Szlak transportowy

[Yami]

Pierwszy raz dostrzegłem jakieś większe emocje na twarzy i w głosie dziewczyny. Z jednej strony było to przerażające, ba wręcz wzdrygnąłem się słysząc w lewym uchu dźwięk nadchodzącej śmierci. Z drugiej strony był to znak, że nie chodziłem z lalką u boku. Przeważnie jest bardzo stoicka, dostrzeżenie jakichkolwiek emocji na jej twarzy można uznać za małe zwycięstwo, pyrrusowe w tym przypadku...

Pozyskiwane w drodze do Kotei informacje raczej mogłem zaklasyfikować jako plotki niż informację. Zawsze istniała niewielka nadzieja na wyłuskanie czegoś więcej ale słysząc wypowiadane imiona osób, które znałem i z którymi się przyjaźniłem... przynajmniej taką mam nadzieję względem Kyoushiego, prawdziwy wir energii burzący spokój wszystkiego dookoła, jednak nie zawiedzie w potrzebie, poczułem pewną ulgę. Były to znamienite jednostki, które mogą odwrócić los niejednej bitwy. Patrząc na to co pokazał mały wariat w Kotei pokazuje, że cała armia może zniknąć przy jednym podmuchu jego ogonów. Choć nie pokoi mnie kwestia związana z murem i demonem. Istnieje niezerowa szansa, że inny Jinchuriki zmierza na wojnę a wtedy szala zwycięstwa może przechylić się na zupełnie inną stronę. W tym starciu jednak nie pomogę, a być może uzyskam wiedzę nie tylko o nowym Jinchurikim ale również i pozostałych...

Im bliżej jednak Kotei tym plotki zamieniały się w rzeczowe informacje. Postawienie dodatkowego punktu obrony w postaci Twierdzy miało zminimalizować straty miasta, które jeszcze nie tak dawno dotknęła katastrofa. Było to mądre posunięcie. Stratedzy musieli dokładnie oszacować trasę i przygotować teren nie tylko do obrony ale również magazynowania i lepszej logistyki działań wojskowych. Wciąż jednak bolał brak informacji o czasie możliwego ataku a to oznaczało jedno - trzeba się śpieszyć. Choć nogi były temu przeciwne musiałem zwiększyć tępo, które i tak mogłem uznać za katorżnicze.

O prowiant też było ciężko. To co zostało przygotowane w karczmie nie starczy na wiele przy aktualnym tempie. Zwiększone tempo oznaczało większe porcje znikające z talerzy przy każdym postoju. Miałem jeszcze zapasy rezerwowe, z których pewnie trzeba będzie skorzystać w połowie drogi z Kotei na Mur. I przygotować nowe. Nie byłem najlepszym łowczym i tereny też nie są najprzyjemniejsze ale niewątpliwie trzeba będzie coś upolować, a pozyskane mięso uwędzić.

Wszystko co teraz pojawiało mi się przed oczami to uciekający czas, jak został zmarnowany w trakcie drogi do świątyni Kokuou. Gdybym zwiększył tempo i opuścił jedną czy dwie noce nie musiałbym teraz przechodzić przez to piekło. Była to bardzo zła decyzja, której skutki doświadczam teraz. Może gdybyśmy szli od południa nie musielibyśmy tak się śpieszyć spokojnie obchodząc armię przeciwnika, a tak? Złudna nadzieja na uzupełnienie zapasów w Kotei mąciła mi zmysły. Potrząsnąłem głową aby "strzepnąć" niepotrzebne myśli z głowy. Westchnąłem.

Słysząc propozycję treningu od Suzumebachi uniosłem głowę ku górze obserwując nocne niebo. Byłem dość wyczerpany całą podróżą. Nie można jednak przestawać w ćwiczeniach. Przymknąłem powieki, które ciążyły coraz bardziej. Gdybym został w tej pozycji kolejną minutę prawdopodobnie usnąłbym w pozycji siedzącej.
- Jeśli udałoby się połączyć ćwiczenia z polowaniem, czemu nie. Posiadamy co prawda zapasy jednak z wiadomych powodów dużo trudniej o niego w tym regionie. Lepiej się zabezpieczyć na kilka dodatkowych dni... Jeśli się nie ma takiego sposobu... to dziś wolałbym się wyspać, o ile to będzie możliwe.

[Uchiha Hiromi]

~ 12/... ~

~ Yami ~

~ Misja rangi A ~

~ Wyprawa za "Mur" ~

- Teoretycznie można by połączyć ćwiczenia do techniki, której chcesz się nauczyć z polowaniem, ale… po co? - powiedziała Suzumebachi. - Jesteśmy w drodze, nie powinniśmy się przeciążać, więc nie każdej nocy trzeba ćwiczyć. Jeżeli chcesz pobiegaj, jeżeli nie - odpocznij. Ja nam złapię jakiegoś ptaka na kolację i śniadanie. Nie jestem aż tak zmęczona, bo nie myślę tak intensywnie jak ty. Intensywne myślenie potrafi znużyć.

Wyciągnęła trochę broni miotanej - kilka kunai i shurikenów i skinęła do ciebie głową.

- Pewnie trochę mi zejdzie. Las jest dość cichy, pewnie dużo się dzieje w okolicy i zwierzęta pewnie wyczuły, że trzeba stąd odejść. Tak też myślę… może warto byłoby dobrze ukryć nasz postój i nie rzucać się w oczy. Tak, na wszelki wypadek. Zajmiesz się tym, Yami-san?

Widać było, że Suzumebachi była dość nerwowa, kiedy już tutaj byliście. Owszem, mówiła dość spokojnie. Wskazała ci też coś, na co teraz zwróciłeś uwagę. Było dość cicho. Owady, tak, były, ale odkąd minęliście Kotei i ruszyliście w stronę muru - było ciszej, jeżeli chodzi o ptaki i zwierzęta.

Suzumebachi zniknęła i poszła polować. Wiedziałeś, że była dobrym tropicielem, więc prawdopodobnie radziła sobie również z polowaniem. Cóż, niedługo miałeś to ujrzeć.

Twoim zadaniem było w jakiś sposób ukrycie obozu.

