dochodziło, najczęściej do szczerej rozmowy dochodziło przeważnie w nocy, gdy któreś z nich nie mogło zasnąć i doczekało powrotu drugiej strony.

Wtedy mogli podzielić się tym co ich tego dnia spotkało, co się udało zrobić, a co nie. Wtedy też mogli porozmawiać o tym co było w tym wszystkim najważniejsze - o Kotei, które szykowane było do odparcia ataku tysięcy dzikusów.

- Jeśli dać wiarę w to o czym wszyscy mówią, przyjdzie się im zmierzyć z przeważającym przeciwnikiem… słyszałem że nawet piętnastokrotnie liczniejszym.

Oboje w takich momentach pocieszali się, że chakra i znajomość ninpou jest ich przewagą, a obecność innych klanów, ich tajemniczych kekkei genkai to dodatkowe szanse i możliwości, które z pewnością Sogen mądrze wykorzysta. Taką mieli nadzieję.

- Jutro spróbuj zasnąć beze mnie, mam kolejne spotkanie w dojo z Iruką-sensei. Wrócę więc późno.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Azuma bardzo dużo trenował. Niewiele ze sobą rozmawiali, ale trochę się od niego dowiedziała - co trenował i dlaczego. Fakt, że miał tutaj kogoś, kto faktycznie chciał go uczyć. Było to… miłe. Hiromi była bardzo wdzięczna za to, że Azuma miał taką szansę, i że ktoś się nim zainteresował tutaj. Pewnie kto trzeba pociągnął za kilka sznurków, ale to nic - liczyły się efekty i to, że Azuma był zadowolony, przynajmniej w miarę, zważając na okoliczności.

Fakt, że w pewnym momencie Azuma ją przeprosił za zaniedbywanie jej, spowodował, że dotarło do niej, że właściwie to ona też go trochę zaniedbała. Odkąd dostała list od brata, oba sama czuła się, jakby była oderwana od rzeczywistości. Owszem, rozmawiała z Azumą, dzieliła się plotkami. Wtulała się w niego, kiedy próbowała zasnąć. Ale poza tym, byli jakby obok siebie. Każde z nich przeżywało wszystko na swój sposób. Ale jednak zależało jej na nim.

- Nie martw się - powiedziała mu z delikatnym uśmiechem, który obecnie tylko on mógł doświadczyć. - Skup się na sobie i swoich treningach i pracy. Jest to ważne.

Niemniej zaczęła spędzać trochę czasu, żeby przygotować mu posiłek, który mógł wziąć ze sobą, kiedy szedł na zadanie bądź trening. Nigdy nie mówiła o tym, bo nie chciała zwracać na to zbyt dużej uwagi. Ot, jedynie chciała, żeby miał siłę i żeby wiedział, że jej zależy.

Nie rozmawiała jednak z nim za dużo i jakoś nigdy nie złożyło się, żeby mu powiedziała, że sama trenuje. Wśród jej pracy w szpitalu i wizyt w Siedzibie Władzy, żeby zdobyć dodatkowe informacje i zadbać o przyszłość klanu oraz sojuszu, spędzała sporo czasu na próbie poprawienia swojej szybkości, sprawności i siły. Nie było to dla niej łatwe, bo nigdy nie miała szczególnego treningu czy reżimu, ale starała się, jak tylko mogła się starać. Miała nadzieję, że jakoś da radę się podbierać na tyle, żeby w przyszłości nie być dla Azumy ciężarem. Biegała, obijała pieńki, rzucała bronią co celu. Chciała się skupić na walce wręcz, wiedząc, że przy dobrej kontroli chakry będzie silniejsza.

Musiała coś ze sobą zrobić. Nie mogła być tak słaba i żałosna, jaka była.

