Leśna ścieżka

[Tsuyoshi]

DHL w świecie ninja!
Post 7/45
Misja Rangi C dla Kari & Ichiro

- Ok. Ichiro, ale pamiętajcie, że mnie może zabraknąć w pewnym momencie. Musicie nauczyć radzić sobie też sami w ciężkich sytuacjach, ale postaram się zrobić co w mojej mocy.. - powiedział Aki z poważną miną. - Witam Panie Kazo. Jesteśmy Twoją eskortą. Ja jestem Aki, ten większy to Ichiro, a mniejszy Kari. - przedstawił całą ekipę i czekał na reakcję. Starszy mężczyzna szeroko się uśmiechnął widząc człowieka wypowiadającego jego imię. Poprawił ramiączko plecaka prawą dłonią, a następnie spojrzał na drugiego wyższego chłopaka. Poczuł się bezpieczniej.
- Oczekiwałem was. Do Wioski rolników nie jest tak daleko - powinniśmy tam dotrzeć przed zmrokiem. - rzekł spokojnym, donośnym głosem. Słysząc go zapewne poczuli się lepiej - miał on miłą dla uszu ciepłą barwę. Ruszyliście więc w kierunku bramy, w której zatrzymała was dwójka strażników. Ten stojący bliżej was założył ręce na klatce piersiowej, ten który stał po drugiej stronie masywnej bramy miał w ręku notatnik i pióro.
- Wasza godność? Cel podróży? - powiedział strażnik stojący obok Was. Nie zdołaliście jednak odpowiedzieć na pytanie, bowiem zrobił to za Was Aki.
- Celem naszej podróży jest misja na zlecenie władzy osady. Mamy eskortować tego staruszka do Wioski Rolników. Misja niskiego ryzyka rangi C. Moja godność Aki Date. - wyrecytował regułkę, jakby robił to nie pierwszy raz, natomiast staruszek ukłonił się nisko. Przedstawiając się z imienia i nazwiska.
- Kazo z Wioski Rolników. Posłaniec... swego rodzaju. Mamy dostarczyć do naszej wioski pewien przedmiot za wszelką cenę. - wtem wyprostował się, a Aki oparł dłoń na katanie przymocowanej do prawego boku - wcześniej kompletnie nie zwróciliście na to uwagi. Czarna Saya, złocona Tsuba oraz zdobiona czarnym materiałem Tsuka. Zakończeniem katany była złota Kashira - wyglądała naprawdę pięknie.

[Kari]

'Niesamowite' - pomyślał Kari - 'Minęło pierwsze kilka minut misji i jeszcze nikt nie postanowił nas zaatakować. A może postanowił, tylko my o tym nie wiemy?'. Swoisty rekord. Po krótkiej chwili mała kompania dotarła do sporej bramy miasta. 'Czy to powinno nazywać się miastem czy osadą?' - zastanawiał się, nie po raz pierwszy zresztą, młodzieniec z klanu Ayatsuri. Jego niezbyt ciekawe rozmyślenia nagle przerwała dwójka strażników tejże bramy. Pierwszy z nich, stojący bliżej, wyglądał, jakby niespecjalnie ufał tej grupce. 'A czemu miałby ufać?'. Fakt, paru uzbrojonych wędrowców nie dawało powodów do zaufania nikomu o zdrowych zmysłach. Drugi, stojący dalej, ręce zajęte miał notatnikiem i piórem. Wydawał się... bardziej rozluźniony? A może właśnie bardziej spięty. 'Trudno jest odczytać emocje ludzi...'. W momencie, kiedy w stronę Kari'ego, Ichira, Kazo i Aki'ego powędrowało pytanie, to ten ostatni zareagował pierwszy.

- Kari Ayatsuri - dorzucił krótko czerwonowłosy do wypowiedzi poprzednika.

[Ichiro]

No cóż, mieliśmy więc eskortować jakiegoś posłańca, a przynajmniej kogoś podobnego. W sumie, to standard, jak na misję C, teoretycznie, nie powinno być wielu niebezpieczeństw, ale w praktyce wszyscy wiemy, jak to czasem bywa, prawda? No właśnie, ta wydawała się niczym nie różnić, ale jak będzie, to się zobaczy. Na razie poznaliśmy gościa, którego mieliśmy eskortować, chwile wcześniej Aki walnął jeszcze przemowę, przyjąłem ją, ale nie zareagowałem w żaden sposób. Po prostu zrozumiałem i tyle. Dalej przyszło nam się przedstawiać. Zaczął Date, później przedstawił się też mały Kari więc uznałem, że i ja mogę, z uśmiechem:
- Ichiro Yumi, miło poznać. Zakończyłem, po czym spokojnie czekałem na dalsze rozkazy. Kątem oka dostrzegłem tylko miecz, jaki miał do pasa przymocowany Aki. Wyglądał nieźle, to trzeba było przyznać, choć nie jestem jakimś znawcą, raczej nie jest to moja specjalność, walka mieczem, ale po prostu wyglądał ładnie, więc warto było na niego zwrócić uwagę i podziwiać cudeńko techniki...