Suzumebachi wróciła po jakimś czasie z upolowanymi dwoma ptakami - czaplami. Czy cię pochwaliła, czy zwróciła uwagę na to, jak ukryłeś wasz "obóz" - zależało od tego, jak to zrobiłeś. Widząc jednak, jaki byłeś zmęczony, powiedziała, że weźmie pierwszą wartę i przygotuje posiłek, a w tym czasie mogłeś się zdrzemnąć. Jeżeli z tego skorzystałeś, kobieta obudziła cię po jakimś czasie, podała ci upieczoną nogę czapli, żebyś mógł się posilić i pozwoliła ci spać dalej, sama pilnując waszego obozu.

Około północy rozpętała się burza. Grzmoty cię obudziły, ale deszcz, jaki spadał nie był szczególnie obfity. Kiedy wyjrzałeś - wydawało się, że grzmiało i błyskało gdzieś z dalej, bardziej na zachód.

Nie widziałeś Suzumebachi, ale dźwięki grzmotów roznosiły się głucho. Niezależnie od błysków. Dudniły. Nie brzmiały do końca jak grzmoty. Były daleko.

Hamina Suzumebachi
Kokuou

[Yami]

- Aby upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. - odparłem swobodnie - Nie bardzo wiem jak będzie wyglądała sytuacja za murem. Dlatego chciałem przygotować jakieś dodatkowe racje teraz. Wypocząć musimy też oboje bo nie wiem czy będziemy mieli kolejny tak 'spokojny' postój.

Przeczuwałem, że postanowienie jakie zdążyło dotrzeć do moich uszu będzie tym ostatecznym jak z resztą wielokrotnie to pokazywała. Ostatecznie nie pozostało mi nic więcej jak przystać na propozycję samurajki i zająć się ukrywaniem naszego obozu. Sam wiedziałem co nieco odnośnie czytania śladów ale sam nigdy nie wykorzystałem tej wiedzy aby próbować oszukiwać kogoś kto się na tym znał. Choć z drugiej strony czy teraz liczyło się ukrywanie śladów? Zamierzaliśmy zostać tutaj na noc. Dodatkowo był to region dość odległy a ponadto 2 namioty były zbyt duże aby ot tak sobie je ukryć. Nie posiadałem też natury doton aby odpowiednio zmienić ukształtowanie terenu, aby obóz był gorzej widoczny. Nic również nie pozwala odpowiednio zabezpieczyć się przed Doujutsu i widzeniem na 9km.

Nie pozostawało mi więc nic innego jak odpowiednio zamaskować namioty aby z 'daleka' imitowały jakieś krzewy. Może byłem dobry w czytaniu śladów ale daleko od doskonałości była moja sztuka 'znikania'. Za tę abominację będę musiał przeprosić Suzumebachi. Ciekawe czy westchnie tak samo jak ja widząc to co zrobiłem czy powie, abym już poszedł spać. Ukryłem twarz w dłoniach... czułem się jak 10 letnie dziecko...

Pomimo chęci wypoczynku głównie mentalnego nie mogłem zasnąć. Leżałem z zamkniętymi powiekami. Próbowałem rozluźnić się, wziąć głęboki wdech czy nawet skorzystać z jednej metody, którą kiedyś słyszałem. Miała być idealnym sposobem na problematyczny sen. Polegało to na wybraniu jakiegoś pustego punktu w przestrzeni. Bierzesz głęboki wdech i wypuszczasz powoli powietrze. Otwierasz powolnie powieki patrząc na ten jeden punkt i leniwie je opuszczasz z każdym kolejnym razem robisz to coraz wolniej. Nie jest to ćwiczenie na zaśniecie ale raczej na rozluźnienie się i wejście w swego rodzaju trans. Nigdy jej nie próbowałem i chyba wiem dlaczego... bo na mnie nie działa, szkoda, bo innym pomagała...

Zaczął padać deszcz. Miałem nadzieję, że melancholijna aura, poczucie zmęczenia oraz melodyjne uderzenia kropel deszczu w tkaninę namiotu pomogą mi zasnąć i nie wiem czy tak się stało albowiem poderwałem się przy jednym z grzmotów. Czyżbym zasnął? Może spałem cały czas i tylko śniłem, że nie mogę zasnąć? Otrząsnąłem się z dziwnej myśli i wychyliłem się z namiotu.
- Suzumebachi? - rzuciłem krótko mając nadzieję na odpowiedź kiedy nie dostrzegłem swojej towarzyszki.
Wygramoliłem się z namiotu i rozejrzałem. Bardzo szybko przestało podobać mi się dźwięk grzmotów. Jeśli nie widziałem towarzyszki złapałem swoje rzeczy przygotowując się do natychmiastowego wymarszu i błyskawicznym ruszeniu w stronę niepokojących dźwięków... Może chciała tylko zbadać co się dzieje? Ale jeśli wdała się w konflikt? To nie były dźwięki grzmotów, musiałem się upewnić, że nic jej nie jest. Miałem nadzieję, że deszcz nie zmył śladów, które mogła pozostawić...

[Uchiha Hiromi]

~ 13/... ~

~ Yami ~

~ Misja rangi A ~

~ Wyprawa za "Mur" ~

W ciemności, w rzęsistym deszczu, nie dostrzegałeś Suzumebachi. Okazało się, że kobieta była skryta wśród gęstych gałęzi drzewa, przy którym stał. Jej obecność pozostawała niezauważona aż do momentu, kiedy jej głos przeciął ciszę:

- Yami-san… to nie wygląda dobrze. Ledwo co udało nam się uniknąć… tego.

Kiedy podniosłeś wzrok, nadal nie mogłeś dostrzec jej wśród mokrych liści. Kiedy jednak zręcznie wspiąłeś się na drzewo, zauważyłeś ją i stanąłeś obok niej. Z tej perspektywy, w oddali, dostrzegałeś scenę bitwy, której blask pochodni rzucał niespokojne cienie na otaczające lasy Kotei.

W twoim wnętrzu, Kokuou dawała o sobie znać, jej głos rozbrzmiewał w twojej głowie z niepokojącą intensywnością:

- Yami, czuję ich... Moje rodzeństwo jest blisko. Saiken, Sześcioogoniasty... Matatabi, Dwuogoniasta i najbardziej przerażający z nich wszystkich, Kurama, Dziewięcioogoniasty.

