Magazyn w Centrum miasta

[Tetsurō]

"Oko za Oko"

Wyprawa S - Souei
Lato, Rok 394 kalendarza forumowego


kolejka: 21 / 21+

Souei był ledwie żywy, jednakże dalej był Smokiem, jego duma nie pozwoliła mu zwiać z tego miejsca z podkulonym ogonem. W głowie miał plan, który jeśli się powiedzie, to będzie w stanie zyskać przewagę w walce, licząc na to, że przeciwnik będzie zbyt zajęty chełpieniem się zwycięstwem, aby dostrzec jego fortel. Ból cały czas przeszywał ciało Matsudy, przypominając mu o tym, że dalej jego przeciwnik ma przewagę, jednakże w końcu jego trąba zatopiła się w ciele jednego z mafiozów, pozwalając mu na powolny powrót do zdrowia.

- Co tam mamroczesz smoczku?? - powiedział do niego Nobuo, jeszcze bardziej wgniatając go w ścianę i to tak mocno, że jej struktura zaczynała pękać, podobnie jak kości w ciele naszego herosa. Jego przeciwnik był potężny i zapewne gdyby nie wrodzone zdolności Matsudy, to już byłoby po walce. Ciało Souei'a wracało powoli do zdrowia, jednakże głowa naszego herosa cały czas go bolała, czuł on jak z każdą sekundą nacisk jest coraz większy i zaraz po prostu wybuchnie, dlatego też trzeba było od razu zacząć działać, nawet ryzykując niepełną regenerację.

Gdy tylko ciało zabójcy Akiyama było gotowe do walki, z jego ciała wyrosły chakrowe dysze, które buchnęły energią, powodując od razu oderwanie jego pleców o ściany. Impet był tak duży, że nasz heros niczym samolot pognał przed siebie, uderzając w jeden z regałów i przewracając go, jednakże to nie powstrzymało jego planu, leciał on dalej, okładając swojego przeciwnika pełnią swoich sił. Mimo elektrycznej zbroi, która w jakiś sposób musiała pobudzać jego ciało, nie był on w stanie walczyć z w pełni zregenerowanym Soueiem. Tak na prawdę on także leciał na oparach, choć dobrze to maskował przed swoim przeciwnikiem wcześniej. Teraz już, kiedy Matsuda zasypał go gradem ciosów, Tygrys przeszedł do defensywy, wyprowadzając dosyć silne uderzenie w brzuch. Souei odczuł to, jednakże nie było ono tak silne jak pierwszy cios, który prawie zmiótł go z powierzchni ziemii.

Nasi kotłujący się bohaterowie wpadli na ścianę, teraz to Matsuda był w przewadze, wbił swojego przeciwnika w ścianę, co spowodowało, że jego i tak już mocno obite ciało, było gotowe do przyjęcia kolejnej serii ciosów. Nobuo był ledwie przytomny, nie nadążał ze swoim blokiem a jego oczy były niczym spowite mgłą. Po chwili nawet jego elektryczna zbroja zniknęła. Mógł on się jedynie osunąć na ścianie, licząc na łaskę swojego przeciwnika. No ale przecież czemu by miał mu ją ofiarować? Przecież Nobuo tego nie zrobił. Niby nie to było jego celem, jednakże wyeliminowanie silnego reprezentanta wrogiej mafii zawsze jest w cenie...

- Dobra walka... - odkaszlnął tygrys, walcząc o swój oddech. Jakie to zaskakujące, że w ułamku sekund sytuacja w pojedynku całkowicie się odwróciła. - Przynajmniej... Umrę z rąk kogoś takiego... takiego samego jak ja... - uśmiechnął się. Powoli czuł, że to jego kres, i może to dziwne, ale ta krótka walka zbliżyła go do jego przeciwnika. W każdym jego ciosie poczuł jego przeszłość, wszystkie trudności, które napotkał w swoim życiu oraz każdy krok, który Souei musiał wykonać samodzielnie w tej drodze na szczyt. - Matsuda... Następnym razem cię pokonam... - Nobuo powoli zaczął odpływać, mrużąc coraz bardziej oczy i tracąc oddech. Zapewne to były ostatnie minuty jego życia...

Niestety, sytuacja w magazynie nie była tak klarowna jak w pojedynku Souei'a. Dalsze pastwienie się nad czarnoskórym może i da mu satysfakcję z wygranej walki, jednakże spowoduje też jeszcze większe przerzedzenie jego ludzi, którzy mimo tego, że byli silniejsi, to przegrywali z naporem zmasowanej ilości tygrysów. Co więcej, kiedy Souei doszedł do siebie, albo chociaż zaczął przejmować się otoczeniem trochę bardziej, niż tylko przeciwnikiem, dostrzegł coś jeszcze, w magazynie pojawiło się kilka dodatkowych osób. Byłī to persony z zakrytymi twarzami, odziane w ciemne szaty, z torbami na plecach. Z cienia atakowały zarówno tygrysy jak i smoki, dobijając rannych z zaskoczenia i przedzierając się do regałów, z których zaczęli pakować przeróżne rzeczy. Nie trzeba było być geniuszem, aby domyślić się, że Kurczaki, zwane czasami też Feniksami, musiały maczać palce w tej cichociemnej akcji i wykorzystaniu okazji. Byli zorganizowani, wiedzieli kiedy wejść, kiedy rozpocznie się walka i na których regałach znajdują się co cenniejsze kąski. Nie było dobrze, zdawało się wręcz, że to Yoshida najbardziej zyska na tej akcji. A co gorsza, dalej nie było żadnych wieści od Akeru i jego grupy. Souei musiał szybko myśleć i decydować co zamierza, nie złapie wszystkich srok feniksów za ogon, więc musi ustalić, co jest dla niego najważniejsze. Wykrwawiający się pod nim przeciwnik, walka między jego podwładnymi a tygrysami, atakujący z zaskoczenia Yoshida, czy może zabezpieczanie znajdującego się tutaj towaru... Tik tak...

