Rezydencja państwa Hiri

[Amida]

Gdy dotarłem do siebie z nawet powiedziałbym dobrym humorem, bo jakby mógł być zły po buziaku od pięknej kobiety, od razu zacząłem pytać o ojca. Chciałem jak najszybciej przekazać decyzję barmana i wykorzystać fakt wykonania dla niego przysługi aby od razu poprosić o przysługę dla siebie. Niestety jak to z nim czasem bywało, nie było go w posiadłości na co zareagowałem jedynie westchnieciem o lekko zawiedzonym tonie.
Na szczęście nie było to aż tak niewygodne dla mnie gdyż informacje jakie poszukiwałem mogłem znaleźć u wielu innych osób. Główny problem polegał tylko na tym by znaleźć parę innych osób które mogły je posiadać.
- Cały on, z rana prosi mnie o pomoc w interesach a gdy już to załatwie to gdzies sobie znika... ehhhh... no nic. - rzuciłem bardziej do siebie niż do Amira - Swoją drogą Amir mam pytanie do ciebie. Słyszałeś może coś o miejscowym sierocińcu? Do mych uszu doszły jakieś plotki o zmianie właścicieli i tego, że dzieje się tam coś podejrzanego?
Zapytałem wprost z lekką nadzieją, że facet może zasłyszał coś więcej na ten temat albo przynajmniej pomoże mi ustalić kto mógłby coś na ten temat wiedzieć.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 8:
Amida: 7
Minoru: 8

---

Amir z pełnym profesjonalizmem nie skomentował uwagi na temat ojca Amida. Z jednej strony nie mógł pozwolić na obrażanie swego pracodawcy, z drugiej, osobą obrażającą był syn jego pracodawcy. Zatem najlepszym wyjściem było milczeć. Na całe szczęście Amida nie kontynuował swej przemowy, a zamiast tego przeszedł do bardzo nietypowego pytania.
- Sierocińcu?- Zdziwił się, że panicz mógł zainteresować się tak nieprzyjemnym i nieciekawym miejscem. Jego dłoń sięgnęła do jego wąsa i zaczęła ciągnąć za ich końcówki. Jednocześnie z ust sługi wydobywało się ciche „mmm”, niechybny znak, że Amir przeszukiwał swoją pamięć.
- Rzeczywiście, podobno sierociniec został przejęty przez starsze małżeństwo. Widziałem, że rozpoczęto tam prace remontowe i dzieci też wydają się lepiej ubrane. Słyszałem również, że są super religijni i odprawiają msze, czy spotkania. Nie miałem za dużo czasu by zwrócić na takie błahostki większą uwagę.- W końcu padły jakieś informacje. Amir zdawał się potwierdzić to co powiedziały dziewczyny. Sierociniec chyba rzeczywiście miał nowych właścicieli. Co więcej zdawali się oni mieć większe fundusze niż poprzedni właściciele.
- Jeżeli Panicz chce dowiedzieć się czegoś więcej, to zasugerowałbym podpytać w kuchni. Wszystkie plotki zawsze wychodzą od kuchennych dziewek.- Zasugerował jeszcze mężczyzna, podsuwając naszemu bohaterowi kolejną możliwość.

[Amida]

Co prawda wysłuchując odpowiedzi Amira liczyłem na nieco więcej informacji i szczegółowo ale jak to się mówi, nie od razu piramidy zbudowano. Na szczęście trop się nie urwał, a ja dostałem kolejny potencjalnych kierunek w jakim powinienem się skierować.
- Rozumiem, dziękuje Amir to bardzo pomocne. Swoją drogą gdybyś zasłyszał coś jeszcze na temat sierocińca, jego nowych właścicieli czy o samych sierotach daj mi znać. Tylko proszę żebyś nie mówił nikomu o tej naszej rozmowie. Niech to będzie nasza mała tajemnica. - odpowiedziałem z szarmanckim uśmiechem, a następnie mijąc go poklepałem po ramieniu.
Kierowałem się na kuchnie po drodze zahaczając o piwniczkę w której przechowywane było wino skąd pozwoliłem sobie złapać jedną z buteleczek i wraz z nią odwiedzić kochane dziewczyny.
Przekraczając próg rozejrzałem się za potencjalnie wygodnym miejscem oraz trzema wolnymi naczyniami które stawiam przy butelce wina i tak przygotowany wypatruje która z kobiet ma najwięcej luzu w pracy.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 9:
Amida: 8
Minoru: 9