W miarę jak słowa Kokuou rozbrzmiewały w twoim umyśle, na horyzoncie pojawiły się dwie ogromne, majestatyczne bestie. Ich potężne sylwetki rysowały się wyraźnie na tle nocnego nieba. Matatabi, z płonącą aurą i ognistymi oczami, walczyła z Kuramą, którego ogromne, groźne ogony wydawały się niemal nieziemskie. Ich starcie było jak taniec dwóch sił natury – dzikie, nieprzewidywalne i pełne surowej mocy.

Suzumebachi, obserwując tę scenę z góry, wyciągnęła dłoń i zacisnęła ją na rękawie twojego ubrania.

- Byliśmy tam niedawno, Yami-san… W tym wszystkim… nie wiem, czy mielibyśmy jakiekolwiek szansę na pomoc tym ludziom.

Bała się. Pierwszy raz taką ją widziałeś.

Oglądając te potężne bestie w walce i słuchając słów i kobiety i Kokuou, musiałeś zdać sobie sprawę sprawę z roli, jaką mogłeś odegrać w tych wydarzeniach. Nie byliście jeszcze szczególnie daleko, tak samo daleko od Muru jak od Kotei. Powrót tam, biegiem, w pełnej prędkości, zająłby niewiele czasu. Może godzinę, może więcej. Straciłbyś mnóstwo energii, oczywiście. Oczywiście też, czy godzina to nie było za długo? I czy nie wolałeś iść do przodu, do Muru, spełnić swoje postanowienie?

Hamina Suzumebachi
Kokuou

[Yami]

Czułem się niezręcznie, mało powiedziane, nie wiedząc co się działo z mają towarzyszką podróży. Usłyszawszy jej głosy głośno odetchnąłem z ulgą. Wskoczyłem na jedną z gałęzi aby lepiej zorientować się w sytuacji. Niepewność oraz lekkie drżenie głosu uświadamiały mnie w powadze sytuacji. Widok w oddali dwóch walczących ze sobą bestii był imponujący ale za razem przerażający. Pożoga, trwająca walka, która nie była naszą.
- Nie jest to ani moja ani Twoja walka.
Położyłem dłoń na ramieniu samurajki. Wiedziałem, że chciała tam być i pomagać innym. Zdecydowała się jednak pomóc mi. Wiele ją to kosztowało i doceniałem to.
Im dłużej patrzyłem w trawiący ogniem las pochodni tym coraz bardziej ściskało mnie w klatce piersiowej. Sam mogłem uczestniczyć w walce. Sam mogłem próbować zatrzymać jakkolwiek ten konflikt. Zawsze istniała możliwość, że wszystko poszłoby inaczej gdybym sam podjął jakąkolwiek próbę, teraz widziałem zaś skutki mojej bezczynności.
A poczucie to wzrosło jeszcze bardziej z słowami Kokuou i widokiem dwóch bestii, które wyłoniły się między koronami drzew. Jedne z dziewięcoma ogonami drugi zaś z dwoma. Kyoushi walczył sam z siłą o wiele bardziej przerażającą niż on sam. Zagryzłem wargę. Poczułem w ustach metaliczny posmak a uścisk stał się znacznie silniejszy. Ich walka zabije w ułamku sekund setki jeśli nie tysiące. Ścisnąłem powieki nie chcąc tego widzieć jednak obraz wciąż siedział w głowie. Moja ramiona opadły.
- Szczerze w to wątpię... ale... poczekaj na mnie jeden dzień.
Kończąc tymi słowami uderzyłem Suzumebachi w tył głowy modląc się aby straciła przytomność. Jeśli ja pójdę w ten wir walki ona również. Walczyłem z demonem nie raz i doskonale wiedziałem, że można zginąć zwyczajnie stać z boku. To była pierwsza osoba, którą poznałem po zostaniu Jinchurikim, której mogłem zaufać. Nie pozwolę aby zginęła z powodu moich głupich decyzji.
Nie sam dziewięcioogoniasty był moim celem a informacja co stało się za murem. Zakładałem, że to właśnie Kurama zniszczyła Mur i zmusiła ludzi do ucieczki. Pojawienie się jej tutaj oznacza, że poraz kolejny przekuto biju w broń. Zacisnąłem mocniej zęby. Kakofonia uczuć. Wściekłość, żal i nadzieja grały jednocześnie w mym wnętrzu. Wiedziałem zaś jedno pokonanie Kyoushiego lub Jinchuriki Dziewięcioogoniastego oznaczało koniec bitwy i uratowanie życia tysięcy. Było to niesamowicie ryzykowane ale było to ryzyko na które się zdecydowałem.
- Jestem cholernie samolubny Kokuou. Czy pomożesz mi zakończyć ten konflikt?
Nie pozostawało mi nic innego jak odnieść Suzumebachi do namiotu i samemu puścić się pędem w stronę trwających walk ile tylko sił starczyło w nogach. Ponadto zapieczętowałem ciężarki, które spowalniały moje ruchy a stopy pokryły się chakrą aby nic mnie nie spowalniało w tych trudnych warunkach.

  Ukryty tekst

z/t

[Ayumu]

Walka na froncie z dzikimi była wyczerpująca, zarówno dla ciała jak i dla duszy. Porażka jeszcze bardziej przygnębiała człowieka. Ale polityka, życie cywilizacji było dość obojętne dla Ayumu. Przez swój wygląd i historię sam był wyrzutkiem społeczeństwa, był dla wielu ludzi taki sam jak Dzicy. Rozumiał ich w wielu aspektach i bronił siebie i Sogen wręcz z instynktu przetrwania, a nie z jakichkolwiek patriotycznych pobudek. Bał się rzezi, a udało mu się wyjść cało. Na początku wychodził z miasteczka Sarufutsu zakrwawiony. Wcześniej był leczony, łatany, wysysany z trucizny. Odpoczywał, wracał na front, zabijał, ratował życie. Dużo się działo. A ten olbrzymi wielkolud wcale nie kupił tą walką swojego miejsca w świecie. Ba, świat się dla niego zawęził, gdy Dzicy zajęli Sogen.

