Główne koszary wojsk Cesarstwa

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 1/7

O świecie chciałoby się mówić jedynie w superlatywach, o jego pięknie natury, harmonii i równowadze sił przyrody, które wzajemnie współgrają. I byłoby to w zupełności zasadne, by cały swój afekt poświęcić właśnie temu… gdyby nie ludzie. Ludzie to zakała tego świata, to co go wyniszcza i jest szkarłatnym kleksem nie atramentu a krwi na zwojach historii.
Podobny zwój niósł dziś młody chłopak o nieco niecodziennej barwie rozpuszczonej niechlujnie grzywie. Zadanie miał proste i jasne – dokument zanieść jednemu z użytkowników chakry będących wciąż w stolicy nie działając nigdzie w terenie. Kimś takim dziś akurat okazuje się Yuki Renji, przez niektórych zwany chorowitym przybłędą.
- Ty to Yuki Renji? – Dopytuje się z surowym grymasem jasno wskazującym, że nie chce tu wcale być i najchętniej by szybko wcisnął mężczyźnie zwój i się zwinął jak najszybciej do własnych zajęć.
- Dostałeś misje, dano nam cynk, że jedno stoisko sprzedaje wyroby alkoholowe bez zgody, masz to zweryfikować i się tym należycie zająć. W zwoju masz opisane o kogo chodzi. – Szybko skraca zadanie Renji’ego, po czym jeszcze sobie przypomina i dodaje:
- A, po ryokanach chodzą plotki, że chłop wspiera ruch oporu, podobno jak się raz napił za mocno zaczął coś wygadywać o cesarzu… niezależnie od okoliczności masz się nim zająć, mam nadzieje, że rozumiesz. – Zakończywszy temat przeciągłym spojrzeniem mającym dać Renji’emu do zrozumienia o jakie „zajęcie się” chodzi. W samym zaś zwoju chorowity Yuki nie znajduje już więcej informacji oprócz tej o kogo chodzi – o niejakiego Youta, mężczyznę w starszym wieku z łysą głową i zieloną brodą. Ma on mieć swoje stoisko na cytrusowym targowisku i sprzedawać surowe ryby, choć od jakiegoś czasu też alkohol bez uzyskania odpowiedniej zgody. Yuki Renji nie żyje jednak na tym świecie od wczoraj, żeby się spodziewać, że to raczej jest znaleziony pretekst, by ukarać mężczyznę za swoje nieprzychylne władzy komentarze i opinie oraz podejrzenie wspierania rewolucjonistów – dowodów może i nie było, lecz nie miało to żadnego znaczenia w tej sprawie.
Chłopak stoi tak jeszcze przez kilka sekund gotów odpowiedzieć na jakieś pytania, a gdy te nie nadchodzą, pozostawia Renji’ego samego sobie.

---

Niesforny chłopak

[Yuki Renji]

Było bardziej, niż oczywiste, jaką skazą na tym świecie był właśnie człowiek. Dwadzieścia cztery wiosny obserwował innych, jak również i siebie. Dążąc dla zaspokojenia swoich podstawowych potrzeb, tratowano inne gatunki, jak również innych ludzi. Decyzje o tym często były podejmowane jeszcze zanim się narodzili, a ich rolą w tym wszystkim miało być dobrze naoliwionym trybikiem w maszynie mordu i wyzysku, jaką była cywilizacja. Szczęśliwie się składało, że większość populacji nie miała zbyt rozwiniętej inteligencji, bo jeszcze zmniejszyłaby się dzietność. Kogo by wtedy starcy mogli rzucać w miechy maszynki do mięsa, zwanej wojną?

„Chorowity przybłęda”, jak to niektórzy mieli w zwyczaju o nim mówić, odpoczywał na pryczy. Żywot żołnierza był bardzo wyczerpujący dla jego ciała. Po porannym treningu bolał go właściwie każdy mięsień. Wiedział jednak, że musi się bardziej wysilić, jeśli chce okazać Cesarstwu swoją użyteczność. Ludzie tutaj byli traktowani w kategorii zasobu, a on przecież był niezbyt ciekawego pochodzenia. Tak mógł łatwo wywnioskować, kiedy reszcie jego krewniaków wybudowano śliczne getto w stolicy.