[Tsuyoshi]

DHL w świecie ninja!
Post 10/45
Misja Rangi C dla Kari & Ichiro Wszyscy się przedstawili, fajnie, a teraz trzeba iść dalej. Staruszek tak jak i młodszy z towarzyszy dwójki shinobi przekroczyli bramę, a strażnik wymówił w waszym kierunku krótkie sformułowanie. - To wszystko od nas. Możecie ruszać... - powiedział nieco zirytowany. W tym momencie podszedł do was nowy kompan, który złapał was za przedramię, delikatnie ściskając. Jego dłoń była ciepła,a sam chłopak emanował bardzo miłą aurą, ciepła aurą. No dalej idziemy bo jeszcze im się coś odwidzi - powiedział, puszczając wasze przedramiona za bramą. Stróże roześmiali się głośno, wywołując na koniec krótkie, jednak szczere - Szczęśliwej podróży! Wróćcie cali i zdrowi!. Przygoda właśnie się zaczynała, wkraczaliście w ciemny, jednak przyjaźnie wyglądający las, gdzieniegdzie przedostawały się promienie słońca, a ścieżka którą podążaliście wyglądała na bezpieczną. Nic nie wskazywało na to, że może się coś wydarzyć. Podczas wędrówki staruszek raczej się nie odzywał, Aki natomiast wręcz przeciwnie. Zadawał wiele pytań, tak do was jak i do Kazo, który jednak nie gaił się do rozmowy, był skupiony na podróży. - Więc, Kazo-sama jak jest w wiosce rolników? - zapytał zaraz po opuszczeniu rodzimej osady. Właściwie... To wydaje się być wporządku, jednak od momentu upadku mojej osady jest tylko gorzej. Ludzie Szoguna, jak i zwykli zwolennicy tego oszołoma zaczęli atakować kupców, a najbardziej szaleni zaczęli nawet zapuszczać się do osad, które zostały pozostawione same sobie. - na twarzy staruszka w tym momencie pojawił się smutek, można było wywnioskować, że od niedawna współpracował z osadami, ponieważ gdy mówił o swojej padniętej osadzie, jego oczy jakby się zeszkliły. Aki uśmiechnął się jedynie po czym zwrócił się do Ichiro i Kari'ego. - Więc? Jak wam się podoba bycie shinobi? - na moment przerwał, po czym kontynuował dalej, co jakiś czas rozglądając się na boki. Prawa dłoń wciąż spoczywała na katanie, a tempo nie było zbyt szybkie. - Właściwie, nie do końca znam wasze zdolności bojowe. To może wydawać się niegrzeczne, jednak czy uważacie się za silnych? Musze wiedzieć czego się spodziewać, gdyby jednak wyskoczyło coś... nieoczekiwanego. - powiedział ich przełożony z nieco poważniejszą miną. Kroczyli powoli, w stronę wioski rolników. Co jakiś czas się rozglądając. Staruszek cichy, przygnębiony. Aki spokojny, radosny, rozgadany. Po paru krokach jednak usłyszeliście szelest gdzieś w oddali po waszej prawicy, jednak żaden z mężczyzn nie zareagował, w końcu był to las, w którym było wiele zwierząt, a sam odgłos dochodził z oddali, a nie bliskiej okolicy szlaku.

[Kari]

'Hmm... jednak nas przepuścili. Kto by się spodziewał, że pierwsi napotkani na misji uzbrojeni przeciwnicy nie będą przeciwnikami?' - zastanawiał się Kari. Dzięki temu chwilowo byli bezpieczni - oczywiście na tyle, na ile można być bezpiecznym na misji. Młody Ayatsuri doskonale pamiętał, jak skończył się ostatni okres bycia "bezpiecznym" na misji. Dwa trupy, dwóch rannych. Może jednak tu nie będzie tak samo...