Z/T

[Azuma]

Wraz z upływem kolejnych dni, do Saimin docierało więcej informacji z Sogen. Było już pewne, że na spotkanie z obrońcami Kotei zmierzała prawdziwa armia tubylców zza muru. Jeżeli zamiarem tej ponad dziesięciotysięcznej armii było przejęcie ziem znajdujących się pod opieką Uchiha, miała czekać ich ciężka przeprawa. Podobno większość prowincji wysłała swoich shinobich i żołnierzy, aby wesprzeć obrońców. To czyniło ich zadanie znośniejsze, pozostawiając przeczucie, że przy takiej ilości ludzi, ich obecność bądź jej brak, nie poczyniłoby większej różnicy.[ W międzyczasie czynionych powinności, mogło tylko trzymać kciuki za powodzenie negocjacji, które z pewnością starano się podjąć.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Choć dni mijały nieubłaganie, czas zdawał się dla Azumy i Hiromi wlec niemiłosiernie. Uziemieni w Saimin, z niecierpliwością oczekiwali wszelkich wieści nadchodzących z Sogen. A tych było nie wiele - już wiedzieli, że rokowania zostały odrzucone, zanim wojska doszły na przedpola Kotei, armia obrońców była liczna, ale nie aż tak jak armia dzikich. Ostatnia nadzieja była w ostatniej próbie rozmów która miała się odbyć, w chwili dotarcia armii nieprzyjaciela. W tym była ich ostatnia nadzieja.

Poza wyczekiwaniem nowych wieści, ich pobyt w Saimin przebiegał według wcześniej ustalonego schematu. Była to pomoc udzielana przez Hiromi w placówce medycznej, podejmowane się mimo wszystko przygotowań ślubnych, a także jego starania w zakresie drobnycg zleceń. No i treningi. Te odbywali obydwoje.

  Ukryty tekst

Po odbyciu intensywnego treningu, wrócił do ich posiadłości. Gdy Hiromi wróciła, był to czas aby się rozmówić z nią - ostrzec by zachowywała ostrożność, dbała o siebie, a także żeby się nie martwiła o niego.

- Jeżeli będę w stanie, będę się starał informować o sytuacji. Bądźmy dobrej myśli - uspokajająco się do niej uśmiechnął, choć sam odczuwał delikatne denerwowanie. Był przekonany, że nie byłby wzywany w taki sposób do jakiejś mrzonki.

[z/t] - Siedziba władzy

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Hiromi dotarła do Kaikan po bardzo długim dniu. Po ostatnim swoim zadaniu, z uroczym psiakiem, trochę była podniesiona na duchu i dość mocno walczyła ze sobą, żeby nie pozwolić złemu nastrojowi ponownie jej dopaść.

Kiedy weszła do domu i pozbyła się sandałków, małymi kroczkami ruszyła do sypialni, żeby zrzucić z siebie eleganckie kimono. Z niezadowoleniem stwierdziła, że było dość poważnie przybrudzone i nieco rozdarte - tego dnia nie traktowała stroju zbyt delikatnie - więc po rozwiązaniu obi i rozłożeniu wszystkich zakładek, rozwiesiła kimono w miejscu, żeby służba, która ją tutaj obiegała mogła z łatwością to zauważyć i zająć się stratami. Sama Hiromi pewnie mogłaby to zrobić, ale nie była aż tak dobra w szyciu, żeby ośmielić się zajmować drogim kimonem.

Stanęła przed lustrem, patrząc na siebie - swoje ciało, twarz i włosy.

Miała niesamowicie chaotyczną fryzurę, pewnie po tym, jak Yamanaka ciągnęła ją za włosy. Dlatego przyklęknęła na chwilę i zaczęła powoli rozplątywać swoje włosy z dość prostego upięcia, powoli wyciągając szpilki i ozdobny grzebień, a następnie zaczęła je rozczesywać. Powoli, metodycznie. Jej włosy były długie, ładne, zadbane. Nie chciała ich zniszczyć będąc niedelikatna.

Kiedy przyszedł czas na zmycie makijażu, ogarnął ją smutek i tęsknota. Nie dało się utrzymać dobrego humoru w sytuacji, w której była. Sama, w obcym domu, gdzie służba poruszała się wtedy, kiedy jej nie było, zapewniając jej jak największą swobodę. Teraz wolałaby jej nie mieć. Tym bardziej, że znów miała ją czekać bezsenna noc.

[Azuma]

Poprzedni wątek: Szlak transportowy

Azuma do posiadłości dotarł chwilę po zapadnięciu zmroku. Posiadłość nie była jednak okryta całunem ciemności – lampiony rzucały nierównomierny blask na zabudowę, ścieżkę, ogród. Nie zauważył, aby coś uległo zmianie w trakcie jego nieobecności. W towarzystwie cieni rzucanych przez światło, wkroczył na ścieżkę, a chwilę później na pierwszy podest posiadłości.