Jak usłyszał kroki prowadzące do niego, to w pierwszej kolejności otworzył oczy. Głowę wtulił jeszcze w futerko płaszcza, w który był odziany. Ostatnie chwile przyjemnego ciepła, bo już zaraz trzeba było się zmierzyć z chłodną rzeczywistością wysp i równie przyjemnymi kompanami. Trzeba było jednak zachować fason i pokazać się od tej lepszej strony, więc wpierw usiadł na łóżku, by w końcu wstać na równe nogi, zanim nieznany młodzik podszedł do niego. Oczywiście musiał przewyższać go statusem. Wysłużył się na wojnie, czy tam innych działaniach przeciwko buntownikom. Z młodością przychodzi buta, a z butą arogancja. Z niej zaś wychodzi pycha. To już był całkiem łatwy cel dla złotoustego Yukiego, który wiedział jak ugryźć ten temat.

- Oczywiście! Żadnej litości dla wrogów Cesarza! - Słabo wyglądający uśmiech uformował się pod jego bujnym wąsem. Wpierw entuzjazm, następnie potwierdzenie przynależności, a na końcu właściwe podejście do postawionego problemu. - Do kogo mam wrócić z raportem, panie…? - Trzeba było tylko wyciągnąć imię i być może również nazwisko. Tamten miał przewagę wiedzy. W końcu znał Renjiego, więc warto było, chociaż wyrównać szalę w tym, ukrytym starciu. Wątpił jednak, by tamten sobie z niego w ogóle zdawał sprawę.
Jak już uzyskał odpowiedź na swoje pytanie, jakże istotne dla końcowych kroków, jakie miał podjąć, to zebrał swój osprzęt i ruszył w kierunku wskazującym przez zwój. Łagodny uśmiech ani przez chwilę nie schodził mu z twarzy. Zbyt wiele nieprzyjaznych oczu, które mogłyby spróbować wykorzystać jego moment słabości.

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 2/7

Nie ma wątpliwości, że człowiek to skaza tego świata, przy czym to może i nie jedyny gatunek manipulujący chakrą, ale przyroda znamiennie dało mu najwięcej możliwości rozwoju i niewyobrażalny potencjał na stworzenie idealnego miejsca do życia.
Lub najgorszego.

Żołnierska codzienność z pewnością nie należy do najprzyjemniejszych rutyn tego świata, choć w zasadzie istnieją ludzi, dla których ciągły wysiłek i stawianie sobie wiecznych wyzwań to istota całego ich życia i istnienia. W tej kwestii co człowiek to inne podejście do samego zawodu oraz jego celu - nie każdy patrzy na cesarstwo tak jak patrzy na nie sam Renji. Prostaczkowie wręcz często wojsko widzą jako swoje własne zagrożenie, przed którym powinno się uciekać i je unikać. Czy jest to zasadne? Cóż, każdy spoglądając na cesarza może wyrobić swoją własną opinię.

Chłopak jakby budzi się z snu słysząc nagłą, przepełnioną determinacją odpowiedź Renji'ego. Spogląda w jego kierunku przez około dwie sekundy, upewniając się, że chorowity żołnierz się z niego nie wyśmiewa ani nie stroi sobie żartów z całego cesarstwa, co byłoby z pewnością dla młodego Yukiego problematyczne.
- Panie sranie, ja tu jestem tylko po to by ci przekazać raport. Gdy już rozkaz wykonasz to idziesz do Aato, on dzisiaj zajmuje się raportami w koszarach. - Odpowiedziawszy Renji'emu, wychodzi z pomieszczania.
Zebrawszy się, cesarski Yuki wyrusza w mikroskopijną tułaczkę po stolicy. Sama pogoda dzisiaj zachęca do spędzania czasu poza domem - temperatura oscyluje wokół zera, więc w skali Cesarstwa Morskich Klifów dziś jest naprawdę ciepło.