Mały ninja nie przysłuchiwał się zbytnio prowadzonym co jakiś czas krótkim rozmowom. Zamiast tego pozostawał czujny, dokładnie badając wzrokiem otoczenie. No i oczywiście wszystkimi innymi zmysłami. Czasem oczy można oszukać. 'W sumie inne zmysły też' - pomyślał sobie marionetkarz. Wtem padło pytanie o ich umiejętności. 'Trudno jest kuglarzowi odpowiedzieć na podobne pytanie' - przyznał w myślach Kari. Wyjawienie tej trudności wiązało by się zresztą z ujawnieniem swojego sposobu walki. A jeśli ktoś słucha?

- Czy jestem silny? - odpowiedział pytaniem na pytanie - nie wydaje mi się. Ale mam za to przy sobie kogoś silnego. A nawet troje silnych osób, jeśli liczyć was, Aki i Ichiro. A czyż miarą siły nie są sojusze?

W lesie rozległ się szelest. Kari przystanął na chwilę. Trzeba być czujnym. Nigdy nie wiadomo, co może wyskoczyć z lasu. Chłopak ruszył jednak dalej. I cóż z tego, że ich zaatakują? W ten sposób eskorta przynajmniej będzie wiedziała, z kim walczy. Ayatsuri nie spuszczał jednak z oczu Kazo. Trzeba też uważać na wszelkiego rodzaju bombki dymne...

[Ichiro]

Zaskoczyło mnie trochę pytanie o to, jak oceniamy swoją siłę bojową. Nigdy się w sumie nad tym nie zastanawiałem i ciężko mi ją samemu ocenić. Takie oceny mogę wydawać jedynie inni ludzie, a nie Ty sam. W dodatku jeszcze pytanie o to, jak nam się podoba życie shinobi... Gość strzela takimi rzeczami, że sam nie wiem, co mu powiedzieć. Nigdy nie zastanawiałem się nad jednym, ani drugim i nie mam raczej zamiaru. Jakby było źle, to zostałbym barmanem... Po chwili odpowiedział mu mały Kari. Spodobało mi się to, co powiedział. Był nadzwyczaj dojrzały, ale cóż, może takie są dzieciaki w tych czasach, nie znam ich wiele, oprócz niego. Właściwie, to żadnego. Kiedy mały skończył, to i ja postanowiłem odpowiedzieć. Może trochę wymijająco, ale szczerze:
- Szczerze, to nigdy nie zastanawiałem się nad tym, czy podoba mi się życie shinobi. Na pewno, gdyby było jakieś złe i ponad moje siły, to bym został barmanem albo kelnerem. A co do siły, to już nie mnie to oceniać, tylko innym. Kari jednak dobrze mówi, siła leży w pracy zespołowej, nie w jednostce. Skończyłem, po czym dalej spokojnie szedłem, obserwując otoczenie i w pełnym skupieni mają się na baczności...

[Tsuyoshi]

DHL w świecie ninja!
Post 13/45
Misja Rangi C dla Kari & Ichiro Chłopak prawie ciągle był uśmiechnięty, słysząc Wasze odpowiedzi, momentalnie się do nich odniósł - Kari, bardzo dobry tok myślenia, ale pamiętaj, że nie zawsze ktoś będzie koło Ciebie - odwrócił wzrok w stronę Ichiro - widzę, że podobnie myślisz - spojrzał jeszcze raz przed siebie - ale musicie się nauczyć oceniać samemu Swoje umiejętności. Żeby wiedzieć jaką podjąć decyzję w trudnych sytuacjach, nie zawsze walka jest najlepszym wyjściem - powiedział z uśmiechem na twarzy. Staruszek natomiast, jedynie przyglądał się waszej trójce idąc delikatnie przed wami - był wysunięty na przód może o pół metra. - Może trochę o mnie. Posługuje się Kenjutsu - głównie Kenjutsu. Pewnie zauważyliście moje cudeńko. - zapytał wesoły chłopak. Co jakiś czas ciągle krocząc do celu słyszeli różne dziwne szelesty gdzieś w oddali po prawej oraz po lewej stronie ścieżki. Wasz kompan zbytnio się tym nie przejmował, jednak nasilenie odgłosów zamiast maleć ciągle rosło. Osoba której mieli chronić nagle przyśpieszyła - jednak nie biegła, ale momentalnie dała do zrozumienia, że należy dodać gazu. Zachowanie jak i dziwne odgłosy mogły zatem wzbudzić w Was niepokój, a od wioski dzieliło ich już co najmniej trzydzieści minut drogi.