---

- Żyję, by służyć.- Odpowiedział sługa rodziny Hirai, w momencie gdy Amida podziękował mu za podzielenie się swoją wiedzą. Chwilę później wykonał jeszcze gest zamykanego zamka na klucz, tuż przy swoich ustach. Co miało oznaczać, że sekrety panicza są bezpieczne.
Amida, jak na człowieka obytego wśród gawiedzi, wiedział co chciał osiągnąć, kto mógł mu w tym pomóc i jak zwiększyć szansę powodzenia u osób, które mogły mu pomóc. Dlatego też, w drodze do kuchni, pozwolił sobie na dmuchnięcie jednej z butelek z winem.
Kuchnia znajdowała się w jednej z zewnętrznych części budynku, z daleka od części gdzie znajdowały się sypialnie, a nawet dość daleko od jadalni. Wszystko po to, by zapach gotowanych straw nie rozchodził się po budynku i nie przeszkadzał jego właścicielom. Po pomieszczeniu krzątało się aktualnie zaledwie pięć osób, choć samo pomieszczenie mogłoby pomieścić nawet do trzech razy tyle. Co ciekawe, wszystkie osoby były kobietami i wszystkie pracowały jak mrówki, to krojąc coś, to skraplając liście jadalnych roślin cytrusami, to smażąc, to obierając. No prawie wszystkie. Jedna z kobiet, pomimo tego, że również dokładała się do kolektywu, wyraźnie odstawała wśród swych koleżanek.
- Paniczu? Co sprowadza cię tak daleko do nas?- Amida został dość szybko zauważony, przez kobietę, która doświadczenie miała wypisane na twarzy. Pulchna, o szerokich barach i dłoniach naznaczonych ciężką pracą. Z oczu patrzyła jej srogość, choć ton głosu nie sugerował wrogości. Ubrana była w strój roboczy, zakrywający wszystko co mogłoby rozpraszać. Uwadze kobiety nie umknęła również butelka i naczynia, które przygotował sobie młody Amida.

[Amida]

Uśmiechnąłem się gdy tylko moja obecność została w sposób wyraźny zauważona przez jedną z starszych pracownic kuchni. Dzięki temu samemu nie musiałem rozpraszać którejś z kobiet utrudniając im i tak nie najlżejsza pracę. Gestem dłoni więc nakazałem by się zbliżyła i w tym czasie napełniłem dwa naczynia wciąż jeszcze chłodnym winem.
- Nic formalnego, chciałem po prostu odwiedzić najlepsze kucharki Kinkotsu i zaproponować chwilę przerwy. - odparłem podnosząc jedno z naczyń i podając je kobiecie - Za spotkanie i za was drogie panie. Dodałem po chwili siegajac po drugie naczynie aby wznieść ów toast, a następnie po nadpiciu trunku wskazałem miejsce obok dając tym znać by kobieta sobie spoczęła.
- Cudne zapachy, czy mogę zapytać co szykujecie moja droga? - oparłem brodę na ręce delikatnie przekrzywiając głowę spojrzałem jej w oczy z nie udawanym zainteresowaniem. Nie chciałem w końcu nikogo tu przesłuchiwać dlatego uznałem, że rozpoczęcie rozmowy powinno być niezobowiązujące, lekkie i przyjemne tak aby dziewczyny nie czuły większego skrępowania w rozmowie ze mną. Właśnie dlatego nie skąpiłem z częstowaniem ich winem, delikatnymi komplementami czy to względem ich pracy czy samych kobiet. Nie spieszyłem się z przejściem do mojego głównego celu rozmowy jednak gdy grunt został już przygotowany musiałem jakoś zgrabnie zacząć temat.
- Swoją drogą slyszałyście o miejscowym sierocińcu? W jednym z lokali w których byłem jakiś facet wspominał, że ponoć zmienili się właściciele i sieroty są teraz dużo bardziej szczęśliwe choć nie umiał mi nic więcej powiedzieć... - zgrabnie czy nie, jakoś zacząć musiałem a alkohol zdawał mi się lekko zaszumieć w głowie.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 10:
Amida: 9
Minoru: 10

