[EVENT] - Finał

Post autor: **Papyrus** » 17 sty 2024, o 10:00

Ostatnia Bitwa o Kōtei
Dzicy mają zdecydowaną przewagę.

Słowa wypowiedziane do Chino przez Yamanaka Inosuke nie do końca oddawały aktualnej sytuacji na polu walki. Nawet jeżeli niektóre grupy radziły sobie całkiem nieźle z sytuacją, nie byli w stanie zaobserwować tego, co tak naprawdę działo się na polu bitwy. Nic dziwnego – była noc, pogoda była absolutnie koszmarna, a burza, jaka się rozpętała przywodziła na myśl wściekłość Raijina. Informacje, dzięki klanowi Yamanaka, docierały do dowódców poszczególnych grup, ale te informacje nie były bardzo bogate w detale. Yamanaka skupiali się na tym, żeby informacje szły przede wszystkim do dowództwa.

Nara Lei ćmiła papierosa, siedząc na krześle przy stole wpatrując się . Yamanaka Hinori siedział w ciszy, przyjmując kolejno raporty od poszczególnych grup. Przy tym przesuwał figurki po stole, pokazując ruchy wojsk. Miał zmarszczone brwi.

- Wieści od Masahiro-sama – powiedział mężczyzna, kierując swój wzrok na Sugiyamę, który w zamyśleniu głaskał się po wąsie. – Stracił niemal wszystkich ludzi, ale utrzymuje centralną pozycję. Reszta jest powoli przełamywana.

- Za wcześnie. Nadal nie masz kontaktu z innymi? – zapytał dudniącym głosem Sugiyama. – Co z ewakuacją?

Grupa Wsparcia
Sugiyama Orochi, (Ranmaru) Ookami

Ewakuacja była skończona, ostatnie grupy cywilów wyjeżdżały z miasta pod eskortą ninja, którzy mieli ich bezpiecznie zaprowadzić do Sarufutsu. Przez niejasne informacje przekazywane przed bitwą, sugerujące to, że miasto będzie bronione do końca, jednak następnie zaczęto ewakuację, jak tylko bitwa miała się zacząć. W tym chaosie większość jeszcze nie zdążyła pomyśleć o implikacjach. Zmierzali jednak do miejsca, które od jakiegoś czasu było przygotowywane dla nich. Tak jak oni wcześniej przyjęli uchodźców z całego Sogen, tak teraz oni mieli zostać przyjęci.

Część z osób, która wcześniej ewakuowała ludność została wysłana poza Kotei, ale część pozostała jeszcze w mieście, wykonując rozkazy im dane. Między innymi dowódca grupy terenowej – Sugiyama Orochi oraz jego podkomendni – Yuki Hoshi oraz (Ranmaru) Ookami. Zostali odesłani do Bramy Wschodniej, aby ją chronić i trzymać otwartą, kiedy będzie trzeba. Droga tam, jako ninja nie była trudna.

Hoshi i Ookami oddzielając się od Orochiego, biegli przez uliczki Kotei, widząc ogrom zniszczenia, jakie spowodowały głazy zrzucane przez przeciwników. Gdzieniegdzie widzieli zwłoki cywilów, którym nie udało się ewakuować. Gdzieś w oddali były krzyki. Nie dało się wyciągnąć wszystkich.

Bitwa trwała nad nimi, wyraźnie było to widać po spadającym przeciwniku, którym zdecydował się zająć Orochi. Oni jednak mieli drogę wolną, chociaż czasami musieli przeskakiwać przez przeszkody lub wbiec i skakać po jakimś dachu.

Orochi miał zero chwili na odpoczynek. Czy nie taka była właśnie wojna? Intensywna i niesprawiedliwa. A jednak, to właśnie w tak okropnych czasach wykuwani byli prawdziwi herosi. Jednym z takich właśnie herosów był Sugiyama Orochi. Wysoki, wysportowany, przystojny i w sile wieku. Do tego szlachetny i potrafiący wziąć odpowiedzialność na siebie. Istne bożyszcze tłumów. I właśnie ów bożyszcze postanowiło wziąć na siebie kolejny problem, jakim był dzikus, który spadł z nieba niedaleko nich. Orochi był silny, powinien więc sobie poradzić, czyż nie? Inni sądzili chyba to samo, dlatego też rozdzielili się.

Pokonanie tych 150 metrów, zajęło mu zaledwie niecałą minutę. Minutę po której stanął tuż przed budynkiem, do którego wpadł wróg zza muru. Budynek ten był piętrowy, dość obszerny, w środku na pewno mieściło się kilka mieszkań, w których na co dzień mieszkało kilka Sogeńskich rodzin. Do środka mógł dostać się na kilka sposobów. Ot przez drzwi, które wyglądały na zamknięte, ale jak udowodnił już wcześniej, taka przeszkoda nie stanowiła dla niego żadnego problemu. Były też liczne okna, przez które mógł dostrzec jedynie panującą w środku ciemność. No i była jeszcze dziura, ziejąca w dachu, a która pozostawiona była przez nieproszonego gościa. Jakiej by jednak drogi do środka nie wybrał, znalazł by się w tym samym położeniu. Byłoby wokół niego potwornie ciemno. Na tyle ciemno, że widziałby na zaledwie kilka metrów przed siebie.

Właśnie teraz Orochi mógł zacząć sobie pluć w brodę, że nie wziął ze sobą Ookamiego. Czerwonooki Ranmarańczyk byłby tutaj na wagę złota, a tak nasz bohater musiał polegać jedynie na swoich wyostrzonych zmysłach. Orochi zagłębił się w ciemność budynku, nasłuchując wszystkich nienaturalnych dźwięków, które mogłyby zdradzić umiejscowienie dzikiego. A miejsce to było pełne przeróżnych dźwięków. Kapiąca woda, skrzypienie drewna, popiskiwanie szczurów. To tylko niektóre z całej palety dźwięków, jakie dolatywały do uszu Sogeńczyka. Błąkał się tak, w ciemnościach, przez dobrych kilka minut, aż dotarł on do miejsca, w którym wylądował osobnik, przez którego znalazł się w tym miejscu. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie jeden pewien „drobny” szczegół. Dzikiego nigdzie nie było. W miejscu gdzie wylądował, Orochi mógł dostrzec ślady krwi, w miejscu gdzie nastąpiło lądowanie. Po krótkich oględzinach, odnalazł on jednak strużkę krwi, prowadzącą w głąb korytarza. Cóż pozostało naszemu niezłomnemu dowódcy. Udał się on wzdłuż niej, mając zapewne nadzieję, że nie pcha się w żadną pułapkę.

Pierwszym co zwróciło uwagę Orochiego był niski i basowy warkot. Jakby zagnieździło się tutaj jakieś dzikie zwierzę, które nie było zadowolone z jego towarzystwa. Następnie błysnęły dwa, ogromne ślepia. A chwilę później z ciemności wyłoniła się, niewyraźna, czarna plama. Ogromny, atramentowy, tygrys nie dawał Orochiemu czasu na przyzwyczajenie wzroku. Rzucił się on całym swym cielskiem na naszego bohatera, dając mu zaledwie ułamki sekund na reakcję.

Kiedy Hoshi i Ookami dotarli do miejsca docelowego, czekał na nich zupełnie inny widok. Niedaleko bramy byli shinobi i kunoichi, którym udało się wyrwać z piekła walki, z frontu i z twierdzy. Część pewnie już uciekła lub się wycofała, ale część nie potrafiła odejść tak daleko, chcieli tylko znaleźć się w bezpiecznym miejscu, gdzie nie mogli być zaatakowani. Czy po to, żeby ewentualnie pomóc uciekającym żołnierzom czy po to, żeby odetchnąć i wrócić do bitwy. To nie było wiadome.

- Jest aż tak źle? – zapytała cicho Hoshi, biegnąc pół kroku za Ookamim i rozglądając się dookoła. Następnie pokręciła głową i ruszyła dalej, nie miała zajmować się ludźmi, ale miała zająć się bramą, dlatego powiedziała Ookamiemu, żeby nie szczędził sił i jak najszybciej dostał się do bramy.

Ookami już z daleka widział, że przy Bramie Wschodniej, tej, która wychodziła do twierdzy i na pole bitwy, było zamieszanie. Dojrzał, że było tak kilkoro znokautowanych oraz związanych i porzuconych przy bramie – łącznie z blondwłosym chłopakiem, który najwyraźniej był kimś od Yamanaka, który miał przekazywać rozkazy i odbierać wiadomości. Same wrota były zamknięte i zaryglowane.

Byli tam shinobi i kunoichi, którzy pilnowali tych, których związano oraz wydawało się, że pilnowali bramy, żeby ta nie była otwarta. Było ich kilkoro – może pięciu, dodatkowo osoby, które stały Ktoś z drugiej strony w nią walił.

Kiedy Hoshi i Ookami dobiegli do miejsca, kobieta z miejsca wystąpiła do przodu i się odezwała.

- Co się tutaj dzieje? Brama musi zostać otwarta, w przypadku ewakuacji – powiedziała kobieta, na co jedna z chroniących bramę kobiet zawołała.

- Czyś ty oszalała? Wiesz, co się tam dzieje? Wyrzynają nas w pień! Bestie walczą i niedługo tutaj przyjdą. Nie odeprzemy ich, nie możemy pozwolić im się wedrzeć do środka.

- Musimy utrzymać…

Błysnęło czerwone oko, a Hoshi westchnęła i opadła na ziemię bez przytomności. Mężczyzna, stojący obok kobiety zamknął oczy i zniknął z niego czerwony kolor, zostawiając ciemne tęczówki.

- Obca, nie wie, co to znaczy bronić domu – stwierdził mężczyzna, kierując swoje spojrzenie na Ookamiego. Czerwień w jego oczach i niepełne światło pozwoliło chłopakowi na zachowanie przytomności, bo musiał być uznany za jednego z Uchiha. Długo to nie miało potrwać, więc chłopak musiał postępować ostrożnie.

Osoby, które nie otwierały bramy, były osobami z klanu Uchiha. Widać było, że przeszli dużo i tak, jak ci poprzedni ludzie, których widział po drodze, uciekli z bitwy. Ciężko było powiedzieć, które z nich było osobą o oczach Uchiha, wszyscy wyglądali bardzo podobnie, biorąc pod uwagę wojskowe stroje. Nawet, jeżeli wyglądali na pokiereszowanych i zmęczonych, Ookami nie miał szans w walce, a Orochi’ego chwilowo nie było. Rzut oka na związanych powiedział mu, że były to osoby też z klanu Uchiha, ale zauważył zielonowłosą dziewczynę, którą widział wcześniej. Ayatsuri. Ishara Yurika. Jej zwój leżał na ziemi.

Jego zadanie było proste – brama musiała zostać otwarta, wejście do miasta zrobione, żeby wojska miały się gdzie cofać. Musiał jednak załatwić to inaczej niż siłę.

- Zakończyła się – odparł Hinori. Jego słowa wywołały wyraźną ulgę na twarzach i Lei i Sugiyamy. – Osoby ewakuujące mają pomóc teraz przy Wschodniej Bramie, żeby ewakuacja dobrze poszła.

- Dobrze – skinął głową Sugiyama. – Czas na odwrót. Niech zacznie się ewakuacja szpitala, a żołnierze powoli się cofali do twierdzy. Czy są jakieś wieści ze szpitala? Zakończył się przeszczep Katsumi-sama i Kamino-san, czy będę musiał tam zejść?

Hinori zamknął oczy i pogrążył się w dalszym zdobywaniu informacji.

Szpital w Twierdzy
(Yamanaka Misae, Ishara Tetsuro, Uchiha Shigemi, Kuroi Kuma, Hayakawa Keion, Uchiha Mijikuma, Rakurai Minoru, Kunisaku Ario)

Kunisaku Ario nie był w dobrym stanie, nawet jeżeli jego rany zostały chociaż trochę zaleczone. Był zmęczony, emocjonalny i zrozumiał, że to był już koniec. Informacja o tym, żeby się ewakuować spowodowała grymas na twarzy lekarza, co Ario mógł dostrzec nawet bez widzenia jego ust, które były ukryte za maską. Mężczyzna potrzasnął jednak swoją głową, złożył pieczęcie i dotknął palcem czoła rudzielca.

- Nie po to pieczętowałem Antykreatora, żeby teraz lalkarz siał defetyzm. Co będzie to będzie. Zapieczętowałem w tobie technikę leczącą, powinna się uwolnić, jeżeli dostaniesz kolejnego, wielkiego ataku kaszlu. Najchętniej też wziąłbym cię do mojej kliniki, ja i Isane-san moglibyśmy pracować nad lekarstwem nad suchoty wtedy – stwierdził medyk i odsunął się od Ario.

Teoretycznie chłopak mógł wyjść, jednak nie było to takie proste.

- Może powinniśmy wracać do Ryuzaku, Ario? – zapytała cicho Misaki, która była przy jego boku.

Mijikuma oraz Minoru, osoby piły spokojnie napar, próbując dojść do siebie. Obaj mężczyźni byli roztrzęsieni. Szczególnie Minoru, który czuł obecność chakry trzech bestii w swoim pobliżu. Nie była to komfortowa sytuacja. Obaj byli zmęczeni i mieli już dosyć, ale walka jeszcze się nie skończyła i jeszcze musieli wrócić do walki.