[Kari]

Kari spojrzał na Aki'ego w czasie jego pierwszej wypowiedzi. 'Phi... ignorant' - stwierdził w myślach, przypatrując się shinobi'emu. Cóź... gdyby znał lepiej rodzaj umiejętności młodego marionetkarza, z pewnością dwa razy zastanowiłby się zanim wysnuwałby takie nietrafne przypuszczenia jak na przykład "nie zawsze ktoś będzie koło Ciebie". Nie ma go za co jednak winić, skąd miałby mieć wiedzę o sekretnych technikach klanu Ayatsuri?

- Obok mnie zawsze ktoś będzie - mruknął Kari, bardziej do siebie, niż do kogokolwiek innego. Nie zamierzał być sam. Nigdy nie będzie sam. Już nigdy więcej. Gdy straci wszystkich przyjaciół, zrobi sobie nowych, takich, których nikt nigdy nie zniszczy. Których nikt nigdy nie oddali od niego...

Wzrok chłopca przeniósł się na pewien bardziej interesujący obiekt w okolicy. Ichiro... mało wiedział o jego umiejętnościach. 'Czyżby też pochodził z jakiegoś potężnego rodu? Udziela podobnie wymijającej odpowiedzi... faktycznie nie wie, czy nie chce wyjawić swoich sekretów?' - zastanawiał się Kari - 'Sam fakt, że zaproponował mi współpracę świadczy o tym, że miał jakiś plan. A ludzie z planem są silni'. Coś jednak po raz kolejny przerwało rozmyślenia czerwonowłosego dzieciaka. Kolejne szelesty, do tego cała kompania przyspieszyła kroku. Nie można już tego dłużej ignorować. Kari, przyspieszając, wysłał w kierunku skrawka swojego zwoju na plecach pojedynczą nitkę z chakry. Wytworzenie jednaj nie było zbyt chakrochłonne, a pozwoli mu to szybko odchylić papier i ukazać pieczęć. Oczywiście dopiero wtedy, gdy będzie to konieczne. Chłopak spojrzał ponownie na Ichiro. A co on zrobi?

[Ichiro]

- Kiedy będzie tego wymagała sytuacja, wezmę pod uwagę swoje umiejętności, to, czy będą w tym momencie przydatne itd. Nie mam jednak zamiaru oceniać siebie w kategorii takiej, czy jestem silny czy słaby, jest to zupełnie niepotrzebne i niemożliwe do stwierdzenia przez samego siebie. Tylko inny człowiek może nam powiedzieć, czy jesteśmy silni, nie mówiąc już o tym, że siła ma różne znaczenia, różne wymiary. To właśnie miałem na myśli. Odpowiedziałem chłopakowi, po czym powiedział nam nieco o sobie. Oczywiście posługuje się mieczem, tyle zdołaliśmy zauważyć. Nie powiedział jednak nic więcej, a my szliśmy dalej. W pewnym momencie, dziadek zaczął iść szybciej, kiedy zaczęliśmy coraz wyraźniej słyszeć nadchodzące z innych stron różne odgłosy. Nie wiedziałem, czy spodziewał się czegoś konkretnego, czy może po prostu ma lęki, aczkolwiek stawiam na to pierwsze, pewności jednak nie miałem. Postanowiłem więc trzymać się cały czas na baczności, aby nie dać się zaskoczyć. Nie wiedzialiśmy, co może nas tam spotkać, więc musieliśmy być ostrożni...

[Tsuyoshi]

DHL w świecie ninja!
Post 16/45
Misja Rangi C dla Kari & Ichiro

Tak jak to zrobił staruszek, postąpił Aki, który również przyspieszył, tempo które narzucił staruszek było na prawdę imponujące. Szelest który tak spłoszył starca nagle ustał, przerwany głuchym trzaskiem. Bardziej wytrenowani shinobi mogli rozpoznać ten dźwięk, było to martwe ciało uderzające o ziemię. Chwilę później wszyscy usłyszeli wycie wilków. Gdy odwrócili głowy zauważyli sforę składającą się z czterech wilków, które bestialsko rozrywały upolowane zwierze, którego już nie dało się rozpoznać. Zwiększenie tempa pozwoliło wam nadrobić nieco drogi jednak okrzyk strachu posłańca nie wróżył nic dobrego. Waszym oczom ukazała się spora czerwona plama, a po środku pozostawiona część ubrania jakiegoś człowieka.
- Cholera... kto mógł zrobić coś tak paskudnego? - Zapytał Aki z dwójki kompanów.
- Shōgun... ludzie którzy go popierają. Cóż za potwór. Młodzi, co robimy? To wy tu dowodzicie. - Rzekł wystraszonym głosem, pełnym powagi. Liczył na to, że wiecie co robić.
- Proponuje ruszyć lasem. drzewa nas skutecznie osłonia, no i na szlaku jesteśmy łatwym celem. A Wy co myślicie? - Aki dzierżył teraz w dłoni swą katanę. Ostrze lśniło, było piękne.

