Chata Wiedźmy

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Hiromi trochę denerwowała się tym, że wychodzi tak daleko poza główne ulice Saimin. Cały czas rozglądała się czy jakiś Yamanaka nie wyskoczy zza krzaka i jej nie ochrzani za łażenie sobie, gdzie chce, kiedy powinna siedzieć na tyłku i być dobrą dyplomatką.

Może i była dobra w te dyplomatyczne rzeczy, ale podobało jej się to, że mogła pomóc komuś i nie siedziała na tyłku. Oddać trochę za to, że ludzie stąd poszli pomóc jej klanowi.

Chatka została znaleziona. Hiromi uśmiechnęła się na jej widok. Mogłaby w takiej mieszkać. Oczywiście, jeżeli nie byłaby tak daleko od ludzi, bo chętnie miałaby sąsiadów. Ale było to pięknie. Zagajnik i w ogóle. Przepiękne miejsce. Było tutaj również spokojnie i przyjemnie. Miłe miejsce.

Kiedy zapukała do drzwi i pojawiła się w nich staruszka. Hiromi szeroko uśmiechnęła się na widok jej ubrań. Były nietypowe, ale kolorowe i pełne charakteru. Dziewczyna od razu zapałała sympatią do kobiety.

Niemal natychmiast przywitała się z nią za pomocą grzecznego ukłonu.

- Dzień dobry. Nazywam się Hiromi. Nie jestem stąd, ale jakiś czas przebywam tutaj i w podziękowaniu za użyczenie pomocy w Sogen w walce z najeźdźcą zza Muru, pomagam trochę ludziom w Saimin. Trochę pracuję w szpitalu, trochę tak, jak się coś złoży na ulicach. Przepraszam, że tak dużo mówię, ale chciałam wyjaśnić szczerze kim jestem, zanim przejdę do sprawy tutaj. Ma pani przepiękny dom i ten zagajnik jest naprawdę cudowny. - Uśmiechnęła się sympatycznie. - A jestem tutaj w sprawie ziół dla Mizuki-san, które, jak wspomniał sprzedawca ziół, pani posiada. Czy mogłybyśmy porozmawiać?

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
9/14Nie owijając w bawełnę Uchiha wzięła się do działania. No, może do mówienia, ale czy mówienie nie jest też działaniem? Zostawmy jednak na boku te wątpliwej wartości zagwozdki i przejdźmy do rzeczy.

Staruszka przysłuchiwała się słowom Hiromi nie przerywając jej. Wyglądało na to, że jest nastawiona życzliwie-neutralnie i chyba nawet całkiem zaciekawiona jej słowami. Sprawiała wrażenie, jak gdyby spodziewała się, że odwiedzi ją ktoś inny. Być może ludzie, którzy tu przychodzili nie byli tak elokwentni i dobrze wysławiający się, jak nasza kunoichi-dyplomatka? Trudno powiedzieć, jeśli Hiromi będzie chciała to sprawdzić to będzie musiała "wybadać" swoją rozmówczynię.

Co jednak nagle okazało się być znacznie trudniejsze, niż mogłoby się na początku wydawać. Gdy tylko bowiem babcia usłyszała, z czym przychodzi do niej młodsza o wiele dekad nieznajoma, momentalnie zmarszczyła brwi, cofnęła się o krok i trzasnęła drzwiami o futrynę tak, że zadrżały szyby w okiennicach. Cóż, ten konflikt, nawet jeśli dawny, nadal wywołuje (przynajmniej po jednej stronie) spore emocje.

- Mówiłam, żeby nie przychodzili! - krzyknęła tylko zza drzwi.

Uchiha musiała teraz zadecydować co dalej, bo bez współpracy z tą kobietą pomoc dla pani Mizuki może polegać chyba tylko na kupieniu zapasu mniej skutecznych ziół, a więc mieć charakter jedynie doraźny.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Nie można było powiedzieć, że Hiromi się tego nie spodziewała. Ba, została ostrzeżona i jak najbardziej się spodziewała tego, że drzwi przed nosem będą zatrzaśnięte. Dlatego tak długo się przedstawiała, szczerze mówiąc.

Nie wzięła tego do siebie, odetchnęła głęboko i zapukała jeszcze raz. Niby nie znaczyło nie, ale chciała do końca zrozumieć, o co chodziło tutaj, bo jednak chodziło o życie kobiety.