Akeru Fujihara - Pazur, wygląd
Momoki, ochroniarz
Mayuko Kikuchi - Pazur, wygląd
Ryoichi Yamazaki - Język, wygląd
Seiichi Tamura- Oko, wygląd
Etsuko - łączniczka z rodu Yamanaka
Hiroki - łącznik z rodu Gazo
Daichi
Yoshito
Ikano
Bukimaru
Nobuo

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Souei]

Czy można czuć jednocześnie nienawiść i ulgę? Soueia przepełniała ta dziwna kombinacja w momencie gdy udało mu się przechylić szalę zwycięstwa ponownie na swoją stronę. Plan z wysysaniem zwłok i dyszami powiódł się prawie w stu procentach. Sytuacja wymagała jednak szybkiego dostosowania się do coraz silniejszego uścisku Nobuo. Pazur nie mógł dłużej pozostać bierny. Uruchomił wszystkie swoje silniki odrzutowe w ostatniej próbie oderwania się od ściany. I udało się. Pofrunął razem z Nobuo kilka centymetrów nad ziemią, ale to wystarczyło, aby porwać swojego przeciwnika ze sobą i przejść z defensywy do kontrataku. Kolejne ciosy spadały na czarną facjatę nie jak grad, lecz jak lawina ogromnych głazów. Matsuda poczuł krew i nie zamierzał teraz odpuszczać. Tygrys szamotał się z nim jeszcze, ale ostatecznie na nic się to zdało. Uzdrowiony Souei złapał wiatr w żagle i zdawał sobie sprawę z tego, że to jego pierwsza i zarazem ostatnia szansa na wygraną. Walczył ze swoim przeciwnikiem jak dzikie zwierzę, aż w końcu dotarli w tym uścisku do przeciwległej ściany magazynu. Teraz role się odwróciły, lecz tym razem na dobre. Jugo nie przerywał natarcia, mimo że jego przeciwnik nie miał już siły nawet podnosić rąk do gardy. Dopiero gdy Nobuo osunął się półprzytomny na ziemię, Matsuda usłyszał jego ostatnie słowa.
- Nie będzie kolejnego razu... - Odparł, gasząc być może jego nadzieje na rewanż. Souei nie zamierzał darować mu życia, bo od zawsze był szkolony tylko do jego odbierania. Obca była mu litość dla swoich ofiar, nawet jeśli w ostatnich chwilach prosili o nią w pokrętny sposób. Nie, nie można było zostawić go przy życiu. Byli po przeciwnych stronach barykady, śmiertelnymi wrogami i co by się stało, gdyby ktoś ten akt zobaczył i doniósł o nim Głowie? Jeśli bycie Pazurem Smoka do czegoś zobowiązywało, to do zabijania wrogów Rodziny.
Matsuda wymierzył ostatni cios. Pojedynczy, potężny cios prosto w klatkę piersiową Nobuo, aby przebić mu serce. To zawsze był pewny sposób bez uszkadzania głowy, która, jak nauczył się niedawno Souei, mogła być jeszcze źródłem wielu informacji. Może później będą mieli szansę w jakiś sposób zabezpieczyć ciało i wrócić z nim do Hibiki jako kolejnym trofeum. Nie pastwił się nad pokonanym, nie tracił czasu na chełpienie zwycięstwem, bo ekscytacja już powoli zaczęła przemijać. Tygrys nie wyczerpał go jeszcze do końca. Matsudzie zostało jeszcze trochę czasu w najbardziej zaawansowanej formie i postanowił wykorzystać go w pełni, zanim będzie musiał spuścić nieco z tonu. Nie posiadał co prawda teraz byakugana, lecz dysponował zaawansowanym zmysłem sensorycznym, dzięki czemu mógł zmapować nie tylko wnętrze magazynu, ale również najbliższą okolicę. Szybko zorientował się w sytuacji - kto jeszcze żył i komu może pomóc w walce. Zlokalizował pozostałe przy życiu Smoki w magazynie, a także przez chwilę skupił się aby wyczuć jak kształtuje się sytuacja na ulicach, gdzie Akeru toczył swój bój. Na razie Souei nie był w stanie mu pomóc. Postanowił skupić się oddziale, któremu przewodził od początku. Wyczuwał też obecność podstępnych Feniksów, lecz nimi będą mogli zająć się za chwilę. Póki co musiał zebrać swoich niedobitków do kupy, pomóc każdemu z nich uporać się ze swoim przeciwnikiem i przegrupować się, aby móc podejmować kolejne decyzje wiedząc, jaki w ogóle jest status bitwy.
Nie wygaszał jeszcze żadnych dysz. Była to już końcówka Przeobrażenia, więc chciał wykorzystać je do końca. Rany, które otrzymał w ostatnim starciu z Nobuo nie dokuczały mu i nie przeszkadzały w walce, więc na razie go nie zajmowały. Wyczuł swojego najbliższego towarzysza i doskoczył do jego przeciwnika, aby w przewadze uporać się z nim jak najszybciej. Doskakiwał tak do kolejnego i potem następnego, aż pozbierał całą swoją drużynę, albo to co z niej pozostało. Jeśli wcześniej osiągnie swój limit, wtedy obniża poziom senninki do Przemiany, aby nie stracić nad sobą kontroli. Podczas tej akcji musiał być świadomy do samego końca, bo wygrana bitwa to tylko część tego, co mieli tutaj do zrobienia.
- Jeszcze tu nie skończyliśmy! - Krzyknął do swoich, gdy byli już obok niego.
- Feniksy też są tutaj. Nie traćcie czujności! - Motywował jak mógł, chociaż nie był urodzonym liderem. Pojedynek z Nobuo wyłączył go na dobrą chwilę z walki z tłumem przeciwników, lecz teraz wracał już do regularnego wycinania w pień Ekibyo. Miał nadzieję, że uda mu się poprowadzić resztę w ostatecznej szarży do zwycięstwa.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Oko za Oko"

