[Event] - Grupa Medyczna

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Misae

Podejmowanie decyzji zawsze było bardzo trudne, szczególnie, jeżeli nie znało się ich wyniku przed ich podjęciem. Albo przewidywany wynik nie był taki, który nam się podobał. Misae, która miała na swojej głowie tak wiele, niestety była zmuszona, żeby takie decyzje podejmować. I teraz podjęła jedną.

Kazała Kuroiowi odstąpić od kobiety, którą leczył ze wszystkich swoich sił, skazując ją na śmierć. Misae doskonale wiedziała, że kobieta umrze. Nawet nie przez to, że zdołała obejrzeć pacjentkę. Po prostu rozumiała, że Kuroi nie brzmiałby na tak zdesperowanego, gdyby tak nie było.

Misae słyszała, jak cicho Kuroi i jego klon życzą kobiecie spoczynku w spokoju, następnie odstąpił od niej i ruszył do pracy dalszej, takiej, jaką mu wyznaczyła, a Aka, w momencie, kiedy mogła, po tym, jak Misae jej powiedziała, żeby podać kobiecie środki przeciwbólowe - zrobiła to. Jednak wypowiedziała słowa, które Misae doskonale znała i które sama sobie powtórzyła.

- Zaczyna nam brakować leków przeciwbólowych, Misae - stwierdziła, ale wykonała polecenie. Jej serce też kroiło się na decyzje o odstąpieniu od leczenia.

Misae nie wiedziała, czy kobieta miała szansę przeżyć. Nie wiedziała, czy silniejsza technika lecznicza Tetsuro by ją uratowała. Wiedziała jedynie, że Kuroi sobie nie poradził - być może nie miał umiejętności wystarczająco rozwiniętych. A może kobiety nie dało się uratować. Tego jednak Misae nie mogła wiedzieć, nie kiedy sama się ją nie zajęła. Musiała jednak podjąć decyzję i ta decyzja już zawsze będzie w jej duszy. Czy wcześniej podejmowała tak trudne decyzje? Czy wcześniej skazała kogoś na śmierć? Bo tak się czuła. Jakby skazała kogoś na śmierć.

Obwiniała chyba Shigemiego, za to, w jakim był stanie. Czy był on winny? Na pewno nie pomógł i na pewno musiał sam dojść do siebie, żeby zając się pracą. Odesłała go na dwór, w deszcz, żeby ochłonął. Kuro miał go wyprowadzić i jak najbardziej to zrobił. Chwycił chłopaka za ramię, dość silnie i pociągnął go do bocznego wyjścia.

Dodatkowo Misae pozwoliła Keionowi zabrać Boheia do zajęcia się nogą Kazukiego. Była to dość skomplikowana operacja, szczególnie w czasie trwającej walki, ale skoro była szansa uratować nogę mężczyzny, a Keion chciał spróbować. Bohei miał kolejną szansę, żeby się czegoś nauczyć. Z nich wszystkich, to on korzystał na tej całej sytuacji najwięcej, najbardziej.

Tetsuro został odesłany do Ai, kolejnej blond dziewczynki, którą miał wyleczyć, Kuroi dostał Kubomi, której ciężka rana rozstała uleczona przez Misae, a średnia i lekka czekały na uleczenie. Sama Misae zajęła się swoim przyjacielem, do którego nawet się w tej chwili nie odezwała, kipiąc ze złości.


Kitashi, Kubomi, Misae oraz Kuroi

Kiedy Misae wydawała rozkazy, po tym, jak ukończyła zajmowanie się Kubomi oraz jej największą raną, Kitashi upewnił się, że położył dziewczynę na leżance. Sama Kubomi, kiedy poczuła ulgę, podziękowała Misae i doceniła pracę zespołu medycznego. Kubomi była tutaj tylko przez chwilę, nie widziała, co tutaj się działo wewnętrznie, widziała tylko efekty pracy. A te - na pewno w stosunku do niej - były bardzo widoczne. Pewnie też zwracała uwagę na to, jak się uwijali inni ludzie.

Podziękował jej Kuroi, bo Misae jeszcze parowała ze złości na zaistniałą sytuację. Nie przeszkadzało jej to w leczeniu, była zbyt doświadczona na to. Ale chwilę się nie odezwała. Zabrała się do leczenia Kitashiego, a przez swoja ciszę, była w stanie posłuchać tego, co opowiedział Kitashi o bitwie. Czy fakt słuchania komplementów od Kubomi i głosu przyjaciela ja trochę chociaż uspokoił?

Kuroi przechodził swoje. Jeszcze przed chwilą wołał o pomoc przy umierającej kobiecie i jeszcze przed chwilą walczył ze wszystkich sił o jej życie. Walkę, niestety, tak jak i ona - przegrał. Przyszedł rozkaz, on musiał odstąpić. Oni musieli. Było ich dwóch, miał swojego klona, którzy w tej chwili przeżywał to samo, co on. Gdzieś z tyłu umysłu musiał wiedzieć, że kiedy Shiro zniknie, jego uczucia i smutek oraz poczucie porażki, bycia niewystarczająco dobrym się pogłębią. Spotęgują poprzez przyjście tych samych, a jednak nieco innych uczuć od klona. Musiał zdawać sobie sprawę, że będzie mu ciężko. Teraz jednak jego klon jeszcze został, bo robota nie była skończona.

Mogły się pojawić myśli, czy był wystarczająco dobry, żeby być tutaj, walczyć ze śmiercią, w momencie, kiedy nie potrafił kogoś uratować. Może jednak byłoby mu łatwiej na froncie. Może tam byłby skuteczniejszy?

Misae oddelegowała go do średniej i lekkiej rany, którą na ciele miała Kubomi. Kuroi i klon - Shiro - użyli swojej chakry i zaczęli leczyć dziewczynę. Rana średnia i lekka. Od razu wyczuł, że ciało dziewczyny, chociaż była wyraźnie zmaltretowana przez wroga, odpowiada na leczenie. Ożywiało się. Zaleczało. Miała być słaba, oczywiście, miało ją boleć, pomimo leków przeciwbólowych, ale przychodziła ulga. Rany się goiły, kości się zrastały. Wszystko miało być w porządku. Połączona siła technik leczących całkowicie doprowadziła Kubomi do stanu użytku, oczywiście, nie licząc zmęczenia.

Rany Kitashiego również się leczyły pod wpływem chakry Misae. Ryzykowała, oczywiście, zostawienie za sobą ślady blizn po poparzeniu, ale tkanka Kitashiego odbudowywała się. Czuł dziwne mrowienie w miejscu, gdzie to następowało, ale widział, że wszystko się zaleczało o ból odchodził. Misae dokonywała cudu. Cudu, o którym każdy z nich wiedział, że może nastąpić przy leczeniu, ale poczucie, że rana była leczona i odchodzenie bólu - były wyjątkową ulgą.


Keion i Bohei

Bohei poszedł się uczyć dalej. Tym razem, po pozwoleniu Misae, dołączył do Keiona. Shigemi został porzucony, a młodzieniec i mężczyzna przenieśli się do łóżka, gdzie leżał nieprzytomny Uchiha. Jego stan w dalszym ciągu był stabilny, ale noga była w stanie opłakanym. Trochę tutaj złych rzeczy Bohei już widział - krew, wnętrzności, urazy takie, jakich sobie do tej pory nie wyobrażał. A jednak rana u Kazukiego, która wyglądała okropnie. Ten jad węża, który ją doprowadził do takiego stanu musiał być bardzo silny, bo na sam widok - i zapach - zgniłej tkanki, aż się odechciewało przy tym pracować.

Keion, szczęśliwie miał plan i nie miał zamiaru odbierać starszemu shinobiemu nogi. Swój plan wyjawił Boheiowi. Szesnastolatek miał usuwać tkankę. Był to bardzo delikatny proces i chłopak widział, że, żeby dotrzeć do zdrowej tkanki, będzie musiał ciąć dość głęboko.

Zaczęli jednak razem, Keion wyjaśnił wszystko co i jak, następnie pokazał, jak należało poprawnie pracować nożem… tfu, skalpelem i pincetą. Keion zaprezentował jak chwytał delikatnie martwiczą tkankę oraz delikatnie, przy brzegu martwicy zaczął ciąć, aby oszczędzić jak najwięcej zdrowej tkanki. Samo cięcie musiało być dość głębokie, i Keion musiał zdać sobie sprawę, że razem z martwicą usunie duży kawałek mięśnia. Nie dało się tego łatwo odtworzyć, ale Keion musiał robić to, co musiał robić. Bohei uczył się tego, co mu Keion pokazywał, żeby następnie z najwyższą ostrożnością odtworzyć.

Rana musiała być przemywana, pilnowana, żeby nie wdało się zakażenie. Keion, kiedy już pokazał Boheiowi co i jak – sam przeszedł do leczenia za pomocą chakry. Mogli teraz działać.

Shigemi

Misae była na niego wściekła, ale on jeszcze nie był gotowy na poradzenie sobie z tym, co się działo. Jeszcze mało rejestrował, jeszcze skupiał się na własnym wnętrzu, na własnej pustce. Ledwo zarejestrował to, co Misae mówiła, ale mogło to go zaniepokoić, bo przecież zajmował się pacjentami i robił to, co do niego należało. Nie popełnił żadnego błędu, prawda?

Jednak na jego ramieniu zacisnęła się dłoń i został pociągnięty przez szpital do bocznego wyjścia. Po drodze widział skaczące po płachcie jaszczurki… przecież nie powinien mieć halucynacji, prawda?

Poddał się temu i po chwili był już na deszczu.

Cienkie strugi deszczu spływały mu po twarzy. Spowodowało to, że powoli zaczął się budzić. Ból wracał. Jego oczy, niedawno jeszcze zamroczone narkotykiem, powoli wracały do rzeczywistości.

Makowy sen, który jeszcze przed chwilą niósł ukojenie, teraz odchodził w zapomnienie. Jego ciało zaczęło drżeć, nie tylko z powodu zimna deszczu, ale też z napięcia i bólu, który powracał z każdą minutą. Gdy mleczko traciło swoją moc, ból i złość, które wcześniej zostały stłumione, teraz powracały z podwójną siłą.

Jego oddech był przyspieszony, a każdy wdech przynosił z sobą pieczenie w płucach. Czuł, jak ciężar rzeczywistości przygniata go coraz bardziej. Jego ręce, które wcześniej były nieruchome, teraz drżały niekontrolowanie. Jego nogi były jak waty. Dodatkowo te dźwięki. Deszcz, grzmoty, krzyki, szczęk broni, drżenie ziemi, wybuchy. Był na wojnie, był w środku walki. I ten zgiełk. Było to denerwujące, ale też i przywołujące do rzeczywistości.