[Kari]

DHL w świecie ninja!
Post 17/45
Misja Rangi C dla Kari & Ichiro Widać było, że Ichiro również zaczął być bardziej czujny. Biorąc pod uwagę naturę ich zadania to nic dziwnego. No cóż, widać ten mężczyzna też był już przez dłuższy czas shinobi. I dobrze - Kari słyszał o ludziach, którzy w wieku dwudziestu-trzydziestukilku lat brali się za uprawianie tego zawodu. A wtedy byli zwykłymi kulami u nogi.

Nagle rozległ się trzask. Młody shinobi nie zdołał stwierdzić, z której strony dochodzi. Jednak takie dźwięki nigdy nie wróżą nic dobrego. Marionetarz wolał się nawet nie zastanawiać, co mógł oznaczać. Niezależnie od tego, co znaczył, szelest ucichł równie niespodziewanie, jak się zaczął. 'Czyżby nie my byliśmy ofiarą?' - zastanawiał się czerwonowłosy. Po trzasku rozległo się wycie. Mrożące krew w żyłach wycie, znak, że łowca dopadł swoją ofiarę. Po odwróceniu głowy Kari przekonał się, że nie był to człowiek, a wilk. 'Dobrze, że nie wdaliśmy się z nimi w walkę' - podziękował losowi - 'Teraz będą pewnie zajęte swoim łupem, więc może nie zwrócą na nas uwagi'.

To nie był jednak koniec tej serii nieprzyjemnych odgłosów. Po przebyciu kolejnej części drogi rozległ się krzyk. 'Czyżby wilki nie były jednak jedynymi łowcami, a zwierzęta jedynymi ofiarami?'. Wszelkie wątpliwości rozwiały się po znalezieniu zakrwawionego ubrania. 'Kolejny zły znak'. Aki w związku z tym wyszedł z pewną propozycją, w miarę zresztą sensowną.

- Jeśli pójdziemy do lasu, nie będziemy na widoku. - stwierdził Kari - Jednak z drugiej strony nasze pole widzenia również zostanie zmniejszone. Jeśli już ktoś na nas poluje, znajdzie nas w lesie bez problemu, a my możemy nie zobaczyć w porę zasadzki. Poza tym w przypadku walki w lesie możemy mieć problemy z dojrzeniem - a więc także chronieniem - osoby, którą eskortujemy. Jeśli jednak nikt na nas nie poluje, na głównej drodze możemy się natknąć na przypadkowych wrogów. Obie decyzje są niezbyt dobre, jednak również obie nie mają znaczenia. Zresztą nie mamy innych opcji, nie możemy przecież polecieć. W takich przypadkach, niezależnie co wybierzemy, i tak zadecyduje los. Ichiro, a co ty sądzisz?

[Ichiro]

- Uważam, że powinniśmy ruszyć drogą, gdzie będziemy mieli dobre pole widzenia, nie ważne, czy przeciwnik też je będzie miał, jeśli będziemy w stanie dostrzec atak, to będziemy mieli szansę go zatrzymać. Jeśli zaś ruszymy drogą, gdzie i my i oni będziemy mieli złą widoczność, to będzie duża loteria. Jednak my będziemy tylko stroną defensywną, a ze złym polem widzenia i byciem zajętymi ochroną naszego misjodawcy, będziemy mieli małe szansę na obronę, w razie ataku. Takie jest właśnie moje zdanie. Zakończyłem, jednocześnie dalej zachowując czujność i mając oko na dziadka. Ciężko było ocenić naszą sytuację, nie wiemy, czy ktoś nas śledzi, ale nie wiemy też, czy na końcu nie czeka na nas pułapka. A może tylko mamy paranoje i niepotrzebnie zakładamy najgorsze? No cóż, ja starałem się zachować spokój w każdej chwili, nie skupiać się na tym, czy ktoś na nas czyha, a na tym, aby być gotowym na jakiś atak i obronę naszego dziadunia. Jeśli nie możesz być pewny, czy coś Ci zagraża, zachowaj spokój i czujność, abyś było gotowy na jakiekolwiek zagrożenie. Tak właśnie myślałem i tak się zachowywałem. Tego uczą w akademii i tego się będę trzymał do końca życia...