- Ja naprawdę bardzo przepraszam, pewnie gdyby chodziło o życie kobiety, nie niepokoiłabym pani. I zdaję sobie sprawę z tego, że sprzedawca chce ubić interes, chociaż wydaje się, że jednak jemu też zależy. Ale mnie nie chodzi o sprzedawcę, tylko o dziewczynkę, która musi patrzeć na to, że jej mama jest chora i przez to posuwa się do desperackich czynów… Chociaż też rozumiem, że interakcja z nimi przywodzi złe wspomnienia i chciałaby pani mieć święty spokój… Ja… usiądę tutaj jakiś czas i jeżeli będzie chciała pani porozmawiać… to tutaj będę.

I jak Hiromi powiedziała, tak zrobiła. Znalazła odpowiednie miejsce, niezbyt daleko i niezbyt blisko drzwi, żeby kobieta nie czuła, że Hiromi chce na niej cos wymusić i tak, że mogła obserwować co i jak. Miała wielką nadzieję, że uda jej się porozmawiać.

Miała tez nadzieję, że siedzenie tutaj w ciszy nie spowoduje wysypu jej własnych emocji. Bo była szansa, że będzie miała czas myśleć.

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
11/14Hiromi odważnie przedstawiła swoje racje - choć niestety przed zatrzaśniętymi drzwiami. Miała jednak nadzieję, że starucha sobie tak całkiem nie poszła i słyszała te słowa, a ich jedynym adresatem nie były drewniane drzwi, które lata świetności miały już za sobą. Odpowiedziało jej jednak milczenie. Wydawało się, że zza drzwi dochodzą jakieś odgłosy krzątania się, ale trudno było określić co zrobiła babcia.

W obliczu braku odpowiedzi Uchiha usiadła niedaleko drzwi, zgodnie ze swoją deklaracją. Była to bez wątpienia forma ciekawego poświęcenia i determinacji. Okolica była co prawda urokliwa, ale obok chaty nie znajdowała się żadna kępka mchu czy też inne wygodniejsze miejsce, niestety. Trzeba było więc usiąść na gołej ziemi i... czekać.

Minuty mijały i niestety nic się nie działo. Całkowita cisza przerywana tylko odgłosami ćwierkających ptaków; gdzieś tam w niedalekości jakiś dzięcioł zawzięcie próbował wygrzebać z drzewa robaka. W innych okolicznościach byłaby to pewnie doskonała okazja żeby wypocząć, ale atmosfera w powietrzu była dość napięta. Albo mieszkanka domu zajęła się swoimi sprawami całkowicie ignorując czekającą kunoichi albo ją wyczekiwała.

Szczęśliwie, okazało się, że chyba chodziło o to drugie, bo po około kwadransie oczekiwania drzwi uchyliły się, a w progu stanęła ta sama babcia. Tym razem nie miała już jednak tak zawziętej miny, jak przy trzaskaniu drzwiami.

- Gdyby nie taka dziewczyna, która akurat u mnie była, to pomiot tego kramarza by mnie tu pobił i wszystko porozbijał. Dlaczego mam mu pomagać? Albo jego klientom?

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Minęło tyle czasu, że oczy Hiromi zdążyły się zaszklić, a ona sama objęła siebie dość mocno. Musiała oddychać głęboko i mocno skupiać się na śpiewie ptaków oraz robaczkach, które tutaj wiodły swoje spokojne życie. Było tu nawet ładniej niż w Sakai - świeże górskie powietrze i w ogóle. Pięknie.

Myślała, że będzie musiała zrezygnować, ale kobieta w końcu wyszła i odezwała się do Hiromi. Dziewczyna poskoczyła do pozycji stojącej, otarła oczy rękawem kimona, wzięła głęboki oddech i odwróciła się do kobiety z uśmiechem, który miała wcześniej.

- No niby tak, ale przez dużo czasu - dużo się zmieniło. Kramarz wydawał się zawstydzony, że jego wnuk był idiotą, a moja mama mówi, że dzieciaki zawsze są głupie, ale potem wyrastają, jak Susanoo da. Ojciec wspomina też, że dobrze oczyścić atmosferę. A klienci… no co oni mają zrobić, jak na przykład tylko u niego jest to określone zioło?

Podeszła bliżej, chociaż trochę niepewnie.

- Nie mówię, że to było dawno, trzeba wybaczać i w ogóle. To było straszne i nie powinno się zdarzyć i ma pani prawo być nadal zła. I przyznaje, że ja tutaj przyszłam z poczuciem, żeby ratować świat, nawet jeżeli tylko świat młodej dziewczyny… Ale… może watro dogadać się z ludźmi, którzy pani bezpośrednio nie skrzywdzili? Szczególnie, że wydaje się, że jest im przykro. Wie pani, nie każdy pochwala wszystko, co robi rodzina. Co pani myśli?