Nie wiedząc, dokąd się udać, po tym jak zawsze podróżował po odludziach, był nieco zagubiony. Przyszedł mu jednak do głowy dość dziwny pomysł. A co, jeśli właśnie w tłumie będzie na tyle osobliwości, że on stanie się zwyczajny? Że może właśnie duże miasto będzie miejscem dla niego? Na małych wioskach był zawsze dziwadłem, ale w takim Shigashi no Kibu... Może warto spróbować tam? Po zmyciu z siebie resztek krwi i brudu (błota) Sogen w strumieniu, ruszył w podróż. Długą, męczącą, ale jednak. W podróż do Shigashi no Kibu, miasta mafii i bezprawia, gdzie chciał spróbować wmieszać się w tłum i rozpocząć nowe życie. A, nie zapominajmy jednak, że po drodze unikał nawet postawienia stopy w rodzimym Yusetsu, nadkładając długie dni, czy nawet tygodnie drogi, zahaczając o pustynię.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Przez: Sakai, Atsui
Środek transportu: Pieszo

[z/t] ofc.

[Kyoushi]

Jego zapowiedź wielkiego rewanżu była krótka, aczkolwiek jakże doniosła. Poczuł, że uniósł pozostałych niedobitków Uchiha, którzy wciąż mają wolę walki, którą nieświadomie jeszcze bardziej ją zaszczepił. Chociaż chyba wcale nie musiał. Zbyt dumni byli wszyscy by upadać po jednej porażce, w której pozostali niemalże sami. Spędził także dużo czasu z Misae, mimo, że ta i tak była zajęta swoją rodziną. Jednak w pewnym momencie przyszedł czas na nich, przez co musiał zebrać swój team i ruszyć przed siebie. To był czas na powrót do korzeni i miejsca, w którym zebrali się niedawno, a nieoficjalnie było to jak siedziba Klepsydry.
- Przecież oczywistym jest, że to ja pierwszy kipnę. Spodziewam się góry łez i wyznań miłości! - rzekłszy, uśmiechnął się ponownie, obserwując jak sama białowłosa zabierała lisa pod pachę. Nie miał już czasu, więc chwycił ją w pasie i zabrał pod pachę, by ruszać.
- Ruszamy! - obwieścił dumnie, gdy stał tak z nią pod pachą jak z nową torebką, patrząc przed siebie, by przemyśleć dokąd tak naprawdę miał się udać. A no tak. Shigashi i mafijne miasto, które potrzebuje więcej niż spustoszenia. Potrzebuje odkupienia. Naprzód. Do Ichira i Souejura.

Dokąd: Shigashi No Kibu
Przez: Sakai, Yusetsu
Środek transportu: But

z/t + Misae

[Takashi]

<- Z: Wietrzne Równiny, Sogen, [Event] Ostatnia Bitwa o Kōtei <-

Ucieczka ze strzeżonego budynku nie należała do najłatwiejszych. Gdyby nie fakt, że ochroniarze Takashiego byli nieświadomi jego wybudzenia się, cała akcja byłaby prawdopodobnie niemożliwa. Korzystając z okazji, młody bohater ze spokojem i zimną krwią przebrał się, zabrał swój ekwipunek i nawiał przez okno, starając się jak najbardziej ograniczyć wydawane dźwięki. Musiał zachowywać się cicho i szybko, uchylone okno mogło być bowiem źródłem hałasu z zewnątrz, dlatego od razu po zaczerpnięciu świeżego powietrza nadeszła pora na sprint. Koncentracja chakry w nogach była tutaj kluczowa, bowiem trzeba było pokonać w pierwszej kolejności pionową ścianę, która łączyła okno z uliczką. Błyskawiczne rozeznanie w terenie podczas drogi w dół. Wokół kręciło się całkiem sporo ludzi, ale pozostawała nadzieja, że nikt nie zwróci na czarnowłosego szczególnej uwagi. Po zejściu było już znacznie łatwiej, dzięki wyostrzonym zmysłom i zwiększonej koncentracji bez problemu udało mu się uniknąć kontaktu z ludźmi, którzy mogliby stanowić jakiekolwiek zagrożenie. Szerokim łukiem omijał pojedyncze jednostki i tych, którzy z daleka wyglądali jak członkowie jakichś rodów, raczej trzymał się na uboczu, bądź wtapiał się w większe grupy ludzi, to pozwoliło mu bez problemu przedostać się przez miasteczko i dojść na jego obrzeża, gdzie odczuwał znacznie większy komfort i spokój, mógł w końcu odetchnąć z ulgą.
Jego celem był powrót do Midori. Nie mógł od razu wrócić do własnego domu, gdyż wiązało się to ze sporym ryzykiem, choć rozważał podjęcie się go i spróbowanie, zależało mu bowiem na czystych ciuchach i wzięciu prysznica. Nadal nie był tego pewny, ale miał jeszcze sporo czasu na przemyślenia, czekała go przecież długa podróż. Warto było przygotować się do wędrówki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dokąd: Midori
Przez: Bezpośrednio
Środek transportu: Pieszo

-> Z/t Prastary Las, Midori, Szlak transportowy ->

[Hana]

Opuszczała to miejsce. Możliwe, że nie na długo, ale była już odwrócona plecami od nowego miasta warownego Uchiha. Sarufutsu miało piękną okolicę. Jeśli zdołają rozbudować infrastrukturę wioski i zamknąć część natury za solidnymi murami, to udowodnią swoją wartość. Ich życie mogło rozpocząć się po raz drugi, a motorem napędowym powinien być odwet. Nie dało się tego uniknąć. Teraz wszystko zależało od nich, a Hana zaczynała umacniać swoje przekonania w podobny sposób. Kaminari musieli postąpić w taki sam sposób. Skupić dużą część uwagi na sąsiadującym teraz z nimi plemieniem Dzikich. Dziewczyna nie wiedziała nawet jakimi zasobami dysponowało Raigeki. Liczyła jednak, że ostatni sojusz z psim klanem Inuzuka nadal będzie w mocy. Ich pomoc mogła okazać się kluczowa, gdy istniała szansa na najazd dalszych prowincji przez nowe zagrożenie. W innym wypadku klan z innej prowincji stanowił kluczowe zabezpieczenie przed kolejnymi wojnami. Z racji swojego wyszkolenia Shirakawa nie mogła stać z boku i pozostawiać wszystko w rękach starszych shinobi. Była pewna, że może przydać się do każdej nietypowej misji o większym znaczeniu. Wraz z Anzou i Chino mogli wyznaczyć siłę klanu pozwalającą na respektowanie ich na mapie świata. Na tym musiała się skupić.