[Tsuyoshi]

DHL w świecie ninja!
Post 19/45
Misja Rangi C dla Kari & Ichiro Wybór w gruncie rzeczy należał do nich. Aki pomimo swoich lat przeżytych jako shinobi, miał zdecydowanie słabo rozwinięte cechy przywódcze, co zapewne zdołali zauważyć. Starzec nasłuchiwał otoczenia, a młodszy towarzysz słysząc co mają do powiedzenia pokiwał głową twierdząco.
- Tak więc postanowione. Ruszamy drogą, miejmy oczy szeroko otwarte, nie wiemy kto zabił tego biednego shinobi - poprawił chwyt katany po czym omijając kałuże krwi poszedł przodem. - Jedno z was niech zabezpiecza tyły. Niech pan Kazo zostanie w środku, on ma to, co musimy dostarczyć. Gdyby coś się stało pamiętaj co jest naszą misją... dostarczyć za wszelką cenę.
Po tych słowach ruszyli w stronę wioski rolników. Przerwa którą zrobili by wybrać dalszą trasę trwała dłużej niż mogło wam się wydawać. Kazo idąc w środku często się odwracał, a Kari i Ichiro mogli czuć, że coś ich obserwuje, jednak za każdym razem gdy zdecydowali się obrócić nikogo nie widzieli. Szli tym samym tempem co poprzednio, jednak uczucie wzroku na plecach wciąż towarzyszyło całej trójce.

[Kari]

To było mocno wkurzające, to takie wrażenie, że ktoś ich obserwuje. Ciężko skupić się na czymkolwiek z nieznanymi osobami depczącymi ci po piętach. Kari jeszcze nigdy nie czuł się podobnie. Ale cóż, jak to mówią, zawsze musi być ten pierwszy raz. Niezależnie jak nieprzyjemna jest jakaś czynność bądź zdarzenie, statystycznie kiedyś i tak trafi na każdego - nie ma innej opcji. No, chyba, że ktoś kontroluje swój własny los, co jest dość... niemożliwe.

- Pójdę przodem - rzucił szybko, krótko i zwięźle Kari, udając się prędko na przód pochodu. Nie wiedział, z której strony może nadejść atak, jednakże Ichiro, jako osobnik większy i bardziej krzepki, z pewnością bardziej zniechęci wrogów do ataku od tyłu. A wtedy pozostaną im tylko boki i przód. Od boków mogą nie zaatakować z powodu Aki'ego. Najbardziej odsłonięty może im się wydać przód pilnowany przez małe dziecko. Z drugiej jednak strony przód powinien zostać najlepiej bronioną częścią pochodu. "Odsłonięcie" przodu może zasiać ziarno wątpliwości w sercach napastników. A każdą wątpliwość da się przecież wykorzystać. Jeśli na przykład będą się obawiali pułapki z przodu, nie zaatakują tak szybko jak by mogli, tylko będą ostrożniejsi. Tak, strategia to podstawa w takich sytuacjach. Kari utrzymywał wciąż nić chakry łączącą go ze zwojem. Wytężył swoje zmysły, rozglądając się i nasłuchując, by jak najszybciej odkryć atak.

[Ichiro]

No cóż, sytuacja wydawała się robić coraz dziwniejsza, ciągle miałem wrażenie, jakby coś nas obserwowało, ale za cholere nie mogłem nic zobaczyć, kiedy tylko się odwróciłem. Wkurzało mnie to trochę, ale trzymałem nerwy na wodzy, nie mogłem stracić koncentracji w momencie potencjalnego zagrożenia, bo inaczej możemy wszyscy zginąć. No, a przynajmniej ja, jeśli reszta będzie miała szczęście. Kar powiedział, że idzie przodem. Nie protestowałem, uważałem, że chłopak wie co robi i na co go stać, więc po prostu zostałem na swojej pozycji i osłaniałem tyły. Nie mogłem pozwolić, aby nasz pasażer został ranny, więc starałem się zachować czujność i koncentrację przez cały czas, by nie dać się zaskoczyć potencjalnym przeciwnikom. Martwiło mnie tylko to uczucie, które mówiło, że jesteśmy obserwowani, a przecież nikogo nie mogliśmy z młodym spostrzec ani razu. Ta sytuacja robiła się coraz dziwniejsza...