[Event] - Grupa Medyczna

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Działo się dużo, wręcz zbyt dużo, aby można było zarejestrować wszystko dookoła. Zielonowłosy zbytnio był skupiony na swoich pacjentach, aby zainteresować się spadającą dziką, czy też powoli rozkręcającą się awanturą z powodu Kuroi'a. Miał on teraz ważniejszy problem na głowie. Musiał on uratować jak najwięcej swoich pacjentów.

- Będę za was trzymał kciuki. A w razie problemów z okularami, zapraszam do Ningyo-Shi, chętnie zaprojektuję Ci okulary, które ciężej będzie zgubić. No i można będzie dołożyć też tam kilka innych ciekawostek, aby były przydatne w naszym zawodzie. Odpocznij chwilę nim pójdziesz walczyć. Przepraszam, ale muszę cię opuścić teraz, mam innych pacjentów na głowie. - skłonił się swojej pacjentce, która była już ustabilizowana i gotowa do powrotu na ront. Co prawda musiała jeszcze chwilę odpocząć, no ale jego robota tutaj była zakończona. Dlatego też mógł podbiec do młodzieńca w ciężkim stanie.

Gdy tylko Tetsuro dobiegł do stołu, przy którym działały klony, szybko zrozumiał, że walka o chłopaka się nie powiodła. Oparzenia były zbyt rozległe. Zabił go swoją decyzją, zabił go poprzez nie udzielenia mu pomocy chakrą. A może z powodu jego niskiego doświadczenia? Może powinien zrobić coś lepiej? Nakazał swoim klonom zaprzestać leczenie, a następnie mocniej zacisnął pięść. Emocje zaczęły w nim buzować, jednakże nie mógł się tutaj teraz rozkleić. Jeżeli to zrobi, pozostali także stracą wiarę, musiał zacisnąć zęby i udawać, że jest w porządku. Podszedł do Midori, która ewidentnie mocno odczuła stratę pacjenta i położył rękę na jej ramieniu, lekko przysuwając ją do siebie, aby schować jej łzy w swoim ramieniu.

- Jak masz na imię? - zapytał ją. Wiedział, że sama zasugerowała, że imiona są zbędne, jednakże teraz zrobiło się już zbyt osobiście. <Tu Wstaw jej Imię>, Zrobiłaś wszystko dokładnie tak jak Ci kazałem. Niestety nie uratujemy wszystkich. Biorę winę na siebie. Idź, usiądź sobie na minutę na łóżku i napij się wody. Ochłoń i widzimy się przy następnym pacjencie. - powiedział do niej, samemu także powstrzymując emocje i cisnące się na oczy łzy. Gdzieś w głębi siebie spodziewał się, że tak może się stać. No ale dalej, był to jego pierwszy zmarły pacjent. Takich zapewne pamięta się aż do swojej własnej śmierci.

- Ao, dziękuję Ci za pomoc. - wyszedł zza kotary i wziął ze dwa głębsze wdechy. Potrzebował chwili oddechu, niestety nie było na nią czasu. Kolejni pacjenci czekali, trzeba było się nimi zająć.

Wtedy też do uszu Zielonowłosego doszły odgłosy awantury. Tetsuro zerknął w stronę, gdzie Shigemi, Kuroi, Misae oraz Meduki wymieniali poglądy. Nie znał pełnej sprawy, więc nie zamierzał się wtrącać, jednakże mimo wszystko, emocje wzięły nad sobą górę.

- Czy pacjenci się skończyli, że macie czas na jakieś dysputy?!?! - wykrzyczał do nich, a następnie udał się do kolejnego łóżka za kotarą, gdzie czekała kolejna pacjentka. Tam też wezwał swoje ziemne klony, które będą mu asystować przy leczeniu. Wysłuchał opowieści swojej pacjentki, przy okazji oglądając jej ranę. Złamanie i wstrząs mózgu, a więc, trzeba było brać się za robotę. Posłał jednego ze swoich klonów po coś, czym będzie dało się usztywnić rękę, a drugiego po środki wzmacniające i przeciwbólowe. Te będą potrzebne nawet po wyleczeniu rany, gdyż organizm będzie przemęczony po takim procesie.

- Młoda Damo, nie wypada używać tak niecenzuralnych słów, jesteś zbyt młoda na to. - Udzielił jej reprymendy, w trakcie opatrywania jej ręki. Jednakże wtedy też dotarło do niego, przecież skoro jest na tyle dorosła, aby walczyć w wojnie, to czemu miałaby nie przeklinać? Każdy musiał jakoś sobie radzić ze stresem tej całej sytuacji, a na polu bitwy na pewno działo się dużo więcej tragicznych rzeczy, niż w tym miejscu.

- Zignoruj moją uwagę. Jeśli dzięki temu czujesz się lepiej, to nie przestawaj. - odezwał się do dziewczyny, w trakcie odbierania od swojego klona czegoś, co pomoże usztywnić kończynę. Kiedy drugi klon wrócił, Zielonowłosy nakazał jednemu z nich podanie dziewczynie leków, a następnie we trójkę zajęli się usztywnieniem ręki i nastawieniem jej. Zaczęli od podania dziewczynce drewnianego kołka, który będzie mogła zagryźć w razie bólu.

- Teraz będzie trochę boleć. - powiedział do dziewczynki, a następnie nastawił jej rękę, po czym od razu przyłożył do niej dłoń ze świecącą, niebieską chakrą medyczną. Kiedy kość zaczęła się odbudowywać, a po dziewczynce będzie widać, że już aż tak bardzo nie boli, to Zielonowłosy każe swoim klonom ją puścić, aby mogli zająć się oczyszczaniem i zszywaniem jej głowy. Mimo tragedii całej sytuacji, ostatniej porażki i szalejącej dookoła bitwy, Zielonowłosy starał się być w pełni skupionym na swojej pacjentce. Wszystko co się działo dookoła, nie zależało od niego. On mógł jednie walczyć o swoich pacjentów. Wiedział, że jak teraz się podda, jak choć na chwilę zajmie się czymś innym, to prawdopodobnie się rozklei. Emocje w nim buzowały i jedynie skupienie się na pracy pozwalało mu w pełni zapomnieć o sytuacji. Nie interesowała go kłótnia dziejąca się obok, nie interesowała go dzika, która spadła im z nieba. Nie interesowała go nawet sama bitwa. No chociaż trochę go interesowała, ale nie mógł temu dać wygrać. Miał tutaj zadanie, oglądanie bitwy nie skieruje ich do zwycięstwa.

TL DR :

1. Zaproszenie Asugi na pustynię
2. Pocieszenie Midori
3. Krzyknięcie do kłócącej się g
4. Zebranie sprzętu i rozpoczęcie leczenia ciężkiej rany dziewczynki, z użyciem Chakry

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Emocje były duże w grupie medycznej. Nie dość, że ludzie się denerwowali tym, że mają ciężką pracę, że za murami wojna, a ludzie umierają im momentami w rękach, to jeszcze wpadają im Dzicy przez dziurę w Twierdzy oraz wykłócają się jacyś dezerterzy. Nic dziwnego, że niektórzy się zdenerwowali.

Na pewno zdenerwował się Shigemi oraz Misae. Na pewno zdenerwował się Kuroi. Zirytował się trochę także Tetsuro, ale już bardziej samym zamieszaniem, ale on w dużej mierze był "usprawiedliwiony", że chwilowo pozwolił sobie na emocje. Jego pacjent zmarł, pod jego opieką.

Jednak nie uprzedzajmy faktów. I zwróćmy uwagę na to, że mnóstwo rzeczy działo się jednocześnie.


Dzika

Kobieta spadła im z nieba. Była w stanie agonalnym, tuż przed śmiercią. Shigemi był całkowicie zaskoczony i przerażony tą sytuacją. Oczywiście, nie miał jak uratować pacjenta (kim zajmował się Hazama? Czy to był jego rodak?), był za daleko. Ale czy to wszystko? Czy ktoś inny im nie spadnie na głowy? Czy nie zabije teraz przypadkiem kogoś innego? Jak to się w ogóle stało, że ktoś im tutaj spadł.

Wciąż była cisza, jeżeli chodziło o uderzenia w Twierdzę. A co jeżeli to też będzie uderzać? A co jeżeli przeleci nad ich głowami i na nich spadnie? Z płachtą nie mieli szans nawet zobaczyć nadlatującego… czegokolwiek.

Shigemi był przekonany, że kobieta umrze, że nie miała szans. Z daleka widział, że to musiał być upadek z dużej wysokości. Poza tym nabiła się na coś. Kto wie, co sobie połamała.

Bohei i Misae (Misae dostała potwierdzenie od Kuro) i Tetsuro nie zwrócili aż takie uwagi na dziką. Nikt nie zadawał im pytań, nikt nie wołał o opinię. Byli wystarczająco daleko, żeby zajmować się swoimi sprawami.

Kuroi bardzo chciał zrobić w tej dzikiej sprawie, ale podwójnie zdecydował się pomóc Boheiowi oraz innym ludziom, którzy walczyli po ich stronie.

Misaki niemalże odpaliła się na dziką, ale udało jej się tego ostatecznie nie zrobić. Zapanowała nad swoją złością i zaskoczeniem, chociaż pozostawała odpalona. Shinsu również zrezygnował z jakiegokolwiek działania, było wystarczająco dużo ludzi, żeby to zrobili.

Jaszczurki Misae za to ruszyły dzielnie do roboty. Kiedy okazało się, że dzika nie stanowi zagrożenia innego niż wywołanie chaosu, zajęły się swoją robotą, ponownie próbując rozłożyć odpowiednio płachtę. Tutaj już było dość ciężko, bo przemoczona płachta przeciekała, podpory niektóre były połamane, a krwawa plama i zwłoki tego, którego dzika zmiażdżyła… Cóż, to był dość makabryczny widok. Mało kto też pomagał jaszczurkom w ich pracy - ludzie byli zajęci przesuwaniem łóżek, zdjęciem dzikiej z podporu (i wycięcie jej z płachty, bo nie chciano jej przeciągać do jej brzegu. Wydobyto ją ledwo żywą. Trupa zaczęto wynosić (widok był doprawdy makabryczny), a łóżka przesuwać.

Jaszczurki musiały trochę pokombinować, co zrobić z podporami, którymi nikt chwilowo się nie zajmował.

Keion pomagał przy dzikiej, trochę za to przeszkadzając jaszczurkom w ich zadaniu, bo one miały płachtę założyć, a on pomagał ją na tyle "otworzyć", żeby wydobyć kobietę. Tak, udało się. Tak, była w naprawdę złym stanie i Keion potrafił powiedzieć, że za chwilę by i tak umarła. Zresztą, po co marnować cokolwiek na dziką? To on zdecydował się być tym, który podejdzie i ją dobije. Jednak… zawahał się.

Podjął zupełnie inną decyzję.

Zadał pytanie i dostał odpowiedź. Przez co zaczął używać chakry, żeby jak najlepiej utrzymać ją przy życiu.

- Misae, zajmij się nią, utrzymaj przy życiu i przesłuchaj - rzuciła do Misae Meduki, kończąc rozmowę (do której jeszcze wrócimy).

Pozostawało pytanie - dlaczego inni nie zareagowali na dziką? Ano, medycy byli osobami raczej skupionymi, szczególnie, kiedy byli po pachy we wnętrznościach ludzi. Poza tym, większość była już wcześniej na wojnie i wiedziano, że mnóstwo różnych rzeczy może się zdarzyć. Spokój i skupienie były najważniejsze.


Kuroi

W tym samym czasie, co odbywało się wydobywanie dzikiej oraz jaszczurowa próba założenia płachty, odbywała się bitwa o Kuroi'a.

Przede wszystkim, zaczepiono Meduki, która próbowała iść zająć się ważniejszymi sprawami niż ktoś, kto uciekał od walki. I tak, jakby zignorowała wybuch Shigemiego i złośliwe komentarze samego Kuroia - i tak już dawno określiła, że musiał mieć jakieś problemy z agresją, na które powinien brać leki uspokajające - tak nie mogła zignorować Misae. Misae, która odpaliła się całkowicie i emocjonalnie.

Dlatego zatrzymała się i odwróciła.

Oczywiście i Misae i Kuroi zdążyli już odpalić się na Shigemiego, który też miał żywą, nie do końca adekwatną reakcję do miejsca, w którym przebywał. Oczywiście, jego - Uchihy - reakcja była bardzo zrozumiała. To jednak o jego dom walczono. Gdyby nie to, że był w szpitalu polowym i musiał się skupić, Meduki pewnie by uznała, że reakcja byłaby na miejscu. Tutaj jednak - jak już zaczepiono ją, nie mogła tego zignorować.

Gdzieś z tła pojawił się zdenerwowany głos Tetsuro, potępiający ich zamieszanie.

- Shigemi-san, proszę idź do składziku i weź coś lekkiego na uspokojenie. Potrzebujemy cię skupionego - poleciła, następnie przenosząc swój wzrok na Kuroia. I rzucając mu bardzo podobne spojrzenie, jak rzucił mu Shigemi. Pełne swego rodzaju obrzydzenia. Ale nie rozmawiała z nim. Odwróciła się do Misae. Mówiła do niej spokojnie. - Każdy medyk wart jest dziesięciu na froncie, o ile jest dziesięciu do stawienia się na front. Kuroi ma poświadczone doświadczenie w bojowych misjach, jest członkiem organizacji stającej przeciwko Hanowi od lat i biorącej udział w wojnach na całym kontynencie. Potrzeba go na froncie. Dla dowódców na bitwie każdy żołnierz, którzy sam się zgłosił jest istotny. Przez to, że go tam nie ma i nie będzie, zginą ludzie. To jednak nie jest czas na takie debaty, kochanie. - Zacisnęła rękę w pięść.

Wtedy Keion krzyknął, proponując, żeby zajęli się dziką, żeby wyciągnąć z niej informacje.

- W takim razie, Misae, zajmij się nią, utrzymaj przy życiu i przesłuchaj. Nim zajmą się po wszystkim.

- MEDUKI-SAMA! - ktoś krzyknął z okolic wejścia do skrzydła szpitalnego. Kobieta odwróciła się na pięcie i pobiegła w ich stronę, składając pieczęć. Teraz już się nie zatrzymała, jeżeli czegoś od niej chciano.


Pacjenci

Pomijając to wszystko, co się działo z dziką i Kuroiem, trzeba się cały czas było zajmować pacjentami. Głównie robił to Bohei, Kuroi, Shigemi i Tetsuro. Ci dwaj środkowi z krótkimi przerwami na emocjonalne zachowania.

Pacjentka Shigemiego, kiedy udało mu się zaszyć jej ranę, westchnęła lekko i skinęła głową w podziękowaniu.