- Jak się czujesz? – zapytał Kuro, który wciąż trzymał go za ramię. – I co zrobiłeś, dzieciaku?

Tetsuro, Ai, Shinichi

Spotkanie Ai i Shinichiego w szpitalu polowym nie było teoretycznie bardzo przyjemną sytuacja – znaczyło to, że oboje potrzebowali pomocy. Jednak też z powodu tego, że utworzyli ze sobą silną więź, teraz, kiedy widzieli się żywi, było to jednak jakieś pocieszenie. Oczywiście, Shinichi był absolutnie wykończony, a Ai przeszła swoje i była poważnie ranna. Szczęśliwie, nieśmiertelnie.

Tetsuro przyszło leczenie jej po tym, jak zajął się Isu. Doświadczenie, jakie nabrał przy Dzikiej dało mu szanse na dość szybkie zajęcie się Isu i oddanie jej – zdrowej – w ręce Midori, która miała Isu przetransportować do miejsca, gdzie ta mogła odpocząć. Jej rany wewnętrzne były zaleczone, jej gałąź usunięta, teraz musiała po prostu odespać i lepiej się poczuć. I może nie wracać na front.

Ai natychmiast przywiodła Tetsuro na myśl dziewczynkę z tej samej części klanu Uchiha – Gazo. Wydawała się tez tak samo żywa, i też pomimo własnych ran. Miała sporo ran po pociskach, była to rana ciężka i Tetsuro musiał się zająć ją z należytą uwagą. Szczęśliwie – nadal miał chakrę i teraz po dłuższym czasie leczenia, niemal weszło mu to w nawyk. Działał niemal automatycznie. Tak właśnie wyglądało nabieranie doświadczenia. No i dzięki temu, że miał doświadczenie, mógł też rozbawiać i z Ai i z Shinichim. Oboje mogli mu opowiedzieć co i jak.

Misae

Do Misae podeszła matka, która miała bardzo poważną minę, niemniej wyglądała, jakby coś jej się nie podobało. Zadała pytanie, ale jeszcze tuż przed nim, zerknęła w stronę Katsumi oraz Kamino.

- Misae, kochanie. Czy kiedykolwiek przeszczepiałaś oczy? Czy byłabyś w stanie zrobić podwójny przeszczep w takich warunkach. Bez rekonwalescencji i odpoczynku po przeszczepie.

Pytanie było zadane cicho, a Misae rozumiała jego wagę. Było to coś, na co teoretycznie nie powinna się godzić. Było to bardzo niebezpieczne, groziło śmiercią, kalectwem i nieudanym przeszczepem. Było to oczywiste, że chodziło o Katsumi. Było to oczywiste, że Katsumi nie dbała o swój los teraz i chciała wrócić do walki, odbierając wzrok siostry, najwyraźniej.



Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Jeżeli uda się wam odpisać szybciej, to spróbuję nadrobić.
+ Dużo h spóźnienia do wykorzystania, just write
Czas na odpis Grupa Medyczna :
Czas na odpis Prowadzącego :

[Ai]

Usłyszała jak jakaś piękna kobieta mówiłą jej imię i że ma się nią zając jakiś Tetsuro. Człapała rozglądając się to na lewo, to na prawo szukając kogoś kto będzie sprawiał wrażenie jakby nazywał się tak jak ten mężczyzna, który miał ją leczyć. Nie była zdana na samą siebie, bo ktoś też ją pokierował w odpowiednie miejsce. Zaskoczyło ją to, że trafiła do kogoś, kto najwyraźniej zajmował się też Shinichim. Definitywnie życia tego blond duetu były ze sobą splecione jakąś nicią przeznaczenia, czy może raczej nicią zrobioną z futra demonicznego lisa, który na jej nieszczęście jeszcze się nie zjawił. Jakby głupie to nie było, chciała się największej z Bestii jak najszybciej. Pokonanie demona, będzie pokonaniem Potworów zza Muru. Chyba.
Kiedy zielonowłosy wskazał jej miejsce, w którym ma się położyć, zrobiła to skinieniem głowy odpowiadając na to polecenie, uśmiechnęła się do niego, nieco się krzywiło. Chyba adrenalina czy inne rzeczy, które zdawały się tłamsić jej ból zaczynały puszczać. -Shi-nii! Mówiłam, że nie umrę. Widziałeś umierających Bogów? - Powiedziała do swojego przyjaciela, kiedy kładła się na łóżko, aby poddać się leczeniu. Przy okazji się zaśmiała wypluwając krew, no. Musiała podtrzymywać innych na duchu! Musiała podtrzymywać siebie na duchu. Musiała jak najbardziej rozpalać w swoim sercu nadzieję i wiarę w sukces. A najprościej jej było wracając do tego bardziej beztroskiego czasu, kiedy to wygłupiała się udając jakieś bóstwo. Z kolei to, że nie umrze to mu mówiła zanim wszystko się zaczęło, zanim doszło do pierwszego uderzenia głazów. Generalnie było to "nie umrzemy", ale no. Przeżyli Lisa, przeżyją i to.
Ona zaczepiła swojego przyjaciela, a Tetsuro ją. Co słychać na szczycie muru? Trudno jej było na to odpowiedzieć. Nie wiedziała jak sobie radzili w innej części muru, niż ta, za którą odpowiadała drużyna pomarańczowych. Goketsu sobie chyba radził dobrze, ale to dalej była grupa, do której należała. No cóż. Ale jak u medyków zdaje się być um... dobrze. To raczej u reszty też jest przynajmniej akceptowalnei. -Dobrze. Dużo Potworów udało się zestrzelić zanim doleciały do twierdzy. Te, które wylądowały, nikogo nie skrzywdzą. - Uśmiechnęła się, choć się nie podnosiła to też jeżeli nie spojrzał na jej twarz to mógł tego nie zobaczyć. Nie nazywała dzikich ludźmi, bo nie byli nimi. Nie dla niej. Jeżeli nie domyśli się kim były te całe "Potwory" to trudno. Chciała jeszcze dodać, że nigdzie nie widziała Lisiego Demona, ale nie była pewna na ile jego obecność wśród tej dzikiej armii jest tematem jawnym. Nie chciała, przynajmniej wśród medyków, rzucać takich strasznych informacji. Przemilczała też temat demonów pędzących ku twierdzy, może już o nich wiedzą, a jak nie, to może w sumie nie powinii.
-Nie musicie się tu niczego bać, Tetsu-kun! Zadbamy, aby nikt was nie skrzywdził! - W jej głosie była wyczuwalna wyjątkowa duma. Wyszła z założenia, że jak ktoś jest medykiem, to niekoniecznie będzie świetnym wojownikiem. Coś za coś. -I żeby mieszkańcy Kotei mieli dokąd wrócić! - Co było dla niej najważniejsze. Pewnie gdyby nie chodziło o Sogen, całą tę wojnę miałaby w głębokim poważaniu. Ale Potwory najechały jej dom i zagrażały jej bliskim. A na to by się tutaj te dzikusy panoszyły... nie mogła pozwolić, -Jak coś to wystarczy tylko mnie załatać, bym mogł wrócić do Minoru i Mijikumy. Jestem im potrzebna.- Brodaty (już całkowicie łysy) szermierz mówił, że jest im potrzebna. Więc nie kłamała. Zresztą... to chyba oczywiste, że bez niej sobie nie poradzą i jej obecność jest klu-czo-wa. Jej zwierzaczki zrobiły dobrą robotę wykańczając tego cholernego, dwugłowego szermierza. I jedną z połówek dwugłowej kobiety, która tak przypiekła Kitashiego. Choć wyprała się też z dużej ilości chakry, to nawet gdyby nie rany, długo by nie powalczyła, dużo rysunków by nie ożywiła. Najwyżej będzie chlapać atramentem na lewo i prawo.
Nie miała jednak pojęcia w jakim była stanie, czy załatanie będzie faktycznie wystarczające. Czasem zajęknęła z bólu, kiedy była opatrywana, ale starała się zgrywać dużo twardszą niż była w rzeczywistości. Przyjęła też napój od zielonowłosego klona, podziękowała uśmiechając się najszerzej jak tylko mogła bez odczuwania dużego bólu. I wypiła na raz. Bała się smaku tego co dostała. Leki kojarzyły się jej z niedobrymi rzeczami.

---

Podchodzi do Tetsuro, kładzie się na wskazanym łóżku. Zagaduje do Shinichiego, odpowiada Tetsuro. Wypija podany napój.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Shigemi]

Budziłem się powoli, jakby moja dusza zbyt długo płynęła w opiumowych morzach, opuszczając mnie stopniowo, niczym cicha fala cofająca się na brzegu oceanu. W miarę jak opium opuszczało moje żyły, budziłem się ze snu, który był jednocześnie snem i koszmarem. Świadomość wracała do mnie stopniowo, jak mgła, która zaczyna się unosić z ziemi o świcie. W miarę jak deszcz stukał w blaszany dach nad moim łóżkiem, dźwięk ten przecinał mroczną ciszę w moim umyśle. Chwila jaki blaszany dach? Przecież to był namiot! - omamy jak widać nie dawały za wygraną.

W miarę jak opium opuszczało moje ciało, wracała pustka, która zwykle była moją towarzyszką. Ale tym razem towarzyszyła jej także fala gniewu i złości. Gniew na siebie za uciekanie w objęcia opium, za chwilową ucieczkę od rzeczywistości, która zawsze wracała, aby mnie dopaść. Złość na świat, który był bezwzględny i okrutny, na los, który rzucił mnie w wir przemocy i cierpienia.

Deszcz stukał rytmicznie, jakby próbując wybić ze mnie wszystkie złe myśli. Ale one były tam, ukryte głęboko w moim wnętrzu, jak żarzące się węgle, gotowe w każdej chwili zapłonąć. W oczach mojej wyobraźni widziałem obrazy przeszłości – ranni pacjenci, których nie udało mi się uratować, krzyki bólu, które nadal rozbrzmiewały w moich uszach, i oblicza tych, którym nie udało się uciec przed losem.

Złość wzbierała we mnie jak fala, przynosząc ze sobą gorzkie łzy. Byłem zły na siebie za moją bezsilność, za moje ograniczone możliwości, za to, że nie mogłem naprawić tego, co zostało zniszczone. Byłem zły na świat za jego okrucieństwo, za to, że pozwalał na istnienie takiego cierpienia. Ale w tej złości było coś więcej – było też poczucie zobowiązania, chęć zmiany tego okrutnego status quo.