---

- Mhm - Kobieta wydała z siebie dźwięk oznaczający, że przyjmuje wyjaśnienie Amida do swojej świadomości, choć ton jej głosu wskazywał raczej na to, że nie uwierzyła w jego zapewnienia. Gdy nasz bohater wzniósł toast, ona sięgnęła po jedną z wiszących przy drzwiach ścierek i zaczęła wycierać swe dłonie, wyczekując by młody panicz wreszcie zdradził swe prawdziwe intencje. Oczywiście odmówiła przyjęcia napitku. Nie umknęło jednak młodzieńcowi reakcja innych kobiet, dużo młodszych i bardziej rozchichotanych. Te machały do Amida i uśmiechały się do niego, zza pleców szefowej.
- Zbliża się pora obiadu. Pani domu zaprosiła kilku gości. Podamy im Kibbeh, trochę sałat i udało się nam dostać nawet jakąś rybę z wnętrza kontynentu. - Odpowiedziała kobieta, nie wdając się jednak w szczegóły, zdając sobie sprawę, że tak naprawdę Amida nie interesuje co też przygotowywane jest w kuchni. Kobieta w końcu jednak zauważyła, że jej podopieczne zaczęły obijać się odrobinę i spoglądać łakomym kąskiem w kierunku wina, które przyniósł nasz bohater, a kto wie, może i w kierunku samego Amida.
- Głupie dziewuchy. Dobrze, dobrze. 15 minut przerwy, tylko nie pijcie za dużo, jeśli któraś będzie pijana, jutro może nie pojawiać się na kuchni. - Kobieta zrezygnowała ostatecznie, dając odrobinę wolności pozostałym dziewkom i usunęła się na bok, odmawiając alkoholu. Pozostałe dziewczyny nie miały jednak takich oporów. Wszystkie jak jeden mąż, opuściły swe stanowiska i rzuciły się na pełne wina kieliszki. Był to moment, gdy Amida mógł się wykazać. Nie trudno było dostrzec, że trafił na podatny grunt. Kobiety chętnie przyjmowały alkohol, a jeszcze chętniej wszelkie komplementy. W końcu jednak trzeba było przejść do rzeczy. Nie miał nieograniczonego czasu, a i butelka wina zdawała się opróżniać zbyt szybko.
- Panicza interesują sieroty? Nigdy bym nie zgadła. - Wypaliła jedna z dziewcząt, a reszta zawtórowała jej z chichotem.
- Rzeczywiście, jakiś czas temu w sierocińcu pojawili się nowi ludzie i rozpoczęli remont. - Kontynuowała, robiąc przy tym minę zamyśloną do tego stopnia, że można by pomyśleć, że kobieta właśnie prowadzi dysputę nad sensem istnienia.
- Słyszałam, że wydali majątek by odkupić sierociniec i kazali wynosić się starym właścicielom tego samego dnia. - Wtrąciła się nagle druga, która jednocześnie gdy mówiła, sięgała po kolejny kieliszek.
- A ja słyszałam, że zagrozili im odebraniem życia i przepędzili. - Kobiety zaczynały kłócić się między sobą, dorzucając coraz to więcej plotek.
- Nie bądź głupia. Przecież to starsi ludzie. - Oburzyła się pierwsza z nich.
- Podobno mają koneksje z jakąś potężną grupą. Dlatego miasto nie może się ich pozbyć! - Nie dawała za wygraną, wciąż forsując swoją wersję.
- Cóż to za głupoty?! Przecież ludzie ich kochają. Budynek wreszcie przeszedł remont, więcej ludzi zainteresowało się sierotami. Co prawda otwarcie mówią o swej niechęci do shinobi, ale kto tak naprawdę nie ma jakiegoś ale do shi… wybacz paniczu. - Dziewczę, przerwało nagle, orientując się, że przecież ich dobrodziej również jest shinobi.
- Tak? A pieniądze na te wszystkie remonty skąd mieli. Naprawdę kupujecie te bajeczki o tym, że byli bogatymi kupcami, którzy nagle sprzedali wszystko by pomagać innym?! - Nie dawał za wygraną. Pozostałe dwie kobiety zaśmiały się, słysząc poważny ton koleżanki i odparły, że za bardzo słucha teorii spiskowych. Amida otrzymał dużo informacji, tylko czy jakaś z nich była pomocna? A może trzeba było dopytać o coś jeszcze?