– Hiromi!? – krzyknął w głąb domostwa, gdy tylko zauważył u progu jej sandały. Choć potrafił się poruszać iście bezszelestnie, nie zamierzał ukrywać się z swoją obecnością, a zatem i też niepotrzebnie straszyć nagłym pojawieniem. W ślad za Hiromi pozostawił u progu obuwie, a potem odzienie wierzchnie, użyczone przez kapitana straży szlachetnego rodu Yamanaka. Odziany w resztę – lekką zbroję, a także resztę już własnych ubrań, ruszył wgląb. Pomału jednocześnie odpinając klamry, poczynając od naramienników, by potem przejść do zapięć zbroi. Uwolniony w końcu z tego żelastwa, wciąż jednak pozostawał w kamizelce shinobi, będącym na standardowym wyposażeniu ninja. I w takim właśnie stanie, zastał Hiromi.

– Jesteś! Dobrze Cię znów ujrzeć - przytulił ją mocno, na tyle, że bez trudu lekko uniósł. Zakrecil nią radośnie dwa razy, ale potem grzecznie odstawił. A potem, pocałował.

– Co to za mina? Nie mów, że nie tęskniłaś - powiedział badawczo na nią spoglądając. Była nieco rozczochrana, bez swojego kimona, ale wciąż w odzieniu, przepasana delikatnymi tkaninami, zręcznie zawiniętymi by podtrzymać wszystko co miały ukryć przed gapiami, do tego gdy była w ruchu. – Hiromi, co się stało? Czy... Wiesz coś o Kotei? - spytał, tym razem już poważnie, odstępując ja, na krok, dając jej przestrzeń, której jeszcze sekundę temu z pewnością nie miała.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Jej włosy były niemal rozczesane, kiedy usłyszała, jak drzwi do domu otwarły się i zamknęły. Głos Azumy, który usłyszała po tym spowodował, że zerwała się z miejsca, niemal plącząc się o swoje nogi. Musiała siłą powstrzymać się, żeby nie pobiec do drzwi i nie przywitać go. Odetchnęła powoli, wycentrowała swojego ducha, jak zawsze kazano przy ćwiczeniach chakrowych, a następnie małymi kroczkami wyszła z pokoju, chcąc być jak najspokojniejsza i godna szacunku, jak się dało.

Niestety, kiedy tylko przekroczyła próg sypialni i zobaczyła Azumę, który już pozbył się swojej zbroi, ale pozostawał nadal w kamizelce, nie mogła się powstrzymać i podbiegła do niego tych kilka kroków, zarzucając ręce na szyję. Pisnęła lekko, kiedy ją podniósł i obrócił, a serce zabiło jej nieco silniej, kiedy pocałował. Oddała pocałunek, lekko drżąc.

Młodzieniec natychmiast zobaczył też, jaka rozemocjonowana była, kiedy na nią spojrzał a ona zawstydziła się nieco i spojrzała w bok, ocierając łzę z policzka i burkając:

- Oczywiście, że tęskniłam, co to w ogóle za pytanie.

Po czym uśmiechnęła się do niego, stojąc przed nim w białej bieliźnie, hadajuban, noszonej zwykle pod kimonem. Wyciągnęła dłoń i dotknęła jego policzka, po czym szepnęła.

- Witaj w domu. Cieszę się, że wróciłeś i nic ci nie jest.

Odstąpili od siebie po przywitaniu i Azuma zauważył, że Hiromi nie była w szczególnie dobrym nastroju (chociaż teraz wyraźnie poprawionym). Stropiła się jednak ponownie, ale pokręciła głową.

- Nie, nie. Jeszcze nic nie wiem. Yamanaka jeszcze nie wrócili, a co do wiadomości… może po prostu nikt mi jeszcze nic nie powiedział, albo jeszcze nic nie wiadomo. Może z informacjami czekali aż wrócisz? - odpowiedziała mu niepewnie. - A na mnie nie zwracaj uwagi. Po prostu… nie radzę sobie aż tak bardzo z tymi zmartwieniami i chodzę struta. Ale pewnie coś byś zjadł, prawda? Też jeszcze nie jadłam po powrocie. Trochę dzisiaj byłam zalatana, zaraz zobaczę, co mamy. Usiądź, odpocznij. Kąpiel weźmiesz przed czy po jedzeniu?