W miarę jak deszcz stawał się intensywniejszy, czułem, jakby moje wnętrze było przemywane, jakby każda kropla deszczu miała moc oczyszczenia. Odczuwałem potrzebę zmiany, potrzebę działania, choć nie wiedziałem jeszcze, jak to zrobić. Byłem medykiem, ale czułem, że moje umiejętności mogą posłużyć czemuś większemu, czemuś, co przyniesie nadzieję tam, gdzie jej brakuje.

W miarę jak deszcz przybierał na sile, moje myśli zaczęły się klarować. Czułem, że muszę wykorzystać swoją wiedzę i umiejętności, aby pomóc innym, zmieniać świat, choćby w niewielkim stopniu. Byłem jeszcze młody, ale czułem w sobie ogromną siłę, gotową do użycia dla dobra innych. Deszcz płynący zza okna stał się dla mnie znakiem – znakiem, że nawet w największej burzy można znaleźć spokój, że nawet najcięższe chwile mogą prowadzić do przebudzenia.

Zanim opium całkowicie opuściło moje ciało, obiecałem sobie, że użyję swojej siły, aby przynieść nadzieję tam, gdzie jej brakuje, i działać jako lekarz ninja, który nie tylko leczy rany ciała, ale również rany duszy. Deszcz nadal płynął za oknem, ale teraz patrzyłem na niego z nowym spojrzeniem – spojrzeniem nadziei.

Deszcz padał za oknem, a ja leżałem na łóżku, wpatrując się w te płynące krople jakby szukałem odpowiedzi na pytania, które dręczyły moją duszę. Deszcz był jakby odbiciem mojego wnętrza – burzowy, nieprzewidywalny, ale jednocześnie oczyszczający. Poczułem, jak moje ciało opuszcza resztki letargu, a wraz z nimi opiumowe marzenia, które jeszcze niedawno mnie ogarniały.

W tej chwili ciszy, gdy deszcz stukał w dach, zapanowało wewnętrzne wzburzenie. W głębi duszy czułem przypływ energii i determinacji. Byłem świadomy swojego powołania jako medyka ninja – nie tylko leczyć ciała, ale również przynieść pociechę i nadzieję duszom, które znalazły się na krawędzi przepaści. Byłem gotów zmierzyć się z własnymi słabościami, z demonami przeszłości, aby stać się lekarzem, którego ludzie potrzebowali, lekarzem, który nie tylko widzi ból, ale również potrafi go złagodzić.

Czułem, jak w moim wnętrzu zaczyna płonąć płomień determinacji. Zdecydowanie wstałem z krzesła, zmyłem z twarzy resztki opiumowego snu. Patrzyłem w okno, gdzie deszcz nadal lał się z nieba, ale teraz widziałem w nim coś więcej – widziałem szansę na odbudowę, na przyszłość, w której moje umiejętności będą używane dla dobra innych.

Napełniłem płuca świeżym powietrzem deszczowym, czując, jak każdy oddech wypycha z mojego wnętrza ciężar przeszłości. Byłem gotów zmierzyć się z wyzwaniami, które przyniesie przyszłość. Odczuwałem nową pewność siebie, gotowość do stawienia czoła temu, co przyniesie los. Byłem młodym medykiem ninja, a teraz czułem, że jestem gotów stać się również wojownikiem – wojownikiem nadziei, który przynosi światło nawet w najciemniejszych zakamarkach ludzkiej duszy.

Z każdą kroplą deszczu, która uderzała w ziemię, czułem, jak moja wewnętrzna burza ucicha. Była to burza przemiany, burza odrodzenia. Ostatnie ślady opium zmyły się z mojego ciała, a ja stałem się gotów do tego, co przyniesie nowy dzień. Z mocą w sercu, z nadzieją w oczach, wyruszyłem w stronę przyszłości, gotów pomagać innym, gotów być ich ostatnią deską ratunku w morzu cierpienia. Deszcz przestał być dla mnie tylko kroplami wody – stał się symbolem nowego początku, szansą na przeżycie i przetrwanie, nie tylko dla mnie, ale dla wszystkich, których los postawił na mojej drodze.

Opium długo trzymało mnie w swoim uścisku, ale w miarę jak deszcz powoli kapał za oknem, poczułem, jak moje zmysły wracają do mnie. Ta cisza, ta przestrzeń, w której zawsze się znajdowałem po zażyciu narkotyku, teraz zaczęła mnie dusić. Deszcz, który wcześniej był dla mnie jak kołysanka, teraz stał się jak chłosta, która miała mnie obudzić.

Z każdą minutą, jak deszcz stukał w dach, czułem, jak moje ciało odradza się od wewnątrz. To nie był już sen, to był stan pełnej świadomości, którą przynosiła ze sobą rzeczywistość. Otworzyłem oczy i spojrzałem w okno. Krople deszczu tańczyły na szybach jak łzy nieba, a ja poczułem ich chłód na swojej skórze. To uczucie było jak otrzeźwienie, jak przypomnienie mi, kim naprawdę jestem.

W mojej głowie zaczęły wracać wspomnienia – obrazy z przeszłości, ludzie, których udało mi się uratować, ale także ci, których nie mogłem. Poczułem, jak ból w sercu zaczyna się nasilać, jak wściekłość wypełnia mnie po brzegi. Byłem zły na siebie za to, że pozwoliłem sobie na ucieczkę w nałóg, zamiast stawić czoła prawdziwym problemom. Byłem zły na świat za to, że pozwalał mi na to, za to że istnieją ludzie, którzy cierpią, którzy potrzebują pomocy, a ja byłem zbyt otępiony, aby im pomóc.

Deszcz przestał być dla mnie tylko dźwiękiem. Stał się symbolem oczyszczenia, jakby niebo płakało za moją utraconą siłą woli. Czułem, jak moje ciało zaczyna się budzić z letargu. To uczucie było jak powrót do życia, jak wydostawanie się spod góry kamieni, które na mnie leżały. Ale wraz z odczuwaniem siły, pojawiło się również poczucie odpowiedzialności. Wiedziałem, że muszę coś zrobić, muszę działać, aby naprawić to, co zniszczyłem.

Poczułem, jak deszcz mokro przebiera mi przez ubranie, ale nie zwracałem na to uwagi. Teraz moim celem było zmierzyć się ze swoimi demonami, odnaleźć tę siłę, która kiedyś mnie napędzała. Wiedziałem, że droga będzie trudna, ale deszcz, który nadal padał za oknem, dawał mi nadzieję. Był jakby obietnicą, że nawet po największej burzy w końcu wychodzi słońce. Tak samo w moim życiu – nawet po najcięższych chwilach nadal jest nadzieja na lepsze jutro. Z tym myśleniem w sercu, wyruszyłem, gotów stawić czoła wyzwaniom, które przyniesie przyszłość. Deszcz był teraz dla mnie znakiem nadziei, której nie zamierzałem stracić. Spojrzałem na Kuro, który coś do mnie powiedział, westchnąłem cicho:
-Wykonałem rozkaz, ale za duża dawka, źle oznaczone. - westchnąłem znowu - Ale chyba właśnie wróciłem, jest źle?

[Misae]

To była bardzo trudna sytuacja. Zgłaszając się do pracy w szpitalu, nie spodziewała się, że będzie miała tak ogromną odpowiedzialność. Wiedziała, że jako medyk, będzie odpowiadać za ludzkie życie, jednak tutaj, rozmach był jeszcze większy. Nie tylko decydowała o swoich, ale i o pacjentach swoich współpracowników. To ona podejmowała ostateczną decyzję kogo i czy ratować. Teraz jeszcze nie docierało do niej wszystko, kiedy emocje opadną dojdzie do niej wszystko co miało miejsce tej trudnej nocy. Teraz nie mogła tracić skupienia na rozmyślanie i rozpamiętywanie.
Bohei podziękował jej za możliwość ratowania nogi rannego negocjatora. Misae widziała w tym sensowne posunięcie, a zarazem widziała, że im zależy. Może będzie to mały uśmiech losu po stracie sprzed chwili.
-Ufam wam, współpracujcie i dajcie z siebie wszystko - poleciła na koniec ze skinieniem głową.
Było trudno. Każdy chciał być dobrym gliną. Łatwo się chwaliło, mówiło pokrzepiające słowa czy górnolotne przemowy. Kiedy jednak dochodziło się do ciężkich wyborów ludzie woleli chować głowę w piasek. Wyrzucenie Shigemi'ego, odstąpienie od leczenia tamtej kobiety, decyzja o przekazaniu jej leków, chociaż umierała...
-Wiem... - odparła wpatrując się uparcie w zaleczane rany. To było trudne i potem przyjdzie jej się mierzyć z konsekwencjami wyborów, zwłaszcza, że na pewno nie był to jej ostatni. Nie mogła być tą Misae, którą w sobie kochała, uśmiechniętą, pogodną i serdeczną... musiała zacząć myśleć pragmatycznie i poważnie. Musiała być tą Misae, którą zaczęła poznawać, gdy rozpoczęła swoje podróże po świecie... a jednak nie była w stanie skazać kobiety na śmierć w cierpieniu. Zasługiwała aby odejść w spokoju... niestety o godnym odejściu nie było mowy. Chociaż tyle na sam koniec mogła dla niej zrobić... szkoda, że tylko tyle
Uniosła na moment wzrok na Kuroi,a gdy podchodził zająć się Kubomi. Wbiła w niego swoje kolorowe tęczówki, które w tym momencie mimo pozoru bycia silnymi gdzieś w głębi, bardzo głęboko zdawały się być w żalu, że musiała to zrobić. Może szukała odrobiny zrozumienia, a zarazem walczyła ze sobą aby tego nie robić. Nie chciała aby pomyślał, że wątpiła w słuszność swojego wyboru. To było takie trudne...
Spuściła wzrok na leczonego Kitashi'ego. Schodziła z niej złość. Gdzieś powoli odzywało się zdławiane emocjami zmęczenie. Jej głowa była jeszcze wrażliwsza po obrazach, których była świadkiem raptem kilka chwil wcześniej. Nie miała czasu aby sobie wszystko poukładać, a raz zarazem spotykały ją kolejne trudności, które zamierzała z godnością nosić na swoich barkach.
Odetchnęła głęboko rozluźniając nieco mięśnie. Chociaż tyle, że rany poddawały się jej chakrze i chciały współpracować.
Wysłuchała cierpliwie wszystkiego co przekazał jej Kitashi. Niestety było tak jak ona i inni się mogli obawiać. Walka była bardzo ciężka, a ją personalnie było ciężko słuchać o rannym przyjacielu, zwłaszcza kiedy zasklepiała rany drugiemu. Pokręciła głową z dezaprobatą. Minoru nie mógł robić za bohatera, nie było jej obok. Jego lekkomyślność powodowała u niej troskę. Zbyt często widziała konsekwencje jego pomysłów.
-Jak wrócisz każ mu się zbierać i tutaj przyjść, niech nie szarżuje... Całe szczęście, że macie siebie tam na miejscu, ale uważajcie na siebie proszę... - odsunęla się lekko by móc spojrzeć na twarz przyjaciela i posłać mu ciepły acz matczyny uśmiech - Jeśli czegokolwiek wam trzeba daj mi znać, mam sporo sprzętu przy sobie, mi się tutaj nie przyda - miała go przy sobie zdecydowanie za dużo. Jeżeli tylko była szansa, że im uratuje życie, to zamierzała przekazać im choćby ostatni kunai. Wszystko czego tylko będą potrzebowali.
Potem miejsce miało coś, czego się nie spodziewała. Kubomi, a zaraz po niej Kitashi zdecydowali się powiedzieć dużo ciepłych i bardzo wspierających słów. Było to niczym najsłodszy miód na jej skatowane w tym momencie serce. Poczuła jak cała złość, której resztki mogły jeszcze w niej drzemać, rozpłynęły się niczym poranna mgła.
-Dziękuję Kubomi-san... Dziękuję Kitashi. To naprawdę dużo znaczy - odparła szczerze, wyczuwalnie wdzięczna i przejęta - I chociaż serce mi rośnie od takich pacjentów, proszę abyście już tutaj nie wracali - dodała końcówkę nieco bardziej żartobliwie, licząc, że zrozumieją, że nie dać się więcej doprowadzić do ran.
Ku zaskoczeniu dołączyła do niej jej matka. Misae spojrzała na nią pytająco i nie czekając długo, usłyszała co przywiodło Meduki do niej.
Misae uniosła nieco wyżej brew w niemym pytaniu.
-Przeszczepiałam - przyznała ze skinieniem głowy. Miejsce wbrew temu co mogła sądzić Meduki było dużo lepsze niż wcześniej. Poprzedni przeszczep oczu miał miejsce w samotnej, brudnej szopie o mocno okrojonych warunkach sanitarnych i medycznych. Jeśli by na to spojrzeć to tutejsze warunki w porównaniu do poprzednich były niemal królewskie -Warunki są w porządku. Sądzę, że poradziłabym sobie z zadaniem, ale dla efektywniejszej i pewniejszej pracy potrzebna by mi była pomoc lecz... - zawiesiła na chwilę głos -...mamy tak wielu pacjentów... - nie dokończyła, ale jej wzrok wymownie pytał czy naprawdę przeszczep w momencie kiedy tyle osób walczyło o życie był konieczny.
Gdzieś z tyłu głowy zdała sobie sprawę z jednego. Kuroi nie wiedział, że po ich rozmowach o możliwości przeszczepiania organów i umiejętności ona niesiona jego inspiracją i kilkoma szalonymi ludźmi przeprowadzi taki zabieg. A może spotkał już Kyoushi'ego i wiedział? Kątem oka zerknęła w stronę Kuroi'a a jej spojrzenie mówiło "dokonałam tego, co kiedyś dywagowaliśmy czy jest możliwe". Mała iskierka, aby osoba, która ją szkoliła i była dla niej wymagającym nauczycielem była z niej dumna.