[Amida]

Szefowa kuchni ewidentnie należała do ludzi strasznie sztywnych, którzy zbyt poważnie traktowali swoje obowiązki. Tak przynajmniej pomyślałem na początku próbując prowadzić z nią jakiś dialog ukradkiem zerkając na młódki, no bo przepraszam ja bardzo ale ignorowanie pięknych kobiet to grzech!
Na szczęście doświadczenie szefowej dość jasno nakreśliło jej, że póki moja osoba wkradła się do jej ogrodu kusząc jej pracownice niby wąż to z pracą tak średnio, a to poskutkowało krótką przerwą. Czyli w sumie nie dość że dziewczyny mogły zawiesić oko na takim przystojniaku jak ja, skosztować przedniego wina to jeszcze załatwiłem im małą przerwę. Cały ja, ideał.
- Wielu rzeczy o mnie nie wiece moje drogie. - odpowiedziałem puszczając przy tym przysłowiowe oczko by następnie dać się dosłownie zalać plotkami wypływającymi z ust dziewcząt. Niestety wciąż odnosiłem wrażenie że kręcę się w miejscu jeśli chodziło o ten temat i nie słyszałem jeszcze niczego nowego. No może za wyjątkiem paru niuansów.
- Nie przejmuj się, przez chwilę zapatrzyłem się w twoje oczy i nawet nie dosłyszałem. - zaśmiałem się po wspomnieniu wątpliwej sympatii wobec shinobich - Ciekawe. Słyszałyście może kim są dokładnie ci właściciele? Chodzi mi o imię, nazwisko? I o jakiej grupie mowa? Co za koneksje?
Postanowiłem dopytać zwłaszcza, że to brzmiało na naprawdę interesujące i potencjalnie przybliżające do poznania prawdy. Choć oczywiście plotki to plotki, nie do końca można było im ufać o tyle dzięki nim do głowy wpadł mi jeszcze jeden pomysł.
- Poprzedni właściciele, co się z nimi stało? Gdzie można by ich znaleźć? - jeśli faktycznie obecni właściciele sierocinca są powiązani z kimś niebezpiecznym i faktycznie grozili poprzednikom to właśnie u nich powinienem móc dowiedzieć się czegoś konkretniejszego.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 11:
Amida: 10
Minoru: 11