W międzyczasie jaszczurki Misae wydobyły się zza parawanów i rozlazły po szpitalu polowym, aby zobaczyć, co się działo. Misae nie chciała oddawać nikogo, kto faktycznie pomagał przy przeszczepie, ale miała do dyspozycji swoją gromadkę. Gromadka ta była w stanie zarejestrować bardzo dużo. Między innymi to, że w sekcji medycznej był Minoru, który pił spokojnie wywar, ale był wyraźnie bardzo zmęczony. Siedział z nim ktoś, kto wyglądał na kogoś z klanu, który tutaj był najpowszechniejszy (z drugiej strony, dla płazów wszyscy ludzie mogli wyglądać podobnie, prawda?). Niemniej jeden z jaszczurów mógł dostać się do Minoru i dowiedzieć się na temat ataku bestii od niego. Drugi za zauważył, że matka Misae – no, ta pani, co była do Misae tak podobna – nie czuje się najlepiej i ledwo weszła pod płachtę, oddychając głęboko. Wyglądała, jakby za chwilę miała zwymiotować, ale próbowała się uspokoić. Wyciągnęła nawet coś z kieszeni, wsadziła sobie do ust i przegryzła, po czym wzięła kilka głębszych oddechów.

Wyprostowała się następnie, zamknęła oczy na kilka chwil, po czym westchnęła i je otworzyła.

- Moi drodzy, kończcie z opatrywaniem waszych rannych, czas na ewakuację. Zacznijmy od tych, którzy są najlżej i średnio rannych. Tych lżej rannych proszę o pomoc tym średnio rannym, którzy nie mogą iść. Pomóżcie sobie nawzajem. Medycy, proszę przygotujcie ciężko rannych do transportu. Musimy przetransportować ich przez miasto, do południowej bramy, gdzie będą na nas czekały wozy. Shinobi i kunoichi będą nas chronić po drodze i postarają się zabezpieczyć…

W słowo wpadło jej uderzenie w ścianę twierdzy, od frontu. Było tak potężne, że wstrząs był wyczuwalny w środku, a część ściany pękła. Po chwili było drugie uderzenie. I trzecie. Z oddali rozległ się przerażający ryk, który wstrząsnął otaczającym światem, ale uderzenia były o wiele bliższe.

Kobieta odzyskała rezon po kilku oddechach.

- Będziemy zabezpieczeni, kiedy będziemy transportować rannych. Waszym zadaniem będzie też ich ochraniać, jeżeli przyjdzie co do czego.

Kolejne uderzenie w Twierdzę spowodowało, że kobieta spojrzała za siebie, ale nic nie zrobiła, czekając aż sprawą zajmą się ci, którzy sprawą zająć się mieli. Ona tu była od zarządzania leczeniem.

Mijikuma i Minoru nie mieli co liczyć na pomoc medyka w takim wypadku. Ewakuowanie szpitala polowego znaczyło, że bitwa miała się na zakończenie. I to niezbyt pomyślne dla obrońców. W ich rękach pozostawała decyzja, co teraz zrobić – czy pomóc w ewakuacji, czy wrócić do swoich czy może zrobić coś z tym, co uderzało w Twierdzę, żeby się nie rozpadła.

Misae nie miała łatwego zadania. Dwa pytania – jedno od Tetsuro, drugie od Shigemiego – spowodowały, że musiała przerwać to, co robiła i pomogła w zaleczeniu rany, następnie odpowiadając zielonowłosemu. Upływ krwi z oka udało jej się zatrzymać, instrukcje dane Tetsuro jednak… cóż, w tej chwili pozostawiały wiele do życzenia. Chłopak jednak musiał zrobić z nimi tyle ile mógł, dlatego cięcie wykonał tak, jak Misae mu kazała. Miał nie ciąć zrostów, czego nie zrobił, ale musiał się bardziej skupić. Kto wie, jak to miało się skończyć.

Ukryty tekst
Nie było dobrze. Ryk gdzieś z tła przeszywał dreszczem, ale bliżej było potężne walenie w ściany twierdzy, co powodowało, że wszystko wokół się trzęsło. Usłyszano też informację na temat ewakuacji. A przecież przeszczep był jeszcze w proszku. Udało się jednak z każdej strony wciągnąć po jednym oku, zażegnując problemy. Oczywiście dopiero po wszystkim można było naprawdę ocenić to, jak całość poszła.

- Musicie się pospieszyć – mruknęła Katsumi, wyraźnie się pocąc i próbując oddychać spokojnie. – Te dźwięki to bijuu. Musimy tam się zjawić jak najszybciej, żeby osłaniać wasz odwrót.

Należało zająć się drugim okiem każdej z pań. Szczęśliwie, doświadczenie, którego nabyli w pierwszej fazie przeszczepu tutaj się przydało. Wydawało się, że nie będzie żadnego problemu, zrostów nie było, krwawienie nie było zbyt duże i udało się wyciągnąć oczy. Dwie pary wylądowały w odpowiednich pojemnikach, z których jedno przemywała Midori, aby utrzymać oczy cały czas mokre, a drugie przemywał Ao. Po chwili, kiedy wszyscy byli gotowi, Ao przeszedł na stronę Tetsuro, oferując oczy Katsumi, a Midori przeszła na stronę Misae, oferując oczy Kamino.

- Kurwa, to przerażające – mruknęła Kamino. – Boli jak cholera, nic nie widzę, tylko słyszę panikę, śmierć i bestie szalejące za twierdzą.

Trzeba było przyznać, że dwie kobiety z pustymi, zakrwawionymi oczodołami, szczególnie w kiepskim świetle latarni szpitala polowego, wyglądały dość przerażająco. Jakby je teraz wypuścić do opuszczonego domostwa – mogłyby uchodzić za jakieś przerażające duchy z legend. Szczególnie Kamino, z jej bladą cerą i czarnymi włosami.

Oczywiście, nie można było tego zrobić, należało kontynuować przeszczep. Wśród zgiełku i strachu związanego z rozpoczęciem ewakuacji.

Sugiyama stropił się słuchając informacji na temat tego, że przeszczep jeszcze był nieskończony. Chociaż Hinori i Lei wyglądały na zainteresowane sprawą i chętnie dowiedzieliby się więcej, nie był teraz na to czas. Zdobywanie informacji będzie miało miejsce, kiedy się wszystko uspokoi, tym bardziej, że wiele będzie ciężko ukryć.

- Właśnie przekazałem informacje, żeby wycofano się. Shirei-kan, Masahiro-sama poinformował, że będzie osłaniał jak najwięcej naszych wojsk przy odwrocie – stwierdził Hinori, krzywiąc się lekko. – Uważam, że lepiej będzie, jak od razu wycofa się na mury twierdzy.

- Masahiro-sama się nie wycofa – odpowiedział mu Sugiyama. – Dopóki ci, których może chronić nie będą bezpieczni. Gdyby był tam sam, pewnie już byłby przy walczących bestiach. Czy balista jest już gotowa?

Grupa dystansowa
(Boukyaku Shinichi, Kurayami Kubomi, Tachibana Ai)

Ze szczytu Twierdzy było widać dość dużo, mimo deszczu i burzy. Pole bitwy było rozświetlone w wielu miejscach – czy to lampionami czy technikami ognia. Światło było na szczycie Twierdzy, było na jej dole. Pod ich stopami z jednej strony byli przyjaciele i wrogowie, z drugiej rozstawiona płachta chroniąca szpital polowy. Ze szpitala wyłoniły się też kryształowe stwory, które niosły wyleczonych shinobich z powrotem do walki. Nad nimi nadal odbywała się walka powietrzna, gdzie co chwilę ktoś kogoś strącał z nieba.

Shinichi przed chwilą spotkał swój cel – chłopaka, którego Nara Lei kazała mu sprowadzić z powrotem do Midori. Chłopak odmówił na razie, ale obiecał rozmowę po tym wszystkim. Był to dobry znak. Na razie trzeba było jednak przeżyć. Przeżyć i zemścić się na tym, który skrzywdził tych, na których Shinichiemu zależało.

Walka bestii w oddali była przerażająca. To była zupełnie inna skala niż to, co do tej pory widział w czasie tej walki. Ogromne stworzenia, tak wielkie, że mogły równać góry swoimi ogonami. Z każdym krokiem niszczące drzewa i prawdopodobnie zabijające ludzi pod swoimi łapami. I kontrolowane przez ludzi, co wydawało się w tym wszystkim najstraszniejsze. Było niemożliwością, żeby jakikolwiek człowiek był w stanie im dorównać.

Mimo tego Shinichi był gotowy na samobójczy atak. Myśl o przyjaciołach, których stracił na Murze, podczas swojej podróży, tam, gdzie spotkał Ai. Gotowała się z nim złość i rozpacz, chęć zemsty. Był jednak zbyt słaby, a bestie były zbyt ogromne. A może po prostu nie chciał zawieść swojej przyjaciółki, która nie chciałaby, żeby i on zginął.

Chociaż niesamowicie zdenerwowany Shinichi gotował się, żeby posłać (nie pierwszego w swoim życiu) glinianego ptaka w pysk lisiej bestii, zauważył też, że złotowłosa dziewczynka wraz z Kubomi zajmują się rozkładaniem czegoś. On sam nie mógł do końca pojąć, co to było za skomplikowane ustrojstwo, ale wyglądało groźnie i patrząc na ogromny bełt, który dziewczynka i kobieta próbowały załadować na broń po uprzednim sprawdzeniu. Wszystko wydawało się w porządku, mechanizm naciągania działał, ale pogoda nie sprzyjała i taki sprzęt, jeżeli siedziałby za długo w deszczu, pewnie wymagałby dodatkowego strojenia czy cokolwiek robiło się z takimi wynalazkami.

Kiedy tylko przeciwnicy zauważyli, że wyciągana była kolejna balista, inna niż wszystkie do tej pory, przeciwnicy latający na atramentowych ptakach zaczęli pikować w stronę Ai i Kubomi, chcąc powstrzymać je przed działaniem. Shinichi jednak był przy nich, wysyłając swoje malutkie koliberki przeciwko wrogowi. Czuł się przez to jeszcze bardziej wykończony, ale jego akcja chwilowo oszołomiła dwóch przeciwników, co ich spowolniło, a reszty dopełniła Hikori, która widziała, co się dzieje. Jej technika ognia spowodowała, że atramentowe ptaki się rozpadły, a dwoje wrogich shinobich spadło na mur Twierdzy.

Już Kubomi musiałaby zareagować i chronić Ai, która właśnie ładowała balistę, ale obu im przerwało potężne uderzenie w Twierdzę przy drugim końcu ściany, tym bliżej morza. Uderzenie jedno, drugie, były tak potężne, trzecie, że wstrząsnęły całą Twierdzą i strząsnęły oszołomionych wrogów, którzy nie mogli złapać się chakrą muru i spadli w otchłań walczących.

Szybkie spojrzenie w tamtą stronę ściany i można było zobaczyć, jak demony, ogromne stworzenia rozpędzają się i uderzają w ścianę Twierdzy, próbując ją zburzyć, jednocześnie taranując wszystkich, których mieli pod nogami. Reszta jeszcze się broniła, ale tamten odcinek był już stracony.

- STRZELAĆ!!! – padł rozkaz ze strony Goketsu.

- Odwrót – powiedział mężczyzna w tej chwili schowany za prowizoryczne schronienie stworzone z dotonu, którego użył jego podkomendny. Podkomendny już nie żył. Większość jego oddziału nie żyła. Spodziewał się, że większość ninja na polu bitwy nie żyła, chociaż dawali z siebie wszystko, aby ochronić Kotei i zatrzymać jak najwięcej ludzi zza Muru tutaj, żeby nie zalali kontynentu.

Miasto było stracone od samego początku. Nie znosił tego, że dał się przekonać, żeby o tym nie mówić ludziom.

Podniósł się, skinął głową swojemu Yamanace, co trzymał się blisko, następnie wyszedł przed wszystkich, którzy jeszcze żyli i ogłosił głośno

- ODWRÓT DO TWIERDZY! Chronić ją przed atakami!

Rozkaz szybko rozniósł się po całym froncie, a Shinobi Zjednoczonych Sił powoli zaczęli się cofać, jednak nadal zajadle walcząc, nie chcąc przepuścić wrogów za ich linię. Przeciwnicy, dostrzegając to, że siły Kotei się cofają, wydali z siebie zadowolony okrzyk, który rozniósł się po polu bitwy i zadudnił, jak ryk bestii. Wstąpiła w nich jakaś dodatkowa energia i rzucili się naprzód, prąc w stronę Twierdzy, w stronę miasta.

Jednak nie miało być tak łatwo. Na placu boju został dowódca polowy. Ten, który wydał rozkaz do odwrotu w bitwie. Stanął przed wrogiem, jako jednoosobowy mur, który musieli sforsować przed dotarciem do swojego celu.

Uchiha Masahiro spojrzał na swoich ludzi, którzy niechętnie wykonywali rozkaz, ale wiedzieli, że on chce ich osłaniać, zapewnić bezpieczny odwrót. Przeciwnik za to nie wiedział z kim ma do czynienia. Nie został już nikt, kto mógł przekazać tym ludziom, kto stał przed nimi. Wyprostowany, nieugięty, poważny. Gotowy na wszystko dla swojego klanu, dla swojego miasta, dla swojego kraju.

Dla świata.