1. Odpowiedź Keionowi
2. Odpowiedzenie Ace
3. Dalsze leczenie Kitashiego
4. Posłanie spojrzenia Kuroi'owi
5. Wymiana zdań z Kitashim i Kubomi
6. Rozmowa z matką
7. Ponowne spojrzenie na Kuroi'a

  Ukryty tekst

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Boukyaku Shinichi]

Bezwładna ręka niczym kukiełki uniosła się podnoszona przez asystentkę lekarza. Oszpecony mężczyzna słuchał kierowanych do niego słów z pełną powagą. Oczy zaś nieustannie wpatrywały się w biała maskę. Opatrunki sprawnie zaczęły spowijać obolałe ciało, a podane płyny drogą doustną wywoływać drobny zastrzyk energii. Prawda wypowiadana przez Tetsuro uderzała z ogromną siłą i nie pozostawiała wiele nadziei. Blondyn nie ignorował jej, wręcz zdawał się doskonale rozumieć swoją pozycję. Dodawało to tylko jeszcze więcej dramatyzmu do już opłakanej sytuacji. "Długo". Dokładnie tyle wystarczyło Shinichi'emu. Jego błękitne, lekko zapadnięte oczy spojrzały na Midori jakby chciał dać sygnał. Poczekał jeszcze kilka uderzeń serca, aż opatrunek był gotowy i wstał z pryczy. Nie miał na sobie już płaszcza, gdyż okrył nim Isu. Jedna maska została porzucona, druga zaś kurczowo ściskana byłą przez jedną dłoń. Shinichi nie wyglądał w żadnym razie najlepiej, ale dalej zdobył się na uśmiech. Isu udało się uratować. - Dziękuje. Nigdy Wam tego nie zapomnę. - Pochylił głowę bardzo głęboko, a gdy ją unosił w pobliżu pojawiła się ona.
Los splatał ich życia ze sobą nieustannie. Drobna uśmiechnięta dziewczyna o blond włosach i oszpecony blizną na głowie blondyn. Oboje przeżyli wiele w swoim towarzystwie, a teraz znów mieli okazje widzieć się w tragicznym momencie. Trudne chwile bardzo wiążą ze sobą ludzi. - Wiem. Cieszę się, że dotrzymałaś słowa. - Odparł z wyraźna ulgą, ale w oczach wędrujących po licznych ranach widać było zaniepokojenie. Żyła, a to liczyło się najbardziej. Żałował, że nie mógł być na murze i uchronić ją przed krzywdą. Czuł się słaby, i całkowicie bezsilny na otaczającą go rzeczywistość. To rodziło jeszcze więcej gniewu. - Pamiętaj, żeby dotrzymać tego słowa aż do samego końca. - Dodał po chwili zbliżając się do pryczy, aby móc spojrzeć na jej twarz. Miał dziwne poczucie, że może być to ostatni raz kiedy ją widzi. - Bo jeśli nie, to nawet boskość Cię nie uchroni przed moim nawiedzaniem Cię z zaświatów. - Spróbował zażartować po czym nałożył na twarz biała maskę. Obrócił się i ruszył w stronę wyjścia. Miał ważną misję do wykonania.

Skrót:
1) Shinichi dziękuje za uratowanie życia Isu, uznając siebie jako dłużnika wobec Tetsuro i Midori.
2) Shinichi wymienia parę słów z Ai.
3) Shinichi zakłada maskę i rusza w stronę muru. Prosto do grupy pomarańczowej.

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane techniki:

  Ukryty tekst

Przedmioty:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemno-szary płaszcz
• Dwie białe maski
• Medalion przynależności do klanu Nara
• Torba na glinę (Lewe biodro)
• Torba na glinę (Prawe biodro)
• Kabura na broń (Lewe udo)
• Torba (prawy poślad)
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty

Użyte techniki:

Użyte przedmioty:

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Tetsuro wskazał dziewczynie miejsce, na którym powinna się położyć, samemu szykując się do zabiegu. Jej rany były poważne, na szczęście nie zagrażały życiu, przynajmniej już nie, gdyż zaraz się nimi zajmie. W tym czasie dwójka jego pacjentów zaczęło rozmowę. A więc się znali, może to lepiej, dzięki czemu będą mogli podnieść się na duchu, widząc, że towarzysze żyją. Shinichi niestety nie planował zostawać w szpitalu, zapewne gdyby obłożenie było mniejsze, to Tetsuro starałby się go zatrzymać, niestety, nie mieli na to czasu. Byli na wojnie, gdzie każdy musi dbać o siebie. Nie znał też pełni jego sytuacji, więc nie chciał wyrokować, czy ta decyzja jest aż tak głupia. Co prawda w jego oczach była, no ale on nie był doświadczony w tych sprawach, to była jego pierwsza taka bitwa.

- Przeżyj. Tak w najlepszy sposób nam się odwdzięczysz. - odpowiedział na pożegnanie Shinichiego, dosyć krótko i chłodno kończąc zdanie. Taka była prawda, jeżeli planował zginąć, to znaczyło, że nie potrzebnie był ratowany. Tylko jeżeli przeżyje, będzie to znak, że pomoc została mu udzielona słusznie. No chyba, że sam jego powrót na pole bitwy wiele zmieni, a jego śmierć przechyli szalę, choć patrząc po jego ranach i stanie na tak wczesnym etapie bitwy, w porównaniu do innych rannych, to tego raczej nie zakładał.

Po zakończeniu przygotować, Zielonowłosy podszedł do swojej pacjentki. Mniej więcej w tym czasie jego ziemne klony powinny zakończyć podawanie dziewczynie leków i zająć się uciskaniem ran. Dłoń marionetkarza rozświetliła się zieloną chakrą, a on sam powoli zaczął regenerować dziury po pociskach. Powoli do dziewczyny powinna przychodzić ulga spowodowana usunięciem źródeł bólu, niestety, było ich kilka, a z tych niezaleczonych cały czas sączyła się krew, co oznaczało, że rany były głębokie, niektóre z nich nawet na wylot.

- W razie czego wielu z nas też umie zadbać o siebie oraz pacjentów. W murach tego szpitala pracuje kilku silnych zawodników.- uśmiechnął się pod nosem. Nie koniecznie miał siebie na myśli, choć ostatnie wydarzenia na pustyni pokazały mu, że w cale taki słaby nie jest, no ale patrząc chociażby po okolicznych medykach. Zdolności Kuroi’a znał bardzo dobrze, Misae też wyglądała na doświadczonego wojownika, miała w sobie to coś, no i znała starego zrzędę, którego mimo wieku, pewnie nie poznała w domu spokojnej starości, a to dopiero początek wymieniania.

- Śmieszna sprawa, zapewne to zbieg okoliczności, ale jedna z moich poprzednich pacjentek wyglądała bardzo podobnie do Ciebie, ten sam wiek, podobne zachowanie i maniery… Tylko przeklinała dużo więcej. Znasz ją może? Miała na imię Mina. Niestety nazwiska nie poznałem, ale odleciała na takim czarno-białym ptaku, dosyć popularnym w tych stronach. - Nie miał wiele wiedzy o tutejszych obywatelach, ale dziwne mu się wydawało, że kolejna sogeńska nastolatka wygląda dokładnie tak samo jak poprzednia. No musi być coś na rzeczy, co nie!