Dziewczyna dość sprawnie weszła w rolę gospodyni domu, ale mówiła szybko i trochę nerwowo, wyraźnie próbując trzymać swoje emocje na wodzy.

[Azuma]

Odstawił Hiromi na miejsce, pozwalając opanować jej wzruszenie. Ta reakcja nie była pokłosiem wieści nadchodzących z Kotei, tylko jego powrotem. Świadomość bycia tak ważnym dla kogoś, była bardzo budująca. Niestety jednak, wciąż nie mieli pojęcia o tym co się działo w ich ojczystych stronach.

– Zanim się rozstaliśmy, Inoachi-san zapewnił mnie, że gdy tylko pierwsze wieści dotrą, niezwłocznie o tym powiadomi. Musimy być do tego czasu dobrej myśli. Starał się zachować dobry nastrój. W końcu znów byli razem, a jego zadanie dobrze się skończyło. Gdy usłyszał pytanie Hiromi, uśmiechnął się klepiąc delikatnie po żołądku.

– Rzeczywiście, umieram z głodu, ale kąpiel przed najpierw. Nie najlepiej pachnę. Mimo lata w górach temperatury są znacznie niższe - zaczął pokrótce wyjaśniając czemu nie pomyślał skorzystać z dobrodziejstw któregoś z górskich strumyków. – Niemniej, udało nam się. Odnaleźliśmy Arisu-dono i sądzę że wykonaliśmy poważny krok w podzięce za okazane Kotei wsparcie.

Puścił do niej oko, mając nadzieję że chociaż część zmartwień odeszła jej z glowy. Nieco się też odsunął, mając na uwadze to co przed chwilą mówił o higienie. Bo Hiromi wyglądała cudownie, szczególnie odziana w hadajuban, delikatną biel tak kontrastujacą z jej kolorem oczu i włosów. Nie chciał w taki sposób jej usmarować.

– Ale na opowieść przyjdzie czas, najpierw zajmę się tym - poradził sobie z zawiązaniem i ściągnął kamizelkę. Chwilę później w ślad za tym poszło odzienie wierzchnie. Wszystko należało odświeżyć. Ale od tego mieli służbę. – Jeśli chcesz, możesz mi towarzyszyć. Nie musimy nic tracić z wieczoru. Jedzenie może jeszcze trochę zaczekać – oznajmił, nie mając na myśli nawet nic gorszącego. Aby się odświeżyć musiał skorzystać z gorącego źródła w ogrodzie tuż za domem. Jeżeli Hiromi nie musiała lub nie chciała się moczyć, mogła zwyczajnie posiedzieć obok i porozmawiać.

Niezależnie od podjętej przez Hiromi decyzji, ruszył do przedsionka w którym się pozbył reszty odzienia, złapał za wolny ręcznik i nim przepasany ruszył do gorącego jeziorka. Oddał się tam błogiej rozkoszy płynącej z możliwości oddania zmęczonych mięśni, gorącej, kojącej wodzie. Dopiero po parunastu minutach był gotowy natrzeć się zapachowymi olejkami, gdy jego napięte mięśnie zdołały się rozluźnić.

Dopiero tak wymuskany, wrócił do posiadłości, najpierw do swojego pokoju, skąd przywdział czyste, świeże odzienie w którym dopiero mógł się pokazać Hiromi. Już bez wątpliwości odnośnie tego jak jego bliskość zostanie odebrana.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Hiromi uśmiechała się, gdy Azuma opowiadał o tym, jak jego misja się udała i udało im się uratować Arisu. Na wiadomość o Arisu dziewczyna lekko się zdziwiła, ale tylko skinęła głową, mrucząc do siebie:

- No tak, Arisu nie było.

Nie przerywała mu jednak szczególnie, słuchając go uważnie i chłonąc każde jego słowo, chociaż nie mówił przecież niczego szczególnego. Jednak wspomnienie, że w górach było chłodniej, miało pozostać z nią na zawsze - tylko i wyłącznie dlatego, że to Azuma to powiedział.

Gdy zaczął mówić o zapachu, natychmiast zaprzeczyła i przybliżyła się do niego. Chciała coś powiedzieć, ale nagle dotarło do niej, że sama biegała po Saimin cały dzień i też nie była szczególnie świeża, pachnąca mydłem i perfumami.

