Park

[Ayaka]

Chyba jej technika wywarła wrażenie na na Ryokenie i jego towarzyszu. I dobrze, bo nawet bez wzroku, było co podziwiać i taki był jej zamiar. Była potężna i niszcząca, dokładnie taka, jaka powinna być umiejętność do walki. Czy Ayaka się popisywała? Być może, ale chciała zaprezentować się z jak najlepszej strony, siebie i swój klan, z którego przynależności była dumna. Nie zawsze układało się między nimi kolorowo, ale urodziła się jako Terumi i nie miała powodu, by się tego wstydzić.

Następne kilometry przebiegły w milczeniu, bo każde z nich skupiało się na swoim celu. Nie przeszkadzało jej to ani trochę, przyszła tu głównie dla treningu, a nie dla zapoznawania się z nową osobą, choć było to całkiem miłym dodatkiem. Nie znała Ryokena zbyt dobrze, ale był jedną z niewielu osób, które nie irytowały jej na każdym kroku; był silny, wytrzymały i nie traktował jej jak dziwoląga. Zaimponował jej tym, jak sobie radził mimo swojej niewidoczności - wydawał się potężniejszy od wielu sprawnych osób z którymi zdążyła się poznać.

- Nie trzeba, dzięki – pokręciła głową. Jak na razie nie czuła potrzeby napajania się, właściwie to była w całkiem dobrym stanie. Mogła biec jeszcze przez długi czas, bo oprócz lekko przyspieszonego tętna to czuła się całkiem normalnie. Tylko to gorąco ją denerwowało, ale i do niego dało się przyzwyczaić. Co jakiś czas czuła na sobie wzrok mieszkańców, którzy siedzieli w cieniu, ewidentnie nie rozumiejąc idei treningu w takim upale, ale nie było to coś, co ją bardzo interesowało – Taka to bestia z tego Ogara? Ciekawe co myśli? Pewnie interesująco się komunikować ze zwierzętami – stwierdziła. Wiedziała, że Inuzuka znali myśli swoje i ich towarzyszy i brzmiało to dla niej dosyć dziwnie. Pies to pies, czy mógł mieć jakieś uczucia? Dotychczas miała do czynienia jedynie z jakimś Azorkami, które nie wyglądały na zbyt mądre istoty.

- To trudne pytanie, ale chyba nie posunęłabym się do zabójstwa niewinnego cywila. Klan ma ludzi od takich brudnych spraw, ja mogę mordować, ale tylko w równej walce – stwierdziła. Może była zabójczynią, ale z zasadami. Jeśli byłaby w stanie, to nie przyjęłaby takiej misji, nie widziała też powodu do tego, by ktoś miałby jej ją zlecać – w końcu nie byli jakimiś barbarzyńcami – Ale twoja postawa nie jest zła, na pewno kiedyś docenią to posłuszeństwo – dodała. Chłopak był odważny, ale czy naprawdę byłby w stanie się posunąć do takich radykalnych kroków, gdyby było trzeba? Jeśli kiedyś się jeszcze spotkają, to pewnie go o to wypyta. Słowa często różniły się od faktycznych czynów, łatwo było mówić o czymś, gdy nie trzeba było tego wykonywać, ale gdy przychodziło co do czego, bywało bardzo różnie.

- Może chcecie pokazać jakąś technikę z Ogarem? Tylko nie ta z moczem, znam wasze sztuczki – zaproponowała. Znała ten klan jedynie z suchej wiedzy i chętnie zobaczyłaby jak wygląda w praktyce, choć nie zamierzała też Ryukena do niczego zmuszać, gdyby okazało się, że ten nie ma ochoty jej pokazywać swoich zdolności.

[Ryōken]

Dziewczyna jednak odmówiła wody. Nie ma problemu, jak uważasz. - Pomyślał sobie chłopak. Wytrzymałość swoją drogą, ale w takim upale Ryōken pilnował, aby się nie odwodnić. Głupio by było, gdyby w środku treningu padł na ziemię z powodu udaru, a nie zmęczenia. Ale najwidoczniej użytkowniczka tak gorącego żywiołu jak lawa miała bardzo dużą odporność na wysokie temperatury i dokuczliwe słońce.

- Nie tyle słyszę jego myśli, ile rozumiem mowę. Ale częściowo masz rację. Na polu walki potrafimy zsynchronizować się bez słów. - Wyjaśnił działanie Inushiru. - Z innymi zwierzętami nie mam takiej więzi. - Doprecyzował.

Chwilę biegł, zastanawiając się, czy zdradzać tajniki natury Ogara. Bądź co bądź nie był miłym pieskiem, więc tłumaczenie jego wypowiedzi mogłoby przysporzyć chłopakowi paru problemów. Nie bez powodu istniał frazeologizm "zabić posłańca". W końcu postanowił bez większych szczegółów określić usposobienie towarzysza.
- Ogar ma ciężki charakter, ale dobre serce. To złożone, ale jest nawet inteligentny. - Dokończył, lekko żartobliwie popychając nogą biegnącego ninkena.
- Hau! Wrrrr.

  Ukryty tekst

- Pies zaszczekał, po czym z nienacka podbiegł do shinobiego i lekko ugryzł go w nogę.
- Ała! Żartowałem. Jesteś bardzo mądrym ninkenem. - Zakrzyknął chłopak przepraszającym i lekko rozbawionym tonem, przy okazji rzucając psu smaczka, w ramach zadośćuczynienia.