- Już kończę, za chwilę ból powinien ustać. Uspokoisz się, wypijesz coś na wzmocnienie i będziesz wolna, będziesz mogła wracać do swojego oddziału. - uśmiechnął się do swojej pacjentki, kiedy zaleczał jej ostatnią ranę. Te mimo powagi, goiły się szybko i ładnie, wszystko za sprawą wysokopoziomowej techniki leczącej, którą zastosował zielonowłosy.

- Misae-san, kończę z Ai, zaraz będę wolny. Kto następny? - spojrzał przez ramię w stronę miejsca, gdzie zbierali się wszyscy. Coś musiało być na rzeczy, skoro sama szefowa szpitala przyszła porozmawiać z Misae. Nie była resztą sama, było tam kilka innych osób, których niestety Zielonowłosy nie znał.

Kiedy Tetsu zakończył leczenie ran, nakazał swoim klonom przetarcie zabliźnionych ran, oraz podanie dziewczynie coś na regenerację. Sam w tym czasie po raz kolejny sięgnął po coś do picia. W typowy dla siebie, wręcz nieświadomy sposób wyciągnął przed siebie dłoń w kierunku biurka, na którym odstawił ostatnio kubek z wodą, a następnie chwycił go swoimi nićmi chakry. Szybkim ruchem przyciągnął go do siebie, tak, że wylądował w jego dłoni, a następnie wziął pokaźny łyk wody. Coraz bardziej odczuwał zmęczenie. Miał jeszcze wiele sił, ale pigułka regeneracyjna już była za nim.

- Jak myślisz, dużo jeszcze bitwy zostało? Kto według Ciebie wygrywa? - Zapytał Ai, stając przy jej łóżku. Miał chwilę na oddech i odpoczynek, więc mógł zająć się rozmową z nią, w ten sposób starając się dowiedzieć coś o tym, co słychać za ich czterema ścianami. Mieli taki młyn z pacjentami, że niestety nie było im dane słuchać meldunków z pola bitwy, które przecież było tak blisko, tuż za ścianą.

TL DR :

1. Zakończenie leczenia Ai
2. Kontakt z Misae i picie wody

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Kuroi powoli zastanawiał się jak długo już tutaj był? Czy to była godzina, czy też może mniej, a może już minęło dużo dłużej patrząc na to ile rannych się przewinęło przez namiot. W duszku zastanawiał się jak długo jeszcze będzie to trwać i czy im wszystkim starczy chakry na działanie do samego końca. Nie mieli bowiem nawet chwili by usiąść, odpocząć już nie wspominając o odnowieniu sobie chakry tak potrzebne do tego procesu. Każdy kolejny pacjent sprawiał, że zapasy medyczne kurczyły się i nikt nie zamierzał im przywieźć nowej partii bandaży, leków. Zacznie się kombinowanie z tego, co było pod ręką i co można zaadaptować, a później... pozostawała tylko ewakuacja. Trudno przewidzieć co będzie dalej.
Kuroi i Shiro mieli chwilę wolniejszego czasu - trafiła im się dosyć "prosta" pacjentka, z nie tak poważnymi ranami jak reszta, która została mu przydzielona. Można powiedzieć, że taki luźny moment był dla niego jak nagroda, na którą w sumie nie zasłużył. Może reszta, to po prostu kara za to, że tutaj się pojawił nieproszony? Kto go tam wie. Nie myślał za bardzo co się dzieje na froncie, kto wygrywa, a kto przegrywa. To, że jeszcze nie pojawili się tutaj Dzicy świadczyło tylko, że sytuacja nie jest tragiczna i jeszcze się trochę tutaj utrzymają. Jak długo nie wiedział nikt. Szczątkowe informacje od ludzi z frontu niewiele pomagały, bo to tylko wycinki i tak już nieaktualnych informacji, których nie sposób było złożyć w całość.
Jego pacjentka w końcu była gotowa do drogi - może zmęczona, ale mogła wrócić do boju i wojować o wolnych Uczychów. Skinął do niej głową - a raczej skinęło dwóch Kuroiów, a później zrobiło to w kierunku Kitashiego, by podziękować im za przyjście, za dobre słowo i życzyć powodzenia na froncie. Wolał unikać wielkich słów, tylko dać im robić swoje tak, jak sami zadecydują.
Był też jeszcze ostatni element, czyli Misae która najpierw gadała z matką, a potem poważnie na niego patrzyła. I możesz sobie pomyśleć drogi czytelniku, że przecież Kuroi powinien wiedzieć o co chodzi, ale był typowym facetem i w świetle ostatnich wydarzeń i tego, że jej matka chciała go stąd wyjebać albo zamiast tego wywalić na front innego medyka, tylko doświadczonego - biorąc to wszystko pod uwagę, to Staruszek nie miał zielonego pojęcia o co jej chodzi. Nie umiał czytać z ruchu warg, a tym bardziej ze wzroku. Nawet dwóch Kuroiów popatrzyło na siebie wymownie i obydwoje nadal nie wiedzieli o co jej mogło chodzić. W końcu jeden z nich (oryginalny) podszedł i zapytał
-Zmęczona?
Drugi Kuroi zwany Shiro poszedł zaś sobie gdzieś klapnąć, mając na względzie to, że zaraz zacznie się kolejna fala pacjentów.

Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

TLDR:
1. Porzutka pacjentki
2. Leczenie Kubomi

[Kubomi]

Białowłosa Kunoichi zaciągnęła się powietrzem, niczym ryba, czując ulgę w swojej klatce piersiowej – a raczej standardowy, dotychczas stan. Czuła się gotowa do dalszej walki! Z chęcią by poleżała tutaj i nie brała udziału w starciu na śmierć i życie, ale… niestety miała swoje obowiązki. Podniosła się z dotychczas pozycji leżącej, rozruszając swoje ręce i nogi.
- Dziękuje Kuma-sama. – kiwnęła z szacunkiem głową, jak to ona starając się używać zwrotów grzecznościowych, szczególnie w stosunku do starszych od siebie. – Tobie także Misae-sama, mam nadzieję, że spotkamy się jeszcze wszyscy do bitwy. Na razie chodźmy Kitashi, pewnie ci na górze potrzebują teraz kawalerii. – uśmiechnęła się, choć jak to ona delikatnie, w stosunku do swojego towarzysza. Widziała także jak i Shinichi idzie już na zewnątrz, ale… ironicznie czuła się bardziej skrępowana mówić takie słowa. Może to przez aurę, jaką wokół siebie roztacza? Niezależnie od czegokolwiek miała zamiar już iść, prosto do swojej grupy, by przybyć z odsieczą.

---

Kubomi dziękuje medykom, a następnie planuje już odejść, by pomóc swojej grupie.

---

Statystyki:

  Ukryty tekst

Użyte Techniki:

  Ukryty tekst

Znane Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

- Pancerz z całym swoim dobrodziejstwem

• Dwie kabury, po jednej na udach
• Dwie torby na pośladkach
• Neko-te na dłoniach i nogach pancerza

- Skórzane, czarne rękawiczki
- Czarny płaszcz
- Fioletowa, japońska parasolka przy pasie
- Drewniane pudełko z nogami przy pasie

  Ukryty tekst

Pancerz i Marionetki w użyciu

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Atrybuty Marionetek

  Ukryty tekst

[Keion]

Wszystko co było do powiedzenia w temacie Kazukiego i Shigemiego zostało powiedziane, a przynajmniej wszystko co ja miałem do powiedzenia. Shigemi nie był już moim zmartwieniem, więc go odstawiłem, a Kazuki wciąż czekał na pomoc i raczej nie zamierzał nigdzie uciekać. Misae zaufała nam że sobie poradzić, a ja na to tylko kiwnąłem głową że rozumiem i pociągnąłem za sobą Boheia. Chłopak dzisiaj zdecydowanie wiele się nauczył i pewnie jeszcze nie jednego się nauczy, a ja byłem przekonany że da sobie radę z zadaniem, które na niego czekało. Owe zadanie nie należało do najtrudniejszych, ale wymagało pewnej ręki i staranności, zaś moje przeczucie podpowiadało mi że Imoto nie brakuje jednego ani drugiego.
Podchodząc do rannego od razu przeszedłem do sedna i wytłumaczyłem młodszemu koledze w czym problem i czego od niego oczekuje. Czułem się z tym nieco niezręcznie bo to był pierwszy raz, gdy przyszło mi pokazywać i dawać komuś instrukcje jak powinno się zajmować raną. Jednakże fakt że Bohei uważnie słuchał nieco to ułatwiał, a ja miałem tylko nadzieję że wszystko i że nie brzmię jakbym się wymądrzał. Po wstępnym omówieniu co i jak wziąłem w dłonie przybory i zacząłem pracę. Skalpelem zrobiłem pierwsze nacięcie, zaś pincetą starałem się delikatnie odciągać tkankę martwicą od tej zdrowej, ale ta była bardzo delikatna i pracą z nią nie była łatwa. Początkowo nie szło to po mojej myśli, ale wraz z każdym ruchem przychodziła wprawa oraz opanowanie i udało mi się nie najgorzej zaprezentować to na czym ma polegać praca Imoto. Zanim jeszcze oddałem przybory przemyłem i odkaziłem ranę by Bohei również to ode mnie podpatrzył i o tym pamiętał.
- Teraz to twoje zadanie. - Powiedziałem w końcu odkładając narzędzia chirurgiczne, po czym skupiłem lecznicą chakrę w dłoniach i przyłożyłem je do nogi w miejscu nad, którym pracowałem przed momentem. - Gdybyś miał z czymś problem lub wątpliwości to mów, lepiej zapytać dwa razy niżeli popełnić błąd. -

TL DR:
1. Pokazanie Imoto na czym ma polegać jego zadanie.
2. Leczenie Kazukiego.