Przeciwnicy ruszyli w jego stronę, a w jego oczach błysnął sharingan z trzema łezkami. A on postąpił w ich stronę. Najpierw powoli, krok za krokiem, następnie przyspieszył i do nich zaczął podbiegać.

Część próbowała go ominąć, zostawiając go tym, których Masahiro miał na swojej drodze, jednak mężczyzna poruszał się z gracją tancerza, kiedy już znalazł się przy nich. Każdy atak taijutsu czy bukijutsu odpierał i kontratakował szybko i śmiertelnie, przebijając się przez grupę wroga. Jego oczy poruszały się szybko, przewidywał każdy ruch tych, którzy byli wokół niego, wykonując ataki, przerywając jutsu, dusząc węże.

Jego szybkość była niemal nadprzyrodzona i po chwili Dzicy przekonali się, że należało go zatrzymać. Pociski ognia, wody i powietrza zostały w niego ciskane, które zręcznie wymijał, bądź łapał swojego wroga, żeby się nim zasłonić. Skakał między pękającą ziemią unikając pułapek dotonu lub węży wyskakujących spod ziemi, pocisków ciskanych przez zamaskowanych wrogów.

Nie zatrzymywał się wyłącznie na środku linii frontu, przemieszczał się do niej równolegle, wydawał się być wszędzie, a jednocześnie nigdzie. Dzicy nie potrafili dotrzymać mu kroku, chociaż próbowano staranować go demonami Oni, kontrolowanymi przez muzyków trzymających się z tyłu. Masahiro użył swoich technik ognia, żeby dosięgnąć ich, a na same demony użył chakry skumulowanej w niewielką kulę, przedziurawiając kilka na wylot i powodując ich śmierć w bólu i agonii.

Tam, gdzie walczył, wydawał się niepokonanym bohaterem, który dawał nadzieję, że jeszcze będzie dobrze, że jeszcze trochę i siły Kotei się odbiją i zawalczą. I wygrają. Jednak jeden człowiek nie był w stanie ochronić całego frontu. Ba, tak naprawdę chronił jedynie centrum, spory kawałek – kawałek, który bezpośrednio prowadził do drzwi Twierdzy i szpitala polowego. Reszta pozostawała w rękach innych.

Grupa Regularna
(Shirakawa Hana, Kaminari Anzou)

- Odwrót, jebany odwrót – mruknęła Chino, schowana razem z Anzou i Haną, widząc, jak przeciwnik przebija się przez ich linię i rusza do Twierdzy, żeby zaatakować. Pozbycie się Ario, Misaki oraz Shinsu nie było grupie na rękę, ale nie mieli wyjścia. – Co zrobimy? – zapytała niemal desperacko.

Była tutaj, aby udowodnić, że będzie dobrym dowódcą. Niekoniecznie szło jej to dobrze w tej chwili. Chociaż teraz byli ukryci i chwilowo bezpieczni, z ich strony w tej chwili następowało największe przedarcie się wroga przez linię frontu. W tle ryczały bijuu, a demony Oni, kierowane przez muzyków biegły w stronę Twierdzy i rozbijały się na jej ścianach, próbując ją zburzyć.

Kobieta czekała na pomoc od strony swoich towarzyszy.

Hana zaryzykowała śmiałą propozycję.
- Co.. co powiecie na zasłonę z mgły Kirigakure? Jeśli Inosuke-san nadal będzie prowadził nas swoimi zmysłami, to będziemy mieli szansę na uniknięcie większych grup wroga. - wyjaśniła krótko i czekała na ich reakcję. - Jeśli nie ominie nas walka, to wróg będzie bardziej niepewny do ataku. Anzou-san na turnieju stworzyłeś czarną chmurę z Rantonu, mogłaby nam się przydać do odwrócenia uwagi. - dodała niepewnie, ale tylko tyle wpadło jej teraz do głowy. Jeśli nie chcą tu siedzieć, to lepiej ruszyć się i nie zwlekać.[/akap]

Zależnie od decyzji i słuszności dalszej akcji Hana musiała tylko poczynić niewielkie przygotowania. Zmylenie przeciwnika odbije się też na ich widoczności, ale miała nadzieję, że poradzą z tym sobie lepiej od dzikich. Wypadało też łudzić się, że ich siła ofensywna okaże się wystarczająca, gdyby natrafili na grupę wroga. Celem Shirakawy było wspieranie dwójki Kaminari oraz ochrona Inosuke, który nie był w ogóle przystosowany bojowo. Osłanianie go będzie kluczowe podczas ich przeprawy. O ile zdołają zgrać się na tyle dobrze, żeby przetrwać nadchodzące wydarzenia. Czekała już tylko na decyzję pozostałych i wkrótce miało okazać się, jaki skutek przyniesie im los. Do pomocy jako wsparcie zamierzała wykorzystać techniki wodne oraz reberu. Miała co do nich pewność, jeśli tylko nic jej nie zaskoczy na tyle, żeby mogła w porę zareagować. Jak dotąd wszystkie zamiary przeciwników wyprzedzały ja dosłownie o krok. Nie chciała więcej zmagać się z bezradnością.
Fragment posta Hany

[Dla informacji – Hana - twój post i propozycja są w mocy, możesz dodać nowy post, ale uznaję, że tą kolejkę zaliczyłaś. Anzou, jako że nie odpisałeś jeszcze, odpisuj tutaj i poprzedni odpis ciągle jest w mocy, tylko tutaj dodatkowe info]
Grupa Szturmowa
(Nara Takashi, ~~Ziemniak~~ Uesugi Osamu, Ryuujin Kodai)

Chwila odpoczynku w szpitalu i już grupa wylatywała z powrotem, aby dostać się na tyły wroga, żeby wesprzeć swoich przyjaciół, swoją drużynę. Oni jedyni tak naprawdę zdawali sobie sprawę z tego, jak daleko się wypuścili w stronę wroga, a jak blisko bestie – Kyoushi oraz lisi demon – wydawali się znajdować. Byli tak ogromni, że człowiek czuł się przy nich jak okruszek. Jednak odważny okruszek, który zmierzał tam, gdzie mógł pomóc najbardziej.

W czasie swojego lotu omijali wroga, ale również zwrócili uwagę na to, co się działo na froncie oraz przy Twierdzy. Byli świadkami samotnego bohatera zjednoczonych sił shinobi walczącego z hordami wroga w samym środku frontu, kiedy inni żołnierze się wycofywali. Tam pozycja była jeszcze utrzymywana. Czego nie można było powiedzieć o skrajach frontu. Przy skraju południowym było bardzo ciężko, ale na północy przełamano front i demony Oni biegiem rzucały się na Twierdzę, próbując ją zburzyć i taranując wszystkich po drodze. Już tam zmierzali ninja z innych części obrony Twierdzy, ale widać było, że ataki były potężne.

Dolecieli na miejsce po wydarzeniach opisanych poniżej.

(Uchiha Nana, Shiroyasha Kyoushi)

Sogen było jednym wielkim bagnem i chyba przeciwnik nie zdał sobie sprawy, że dla istoty, która żyła i oddychała tą prowincją, trochę więcej błota nie stanowiło problemu. I tak ziemia była tak nasiąknięta wodą w tym momencie, że jedno czy dwa dodatkowe jutsu tworzące bagno nie stanowiło dużej różnicy.

Tak naprawdę, kiedy Kyoushi poczuł, że ziemia zaczyna się osuwać pod jego łapami, Matatabi syknęła nieco, ale nie stanowiło to aż takiego problemu, jak spodziewał się przeciwnik. Kyoushi, nadal skupiony, ruszył się dalej, żeby nie zapadać się w błoto. Cały czas skupiał swoją chakrę i przed jego pyskiem tworzyła się ogromna kula energii.

Samo to, że Kyoushi nie przerywał formowania swojej spowodowało poruszenie wśród wroga. Coraz więcej technik było celowanych w Nibi i uderzały w nich, ale nie robiły żadnej krzywdy. To nie była ta liga. W końcu, kiedy Kyoushi otworzył pysk i przełknął kulę chakry, a jego ciało się nadęło, wydawało się, że świat nabrał oddechu.

Lis podniósł się, żeby kontynuować swoją walkę, jednak Kyoushi był już przy końcu swojego zadania. Już wypluł ze swojej paszczy przerażający promień chakry, który trafił w prosto w Lisa. Jego siła była tak wielka, że uderzając w niego, odepchnęła go w tył, orając nim ziemię i orając nim wszystkich ludzi, którzy byli po drodze na odległości kilkuset metrów. Nie było różnicy czy byli to wrogowie czy przyjaciele. W tej chwili nie było wiadome, kto przeżył, kto zginął. Został stworzony ogromny rów, drzewa wyrwane i powalone, wzbiły się góry błota, a Lis został przewrócony.

Ciężko było powiedzieć, co mu się stało.

Nana walczyła niedaleko. Czuła na sobie nawet ciepło powłoki chakrowej Kyoushiego, a może jej się tylko tak wydawało. Nie zwracała na to aż takiej uwagi teraz, miała przed sobą cel, który był… cóż.. Wzbudził jej zainteresowanie. Nie tylko czysto profesjonalne. Jednak, chociaż jej wzrok dostrzegał jak jego mięśnie poruszały się przy każdym cięciu jego wielkiego miecza, lekki uśmieszek na jego ustach, kiedy jego spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem Nany. Rzucone shurikeny, mające na celu go spowolnić zostały przez niego niemal zignorowane - owszem, trafiły, a on nie dostrzegł, z której strony nadlatują, jednak rany, jakie zadały nie wydawały się szczególnie niebezpieczne. Nana zauważyła jednak, że na chwilę trochę zwolnił i ruszył swoim ramieniem, co jednocześnie też go powstrzymało od zabicia jednego z obrońców.

Był już blisko Nany i Kyoushiego będącego w pobliżu, miał Nanie odpowiedzieć - a patrząc na jego minę, miała być to ciekawa odpowiedź - kiedy Kyoushi tąpnął łapą blisko mężczyzny, zupełnie przypadkiem - Nana też poczuła ten wstrząs i musiała się skupić, żeby utrzymać pozycję. Wytrąciło to z równowagi mężczyznę - i nie tylko. Zaraz po tym Kyoushi rzygnął bijudamą - nie dość, że fala uderzeniowa dodatkowo rozproszyła mężczyznę, to jeszcze Lis z taką siłą uderzył w ziemię po tym, jak oberwał, że wszystko się trzęsło.

Nana dostała otwarcie. Miała szansę zaatakować rozproszonego wroga, mogła się wycofać. Tylko czy warto było kiereszować tak przystojną buzię?

Party Crasher
(Yumichika Yami)

Byłeś pewien, że Suzumebachi pójdzie za tobą, jeżeli zdecydujesz się iść tam i pomóc zażegnać konflikt. Dlatego zdecydowałeś się pozbawić jej przytomności i ułożyć w namiocie, mając nadzieję, że spełni twoją prośbę i zaczeka na ciebie. Zdradziłeś ją jednak i pozostawiłeś za sobą, chociaż przysięgała ci wierność i pomoc.

Zdecydowałeś się nie iść za Mur. Zostawić to na później. Porzuciłeś swoje zadanie, nadając sobie inne. Byłeś jednak dość daleko i dotarcie na miejsce miało zająć ci trochę czasu.

Czy zdążysz? Był to jednak kawał drogi. Była to walka gigantów, była to wojna, wielka bitwa. Ile jeszcze mogła trwać, jeżeli walczyły w niej bijuu, ba! Jinchuriki na poziomie bijuu. Czy dasz radę zrobić cokolwiek?

Ukryty tekst
Idąc bezpośrednio na walczące bestie, byłeś w stanie widzieć, co się tam między nimi działo. Widziałeś jak walczą, mocują się, przepychają i przewracają. Zdawałeś sobie sprawę z tego, że pod ich nogami są ludzie, których tratowali, których zabijali walcząc w ten sposób. W pewnym momencie widziałeś również, jak Matatabi się nadęła i rzygnęła promieniem chakry, trafiając Lisa. Jego upadek, uderzenie poczułeś aż tutaj.

Ukryty tekst
Po przebyciu pewnej drogi, znalazłeś się na tyłach armii wroga Sogen - armii Dzikich. To, co zobaczyłeś jednak wprawiło cię w konsternację. Byłeś jeszcze daleko od centrum wydarzeń, a przed tobą rozciągał się obóz szybko złożonych namiotów, oświetlony bladymi lampionami. A w obozie byli ludzie. Przerażone kobiety, mężczyźni. Dzieci. Starcy. Wyraźnie schorowani ludzie również. Siedzieli, stali, słuchali tego, co się działo. Płakali. Modlili się.

Mogłeś ich bez problemu wyminąć. Nawet jeżeli byli tu strażnicy, nie byłoby większego problemu w minięciu ich.