Chwilę potem obaj się uspokoili, ponieważ dziewczyna podjęła temat mordu, który to poruszył Ryōken. Wygłupy trzeba zostawić na potem, kiedy idzie o zabijanie cywili.
Chłopak doceniał moralną postawę dziewczyny. Na pewno takie opinie dodadzą jej dużo splendoru w świecie shinobi. Sam uważał jednak, że ciężkie czasy wojen, w których żyją, wymagają stosowania odpowiednich środków. W końcu historię piszą zwycięzcy. Chociaż może i miała rację, że każdy klan ma swoich ludzi do takich zadań, a jej rolą nie było mordowanie cywili. Shinobi zgadzał się z tezą, że każdy ma w życiu robić to, co jest mu pisane. Sam natomiast dążył właśnie do tego, aby być dla swojego klanu kimś takim, kto będzie w stanie wykonać każde zadanie. Nawet te najmniej chwalebne. Ucieszyły go natomiast słowa, że może kiedyś klan doceni jego starania. Taką miał nadzieję, aczkolwiek nie wykonywał swojej pracy dla pochwał. 

Zapytany o wykonanie klanowej techniki chwilę się zastanawiał. Co prawda dobrym pomysłem byłoby kazać Ogarowi ugasić płonącego manekina, jednak dziewczyna z góry zaznaczyła, że taka technika jest jej nie w smak. Fakt faktem, byłby to marny pokaz możliwości ich duetu. Trzeba pokazać coś, co nie odkryje zbyt wielu kart. W końcu postanowił użyć jednej z najbardziej popularnych i podstawowych technik ofensywnych Inuzuka. Krótko rozkazał Ogarowi biec z kunoichi i nie mieszać się, po czym chłopak wyrywał lekko naprzód.
- Tsūga! - Krzyknął młody shinobi, po czym wyskoczył w biegu i zrotował swoje ciało. Już wcześniej upatrzył sobie pobliskie trzy manekiny, tak więc tam skierował atak. Za jednym przelotem rozwalił wszystkie zamierzone kukły, aż wokół rozprysły się kawały drewna. 

Oczywiście natarciu towarzyszył wzburzony krzyk gapiów, chcących zwyczajnie, w spokoju odpocząć sobie w parku. Na szczęście nikomu nie stała się krzywda, ale stare baby i tak musiały pokrzyczeć, na czym to świat stoi i "ach ta dzisiejsza młodzież, smarki" i tym podobne. Co odważniejsi wygrażali, że zaraz zrobią tu porządek, albo co wulgarniej "wpierdolą" Ryōkenowi. 
Shinobi jednak w ogóle nie przejmował się narzekaniem obcych. Manekiny przecież były wystawione do użytku publicznego po to, aby na nich trenować. Groźby latały mu koło uszu, bo dokładnie znał swoje prawa i możliwości i nie jeden wykrzykujący teraz pajac mógłby dostać od niego naganę. Skończywszy pokaz zawrócił wirem z powrotem do Ayaki i Ogara, po czym znowu dołączył do biegu.

- O taki pokaz Ci chodziło? - Spytał lekko poważnym tonem. Wiedział, że w sumie nie powinien aż tak się afiszować swoimi zdolnościami, a już na pewno nie przy tylu gapiach.
- Hau! Hau hau.

  Ukryty tekst

- Zaszczekał radośnie Ogar.
- Trudno, ich problem.

  Ukryty tekst

[Ayaka]

Ciekawe, że istniały psy, które były w stanie zrozumieć ludzką mową. Do których można było się odezwać, a one wykonywały narzucone im polecenie – bądź też nie, jeśli taki miały kaprys. Dziewczyna wiedziała od dawna o klanie Inuzuka, ale teoria, a praktyka, to były zupełnie dwie różne rzeczy. To było niesamowite, bo nigdy nie podejrzewałaby zwierząt o inteligencję. Były słodkie i głupie, a ich rolą było bycie mięsem, środkiem transportu, bądź ewentualnie maskotką. Gdyby jednak powiedziała to na glos… kto wie, co Ogar by jej zrobił? Chyba nie chciała sprawdzać ostrości jego zębów, bo to nie był pierwszy lepszy Pimpuś, by z nim tak swobodnie zadzierać. Trzeba było przyznac, że miał charakterek – aż kątem oka musiała spojrzeć, czy z nogą chłopaka na pewno nic się nie stało po ugryzieniu, ale biegł dalej, więc chyba nie.

Następnie Shinobi zaprezentował jej jedną z wielu technik klanowych. Miała nadzieję, że ten zrobi jakąś przy użyciu Ogara, gdzie będzie mogła zobaczyć synchronizację, która pomiędzy nimi zachodziła, ale i tak było to całkiem przyjemne do oglądania. Ryoken rozpędził się, zaczął kręcić się wokół własnej osi i wpadł w trzy manekiny, rozwalając je przy tym dosadnie. Potrafił walczyć i gdyby natrafił na człowieka, to pewnie nieźle by go poturbował – Ayaka widziała to własnymi oczami. Według niej lawa była silniejsza i jej kekkei genkai wykazało się większą zdolnością destrukcji, ale może nie była najbardziej obiektywną osobą do oceniania takich zagrywek. Niemniej jednak, był to całkiem niezły pokaz siły. Na pewno nie chciałaby dostać z takiego śmigła.

- Och, przymknijcie się w końcu! – zwróciła się w stronę gapiów, którzy swoim zachowaniem coraz bardziej ją denerwowali. W osadzie było przynajmniej kilka parków, w każdej chwili mogli sobie pójść i poszukać wypoczynku gdzie indziej, ale nie, musieli szczekać i się wygrażać. Aż chciało jej się śmiać, gdy usłyszała, że ktoś zaraz chłopakowi „wpierdoli”, bo skończyłoby się pewnie na płaczu i wizycie w szpitalu – Shinobi trenują! Kiedyś będziecie potrzebowali naszej pomocy, to jako pierwsi się odezwiecie, więc dajcie nam w spokoju ćwiczyć – nie krzyczała, ale jej podniesiony ton głosu sugerował jawną irytację. Chyba zadziałało, bo po tych słowach nie słyszała już żadnego sprzeciwu. A może po prostu się wyłączyła i przestała zwracać na nich uwagę? Zrównała tempo do chłopaka i pogratulowała mu skinięciem głowy.