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Kitashi]

Kiedy Misae zaczęła zaleczać jego rany chłopak odetchnął z ulgą. Oczywiście trzymał się jakoś do tej pory, musiał choćby nie wiadomo co, ale odczucie tego jak jego tkanki się regenerują i jego siły powoli wracają, było naprawdę czymś co pozwalało na chwile ściągnąć z barków ciężar tego co się działo. Gdy Misae wspomniała aby zesłać Minoru od razu na dół by jego też wyleczono Kitashi kiwnął głową.
-Spokojnie, i tak miałem to w zamiarze. Nie wiem na ile będę w stanie cokolwiek zrobić, bo z moja chakra nie jest za wesoło, ale choćbym miał się tłuc w starciu poślę go tutaj.
Rzucił z delikatnym, pocieszającym uśmiechem. Na propozycje Misae aby przekazać im część rzeczy Kosekiemu zbystrzał wzrok.
-To może być dobry pomysł. Spora część zespołu wraz z Minoru dobrze wykorzystali notki wybuchowe i dzięki temu tak długo się utrzymaliśmy bez bezpośredniego ataku, ale chyba już większość zapasów notek wybuchowych została zużyta podczas obstrzału kamiennymi pociskami, więc dodatkowe zapasy mogą się przydać.
Rzucił spoglądając na skupioną twarz Yamanaki. Po kilku chwilach zaleczane jego ran było skończone i Kitashi mógł już wstać. Na słowa jasnowłosej odnośnie tego by tu nie wracali Koseki uśmiechnął się półgębkiem i zasalutował ze słowami.
-Tak jest
Po czym mruknął do Yamanaki aby lekko rozluźnić napięcie, przed powrotem na pole bitwy gdzie znowu wejdzie w głowę tylko jedna myśl - nie dopuścić by wróg dostał się do miasta. Jeśli Misae cos mu przekazała w związku z jego słowami przyjął to, by potem przekazać to innym członkom drużyny którzy zrobią z tego lepszy użytek
-Na nas już pora, do zobaczenia, miejmy nadzieję ze po wszystkim.
Powiedział z przelotnym uśmiechem do Misae, po czym zwrócił swój wzrok na Kubomi
-Jasne, chodźmy
Powiedział po czym razem ze swoją towarzyszką ruszył na zewnątrz namiotu z celem by powrócić na górę.

1. Kitashi cierpliwie daje Misae zaleczyć jego rany i odpowiadając na jej propozycje mówi jej o niedoborze notek wybuchowych.
2. Gdy jego rany zostają zaleczone chłopak wstaje, wymienia słowa pożegnania z Misae i rusza wraz z Kubomi ku wyjścia

Ekwipunek, Statystyki i Znane Techniki:

Ekwipunek:

Widoczny:
Kabura na Broń(na prawym udzie), 2xTorba(na biodrach), Kamizelka Shinobi(Niebieska, na sobie), Opaska Zjednoczonych Sił Sogen(na czole)

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Wykorzystane Techniki/Przedmioty:

Użyte Techniki:

Użyte Przedmioty:

  Ukryty tekst

Chakra:

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Leczenie było skuteczne. Owszem, wymagało trochę chakry ludzi leczących - w tym przypadku Misae, Kuroia oraz Tetsuro, ale ich doświadczone dłonie doprowadziły do porządku zranionych Kitashiego, Kubomi oraz Ai. Nie obyło się bez bólu, oczywiście. Bo bolało niesamowicie. Ale życie shinobiego i kunoichi zawsze było okupione bólem, więc nie było to nic szczególnego. Miały im za to zostać blizny. Szczególnie Kitashiemu, po oparzeniach. Jego ciało już nigdy nie miało być takie, jak kiedyś.

Czwórka ninja z grupy pomarańczowej zamieniła kilka słów z członkami grupy medycznej, wyjaśnili sytuację, jaka była na murze twierdzy czy w ogóle w walce. Bogini tutejszych ziem, Ai, również zapewniła Tetsuro, że ochroni ich i nie pozwoli, żeby coś złego im się stało. Było to… urocze. Młoda członkini klanu Uchiha, szczepu Gazo była jednak pewna siebie i niemal zawsze radosna. A już na pewno nie straciła nadziei.

Shinichi, gotowy, żeby odejść, złożył jeszcze pewnego rodzaju przysięgę Tetsuro oraz Midori - dwojgu zielonowłosych medyków, którzy tutaj pracowali. Nie pamiętał wiele ze swojego życia, dlatego tym bardziej był to ważny moment - bo pierwszy tego typu dla niego. Był dumny i wdzięczny i może kiedyś będzie w stanie się odpłacić im. Teraz jednak musiał wracać do swojej walki, nawet, jeżeli był wykończony.

Kuroi doprowadził do porządku Kubomi, kończąc leczenie po Misae. Nie była ona szczególnie rozmowna, ale była wdzięczna za pomoc. Być może lepiej wyrażała się przez inne gesty, może przez walkę, ale nie było to dane medykom, żeby zobaczyć. Jeszcze nie teraz. Być może w przyszłości.

Misae zaproponowała Kitashiemu, kiedy ten już doszedł do siebie, część swojego ekwipunku. Młodzieniec - teraz z różową blizną na ciele, która miała się nie zaleczyć, ale może zblednąć - podziękował przyjaciółce za propozycje i przyjął podarunek.

Misae miała szansę w tamtej chwili podzielić się swoim ekwipunkiem. To, co oddała, zostało przyjęte. Jak zostanie wykorzystane? To się jeszcze miało okazać. Kitashi miał rozdać ekwipunek też reszcie swoich towarzyszy.

Całą grupą mogli wracać na mur i pomóc Mijikumie oraz Minoru.



Bohei i Keion pracowali w skupieniu. Musieli. Nie to, że każde cięcie było ważne - tutaj nie było aż takiego ryzyka śmierci Kazukiego. Przede wszystkim chodziło o to, że chcieli wyciąć jak najmniejszy margines zdrowej tkanki. Nie chodziło o przeżycie, ale o uniknięcie w przyszłości bólu u Kazukiego. Oczywiście, trzeba było przede wszystkim uniknąć zostawienia tkanki martwiczej.

Początkowo nie było łatwo - zmęczenie i potrzeba skupienia stanowczo już dawała im w kość, ale praca szła i wszystko wydawało się w jak najlepszym porządku. Bohei wykonywał polecenia Keiona i usuwał tkankę tak, jak starszy kolega mu pokazywał. Oczywiście, było kilka miejsc, gdzie Bohei ciął trochę za głęboko, było kilka innych miejsc, gdzie musiał poprawić cięcie. Keion za to leczył powoli to, co zostało już oczyszczone.

Zajęło im to trochę czasu, ale ostatecznie poradzili sobie z nogą Kazukiego. Niestety, spora część mięśnia musiała zostać wycięta - w pewnym momencie wydawało się to aż przerażające. Ostatecznie Kazuki będzie miał wgłębienie w nodze i brzydką bliznę po leczeniu. Wyniki tej operacji miał być jednak znane dopiero później i była szansa, że ani Keion ani Bohei tego nigdy nie zobaczą.



Shigemi doszedł do siebie. Na tyle, na ile było można w takim czasie. Nadal może nie czuł się najlepiej, deszcz go całkowicie przemoczył, dźwięki walki - krzyki, wybuchy, szczęk oręża - były wokół niego, sprowadzały na ziemię. Nie to, że szybował czy wznosił się gdzieś wysoko. Nie to tutaj się działo. Otępienie jednak z niego zeszło.

Należało się spodziewać tylko problemów żołądkowych wkrótce.

Może jeszcze nie był całkowicie w formie, ale już na pewno nie był niebezpieczeństwem dla pacjentów. Nie w swoim mniemaniu. Co na to Misae, to inna sprawa była.

- Słuchaj, ja nie oceniam, sytuacja w środku była trudna, a mnie też się nie podobało, co zrobił tamten człowiek. Czy jest źle, musisz się dowiedzieć od Misae, ja biegam od łóżka do łóżka i nie do końca wiem, co się ze wszystkim i ze wszystkim dzieje. Ale zadowolona nie była - przyznał Kuro. Nie jemu było oceniać, tylko wykonywać obowiązki.

Kuro zaprowadził Shigemiego do środka, do Misae.


Jaszczurki naprawiły płachtę.


Chociaż i Misae i Tetsuro i Kuroi byli już zmęczeni - niektórzy już po pigułce wspomagającej chakrę, inni po prostu rozdzielający chakrę pomiędzy dwa byty, nadal działali. Udało im się nie tylko doprowadzić kolejnych ludzi - z drużyny pomarańczowej - do użytku i możliwości walki. Oczywiście, było to tak, że medycy ich poskładali i odsyłali z powrotem na śmierć, ale nie oni za to odpowiadali. Nie oni wydawali rozkazy - wyłącznie je wykonywali.

Misae rozmawiała z matką, dość cicho, ale w momencie, kiedy Tetsuro i Kuroi byli w pobliżu, właściwie słyszeli o co chodziło w rozmowie. Mogli wyciągać własne wnioski, o ile jakieś byli w stanie wyciągnąć, będąc nie tak doświadczonymi medykami, jak obie panie Yamanaka, które były przed nimi.

- Rozkazy z najwyższej kwatery. Dowództwo liczy, że po wykonaniu tego przeszczepu wszystko się zakończy, dlatego są gotowi poświęcić czas i chakrę medyków, żeby to wykonać, zarazem poświęcając tych ludzi, którzy mogliby być uratowani. Najwyraźniej to jednak przewyższa te poniesione koszty. A ja nie chcę zlecać tego komuś, komu nie ufam, Misae - powiedziała poważnie Meduki. - To podwójny przeszczep oczu. Musi się udać. Nie ma możliwości, żeby się nie udał. Dodatkowo, nie masz dużo czasu. One będą musiały iść na front, jak tylko przeszczepisz oczy. Im szybciej, tym lepiej. Wiele rzeczy może się nie udać, ale ufam tobie, Misae. To ważne.

- Skompletuj zespół, zaplanuj zabieg. Masz na to dziesięć minut.


Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Jeżeli uda się wam odpisać szybciej, to spróbuję nadrobić.
+ Dużo h spóźnienia do wykorzystania, just write
Czas na odpis Grupa Medyczna :
Czas na odpis Prowadzącego :

[Misae]

Ten dzień dopiero się zaczynał. Przez chwilę przebiegło przez głowę Misae. Było to śmieszne, bo to była prawda. Nie minęło przecież aż tak dużo czasu, a w głowie Misae minęły długie godziny. Może dlatego, że faktycznie troszkę przeżyła więcej? Była to tylko jej subiektywna opinia, ale no...
Nie mniej praca była w pełni. Powoli zaczynały jej się zacierać kolejne leczone przez nią osoby. Na ten moment żyła chwilą obecną, a teraz, leczyła i naprawiała swojego przyjaciela. Kuroi postawił sprawnie Kubomi na nogi. Był to chociaż błysk pozytywnej energii przy tym co działo się do tej pory.
- Powodzenia Kubomi-san - skinęła jej z uśmiechem i podziękowaniem głową. Była jej bardzo wdzięczna za ciepłe słowa. Naprawdę było to wspierające.
Spojrzała na Kitashi'ego, który był też zmartwiony o ich przyjaciela. Trudno jej było sobie wyobrazić sobie, co teraz przeżywali. Jak wyglądała walka na froncie.
- Uważajcie na siebie... nie chcę się kolejną dekadę martwić - wyłapała jego delikatny uśmiech ale jej oczy wyrażały troskę.
Gdy zgodził się na przekazanie sprzętu złożyło się to idealnie z zakończeniem leczenia. Misae zdawała sobie sprawę, że skończy się na bliznach, jednakże teraz nie miała wiele do gadania. Najważniejsze było zaleczyć rany i sprawić, aby przestało go boleć, reszta była tylko dodakowym komfortem.
Od razu zdjęła rękawiczki i odstawiła je na bok, były we krwi, a nie chciała aby zabrudziły broń. Od razu zaczęła wypakowywać sprzęd z toreb na biodrach i przekazała je do rąk przyjaciela, kalkulując w głowie, czy wystarczy.
- Trzymajcie, jeśli będzie konieczność postaram się załatwić jakieś wsparcie. - powiedziała poważnie. Jeżeli będą potrzebować pomocy, a ona się o tym dowie, przybędzie. Jeśli nie ona, to choćby diabła pośle.
- Idźcie, jesteście naszą tarczą i wszyscy to czują - powiedziała pokrzepiająco. To ich odwaga i walczeność zapewniała nadzieję. Medycy byli tylko od tego aby ich wesprze w trudnej chwili.
W międzyczasie zawołał Tetsuro, meldując gotowość do kolejnych zadań.
- To doskonale, chodźcie! - poleciła krótko, skupiając się już w pełni jedynie na rozmowie z matką. Odetchnęła głęboko. Rozumiała powagę sytuacji. Jeżeli Katsumi po odzyskaniu wzroku będzie w stanie zrobić to co zrobiła wtedy na Arenie, to już poziom pomocy będzie niesamowity. To był jeden wojownik, mogący robić za wielu. Shirei-kan.
Spojrzała w oczy matki z powagą
- Dobrze, zrobię wszystko co w mojej mocy. Nie zawiodę cię - obiecała. Wiedziała, że nie ma wielu innych osób, które w tym momencie mogłyby się podjąć zadania, a szukanie kogoś komu zarówno klan Uchiha jak i Meduki by ufała, kto nie byłby Misae mogło być wręcz niewykonalne.
Skinęła jej głową, że rozumie jakie jest jej zadanie i ile ma czasu. Nie liczyła na więcej. Powoli zaczęła układać wszystko w głowie i wtedy podszedł do niej Kuroi, którego obdarowała pogodnym uśmiechem. Po jego minie, zrozumiała, że chyba nie połączył wszystkich kropek, albo będąc skupionym na swoim zadaniu nie wyłapał całej rozmowy. Mogło tak być.
- Troszkę, ale emocje robią swoje, mam nadzieję, że się trzymacie, bo czeka nas iście bojowe zadanie - jej pogodny uśmiech zmienił się w lekko zadziorny
- Aka, czy mogłabyś proszę zebrać wszystkich? - poprosiła kobietę, która była dla niej ogromem wsparcia, tego dnia była dla niej niczym stabilna przystań, która wspierała ją gdy tylko była taka konieczność.
Misae przysunęła się bliżej do Kuroi'a, aby tylko on słyszał to co powie. Kuroi był od niej widocznie wyższy więc lekko zadarła głowę by móc spojrzeć mu w oczy.
- Kuroi, pamiętasz nasze rozmowy sprzed dwóch lat, nim wyruszyłam zobaczyć co się stało na Murze? - zapytała a jej oczy zalśniły ekscytacją, głos lekko jej zadrżał od nadmiaru emocji, tak baprdzo chciała mu powiedzieć. Pochwalić się - Zrobiłam to... wykonałam przeszczep i to nie jeden raz. Naprawdę można przenieść czyjeść umiejętności do innej osoby. To co wydawało się być tylko w teori możliwe... to naprawdę działa. - nie wiedziała czy od razu opowiadać mu o Kyoushi'm. Nie mieli teraz na to niestety czasu. Będzie musiała z nim porozmawiać gdy to się skończy. Teraz nie pozwoli mu zniknąć na tak długo.
Z rozmowy wyrwał ją głos. Trzy małe jaszczurki po ukończonym zadaniu ustawiły się pod nogami Misae.
- Gotowe, namiot zszyty jak ta lala. Trzeci raz jak ktoś będzie robił dziury sam go zapędze do igły i nitki- skwitował Bosu krzyżując łapki na piersi.
Misae rozpromieniona spojrzała na ich trójkę.
- Jesteście wielcy, dziękuję. Ale to nie koniec, szykujcie się. Zanieście zaraz plecak z Tomoe gdzieś w bezpieczne miejsce aby nikt go nie podeptał i aby nie przeszkadzał. Będziecie wiedzieć kiedy. - spojrzała na nich wymownie. Zaraz się zacznie.
Mniej więcej wtedy powinni się wszyscy powoli zebrać. Gdy już byli, rozejrzała się po twarzach obecnych.
Poprosiła gestem dłoni, aby stanęli obok niej bliżej w półkolu dookoła niej, aby nie musiała podnosić głosu. Jaszczury wspięły się na barki Misae, by nie zostać zdeptanymi.
- Słuchajcie proszę. Czeka nas trudny zabieg do przeprowadzenia. Nie wiem czy pamiętacie jak odpowiadałam Shigemi'emu o teoretycznej możliwości przeprowadzenia zabiegu przeszczepu? Będziemy mieli okazję przetestować to w praktyce. Nim zapytacie jest to zadanie o najwyższym priorytecie. Ważniejsze nawet niż to co zrobimy teraz. Jeśli zabieg się powiedzie mamy szansę ocalić dużo więcej istnień. - spojrzała na nich bardzo poważnie, a ton głosu miała pewny.
- Przestawiamy łóżka. W najbliższej okolicy mają zostać tylko dwa. Ułożone krótszym bokiem do siebie. Poduszki mają być ustawione tak, aby osoby poddane zabiegowi leżały głowami w swoją stronę. Ganko, Bosu, Pikushi, Shiro i Kuro - to wasze zadanie. Drugi Tetsuro i Shiro, pomóżcie im. Potrzebne będzie miejsce aby swobodnie się przemieszczać. Nie chcę widzieć tu żadnych krzeseł. Cały teren ma być zakryty parawanami. Mamy komfort, że znajdujmemy się na samym przedzie części medycznej, dzięki czemu będziemy mogli się nieco oddalić od zamieszania z pozostałymi. Dodatkowo zostawcie dwa czyste stoliki, dwa z dostępem do sprzętu medycznego. Po każdym przy łóżku - zaczęła podział obowiązków. Widać było, że gdy tylko zaczęła zdawała się płynąć, wszystko wraz z kolejnym słowem, nabierało więcej sensu. Więcej znaczenia. Czuła się na odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie. Liczyła, że oni też to czują.
- Bohei, Keion, Midori, przygotujcie sprzęt medyczny, cztery czyste i sterylne naczynia wypełnione solą fizjologiczną, po dwa na pustych stolikach. Przygotujcie się też do asystowania - odkazić dokładnie ręce, sprzęt, przygotujcie leki przeciwóblowe, przeciwzakrzepowe i koniecznie coś na wzmocnienie. Nic otępiającego. Znieczulenie miejscowe. - polecenia w miarę możliwości krótkie. Wierzyła, że dodatkowo doświadczone pielęgniarki pomogą aby wszystko działało.
Przeniosła wzrok na kolejne osoby.
- Kuroi, Tetsuro, przygotujcie się do przeprowadzenia zabiegu. Świeże fartuchy, rękawiczki, zdezynfekowani. Sprawdźcie czy macie cały potrzebny sprzęt. Tetsuro, przeprowadzisz zabieg równolegle do mnie, Kuroi, będziesz w stanie wspierać nas leczeniem przez ten czas? - musiałą wiedzieć na jakim poziomie energii był... wszystko gdyby Shigemi, który został przyprowadzony przez Shiro nie nadawał się do pracy. Na ten moment nie odwracała się do Uchihy musiała wszystko ułożyć w głowie.
Spojrzała po twarzach zespołu.
- Ruszajcie, mamy dosłownie kilka minut. Jeżeli są jakieś pytania, pytajcie szybko, gdy zaczniemy zabieg może nie być czasu na wątpliwości. - jaszczury zeskoczyły z ramion. Miały zadanie priorytetowe do wykonania. Najpier plecak z Tomoe, a potem dopiero przestawianie.
- Jak nigdy potrzebuję waszego skupienia i pomocy. Bądźmy jednym ciałem i jedną duszą - ukłoniła się do nich, prosząc o ich pomoc, po czym gdy się wyprostowała uśmiechnęła się do nich ciepło. Pokładała w nich szczerą nadzieję. Uśmiechnęła się do każdego po czym skinieniem głowy pozwoliła im odejść. Jeśli mieli pytania to odpowiedziała.
- Aka, proszę przygotuj moje stanowisko i pomóż mi się przygotować, muszę jeszcze porozmawiać z Shigemi'm. Ufam twojej ocenie. - zwróciła się do kobiety, której naprawdę szczerze zaufała.
W między czasi zaczęła szykować się sama do zabiegu. Zdejmowała zużyty sprzęt. Gestem dłoni zaprosiła do siebie Shigemi'ego, który zdawał się być już przytomny.
Spojrzała na niego poważnie prześwietlając go od butów po czubek czarnej czupryny.
- Shigemi, czy nadajesz się do pracy? - zapytała poważnie. Była to jego ostatnia szansa, a zadanie, które ich czekało było najpoważniejszym zadaniem, jakie kiedykolwiek mógłby wykonać. Jeśli tylko podda swoją przydatność i świadomość pod wątpliwość, Misae nie zawaha się go odsunąć. Od tego co teraz zrobi zależało dużo. Bardzo dużo. Ogarniała tyle co mogła. Po rozmowie z Shigemi'm do końca umyła ręcej, zdezynfekowała się, założyła świeże rękawiczki i fartuch, sprawdziła przygotowany sprzęt. Bardzo liczyła na Akę. Sama nie mogła zrobić wszystkiego.