Znowu chciała ujrzeć dom i poczuć się na chwilę bez obowiązków. Zregenerować się fizycznie i psychicznie. Potem zdecyduje jak rozwinąć umiejętności do dalszej przeprawy. Pokonanie kolejnych przeszkód to wyzwanie dla każdego ninja. Nie wiedziała konkretnie, na co musi uważać, ale z lepszym wyczuciem jakoś złagodzi zaskoczenie. Nie będzie też miała tyle czasu, ile powinna poświęcić na porządny trening. Przywykła do tego po ostatnim razie. Szybkie i krótkie sesje zaczynały robić różnicę od kiedy wkroczyła na drogę dorosłości, jako kunoichi. Przywykła do tego stanu rzeczy i mogła go w dużej mierze polubić.

zt.

Dokąd: Antai, osada Raigeki
Przez: Bezpośrednio
Środek transportu: Pieszo

[Ario]

Gdy zebrali się w trasę, ponownie trójka z Kropli była razem. Tym razem jednak wszyscy byli wymęczeni wydarzeniami z frontu i nie za bardzo ze sobą rozmawiali. Sam Ario podróżował na na swoim Kamiennym Wężu, co wystarczająco odstraszało potencjalnych zbirów, mogących czaić się gdzieś na szlaku. W jego głowie analizował przede wszystkim rozmowę z Tetsuro, shinobi z jego klanu, który powiedział, że postara się zebrać informacje na temat Bijuu. Faktem było, że klan Ayatsuri potrzebował takiego wsparcia, ale przede wszystkim potrzebował reakcji, jak zresztą cały kontynent. Bierna pasywność przysporzy kłopotów, a i sama Unia może nie wytrzymać wojny z tym, co Ario widział. A widział sporo, bo to nie była jakaś gównoarmia, tylko prawdziwe zawodowe wojsko, złożone z potężnych ninja.

Gdyby nie stan zdrowia chłopaka, z chęcią sam by wziął się za trening i przygotował do ponownego starcia, ale w pierwszej kolejności musiał naprawić siebie. Tak do tego podchodził. List od Saori wskazał mu ponownie ścieżkę i tym samym miał kilka pomysłów, ale nim przejdzie do ich realizacji, będzie musiał się dobrze przygotować. Najpierw postanowił zadbać o siebie, póki zachowywał świadomość umysłu. Następnie zamierzał dokończyć sprawę matki. Niestety, nie udało mu się znaleźć Misae, z która obiecała mu zbadanie matki. To była ostatni pomysł Ario, w którym rejonie szukać przyczyny choroby. Jeżeli ktoś z klanu Yamanaka nie powie mu nic więcej, znowu wróci do punktu wyjścia. Liczył na to, że w Ryuzaku będzie jakiś przedstawiciel tego klanu, by za odpowiednią opłatą przeprowadzić proces na kobiecie. Może nawet i lepiej, że zrobi to osoba niepowiązana w żaden sposób z Ario.

Następnie będzie musiał wrócić na pustynię. Odszukać Tetsuro i zobaczyć, co udało mu się ustalić, ale przede wszystkim dowiedzieć co o tym wszystkim sądzi Saori. Jeżeli ta odprawi Ario z kwitkiem, będą mieli problem. Ario nie należał do osób, które nie wyrażały swojego zdania.

Tymczasem chłopak wraz z Hoshi i Misaki dotarli do siedziby. Chłopak zamierzał sprawdzić, jak czuje się jego matka.

Dokąd: Ryuzaku
Przez: Bezpośrednio
Środek transportu: Pieszo

Z/T + Hoshi + Misaki viewtopic.php?p=218978#p218978

[Ero Sennin]

---

Fabułka Poeventowa

Osamu/Kuroi/Mijikuma/Tetsuro

---

Wszystko miało pójść według planu. Więzień, związany i poinstruowany, odhaczone. Osamu poinformowany o jego przydziale, odhaczone. Tetsuro… no ten zjebał po całości nie pojawiając się, ale na szczęście plan się nie posypie od tego. Co tam dalej na liście. Gburowaty Sogeńczyk i jego blady przyjaciel, niemowa. Są. No, to wszyscy gotowi do wymarszu.
I wtedy wszystko zaczęło się sypać. Ich więzień ponownie rozpoczął pyskówkę i przemądrzanie się. Taisho spojrzał w niebo, rzucając w myślach wymowne „Czemu bogowie mnie tak karają” i jakby dla podkreślenia tego, że bogowie naprawdę byli przeciw niemu, więzień ruszył się ze swego miejsca i bezceremonialnie postanowił poprosić o zdjęcie sznura ze swych rąk. Sytuacja eskalowała natychmiast. Oczy Takeru błysnęły złowrogą czerwienią, a jego twarz wykrzywił nieprzyjemny grymas zniesmaczenia i czystego wkurwu.
- Ty psi sy... - Uchiha postąpił krok do przodu wyciągając przed siebie swe ręce, jakby chciał co najmniej pochwycić Kuroia i unieść go do góry. Nie zdążył jednak, gdyż Kaguya Taisho wszedł między oboje, piorunując swym spojrzeniem nadgorliwego Sogeńczyka.
- Więzień jest mój i to do mnie należy jak będzie traktowany.- Rzucił tonem nie znoszącym sprzeciwu w kierunku Takeru nim obrócił się do Kuroia chwytając go za spętane ręce.
- Kuroi kurwa! W dupie mam co myślisz i uważasz. Wydałem ci prosty rozkaz. Masz nie sprawiać problemów, a ty paradujesz jak ta primadonna i mam wrażenie, że jedyne co chcesz osiągnąć to sprowokować naszych gości. Jeśli nie podobają ci się te pęta, to załatwię ci później zimne kajdany, ale teraz masz siedzieć na jebanym wozie i choćby ręce miały ci odpaść to masz nie robić nic co doprowadzi do jebanej rzezi!!- Mówiąc, a wręcz wrzeszcząc na Kuroia zaczął szarpać za więzy wybijając więźnia z środka ciężkości, tak że ten musiał skupić się na tym by nie upaść na ziemię.
- Odprowadź go na wóz i ruszajmy w końcu!- Fuknął w kierunku Osamu wyraźnie rozeźlony i obrócił się na pięcie by porozmawiać z Takeru. Lecz przerwało im pojawienie się nikogo innego, jak ostatniego puzla w tej układance. Tetsuro pojawił się niemalże znikąd, przepraszając swego przełożonego za spóźnienie. Kaguya obrzucił go wściekłym wspomnieniem, dając tym samym sygnał Tetsuro, że coś jest nie do końca tak.
- Przydałbyś się wcześniej. Jeśli możesz, ogarnij swego przyjaciela nim doprowadzi do katastrofy.- Rzucił do niego oschle, ale przynajmniej nie wrzeszczał. Przeciągnął swą dłonią po czole, jakby ścierał z niego niewidzialny pot i oddalił się, całkowicie olewając Takeru, który poraz pierwszy wyglądał na rozbawionego. O ile nie było dalszych problemów, wszyscy ruszyli w dalszą podróż.