- Ładne to było, nie powiem, że nie. A krzykaczami nie ma co się przejmować, ich jedyną rolą w trakcie wojny będzie bycie mięsem armatnim. Bezużyteczni kretyni – stwierdziła. Czy była to kontrowersyjna opinia? Pewnie tak, ale Ayaka była ostatnią osobą, która powstrzymywałaby swoje myśli przed powiedzeniem. Taka to była z niej dziewczyna, bojowa, z ognistym temperamentem, często aż zbyt dużym, by zauważyć błędy w swoim rozumowaniu.

[Ryōken]

Ryōken na spokojnie wrócił do biegu, nie przejmując się zdegustowaną opinią publiczną. Co innego kunoichi. Najwidoczniej dziewczyna czuła się w silnym obowiązku, aby walczyć z tępotą i agresją tłumu. Chłopak jak najbardziej był w stanie ją zrozumieć. To, że ignorował pokrzykiwania tubylców, nie oznaczało, że ich zachowania podobały mu się. Jednak nie chciał marnować sił na niesnaski z mieszkańcami. Ojciec kiedyś mu powiedział: "Nie walcz ze świnią w błocie. Ubrudzisz się, a ona to lubi." I w myśl tej zasady odpuścił sobie przepychanki.

Shinobi także nie próbował uspokajać swojej towarzyszki. Ayaka miała rację, że w razie problemów Ci sami ludzie co teraz krzyczą, będą pierwsi lecieć do władz o pomoc. Chłopak wolał jednak nie wtrącać się. Biegł obok i tylko wsłuchiwał się w ciąg zdarzeń. Ludzi miał gdzieś. Nie odważą się cokolwiek zrobić. Ich jedyną rolą było krzyczeć, bo to jedyne co mogli zrobić. Młoda Terumi powinna jednak wiedzieć, że jej słowa tylko podsycą gniew ludu. 

Krok za krokiem powoli oddalali się od centrum zamieszania. Chłopak wolał deeskalować zagrożenia albo czasem nawet jeszcze lepiej, zdusić je w zarodku. W tym przypadku pozwolił sprawie wyciszyć się samej. Był pewien, że przy następnym okrążeniu jedna połowa awanturników zniknie z Parku zawstydzona swoją zapalczywością, a druga będzie jedynie zerkać na nich z ukosa. Już teraz wszyscy tak naprawdę tylko złorzeczyli pod nosem, zniechęceni i zniesmaczeni.

Zajęty wsłuchiwaniem się w słowa kunoichi i innych ludzi, Ryōken dopiero teraz zauważył, jak spięty był Ogar. Ninken wyraźnie od początku incydentu był przygotowany do obrony swojego właściciela i dopiero podczas ostatniej wypowiedzi dziewczyny pozwolił sobie na rozluźnienie, przy lekkim warknięciu. Pies miał silny instynkt obronny względem chłopaka. Ulżyło mu, że znalazł w Ayace sojuszniczkę. Ponadto spodobał mu się jej impulsywny charakter.
- Hau!

  Ukryty tekst

- Zaszczekał entuzjastycznie, jednocześnie przebiegając obok dziewczyny i ocierając się lekko o jej nogę, machając krótkim ogonkiem.

- Zgadzam się. Ogar też jak widać. - Przytaknął dziewczynie. - Chociaż Ci kretyni raczej frontu nie zobaczą. Pierwsi uciekną...W sumie ja też nie zobaczę. - Uśmiechnął się.
Chwilę biegł, myśląc nad tym co powiedział, po czym dodał.
- A swoją drogą nie jestem za tym. - Zaznaczył swoje zdanie. - Każdy ma swoje miejsce w społeczeństwie. Na polu bitwy cywile mogą wprowadzić niepotrzebny zamęt i pałętać się po nogami. Poza tym jest jeszcze denerwująca kwestia zakładników i ludzkich tarcz. - Dodał pochmurnie. 

[Ayaka]

Czy podburzyła tłum, czy może wręcz przeciwnie, Ci zrozumieli, że nie mają nic do gadania i że powinni dać sobie spokój? Pewnie połowicznie. Swój cel jednak spełniła, bo wyraziła swoje nieprzychylne zdanie i mogła bez wyrzutów sumienia biec dalej. Póki nikt nie będzie im wyjątkowo przeszkadzał, czy rzucał w nich niebezpiecznymi narzędziami, to nie było sensu już bardziej interweniować. Tylko się niepotrzebnie denerwowała, gdy słuchała głupot od ludzi, którzy nie byli w stanie przebiec kilku kilometrów bez zadyszki, a do słownego atakowania byli pierwsi. Tacy pozorni „odważniacy” byli, są i będą zawsze.

Ninken chłopaka chyba nie był taki agresywny, jaki się wydawał na początku, bo po jej słowach przebiegł obok niej, ocierając się o jej nogę. Może nie znała się na mowie ciała zwierząt, ale wyglądało to, jakby był zadowolony z tego co powiedziała, gdy tak machał tym swoim ogonem. Być może sobie dopowiadała, ale nawet jeśli tak było, to i tak spojrzała na Ogara nieco bardziej przechylnym okiem. Może nawet udałoby im się polubić, co byłoby ciekawe, bo byłby to pierwszy pies, który nie chciałby pogryźć Ayaki – dotychczas nie miała z nimi najlepszych wspomnień. Nie wydawały się jej darzyć ciepłymi uczuciami, z resztą, z wzajemnością.

- Ja też za tym nie jestem. Widzę w tym więcej szkód niż pożytku, ale nie nam decydować – odparła ponurym tonem. Choć na polu bitwy powinni walczyć jedynie wykwalifikowani Shinobi, którzy są w stanie się obronić, to wcale tak nie było – nie wszyscy cywile mogli być ewakuowani i zdrowi mężczyźni byli zaciągani do walk, w których często nie mieli szans. Ucieczka była dla niej żałosna i oznaczała całkowity brak szacunku do osady, w której się wychowano i której się broniło, ale co mieli zrobić ludzie dużo słabsi od przeciętnego ninja? Ayaka była za wprowadzeniem szkoleń, które wyrównałyby tę granicę, które nauczyłyby ludność przynajmniej poprawnego trzymania kunaia, by mogli się na coś przydać, a nie był jedynie mięsem armatnim, jak to określiła. Nie zmniejszyłoby to śmiertelności całkowicie, ale na pewno choć trochę by w tym pomogło.