Czas na odpis Graczy : 10:00 19.01.2024
Czas na odpis Prowadzącego : 10:00 22.01.2024

Ukryty tekst

Post autor: Ai » 17 sty 2024, o 18:39

Przygotowały balistę, wszystko wydawało się być w najlepszym porządku i mogły przynieść piekielnemu lisowi śmierć, która i tak byłaby dla niego wybawieniem od losu, na który faktycznie zasługiwał za to co uczynił wszystkim dobrym ludziom. Nie mogły zbyt długo zwlekać z ładowaniem i wystrzeleniem pocisku, dzikie oddziały nie zamierzały im odpuszczać, a panująca pogoda w każdej chwili mogła utrudnić im zadanie, załadowały pocisk. Mogły strzelać. Takie przynajmniej miała wrażenie bazując na swojej, niekoniecznie wielkiej, wiedzy. Ale Goketsu ją przeszkolił, więc mogła uznawać, że wie co robi, tak też było. Albo starała się sprawiać takie wrażenie i nie wykazywać żadnego zawahania. Każda chwila wątpliwości mogła ich wiele kosztować. Wiedziała, że ich powodzenie może być decydujące dla bitwy, pozbycie się tej krwiożerczej bestii pozwoliłoby im odnieść zwycięstwo. Sogeński Kot rozniósłby wrogie oddziały bez wysiłku. Na pewno. Choć nie miała bladego pojęcia o skali siły demonów, o samych demonach nie wiedziała wiele więcej niż to, że faktycznie istnieją, acz przed wydarzeniami przy Murze i tak poddawała to wątpliwości, choć to właśnie ten Kot był tym, którego atak zmiótł olbrzymią część Sogen, tak nie była tego świadkiem, a wiedziała, że ludzie lubią podkolorowywać wszelkie wydarzenia. Kiedy to wszystko się działo, ona się ukrywała wraz ze wszystkimi innymi niezdolnymi do walki. To znaczy, miała ważne zadanie. Dbanie o morale i samopoczucie wszystkich ukrywających się dzieci, których rodzice brali udział w ówczesnych walkach.
Nie była pewna czy mogła sama podjąć decyzję o oddaniu strzału, kiedy broń była już wycelowana w demona i załadowana. Choć już chciała to zrobić, od strzału odwiedli ją nadlatujący przeciwnicy, już miała rozwinąć zwój i posłać ku przeciwnikom jedne z przygotowanych wcześniej zwierząt, choć miała na tyle mało chakry, że gdyby przesadziła, mogłaby zostać wykluczona z dalszej walki i Balista byłaby wyłącznie na głowie Kubomi, Mijikuma nie dałby rady wrócić wystarczająco szybko. Na szczęście Shinichi ich asekurował, a Hokori mu w tym pomogła. Skinęła im głową w podziękowaniu. Uśmiechnęła się promiennie, choć już jakiś czas na murze zdawała się nie okazywać szczęścia. Ale musiała swoim promiennym uśmiechem wlać siłę i nadzieję w serca otaczających ich towarzyszy, nie mogli się załamywać. Właśnie mieli wygrać tę wojnę, pokonać demona i przegnać bestie przybyłe zza Muru. Choć niekoniecznie jej uśmiech mógł być tak promienny jak zazwyczaj, w połączeniu z całym tym brudem, błotem i krwią, którym była pokryta, a obmywający ich deszcz niewiele zdawał się pomagać. Albo jedynie odnosiła takie wrażenie.
Kiedy wstrząsnęła twierdzą ledwo ustała na swoich nogach, chciała przywołać lwy, które miałyby przytrzymać balistę, aby kolejny mocniejszy wstrząs nie przemieścił balisty chociażby o milimetr, ale straciłaby na to niepotrzebnie czas. W międzyczasie też spostrzegła potężny promień, który zmiótł demonem spore połacie terenu, na ile tylko była w stanie ocenić z tej odległości, ale korzystając z mechanizmów balisty przesunęła celownik, aby faktycznie trafić w potwora, liczyła, że Kot im pomoże i przygwoździ Lisa, a nawet jeśli nie, to miała nadzieję, że ten potężny atak ogłuszył go na tyle, na ile było trzeba.
I padł rozkaz Goketsu, broń wycelowana. Wystrzeliła tak jak uczył ją w swoim warsztacie. Kiedy pocisk opuścił balistę szeroko się uśmiechała ciesząc się, że to będzie wreszcie koniec, że wszyscy wrócą do swoich domów. Może będą świętować. Na pewno będą świętować, że udało im się obronić Kotei. Przecież obiecała Sayarashiemu, że po tym wszystkim da mu się zabrać na obiad. Albo to była kolacja? Nie ważne. Na jakieś jedzenie, byle dobre. Tak. To będzie cudowne, miała gdzieś towarzystwo Uchihy, daleka była od jakichkolwiek romantycznych uczuć względem niego, nie takie rzeczy jej chodziły po głowie. Na pewno nie teraz. Teraz tylko wpatrywała się z uśmiechem i szeroko otwartymi oczami w Lisiego Potwora, czekając aż dosięgnie go wystrzelony pocisk.

1. Kończy pocisk, szykuje się do strzału
2. Skinieniem głowy dziękuje Shinichiemu i Hokori za ochronę. Uśmiecha się #dziecięnadziei
3. Celuje w lisa po tym jak został odrzucony przez bijuudame
4. Strzela na rozkaz Goketsu i z szerokim uśmiechem wpatruje się w bestię, czekając aż rozerwie ją wystrzelony pocisk

Ukryty tekst

Post autor: **Kyoushi** » 17 sty 2024, o 19:16

Zaiste sytuacja stała się skomplikowana, jednak nie tym razem za Kotoszyńskiego. Kjudini, chaos master, zaplątany w jakieś pseudo bagno nie spoczął i nie planował się zapaść czy też załamać. Gdy tylko wystrzelił potężny pocisk, zbierany i kumulowany w pysku tak długo, lis został centralnie trafiony całą jego siłą, odrzucając go dziesiątki metrów w tył, niszcząc środowisko, a także lasy i uczestników wojny.
Nie tylko przeciwnicy, ale i sojusznicy ponieśli straty, szczególnie w życiu, niezbędnym do kontynuowania czegokolwiek, jednak na wojnie zawsze ponosi się ofiary. Te by osiągnąć cel były w tej chwili nieuniknione. Widział jak lis oberwał i gdy tylko się otrzasnął i wydostał z tego bagna, Białowłosy czworonóż ruszył najagresywniej jak potrafił by skrócić dystans i zadać kolejne ciosy swoimi pazurami, potężnym łapami pokrytymi niebieskimi płomieniami. Kjudini wiedział, że wielokrotne uderzenia łapami przytrzymaja demona w miejscu i zadadzą mu większe obrażenia. Jednocześnie zdawał sobie sprawę, że lis może coś kombinować nim do niego dobiegnie, ignorując pozostałe plotki, więc był gotów uniknąć jakiegoś niespodziewanego ataku zewsząd samemu przygotowując szarżę.

Skrót

1. Unika i atakuje na pełnej kurwie wielokrotnie atakując potężnymi łapami.

Chakra:
Ukryty tekst
Techniki:
Ukryty tekst
Statystyki:
Ukryty tekst

Post autor: **Nana** » 17 sty 2024, o 22:34

Pewnie obecność kota za plecami była tylko wytworem jej wyobraźni, a jednak czuła ciepło na długości kręgosłupa. Jak by nie była w tej walce sama. Nie potrafiła stwierdzić ilu przeciwników poległo; ilu sojuszników leżało na ziemi. Przy każdym ruchu musiała uważać, żeby nie potknąć się o kolejne zmakabrowane ciało. Czuła się brudna. Z błota i mokrej ziemi, która oblepiła jej ubranie, przemoczyła długie włosy. Chociaż wokół panował chaos poczuła dziwny spokój. Skupiła się na tym jednym przeciwniku, który niczym nemezis miał być jej ostatnim wrogiem. W końcu kończyła jej się także chakra. Zbliżała się do wroga tak samo jak i on do niej. Zastanawiała się jak go zaatakować. Czymś zaskoczyć. Nie zamierzała dać mu się tak łatwo pokonać. Nawet jeśli jej ataki na niewiele się zdawały.

Nagle wszystko się zatrzęsło. Na szczęście udało jej się zachować równowagę.

- Kurwa Kyoushi! - Warknęła chociaż pewnie nawet jej nie usłyszał. Tylko przelotnie spojrzała w górę widząc walczące Bijuu. Znajdowała się blisko. Za blisko. Mogła przypadkiem trafić pod pazury jednego z potworów. Czy rzeczywiście chciała zginąć na daremno.

Szybko ogarnęła, że jej przeciwnik znajdował się bliżej wstrząsu niż ona. Mogłaby przedłużać walkę. Mogłaby spróbować czegoś innego. Nie było jednak sensu. Wróg pozostawał wrogiem, a jej kończył się czas. Zdecydowała się na ostatni atak, wykorzystując końcówkę zebranej chakry. Wzięła głębszy wdech wykonując pieczęci. Było sporo sposobów; sporo możliwości, ale czy sygnaturowa technika uchiha nie okazała się najbardziej perfidnym i sprawiedliwym zakończeniem? Dzicy atakowali Sogen, więc to od ognia mieli zginąć?

- Katon: Gōkakyū no Jutsu - zaczęła wydmuchując w stronę przeciwnika kulę ognia. Zaraz potem zamierzała odskoczyć i spróbować zorientować się w sytuacji, żeby przypadkiem nie oberwała łapą kota, albo atakiem czyhającego w pobliżu wroga. Pozostała czuja i gotowa do uniku.

1. Atak katon gdy przeciwnik jest zdezorientowany.
2. Odskok i gotowość na unik

Techniki i Chakra

Ukryty tekst

Staty:

Ukryty tekst

Wiedza:

Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

Ukryty tekst

Post autor: **Ookami** » 18 sty 2024, o 01:58

Szczerze miał nadzieję że Sugiyamie uda się wyeliminować bądź przynajmniej spacyfikować dzikiego, który przypadkiem spadł na ich terytorium wpadając do środka któregoś z budynków przez mało konwencjonalne wejście. Dach. Nie wątpił jednak w ich dowódcę. W końcu sam był świadkiem tego jak wraz z innymi rozwalił skały które na nich spadały. Z jednym dzikusem powinien dać radę. Nawet w tej całej ciemności. Sam Ookami wiele by nie pomógł mogąc tak naprawdę jedynie wykrywać wroga. Nie był w końcu w stanie używać żadnych technik które można było uznać za ofensywne. No chyba że ktoś był zrobiony z cukru. Wtedy taki suiton może by skończył jego życie w zastraszającej prędkości.
Wraz z Hoshi zbliżał się do bramy, która nadal nie została otwarta. Widok który zastali zdecydowanie niezbyt mu się podobał. Średnio przepadał za komplikacjami, a przed nimi znajdowała się jedna ogromna komplikacja w postaci samowolki kilkorga głupców. Do szybkiego rozmyślania przeszedł niemalże od razu po ujrzeniu związanych osób. Po pierwsze, nie byli to dzicy. To była pierwsza czerwona flaga. Drugą był fakt że związany tam blond włosy chłopak prawdopodobnie należał do Yamanaka. A to znaczyło że był ich łącznikiem informacji ze sztabem dowodzenia oraz innymi oddziałami. Nieprzytomność to jedno, ponieważ jeden z nich padł jeszcze w obozie, kiedy bestie zaryczały. Ale mimo wszystko... Był związany, co też nie miało sensu. Idąc dalej, pomimo jasnych rozkazów, brama pozostawała zamknięta i pilnowano żeby tak pozostało. Wszystko wskazywało na to że, z jakiegoś powodu grupka stacjonujących tu shinobi zjednoczonych sił postanowiła odstawiać samowolkę i pacyfikować wszelkie osoby, które nie podzielały ich sposobu myślenia. Trzecią czerwoną flagą, która potwierdziła jego przypuszczenia, było genjutsu rzucone na Hoshi oraz wypowiedziane przez mężczyznę słowa. Zaniepokoiło go, nie nie dostrzegł żadnch gestów potrzebnych do rzucenia techniki, ale błysk w oczach mężczyzny jak i jego słowa wszystko wyjaśniały. Tak jak jego oczy pozwalały mu widzieć daleko, tak oczy Uchicha pozwalały... No właśnie co. Wiedział że specjalizują się w iluzjach, ninjutsu i żywiole ognia. A to co zobaczył wskazywało na to że prawdopodobnie byli w stanie pominąć formowanie pieczęci, co w obecnej sytuacji było dla niego niekorzystne. Przelotnie spojrzał na Hoshi i jej czakrę. Tak samo na znokautowane osoby. Tak, wiedział że sabotażyści użyli na nich genjutsu, ale wolał się upewnić czy na wszystkich. O ile w ogóle był w stanie dostrzec tę różnicę i powiązać ją z fluktuacjami niebieskiej energii jakie zauważył u Yamanaka, który jakiś czas temu miał im przekazać rozkazy. Tak przynajmniej mógł rozróżnić kto został uśpiony iluzją, a kto tradycyjnie ogłuszony przysłowiowym ojcowskim chluśnięciem w potylicę. Zaraz po tym zerknął swoim magicznym wzrokiem za bramę próbując dostrzec czy dobijające się osoby były Shinobi Kotei, dzikimi, czy może normalnymi ludźmi. Równocześnie padły ważne słowa. Ewidentnie pomylono go z Uchicha ze względu na barwę oczu. Przymknął je więc i dezaktywował umiejętność wzroczną. Tak będzie ciężej im wyjść z błędu. Zwłaszcza że trafiali się Uchicha z włosami, które nie były czarne jak noc. Zdołał kilkoro takich napotkać podczas ewakuacji. Poza tym wyglądał prawie jak albinos, więc można było to na to zrzucić, jeśli byłaby potrzeba. Nie zwrócił jednak uwagi że osoba za którą mieli ruszyć do bramy widocznie też się gdzieś zapodziała po drodze. Był zmęczony i na oparach energii. Do tego mokry i szczerze? Wyglądał po prostu w obecnym stanie okropnie. Mimo wszystko. Nadeszła pora podjąć odpowiednie kroki. I chociaż powinien skupić się na tym żeby jak najszybciej otworzono bramę, nie rzucił się ślepo przed siebie by to uczynić. Nawet jeśli widok zielonowłosej dziewczyny pozbawionej przytomności podniósł mu ciśnienie i przypomniał o tej skrytej w jego wnętrzu urazie do ludzi jako gatunku.
Może i urodził się na terenie obecnego Cesarstwa, pracował jako niewolnik w Ryuzaku oraz został mylnie wzięty za Uchichę, ale... Nie zmieniało to faktu że został przygarnięty i wychowany jak Nara. Dlatego więc nadeszła pora wziąć kilka planów, faktów i rezultatów pod uwagę. Nie myślał nad tym dłużej niż sekundę czy dwie.
...Rzucenie się przed siebie by otworzyć bramę. Miał przed sobą piątkę Shinobi, którzy pomimo wycieńczenia nadal mogliby go pokonać z palcem w nosie. Zwłaszcza że wystarczyło do tego jedynie nawiązanie kontaktu wzrokowego. Nie było opcji żeby to wypaliło nawet jeśli postanowi złożyć technikę ukrycia we mgle i wspomoże się swoim dojutsu, by móc sprawnie się w niej poruszać. Zwłaszcza że zanimby otworzył bramę, trzeba by było zdjąć rygiel. Istniała oczywiście opcja zniszczenia go wybuchową notką, ale zapewne był w stanie to wytrzymać z racji bycia fortyfikacją, która miała za zadanie między innymi opierać się właśnie eksplozjom. To, byłaby porażka.
...Alternatywa wjazdu na pałę. Wybicie w bramie dziury notkami. Chociaż miał dwie, wątpił że by to zadziałało. W końcu nie miał pojęcia jak grube są wrota. Poza tym gdyby nawet spróbował, to po pierwsze. Kunai mogły zostać łatwo odbite gdyby nie wspomógł się mgłą. Po drugie osoby związane przy bramie mogłyby oberwać. Żadna z opcji nie byłą pozytywna. To, byłaby porażka.
...Wybudzenie i oswobodzenie osób będących pod wpływem genjutsu. Gdyby spróbował po prostu złożyć pieczęcie i obudzić Hoshi, bądź któregokolwiek ze związanych osób, szybko zostałby spacyfikowany. Nawet jeśli unikałby spoglądania w ich oczy, mógłby zostać łatwo przytłoczony liczebnością i doświadczeniem. Sytuacja wyglądałaby inaczej po użyciu mgły. Mógłby wtedy dyskretnie obudzić niektóre osoby. Prawdopodobnie doprowadziłoby to do większego starcia. Priorytetowe byłoby odciągnięcie u obudzenie Hoshi, oraz chwilę później oswobodzenie i obudzenie Yuriki. We współpracy z nimi, mógł wyeliminować zbuntowanych obrońców Kotei. Utrzymując mgłę i instruując zielonowłosą odnośnie wyprowadzania ataków kukłą, która z racji nie posiadania własnego umysłu, byłaby uodporniona na iluzje. W połączeniu z jego oczami dziewczyna miałaby niemalże gwarantowaną szansę na trafienie. Hoshi za to władała lodem. Zamrożenie przeciwników z ukrycia oznaczało dla nich niemalże stuprocentowe wyłączenie ich ze starcia. Ten plan oznaczył jako plan B.
...Niewyprowadzanie ich z błędu i zastosowanie najpodlejszej techniki znanej w świecie Shinobi. Rozmowy no jutsu. Mógł spróbować przekonać zagorzałych obrońców o potrzebie otwarcia bramy. Ryzykował co prawda zostanie ogłuszonym niemal natychmiastowo, jeśli skapną się o jego przynależności. Miał jednak do zastosowania kilka argumentów, które z jego perspektywy wydawały się być logiczne. Po pierwsze. Nic nie stoi na przeszkodzie by dzicy wbiegli po murze. W końcu tak samo opanowali czakrę jak Shinobi którzy bronili miasta. Nie, to nie był dobry argument. Łatwo było go skontrować prostym stwierdzeniem że równie dobrze wycofujący się członkowie zjednoczonych sił mogą sobie wbiec po murze. Nie wysunie tego argumentu. Byłby to strzał w kolano. Stwierdzenie o umiejętnościach dzikich przebicia się naokoło muru. Nic nie stało im na przeszkodzie by przedostać się nad nim, bądź - wnioskując po rozmiarach ciskanych głazów - zrobić pod nim podkop za pomocą technik doton. Obydwie opcje pozwalały na całkowicie ominięcie defensywy bramy wschodniej. Ich przebywanie w tym miejscu celem zatrzymana dzikich było zbędne. Obrońcy Sogen w większości nie mieli możliwości takiego ominięcia zamknięcia. Skazywali ich w ten sposób na śmierć. Kolejna rzecz. Bijuu. Wytknięcie błędu w rozumowaniu. Brama, zamknięta czy nie, nie powstrzyma ogoniastych. Zdmuchną ją z powierzchni ziemi wraz z pseudo obrońcami. Kolejna sprawa, ewakuacja. Mówi się że tam jest dom, gdzie są ludzie. Rodzina. Wszyscy zostali już poddani ewakuacji i z każdą sekundą są coraz dalej. Nawet jeśli dzicy uderzą w miasto, nikomu się nic nie stanie. Wszyscy są bezpieczni. Nie był to pewny argument, ponieważ równie dobrze mógł dać im powód do nie otwierania bramy. Każda sekunda się liczy... Nawet jeśli miałby użyć tego argumentu, musiałby go skrócić do minimum i dobić inną informacją. Tu z pomocą przychodził Orochi pomimo swojej chwilowej nieobecności. Fakt że mierzył się teraz z dzikim WEWNĄTRZ murów mógł im dać do myślenia i może nawet nakłonić do szybkiego udzielenia mu pomocy. Mógł oczywiście podkoloryzować i dodać dwóch czy trzech dzikich, by nieco zwiększyć szansę na udzielenie Orochiemu wsparcia. Chociaż nie to było jego celem. Jeśli się oddalą, szybko będzie mógł uwolnić/obudzić resztę, zyskać przewagę liczebną, otworzyć bramę. Ten plan dzielił się więc na dwa warianty. Pierwszy zakładał przekonanie ich dobrymi argumentami, a drugi wyprowadzenie w pole i wykorzystanie tej okazji. Oficjalnie otagował to jako plan A w dwóch wariantach. I to właśnie niego miał zamiar się chwycić.
W całości zaważał jeden fakt. Był dzieciakiem. Mającym zaledwie 14 lat. Jaka była szansa że wezmą go na poważnie? Bądź wręcz przeciwnie, niedocenią? Może uwierzą w jego niewinność?

Popatrzył moment bez emocji na leżącą bezwładnie na ziemi Hoshi. Westchnął i poparł słowa mężczyzny odnośnie obcej i obronie ich domu. - Prawda. - Wrócił spojrzeniem do mężczyzny. - Zostaliśmy wysłani z rozkazem otworzenia bramy dla naszych, ale jeśli jest tak jak mówicie, to nie ma to sensu. Mam jednak ważne wieści. - Zachowywał całkowity spokój, tak jak robił to zawsze. - Niewielka grupka dzikich przedarła się drogą powietrzną rozbijając się o budynek. Biegnący za nami Sugiyama Orochi został w tyle by ich spowolnić, byśmy mogli pomóc przy bramie. W obecnej sytuacji więc sugeruję żebyśmy udzielili mu wsparcia. - Nawet bezmiał na nieco zdyszanego. Nic z resztą dziwnego. Sporo biegli, a on oczy miał odpalone niemalże bez przerwy. Na samą jego korzyść parę faktów w tej sytuacji rzeczywiście przemawiało. Był młody i wyglądał na wyczerpanego. Mogli go w teorii zostawić w tyle. Nawet gdyby ich zwodził, nie byłby w stanie sam otworzyć bramy. A co dopiero zdjąć blokujący ją rygiel. Kolejna rzecz... Został wzięty za Uchichę. Dzięki temu mógł zyskać w ich oczach nieco więcej. Poza tym sami stwierdzili że wiele mimo wszystko nie zdziałają. Wizna jednej osoby więcej. Ba, syna Sugiyamy powinna być dla nich kusząca. - Ja osobiście wiele nie pomogę. Zużyłem już większość czakry. Bardzo przepraszam. - Przeprosiny zwieńczył lekkim ukłonem. Jeśli plan wysłania ich do Sugiyamy się nie powiódł, nie pozostało mu nic innego jak natychmiastowe przejście do planu B. Próba przekonania ich raczej na wiele by się nie zdała po tym jak wyraźnie wyraził poparcie dla zamknięcia bramy, raczej by się nie udała. W końcu mocno straciłby na wiarygodności. Nadal miał też pigułkę, którą mógł zażyć celem odnowienia niebieskiej energii na rzecz planu zapasowego. Jeśli jednak wyrazili chęć ruszenia Orochiemu z odsieczą, wskazał im mniej więcej kierunek i dystans gdzie ten się znajdował. A w duchu tylko błagał bóstwa oraz Mędrca Sześciu Ścieżek. Oby łyknęli haczyk, spławik i do tego jeszcze kawał wędki.

TLDR

1. Wstępna analiza sytuacji przed bramą
2. Szybkie zerknięcie po nieprzytomnych osobach i na osoby za bramą (próbuję poznać kim są). Natychmiast po tym deaktywacja dojutsu.
3. Obmyślenie optymalnych posunięć
4. Próba przekonania obrońców bramy do ruszenia Sugiyamie ze wsparciem.
5. Gotowość do natychmiastowego przejścia do planu B w przypadku niepowodzenia fortelu.

Czakra

Ukryty tekst

Ekwipunek

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na prawym udzie, torba na lewym pośladku, torba z wyprawki na prawym pośladku, Manierka, Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

Ukryty tekst

Zdolności i Atrybuty

Ukryty tekst

Użyte Jutsu

Nazwa

Tsūjitegan: Reberu Di

Ranga

D

Pierwszy poziom rozwoju Tsūjitegana pozwala użytkownikowi na aktywowanie klanowego Doujutsu. Na czas jego działania oczy delikwenta tracą kolor i stają się szkarłatne, zyskując też swego rodzaju delikatną poświatę. Pozwalają one na osiąganie wzrokiem dużych dystansów, a także wykrywanie energii życiowej innych. Nie jest to wybitny poziom, ponieważ użytkownik potrafi określić jedynie, czy dana osoba jest wypoczęta lub zmęczona, czy odniosła jakieś rany i czy są one lekkie lub ciężkie. Ranmaru nie odróżni osoby martwej od tej znajdującej się na skraju śmierci. Na tym poziomie Kekkei Genkai użytkownik nie ma zdolności słyszenia na odległość.

Zasięg

Koszt Chakry E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Bonusy

+10 Percepcji przy aktywowanym Tsūjiteganie

Post autor: **Kubomi** » 18 sty 2024, o 12:18

Sytuacja nie była optymalna. Kuglarka dawała wielkiej baliście jeden strzał, nie zdziwi ją, jak to przy eksperymentalnych urządzeniach, że jakiś mechanizm nie da rady – nie mówiąc o warunkach pogodowych, które tylko utrudniały sytuację. Niestety była w środku bitwy i nie mogła poświecić całej uwagi na sprawdzenie mechanizmów i załadowanie broni, ale zrobiła, co było w jej mocy – wszystko wydawało się okej, przynajmniej na jeden strzał.
- Gotowa do strzału! – zakomunikowała jedynie, obracając się w kierunku nadlatujących dzikich, przenosząc większość swojej uwagi na osłanianie celowniczej Ai, gotowa najwyżej pomóc gdyby poszło do zacięcia lub potrzeby gwałtownego obrotu. Podłączyła nici do lalek, widząc dwójke wrogów, która wylądowała na murach twierdzy, ale nie miała momentu, by cokolwiek z tym zrobić, bo potężny wstrząs sprawił, że musiała się zaprzeć najbliższej rzeczy (ale nie balisty), rozkładając obcasy w swoim pancerzy, by się wbić nimi w grunt, jak niemalże nożami w podnóże góry.
- Dasz radę! – krzyknęła tylko do Ai, tworząc już formację obronną z czterech marionetek przed sobą, ciężka Sasori na samym przodzie, dwie Ningyo na flankach i Oto przy niej, ot na wszelki wypadek. Jednak przeszła przez głowę jedna myśl, co jeżeli wunderwaffe nie zadziała? Wtedy najpewniej wypadałoby się odnaleźć swoich towarzyszy z Mafii i się powoli wycofać, inaczej średnio to widzi.