- To zawsze coś. Niezbyt duże, ale coś. Może… cóż, może pomoże. Szkoda, że nie jestem nikim ważnym, tylko zwykłym żołnierzem - westchnęła. Jej ramiona trochę opadły. Kiedy spadła dzika - podskoczyła ze strachu i Shigemi trochę niefortunnie raz wbił igłę. Szczęśliwie, nic złego się nie stało.

To jednak Shigemiemu nie pomogło. Jego stan nie był najlepszy, a już dowiedzenie się, że był tutaj Kuroi, który uciekł z frontu całkowicie wyprowadził go z równowagi. Powiedział mu kilka dość dobrze dobranych słów, dodatkowo irytując go tymi cholernymi czepkami.

Oczy zapiekły Shigemiego, zaczęły boleć, krew płynęła w jego żyłach szybko, a energia się wzmagała, jakby przygotowywała do jakiegoś wybuchu. Czy słowa Misae pomogły? Czy zaczepka Kuroia nie pogorszyła sprawy?

Meduki chyba zauważyła, że coś się z nim działo, bo wysłała go po środki na uspokojenie. Do składziku z lekami. Tam, gdzie był wcześniej.

Teraz nikt na niego by tam nie zwrócił uwagi…


Bohei zajmował się swoim Uchihą z prawie poderżniętym gardłem. Pilnował, żeby ten nie zakrztusił się swoja krwią, ale trochę desperacko potrzebował pomocy. Jako, że Misae była zajęta teraz, to nie ona przyszła na pomoc, tylko Kuroi. Na polecenie Boheia ustabilizował żuchwę Uchiha, przez co Bohei mógł popracować nad ich zszyciem. Dzięki temu też, że Aka ponownie pomagała z podłączaniem wszelakich kroplówek z krwią i środkami przeciwbólowymi.

Noga jednak była inną sprawą. Pomagał Kuroi (trochę myląc płeć pacjenta, był to mężczyzna, ale te Uchihy to wyglądały tak samo). Nastawienie zmiażdżenia było bardzo trudne. Z całą stanowczością noga była napęczniała od krwi, w jej wnętrzu były odłamki kości, a ona sama już była fioletowa od tego wszystkiego (Ale nie odcieniu Kazukiego). Udało się jednak nastawić jakoś i zacząć ją leczyć za pomocą techniki leczniczej, której użył Kuroi [Rana ciężka - 2 rundy potrzebne, 1 zaliczona, 1 jeszcze potrzebna]. W tym czasie Bohei zaczął zszywać ranę.

Druga wersja Kuroia - Shiro (ten drugi Shiro, nie ten pierwszy, który był tutaj od samego początku), zajmował się kobietą z oparzeniem od wrzątku i używając na niej swojej zielonek chakry, dał radę całkowicie zaleczyć jej ranę. Owszem, była nadal trochę obolała, ale podziękowała mu za pomoc, jednak rzuciła mu… nieprzyjemne spojrzenie. Oczywiście, będąc tutaj, dokładnie wiedziała, co się stało i dlaczego Kuroi tutaj był. Podszedł do nich mężczyzna w niebieskim czepku, który właśnie wrócił z miejsca, gdzie chyba składowano zwłoki i czyścił jedno z łóżek.

- Proszę skierować się na krótki odpoczynek do sąsiedniej sekcji, tak - wskazał w okolicę sekcji odpoczynkowej. - Napić się wody i dojść do siebie. Przygotuję stanowiska na następnych pacjentów.

Chwilowo Shiro (Kuroi-Shiro, nie Shiro brat bliźniak Kuro) nikogo pod ręką do leczenia, zaraz jednak pacjenci mieli się zjawić dalej.



Tetsuro miał raczej trudy czas teraz. Miał trochę stracić nerwów za chwilę, ale zaczął od pocieszenia Midori. Dziewczyna nie odsunęła się od niego, kiedy ten ją przytulił i powiedział kilka słów, które miały ją uspokoić. Zdołał wyczuć, że było jej trochę zimno, trochę była spocona od ciągłego biegania i pomagania. Przemoknięta, jak oni wszyscy. Jednak jej uścisk, kiedy go chwyciła może był pokrzepiający. Ona też go trzymała, też zaoferowała swoje wsparcie.

- Yori. Katsugi Yori - przedstawiła się. - Też się nie obwiniaj, Tetsuro. Nie… wiem, że nie damy rady wszystkich ocalić. To nie była twoja wina - zapewniła go. Na ile wiedziała, co mówi, a na ile chciała go tylko wesprzeć? Ciężko było powiedzieć.

Podążyła jednak za jego radą, przysiadła i odpoczęła chwilę.

Wtedy faktycznie zawołał ze złością do reszty, że zajmują się jakimiś głupotami. Kiedy ludzie wokół nich umierali.

Gazo Mina, kiedy pojawiło się przed nią stado Tetsurów, wyszczerzyła się. Dziewczynka, jak na to, co jej się stało, wydawała się nawet całkiem radosna. Niechętnie przyjęła naganę z powodu jej przeklinania, ale ucieszyło ją, że Tetsuro ostatecznie jej na to pozwolił.

- Ale fajnie, że jest was tak wielu! Też chcę mieć klony takie, co mi pomagają w rzeczach! AUC!!! - zawołała dziewczynka, wypluwając kołek, kiedy nastawił jej rękę, a ona niemal podskoczyła. Chakra jednak dość szybko spowodowała, że wszystko odpowiednio się zrosło, a jej ręka ponownie była do używania. I dobrze. To była jej dominująca ręka. Zszyli też ranę na jej głowie po oczyszczeniu jej i podaniu czegoś na wzmocnienie oraz na ból.

Dziewczynka miała dojść do siebie i Tetsuro nawet nie zdążył skończyć szwów, jak chciała chwytać zwoje i zeskakiwać z łóżka.

- Szkoda, że macie dach, bym po prostu odleciała! - zawołała radośnie, uśmiechając się do niego. - I bym ich wszystkich pozabijała, wiesz? Żebyśmy wszyscy mogli wrócić do domów i się cieszyć pokojem!

Tetsuro widział jednak, że ilość napływających rannych nie dawała tak optymistycznych rokowań, jak ona by sobie życzyła.


Grupa Regularna, Oddział Północny


Oddział z północnego końca frontu został wyleczony. Shinsu w sumie był pierwszy. Chociaż dostał notkę na twarz, udało mu się dojść do siebie. Prawie nawet skolibrował dziką, ale zrobiło się zbyt duże zamieszanie, więc postanowił przed wyruszeniem w drogę zebrać swoją drużynę.

Pomijając Kuroia.

Może i ostatni podszedł do pozostałej trójki, ale wtedy byli już wszyscy razem i mogli wrócić do walki. Na co on nie był gotowy. Ale zdawało się, że on nie miał zamiaru robić problemów i wrócić z całą resztą.

Jego wątpliwości były zasadne, po tym, co się stało na froncie.

Anzou chyba ruszył się pierwszy do próby wyjścia. Ubrania, oczywiście, dostał. Szpital polowy był na to przygotowany, żeby udzielić wszelakiej pomocy - założono jak najbardziej, że ubrania żołnierzy będą niszczone w czasie ratowania ich życia. To oraz odświeżenie się dało mu trochę energii, trochę więcej sił. Świeży i gotowy do akcji.

Ale zanim poszedł, poszedł do Asugi.

Dziewczyna wyglądała jeszcze na bardzo zmęczoną, ale na widok sylwetki Anzou - uśmiechnęła się szeroko. Nie widziała wyrazu jego twarzy czy zawahania teraz, kiedy straciła swoje okulary. Ale obdarowała go promiennym uśmiechem.

- Doskonale. Jestem gotowa - powiedziała i próbowała się podnieść na łóżku. Jej ubranie było trochę zniszczone, ale nie było to nic poważnego. - Wracamy i pokażemy im - stwierdziła. Misaki-san, dobrze, że też jesteś. Cieszę się, że też przeżyłaś i możemy skopać im tyłki!

Asugi protestowała, jeżeli próbowano ją położyć z powrotem do łóżka - chciała iść, ale nie wydawał się to najlepszy pomysł.

Misaki, która dołączyła do nich, była przepełniona sympatią do tej dwójki. Chwila walki razem, zamiana kilku słów na froncie, a jednak dawała ona dużo i tworzyła prawdziwie silne, poważne więzi. I chociaż trzeba było wracać na front, były tutaj podstawy na bardzo silną więź.

I wtedy przybył Shinsu, który czuł inne rzeczy.

Należało jednak wrócić na front.

Nikt im nie powiedział, jak to zrobić, ale dotarli do Meduki, gdzie zadali pytanie. Kobieta, teraz wyglądająca dość nerwowo, pracując przy decydowaniu, kto nadaje się do leczenia, a kto nie (był obecnie lekki przestój osób do leczenia, niemal wszystkich Meduki wysyłała do kostnicy), wskazała im drzwi, że mają wyjść.

Kiedy wyszli poza szpital i twierdzę - działo się. Właśnie teraz uderzył ich huk i grzmot i zgiełk i deszcz. Shinobi i żołnierze poruszali się tutaj dookoła, w zorganizowanym chaosie. A przed nimi, im dalej patrzyli na wschód, była bitwa. Wydawała się jednocześnie niewielka i ogromna. Z daleka było widać chmary dzikich napierających na niewielkie oddziały wojsk Świata, Który Znali. Pewnie z góry wyglądałoby to jeszcze gorzej.

Nad nimi też odbywała się walka, ale ciężko było powiedzieć, kto latał na czym.

Nie dało się odnieść wrażenia, że wojsk Zjednoczonego Świata jest… mało. I że dzicy byli coraz bliżej. Tchórze już dawno by uciekli.

- Jaki oddział? - zapytał ich shinobi przy wyjściu. - Macie jak tam dotrzeć sami? Jeżeli nie, zaraz was weźmie ktoś na ptaka Gazo. Tylko uważajcie, strącają nas, ale i my ich strącamy! - zakrzyknął mężczyzna próbując przekrzyczeć bitwę i ulewę.


Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Jeżeli uda się wam odpisać szybciej, to spróbuję nadrobić.
+ 51h spóźnienia do wykorzystania
Czas na odpis Grupa Medyczna : 12:01 30.08.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 01.08.2023

[Bohei Imoto]

Szpital polowy z każdą minutą wydawał się coraz bardziej zdezorganizowany, panował zamęt i chaos i coraz mniej przypominał zorganizowaną strukturę, którą był na początku bitwy. Bohei starał się nie zwracać uwagi na to co działo się w izbie, nie dlatego że nie chciał tylko był zaangażowany w leczenie pacjentów. Kilka razy odrywając wzrok od pacjentów, rozglądał się po szpitalu, nie raz coś podsłuchał nieświadomie po czym skupiał się ponownie na leczeniu. Sytuacja w placówce medycznej nie była najlepsza, tak samo atmosfera. Bitwa na zewnątrz trwała w najlepsze, zwiastując kolejnych pacjentów, do medyków był w stanie zbliżyć się wróg a w szeregach sojuszników dochodziło do niepotrzebnych spięć i konfliktów. Nie tak to powinno wyglądać. Jednym z powodów konfliktu był również Kuroi, który okazał się nieocenioną pomocą dla Bohei'ego. Młody Imoto wraz z nowym pomocnikiem, walczyli o zmiażdżoną kończynę Uchihy. Podczas gdy ten pierwszy starał się nastawić nogę i zszywać uszkodzone tkanki, ten drugi za pomocą Iryojutsu zespalał je ze sobą. Nastolatek chwyciwszy szmatkę leżącą obok łóżka, zgodnie z pomysłem Kuroi'a wsadził ją do ust pacjenta. Kończyna była w druzgocącym stanie, toteż nie było możliwości aby pacjent nie odczuwał bólu, nawet mimo podanych leków przeciwbólowych.

- Dziękuję Ci, że zawróciłeś i mi pomagasz, doceniam to. Nie powiedziałeś jak się nazywasz? - zapytał, nieświadomie zapominając o tytułach. - Bez Twojego Iryojutsu nie dałbym sobie rady z tą nogą. Arigato. - dodał, dziękując. - Wygląda na to, że udało Ci się już zespolić kości, usztywnię kończynę i zabiorę się za szycie. - dodał słusznie. - Aka-sama przygotuj proszę unieruchomienie na tę nogę, trzeba będzie ją usztywnić. - poprosił, odwracając się do Aki.

Stan pacjenta wydawał się polepszać a stosowane przez duet leczenie, przynosić efekty. Kości wydawały się zespalać, dzięki umiejętnością Kuroi'a, dlatego pozostawało jeszcze zamknąć rany i usztywnić goleń. Bohei chwytając w dłoń igłę z owleczoną nicią, sprawnie zaszywał uszkodzone mięśnie, więzadła i tkanki, aby w tym samym czasie jego kompan zespalał je dokładnie za pomocą chakry. Stojąca obok Aka dbając do pole operacyjne, przemywała co jakiś czas ranę oraz dokładała do stanowiska zużyty sprzęt i opatrunki. Leczenie w ich wykonaniu wydawało się iść sprawnie, jednakże wymagało czasu i precyzji, aby można było przekazać pacjenta do strefy wypoczynkowej.

- Aka-sama, jak nasz pacjent? Odzyskał w pełni świadomość? Mogłabyś zapytać jak się czuje? - zaproponował, nie odrywając wzroku od szytej goleni. - Kuroi-san, nie widziałem Cię wcześniej w szpitalu, jak się tutaj znalazłeś? - zapytał, używając imienia jeżeli ten mu się przedstawił.