- Kąpiel to dobry pomysł, chętnie dołączę. Od rana biegam po Saimin i robię najróżniejsze rzeczy.

Nie zdawała sobie sprawy, że Azuma w ogóle nie zwrócił uwagi na to, że w jakiś sposób była brudna czy źle pachnąca. Nie to, że ona jakkolwiek to zauważyła przy Azumie, dla nie rozbierający się młodzieniec był szczytem wszystkiego dobrego, na co można było patrzeć i podziwiać.

Co też zrobiła, z trochę nieśmiałym rumieńcem, splątana i nie wiedząca co powiedzieć. Po prostu rzucała spojrzenia, nawet jeżeli nie zrzucił z siebie wszystkiego, coraz bardziej go zauważając. Chłopak bez problemu mógł zauważyć, że po zdjęciu przez siebie kamizelki, oczy Hiromi zatrzymywały się na jego odkrytej szyi i krążyły w okolicy klatki piersiowej.

Dotarło do niej, że się gapi, dopiero po chwili. Odwróciła wzrok i pozwoliła Azumie przygotować się do wejścia do gorącego źródła. Ona sama również to zrobiła. Przygotowała się - zdjęła ubranie, umyła się, owinęła ręcznikiem i dołączyła do Azumy w gorącej wodzie, uśmiechając się do niego szeroko. Widział, jak bardzo naprawdę cieszyła się z jego obecności i jak bardzo odetchnęła z ulgą, że wrócił. W wodzie po usiadła obok i nachyliła się, żeby położyć głowę na jego ramieniu, ciesząc się z towarzystwa.

- Biłam się dzisiaj z taka dziewczyną z Yamanaka. Ciągnęłyśmy się za włosy i w ogóle. Prawie wymyśliłam, żeby otworzyć gildię kurierską, spotkałam wiedźmę, rzuciłam się w przepaść z samobójczynią, chyba poprawiłam dobrobyt biednej rodziny i przyprowadziłam szczeniaczka do domu właścicieli. Lubię szczeniaczki. Chciałabym szczeniaczka - opowiedziała mu dość szybko, kiedy siedzieli w wodzie. - Trenuję i chodzę pomagać do szpitala. Staram się nie tracić czasu. A jak z tobą?

Chciała jak najszybciej to wszystko z siebie wyrzucić, żeby mieć z głowy opowiadanie o sobie i skupić się na słuchaniu tego, co mówi Azuma. Jak jego misja poszła, jak wszystko się rozegrało i jaki był dzielny. Bo był. Na pewno. Wiedziała to.

[Azuma]

Z zadowoleniem przyjął, że Hiromi dołączy do niego w gorących źródłach, na tyłach domu. Nie musieli tracic nic z czasu, tylko dalej cieszyć się swoim towarzystwem, łącząc przyjemne z pożytecznym. Gdy Hiromi wspomniała, że dość aktywnie spędziła dzień w Saimin, zaśmiał się i gestem ją zachęcił do działania. Było to tuż na chwilę przed pozbyciem się ubrań. A chwilę później już we dwoje raczyli się kąpielą.

– Naprawdę… za włosy? - powtórzył zaskoczony, spoglądając ponownie na Hiromi, która w międzyczasie zdążyła zająć miejsce tuż obok, a nawet oprzeć głowę na jego barku. Nie zauważył, żeby gdzieś brakowało jej kępki włosów, choć rzeczywiście, uczesana również nie była. – Ja… no, że Ty byś była w stanie to zrobić, to bym nawet podejrzewał, masz ikrę, ale że Yamanaka? Przecież oni są taaaak dobrze wychowani – zażartował, odchylając głowę do tyłu, co tylko odsłoniło mocniej jego szyję, jak i kość obojczykową.

– A o co poszło? Nie wiem czy uratowanie Arisu zdoła to wynagrodzić…No i ta wiedźma… O co z tym chodzi? A samobójczyni? - pokręcił głową, a potem się roześmiał bo tym co przeżyła tego dnia, było można obdzielić nie jedną osobę. Dobry humor nawet go nie ominął przy tej ostatniej uwadze, bo z kontekstu zrozumiał, że i tamto zdarzenie skończyło się dobrze.