---

Opuszczenie Sogen okazało się łatwiejsze niż się można było spodziewać. Tutejsze rejony nie były tak podmokłe jak reszta kraju, a po dzikusach wciąż nie było nigdzie śladu. Dlatego też w zaledwie kilka godzin dotarli do granic byłej już krainy Uchiha i wkroczyli na tereny Midori. Oczywistym było, że pojawienie się zbrojnej grupy z obcego państwa wzbudziło natychmiast zaniepokojenie, ale i ciekawość miejscowych władz. Dlatego też postoje zdarzały się co jakiś czas, lecz nigdzie nie zatrzymywano ich na dłużej, tylko na tyle by zebrać plotki. Opóźnień nie udało się jednak uniknąć, dlatego też pierwszy dzień zakończono gdzieś pośród lasów Midori.
- Tetsuro podejdź tu do mnie proszę. - Taisho wyłonił się z wieczornego półmroku niczym duch, natychmiast zgarniając kuglarza.
- Potrzebuję wiedzieć czy jesteś zdolny zapanować nad Kuroiem. Jeśli będzie wciąż zachowywał się w ten sposób to i ja uwierzę, że należy go zamknąć. - Był poważny. Nie było w tonie jego głosu żadnej wrogości, ani złości która miotała nim wcześniej, lecz wyraźnie był przejęty.

[Osamu]

Osamu był bardzo ciekawy czy chociaż jedna osoba w całym oddziale była zadowolona. Taisho-sama był wkurwiony, że ma nadbagaż w postaci Uchiha i kretyna Kuroia. Osamu był mocno zniechęcony przez mus przebywania ze starym sabaku. Jedynym w miarę zadowolonym bo jeszcze go tutaj nie było. Szczęściarz... Mieli zaczynać marsz, dowodzący Kaguya prosił o pokorę i zachowanie, które nie będzie prowokować nikogo do bitki. Cóż najwidoczniej dziadek nie rozumiał prostych komunikatów i do tego kiepsko czytał ludzi. Zaczął bredzić coś o tym, że dostanie odparzeń, a co więcej "poprosił" o pomoc w sposób, w jaki potrafili to zrobić jedynie sabaku. Pycha biła od tego idioty na kilometr.
Oczywiście ta postawa spowodowała, że Takeru niemal rzucił mu się do gardła... Na co oczywiście Osamu się uśmiechnął ale nie zdążył zareagować bo między Nimi stał już Taisho-sama i ogarniał sytuacje. Widać było, że szanuje go tak Takeru, a po Kuroi to sabaku także nie jest nauczony niczego poza podawaniem łapy. Przyjął do wiadomości to co powiedział mu jego dowódca. -Rusz się na wóz i się zachowuj... Wziął głębszy oddech i popatrzył na rozbawionego Takeru. Po czym wrócił swoim spojrzeniem do Kuroia. -No i nie mam zamiaru Ci pomagać. Nie będę Cię też poił i karmił o to się nie martw. Rzucił spokojnie do dziada bez większego przejmowania się jego reakcją. -Pamiętaj też o tym, że prawdopodobnie nie zdąże zareagować jeśli Takeru-sama będzie chciał Ci zrobić krzywdę. Uśmiechnął się bardzo szczerze do Kuroia, a słowa, które przed chwilą wypowiedział brzmiały bardzo miło niemal przyjacielsko.
Wtedy pojawił się też Tetsuro, którego pojawienie się spowodowało lekki uśmiech u Osamu. -Cieszę się, że możemy wracać cali i zdrowi. Poza tym już trochę tu jesteśmy... Tęsknie już za Pustynią. Odpowiedział swojemu przyjacielowi i po chwili spojrzał na Niego jakby pytająco. -A Ty jak wrażenia? Pewnie też się cieszysz, że wracacie do domu. Tutaj miał na myśli tak Tetsu jak i jego siostrę. -Gdzieś Ty był? Taisho-sama pozwolił mi Cię walnąć w głowę jak się znajdziesz. Zaśmiał się ciszej bo jednak nie chciał prowokować Uchihów, którzy przed chwilą stracili dom.
Osamu miał jednak świadomość swojej roli w tej podróży i wiedział, że nie jest tutaj dla towarzystwa. Miał zapewnić "bezpieczeństwo" dziadowi oraz Uchihom, którzy trzymali się go blisko. Był w gotowości albowiem znał umiejętności Sabaku. Jeśli zauważy, że Kuroi zbiera piasek to nie będzie stał bezczynnie tylko złoży kilka pieczęci i wypluje kamiennego golema, który będzie miał za zadanie uderzyć dziada na tyle mocno żeby ten nie był w stanie zbierać piachu.