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
13/14Emocje wzięły na moment górę nad Hiromi. Kiedy tak siedziała, zmuszona do tego pośrednio przez kobietę z chaty, podziwiała piękne otoczenie, żeby całkowicie się im nie poddać (co przecież - w przypadku Uchiha - jest utrudnione). Wykazała się jednak pełnym profesjonalizmem, gdy nadeszła pora rozmowy z babunią. Odsunęła uczucia na bok, ogarnęła się i była gotowa do rozmowy, jak gdyby nigdy nic.

- Z tym jego wnukiem i wyrastaniem to nie tak do końca. To był już kawał chłopa gdy mnie napastował i raczej rozumu mu nie przybędzie. Ale tamtemu było wstyd, powiadasz? Hmm... wejdź młoda damo, to niedobrze żebyśmy rozmawiały przez próg - cofnęła się i zaprosiła ręką Uchihę do środka. Jeśli ta zdecydowała się wejść (nie było chyba żadnych przeciwwskazań), to mogła zauważyć, że domostwo było bardzo proste i typowe jak na niezamożnych ludzi, ale tym co je wyróżniało były flaszeczki, torebeczki i miksturki, które można było tu i ówdzie dojrzeć. Gdzieś tam musiała być chyba jakaś mini-pracownia alchemiczna czy też zielarska.

- Przepraszam, że tak cię potraktowałam, ale naprawdę myślałam, że znowu tu kogoś nasyła, kto ma tylko wydębić jakieś zioła, na których tamten zarobi. Dziękuję za pochwalenie mojego ogrodu, znajdziesz tam takie cudeńka, że hoho - pochwaliła się już zdecydowanie bardziej zadowolona, po czym chyba przypomniała sobie, że nie przyszłaś tu na pogaduszki - widzę, że z ciebie nie byle kto. Ta rodzina naprawdę ma taki duży problem, że im pomagasz? Powiedziałaś też, że nie jesteś stąd. Opowiesz mi kim jesteś? Raczej nie miewam takich szanowanych gości.

Widoki na dalszą rozmowę były już zdecydowanie lepsze od tego, co było jeszcze kilkanaście minut temu - i to w dużej mierze dzięki konsekwencji i zdecydowaniu Hiromi. Nic jednak nie było jeszcze przesądzone. Za dobrą monetę trzeba było wziąć jednak to, że babunia chciała w ogóle słuchać o rodzinie Sasaki. I przy okazji o samej kunoichi.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

- Ech, ludzie bywają głupi czasami, szczególnie chłopy - stwierdziła Hiromi, wstała i otrzepała się z pyłu, następnie podeszła do kobiety, żeby wejść do jej domku. Od razu poczuła zachwyt, kiedy zobaczyła jak pięknie tutaj było - prosto, ale miało swój urok.

- Ja rozumiem. Czasami ludzie są strasznie upierdliwi… i przepraszam, jeżeli na taką wyszłam. Jestem Uchiha Hiromi, z Sogen. Jestem kunoichi, ale raczej niezbyt przeszkoloną, a jestem tutaj w sprawach dyplomatycznych i dopilnowuję kilku spraw, dla dobra klanu Yamakana i klanu Uchiha. W międzyczasie pozwolili mi kręcić się po mieście i pomóc, jeżeli można. Szczególnie, że część sił Saimin poszła walczyć z najeźdźcą zza Muru. Dlatego tak się kręcę i próbuję pomóc tym, którzy wydają się pomocy potrzebować i akurat są na mojej drodze. Nie pomogę całemu światu, ale tym, którzy się pojawią w moim życiu… no mogę.

Hiromi nie miała nic przeciwko pogaduszkom, więc bardzo chętnie przyglądała się temu, co kobieta miała w domku i samej kobiecie.

- Po prawdzie nie wiem, czy ta rodzina ma aż taki problem, ale wydają się zdesperowani. Przynajmniej córka. Ja… no ja nie wiem jak to jest, moi rodzice zawsze byli zamożni, brat również, a ja pewnie wyjdę za mąż za bogatego członka klanu… ale no nie wiem, chciałabym dać z siebie trochę więcej niż tylko rodzić dzieci.

Spojrzała na kobietę.