Wspomnienie o szczeniaku podsumował delikatnym pocałunkiem, gdy się nad nią nachylił. Nie zbył tego komentarzem w ich zawodzie raczej nie było miejsca na takie zachcianki. W końcu zwierzę, to było pewne zobowiązanie, a żywot ninja nie znosił takich rzeczy. Jedynym do czego było się zobowiązanym, to służyć klanowi. Cieszył się jednak, że Hiromi pomagała w szpitalu. W ten sposób powiększała swoją wiedzę i poprawiała zdolności. A medycy… zawsze było potrzebni. W tym klanów, szczególnie.

Niedługo później opuścili kąpielisko i udali się z powrotem do posiadłości. Gdy się osuszyli i przebrali, spotkali się w kuchni. Dopiero po przygotowaniu posiłku i posmakowania kilku pierwszych kęsów, aby choć trochę napełnić treścią żołądek, Azuma zdecydował się uchylić więcej z tego co się wydarzyło podczas jego wyprawy.

– Powiedz mi Hiromi, czy słyszałaś o Tengu? - zapytał, ku jednak zdziwieniu nastolatki, całkiem poważnie – Wyobraź sobie stworzenie, o rękach i nogach jak ludzkich, ale posiadające do tego skrzydła, a także pióra zamiast skóry. Na dodatek twarz przykryta maska, pod którą na pewno kryje się dziób… Teraz pomyśl, że te stworzenia na prawdę istnieją. To z ich powodu Arisu-dono nie wracała. I choć Tengu umierają tak jak ludzie, żyją zupełnie inaczej. Mam wrażenie, że ich upływ czasu dotyka zupełnie inaczej.

I wraz z tym jak ubywało im z posiłku, on odhaczał kolejne punkty opowieści, dzieląc się tym wszystkim czego sami się dowiedzieli. Mówił o ich podróży i opuszczonych dwiatyniach. Wrażeniu bycia obserwowanym. Dotarcia do wioski u szczytu niemal samej góry, a potem wyprawie wyzej. O spotkaniu Tengu i walce z nim. O przelanej krwi i mimo wszystko kontynuowaniu podróży. Sprowadzeniu lawiny na świątynię w której była Arisu, wśród pieczeci. Wyprowadzeniu jej, a następnie poznaniu prawdy. Tego, że nie są jedynym żyjącymi istotami, wśród zwierzat. Że oprócz demonów tych kroczących wśród tutejszych krain, są jeszcze te, nieodkryte i te ukryte wśród cieni… Dzieląc się tym wszystkim, nie uważał, że był to błąd. W razie gdyby zginął, te informacje miały szansę wciąż przeżyć z innym Uchihą i tym samym zwiększyć szanse na to, że dowiedzą się w końcu i inni. W tym świecie informacja, to było narzędzie, zarówno do atakowania jak i utrzymania bezpieczeństwa.

– Jakby tego wszystkiego było mało, dorobiłem się nieintencjonalnie ptasiego towarzystwa. Czarnej wrony, która towarzyszy mi od zejścia z gór… Gdzieś poleciała przed dotarciem do posiadłości, zapewne rozgląda się po mieście - podrapał się w zakłopotaniu po głowie. – Nie wiem ile ze mną zostanie, ale jakoś trzeba ją nazwać, masz pomysł?

Posiłek potrwał jeszcze chwilę, po czym zadowolony odchylił się do tyłu i poklepał po brzuchu. Był najedzony, odświeżony. Miał obok siebie zaufaną, wspierającą go osobę, czego mógł chcieć w tej chwili jeszcze?

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

W ciepłej wodzie było bardzo przyjemnie i Hiromi przez chwilę, z zamkniętymi oczami, cieszyła się przyjemną wodą i obecnością Azumy. Oczy otworzyła dopiero po chwili, wpatrując się w krzywiznę jego siły i powstrzymując westchnięcie. Jak i wszelkie dodatkowe ruchy, które chciała wykonać.

Nie spieszyło się.

Chociaż nie było to łatwe.