Trójka nowo poznanych znajomych biegła kolejne kilometry. Po kilkunastu kolejnych dziewczyna zaczynała odczuwać już delikatne zmęczenie. Choć nie chciała po sobie pokazywać, że coś jest nie tak i utrzymywała pokerową twarz, to zdradzał ją przyspieszony oddech i strużki potu, które z niej spływały. Dobiegła jednak obiecaną pięćdziesiątkę, przynajmniej tak oszacowała, bo nie miała w głowie żadnego licznika odległości. Poczuła ulgę, gdy skończyła i mogła usiąść na ławce. Nie zamierzała jednak na niej biernie odpoczywać.

- Muszę poćwiczyć moją chakrę, widzimy się później? – zapytała swobodnie. Jej umiejętności kontrolowania niebieskiej energii nie były na najlepszym poziomie i można było wiele zrobić, by były one lepsze i by ta nie skończyła jej się w połowie potyczki. Teraz, gdy była już po fizycznej części treningu, mogła się tym zająć bez wyrzutów sumienia, że marnuje czas. Ryoken wspominał coś o tym, że po obiedzie wrócą biegać kolejne pięćdziesiąt kilometrów i choć nie była pewna, czy da radę, to to nie tak, że nie chciała przynajmniej spróbować – należało pokonywać swoje przeciwności.

[Ryōken]

Zarówno czas jak i trójka ninja biegła nieubłaganie. Nie zwalniając tempa, wykręcali kolejne kilometry, motywowani jedynie swoją obecnością. Na tym etapie treningu niepotrzebne były słowa. Co innego na początku, kiedy mogło sobie pozwolić na wygłupy. Dobijając ostatnich kilkanaście kilometrów, potrzeba było nie lada skupienia, aby dotrwać do mety. Tylko dzięki koncentracji i nieustępliwości stawiali krok za krokiem, a z ich głów lały litry potu. 

W końcu katorżniczy maraton dobiegł końca. Wszyscy wzajemnie uzgodnili, że obiecane 50 kilometrów zostało pokonane. Nie lada dystans, nie lada wyczyn. Ale właśnie na takim treningu tak bardzo zależało chłopakowi. Już jakiś czas myślał nad poprawą wydolności, a dzięki tego rodzaju przebieżce poczuł, że ustanowił nowe granice dla swojego organizmu. Kunoichi także wyraźnie zasygnalizowała, że na razie ma dość. 

- Jasne, nie ma problemu. - Ryōken z lekkim skinięciem głowy przyjął do wiadomości, że Ayaka chciałaby teraz popracować nad czymś innym.
- Dzisiaj poćwiczę już z Ogarem, ale jeśli będziesz miała ochotę trochę zostać w wiosce i potrenować z nami znowu, to zapraszamy do siebie.  - Odparł młody Inuzuka, po czym opisał dziewczynie jak dotrzeć do rezydencji, w której mieszkał z rodzicami. Nie omieszkał także wspomnieć, że w razie potrzeby posiadłość zaopatrzona jest w plac bojowy, halę i sprzęt treningowy.

- Do zobaczenia. - Dodał, po czym ruszył przez park wraz z psem.
- Hau!

  Ukryty tekst

Obaj odeszli w kierunku stawu z rybami koi. Następnie chwilę przystanęli, aby rozciągnąć się po biegu, tak aby zapobiec zakwasom na drugi dzień.

- Nawet nie próbuj ich jeść. Zaraz skoczymy na obiad do centrum. 
- Hau, hau?

  Ukryty tekst

- Świetny pomysł. A po obiedzie idziemy do lasu pobiegać? Znudził mi się prosty teren i wzrok obcych.
- Hau! Hwau.

  Ukryty tekst

- Możesz ich zjeść, ile chcesz, bylebyś gówien nie wąchał.
- Hrrr.

  Ukryty tekst

Rozciągnąwszy się, obaj ruszyli w poszukiwaniu strawy, kontynuując przy okazji tę jakżeby wyszukaną szermierkę słowną.

zt

[Ayaka]

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Misja C
Ayaka 1/14

Dzień wydawał się całkiem przyjemny. Zważywszy na fakt, że całe dwa poprzednie padało dość obficie, obecnie owocowało to cudownym rozkwitem okolicznej flory. Ayaka znalazła się w okami-den całkowicie przypadkowo, jednak nie znaczyło to wcale, że przygoda nie znajdzie jej pośród tych wszystkich ludzi. Zajmując się swymi sprawami, w pewnej chwili nie zauważyła nawet, jak przez cały park przetoczył się krzyk dziecka. Było to bardzo łatwe do rozpoznania do kogo należał sam głos, zwłaszcza że był w swój charakterystyczny sposób dość piskliwy. Dziewczyna mogła rozejrzeć się dokładnie, jednak sam kierunek krzyku pozostawał nieznany. Dopiero gdy zauważyła pierwszych ludzi biegnących w jedną stronę, mogła mieć nadzieję, że chodzi o to samo. W pewnej chwili dźwięk po prostu ustał, jednak wszyscy byli już na miejscu. Środek parku, rześkie powietrze, przyjemny dzień… Ayaka mogła zauważyć w niewielkiej odległości od siebie niewysokiego chłopca, który teraz stał w kółku zgromadzonych gapiów. Dziewczyna, jako że była tu jako pierwsza, mogła przyjrzeć się mu całkiem dobrze… Niecały metr czterdzieści, ubrany w znoszone ubrania i pelerynę zrobioną z jakiegoś kawałka materiału. Na głowie miał drewniany koszyk, który zręcznie przewiązał sznurkiem konopnym. W jego dłoniach widniała tarcza zrobiona z wieka od beczki oraz dość znoszony miecz, który o dziwo nie był zabawką. Chłopak stał na niewielkiej skrzynce, a obok niego na baczność kompaniował mu biały pies w czarne plamy. Zwierzak był dość stary jak na towarzysza dzieciaka, jednak bystrym wzrokiem wciąż wpatrywał się w świat przed sobą. W pewnej chwili piegowaty smarkacz odezwał się, na co większość po prostu dała sobie spokój, machając na niego ręką z dezaprobatą… Wywoływanie atencji w tych czasach, traktowali zwyczajnie jak głupi żart. Jeśli czerwonowłosa nie należała do tamtej grupy, pozostając na miejscu, po chwili mogła zrozumieć, po co całe to przedstawienie.