---

Po dłuższym lub krótszym spacerze (to już zależy w pełni od mężczyzny jak szybko zamierza tam trafić) Renji widzi przed sobą wspomniane już wcześniej w raporcie cytrusowe targowisko. Z perspektywy lokalnego mieszkańca targ ten wydawać się może całkowicie normalnie, choć dla kogoś z zewnątrz z pewnością takie nazewnictwo może dziwić - nie pasuje ono do wyobrażenia cesarskich, zarówno kulturowo jak i klimatycznie - gdzie w tym mrozie, śniegu i surowych twarzach miejsce dla cytrusów?
Mimo wszelkich wątpliwości i przemyśleń, targowisko to słynie z tego, z czego w zasadzie słynie każde inne miejsce tego typu - swoje usługi oferują najróżniejsze stragany z wszelką gamą towarów zarówno lokalnych jak i tych spoza cesarskich terenów, multum możliwości.
Zadanie postawione mężczyźnie zaczyna się od etapu pierwszego - odnalezienie odpowiedniego straganu. Renji wie, że poszukiwany przez niego mężczyzna jest zielono-brodym mężczyzną w sile wieku. Gorzej, że znalazł takich... trzech. Jeden sprzedawał ryby, mężczyzna o dość pokaźnym brzuszku i odstających uszach, drugi przekąski ryżowe, o szpiczastym nosie i długich, krzaczastych brwiach oraz wąsach i ostatni, bezzębny sprzedawczyk z najdłuższą brodą spośród całej trójki - sięga mu ona prawie pasa powiewając na wietrze. Cóż, niespotykanym jest raczej spotkanie trzech mężczyzn w podobnym wieku oraz tak niecodziennej maści włosów, lecz nie jest to wcale niemożliwe - teraz pozostaje decyzja Renji'ego co sam postanawia i w jaki sposób zamierza dojść do tego, o którego mężczyznę chodzi.

---

Niesforny chłopak

Odpisujesz tutaj

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 1/7

Dzisiejszy dzień idealnie podkreśla klimat Kantai, będący raczej w umiarkowanym stopniu uciążliwy w porównaniu do innych regionów cesarstwa. Przynajmniej dziś, gdyż wyjątkowo na niebie chmur było stosunkowo niewiele jak na tutejsze standardy – co znaczy, że pokrywają niemal całe niebo, ale wciąż daje się dostrzec połacie bezkresnego nieba, o którym tutejsi mieszkańcy zdają się czasem zapominać, że istnieje. No i nie padało, to też stosunkowo rzadkie wydarzenie na tych ziemiach.

Yuki Renji, nasz wąsaty bohater, wracał właśnie do głównych koszar cesarskich wojsk, gdy akurat przed samym wejściem ujrzał znanego mu chłopaka, którego z kolei poznał niespełna dziewięć miesięcy temu, kiedy ten zlecał mu zadanie ujęcia handlarza, który w nieszczęśliwym wypadku opuścił ziemski padół.
Na widok wąsacza czerwonowłosy oderwał się od ściany gmachu budynku, którą podpierał i ściął się na mniej więcej środku odległości z Yukim i skinął mu głową na przywitanie. Przez prawie rok ich relacje nieco ochłonęły, chłopak nie zachowywał się jakby użądliła go osa, a raczej tak bardziej neutralnie.
- Wrócili z drugim. Tym od alkoholu. Przydzielili ci go do przesłuchania, chcesz się zająć nim teraz czy później? Bo mogę szybko skrócić, ale to musiałbym teraz bo wracam do siebie, albo mogę ci po prostu dać zwój z całym raportem. Chcą żebyś się nim dzisiaj zajął, jutro ma być jakaś obława i każda wolna cela się przyda. – Kōri zaraportował na kilku wdechach, patrząc na Renjiego w oczekiwaniu na jego określenie się co robi. Widać, że mu się niespecjalnie spieszyło, ale też nie był nastawiony na bezsensowne marnotrawienie czasu.

---

Kōri

[Yuki Renji]

Wiosna, Rok 395
Dziewięć miesięcy minęło, jak z bicza strzelił. Renji je spędził, dostosowując się do nowych warunków, jakimi było życie na własną rękę. Początkowo był wręcz upojony nowo odkrytą wolnością. Szybko jednak dopadło go znużenie oraz wyczerpały się finanse na bardziej wystawny tryb życia. Wbrew temu, co mu wcześniej wmawiano, to przebywanie na świeżym powietrzu dobrze wpłynęło na jego zdrowie. Nie dostawał już tak szybko zadyszki po dłuższych spacerach, a z czasem pozwalał sobie na lekkie truchtanie.