- Myślę, że poszło o zazdrość. I takie… no… fakt, że jestem gościem, dobrze mnie traktują, raczej jestem z bogatej rodziny. A dziewczyna… cóż, nie. I jakiś chłopak się pojawił, chyba się podobał tej dziewczynie, ale szczerzył się do mnie, kretyn. I ona ukradła paczkę Momo-kuna… takiego chłopca, posłańca z Shigashi, próbowałam pomóc ją odzyskać i no… sprowokowała mnie to jej chciałam przyłożyć… i zaczęłyśmy się bić. Potem wyszedł jej ojciec i ją ochrzanił, to skoczyłam mu na plecy i go zaczęłam okładać pięściami, żeby ją wypuścił, bo trzymał za włosy. Jakiś pijak… więc no, dziewczyna raczej nie ma łatwo, więc dokazuje. Tak chyba ludzie robią, kiedy im ciężko. No ale paczkę odzyskałyśmy. Potem spotkałam chłopca, co zgubił pieniądze i mu pomogłam je znaleźć. Okazało się, że to jego przyjaciółka mu je ukradła i ją dogoniłam. To zagroziła, że zeskoczy z klifu i to będzie moja wina. Więc wzięłam ją i zeskoczyłam, bo jak już moja wina, to możemy we dwie. Wystraszyła się, otrzeźwiło ją to. Oddałyśmy pieniądze chłopcu i pouczyłam dziewczynę, żeby była uczciwa, bo jak są ninja wokół to raczej na złodziejstwo to tak średnio. Okazało ię, że jej mama była chora na coś poważnego, więc spotkałam się ze sprzedawcą ziół, który doradził, że owszem, mogę jej kupić zioła na jakiś czas, ale w połączeniu z ziołami od takiej jednej wiedźmy, to lek będzie starczał na dłużej i poprawi jakość życia mocno. No to poszłam sprawę załatwić z wiedźmą. Nie chciała rozmawiać, ale w końcu ją przekonałam i kupiłam trochę jej specyfików. Na wzmocnienia na misję dla ciebie, żebyś miał siłę, jeżeli będzie się działo coś poważnego, Azuma - uśmiechnęła się do niego szeroko i już nie mogła powstrzymać emocji, które ją rozpierały, kiedy tak wszystko dokładnie opowiadała. Nachyliła się i pocałowała jego bark, żeby potem się w niego wtulić. - Tęskniłam, naprawdę.

Już w kuchni, przebrana do spania i rozpuszczonymi, wyczesanymi włosami (szczęśliwie, nie została jej wyrwana kępka włosów), wysłuchała słów Azumy na temat tego, co spotkał na swojej drodze. Zaprzeczyła, że słyszała o tengu, dalej nie przerywała mu wcale. Nie tylko dlatego, że po prostu lubiła go słuchać. To, co mówił wydawało się ważne i próbowała zapamiętać każde słowo, gdyby musiała coś przekazywać dalej. Oczywiście, miałaby nadzieję, że tak by się nie stało, że Azuma sam przekaże informację dalej.

- Hmm… - mruknęła w końcu, kiedy Azuma przestał mówić, ale żeby kontynuować potrzebowała chwili, żeby ubrać to w słowa. Jej myśli przez chwilę nie wiedziały przy czym się zaczepić, ale w końcu powiedziała. - Prawie jak bajki opowiadane przed snem, żeby dzieci nie chodziły do lasu, bo zostaną zjedzone przez Yamaubę. No ale… wierzę, skoro mówisz, że spotkałeś. I… jakby co… no. Ogólnie to jakieś takie dziwne. Nie… spodziewałam się. Myślałam, że trzymają ją bandyci, tą Arisu. Albo wiesz, że sobie poszła, bo panie z Rady Yamanaka sobie radzą…

Kiedy Azuma wspomniał o wronie, Hiromi niemal zerwała się z miejsca. Wyglądała na podekscytowaną.

- Pokażesz? Mogę zobaczyć? Inaczej nie wymyślę imienia!

Hiromi, cóż, nadal cieszyła się z rzeczy niewielkich i w każdej chwili mogła stać się podekscytowana. Szczególnie teraz, kiedy tyle rzeczy ją martwiło. Szukała najmniejszych promyków światła, żeby jakoś sobie poradzić.

- Pewnie śpi, tak? Wrony śpią chyba w nocy, a żerują nad ranem czy coś, bo zawsze krakały pod oknem, kiedy próbowałam spać… dobrze, później. Ale no, coś wymyślimy. Całą noc chyba będę myśleć, jak nazwać twoją wronę. Ale numer, wyszedłeś z Inoachi-sanem, przyszedłeś z wroną. Fajnie. Fajnie… i cieszę się, że Arisu ma się dobrze. I że wszystko wyszło. I… i że jesteś. Z wroną. I… w ogóle.