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Nie podobał mi się ten wyjazd, tym bardziej, że nie znam nikogo z całej drużyny, co przekłada się na bardzo ograniczone zaufanie do każdego z osobna. Wcale nie pomagał fakt, że większość z nich nie należy do tej samej drużyny co ja – są z Unii, więc ich interesy nie są w ogóle zbieżne z naszymi, z perspektywy klanu, nie wiem więc czego się po nich spodziewać. Chwilę temu walczyliśmy wszyscy ramię w ramię, lecz bitwa się już skończyła i każdy wrócić już mógł do innej wojny, której zakończenie jest zwyczajnie niemożliwe – czyli politycznych intryg i wszelkich interesów, które mogą wzmocnić pozycję danego klanu czy w tym przypadku Unii na mapie geopolitycznej.
Widzę jeszcze samego więźnia, który elokwencją się nie wyróżnia, a raczej temperamentem i brakiem jakiejkolwiek cierpliwości. Nawet jeśli jego osąd nie należy do moich obowiązków, wiem, że dla klanu ważne jest tutaj doprowadzenie do sprawiedliwości. Z kolei dla pustynnych jest to istotne z podłoża raczej sojuszu – nie chcą zatracać wybudowaną już relację przez winę jednego shinobi. Choć może być zgoła inaczej i uznają, że jego własną suwerenność trzeba bronić i są oni w stanie postawić się krwisto-okim. Co z obecnej oceny sytuacji nie jest wcale takim wielkim krokiem, my jako Uchiha nie możemy się już stawiać na pozycji poważnego gracza na arenie międzyklanowej. To, co nam zostało to duma. Którą możemy albo utemperować, dostosować się do nowych warunków życia, albo walczyć o swoje i dać tej dumie rozkwitnąć i się przez nią prowadzić w bój, z którego możemy wyjść zwycięsko i odzyskać starą pozycję lub umrzeć i zostać startym z powierzchni ziemi, zaś o klanie Uchiha pozostaną jedynie wspomnienia i zatarte legendy o ich potędze.
Zwracam swój wzrok w stronę wozu, gdzie najpierw więzień upomina się o rozwiązanie sznurów, na co w odpowiedzi Takeru przybrał bojową pozycję, chwaląc się z resztą swoimi szkarłatnymi ślepiami. Chwilę jeszcze zwlekam z decyzją dołączenia do burdy, by jakkolwiek skontrolować wigor Takeru, lecz szybko się okazuje, że nie musze ponieważ Taisho stanął trochę w roli mediatora i deeskalując szybko rosnący konflikt, mogłem dalej pozostać nieco z tyłu i być bardziej cichym przybocznym niż aktywnie biorącym udział w sporach uczestnikiem kompanii.
W międzyczasie dołączył do nas Tetsuro, o którym słyszałem parę słów, ale sam się na niego dotąd nie natknąłem, acz jego postać ciekawiła mnie najbardziej z całej naszej zbieraniny – był z tego samego klanu co Goketsu oraz Kubomi.
Z rozmyślań wyrywa mnie cichy dźwięk damskiego głosu, który po powrocie do rzeczywistości łączę z młodą dziewczyną, która pojawiła się wraz z Tetsuro. Nie trzeba długo na nich patrzeć, by doszukać się pokrewieństwa, zgaduję więc, że to jego siostra.
- Zielone włosy też nie były często spotykane w Kotei, są równie ciekawe co moje – odpowiadam i jednocześnie zbijam myśl o upadłym mieście, nie chcąc teraz się niepotrzebnie irytować.
- Taki się urodziłem, medycy mówili, że to rzadka choroba, ale oprócz wyglądu to w niczym mi nie przeszkadza, a przynajmniej tak było póki nie musiałem podróżować poza granice swojej osady i nie ryzykować przypaleniem od słońca. Niektórzy myśleli, że urodziłem się z sharinganem, ale to bujda. Nie jest to też dziedziczne bo ani moi rodzice, ani siostra nie mają podobnych cech, wszyscy są typowymi Uchihami z czarnymi włosami i oczami. – Odpowiadam nieco szerzej, dając się wciągnąć w rozmowę, skoro to ma być długa droga to trzeba ją sobie jakoś skrócić i sprawić, by była choć trochę ciekawa.
- Jak masz to poproszę, choć w razie czego się przykryję warstwami ubrań. Przyznam, że to chyba moja pierwsza podróż poza granice osady, naprawdę u was nigdy nie leje i całe połacie terenu to po prostu piasek? – Dopytuje z nutą ciekawości w głosie. Oczywiście, że słyszałem jak to u nich wygląda i jaki panuje tam klimat, lecz zobaczenie tego na własne oczy to trochę inna skala doświadczeń.
- Też jak swój brat walczysz tymi drewnianymi manekinami na niciach chakry? – Pytam z ciekawości, tego typu umiejętności to dla mnie dalej nowość i powiew jakiejś świeżości.

Kilka godzin później, w trakcie jednego z postojów łapię się z Takeru, do którego w końcu jakoś bardziej otwarcie się odnoszę, do tej pory były to raczej pomrukiwania oznaczające przywitanie, lecz nic więcej.
- Masz jakiś plan, gdyby Kuroi uznał, że już mu się nie chce być związanym i się zbuntuje? Z tego co czytałem w raportach, to shinobi władający piaskiem, potrzebują oni do tego rąk? Wiesz, na pustyni będzie całkiem sporo piasku do wykorzystania w razie jakiejkolwiek próby agresji. – Przedstawiam swoje stanowisko, samemu zastanawiając się co by się wydarzyło, gdyby więzień jednak chciał się uwolnić. Czy powinniśmy wkroczyć i zachować się równie agresywnie, ryzykując starcie, którego nie mamy szansy przeżyć we dwójkę przeciwko przeważającej większości czy się wycofać i przede wszystkim priorytetyzować dostarczenie raportu Masahiro. Chcę po prostu wiedzieć jakie podejście do tego ma Takeru, by w ramach potencjalnej chwili próby można było się w podobny sposób do tego ustosunkować i zachować.

[Minoru]