1. Bohei wraz z pomocą Kuroi'a zaopatrują dalej nogę pacjenta.
2. Chłopiec podczas zabiegu rozmawia z Aką i Kuroi'em.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ GNIEW - to było dokładne uczucie, które mną teraz owładnęło. ewnętrzna wściekłość kipiała we mnie, jak wrząca lawa gotująca się w głębinach ziemi. Widok tego dezertera, który zamiast odczuwać skruchę za swoje czyny, jeszcze mądrował się i ukrywał w naszym szpitalu polowym, był jak cios w moje wartości i przekonania. Czułem, jak gniew wypełniał każdy zakamarek mojej duszy. To było nie tylko naruszenie bezpieczeństwa naszych pacjentów i personelu, ale także akt braku szacunku wobec tego, co robimy i za czym stoimy. To, że ten człowiek, który zdradził swoją jednostkę i postanowił ukryć się tu, nie wykazywał żadnego wstydu czy obawy, było dla mnie absolutnie niewyobrażalne. Wewnętrzna wściekłość napędzała mnie do działania, do tego by pozbyć się go z tego miejsca, które powinno być oazą spokoju i ochrony. Czułem, że to nie jest miejsce dla takich ludzi, którzy nie tylko porzucili swoich towarzyszy broni, ale teraz próbowali korzystać z naszej gościnności. Wzburzenie wciąż tliło się we mnie, sprawiając, że myśli szły w kółko wokół tej sytuacji. Była to mieszanka zdenerwowania, rozczarowania i irytacji. Chciałem zrobić coś, żeby pozbyć się tego dezertera i przywrócić spokój oraz bezpieczeństwo naszym pacjentom i personelowi. Jednocześnie zdawałem sobie sprawę, że to nie jest tak proste i wymaga starannego planowania i działania.
Misae uciszyła mnie i to z reprymendą. Mieszanka gniewu i rozczarowania rozbłysła we mnie niczym burza, nie pozostawiając wątpliwości, że coś głęboko się sponiewierało. Misae, postać, której powierzono ogromną odpowiedzialność nad losem naszej grupy medycznej, stała po stronie dezertera. To uczucie było jak cios w brzuch, sprawiający, że cała moja pewność i zaufanie legły w gruzach. Gniew wzbierał we mnie, jak fala gotującego się oceanu, unosząc myśli pełne pytających się, jak mogła się tak zachować. To była osoba, która powinna stać na straży naszej moralności, a teraz zamiast tego wydawała się kierować interesami tego, kto zdradził swoją jednostkę i próbował się ukrywać pośród nas. Rozczarowanie też parzyło jak gorący wiatr na skórze. To, że ktoś, kto miał być autorytetem, poparł taką postawę, sprawiało, że czułem się zdradzony przez te, których uważałem za przewodników. Czy to oznaczało, że zasady i uczciwość już nie mają znaczenia? Czy liczą się tylko interesy jednostki, nie patrząc na to, kto ponosi konsekwencje? Mieszanka gniewu i rozczarowania była toksycznym koktajlem, który przemykał mi przez myśli i uczucia. To był moment, w którym musiałem zmierzyć się z tym, jak mocno wstrząsnęła mną ta sytuacja. Chciałem zrozumieć, dlaczego doszło do takiej decyzji, dlaczego głównodowodząca postanowiła stanąć po stronie dezertera, ale jednocześnie to wywoływało wewnętrzne sprzeciwy. Te emocje były jak wir, który pogrążał mnie w chaosie. Nie było to tylko pytanie o to, co jest moralnie słuszne, ale także o to, co jest uczciwe i sprawiedliwe wobec naszych kolegów, pacjentów i wszystkich, którzy ufali naszej grupie medycznej. To uczucie dawało mi bodziec, by nie tylko zrozumieć tę sytuację, ale także podjąć działania, które będą zgodne z moimi przekonaniami. Byłem o krok od tego, aby posłuchać Misae, może by jej polecenie podziałało, gdyby tamten się nie odezwał, ale się odezwał, jednak chwila szoku wybiła mnie z rytmu i emocje wyhamowały, wstałem i skierowałem się w stronę składzika i spojrzałem pogardliwym spojrzeniem z wyższością i spokojnym tonem, jakbym opowiadał o śniegu sprzed stu lat :

-Pff, gdybyś władał ninjutsu tak dobrze jak jęzorem pewnie byś nie musiał się tutaj ukrywać. Nad Iryojutsu i percepcją też popracuj. Gdybyś nie zauważył leczenie zostało zakończone i... - spojrzałem teraz w kierunku Misae i skłoniłem się wyjątkowo nisko, teatralnie i bezczelnie wręcz dodałem podczas pokłonu - ...czekam grzecznie na nowy przydział... - odwróciłem się plecami i poszedłem dalej korytarzem.
Pogarda buchała we mnie jak płomień niepohamowanego ognia. Wobec dezertera, który zdradził swoich towarzyszy na froncie, a teraz miał czelność ukrywać się wśród nas, udając, że pomaga, choć w rzeczywistości unikał odpowiedzialności za swoje czyny. To uczucie było ciężką bronią, którą trzymałem w ręku, gotową wystrzelić na każdego, kto tak pochopnie zdradził zaufanie i przysięgę, jaką składa się jako ninja. Głównodowodząca również zasłużyła na to pogardliwe spojrzenie. To nie tylko ona była obrońcą honoru i godności naszej grupy, ale i osoba, której powierzono nasze życie i losy. Jej poparcie dla dezertera było jak uderzenie w twarz, potężne, upokarzające. Poczułem się jak narzędzie w rękach ludzi, którzy zlekceważyli sens naszej misji i moralność, dla własnych korzyści. Ta pogarda towarzyszyła mi jak cień, wciąż przypominając mi o tym, co się stało. To uczucie utrwalało we mnie przekonanie, że tacy ludzie nie zasługują na naszą sympatię czy szacunek. Ich postępowanie kwestionowało nie tylko naszą jedność jako drużyny, ale i całą naszą tożsamość jako shinobi, którzy zawsze kładli nacisk na lojalność i honor. Ta wewnętrzna pogarda towarzyszyła mi w każdym kroku, w każdym spojrzeniu skierowanym w ich stronę. Nie było to tylko wyrazem dezaprobaty, ale także gorzkim przypomnieniem, że nie wszyscy potrafią zachować się zgodnie z zasadami, które stanowią fundament naszego bytu.

Opioidy , opiaty i inne cuda miały swoje zalety. Potrafiły uspokoić skołatane nerwy, wprowadzić w stan euforii oraz uśmierzyć ból. Miałem coś wziąć na uspokojenie? A proszę bardzo, pierdolić konwenanse! Przynajmniej zamiast się wkurwiać, będę się cieszył na widok tej całej hołoty spoza Sogen. Potrzebowaliśmy ich, ale ich wartości ewidentnie były odmienne od naszych. - zacząłem grzebać po szafkach. To nie..., to nie..., jeszcze mnie nie pojebało, aby to wziąć... - przelatywały mi myśli przez głowę odsuwając kolejne opisane fiolki. Ja szukałem jednego, czegoś... o dokładnie tego! Morfinko! Piękna kusicielko! - dokładnie obejrzałem dawkę tabletek, wziąłem jedną, wiedziałem, że nie zaszkodzi mi to. Miało być coś na uspokojenie - proszę bardzo - jako lekarz także wiedziałem, że dawka nie będzie wpływać zbytnio na moje zachowanie. Przynajmniej pierwsza dawka. Jak mnie dalej będą wkurzać dozę potroimy, a wtedy to już nawet może się Sogen spalić - będę mieć to w dupie..., wybrałem tabletki o natychmiastowym działaniu. Gdy tylko wylądowała na języku mój umysł wysokofunkcjonującego początkującego narkomana doznał euforii. Wiedziałem, że to nie mogło działać tak szybko, ale czymże byłby świat bez wyobraźni i placebo? Wychillowany i uśmiechnięty ruszyłem w stronę łóżek naszej grupy. Oczekiwałem na rozkazy, samowolka jej przeszkadzała, nie będzie już samowolki ani trochę. Przysunąłem krzesełko do Pani, którą niedawno skończyłem zszywać.

-Sprawdzę jeszcze raz opatrunek i będziesz mogła iść do sal odpoczynkowych. Na razie tylko tyle możemy dla Ciebie zrobić - powiedziałem spokojnym głosem, zbyt spokojnym, ale teraz już byłem pierdolonym kwiatem lotosu. Spokój był niepodważalny, tak samo jak jego miejsce na krzesełku przy jego łóżkach. Usiadłem i czekałem na przydział... Mógł spaść tutaj nawet drugi dziki, byle nie na mnie. Miałem na to wszystko wywalone.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1. Gniew
2. Pogarda
3.Odszczeknięcie się
4. Morfinka piękna kusicielka
5. Pogaduszka z panią od amputowanej rąsi.

STAN CHAKRY: 56%

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

  Ukryty tekst

[/spoiler]

[Shinsu]

Ostatnie... no właśnie. Ile? Pół godziny? Godzina? Dwie? Rzadko można doświadczyć takiego uczucia, ale Shinsu'owi zdawało się, że czas równocześnie gna z zawrotną prędkością i niezmiernie się wlecze. W tym samym czasie, gdy adrenalina zaczęła go opuszczać zaczął odczuwać zmęczenie i spadek energii, jakie towarzyszyły przemożnemu, długotrwałemu wysiłkowi (choć i stres związany z ostatnimi wydarzeniami na pewno mocno nadwątlił jego siły), a z drugiej strony bitwa wyglądała, jakby miała się dopiero zaczynać. Douhito nie miał wiele doświadczenia, ale na ile sam był w stanie wyciągać wnioski, to wróg mógł na przemian posyłać do walki kilka różnych oddziałów, które w międzyczasie mogły odpoczywać. W przypadku sił Sogeńskich nie było takiej możliwości, dzikich było zbyt wielu.

Drużyna zebrała się w komplecie (nie licząc jej martwego lidera ani próbującego wymigać się od powrotu na front Kuroia) i gotowa była do wymarszu. Do wylotu. No, generalnie do udania się z powrotem na linię walk, gdzie z pewnością byli potrzebni. Za sobą zostawiali chaos obozu medycznego (bo szpitalem w sumie tego nazwać raczej nie można było) - ludzi umierających mimo prób ich ocalenia, potwornych mutantów spadających z nieba i miażdżących pacjentów swoim upadkiem, jaszczurki skaczące po namiocie i Kuroia, który za punkt honoru dał sobie zdestabilizowanie jakiejkolwiek organizacji, której szczątki jeszcze się zachowały w tym chaosie. Z całej tej hałastry paradoksalnie właśnie Kuroi zdawał się być tym najsensowniej działającym - mimo rozgardiaszu, który wokół siebie czynił, mimo usilnego przeszkadzania w zarządzaniu ludziom, którzy tym zarządzaniem się zajmowali, to właśnie on zdawał się osiągać zamierzone cele.

Shinsu jednak nie miał zamiaru iść śladem tego Sabaku. On sam uważał, że skoro zgłosił się do konkretnych zadań, to te zadania powinien wykonywać. To nie pośredni żołnierze są w mocy do decydowania kogo, gdzie ani kiedy posłać. Gdyby każdy tak działał, Kotei nie ustałoby nawet minuty. Każda armia, każda grupa wymaga ustalonej hierarchii i tej hierarchii trzeba przestrzegać. Inaczej nie ma sensu w ogóle tworzyć żadnego oddziału, gdyż bez dowództwa, któremu inni dają posłuch do czynienia się ma raczej ze zdezorganizowaną hałastrą, bandą bandytów, których każdy robi co chce i kiedy chce, nie bacząc na innych. A przecież nie tym mieli tutaj być.

Gdy czwórka shinobich wyszła z namiotu dosięgła ich ściana dźwięku. Huk, grzmoty, harmider ludzi przemieszczających się w różnych kierunkach z różną prędkością, fale deszczu i świst wiatru. Przez chwilę Shinsu się zawahał, ten ogrom hałasu stopił jeszcze bardziej jego chęć powrotu na front. Trzymało go tylko poczucie obowiązku i odczuwane zobowiązanie wobec towarzyszy, jakie zaciągał na siebie każdy przystępujący do walki. Douhito nie mógłby się tak po prostu wycofać - wyrzuty sumienia nie dałyby mu żyć, gdyby teraz opuścił swoich towarzyszy. Gdyby zdezerterował. Jak jakiś tchórz.

Na zewnątrz czekał na nich mężczyzna, który najwidoczniej odpowiedzialny był za odsyłanie wyleczonych na ich odcinki frontu - "Z naszej trójki tylko ja mogę latać, ale mogę wziąć ze sobą maksymalnie dwie osoby" - Shinsu spojrzał w niebo, w miejsce, z którego musiała spaść w wężowa dziewczyna. Zdawało mu się, ale może jedynie zdawało, że dostrzega ludzi manewrujących w podniebnej batalii - "Przed chwilą kogoś strącili bezpośrednio na szpital, sądzę, że po drodze możemy mieć towarzystwo. Przydałby się ktoś do pomocy przy transporcie, w razie walki nie będę w stanie kontrolować dwóch figur na raz" - jeśli dojdzie do walki, a dojść do niej przecież przecież może, będzie wystarczająco sporo do roboty przy manewrowaniu jedną latającą figurą. Konieczność manewrowania drugą mogłaby być zabójcza.

Shinsu stworzył wielką Jaskółkę (glinę pobierając ze swojej torby), która miała przetransportować jego i jeszcze jedną, albo dwie osoby. Zależnie od tego, kto postanowi wsiąść na jego figurę, a kto wybierze ten gorszy środek transportu, jakim będzie rysunek Gazo. Douhito nie będzie zwracał na to większej uwagi, ale zanim wszyscy odlecą z rękawa wylecą kolejne 3 małe robaczki - "Zdaje się, że zbyt duży pożytek z nich jak dotąd nie jest, ale teraz mogą się przydać. Weźcie po jednym. Gdyby któreś z Was spadało w czasie walki łatwiej będzie mi to wyczuć i spróbować po Was podlecieć" - do tej pory figurki dane innym dowódca okazały się całkowicie bezsensowne, dobrze więc, że kilka z nich zostało mu jeszcze w rękawie. Teraz w końcu mogły się przydać.

Gdy wszyscy będą już gotowi Shinsu wraz z drugim transporterem wzlatuje i leci ku dolecowej pozycji, a jego dwa kolibry latają wokół niego w ramach asysty.

Następny post: viewtopic.php?p=212544#p212544

Figurki:
12 robaczków po 1 w każdej drużynie
5 robaczków w rękawie Shinsu'a (prawym)
3 robaczki oddane - po jednym Anzou, Asudze i Misace
2 kolibry (C2: Shī Wan) - jeden przy Shinsu'ie, drugi kręci się trochę dalej
Jaskółka transportowa (C1: Yusō Dekkai) - drobny hint, ta Jaskółka ma 180 szybkości

Podsumowanie:
1. Shinsu informuje, że może zabrać max. 2 osoby, więc potrzebują kogoś do pomocy przy transporcie
2. Shinsu tworzy Jaskółkę i chce wcisnąć pozostałej trójce po jednym robaczku, jakie dowódcy otrzymali na zbiórce
3. Gdy wszyscy są gotowi - leci

Nazwa

C1: Yusō Dekkai

Dziedzina

Klanowe

Ranga

B

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od rozwinięcia dziedziny klanowej

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Siła Wybuchu

Siła Wybuchu

30

Statystyki

Siła

20

Szybkość

120

Wytrzymałość

20

Statystyki A

Siła

20

Szybkość

180

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 180. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

Link do tematu postaci

KLIK!

  Ukryty tekst

[Misae]

Trochę rzeczy działo się symultanicznie. Dramaty, kłótnie. Rodzina. Kochankowie.Dobra, co prawda tych ostatnich nie było, ale hej! Trzeba się pokłócić aby się pogodzić, no nie? Nawet jeżeli dosyć oryginalnie, może na tym pożarze coś powstanie… albo wszystko spłonie. Na dwoje.