1) Przygotowanie i załadowanie Balisty
2) Wytężenie zmysłów i utrzymanie na nogach
3) Podłączenie lalek i pilnowanie Ai i Balisty

Statystyki:
Ukryty tekst

Użyte Techniki:
Ukryty tekst

Znane Techniki:
Ukryty tekst

Ekwipunek:
- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem
Dwie kabury, po jednej na udach

Dwie torby na pośladkach

Neko-te na dłoniach i nogach pancerza
- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie
Ukryty tekst
Pancerz i Marionetki w użyciu
Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Ukryty tekst
Atrybuty Marionetek
Ukryty tekst

Post autor: **Osamu** » 18 sty 2024, o 12:50

Osamu zmierzał w kierunku wszystkich wydarzeń z pewną dozą pewności siebie ale miał też świadomość, że może skończyć bardzo szybko i w kilku kawałkach. Ta świadomość pozwalała wierzyć w to, że przetrwa całe to zamieszanie i będzie mógł wrócić na swoją ukochaną pustynię. Lecąc mogli dostrzec, że Zjednoczone Siły rozpoczęły wycofywanie się więc chyba ewakuacja w końcu się dokonała. Na obecnym froncie pozostał jeden wariat, który zaskakująco dobrze radził sobie z całą hordą dzikusów. Należał mu się za to szacunek chociaż gdyby wyszedł ze wszystkimi jednostkami to może bitwa by poszła całkowicie w inną stronę.
Jako, że jego wcześniejsze słowa zostały całkowicie zignorowane postanowił ponownie powiedzieć o swoim planie. -Bliżej pola walki gdybyśmy znaleźli nieco miejsca to chciałbym żebyś Nas na chwilę posadził. Pójdę razem ze swoimi klonami bo nie mam za wiele technik, których mogę użyć z powietrza. Zakomunikował swoim towarzyszom. Wiedział, że dużo więcej może zrobić z ziemii mając dostęp do swoich naturalnych zasobów. Poza tym zachowywał czujność, a kiedy tylko zostanie posadzony to stworzy obok siebie dwa klony i przekaże im część swej boskiej mocy. Klony te niemal od razu rozpoczną walkę. Złożą niemal jednocześnie pieczęć smoka i w bardzo szybkim tempie pojawią się dwa ogromne smoki, który ruszą w kierunku wszystkich dzikusów, które mają czelność atakować niebieskiego kota. Czy Osamu zastanawiał się nad prawdziwością legend czy był zaskoczony? Ani trochę, nie zamierzał tracić czasu na rozmyślania nad tym co teraz widzi. Miał swoje zadanie i zamierzał je wykonać. Odczekał kilka sekund aż smoki nieco oddalą się od Niego sam dołoży pieczęć smoka i stworzy kolejnego, który zostanie wysłany w kierunku lisa. Nawet jeśli zostanie wymazany niemal od razu to może swoją wielkością odciągnie uwagę bestii i pozwoli Kjoszardowi wykonać kolejny atak.

Tldr

Lecę pod prąd, wysiadam robię klony, klony robią smoki, smoki atakują dzikich wokół Kjosza. Osamu robi smoka, smok atakuje lisa.

CHAKRA:

Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

Ukryty tekst

JUTSU:

Ukryty tekst

i

Ukryty tekst

WIEDZA:

Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

Ukryty tekst

Post autor: **Shigemi** » 18 sty 2024, o 16:15

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Operacja trwała, a zmęczenie coraz bardziej dawało mi się we znaki, zaczęły się pojawiać pierwsze oznaki niepokoju. Moje zmysły, choć nadal skoncentrowane na operacji, zaczęły być niespokojne. Serce biło mi szybciej, a wstrzymywanie oddechu stawało się coraz trudniejsze. Głosy z zewnątrz, ryki i odgłosy walki, wprowadzały dodatkową dawkę niepokoju. Wiedziałem, że przegrywaliśmy na froncie, że miasto było w niebezpieczeństwie. Ewakuacja była nieunikniona, ale nie mogliśmy przerwać operacji. To było jak bieganie na ostrzu noża, z jednej strony groziło nam niebezpieczeństwo ze strony wroga, z drugiej zaś konieczność dokończenia skomplikowanego przeszczepu. W tym momencie w mojej głowie zaczęły się mnożyć pytania. Czy zdążymy przed ewakuacją? Czy pacjentki przetrwają całą procedurę? Wszystko to napływało w miarę, jak naciskając na granicę swoich umiejętności, musiałem ignorować otaczający mnie chaos. Zmęczenie stawało się opresyjne, a każdy ruch sprawiał, że moje ręce stawały się coraz bardziej niezdolne do precyzyjnych działań. Nie mogłem pozwolić sobie na chwilę wytchnienia, ale presja czasu i rosnąca świadomość otaczającego mnie niebezpieczeństwa sprawiały, że moje ciało i umysł były na granicy wytrzymałości. Odczuwałem, jak atmosfera wokół mnie gęstnieje. Dźwięki bitwy, zapachy dymu i krwi przedostawały się nawet przez grube ściany namiotu medycznego. Poczułem się jak pionek w wielkim, bezlitosnym planie, nie mający kontroli nad tym, co się dzieje na zewnątrz. To było przytłaczające. Jednocześnie, widok operowanej pacjentki sprawiał, że całe zamieszanie na zewnątrz zacierało się na chwilę. To było moje zadanie, moje wyzwanie, na którym zależało życie kogoś innego. Duma i poświęcenie mieszały się z uczuciem beznadziejności i strachu. Z każdą sekundą operacji niepokój narastał, a ja zmuszałem się do utrzymania koncentracji. Czas zdawał się rozciągać i kurczyć, a ja musiałem stawić czoła temu niezwykłemu zestawieniu sprzecznych emocji. Nie mogłem pozwolić, aby cokolwiek odciągnęło mnie od tego, co było teraz najważniejsze. Odczuwałem, że jestem jak pionek w grze, ale wciąż starałem się zachować kontrolę nad tym, co robię. To był moment, w którym człowiek odczuwał skrajne emocje, a jednocześnie musiał się z nimi zmagać, utrzymując chłodną głowę. To była walka nie tylko z zewnętrznym niebezpieczeństwem, ale także z wewnętrznymi demonami.
Walka wewnętrzna nie ustawała. Sięgnąłem ręką po pigułkę żywnościową, to był ten moment. Zamknąłem oczy na chwilę, czując wibracje chakry rozprzestrzeniające się we mnie po zażyciu pigułki. Było to jak przebudzenie z długiego snu, gdy energia powoli przepływała przez każdy zakamarek mojego ciała. Poczułem, jak pulsująca siła rozjaśniała mój umysł i ożywiała znużone mięśnie. W pierwszych chwilach było to jak napełnianie się nową, pobudzającą siłą. Serce zaczęło bić mocniej, a każdy oddech dostarczał świeżego powietrza, jakby moje płuca wchłaniały energię prosto z otaczającego mnie powietrza. To było jak zanurzenie się w źródle, w którym każda kropla chakry dodawała mi sił. Otworzyłem oczy i spojrzałem na otoczenie. Wszystko wydawało się intensywniejsze, bardziej dostrzegalne. Kolory nabierały głębi, dźwięki stawały się bardziej wyraźne. To, co wcześniej wydawało mi się nieważne, teraz przyciągało moją uwagę. W miarę jak chakra krążyła we mnie, odczuwałem, jak zmysły nabierają ostrości. Było to jak przeczyszczenie całego organizmu. Zmęczenie, które mnie wcześniej ogarniało, ustępowało miejsca nowej, energetycznej witalności. To było jak przełamanie bariery, która mnie ograniczała. W miarę jak chakra wzmagała się, odczuwałem nie tylko fizyczny przypływ energii, ale także coś, co można by nazwać duchowym podniesieniem. Była to pewność siebie, o której wcześniej mogłem tylko pomarzyć. Wzrastała we mnie determinacja, gotowość do stawienia czoła kolejnym wyzwaniom. Moje ruchy stawały się płynne, zwinne, a refleksy zdawały się działać jak nigdy wcześniej. To było jak wejście w stan pełnej gotowości, gotowości do działania, odczuwania i przeżywania. Całe moje ciało i umysł było teraz na jednej fali, pracując w harmonii. Ta pigułka z chakrą nie tylko poprawiła moje samopoczucie fizyczne, ale również odświeżyła mój stan emocjonalny. Było to jak przełamanie barier, które trzymały moje uczucia w okowach. Pojęcie ograniczeń zaczęło się rozmywać, otwierając przede mną nowe perspektywy. To doświadczenie chakry było jak wdech świeżego powietrza po burzy, jak powrót do życia po chwilach zastoju. Odczuwałem, że jestem gotów na cokolwiek, gotów na to, co przyniesie przyszłość. To było nie tylko o fizycznej sile, ale o gotowości do przyjęcia wyzwań z otwartym umysłem i sercem.
Sharingan zaiskrzył się w moich tęczówkach, byłem cholernie zdeterminowany, aby wykonać zadanie najlepiej i najszybciej jak to możliwe. Moje dłonie pokryte zieloną mgiełką chakry kontynuowały pracę. W ciasnym namiocie operacyjnym, pod wpływem intensywnego stresu i presji, moje dłonie poruszały się zręcznie nad pacjentką. Pulsująca energia chakry przemykała przez moje palce, jakby starała się przekazać swoją moc pacjentowi, wzmacniając moje umiejętności medyczne.
Widok krwi i otwartych ran zawsze budził we mnie mieszankę niepokoju i koncentracji. Mimo to, chakra działała jak wsparcie, dodając mi pewności siebie, której potrzebowałem w obliczu coraz bardziej skomplikowanych przypadków. To było jakby nie tylko moje umiejętności, ale i sama chakra miały swój udział w procesie leczenia. W miarę jak operacja postępowała, odczuwałem naprzemienne fale napięcia i ulgi. Każdy udany ruch, ale zaraz potem przychodziła nowa fala stresu w związku z kolejnym wyzwaniem. To było jak balansowanie na ostrzu noża, gdzie sukcesy i porażki były często oddzielone jedynie cienką granicą. Przepływ chakry sprawiał, że byłem gotów na każdy możliwy scenariusz. Nawet w najbardziej krytycznych momentach, kiedy pacjentowi groziło życie, chakra była jak pewna siła, która pomagała mi utrzymać spokój i skoncentrowanie. To uczucie było jak wewnętrzne źródło mocy, które wzmagało moje zdolności, zmuszając mnie jednocześnie do większej odpowiedzialności.
Choć były chwile, kiedy zmęczenie zdawało się dominować, chakra działała jak katalizator, podtrzymując mnie i dając impuls do dalszego działania. W tej intensywnej symfonii emocji, gdzie strach mieszał się z nadzieją, a trudności z wytrwałością, chakra była jak nieodłączny element, wprowadzając harmonię w chaos operacyjnego pola bitwy.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Emocjonalne ciężary i zażycie pigułki z chakrą
2. Aktywacja sharingana i leczenie

CHAKRA: 49 + 40 = 89%

ZDOLNOŚCI

Ukryty tekst

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

Ukryty tekst

Nazwa

Sharingan: Ichi Tomoe

Pierwszy poziom rozwoju Sharingana. Od tej pory użytkownik może aktywować swoje Dōjutsu wedle woli. Co prawda na tej randze Kekkei Genkai jeszcze nie ma takiej mocy, o jakiej wielu by marzyło, ale przynajmniej niektóre bonusy klanowe otrzymuje się już teraz - jak chociażby widzenie chakry. Z czasem rzecz jasna Sharingan może ewoluować.

Możliwości

Widzenie chakry przeciwnika - brak takiej możliwości przez obiekty
Dostrzeganie obiektów niewidocznych gołym okiem - np. cienkie żyłki
Odróżnianie klonów od oryginału - Klony z rang E i D
Bonus atrybutów - wzrost percepcji o 10 punktów
Kopiowanie technik - Tylko techniki taijutsu i bukijutsu (w przypadku braku dziedziny męczą o wiele bardziej). Wykonywane dopiero po przeciwniku.

Wymagania

Przebudzenie zgodnie z mechaniką klanu, dziedzina klanowa D

Koszt E: 8% | D: 6% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: niezauważalne (1/2 podtrzymanie)

Nazwa: Chiyute no Jutsu
Ranga: D
Pieczęci: Brak
Zasięg: Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A); Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę); Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego; Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:; Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.; Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.; Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.; Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

Post autor: **Kuroi Kuma** » 18 sty 2024, o 19:59

Humorki dopisywały. Siedzisz sobie tak, ktoś babrzę przy twoich oczach, przy zmyśle do którego masz największe przyzwyczajenie i do którego masz największe zaufanie. Usłyszysz niespodziewany dźwięk - musisz zobaczyć co takiego to wydało. Dotkniesz czegoś dziwnego - trzeba to natychmiast sprawdzić, ludzka ciekawość bowiem nie miała granic i nie znała słowa "odpuść". Kiedy jednak może wydarzyć się wszystko, możesz stracić wzrok swój lub też swojego członka rodziny, to jednak pełna rozbawienia gadasz sobie ze swoją siostrą. Ah sielanka.
Kuroi jednak za bardzo nie miał co robić, tylko stać jak te widły w gnoju i obserwować co się dzieje no i może do tego nawilżać oko żeby nie wyschło, bo coś Tetsuro chyba nie mógł zebrać się w sobie i zwlekał z działaniem. Był w sumie dosyć mocno od niego uzależniony, wolał nie przejmować pałeczki, bowiem wtedy właśnie wykazałby się dosyć dużą i znaczącą niesubordynacją wobec głównodowodzącej - miał tu oczywiście Miase na myśli. Czas sobie uciekał, rozmowy w najlepsze, brakowało jeszcze kogoś, kto otwierałby już szampana za zwycięstwo, do którego to jeszcze dosyć długo, ale jak widać Ci, którzy najbardziej powinni się martwić, bo to od nich zależały losy tej wojny, bawili się najlepiej. Zero presji, a może jednak tak ogromne przytłoczenie, że nie zdajesz sobie sprawy i próbujesz odreagować. Psychika ludzka zawsze będzie zadziwiać Kuroia.