- I tak, trochę mam wydębić od pani zioła, ale myślę, że lepszy interes by był, gdyby pani je zaczęła sprzedawać kramarzowi nasiona tego zioła. Wtedy i pani i on zarobi. Tak myślę. Chociaż nadal muszę pomyśleć, jak spowodować, żeby Myiuki-chan była w stanie zarobić pieniądze na nie.

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
15/14Kobiecie zdecydowanie przypadło do gustu stwierdzenie, że to szczególnie "chłopy" bywają głupi.

- O tak, tak! Widać żeś mądra, mimo że taka młoda - powiedziała od razu i wysłuchała dalszej części opowieści Uchihy. Była coraz bardziej zadowolona z rozmowy.

- E tam - odniosła się do słów na temat męża i rodzenia dzieci - widzę po tobie, że nie dasz się stłamsić. Jesteś mądra i masz gadane. Przegadasz każdemu chłopu co będziesz chciała. Pamiętaj tylko żeby mu nie dać odczuć, że jesteś jego na zawsze i niezależnie od wszystkiego. Wtedy się rozleniwiają i tracą zainteresowanie. I oglądają za innymi. Jak w nich zasiewasz trochę niepewności to i ciągle muszą o ciebie zabiegać. Ot i cała filozofia, a znam się ja na tym, bo dużo już kobiet u mnie było, oj tak - udzieliła kilku rad młodej dziewczynie babcia. Tylko od Hiromi zależało, czy podziela taki pogląd na relacje damsko-męskie i czy potraktuje je jako cenną wskazówkę, niezbyt trafną opinię czy też coś pomiędzy.

- I mówisz, że jesteś z Sogen i przebywasz w Saimin i zamiast chodzić po okolicy i cieszyć się tym miastem, pomagasz ludziom? No, no - pokiwała głową w geście uznania staruszka - wiesz co? Lubię cię, Hiromi. Dobra z ciebie młoda dama. Skoro tak mówisz, że tam jest to dziecko i ta matka i jest im tak ciężko to myślę, że mogę im pomóc - zadeklarowała, co mogło wzbudzić optymizm w kontekście celu, w jakim przyszła tu kunoichi. Po tych słowach zniknęła gdzieś za drzwiami do kolejnej izdebki. Uchiha mogła dostrzec, że znajdowało się tam znacznie więcej szklanych naczynek i pojemniczków, niż w gościnnym pokoju, w którym była. Po chwili babunia wróciła ze szczelnie zamkniętą torbą, którą jej wręczyła.

- Proszę, to te zioła, które pomogą tej kobiecie. Nie można ich palić samych, bo są zbyt silne. Trzeba je dodać do tego, co zapewne już jej kazali wziewać. W niedużych ilościach. Lekarz na pewno im powie dokładnie jak i co. Ważne jest, że dzięki temu ta kobieta będzie musiała stosować tę kurację nie kilka razy dziennie, a raz na tydzień-dwa. To powinno znacząco ograniczyć ich koszty. No i na pewno poczuje się też dużo lepiej. Kaszel powinien zniknąć albo prawie zniknąć. Ta porcja jest za darmo i powinna im wystarczyć na parę miesięcy. Powiedz, żeby po kolejne przychodzili bezpośrednio do mnie. Nie chcę pośrednika. Nie to, żebym chciała dokopać temu staruchowi, ale na pewno zwiększy cenę, bo przecież też będzie chciał zarobić, jak to kramarz, a tfu. A tak będą mieć tylko ode mnie i dokładnie tyle ile im trzeba. Będzie ich stać, skoro do tej pory jakoś żyli kupując tamte zioła tak często – wyjaśniła wszystko bardzo dokładnie.

Wydawało się więc, że misja zmierzała powoli do szczęśliwego końca.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Hiromi poczuła się całkiem dumna, kiedy starsza kobieta stwierdziła, że młodsza jest całkiem ogarnięta, jak na swój wiek. Było miłe, że kobieta doceniła Hiromi. No i trochę dała jej wiekowej mądrości na temat mężczyzn. Hiromi przez chwilę się zastanowiła, nie chcąc mówić niczego przeczącego kobiecie. Miała jednak pewność, że Azuma by tak nie zrobił. W sensie, nawet jeżeli byłby pewien sympatii Hiromi, na pewno nie oglądałby się za innym. Azuma taki nie był. Inni mężczyźni, pewnie tak.