W tej bardziej pogodnej, mimo szkarłatnej cieczy lejącej się części buszowały gady. Niepełny Szwadron dostał zadanie i choć wiedzial jak je wykonać było sporo zmiennych, które utrudniały mu działanie. Z jednej strony leniwe buły - a przynajmniej tak myślały o niechętnych do ustawienia podpór ludziach jaszczury; robiły jakieś inne rzeczy i biedni sami musieli działać. Do tego jeszcze jakiś chyba bliski krewny Misae, a przynajmniej tak zakładając po kolorze jego kłaków (tak, Keion), utrudniał im poważne zadanie
- Halo, halo panie kochany, tutaj niektórzy próbują pracować - odezwał się Bosu stając pod nogami Keiona. Cała trójka stała obok niego, stali na tylnych kończynach z głowami zadartymi wysoko, aby móc spojrzeć na twarz mężczyzny. Bosu trzymal się pod biodra. Ganko jak zawsze z kamiennym wyrazem twarzy i skrzyżowanymi na piersiach łapkami nic nie mówił, a trzeci Pikushi zaslaniał właśnie usta dzieląc się z kolegami ciekawym spostrzeżeniem.
- Myślisz, że on tak zaciąga tą panią na bok? - nie żeby wiedział skąd się biorą do końca małe jaszczurki, ale swoje już wie jak to każdy podrostek, a żarty dwuznacznie zawsze są najśmieszniejsze. Prawie jak żarty fekalne.
- Pikushi, otóż lepiej nie, wszyscy pracują i jest tu dziki tłum niemożebnie - podsumował Bosu, licząc, że jego kolega się myli, wszak nie wypadało. Bosu zrobił krok w kierunku Keion’a - Drogi panie, pan nam odda płachtę i załatamy sufit, że mucha nie siada, a sam przełoży koleżankę gdzieś obok - liczył, że jego logiczne argumenty zadziałają. Korzystał z obecności Misae i zakładał, że może sobie pozwolić na rozmowę ludzkim głosem. Gadał z Tetsuro i nie krzyczała, to czemu by teraz miała mieć coś przeciwko. W końcu to był jej kuzyn czy inny pociotek. Chyba.
Jak tylko Keion spełnił prośbę gady zamierzały się ukłonić i wrócić do pracy.

Za to w innej części szpitala atmosfera była tak ciężka, że można było kroić ją nożem - dla skalpela w ogóle nie byłoby to wyzwanie. Kuroi się wkurwił. Shigemi się wkurwił. Misae się wkurwila. Meduki się wkurwiła. Nawet Tetsuro gdzieś z trzeciego rzędu musiał dołożyć swoje cztery grosze, choć nikt go o to nie prosił i wcale to nie pomagało załagodzić sytuacji.
- Kuroi, hamuj się trochę, to moja mama - upomniała go ostro, gdy postanowił powiedzieć co myśli o Meduki. Misae zdawała sobie sprawę, że ten może tego nie wiedzieć, ale to nie było usprawiedliwienia. Nikt nie będzie obrażał jej matki. Ani Kuroi, ani nikt. W tym momencie tym bardziej nie wiedziała czy chce go ubić czy przytulić… hm… a gdyby go mocno przytulić, aby się udusił? Dwie pieczenie na jednym ogniu…
Nie chciała się aż tak wtrącać między wymianę zdań między mężczyznami, ale ci również zaczęli przesadzać. Czy to było jakieś przedszkole?
- Oboje dosyć! - warknęła wściekła. Pacjenci walczyli o życie, a ci woleli tracić czas na dogryzanie sobie.
Meduki wróciła i odniosła się do chyba najbardziej merytorycznej wypowiedzi z całej kłócącej się trójki. Miała rację, jednakże oddanie Misae nie pozwalało jej od tak zostawić Kuroi’a, nie mniej widać było po twarzy kobiety, że się uspokaja.
- Z tych samych powodów i ja powinnam być na froncie- powiedziała szczerze. Sama również była pełnoprawną członkinią Klepsydry. Również i ona mogła walczyć.- Będzie to musiał załatwić po wszystkim- przyznała ze skinieniem głowy. Przypisał się do innej grupy, to będzie musiał się z tego odkręcić- Tak jest - skinęła na koniec, gdy przydzielono jej zadanie zajęcia się dziką. Oznaczało to, że musi w trybie ekspresowym przydzielić wszystkie zadania nim będzie mogła odejść na bok

- Kuroi skończ pomagać Bohei’owi i zabezpiecz ciężki przypadek - wskazała głową pierwszego pacjenta z tych, którzy i tak napływali cały czas. Skoro już wywalczyli aby został, to musiał udowodnić, że zasłużył aby tutaj zostać. Początek był niezły. Pomaganie nowemu, ale pracowitemu Bohei’owi to dobra droga.

- Shigemi - zaczęła. Walczyła ze sobą by nie dać się sprowokować jego infantylnym zaczepkom - Czeka na ciebie ciężki przypadek, jak tylko odetchniesz. - wskazała drugi ciężki przypadek - Wszyscy są zestresowani, wszystkich ponoszą nerwy, ale drabinka dowodzenia jest od tego, aby jak najmniej osób plątało się w dyskusje. Możesz w to nie wierzyć, ale zależy mi zarówno na pacjentach jak i na tym aby wszyscy wyszli z tego cało. Weź przykład z młodszego Bohei’a. Nie opuścił stanowiska, zachowuje się profesjonalniej niż każdy z nas tutaj. Ja spojrzę krytycznie na to co zrobiłam, ale ty również zrób to samo. Pewnie spotkamy się w połowie drogi. - powiedziała i odprowadziła go wzrokiem. Oboje powiedzieli za dużo, wiedziała, że poniosła ją złość i troska o Kuroi’a, nie mniej liczyła, że Shigemi w swoim zachowaniu również dostrzeże luki. Kłócił się ze starszymi, okazywał im brak szacunku, nie szanował drabinki dowodzenia i zachowywał się jakby to on był kimś wyjątkowym, a nie był. Był szarym medykiem jak wszyscy inni tutaj, łącznie z nią. Pycha go kiedyś zabije… albo jego pacjenta. A wystarczyło nie wyskakiwać z krzykiem nie znając całej sytuacji. Może kiedyś jak ochłonie zrozumie. Albo będzie żył w przeświadczeniu o swojej bezbłędności… tego lepiej aby nie robił…

- Keion! - nie zatrzymywała sie nawet na moment - Na twoje łóżko trafi średni przypadek i… - ściszyła znacznie głos, tak aby Keion tylko ją usłyszał - jak sam nie podejdzie to ona to zrobi - Zerknij proszę, czy Shigemi się uspokoił. Lepiej aby wzburzony nie zajmował się pacjentami - przy tylu emocjach łatwo było o błąd, a ten, mógł oznaczać śmierć i błąd. To nie było teraz ani potrzebne, ani porządane.

- Bohei! Działaj dalej! - zawołała tylko krótko. Ten wiedział co robić i robił to doskonale. Najlepiej z nich wszystkich. - Przez najbliższą chwilę Tetsuro mnie zastąpi - dodała wiedząc, że do zadania jakie dostała będzie potrzebowała pełnego skupienia. Kuroi’a nikt słucha nie będzie, a młodszy nieco pustyniarz miał silną charyzmę i największe po niej umiejętności- Oryginalny Tetsuro, chodź tu, jesteś mi potrzebny! - zawołała idąc w kierunku gdzie byla dzika. Od razu po drodze wyciągnęła z kabury żyłkę i zamierzała wykonując odpowiednią pieczęć posłać ją by skrępowała ręce i nogi kobiety. Misae wiedziała, że ta bardzo cierpi i umiera, ale dalej nikt nie znał jej umiejętnosci. Może potrafiła wyjśc z takiego stanu i zaraz ich wszystkich zabije? Dostali wieści o tym, że klanu zza Muru posiadają dziwne umiejętności. Musieli zachować ostrożność. Skoro Meduki kazała ją ustabilizować i dopiero przesłuchać oznaczało, że raczej chciała ją żywą.

- Sprawa jest poważna. Musisz ją ustabilizować. Będziesz utrzymywał ją przy życiu. Jest skrępowana. Jesteś jedyną osobą, poza mną, która może ją uratować. Jeżeli przeżyje będzie naszym jeńcem, zapewne może się przydać. Ja wyciągnę z niej jak najwięcej informacji. Trzeba je jak najszybciej przekazać do dowództwa - mówiła poważnie, rzeczowo. Bez tej pogody i łagodności. Ręce lekko jej zadrżały, ale dłoń Misae wylądowała na głowie Dzikiej. Widać było jak bardzo próbuje być profesjonalna mimo tego natłoku wszystkiego. Jak bardzo daje z siebie wszystko i się spala - Może być ze mną ograniczony kontakt. Wejdę wgłąb jej umysłu, to bardzo delikatna procedura. Jeżeli zauważysz, że robi coś podejrzanego lub próbuje zaatakować obezwładnij ją. Jeżeli będziesz musiał, możesz zabić. - choć zabójstwo było ostatecznością koniec końców nie przeszkadzało w samym mapowaniu umysłu. Misae zamierzała całkowicie oddać się sprawdzaniu myśli kobiety - poszukiwała rozkazów, ważnych wskazówek, rozmów. Jeżeli oznaczało to, że będzie musiała przejrzeć i przeżyć samej bolesne wspomnienia była gotowa. Była gotowa sama cierpieć i przeżywać aby dowiedzieć się wszystkiego co mogłoby pomóc. Tetsuro był teraz jej oczami i ustami.
Misae zamknęła oczy. Wyrównała oddech. Odcięła się od dźwięków. Pozwoliła by wszystko płynęło poza nią. Oddaliła się, nie odchodząc nigdzie. Delikatnie i nierozerwalnie niczym mleko dolane do herbaty złączyła umysł swój i Dzikiej w jeden, samej będąc dominującym smakiem w tej mieszance. Wspomnienia, uczucia i obrazy we wspomnieniach Dzikiej stały się jej własnymi. Zatraciła się szukając, czując i widząc. Musiała znaleźć odpowiedzi. Od tego zależało wszystko.

1.Jaszczury straszą Keiona
2. Przyjęcie decyzji Meduki i sprowadzenie Kuroia i Shigemiego na miejsce
3. Podział obowiązków
4. Wezwanie do pomocy Tetsuro i skan myśli dzikiej.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst

[Tanaka Misaki]

-Powinnaś trzymać się z tyłu Asugi-chan. - stwierdziła, widząc, jak jej towarzyszka rwie się do bitwy. Raczej nie zdołaliby jej od tego odwieść, dlatego Misaki nawet nie próbowała. Hyuga wyglądała jednak kiepsko, dlatego członkini szczepu Jugo miała nadzieję, że użytkowniczka dojutsu będzie się oszczędzała. Tanaka miała szczerą nadzieję, że żadne z nich nie będzie musiało wracać ani do grupy medycznej, ani tym bardziej - trafić do trumny. Dziewczyna nie znała jednak sytuacji na froncie, nie wiedziała jak źle było. Opuściła szpitalo-namiot razem ze swoją drużyną, pomniejszoną o jednego członka, który stwierdził, że on to w sumie ma wywalone i musi zebrać pieczątki każdego oddziału jaki mieli na wojnie z Dzikimi. Może jak się obskoczy wszystkie grupy to dostaje się pluszową maskotkę? To wiedział chyba tylko sam zainteresowany.
Po wyjściu, Misaki miała okazję by poznać przedsmak tego, co wkrótce ich czekało. Przeciwnik miał przewagę liczebną i napierał bez wytchnienia. Jeśli dziewczyna miała swoich oponentów za coś pochwalic, to byłaby to jedność, z jaką walczyli. Siły shinobi były pod tym względem bardziej podzielone. Ci nie lubili tych, tamci tamtych, a poza tym mieli pewnie sporo takich Kuroiów. Oczywiście, niechęć do powrotu na front był zrozumiały, nie każdy był w stanie to wytrzymać. Jednak obowiązkiem shinobi było walczyć! Z wdzięczności za pomoc dziewczyna nie dzieliła się jednak swoimi przemyśleniami na głos. Przyjęła małą, glinianą figurke od Shinsu i schowała ją do reszty swojego, podręcznego, dobytku.
-Mogę polecieć na tym od Gazo. Jeśli spadniemy to spróbuję wylądować jednym z jutsu Jugo... tylko, że wtedy wypalę się z najwyższej formy Senninki więc nie będę mogła walczyć na sto procent. - odpowiedziała, zgłaszając się do lotu mniej wytrzymałym środkiem transportu. Nie była pewna, czy technika rangi A byłaby wystarczająca by wylądować i przeżyć upadek z takiej wysokości, ale cóż, średnio mieli inną możliwość. Poza tym, jeśli uda jej się przeżyć to mogła się jeszcze wyleczyć, jeśli znajdzie jakieś zwłoki...a tych to było pełno.

Podsumowanie:
1. Drużyna zebrana, wyjście na zewnątrz
2. Wzięcie robaczka-lokalizatora
3. Zgłoszenie się do lotu liniami firmy Gazo

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Anzou]

Dojście do siebie, odnowienie, regeneracja - to wszystko działo się tak szybko, że niełatwo było się w tym odnaleźć. Chłopak zjadł coś, przebrał, nieustannie się coś działo, krótka rozmowa z Hyugą, kolejne minuty i - był już na zewnątrz. I tutaj... tak jak poprzednio - panował ogromny chaos i zgiełk, wspomnienia z pola bitwy zaczęły wracać, tam było podobnie - wszechobecny nieład, którego Białowłosy tak bardzo mocno nie lubił. Nastolatek z klanu Kaminari był jednak gotowy do tego, by ponownie kogoś dopaść i wyeliminować. W oddziale medycznym nie przyda się za bardzo, ale mimo wszystko postara się tutaj zbyt prędko nie trafić. Nastolatek usłyszał, że będą przemieszczać się drogą powietrzną, a tam wyżej - mógł dostrzec - dział się niezły bajzel. Prawdziwa bitwa w powietrzu była czymś cholernie ryzykownym, sam nie potrafił przecież latać i był w 100% zależny od innych, poza strącaniem rywali i przeciwników nie mógł za wiele zrobić. Gdy sam zostanie powalony - upadek prawdopodobnie okaże się śmiertelny. Młodzieniec cieszył się, że jego oddział ponownie się zgrupował i liczył, że tym razem całej grupie pójdzie o niebo lepiej.
- Jeżeli to możliwe - polecę z Tobą, Shinsu. Postaram się bronić nas i naszych sojuszników w powietrzu za pomocą Reberu.
Zadeklarował spokojnym głosem nastolatek - jeżeli nie będzie żadnego sprzeciwu, zwyczajnie wskoczy wraz z Shinsem na jego twór, jaskółkę, która wyglądała całkiem ciekawie i na solidną. Młodzieniec z klanu Kaminari widział już w akcji twory klanu Gazo - te pod wpływem uderzenia potrafią się rozlecieć, więc jaskółka powinna być teoretycznie opcją bezpieczniejszą. Teoretycznie, ponieważ na tej wojnie nie ma żadnej stabilizacji, nie ma żadnych reguł, a wydarzenia pokazują, że wszystko, ale to cholernie wszystko jest możliwe. Nastolatek - o ile Shinsu jego miał na myśli - ponownie schował robaczka do lewej kieszeni w spodniach. Był gotowy. Nie mógł się doczekać, aż ponownie tam wróci by pokazać na co go stać. Z tyłu głowy miał to, żeby uważać na wszystko - nie tylko to co z góry, dookoła, ale również z ziemi...