Nie miał łatwego początku z resztą cesarskich żołnierzy. Na początku nie obyło się bez przepychanek, bo w końcu dostawał lepsze traktowanie od innych. Takie zalety kukły propagandowej, jaką się stał dla aparatu represji. Nie widział on w tym nic złego, a z czasem szorstkie zachowanie wyraźnie zmiękło. Wystarczyło tylko w odpowiednich momentach postawić kolejkę w karczmie, czy zrobić jedną, czy dwie przysługi. Nic zbyt angażującego, bo przecież nie chciał zostać chłopakiem na posyłki. To on powoli budował sobie rozeznanie, kto taki by się idealnie nadawał do tej roli w jego najbliższym środowisku. Tak się składało, że Kouri był stanowczym przeciwieństwem tego, co wąsaty szukał. Wyższy stopniem najczęściej sam przekazywał mu zadania. Początkowa niechęć jednak szybko uległa poprawie, gdy Yuki wyczuł, jak bardzo należało mu nadskakiwać, aby nie nastąpiła dodatkowa irytacja jego zachowaniem. Stopniowo tonował swoje zachowanie, by móc porozumiewać się z nim w miarę swobodny sposób. Transakcja wymiany korzyści była stanowczo najlepszym układem, jaki miał z kimkolwiek w koszarach. Prosty, pragmatyczny i elegancki. – Ech, gdzie on się uchował, że tyle go musieliśmy szukać? – Ważny był nacisk, by stanowczo wskazać winę jeńca, za przedłużający się pościg, a nie nikogo z oświeconych przybocznych cesarza. Tak nakreślony obraz zdejmował jakiekolwiek podejrzenia, że brunet mógł postąpić inaczej przy próbie aresztowania krewniaka ich więźnia. Niechęć do dawania z siebie mniej, niż minimum nie była dobrze widziana pośród niektórych kolegów, co mieli nieco bardziej idealistyczne spojrzenie na służbę. – Zajmę się tym teraz. Myślę, że będę najskuteczniejszy, zwłaszcza że byłem ostatnim, który rozmawiał z jego braćmi. – Uśmiechnął się delikatnie, pod gęstym, dobrze przystrzyżonym wąsem. Wyciągnięcie z niego informacji o wywrotowcach będzie dobrze wyglądało w jego aktach i najpewniej pozwoli mu na szybszą promocję. Och, jak będzie wspaniale móc pomiatać innymi i przydzielać im durne zadania! Niemal się uśmiechnął na samą myśl. Nie tak sztucznie, ale razem z oczami.