Wyprawa S - Souei
Lato, Rok 394 kalendarza forumowego


kolejka: 22 / 21+

Souei nie bawił się w konwenanse, miał proste zadanie, zabezpieczyć magazyn i zabić każdego Tygrysa, który mu w tym przeszkodzi. To nie były mury Dojo, gdzie każdy pojedynek miał ich wzmocnić, to była prawdziwa walka na śmierć i życie. Nobuo przegrał, więc teraz pozostanie zapomniany na wieki. Souei bez ceremonialnie wbił swoją dłoń w prost w klatkę piersiową przeciwnika i wyciągnął z niej jeszcze przez chwilę bijące serce. Czarnoskóry wojownik uśmiechnął się, a następnie odszedł, pozostawiając pole bitwy na pastwę Smoka. Wiedział, że teraz ich zwycięstwo to kwestia czasu, skoro on nie był w stanie powstrzymać Matsudy, to nikt z tutaj zebranych nie będzie w stanie tego zrobić.

Kiedy tylko ciało tygrysa zaczęło stygnąć, Souei ruszył do roboty. Dzięki swojemu zmysłowi wyczuł pozycje towarzyszy oraz wroga, dzięki czemu mógł zaplanować trasę jak najskuteczniej zebrać pozostałych i się przegrupować. Ruszył on przed siebie, siekając znajdujące się na drodze tygrysy. Zaczął on też sprawdzać swoim zmysłem co się dzieje na dworze, i nie było tam najlepiej. Zdawało się, że ludzie Akeru dalej walczą, musieli napotkać równie silny opór co tutaj, a jednak jego ludzie nie byli aż tak doświadczeni. Co więcej, zmysł Matsudy podpowiadał mu jeszcze coś.

- W naszą stronę zmierzają strażnicy miejscy. Kilka większych oddziałów, mają też ninja ze sobą. Wyglądają na zorganizowanych, zapewne zostali poinformowani wcześniej. Mamy niewiele czasu!! - Souei usłyszał w głowie głos Etsuko, która przekazywała raport od ich zewnętrznego oka. - Daichi mówi, że może ich odciągnąć jeżeli trzeba. - przekazała kolejne wieści, akurat w momencie gdy Soeui uratował ją z walki z dwoma tygrysami. Drużyna powoli się kompletowała, jednakże tygrysów dalej była chmara w pomieszczeniu. Namnażały sie jakby gdzieś tutaj była ich królowa, a może od początku było ich tutaj aż tyle? Dodatkowym problemem były feniksy, które niewiele robiły sobie z toczącej się tutaj walki. Po cichu przemykały między walczącymi, zabijając tych, którzy stanęli im na drodze, po czym wracali do szabrowania regałów z co lepszych kąsków. Robili to na czym znali się najlepiej, atakowali z cienia, brali co się da i do niego wracali, całkowicie w nim niknąc. No i jeszcze te nadciągające wsparcie z ramienia miasta. Na pewno nie będą zadowoleni, że taka burda wybucha w środku nocy. Nie wspominając o tajemniczej dziurze w ziemii, które Souei nie zdążył jeszcze sprawdzić. Tam pod klapą musiało być coś cennego. Tylko, czy mógł jeszcze ryzykować życia swoich ludzi? Czy miał na to czas, większość z nich była ranna, albo też nie żyła. Jego oddział liczył teraz połowę shinobich. Co prawda przerzedzili oni tygrysów dosyć mocno, ci jednakże na miejsce każdego zabitego mają dwóch nowych, niczym hydra. Nic dziwnego, że przed wojną byli najsilniejsi i najliczniejsi. Choć teraz może się to troszeczkę zmienić.

- Souei... Kurwa... radzicie sobie?? - Nagle usłyszał on w głowie głos swojego towarzysza. To był Akeru, zapewne udało się Etsuko ustanowił połączenie między nimi. - U nas nie jest dobrze. Tygrysy znały nasz plan. Jest tutaj nawet jakiś kieł. Potrzebujemy jeszcze tak z pięć minut. Dacie radę? - w jego głosie dało się wyczuć niepewność. Walka, którą odbywali musiała być równie trudna jak ta, którą stoczył Souei. A to przecież Matsuda był nadzieją nowego pokolenia smoków, a nie Akeru.