---

Kobiety zaczęły chichotać do siebie nawzajem coraz częściej i głośniej wraz z kolejnymi komplementami oraz kolejnymi kielichami wina. Bardzo szybko okazało się jednak, że jedna butelka, na tyle osób nie wystarczyła na długo, co spotkało się z westchnieniami zawodu, ze strony dziewcząt. No, ale wciąż pozostał im przystojniak i jego komplementy. Lecz oprócz bajery, Amida interesował jeszcze ów sierociniec i nasz bohater nie dawał za wygraną w swoich opowieściach.
- Ojejku... Na dziadka, mówią dziadzia Angh, a na staruszkę… babcia Chiyoko. Nazwisko na pewno muszą jakieś mieć, skoro mają tyle hajsu, by prowadzić ten interes, lecz nigdy go nie słyszałam. - Dziewczę, które było chyba najbardziej rezolutne z całej grupy, zamyśliło się odrobinę, szukając w pamięci więcej szczegółów, choć było widać że alkohol nie pomagał jej w tym zadaniu.
- I chyba nikt nigdy nie słyszał. A przynajmniej nie znam nikogo kto by wypowiedział ich rodowe nazwisko. - Dorzuciła po chwili druga, rozwiewając wszelkie nadzieje, na przełom w tej kwestii.
- W radzie miejskiej muszą wiedzieć. Przecież musieli odnotować zmianę właściciela sierocińca. - I kolejna dość mądra myśl padła od tej najbardziej rezolutnej kuchareczki.
- Nie wiele wiadomo o ludziach, którzy ich wspierają. Podobno pojawili się znikąd, w wielu miejscach w unii. Chłopaki, którzy przywożą nam żywność opowiadają, że wszędzie gdzie się pojawiają robią to samo. Nawołują do przeciwstawienia się rodom. - Nie mogło zabraknąć i tej, która chyba najbardziej lubiła się w teoriach spiskowych. Na twarzy rozlały się jej już rumieńce, choć było to zjawisko bardziej spowodowane ekscytacją aniżeli alkoholem.
- Chłopaki od dostaw mówią wiele głupot. Jeden z nich opowiadał mi, że daleko na południu kontynentu żyją ludzie którzy mają po dwa penisy. - Dorzuciła drwiąco koleżanka wielbicielki teorii spiskowych. Wszystkie jak jeden mąż zachichotały.
- Ale oni naprawdę istnieją! Widziałam ich wysłanników gdy jechałam do matki, miesiąc temu. Ich nazwa jest tajna, lecz przedstawiają się za pomocą okręgu! - Nie dawała za wygraną. Pozostałe dziewki, widząc przejęcie na twarzy koleżanki wybuchły śmiechem. Tego jednak było chyba już za dużo, ponieważ niemalże natychmiast pojawiła się przy nich szefowa.
- Dość już tego! Wracać do pracy! Nie płacą wam za wygłupy i obijanie się! - Klasnęła w dłonie tak głośno, że wszystkie dziewczęta napięły się jak struny. Szefowa kuchni udzieliła im jeszcze reprymendy i kazała wracać do pracy.
- Paniczu, za kilka dni rozpocznie się festiwal z okazji powołania nowego Shirei Kana. Może zechcesz wybrać się z nami? - Rzuciła jeszcze na odchodne jedna z dziewczyn.
- Powinnam się domyśleć, że panicz będzie upijał moje podopieczne… sądzę, że panicz powinien już iść - Kobieta zmierzyła Amida swym spojrzeniem, pełnym reprymendy i złożyła ręce na swoim ogromnym biuście, oczekując że Amida posłucha jej rady i przestanie im przeszkadzać.

[Amida]

Czy byłem usatysfakcjonowany. Owszem, a ponadto zrozumiałem że aby zdobyć odpowiedzi nie wystarczyło znaleźć kogoś kto mógł je mieć. Odpowiednio zadane pytanie okazało się równie ważne co to do kogo było kierowane... Lepiej późno niż wcale.
Kolejne skrawki wiedzy, pomysły które trafiały do mnie od kuchareczek napawały mnie wielkim optymizmem i właściwie gotów byłem iść po następna butelkę trunku gdy niestety zjawiła się szefowa. Dając tym samym znak, że przerwa dobiegła końca, a następnie stanowczo aczkolwiek z kulturą pogonić mnie z kuchni.
- Cała przyjemność byłaby po mojej stronie. - odpowiedziałem młódce z czarującym uśmiechem po czym teatralnie ukłoniłem się na pożegnanie by po wyprostowaniu się spojrzeć na szefową - Proszę nie miej do mnie żalu, a za to pełnię konsekwencji biorę na siebie. Po tych słowach zabrałem dowód zbrodni w postaci butelki po winie i wyszedłem.
Swoje kroki postanowiłem skierować do rady miasta zgodnie z poradą od jednej z dziewczyn pozbywając się po drodze śmiecia. Musiałem sobie w głowie poukładać zebrane do tej pory informacje i przejść do bardziej radykalnego działania. Co prawda nie udało mi się zapytać o byłych właścicieli dziewczyn ale może uda mi się coś na ten temat dowiedzieć właśnie w radzie... o ile dadzą mi wgląd w takie informacje.
Zatrzymałem się na chwilę łapać się za tył głowy z lekko rozbawioną miną. Dotarło do mnie, że przecież nie jest to nawet żadna oficjalna misja od rodu czy Unii, a jednak dałem się w to całkiem nieźle wkręcić i nawet dobrze się bawiłem. Zabawne.