1. Rozmowa z Kubomi i Kitashim
2. Oddanie sprzętu
3. Zawołanie Tetsuro, rozmowa z Meduki, wysłanie Aki po resztę, rozmowa z Kuroiem
4. Powrót jaszczurek
5. Podział obowiązków
6. Przygotowania i poważna rozmowa z Shigemi'm

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Ai]

Leżała leczona medyczną chakrą Tetsuro, czuła ból, im dłużej była leczona tym był on słabszy. Całemu procesowi towarzyszyło też jakieś dziwne uczucie, którego nigdy wcześniej nie miała okazji poznać. No, nigdy nie była poddawana zabiegowi leczenia przez iryonina, do tej pory nie miała wątpliwej przyjemności odnieść ran, które tego by wymagały. A jednak widzenie i czucie zasklepiających się ran "od tak" nie było czymś codziennym. Wiedząc jak przebiega proces leczenia, a przynajmniej widząc jak to się dzieje, bo niekoniecznie to wszystko rozumiała. Chakra robiła medyczne wzium, a nie bijące wzium co miała okazję widzieć dużo częściej. Pokrzepiające, że mieli wśród swoich medyków tak zdolnych shinobich. Choć nie miała bladego pojęcia tak naprawdę jak bardzo zaawansowaną techniką została potraktowana, pewnie gdyby to było coś najbardziej podstawowego to też nie zwróciłaby uwagi. Ale to co sobie wmawiała było najważniejsze.
-Wszystkich obronimy, Shi-nii. - odpowiedziała już opuszczającemu ich blondynowi. Nie zamierzała umierać, a nie chciała się z tym twierdzeniem powtarzać. Uznała natomiast za logiczne to, że jeżeli uda im się obronić "wszystkich", przez co w domyśle miała na myśli ludność Kotei, to raczej nie może zejść z tego świata. Jak będzie mogła kogoś ochronić jako trup?
W czasie jak jeszcze była łatana, Tetsuro dalej ją zagajał, nie miała nic przeciwko temu. Leczył kogoś podobnego do Ai? No. Ze względu na to, że zdecydowana większość Uchiha miała jednak czarne włosy, to fakt, że trafił na inną dziewczynkę bardzo podobną do niej, również używającą tych samych technik, faktycznie mogło być wyjątkowo zabawnym zbiegiem okoliczności. -Mina... um... Nie znam. - Próbowałą sobie kogoś takiego przypomnieć, ale nie. Ale niestety, nie kojarzyła drugiej takiej jak ona. Choć, no. Skoro przeklinała dużo to na pewno nie była ona sama. Raczej tak mocno nie oberwała, żeby nie pamiętać, że już trafiła do medycznych. -Ale to na pewno nie ja! Aż tak nie oberwałam. Chyba. - Aż się zaśmiała. Dopiero by było gdyby dostała jakimś głazem w głowę i całkowicie zmieniła swoją osobowość.
Kiedy leczenie zdawało się być zakończone, podniosła się już siedzieć na łóżku tak, aby klony przecierające jej zabliźnione rany miały do nich jak najłatwiejszy dostęp, zwłaszcza jeżeli ślad pozostał również na jej plecach. Przyjęła też podany jej napój. Nawet już nie ze względu na jego potencjalne zdrowotne właściwości, po prostu cholernie ją suszyło. A zaraz będzie musiała wracać do boju, nie będzie mogła tutaj za szybko wrócić, aby uzupełnić płyny. Jak ona wróci na mury, będzie musiała ich pilnować. Wraz z Kitashim, Kubomi i oczywiście z Shinichim. A przyjdą tutaj Minoru i Mijikuma. Nieważne czy będą tego chcieli, najwyżej zrzuci ich na dół jeżeli tylko będzie taka potrzeba.
-Strąciliśmy wszystkich, te wielkie kamulce też... Wszystkich pokonaliśmy... - w czasie, kiedy zdawała Tetsuro swój pseudo raport przy okazji podnosiła palce jednej dłoni wyliczając odniesione przez nich sukcesy. Nie miała bladego pojęcia jak sytuacja wygląda gdziekolwiek indziej niż na części muru, który podlegał jej zespołowi, więc swoją finalną opinię bazuje i tak na tym co mogła zauważyć. No i tutaj zdają się być cali i zdrowi. Więc chyba dobrze im idzie. -Nie wiem ile zostało, ale na pewno wygrywamy. - I z szerokim uśmiechem podniosła kciuk do góry. -Nie ma innej opcji, Tetsu-kun! - dodała zrywając się na równe nogi, kiedy już była pewna, że może ruszać. Zebrała swoje rzeczy, oczywiście założyła ponownie swoją dziurawą kamizelkę. Innej nie miała, a gdyby nawet dostała, to przepakowaywanie wszystkich fiolek z atramentem by za długo trwało by nawet chciała ją zmieniać. Zanim ponownie się odezwała, chwyciła też za jeden mały zwój, potem za drugi. Na jednym namalowała sześć ptaszków, na drugim trzy lwy tomoe. Wolała już być gotowa do ich przywołania, kiedy dojdzie do walki. -Ale muszę tego dopilnować. Dziękuję i powodzenia. - - I wyruszyła do swoich towarzyszy, którzy również zdawali się być gotowi do powrotu.
-Ki-kun, Ku-chan! Musimy Minoru i Mijikumę tutaj zrzucić- Przywitała się ze staruszkiem i białowłosą oraz lekko zażartowała, raczej nie będą nimi rzucać. Raczej. Jeżeli Kitashi jakieś sprzęt jej przekazywał, z wielką wdzięcznością przyjęła i upchała do swojej torby i kabury, jeżeli w torbie by brakowało miejsca. No i pomaszerowała ku stanowisku grupy pomarańczowej.

---

1. Odpowiada Shinichiemu i oczywiście poddaje się leczonku.
2. Odpowiada na pytania Tetsuro i przed odejściem od niego jeszcze maluje na dwóch małych zwojach zwierzątka (na jednym sześć ptaszków, na drugim trzy lwy)
3. Podchodzi do Kitashiego i Kubomi, zagaduje do nich i chowa fanty, które może da jej Kitaś. No i wraca na mury.[/qoute]

  Ukryty tekst

[Boukyaku Shinichi]

Biała maska zakrywała częściowo twarz mężczyzny. Spoza niej widać było blond włosy o wygolonych bokach i pokaźną bliznę wyłaniającą się zza malowanego na biało drewna. Shinichi nie wyglądał najlepiej. Przemoczony, brudny i wybrakowany. Jego płaszcz został pozostawiony z kobietą klanu Yamanaka, który otulał jej ciało gdy ta krwawiła obficie. Oddał jej również pigułkę ze skrzepniętą krwią, kiedy rozbili się o ostre jak piki gałęzie drzew. Dodatkowa pigułka żywnościowa zdolna zmusić ciało do potężnego wysiłku i wytworzenia chakry została okrzyknięta śmiertelną przez jednego z medyków, jak i również odebrana. Podczas podniebnych walk musiały zostać zużyte zasoby przydzielane przez kwatermistrzów, bez których siła Shinichi'ego spadała diametralnie. Mimo tego wszystkiego wstał i wyszedł przez główną bramę nie oglądając się za siebie, nie czekając na innych.
Deszcz natychmiastowo dał o sobie znać zaraz po postawieniu pierwszego kroku poza wejściem do strefy medycznej. Nieustanny i uporczywy zalewał chłodną falą mokre już ciało. Myśli z trudem zbierane błądziły w kierunku najbliższych planów. Shinichi musiał dostać się na mur, do swojego dowódcy i przekazać mu informację o kobiecie z klanu Uchiha, pozostawionej daleko za linią wroga. Zważywszy na okoliczności, nie było wiele nadziei na przydzielenie kogoś kompetentnego do tej misji. Kobieta pozostawała w lesie przez bardzo długi czas i najpewniej już nie żyła. Chłodna kalkulacja mówiła tylko o bezsensownym narażeniu żyjących. W tym najbardziej realnym scenariuszu blondyn postanowił już dano polecieć samemu, nawet jeśli na końcu tej drogi znajduje się zimne, martwe ciało. Wtem w myśli wkradł się obraz przeklętej ogoniastej bestii niszczącej wielki Mur. Oczy skryte pod maską zalśniły nienawistnie, ale i bezradnie. Shinichi zdawał sobie sprawę, że nie będzie mu dane choćby splunąć w kierunku demona.

Skrót:
1) Shinichi opuszcza grupę medyczną idąc w stronę swojej pierwotnej pozycji grupy pomarańczowej.

Statystyki | Znane techniki | Przedmioty

Statystyki:

  Ukryty tekst

Znane techniki:

  Ukryty tekst

Przedmioty:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ciemno-szary płaszcz
• Dwie białe maski
• Medalion przynależności do klanu Nara
• Torba na glinę (Lewe biodro)
• Torba na glinę (Prawe biodro)
• Kabura na broń (Lewe udo)
• Torba (prawy poślad)
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

Użyte techniki | Użyte przedmioty

Użyte techniki:

Użyte przedmioty:

[Shigemi]

Faza schodzenia po opioidach była jak powolne budzenie się ze snu, którego nie chciałeś opuszczać. W miarę jak działanie narkotyku zaczęło opadać, poczułem, jak moje ciało wracało do rzeczywistości, jakbyś opuszczał mglisty sen, aby znaleźć się w surowym świetle dnia. Pierwsze, co zaczęło do mnie wracać, to uczucie. Wszystkie te emocje, które zostały na chwilę uśpione, powróciły, jakby wylewając się z dna duszy.

Początkowo był to chaos. Umysł, który jeszcze niedawno był tak spokojny i obojętny, teraz był zalewany przez lawinę myśli i uczuć. Było to jakby odwrócenie włącznika od ciszy do hałasu. Znów czułem, jak bije moje serce, jak przepływają przez mnie różne emocje, od gniewu po smutek. Moje zmysły zaczęły powracać do mnie, jakby wracały z długiego snu. Słyszałem odgłosy otaczającego mnie świata, poczułem zapachy unoszące się w powietrzu.

Ale było coś jeszcze, co wróciło ze mną – świadomość. Bycie z powrotem w pełni obecnym oznaczało, że muszę zmierzyć się ze wszystkim, czego unikałem podczas zażywania narkotyków. Byłem teraz bardziej świadomy swoich problemów, swoich obaw i tego, co muszę zmienić. To uczucie było jakby obudzenie się po długim śnie i zobaczenie rzeczy takimi, jakimi są naprawdę.

Schodzenie po opioidach było jak wydostawanie się spod góry kamieni. Było to bolesne, ale jednocześnie wyzwalające. Z każdą minuta, jak mijający czas przynosił mi coraz większą jasność umysłu, czułem, jak wracam do siebie. To było jak powrót do prawdziwego życia, do walki z rzeczywistymi problemami, zamiast ucieczki przed nimi. Teraz czekało mnie stawić czoła temu, co przyniesie przyszłość, w pełni świadomy i gotowy na to wyzwanie. Schodzenie z tej chmurki snu było jak powrót do rzeczywistości, jak obudzenie się ze złudzenia i znalezienie się z powrotem w prawdziwym życiu. Czułem, że jestem z powrotem sobą, choć teraz, po tym doświadczeniu, był to zupełnie nowy "ja".

Spojrzałem na Misae:
-Już więcej nie zawiodę.