Do tego jeszcze doceniła jej hart ducha i dobroć. Kobieta była miła, a Hiromi bardzo to doceniała. Mogła jej wybaczyć jej początkowe zachowanie, ponieważ teraz było to dla niej w pełni zrozumiałe. No i nie chciała pomóc kramarzowi, wolała sprzedawać swoje.

Cóż, to już nie była jej sprawa. Jej się udało załatwić to, co chciała załatwić.

Uśmiechnęła się szeroko i przyjęła zioła, głęboko pochylając się w głębokim ukłonie.

- Porozmawiam z Myiuki-chan, żeby przychodziła tutaj i upewniła się, że ma odpowiednie pieniądze. Jako że będzie i tak musiała kupować od kramarza, chociaż mniej, powinno być też dobrze z jego strony. A potem wieści pewnie się rozejdą i ludzie chorujący na tę chorobę będą i u pani i u niego kupować. No i postaram się poprosić dziewczynę, żeby wspominała o pani. Konkurencja na rynku jest chyba dobra.

Już miała ostatecznie dziękować i wyjść, kiedy się zatrzymała i wyciągnęła mieszek z pieniędzmi.

- A ma pani coś… Bo jest taki chłopak. I lubimy się. Jest teraz na misji i… pewnie niedługo wróci. Nie, nie, nie chcę go odurzać ani nic! Po prostu… pomyślałam czy nie miałaby jakiś ziół na wzmocnienie, żeby czuł się na siłach w ich trakcie. No i… - przełknęła ślinę. - Coś, co pomogłoby mi… nie zajść w ciążę?

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
17/14Hiromi obiecała pomóc słowem i czynem mini-biznesowi babuni. Działanie takie może faktycznie polepszyć nieco jej sytuację finansową w dłuższej perspektywie, pytanie tylko czy Uchiha będzie przebywała w Saimin na tyle długo, żeby to zaobserwować. Jej deklaracje staruszka skwitowała uśmiechem i odpowiedzią:

- Dziękuję, złotko - ich relacje zaczęły zatem wyglądać już zdecydowanie inaczej, niż na początku. Gdy kunoichi tu przyszła, była traktowana raczej jak jakiś niechciany domokrążca albo poborca podatkowy. Teraz jednak było temu bliżej do relacji babcia-wnuczka.

Hiromi miała już się żegnać i wychodzić, gdy przypomniała sobie, że jej rozmówczyni jest osobą, która może się okazać pomocna w pewnym, innym rodzaju spraw. Po nieśmiałym dość pytaniu Uchihy, staruszka nie tylko nie została zbita z pantałyku, ale wręcz zachowała się, jak gdyby czekała w końcu na to pytanie.

- Ha, nie mów nic więcej. Oczywiście, że mam. Muszę mieć, bo kto jak nie ja - uśmiechnęła się porozumiewawczo i zaprosiła ją jeszcze w głąb chaty. Powiodła ją kilka kroków za sobą, w rezultacie czego znalazły się obie w pomieszczeniu, które wcześniej dziewczyna widziała tylko przelotnie, gdy tamta uchylała drzwi idąc po zioła. Teraz jednak stała po środku niezbyt dużego pokoju w kształcie prostokąta (długiego i raczej wąskiego). W pokoju tym wzdłuż jednej z dłuższych ścian ustawiony był spory regał zastawiony niemal kompletnie flaszeczkami, zbiorniczkami, miseczkami z moździerzami, nożykami, łyżeczkami, i tak dalej. Gdzieniegdzie były jeszcze jakieś zioła i inne rośliny, ale nie było ich dużo - stąd wniosek, że większość z nich trzymała pewnie w innym miejscu. Naprzeciwko (na krótszej ścianie) znajdowało się okno, a niedaleko niego stał spory, drewniany stół, który stanowił główne miejsce pracy tej kobiety. W kącie było jeszcze niewielkie palenisko. Całość sprawiała wręcz magiczne wrażenie. Było na co popatrzeć.

- Jeżeli chodzi o twojego kawalera, to mam tu coś wprost idealnego. Wywar z żeń-szenia i buzdyganka. No i jeszcze mój specjalny składnik, ale to już tajemnica - powiedziała wyraźnie z siebie zadowolona, odlewając do niewielkiej flaszeczki zawartość z większej butli. Miało to niewinny kolor ciemnej herbaty - tego używasz w ten sposób, że wystarczy łyżeczka do herbaty dziennie. A dla jednorazowego efektu jakaś jedna czwarta tej buteleczki kilka godzin przed. Może być wlane do herbaty albo co wy tam teraz młodzi pijecie. Będzie więc na kilka razy - powiedziała kompletnie profesjonalnie, jak gdyby była lekarzem przypisującym leki (co poniekąd było zbliżoną sytuacją) - nie żałuj mu też imbiru w potrawach - wręczyła młodej kobiecie szczelnie zamkniętą koreczkiem flaszeczkę. Babcia mieszkała może na uboczu, ale obsługa "klienta" była tu profesjonalna.