Tak więc, Souei zebrał resztki swojej drużyny, cały czas odpierając wraz z nimi ataki tygrysów, niestety, sytuacja w magazynie była kiepska, a niedługo może pogorszyć się jeszcze bardziej, tak więc, jedynie od jego planu i rozkazów zależy, czy zadanie zostanie wykonane, kto przeżyje i czy w ogóle wyjdą z tego cało. Zapewne niedługo wpadnie tutaj kolejne wsparcie Tygrysów, a z nim to już nawet Matsuda może mieć problemy...

Akeru Fujihara - Pazur, wygląd
Momoki, ochroniarz
Mayuko Kikuchi - Pazur, wygląd
Ryoichi Yamazaki - Język, wygląd
Seiichi Tamura- Oko, wygląd
Etsuko - łączniczka z rodu Yamanaka
Hiroki - łącznik z rodu Gazo
Daichi
Yoshito
Ikano
Bukimaru
Nobuo

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Souei]

Nie bez problemów, ale jakoś udało mu się wrócić na plac boju po wygranej z Nobuo. Był już praktycznie na skraju swoich najwyższych obrotów, więc wykorzystywał każdą sekundę jak najefektywniej, a i tak nie wystarczyło mu czasu na wszystko, co chciał zrobić. Nie zdążył ocalić wszystkich. Przy życiu pozostała już tylko garstka jego towarzyszy, co wróżyło rychły koniec akcji, choć bitwa nie była jeszcze rozstrzygnięta. Po zebraniu wszystkich znowu razem miał już pełny obraz sytuacji. Etsuko, Bukimaru, Mayuko i Daichi pozostali przy życiu. Tamako, Yoshito i Ikano polegali już w boju i choć Matsuda był świadkiem śmierci tylko jednego z nich, to pozostałych już po prostu nie był w stanie wyczuć. Zrobili dużą różnicę, bo Smoków weszło tutaj tylko ośmiu, a trupy Tygrysów ścieliły się już po podłodze jak dywan. Obraz wnętrza magazynu przypominał teraz krwawą łaźnię i już ogromnym osiągnięciem było to, że udało im się tego dokonać tylko przy pomocy garstki ludzi. To nie był jednak koniec. Ekibyo nie dawali za wygraną. Zza regałów wciąż wyskakiwali nowi przeciwnicy, jakby gdzieś tam wewnątrz była ich fabryka. Do tego Yoshida, której cichociemni zabójcy i złodzieje stanowili takie samo zagrożenie tak naprawdę dla obu stron. Souei nie zamierzał im przeszkadzać, bo walka na dwa fronty byłaby o wiele trudniejsza, niż skupienie się na tych, których mieli przed sobą. Jeśli na tym skorzystają to trudno, na nich też kiedyś przyjdzie czas. Na razie cel Pazura był dla niego jasny. Dezaktywował w końcu swoje Przeobrażenie i spotulniał trochę, ograniczając się do Przemiany.
- Skoro tak, to leć. - Odparł na informacje od Etsuko i propozycję, aby Daichi zajął się nadciągającą strażą miejską. Jeśli jeden człowiek da radę uporać się z tym problemem, to było to jak najbardziej warte jego chwilowej utraty.
- Tylko nie daj się dorwać. Dość ludzi już dzisiaj straciliśmy. - Dodał jeszcze, bo nie chciał aby łucznik myślał, że Souei posyła go na śmierć. Bycie przynętą za cenę życia w tym przypadku było trochę zbyt ryzykowne.
Do pełni nowego planu działania brakowało jeszcze tylko informacji od Akeru, które otrzymał chwilę później. Tak, to że cały czas walczą to nie była żadna nowość. Nowością było to, że Fujihara określił się, kiedy będą w stanie do nich dołączyć. Pięć minut w tym piekiełku brzmiało jak wieczność, ale Souei zakładał, że nie da się tego czasu skrócić.
- Róbcie swoje i zostańcie na zewnątrz. Powstrzymajcie ich przed wejściem do środka. Wysadzamy to w pizdu. - Przy obecnym stanie walk i zmierzającej w tą stronę straży miejskiej, budynek był nie do przejęcia. Nawet jeśli teraz by wygrali, magazyn w najlepszym wypadku trafiłby w ręce władz miasta, bo nie da się sprzątnąć tego bałaganu niezauważenie.
- Bukimaru, Etsuko. Zejdziecie pod podłogę. Nie mogłem zobaczyć co tam jest, ale trzeba to przeszukać. Bierzcie mój plecak i załadujcie go do pełna. - Zdjął z pleców swój plecak i podał go Bukimaru. Wszystkie kunaie z notkami wybuchowymi jakie miał, wręczył natomiast Yamanace.
- To na wszystko cenne, co uda ci się znaleźć. Etsuko, ty w tym czasie rozłóż na dole tyle notek wybuchowych ile tylko masz. Cały ten pierdolnik ma wylecieć w powietrze. My z Mayuko zostajemy tutaj i ochraniamy wyjście. Spieszcie się, każda sekunda jest ważna. - Powiedziawszy to, praktycznie wepchnął ich przez klapę w podłodze, aby nie tracić już więcej czasu. Na górze został tylko on i jego "prawa ręka". Sięgnął po dwie pigułki wzmacniające i jedną podał dziewczynie, a sam zażył drugą.
- Czas na finał. Pamiętam, że mówiłaś coś o lawie i ogniu... - Powiedział do niej pewny, że zrozumie sugestię. Gdy dół pochłonie ogień notek wybuchowych, górze również można trochę pomóc. Miał tylko nadzieję, że dzieciaków z górnego piętra nie ma już w budynku. Ktoś musiał je ewakuować, prawda? Prawda? Bił się z myślami, ale ostatecznie wydał takie a nie inne rozkazy. Tym razem był ich pewny mniej niż zwykle, ale jego priorytety w tej chwili leżały gdzieś indziej. Jego całe ramiona i barki wyraźnie się powiększyły po użyciu kolejnej klanowej techniki, a na skroniach znów nabrzmiały żyły. Był gotowy ruszyć do ostatniej potyczki z mięsem armatnim, które rzucały na niego Tygrysy. Chciał utrzymać bieżącą pozycję do momentu powrotu Bukimaru i Etsuko z podziemi, a potem uciec ze zdobyczami i nie oglądać się za siebie, gdy nastąpi eksplozja, którą będzie słyszeć całe miasto.