– Nazywam się Kihōte, a to mój towarzysz Don… Jesteśmy tutaj by wyjawić wam sekret okropny, który skrywają wasze okoliczne lasy. W sercu puszczy zagnieździł się bowiem olbrzym przeklęty, który ma chęć by wasze dzieci zaciągnąć do swych cuchnących jaskiń… Ja wraz z mym wiernym towarzyszem, udamy się na miejsce by zgładzić bestię straszliwą… Jeśli ktoś z was zechce, niech pieśni już zacznie układać, gdy bohaterowie ze swej wyprawy wrócą.
Mały zaczął gramolić się ze skrzynki, jednak w tym samym momencie zwalił się na łeb. Reszta tłumu zaczęła się śmiać z pokazu błazna, za którego teraz z pewnością go brali. Co ciekawe, na jego twarzy nie widać było rozczarowania, czy gniewu… Głaskając swego towarzysza po kosmatym pysku, uśmiechnął się do niego, po czym ruszył w nieznanym kierunku. Nawet jeśli to wszystko było żartem, ten szczyl miał z dziesięć lat. Gdzie byli jego rodzice, co miało znaczyć to przedstawienie… I czemu na boga nikt nie brał takich rzeczy na poważnie. Przygoda naszej bohaterki rozpoczynała się właśnie w tym miejscu.

Dzieciak z parku

[Ayaka]

- Nie wiem kiedy będę mogła wpaść, bo nie planuję zostać na dłużej w Ōkami-den, ale miło było Was poznać. Ogar to… całkiem uroczy piesek – przyznała z sarkastycznym uśmiechem, dobrze wiedząc, że ostatnie co można było o nim powiedzieć to to, że ta bestia była w jakikolwiek sposób urocza. I nie było to wcale nic złego, bo słodkie Pimpki na polu bitwy okazywały się całkowicie bezużyteczne, gdy jedyne co umiały, to załatwić się pod siebie. Mówiła natomiast prawdę co do chęci spotkania się w przyszłości, bo dwójka zainteresowała ją i jeśli tylko będzie mogła, to chętnie wybierze się do rezydencji, o której wspomniał chłopak, na wspólny trening. Dotychczas ćwiczyła sama, ale towarzystwo drugiej osoby, zwłaszcza takiej, która dorównywała jej kondycją, nie było takie złe. Może nawet uda im się złapać na jakiś sparing, bo choć byłoby to dwóch na jedną, to nie miała wątpliwości co do tego, że by sobie z nimi poradziła. Jak to dotychczas robiła.

Po pożegnaniu z nowymi znajomymi i krótkim treningu kontroli chakry, miała właściwie czas dla siebie. Siedziała leniwie w parku, a słońce dokazywało, jak to latem bywało. Nie zamierzała zostać tu jednak długo, bo musiała zdać raport ze swojego zadania w siedzibie klanu. Już podnosiła się z ławki z zamiarem wyjścia z osady, gdy usłyszała dziecięcy krzyk, który przykuł jej uwagę. Z początku nie wiedziała skąd on się wziął i nie interesowało jej to za bardzo, ale gdy zobaczyła chłopca z psem wokół którego zgromadziło się kilku gapiów, podeszła bliżej, by zobaczyć o co chodzi.

Nie wyglądało to na nic poważnego, ot, młody się bawił. Nie wiedziała do końca czego się spodziewała po dziecku – to normalne, że żyło w swoim świecie pełnym fantazji, choć lekko niepokojące było to, że miało prawdziwą broń. Ile on mógł mieć lat, z osiem, dziesięć? Pomimo tego, że Ayaka zaczęła swoje treningi bardzo wcześnie, to miała rodziców, którzy jej pilnowali i innych wykwalifikowanych trenerów wokół siebie. Ten nie miał nikogo oprócz starego psa, być może ninkena. Nie mogła powstrzymać parsknięcia, gdy dzieciak przewrócił się w tej swojej głupiej skrzyni, ale szybko wróciła do swojej kamiennej twarzy i dogoniła go.

- Kihōte, tak? – zagadała – Jako Kunoichi muszę skonfiskować Twoją broń. Nie możesz biegać i robić jakichś dziwnych występów z prawdziwym mieczem, gdzie w ogóle są Twoi rodzice? Powinni usłyszeć o tym, jak się zachowujesz, to niedopuszczalne – zagroziła. Właściwie to nie było prawa, które by regulowało takie zakazy, ale czuła, że jeśli nie zareaguje i chłopak dalej będzie się wygłupiać, głosząc głupoty o przeklętych olbrzymach, to w końcu zrobi komuś krzywdę tym swoim ostrzem. A powinna pilnować porządku ulicznego. Teoretycznie, bo w obcej osadzie i tak nikt jej za to nie zapłaci.