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 2/7

Życie w żołnierskim otoczeniu, mentalnością i całym systemem zyskiwania szacunku wśród innych do łatwych nie należy, a tym bardziej gdy swoją aparycją przypomina się raczej ofiarę na pożarcie. Jednak wśród takich czysto fizycznych, głównie męskich skupiskach kłania się ewolucyjna perspektywa na świat – każdy z wielkich samców łypie na innego, oceniając swoje szanse i miejsce w stadzie. Ktoś o wątłym ciele jest oceniany raczej nisko i tym samym przypisuje się równie nikłe myślenie czy możliwości na zaistnienie w stadzie. Zdecydowanie na plus u Renjiego jest fakt, że on o tym wie, czy świadomie czy podświadomie to nie ma większego znaczenia – zaczął wkupywać się w łaski innych, cały czas zachowując swoją pozycję, co finalnie skutkowało pewnym zaakceptowaniem go w szeregach.
Zdanie Kōri’ego również gruntownie się zmieniło o wąsatym bohaterze, kiedy ten zdawał się być ogólnie otwarty do wszelkiej maści zadań i działań, przy których inni zdążyliby wymięc. Wciąż nie dało się tego nazwać jakąkolwiek relacją, lecz zmiana nastawienia jest ewidentnie widoczna.
- Pytanie do wydziału śledczego, ale zgaduję, że przez większość czasu o nich zapomniano i olano ich temat, ale z jakiegoś powodu on wrócił, słyszałem, że zalecenie znalezienia ich wyszło ponownie, od góry. Ale więcej się tematem nie interesowałem. – Szybko zdaje mu raport z swoich przemyśleń Kōri. Kiwa też głową z aprobatą, gdy Renji wyraził chęć natychmiastowego przesłuchania.
- Okej, to chodź. Już go tam wstępnie przywitali, ale na razie nic nie powiedział. – Zgodnie z tymi słowami młody chłopak zaprowadza wąsatego w głąb koszar, otwiera stalowe kratowane drzwi prowadzące do zwyczajnych cel oraz tych mocno zabudowanych, skrytych za grubymi metalowymi drzwiami.
- Dla stłumienia krzyków – odpowiada na niezadane nawet pytanie Kōri, jedynie podejrzewając, że ten temat mógłby wąsatego zaciekawić. Otwiera jedno z tych pomieszczeń jednym z wielu kluczy przypiętych do pękatego od ilości żelastwa (innych kluczy) kółka i odsuwa się o krok do tyłu, zapraszając Renjiego do środka.
- Ja będę uciekać, masz się dowiedzieć jak najwięcej o całym przedsięwzięciu alkoholowym, gdzie się ukrywa jego brat i ogólnie najlepiej wszystko co wie w tym temacie. A. I lepiej, żeby przeżył. Ale nawet gdyby nie to wiesz, każdy na ból reaguje inaczej. – Klepie jeszcze Renjiego po ramieniu i odchodzi. Sam Yuki zaś w środku w półmroku dostrzega mężczyznę z gołą głową i przebijającą się w mroku zielonkawą brodę. Sam pokój okazuje się zdecydowanie większy niż z początku wyglądał, zaś pod każdą ścianą znaleźć można najróżniejsze narzędzia tortur. Koziołek, paciorki, łamana kolumna sedes inkwizytorski, żelazna dziewica – no ogólnie bardzo dużo tego było, na stole również leżały jakieś piły, obcęgi, czego dusza zapragnie. Na środku natomiast przywiązany do krzesła spoczywa mężczyzna, który już teraz wyglądał jakby ledwo dyszał i miał zaraz umrzeć. Póki co nie reaguje jeszcze ani na nagły napływ światła związany z otwartymi drzwiami ani na widok wąsatego mężczyzny, który bezpośrednio przyczynił się do śmierci jego brata.

---

Kōri

[Yuki Renji]

Wiosna, Rok 395

W żołnierskim światku najważniejsza była użyteczność. Renji się ze swoich zadań wywiązywał świetnie. Nigdy nie zadawał pytań i wykonywał je co do joty. Tam, gdzie było trzeba, to oczywiście okazywał się ślepy i głuchy, bo jak dobrze wiadomo – wojna wojną, ale biznes toczy się swoimi sprawami. Sprawa handlarza alkoholem była typową pokazówką, dla opinii publicznej, że działania są podejmowane i poważne akcje przeprowadzane. Śmierć jednego z zielonobrodych kupców była zupełnie przypadkowa, a przypisywanie większej roli wąsatemu mijało się z celem. Oczywiście nie zamierzał się wykłócać o swoje, ale prawda była po jego stronie. Głupi wypadek uniemożliwił Yukiemu wykonania wyroku na wywrotowcu, który przyczynił się do zmniejszenia kiesy Cesarstwa, przez nie uiszczenie odpowiedniego podatku. Tylko głupcy i szaleńcy mogli się wykłócać o tak elementarną kwestię, jak nieuregulowanie danin. – Na pewno robili, co mogli. – Uciął temat, uśmiechając się porozumiewawczo. Kori miał tendencje do wyrażania na głos niezbyt popularnych opinii, które mogły wywołać zainteresowanie nieco smutniejszych panów z kontroli wewnętrznej. Wiadome było, że wszyscy chcieli tego uniknąć. Fakt, że jednak znów zainteresowano się tym drobnym kupczyną, był jednak dość ciekawy. Motywy władzy były całkiem zagadkowe, ale rozkazy należało wykonywać co do joty.