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

"Oko za Oko"

Wyprawa S - Souei
Lato, Rok 394 kalendarza forumowego


kolejka: 23 / 21+

Podłoga w magazynie kleiła się od ilości krwi, która została wylana na posadzkę dzisiejszego dnia. Trupy były rozsiane dosyć gęsto, tak, że czasami trzeba było zastanowić się, gdzie postawić nogę. To niestety nie spowalniało konfliktu, który z każdą kolejną chwilą jeszcze bardziej się intensyfikował. Co prawda Tygrysów już nie przybywało, ale na polu bitwy zostały te, które coś sobą reprezentowały, więc teraz z kolei trzeba było uważać na te co silniejsze ataki. Tak więc walka wchodziła w ostatnie stadium, niedługo zapewne dowiemy się kto będzie lepszy.

Souei wydał polecenia swoim ludziom i po chwili wszyscy już wiedzieli co mają robić. Wskazani przez niego ludzie wpadli do pomieszczenia pod klapą, zbiegając po schodach i w sumie tyle ich Souei widział. Ani jego oczy, ani zmysł sensoryczny nie były w stanie wyczuć tego, co znajdowało się pod podłogą. Kontakt, który miał z Etsuko także został przerwany, tak jakby coś blokowało wszystkie midichloriany chakry. Łucznik, który wcześniej osłaniał ich z dachu także udał się na samodzielną misję, w celu zatrzymania nadciągających strażników miejskich. Musiał on kupić cenne minuty, jeśli mają wynieść z tego co ciekawsze kaski, a następnie wysadzić to wszystko w pizdu...

- Jestem tuż za tobą! - kobieta zadziornie się uśmiechnęła, wypuszczając przez usta dymek z rozgrzanego powietrza. Jej oczy lśniły niczym dwa płomienie, była gotowa do zatańczenia z Soueiem. Nie była tak silna jak Matsuda, jednakże trzeba było jej przyznać, swoje potrafiła. Kiedy we dwójkę ruszyli powstrzymywać kolejne fale Tygrysów, zalewała ich hektolitrami lawy, co jakiś czas także podpalając ich ogniem, czy zasypując kamieniami. Wypluwała techniki niczym maszynowe działo Ayatsuri, osłaniając boki Souei'a, który mógł się skupić na przebieganiu przez przeciwników i rozrywanie ich swoimi silnymi rękoma, bądź też miażdżenie i wgniatanie ich w podłogę. Tygrysy nie miały z nim szans, jednakże nawet kiedy to do nich dotarło, nie miały szans na ucieczkę. W pomieszczeniu zaczynało robić się coraz cieplej a w niektórych miejscach kałuże krwi zaczęły się gotować. Dwójka walczących smoków w całości była we krwi swoich wrogów. Przy okazji oberwało się też kilku Feniksom, które napatoczyły się pod tańczący duet, jednakże te w większości zajmowały się rabunkiem, starając się nie wchodzić w drogę Akiyamie.

W końcu nastał ten moment, kiedy ostatni z tygrysów padł na podłogę pod ciosem Souei'a. Nasz heros powoli zaczynał czuć zmęczenie, nic dziwnego, odebrał on wiele żyć, choć tym razem, nie wpadł szał jak w pałacu. Chooociaż, pewnie Ci, który dostrzegą efekty tej walki, mogą nie zgodzić się z tym. W końcu podłoga wyglądała tutaj dokładnie tak samo. Przewrócone meble, ciała i mnóstwo krwi...

- Jesteśmy gotowi! - krzyknęła dziewczyna, machając ręką w stronę Soei'a, kiedy to wraz z towarzyszami wspięli się znowu po schodach, wychodząc z piwnicy. - Zebraliśmy wszystko co cenne i zaminowaliśmy pomieszczenie. Niestety nie sprawdziliśmy całego, gdyż jest tam jakiś dosyć długi tunel. Pewnie nim przyszło tutaj wsparcie... - Przekazała informację, a następnie wraz z Bukimaru podeszła do tylnych drzwi magazynu, które Mayuko wywaliła kopniakiem.