1. Gotowość, wzięcie robaczka i ewentualna podróż z Shinsu.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Ah tak, zrozumienie. Przecież jesteśmy istotami ludzkimi i musimy to wykazywać, bo komuś dzieje się krzywda, nawet jeśli swoimi czynami po prostu działa szkodliwie. Kuroi nie zamierzał pokiwać głową i zacząć tłumaczyć się Shigemiemu. Takie komentarze mógł sobie mówić do swoich przyjaciół, kolegów, chuj wie kogo, ale nie do obcych - tym bardziej obcych, którzy przyczyniali się do obrony jego domu. Równie dobrze Kuroi mógł po prostu posłuchać się Meduki i iść na front. Tak po prostu iść i tam najzwyczajniej w świecie nie robić nic lub otrzymać ranę, wrócić tutaj i tak biegać od miejsca do miejsca. Gdyby tutaj siedział i pierdział w stołek, to może i ten komentarz byłby na miejscu - chociaż definicja dezertera była całkowicie inna - ale gdy widzisz człowieka, który właśnie pomaga komuś, kto walczy o Twój dom, a Ty do niego wyskakujesz z pyskiem... młodość mogła wiele wytłumaczyć, ale coś takiego to mocny policzek. Za mocny, by przejść obok tego tak po prostu, bez komentarza. Rób swoje. Działaj, a nie pierdol trzy po trzy. Nie masz co robić? Czekasz na przydział? Przygotowałeś swoje miejsce pracy? Nie wdawał się w dyskusję, bo przepychanka z dzieckiem była no cóż... Nieco poniżej poziomu Sabaku? Pyskówki, takie proste narzędzie i tak nieskuteczne, gdy nie reagujesz. Chłopaczek gotował się cały w środku, nie wiedząc że przez to tylko będzie popełniać błędy. A martwi pacjenci nie wybaczają.
Shiro miał dokładnie gdzieś wzroki Yamanaki - głównie z tego powodu, że za stary był już na to, ale też z powodu leżącej przed nim pacjentki. Meduki bowiem nie miała pojęcia w czym Kuroi się specjalizował i nigdy - dosłownie - NIGDY nie była to walka. Z całej Klepsydry to on był tym, który szedł z tyłu i ubezpieczał swoich kamratów, ale nie wystawiał się na front. Możnaby stwierdzić, że był wcześniej w grupie szturmowej, bo jednak potrzeba wszechstronności, szybkiego reagowania, miał swoją chmurkę do latania, a także mógł osłaniać innych - co też robił. Lecz nie do walki na front. Skąd w ogóle wiedziała kim jest, skoro jego rozpoznawalność była nikła? Trudno powiedzieć. I co najważniejsze - to nie tak argumentowała to uprzednio, tylko "oh nie, okłamano mnie, wysyłamy JAKIEGOŚ MEDYKA na front"... Bez komentarza. I Shiro też nie zamierzał wchodzić tutaj w dyskusję.
Kuroi za to - jak słusznie zauważono - lekko się zamieszał kto jest synem kogo i nazwał mężczyznę kobietą - ah te czasy, nigdy nie wiesz przez te długie włosy i zadbaną cerę. Młodziki! Miał jednak swoje zadanie do wykonania i na tym się najbardziej skupiał. Napęczniały bąbel krwi nie wyglądał zbyt dobrze, dlatego też wziął kawałek bandaża, który miał pod ręką, a także skalpel. Musiał upuścić nieco krwi, lecz na tyle mało, by pacjent tego nie poczuł. Łatwo jednak powiedzieć, gdy prawie nam się tutaj wykrwawił. Zrobił więc malutką dziurkę i pozwolił krwi sobie spokojnie spływać, do momentu, gdy bąbel zrobi się mniejszy, by potem wykorzystać wspomniany wcześniej bandaż i owinąć ładnie ranę dookoła. Rana jednak wyglądała coraz lepiej, noga powinna być do użytku już niedługo. Względnie niedługo, bo nasz shinobi pewnie dalej będzie obolały i otumaniony od bólu. Bohei jednak działał, zszywał ranę, będzie jednego pacjenta mniej.
-Tą Dziką ktoś się zajmie, a jak stracimy człowieka, to nie będzie nikomu za wesoło. Myślę, że noga jest już w miarę usztywniona, kość się trzyma, ale nie kładłbym jeszcze na niej pełnego ciężaru Kuroi, nazywam się Kuroi. Drugi ja to też Kuroi, ale powiedzmy że na potrzeby chwili został nazwany Shiro. - rzucił do Boheia, bowiem pacjent raczej nie był zbyt rozmowny jeszcze i raczej by tej uwagi nie przyjął za bardzo do siebie - Jak się tutaj znalazłem... rozwaliłem sobie rękę na froncie, jak raczej się domyślasz leczenie tego przy spadających wszędzie kamieniach pełnych wybuchowych notek i przy ubytku chakry to niezbyt mądry pomysł. Przyszedłem po pomoc, a skończyło się na niesieniu pomocy - i mówił spokojnie, z szacunkiem do swojego kolegi w niedoli. Można? Można. Na wszystko musiał być jednak czas i miejsce, odpowiednie wyczucie chwili. Kto wie, czy gdyby Misae była wolna, to może pacjent Tetsuro by przeżył? Nie ma jednak co gdybać.
-Mam nadzieję, że się w tym miejscu nie zobaczymy, bądź zdrowa - rzucił sobie nasz kochany Shiro, który to cieszył się z dobrze wykonanej roboty i widząc zaleczone oparzenie na twarzy uśmiechnął się nieco do siebie, bowiem kobieta miała minę jakby ktoś się znowu coś na twarz wylał. Ah te nieprzyjemne spojrzenia wszędzie, nareszcie czuł się jak w domu! Oczywiście, będąc tutaj wiedział co się stało i dlaczego tutaj była. Bo Uchiha nie utrzymali Muru. Booya, lecimy dalej. Klon miał jednak chwilę wytchnienia. Oddechu, więc popatrzył sobie gdzie jest Oryginał, ale tamci doskonale sobie radzili. Odrobina spokoju w tym szaleństwie była cudna - zwłaszcza że nie musieli słuchać już pierdolenia podstarzałej Yamanaki. Ciekawe czy Kuroi by dokładnie to samo powiedział czy pomyślał gdyby wiedział, że jest spokrewniona z Misae. No to się dowiedział, bo Misae go w tym uświadomiła. To znaczy uświadomiła Shiro... ah te zawirowania.
-Czy ja kiedyś słynąłem z powściągliwego języka? - spojrzał na Misae, gdy już miał wolne ręce i mógł się wyrazić nieco lepiej. Matka, ojciec, babka, brat... czy to naprawdę miało jakieś znaczenie? No może tak jakby zaczął uderzać w konkury do Misae, ale w namiocie medycznym to akurat niezbyt dobre miejsce. Chyba że za jakąś kotarką. Wracając do konkretów, to mniej więcej chyba teraz i Misae i Tetsuro stali sobie przy dzikiej i próbowali coś z niej wyciągnąć.
-Gdybyś coś potrzebował, to mów Młody. Postaram się ją obezwładnić, jeżeli w ogóle się ruszy... Ułóż ją proszę tak, by miała plecy odsłonięte - rzucił Shiro do Tetsuro, będąc gotowym na wszystko, bo w sumie nie wiesz co zrobi dziewczyna, gdy nagle się ocknie. Dlatego też wolał się ubezpieczyć. Shiro podbiegł szybciutko do Kuroia i wyciągnął w jego kieszeni kilka senbonów, by wbić je w ciało dziewczyny. Musiał to zrobić precyzyjnie, bowiem to zapewniało im przynajmniej częściowy spokój. Żadnych ruchów, żadnych pieczęci, żadnego mamlenia jęzorem i strzelania katonami. Na wszelki wypadek Shiro nie wykorzystał swoich pocisków, bo gdyby nagle się rozpadł od... nie wiem, kolejnej spadającej Dzikiej, to ta pierwsza byłaby uwolniona. Pozostało jednak dać tej dwójce działać będąc w gotowości.

Chakra i Statystyki

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek

  Ukryty tekst

TLDR:
Shiro
1. Ma gdzieś starszą Yamanakę
2. Żegna się ładnie ze swoją pacjentką
3. Spokój i pitca z Dagrasso
4. Hasło do Misae
5. Zabranie Kuroiowi kilka senbonów
6. Unieruchomienie dziewczyny

Kuroi:
1. Kończy z Uchichem
2. Gadanko z Boheiem

[Keion]

Początkowo dość niepewnie podszedłem do dzikiej, ale widząc jej tragiczny stan wnet pojąłem że nie zagraża mi w żaden sposób. Chciałem ją zabić skracając jej cierpienia, by można było wynieść jej ciało i pracować dalej, ale szalona myśl która przyszła mi do głowy okazała się być silniejsza. W momencie gdy chciałem zatopić w jej ciele kunai przyszło mi do głowy że jeszcze do czegoś może się przydać i zapytałem czy jest ktoś mogący z niej wyciągnąć jakieś informacje. Długo nie musiałem czekać na odpowiedź bo prawie od razu odezwała się Meduki-san i rozkazała Misae zająć się sprawą. Rany dzikiej były zbyt poważne bym mógł jej pomóc, ale być może moja pomoc medyczna mogła sprawić że ta pożyje ciut dłużej i uda się wyciągnąć z niej więcej informacji. Wiedziony tą myślą skupiłem w dłoniach medyczną chakre i zacząłem leczyć kobietę, skupiając się na jej torsie. Nie wiedziałem co robić, ani od czego zacząć, ale liczyłem że jak tylko Miase się zjawi to powie jaki ma plan i jak mam jej pomóc.

Chwilę później ktoś się do mnie odezwał, ale nie kojarzyłem te głosu i co dziwniejsze pochodził on jakby z ziemi. Patrząc się pod nogi zauważyłem jaszczurki, które ewidentnie odzywały się do mnie. Zaskoczony spojrzałem na nie, nie do końca wiedząc co mówią, ale jakoś udało mi się zrozumieć ostatnią z ich wypowiedzi. -Płachta? - Pomyślałem jeszcze bardziej zdziwiony i dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego że dzika spadając zrobiła dziurę, przez którą teraz wlewała się do środka deszczówka. - Pewnie, ale coście za jedni? - Odpowiedziałem przerywając na chwilę proces lecznicy i zacząłem wyciągać spod kobiety płachtę, albo to co z niej zostało. Całkowitej przeniesienie póki co odpadało z gry przez wzgląd na podporę tkwiącą w jej ciele, ale i bez tego musiałem sobie jakoś poradzić.

Gdy tylko Misae się zjawił wydała mi rozkaz dokładnie tak jak tego się spodziewałem, ale zupełnie inny niż się spodziewałem. Nie mniej jednak nie zamierzałem dyskutować i opanować tylko wykonać rozkaz. - Nie do końca wiem co zaszło, ale postaram się go mieć na oku. - Odparłem przerywając swoje działania i udałem się wprost do łózek, którymi zajmowała się nasza grupa. Podchodząc bliżej zauważyłem że Shigemi jest na miejscu. Spojrzałem na niego ukradkiem, ale ten zdecydowanie nie wyglądał na zdenerwowanego, a nawet wręcz przeciwnie wyglądał na bardzo spokojnego i wyluzowanego. Widząc że sobie radzi i że najwyraźniej nie ma się czym przyjmować podszedłem do pierwszego kolejnego pacjenta, którym nikt się nie zajmował.

TL DR:
1. Próba pomocy dzikiej i rozmowa z jaszczurkami.
2. Zareagowanie na polecenie Misae.
3. Powrót do łózek oddziału.

Chakra

  Ukryty tekst

Techniki

Nazwa

Chiyute no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

Bezpośredni | 2 metry (Iryōjutsu A)

Koszt Ranga D: B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (1/2 na turę)
Ranga C: B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)
Ranga B: B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (1/2 na turę)

Dodatkowe W przypadku leczenia samego siebie, technika działa rangę niżej i wymaga całkowitego skupienia | Po zasklepianiu większych ran tą techniką pozostają blizny na ciele rannego

Opis Podstawowa i najważniejsza technika w asortymencie każdego medycznego ninja. Użytkownik przykłada obydwie dłonie w okolice rany pacjenta i przesyła do niej swoją chakrę. Ta przyśpiesza naturalne właściwości regeneracyjne ciała, wymuszając zasklepianie się ran i naprawę naczyń krwionośnych. Trudność zabiegu zależy bezpośrednio od rodzaju rany - szarpane są trudniejsze do zaleczenia niż zwykłe cięcia, a wielkość ubytku ciała czy stopień narażenia na infekcję zwiększają trudność poprawnego wyleczenia. Skuteczność techniki zależy bezpośrednio od umiejętności, wiedzy medycznej użytkownika i ilości chakry w nią włożoną, przez co zaawansowani medycy są w stanie osiągnąć znacznie lepsze rezultaty niż nowicjusz:

Iryōjutsu D Technika jest w stanie wyleczyć pomniejsze rany i tamować krwawienie z mniejszych naczyń krwionośnych. W przypadku poważnych ran jest w stanie zmniejszyć krwawienie. Nadal zalecane jest korzystanie ze środków dezynfekujących i opatrunków. Proces jest też stosunkowo wolny. Leczenie ran lekkich trwa dwie tury.

Iryōjutsu C Medyk nie musi trzymać rąk na ranie, szczędząc bólu pacjentowi. Oprócz tego możliwości regeneracyjne nasilają się, możliwe jest tamowanie ran tętniczych i leczenie głębszych ran sięgających nawet do kości, a sam proces staje się szybszy. Odkażanie ran nie jest konieczne, ale jest zalecane. Leczenie ran lekkich trwa turę, a średnich dwie tury.