Chakra i Statystyki

Ukryty tekst

Techniki

Ukryty tekst

Ekwipunek

Ukryty tekst

Post autor: **Ryuujin Kodai** » 18 sty 2024, o 22:01

Gdy tylko rany zostały wyleczone skinąłem głową w podzięce medykowi i nie czekając na jakieś nudne zalecenia o nieprzemeczaniu się ruszyłem w stronę wyjścia. W tej chwili rozgrywały się losy znanego nam świata. W tej chwili... zamarłem dosłownie w samym wyjściu na krótką chwilę gdy oczom mojej wyobraźni ponownie pojawiły się te ogromne bestie, a na wspomnienie nieprzyjaciela wróciło to nieprzyjemne odczucie. Wrażenie że nie był to przeciwnik z którym powinienem się mierzyć.
Mimo to wykonałem kolejny krok i opuściłem namiot medyków choć chwilę za nim przystanąłem opierając się ręką o pobliską beczkę wbijać wzrok w ziemię pod moimi stopami. Czułem jak przyspieszył mi oddech, a ciało delikatnie drżało. Czy to właśnie był strach? Bardzo możliwe, a z racji, że do tej pory nie mierzyłem się z nim za często nie bardzo wiedziałem jak się zmusić. Jednocześnie chciałem już biec do mojego transportera żeby wrócić na pole bitwy i znów rozkoszować się tą jatką, a z drugiej nie mogłem wykonać kroku w przód.
Z własnej niemocy grzmotnąłem zaciśniętą pięści niby młotem o beczkę stanowiącą dla mnie podporę. Co miałem zrobić?! Jak?! I wtedy rozwiązanie przyszło jakby z nikąd, a jednak mogłem się podziewać że On tam będzie.
Uderzenie o beczkę obudziło skrytego za nią małego futrzastego przyjaciela, który z bojowym nastawieniem wyskoczył zza niej gotów rozerwać mnie na strzępy kimkolwiek bym nie był. Był to niewielki biały lisek - Taiyō. Gdy tylko ujrzał, że to wcale nie atak dzikich dosłownie rzucił się na mnie, a ja odruchowo zacząłem go łapać tracąc przy tym równowagę i padając na tyłek. Mój przyjaciel natychmiast zaczął lizać mnie po twarzy nie szczędząc słów przy tym.
- Ryuujin, głupku ty żyjesz... tak się bałem, nie mogłem wyczuć twojego zapachu, a.. a .. a on mi mówił że tam byłeś... idotot nigdy więcej nie zostawiaj mnie tak! Ryuujin. - pisał ciesząc się jakby co najmniej kilka lat upłynęło lecz dość szybko zauważył tez pewna zmianę przez co powoli zaczął się uspokajać - Ryuu? Coś się stało? Wydajesz się smutniejszy niż zwykle... jakaś samiczka odrzuciła twoje zaloty?! Pokaż która to zaraz tak ją dziabnę że wszystkie klepki wrócą jej do głowy!
Chwilę gapiłem się w machającego łebkiem na wszystkie strony liska szukającego tej złej kobiety by pi chwili zaśmiać się tak prawdziwe i szczerze. Tego chyba mi brakowało. Powodu dla którego miałem się narazić. Nie byłem tu wcale dla sławy ani pieniędzy, tym bardziej nie dla Uchihów. Przybyłem tu żeby poczuć radość. Szczecie które towarzyszyło mi gdy obok mnie znajdował się ten złośliwy futrzasty gałgan.
- To nie to drogi przyjacielu - odparłem podnosząc się i odstawiając na ziemi mojego prawdziwego przyjaciela - Trochę się pogubiłem po prostu ale już teraz wszystko jest w parzadku wiem co dalej i to dzięki tobie mały.
- Wiem. -odparł pyszałkowato gdy się mijaliśmy - Wracaj na front jako ten sam Ryuujin którego znam i Ryuujin... masz nie wracać z pola walki póki nie poczujesz tej radości po którą tu przywędrowaliśmy jasne!
Po tych słowach wszystko było jaśniejsze niż słońce w letni poranek, a wszelkie obawy jakoś się rozwiały. Taiyō, tylko on umiał tak na mnie zadziałać samą swoją obecnością.

Gdy już zbliżyłem się do pola walki na wielkim atramentowym ptaku celowałem tak by wylądować wśród sojuszników próbując jednocześnie z powietrza wypatrzeć gdzie najbardziej dokuczać mogli dzicy swoimi atakami w naszego niebieskiego kotka. Po zaskoczeniu dobyłem obu ostrzy i z pełną furią ruszyłem w tamtym kierunku rąbiąc wszystkich wrogów po drodze. Chciałem ich zasięgać jak najwięcej trzymając się w miarę bezpiecznej odległości od walczących bijuu żeby przypadkiem nie przyszło im do głowy żeby mnie rozdeptać. Dlatego choć większość mojej uwagi skierowane było na jak najskuteczniejszym doskakiwaniu i eliminowaniu wrogich jednostek aby dać nam przewagę to jednak częściowo starałem się co jakiś czas zerknąć czy przypadkiem nie leci we mnie jakiś podejrzany pocisk atomowy.

Ukryty tekst
[/size]

Post autor: **Sugiyama Orochi** » 18 sty 2024, o 23:43

Orochi w normalnych warunkach były na pewno ostrożniejszy, może nawet zawczasu posłał w korytarz notkę wybuchową. Teraz jednak gonił go - jak przez cały dzisiejszy dzień - czas. Nie mógł pozwolić wrogowi pałętać się bezkarnie po mieście w okolicy, w której działali i którędy będą wycofywać się może ranni wojownicy. Z drugiej strony jednak walka będzie musiała zostać rozstrzygnięta jak najszybciej, żeby zwolnić jego samego jako "zasób" istotny w całej układance. Szkoda, że do tego doszło - normalnie może nawet by próbował, jak zwykle, rozmowy, a tymczasem... cóż, wojna jak widać zmuszała nawet jego do zdecydowanych działań.

A już na pewno zmuszał go do tego skaczący, atramentowy stwór.

Widok bestii w dziwny sposób jakoś... poprawił humor młodemu Sugiyamie. Przynajmniej wiedział od razu, z kim przyjdzie mu walczyć - z Gazo, dobrze już mu znajomym szczepem, a nie z kimś o dziwacznych, nieznanych mu umiejętnościach. To dawało nadzieję, na szybkie rozwiązanie sprawy.

Zaczaił się na tygrysa, pilnując tylko by pracą nóg zająć lepszą pozycję - nawet bliższą przeciwnika - by uniknąć ataku pazurami, a następnie wyrzucił przed siebie własne dłonie, celując w podbrzusze istoty i chcąc posłać ją prosto na ścianę po przeciwnej stronie korytarza. Jednocześnie wytężył słuch, licząc na to, że usłyszy cięższy oddech rannego przeciwnika w ciemnościach albo skrzypienie pergaminu, na którym musiał malować swoje istoty.

Tl:dr
1. Obranie dobrej pozycji do ataku.
2. Wykonanie techniki Hando Ōda
3. Namierzanie Dzikiego na słuch.

Ukryty tekst

Post autor: **Yami** » 19 sty 2024, o 00:21

Mało czasu. Bardzo mało czasu aby cokolwiek zdziałać. Bardzo mało czasu aby cokolwiek zrozumieć i opowiedzieć się po którejś ze stron. Już raz słyszałem, że jeśli masz wybierać między jednym a drugim złem może nie warto wybierać wcale? Skąd jednak mogłem wiedzieć, czy w dwóch krążących mi po głowie kryje się jakakolwiek zła opcja. Wchodziłem do konfliktu o którym nic nie wiedziałem ot co że dzicy maszerują w stronę Kotei. Wciąż nie wiedziałem co stało się za murem i dlaczego dzicy postawili wszystko na jedną kartę. Było jasne, że dojdzie do długiej krwawej bitwy. Czy nie było innego sposobu? Jakie były powody dla których wybuchła walka i czemu pomimo takich zniszczeń wciąż trwała w najlepsze? Strony mogły być neutralne, każda chciała dobra dla siebie. Pytanie czy chęć niesienia pomocy innym może odbierać prawo do życia innym?
Myśli krążyły przez głowę kiedy mknąłem niczym błyskawica przez Sogeńskie lasy. Chakra przekazana mi przez Kokuou pozwoliła poczuć przyrost energii. Nie wiedziałem na ile starczy ale byłem wdzięczny demonicy. Znała mnie dostatecznie dobrze aby wiedzieć, że rzucę się w tą zawieruchę. Znałem swoją największą słabość. Jeśli stanę naprzeciw osobie, która bez mojej pomocy zginie lub będzie cierpieć, jak będę mógł patrzeć na to bezczynnie? Jeśli trwa jakiś konflikt z dala ode mnie... no cóż trudno. Im bliżej byłem Kotei tym nacisk w sercu narastał. Wciąż ludzie się chronili, wciąż byli bezpieczni dlatego mogłem przeć do przodu. Pojawienie się Kyubiego i Nibiego sprawiło, że ta ledwie trzymająca się nitka pękła. Musiałem działać. Musiałem też zmierzyć się z absurdalnie trudnym wyborem. Suzumebachi była pierwszą osobą, której byłem gotowy zaufać. Pierwsza osoba od siedmiu lat. Nie mogłem jej stracić a moje przybycie tutaj oznaczało, że ona przybyłaby do tego piekła razem ze mną. Piekło walk, nędzy bólu cierpienia i przede wszystkim śmierci. To ona tutaj panowała i zbierała swe żniwo. Nie mogłem pozwolić aby Suzumebachi również trafiła w jej ręce. To była trudna decyzja. Zawiodłem ją... zdradziłem... chcąc ratować innych, a ją przed moimi zachciankami...
Trzęsienie ziemi było mocno wyczuwalne. Walka dwóch bestii nie mogła oznaczać nic innego. Słysząc słowa piątki dotyczące ataku, który nie zrobi nawet krzywdy zagryzłem wargi. Poczułem lekki smak żelaza na języku. Jeśli coś takiego nie jest w stanie nic zdziałać to co możemy zrobić my?
Ukryty tekst
Drzewa które zręcznie wymijałem musiały ustąpić a moim oczom ukazał się inny widok. Obóz? Tak daleko od Kotei? Dzicy? Jak inaczej określić ludzi o odmiennym ubiorze z grupą przerażonych cywili? Poczułem jak narasta mnie złość. To wszystko przez nich. To przez ich działania giną teraz inni ludzie. Gdybym się nie powstrzymywał...
Wparowałem jak do siebie. Nie wbiegłem w sam środek. Nie byłem samobójcą. Dałem sobie możliwość ucieczki. Jednak wszystkie emocje wraz z poczuciem braku wiedzy sprawiły, że i tak działałem nieracjonalnie. A może racjonalnie? Czas nie grał na moją korzyść. Słyszałem tykający zegar, który mówił jak niewiele czasu mi pozostało?
- Co tu jeszcze do cholery robicie!? Nie widzicie tego? - wskazałem palcem na dwójkę walczących demonów. - Jesteście za blisko! Wycofajcie się... - wściekle rzuciłem też w stronę jednej z grupek - I CO DO CHOLERY STAŁO SIĘ ZA MUREM? DLACZEGO DOSZŁO DO TEJ WOJNY! ODPOWIADAĆ!
Skąd mogli oni to wiedzieć? Byli cywilami, którzy mieli robić to co im się powie. Obserwowałem ich miny, obserwowałem otoczenie. Dzicy przypuścili szturm a ja znajdowałem się w ich obozie. Samotnie za linią wroga. Strzępki nowych informacji, cokolwiek co pozwolić mi znaleźć odpowiedź na pytanie po co to wszystko.