Gdy dotarłem do budynku rady miasta i zbliżyłem się do recepcji uśmiechnąłem się sympatycznie mrużąc przy tym oczy i z lekkim zakłopotaniem spytałem.
- Dobry wieczór, przepraszam nie specjalnie wiem gdzie się skierować. Potrzebowałbym uzyskać parę informacji na temat miejscowego sierocinca, gdybym mógł poprosić o pomoc.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 12:
Amida: 11
Minoru: 12

---

Gdy tylko Amida odpowiedział twierdząco na zaproszenie dziewczyny, ta rozpromieniła się i wróciła na swoje stanowisko niemalże w podskokach. Dużo gorzej miała się jednak sytuacja z szefową kuchni, ta słysząc słowa młodzieńca, złapała się pod boki i wydała z siebie tylko jeden, krótki dźwięk.
- Mhm. - Jej wzrok piorunował Amida, zmuszając go do opuszczenia pomieszczenia. Zresztą i tak nic tu po nim. Miał zadanie do wykonania i w tym miejscu więcej informacji nie otrzyma. Randka z kuchennymi dziewkami była tylko bonusem, o ile będzie pamiętał, że takowa miała się odbyć.
Swoje kroki postanowił skierować w kierunku budynków rady miejskiej.

idziemy tu

[Amida]

Gdy dowiedziałem się wszystkiego czego dowiedzieć się mogłem i udałem się do domu z niekrytym zmęczeniem miałem już w głowie taki mętlik że nie bardzo wiedziałem który pokój to mój pokój. W sumie nie wiedziałem nawet że można było być aż tak zmęczonym po dniu. Tragedia!
Jednak nawet w najgorszym zdarzeniu jest coś co może nam się opłacić jeśli odpowiednio to wykorzystamy. Chyba. W każdym razie głównie przez wzgląd na zmęczenie odnotowałem w głowie że muszę jeszcze udać się do ojca. Nie bawiłem się już w żadne pukanie do drzwi gabinetu. Po prostu wszedłem z na wpół zamkniętymi oczami i rozejrzałem się po pomieszczeniu. Jeśli znajdował się tam staruszek to zmęczony kieruje się na najbliższy mebel na którym mógłbym spocząć i zakrywając przedramieniem oczy rzucam do niego.
- Byłem w kanjpie jak chciałeś. Musisz dać z 30% i masz to. - nie byłem w stanie nawet dostojnie jak zwykle się wysławiać więc skróciłem całą deklaracje do najistotniejszych kwestii - Swoją drogą miałem cię o coś zapytać. Słyszałeś coś o sierocincu i nowych właścicielach? Chyba werbują jakąś armie czy coś. Są jakimiś kultystami... chyba
Próbowałem składać myśli Jednak nie szło mi to najlepiej. Mimo to wciąż walczyłem ze snem który usilnie chciał zakończyć mój dzień ale jeszcze tyle było do zrobienia...