Mijając grube, metalowe drzwi dostał się do miejsca, które na pierwszy rzut oka spowodowałoby mocne zmarszczenie nosa. Dla wąsacza to jednak nie była pierwszyzna i miał już swoje odbębnione. Tutaj by trafił nieszczęśnik, którego zaczął gonić na cytrusowym targowisku, na bardziej wnikliwej rozmowie. Na jego szczęście jednak los okazał łaskę, bo po Renjim nie było się co jej spodziewać. – Jasne. Nie ma co się niepotrzebnie znęcać. – Powiedział z uśmiechem. Faktycznie tak uważał. Nie było sensu przeprowadzać rozmowy w takiej atmosferze, a sam Yuki niespecjalnie lubił sobie brudzić rączki.

Nie dał po sobie poznać, ale to dość mocne klepnięcie najpewniej pozostawi siniaka na jego barku. Pożegnał przełożonego gestem ręki i wracając do swojego neutralnego wyrazu twarzy, wkroczył do salki, której centralnym punktem był więzień. Renji rozejrzał się szerokim łukiem po celi, po czym pokręcił głową z dezaprobatą. Tyle brutalnych sposobów na wyciągnięcie informacji, a przecież wystarczyła zwykła rozmowa! Wystarczyło okazywać drugiej osobie szacunek, to ona sama odpłaci się tym samym. Oczywiście pewien zestaw zdolności, związanych z manipulacją chakry znacząco ułatwiało „otwarcie się” bardziej milczącym typom. Oczywiście to była tylko drobna pomoc, nic nie było w stanie zastąpić starej, dobrej charyzmy. – Jasna cholera! Co oni sobie myślą, tak was traktować!? – Oburzenie w jego głosie było całkiem prawdziwe. W końcu biedaczek musiał mieć ciężko, ale Renjiemu było znacznie gorzej! Musiał się temu przyglądać! – Jesteś spragniony? – Podszedł do blatu, gdzie stały wszystkie te metalowe narzędzia tortur i nalał z dzbanka wody do drewnianego kubka. Kijem już najwyraźniej próbowano. Przyszła pora na marchewkę. Jeśli usłyszał od ujętego, że chce wody, to ten oczywiście mu ją podał i nawet napoił mężczyznę. W końcu ciężko robić to samemu, będąc tak związanym.

[Mijikuma]

Misja D
Yuki Renji 3/7

Nie każdy do swoich żołnierskich obowiązków podchodził tak sumiennie jak Renji. Wciąż jest całkiem spory odsetek żołnierzy i shinobi, którzy z swojej posady korzystają dla chociażby iluzji, ułudy władzy, bo nie nadają się do niczego innego i ze względu na swoje przywileje, które się jako takie narzędzie wykonawcze władzy dostaje.
Wielu z żołnierzy jest też nałogowymi pijakami i narkomanami, którzy dość odważnie korzystają z składu rzeczy zarekwirowanych na własną korzyść i tak jak często można dostrzec pijaków i biedaków, tak też nocami widzi się chyboczących na lewo i prawo strażników, którzy swą włócznie wymienili na flaszkę.
- Na pewno mogli więcej, ale robili tyle ile trzeba - jeszcze dodał od siebie ostatnie trzy grosze, pieczętując ucięcie tematu. Owszem, Kōri nie trzymał języka za zębami, ale nie mówił też niczego co by mocno podkopywało jego pozycję czy status - a jeśli za jego słowami idą też czyny i jest naprawdę dobrym zasobem dla Cesarstwa to jest też większe przyzwolenie na tego typu opinie. Oczywiście nie oficjalnie, nie mówi się o tym głośno, ale w uosobieniu chłopaka nie widać żadnego lęku o swoje zasoby.