Ukryty tekst

Post autor: **Mijikuma** » 19 sty 2024, o 00:36

Otaczający nas ludzie powoli przesiąkali zgoła negatywnymi nastrojami co do w zasadzie całego wydarzenia wojennego, kiedy to ja cały czas siedziałem wraz z Minoru popijając napar leczniczy, co z boku mogłoby wyglądać wręcz groteskowo. Wszędzie chaos i harmider, huk i zgiełk, a w samym środku wszystkiego my – dwójka shinobi, którzy nawet nie wykazali się jakoś ponad stan. Nie gdyby porównano nas do reszty, gdzie z pewnością są tacy, którzy mają na swoim koncie większe osiągnięcia niż odesłanie do świata zmarłych paru dzikich.
Nim ta myśl całkowicie opuściła moje ciało i stało się przeszłością, słyszę informację o ewakuacji i zamarłem. Ciężko było mi stwierdzić co się działo na polu bitwy, ostatnim razem walczyłem z Minoru na murze i przez deficyt ludzi walczących po naszej stronie nie zdobyłem się na odwrócenie swojej uwagi od przeciwnika i obserwacje stanu bitwy.
Czuję jak krew zaczyna mi się gotować, a serce bić gwałtownie, niebezpiecznie podchodząc pod gardło, totalnie odcinając mnie od rzeczywistości. Zesztywniałem, moje mięśnie momentalnie swoją strukturą przypominały prędzej drewniane włókna drzewa aniżeli ludzkie ciało. Momentalnie w mojej głowie pojawiło się milion myśli – co będzie z moim domem? Co z moją rodziną? Gdzie się teraz ulokujemy? Czy wszyscy są bezpieczni?
Ostatnie pytanie dudniło mi w głowie raz za razem, moja głowa bulgotała, wrzeszczała, piszczała w środku, czuję się jakby miała zaraz eksplodować. Moje oczy mimowolnie otuliły się w dwie łezki sharingana, wywołanym nagłym nawarstwieniem się tysiąca uczuć, głównie negatywnych. Mam wrażenie, że ta chwila trwa miliardy lat, że świat wokół mnie się zatrzymał, a ja słyszę jedynie bicie mojego serca, które ewidentnie stara się wyskoczyć zza krat klatki piersiowej. Staram się sobie pomóc, zaczynając się natarczywie inhalować, skupiając jedynie na oddechu – ignorując drżenie rąk, przypływ zimnego potu spływającego po czole czy cokolwiek innego, co się właśnie działo.
Chwilę oprzytomnienia dał mi nagły wybuch, który wstrząsnął moim światem do tego stopnia, że na moment wróciłem do rzeczywistości. Akurat na moment, by usłyszeć ryk czegoś, co nie powinno istnieć. Zdecydowanie nie, nie w moim świecie, nie w tym świecie, w którym myślałem, że żyję. To jest pojebane!
W tym momencie w mojej głowie pojawił się obraz ojca, który z pewnością jest gdzieś na froncie i wspomaga naszych w próbach odwrotu. Ta wizja dawała mi jasno do zrozumienia co powinienem zrobić. Co zrobiłby on na moim miejscu i czego oczekiwałby po mnie, jakie wybory powinienem podjąć. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej uspokaja mi się oddech i sharingan z powrotem zanika – powoli zaczynam godzić się z sytuacją, w której zostaliśmy wszyscy postawieni i krok po kroku się w niej odnajduję. Nie żebym jeszcze choć kiwnął palcem, dalej siedzę nieruchomo, zamarły niczym kamienny posąg – w tym momencie prowadzę największą batalię odkąd postawiłem swoje kroki w tej twierdzy. Walkę z samym sobą, strachem i przejmującą mnie paniką, która chciałaby zawładnąć całym moim ciałem i sparaliżować go do reszty. Nie było na to jednak czasu. Chwytam za łuk, ściskając go tak mocno aż moje blade dłonie czerwienieją od nacisku. Spoglądam jeszcze na nieco spalonego staruszka Minoru, z którym tu przybyłem i kwituję szybko swoją decyzję.
- Nic tu po mnie, idę pomóc reszcie. – Mówiąc to, zatrzymuję swoje krwawe spojrzenie na nim tylko przez sekundę dłużej niż zazwyczaj, jakby oczekując jakiejś reakcji i idę w kierunku przeciwnym niż reszta – z powrotem na mury, do reszty drużyny, jednocześnie modląc się w duchu, bym mógł spotkać swojego ojca. Jego widok, żyjącego wciąż staruszka to jest rzecz, której najbardziej w tej chwili potrzebuję, by w pełni pokonać mrok, lęk i obawy w moim sercu. Nawet pomimo wsparcia dla niego w postaci przerażających ryków bestii, której jeszcze nie dane mi było zobaczyć, ale mam świadomość, że na murach będę mieć na nią idealny widok. Po drodze łapię jeszcze rolkę bandaży i bardzo prowizorycznie owijam je wokół ran po ataku dwugłowego szermierza i w drodze na mury łykam drugą pigułkę ze skrzepniętą krwią, rozkoszując się metalicznym posmakiem osocza.

- Miji bandażuje się, łyka tabsa z skrzepniętej krwi i leci na mury do swojej drużyny

Ukryty tekst

Post autor: **Boukyaku Shinichi** » 19 sty 2024, o 00:51

Adrenalina pompowana w dużych ilościach od dłuższego czasu w organizmie Shinichi'ego była jedynym paliwem pozwalającym mu ustać na nogach. Kolejne duże ilości chakry opuściły jego słabe ciało pozostawiając jedynie marne ochłapy, wkrótce mogące nastawać na samo życie. Shinichi czuł jak każdy tworzony przez niego gliniany ptak odbiera mu bystrość umysłu, ale w zaistniałej sytuacji było to jedyne co mógł uczynić. Chronić balistę. Środek do osiągnięcia celu, którym była zemsta na demonie.
Nie trudno było spodziewać się wzmożonego zainteresowania wrogich lotnych jednostek w momencie pojawienia się nowego, wyglądającego niebezpiecznie obiektu. Shinichi reagował tak szybko jak tylko pozwalały mu mięśnie, posłał gliniane ptaki o groteskowo słabej sile w stronę przeciwników. Nie liczył, że zrani ludzi. Miał za to nadzieje, że będą wystarczyć w przypadku atramentowych żywych malunków. Szczęśliwie, brygada balisty nie opierała się jedynie na Shinichi'm. Hokori, członkini klanu Uchiha również tam była i wtórując zamaskowanemu blondynowi ściągnęła zagrożenie swoimi potężnymi technikami ognia.
Potężne uderzenia o mur obronny potrafiły posłać nieostrożnych na plecy, bądź w krytycznych przypadkach w dół na spotkanie ze śmiercią. Shinichi przelał swoją chakre w stopy, tak aby nie zostać strąconym po pierwszym trzasku, a mimo to sam widział już oczyma wyobraźni jak spada w błotnistą otchłań. Zlokalizowanie powodu dla którego fortyfikacja trzęsła się w posadach nie była trudna, nawet dla lekko rozmazującego się wzroku Shinichi'ego. Dwa ogromne, przerażające demony drapiąc, gryząc i robiąc się nawzajem kotłowały się właśnie na kruszącym się murze. Zwykły rzut monetom decydował o tym, że miażdżeni przez wielkie, piekielne bestię byli Ci po drugiej stronie, a nie grupa pomarańczowa. Grube odłamki, wrzask bestii, miażdżeni ludzie. To wszystko tak bardzo przypominało pierwsze spotkanie przerośniętego lisa. Być może los ocalił grupę pomarańczowych w tym Shinichi'ego tylko po to aby kpić sobie i szydzić. Przecież demon był tu, miażdżył i siał zło obok Shinichi'ego który poprzysiągł zemstę. Teraz zaś ten sam Shinichi nie poruszał się, jakby scalił się z pozostałościami muru. "Strzelać!" prosta komenda padła z ust dowódcy, a zmęczone serce zamaskowanego mężczyzny zabiło znacznie mocniej. - Strzelaj! - Powtórzył, tylko on kierowal słowa do Ai na która na chwile spojrzał. Młoda dziewczyna władająca przyszłymi losami świata, a co najważniejsze losami jego zemsty. - Poślij to bydle do piekła! - Krzyknął odnajdując w sobie troche więcej siły. Jego spojrzenie omiotło otoczenie, nie chciałby aby ktokolwiek mógł przeszkodzić Ai w jej zadaniu, choć tak naprawdę głownie nie mógł odwrócić wzroku od bestii. Chciał to widzieć, musiał zobaczyć jak krwawi. Jak cierpi i wije się z bólu. Fantazjował o śmierci tego stworzenia i czuł jakby te fantazje uskrzydlały jego zmęczone ciało i umysł.

Skrót:
1) Pomimo małej ilości chakry i zmęczenia Shinichi dalej obserwuje otoczenie w razie nadchodzących zagrożeń względem balisty
2) Shinichi fantazjuje na temat śmierci ogoniastych bestii

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty
Statystyki:
Ukryty tekst

Znane techniki:
Ukryty tekst

Przedmioty:
PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Ciemno-szary płaszcz

Dwie białe maski

Medalion przynależności do klanu Nara

Torba na glinę (Lewe biodro)

Torba na glinę (Prawe biodro)

Kabura na broń (Lewe udo)

Torba (prawy poślad)

Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty
Użyte techniki:

Użyte przedmioty:

Post autor: **Ario** » 19 sty 2024, o 08:24

Gdy zaleczanie trwało, nowo poznały medyk wspomniał o tym, że to on zapieczętował Antykreatora. Ario w swoim stylu spojrzał na niego i chwilę się gapił, po czym wypalił.
- Byłem tam, a Cię nie widziałem. - stwierdził, bo rzeczywiście jak przyszedł i rzucił głową Wojny na arenie, to przechwycili go odrazu Masahiro i Misae, a potem zaprowadzili na operację. - Może...chodzi Ci o któregoś z oficerów? - powiedział, nie dając po sobie zupełnie poznać, czy się nabija, czy jest w stu procentach szczery. Kto znał lalkarza, to wiedział, że on raczej nie żartuje w takich sprawach - ba - on nie żartuje w żadnych sprawach, tak więc sytuacja była prosta. Zdecydowanie gorzej mogły mieć osoby, które pierwszy raz mają kontakt z Kunisaku. Wtedy mogło to zabrzmieć niczym sprytna obelga.
- Tak czy inaczej, gratuluję. - stwierdził, zeskakując z siedziska.

Gdy usłyszał, że ten zapieczętował w nim technikę, chłopak momentalnie rozszerzył oczy i doskoczył do medyka, łapiąc go za frak.
- Nie prosiłem Cię o to. - wysyczał w jego kierunku. Co jak co, ale tak jak Ario dzielił przyjemności na marionetki i projektowanie, tak nienawidził dwóch rzeczy. Jak ktoś atakował słabszych bądź cywili, oraz jak ktoś naruszał jego nietykalność cielesną. Stąd zawsze jak przyjmował jakieś uderzenie to wpadał w mniejszy lub większy szał, a sam dba o to by głównie nie mieć z nikim żadnego kontaktu - fizycznego szczególnie. Zapieczętowanie w nim techniki odebrał jako swoisty gwałt jego własności, w dokładnie taki sam sposób, jaki poczułaby się inna osoba przy zwykłym fizycznym wymuszonym zajściu.

Oczy chłopaka zapłonęły, jednak zobaczył zbliżającą się Misaki i dotarł do niego fakt, że technika, której powiedział medyk, może mu się przydać. Puścił więc nagle Mujina i delikatnym ruchem wygładził miejsce, gdzie wcześniej go trzymał. W końcu finalnie, tamten chciał mu pomóc, a jak Ario już chwilowo ochłonął, to nagle przyznał, że cokolwiek medyk zrobił, pomogło. Miał siłę się zdenerwować, gdy przed chwilą nie mógł złapać oddechu. Tym bardziej, że tamten powiedział, że samo zapieczętowanie da mu jeszcze jedną szansę w przyszłości.

Czyli mógł dwa razy zawalczyć i trzeci będzie jego końcem.

Ario nie skomentował nic więcej. Odsunął się od Mujina i wrócił do Misaki, która pojawiła się nagle obok. Chłopak nie chciał, by ta widziała, jak szarpie się z medykiem. Już i tak puścił ją samopas na wojnę, także cud, że nic jej nie jest.
- Ty wracaj do siedziby i przygotuj wszystkich na to, co tu się stało, ja muszę wrócić na pustynię. - powiedział patrząc jej w oczy, tak jakby był trochę nieobecny myślami. Poruszał ustami i mówił, ale wydawać się mogło, że intensywnie o tym myśli. - Pojawiły się nowe informację, tak jak fakt, że mają bijuu i są dobrze przygotowani. Zajmą Sogen i będą prowadzić dalszą ekspansję. Klany muszą się zjednoczyć i podejść poważnie do tematu. Muszę sam przekazać te informacje. - wyjaśnił dziewczynie. - Wrócę najszybciej jak się...

Wtedy też coś zdrowo pizdnęło i wszystko się zatrzęsło. Ario przyzwyczajony do takich sytuacji, gdzie coś się nagle wybucha, a potem wpada się gdzieś na poziom -1, był gotowy do shunshina przed siebie, w kierunku wyjścia z budynku. Nic się jednak nie stało, a uderzenia zaczęły się powtarzać. Wtedy też krzyk jakiejś kobiety, którą pierwszy raz widział zawezwał wszystkich do organizacji ewakuacji. Kunisaku miał zamiar co do zasady odwrócić się na pięcie i iść jak najszybciej na pustynię, ale jęki i wołania o pomoc sprawiły, że jego ciało nie chciało się poruszyć. Rozejrzał się po łóżkach i policzył, że pacjentów może być i 200. Obecny skład sam miałby trudność w przeniesieniu ich wszystkich naraz.

Jego nogi same zaczęły iść, a jego usta same się poruszyły. Podszedł do kobiety, która wydała rozkaz.

Miał się nie przemęczać. Tso...

- Ario Kunisaku, Sentoki Ayatsuri. - powiedział krótko. - Mogę sam ewakuować... - rozejrzał się jęszcze dodatkowo. - ...pięćdziesięciu pacjentów. Tylko wskaż mi których mam wziąć i gdzie ich przenieść. Nie potrzebuję obstawy, traktuj to jako samodzielną pomoc.

TL:DR
1. Gadka z tym co zapieczętował Antykreatora
2. Gadka z Misaki
3. Gadka z starą Misałe - oferta pomocy.

Ukryty tekst

[EVENT] - Finał

[EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [Event] - Grupa Medyczna

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał

Re: [EVENT] - Finał