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 21:
Amida: 20
Minoru: 21

---

Czuł, że mógł udać się na zasłużony odpoczynek. Że jego dzisiejsza warta była zakończona i osiągnął, naprawdę dużo. I pewnie udałby się do swego łoża, by dać odpocząć swojej głowie, by jutro zacząć na nowo ze świeżym umysłem. Tylko, że jego ojciec wrócił i jeszcze nie spał. Mógł to zignorować, pójść do niego jutro, albo dopiero gdy załatwi swoje sprawy. Lecz postanowił inaczej, załatwić to teraz i mieć to z głowy.
Wszedł do jego gabinetu jak do siebie. Jego pokój był bardzo dobrze oświetlony, a on sam krzątał się po nim wyciągając to kolejne książki lub dokumenty i odkładając je na stół gdzie już zebrana była dość spora kupka. W pierwszej chwili nie zauważył własnego syna. Tak bardzo był zaabsorbowany swoją pracą, lecz gdy Amida zajął jeden z wolnych foteli, ten przesunął wzrok na swego syna.
- I nie mogło to poczekać do rana? - Zapytał zaskoczony i chyba odrobinę oburzony tym, że przerwano mu w pracy. Amida jednak nie wziął do siebie tej uwagi. Chciał mieć to po prostu za sobą i przekazał ojcu drugą, ciekawszą nowinę. Słysząc informację o tym, że poczciwi właściciele sierocińca planują zamach stanu, ojciec Amida zatrzymał się w pół ruchu.
- Co? - Odłożył kolejny dokument, na miejsce, z którego go wyciągnął i odwrócił się do syna.
- Jeśli jest to jeden z twoich kawałów, to jest wyjątkowo nieśmieszny. - Mężczyzna spoważniał. Wszelkie ślady zmęczenia, które widoczne były wcześniej, na jego twarzy zniknęły, a on sam wydawał się teraz dużo większy. Zbliżył się do syna, wyraźnie przejęty.
- Mów co wiesz! - Rozkazał, chwytając syna za przedramiona i wlepiając w niego swój wzrok.

[Amida]

Byłem wyjątkowo zaskoczony tym co się właśnie wydarzyło. Spodziewałem się oczywiście narzekania, że tak późno przychodzę i tak dalej ale reakcji na pytanie już niekoniecznie. Gwałtowne zbliżenie się ojca i jego uścisk na ramionach zadziałało niczym mocna kawa.
- Nie jestem pewien. - odpowiedziałem zdezorientowany - Jakieś dziewczyny poprosiły mnie żebym przekonał ich znajomego żeby przestałsię zadawać z szemranym towarzystwem. Yasu ponoć był spoko ale ostatnio zaczął częściej chodzić do sierocinca i wtedy się zaczęło. No to zasięgnąłem języka i plotki potwierdziły że z nowymi wlascicielami jest coś dziewnwgo więc uznałem że w każdej plotce coś jest. Oszukałem osobe która ostatnio remontowała im budynek żeby poznać zdanie kogoś kto pracował blisko nich i potwierdził że oni wydają się w porządku ale przychodzą tam do nich jakieś podejrzane typy... chciałem zobaczyć to na własne oczy więc poszedłem poszpiegować ale nikt nie przyszedł. Za to usłyszałem coś dziwnego. Do czegoś się szykują, czegoś czego wolą głośno nie mówić. Wspominali coś o armii i o otwieraniu im oczu. Liczą na pomoc kogoś jak coś im się nie uda. Wspominali też o jakiejś miejscowości gdzie agenci unii ponoć zabili jakiegoś oficera i burmistrza? Chyba tak. To była O... oni... Omonogawa? A i mówili między sobą że to ludzie powinni mieć władze, a nie rody... - chyba pierwszy raz zacząłem na głos podsumowywać wszystko co wiedziałem i w miarę jak to mówiłem zaczęło do mnie docierać jak wielkie bagno odkopałem.
- O kurwa. Tato. Czy oni planują jakiś zamach? - zapytałem z szeroko otwartymi oczami.

[Minoru]