Wnętrze sali przesłuchać zaatakowało nozdrza Yukiego mocnym, metalicznym zapachem wymieszany z odorem stęchlizny i wilgoci, takiej wręcz grzybiczej. Mężczyzna siedzący przywiązany na środku nie reaguje na pierwszą wypowiedź Renji'ego, wygląda jakby jej wręcz nie słyszał. Dopiero propozycja napoju jakby wskrzesiła naszego więźnia, który podnosi ociężale głowę i patrzy zmarnowanym wzrokiem na Renji'ego. W oczach nie widać rozpoznania, ani też złości, w zasadzie nie widać niczego. Można by powiedzieć, że to człowiek wyniszczony i złamany, a jednak nie powiedział niczego.
Mężczyzna kiwnął głową z wyraźnym cierpieniem i zaczyna pić łapczywie wodę, której strużki spływają mu po brodzie i kapią na podłogę. Skończywszy pić, oddycha głęboko i kiwa z podziękowaniem głową, lecz wciąż nie wydaje z siebie ani słowa i nie zapowiadało się, żeby było inaczej. Jak w takim razie do tematu podejdzie nasz młody Yuki? Możliwości ma naprawdę sporo, może skorzystać z każdego narzędzia, które jest tutaj przygotowane do pełnego użytku. Niektóre budzą przerażenie gdy się tylko na nie spojrzy, wizualizacja w głowie jak działa może być zgubna i wystarczająca. To nie tylko cierpienie dla samej ofiary, ale kat również musi mieć już mocno odporną psychikę, by nie dość, że oglądać, ale być sprawcą takiego bólu i amoku.
Były handlarz poprawia się jeszcze na krześle, kładąc brodę na oparciu dla większej swobody, ale ponownie zapada on w niejaką stagnację i niby sen, w którym obecność Renji'ego staje się niezauważalna. Nie sposób powiedzieć czy go rozpoznał, a nawet jeśli, to ma to kompletnie w dupie.

---

Kōri

[Yuki Renji]

Wiosna, Rok 395

Czy sam Wąsacz podchodził do swoich obowiązków poważnie? Bynajmniej. Wiedział, tylko by nie dać się złapać na niekompetencji. Im więcej on będzie miał potencjalnych haków na innych, a oni mniej na niego, to zawsze wyjdzie jego na wierzchu. Przecież sam lubił dobrze zjeść i korzystać z życia. Przez słabe zdrowie niewiele mógł tego wcześniej skosztować, a teraz był sam niczym dziecko zamknięte na noc w sklepie ze słodyczami. Pokusy czyhały z każdej strony.

Pijacy i narkomani, którzy byli jego kolegami po fachu, również byli potrzebni. Mieli jakieś miejsce w całej hierarchii i dzięki swojemu uzależnieniu stawali się dość prości w kontrolowaniu. Do jednych wystarczyło przynieść kilka buteleczek sake, a do drugich nieco opium. Od razu wzrastały chęci do wykonania nawet najtrudniejszych obowiązków dla kolegi, który przecież ich tak doskonale wspierał.

Pozdrowił Koriego uśmiechem i skinieniem. Nie było mowy, że ich współpraca w przyszłości okaże się równie owocna, jak teraz. Młodzik był zbyt porywczy w swoim myśleniu i działaniu. Miał też stanowczo za długi język, jak na gust Renjiego, który wolał nie być później łączony z wywrotowym elementem. Z łatwością mogło to zrujnować jego plany na dalszą karierę w armii. Najważniejsze jednak było wstrzelić się w idealny moment, tak by wyciągnąć z tego, jak najwięcej korzyści.

W sali przesłuchań, którą z łatwością można było pominąć z izbą tortur, miał tylko jedno zadanie. Wyciągnąć z podejrzanego jak najwięcej, wkładając w to jak najmniej wysiłku. Układ idealny w jego mniemaniu. Patrząc na stan więźnia i poszczególnych narzędzi, było widać, że argument kija już wykorzystano. Marchewka była znacznie słodszą alternatywą. Czymś, co jegomość mógł teraz przyjmować z otwartymi rękoma, cieszyć się chwilą wytchnienia. Renji nie był też sadystą i sprawianie bólu nie sprawiało mu wcale radości, więc układ iście idealny. Niech tylko zacznie mówić. – Zacznijmy może od początku. Jestem Renji, a was jak zwą? – Otwarcie rozmowy od przedstawienia się i przekazania rzekomej władzy nad informacją była idealną okazją na to, by brodacz mógł puścić farbę. Zalać jego umysł przyjemnościami, a następnie zakręcić ich dopływ, gdy nie będzie współpracować.