- A dla ciebie… - zaczęła, obracając się tyłem do kunoichi, szukając najwyraźniej jakiegoś innego specyfiku – mam to – wręczyła jej dwie malutkie (naprawdę malutkie!) buteleczki jakiegoś ciemnego płynu o konsystencji wody – jest tu trochę ziół, ale nie tylko. Niesmaczne to pierońsko, bo gorzkie i krzywi gębę, ale coś za coś. Pijesz pół buteleczki albo niedługo przed albo zaraz po. W trakcie nie polecam.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 394

---

Hiromi naprawdę była wdzięczna, że starsza kobieta całkowicie poważnie podeszła do sprawy, nie śmiała się i nie wykpiła jej. I nie dość, że dostała coś na zabezpieczenie się, w razie jakiegokolwiek… przypadku, który mógł się zdarzyć. "O dziecko łatwiej niż o nowe kimono", powtarzała jej matka, a Hiromi wiedziała, że nie warto w żaden sposób igrać z takimi siłami.

No i najważniejsze, miała coś, żeby móc wesprzeć Azumę, kiedy będzie walczył lub będzie na ciężkiej misji. Cieszyła się, bo niewiele mogła tak naprawdę zrobić, żeby mu pomóc, wyrazić swoją wdzięczność. Dlatego chciała mu pokazać, jak bardzo jej zależało małym gestem.

Jedna łyżeczka do herbaty codziennie lub jedna czwarta buteleczki przed misją, jeżeli zapowiada się ona ciężko.

Hiromi miała nadzieję, że to pomoże Azumie zawsze wrócić do domu.

Schowała buteleczki, zapłaciła, następnie podziękowała. Potem już wyszła od "wiedźmy", którą bardzo polubiła i chętniej byłaby tu częściej i ruszyła w drogę powrotną - zahaczając najpierw o kramarza, żeby mu przekazać, że nic z tego, nasion niestety, nie dostanie, ale ona sama kupiła zapas zioła dla matki Myuri, a następnie poszła szukać Myuri, aby wyjaśnić wszystko - co i jak jej załatwiła.

[Uchiha Tsuyoshi]

Brakujący element
Uchiha Hiromi: Misja rangi D
19/14No cóż. W tym miejscu wypada chyba tylko powiedzieć, że obie kobiety (które dzieliło dobrych kilkadziesiąt lat różnicy w wieku) rozstawały się będąc pewne, że wzajemnie sobie pomogły i że wszystko zostało ustalone tak, jak trzeba. Staruszka jeszcze raz pożegnała Hiromi życząc jej powodzenia w jej misjach, a Hiromi jeszcze raz jej podziękowała i również elegancko się pożegnała.

Pozostało jeszcze tylko zajrzeć do kupca, u którego można było nabyć lekarstwa i pewnie wypadałoby zajrzeć też do rodziny Miyuri. W końcu ktoś musi im ogłosić, że najprawdopodobniej udało się może nie rozwiązać, ale poważnie ograniczyć problem pani Mizuki. A przez to na pewno całej rodziny. Zgodnie z tym, co mówiła zielarka, te nowe zioła były znacznie skuteczniejsze pod dwoma względami: można było ich zażywać rzadziej i prawie całkowicie zwalczały one objawy choroby.

Tak więc, co do pierwszego przystanku w drodze powrotnej, to Uchiha bez problemu wróciła na targowisko w to miejsce, w którym zostawiła handlarza ziołami. Oczywiście nic się nie zmieniło jeśli chodzi o to, gdzie sprzedawał. Dość szybko wyłapał kunoichi w tłumie i gdy tylko się zbliżyła, zaczął:

- Ooo! Już jesteś z powrotem! I jak? Pewnie odesłała cię tu z kwitkiem? Eh... wszyscy mówią, że to dziwaczka, nie przejmuj się - powiedział, najwyraźniej przekonany o tym, że rozmowa z mieszkanką chaty na skraju Saimin mogła mieć tylko jeden rezultat.

Hop tutaj