[Rei Uta]

Misja C
Ayaka 2/14

Ayaka nieco zdziwiona całym przedstawieniem, jako jedyna ruszyła za dzieciakiem, który ogłosił właśnie wszystkim, że ma zamiar iść polować na potwory. Dziewczyna zatrzymała go w półkroku, jednak pierwszy odezwał się Don. Stare psisko zaszczekało groźnie, ukazując w ten sposób, że jest gotów bronić swego przyjaciela. Dzieciak z rozbawieniem spojrzał na towarzysza, kładąc dłoń na jego kudłatym łbie. Przez chwilę nie odzywał się nawet słowem, jednak gdy dziewczyna spojrzała złapał za jego rękojeść ze strachem. Sama broń była zaledwie krótkim prostym orężem, jednak dla niego stanowiła nie lada wyzwanie, więc nosił ją w prowizorycznej pochwie na plecach. Obecnie cofnął się dwa kroki, rozglądając się w panice, jak gdyby szukał drogi wyjścia.

– Nie oddam ci swojego oręża… Jeśli stracę swą siłę, to nigdy nie będę mógł wrócić do domu.
Dzieciak ukrył się za plecami psiska, obecnie, przemawiając niepewnym głosem.

– Moi rodzicie umarli zeszłej zimy, podobno to jakaś straszna choroba, która nawiedziła moje strony… Ciotka z wujkiem zajęli posiadłość kilka dni później.
Chłopak poprawił koszyk, który ciągle opadał mu na twarz, kontynuując swą opowieść o życiu poza tym miejscem.

– Wujkowie powiedzieli, że jeśli stanę się silny jak tata, to będę mógł wrócić do domu i zająć się rodzinnym majątkiem. Dostałem od nich ten wspaniały miecz oraz pozwolili mi zabrać Dona jako mojego towarzysza… Przybyłem tutaj zdobyć sławę, jednak jeśli chcesz iść ze mną mogę się trochę podzielić też z tobą.
Mały wciągnął nosem, jednak nie wyglądał na takiego co miałby przystać na propozycję Ayaki. Ludzie powoli wracali do swych zajęć, opuszczając ogrody zielonego parku. Ptaki wesoło tworzyły swe kompozycje pośród szerokich koron drzew, co jakiś czas, przelatując w zasięgu wzroku. Mały ciągle wpatrywał się w nieznajomą, jednak widać było, że nie jest mu na rękę stać tutaj bez celu. Oczywiście w razie czego nie stanowił dla dziewczyny większego wyzwania, jednak nie mogła go też zatrzymywać bez powodu… Co jeśli faktycznie zabierze mu oręż, a on bezbronny ruszy na potencjalnego przeciwnika. Dziewczyna będzie musiała zadecydować co właściwie chce zrobić ze zdobytymi informacjami oraz czy chce ratować Kichote. Popołudniowe słońce przebijało się przez zielone liście, które pozwalały, chociaż trochę zmniejszyć uciążliwość upałów… Wszystko jak zawsze pozostawało w rękach bohaterki.

Dzieciak z parku

[Ayaka]

Nie bała się psa, który był stary i słaby. Wyglądał jakby najlepsze lata życia miał już dawno za sobą i pewnie prędzej by się przewrócił niż zrobił jej krzywdę, dlatego jego poszczękiwania nie robiły na niej większego wrażenia. W ostatecznym rozrachunku, zwierzęta były jedynie zwierzętami i nie miały szans w starciu z kunoichi, zwłaszcza tak nieprzeciętnymi jak ona. Było to jednak godne podziwu, że pomimo mniejszego rozmiaru i ciała, które zaraz się rozpadnie, ten nadal miał siłę woli, by bronić swojego małego opiekuna.

- Ktoś powinien porozmawiać z Twoimi wujkami, są skrajnie nieodpowiedzialni jeśli Cię zostawili samego sobie – zwróciła uwagę, patrząc na niego z czymś w rodzaju litości. Nie tak dawno ona sama straciła rodziców i została zupełnie sama, z siostrą, ale były starsze i były w stanie sobie poradzić – co mógł zrobić chłopiec z psem? Interesy innych ludzi rzadko kiedy ją interesowały, ale nie chciała zostawiać Kihōte samego sobie, nawet ona czuła, że było w tym coś nieodpowiedniego Tylko nie była jeszcze pewna co powinna z tym wszystkim zrobić i czy odsyłanie go do opiekunów, którzy już raz go porzucili – o ile ten nie podkoloryzowywał historii, w którą aż trudno było uwierzyć – było na pewno najlepszym pomysłem.

- Chcesz stać się silniejszy? Mogę Cię trenować – nagle przyszło jej do głowy. Dlatego, że zawsze, ale to zawsze, była chętna do tego, by wyrównywać różnice siły między zwykłymi ludźmi, a ninja. Według niej granica ta powinna się coraz bardziej zacierać, gdy czasy były niepewne i w każdej chwili mogło dojść do wojny. To nie były te spokojne lata, gdy można było sobie pozwolić na spokojne, sielankowe życie – zagrożenie wydawało się wisieć w powietrzu, zwłaszcza po tym, co usłyszała na poprzedniej misji o dzikich, którzy pojawili się w Sogen. Czerwonowłosa diewczyna jeszcze nie znała wyniku starcia i wierzyła w to, że Uchiha poradzą sobie z kryzysem, ale zawsze istniała szansa, że przerodzi się on w jakiś inny. Choć nie była od analizowania, a od walki, to nawet dla niej brzmiało to dosyć niepokojąco, choć nigdy by się do tego nie przyznała. Jeszcze ktoś pomyślałby, że się boi, a było to ostatnie, co mogłaby czuć.

- Zatrzymaj na razie ten miecz, tylko uważaj żeby się głupio nie pokaleczyć. O co chodzi z tym olbrzymem, w co ty się bawisz? - zmarszczyła brwi, gdy po raz kolejny usłyszała o możliwości zdobycia sławy. Jeśli to, co mówił, było prawdą, to być może była to sprawa dla niej. Choć nie była to jej osada, to gdyby klan usłyszał o tej sprawie, na pewno chciałby, by się temu przyjrzała. Trzeba było jednak najpierw wykluczyć ewentualne kłamstwo, nie miała czasu na jakieś bzdury.