- Wytrzymajcie! Już do was biegniemy! - usłyszał w swojej głowie Matsuda. Wsparcie nadciągało, tylko tak na prawdę nie było potrzebne. Jeżeli nasz heros włączył swoje oczy, mógł dostrzec, że Akeru i jego ludzie biegną w stronę magazynu, podobnie z resztą jak kolejne zastępy Tygrysów, oraz zorganizowana kolumna strażników miejskich. Jeżeli Daichi ich zatrzymał, to nie na zbyt długo, gdyż znowu się zbliżali. A może właśnie kupił im wystarczająco czasu?

- Wysadzamy? - zapytała, kiedy już wybiegli na uliczkę za budynkiem. Byli tam we czwórkę. Nabuzowana Estuko, Mayuko, która także była rozpalona całą tą walką, załądowany niczym wielbłąd z karawany Bukimaru, który miał pod pachą plecak Matsudy, kilka wielkich zwojów na swoich plecach oraz wiele innych pakunków. No i Souei, szef tego całego zamieszania.

Akeru Fujihara - Pazur, wygląd
Momoki, ochroniarz
Mayuko Kikuchi - Pazur, wygląd
Ryoichi Yamazaki - Język, wygląd
Seiichi Tamura- Oko, wygląd
Etsuko - łączniczka z rodu Yamanaka
Hiroki - łącznik z rodu Gazo
Daichi
Yoshito
Ikano
Bukimaru
Nobuo

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Souei]

Działał bazując już tylko na swoim instynkcie. Nie było czasu ani możliwości, aby przeanalizować wszystkie scenariusze, gdy przeciwnicy napierali ze wszystkich stron. Souei miał w głowie zakodowany cel i do niego dążył, a magazyn musiał zostać splądrowany zwłaszcza tam, gdzie jego oczy nie miały dostępu. Gdzie miałyby być ukryte najlepsze kąski, jeśli nie tam? Tym bardziej, że wcześniejszy wywiad zdawał się tylko to potwierdzać. Bukimaru musiał się tam dostać, a Etsuko być może będzie nawet bezpieczniejsza tam z nim, niż obok Soueia i Mayuko w tym momencie. Matsuda i jego towarzyszka postanowili bowiem wykrzesać z siebie wszystko co mieli. Teraz byli tylko oni przeciwko całemu światu. Iście poetycki obraz, który pewnie oboje zapamiętają na długo. Pazur nie pomylił się co do niej. Gdy tylko dostała zielone światło, rozpętała w magazynie prawdziwe inferno. Lawa spływała po drewnianych regałach, skrzyniach, ciałach, topiąc wszystko na swojej drodze. W kilka chwil w całym budynku zrobiło się tak gorąco, że ciężko było wytrzymać. Oni jednak musieli walczyć, czekać na powrót pozostałej dwójki i mordować tylu tygrysów, ile tylko się da. Ogień, ziemia, gołe pięści - wszystkie chwyty były dozwolone. Souei szalał. Mimo że nie był to ten sam rodzaj furii co ze szklanego pałacu, to krew gotowała się również w jego żyłach. Wszechobecny żar, krew spływająca do oczu, kolejne ciała padające u jego stóp w kałuży posoki, która krótko po dotknięciu podłogi zaczynała złowieszczo bulgotać. Był w transie i w ogóle nie myślał o tym, jak bardzo jest zmęczony i ile jeszcze potrwa ta bezustanna rzeź. Widział tylko swojego kolejnego przeciwnika i myślał jedynie o tym, jak zaatakować, zrobić unik i zadać śmiertelny cios. Kikuchi raziła wrogów gdzieś zza jego pleców, bo widział ją cały czas swoim byakuganem, kontrolując czy nie wpadła w jakieś kłopoty. Musieli w końcu zachować przynajmniej strzępy zdrowego rozsądku, aby nie odciąć sobie drogi ucieczki. To było jedyne, o co musieli teraz zadbać podczas dokonywanej masakry.
Całe przedstawienie nie trwało jednak chyba więcej, niż kilka minut, jednak nawet taki krótki czas intensywnej walki ozdobił podłogę kolejnymi czerwonymi plamami. Nie było chyba już w tym magazynie suchego miejsca, nie wspominając o tym, jak po wszystkim wyglądali Matsudo i Mayuko. Gdy w magazynie ucichły krzyki i odgłosy walki, mogli nareszcie na siebie spojrzeć i odetchnąć, chociaż trudno było już oddychać powietrzem, które wypełniał dym i żar. Souei nie mówił nic. Patrzył tylko na nią, mierząc od stóp do głów i... podziwiając? Ostatnia wspólniczka, jaką przydzielono mu do zadania była o wiele bardziej delikatna i skończyła jako dama w opresji. Ta tutaj była totalnym przeciwieństwem Ayako. Silna, niezależna kobieta, do tego potrafiąca mordować ludzi tuzinami i właściwie dotrzymująca Soueiowi kroku w tej kwestii, a to wszystko we własnym, gorącym stylu. Gdyby nie znajdowali się aktualnie w płonącym magazynie, który miał zaraz wybuchnąć, kto wie co by się wydarzyło. Teraz jednak to zauroczenie trwało nie dłużej niż sekundę i już trzeba było wrócić do rzeczywistości. Pomógł mu w tym krzyk Etsuko, która zameldowała wykonanie zadania.
- Wynosimy się, szybko! Bukimaru! - Zawołał jeszcze medyka, gdy wynurzał się on spod podłogi zaraz za Etsuko. Pazur poczuł słodki smak zwycięstwa, gdy zbliżali się nareszcie do wyjścia. Zostawili za sobą prawdziwe zniszczenie i pożogę, choć nie bez strat we własnych szeregach. Dla Soueia wciąż był to jednak pełny sukces.
Ewakuowali się już bez przeszkód, umykając do bocznej uliczki, z której mieli jeszcze widok na magazyn, a Souei obserwował dodatkowo grupę Akeru, która uporała się już ze swoimi problemami i byli gotowi dołączyć do akcji. Rychło w czas.
- Nie wchodźcie do magazynu! Mamy to po co przyszliśmy. Wysadzamy go w powietrze! - Odpowiedział mu w myślach, aby Smoki przypadkiem nie szukali ich teraz w środku. Fujihara może i nie dołączył do nich podczas walki, ale za to powstrzymali Tygrysy przed dostaniem się do wnętrza budynku. To też była dobrze wykonana robota. Teraz jednak było już po wszystkim. Akiyama mogła cieszyć oko fajerwerkami, które zaraz miały rozświetlić niebo.
- Czyń honory. - Odparł do młodziutkiej Yamanaki. To kilkunastolatka również wykazała się ogromnymi umiejętnościami. Jak takie dziecko znalazło się tej nocy w ich szeregach i przeżyło taką akcję? Niewiarygodne. Zasłużyła na to, aby postawić kropkę nad i.