Iryōjutsu B Medyk może uleczyć głębokie rany, zasklepić rany tętnicze, złączyć ze sobą złamane kości, a nawet pozbyć się krwawień i drobnych uszkodzeń organów wewnętrznych. Wyleczona kość będzie osłabiona i ponowne jej uszkodzenie w krótkim czasie może skończyć się nie złamaniem, a pokruszeniem. Dodatkowo technika dezynfekuje ranę w trakcie regeneracji. Od tej rangi możliwe jest wykonywanie techniki jedną ręką. Leczenie ran lekkich trwa mniej niż turę, średnich turę, a ciężkich dwie tury.

Iryōjutsu A Pasywnie: Od tej rangi możliwe jest przesłanie medycznej chakry w formie cienkiego strumienia o długości maksymalnie 2m. Dzięki temu medyk nie musi stać bezpośrednio przy ofierze celem jej uleczenia. Nadal wymagane jest skupienie, a jednocześnie można stworzyć jeden taki strumień. Przesłanie medycznej chakry na odległość nie powoduje zwiększenia kosztów chakry i redukcji możliwości medycznych techniki.

Karta

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?p=103690#p103690
Opaska na czole, Kabur na prawym udzie, Torba na lewym pośladku, Torba na prawym pośladku (wyprawka eventowa)

  Ukryty tekst

[Tetsurō]

---

Ostatnia Bitwa o Kōtei

EVENT

---

Tetsuro powoli tłamsił wewnętrzne emocje spowodowane nawarstwieniem się wielu rzeczy w tym szpitalu. Nie lubił chaosu, a tym właśnie była wojna, w swojej pracowni miał zawsze porządek, kiedy wykonywał misję, zawsze miał plan, którego starał się trzymać, tutaj nie wiedział jaka będzie przyszłość. Mógł tylko chaotycznie miotać się od jednego pacjenta do drugiego, starając się jak najbardziej uratować sytuację. Mimo tego, że wydawało się, że w szpitalu mają sytuację pod kontrolą, to tak na prawdę tylko ratowali pożary. Pacjentów było coraz więcej, z resztą jak innych problemów, a rąk do pracy ciągle brakowało.

Mimo uwagi Zielonowłosego, Asugi zebrała się ze swoimi towarzyszami i ruszyła na pole bitwy. Nie mógł jej za to winić, wiedział, że takie siedzenie i czekanie jest dołujące. Liczył jedynie, że weźmie sobie jego zalecenia do serca i nie będzie się przeciążać zbytnio, choć na polu bitwy może to być niewykonalne. No ale, wszyscy tutaj ryzykowali, więc nie ma się co dziwić, że podjęła taką decyzję. Zielonowłosy też nie miał czasu na ganianie za nią, była dorosła, świadomie tego dokonała, a on miał już kolejnych pacjentów na głowie.

W tle działo się wiele, dyskusje, spadający dzicy, jednakże póki co nie przejmował się tym. Miał on swoje zadanie, musiał postawić dziewczynkę na nogi tak aby mogła wrócić do walki, aby mogła walczyć za swoich bliskich i swój dom. Kiedy tylko jej ręka była w pełni sprawna, za sprawą leczniczej chakry, Tetsuro w asyście swoich klonów zaczął się zszywaniem jej głowy. To na szczęście było dosyć proste zadanie, więc już po chwili dziewczyna była gotowa, mogła wracać do walki. Wewnątrz siebie czuł, że powinien ją zatrzymać, w końcu gdyby Yurika była w jej wieku, to na pewno by jej tutaj nie zabrał, z drugiej strony, nie wiedział co ona czuje, walcząc w tym momencie za swoich bliskich. Na pewno czułaby się o wiele gorzej, gdyby miała teraz siedzieć w domu, poza tym, skoro Sogeńczycy uznali, że jest gotowa walczyć, to nie będzie się on mieszał w ich ustalenia.

- Wyjdź przez bramę, w tamtym kierunku, będziesz miała szerokie niebo do lotu. Uważaj na siebie! - odpowiedział dziewczynce, wskazując jej wyjście na tyły, za twierdzę. Tam powinno być na tyle bezpiecznie, że będzie mogła wzbić się w powietrze.

Nie było czasu na odpoczynek, gdyż już po chwili Tetsuro został zawołany przez Misae. Miał przyjść ten prawdziwy, no ale z racji tego, że ziemne klony nie miały świadomości, to Tetsuro przyszedł w promocyjnym Trój-paku. Spojrzał na jeńca, który leżał na łóżku. Wężowa kobieta pochwycona przez pozostałych medyków. Była na skraju śmierci i mimo tego, że była wrogiem, nakazano mu ją ratować. W trakcie gdy Misae używała swojej żyłki, aby zabezpieczyć więźnia, Zielonowłosy wysłuchiwał całego planu. A więc kunoichi jest w stanie przesłuchać ją, zerkając do jej umysłu. Straszna umiejętność. Czy była ona w stanie przeczytać jego myśli w trakcie rozmowy? Przez chwilę zastanowił się, czy w głowie nie palnął przypadkiem nic głupiego, co mogłoby urazić białowłosą, jednakże szybko opamiętał się i zabrał się do roboty. On także musiał być gotowy, jak dzika wykonała jakiś ruch.

- Spokojnie, ja już ją zabezpieczę. - Sięgnął po swój zwój, z którego po raz kolejny odpieczętował swoja największą, ciężką kukiełkę. Podłączył się do niej jedną ręką, a następnie otworzył klapę na brzuchu, z której wysunęła się stalowa lina z kotwiczką na końcu. Tetsuro łapami swojej kukiełki podniósł kobietę, a następnie owinął ją około 16 metrami stalowej liny. Stalowa lina miała owinąć kobietą tak, aby jej ręce oraz nogi były unieruchomione, a sama lina miała też przechodzić przez jej usta, tak aby nie była w stanie mówić, czy też używać wydmuchiwanych technik. Starał się też unieruchomić jej głowę tak, aby nie mogła zbytnio się rozejrzeć, a na oczy nałożył jej kawałek ciemnego materiału, tak aby nie była w stanie też nic dostrzec po tym, jak się obudzi. Następnie położył ją z powrotem na łóżku. Teraz wystarczył jeden ruch jego ręki, aby kobieta została wciągnięta do środka marionetki, a tak z kolei przerobiona w sporą porcję mielonego mięsa.

- Nie ma opcji, żeby z tego uciekła. Jeden ruch i jest bezpiecznie zamknięta we wnętrzu kukiełki. - Tetsuro postukał kilka razy w swojego stalowego kolosa, a następnie spojrzał na pacjentkę, była zabezpieczona, więc można było wziąć się za jej leczenie. Tetsuro puścił nici chakry podpięte do kukiełki, przez co ta zamarła w bezruchu, poprzez odpowiednio zablokowane mechanizmy, a następnie podszedł do niej. W jego głowie ciekawość walczyła ze strachem, Choć zdecydowanie to pierwsze uczucie wygrywało. Nagle pojawił się Kuroi, który kilkoma senbonami wprowadził kobietę w stan przypominający śmierć. Zielonowłosy nie wiedział zbytnio cóż to za technika, jednakże prawie dał się jej oszukać, prawie pomyślał, że Kuroi zabił kobietę.

- To moja nowa zabawka. Po naszym ostatnim spotkaniu uznałem, że pora przenieść projekty do rzeczywistości, no i taki jest tego efekt. Powinna wystarczyć do obezwładnienia jednego więźnia. - skinął do Kuroi'a, który miał po praz pierwszy w życiu okazję zobaczyć kukiełkę zaprojektowaną przez Tetsuro. Ciekawiło go co Stary o niej pomyśli, w końcu projekt powstał tak, aby dostosować się do kilku uwag, którymi się z nim podzielił podczas jednej z rozmów.

Kiedy już dzika była skrępowana i zabezpieczona, Tetsuro podszedł do jej łóżka i wypuścił ze swoich dłoni magiczną, leczniczą chakrę. Skupił się na jej najpoważniejszych obrażeniach, tak aby przypadkiem nie wykitowała tutaj na łóżku. Nie wiedział jak długo Misae będzie wykonywać swoją technikę, więc pacjentka musiała być stabilna długo, przynajmniej do końca przesłuchania. Chociaż... Nagle pojawił mu się pewien ciekawy pomysł, który postanowił omówić ze swoim starszym towarzyszem.

- Kuroi-san, co myślisz. Jeśli byśmy po wszystkim zabrali ją na pustynię? Wiedza, którą posiada mogłaby się przydać władzom Unii. Może dzięki jej obecności jakoś dałoby się w przyszłości dogadać z przybyszami za muru, albo chociaż poznać bardziej ich, ich umiejętności oraz cel z jakim tutaj przybyli. - Wiedział, że to będzie trudne. Nie wiedział nawet czy uda im się wygrać tę bitwę, a potencjalne ewakuowanie się z więźniem będzie dużo trudniejsze niż samemu. Z drugiej jednak strony, korzyści jakie płynęły by z doprowadzenia jej do Unii, były dosyć spore. W tym momencie przede wszystkim brakuje im wiedzy, czyli czegoś, co ta wężowa kobieta posiadała. Nie wiedział jak wiele wyciągnie z niej Misae i jak wiele będzie chciała im przekazać, więc wolał pomyśleć o czymś, co zwiększy szansę Unii w nadchodzących wydarzeniach. Patrząc po ogromie bitwy, Zielonowłosy coraz bardziej czuł, że to wszystko nie skończy się tutaj, pod Kotei i że Dzicy będą problemem przez następne lata, jeśli nie nawet Dekady.

Oczywiście w trakcie rozmowy, Tetsuro w pełni skupiał się na leczeniu swojej pacjentki. Po co mu więzień, który będzie martwy. Nawet jeśli jej ciało skrywało wiele tajemnic, to żywa przyda się bardziej.

Pozostała jeszcze kwestia dowodzenia. Misae zrzuciła to na barki Zielonowłosego, gdyż sama zaraz odleci w krainę wspomnień dzikiej, niestety chłopak był przykuty do pacjentki, więc sam też nie widział zbyt wiele. Jego klony, choć bardzo pomocne, w tej sytuacji także nie nadawały się do tego zadania. Więc trzeba było wymyślić coś innego. Na szczęście póki co szpital radził sobie całkiem dobrze bez zarządzania, więc Tetsuro ograniczył swoje działania jedynie do monitorowania sytuacji w ich sekcji, tak aby interweniować tylko wtedy, gdy będzie to konieczne.

TL DR :

1. Dokończenie leczenia dziewczynki i wskazanie jej drogi do bramy
2. Zabezpieczenie więźnia z użyciem kukiełki
3. Rozpoczęcie leczenia więźnia

Marionetka - Skorpion

marionetka - Goryl

  Ukryty tekst

Staty

  Ukryty tekst

Itemki

• Złota Odznaka Ninja Ayatsuri noszona na szyi na łańcuszku
• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen" przywiązany na lewym ramieniu
• Kabura na broń na lewym udzie [30/30]
    Ukryty tekst
• Kabura na broń na Prawym udzie [30/30] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na Biodrze z Lewej strony [80 / 80] :
    Ukryty tekst
• Torba Biodrowa na BIodrze z Prawej strony [25.5 / 80] :
    Ukryty tekst

Marionetki

  Ukryty tekst

Staty marionetek

  Ukryty tekst

[Papyrus]

---

Grupa Medyczna

---

Chaos

Chaos został zauważony przede wszystkim przez Boheia oraz Tetsuro. Było to dość naturalne, że oni zwrócili na to szczególną uwagę. Bohei był mlody i nie spodziewał się tego, co tutaj moze tak naprawdę się dziac, bez znaczenia czy ojciec wystarczajaco mu o tym odpowiedział czy nie. Tetsuro za to był za bardzo przyzwyczajony do porządku, żeby bez wewnetrznego protestu przyjac to, jak wygladala sytuacja. Szczęśliwie był świadomy, że to była wina wojny. I w tej chwili nic się nie dało zrobić. Rzeczy w dalszym ciągu miały się dziać w ogromnym tempie, a on miał robić swoje. Tak jak cała reszta zestresowanych medyków tutaj.

Shigemi

Odesłany, żeby się uspokoić, bo strasznie go dopadły emocje, Shigemi ruszył zrobić to, o co prosiła go Meduki i implikowała Misae. Wielu rzeczy, które tam się działy, były dla niego niezrozumiałe i kłóciły się z tym, w co wierzył. Było to bolesne dla niego i nie było łatwo sobie z tym poradzić, szczególnie kiedy w zużył już nawet mnóstwo chakry i teraz, chociaż jeszcze nie odczuwał tego fizycznie, emocjonalnie już tracił panowanie.

Czy miał rację, żeby tak się zdenerwować? Jeden kapłan powie tak, drugi kapłan powie nie. Chwilowo jednak nie miało to znaczenia, bo miał rzeczy do zrobienia i nie mógł sobie pozwolić na takie wybuchy.

Chociaż senbona po drodze wbił. Dezerter jednak odpowiedział, Misae się zdenerwowała. Wydawało się też, że cokolwiek tam się działo - między nimi wszystkimi - to było coś więcej niż to, co było widać.

On jednak był już był w składziku, tracąc wszelaki szacunek do innych. Innych, ludzi, którzy nie byli z jego klanu, ludzi, których poproszono o pomoc i ludzi, którzy zlekceważyli rozkazy, jakie były dane przez główne dowództwo, ludzi, którzy nie mieli zamiaru szanować zasad i moralności.

Mleczko makowe. Nie była może to tabletka, bo nie było sprzętu do kompresowania skrystalizowanego, wytrąconego związku chemicznego z reakcji chemicznej - cokolwiek teraz robiono, wyglądało to inaczej. Tutaj miał fiolkę z białym, gęstym płynem, pozyskiwanym z maku. Wiedział ile mniej więcej może zabrać, ale też nie do końca mógł ufać stężeniu substancji w fiolce, więc to było trochę jak zgadywanie, oparte na obserwacjach.

Ale zadziałało. Było dobrze.

Oczy również przestały go piec.

Kiedy wrócił już do głównego sektora, był o wiele bardziej wyluzowany i zadowolony. Nie do końca o to chodziło Meduki, na pewno nie, były inne, słabsze środku, które trochę by go wyciszyły. Ale fiolka, z której zażył lek, będąca w jego kieszeni… Jak ona tam wylądowała? Cóż, sprawdziło się.

Kobieta bez ręki, zmarszczyła brwi, kiedy Shigemi do niej wrócił.

- Nie przekonują mnie oni wcale - mruknęła do Shigemiego. - Zdrajcy i tchórze. Miasto upadnie przez takich jak oni. Śmierdzący zdrajcy i tchórze.

Opatrunek był założony w porządku, wszystko było dobrze, a po chwili pojawiła się nowa osoba do leczenia. Misae już wcześniej przydzieliła mu ciężki przypadek, który na niego czekał na posprzątanym i oczyszczonym łóżku.