[Rei Uta]

Misja C
Ayaka 3/14

Ayaka znalazła się w sytuacji, gdy jedynym wyjściem było zaufanie w to, że młody nie był po prostu jebnięty. Ich problem polegał na tym, że jedno nie ufało drugiemu, a to pierwsze to było nawet nieźle odklejone. Dziewczyna posiadała w sobie jakiś kompleks wyższości, pastwiąc się nad dzieckiem próbami wciągnięcia go do uczciwej wali. Ta jasne, zwłaszcza że była starsza i jeszcze należała do tego klanu, w którym brat na koniec i tak zabija brata. Przykra sprawa, zwłaszcza że opowieść wymyślona przez naszego błędnego rycerza, wcale do prawdziwych mogła nie należeć. Wojownik wraz ze swym giermkiem spojrzał na Ayakę, zastanawiając się w widoczny sposób nad odpowiedzią. Jego twarz stała się czerwona, a policzki nadęte, jak gdyby chomikował tam orzechy na potem. Wreszcie wszyscy obecni doczekali się jego słów.

– Nie jestem sam, mam Dona obok siebie… Teraz jest lepiej, nie muszę już martwić się nocami. Dostaliśmy od państwa ładny pokój w starej stajni, jest siano i mam nawet swoje łózko. Nie muszę się martwić tym, że Don znowu będzie głodny. Państwo są dla nas bardzo mili i troszczą się, żebyśmy nie skończyli źle… Dlatego chcemy pokonać olbrzyma, to pomoże…
Kicho te przerwał nagle, jak gdyby obawiał się kolejnego słowa… Może nie był w pełni przekonany, że dziewczyna chce na tym wszystkim ugrać coś poza własną korzyścią. Najgorszy motyw tej opowieści mógł stanowić właściwie dokładne rozwiązanie. Wszystko jednak musiało dojść do tego momentu swym własnym tempem.

– Jeśli chcesz możemy potrenować w drodze… Będziesz musiała zostać ze mną na noc, bo niebezpiecznie będzie go wtedy atakować. Nie wiem, jak wygląda, ale Państwo mówili, że przepędził ich samym paskudnym wyglądem. Dlatego mam ten miecz i hełm, razem z Donem pomożemy Państu.
Dzieciak zasalutował, a jego „hełm” przekrzywił się znowu, tak że mały nic nie widział. Jego rynsztunek to kilka dziecięcych prowizorek, które można było wykonać ze starej drewnianej beczki i sznurka. Nie było sensu rozprawiać się nad tym, jak głupi był jego pomysł… W pewnej chwili młody poklepał swego przyjaciela po głowie, wypalając do dziewczyny bez specjalnego uprzedzenia.

– Ale nieładnie jest zaczepiać innych i nawet się nie przedstawić… Jeśli chcesz iść z nami, to musisz się jakoś nazywać.
Kihōte przez dłuższą chwilę dumał nad tym całkiem na poważnie, a jego policzki znowu nadęły się jak u żaby…

– WIEM!… Będziesz Shōga, to bardzo pasuje do twoich włosów.
Zaśmiał się, pokazując jej język, jak klasyczny dzieciak, który zaczyna i ucieka za plecy dorosłych. Ile razy człowiek marzyłby utopić takiego w szklance wody… Kihōte rzucił zdecydowane wyzwanie swej nowej koleżance, pokazując w ten sposób, że w sumie ma w nosie jej wyniosłość. Dla niego guzik znaczyły tytuły i rangi, był głupim gnojem porzuconym przez świat na pastwę tego, co może spotkać za rogiem. Jego jedynym towarzyszem był w sumie ten pies, który istniał jeszcze pewnie tylko dzięki temu, że chciał młodego wspierać. Piękna miłość, która z pewnością mogła wzruszyć niejedno serduszko… No ale przecież ona do takich ludzi nie należała. Zimna i stanowcza, owładnięta własnymi planami i celami które wyznaczały jej kolejne kroki. Dziewczyna musiała zdecydować co właściwie chciała z tym wszystkim dalej zrobić.

Kihōte

[Ayaka]

Nie przepadała za dziećmi. Były małe, słabe i potrafiły niewiele więcej poza wykrzykiwaniem bzdur. Z jakiegoś jednak powodu Ayaka podeszła do brzdąca i zainteresowała się jego sytuacją pomimo tego, że wiedziała, że szansa na to, że dostanie za to jakiekolwiek wynagrodzenie była mierna. Ta zawsze interesowna dziewczyna rzadko, bo rzadko, ale zdarzało jej się, że przejawiała oznaki empatii i nawet ktoś taki jak ona nie chciał zostawiać go samego sobie. Czuła litość do chłopca, który stracił rodziców i został sierotą, do tego opuszczoną przez resztę rodziny. Zagarnęli posiadłość to dzieciak już ich nie obchodził i kto wie, może to był ich plan od samego początku? Cholera, dobrze, że w ogóle ktoś się nim zajął, bo kto wie jak długo byłby w stanie sobie poradzić, gdyby nie to, że ktoś okazał mu serce i dał mu dach nad głową.

- Żyjesz w baśni. Wydaje Ci się, że potwór to istota z bajek, a to może być poważniejsza sprawa niż Ci się wydaje. Ten hełm narobi Ci więcej szkód niż pożytku. Możesz nawet zginąć jak nie będziesz mnie słuchać, rozumiesz? – zapytała. Jej głos był ostry, ale jeśli sytuacja nie została wymyślona, to trzeba było podejść do tego w pełni poważnie. Oby tylko za bardzo się nie wygłupiła tym, że tak ślepo zaufała w historyjkę opowiedzianą przez kilkuletnie dziecko, która okaże się totalną bzdurą, bo nie będzie w stanie spojrzeć sobie w oczy po tym wszystkim.