[Tetsurō]

"Oko za Oko"

Wyprawa S - Souei
Lato, Rok 394 kalendarza forumowego


kolejka: 24 / 24

Walka w magazynie się skończyła, Ci co sprytniejsi padli po prostu na ziemię udając rannych i licząc, że to wystarczy, aby nie wpaść na celownik Souei'a, niestety, w magazynie było tyle ognia i lawy, że nawet udawanie martwego mogło nie przynieść skutku. Smoki po istnie chaotycznej akcji odniosły zwycięstwo i mimo tego, że nie poszło tak jak na początku zaplanowali, a zapewne najbardziej na całej misji obłożyli się szpiedzy Feniksów, to nasz heros mógł być zadowolony. Powalili wielu Ekibyo, no i samego Smokobójcę, który nie raz zaszedł im za skórę. No i to nie tak, że wychodzą z pustyni rękoma, Bukimaru jest załadowany jak wielbłąd w karawanie, więc coś tam ciekawego na pewno mają.

- Dobra! Każę chłopakom rozejść się bezpiecznie do kryjówek, ale najpierw narobią trochę zamieszania dookoła, żebyście mieli łatwiejszą ewakuację, pewnie jakiś Tygrys może wam siedzieć na ogonie. Dobra robota! - padło w głowie naszego herosa, po czym Akeru się rozłączył, ewakuując się w swoją stronę i wydając rozkazy pozostałym. W końcu to teraz Souei i jego ekipa mieli najciekawsze kąski, a nie mieli już zbyt wiele sił na walkę....

- To twoje, Souei-sama! - Bukimaru oddał dowódcy plecak, w którym już nie było notek wybuchowych, jednakże w zamian znalazły się jego ciężarki, które pozostawił pod jego opieką. Teraz, kiedy byli w miarę bezpieczni na zewnątrz, mógł je oddać prawowitemu właścicielowi. W końcu jemy były bardziej potrzebne.

Po Mayuko pot spływał jakby wyszła spod prysznica... krwawego prysznica, gdyż mieszało się to z ogromną ilością krwi przeciwnika, która prawie że wisiała w powietrzu pomieszczenia, tak gęsto tam było. Mimo tego, że od walki minęła chwila, to jej oddech dalej był dosyć intensywny, a ona sama była mocno rozgrzana. Nie wyglądała też na bardzo zmęczoną, no ale co się dziwić, to nie ona musiała powalić Smokobójcę. Jej oczy iskrzyły, widać było, że nie miała dosyć i pewnie szybko dzisiaj nie zacznie od adrenaliny płynącej w jej krwi.

Słysząc polecenie swojego dowódcy, młoda Yamanaka uśmiechnęła się szeroko i wręcz podskoczyła z ekscytacji. Spojrzała w stronę budynku, a następnie złożyła pieczęć. Wtedy też potężny wstrząs zachwiał okolicą, strasząc wszystkie ptaki i powodując, że ledwo dało się ustać na nogach. Mayuko straciła równowagę i wpadła wprost w ręce naszego bohatera, patrząc mu przez chwilę w oczy i przygryzając wargę... Czyżby zrobiła to intencjonalnie?

Po chwili budynek stanął w kuli ognia i zawalił się pod swoim ciężarem, grzebiąc w gruzach martwe ciała Tygrysów i zapewne wielu żywych przy okazji. Tylko... czy te wszystkie dzieciaki śpiące na górnych piętrach zdążyły zostać ewakuowane? Tego nie wie nikt... nasz heros nie miał kiedy się temu przyjrzeć, a kontakt z obserwującym budynek Ikano się urwał. Zapewne ganiał się teraz ze strażnikami, albo został przez nich pochwycony....