Misja D:
“Zdrada!” Amida

---

Kolejka 22:
Amida: 21
Minoru: 22

---

Staruszek Amida był wyraźnie przejęty tym co powiedział jego syn i zażądał od niego wyjaśnień. Czy jego zachowanie wynikało ze zmęczenia i przepracowania, a może tak naprawdę wiedział coś więcej?
Amida wyśpiewał mu wszystko. Powiedział o tym jak dostał zadanie na wyciągnięcie Yasu z sierocińca, jak pojawiły się plotki o nowych właścicielach, jak Amida przeprowadził swoje własne dochodzenie, spodziewając się właściwie nie wiadomo czego. Ojciec przez cały czas wpatrywał się w syna. Wysłuchał tego jak ten opowiedział o spotkaniu z Mae Sora, rzemieślnikiem który przeprowadzał renowację sierocińca. Jak udał się do samego sierocińca z nadzieją, że złapie ich na gorącym uczynku, a jak się jednak nie stało, choć zdołał podsłuchać co nieco i wszystko to wyjawił ojcu. Ten przez cały czas nie zmienił wyrazu swej twarzy. Wzrok miał czujny, minę bez wyrazu. Zupełnie jakby bał się, że uroni choć jedno słowo z opowieści młodego mężczyzny, zupełnie jakby analizował każde ze słów. Gdy Amida skończył, staruszek trwał tak jeszcze przez chwilę, jakby próbując doszukać się, czy jego syn na pewno mówi prawdę, czy niczego przed nim nie zataił. W końcu jednak puścił go i wyprostował się. Lewą ręką podparł się na boku. Prawą chwycił za nos między oczyma i zaczął masować w tym miejscu.
- Dobrze… - Ruszył w końcu do swego biurka i zaczął przeszukiwać swoje dokumenty, całkowicie olewając pytanie Amida o to czy staruszkowie szykują zamach.
- Dobrze… - Powtórzył jeszcze raz wyciągając jakiś zwój, który rozłożył i przeleciał po nim wzrokiem. I chyba znalazł to czego tam szukał, ponieważ zawinął go i odwrócił się w kierunku syna.
- Dobrze się spisałeś. Nic teraz nie mogę ci jednak powiedzieć. Idź do swojego pokoju i odpocznij, ja zajmę się resztą. Porozmawiamy jutro. - Rzucił do syna, nie zatrzymując się nawet na chwilę i pędząc w kierunku drzwi. W momencie gdy stwierdził, że porozmawiają jutro, drzwi zatrzasnęły się za nim, a Amida, pozostał w pokoju sam.

[Amida]

Zrobiłem co do mnie należało, zarówno jako syn jak i shinobi. Tak przynajmniej mi się wydawało. Co planował teraz ojciec nie miałem pojęcia jednak choć pojawiło się we mnie nieznane dotąd poczucie zmartwienia to nie trwało ono jakoś specjalnie długo. Głównie dlatego że zmęczenie było tak okropne, że ledwo zdobyłem się na siły by podreptać do swojego pokoju i tam paść jak stałem na łóżko.
Kiedy zasnąłem? Pewności mieć nie mogłem czy właściwie wszystko co do tej pory się wydarzyło nie było we śnie, a może zasnąłem padając na łóżko... jak by jednak nie było sen przyszedł momentalnie.
We śnie tez nie miałem jednak łatwo. Śniło mi się że ocknąłem się w jakiejś podziemnej komnacie. Wszystko zasypane piachem, a wokół panował mrok tak ciemny że nawet gdy same z siebie zapaliły się jakieś porozstawiane pochodnie to ich blask nie mógł się specjalnie przebić. Następnie przemówił do mnie głos. Wzywał mnie. Coś kazało iść mi przed siebie, a jednocześnie miałem wrażenie że jestem obserwowany. Bałem się. Mimo strachu jednak nie byłem w stanie się sprzeciwić głosowi. Z każdym krokiem przede mną zapalały się kolejne pochodnie, a głos stawał się donośniejszy ale jednocześnie mniej dla mnie zrozumiały. Nie byłem w stanie określić nawet jaki był to język. Szedłem tak aż natrafiłem na kamienne wrota, głos znów przemówił słowami których nie rozumiałem ale jednocześnie wiedziałem czego ode mnie żądał. Miałem otworzyć wrota...
Obudziłem się. Ile czasu upłynęło nie wiedziałem. Byłem zalany potem i prawie tak samo zmęczony jak w momencie gdy zasypiałem. Musiałem się podnieść lecz brakowało mi sił. Nie do końca wiedząc co ze sobą zrobić zdecydowałem się udać do ojca. Sprawdzić czy wszystko w porządku.