Trafił do niego shinobi z klanu Uchiha lub kogoś pokrewnego - tak jak inni oceniali każdego, który wyglądał na Sogeńczyka jako Uchiha, tak Shigemi potrafił rozdzielić to, czy ktoś był z klanu czy nie. Oczywiście, w tym momencie nie miało to żadnego znaczenia, tak bardzo miał wywalone, że nie obchodziło go to za bardzo. Stan mężczyzny był ciężki - i miał dwie rany. Jedna to był krwiak od uderzenia czymś dużym i tępym - siniak był duży, fioletowy i potencjalnie - zwiastował wstrząs mózgu. Skóra była też pęknięta tam, trochę krwawiła. Na plecach miał ranę ciętą - od miecza - ale była ona płytsza, bezpieczniejsza w porównaniu z tą na głowie [mechanicznie dwie rany średnie].


Keion i Jaszczurki

Misaeowy szwardron dotarł do Keiona i odbyła się tutaj krótka, ale dość treściwa rozmowa. Bardzo krótka, może rozpoczęta trochę dziwnie, ale z całą pewnością bardzo szybko przeszli do konkretów, nikt nikogo nie obraził i pewnie pogadali by sobie dłużej, gdyby nie to, że należało popracować nad założeniem z powrotem płachty.

Keion zaczął od ściągnięcia kobiety z płachty i oddania jej jaszczurkom. Gdyby nie to, że podtrzymywał jej życie techniką medyczną, pewnie byłoby gorzej - jej rana była śmiertelna i niemalże umierała. Każdy jej ruch był czymś zagrażającym jej życiu. Tylko chakra i determinacja trzymała ja przy życiu.

Jaszczurki za to pospieszyły się ze swoja robotą. Skończyło się gorzej niż wcześniej. Płachta była przemoczona, nie było odpowiednio dużo podpór i nie dość, że był poważny spadek, to jeszcze ciekło. Ale lepiej się nie dało. Było wystarczająco dobrze. Czasami wystarczająco dobrze wystarczy.

Kiedy jaszczurki miały szansę wrócić do Misae, ta wciąż była wkurzona.

Keion za to dostał polecenie porzucić dziką, zająć się rannym i obserwować Shigemiego. To on uratował dziką, ale mimo tego Misae odrzuciła jego pomoc, dając mu do roboty co innego.


Keion i Shigemi

Nie wiedząc, co takiego Shigemi zrobił, że należało go obserwować, ale Keion pojawił się przy swoim łóżku (na drugim ciągle leżał niezaopiekowany przez kilka ostatnich tur Kazuki) był już pacjent. Młody shinobi w zbroi, krwawiący z rany z boku. Po szybkim przyjrzeniu się - rana była głęboka, szeroka i krwawiła obficie. Nie wydawało się, żeby były uszkodzone jakieś ważne organy, ale na pewno należało się nią zająć jak najszybciej. Stan pacjenta był średni.

W czasie oględzin wrócił Shigemi i zaczał się swoimi sprawami. Keion wcześniej słyszał coś głośno wypowiedzianego przez Shigemiego, ale teraz młodzieniec był spokojny. Bardzo spokojny. Całkowicie wyluzowany. Nawet najspokojniejszy medyk tutaj do tej pory nie wydawał się tak spokojny, jak teraz Shigemi.


Bohei i Kuroi

Poradzili sobie z szyciem i uratowali pacjenta. Nie było do dalej tak naprawdę debatować nad tym. Rana na szyi została zaszyta, noga uratowana i Uchiha spokojnie mógł zostać odtransportowany do miejsca, gdzie mógł odpocząć i dojść do siebie. Bohei całkowicie zdawał sobie sprawę z tego, że tylko dzięki pomocy Kuroia udało się uratować tego pacjenta, bo Misae była zajęta innymi sprawami.

Ale już teraz było dobrze.

Kiedy pacjent został im zabrany, obaj przez chwile nie mieli co robić, więc mogli zamienić ze sobą kilka słów, dowiedzieć się kilku rzeczy. Szczególnie mogło to być dobre dla Boheia, który mógł dowiedzieć się czegoś od starszego, bardziej doświadczonego kolego.

Spokój długo nie potrwał, bo wnoszono w dalszym ciągu rannych. Im akurat Misae nie zleciła nic szczególnego, dlatego trafili im się nowi pacjenci, ułożeni na ich łóżka. Osoby, które ich wnosiły zobaczyły, że dwa są wolne i po prostu ich tam wpakowały, mówiąc, że obie były kunoichi.

Coraz więcej ninja zostawało wnoszonych do środka. Można było przypuszczać, że żołnierze po prostu umierali. Nie było na froncie osób, które mogły ich bronić.

Jedną z kunoichi była młoda dziewczyna trzymająca się za brzuch i jęczała z bólu. Była w bardzo złym, ciężkim stanie. Jej twarz była blada, a oddech nieregularny. Nie było na pierwszy rzut oka widocznych ran, ale jej postawa i wykrzywiona twarz świadczyły o poważnym obrażeniu wewnętrznych. Prawdopodobnie pękł jeden z organów wewnętrznych, co powodowało stan bezpośredniego zagrożenia życia, jeżeli ktoś by się nią szybko nie zajął.

Druga kunoichi była w średnim wieku. Była w bardzo podobnym stanie co jej młodsza koleżanka - skóra była blada, a jej zaciśnięte usta mówiły, że była w bardzo dużym bólu. Ciężko było jednak powiedzieć, jak poważne były jej obrażenia, ponieważ nie było za bardzo nic widać. Ślady od błota na niej, mocjo wbite w jej ubranie świadczyły o tym, że oberwała dotonem. Pewnie cierpiała na jakieś obrażenia wewnętrzne.


Tetsuro

Uratowanie dziewczynki mogło trochę polepszyć humor Tetsuro, niemniej miał dużo przemyśleń na jej temat. Była młoda. Nie powinna tu być. Chociaż zdecydował się nic nie mówić, wewnętrznie nie czuł się z tym dobrze.

No ale wojna to wojna. Dziewczynka mu podziękowała i niemalże wybiegła, po drodze ślizgając się na błocie, żeby nadać sobie szybkości. Wypadła z twierdzy i już była gotowa na dalsze działanie, na dalsze walki i przeciwników.

Nie miał czasu, żeby szczególnie się nad tym zastanawiać, bo Misae go zawołała.


Misae

Jeżeli chodziło o Misae, ona chyba też mogłaby zażyć coś na uspokojenie. Może nie to, co Shigemi (chociaż on wyglądał na zadowolonego z siebie po przyjściu), ale coś na ukojenie nerwów by się przydało. Kobieta zawsze była emocjonalna, zaskakująco dobrze dzięki temu pasowała do Uchihów. Jednak teraz nie było jej łatwo. Postawiona została między młotem a kowadłem, a to tego ktoś jeszcze chciał przywalić z boku. Kuroi, matka, obowiązek, Klepsydra, Shigemi.

Dlaczego wszyscy nie mogą się uściskać i żyć w pokoju?

Pewnie byłoby nudno.

Niemniej Misae czuła buzujące w jej emocje. Oczywiście, panowała nad sobą na tyle, żeby wykonywać swoje zadania. Może w tej chwili nie te związane z leczeniem rannych sojuszników, ale rannych wrogów. Dzika trafiła w jej ręce. To, mimo wszystko, było ogromne zaufanie ze strony Meduki. Nie, nie Meduki. Ze strony dowództwa, którego Meduki była przedłużeniem.

Ufano jej.

Prawdopodobnie pierwszy lepszy Yamanaka nie dostałby jej na przesłuchanie.



Dzika

Cóż… zaczęło się od poniewierania jej. Misae zaczęła delikatnie, od lekkiego związania, który w żaden sposób nie mógł umierającej kobiecie zrobić krzywdy. Chciała jej tylko związać ręce i nogi, żeby nie mogła natychmiastowo składać pieczęci oraz nie mogła uciec. Taki więzień z całą pewnością był bardzo cenny. Może nawet martwy (mieli w końcu Yamanaka), ale żywym też nie by nie pogardzono. Należało być jednak bardzo spokojnym. Nawet małe zwierzątko potrafiło zaatakować wystraszone, a co dopiero taka dzika.

Potem jednak przyszedł Tetsuro i… cóż, zaczęło się. Chyba nie do końca przemyślał swojego planu. Swoimi kukiełkami uniósł ją, obwiązał, unieruchomił. Nie zwracając na to w jak delikatnym stanie była. Spadła z bardzo wysoka - co sugerowało bardzo poważne obrażenia wewnętrzne. Miała połamane nogi, pogruchotane kości. Była ogromna szansa, że było coś nie tak z jej kręgosłupem. Jedna z jego podpór przebijała ją w okolicach brzucha na wylot.

Jeżeli nie miała uszkodzonego kręgosłupa wcześniej, teraz był on uszkodzony z całą pewnością.

Tetsuro miał rację, nie było opcji, żeby z jego kukiełki uciekła.

Kuroi swoimi senbonami nie pomógł. Dzika wydawała się absolutnie martwa.

Obaj jednak wydawali się zadowoleni ze swoich poczynań i, kiedy już Misae zaczęła swoje, wdali się w pogawędkę i potencjalne plany. Mieli całkiem sporo do omówienia, Dzięki jednak próbie leczenia i chakrze rozchodzącej się po ciele kobiety właśnie zrozumiał, że ona tak - miała złamany kręgosłup na odcinku krzyżowym. Nie powinna być w stanie poruszać nogami. Chociaż chakra potrafiła leczyć uszkodzenia wewnętrzne i trzymać kobietę przy życiu - takie obrażenie wychodziło poza jego kompetencje. Tutaj należało zrobić poważną operację, a i tak nie byłoby wiadomo, czy przeżyje. No i się doszkolić, to przede wszystkim.

Czy złamała kręgosłup, kiedy spadła, czy stało się to przy przenoszeniu jej z miejsca, gdzie spadła, czy to zasługa kukiełki? Tego nikt nigdy nie dowiedział się.

Misae zajmowała się swoim zadaniem, nieświadoma tego, o czym rozmawiali Tetsuro i Kuroi tuż przy niej. Bardzo szybko używając swojej techniki skupiła się i weszła w świat, który był jej nieznany.

  Ukryty tekst

Zespół:

Aka
Ao
Midori
Shiro
Kuro

Uchiha Kazuki
Kaguya Taisho
Yokage Mujin
Imoto Ukatoro
Masaru
Ayumi
Kenji
Nieznana Dziewczyna
Yamanaka Meduki
Hazama Shinzou

Jeżeli uda się wam odpisać szybciej, to spróbuję nadrobić.
+ 51h spóźnienia do wykorzystania
Czas na odpis Grupa Medyczna : 12:01 04.09.2023
Czas na odpis Prowadzącego : 00:01 06.09.2023

[Bohei Imoto]

Walka o stan Uchihy trwała dalej, podczas gdy Bohei dalej łatał poharataną goleń, w tym samym czasie Kuroi kontynuował leczenie chakrą. Leczenie rannego zajęło im sporo czasu, jednakże przyniosło zadowalający efekt terapeutyczny. Noga była sina, jednak kości zespolone a obszerne rany zaszyte, co pozwalało przetransportować pacjenta do sektora rekonwalescencji. Był to również czas na chwilę przerwy i krótką rozmowę, gdyż biorąc pod uwagę obecne tendencję za chwile można było spodziewać się kolejnych pacjentów.

- Aka-sama wspaniała robota, dziękuję Ci że jesteś. No i Kuroi-sama, bez Pana by się nie udało. - powiedział Bohei, nie szczędząc pochwał. - Swoją drogą jest Pan świetnym Iryoninem, jak to się stało, że nie trafił Pan bezpośrednio do medycznej? - dodał, wyciągając manierkę i przechylając jej zawartość do gardła. - Co tam się w ogóle stało z tą płachtą, coś mi się obiło o uszy że mamy intruza, jednak tak byłem zajęty pacjentem, że nawet nie wiem co się stało? - zapytał, zdezorientowany.

Sielanka nie trwałą długo, bo po chwili nie wiadomo jak i kiedy, na ich stanowiska przyprowadzono kolejnych pacjentów a raczej pacjentki. Były to dwie kunoichi. Pierwsza młoda dziewczyna, której stan na pierwszy rzut oka wskazywał na ciężki, była blada i ekstremalnie bólowa. Druga kobieta w średnim wieku, była pokryta błotem i również okazywała duże dolegliwości bólowe. Zdecydowanie wymagały szybkiej i fachowej interwencji. Nastolatek na pierwszy rzut oka był w stanie zorientować się, że jego umiejętności mogą nie wydawać się wystarczające, jednakże całe szczęście miał przy sobie Kuroi'a który wydawało by się spadł mu z nieba. Młody Iryonin z każdym pacjentem nabierał wprawy, czuł się coraz bardziej pewnie i zaczynał rozumieć z czym je się Iryojutsu. I dobrze, bo od samego początku brakowało mu tej pewności siebie i samodzielności, która jest złotem dla każdego medyka, jednakże w takich przypadkach jak trzeba było mu było mierzyć siły na zamiary. Dlatego też, wiedząc że ma obok siebie doświadczonego medyka, zamierzał skrupulatnie dostosować się do jego poleceń.

- Kuroi-sama, mamy nowych. Co robimy? - zapytał, jasno dając do zrozumienia kto tutaj rządzi. - Aka-sama. - rzucił do pomocniczki, aby wiedziała że będzie potrzebna.

Stan obu kobiet wyglądał na ciężki a na ten czas byli we trójkę, gdzie tylko Kuroi posiadał zdolności z dziedziny Iryojutsu. Dla dobra poszkodowanych, należało działać szybko i mieć przygotowany dobry plan działania, dlatego Bohei był gotowy zrobić wszystko co rozkaże mu Kuroi.

1. Bohei wykorzystuje chwilę przerwy na rozmowę z Kuroi.
2. Nastolatek przekazuje pałeczkę Kuroi i czeka na jego polecenia.

STATYSTYKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"
• Duża torba na pośladkach
• Torba na lewym biodrze
• Manierka przymocowana do pasa na prawym biodrze
• Kabura na lewym udzie
• Kabura na prawym udzie

  Ukryty tekst

[Shigemi]

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Gdy dawka morfiny zaczęła wypełniać moje ciało, poczułem, jak napięcie, które mnie wcześniej ogarniało, zaczyna ulatniać się. To była jak chwila błogiego spokoju, gdy cały stres i napięcie zostawiałem za sobą. Serce biło mi spokojniej, a umysł zaczął tonąć w letargu. Wszechogarniająca chmurka błogości zaczęła owijać mnie niczym miękki koc. Wszystkie obawy, złość, nawet pogarda, które wcześniej towarzyszyły mi wobec dezertera i głównodowodzącej, teraz zdawały się być odległe i nieistotne. Wszystkie trudne emocje zostały stłumione, jakby zakopane głęboko pod warstwą mgły, a ja mogłem się teraz oddać spokojowi. Zamknąłem oczy, a świat zaczynał tracić na znaczeniu. Słyszałem dźwięki, ale były one jakby odległe i nieważne. Świadomość mojego ciała stawała się mglistym marzeniem, a myśli płynęły leniwie, bez pośpiechu i niepokoju. Byłem teraz odcięty od rzeczywistości, zanurzony w tym błogim spokoju duszy.
To uczucie było jak ucieczka od rzeczywistości, od codziennych trudności i decyzji, od obowiązków i zadań, które spoczywały na moich barkach. Mogłem oddać się temu momentowi błogiego odpoczynku, w którym nie musiałem się już martwić, nie musiałem myśleć, nie musiałem odczuwać. To była ulga, na którą czekałem.
Obojętność
wewnętrzna ogarniała mnie niczym tsunami. To uczucie stopniowo narastało, jak cień, który kradł moje emocje i zamykał je wewnątrz mnie. Byłem obojętny na to, co działo się wokół mnie, na losy towarzyszy czy pacjentów. Z każdą godziną w szpitalu polowym, z każdą kolejną sytuacją, w której musiałem stawić czoła cierpieniu, z każdym widokiem rannych ninja i cywilów, moja obojętność rosła. Może to była obrona przed ogromem bólu i tragedii, której musiałem doświadczać każdego dnia. Albo może to była reakcja na brak wiary w towarzyszy, którzy mieli bronić tych, których nie mogliśmy uratować. Byłem obojętny na ich słowa, obietnice i plany. Moje serce nie reagowało na ich gesty wsparcia czy próby budowania więzi. Z każdym dniem moje zaangażowanie w to, co się działo, wydawało się coraz mniej istotne. Czułem, że jestem jak obserwator, który patrzy na świat z dystansem, niezależnie od tego, czy byłem pod wpływem morfiny czy nie. To uczucie obojętności stawało się moim schronieniem przed emocjonalnym rozprężeniem. W tym mrocznym świecie wojny i chaosu, byłem jak kamień, który nic nie ruszał. Nie czułem nadziei ani rozpaczy, radości ani smutku. Byłem tylko cieniem samego siebie, dryfującym w morzu obojętności.
Spojrzałem niemrawo na dziewczynę, której pomogłem i wzruszyłem ramionami:
Najważniejsze, że żyjesz, ale na front już nie idź. - tyle, miałem wyjebane, następnie podszedłem do swojego miejsca, gdzie czekała na mnie już następna osoba, dwie rany. Głowa oraz rozcięty bok. Powolutku obejrzałem pacjenta i zacząłem przemywać rany. Najpierw zająłem się głową, musiałem ocenić czy zagraża to życiu. Wyglądało, że nie. Więc zdezynfekowałem i zrobiłem wszystko, aby zatamować krwawienie. Następnie przeniosłem się na ranę ciętą na plecach. Wszystko stało się nagle takie... beznadziejne. Cierpienie pacjentów, chaos pola walki, presja decyzji medycznych – wszystko to zniknęło w mgle, zostawiając jedynie spokój i obojętność. Zamknięty w swoim własnym świecie, młody ninja medyk odczuwał, jak ciała pacjentów przestają być ludzkimi bytami, a stają się jedynie zadaniami do wykonania. Ich jęki bólu i krzyki przestają docierać do jego wnętrza. Stał się jak maszyna, skupiony jedynie na technicznych aspektach swojej pracy. Kiedy jeden z pacjentów zaczął krwawić, reakcja była niemal mechaniczna. Bez emocji, bez lęku. To była tylko kolejna rana do załatwienia. Medyk ninja działał jak automat, dbając o każdy detal. Przecinał, zszywał, leczył, bez uczuć, bez zaangażowania. Choć cierpienie otaczających go ludzi nadal istniało, było dla niego teraz tylko tłem, jak hałas w oddali. Był to niemal jak sen, jakby patrzył na swoje życie z dystansu. Emocje były zepchnięte na drugi plan, a w ich miejscu pojawiła się obojętność, która była zarówno upragnionym schronieniem, jak i przekleństwem. Pewnie, morfina zapewniała tymczasową ulgę, ale jednocześnie sprawiała, że świat stał się bezbarwny i pozbawiony sensu. W miarę jak czas płynął, młody medyk ninja coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że może przetrwać ten koszmar tylko wtedy, gdy pozostaje poza nim, stając się obserwatorem własnego życia.


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Podsumowanie:

1.Chillowanko
2. Chillowanko
3.Ogarnianie pacjenta.

STAN CHAKRY: 56%

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
1x torba na pośladkach

  Ukryty tekst

[/spoiler]

[Misae]

Jaszczury przywykły do tego, że ludzie słysząc jak do nich mówią najpierw szukają kogoś na wysokości swojego wzroku. Potem rozglądają się jak szaleni na boki i dopiero po dłuższej chwili decydują się spojrzeć w dół, najczęściej reagują dość… wybuchowo i głośno. Tutaj jednak mężczyzna zareagował wyjątkowo spokojnie. Bardziej zdawał się być zaskoczony pytaniem o materiał niż faktem, że gady gadają. Spotkało się t z pozytywnym przyjęciem ze strony grupy. Pikushi wyszczerzył ząbki, a w oczach Bosu pojawił się blask. Blask gawędziarza.
-A widzi pan! Delta Szwadron Super Cool Komando Jaszczurów Alfa. Do usług - przedstawił i cała czwórka ukłoniła się teatralnie-Co prawda nie w pełnym składzie, ale dalej reprezentatywnie - dodał, nie zamierzając zapomnieć o najmłodszej Egao, która została w ich krainie.
Co prawda cała wesoła gromada bardzo chętnie by jeszcze pogawędziła chwilę, jednakże pracy było dużo, łapek mniej, a warunki gorsze. Oznaczało to jedno - musieli ruszać do pracy.
-Pan wybaczy, obowiązki wzywają. Chętnie pogawędzimy później - dodał jeszcze raz teatralnie się kłaniając, po czym cała grupa popędziła pracować. Mieli materiał, mogli działać.

W tym samym czasie kończyła się właśnie dyskusja. Nie było przyjemnie. Było dużo nerwów i emocji. Bez wątpliwości powiedziane zostało zbyt wiele słów, których i tak się już nie cofnie. Jedyne co im pozostało to rozejść się każdy w swoją stronę i zająć się swoimi obowiązkami.
Nie sądziła aby informacja o tym, że Meduki była matką Misae miała nagle sprawić, że Kuroi zapała do niej sympatią, jednakże musiała podkreślic fakt, że nawet jeżeli się nie lubili to mieli chociaż rozmawiać z szacunkiem. Byle jak, ale powinni się zachowywać. Komentarz o powściągliwym języku przyjęła z parsknięciem. Rozbawił ją nieco.
-Głównie z uroku osobistego - odparła z przekąsem. Rozluźniła się nieco i mogła przejść do wydawania poleceń, a tych, tak samo jak pacjentów nie brakowało. Mimo wszytsko cieszyła się, że jeżeli chodziło o chorych i rannych to tutaj nie było tylu konfliktów.
-Dziękuję - odparła do Keion’a, który zgodził się rzucić okiem na Shigemi’ego. Co prawda nie był uczestnikiem konfliktu, ale dzięki temu też nie był wypaczony przez żadną ze stron i mógł zachować obiektywizm.
Wraz z Keion po chwili pojawili się oni. Mokrzy, nieco zmarznięci, ale zadowoleni z tego co zrobili. Nieidealnośc konstrukcji zrzucili na to, że wtedy była ich czwórka, teraz trójka… i ta dzika też nie pomogła. Wiele się nałożyło że wykonawca no chciał ale nie mógł. Skąd miał wziąć.
Cała trójka wspinając się po szacie, władowała się na ramiona Misae.
-Wszystko w porządku? - zagadnął Bosu, podniesione głosy słychać było nawet tam na tym dachu.
-Tak… różnica zdań - odparła oddychając ciężko. Uspokajając się. Musiała być skupiona. Czekało ją bardzo poważne zadanie
-Trzeba kogos wyjaśnić? - zapytał Pikushi, a Ganko wykonał uniwersalny gest spuszczania wpierdolu, rozbawiło to Misae.
-Na razie nie trzeba, ale możecie być w gotowości - zażartowała. Obecność tych małych gagatków bardzo uspokajała kobietę. Było w nich coś co sprawiało, że czuła się lepiej. Dodawali jej dużo pewności. Swobody. Działało to w obie strony.
W końcu stanęła nad dziką, gdy Tetsuro zbierał się za jakieś swoje czary mary.
-Na chwilę się wyłączę. Będę korzystać z klanowych zdolności. Miejcie proszę oko na wszystko. Jakby znowu się coś stało z dachem, macie wolną łapę do działania. Do tego czasu jesteście moimi oczami - powiedziała i cała trójka skinęła głową ze śmiertelną powagą przyjmując zadanie jakie zostało im powierzone. Wtedy też, wiedząc, że ma takie bystre ślepia za swoje, mogła przejść do skanowania umysłu kobiety, a co tam zobaczyła, to już inna historia…

Płynęła. Jej ducha. Świadomość. Oderwała się od ciała i złączyła w jedno z duszą Dzikiej. Jej wspomnienia, stały się wspomnieniami Misae. Uczucia, fizyczność. Wszystko dla Misae stało się tak realne. Zdawało się być własne. Dryfowała w jej przeszłości. Nikt poza innym członkiem klanu Yamanaka nie wiedział jak intymne było to przeżycie. Jak bardzo mieszało w głowie wykonującego.
Dzika przestawała być obcym.

To co zostało jej szukać, to dryfować w kierunku wspomnień z przygotowań do bitwy i wydawanych ostatnio rozkazów. Oraz w odpowiedzi na pytanie. Kim byli ONI.

Znaleźć odpowiedź - dlaczego?

Dlaczego…

Kryształowa kropla wydarła się spod zamkniętych powiek spływając wzdłuż policzka Misae, za nią spłynęła kolejna.

To były jej łzy? Łzy dzikiej?

Dlaczego…

Mamo… tato… dlaczego? Dlaczego oni tutaj są? Siostro. Siostro wróć. Błagam… Dlaczego…

1.Jaszczury straszą Keiona
2. Szybka wymiana zdań
3. Szperanie w głowie dzikiej

  Ukryty tekst

Imię

Pikushī

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mała jaszczurka mieszcząca się w dłoni. Już na pierwszy rzut oka widać jego młody wiek - zwłaszcza po proporcjach ciała i spojrzeniu. Swoimi ogromnymi, błękitnymi oczami ogląda świat z zainteresowaniem. Zaufaniem. Jego brzuszek jest śnieżnobiały, a łuski na grzbiecie, ogonie i głowie przyjmują barwy od jasnoniebieskiej po granatowy, przesiane przez różowe plamki na czole i karku. Wprawny obserwator może dostrzec drobne prążki na małych łapkach.. Porusza się z niebywałą szybkością, zdawać by się mogło, że jest wszędzie na raz.

Charakter Jego imię mówi samo za siebie. Chochlik. Młody, ciekawski. Wszędzie go pełno. Jest otwart na świat i chce czerpać z niego całymi garściami. Opiekuje się swoją młodszą siostrzyczką Egao. Mówi tak szybko, że często mało kto rozumie co mówi. Dosłownie potrafi wyrzucać z siebie potok słów, nie tworzących nawet składnego zdania, przez brak kropki, która by mogła poskładać je w całość. Radosny, zawsze uśmiechnięty. W powiernikach paktu widzi przyjaciół, których chętnie pozna i zobaczy czego mogą go nauczyć.

  Ukryty tekst

Imię

Ganko

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Mieszczący się w dłoni, niesamowicie intensywnie zielony kameleon, o dużych, brązowych ślepiach. U każdej z łapek ma po trzy, chwytne palce oraz długi skręcony w spiralę ogon. Głowę zdobi mu kostny wyrostek. Porusza się z widocznym gołym oka zawzięciem. Nie jest to jaszczurka, z której można w kaszę dmuchać. Udaje bardziej groźnego niż jest. Na grzbiecie widać przebijający się dopiero grzebień z łusek. Wyraz jego pysia jest często poważny, nie pasujący do jego wyjątkowo młodego wieku.

Charakter Potomek samego mędrca, przez co jest bardzo ambitny. Stara się być poważniejszy niż jest w rzeczywistości by ostatecznie i tak dawać swojej dziecięcej naturze dojść do głosu. Małomówny, choć zna ludzki dialekt. Woli aby przemawiały jego czyny, a nie słowa. Najbliższy przyjaciel „Chochlika”. Zawsze są razem i są sobie wierni. Razem planują w przyszłości być najsilniejszymi przedstawicielami swojego rodu. Pozytywnie nastawiony do ludzi i innych. Wydawać by się mogło, że nie jest zbyt przyjazny, ale to zdecydowanie mylne wrażenie.

  Ukryty tekst

Imię

Bosu

Ranga

E

Koszt

Przyzwanie na 5 tur

D: 15% | C: 11% | B: 8% | A: 3% | S: 2% | S+: 1%

Wygląd Najstarszy z paczki młodziaków, co widać zarazem po jego już dojrzalszych rysach, jak i spojrzeniu. Jego łuski są koloru buletkowej zieleni,lekko przydymione. Szare oczy, podkreślone są kontrastującą, czerwoną farbą, nadającą młodzieńcowi pewnej dzikości. Jest na tyle duży, że spoczywającą na ręce jego gruby, ogon zwisa. Łuski na grzbiecie układają się na siebie płytowo. By jeszcze bardziej odróżnić się od młodszych towarzyszy na wysokości pasa posiada jasnobrązową przepaskę. Chowa tam różne przedmioty, jak często podkreślając takie, które mogą przydać się w każdym momencie.

Charakter Typowy szef „gangu”. Poważny, ładnie i wyraźnie się wysławiający. Zawsze na przedzie swojej paczki. Nie boi się niczego, a przynajmniej zawsze takie sprawia wrażenie. Wskoczy za pozostałymi maluchami w ogień i na pewno nie da ich skrzywdzić. Bywa porywczy i mówi często więcej niż powinien nie przejmując się tym co pomyślą sobie inni. Bywa uparty i krnąbrny, co często robi za maskę, by złudnie dodać mu wieku i powagi. Gdy pozna kogoś lepiej i nie ma maluchów obok pozwala sobie na żarty i rozluźnienie. Nie zdarza się to niemal wcale, lecz w takich chwilach Bosu, nie musi być bosem.

  Ukryty tekst

Karta:

  Ukryty tekst

Techniki

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): - Torba na lewym i prawym biodrze, plecak, rękawiczki ze stalowymi ochraniaczami na dłoniach, na lewym ramieniu opaska „Zjednoczonych sił Sogen”

  Ukryty tekst