W każdym razie, nie było co stać i się przyglądać, trzeba było zwiewać, Tygrysy ze wsparciem będą tu lada moment, podobnie jak straż miejsca, która pewnie zajmie się negowaniem zniszczeń i prowadzeniem akcji ratunkowej, co oznaczało, że mogli się zmywać, ich robota tutaj była zakończona... Tak więc mogli wskoczyć na dachy i udać się w stronę najbliższej kryjówki, bądź też do własnego domu, w końcu Fugu nie było daleko, a nikt nie będzie wchodził do paszczy Soeui'a o robił mu rozróby w domu.

- Udam się ze zdobyczami do kryjówki. Dobrze jak byśmy się rozdzielili i przeczekali, bo dzisiejsza noc będzie gorąca. - zaproponował Bukimaru, na co pozostali mu przytaknęli. Raportem będą mogli zająć się następnego dnia, teraz trzeba zmyć z siebie krew i odpocząć. Tak więc, podzielili się, no a przynajmniej w większości.

- Mam nadzieję, że masz dużo miejsca w łazience i łóżku. - Zapytała Mayuko, wpatrując się w oczy Souei'a swoim ciągle rozpalonym spojrzeniem. Byli sami, gdyż pozostali członkowie rozdzielili się, a dziwnym trafem, ona zmierzała w tą samą stronę co nasz heros. A więc taka niespodzianka na koniec tego dnia. I to nie jedyna, ale o tej drugiej nasz bohater się przekona, kiedy tylko spojrzy do swojego plecaka i dostrzeże wtedy pewien tajemniczy zwój leżący między ciężarkami. Miał on nawet doczepioną małą karteczkę "Z pozdrowieniami od Smokobójcy" - taki drobiazg od Bukimaru, szefostwo przecież nie musi wiedzieć o wszystkim... Co nie?

No i na tym kończy się historia dzisiejszej nocy, choć sama noc jeszcze trwała i zapowiadało się, że nasz heros szybko nie pójdzie spać. No ale to co miało wydarzyć się w domostwie Souei'a to już zupełnie inna historia...

Akeru Fujihara - Pazur, wygląd
Momoki, ochroniarz
Mayuko Kikuchi - Pazur, wygląd
Ryoichi Yamazaki - Język, wygląd
Seiichi Tamura- Oko, wygląd
Etsuko - łączniczka z rodu Yamanaka
Hiroki - łącznik z rodu Gazo
Daichi
Yoshito
Ikano
Bukimaru
Nobuo

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Wyprawa zakończona Sukcesem!

[Souei]

Światełko do nieba, które grupa Smoków sprezentowała tego wieczora mieszkańcom Shigashi, na pewno zapadnie im w pamięci na długo. Nie trzeba było nawet znać wszystkich szczegółów tego, co wydarzyło się w magazynie, aby zadrżeć wraz z ziemią, gdy potężny wybuch wstrząsnął miastem. Souei patrzył, jak budynek eksploduje, rozerwany ogromną ilością wybuchowych notek, które Etsuko udało się rozmieścić podczas rabowania skarbca Tygrysów. Jego wzrok nie przenikał jednak teraz ścian. Nie chciał widzieć, czy na piętrze wciąż znajduje się pokój pełen dzieciaków, czy jednak ktoś o nich pomyślał, a może same uciekły. Bał się odpowiedzi na to pytanie, bo była wśród możliwych opcji jedna, która go przerażała. Jednak ta wątpliwość była widoczna na jego twarzy tylko przez ułamek sekundy. Przelotna chwila konsternacji minęła, gdy Mayuko wpadła mu w ramiona. Spojrzał jej prosto w oczy, gdy wisiała mu na szyi. Ten wzrok był jednoznaczny, Matsuda nie trudził się nawet na jakiś inteligentny komentarz. Puścił ją dopiero po chwili, zabierając zaciśnięte palce z jej talii. Odwrócił wzrok najpierw do Etsuko, bo jej radość z wysadzenia magazynu naprawdę chwytała za serce. Niektóre dzieci w jej wieku dyskutują o chłopakach i pięknych sukienkach, a ona bierze udział w masowym ludobójstwie i sama zwieńcza go eksplozją ogromnego budynku z martwymi i rannymi w środku. Urocze dziewczę.
Po odebraniu swoich gratów od Bukimaru, Souei był już gotowy ulotnić się z miejsca zbrodni.
- Spisaliście się świetnie. Etsuko, upewnij się, że Daichi przeżył. Bukimaru, staraj nie rzucać się w oczy taki objuczony. A Ty... - Spojrzał na Mayuko, gdy ta nie owijała już w bawełnę.
- Coś wymyślimy... - Przytaknął jej, po czym nareszcie mogli się rozdzielić. Matsuda nie zamierzał kluczyć między uliczkami. Wyglądali teraz oboje bardzo niewyjściowo, więc im mniej ludzi zobaczy ich w takim stanie, tym lepiej. Pazur zamierzał zabrać wszystkie swoje zdobycze ze sobą od razu do Fugu, aby tam po kolei i w spokoju bardzo dokładnie przyjrzeć się każdej z nich.

zt.