---

Rok 394

---

Znowu wyruszył na szlak. Patrząc obiektywnie, minął tydzień, a może parę dni więcej od momentu jak przybył do tej nieprzyjemnej krainy, a czuł się jakby były to już lata. Przybył jako Sosończyk, wraca jako Sogeńczyk. Wciąż gdy w jego głowie pojawiała się ta myśl, chciał parsknąć śmiechem nad swym własnym losem. Wciąż był w szoku, ze względu na to, w jakim kierunku potoczyło się jego życie. Gdyby ktoś podszedł do niego zaledwie dwa tygodnie temu i powiedział, że już nigdy nie wróci do domu, wyśmiałby go. A jednak, był tutaj. W tej nowej rzeczywistości, w której musiał się jakoś odnaleźć.
Jego ręka mimowolnie skierowała się w kierunku wiszącego na jego szyi nowego medaliku. Oznaki przynależności do rodu Uchiha. Druga ręka powędrowała do jego kieszeni, gdzie znajdowała się jego odznaka, którą dostał od rodu Yamanaka. I znów chciał zaśmiać się. Ledwie dzień przed ucieczką z Soso, dostał awans. Zaufali mu, docenili a on właśnie zmienił pana. Bardzo mu to ciążyło, choć samemu było ciężko mu się przyznać do tego. Adaptacja do nowej rzeczywistości na pewno zajmie trochę czasu. Nim jednak się to wydarzy, musiał pozamykać kilka tematów z jego poprzedniego życia. Pierwszym jego celem było Daishi, znajdujące się na drugim końcu kontynentu. Musiał spotkać się z rodziną Kitashiego. Musiał przekazać im informacje o ich synu. A potem? Będzie niedaleko domu. Nie może się z nimi spotkać osobiście, ale może uda się wysłać jakąś wiadomość?
Nim jednak to nastąpi. Musiał przebyć cały kontynent, unikając przy tym terenów, które wpadły w ręce dzikich. Nie mógł zatem udać się bezpośrednio do Antai. Wybrał zatem drogę do Midori, a potem wzdłuż granicy do Shinrin i Sakai. Tam pomimo rad Masashiro-dono nie szukał pomocy. Nie miał czasu na gościnę, śpieszyło mu się. Dlatego udał się w dalsza drogę do Yusetsu, a potem przez Shigashi do Kyuzo i wreszcie Daishi.
Dokąd: Daishi
Przez: Midori -> Shinrin -> Sakai -> Yusetsu -> Shigashi no Kibu -> Kyuzo -> Daishi
Środek transportu: By foot

Z/T

[Kuroi Kuma]

-Za dobrze, jak widać - rzucił Kuroi mocno zniesmaczony tym cyrkiem, który się odbywał dookoła. Bo w sumie i po co? Niech go ścigają inni Sabaku, niech go przewiozą jak więźnia, a nie... ze złożonymi rękoma jeżeli już mają go tak traktować. Brakowało w tym wszystkim konsekwencji, bo tak przecież wszyscy uznawali, że Kuroi jest spętany i elo, ZAŁATWIONE. Tylko że miał w sumie pełną swobodę ruchów.
-Co? Ten skurwiel przeżył? Nie... nie pozwolili, ale sam mu pewnie zorganizuje drugi, o to się nie martw. - popatrzył na Tetsuro jak na przygłupiego, ale nie wyglądał, jakby żartował. Z jednego spektrum na drugie, tak szybkie przejście wydawało się być nierealne, lecz z drugiej stronie to Kjudasz... ten debil pewnie mógł zapomnieć, że nie żyje.
Nie za bardzo jednak miał okazję sobie pogadać, ponieważ zaraz (po raz kolejny już) zaszarżował do niego Uciapens chcąc mu zrobić po raz kolejny krzywdę. Tak bardzo bezmyślny, jak plan który pewnie sam wymyślił, żeby negocjować przy pomocy zdrajcy. Piękna sprawa, nie zapomnę tego nigdy. Kuroi stał w miejscu czekając co się dalej wydarzy, pewnie znowu jakieś głupie genjutsu, ale zareagował Kaguya.
-Lepsze kajdany, chociaż dowieziecie więźnia żywego - wzruszył ramionami. Wolał dotrzeć na ten pożalsięboże proces o ile w ogóle do niego dojdzie. Usiadł jednak zgodnie z życzeniem Kaguyi, bo był po prostu rozsądny, a nie napieprzał dla samego napieprzania. Nie zamierzał się sprzeciwiać, po prostu nie było w tym działaniu kompletnego sensu. Mieli tylko sprawiać pozory? To jak umówić się z dziwką, spytać czy wszelkie najdziwniejsze fetysze są jej znane i nagle zaproponować jej herbatki z miodem. PO CO.

Koniec końców Kuroi się słuchał śmiejąc się pod nosem z tej farsy urządzanej na pokaz, tylko że nie mieli się komu pokazywać prócz Takeru. A jego to i tutaj mogli zasztyletować i zostawić w rowie, a potem udawać że ktoś ich napadł. I tak wyglądają już jakby wytarzali się w gnoju.
-W kajdanach sobie poradzę młodziku - uśmiechnął się do Osamu i kiwnął do niego głową całkowicie się zgadzając na to, że nie będzie go ktoś karmił i poił. Wolał samemu to robić, to chyba oczywiste. Dupę też mu będą podcierać, jak będzie miał te pęta? Chętnie by to zobaczył na własne oczy, jak ktoś z tej karawany bierze kawałek liścia czy czego i wyciera mu delikatnie jego piękną dupkę. Cudna sprawa.
-Ten... Nasz gość jest największym zagrożeniem sam dla siebie i dla swoich podwładnych - nie było mu już tutaj do śmiechu, bo sam to widział i zdawał sobie z tego idealnie sprawę. To dlatego nie chciał być z nim w grupie i bardzo się cieszył z takiego obrotu spraw. Porywczość to ostatnia rzecz, której chcesz od kogoś, kto ma Cię prowadzić. Chcesz spokoju, kalkulacji, chcesz żeby dbał o swój zespół, żeby wszyscy wrócili cali do domu. Lub chcesz wykonać zadanie za wszelką cenę, lecz dalej, kalkulujesz koszty. Jeżeli jego atak miałby przerwać tą wojnę, ten rozlew krwi, nawet kosztem całej grupy szturmowej, to i tak byłoby to warte. Nie to żeby dzicy dalej byli po "złej stronie muru", a tymczasem jeden z silniejszych Uchicha jechał sobie na pustynie - widzicie kuriozum tej sytuacji, co nie? Człowiek, który dowodził, wyjeżdża sobie na wakacje na tydzień pewnie albo i dłużej, bo oh ah, trzeba kontrolować sytuację. Nie to żeby dzicy mogli kontynuować swój marsz, jak im to natarcie tak dobrze poszło.
-To co panowie, jak już musimy tutaj siedzieć, to może macie jakąś ciekawą historię do opowiedzenia, a może ktoś umie grać na czymś czy śpiewać? Umilmy sobie tą podróż, skoro MUSIMY wszyscy ją tutaj odbyć. Trochę spędzimy tutaj czasu. Swoją drogą dawno nie miałem kogoś, kto mógłby czuwać w nocy, będę mógł spokojnie się przespać, więc bardzo wam za to dziękuję. - ukłonił głowę przed nimi w geście szacunku, a okoliczniki ludkowie mogli wyczuć, że w jego głosie nie ma grama drwiny, nie chce ich wykpić. Akurat spokojny sen to mu się bardzo przyda.