- Shiga? Shōga? Nie ma takiej opcji, dla Ciebie Terumi Ayaka – żachnęła się. Nienawidziła bezsensownych ksywek, wolała formalność, tytuły i szacunek do starszych i wyższych rangą. Młody musiał się jeszcze wiele nauczyć, ale jeśli nie przestraszył się jej słów i nie uciekł, to zdoła go wytresować. Na każdego był jakiś sposób, nawet na wrzeszczącego dzieciaka z psem.

Sama nie odczuwała żeby miała kompleks wyższości, miała po prostu dużą pewność siebie. Była przekonana o swoich atutach i o tym, że była stworzona do walki – byle olbrzym jej nie przestraszy. A jeśli będzie taki ogromny, to pewnie wolny, ociężały i łatwy do unikania. Nie czuła, by miała się czego bać ii podeszła do tego zadania jak do kolejnego treningu, który odbędzie na swojej drodze – może akurat dojdzie do jakieś walki, choć wizja olbrzyma w dalszym ciągu jej nie przekonywała i przeczuwała jakąś ściemę.

- Nie mam czasu do rana, im szybciej się tym zajmiemy tym lepiej – podyktowała. To nie tak, że kłamała, wioska oczekiwała jej raportu po ostatniej misji. Jeszcze by pomyśleli, że coś jej się stało i wysłaliby za nią list poszukiwawawczy. Otoha chyba by się załamała.

[Rei Uta]

Misja C
Ayaka 4/14

Ayaka była jak ściana, na którą wpadał magiczny okręt prowadzony przez Kihōte i jego towarzysza. Nie było szans by dziewczyna wyrwała się ze swego ustalonego schematu dorosłości, w którym takie bzdury już dawno przestały mieć znaczenie. Smarkacz jedynie pchał się w kłopoty, które mógł przy okazji ściągnąć też na jej osobę. Nie było sensu sprzeczać się z młodym, który najwyraźniej wziął sobie za punkt honoru by pokazać jej, na co go stać. Po chwili, gdy jego twarz przestała świecić się na purpurowo ze złości, wypuścił z płuc nagromadzone powietrze, odzywając się bardzo piskliwym głosem.

– Jestem Kihōte, jeśli myślisz, że przestraszę się olbrzyma to jesteś w błędzie… Nie potrzebuje twojej pomocy, skoro nie rozumiesz, co się do ciebie mówi. Jak i Don poradzimy sobie z nim, tak samo jak poradziliśmy sobie z bandą krzywych palców.
Chłopak poprawił swój hełm z godnością, po czym odwrócił się na stopie, zahaczając o zwiewającą czerwoną pelerynę. Na jego szczęście ustabilizował upadek, co skończyło się jedynie widowiskowym przewrotem w przód. Jego miecz zabrzęczał o kamień, gdy po fikołku wyprostował się znowu na równe nogi. Poprawiając ponownie swój rynsztunek, chłopak nie wydawał się ani trochę zawstydzony zaistniałą sytuacją.

– Możesz sobie iść, skoro uważasz, że taka jesteś mądra… Przygody wymagają czasem by nie patrzeć na konsekwencje, jeśli cel jest tego wart.
Mimo że poszukiwacz przygód był jeszcze dzieckiem, wydawał się całkiem inteligentny. Oczywiście na swój niewinny sposób, w którym ten świat był jeszcze pełen barw i niezbadanych lądów. W pewnym momencie zrobił się bardzo smutny, jednak nie poddał się do ostatniej chwili.

– Zrobimy mały test, jak odpowiesz dobrze, to pójdziesz z nami…
Chłopak namalował na ziemi kreskę z nie dną wypukłością, po czym ponownie spojrzał na dziewczynę z zamyśleniem. Zdecydowanie nie przypominał kogoś, kto zamierza sobie żartować z innych i ten test był dla niego niezwykle istotny. Jeśli dziewczyna chciała to ciągnąć po swojemu, mogło to jeszcze bardzo długo potrwać. W ostateczności mogła olać chłopaka, a później ruszyć jego śladem. Opcji było wiele, jednak to do niej należał ostateczny wybór.

Kihōte

[Ryōken]

Ach park. Tyle wspomnień i przelanych litrów potu. - Pomyślał sobie Ryoken, leżąc pod drzewem i dając ukojenie rozedrganym mięśniom. Obok leżał jego czujny kompan, Ogar. Pies wywalił jęzor i dyszał, chłodząc w ten sposób przegrzane od treningu cielsko. Było słoneczne południe, ledwie zauważalny wiaterek, a na niebie ani jednej chmurki. Nic więc dziwnego, że dwójka shinobi wybrała się z samego rana na wyczerpujący, wielogodzinny trening. Biegali, skakali, rzucali ostrzami i tłukli się widowiskowo ku uciesze lub zniesmaczeniu gawiedzi.

Raz nawet jakieś dziecko zauroczone zwierzakiem postanowiło podejść i spytać, "Czy może pogłaskać pieska?", ale Ryoken w trosce o dobro obywatela uprzejmie wytłumaczył, że Ogar to groźny ninken, którego nie należy niepotrzebnie denerwować. Chłopczyk zrozumiał, choć odszedł z wyraźnym zawodem na twarzy.
- Hau. (Dzięki.) - Czworonóg zwrócił się do właściciela z wdzięcznością i jednoczesnym zniesmaczeniem. - Wrrrr. (Żebym ja smarka nie pogłaskał.) - Zawarczał mało sympatycznie.

Już od jakiegoś czasu trenowali, dlatego teraz postanowili położyć się w cieniu ogromnego drzewa. W końcu pogoda była na tyle piękna, że aż żal było nie uciąć sobie krótkiej drzemki, albo choć chwilę poleżeć. Jeszcze dzisiaj nie raz się namęczą.

Odkąd oboje ukończyli ostatnią misję, mieli dużo czasu na regenerację otrzymanych obrażeń. Misja była ciężka, więc chwilowo zlecenia odłożyli na bok. Świeżo zrośnięte żebra dalej lekko dawały o sobie znać, ale dzięki nieustannym treningom szybko powrócili do dawnej kondycji, a nawet stawali się coraz silniejsi.